Hanamori liep nonchalant weg van het kasteel. De dag zat er voor hem alweer op, voor de meeste andere leerlingen nog niet. Dit uur zou hij eigenlijk Air Magic krijgen maar dat vak was altijd al makkelijk geweest voor hem. Als klein kind had hij er al mee leren omgaan, tot kleine dingetjes optillen tot eigen experimentjes en oefeningen. Hij had nu alles al geleerd wat een docent hem kon leren, wat hij nu deed was gewoon niks te laten versloffen en nog meer experimenten uitvoeren, weliswaar niet op mensen. Met alleen een klein notebookje en pen in zijn zak had hij de rest van zijn tas al naar zijn kamer laten zweven via zijn altijd open raam. Het had geen zin om een hele berg vol met boeken rond te zeulen niet nutteloos waren voor niet op papier vastgelegde oefeningen. De jongen zag dit uur als zijn ''oefenuur'' maar zijn rooster zei simpelweg vrij. Aangezien Haruka niet een persoon was om te niksen en te lanterfanten gebruikte hij elke minuut van zijn leven aan iets nuttigs. Zelfs slapen vond hij nuttig want dat gaf hem inspiratie. Als mensen vroegen wat hij allemaal deed op een dag en hij gaf hen zijn oneindige waslijstje vroegen ze zich vast af waarom die jongen geen wallen had.
Aangekomen bij het meer stopte hij. Kort zochten de paarse ogen naar andere leerlingen, of docenten. Mooi nu leek iedereen nog weg. Haruka vond een mooi plekje in het gras en legde daar alle inhoud uit zijn zakken. De notebook en pen plus nog wat zooi zoals aanbiedingsbonnen, kassabonnetjes en wat klein geld. Bij de rand van het meer stopte hij. Zijn hand hing boven het water en heette lucht kwam uit zijn vingertoppen en palm. De hete lucht leek wel als gloeiende stenen op het water te werken en binnen de kortste keren was het hele meer verscholen achter een wolk van stoom. Zonder aarzelen deed hij een paar stappen terug, en rende toen weer naar het meer en maakte een elegante duik in het water. Een zachte plons en toen was alles stil.

Onder water zwom Hanamori. Alles had hij nog aan, van ketting tot schoenen. Echt zwemmen was het niet wat hij deed. Een enorme luchtbel sterk genoeg om erover heen te lopen. Op zijn gemak liep de jongen onderwater door. Een paar vissen schoten weg voor het vreemde fenomeen maar kwamen al snel weer terug om nieuwsgierig ernaast te zwemmen. Langzaam werd de bodem van het meer stijler en gleed hij bijna naar beneden. Voor de zekerheid liep de jongen op de lucht onder zijn voeten, hij had geen zin in viezigheid. Zoekend ging zijn hoofd van links naar rechts. Waar was het nou?
Kort wierp Haruka zijn hoofd in zijn nek en staarde naar het wateroppervlak. Hij zag wat donkere schimmen, fijn leerlingen. Met een geconcentreerde blik dacht en maakte hij met zijn handen ingewikkelde oefeningen uit.

Boven begon de stoom, die al bijna was weggetrokken, wild rond te draaien als een kolk. De grijze stoom veranderde in een groene mistige lucht. Alsof er niks aan de hand was geweest hing de groene lucht laag bij het meer. Zachtjes ritselde de blaadjes en hoorde de je wind fluisteren. In de groene mist zag je een zwarte schim zich voortbewegen.

[Noah 83]

'Shiroi, wacht nou!' Met snelle passen rende Noah achter zijn witte kat Shiroi aan die opeens was weg gestoven in een willekeurige richting en nu nog steeds aan het rennen was. Noah had dit nog nooit mee gemaakt. Een rennende Shiroi. Die kat was zo lui en vervelend dat hij alleen maar tijd in zijn mand of in Noah's armen doorbracht, of in het geval van een paar uur geleden, op het bureau van Master Savador. Shiroi was zeer bedreven in Noah in de problemen brengen, en dan moest hij ze maar eens zien op te lossen.
Vandaag had Noah vroeg vrij gekregen sinds een les van hem verviel. Eerder die dag had hij licht magie gekregen en het ging hem makkelijk af. Hij had nog nooit iets gedaan met zijn magie, maar hij deed het prima in de lessen. Daar was hij ook maar blij mee. Lichamelijk en geestelijk was hij namelijk zo heel sterk, dus hij hoopte dat zijn magie dat goed ging maken.

Noah stopte even met rennen en rustte zijn handen op zijn knieën terwijl hij hijgde. Man, wat een gedoe om ervoor te zorgen dat Shiroi niet nog meer kattekwaad gaat uithalen. Hij vond Shiroi een heel lieve kat hoor. Hij liet zich aaien, borstelen, knuffelen, maar hij had toch wat vreemde karaktertrekjes... Noah zuchtte diep en keek op naar waar hij was beland: een groot maar mooi meer die omringt was door bomen en groen graslandschap. Hij ging langzaam weer recht staan terwijl zijn ademhaling kalmeerde, en bekeek de plek iets beter terwijl hij met kleine passen op het meertje af ging. Misschien was het een idee om een keer landschappen te tekenen want deze was echt prachtig. Maar eerst... Oke, hoefde niet meer. Shiroi lag al te dutten in een van de bomen. Noah zuchtte voor zijn verspilde moeite, maar liet zijn heuptas toen zakken om daarna te gaan zitten en zijn tekenblok te pakken. Dat was echter tot hij een zwarte schim in de groene lucht van het meertje zag. Hij bewoog zich zodat hij op handen en knieën zat en keek met wat grote ogen naar het meertje. Zat er iemand in of was het gewoon een merkwaardig gevormde vis, vroeg hij zich af. Hij kon best gaan kijken nu(sinds zijn nieuwsgierigheid weer eens opspeelde) maar hij besloot om dat niet te doen. Als het echt iemand in het water was zou die er heus wel weer uitkomen, tenzij diegene aan het verdrinken was. Hopelijk was Noah nu niet indirect een mens aan het vermoorden...

Kort bleven de paars blauwe ogen op het wateroppervlak rusten. Was daar iemand? Nee vast niet, het zal wel erg toevallig zijn als er nu een leerling bij het meer was. Waarschijnlijk dacht hij weer is te veel na, zoals gewoonlijk. Gewoon een dier dat toevallig bij het meer was. Rustig liep hij wat verder zonder echt meer op de buitenwereld te letten. Uiteindelijk viel zijn blik op iets. Het was doorzichtig en het viel alleen op omdat het licht werd weerkaatst. Hanamori boog zich voorover om het dingetje op te pakken. Zijn lippen krulde om tot een tevreden glimlach. Hard blies hij het natte zand van het dingetje, het was een tegoedbon..
Droog en schoon gemaakt deed de jongen het weer in zijn broekzak. Zo dat zat er weer op, nu kon hij de rest van de dag oefenen op ander soort Magic en misschien wat meer socializen aangezien de vrienden die hij nu had hem met de dag gekker en gekker maakte. Nog even en hij werd net zoals hun, in het ergste geval dan. Het waren geen slechte vrienden en ze waren allemaal aardig maar ook waren ze zo gek als een deur. Rustig zette de jongen zich af van de grond, helemaal niet hard maar toch vloog hij door het water heen als een torpedo. Het water spatte uiteen toen hij uit het water kwam. de waterdruppeltjes glinsterde in de warme zon. Keurig lande hij op het water met twee benen tegelijk. De lichtte mist die nog over het meer had gehangen verdween in een oogblink. Lichtvoetig liep Haruka naar de overkant van het meer. Een zachte blaas hoorde hij van ver. Verbaasd draaide hij zijn lichaam een kwartslag, een witte kater keek venijnig naar hem toe. Oeps, waarschijnlijk had hij het beestje ondergespat. De jongen wilde zich weer omdraaiden toen zijn oog viel op een andere jongen. Hij viel een beetje, eigenlijk nogal, op door zijn witte haar dat bijna zo wit was als dat van de kater. Hanamori had wel is gehoord dat huisdieren vaak op hun baasjes leken, hier was het nauwelijks te missen dat die twee bij elkaar hoorden. Behalve het witte haar was het gewoon logisch dat katten een baasje hadden. Eventjes was hij verbaasd dat er toch iemand was geweest behalve een dier, al liet zijn kalme uitdrukking er niks van zien. Nadenkend tikte hij met zijn vinger op zijn arm. Omdraaien en een gesprek aan knopen? Hij wilde toch wat meer met mensen omgaan, aangezien dit zijn laatste jaar was op Starshine.. Aan de andere kant wist hij niet of hij gewenst gezelschap was en of de jongen wel wilde praten met een wild vreemde leerling die ouder was dan hem. Hanamori besloot maar om het hem zelf te laten bepalen. Rustig zwaaide hij kort naar de jongen die hem vast ook al had opgemerkt. Kort bleef hij staan, afwachtend wat er zou gebeuren. Hij was niet het type dat zomaar op iemand afstapte.

Noah was begonnen met het tekenen van het landschap om zich heen maar zijn ogen bleven toch zo nu en dan het meertje controleren op eigenaardigheden. Hij wist niet precies waarom. Zijn gevoel zei dat er echt iemand in zat en het kwam bij hem op dat het best een water magiër kon zijn, maar dan nog. Konden die echt zo lang hun adem in houden?
Noah, hou op! Je bent net een moeder! was één van zijn mentale uitbranders. Hij fixeerde zijn robijnrode ogen weer op zijn tekening terwijl hij een paar strakke lijnen trok en daarmee de tekening echt op dit landschap liet lijken. Hij glimlachte toen lichtjes. Dit was weer eens wat anders dan mensen tekenen. Het was wel moeilijk, maar op zich was het te doen. Hij zou alleen wat meer moeten oefenen op perspectief en lichtval sinds het licht op het meertje wat moeilijk na te bootsen was maar desondanks was hij tevreden. Had hij tenminste nog iets wat hij kon naast licht magie beheersen en altijd maar afstandelijk zijn... Zijn wenkbrauwen vormden zich licht tot een frons toen hij daar aan dacht. Hij werd er soms zo gek van dat hij zo verlegen en schuw was. Mensen oordeelden hem altijd negatief. Noah is een watje, Noah kan niet voor zichzelf opkomen, Noah dit, Noah dat. Alsof hij gewoon één of ander waardeloos stuk afval was. Dat laatste was niet zo heel erg, sinds hij altijd zo in het weeshuis werd behandeld maar op het moment kon hij er echt even niet meer tegen. Er moest verandering in hem komen en wel snel.
Een plons alsof iemand in het water dook liet Noah schrikken en vlug zijn map voor zich houden om daarna nat geregend te worden door rondspetterend water. Shiroi werd ook geraakt en blies nijdig naar de desbetreffende persoon die hem nat had gemaakt. Het liefst had Shiroi zijn klauwen in zijn gezicht gezet, maar hij was daar echt te ver weg voor dus bleef hij nijdig blazen naar Hanamori.
Noah zou Hanamori niet opgemerkt hebben als hij Shiroi niet hoorde blazen. Hij liet zijn map langzaam zakken en keek op. Hij schudde zijn vochtige haar uit zijn ogen zodat het zijn zicht niet meer blokkeerde Hij zag een jongen staan met paarsig haar en bijpassende paarsblauwe ogen die verbaasd naar zijn kat keken en dan zich op Noah richtten. Noah draaide zijn ogen gelijk weg van de paarsharige jongen toen hun blikken kruisten maar wou hem eigenlijk langer aankijken zodat hij ook durfde om anderen langer aan te kijken zonder zijn ogen constant weg te draaien. Hij probeerde dus om hem weer aan te kijken en deze keer langer zonder zich weer af te wenden. Heel langzaam hief hij zijn hand naar hem en zwaaide lichtjes terug om daarna zijn hand vlug weer omlaag te halen en de natte Shiroi op te pakken die nijdig miauwend naar hem toe kwam. Noah lachtte om Shiroi's toestand.
'Ach, kom op Shiroi... Een beetje water kan geen kwaad.' zei hij luchtig, al stemde Shiroi daar helemaal niet mee in wat ook geen wonder was. Hij schudde zich uit in Noah's armen, waar Noah nog eens extra nat van werd. 'Shiroi, stop!' Shiroi stopte pas toen hij uitgeschud was, en keek Noah aan van ''Oh, dus water kon geen kwaad? Jij hypocriet!''

Met een kalme pas alsof hij niet op water liep maar gewoon op de grond kwam Hanamori dichterbij de jongen. Van ver had hij al gezien dat de jongen wit haar had maar nu hij hem van wat dichterbij beter bekeek zag hij de rode ogen. Albino. Was het eerste wat in zijn hoofd schoot. Toen hij nog midden in het meer had gestaan had hij meteen gemerkt dat de jongen een beetje aarzelend overkwam. Misschien was hij wat onzeker, of had hij het niet zo op vreemden, Hanamori had geen idee. Hij had de jongen niet eerder gezien maar hij had wel gemerkt dat hij de laatste tijd steeds meer nieuwe mensen tegenkwam. Per ongeluk zoals dit, bij toeval of gewoon omdat hij werd gedwongen mensen te ontmoeten aangezien ze hem volgde. Gelukkig waren het de laatste tijd alleen maar aardige, normale mensen die hun manieren kenden. Maar altijd om de een of andere reden heel vrolijk of zelfs bijna kinderlijk. Hij was wel gewend om veel drukte om zich heen te hebben. Zijn ''vrienden'' waren een paar gekko's waar hij een soort oppas van was geworden. Als zij bezopen en al naar Starshine moesten komen was hij erbij om ze veilig terug te brengen. Waarschijnlijk had hij ze gewoon gelaten voor wat ze waren als ze bij een ongeluk geen ander slachtoffer maakte behalve zijzelf. Maar ja het kon natuurlijk erger, de jongens kende zijn grenzen en ondanks dat ze af en toe zijn geduld en kalmte zwaar op de proef stelde wist Hanamori dat ze echt om hem gaven zoals hij was. Ook al zeurden ze wel is dat hij te serieus was en is een keer moest genieten van het leven in plaats van altijd in de boeken te zitten en te studeren. Ze zaten in het laatste jaar waar je alles kon. En dan ging hij gewoon door met in de boeken neuzen in de plaats van echt te leven? Hij werd voor gek verklaard maar ja. De grootste meesterbreinen werden voor gek verklaard omdat niemand hen begreep.
Kalm staarde hij naar de jongen. Kort haalde hij een hand door zijn paarse haar dat nat was van de druppels water. De kat was duidelijk niet al te dol op hem. Maar dat had hij wel vaker, zijn eerste indruk bij dieren was meestal een slechte. Daarna wist hij wel het vertrouwen te winnen al kon dat soms wel even duren. Al wist hij niet of een kat makkelijk zal vergeten dat hij hem had natgespat, al was het niet expres. Onderzoekend keek hij naar de jongen, schatte hem in en bekeek hem kort maar niet te lang dat het onbeleefd was. Zijn blik viel op een blok. Het zag eruit als een schetboek.
'Mag ik?' Vroeg hij op een beleefde toon voordat hij het boek oppakte. Onder de indruk, al bleef zijn gezicht kalm en expressieloos, keek hij naar de tekening. Vanuit zijn ooghoeken zag hij het meer liggen en staarde weer naar de tekening. Zo goed kon hij niet tekenen. Rustig bladerde hij verder om andere kunstwerkjes te bekijken die deze jongen had gemaakt. Zonder meer had hij er talent voor. Alles wat Hanamori tekende eindigde in een prop, als dat kunst was kon hij nu een hele gallerij maken van propjes. In alle formen en maten.
'Knap hoor,' zei hij oprecht en gaf de jongen zijn boek terug. 'Ik ben Hanamori Haruka, sorry dat ik je kat en jouw heb nat gemaakt. Het was niet mijn bedoeling, ik dacht dat er niemand was.' Hij schonk de jongen zijn standaard glimlach, hoofd een tikkeltje scheef ogen dicht en een beleefde glimlach die vriendelijk gezien kon worden. Misschien zou de jongen wat zekerder worden als hij zag dat hij geen boeman was.

SORRRRRY, ik was dit helemaal vergeten T-T
en sorry voor het Engelse stukje maar ik wist de vertaling van ''unlike'' even niet xD
---

Alsof Shiroi nonverbaal ''Puh!'' zei, sprong hij van Noah's schoot en maakte dat hij weg kwam met verheven staart voor de (voor hem) paarsharige idioot hem weer natspetterde. Noah zuchtte diep toen hij hem weg zag lopen en veegde zijn witte natte haar wat aan zijn voorhoofd geplakt was weg zodat het niet in slierten over zijn voorhoofd viel en wierp even een blik op zijn tekenmap, die gelukkig alleen nat was aan de achterkant. Zijn tekeningen waren ongedeerd gebleven. Unlike his snappy cat was hij niet kwaad op Hanamori. Hij zat waarschijnlijk zo lang in het water dat hij niet wist dat hij er ook was, bovendien was het ook wel zijn eigen schuld. Hij had de schim in het water gezien en had kunnen weten dat het een mens was. Hij wist alleen niet dat hij er met zo'n spetterende entree uit zou komen(spetterend in letterlijke en figuurlijke zin want Noah moest toegeven dat het er cool uit had gezien) en hij wist ook niet of het nou echt een mens was. Sinds hij maar weinig buiten de muren van het weeshuis kwam wist hij niet wat er nou allemaal leefde op de aardbodem. Mensen, ja. Maar hij wist niks over de mystieke dieren en planten die hier waren. Het enige wat hij daaraan kon doen was een of andere saaie encyclopedie lezen, omdat hij simpelweg niet buiten het dorp mocht komen. Stomme regels.
Noah keek op uit zijn gedachten toen hij een ''Mag ik?'' hoorde en zag de paarsharige jongen zijn tekenmap oppakken. 'Eh, ja tuurlijk.' antwoordde Noah terug en keek wat onzeker naar de jongen die zijn tekeningen bekeek. Hij was nooit erg zeker van zijn zaak geweest. Hij glimlachte lichtjes toen hij een positieve reactie kreeg en pakte zijn map weer aan, die hij op de grond legde. 'Het geeft niet... niemand gaat dood van een beetje water.' zei hij zachtjes, maar wou zichzelf op zijn hoofd slaan. Wie zei dat nou? Het klonk hem belachelijk in de oren. 'Eh, ik ben Noah Evans. Leuk je te ontmoeten.' Hij schonk Hanamori een vriendelijke maar verlegen glimlach. He he... eindelijk zeg je iets zinnigs...

Vriendelijk glimlachte hij naar Noah, blij dat de witharige jongen niet boos was om het water. Ach je wist maar nooit, sommige mensen hielden er niet zo van om nat gespetterd te worden, of misschien had hij een tekening verpest. Tja ook al was Noah boos geworden dan had Hanamori dat ook wel begrepen. Hij kon alleen maar blij zijn dat Noah het zo licht opvatte. Het viel hem wel meteen op dat de jongen heel verlegen was. Had hij niet laten zien dat hij gewoon een aardige jongen was? Of in ieder geval niet iemand die je in elkaar sloeg als je een weerwoord gaf? Waarschijnlijk was Noah meer verlegen dan andere mensen die hij tot nu toe ontmoet had. Niet erg, verlegen was niet iets slechts. Het kon alleen vervelend zijn voor jezelf. Rustig keek Hanamori even langs het meer en verder. Het leek erop dat het alleen nog maar hem en Noah was. Misschien dat deze jongen ook even een tussenuur had of iets. Ach ja, het maakte ook niet echt uit waarom hij hier was. Misschien werd het nog wel gezellig als Noah zich iets meer zou ontspannen. Nu kwam de jongen nogal verlegen en timide over en Hanamori wist uit ervaring dat het nog wel is lastig praten kon zijn met zulke mensen. Al waren ze in de meeste gevallen altijd aardig en beleefd, iets wat hij niet kon zeggen over mensen met een te groot ego of een overdosis zelfverzekerheid waardoor je er ziek van werd. Nee doe dan maar verlegen.
'Is deze plek bezet?' Natuurlijk niet, dacht Hanamori in gedachten, maar het was gewoon netjes om te vragen. Als Noah geen gezelschap van hem wilde had hij nu de kans om te weigeren. Aangezien het geen jongen leek die botweg zou zeggen dat hij liever niet gestoord wilde worden of dat hij moest oprotten. Geduldig wachtte de jongen op antwoord voordat hij zich in het natte gras plantte. Eventjes schoof hij wat heen en weer tot hij een fijne zitpositie had gevonden. Zijn blik bleef even op de bewolkte hemel vallen. Nog even, de zomer was aan zijn eind. De herfst zou niet op zich laten wachten, dat deed het nooit. Jammer, hij hield wel van de zon. Het was heerlijk warm en hij kon zich makkelijk verkoelen. Vluchtig keek hij opzij naar Noah. Hij zou eigenlijk wat moeten zeggen, aangezien het er niet op leek dat Noah het voortouw zou nemen in dit gesprek. En een stilte zou waarschijnlijk alleen maar voor spanning zorgen. Jammer voor Noah dat hij niet zo'n prater was. Nee hij was een denker, hij dacht heel veel en dat wisten mensen. Vaak was hij meer het luisterend oor die adviesen gaf en zijn mening vertelde als daarom gevraagd werd. Subtiel maar wel naar de waarheid. Er was geen reden om te liegen tegen mensen, zeker niet als ze vroegen naar je mening. Al was Hana er wel over eens dat als er een meisje vroeg wat je van haar kleding vond dat je beter altijd een compliment kon geven, tenzij het echt om te braken was. Maar ja, je ging als jongen geen meisje kwetsen door haar kleding af te kraken. Dat was onfatsoenlijk.
'Woon je al lang op Starshine of ben je nieuw?' Vroeg de jongen uit het niets, zijn gedachten even af te remmen voor een moment. De laatste tijd kwamen er meer en meer nieuwe mensen naar de school. Niets mis mee, maar aangezien je een minimum leeftijd had voor elke klas was het vaak lastig om te weten wie er nieuw was en wie niet. Vooral omdat er zoveel leerlingen op de school zaten en hij herkende simpelweg niet ieder gezicht dat hij langs zag lopen. Sommige gingen hem gewoon straal voorbij zonder dat hij naar hen keek. Onder het wachtten op een antwoord probeerde de jongen erachter te komen van welke planeet Noah was. Hij kon elke magiesoort op gemiddeld niveau. Natuurlijk was Air zijn hoofd en beste magie maar de rest wilde hij gewoon aardig onder de knie hebben. Bepaalde dingen leren was nooit verkeerd of tijd verspilling. Tenminste dat was zijn mening. Een ding was zeker, het was geen Shadraan.

*Maakt niet uit doe rustig aan ^0^*

Noah's preek tegen zichzelf hield nog lang aan. Hij was misschien stilletjes en verlegen maar in zijn hoofd was hij een fanatieke prater. Hij had altijd van die mentale uitbranders waarbij hij alsmaar nadacht over één ding, terwijl het eigenlijk niet zo heel belangrijk was. Zoals nu. Hij gaf hemzelf een hele preek over dat hij eens uit zijn schulp moest kruipen en geen bespottelijke dingen moest zeggen. Alsof dat ook maar hielp. Elke keer dat hij zich wou openstellen voor anderen ging het verkeerd en sloot hij zichzelf weer helemaal. Dat was gewoon iets dat kwam door zijn kindertijd. Afleren ging maar moeilijk want in werkelijkheid had Noah een heel ander karakter. Het was veel opgewekter en spontaner. Toendertijd had Noah nog altijd kattekwaad uitgehaald, veel gepraat en stond hij veel dichterbij de mensen. Helaas was dat nu weg. 'Is deze plek bezet?' klonk er toen uit de mond van de paarsharige jongen. Noah glimlachte naar hem en schudde toen zijn hoofd. 'Nee… Ga zitten.' zei hij en ging zelf even verzitten zodat hij nu op zijn kont zat met zijn benen tegen zich aan en zijn armen erom heen. Toen besloot hij dat dat zijn verlegenheid nog meer versterkte dus ging hij in kleermakerszit zitten. Oke, wat nu...? Waar kon hij inhemelsnaam over gaan praten? Mensen waren vaak té snel uitgepraat over school. Leraren eigenlijk ook wel en verder had Noah niks zinnigs om te vertellen. Nou ja, dat wel maar hij wist niet of het Hanamori zou interesseren. Aaaah, wat was dit lastig! Noah was nu nog jaloerser op de anderen die gewoon spontaan konden praten zonder er 10 keer over na te denken! Hij werd eventjes gek van zichzelf en besloot om over iets willekeurigs te praten. 'Woon je al lang op Starshine of ben je nieuw?' vroeg Hanamori toen, tot Noah's opluchting. Noah keek hem weer aan en gaf zorgvuldig antwoord. 'Nee, ik ben nieuw. Ik zit al wel in de 4e maar dat komt omdat ik 16 ben... Jij dan?' Tot zijn wonder geen gestotter of ge-uh.

Kort knikte Hanamori in zichzelf. Zoals hij al gedacht had, hij vond het al vreemd van zichzelf dat hij mensen zoals Noah niet herinnerde. Een albino viel meestal wel op, tenminste hij zou op z'n minst weten dat er zo'n iemand op school liep. Al verbaasde hij zich een beetje over dat Noah nog maar een jaar jonger was dan hij. Niet dat het heel erg uitmaakte, hij zou volgend jaar 18 worden. Al keek hij er nog niet bepaald naar uit. Eenmaal 18 dan was het schooljaar ook bijna ten einde, en dan moest hij hier of weg of hij moest hier als stagaire een plaats kunnen krijgen. Jammer genoeg wist hij nog niet zeker wat hij wilde gaan doen na zijn school. Hij kon van alles wat en een plaats als stagaire zag er op zich niet verkeerd uit. Maar wie weet, stond er iets heel anders op hem te wachten. Gelukkig had hij nog een heel jaar om daar over te peinzen, rustig gooide hij dit onderwerp uit zijn gedachten. Uit ervaring wist hij dat hij anders de hele dag ging peinzen over wat hij nou moest doen met zijn leven en verder. Iets wat zijn dag er niet leuker op zou maken, dan zat hij de hele dag met zijn gedachten bij dat onderwerp en lette niet meer op de rest. Nee, hij kon dat beter voor vanavond bewaren. 'Ik zit al vanaf het eerste jaar hier op school. Ik ben nu 17, in Juli word ik 18.' Antwoordde hij rustig op Noah's vraag. Naast zichzelf kende hij maar weinig andere leerlingen die ook afstudeerde dit schooljaar, tenminste hij kende ze niet persoonlijk. Misschien dat hij eerst een tijdje in Oak's Field ging werken voordat hij bepaalde wat hij wilde doen. Misschien een eigen zaak opstarten in Puffoon, hij was goed met cijfers dus dat kon ook nog wel. Zo veel keuzes en maar een leven en 24 uur op een dag. Lastig, lastig. In gedachten vroeg Hanamori zich af waar Noah de drie jaar school dan had doorgebracht. Hij kende wel mensen, die hadden privéles gehad thuis of hadden een of ander probleem waardoor ze niet op school konde komen. Iets in die trant, hij vond het altijd wel interessant om te horen wat daarbuiten gebeurde. Hij zat immers al 6 jaar achtereen op deze school, alleen tijdens vakanties en schooltripjes zag hij de andere planeten. Maar zijn hele familie kwam uit Puffoon en op vakanties ging hij meestal op bezoek bij familie. Hij zou graag nog is Nova willen bezoeken en Erd. Waarschijnlijk ook nog wel de andere planeten maar die waren iets minder gewilt dan die twee. Misschien omdat hij Nova zo straalde, elke keer als hij iets van licht bestuurde voelde hij een aangenaam gevoel. En Erd was vooral omdat hij groene handen had en hij dit jaar al naar Gren zou gaan.
'Waar heb je op school gezeten voordat je op Starshine zat?' Vroeg hij rustig. Vriendelijk en warm glimlachte hij naar de andere jongen. 'Je hoeft geen antwoord te geven als je niet wilt hoor, je hoeft niks,' Zei hij vriendelijk. Als Noah liever niet sprak over de jaren hiervoor snapte hij dat heel goed. Niet iedereen had een bepaald leuke jeugd gehad, dat had hij wel ondervonden het eerste jaar. Toen vond de jonge Hanamori het nog normaal. Twee lieve leuke ouders en twee schatten van een broertje en een zusje. Maar blijkbaar was dat helemaal niet zo normaal en vanzelfsprekend als hij gedacht had. Sommige mensen hadden echt een rot jeugd gehad, in het begin was hij best geschrokken van de verhalen die hij hoorde. Nu snapte de jongen dat hij heel erg geluk had met zulke ouders. En hij was ze er maar wat dankbaar voor.

Noah kwam nogal twijfelend over tijdens het vertellen maar al snel leek hij zekerder dat hij zijn verhaal wilde vertellen. Geduldig en aandachtig luisterde Hanamori naar zijn verhaal. Hij was.. Verbaasd. Verbaasd dat de jongen nooit op een echte school had gezeten. Zelf was hij gewend om eerst naar een soort school te gaan met andere kinderen, meer voor het leren lezen en schrijven. Dat soort dingen, basisdingen die niks te maken hadden met magie of iets daarvan. Daar waar je geschiedenis leerde over de planeten en je buiten speelde met de andere kinderen en dan werd opgehaald door je moeder. Noah kwam niet van Puffoon dat wist Hanamori zeker, maar hij had nooit gehoord dat andere planeten niet zulke scholen hadden. Of in ieder geval een ander systeem. Mensen hadden wel privélessen en besloten scholen die alleen bepaalde mensen toelieten, rijke mensen en andere groepen. Maar geen school, dat was hij nog nooit tegen gekomen. Gelukkig was hij gewend om zijn verbazing en alle andere emoties te verbergen achter een kalme en rustige uitstraling. Het laatste wat hij wilde was Noah in een ongemakkelijke positie brengen door hem te laten merken dat hij anders was of dat zijn verleden vreemd was ofzo. Hanamori begon nu te twijfelen wie de ouders waren van deze jongen. Elke ouder zou toch op z'n minst zijn zoon naar school sturen. Hoe arm ook, school maakte alles uit. Ondanks dat sommige mensen er echt een grootste hekel aan hebben dit was wel waar je alles leerde zodat je het kon gebruiken in de toekomst. Met je kennis moest je een beroep uitvoeren, als magician of misschien een ander beroep waarmee je mensen hielp. Wist hij veel, in ieder geval in elke situatie had je wel kennis nodig. Als je niet kon rekenen kon je onmogelijk je huishouden finacieel bijhouden en zonder te kunnen lezen en schrijven had je een hele flinke aan. In elk beroep moest je wel een rapport schrijven of een brief of iets in die trant. Hanamori was verbaasd maar tegelijkertijd had hij een stuk meer respect en bewondering voor de jongen Noah gekregen. Hij had alles geleerd op school, dingen geleerd van zijn ouders en zelfs van zijn broertje en zusje. Noah had alles in zijn eentje moeten doen met behulp van boeken. Dat was toch wel weer iets anders. En als hij pas les kreeg op zijn 12de had hij ook alleen moeten leren schrijven en lezen. Hanamori wilde medelijden voelen voor Noah, maar wat had die jongen eraan. Niks. Waarschijnlijk zou de jongen zich alleen maar meer in zijn schulp trekken, en dat was niet iets waar hij op uit was.
'Knap hoor, je hebt alles zelf moeten leren. Ik weet niet of ik zoiets had kunnen doen.' Gomplimenteerde hij Noah en glimlachte. Expres groef hij niet dieper in Noah's verleden. De jongen kwam er zelf wel mee als hij een luisterend oor wilde. 'Het zal wel een hele verandering zijn, dit dan. Van privélessen naar een grote school als Starshine. Vind je het leuk? Of moet je nog heel erg wennen?' Hanamori ontspande zich wat meer, dit gesprek ging wel redelijk. Hij kon tenminste normaal praten met Noah, daar was hij wel blij om. Hij had eigenlijk een hekel aan fake mensen. Verlegen mensen waren misschien wat ''saaier'' maar ze waren wel puur en eerlijk. Hij was er vrij zeker in dat als Noah wat minder verlegen was dat hij een hele aardige jongen was die zeker een vriend van hem kon zijn. Maar dat was nog wel een tijdje verder, eerst is kijken of dit gesprek goed verliep. Maar tot nu toe ging het prima naar zijn gevoel, hopelijk dacht Noah er ook zo over.