Finbar .
 PROFILEPosts : 504 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: WaterKlas: -Partner: All of my dreams are all I want to see, try not to wake me, let me be ✗
 |  Onderwerp: pure as a melody | open  zo nov 11 2012, 12:41 | |
| As sly as a fox, as strong as an ox
As fast as a hare, as brave as a bear
As free as a bird, as neat as a word
As quiet as a mouse, as big as a house
Hij sloot zijn ogen, negeerde het geluid rond hem en zette zijn vingers op de toetsen. Er was niets, probeerde hij zich in te beelden, niemand om het te horen. Hij probeerde zich voor te stellen dat er geen foute noten waren, dat iedere versie die hij zou spelen goed was. Hij was nerveus, ja. Was hij dat niet altijd, als er publiek was? Het meisje achter hem leek geduldig te wachten, maar waar ze op wachtte zou nog wel even duren. Zijn vingers trilden, zijn humeur ging met de seconde achteruit en zijn geheugen leek blank. Waarom moest hij dit doen? Omdat dit meisje geen gevoel voor ritme had en hij het haar moest laten zien. Wilde hij dit doen? Nee. Had hij zin in een preek van de muziekleraar? Ook niet. Het was kiezen tussen twee kwaden en het was al erg genoeg dat hij niet had kunnen protesteren. Hij keek over zijn schouder, beet op zijn lip. Het meisje keek hem glimlachend aan. Hij wist haar naam niet eens. Zij wist de zijne ook niet, maar ze leek ook niet geïnteresseerd. Het enige wat ze interessant leek te vinden waren zijn handen op de piano, handen die niet deden wat ze normaal deden, als hij alleen was.
Hij trilde bijna helemaal toen hij de eerste paar toetsen indrukte, hij sloeg verkeerd aan, vond geen ritme en blééf maar trillen. Hij zuchtte, haalde zijn handen van de toetsen, pakte zijn boekje van de vleugel en draaide zich naar het meisje toe. Sorry, schreef hij op een leeg blaadje, Ik kan dit niet. Je zal een ander moeten vinden. Hij scheurde het blaadje af en gaf het aan haar, draaide zich daarna weer naar de piano toe – hij schaamde zich dood. Kon niet praten, kon niet normaal functioneren, kon niet eens piano spelen voor een vreemde. ‘Best,’ reageerde het meisje na het gelezen te hebben. ‘Ik vind wel iemand anders.’ Ze klonk niet vrolijk en dat kon Finbar begrijpen, maar hij kon het niet helpen. Blozend van schaamte richtte hij zijn blik op de zwart-witte toetsen van de vleugel, kon haar niet aankijken. Pas toen hij hoorde dat de deur opende en weer dichtsloeg, keek hij weer op. Hij was weer alleen in het lokaal, net zoals hij een kwartier geleden had gezeten, voordat het meisje was gekomen. Hij had haar niet gemogen, daar moest hij eerlijk in zijn. Eerst kwam ze tien minuten te laat, daarna ging ze nog zeuren over dat ze er toch niets van begreep en uiteindelijk ging ze boos weg omdat hij het niet in zich had om voor publiek te spelen. Dat laatste vond hij niet zo heel erg – die andere twee dingen maakten hem wel boos. Ze was het niet waard, probeerde hij zichzelf te vertellen, die vind wel een ander. Of helemaal niet en dan zakt ze voor muziek.
Hij staarde voor zich uit, naar de muur achter de gigantische vleugel waar hij aan zat. Hij was klaar hier, concludeerde hij, dus hij kon gaan. Dus hij kon terug naar zijn plekje op de vensterbank op zijn slaapzaal. Het was een prettig vooruitzicht, dat hij weer verder kon in zijn kapotgelezen pocket van Great Expectations. Hij had het boek al eindeloos vaak gelezen, maar het was het enige boek wat hem nog leek te boeien. Naar de bibliotheek durfde hij niet – bang te verdwalen – dus hij zat met dat ene boekje opgescheept. Ach, hij hoefde het inmiddels niet meer te lezen om een samenvatting te schrijven. Dat was goed nieuws; hij had het op zijn literatuurlijst zien staan. Hij stond op, pakte zijn spullen en stopte alles in zijn versleten schoudertas, liep de gang op. Daar was alles onrustig. Hij was uit, maar de rest van de leerlingen hadden bijna allemaal nog lessen. Langs de muur, zoveel mogelijk buiten de grote stroom van leerlingen wist hij in de zaal te komen – de grote zaal. Verloren stond hij in de opening – er waren weinig mensen, maar iets in hem weerhield hem ervan om verder de zaal in te gaan. Het voelde.. verkeerd, op de een of andere manier.
Open voor iedereen~ |
|
|
