Het feit dat hij veel te lang had stil gezeten kwam hard aan toen hij hoorde hoe sommige leerlingen het over een of andere nieuwe versie van een apparaat hadden. Van het ding zelf had hij nog nooit gehoord en aan het enthousiasme die de leerlingen uitstraalden te zien, was dat een erg iets. Ja, hij kwam van Erd, de planeet die het meest ontwikkeld is als het op technologie aankomt, maar dat wilde niet zeggen dat hij alles meekreeg. Op de plekken waar hij zich jaren schuilgehouden had, verkochten ze zo geen dingen aangezien echt niemand in een straal van tien meter zoiets kon betalen. Ach ja, hij was hier om de vrouwe van de aarde te helpen en om bij te leren. Toch vond hij het toch best moeilijk om zich als een doorsnee vijftienjarige te gedragen. Austin had zijn broek niet zo laag hangen zoals de meeste jongen en begon niet over dingen te lullen die eigenlijk gewoon nergens op sloegen. Die lage broek zat gewoon veel te slecht en over wat zou hij in godsnaam moeten gaan praten als hij iemand nog niet eens fatsoenlijk durfde te begroeten? Hij kon toch moeilijk in tien mensen hun hoofd gaan binnendringen om zijn zegje te doen, right? Nee, deze samenleving was niet echt iets voor hem en het liefst van allemaal was hij gewoon in Cruinne gebleven zodat hij niemand lastig viel met zijn rare gedrag. Waarom liep hij dan toch door de gangen van de school terwijl hij zijn blik op de grond gericht hield? Gewoon omdat hij zichzelf gedwongen had om te leren hoe hij zich normaal moest gedragen en hoe kon je dat beter doen dan je even tussen de leerlingen te begeven? Gewoon meedraaien en kijken wat ze juist deden op een dood normale dag als deze. Eigenlijk was hij al vrij vroeg begonnen, had al op de gangen gestaan voordat de zon op was. Volgende keer wat langer buiten blijven dus, dan staarde niemand je raar aan als ze je klaarwakker op de gang zagen zitten. Een les die hij waarschijnlijk niet snel meer zou vergeten.

De jongen ving een paar woorden op van mensen aan zijn rechterkant en keek met een ruk op. Het was niet erg moeilijk om te raden dat ze het over hem hadden aangezien ze de termen klein en raar gebruikten. Oftewel hadden ze niet gemerkt dat hij meeluisterde, oftewel negeerden ze het gewoon aangezien ze doodleuk begonnen over zijn kleding en waar hij zijn spullen vandaan zou hebben. "Voor mijn kleren hebben ze tenminste geen dieren moeten doden." Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij merkte dat de twee meisjes een gilletje slaakten en aan iedereen vroegen of ze die stem ook gehoord hadden. Spijtig genoeg verdween die lach al even snel als dat hij gekomen was toen hij twee paar ogen op zijn rug voelde branden en bijna automatisch begon hij sneller te lopen. Het was misschien toch niet zo'n heel goede zet geweest om via zijn gedachtes te communiceren. Nu hadden ze nog meer redenen om over hem te roddelen. Niet dat iemand hen ooit echt zou geloven, maar toch. Daar ging zijn goede voornemen om zich vandaag normaal te gedragen, great. Rustig stak Austin zijn handen in de zakken van zijn rode vest terwijl hij de menigte naar de grote zaal volgde. Hopelijk hadden ze vis, dan begon de dag misschien toch nog goed. Natuurlijk was de teleurstelling groot toen er een of ander smerig goedje op zijn bord gepleurd werd en wat mokkend ging hij ergens aan een lege tafel zitten. Mensen mochten hem gezelschap houden als ze wilden, de vraag was alleen of hij zich normaal kon gedragen of niet. Het geluid van voetstappen die duidelijk zijn richting uit kwamen trok zijn aandacht, maar toch keek hij niet op van zijn eten waar hij wat mee zat te spelen. Echt niet dat hij dat ging opeten, hij kon nog altijd naar dat dorpje terwijl iedereen les had om wat eten bij elkaar te schrapen. "Je... veter is los." Wow hij had gewoon eens iets gezegd. De woorden kwamen er zelfs net iets vlotter uit dan dat hij verwacht had, maar het was nog altijd niet wat hij wilde hebben. Het was nog altijd goed te horen dat hij wat stotterde, maar daar zou hij later nog wel aan werken. Na een paar seconden keek hij de persoon pas voor het eerst aan. Hoe hij wist dat diens veters los waren? Gewoon door het geluid van iets dat mee tegen de grond sloeg vanaf het moment dat er een stap gezet werd.

Acacia volgde iedereen gewoon mee. Ze had hier namelijk nog geen plek gevonden. Nog geen vrienden gemaakt of iets… Ze kende de andere stagiaires niet eens! Achja, dat boeide nu niet even. Dan was ze niet de dramaqueen zoals vroeger. Ze bleef dan liever alleen. Alhoewel minstens één vriend wel leuk zou zijn.. Of een vriendin. Maar dat komt nog! Ze zit hier nog maar drie dagen. Alles kan nog! Acacia slenterde wat verder voor eten. Ugh, een vies witachtig iets pletste op haar bord. Gadvér! Kunnen ze nou niks beter verzinnen? Misschien had ze kokkin moeten worden… Dan zou ze nooit zo iets geven. Maar eigenlijk vond Acacia kokkin maar een vies werkje. Ze zou het niet graag doen. Schooldokter is ook zo iets. Mensen zien kotsen is totaal niks voor haar. Dan zou ze enkel een grotere dramaqueen zijn. En ze wou er juist vanaf. Nee dankje! Rustig stapte ze verder naar een tafeltje dat helemaal leeg was. Maar toch hield op het einde iets haar tegen… Misschien moest ze juist bij iemand anders zitten? Om vrienden te maken? Even keek ze rond en zag toen een meisje alleen zitten. Allee, dat dacht ze toch. Want na een seconde of twee kwam er al een heel groepje bij haar. Boeiend. Toen viel haar oog op een jongen met een rode vest aan. De rest kon ze niet omdat hij zich met zijn rug naar haar had gedraaid. Acacia stapte voorzichtig richting hem. Hij had het blijkbaar niet door dat ze in de buurt was want hij keek niet om. Tot hij ineens stotterend zei "Je... veter is los." Acacia stond stil. Hoe wist hij dat nou? Hij had haar niet eens gezien. Een beetje vreemd kijkend keek ze naar haar schoenen. Hij had nog gelijk ook. Het was dus degelijk tegen haar.. Creepy.. Acacia ging naast hem zitten en zette haar bord op tafel. Ze zal straks haar veter wel doen eerst wou ze iets zeggen. “Mag ik bij je komen zitten?” vroeg ze zachter dan normaal. Ze had al even niks meer gezegd dus haar stem klonk nogal hees. Toen besefte ze dat ze haar nog niet had voorgesteld. Nog steeds hees zei ze “Ik ben Acacia Clark, aangenaam.” Ze had haar hand deze keer niet naar voor gedaan om handen te schudden. Blijkbaar was dat hier erover. Bij haar oude school was het normaal. Onbekende gaven een hand en bekende een knuffel. Ook al mocht je elkaar niet. Je gaf een knuffel. Punt. Acacia zuchtte zacht en deed haar veter nu wel te goed. Haar blik viel weg richting de tafel naast die van haar. Meisjes waren aan het lachen. Acacia draaide haar hoofd weer om. Het was vast weer om haar of misschien om de jongen.. Niet slecht bedoeld! Maar misschien kende ze elkaar allemaal al en moeste ze elkaar niet. Roddelaars noemen ze die. Acacia keek naar haar bord. Dat ging ze straks wel weggooien. Dan at ze vandaag misschien wel niks. Of ze ging naar Oak’s field, daar zal ze vast wel iets lekkers vinden. Ze moest er sowieso naartoe. Yalima ophalen, haar hertje van vroeger. Ze had haar uil gestuurd om te zeggen dat ze mocht komen. Hier was ze vele veiliger dan buiten. Achja, daar waar ze nu zat was het ook veilig. Maar bij haar zou het sterker voelen. Haar blik viel weer naar de jongen. Hij had toen wel gestotterd… Zou het vaak hebben? Of was hij gewoon bang van de reacties? Wie weet had hij wel hetzelfde probleem als haar. Dat zou je niet verwachten.. Het is zo een raar probleem, het is eigenlijk gewoon vreemd. Het zou enkel in verhaaltjes kunnen zou je denken, maar nee. Het was ook zo onvoorspelbaar dom van haar. Wat deed ze eigenlijk. Een glimlach sierde haar snoet. Hoe blond kun je zijn! Achja, eigenlijk was ze niet eens blond. Paars. De glimlach vervaagde weer snel. Straks zou ze echt heel vreemd over komen.. Ze begint daar gewoon droog te glimlachen. Ugh. De jongen zou haar vast niet mogen en haar wegsturen. Misschien was dat beter en was ze gewoon nog niet klaar om te praten tegen andere kinderen. Drie dagen tijd was niet bepaald veel tijd. Acacia zuchtte. Eigenlijk zou ze liever haar beste vriendin bij haar hebben. Allee, haar voormalige beste vriendin. Want die ruzie zouden ze zo nooit opgelost krijgen. Ze zouden elkaar nooit meer zien.. Dat was vast ook beter. Ze hoorde vast geen beste vriendinnen te zijn als het zo eindigde. Nog iets waar Acacia aan moet werken, ze moest dit nog verwerken. 15 jaar beste vriendinnen. Zonder enige ruzie. Maar de laatste seconde, voor ze elkaar voorgoed niet meer zouden zien kregen ze een harde ruzie. Ongelofelijk. Het lijkt wel zo een verhaal, maar dan zonder happy end. Acacia duwde de gedachte opzij. ‘Vergeet haar gewoon’ zei haar gedachten. Nieuwe school, nieuwe kans, was haar gedachten. Hopelijk was dit de laatste die ze nodig had. Ze had er al veel verpruts. Acacia zette haar gedachten op nul en probeerde zich gewoon te concentreren op de jongen zonder weg te vallen in haar gedachten.

Zijn vork draaide rondjes in het witte spul terwijl hij zijn hoofd ondersteunde met zijn hand. Misschien moest hij dat bestuderen maar laten en gewoon naar buiten gaan om wat vogels te vangen. Men ging hem echt niet wijsmaken dat het spul op zijn bord eetbaar was, want hij wilde wedden dat hij ter plekke dood neer zou vallen als hij er een hap van in zijn mond stak. Dan was zag een rotte vis er zelfs nog smakelijker uit dan dit en dat wilde best veel zeggen. Het was nu niet zo dat Austin verwend was als het op eten aan kwam, maar zelfs in de vuilnisbakken vond je veel lekkerdere dingen dan dat. Er waren zelfs dagen dat hij soms een volledige pizza uit de vuilnisbakken had kunnen halen, wat mensen soms al wel niet weg gooiden. Zo’n ding kon je toch ook makkelijk in de koelkast bewaren en later opwarmen om daarna op te eten, toch? Ach ja, mensen waren tegenwoordig niet meer zo zuinig als vroeger. Zelfs in de oorlog waren ze alles behalve zuinig, gooiden gewoon dingen die ze nog makkelijk konden gebruiken als ze een beetje creatief waren. Er waren soms wel mensen die ongewoon creatief waren, maar de meesten deden niet eens moeite om van ‘afval’ iets nieuws te maken, om erover na te denken. Ergens was dat best wel spijtig, dan zou de wereld er waarschijnlijk veel mooier uitzien. Ok, niet dat hij zo’n groendenker was, maar de aarde leed evengoed onder al die afval als de natuur. Ach ja, zolang hij er niet al teveel problemen mee had en ze genoeg eten in de vuilnisbakken kieperden, was het voor hem al goed. Niet dat hij er nu veel aan had dat ze eten gingen weggooien aangezien er genoeg eten in Cruinne aanwezig was. Al was hij wel altijd zo vriendelijk om eerst te vragen dat hij iets mocht pakken voordat hij zichzelf vol propte met vanalles en nog wat.

Austin keek op toen hij merkte dat de persoon naast hem kwam zitten en een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht. “Technisch gezien… zit u al. Maar ja, t…t…uurlijk mag u erbij komen zitten.” Het was duidelijk dat de vrouw te oud was om een leerling te zijn wat dus betekende dat ze oftewel een stagaire, oftewel een leraar was. Allebei stonden ze hoger in rang dan een leerling, dus was hij maar zo beleefd mogelijk. Na een paar seconden scheurde hij zijn blik van de vrouw af en richtte zich terug op zijn eten. Pas toen ze zich voorstelde, richtte hij zijn bruine ogen terug op Acacia. Als hij haar zo bleef aankijken was de kans groot dat ze zijn pupillen opmerkte, maar voorlopig kon hem dat niet erg veel schelen. Hij kon zeggen dat hij een of andere zeldzame ziekte had ofzo waardoor zijn pupillen verticale strepen in plaats van rond waren. Tenzij ze al van de weerkatten gehoord had, dan was hij waarschijnlijk de klos. “A...Austin Reagan.” Onbewust was zijn hand al onderweg zodat hij die van Acacia kon schudden, maar hij viel terug werkeloos langs zijn licham neer toen hij merkte dat ze haar hand niet eens had uitgestoken. Ach ja, niet iedereen vond het fijn om iemands hand te schudden. “B…bent u een s..stagaire of een le..raar?” Toch maar even vragen, dan wist hij ook meteen hoe sterk ze was. Niet dat ze sterker zou zijn dan hem, maar dan nog. Het was altijd fijn om te weten wat andere mensen deden voor de kost. De verleiding was eigenlijk best groot om gewoon binnen te dringen in Acacia’s hoofd, dan zou hij tenminste gewoon kunnen praten zonder te stotteren. Misschien deed hij het binnen nu en een paar minuten gewoon, maar voor nu bleef hij nog maar even moeite doen. Niet alle mensen reageerden positief als ze ineens een stem in hun hoofd hoorden, de meeste liepen zelfs gewoon weg en dat was iets dat Austin absoluut niet wilde. Dan was hij zijn gesprekspartner kwijt en zou hij waarschijnlijk veel sneller gewoon naar buiten gaan om als kat rond te gaan lopen.