Schooldagen, vaak zagen ze er hetzelfde uit. Gestreste leraren, luidruchtige kinderen en een hoop werk. Het laatste vond Rhine nog niet zo erg, werk hield je namelijk bezig. Hield je gedachten bezig waardoor je niet aan zorgen of pijnlijke dingen kon denken. Maar die eerste twee punten de gedachte alleen al bezorgde haar een naar vies gevoel. Nee rhine was beslist geen fan van dit soort bezigheden. Vandaar ook dat ze vaak lessen – vooral vuurmagie- en soms ook hele lesdagen skipte. Soms kreeg ze er inderdaad wel problemen mee, kreeg ze straf of moest ze nablijven maar dat hield haar echt niet tegen om haar brossdaagjes verder te laten gaan. Maar vandaag vandaag wilde ze wel nog eens naar de les. Ze had namelijk gehoord over wat de les woudmagie zou gaan. Wilskracht en magie. Ja dat onderwerp stond haar aan. Misschien zou deze les wel nuttig zijn, haar wilskracht moest beter smaenwerken met haar magie dat had ze wel al vaker gemeld. En als haar wilskracht beter samenwerkte met haar magie zou ze misschien bij heftige emoties ook de controle niet meer verliezen. En eigenlijk was woudmagie over het algemeen gewoon handig voor haar zo zou het haar misschien eindelijk eens lukken om planten in leven te houden wanneer ze ze aanraakte. Ja dat zou ze fijn vinden eindelijk nog eens de zachte structuur van een bloemblaadje kunnen voelen zonder dat het binnen een paar seconden verouderd en sterft. Een donkergrijze sjaal rond haar nek, haar doodse handen in zwartleren handschoenen en een gestroomlijnde zwarte jas met een donker grijze muts op haar hoofd zo liep ze langzaam naar het grasveld toe. In haar zak zat het lege glazen buisje waar Skugga vaak in kroop om uit te rusten. Maar nu liep het schaduwachtige-wolfachtige-wezen vrij rond over het grasveld. Natuurlijk bleef hij wel dicht bij Rhine, da hadden ze altijd gedaan. Rhine en Skugga hadden een vreemde soort band ze waren beide meer wezens die leiver alleen rondtrokken maar tollereerde en beschermde elkaar waardoor ze samen konden opschieten en onafscheidelijk waren. Beide getekend door eht verlies van het gezin waar ze bij waren opgegroeid, beide te koppig om hun emoties met andere te delen. Daarom pastte ze bij elkaar ze begrepen elkaar, deelden dezelfde gedachtegang. Zo liepen ze samen op hun gemakje naar de plaats waar de les zou zijn. Beide liepen ze meer aan de kant van het veld in de schaduwvlakken, zodat ze niet opvielen. Al gauw sprong een man in een lange jas en een wit/zilverachtige wolf haar in het oog. Zou dat de leraar zijn? Rhine wist het niet ze was nog nooit eerder naar deze les gekomen. Kennelijk was er nog niemand, god dammit hoe kon ze nu op de achtergrond blijven als er nog niemand anders was? Fijn, heel fijn. Haar pas vertraagde terwijl Skugga achter haar liep. Haar blik was naar de grond gericht terwijl ze zwijgzaam voor de roodharige man met het grappige ronde brilletje ging staan. Oké ongemakkelijke situatie was dit wel. Skugga duwde met zijn snuit tegen haar hand voor hij geleidelijk aan doorschijnender werd en als een klein rookwolkje in haar jaszak verdween. Rhines spieren waren opgespannen, ze wist niet wat ze meost verwachten maar ze vertrouwde het hele zooitje niet helemaal, ze vertrouwde mensen sowieso al niet snel en leraren, tja dat was nog een graadje erger. Een begroeting kwam dan ook niet over haar zachtroze lippen. Het enige geluid dat ze maakte was haar zachte ademhaling, het enige wat ze deed was haar handen in haar zakken steken en haar hoofd langzaam oprichten om de man aan te kijken. Haar blik was onderzoekend en wantrouwend. Ze had de geruchten wel gehoord over deze man, over deze master Norwood. Over de haat die tussen hem en Master Savador was. Daarmee had hij natuurlijk wel een positief punt bij rhine gescoord. Maar dat ooit zeggen zou ze natuurlijk niet doen.