Melody was nog niet lang geleden aangekomen in Star Shine academy. Ze was erheen gestuurd door de rechter. Een stabielere omgeving zou haar goed doen hadden ze gezegd. Maar Melody geloofde er niet echt in. Ze was bang voor deze plaats, bang van alle mensen die hier waren. Ja Melody vond mensen eng. Ze konden gevaarlijk zijn, net zoals haar vader was. Hij was gevaarlijk hij had haar nooit vergeven voor een fout die ze had begaan, maar zich niet kon herinneren. Nee Mel had nooit iemand gehad om zich te beschermen tegen de losse handen van haar vader. Nee haar moeder was overleden bij Melody’s geboorte, en dat was ook meteen de reden waarom haar vader zo’n hekel had aan dit hulpeloze meisje. Melody was al zo lang ze zich kon herinneren bont en blauw geslagen door haar vader – vooral als hij weer eens gedronken had- Ze had het nooit tegen iemand verteld, ze durfde niet en was bang wat er zou gebeuren als ze het wel had gedaan. Maar na een paar jaar werd het onmogelijk om alle blauwe plekken, de gekneusde ribben de misselijkheid door inwendige bloedingen te verbergen. Op een dag was ze zo hard in elkaar geramd dat ze de dag erna gewoon was flauwgevallen in de les. Toen de schoolarts haar onderzocht en op zoveel lichamelijke verwondingen uitkwam was de som al snel gemaakt. Haar vader werd opgepakt kreeg een celstraf en moest in therapie. Wat ze met Melody moesten doen wisten ze niet dus stuurde ze haar naar deze school. Omdat ze wisten dat ze hier het hele jaar door kon blijven en ze zo misschien over haar trauma’s zou heen komen. Melody wilde helemaal niet naar deze school maar ze was te bang geweest om de rechter en de jury tegen te spreken, Melody zei haar mening haast nooit, ze was bang dat iemand haar zou slaan, ze bleef liefst zo ver mogelijk uit de buurt van mensen. Ze zat op een bankje aan de rand van het grasveld haar hoofd verscholen in een dikke sjaal en een muts over haar kastanjebruine haar getrokken haar helder blauwe ogen neergeslagen. Haar houding was kwetsbaar en verlegen. Ze hoopte dat niemand haar opmerkte dat ze zo snel mogelijk kon verdwijnen dat iemand haar hier zou weghalen maar ze wist dat dat niet zou gebeuren.

Een goede hoofdpijn van een vuistslag die hij tegen zijn slaap had gekregen, Reno had tenminste nog kunnen slapen. Nu lag hij vredig te snurken tussen de lakens na een hele avond gewoeld te hebben tussen de lakens omdat de hoofdpijn maar niet wilde ophouden, maar rond een uur of een was het opgehouden en viel hij als een blok in slaap. Het was nu in de ochtend en eindelijk werd hij wakker terwijl hij slaperig uit bed viel. Even gromde hij wat onverstaanbare vloekwoordjes in het duits en stond hij op om dan zijn ochtendroutine te volgen, wassen, scheren, tanden poetsen. 'S ochtends ontbeet hij nooit, hij had nooit echt honger in de ochtend. Eigenlijk wilde hij niet op deze school zitten, maar hij werd enigsinds gedwongen sinds de maffia achter hem aanzat omdat hij eruit was gestapt. Het boeide hem gewoon niet echt meer. Maar nu had hij geen last meer van hen, ze wisten toch niet waar hij zat. Dus hij was veilig. Eindelijk was hij aangekleed en alleen moest hij zijn hemd nog dichtknopen. Hij was totaal niet gespierd, hij was een plank, maar het kon hem niet schelen. Hij was 1m90 groot en woog 69 kilogram. Reno haalde zijn schouders op en liet de twee bovenste knopen los. Ziezo dat was in orde. Vandaag had hij gepland dat hij naar het grasveld zou gaan. Dus dat ging hij doen ook nog. Hij rekte zich uit zodat zijn rug eens goed kraakte en een gelukzalige glimlach verscheen op zijn gezicht. Ja dit deed goed, zo zou zijn rug niet helemaal stijf worden tegen het einde van de dag. Reno nam alleen zijn wapentje in compacte vorm mee in zijn broekzak en hij liep rustig zijn kamer uit richting het grasveld. Een rustig nonchalant tempo, typisch Reno. Eindelijk arriveerde hij aan het grasveld en zag hij een meisje zitten. Hij ging naast haar zitten en glimlachte vriendelijk "Hallo" zei hij met een vriendelijke glimlach terwijl hij met zijn blauwe ogen in die van haar keek.

Mel zag al gauw iemand haar richting uitkomen. ooh goeie god laat hem alsjeblieft verder lopen smeekte ze. Maar nee hoor de grote jongen met het rode als dansende vlammen haar kwam pal langs haar zitten. ze dook nog wat verder in elkaar. Ooh waarom? Misschien had hij ahar niet gezien, ja dat meost ze staarde naar haar voeten probeerde rustig te blijven maar het was niet simpel. "Hallo" zei hij met een vriendelijke glimlach terwijl hij met zijn blauwe ogen in die van haar keek. Ze keek hem aan vanuit haar ooghoeken. Haar wangen rood terwijl ze haar gezicht nog verder in haar sjaal probeerde te verbergen. Hij zag er eng uit hij was zeker 25 centimeter groter dan zij was. Ja grote mensen vond ze zowizo al enger. haar vader was ook een groot persoon geweest. Melody's houding werd nog kwetsbaarder ja nu was ze pas echt bang. "Ha...hallo" zei ze met een zachte hoge stem haar handen werden klam door de zenuwen ergens wilde ze nu graag weglopen maar haar lichaam leek wel bevroeren. ooh god laat hem alsjeblieft weggaan. of laat hem haar negeren. Iemand doe toch iets! Mel wist echt niet wat te doen haar ademhaling versnelde lichtjes en haar hoofd werd zo rood als maar zijn kon. ze was echt doodsbang. "Doe me alsjeblieft niets" Piepte ze terwijl ze zichzelf nog kleiner maakte.

Hij was totaal niet gespierd, hij was een plank, maar het kon hem niet schelen. Hij was 1m90 groot en woog 69 kilogram. Reno haalde zijn schouders op en liet de twee bovenste knopen los. Ziezo dat was in orde. Vandaag had hij gepland dat hij naar het grasveld zou gaan. Dus dat ging hij doen ook nog. Hij rekte zich uit zodat zijn rug eens goed kraakte en een gelukzalige glimlach verscheen op zijn gezicht. Ja dit deed goed, zo zou zijn rug niet helemaal stijf worden tegen het einde van de dag. Reno nam alleen zijn wapentje in compacte vorm mee in zijn broekzak en hij liep rustig zijn kamer uit richting het grasveld. Een rustig nonchalant tempo, typisch Reno. Eindelijk arriveerde hij aan het grasveld en zag hij een meisje zitten. Hij ging naast haar zitten en glimlachte vriendelijk "Hallo" zei hij met een vriendelijke glimlach terwijl hij met zijn blauwe ogen in die van haar keek. Maar haar houding zorgde ervoor dat hij zijn wenkbrauw optrok. Ze was bang, waarom was ze nou bang van hem? Hij deed toch niets verkeerd ofzo? Misschien zag hij er gewoon eng uit, ja dat was het vast. Hij zag er eng uit. Hij keek voor zich uit en uiteindelijk kwam er een antwoord over de lippen van het bange meisje. "Ha...hallo" zei ze met een zachte hoge stem. Reno draaide zijn hoofd weer naar haar toe, haar gezicht in haar sjaal verstopt, ze was echt bang van hem, maar waarom? Hij kon moeilijk er hoogte van krijgen. Zelf vond hij dat hij er niet zo eng uitzag, hij was mager en groot, komaan je kon hem zo op de grond werken. Hij had wel venijnige trucjes maar die gebruikte hij alleen als hij iemand echt niet mocht of wanneer hij zijn vrienden wilde verdedigen. Maar nooit zou hij het op onschuldige personen gebruiken. "Doe me alsjeblieft niets" Piepte ze terwijl ze zichzelf nog kleiner maakte. "Meid, heb ik een rede om jou iets aan te doen? Ik dacht het niet, je hebt geen enkele rede om zo bang te zijn. Wat er ook is misgelopen, ik ga jou echt geen haar krenken hoor. De naam is trouwens Reno" zei hij met een lichte glimlach, in de hoop haar vertrouwen te winnen.

Ja haar gedrag was hooguit vreemd te noemen maar dat was allemaal haar vaders schuld. Ze was doodsbang voor iedereen die haar ook maar een beetje aan haar vader deed denken. Ze begreep zijn opgetrokken wenkbrauw wel maar ze kon er echt niets aan doen. ze kon haar angst niet onderdrukken. Hij was mager en groot en zijn haar had de kleur van vuur. Ook zag ze dat hij een oorbel had, jup echt iemand waar ze bang voor moest zijn. "Meid, heb ik een rede om jou iets aan te doen? Ik dacht het niet, je hebt geen enkele rede om zo bang te zijn. Wat er ook is misgelopen, ik ga jou echt geen haar krenken hoor. De naam is trouwens Reno" zei hij met een lichte glimlach. Mel keek hem aan ze meost haar hoofd best hard omhoog doen. "I...Ik ben Me...Melody..." Piepte ze zachtjes. ze schoof nog wat bij hem vandaan waardoor ze op de grond viel. ieder normaal mens zou zijn rechtgestaan en weer gaan zitten maar Melody bleef op haar rug in het natte gras liggen haar benen en armen opgekrult. Ze produceerde een soort hyperventilerend geluid en trilde lichtjes. Ja ze had weer al maar eens een paniekaanval. Waarom? Er waren verschillende redenen. Hij was ineens naar haar toegekomen, zijn uiterlijk en het feit dat hij tegen haar begon te praten en er een antwoord verwacht werd. Allemaal dingen die haar al de stuipen op het lijf joegen.

Hij kon moeilijk er hoogte van krijgen. Zelf vond hij dat hij er niet zo eng uitzag, hij was mager en groot, komaan je kon hem zo op de grond werken. Hij had wel venijnige trucjes maar die gebruikte hij alleen als hij iemand echt niet mocht of wanneer hij zijn vrienden wilde verdedigen. Maar nooit zou hij het op onschuldige personen gebruiken. "Doe me alsjeblieft niets" Piepte ze terwijl ze zichzelf nog kleiner maakte. "Meid, heb ik een rede om jou iets aan te doen? Ik dacht het niet, je hebt geen enkele rede om zo bang te zijn. Wat er ook is misgelopen, ik ga jou echt geen haar krenken hoor. De naam is trouwens Reno" zei hij met een lichte glimlach, in de hoop haar vertrouwen te winnen. Het meisje was vreemd, heel vreemd. Reno snapte haar totaal niet, hij had geen idee wat hij verkeerd deed. Was hij dan zo afschrikwekkend? Echt hij had geen idee waarom ze zo raar deed. Hij geeuwde eens met zijn hand voor zijn mond en staarde dan voor zich uit om dan even met zijn hand door zijn stekelig haar te gaan. Hij was mager en groot en zijn haar had de kleur van vuur. Een diepe zucht verliet zijn mond. Hij had echt geen idee wat hij verkeerd had gedaan. Hij had zich voorgesteld en was vriendelijk geweest, hij had echt geen idee wat hij nog kon doen om haar wat te kalmeren. Het meisje keek hem aan, ze moest wel wat naar omhoog kijken sinds hij eigenlijk best groot was. "I...Ik ben Me...Melody..." Piepte ze zachtjes. ze schoof nog wat bij hem vandaan waardoor ze op de grond viel. Ze bleef liggen, helemaal opgekruld met haar rug op het gras. Nu kreeg hij toch werkelijk medelijden met haar. Hij hielp haar recht en aaide voorzichtig en zachtjes over haar rug zodat het gras eraf ging. "Wat is gebeurt dat je zo bang van me bent? Ik zou je geen vlieg kwaad willen doen hoor" zei hij zachtjes terwijl hij nog steeds die rustige beweging deed over haar rug om het gras eraf te krijgen.

Ja oké misschien was deze jongen echt wel aardig maar Melody was gewoon bang heel erg bang. als ze naar zijn gestalte keek moest ze denken aan avonden van vroeger.

Een klein meisje dat enkel op een groot donzig kussen trillend probeerde ze haar koude lichaam te verbergen onder het veel te kleine dunne deken, ze probeerde te slapen maar de angst hield haar wakker. En die angst was wel degelijk gegrond. een uur later verscheen er een groot silouet in de deuropening ze kon ruiken dat hij gedronken had, dan was hij nog gevaarlijker. Hij kwam naar haar toe ze dook weg in een hoekje maar het hielp niet zijn vuisten beukte op haar broose lijfje tot ze bewustloos was....

Mel lag op de grond ze bibberde en maakte vreemde geluidjes. Ze werd rechtgeholpen en voelde voor het eerst in haar leven een troostend gebaar. Ze snapte het niet normaal kreeg ze toch net meer slaag als ze zo reageerde? "Wat is gebeurt dat je zo bang van me bent? Ik zou je geen vlieg kwaad willen doen hoor" zei hij zachtjes terwijl hij nog steeds die rustige beweging deed over haar rug om het gras eraf te krijgen. Langzaamaan werd melody rustiger en keek ze hem met haar grote nog steeds angstige ogen aan. "Je gaat me niet slaan omdat ik zo deed?" Vroeg ze twijfelend haar stem nog steeds angstig. Die angst was lastig te verbergen. ze keerde haar hoofd beschaamd naar de grond "Je vind me vast gek" Zei ze met een trieste stem.

Reno probeerde echt zijn best te doen haar rustig te krijgen, het was een zeer moeilijke opgave. Ze was zo bang, net een muisje, een bang muisje dat schrik had van de wereld. Ze had vast iets enorms ergs meegemaakt. Iets traumatiserend dat haar had gemaakt zoals ze nu was. Angstig van iets dat groot was, er wat ruiger uitzag zoals hij. Reno zag er inderdaad ruig uit, maar hij was mager en sloeg niemand, hij pakte het slimmer aan. Hij was een ziekte verspreider, een virus dat heel je lichaam overhoop kon halen voor een aantal dagen maximum. Het virus zelf was ongevaarlijk, maar het liet het defensiesysteem op tilt slaan en het het ongevaarlijke virus aanvallen zodat andere bacteriën vrij spel hadden. Hij was sluw, heel sluw en soms zelfs wat doortrapt. maar zo was hij alleen maar als mensen hem uitdaagden of in zijn gedachten aan het turen waren terwijl hij dit niet toeliet. Dat maakte hem kwaad, hij was helemaal niet kwaad op het meisje dat hier naast hem een paniekaanval had. "I...Ik ben Me...Melody..." Piepte ze zachtjes. ze schoof nog wat bij hem vandaan waardoor ze op de grond viel. Ze bleef liggen, helemaal opgekruld met haar rug op het gras. Nu kreeg hij toch werkelijk medelijden met haar. Hij hielp haar recht en aaide voorzichtig en zachtjes over haar rug zodat het gras eraf ging. "Wat is gebeurt dat je zo bang van me bent? Ik zou je geen vlieg kwaad willen doen hoor" zei hij zachtjes terwijl hij nog steeds die rustige beweging deed over haar rug om het gras eraf te krijgen. "Je gaat me niet slaan omdat ik zo deed?" Vroeg ze twijfelend haar stem nog steeds angstig. "Nee hoor, echt ik sla geen meisjes, ik sla zelfs nooit." zei hij met een glimlach, een bemoedigende glimlach. Ze keerde haar hoofd beschaamd naar de grond "Je vind me vast gek" Zei ze met een trieste stem. "Je hebt vast een goede rede om zo bang te zijn, je mag me gerust uitleggen wat er is gebeurd" zei hij en hij liet haar langzaamaan los om dan gewoon voor zich uit te staren.

Misschien had deze jongen inderdaad geen kwaad in zin maar Mel bleef er aan twijfelen, hij zag er zo ruig en groot uit ondanks zijn magere bouw. Zelfs als hij kleiner was geweest had ze hem vast nog eng gevonden. Hij hielp haar recht en aaide voorzichtig en zachtjes over haar rug zodat het gras eraf ging. Melody snapte het vriendelijke zorgzame gebaar niet. ze had nog nooit zo iets gevoeld. Ze kende alleen maar de slagen, het geroep het getier. Nee nooit had ze een vriendelijk woord gehoord. "Nee hoor, echt ik sla geen meisjes, ik sla zelfs nooit." zei hij met een glimlach, een bemoedigende glimlach. Ze keek hem twijfelend aan. Moest ze hem geloven? Ze bleef hem onderzoekend aankijken, ja misschien moest ze hem inderdaad geloven. "Je hebt vast een goede rede om zo bang te zijn, je mag me gerust uitleggen wat er is gebeurd" zei hij en hij liet haar langzaamaan los om dan gewoon voor zich uit te staren. Het hem vertellen? ze ging rechter zitten en keek hem met grote ogen aan. Het hem vertellen? Maar dan zou haar vader heel boos worden, nee wacht die was er niet en ze mocht niemand tegen spreken ze moest doen wat andere zeiden ja anders kon ze klappen krijgen. hij had het haar gevraagd, dus ze moest wel antwoorden ja. Haar houding werd zenuwachtig. "Mijn moeder is gestorven toen ze mij baarde, mijn vader heeft het me nooit vergeven..." Zei ze. ja zo zo was het goed nu had ze niets gezegd dat teveel over haar vader zei en nu had ze Reno gehoorzaamd ja nu kwam alles goed nu zou ze geen klappen krijgen, ja het was goed. Zo kalmeerde ze zichzelf. haar hoofd knikte zachtjes naar voor en naar achter haar vingers verstrengeld haar enkels gekruist.

Reno wilde haar totaal geen kwaad doen, hij wilde haar zelfs helpen, niet haar pijn doen. Hij zou nooit iemand pijn willen doen die hem niets had misdaan. Nog nooit was zo onrespectvol geweest. Nooit zou hij iemand zoveel pijn willen doen, gewoon, niemand verdiende het, hij zorgde alleen maar voor nare dingen die irritant waren, maar echt pijn deden ze niet, ze waren alleen niet zo prettig te noemen. Hij hielp haar recht en aaide voorzichtig en zachtjes over haar rug zodat het gras eraf ging. Zo nu was ze weer mooi, wacht, dacht hij nou werkelijk aan dat woord? Hij schudde langzaamaan zijn hoofd en keek voor zicht uit. "Nee hoor, echt ik sla geen meisjes, ik sla zelfs nooit." zei hij met een glimlach, een bemoedigende glimlach. Ze keek hem twijfelend aan, dat zag hij in zijn ooghoeken. "Je hebt vast een goede rede om zo bang te zijn, je mag me gerust uitleggen wat er is gebeurd" zei hij en hij liet haar langzaamaan los om dan gewoon verder voor zich uit te staren. ze ging rechter zitten en keek hem met grote ogen aan, hij draaide zich weer richting Melody en keek haar met een rustige blik aan en zelfs met een glimlach. "Mijn moeder is gestorven toen ze mij baarde, mijn vader heeft het me nooit vergeven..." Zei ze. "Dus je vader slaat je, als ik het zo goed begrijp, ik snap niet echt goed waarom hij zo'n lief tenger meisje zou willen slaan, kom kijk nou toch naar jezelf, zo'n mooie egale huid zou toch niemand willen verpesten?" Oké nu begon hij echt vreemd te doen. Hij zat complimentjes te geven aan een meisje. Nu was hij wel echt vreemd aan het doen. "Ehm... Ja... Gewoon, sorry van de complimentjes, ik meen ze wel, maar misschien komen ze niet op het goede moment." zei hij verontschuldigend en hij wendde zijn blik af om weer naar de hemel te kijken.

Zijn glimlach stelde haar niet erg gerust ze bleef het eng vinden. Ze bleef hem eng vinden. "Dus je vader slaat je, als ik het zo goed begrijp, ik snap niet echt goed waarom hij zo'n lief tenger meisje zou willen slaan, kom kijk nou toch naar jezelf, zo'n mooie egale huid zou toch niemand willen verpesten?" Melody keek hem met grote ogen aan. Wat zei hij nu allemaal? Waarom was hij lief voor haar? Niemand was ooit lief voor haar? Waarom noemde hij haar mooi? Ze was niet mooi. Ze was alles behalve mooi tenminste dat was wat haar vader had gezegd hij had haar al die jaren een nutteloos mormel genoemd. nooit had ze hem tegengesproken als mensen je als een mormel gingen behandelen begon je langzaamaan zelf ook te denken dat je een mormel was. Ze keek hem met haar grote puppy ogen aan haar houding nog steeds ineengedoken en kwetsbaar. "Ehm... Ja... Gewoon, sorry van de complimentjes, ik meen ze wel, maar misschien komen ze niet op het goede moment." zei hij verontschuldigend en hij wendde zijn blik af om weer naar de hemel te kijken. Hij meende het? Hij meende het serieus? Nee dat begreep ze niet. ze vond het allemaal maar verwarrend. "I...Ik denk dat hij gelijk had, dat hij recht had om mij pijn te doen...ik heb hem het meest dierbare in zijn leven afgenomen" Zei ze met een stem vol berouw. Ja zo dacht ze erover ze had nooit iets anders gehoord dus nam ze dat ook aan als waarheid. Ze keek naar de lucht net zoals hij deed en sloot haar ogen voor een lichte zucht uit haar keel kwam. Nu ze haar hoofd omhoog had gericht was de grote paarsachtige vlek in haar nek te zien.

Reno zag hoe zijn glimlach haar helemaal niet gerust stelde, dat baarde hem veel zorgen. Waarom was ze zo bang? Die vraag bleef maar door zijn hoofd spoken, een vraag waarop hij maar geen antwoord kon vinden. Het irriteerde hem mateloos dat hij zo machteloos was en niets voor haar kon goeddoen zonder haar nog verder weg te jagen. Het enigste wat hij deed was haar wegjagen, normaal vertrouwden mensen hem nu al maar zij was toch een apart geval, iemand die zo onvoorspelbaar was en zo bang, zo kwetsbaar. Hij voelde zich voor de eerste keer in zijn leven machteloos. "Dus je vader slaat je, als ik het zo goed begrijp, ik snap niet echt goed waarom hij zo'n lief tenger meisje zou willen slaan, kom kijk nou toch naar jezelf, zo'n mooie egale huid zou toch niemand willen verpesten?" Melody keek hem met grote ogen aan. Ze geloofde dus geen enkel woord van wat hij zei. Daar schrok hij wel degelijk van, maar eigenlijk, nu hij eens goed nadacht, elk meisje had wel iets waarover ze zo onzeker waren. Ze keek hem met haar grote puppy ogen aan haar houding nog steeds ineengedoken en kwetsbaar. "Ehm... Ja... Gewoon, sorry van de complimentjes, ik meen ze wel, maar misschien komen ze niet op het goede moment." zei hij verontschuldigend en hij wendde zijn blik af om weer naar de hemel te kijken. Die grote puppyogen, daar kon hij niet tegen, dus daarom had hij zijn blik afgewend. Gewoon om niet de neiging te hebben haar gewoon plat te knuffelen en de grip op haar helemaal te verliezen. "I...Ik denk dat hij gelijk had, dat hij recht had om mij pijn te doen...ik heb hem het meest dierbare in zijn leven afgenomen" Zei ze met een stem vol berouw. Reno draaide zijn gezicht geschrokken naar haar toe, zijn mond viel haast open. "Is je moeder bij de geboorte meteen gestorven? Dat is echt jammer, maar hij mag het niet op jou steken. Haar lichaam kon gewoon een zwangerschap niet aan, het ligt echt niet aan jou, het is niemand zijn schuld" zei hij en hij ging met zijn vingers over de blauwe plek in haar nek, zachtjes beet hij op zijn lip en zijn blauwe ogen keke haar vol medeleven aan. Normaal deed hij nooit zoveel moeite, maar nu deed hij dit wel. En nu gebeurde er iets wat Reno nooit zou doen. Hij sloot zijn armen rond het tengere lijfje van het meisje heen en hij omhelsde haar. Hij sloot zijn ogen, nog nooit had hij dit gedaan, dus hij haar het zonder haar te hard te pletten, hij had haar losjes vast in een knuffel.

Melody kon nog kop nog staart van deze jongen krijgen. Hij scheen maar niet boos te worden, hij bleef maar kalm en glimlachen. Vriendelijkheid was iets waar Melody niet echt vertrouwt mee was. Ze vond het iets vreemds iets dat niet menselijk was. In haar ogen waren mensen namelijk geen vriendelijke wezens nee het waren gevaarlijke wezens die veel schade konden aanrichten. Reno draaide zijn gezicht geschrokken naar haar toe, zijn mond viel haast open. "Is je moeder bij de geboorte meteen gestorven? Dat is echt jammer, maar hij mag het niet op jou steken. Haar lichaam kon gewoon een zwangerschap niet aan, het ligt echt niet aan jou, het is niemand zijn schuld" zei hij. Mel haalde haar schouders op. "Als ik er neit was geweest had haar lichaam die zwangerschap niet moeten ondergaan..." Zei ze zachtjes. Haar ogen schoten geschrokken naar hem toen hij met zijn zachte vingers de blauwe plek aanraakte. ze hield haar adem in en verstijfde lichtjes terwijl ze hem met haar grote blauwe ogen aanstaarde. Ze zag hem op zijn lip bijten. W>at was er aan de hand? Wat was hij van plan? Melody associeerde aanrakingen vooral met pijn en ellende, zo had zij die namelijk altijd ervaren. Ze kende de blik die in zijn ogen lag niet. Wat was dat? Wat bedoelde hij met die blik? Hij sloot zijn armen rond het tengere lijfje van het meisje heen en hij omhelsde haar. Hij sloot zijn ogen. Ze had hem angstig aangekeken toen ze zijn lange armen op haar had zien afkomen, bang dat hij haar zou willen fijnknijpen. Maar dat deed hij niet hij hield haar gewoon zachtjes vast. zijn ogen waren gesloten, terwijl zij naar zijn gezicht keek. Nu ze het van dichterbij zag zag het er inderdaad niet zo gemeen en eng uit als ze eerst had gedacht. heel langzaam ontspande ze een beetje en legde ze haar hoofd tegen hem aan. maar haar ogen bleven open. Ze kon ze neit dichtdoen bang dat er iets zou gebeuren dat ze dan niet zag aankomen. "Wa...wat doe je?" Piepte ze zachtjes.

Melody was een raar meisje, een heel raar meisje. Iemand waarvoor Reno moeite moest doen, iets wat hij eigenlijk nooit deed. En nu deed hij dit allemaal weer wel. Dit was allemaal raar, heel raar. Normaal was hij echt iemand die echt nergens moeite voor deed. Een rare dag vandaag, ja het was een rare dag voor hem. Reno draaide zijn gezicht geschrokken naar haar toe, zijn mond viel haast open. "Is je moeder bij de geboorte meteen gestorven? Dat is echt jammer, maar hij mag het niet op jou steken. Haar lichaam kon gewoon een zwangerschap niet aan, het ligt echt niet aan jou, het is niemand zijn schuld" zei hij. Mel haalde haar schouders op. "Als ik er neit was geweest had haar lichaam die zwangerschap niet moeten ondergaan..." Zei ze zachtjes "Dat mag je niet zeggen" mompelde hij voor hij zijn vingers op de blauwe plek legde, hij begon het te helen. Alles kwam in orde, zijn koele watermagie zou ervoor zorgen dat het helingsproces versnelde zodat ze minder pijn zou hebben. Hij beet zachtjes op zijn lip en hij keek haar vol medeleven aan. Hij voelde haar pijn, ze leek zoveel meegemaakt te hebben. Maar ze leefde nog, dus ze had de wilskracht gehad om door te bijten en gewoon verder te gaan met haar leven. Hij sloot zijn armen rond het tengere lijfje van het meisje heen en hij omhelsde haar. Hij sloot zijn ogen. Nog nooit had hij iemand geknuffeld, nog nooit had hij zijn lange armen om iemand heen geslagen, maar nu leek alles zo verlichtend sinds hij het meisje dat zoveel pijn had doorstaan kon laten weten dat hij haar begreep. Ook hij had klappen gekregen, maar die hadden nooit zeer gedaan. Telkens had hij de klap zien aankomen en op tijd zijn kaak van rubber laten worden. maar een persoon had zijn hoofd doen laten bloeden en dat was Rhine, dat had hij compleet niet zien aankomen. "Wa...wat doe je?" Piepte ze zachtjes. "Ik knuffel je" zei hij zachtjes met zijn ogen nog steeds gesloten en zijn armen om haar heen. Zijn rode haar tegen haar nek en zijn kaak op haar schouder rustend. "Ik ga je geen pijn doen, ontspan, geniet van de positieve momenten in dit leven. Hier gaat niemand je slaan zonder dat ze voorbij mij moeten, ik zal je verdedigen als je wilt" zei hij met een kleine glimlach, terwijl hij zijn ogen opende en haar aankeek.

Reno was een vreemd mens, niet zoals ze de mensen hier had voorgesteld, hij was geen engerd die haar pijn wilde doen of die haar gewoon voorbij zou lopen. Nee hij was naar haar toegekomen en hij was aardig voor haar. "Dat mag je niet zeggen" mompelde hij voor hij zijn vingers op de blauwe plek legde, hij begon het te helen. Dat voelde ze. Ze schrok er wel degelijk van maar durfde zijn hand niet weg te halen. Dan zou ze hem tegenspreken en tegenspreken was gevaarlijk dat maakte mensen boos en gewelddadig. Dus ze bleef stil zitten hem aankijkend vanuit haar ooghoeken. "Ik knuffel je" zei hij zachtjes met zijn ogen nog steeds gesloten en zijn armen om haar heen. Zijn rode haar tegen haar nek en zijn kaak op haar schouder rustend. Het was vreemd. ze was nog nooit geknuffeld, ze had mensen vaak zien knuffelen maar het zelf ervaren, nee dit was de eerste keer. En ze vond het prettig. "Je knuffelt me..." Herhaalde ze alsof ze het niet kon geloven, en dat was ook wel degelijk het geval. "Ik ga je geen pijn doen, ontspan, geniet van de positieve momenten in dit leven. Hier gaat niemand je slaan zonder dat ze voorbij mij moeten, ik zal je verdedigen als je wilt" zei hij met een kleine glimlach, terwijl hij zijn ogen opende en haar aankeek. Zijn woorden verbaasde haar maar maakte haar ergens diep vanbinnen ook een soort van blij. haar mondhoeken krulde lichtjes omhoog en vormde bijna een glimlach. Ze knikte zachtjes en durfde voor het eerst haar ogen te sluiten. Dit was goed ja Reno zou haar beschermen tegen pijn. Maar wacht?! Dan konden ze hem pijn doen! "Ma...maar dan kunnen ze jouw pijn doen" Piepte ze zachtjes haar ogen gingen meteen weer open met de diepgewortelde angst erin.

Reno moest moeite doen, iets wat hij nog nooit in zijn leven had moeten doen. Moeite, hij had moeite om haar niet meer zo bang te krijgen. Ervoor te zorgen dat hij haar zou vertrouwen. "Dat mag je niet zeggen" mompelde hij voor hij zijn vingers op de blauwe plek legde, hij begon het te helen, het zou even tijd vragen maar hij kon het tenminste. "Ik knuffel je" zei hij zachtjes met zijn ogen nog steeds gesloten en zijn armen om haar heen. Zijn rode haar tegen haar nek en zijn kaak op haar schouder rustend. Het was vreemd, hij had nog nooit iemand geknuffeld, maar eigenlijk voelde het wel aangenaam. Gewoon een losse ontspannen knuffel waar hijzelf ook eigenlijk best rustig van werd. Hij deed moeite, moeite om iemand rustig te krijgen. "Je knuffelt me..." Herhaalde ze alsof ze het niet kon geloven. "Inderdaad ik knuffel je" beaamde hij zachtjes. k ga je geen pijn doen, ontspan, geniet van de positieve momenten in dit leven. Hier gaat niemand je slaan zonder dat ze voorbij mij moeten, ik zal je verdedigen als je wilt" zei hij met een kleine glimlach, terwijl hij zijn ogen opende en haar aankeek. Ze leek al meer ontspannen. Mooi eindelijk begon zijn moeite zijn vruchten af te werpen. Dat deed hem al rustiger worden, veel rustiger, nu leek het echt veel beter met haar te gaan. haar mondhoeken krulde lichtjes omhoog en vormde bijna een glimlach. Ze knikte zachtjes en hij glimlachte vriendelijk. Dit was goed, ja ze was rustig. Maar opeens werd ze weer bang. "Ma...maar dan kunnen ze jouw pijn doen" Piepte ze zachtjes. Reno schudde zijn hoofd en hoorde dan iemand zeggen "He jij bange chihuahua!" Reno draaide zich om en meteen zei de jongen "Nee dat ineengedoken scharminkel naast je." Reno fronste zijn wenkbrauwen en hij stond op. Hij ging recht voor de jongen staan. "Zeg dat nog eens." zei hij op een dreigende toon met een grijns. De jongen schudde zijn hoofd en sloeg Reno in het gezicht. Maar hij had de vuistslag zien aankomen en zijn kaak werd rubber en de vuist kaatste terug. De jongen viel door zijn eigen kracht die verdubbeld was achterover. Reno werd een plas water en drong de neus van de jongen binnen en verspreidde er een virus dat een aantal dagen het lichaam zou blootstellen aan ziekten. Dan verliet Reno het lichaam van de jongen en werd weer zichzelf. "Je bent walgelijk aan de buitenkante en dan ook nog eens aan de binnenkant.. Doe er wat aan, Yo" zei hij voor de jongen overgaf en dan wegliep. Reno ging weer naast Melody zitten en staarde voor zich uit.

"Inderdaad ik knuffel je" beaamde hij zachtjes. Ja het was echt waar hij knuffelde haar echt. ze kon het haast niet bevatten. Het was vreemd om genegenheid te krijgen. maar ze vond eht wel leuk, op een of andere manier. Maar ze bleef het ergens ook wel beangstigend en vreemd vinden. Reno schudde zijn hoofd en hoorde dan iemand zeggen "He jij bange chihuahua!" Reno draaide zich om. Nog voor dat de jongen iets had kunnen zeggen wist Melody al dat hij het over haar had, ze kende dat soort beledigen maar al te goed van haar vorige school. "Nee dat ineengedoken scharminkel naast je." Melody kromp nog harder ineen en schoof bij reno weg haar blik naar de grond gericht. Reno fronste zijn wenkbrauwen en hij stond op. Hij ging recht voor de jongen staan. "Zeg dat nog eens." zei hij op een dreigende toon met een grijns. Dat deed Melody opkijken, Wat was hij van plan? Die jongen was misschien wel kleiner maar hij was veel breder gebouwd hij zou reno pijn kunnen doen! Melody wilde niet dat ze de enige persoon die aardig voor haar was geweest pijn deden. maar ze durfde niet op te staan. De jongen schudde zijn hoofd en sloeg Reno in het gezicht. Melody had haar ogen dichtgeknepen zodat ze het niet zag maar toen ze geen pijnkreet van Reno hoorde keek ze op. de jongen lag op de grond niet Reno, hij gaf over en liep toen weg. Melody keek met ogen vol verwondering en respect naar reno, hij had die jongen verslagen. maar hoe? Fysiek kon hij niet sterker zijn. "Je bent walgelijk aan de buitenkante en dan ook nog eens aan de binnenkant.. Doe er wat aan, Yo" zei hij voor de jongen overgaf en dan wegliep. Reno ging weer gewoon zitten en staarde voor zich uit. Melody gaapte hem met een zwijgende bewondering aan. Ze bleef zo een tijdje zwijgzaam zitten. "Je...Je was geweldig" Zei ze met haar zachte stem meer dan 3 vierde van haar gezicht wederom verstopt achter haar sjaal. Haar houding was terughoudend en angstig maar ze durfde in ieder geval wel al tegen hem te spreken.

"Inderdaad ik knuffel je" beaamde hij zachtjes. Ja voor de eerste keer in zijn hele leven knuffelde hij iemand. Nog nooit had hij dat ooit gedaan, iemand geknuffeld, zelfs zijn beste vriend had hij nooit een knuffel gegeven, wel een handdruk. Maar dat was gewoon Reno, hij was geen knuffelmens. Reno schudde zijn hoofd en hoorde dan iemand zeggen "He jij bange chihuahua!" Reno draaide zich om, wat had die persoon net gezegd tegen hem of Melody? "Nee dat ineengedoken scharminkel naast je." Melody kromp nog harder ineen en schoof bij reno weg haar blik naar de grond gericht. Reno fronste zijn wenkbrauwen en hij stond op. Hij ging recht voor de jongen staan. "Zeg dat nog eens." zei hij op een dreigende toon met een grijns. Niemand zei zoiets tegen zijn vrienden, zeker niet tegen Melody, zij was te kwetsbaar en te lief om zo gemeen tegen te doen. Niemand verdiende het om zo behandelt te worden en dat liet Reno wel merken. Hij was misschien inderdaad magerder dan de jongen, maar hij had een aantal smerige trucjes achter de hand. De jongen schudde zijn hoofd en sloeg Reno in het gezicht. Maar hij had de vuistslag zien aankomen en zijn kaak werd rubber en de vuist kaatste terug. De jongen viel door zijn eigen kracht die verdubbeld was achterover. Reno werd een plas water en drong de neus van de jongen binnen en verspreidde er een virus dat een aantal dagen het lichaam zou blootstellen aan ziekten. Dan verliet Reno het lichaam van de jongen en werd weer zichzelf. "Je bent walgelijk aan de buitenkante en dan ook nog eens aan de binnenkant.. Doe er wat aan, Yo" zei hij voor de jongen overgaf en dan wegliep. Reno ging weer naast Melody zitten en staarde voor zich uit. Na een conflict was hij meestal wel stil. Hij moest het gewoon allemaal verwerken. "Je...Je was geweldig" Zei ze met haar zachte stem meer dan 3 vierde van haar gezicht wederom verstopt achter haar sjaal. Reno grijnsde even kort “Dankjewel. Een gevecht kan je winnen met je vuisten, maar meestal niet tegen mij. Ik heb een aantal venijnige trucjes achter de hand. Als ze me slaan word de plek waar ze slaan van rubber en word hun kracht teruggekaatst. En dan meestal vallen ze nog eens mooi om, verander ik van vorm, water en dring hun lichaam binnen om hun een aantal dagen mooi ziek te laten worden.” Zei hij met een serieus gezicht en hij keek Melody aan. “Wees alstjeblieft niet bang van me, wat heb ik gedaan om je zo bang te maken?” vroeg hij zachtjes en hij keek haar aan.

Toen de jongen erbij kwam sloot melody zich meteen weer af en kwam de diepgewortelde angst weer naar boven. Ja van die angst daar geraakte ze niet makkelijk vanaf. Reno leek er niet mee gedient te zijn hoe de jongen haar had genoemd. iets dat haar wel degelijk verbaasde. maar eigenlijk deed reno niets anders, hij bracht haar van de ene verbazing in de andere. Hij was aardig voor haar, knuffelde haar en nu nam hij het voor haar op. Reno grijnsde even kort “Dankjewel. Een gevecht kan je winnen met je vuisten, maar meestal niet tegen mij. Ik heb een aantal venijnige trucjes achter de hand. Als ze me slaan word de plek waar ze slaan van rubber en word hun kracht teruggekaatst. En dan meestal vallen ze nog eens mooi om, verander ik van vorm, water en dring hun lichaam binnen om hun een aantal dagen mooi ziek te laten worden.” Zei hij met een serieus gezicht en hij keek Melody aan. Dus zo had hij het gedaan, hij vocht niet door de ander te verwonden hij vocht door zijn systeem te verzwakken en zo de natuur zijn werk te laten doen, dat was slim. zo maakte het niet uit of je vijand 3 keer zo groot was. “Wees alstjeblieft niet bang van me, wat heb ik gedaan om je zo bang te maken?” vroeg hij zachtjes en hij keek haar aan. Ze duwde langzaam haar sjaal onder haar kin en keek hem met haar grote zielige puppy ogen aan, ze kon er niets aan doen zo zagen haar ogen er altijd uit. "Je hebt niets verkeerds gedaan...Het is alleen euhm..." Ze keek naar haar handen die zenuwachtig aan de knopen van haar jas friemelde. "je lijkt op mijn vader" Piepte ze zachtjes terwijl ze ineen dook. Ze was bang dat ze hem nu beledigd had.

De jongen had ervoor gezorgd dat Melody innerlijke pijn had, iets wat Reno niet wilde wat ze had. Hij had de taak haar te beschermen van alle kwaad dat er hier was op deze wereld. Hij beschermde al zijn vrienden, gewoon omdat hij een beschermend iemand was. Niemand van zijn vrienden mocht zo behandelt worden. Reno was er niet mee gedient hoe de jongen haar had genoemd. Niemand verdiende om zo genoemd te worden, dus Reno werd boos. Maar nooit zou hij iemand slaan, misschien wel met zijn bat, maar niet met zijn vuist. Zijn bat werd eigenlijk meer gebruikt om mensen te verlammen voor een korte periode. Hij was aardig voor haar, knuffelde haar en nu nam hij het voor haar op. Reno grijnsde even kort “Dankjewel. Een gevecht kan je winnen met je vuisten, maar meestal niet tegen mij. Ik heb een aantal venijnige trucjes achter de hand. Als ze me slaan word de plek waar ze slaan van rubber en word hun kracht teruggekaatst. En dan meestal vallen ze nog eens mooi om, verander ik van vorm, water en dring hun lichaam binnen om hun een aantal dagen mooi ziek te laten worden.” Zei hij met een serieus gezicht en hij keek Melody aan. Hij wilde totaal niet dat ze bang van hem was. Dat deed pijn, hij was toch niet lelijk of eng? Dat vond hij toch, oké hij was wel mager, maar daar was hij aan het werken. “Wees alstjeblieft niet bang van me, wat heb ik gedaan om je zo bang te maken?” vroeg hij zachtjes en hij keek haar aan. Ze duwde langzaam haar sjaal onder haar kin en keek hem met haar grote zielige puppy ogen aan. Eindelijk leek ze een beetje vertrouwen te krijgen in hem en stiekem smolt hij wel voor die grote hemelsblauwe ogen van haar. "Je hebt niets verkeerds gedaan...Het is alleen euhm..." Ze keek naar haar handen die zenuwachtig aan de knopen van haar jas friemelde. "je lijkt op mijn vader" Piepte ze zachtjes terwijl ze ineen dook. “Maar gelukkig betekent dat niet dat ik ook je vader ben. Ik sla je niet en hopelijk ben ik niet meer zo eng. Want… I’d like to spend more time with you” mompelde hij. Inderdaad hij wilde meer tijd met haar doorbrengen, ze was zo schattig. En hij smolt voor die puppy oogjes van haar, ze had iets, iets wat hem aantrok, wat ervoor zorgde dat hij zoveel moeite wilde doen. Misschien moest hij maar eens een poging wagen. Met zijn hand ging hij naar haar zwarte haren en ging er met zijn hand door. Ze waren zacht en glad. Hij trok zijn hand snel terug omdat hij nogal raar begon te kijken, net alsof hij elke aanraking leuk vond. Hij wendde zijn blik verontschuldigend af.

Ze snapte neit helemaal waarom hij het voor haar opnam, waarom hij zijn nek voor haar uitstak. Dat had nog nooit iemand voor haar gedaan. Daarom begreep ze het niet. Toen hij haar vroeg om niet bang voor hem te zijn kon ze horen dat hij het klaarblijkelijk erg vond dat ze angst voor hem voelde. Nu voelde ze zich ook best schuldig. Hij was niet echt eng, toch? Dus eigenlijk had ze geen reden om bang te zijn, toch? “Maar gelukkig betekent dat niet dat ik ook je vader ben. Ik sla je niet en hopelijk ben ik niet meer zo eng. Want… I’d like to spend more time with you” mompelde hij. Melody keek hem met haar grote puppy ogen verbaasd aan. "je...je wilt me nog een keer zien?" Vroeg ze twijfelend. Ze kon het niet geloven dat iemand haar vaker wilde zien. het sloeg gewoon nergens op. Haar hersenen probeerde het te bevatten. Met zijn hand ging hij naar haar donker bruine haren en ging er met zijn hand door meldoy staarde hem aan met haar grote ogen. Wat deed hij nu? Waarom streelde hij haar? Ze snapte het niet. het voelde wel fijn en zo maar toch wilde ze graag de reden weten. Hij trok zijn hand snel terug en wendde verontschuldigend zijn blik af. melody opende een paar keer haar mond maar sloot die al vlug net alsof ze iets wilde zeggen maar niet op de juiste woorden kwam. Uiteindelijk stak ze langzaam haar hand uit en tikte ze op zijn schouder om zijn aandacht te trekken. Eenmaal dat hij zich had omgedraaid keek ze hem vragend aan. Ze kreeg de vraag niet over haar lippen maar haar ogen zeiden genoeg, dus bleef ze gewoon aar hem kijken hopend op een antwoord. Ze schoof weer dichter naar hem toe en nam heel voorzichtig en angstig zijn hand vast. ze keek er naar voor ze zijn hand op haar hoofd legde en hem over haar haar liet gaan.

Reno had een afschuwelijk verleden, iets dat hij niet kon loslaten, al het bloed dat werd vergoten en alles dat hem leek te mijden omdat hij bij de maffia zat. Hij had werkelijk geen vrienden buiten de personen in de maffia, die hij eigenlijk zelfs niet eens mocht. Hij was gaan lopen, om dan hier op SSA een nieuw leven te beginnen, een leven als Reno, niet diegene waarvoor je schrik moest hebben.
Hij nam het voor haar op omdat ze dat verdiende, ze was schattig, lief en mooi. Ze had iets met hem gedaan waardoor hij alle moeite van de wereld voor haar wou doen. Iets wat hij normaal nooit zou doen. Moeite doen, iets waar hij te lui voor was normaal gezien. Maar hij begon al zo’n vaag vermoeden te krijgen waarom hij zoveel moeite deed… “Maar gelukkig betekent dat niet dat ik ook je vader ben. Ik sla je niet en hopelijk ben ik niet meer zo eng. Want… I’d like to spend more time with you” mompelde hij. Melody keek hem met haar grote puppy ogen verbaasd aan. "je...je wilt me nog een keer zien?" Vroeg ze twijfelend. Inderdaad, hij wilde haar nog een keer zien, liefst nog wat vaker dan maar één keer. Liefst elke dag zodat hij haar kon beschermen tegen alles wat haar pijn wilde doen. Met zijn hand ging hij naar haar donker bruine haren en ging er met zijn hand door meldoy staarde hem aan met haar grote ogen. Hij wilde gewoon een maal haar haren aangeraakt hebben. Gewoon om te voelen hoe zacht en fluffy ze wel niet waren. Een dromerige glimlach verscheen op zijn gezicht. Maar wat was hij nou aan het doen? Zometeen bracht hij het meisje in verlegenheid en zou hij alles verraden. Een zacht getik op zijn schouder werd voelbaar en hij draaide zich om. Melody nam zijn hand vast en legde deze op haar hoofd. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij ging met zijn handen door haar haar totdat hij zijn hand liet stoppen achter haar hoofd en losliet. Reno was zeker nu, hij zou een poging wagen. Hij zou moedig zijn en het gewoon eens proberen. Als ze hem afwees, en hem een klap op zijn kaak gaf, dan was het gewoon zo. Hij boog voorover in een poging zijn lippen op de hare te drukken..

Reno was een raadsel voor haar, hij doorbrak al haar gedachten over de mens. Melody had de mens altijd als een gevaarlijk en gemeen iets gezien maar Reno was alles behalve dat. Hij was net helemaal het tegenovergestelde. Met zijn hand ging hij naar haar donker bruine haren en ging er met zijn hand door ze zag de dromerige glimlach maar ze snapte het niet. Waarom begon hij te glimlachen? waarom aaide hij haar? Wat was er zo bijzonder aan haar haar dat hij het wilde aaien? Al gauw liet hij haar haar los maar door het getik op zijn schouder keerde hij zich terug naar haar toe. Melody nam zijn hand vast en legde deze op haar hoofd. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij ging met zijn handen door haar haar totdat hij zijn hand liet stoppen achter haar hoofd en losliet. Melody keek hem in zijn ogen. ze probeerde in zijn ogen eht antwoord te vinden, waarom hij zo deed maar ze kon er neit achter komen ze had te weinig ervaring met genegenheid. Ze zag dat zijn hoofd dichterkwam, haar blik was in dezijne gevangen tot ze ineens een krakende tak hoorde. ze schrok zo hard dat ze van de bank afsprong en angstig een paar passen naar achteren zette. Ze keek naar de struik waar het geluid vandaan was gekomen en zag al gauw de kat uit de bosjes komen. Een rilling ging door haar heen. Brrr katten. Ze hield niet van die dieren aangezien zij degene waren die op haar dierlijke vorm jaagden. Melody bleef de kat met haar ogen volgen en toen het dier dichter naar haar toe kwam deed ze stappen achteruit beet ze op haar lip, het beest bleef maar dichter komen. Melody's wangen werden bleek en haar ogen groot. De kat miauwde en Melody liet een gilletje horen.

Melody was zo schattig en lief. Ze was zo’n muisje dat Reno wilde beschermen en knuffelen tot het eind der tijden, hoe cliché het ook klonk. Hij wilde haar wel degelijk beschermen tegen alles wat haar kwaad kon doen. Je kon hem een soort van beschermengel noemen. Met zijn hand ging hij naar haar donker bruine haren en ging er met zijn hand door en een dromerige glimlach verscheen op zijn gezicht, haar haar was zo zacht, hij wilde er wel voor eeuwig door blijven gaan met zijn handen. Toen hij besefte dat dit best wel fout was, haalde hij zijn hand van haar hoofd en wendde zijn blik af. door het getik op zijn schouder keerde hij zich terug naar haar toe. Melody nam zijn hand vast en legde deze op haar hoofd. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij ging met zijn handen door haar haar totdat hij zijn hand liet stoppen achter haar hoofd en losliet. Reno’s blauwe ogen keken in de hemelsblauwe ogen van Melody en een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht. Ja hij zou het doen, hij moest moedig zijn en gewoon een poging wagen. Ze kon nog altijd hem een mep in zijn gezicht verkopen. Maar hij had dan op zijn minst geprobeerd. Hij boog voorover in een poging zijn lippen op de hare te drukken, maar net op het moment dat zijn lippen de hare zouden raken stond ze recht voor een gemiauw, verloor Reno zijn evenwicht en viel hij recht met zijn gezicht in de modder. Een zacht gekreun verliet zijn mond en hij zette zich weer recht en reinigde zijn gezicht met watermagie. Dan zag hij hoe ze terugdeinsde voor een kat. Reno maakte een klikkend geluidje met zijn tong en dat zorgde ervoor dat de kat naar hem kwam. Hij haalde uit zijn tas een boterham met vlees. Hij haalde het vlees eruit en gooide het zo ver mogelijk weg, de kat ging erachteraan. “Ben je bang van katten?” vroeg hij zachtjes terwijl hij naar haar keek. Was ze nou werkelijk bang van alles?

Waarom hij haar zo aankeek, met die vreemde glimlach en waarom hij dichterbij kwam snapte ze niet. Normaal zou ze blijven zitten zijn, afwachtend wat hij deed maar toen ze een kat hoorde schrok ze gewoon heel erg. Ze zag hoe Reno met zijn hoofd in de modder viel. Ergens vroeg ze zich wel af waarom hij zo dicht was gekomen met zijn hoofd. Wat voor nut had het gehad? Mel snapte het niet echt. Maar natuurlijk durfde ze het niet te vragen. Een zacht gekreun verliet zijn mond en hij zette zich weer recht en reinigde zijn gezicht met watermagie. Melody keek hem met een bange smekende puppy blik aan. Help! Help! dacht ze. haar ogen groot. Reno maakte een klikkend geluidje met zijn tong en dat zorgde ervoor dat de kat naar hem kwam. Hij haalde uit zijn tas een boterham met vlees. Hij haalde het vlees eruit en gooide het zo ver mogelijk weg, de kat ging erachteraan. “Ben je bang van katten?” vroeg hij zachtjes terwijl hij naar haar keek. Ze knikte zachtjes. "Katten zijn eng, ze kunnen je opjagen net zoals uilen..." Piepte ze zachtjes. Misschien moest ze he duidelijk maken waarom ze bang was voor specifiek die 2 diersoorten. Ze ging langzaam weer bij hem zitten. "Kijk" Fluisterde ze voor een klein wit muisje met een pluizige staart en grote blauwe ogen hem aanstaarde. Haar neus bewoog zenuwachtig heen en weer terwijl ze hem bleef aankijken en langzaam en twijfelend haar kleine muizenpootjes naar hem toe bewoog en op zijn hand trippelde. Daar bleef ze zitten. Haar vacht was zacht en brandschoon haar kleine pootjes zouden waarschijnlijk nogal kietelen. ze hoopte dat hij nu zou begrijpen waarom ze zo bang was voor katten en uilen. Ze was kwetsbaar altijd al geweest zo had haar opvoeding haar gevormd.