Mσυяηιηg Dσνєѕ 【 Alan&Kanda 】

De zaal was leeg. Zo leeg als de sfeer die zich de afgelopen tijd binnen het kasteel had genesteld. De stilte was bijna pijnlijk te noemen terwijl hij langs de lange eettafels van de leerlingen beende, zijn galmende voetstappen luider dan normaal lieten lijken en de nadruk op een stilte die stiller was des te meer versterkte. Hij was gekleed in het zwart, uit berouw en respect. Je ging niet met vrolijke kleding naar een begrafenis en je kondigde ook geen mededeling aan met een glimlach die het leven van anderen voorgoed kon veranderen. Zelfmoord, was hem ter horen gekomen. De jongen had zichzelf het leven ontnomen op zijn eigen etage, om later waarschijnlijk in alle shock te zijn gevonden door een etagegenoot. De andere jongeman waar het hier ook om ging was gestorven, maar niet natuurlijk. Volgens zijn mening, dan. Hoezeer hij het ook haatte; jongens van hun leeftijd behoorden de boel op stelten te zetten, met meisjes te knoeien - of jongens, in dit geval - van hun jonge leven te genieten. Het was iedereen tot de realisatie gekomen dat ze dat eigenlijk nooit echt hadden gedaan.
Hij had ze niet voldoende gekend, nee, was altijd van mening geweest dat de één een broos onderkruipsel was en een onopvallend eerstejaartje. Puur om zijn lengte. De ander was in zijn ogen een zelfingenomen slungel geweest die hem keer op keer oud had genoemd. Maar hé, hij was Savador met alle bijhorende Savador-gedachtes van dien. En zo ook met alle verborgen gedachten die hij voor zichzelf hield, omdat hij niet als een gevoelige mieterige zwakkeling over wilde komen. Iets dat bij zijn trots hoorde. En iets dat hem ongewild deed denken aan Alan Walker, die ondanks zijn eigen problemen voor alles en iedereen had klaargestaan. Aan Kanda Yuu, die al die tijd onder een vloek had geleden en zijn onvoorwaardelijke best had gedaan om Alan in bescherming te nemen. Hij had het ook heus wel gezien toen ze hier nog rondliepen - de goede kanten - en zijn neus ervoor opgetrokken zoals hij altijd deed. Nu stond er een emotieloze uitdrukking op zijn bleke gezicht, terwijl hij een zwarte roos vastpinde aan zijn colbert en de kleine houten verhoging opstapte waar normaal de leraren aten aan de lange tafel die uitkeek op de grote zaal. Op diezelfde tafel stonden nu twee foto's in grijstinten van de overleden leerlingen, omringd met bloemen en kaarsjes die door sommige leraren waren aangestoken voor de twee, een witromig gekleurd lint dat de twee foto's met elkaar in verbinding bracht - symboliserend hoe Alan en Kanda ook in verbinding met elkaar hadden gestaan. Een moeilijke, begreep hij nu. Een relatie waar zelfs een volwassene zijn vinger niet op kon leggen. Er stond een trieste frons tussen zijn wenkbrauwen terwijl hij eraan dacht en afwezig wat bloemenkransen schikte.

Achter zich hoorde hij de grote zware deur opengaan, besefte hij hoe de voorheen nog lege zaal gevuld werd door voetstappen van één, twee, tien personen - later een hele menigte die op zijn mededeling was afgekomen. Gewoon een normale mededeling dat de lessen die dag waren afgelast en men zich om twaalf uur in de grote zaal moest verzamelen. Een aantal leerlingen hadden nog geen idee wat er was gebeurd, zagen anderen die het wel wisten in alle verwarring huilend en van slag rondlopen. Hij zou zich geen Hoofdmeester mogen noemen als hij er geen officiële mededeling van maakte, voor iedereen. Met zijn handen voor zijn onderbuik ineen gevouwen, keerde Savador zich naar de steeds groter wordende menigte toe. Zijn slangachtige ogen registreerde ieder persoon dat plaatsnam aan één van de tafels, of ergens bleven staan wachten op vrienden om zich bij hen samen te voegen. In tijden als deze had je immers enkel elkaar. Geen tirade dat ze nu hun bekken moesten houden en op hun verwende kont moesten gaan zitten, geen hooghartig gedoe of gesnauw. Vandaag even niet.
Zodra de ruimte was volgestroomd en het stiller werd in de zaal, deed Savador een kleine stap naar voren. Er volgde een kleine ademteug voor hij begon te spreken. 'Beste leerlingen, stagiaires - docenten..' Een onwennig knikje richting zijn werknemers en collega's - zo eervol sprak hij ze zelden toe. 'Ik heb jullie allen bij elkaar gebracht om een.. zeer vervelende mededeling te melden - en dit te kunnen verwerken. Met elkaar.' Zijn blik gleed even de zaal rond om reacties te peilen, zag sommigen al in stilte huilen. Des te moeilijker het werd om zijn toespraak verder te zetten, maar hij deed zijn best. 'Er is laatst iets treurigs gebeurd in het kasteel. Daaruit is helaas bekend geworden dat Alan Walker en Kanda Yuu..' Hij pauzeerde even met een trillerige ademteug in de wetenschap dat dit bijzonder zwaar zou vallen bij sommigen. 'onlangs zijn overleden.' Zijn gezicht en houding bleven er bars en strak onder, zijn stem daarentegen klonk anders. Het was enkel zijn manier om het te verwerken. 'Kanda Yuu stond voor velen misschien bekend als een afstandelijke jongeman, sterk gebonden aan tradities en gewoonten. Begrijpelijk, als je je bedenkt dat hij niet het leven leefde van een normale jongen van zijn leeftijd. Moedig is een eigenschap die desondanks ook aan zijn naam kan worden gebonden. Kanda leed namelijk onder een vloek, die hem door tijden heen sloopte en het leven tot de laatste zucht uit hem heeft gedrongen. Hij was al een tijd stervende voor zijn uiteindelijke einde hem naderde..' Met een klein gebaar van zijn hand richtte hij zich nu tot Alan's foto. 'Alan Walker had zijn sociale leven opgeëist om hem zo goed en kwaad als het ging te helpen. Het had spijtig genoeg niet mogen baten. Hij was opgewekt, vriendelijk, attent, behulpzaam - dat laatste heeft veel van de jongen gevraagd, zoals hij anderen boven zichzelf stelde. Alan heeft er na een lange strijd voor gekozen zijn leven zelf te beëindigen. Om jezelf nu allerlei schuldgevoelens en dergelijke aan te praten is zinloos. Immers denk ik niet dat hij.. dat zou hebben gewild..' Alles wat hem gevoelig of iets dat daarbij ook maar in de buurt kwam deed lijken, verachtte hij. Misschien was het daarom dat hij met een zichtbare frons wegkeek en zijn stem tegen het einde van zijn zin overging in onwillig gemompel. 'Iedereen die bloemen wil leggen, kaarsen wil aansteken, een afscheidsrede wil vertellen is vrij om naar voren te komen. Er zullen speciale gedenkplekken op het buitenterrein komen voor deze twee leerlingen die ons hebben verlaten. Het spijt me.' Savador stapte opzij als teken dat mensen nu naar voren mochten komen om afscheid te kunnen nemen van Alan en Kanda, zonderde zich af in de schaduw. Misschien om daar stiekem een paar tranen weg te pinken, omdat het op die plek nauwelijks zou opvallen. Dat wist niemand.

Iedereen welkom~

>> Bedankt Ruuz & Demi

_{{ "Rust zacht Kanda en Alan" }

... Life isn't as beautiful as I always thought

Het was een treurige dag vandaag, dat was ook maar al te goed te merken in de school. Twee leerlingen, ik had ze nooit gekend, ik was nieuw, maar ik ging er toch heen en wilde toch een kleine speech maken. Misschien van een paar zinnen, maar niet veel.
Rustig nam ik de zwarte broek van mijn pak in mijn handen. De stof was niet te zwaar, maar ook niet te dun dat de kou er door heen kwam. Mijn ogen bekeken elk stukje van de broek, voor ik hem aantrok. Met een paar kleine handbewegingen zat ook mijn riem dicht geknoopt.
Ik nam mijn witte overhemd. Mijn armen stak ik door de mouwen heen en knoopte hem daarna dicht, terwijl ik de onderkant ervan in mijn broek schoof. Ik deed de omslagen in mijn mouwen juist leggen.
Zo kon ik het zwarte jasje er over aan doen. Het had aan de achterkant twee lange uiteindelijk die uitkwamen in punten. Ik nam de stropdas van het nachtkastje af en deed hem netjes en keurig om. Mijn pak was bijna compleet, enkel mijn schoenen nog. Daarna zou mijn haar nog even kort aan de beurt zijn.
Ik liep richting de badkamer, legde mijn haar eventjes goed en zuchtte terwijl ik in de spiegel keek. Je zou denken dat jij eerder ging dan een jonger iemand, zo zou het moeten gaan, maar helaas. Niet alles was rozengeur en maneschijn in het leven. Ik keek nog eens naar mezelf en liep daarna de badkamer terug uit.

De kleine draak keek mij nog even aan en ik ging voor hem zitten op mijn hurken. “Ik zal straks terug komen.” Ik gaf hem een kort en zacht kopje op zijn lichaam. Het kleintje maakte een paar piep geluidjes en draaide zich om, terwijl hij in elkaar kroop en ging slapen.
Ik stond terug op en liep naar de deur van mijn kamer. De grote zaal was nu mijn eerste bestemming. Ik liep netjes door de gangen, maakte eigenlijk geen lawaai, zelfs mijn schoenen leken dit keer helemaal te zwijgen tijdens het maken van passen in een aanraking van de zolen met de vloer. Mijn handen namen de klink vast van de eerste deur die ik passeerde en gaven een kleine zachte duw. Zwijgend liep ik verder, na de deur gesloten te hebben en ging rustig richting verder mijn weg naar beneden.
Ik kwam aan in de grote zaal en zag Master Savador al zitten, terwijl ik richting de man liep en even liet weten dat ik er was. Rustig ging ik naar de plek die waarschijnlijk goed genoeg was voor mij. De foto’s die er stonden, lieten mij met de neus op de feiten drukken.
Opnieuw sloot ik even mijn ogen en probeerde een herinnering te maken van deze twee jonge mensen. Maar al snel besloot ik om mijn ogen weer te openen. In de verte hoorde je voetstappen. Van heel erg weinig naar een groot aantal leerlingen. Waarschijnlijk zou de hele school wel hier komen.

Master Savador begon te spreken en aan zijn speech en hoe hij sprak, kon je horen dat ook hij het er moeilijk mee had. Die arme man. Na zijn speech, kon iedereen naar voren komen op wat te zeggen en ik wil de dat ook doen. Voorzichtig stond ik op terwijl ik geluidloos naar een goede plek liep.
“Twee Leerlingen die ik nooit heb kunnen leren kennen, maar toch zo veel voor elke leraar zouden betekenen.” Begon de ik, terwijl ik even de zaal rond keek. “Helaas dat het leven niet zo mocht lopen voor jullie zoals we gehoopt zouden hebben.” Opnieuw keken mijn ogen weer naar de foto’s van de twee leerlingen. Ik moest slikken, anders kon ik verder geen woord meer uit mijn keel krijgen door de brok in mijn keel die er nu was gekomen en die mij naar de echte realiteit bracht.
“Als leraar voor Watermagie, wil ik jullie nog iets meegeven.” Rustig nam hij zijn stappen naar de foto’s en ging er voor staan, terwijl hij de bloemen uit zijn binnenzak van zijn jasje nam. Voorzichtig en zacht legde hij de bloemen voor de foto van een van de twee leerlingen en liet zijn hand er wat boven hangen, terwijl er water over de bloem heen ging en zich meteen in ijs veranderde. De bloem zou nu voorlopig eerst ijs zijn en blijven bestaan.
Ook bij de tweede leerling herhaalde hij weer alles met de bloem, zoals bij de eerste leerling. “Rest in Peace Kanda Yuu en Alan Walker, moge jullie altijd in ons hart blijven.” sprak hij zijn laatste woorden uit in zijn speech en liep met zijn handen in elkaar gevouwen voor zijn buik weer terug naar zijn plaats bij de leraren.

{Ik vond toch dat ik even moest posten}}

In de stoet van andere leerlingen liep Cat de grote zaal in. Ze wist wat er was gebeurd, hoewel niemand er over had gesproken, en had zich dan ook gepast gekleed. Een elegante, nachtblauwe jurk met een hals die niet te laag was en een paar hakken in dezelfde kleur. Ze had bewust voor deze kleur gekozen, een tint die net niet zwart was. Immers was zwart zo definitief, als een grote muur waar je niet doorheen kon, maar de kleur die zij droeg was dieper dan dat. Net zoals de dood, want ze geloofde niet dat dood een eindstation was, slechts het begin van een nieuwe reis; in het geval van de twee jongens hoopte ze dat ze die reis samen konden maken. Ze merkte dat sommige leerlingen haar met een vragende blik aankeken, er moest wel iets speciaals zijn gebeurd als Cat Meave een jurk droeg, maar ze hield haar hoofd omhoog en negeerde iedereen.
Ze was niet een van de leerlingen geweest die Alan’s dode lichaam hadden gevonden, maar natuurlijk was het haar niet ontgaan. Op het moment dat hij werd ontdekt had ze zich net in de leerlingenkamer over een geschiedenisboek gebogen. De leerling die hem had gevonden was hysterisch geweest en had iedereen in de kamer verteld wat er was gebeurd, gelukkig was de kamer vrijwel leeg. Later waren de docenten en de schooldokter gekomen en moest iedereen de kamer verlaten. Het leek een soort stille afspraak tussen de leerlingen die er iets van wisten dat ze het niet zouden vertellen, misschien alleen aan een aantal goede vrienden.
Ze had de twee gekend, vaag. Alan kwam in eerste instantie op haar over als een vriendelijke en lieve jongen, maar hij bleek meer te zijn dan dat. Hij had problemen, een slechte jeugd en omgaan met Kanda was ook niet bepaald makkelijk. Ze had hem altijd benijdt om zijn kracht en vrolijkheid al was zijn leven miserabel. Kanda was voor haar iemand die de breekbare Alan kon beschermen tegen de wereld terwijl hij ook zijn eigen problemen had. Ze had slechts een paar keer met de twee gesproken, maar ze hadden wel gelijk een impressie gemaakt.
Langzaam vulde de zaal zich met leerlingen. Hun opgewonden gemompel verstomde enigszins toen ze de serieuze uitdrukking op het gezicht van de hoofdmeester zagen. Hij had altijd een serieus gelaat, maar in plaats van een norse frons leek zijn gezicht nu zachter. Ergens aan de achterste rij nam ze plaats. Hier zaten minder leerlingen, vooraan zat iedereen op elkaar gepropt uit nieuwsgierigheid. Toen ze eenmaal binnen waren begon iedereen weer te praten. Er waren zelfs een aantal meisjes aan het giechelen om de laatste roddels. Met een giftige blik keek Cat in hun richting, maar als ze het al merkten dan negeerden ze haar.
De hoofdmeester nam het woord en voor de tweede keer viel iedereen stil. Het was niet wijs om door deze man heen te praten. Zijn speech was anders dan wat ze van hem waren gewend. Meestal klonken zijn woorden als een preek of was het gewoon een opsomming van informatie, deze woorden waren echter zorgvuldig gekozen en op een vriendelijkere toon uitgesproken. Sentimenteel kon Cat de man niet noemen, daarvoor had hij zichzelf wel voldoende in controle, maar de term menselijk kwam wel in de buurt. Gedurende zijn volledige speech had hij ieders aandacht. In het begin hadden er een paar verbaasde kreetjes geklonken, maar tegen het einde was het enige geluid het zachte snikken van een aantal mensen. Vervolgens trok Savador zich terug in een hoekje en stond er een andere man op.
Master Mihalj zei een aantal dingen en draaide zich vervolgens om naar het kleine altaar van de twee jongens. De bloemen die hij met zijn magie vereeuwigde pasten bij het geheel en zagen er prachtig uit. Vervolgens ging hij weer zitten naast de rest van de leraren. Na Mihalj’s betuiging van respect bleef iedereen een tijdje stil. Niemand verroerde zich of leek aanstalten te maken om naar de foto’s toe te lopen. Met een zucht raapte Cat haar jurk bijeen en stond op. Het was niet haar plan geweest om en plein public haar respect aan de twee te betuigen, maar de stilte was te pijnlijk en ze vond dat iemand iets moest doen. Terwijl ze naar voren liep bedacht ze waarom dit een slecht idee was. Het pad naar de foto’s was lang en erg leeg, niet de perfecte ruimte voor iemand met pleinvrees. Toch dwong ze zichzelf om niet in paniek te raken en hield haar gezicht in de plooi. Elegant als altijd en met een gecontroleerd tempo liep ze richting de foto’s. Het getik van haar hakken weergalmde zacht door de zaal heen. Ze zocht met niemand oogcontact en keek slechts recht voor zich uit. In haar rechterhand bungelde een wit met rode pioenroos, uit het wilde stukje grond bij de ruïnes. Woudmagiërs hadden het perkje betoverd, dus de roos zou blijven bloeien al had ze hem uit de grond getrokken. Eenmaal bij de foto’s streek ze neer en plaatste de roos op de tafel. Twee kleine kaarsjes stak ze aan met de weinige vuurmagie die ze bezat. Met een kleine glimlach keek ze naar het geheel. Het zag er uit zoals ze het had gewild. Ze kende de twee niet ontzettend goed, maar op deze manier kon ze toch haar respect betuigen. Vervolgens draaide ze zich om en liep weer naar haar plaats, nu met een minder gecontroleerd tempo. Met een emotieloos gezicht ging ze weer zitten.

Het was een droevige dag vandaag. Vandaag werden er twee leerlingen begraven. Kana had al van hen gehoord dankzij Flavio: Alan en Kanda. Twee geliefden die het in deze wereld moeilijk hadden gehad. Alan had zelfmoord gepleegd en Kanda was gestorven aan een bepaalde vloek die de jongen had. Allemaal heel erg tragisch. Ook dit raakte Kana, ook al kende hij de twee niet, toch leek het zijn hart te breken. Hij had een zwart pak aan met een zwarte das en een wit hemd. Hij knoopte zijn das mooi recht en haalde even diep adem. Sowieso zou hij wel een traan wegpinken. Hij was geen held in emoties verdoezelen, maar hij zou zijn best doen. Het zou lastig worden. Iedereen werd verwacht om twaalf uur in de grote zaal, alle lessen waren geschrapt voor die dag, heel erg begrijpelijk. Kana begon twee planten te maken met zijn magie, twee prachtige waterlelies die samen verbonden waren. Het teken dat beiden zouden herenigd worden in het leven na de dood. Het werd Kana allemaal eventjes te veel en hij deed zijn best niet te gaan huilen. Een paar keer diep ademhalen, maar de krop in zijn keel verdween niet, de tranen bleven nog wel weg. Dus dat was voorlopig nog in orde. Hij nam de twee verbonden witte lelies vast en sprak een spreuk uit die ze eeuwig bloeiende zou houden zodat ze niet zouden verwelken, als teken van de liefde die ze hadden, hij had gevraagd aan een aantal mensen die Kanda en Allen kenden hoe hun liefde was. Oneindig, onbreekbaar en prachtig. Kana vond lelies de mooiste bloemen die er waren, en dan waren ze verbonden, dus het was allemaal zoals men het hem hadden gezegd. Langzaam liep hij zijn kamer uit, zonder Choco, hij begreep het wel. Hij liep verder met de twee lelies in zijn armen. Hij arriveerde in de zaal en ging naast Master Mihalj zitten in alle stilte, als hij zou praten zou hij vast in tranen uitbarsten. Savador begon zijn uitleg en Kana luisterde ernaar. 'Beste leerlingen, stagiaires - docenten..' Savador knikte naar hem en naar alle andere docenten die er waren. Kana knikte langzaam terug. 'Ik heb jullie allen bij elkaar gebracht om een.. zeer vervelende mededeling te melden - en dit te kunnen verwerken. Met elkaar.' Kana slikte de krop in zijn keel weg in de hoop dat hij tot na zijn toespraak die hij zou houden, niet in huilen zou uitbarsten. 'Er is laatst iets treurigs gebeurd in het kasteel. Daaruit is helaas bekend geworden dat Alan Walker en Kanda Yuu..' Het werd al moeilijker, ook hoorde Kana aan Savador’s stem dat zelfs hij het er lastig mee had. Dus hij had ook een hart, ook al beweerden velen totaal anders. Kana wist goed genoeg dat iedereen een hart had, zelfs Savador. 'onlangs zijn overleden.' Dit was de grote schok voor alle leerlingen die niet doorhadden wat er allemaal aan de hand was. Kana ging met zijn hand over zijn blonde haar dat er piekfijn uitzag. Zijn blauwe ogen gingen over de zaal en hij haalde even diep adem. Toen begon Savador over beide jongens te praten en Kana keek weer naar hem, aandachtig luisterend. Kanda was dus al een tijdje stervende en Alan had het zo extreem lastig gehad blijkbaar dat er geen andere oplossing meer was. Het was jammer. 'Iedereen die bloemen wil leggen, kaarsen wil aansteken, een afscheidsrede wil vertellen is vrij om naar voren te komen. Er zullen speciale gedenkplekken op het buitenterrein komen voor deze twee leerlingen die ons hebben verlaten. Het spijt me.' Savador stapte opzij als teken dat mensen nu naar voren mochten komen om afscheid te kunnen nemen van Alan en Kanda. Kana luisterde naar het afscheid dat Mihalj zei. Het was allemaal recht uit zijn hart. Wat zou Kana zeggen? Hij had er werkelijk geen idee van. Nadat een leerlinge haar bloemen had neergelegd stond Kana op en liep hij langzaam naar het altaar. “Alan en Kanda, ik heb nooit de eer kunnen hebben om jullie les te mogen geven.” Hij slikte de krop door maar hij voelde de tranen komen, zijn ogen werden vochtig. Hij legde de twee verbonden lelies bij de bloemen. “Moge jullie nu verbonden zijn in de hemel. Rust in vrede… Alan Walker en… Kanda Yuu” Hij ging weer zitten en nam een zakdoek. En toen begon hij in alle stilte te huilen, zonder een geluid te maken.

In stilte, met haar lange rode haar in een zwart lint, liep ze met de anderen mee de zaal in. Ze had zich nog nooit in het zwart gekleed, alleen op de begrafenis van haar ouders. Nu liep ze hier, in een jurk en schoenen die allebei perfect erbij paste. Niet dat het haar wat kon schelen, maar toch wilde ze haar respect tonen vandaag. Ook haar ogen, die altijd haar humeur weerspiegelde, waren dof en leeg. Niemand had hen verteld wat er aan de hand was, maar iedereen wist het. Op een paar kleine eerstejaars misschien na.
De rest leek ook vrij goed zich te hebben aangepast. De zaal was ernaar gemaakt en hoewel Enya Kanda en Alan niet echt had gekend, wist ze bijna zeker dat ze het zouden hebben gewaardeerd. Savador stond aan het hoofd van de zaal, gekleed in hetzelfde respect. Enya omklemde de zakdoek die ze van hem had gekregen, ze kende zichzelf nu wel beter. Binnen een paar minuten zou ze in stille snikken op haar stoel zitten.
Ze zocht een plaatsje tussen de andere woudmagiërs en keek naar haar ineengeslagen handen op haar schoot. De anderen zochten ook plaatsen, sloegen armen om elkaar heen en knuffelde elkaar en niemand, maar dan ook niemand betwiste mekaar een plek. Nergens werd geschreeuwd of hardop gehuild. Iedereen zat daar gewoon, allemaal alleen met hun eigen verdriet.
'Beste leerlingen, stagiaires - docenten..' Savador's stem klonk door de nu stille zaal. 'Ik heb jullie allen bij elkaar gebracht om een.. zeer vervelende mededeling te melden - en dit te kunnen verwerken. Met elkaar.' Zijn blik gleed even de zaal rond, kijkend naar de reacties en ze sloeg haar ogen niet neer toen hij haar blik heel even kruiste. 'Er is laatst iets treurigs gebeurd in het kasteel. Daaruit is helaas bekend geworden dat Alan Walker en Kanda Yuu..' Hij pauzeerde even met een trillerige ademteug. 'onlangs zijn overleden. Kanda Yuu stond voor velen misschien bekend als een afstandelijke jongeman, sterk gebonden aan tradities en gewoonten. Begrijpelijk, als je je bedenkt dat hij niet het leven leefde van een normale jongen van zijn leeftijd. Moedig is een eigenschap die desondanks ook aan zijn naam kan worden gebonden. Kanda leed namelijk onder een vloek, die hem door tijden heen sloopte en het leven tot de laatste zucht uit hem heeft gedrongen. Hij was al een tijd stervende voor zijn uiteindelijke einde hem naderde..' Met een klein gebaar van zijn hand richtte hij zich nu tot Alan's foto. 'Alan Walker had zijn sociale leven opgeëist om hem zo goed en kwaad als het ging te helpen. Het had spijtig genoeg niet mogen baten. Hij was opgewekt, vriendelijk, attent, behulpzaam - dat laatste heeft veel van de jongen gevraagd, zoals hij anderen boven zichzelf stelde. Alan heeft er na een lange strijd voor gekozen zijn leven zelf te beëindigen. Om jezelf nu allerlei schuldgevoelens en dergelijke aan te praten is zinloos. Immers denk ik niet dat hij.. dat zou hebben gewild..' Ze had niet eens de kans meer om de zakdoek naar haar wangen te brengen. De tranen spatten uiteen op haar handen. 'Iedereen die bloemen wil leggen, kaarsen wil aansteken, een afscheidsrede wil vertellen is vrij om naar voren te komen. Er zullen speciale gedenkplekken op het buitenterrein komen voor deze twee leerlingen die ons hebben verlaten. Het spijt me.' Savador stapte opzij als teken dat mensen nu naar voren mochten komen om afscheid te kunnen nemen van Alan en Kanda, zonderde zich af in de schaduw. Enya, die wel degelijk een plan had, zag eerst de leraar watermagie opstaan.
“Twee Leerlingen die ik nooit heb kunnen leren kennen, maar toch zo veel voor elke leraar zouden betekenen. Helaas dat het leven niet zo mocht lopen voor jullie zoals we gehoopt zouden hebben. Als leraar voor Watermagie, wil ik jullie nog iets meegeven.” Hij stapte naar de foto's en maakte een soort ijssculptuur van een bloem op beide altaren. Na dat gebaar bleef het even stil in de zaal. Enya wilde aanstalten maken om op te staan maar aan de andere kant van de zaal zag ze een meisje opstaan. Ze zette een bloem neer op de tafel en stak twee kaarsjes aan. Enya kende het meisje niet, maar vond het simpele gebaar mooi.
“Alan en Kanda, ik heb nooit de eer kunnen hebben om jullie les te mogen geven.”
Sprak nu de leraar gym. Hij legde de twee verbonden lelies bij de bloemen. “Moge jullie nu verbonden zijn in de hemel. Rust in vrede… Alan Walker en… Kanda Yuu”
Nu nam Enya haar kans, ze stond langzaam op en liep met nauwelijks hoorbare passen naar de tafel. Haar handen, die de zakdoek nog steeds omklemden, trilde zachtjes. De tranen bleven over haar wangen stromen en maakten alles troebel voor haar ogen. Toch zag ze duidelijk waar ze liep. Bij de tafel keek ze even naar de twee foto's. Hoe hadden deze twee het leven ervaren? Ze bedacht dat ze misschien Kanda had kunnen vragen hoe hij ermee omging, die vloek. Hoe hij ermee leerde leven.
Haar handen lagen nu op de tafel, die tot haar opluchting van hout was. Langzaam bracht ze haar handen omhoog en aangestuurd door haar wil, kwam een witte bloem tevoorschijn uit het hout. Hij was niet groot maar wist toch de twee foto's samen te verstrengelen door kleine rangen die eraan groeiden. Haar ogen waren gesloten om deze stille manier van afscheid te laten zien. Ze keek er nog even op neer en een paar tranen vielen op het hout.
Haar gezicht was verborgen in haar zakdoek toen ze beverig terugliep naar haar plek. Ieders blik vermijdend.

En dan dacht je dat je mans genoeg was om niet te gaan huilen. Hij deed het ook niet, nee - niet aan de buitenkant, althans. Maar om zoveel rouwende mensen te zien, vrienden van de overledenen in tranen, het feit dat twee jonge mensen en eigenlijk iedereen nooit kan weten hoe hun verdere leven was verlopen als ze wel nog hadden geleefd. Het maakte indruk. Al van kinds af aan had hij er mee te maken gehad, rouwprocessen. En nog altijd deed hij geen afstand van de mening die hij er toen al over had gehad; het bleef een hachelijk iets.
In stilte sloeg hij zijn blik weer naar de menigte op, en zag dat één van de leraren zich naar voren wijdde. Eén van de nieuwe, zag hij. Mihalj, als hij het zich goed herinnerde. Een nog uitsluitend jonge man, maar waardig genoeg om de titel docent Watermagie op te vullen. Hij hield een toespraak, eindigde die door twee bloemen bij de foto's te leggen en deze te bevriezen. Een mooi gebaar, al zou hij het nooit hardop zeggen. De man liep terug naar zijn plek, waarop de zaal even gevuld werd met een lange pijnlijke stilte. Eén enkel meisje beschikte over genoeg sympathie om deze te verbreken, naar voren te komen en simpelweg een bloem neer te leggen en twee enkele kaarsjes aan te steken. Zoals dat voldoende was, naar behoren. Meer dan dat kon er niet worden gedaan. Hij was haar dankbaar voor die simplistische handeling, waarmee ze weer wat beweging in de zaal bracht. Het ijs een beetje brak. De schrik was normaal - maar Alan en Kanda zouden er vast niet gerust over zijn geweest als de hele zaal verstijfd bleef zitten. Wat voor afscheid moest dat voorstellen?
De volgende kwam de verhoging op, richting het altaar. Het blonde piekerige haar, de zeeblauwe ogen. Die twee kenmerken waren al genoeg om te koppelen aan de naam Kana, de nieuwe gymdocent. Hij legde ook bloemen neer, deed zijn zegje - en hield het vervolgens niet meer droog. Normaal zou hij er om met zijn ogen hebben gerold; nu staarde hij echter strak omlaag, naar de glimmende neuzen van zijn herenschoenen.
Het was een bekende, de vierde persoon die naar voren kwam. Enyana had - zoals hij opmerkte - al een aantal tranen gelaten, en het deed hem ergens deugd te zien dat ze nog steeds de zakdoek bij haar droeg die hij haar ooit had overhandigd. Ze zei niets, had geen speech zoals alle anderen. In plaats daarvan liet ze door middel van woudmagie een bloem uit het hout omhoog komen, precies tussen de foto's in. Of ze het nu zag of niet; hij maakte vanuit de schaduwen een begripvol hoofdknikje naar haar, een zachte blik daarbij in zijn ogen en iets dat op een geruststellend glimlachje moest lijken - mild, en nauwelijks zichtbaar, maar het was er. Haar manier van afscheid nemen was genoegzaam, en meer kon ook zij niet betekenen. Het was goed zo.

Light liep de zaal in, duidelijk om zich heen kijkend. Waar was Romance? Hij had van verreweg gehoord dat zij de laatste was die Kanda in levende lijve had gezien. Hij moest haar een helpende hand aanbieden, hij kon niets anders. Uiteindelijk kon hij haar niet vinden, en ging zitten voor de openingsspeech van de hoofdmeester. Na de speech kwamen een aantal leraren en leerlingen hun zegje of daad doen. Zou hij ook? Zijn hand rustte op zijn tas, zou er niemand raar opkijken als hij..? Ach wat maakte het ook uit, iedereen deed dit op zijn eigen manier, en Light zijn manier was misschien een rare, maar vast en zeker voor hem de goede. Hij stond op, en liep naar de tafel met foto's. Daar haalde hij uit zijn tas een kleine replica paar van zijn bunny-pantoffels, de leuke, die Alan zo leuk hadden gestaan bij het bunny-pakje. Hij legde ze bij de foto van Alan neer, en keek nog eens naar de foto. Zo'n kleine lieve jongen, en dan zo... zo... verpest. Hij kon het maar niet geloven, een glimlachend gezicht, met een vreselijke emotie erachter. Wat die jongen allemaal al wel niet gedragen had aan problemen. Gruwelijk. Light hield het niet meer droog, hij keek om zich heen, maar er was niemand bij hem die hem kon troosten. Dus uiteindelijk leunde hij maar tegen de muur van de zaal en begon hardstochtelijk te huilen. Het maakte hem ook even niet meer uit wie hem hoorde of zag, hij was er tamelijk kapot van.

Romance had weinig geslapen en boven de wallen kon je de roodomrande ogen zien die het gevolg waren van dagenlang huilen. Ze had niet meer zo veel gehuild sinds de dood van haar grootmoeder die voor als een moeder was geweest en ergens wist ze dat de tranenvloed nog lang niet was gestopt. Toch waren haar gedachten voor het moment even zo helder als glas en voelde ze niet de waas die over haar heen trok zodra een herinnering of een gebaar haar aan hen zou laten denken. De afgelopen dagen had ze zich niet vertoond in de lessen, maar was ze bij de twee geweest om hen hun laatste eer te betuigen door ze te behandelen als ware familie. Nu kon ze zich echter niet langer verschuilen vanwege de oproep die was gekomen van master Savador. Romance was al eerder dan de andere leerlingen gegaan, was binnengeglipt in de grote zaal en stond achteraan, verscholen in de schaduwen. Als ze dan ineen zou storten dan zou het verborgen blijven voor de rest van de leerlingen. Haar hand lag bijna de gehele tijd op het mes dat nu in een lederen omhulsel tegen de huid van haar been zat vastgebonden. Verborgen voor het aangezicht, maar in haar bereik als ze het nodig had en dat was eigenlijk de gehele tijd. Het gaf haar een klein gevoel van geruststelling, wetende dat ze toch een klein deel van de twee bij haar had. Ook al had Kanda een veel grotere plaats in haar hart dan Alan, ze treurde ook voor het verlies van hem. Haar lichaam stapte verder in de schaduwen naarmate er meer mensen de grote zaal inkwamen. Ze kon zien hoe sommige nog geen idee hadden van wat er aan de hand was, maar dat anderen net zoals haar roodomrande ogen hadden. Mensen namen plaats of stonden aan de kant tegen de muren aan. De meeste leerlingen gingen bij elkaar zitten, maar enkele zoals zij bleven alleen staan. Ach, iedereen zat anders in elkaar. Hoewel zij het ook niet erg vond om in de armen van een vriend uit te huilen, was het haar gewoon om dingen alleen te verwerken. Het duurde niet bijzonder lang voordat de mensen hun monden begonnen te sluiten en hun aandacht richten op de kleine verhoging alsof ze niet durfden te kijken naar de foto's die op de twee tafels stonden. Romance moest toegeven dat de bloemstukken en de linten mooi waren gemaakt en ingevoegd tussen de twee. Haar hand greep krampachtig naar het mes om niet de tranen te laten stromen die dreigden een nieuwe waterval te maken door de woorden van de mensen die hun zegje deden. Meerdere mensen maakten hun weg naar voren, deden hun zegje of legde enkel spullen neer bij de tafels. Zij had niets voor de twee bij zich, niets meer dan haar stem en langzaam maakte ook zij haar weg naar voren. Even keek ze alleen naar de foto's op de tafels voordat ze diep ademhaalde en draaide naar de overvolle zaal. Van hieruit leken er nog meer binnen te zijn dan vanwaar ze eerst had gestaan. Haar hand bleef liggen op haar been, zocht kracht uit huhn verbintenis en met een lichte glimlach keek ze nu op. 'Alan was een lieve jongen, opgegroeid in een kindonwaardig bestaan. Ondanks alle tegenslagen bleef hij een zonnestraaltje, een kleine engel, die zich wist te nestelen in elk hart dat hij tegenkwam. De oneerlijkheid in zijn leven en in het leven van zijn vriend wisten hem uiteindelijk te breken en zijn leven op deze wereld te beindigen.' Een enkele traan wist ze ontglippen en ze was even stil terwijl ze dacht aan de kleine witharige jongen. 'Kanda daarentegen was een koppige idioot, getekend door zijn vorige leven en het leven dat hij nu gedwongen was te leven. Het werd beter zodra hij Alan tegenkwam, maar zoals sommigen hier wel zullen weten was zijn genegenheid alleen voor hem gericht en kon de rest hooguit een hoofdknik toegeworpen krijgen. Door zijn hoogstaande principes kreeg hij zijn vloek opgelegd, een bijna ongeneeslijke vloek verborgen in de oude taal. Hij besloot zijn leven te slijten in het gezelschap van Alan, hij was immers de enige waar hij altijd bij had willen zijn. Na..' Even moest ze een brok wegslikken. 'Nadat Kanda Alan vond, kon hij niet meer vechten. Het enige waar hij al die tijd voor had gevochten was nu uit zijn leven verdwenen en de vloek nam het over. Mijn grote kleine 'broertje' stierf buiten, volledig in rust en nu is hij bij zijn grote liefdes. Hij is niet langer alleen, maar in de andere wereld samen met Ryuumi, zijn vrouw uit het leven waar hij vandaan was gerukt, Alma, zijn beste vriend, en met Alan, zijn geliefde in dit leven.' Romance kon een grotere glimlach opbrengen. 'Dus wees verdrietig omdat ze niet langer deel van jullie leven uitmaken, maar wees ook blij dat ze nu elkaar hebben en samen zijn in een wereld waar ze wel samen kunnen zijn en van elkaar kunnen houden zonder problemen.' Romance draaide zich naar de foto's. 'We will miss you Alan & Kanda.' fluisterde ze zacht voordat ze wegliep naar waar ze vandaan was gekomen. Achterin de zaal, verscholen door de schaduwen voordat de mist weer optrok en de tranenval begon te stromen.

Het was zwaar geweest om het bericht te ontvangen. Eyolf die zo verouderd was dat hij bijna het leven zou laten en vervolgens kwam nog op de haverklap het overlijden van twee hardwerkende mentorleerlingen. Norwood had zijn klas dan wel op non-actief hij was nog steeds druk bezig met zijn mentorleerlingen te monitoren en zijn best te doen om deze te helpen waar mogelijk. Hij had het nieuws te horen gekregen via Grey. De jongen wist kennelijk dat Kanda een mentorleerling was geweest van hem en deze had hem netjes doorgegeven van het overlijden van Kanda. Toen Norwood dat had gehoord was hij gelijk achter Alan aan gegaan. En tot zijn spijt was ook deze niet meer van deze aard.

Een pijnlijke stilte hing er in de grote zaal. Een hoop leerlingen waren al aanwezig, nog maar te zwijgen over de docenten die hier aanwezig waren. Norwood kwam in een net pak binnen. Pantalon, zwart blouse met daarop een wit gilet en stropdas. Het was het rouwpak dat hij ook aan had gehad bij zijn vadersbruiloft en die van Malaika. Hij zweeg even en streek een lok haren naar achteren en haalde even diep adem. Zijn houding was verslagen, weer een paar mensen die het leven lieten in zijn omgeving. Zijn ogen gingen naar Savador die kennelijk moeite deed zijn verdriet te verbergen. Het was zichtbaar, voor Norwood. Ook Savador leed onder dit tragisch verlies. Al was het niet slim hem hier mee te confronteren. Je zou enkel een woordenaanval terug kunnen verwachten. Savador nam zijn plaats in tussen een van de schaduwen die de muur wierp in de grote zaal. Norwood zijn ogen gingen naar de foto's. Kanda die met zijn doorgaande serieuze en neutrale blik toekeek. Alan met een brede glimlach, het masker van het gebroken jongentje er achter. Norwood glimlachte licht, de foto's waren typisch de twee. Met weer een blik die wat droeviger was gleed zijn blik naar de verhoging.

Na enige tijd kwam ook Norwood er te staan. Hij keek een paar seconden over de leerlingen uit voor hij begon. 'Ten eerste wil ik alle leerlingen die goed bevriend waren met Kanda en Alan, sterkte wensen.' begon hij met een licht trillerige stem. 'Ik heb in mijn tijd als mentor voor die twee met een trotse blik toegekeken over hoe ze presteerde..' Norwood had niets voorbereid en wist ook niet goed wat hij moest zeggen. 'Ik heb Alan leren kennen als een vrolijke jongen. Een jongen die er was voor degene die het nodig had, al ging dat ten kostte van zichzelf. Er ging echter een groter verdriet achter dit gezicht schuil...' sprak hij kalm. 'Tevens had Kanda het moeilijk, desondanks het serieuze en krachtige masker dat hij op hield had hij een gevoelige kant...' sprak Norwood. 'De twee stonden het ene moment tegenover elkaar. Streken over en weer, waar ik niet altijd mijn vinger op kon leggen. En toch gaven deze twee heftig om elkaar, konden niet zonder de een en niet zonder de ander. Het doet mij pijn om te zien dat ik als mentor hier niets aan heb kunnen doen. Ik heb mijn uiterste best gedaan om de twee hier tijdens hun studie zo goed mogelijk te laten verlopen. En ook hier heb ik het gevoel dat ik ergens een steek heb laten vallen. Ik hoop dat de twee in vrede rusten bij hun overige dierbaren die niet meer ten aarde zijn...' sprak hij met zijn stem met iedere woord meer trillend dan de andere. Norwood zuchtte even hoorbaar. 'Rust zacht, Alan en Kanda...' sprak hij toen zacht. 'Jullie hebben de rust verdient na al jullie gevechten met het onrecht van de wereld..' sprak hij toen en maakte een klein kruis teken en liep toen naar de foto's. Zonder moeite haalde hij twee zwarte rozen tevoorschijn uit zijn mouw. Hij legde bij iedere foto er een neer. Norwood nam zijn aftreden van de verhoging en liep langs de rij met leerlingen naar de achterzijde van de grote zaal om daar naar buiten te kijken.

Grey kamde snel zijn haren nog in een nette scheiding. Keek zijn tanden na die hij al bijna drie minuten heftig poetste. Hij spoelde zijn mond uit en liep met zijn nette kleding de trap af. Grey had een donkerblauwe broek aan getrokken. Daarbovenop had hij een zwarte blouse. Het was gewoon de kleur die hij amper droeg maar wanneer er iemand overleden was of hij had het moeilijk dan droeg hij iets zwarts. Zwijgzaam liep hij de trap af en wist dat over enkele minuten de herdenking kon beginnen. Hij had Romance beloofd dat hij er bij zou zijn. Hij had de twee nooit gekend maar hij zou toch gaan. Zwijgzaam liep hij tree voor tree naar beneden. Het was stil in het gebouw. De leerlingen rende niet gillend en vrolijk. Iedereen zweeg en liep met een gebogen houding naar hun bestemming.
Grey had het niet makkelijk gehad. Vanaf het begin had hij gemerkt dat Romance liever dingen alleen verwerkte dan dat ze dat deed in het bijzijn van hem. Hij had het geaccepteerd, maar het nam niet weg dat hij haar had proberen te steunen. De eerste dag was het moeilijkste voor hem geweest. Romance had zich opgesloten in de slaapzaal van de meisjes en Grey had buiten gezeten, tegen de koude muur. Kon enkel haar zacht gesnik door de muur horen. Hij hield zich netjes in. Naar binnen stormen had het voor haar misschien alleen maar moeilijker gemaakt. En mocht Romance een keer naar buiten komen, dan had Grey haar liefdevol opgevangen in zijn armen. Het eerste wat hij had gedaan toen hij haar weer zag was haar omarmen zonder een woord. Even laten merken dat hij er voor haar was.
Met stille pas liep hij de zaal in, keek niet naar de foto's die er stonden, niet naar de leerlingen. Hij zocht direct naar Romance. En hij vond haar sneller dan menig mens. Hij liep zwijgzaam richting de schaduw waar ze in stond. Hij ging naast haar staan en trok haar zachtjes naar zicht toe. Hij omhelsde haar weer, dat teken dat hij er voor haar was, dat ze ongestoord haar tranen mocht laten bij hem. Hij streek even over haar rug. Hij zei geen woord, maar hij worstelde zichtbaar met het verdriet dat Romance had. Grey had twee rolletjes vast. Zwijgzaam gaf hij een klein kusje op het voorhoofd van Romance en hield haar rustig vast terwijl hij over haar rug bleef strijken. Toen ze aangaf dat ook zei wat wilde zeggen knikte hij zachtjes. Grey liep zwijgzaam achter haar aan met de twee rolletjes nog in zijn handen geklemd. Romance begon haar woorden en Grey rolde een papiertje open. Hij mompelde het eerste zachtjes en alleen hoorbaar voor de betreffende persoon. Hij begon met Alan:

Alan,

Even though we never really met,
I feel we could have gone along.
When we meet up there, I would like to have a chat.
With this poem I say: "So long"
I hope you and Kanda find a peaceful place,
In our lord's grace.
I see you.

Daarna legde hij het kleine rolletje met het gedicht neer voor de foto en maakte een kruisgebaar door zijn hand van zijn hoofd naar zijn buik te laten gaan en vervolgens naar zijn schouders. Hij liep door naar Kanda. Ondertussen luisterde hij aandachtig naar de woorden van Romance. Hij keek even naar de foto van Kanda en glimlachte waterig.

Kanda,
I never really met you.
But without that fact,
I know you meant al lot to her, it's true.
I can say it by the way she act.
Together with Alan rest in peace,
I watch over her with ease.
So long.

Het zachte gemompel stierf weg een ook hier legde hij het gedicht bij de foto. Hij zweeg even en maakte opnieuw een kruis teken en keek toen naar Romance die zowaar ten einde was van haar woorden. Zwijgzaam liep hij naar haar toe en liep achter haar aan weer naar de achtergrond. Zwijgzaam, toen ze daar eenmaal aangekomen waren legde hij een hand op haar schouder. 'Dat waren mooie woorden....' sprak hij terwijl hij een paar tranen wegveegde. Hij glimlachte niet, zoals hij doorgaans deed. Hij had een grimmige blik in zijn ogen. Hij vond het moeilijk om Romance zo te zien en de woorden die hij doorgaans zo makkelijk vond bij haar, waren hem ontnomen. Alsof Kanda en Alan ze hadden meegenomen.

Het was best een raar idee. Je eigen nagedachtenis volgen. Niemand die je kon zien of horen, was best wel rustig. Hij bleef kijken en luisteren naar de speeches van verschillende. Grootendeels van mensen die hij niet eens kende. Het deed hem werkelijk niets. Al die mensen kwamen om iets tegen hun te zeggen. Een laaste vaarwel. Kanda had dat niet echt nodig, het was alleen amusant om mensen zo drovig en zielig te zien. Alleen na Romace haar speech bleef hij achter haar. Hij aaide over haar rug al ging zijn hand dwars door haar heen. Ze had het mes in haar handen geklemd en dat maakte hem blij. Nadat hij de speech van Grey had moeten aanhoren was het tijd. Hij had zijn golem ingesteld om rond deze tijd zijn boodschap te leveren. Die had hij ingesproken net nadat hij Alan had gevonden. Uit de lange gang kwam een fladderend geluid. Eindelijk. De zwarte golem kwam de ruimte in vliegen en plaatste zich op de grond van de verhoging. Uit het midden van het oog van de golem kwam een hologram tevoorschijn. In het beeld was Kanda te zien. Geen shirt aan waardoor de complete vloek te zien was. Hij zat op Alans bed waar hij net zijn Alan op had gelegd en Mugen in Alans handen had geklemd.

“Che. Hij had niet mogen sterven. Hij is niet degene die dit verdient heeft. Het is mijn schuld dat hij zo heeft moeten leven. Ik wist dat die missie gevaarlijk was om die oude man op Gren te vermoorden. Deze vloek is enkel mijn eigen schuld. Als ik nooit was teruggekomen, had hij nog geleefd. Als ik...”
Evn kwam er een kleine onderbreking van een hoest waarbij het bloed licht langs zijn kin liep. Hij negeerde het even en veegde snel het bloed weg en krapte over zijn hoofd met zijn hand waar hij het kleine mes in vasthield waar nog druppels van Alans bloed vanaf kwamen. “Maar dat is nu niet het grootste probleem. Mijn missie is nog onafgemaakt. De Suasama is nog steeds bezig met hun experimenten met mijn echte lichaam. Ik wou mijn echte lichaam verwoesten voordat dit lichaam zou bezwijken...” Even was er een kleine stilte. “I'm sorry Romance. Don’t cry for us. We zijn nu beter af. Althans hij.” Het beeld vervaagde en viel bijna uit. Maar het beeld kwam al snel weer terug. “En Grey. If you dare to hurt her, I’ll make use of my real body and kill you.” Een kleine lach was er te zien op zijn gezicht maar ook een traan. Het beeld verdween dit keer volledig.

Kanda bleef even kijken naar zijn golem die in stof verdween. Hij stond bij zijn golem maar besloot toch weg te gaan. Hij was hier klaar. Niet hield hem er nog langer van om daar naartoe te gaan waar hij nodig was. Bij zijn vrouw Ryuumi, zijn beste vriend Alma en zijn kleine Moyashi. Alan Walker. Ze zouden nu gelukkig kunnen zijn. Zonder dat iemand hun stoorde. Hij liep de grote ruimte uit en de mensen in de zaal zouden zijn voetstappen kunnen horen. En eindelijk was hij weg.

Zwijgzaam murmelde hij zijn gedicht als gedag naar Alan. Hij trok zijn blousje wat rechter en liep met een rechte houding die wat somberder oogde naar het volgende. 'De volgende keer dat je mij en Romance terug roept zeg je dat ze mij mee moet nemen....' sprak Grey met een koppige stem en glimlachte waterig. Ook hier murmelde hij zijn gebed zachtjes en maakte een kruisteken. Hij legde het gedicht zwijgzaam neer en maakte een kleine buiging. Op het moment dat hij naar Romance wilde draaien gebeurde er iets onverwachts. Hij zag een zwart vleermuisgevleugelde oogbal achter Romance vliegen en hij vertrouwde het niet helemaal. Pas toen hij dichterbij wilde komen om Romance te waarschuwen kwam de golem dichterbij en projecteerde iets. Grey keek even licht gespannen naar het beeld dat zich scherp stelde maar ontspande toen het beeld van Kanda in zicht kwam. Hij glimlachte licht toen de hand op de rug van Romance kwam te liggen. De wijze kerel had gewoon uitgedacht dat ze daar voor zou komen te staan. Hij liep wat dichterbij en bleef een paar meter van de twee af staan en keek met een vriendelijke blik naar de mensen die, wat verbaasd of juist vreugdevol, toekeken. Grey wendde zijn blik af toen Kanda wat negatieve ondertoon over zichzelf leek te hebben, puur om zich in te houden er niet tegen in te gaan. Hij hoorde het beeld licht vervagen en wilde terug kijken. Toen Kanda hem aan leek te spreken. Zonder hem aan te kijken schoot er een duim met uitgestrekte arm richting Kanda. Hij kreeg een warme glimlach toegewenst. 'Ik zal er voor haar zijn, Kanda-sama....' sprak hij met een vriendelijke toon. Hij had op een afstand toe staan kijken en wat Kanda had aan vloek was geen makkelijk iets. Hij had respect ontwikkeld in die ene week voor deze leerling en met een vastberaden kink bevestigde hij zijn woorden. Hij zag hoe het beeld vervaagde. 'Kanda....' sprak zijn stem zachtjes. 'Wanneer ik een fout spoor maak reken ik er op dat je me de goede richting in duwt....' sprak zijn stem zachtjes en ook nu werd het moeilijk voor Grey. Hij kreeg een paar tranen die hij niet wegveegde. Hij had echter een klein glimlachje. Hij liep zwijgzaam naar Romance en legde een hand op haar schouder. 'Zal ik je wat te drinken inschenken, of heb je daar geen behoefte aan...' sprak hij vriendelijk en streek met zijn duim over haar schouder om haar gerust te stellen. Hij liet zijn hand naar beneden gaan en pakte haar hand vast. 'Kanda is weer bij zijn geliefde. Maar hij zal zeker je in de gaten houden....' sprak hij. 'En mij natuurlijk ook...' sprak hij met een halve grinnik die er niet eens zo vrolijk uit kwam. Het was misschien een misplaatst grapje maar hij moest Romance moed in praten. 'Kom, dan haal ik wat de drinken voor je, Ro....' sprak hij en trok haar zachtjes mee. Dit keer met nog meer beleid dan hij deed tijdens hun week op Razen. Zachtjes, alsof hij een mingvaas op een bolderkar had staan die door een hobbelige straat moest. Zachtjes en met beleid, weg uit de menigte die hier was. Weg uit de drukte.

PROFILE MAGICIAN

» Huoriel meets Kanda
» Alan Walker
» Words that cannot be spoken~ Alan's Journal

Mσυяηιηg Dσνєѕ 【 Alan&Kanda 】

Mσυяηιηg Dσνєѕ 【 Alan&Kanda 】

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen