Reno had het met zijn blik al wat verraden dat hij inderdaad een beetje verliefd was, gevoelens had gekregen nadat ze degelijk met hem had liggen kletsen. Ze was nu al een hoop losser geworden en toen had hij zichzelf betrapt al meedere keren een beetje dromerige blik naar haar had geworpen. Hij boog voorover in een poging zijn lippen op de hare te drukken, maar net op het moment dat zijn lippen de hare zouden raken stond ze recht voor een gemiauw, verloor Reno zijn evenwicht en viel hij recht met zijn gezicht in de modder. Een zacht gekreun verliet zijn mond en hij zette zich weer recht en reinigde zijn gezicht met watermagie. Dan zag hij hoe ze terugdeinsde voor een kat. Reno maakte een klikkend geluidje met zijn tong en dat zorgde ervoor dat de kat naar hem kwam. Hij haalde uit zijn tas een boterham met vlees. Hij haalde het vlees eruit en gooide het zo ver mogelijk weg, de kat ging erachteraan. “Ben je bang van katten?” vroeg hij zachtjes terwijl hij naar haar keek. Was ze nou werkelijk bang van alles? Ze beantwoordde zijn vraag al vrij snel, wat hem gerust stelde. Ze knikte zachtjes. "Katten zijn eng, ze kunnen je opjagen net zoals uilen..." Piepte ze zachtjes. Hij keek haar met een vragende blik aan, maar al snel werd het duidelijk. Ze was een muis als tweede tranformatie, een schattig muisje. Een glimlach verscheen op zijn gezicht “Oké jij bent nu echt te schattig. Haar neus bewoog zenuwachtig heen en weer terwijl ze hem bleef aankijken en langzaam en twijfelend haar kleine muizenpootjes naar hem toe bewoog en op zijn hand trippelde. Daar bleef ze zitten. Hij ging met zijn vrije hand over haar zachte vachtje en bracht zijn hand dan hoger. “Nu val ik helemaal voor je” mompelde hij zachtjes en hij drukte een kus op haar kleine neusje. Hij trok vrij snel terug en keek haar een beetje beschaamd aan voor hij haar weer op de grond zette. Ja nu voelde hij zich best schuldig, dit had nooit mogen gebeuren.

Waarschijnlijk vond hij haar lichtelijk gek omdat ze zo angstig was. maar ze kon er echt niets aan doen hoor. Ze probeerde het wel maar ze werd gewoon heel snel bang. Hij keek haar met een vragende blik aan, maar al snel werd het duidelijk. Ze was een muis als tweede tranformatie, een schattig muisje. Een glimlach verscheen op zijn gezicht “Oké jij bent nu echt te schattig. Ze hield haar kleine kopje een beetje schuin. Wat bedoelde hij? Hoezo was ze te schattig? Was dat slecht? Zou hij nu boos worden? Moest ze iets aan haar zo genaamde schattigheid doen? Hij ging met zijn vrije hand over haar zachte vachtje en bracht zijn hand dan hoger. “Nu val ik helemaal voor je” mompelde hij zachtjes en hij drukte een kus op haar kleine neusje. Zelfs onder haar vacht kleurde haar wangen rood en keek ze hem met grote verschrikte ogen aan. Wa...wat deed hij nu? Ze was nog nooit zo aangeraakt! Wat...wat?! Melody's hartje leek wel uit haar kleine muizenlichaam te slaan. Ooh goeie god, alles begon lichtelijk te draaien. Niet gaan hyperventileren mel, niet doen. zei ze mentaal tegen zichzelf. Hij trok vrij snel terug en keek haar een beetje beschaamd aan voor hij haar weer op de grond zette. Melody veranderde al gauw weer in haar menselijke vorm. Ze zat op de grond een beetje gedessoriënteerd om zich heen te kijken. Wat was er nu net gebeurd? Ze snapte het niet. Maar ergens werd ze er wel bang door, had ze iets verkeerds gedaan? En wat bedoele hij met dat hij voor haar smolt? was er iets met haar waardoor het vlees van zijn botten smolt? Melody trok bleek weg onder haar blozende wangen. ze trilde en probeerde alles op een rij te zetten. Ze keek hem met grote opengesperde ogen aan voor ze flauw viel....

Melody was in Reno’s ogen zowat het schattigste wat er op deze planeet was. Zo schattig bang, zo schattig piepstemmetje. Alles was gewoon zo schattig aan haar. Hij kon er niet aan doen, hij smolt helemaal voor haar. Hij keek haar met een vragende blik aan, maar al snel werd het duidelijk. Ze was een muis als tweede tranformatie, een schattig muisje. Een glimlach verscheen op zijn gezicht “Oké jij bent nu echt te schattig. Ze hield haar kleine kopje een beetje schuin. Ze leek het woord schattig niet te begrijpen, of ze dacht dat het iets slecht was. “Het is niets slechts, zelfs heel positief.” Zei hij zachtjes. Hij ging met zijn vrije hand over haar zachte vachtje en bracht zijn hand dan hoger. “Nu val ik helemaal voor je” mompelde hij zachtjes en hij drukte een kus op haar kleine neusje. Ja hij wilde het laten merken dat hij voor haar viel en blijkbaar was dit de enige manier hoe hij dat kon doen. Hij trok vrij snel terug en keek haar een beetje beschaamd aan voor hij haar weer op de grond zette. Melody veranderde al gauw weer in haar menselijke vorm. Ze zat op de grond een beetje gedessoriënteerd om zich heen te kijken. Melody trok bleek weg onder haar blozende wangen. ze trilde, ze keek hem met opengesperde ogen aan en zijn ogen werden ook groot. Hij ving haar op voor ze op de grond viel. Hij legde haar voorzichtig neer en keek haar lichtjes in paniek aan. Wat had hij nou verkeerd gedaan? Ah ja, hij had haar gekust, dat was vast het probleem. Wat moest hij nu doen? Hij had werkelijk geen idee en hij schoot werkelijk in paniek. “Melody, kom alsjeblieft weer bij” mompelde hij terwijl hij zich neerlegde, met zijn hoofd op haar buik. Een trieste blik op zijn gelaat en zijn ogen gesloten.

Melody snapte echt niets van Reno's manier van doen, hij was zo...zo extreem aardig voor haar en hij kwam steeds zo dicht. Ze snapte het niet, als hij haar geen pijn wilde doen waarom kwam hij dan zo dicht? nee zo'n vreemd persoon had Melody werkelijk nog nooit gezien. Toen hij haar te schattig noemde dacht ze echt dat ze iets verkeerds deed dat ze minder schattig moest worden. “Het is niets slechts, zelfs heel positief.” Zei hij zachtjes. Hij ging met zijn vrije hand over haar zachte vachtje en bracht zijn hand dan hoger. Haar neusje bleef op en neer gaan ze rook zijn geur, het was een fijne geruststellende geur. het deed haar denken aan muziek. En toen kustte hij haar zonder waarschuwing. Ja dat werd haar dus teveel. Ze zag zijn grote ogen voor ze achteroverviel en haar bewustzijn verloor. “Melody, kom alsjeblieft weer bij” mompelde hij terwijl hij zich neerlegde, met zijn hoofd op haar buik. Een trieste blik op zijn gelaat en zijn ogen gesloten. Zo trof ze hem aan toen ze een paar minuten later haar ogen opende. Ze voelde een drukkend gewicht op haar buik - recht op een bloeduitstorting- ze keek naar hem, naar zijn trieste blik. "Reno..." Fluisterde ze zachtjes. "Je...je doet me pijn" Zei ze met een kleine schaapachtige uitdrukking op haar gelaat. Wow ze had zowaar eens wat durven zeggen. Ja dit was voor haar echt wonderbaarlijk, ze had iets durven zeggen dat liet haar inwendig zo glunderen dat ze de pijn op haar buik vergat en een glimlach kreeg. Ze stak twijfelend een trillende hand op ze wilde zijn rode haren aanraken voelen of ze echt vuur waren maar toen haar vingers zijn haar bijna raakte blokeerde ze en liet ze haar arm weer vallen. Nee dat kon ze niet nog niet althans. Ze keek beschaamd weg. Ze snapte nog steeds niet wat er net gebeurd was. Waarom had hij in godsnaam zijn lippen op de hare gedrukt? Nee ze begreep het echt niet. Was hij EHBO aan het leren en gebruikte hij haar als oefenpop? Of waren zijn lippen soms koud geweest en had hij ze zo willen verwarmen? Melody bedacht een hoop theorieën maar de voor de hand ligenste nee daar dacht ze neit aan.

Reno was aardig, dat was hij ook meestal wel als mensen hem niet op stang jaagden of uitdaagden dan was hij aardig. Anders had je gewoon een groot probleem met hem. Hij wist meestal direct wat hij kon doen om die persoon het leven zuur te maken. Reno had Melody schattig genoemd, maar ze leek het als negatief te beschouwen, dus hij moest zich zelfs vrij snel verbeteren. “Het is niets slechts, zelfs heel positief.” Zei hij zachtjes. Hij ging met zijn vrije hand over haar zachte vachtje en bracht zijn hand dan hoger. Ja nu was ze echt nog schattiger dan normaal en dat was zelfs al haast onmogelijk. hij drukte een kus op haar kleine neusje. Ja hij wilde het laten merken dat hij voor haar viel en blijkbaar was dit de enige manier hoe hij dat kon doen. Hij trok vrij snel terug en keek haar een beetje beschaamd aan voor hij haar weer op de grond zette. Melody veranderde al gauw weer in haar menselijke vorm. Ze zat op de grond een beetje gedessoriënteerd om zich heen te kijken. Melody trok bleek weg onder haar blozende wangen. ze trilde, ze keek hem met opengesperde ogen aan en zijn ogen werden ook groot. Hij ving haar op voor ze op de grond viel. Hij legde haar voorzichtig neer en keek haar lichtjes in paniek aan. “Melody, kom alsjeblieft weer bij” mompelde hij terwijl hij zich neerlegde, met zijn hoofd op haar buik. Een trieste blik op zijn gelaat en zijn ogen gesloten. Hij had niets gemerkt over het feit dat ze was bijgekomen en zijn haar bijna aanraakte. Maar toen hij haar zachte stem hoorde die vertelde dat ze pijn had omdat hij met zijn hoofd op haar leg zette hij zich al snel weer recht en keek hij haar aan. Hij nam haar hand vast en liet deze over zijn haren gaan. Een lichte glimlach ontstond op zijn gezicht en hij ging weer dichter bij haar zitten. "Ik vind je leuk" zei hij met een lichte glimlach.

Reno was aardig, tenminste zij vond hem aardig. En heel beschermend dat was wel duidelijk ja. Hij had niets gemerkt over het feit dat ze was bijgekomen en zijn haar bijna aanraakte. Maar toen hij haar zachte stem hoorde die vertelde dat ze pijn had omdat hij met zijn hoofd op haar leg zette hij zich al snel weer recht en keek hij haar aan. Melody zette zich ook wat rechter door met enige moeite omhoog te krabbelen. Haar wangen zagen vuurrood en haar blik was nogal ongemakkelijk. Toen hij haar hand vast nam keek ze hem angstig aan maar toen hij haar hand op zijn haar legde en ze de zachte piekjes voelde, die helemaal niet brandbaar waren zoals ze eerst gedacht had, nee ze waren zacht, fluweel zacht. Dat toverde een klein glimlachje op haar gelaat voor ze verlegen haar hand terug trok. Een lichte glimlach ontstond op zijn gezicht en hij ging weer dichter bij haar zitten. Haar blik gleed kort naar zijn gezicht voor ze verlegen naar haar handen keek. "Ik vind je leuk" zei hij met een lichte glimlach. Nu werd haar hele gezicht dus rood. hoezo vond hij haar leuk? Zij vond hem ook leuk, dat was toch normaal voor vrienden? Je sloot toch geen vriendschap met mensen die je niet leuk vond? Melody keek hem met een kleine glimlach aan. "Ik vind jouw ook leuk." Zei ze voor ze hem langzaam knuffelde. "Je bent mijn beste vriend Reno" Zei ze met een gelukkige stem. Nee Melody had nog steeds niet door dat Reno echt verliefd op haar was en waarschijnlijk zou ze die informatie ook nog niet aankunnen, ze was niet gewend aan liefde dus zo'n liefdesverklaring kon nogal een shock zijn.

Melody was zo'n schattig ding, in muisvorm was ze zelfs nog schattiger, wat haast niet kon. Ze leek het alleen niet bepaald te beseffen dat Reno al een tijdje probeerde duidelijk te maken dat hij haar leuk vond. En hij was nochtans enorm duidelijk vond hijzelf. Maar blijkbaar had ze het echt niet door, zijn blikken werkten niet, zijn kus had niet gewerkt. Misschien zou het gewoon zeggen het wel duidelijk maken. Ze viel flauw, hij lag op haar buik, maar besefte niet dat ze al bijgekomen was en zijn haar probeerde aan te raken. Maar toen hij haar zachte stem hoorde die vertelde dat ze pijn had omdat hij met zijn hoofd op haar leg zette hij zich al snel weer recht en keek hij haar aan. Melody zette zich ook wat rechter door met enige moeite omhoog te krabbelen. Haar wangen zagen vuurrood en haar blik was nogal ongemakkelijk. Hij nam haar hand vast en liet deze door zijn haar gaan zoals zij bij hem had gedaan. Een glimlach ontstond op haar gezicht en ze trok haar hand terug. Ze had vast niet verwacht dat zijn haar zacht zou zijn. Hij deed er weinig gel in, maar het bleef allemaal wel mooi rechtstaan. Dus dat was al een goed punt aan zijn vuurrode hoofd. "Ik vind je leuk" zei hij met een lichte glimlach. Nu werd haar hele gezicht dus rood. Had ze het door? Eindelijk ze had het begrepen! Melody keek hem met een kleine glimlach aan. "Ik vind jouw ook leuk." Zei ze voor ze hem langzaam knuffelde. Zijn hart maakte een sprongetje maar het bleef niet voor lang. "Je bent mijn beste vriend Reno" Zei ze met een gelukkige stem. Ze had het dus niet door. Moest hij nou echt nog duidelijker zijn? Hij omhelsde haar terug en zei dan "Melody, ik vind je ook leuk als vriend maar ik voel wel degelijk wat voor je, ik ben verliefd op je... En als ik er een tekening bij moet maken dan doe ik het ook nog." zei hij zachtjes voor hij een kleine glimlach op zijn gelaat toverde en zijn lippen op de hare drukte.

Melody was gewoon een ramp op liefdesgebied. ze had er totaal geen ervaring mee. Ja oké ze had af en toe wel eens mensen zien zoenen of lieve woordjes tegen elkaar fluisteren maar zelf had ze het nog nooit ervaren. het was gewoon iets dat haar nog niet gegund was. Melody had vooral kennis gemaakt met de slechte kant van het leven. Toen ze zei dat ze hem leuk ook leuk vond en hem een knuffel gaf leek hij daar wel heel blij om te zijn. Hij omhelsde haar terug en zei dan "Melody, ik vind je ook leuk als vriend maar ik voel wel degelijk wat voor je, ik ben verliefd op je... En als ik er een tekening bij moet maken dan doe ik het ook nog." zei hij zachtjes voor hij een kleine glimlach op zijn gelaat toverde en zijn lippen op de hare drukte. Oké die had ze niet zien aankomen ze staarde hem dan ook met een oprechtte verbazing aan. Haar lippen bewogen niet met de zijne, ze was helemaal verstijfd, nee wacht dat was niet het juiste woord. Ze voelde zich slapjes, niet in staat om te bewegen maar niet zo'n slapte als net, ze zou wel bij bewustzijn blijven, ze vond dit alleen zeer lastig om te bevatten. Hoezo hij was verliefd op haar? Op Haar?! Waarom? wat maakte haar dan zo bijzonder dat hij voor haar viel? Ze snapte het niet maar nu werd haar wel ineens duidelijk waarom hij haar haar ineens was beginnen strelen, waarom hij haar muizenneus gekust had0. Ja dat snapte ze nu wel degelijk. Ze loste zich langzaam en staarde hem openlijk aan. "Reno..." zei ze met een piepstemmetje. Ze wist het niet ze wist niet of ze wat voor hem voelde, of ze verliefd op hem was. Ja ze vond hem aardig en ze vertrouwde hem, maar was ze wel al klaar om hem lief te hebben? Melody wendde haar blik af. haar blik werd angstig. Ze kon geen nee zeggen dan zou ze hem pijn doen en zou hij boos worden, weggaan...

Reno wist niet wat hij nog doen om haar duidelijk te maken dat hij haar leuk vond. Hij wist het gewoon niet meer. Het was lastig, heel lastig om het haar uit te leggen. Je kon zeggen dat hij haast ten einde raad was. Nog nooit was het hem zo lastig gemaakt. Toen ze zei dat ze hem leuk ook leuk vond en hem een knuffel gaf was hij daar heel eventjes blij om, maar toen hij begrepen had dat ze het echt niet doorhad leek het wel of hij zo meteen nog een inzinking zou krijgen of een depressie. Hij omhelsde haar terug en zei dan "Melody, ik vind je ook leuk als vriend maar ik voel wel degelijk wat voor je, ik ben verliefd op je... En als ik er een tekening bij moet maken dan doe ik het ook nog." zei hij zachtjes voor hij een kleine glimlach op zijn gelaat toverde en zijn lippen op de hare drukte. Hij had de moed gehad, maar zijn kus werd niet beantwoord, hij voelde alleen maar hoe ze verstijfde onder de kus, wat zijn hart brak. Ze bewoog niet, ze zat daar alleen maar. Dit deed pijn, maar het moest ermee door, hij had het geprobeerd en had gefaald. Hij lostte langzaamaan de kus. Ze staarde hem aan, ja het deed pijn, maar hier kwam de afwijzing. "Reno..." zei ze met een piepstemmetje. Hij had het al begrepen. Langzaamaan stond hij op “Ik heb het begrepen.” Mompelde hij en hij glimlachte niet meer, zijn blik was afstandelijk en gekwetst. Hij pakte zijn tas en staarde eventjes voor zich uit. Zou hij vertrekken of niet? Hij wist het niet goed, hij wist niet meer wat hij moest doen. Hij zette een paar stappen en ging dan weer met een plof en een diepe zucht zitten. Wat moest hij nu doen? Hij zat met zijn handen in zijn haar ineengedoken met zijn rug naar Melody toegekeerd. Nee, huilen zou hij nooit doen, maar dit deed pijn, normaal was hij diegene die meisjes op afstand hield, maar hij had al een vriendin gehad, maar nog nooit had hij zoveel moeite moeten doen en werd hij op het einde afgewezen.

Melody wist werkelijk niet wat ze moest doen. Dit was een regelrechte ramp. Ze had werkelijk nog nooit zo iets meegemaakt. En toen ze zijn reactie zag voelde ze zich ook echt vreselijk. Ze voelde geen angst meer alleen maar een zwaar drukkend schuldgevoel. Wat had ze gedaan?! Langzaamaan stond hij op “Ik heb het begrepen.” Mompelde hij en hij glimlachte niet meer, zijn blik was afstandelijk en gekwetst. Melody schaamde zich kapot, voelde zich het vreselijkste en meest slechte mens op aarde. Ze had hem pijn gedaan, ze had hem vreselijk veel pijn gedaan. Melody wist niet wat ze moest doen om hem te helpen ze deed nooit mensen pijn, mensen hoorden haar pijn te doen niet omgekeerd. Hij pakte zijn tas en staarde eventjes voor zich uit. Hij zette een paar stappen en ging dan weer met een plof en een diepe zucht zitten. Hij zat met zijn handen in zijn haar ineengedoken met zijn rug naar Melody toegekeerd. Ze voelde de ellende gewoon van hem afvloeien. ooh god wat moest ze doen? Hoe kon ze dit oplossen? Melody zat net als Reno ineen gedoken. Ze moest denken maar ze kon beter denken als ze pijn had. Ja dat was een goed plan. Melody hief haar jas wat op en plantte haar vuist op haar buik. Ze kneep haar ogen even dicht door de pijn. Ja pijn was goed ze moest straf hebben omdat ze iemand pijn had gedaan. Tenminste dat was wat haar vader altijd had gezegd. Melody opende haar ogen weer en langzaam kroop ze naar Reno toe. Ze ging achter hem zitten en legde haar hoofd tegen zijn rug. "Reno....Het...het spijt me zo....ik wil je geen pijn dpoen" Snikte ze. Haar tranen waren van pijn die ze zelf veroorzaakt had. Pijn door hem zo te zien en pijn die ze gebruikte om zichzelf te straffen. Ze wilde hem niet zo zien, ze kon het niet aan ze wilde hem vrolijk zien maar ze wist niet hoe ze ongedaan kon maken wat ze gedaan had.

Dit deed pijn, maar het moest ermee door, hij had het geprobeerd en had gefaald. Hij lostte langzaamaan de kus. Ze staarde hem aan, ja het deed pijn, maar hier kwam de afwijzing. "Reno..." zei ze met een piepstemmetje. Hij had het al begrepen. Langzaamaan stond hij op “Ik heb het begrepen.” Mompelde hij en hij glimlachte niet meer, zijn blik was afstandelijk en gekwetst. Hij pakte zijn tas en staarde eventjes voor zich uit. Zou hij vertrekken of niet? Hij wist het niet goed, hij wist niet meer wat hij moest doen. Hij zette een paar stappen en ging dan weer met een plof en een diepe zucht zitten. Wat moest hij nu doen? Hij zat met zijn handen in zijn haar ineengedoken met zijn rug naar Melody toegekeerd.Reno was gekwetst, dat was normaal, maar hij zou er wel overheen geraken. Het zou alleen een tijdje duren maar het zou normaal gezien geen probleem worden. Alles zou goedkomen, in orde geraken en hij zou uit die ellende geraken en terug lol beleven. Misschien eens goed in de drank vliegen, dat was ook een oplossing waaraan hij dacht. En eens goed feesten en bezopen terug naar huis gaan om dan een aantal dagen zijn roes uit te slapen. Dan nadat hij eventjes had liggen nadenken voelde hij iets op zijn rug 'vallen'. "Reno....Het...het spijt me zo....ik wil je geen pijn dpoen" Snikte ze, het was Melody. "Het is oké" zei hij zacht en hij draaide zich om om dan de huilende Melody dicht tegen zich aan te drukken. Ze kreeg van hem een knuffel. "Het is al oké, ik had het kunnen weten dat je niet hetzelfde zou voelen. Ik had me erop kunnen voorbereiden, maar ben te naïef om niet te hopen. Ik dacht dat ik een kans maakte maar dat had ik niet mogen denken" zei hij voor hij zijn ogen even kort sloot en dan naar de hemel keek terwijl zijn hand rustig door haar haren ging. Dat was iets wat hem kalmeerde, wat hem weer rustig maakte.

Hij had pijn, ze zag het hij had vreselijke pijn en dat was allemaal haar schuld. Ze voelde zich er vreselijk door. Hij zat met zijn handen in zijn haar ineengedoken met zijn rug naar Melody toegekeerd. Reno was gekwetst, dat was normaal dacht ze. "Het is oké" zei hij zacht en hij draaide zich om om dan de huilende Melody dicht tegen zich aan te drukken. Melody hield zijn shirt vast begroef haar hoofd tegen zijn borst. Hij knuffelde haar. Dat verbaasde haar wel. Hij was niet boos op haar hij kon haar nog knuffelen. Dat stelde haar gerust. “ik had het kunnen weten dat je niet hetzelfde zou voelen. Ik had me erop kunnen voorbereiden, maar ben te naïef om niet te hopen. Ik dacht dat ik een kans maakte maar dat had ik niet mogen denken" zei hij voor hij zijn ogen even kort sloot en dan naar de hemel keek terwijl zijn hand rustig door haar haren ging. Melody bleef snikken en schudde zachtjes haar hoofd. “Da…dat is het niet…Het ligt niet aan jouw maar aan mij…Ik…Ik..” Ze beet op haar lip ze wist niet hoe ze het kon zeggen. “Ik weet niet goed wat verliefd zijn is, ik weet niet of ik het wel kan” Zei ze terwijl ze hem met haar grote blauwe puppy ogen aankeek. “Daarom verstijfde ik, niet omdat ik je niet mag…Ik wist gewoon niet wat ik moest doen…” Zei ze zacht voor ze haar gezicht weer tegen zijn borst verstopte.

Reno had misschien dan wel pijn, maar hij was er zeker van dat alles in orde zou komen. Gewoon een dagje goed doorzakken en dan een aantal dagen zijn roes uitslapen, dan zou alles goedkomen en zou hij haar vergeten. Dan nadat hij eventjes had liggen nadenken voelde hij iets op zijn rug 'vallen'. "Reno....Het...het spijt me zo....ik wil je geen pijn dpoen" Snikte ze, het was Melody. "Het is oké" zei hij zacht en hij draaide zich om om dan de huilende Melody dicht tegen zich aan te drukken. Ze kreeg van hem een knuffel. "Het is al oké, ik had het kunnen weten dat je niet hetzelfde zou voelen. Ik had me erop kunnen voorbereiden, maar ben te naïef om niet te hopen. Ik dacht dat ik een kans maakte maar dat had ik niet mogen denken" zei hij voor hij zijn ogen even kort sloot en dan naar de hemel keek terwijl zijn hand rustig door haar haren ging. Dat was iets wat hem kalmeerde, wat hem weer rustig maakte. Melody bleef snikken en schudde zachtjes haar hoofd. “Da…dat is het niet…Het ligt niet aan jouw maar aan mij…Ik…Ik..” Reno keek haar aan en zijn blauwe ogen stonden afstandelijk en triest. “Ik weet niet goed wat verliefd zijn is, ik weet niet of ik het wel kan” Zei ze terwijl ze hem met haar grote blauwe puppy ogen aankeek. “Daarom verstijfde ik, niet omdat ik je niet mag…Ik wist gewoon niet wat ik moest doen…” Zei ze zacht voor ze haar gezicht weer tegen zijn borst verstopte. Hij duwde haar lichtjes weg en keek haar aan terwijl hij zijn rug kromde "Voel jij hier in je maag iets vreemd doen?" vroeg hij zachtjes terwijl hij zijn hand op haar maagstreek legde "Buiten pijn, voel je iets anders? Iets vreemds? Iets aangenaams?" Hij glimlachte niet, hij keek haar aan "Het spijt me... Ik wil nog één keer... Je zachte lippen voelen" zei hij zachtjes "Ik wil een afscheidskus voor ik van je lippen afscheid moet nemen..." Hij naderde haar gezicht weer voor hij weer zijn lippen op de hare drukte, passioneel kon je het noemen, een afscheid.

Het was lastig om te beschrijven wat er in Melody omging. Ze voelde zich vreemd, ze was bang en voelde zich schuldig maar er was nog iets, iets dat ze niet kende. Dat ze nog nooit gevoeld had. Reno keek haar aan en zijn blauwe ogen stonden afstandelijk en triest. Die blik in zijn ogen deed haar pijn, veel pijn. Ze wilde niet dat hij triest was. Hij duwde haar lichtjes weg en keek haar aan terwijl hij zijn rug kromde "Voel jij hier in je maag iets vreemd doen?" vroeg hij zachtjes terwijl hij zijn hand op haar maagstreek legde. Ze keek van zijn ogen naar zijn hand, ze snapte het niet helemaal, ze snapte niet helemaal wat ze moest doen. "Buiten pijn, voel je iets anders? Iets vreemds? Iets aangenaams?" Hij glimlachte niet, hij keek haar aan. Melody wilde net knikken toen hij weer begon te praten. met haar grote blauwe ogen staarde ze hem aan. Ze voelde inderdaad iets tintelen ja. "Het spijt me... Ik wil nog één keer... Je zachte lippen voelen" zei hij zachtjes. Haar onderlip trilde lichtjes, ja nu werd ze dus zenuwachtig, vreselijk zenuwachtig. "Ik wil een afscheidskus voor ik van je lippen afscheid moet nemen..." Hij naderde haar gezicht weer voor hij weer zijn lippen op de hare drukte, passioneel kon je het noemen, een afscheid. Ze voelde zijn warme lippen ze snapte de bewegingen en probeerde ze na te doen, hem te volgen. Het was vreemd die tintelingen in haar buik werden heviger. Haar hart begon sneller te slaan. Ze wachtte tot hij lostte en keek hem daarna aan. Haar ogen waren groot, ze was nog in een soort roes van zijn kus, zoiets had ze nog nooit ervaren en toen knikte ze. Als antwoord op zijn eerdere vraag. Ja ze voelde dat vreemde gevoel ook.

Het was allemaal wat lastig te noemen. Al die vreemde gevoelens in zijn buik, een prettig gevoel ging door hem heen en dat maakte het er voor hem alleen maar lastiger op. Ja de afwijzing was hard geweest, maar hij moest er mee leren leven. Hoe oneerlijk het ook was, hij moest verder gaan. Reno keek haar aan en zijn blauwe ogen stonden afstandelijk en triest. Natuurlijk was hij gekwetst, maar hij had wel plannen. Straks zou hij platgaan in een bar en dan een paar dagen zijn roes uitslapen zoals hij al vooruit had gepland. Hij duwde haar lichtjes weg en keek haar aan terwijl hij zijn rug kromde "Voel jij hier in je maag iets vreemd doen?" vroeg hij zachtjes terwijl hij zijn hand op haar maagstreek legde. Een gevoel tintelde door zijn lijf en hij probeerde het te negeren, in de hoop dat hij de verleiding kon weerstaan haar niet nog eens te kussen. Hij moest het weerstaan, maar het was onmogelijk. Misschien kon hij dit een afscheidskusje noemen? Ja dat was een goed plan, een afscheidskus voordat hij haar lippen vaarwel moest zeggen. "Het spijt me... Ik wil nog één keer... Je zachte lippen voelen" zei hij zachtjes. Reno had gezien dat haar onderlip lichtjes trilde, ze mocht hem altijd nog slaan voordat hij haar lippen weer zou raken. Zo wist hij dat ze het wel degelijk niet wilde. Maar die klap kreeg hij nooit dus hij sprak zachtjes verder: "Ik wil een afscheidskus voor ik van je lippen afscheid moet nemen..." Hij naderde haar gezicht weer voor hij weer zijn lippen op de hare drukte, passioneel kon je het noemen, een afscheid. Deze keer kuste ze wel terug, ietwat onzeker en onhandig, maar ze kuste hem terug, iets wat hem verbaasde. Maar dit was zalig, haar zachte lippen die contact maakten met zijn lippen. Na een tijdje loste hij de kus en zag hoe ze met haar grote maar o zo lieve puppyoogjes hem aankeek. Hij had zoveel gebabbeld dat hij nu maar pas een antwoord kreeg of ze tintelingen voelde. Ze knikte, zijn blauwe ogen werden groot en hij ging tegen haar aanzitten "M-meen je d-dat nou?" stamelde hij zachtjes en dan glimlachte hij om dan vervolgens zijn hoofd op haar schouder te leggen. "Bij mij was het love at first sight. Was het bij jou love at first sight? Of moet ik nog eens langslopen?" Hij begon te lachen. "Ik kon het niet laten, een beetje cliché ik weet het" Ja soms kon hij toch zo'n enorme flauwe grappen maken.

Mensen kwetsen, hen pijn doen, zo voelde het dus. het was een ellendig kleverend gevoel net alsof ze vanbinnen door een stinkende teer aan elkaar zat geplakt. Nee ze vond het beslist niet fijn, alles behalve fijn. Nee ze haatte eht echt verschrikkelijk, ze wilde dat gevoel niet ze had het nooit meegemaakt en wilde er nu ook vanaf. Zijn blik deed haar pijn hijn was afstandelijk, haast kil ja dat was een teken van pijn zo waren haar vaders ogen ook geweest voor die zich met woede vlde en hij op haar begon te timmeren. Ze schudde die gedachte uit haar hoofd nee ze mocht er neit aan denken reno zou haar niet slaan dat had hij beloofd. Hij had zoveel gebabbeld dat hij nu maar pas een antwoord kreeg of ze tintelingen voelde. Ze knikte, zijn blauwe ogen werden groot en hij ging tegen haar aanzitten "M-meen je d-dat nou?" stamelde hij zachtjes en dan glimlachte hij om dan vervolgens zijn hoofd op haar schouder te leggen. Weer knikte Melody. "Bij mij was het love at first sight. Was het bij jou love at first sight? Of moet ik nog eens langslopen?" Hij begon te lachen. "Ik kon het niet laten, een beetje cliché ik weet het" Maar melody moest er toch zacht om grinniken, wat al heel wat was. Melody grinnikte niet snel en had eigenlijk nog nooit echt gelachen, ze had haar eigen lach nog nooit gehoord of laten horen. Ze had namelijk nooit reden gehad om te lachen. "Nu ben je niet verdrietig meer ? " Vroeg ze met een zachte stem terwijl ze hem schuldbewust aankeek, ja ze voelde zich schuldig om wat ze gedaan had. Melod vond het gevoel in haar buik maar vreemd ze kende het niet maar ergens vond ze het wel prettig. Ze legde haar hoofd tegen hem aan en sloot met een kleine zucht haar grote ogen.

Het was niet aangenaam te noemen, de pijn binnenin was niet gezellig te noemen, het was kleverig spul dat irritant deed en maar niet weg wilde gaan. Het was zo spijtig dat dit niets zou worden, maar hij moest er nu eenmaal mee leren leven. Het was nu eenmaal zo, spijtige zaak. Straks zou hij platgaan in een bar en dan een paar dagen zijn roes uitslapen zoals hij al vooruit had gepland. Hij duwde haar lichtjes weg en keek haar aan terwijl hij zijn rug kromde "Voel jij hier in je maag iets vreemd doen?" vroeg hij zachtjes terwijl hij zijn hand op haar maagstreek legde. Een gevoel tintelde door zijn lijf en hij probeerde het te negeren, in de hoop dat hij de verleiding kon weerstaan haar niet nog eens te kussen. Hij moest het weerstaan, maar het was onmogelijk. Misschien kon hij dit een afscheidskusje noemen? Ja dat was een goed plan, een afscheidskus voordat hij haar lippen vaarwel moest zeggen. "Het spijt me... Ik wil nog één keer... Je zachte lippen voelen" zei hij zachtjes. Maar hij deed voor de eerste keer moeite voor iemand, je kon het speciaal noemen. Mensen die hem kenden zouden weten dat hij normaal nooit moeite deed voor iets te doen. Hij had zoveel gebabbeld dat hij nu maar pas een antwoord kreeg of ze tintelingen voelde. Ze knikte, zijn blauwe ogen werden groot en hij ging tegen haar aanzitten "M-meen je d-dat nou?" stamelde hij zachtjes en dan glimlachte hij om dan vervolgens zijn hoofd op haar schouder te leggen. Weer knikte Melody. "Bij mij was het love at first sight. Was het bij jou love at first sight? Of moet ik nog eens langslopen?" Hij begon te lachen. "Ik kon het niet laten, een beetje cliché ik weet het" Maar melody moest er toch zacht om grinniken, ja dat vond hij leuk. "Je moet meer glimlachen, dan ben je nog mooier en schattiger dan dat je nu al bent" zei hij met een lichte glimlach. "Je bent weg van je vader, komaan, toch meer rede om blij te zijn?"
"Nu ben je niet verdrietig meer ? " Vroeg ze met een zachte stem terwijl ze hem schuldbewust aankeek. "Meisje, niet zo schuldbewust kijken. Alles komt wel goed met me" zei hij voor hij haar even aankeek terwijl hij op zijn lip beet. Haar lippen waren te verleidelijk en hij bleef er naar kijken, een beetje al starend.

"Je moet meer glimlachen, dan ben je nog mooier en schattiger dan dat je nu al bent" zei hij met een lichte glimlach. Melody keek hem aan met haar grote bleuwe ogen. Moest ze meer lachen? Kon ze dat wel? Ze had nog nooit echt gelachen, ze had nooit reden gehad om te lachen. Maar misschien lukte het haar nu wel? Reno was grappig met zijn vlammend rode haar, ja hij kon haar laten lachen dat wist ze nu al. "Je bent weg van je vader, komaan, toch meer rede om blij te zijn?" Die woorden vrolijkte haar niet bepaald op, het gaf haar alleen maar een erger schuldgevoel. " Ik mag niet blij zijn omdat ik bij hem weg ben, hij is mijn vader. Hij...Hij kon er niets aan doen dat hij mij pijn deed...Hij had verdriet." Zei ze met een zachte stem terwijl ze haar hoofd had afgewend. Nee ze kon niet boos zijn op haar vader, ze mocht niet boos op hem zijn, hij kon er niets aan doen. ooit moest het een goede man zijn geweest, voor haar geboorte toen haar moeder nog leefde was haar vader een ander mens geweest, dus nee ze kon hem niets verwijten hoe vreemd het ook mocht klinken. En ergens dacht ze dat hij gelijk ahd, zij was degene die hem het dierbaarste in zijn leven had afgenomen.
"Meisje, niet zo schuldbewust kijken. Alles komt wel goed met me" zei hij voor hij haar even aankeek terwijl hij op zijn lip beet. Ze zag hem ergens naar staren maar ze snapte het niet helemaal. Wat deed hij nu? Waarom staarde hij naar haar mond? Ze kreeg er nogal zenuwen van maar toen begreep ze het hij...hij wilde nog een kus. Ze slikte moest ze nu naar hem toebuigen? Haar lippen op de zijne drukken? Melody wist het niet goed. Langzaamaan waagde ze de sprong en drukte ze heel zachtjes en twijfelend haar lippen op de zijne.

Reno zag haar graag als ze glimlachte, maar blijkbaar kon ze dat echt niet, ze leek het er echt moeilijk mee te hebben. Al wist hij niet goed waarom ze het er zo moeilijk mee had. Kwam het door hem? Hij wist het niet, hij zou het vast nooit echt weten. "Je bent weg van je vader, komaan, toch meer rede om blij te zijn?" Die woorden vrolijkte haar niet bepaald op, dus hij had het weer verpest, een woord spreken over haar vader was dus een enorme taboe. Dat moest hij in zijn achterhoofd houden. Maar als hij daar heenging en haar vader zou haar met één vinger aanraken, dan zou hij niet meer heel blijven. Reno kon er slecht tegen dat ouders hun bloedeigen kinderen sloegen. Wat kon zij er nou aan doen dat haar moeder was gestorven bij de geboorte? Dat gebeurde wel vaker dat de moeder de pijn niet aankon en eraan bezweek. Het was gewoon de wrede beslissing van de natuur, veel kon je er niet aan veranderen. " Ik mag niet blij zijn omdat ik bij hem weg ben, hij is mijn vader. Hij...Hij kon er niets aan doen dat hij mij pijn deed...Hij had verdriet." Zei ze met een zachte stem terwijl ze haar hoofd had afgewend. "Mel, luister naar me, je vader heeft geen enkel recht jou te slaan. Het is gewoon de wrede wet van de natuur. Het gebeurt wel vaker dat de moeder bij het bevallen aan de pijn bezwijkt, jij kan er niet aan doen, niemand kan er wat aan doen. Oké je vader is verdrietig, klopt, maar daaronder moet jij niet lijden. Niemand verdiend het zo behandelt te worden zoals jij bent behandelt geweest." zei hij zachtjes en hij keek haar met een serieuze blik aan. Hij meende wat hij zei, niemand verdiende het om zo behandelt te worden, echt niemand. Ze had nooit zo behandelt mogen worden. "Meisje, niet zo schuldbewust kijken. Alles komt wel goed met me" zei hij voor hij haar even aankeek terwijl hij op zijn lip beet. Zijn ogen zakten naar haar lippen, ja hij wilde graag nog een kus, ook al was het zo verkeerd. Hij wilde het zo graag, haar zachte lippen kunnen voelen. Het was echt overduidelijk dat hij dit wilde, maar je kon ook de angst zien in zijn ogen, de angst om haar te verliezen omdat hij verlangde, liefhad, haar koesterde. Maar het onverwachte gebeurde, Melody's hoofd kwam dichter bij dat van hem. Reno verstijfde en zijn blik stond lichtelijk verbaasd, wat ging ze doen? tegen hem beginnen schreeuwen? Huilen? Talloze situaties spookten door zijn hoofd maar geen enkele van deze situaties had verwacht wat er nu zou komen. Haar zachte lippen drukten zich op de zijne, onzeker, heel afwachtend, omdat ze niet goed wist wat ze moest doen. Hij moest leiden en hij zou het ook doen ook. Reno ging met zijn vingers over haar kaaklijn en volgden de weg naar de achterkant van haar hoofd waar ze haar haren begonnen te strelen. Hij sloot zijn ogen en kuste haar op de zachte manier zoals zij het had gedaan, zodat ze wist dat hij haar respecteerde. Hij loste de kus na een tijdje en glimlachte "Nou, die had ik niet zien aankomen" mompelde hij met een brede grijns. Inderdaad, hij had die inderdaad niet zien aankomen sinds ze zo'n verlegen scheetje was. "Je zit blijkbaar echt wel vol verassingen. Je bent schattig, echt heel schattig en je ogen, ik zou er haast in verdrinken, zo'n mooie helderblauwe puppyoogjes. Ja van mij zou je werkelijk alles gedaan kunnen krijgen." Hij begon te lachen, inderdaad, een pruillipje en die puppy oogjes zouden werkelijk alles van hem gedaan kunnen krijgen.

(lang )

Ze schaamde zich eigenlijk best wel. Ze kende werkelijk niets van liefde of verliefd zijn en hij hij leek zo zijn best te doen voor haar, het hopeloze geval. Ja zo vond ze zichzelf een hopeloos geval dat niets goed kon doen. Toen hij over haar vader begon had hij dus wel degelijk een gevoelige snaar geraakt. oe nee daar kon ze echt niet tegen, mensen kenden haar vader niet dus ze hadden het recht niet om over hem te praten. Oké misschien had hij dingen verkeerd gedaan maar Melody kon niet zien dat hij werkelijk een slecht mens was, dat kon ze gewoon niet. "Mel, luister naar me, je vader heeft geen enkel recht jou te slaan. Het is gewoon de wrede wet van de natuur. Het gebeurt wel vaker dat de moeder bij het bevallen aan de pijn bezwijkt, jij kan er niet aan doen, niemand kan er wat aan doen. Oké je vader is verdrietig, klopt, maar daaronder moet jij niet lijden. Niemand verdiend het zo behandelt te worden zoals jij bent behandelt geweest." zei hij zachtjes en hij keek haar met een serieuze blik aan. Hij meende wat hij zei, dat kon ze horen. Ze keek hem met een twijfelende verloren blik aan, ze wist niet of e het kon geloven ze had zich haar hele leven al schuldig gevoeld over wat er met haar moeder was gebeurd. "Ku...kunnen we er over ophouden...alsjeblieft?" Vroeg ze met een zachte smekende stem. Ze zag al gauw hoe hij verlangde naar nog een versmelting met haar lippen, ergens kon ze hem begrijpen maar ergens vond ze het ook verazingwekkend, nog nooit had iemand naar haar verlangt. Melody's hoofd kwam dichter bij dat van hem. Reno verstijfde en zijn blik stond lichtelijk verbaasd, ja wat ze nu ging doen was het dapperste wat ze al ooit in haar leven had gedaan, nee ze had nog nooit iemand gezoent, hij had haar haar eerste kussen gegeven en nu wilde ze er zelf een geven om hem blij te maken0. Ze vond het eng maar ze meost het proberen. Haar hart sloeg een paar tellen over terwijl ze dichter naar hem toe boog. Haar zachte lippen drukten zich op de zijne, onzeker, heel afwachtend, omdat ze niet goed wist wat ze moest doen. Hij moest leiden en hij zou het ook doen daar vertrouwde ze op. eno ging met zijn vingers over haar kaaklijn en volgden de weg naar de achterkant van haar hoofd waar ze haar haren begonnen te strelen. Ze trilde lichtjes onder zijn aanraking maar ze vond het wel fijn. Maar ergens was ze ook bang dat ze wat verkeerd zou doen. Hij sloot zijn ogen en kuste haar op de zachte manier zoals zij het had gedaan, zodat ze wist dat hij haar respecteerde. Dat vond ze fijn, hij moest geduld met haar hebben dat wist ze en ze was er zeker van dat hij dat ook wist. Hij loste de kus na een tijdje en glimlachte. OOk zij durfde een klein glimlachje te tonen. Nou, die had ik niet zien aankomen" mompelde hij met een brede grijns. Haar wangen kleurde rod en verlegen keek ze hem aan met haar grote puppy ogen. "Je zit blijkbaar echt wel vol verassingen. Je bent schattig, echt heel schattig en je ogen, ik zou er haast in verdrinken, zo'n mooie helderblauwe puppyoogjes. Ja van mij zou je werkelijk alles gedaan kunnen krijgen." Hij begon te lachen. Ze bloosde alleen nog maar harder en verstopte haar gezicht in haar sjaal. Ze wist niet wat ze moest doen hij had haar in verlegenheid gebracht, maar ze was wel gelukkig. "Dankje...' Piepte ze.

Het was een beetje lastig dat Reno zoveel moeite moest doen, maar aan de ene kant deed hij dat wel graag, maar dat was alleen voor haar dat hij zoveel moeite deed. Niemand zou ooit begrijpen wat hem bezielde op dit moment. Mensen die hem kenden zouden nooit verwachten dat hij zoveel moeite zou doen voor een meisje. Toen hij over haar vader begon had hij dus wel degelijk een gevoelige snaar geraakt. Hij zou nog een ding zeggen, en dan zou hij over haar vader ophouden, dat beloofde hij aan zichzelf. "Mel, luister naar me, je vader heeft geen enkel recht jou te slaan. Het is gewoon de wrede wet van de natuur. Het gebeurt wel vaker dat de moeder bij het bevallen aan de pijn bezwijkt, jij kan er niet aan doen, niemand kan er wat aan doen. Oké je vader is verdrietig, klopt, maar daaronder moet jij niet lijden. Niemand verdiend het zo behandelt te worden zoals jij bent behandelt geweest." zei hij zachtjes en hij keek haar met een serieuze blik aan. Hij meende wat hij zei, niemand verdiende het om zo behandelt te worden. Niemand mocht zoveel pijn lijden omdat er wat was misgelopen. "Ku...kunnen we er over ophouden...alsjeblieft?" Vroeg ze met een zachte smekende stem. "Natuurlijk" mompelde hij. Hij was immers toch uitgesproken, dus hij ging er niet verder op in. Dat had ook geen nut, ze leek niet te luisteren of ze luisterde wel, maar ze geloofde hem niet. Zijn ogen zakten naar haar lippen, ja hij wilde graag nog een kus, ook al was het zo verkeerd. Hij wilde het zo graag, haar zachte lippen kunnen voelen. Het was echt overduidelijk dat hij dit wilde, maar je kon ook de angst zien in zijn ogen, de angst om haar te verliezen omdat hij verlangde, liefhad, haar koesterde. Maar het onverwachte gebeurde, Melody's hoofd kwam dichter bij dat van hem. Reno verstijfde en zijn blik stond lichtelijk verbaasd, wat ging ze doen? tegen hem beginnen schreeuwen? Huilen? Talloze situaties spookten door zijn hoofd maar geen enkele van deze situaties had verwacht wat er nu zou komen. Haar zachte lippen drukten zich op de zijne, onzeker, heel afwachtend, omdat ze niet goed wist wat ze moest doen. Hij moest leiden en hij zou het ook doen ook. Reno ging met zijn vingers over haar kaaklijn en volgden de weg naar de achterkant van haar hoofd waar ze haar haren begonnen te strelen. Hij sloot zijn ogen en kuste haar op de zachte manier zoals zij het had gedaan, zodat ze wist dat hij haar respecteerde. Hij loste de kus na een tijdje en glimlachte "Nou, die had ik niet zien aankomen" mompelde hij met een brede grijns. Inderdaad, hij had die inderdaad niet zien aankomen sinds ze zo'n verlegen scheetje was. "Je zit blijkbaar echt wel vol verassingen. Je bent schattig, echt heel schattig en je ogen, ik zou er haast in verdrinken, zo'n mooie helderblauwe puppyoogjes. Ja van mij zou je werkelijk alles gedaan kunnen krijgen." Hij begon te lachen, inderdaad, een pruillipje en die puppy oogjes zouden werkelijk alles van hem gedaan kunnen krijgen. Melody begon te blozen, dat zag er echt werkelijk superschattig uit. Nu was ze echt superlief. Ze verstopte haar gezicht in haar sjaal en hij kwam dichter bij haar, met zijn hoofd haast vlakbij dat van haar. "Dankje...' Piepte ze. "Graag gedaan zolang je maar weet dat ik het meen." zei hij met een lichte glimlach en hij nam met zijn vingers haar sjaal vast en duwde niet naar beneden. "Je mooie gezichtje hoef je echt niet te verbergen hoor. Je bent schattig als je bloost dus ik wil wel van het uitzicht kunnen genieten hé" zei hij al grijnzend voor hij weer afstand nam en haar aankeek.

"Natuurlijk" mompelde hij. Toen ze hem vroeg om erover op te houden. "Dankje" Zei ze zacht. ze wilde er echt niet meer over praten, ze praatte zowizo niet graag over zichzelf en haar vader was in haar ogen het grootste taboe dat er maar bestond. Na dit vreselijke onderwerp was ze opgelucht om langzaam - op het tempo dat ze aankon- hem te kussen. Ja ze vond het kussen wel leuk maar ook bleef het haar nog beangstigen. Toen ze ook nog zijn zachte handen op haar hoofd voelde was ze helemaal in de zevende hemel. Na de kus en een hele complimenten regen werd ze toch wel heel verlegen. Ze verstopte haar gezicht in haar sjaal en hij kwam dichter bij haar, met zijn hoofd haast vlakbij dat van haar. "Graag gedaan zolang je maar weet dat ik het meen." zei hij met een lichte glimlach en hij nam met zijn vingers haar sjaal vast en duwde niet naar beneden. Zedurfde hem niet weer omhoog te trekken haar blik werd naar zijn ogen toe getrokken net alsof er een magnetische kracht tussen hun blik was. Ze kon gewoon niet wegkijken. "Je mooie gezichtje hoef je echt niet te verbergen hoor. Je bent schattig als je bloost dus ik wil wel van het uitzicht kunnen genieten hé" zei hij al grijnzend voor hij weer afstand nam en haar aankeek. haar gezicht werd haast nog roder waardoor haar diepblauwe ogen alleen maar harder gingen opvallen. Ze kon er niets aan doen, haar gezicht was nu bijna net zo rood als zijn haar en zijn blik die hielp ook niet veel. Aangezien hij dus niet wilde dat ze haar gezicht in haar sjaal verstopte moest ze iets anders vinden dus kroop ze naar hem toe en verborg ze haar gezicht tegen zijn lange smalle - maar toch tamelijk gespierde - borst. "Maar ik schaam me voor mijn tomaten hoofd" Zei ze met een zachte jammerende stem. En eigenlijk begon ze het ook koud te krijgen dus tegen hem aanzitten kon zeker geen kwaad, hij was namelijk lekker warm.

"Natuurlijk" mompelde hij. Toen ze hem vroeg om erover op te houden. "Dankje" Zei ze zacht. Natuurlijk zou hij er niet meer over beginnen, het bleek een enorm taboe te zijn en dat vond hij spijtig, gewoon het feit dat ze zo daarover dacht, dat haar vader echt niets verkeerd kon doen in haar ogen. Aan de ene kant heel lief van haar, maar aan de andere kant dan weer heel verkeerd om zo naïef te zijn. Na dit vreselijke onderwerp was ze opgelucht om langzaam, op het tempo dat ze aankon, hem te kussen. Hij deed mee op het tempo dat ze aangaf zodat ze geen hartverzakking zou krijgen. Dus hij deed alles op haar tempo, rustig en beheerst, zodat ze zag dat hij respect had voor haar. Na de kus en een hele complimenten regen werd ze toch wel heel verlegen. Ze verstopte haar gezicht in haar sjaal en hij kwam dichter bij haar, met zijn hoofd haast vlakbij dat van haar. "Graag gedaan zolang je maar weet dat ik het meen." zei hij met een lichte glimlach en hij nam met zijn vingers haar sjaal vast en duwde die naar beneden. Ziezo, nu kon hij weer haar gezicht zien. "Je mooie gezichtje hoef je echt niet te verbergen hoor. Je bent schattig als je bloost dus ik wil wel van het uitzicht kunnen genieten hé" zei hij al grijnzend voor hij weer afstand nam en haar aankeek. haar gezicht werd haast nog roder waardoor haar diepblauwe ogen alleen maar harder gingen opvallen. "Je moet niet zo blozen, hangt er iets aan mijn gezicht ofzo?" vroeg hij met een glimlach en hij streek met zijn hand door haar bles, gewoon omdat hij dan haar zachte haar nog eens kon voelen. ze kroop naar hem toe en ze verborg haar gezicht tegen zijn borstkas. "Maar ik schaam me voor mijn tomaten hoofd" Zei ze met een zachte jammerende stem. "Maar je moet je niet schamen, je bent juist nu enorm schattig, je hoeft je echt nergens voor te schamen." zei hij voor hij zijn armen om haar heen sloeg en dan zijn hoofd op het hare legde en zijn ogen sloot.

Nee over haar vader wilde ze niet praten, niet nu, nog niet. Nee ze kon het gewoon nog niet over haar vader hebben, over haar verleden, haar vreselijke jeugd. Nee daar was ze echt nog niet aan toe. Gelukkig kwam er al snel een leuker iets. namelijk zijn lippen, ja zijn lippen waren warm en zacht, ze smaakte naar iets dat ze niet kon beschrijven iets heerlijks. Na de kus bracht hij haar erg in verlegenheid met zijn complimentjes. "Je moet niet zo blozen, hangt er iets aan mijn gezicht ofzo?" vroeg hij met een glimlach en hij streek met zijn hand door haar bles. Ze had zo het gevoel dat hij wel erg graag aan haar haar zat. Niet dat ze het erg vond ofzo hoor. Ze vond het eigenlijk best leuk. "Maar je moet je niet schamen, je bent juist nu enorm schattig, je hoeft je echt nergens voor te schamen." zei hij voor hij zijn armen om haar heen sloeg en dan zijn hoofd op het hare legde en zijn ogen sloot. "Voor jou is het makkelijk...Maar voor mij niet ik...ik vind het vernederend als ik zo rood ben." zei ze zachtjes terwijl ze haar armen om zijn middel deed. Zijn grote die ze eerst zo beangstigend vond vond ze nu alleen maar vertrouwd en veilig. "Reno? Weet jij misschien waar de water etage ligt?" vroeg ze zachtjes omdat ze eigenlijk nog niet eens wist waar haar kamer zich bevond.

Het was lastig, zeer lastig te noemen. Alles aan dit was zo nieuw, zo vreemd. Reno deed voor de eerste keer in zijn leven eens een keer moeite voor iets wat hij graag wilde sinds hij het niet op zijn schoot geworpen kreeg. Deze keer kreeg hij het niet zo voor elkaar om haar te pakken te krijgen en moest hij dus moeite doen, wat hij eigenlijk nog wel leuk vond, eindelijk een kleine uitdaging waarin hij zijn tanden kon vastzetten. Dit was een uitdaging, een mysterie dat hij kon oplossen, ontrafelen. Natuurlijk zou hij er niet meer over beginnen, het bleek een enorm taboe te zijn en dat vond hij spijtig, gewoon het feit dat ze zo daarover dacht, dat haar vader echt niets verkeerd kon doen in haar ogen. Aan de ene kant heel lief van haar, maar aan de andere kant dan weer heel verkeerd om zo naïef te zijn. Naïef zijn kon soms voordelig zijn en soms nadelig, in het geval van Mel en haar vader was het vrij negatief. Na de kus bracht hij haar erg in verlegenheid met zijn complimentjes. "Je moet niet zo blozen, hangt er iets aan mijn gezicht ofzo?" vroeg hij met een glimlach en hij streek met zijn hand door haar bles. Haar haar was zo zacht, hij had er last mee om niet met zijn hand door haar haar te gaan. Het was te verleidelijk. "Maar je moet je niet schamen, je bent juist nu enorm schattig, je hoeft je echt nergens voor te schamen." zei hij voor hij zijn armen om haar heen sloeg en dan zijn hoofd op het hare legde en zijn ogen sloot. "Voor jou is het makkelijk...Maar voor mij niet ik...ik vind het vernederend als ik zo rood ben." zei ze zachtjes terwijl ze haar armen om zijn middel deed. "Dat moet je echt niet vernederend vinden, dat is vrij normaal. Echt je hoeft je niet te schamen, het is oké." zei hij al sussend om haar wat te kalmeren. "Reno? Weet jij misschien waar de water etage ligt?" vroeg ze zachtjes. "Natuurlijk, ik ben zelf van Cassia dus ik kan je er wel naartoe brengen als je wilt"