Ze had Een losse broek aangetrokken en een paar sneakers en een donker blauw topje. Het was koud buiten, maar daar kon ze goed tegen. Waar ze niet goed tegen kon was de hitte, daarom had ze een hekel aan de zomer. Gevolgd door Broccoli liep ze richting het grasveld, waar ze afgesproken hadden voor de volgende training. Het was al een week verder en ze had al iedere avond zitten mediteren. Diep vanbinnen keek Lune naar de training uit en ze wist niet waar het door kwam. De frisse lucht deed goed en kietelde aan haar blote armen. Veel mensen keken haar aan alsof ze gek was. Ze moest toegeven, nu had ze het koud. Maar als ze gingen trainen zou ze het toch warm krijgen. Zeker als Saturi weer zijn vuurballen zou gaan gebruiken. Uiteindelijk kwam ze uit op een gigantisch grasveld. Hier en daar stonden wat bomen en er waren ook enkele rotsen aanwezig. Zo te zien was Saturi er nog niet. Ze liep naar een heuveltje toe wat waarschijnlijk ooit een rots was maar nu helaam verweerd was en met gras begroeit. Ze ging op het hoogste punt zitten. Broccoli kwam kwispelend naast haar zitten. Lune glimlachte. "Het lijkt erop dat ik niet van jou af ga geraken... Ach ja, zo'n grote lastpost ben je nu ook weer niet..." Ze aaide hem achter zijn oor. Om de tijd te doden, ging ze in kleermakerszit zitten en mediteerde wat. Het bracht haar tot rust en maakte haar geest helder. Zo zou het makkelijker zijn om op te letten. Toen Broccoli enthousiast begon te blaffen, wist ze dat Saturi er was. Een kleine, subtiele glimlach verscheen op haar gezicht. Met training van hem, zou ze binnenkort de aandacht krijgen van iedereen die haar negeerde, onder andere, haar ouders. Ze opende langzaam haar ogen en stond recht. "Blijf." Gebood ze streng aan Broccoli. Ze had wat vrije tijd besteed aan het trainen van Broccoli, anders zou hij haar in de weg staan en een echte lastpost worden. Het had duidelijk effect en het dier luisterde perfect naar haar... Meestal toch... Lune ging naar Saturi toe. "Ik ben er klaar voor."

-Saturi-

Hij liep rustig op zijn sandalen en korte mouwen over het veld, de kou negerend. Hoog in de lucht vloog Gizo. De Katana's kletterde zachtjes tegen elkaar bij iedere stap die hij zette. Lune Okami..haar naam was de laatste dagen in zijn hoofd blijven hangen..waarom wist hij zelf ook niet..misschien was het een mooie naam? Nou ja..tot nog toe heeft het zijn trainingen niet of nauwelijks in de weg gestaan. Gizo kwam dichterbij hem vliegen. "Saturi?" Saturi keek naar boven. "Ja Gizo?" De valk streek naar op zijn schouder. "Ik merk dat je jezelf niet meer bent de laatste tijd..heeft het te maken met het vrouwtje dat je sinds kort traint?" Saturi Haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet..het zou kunnen." Hij glimlachte. "Ben je..zoals jouw soort het noemt..verliefd?" Saturi schudde snel. "Nee. Waarschijnlijk ben ik zo bezig met nieuwe trainingstechnieken bedenken, dat mijn eigen training eronder begint te leiden." Gizo, nog steeds de menselijke emoties niet goed begrijpend, knikte. Het was een haast komisch gezicht. "Ok, let daar dan we op. Datashi ziet graag dat je hier sterker wordt en nieuwe technieken leert..maar ook dat je je dagelijkse training afmaakt." Saturi knikte. Natuurlijk. Zijn meester was de belangrijkste persoon in zijn leven geweest..waar zou hij nu zijn geweest zonder Datashi..waarschijnlijk thuis, zorgend voor zijn dronken vader en wanhopige moeder.

Na een tijdje kwam de afgesproken plek in zicht. Hij zag Lune zitten met haar hond die Broccoli heette meende Saturi. Nog steeds een rare naam voor een hond..ach wat maakte het ook uit..Gizo vloog van zijn schouder, maakte geluid, en vloog naar Lune toe. Deze vloog een paar keer om haar heen, terwijl Saturi dichterbij kwam. Ik ben er klaar voor." Zei ze. Hij glimlachte vaagjes en deed toen zijn handen over elkaar. "Okami..je bent op tijd...wat een verassing.." hij moest eerlijk toegeven, dit had hij nooit van haar verwacht. Hij floot even op zijn vingers. Gizo kwam omlaag, en streek neer op zijn arm. "Dit is Gizo. Hij is mijn beste vriend" Gizo boog zijn hoofd. "Het is een eer om kennis met u te maken." Toen keek hij naar Broccoli. "Af hond." Saturi keek naar Gizo. "Gizo is een Zuid-Erdse valk. Deze hebben de unieke eigenschap dat deze kunnen praten" Hij keek naar Lune. Hij kon aan haar zien dat ze er zin in had. Het deed zijn hart als meester goed.

"Okami..je bent op tijd...wat een verassing.." Ze grijnsde. "Hmm, ik dacht dat ik misschien beter maar eens iets goed kon doen in mijn leven." Hij floot op zijn vingers en er streek een prachtige vogel neer op zijn arm, een valk vermoedde ze. . "Dit is Gizo. Hij is mijn beste vriend" De vogel boog zijn hoofd. Zou hij dat bewust doen of was dat toevallig? "Het is een eer om kennis met u te maken." Lune keek even geshockt. Praatte die vogel nu net of had ze een hallucinatie? "Af hond." Broccoli jankte even. Lune keek de hond aan met een streng gezicht. Hij wist ondertussen wat dat betekende, niet janken. Broccoli hield meteen zijn snuit. "Gizo is een Zuid-Erdse valk. Deze hebben de unieke eigenschap dat deze kunnen praten" Ze trok een wenkbrauw op. "Wel, je zou het niet zeggen dat ie dat kan..." Ze strekte zichzelf even uit. In haar ooghoeken keek ze even naar Broccoli die blij kwispelde. Misschien ging dit een probleem worden, hij zou haar willen beschermen door Saturi aan te vallen als ze beginnen te trainen. "Klein momentje" Ze ging naar de hond toe en legde haar hand tegen het dier zijn voorhoofd en sloot haar ogen. Het was iets wat in haar familie zat, ze konden via hun gedachten contact maken met hond-achtigen en hen zo bevelen geven die ze moeten gehoorzamen. Het zorgde er voor dat ze zich niet konden verzetten tegen hun bevelen. Haar oma kon het door gewoon recht in de ogen van een hondachtige te kijken, maar die had ook al meer levenervaring. Lune maakte contact en gaf Broccoli het bevel om Saturi niet aan te vallen en op zijn plaats te blijven. Na een minuutje opende ze haar ogen weer en gaf Broccoli een bemoedigend klopje. Ze ging weer naar Saturi. "Oke dan... Wat gaan we doen?" Dezelfde vragen bleven door haar hoofd spoken. Waarom was ze altijd zo goed gezind en aardig als hij in de buurt was? Waarom keek ze er altijd zo fel naar uit hem te zien. Verliefd? Nee, dat kon niet. Ze kende hem amper en dan nog, ze werd niet snel verliefd. Wat had ze toch?

"Wel, je zou het niet zeggen dat ie dat kan..." Gizo knikte. "Dat denken veel mensen inderdaad." "Momentje" Saturi knikte. Ze zag dat ze naar Broccoli toeging, even bukte, en keek naar de hond. Daarna gaf ze hem een klopje. De houding van de hond was meteen een stuk ontspannender. Saturi wist niet wat ze gedaan had, maar die hond bleef zitten, terwijl Lune weer op hem af liep. Gizo vloog ondertussen van zijn schouder, en ging in de dichtstbijzijnde boom zitten. "Oke dan... Wat gaan we doen?" Saturi glimlachte en deed zijn handen over elkaar. "Als ik dat zou gaan zeggen, kon je je voorbereiden van tevoren." Hij keek om zich heen. "We beginnen met een simpele oefening." Haalde een muntje uit zijn zak, floot weer op zijn vingers, en Gizo kwam eraan. Hij gooide het muntje in de lucht. Gizo pakte deze met zijn snavel, vloog ermee weg. "Als ik weer op mijn vingers fluit, laat Gizo de munt in zijn vlucht vallen. Zoek deze munt..je hebt er 10 minuten de tijd voor. Hij rommelde wat in zijn tas, en haalde er een zandloper uit. De glimlach vervormde zich tot een grijns. "Klaar?" Nog voordat Lune antwoord kon geven, vloot hij op zijn vingers. Je zag Dat Gizo vaag iets liet vallen. Hij vloog net over een stukje dat wild begroeit was. "Ach, wat een ongelukkige samenloop van omstandigheden.."Hij grijnste. "Ik zou maar snel zijn Okami." Datashi had dit in het verleden heel vaak bij hem geflikt. Alleen gooide hij het muntje in een heel dichtbegroeid bos, dat vlakbij zijn huisje was. Zo leerde hij het bos kennen. Zo heeft hij trouwens ook Gizo leren kennen. Hij was wanhopig opzoek naar het muntje, toen hij opeens een jong valkje vond dat uit zijn nest was gevallen. De twee hadden meteen een band. Op aandringen van Saturi, heeft Datashi er uiteindelijk mee ingestemd dat het valkje mocht blijven.

"Als ik dat zou gaan zeggen, kon je je voorbereiden van tevoren." Hmm, daar had hij een punt. "We beginnen met een simpele oefening." Saturi haalde een muntje tevoorschijn. Lune was benieuwd naar wat ze moest doen. Hij floot en de valk vloog door de lucht, toen Saturi het muntje gooide, vangde de valk het muntje met zijn snavel op. "Als ik weer op mijn vingers fluit, laat Gizo de munt in zijn vlucht vallen. Zoek deze munt..je hebt er 10 minuten de tijd voor. " Hij haalde een zandloper tevoorschijn. Meende hij dit echt? Het was zo'n grote oppervlakte, hoe moest ze het in godsnaam zo snel vinden? "Klaar?" Nog voor ze kon antwoorden, floot hij al. Fijn, het muntje landde net boven een stukje wild begroeid bos. "Ach, wat een ongelukkige samenloop van omstandigheden.." Hmpf... Als dit toeval was... "Ik zou maar snel zijn Okami." Lune snelde naar de richting waar ze het muntje had zien vallen. Het stond vol met brandnetels, fijn.. Ze negeerde de stekende jeuk. Pijn is een illusie... Herhaalde ze steeds tegen zichzelf. Terwijl ze zocht vloekte ze soms. Uiteindelijk, na 8 minuten, zag ze iets glimmen. Het was helemaal omringd door dorens en netels. Maar toch greep ze zonder aarzelen naar het muntje. Het deed even pijn, maar dat negeerde ze. Vandaag zou blijkbaar niet haar geluksdag worden. Meteen rende ze terug naar Saturi en gaf het muntje aan hem. "What's next?" Ze keek naar de zandloper en was opgelucht. Nog iets langer en ze zou niet geslaagd geweest zijn.

Hij grijnste, toen hij de uitdrukking op haar gezicht zag. Lune snelde naar het bosje toe, terwijl Saturi de zandloper op een platte steen zette, in kleermakerszit ging zitten, en haar rustig nakeek. Ondertussen streek Gizo weer in de boom. Toen haalde hij een bidon uit zijn zak, dronk hier even van, en keek toen weer naar Lune. Hij moest toegeven, Okami was een erg bijzonder geval. Hij had nog nooit een meisje zoals haar ontmoet..al had hij in zijn leven eigenlijk nauwelijks of geen meisjes ontmoet. Nee..zij wou het echt leren..en dat wist hij ook wel. Ze had hoe dan ook potentie. Hij keek naar de zandloper. er waren vijf minuten verstreken. Hij zag Lune verderop nog steeds bezig in de bosjes om even later er weer uit te komen. Hij kijkt op de zandloper. 8 minuten verstreken met de tijd eraf getrokken dat ze naar het bosje toe moest lopen 6 minuten..niet slecht niet slecht..echter, moest ze nu weer terug bij hem zien te komen voordat het zand in de zandloper op was. Hij keek weer naar haar. Zou ze het redden? Hij keek weer naar de zandloper. nog 1 minuut. Uiteindelijk was ze er bijna. 30 seconden..Toen was ze er en gaf het muntje aan Saturi. "Goed gedaan.." Hij keek naar de zandloper. "Met nog 10 seconden te gaan." Hij zei dit met een grijns. "Dat moet beter kunnen..maar goed het is voorlopig goed.." Hij glimlachte. Maar al gauw werd zijn blik weer serieus. "Goed, nu gaan we dit doen..." Hij deed even een paar stappen achteruit. "Sekichū!" Hij stapte met zijn voet op de grond. Toen rees er een stenen pilaar uit de grond. Deze groeide totdat deze een meter of 20 was. "Klim naar de top van deze pilaar, en blijf daar dan tot ik een teken geef. Je mag geen magie gebruiken voor deze oefening." Hij wist namelijk dat luchtmagiërs goed konden vliegen. Daar kwam bij, hij wou haar fysiek uittesten. Hij had ook expres het grasveld uitgekozen, omdat hij hier meer mogelijkheden had dan in de gymzaal. Hij had echter een leuk plannetje voor haar in zijn hoofd. Hij keek naar de lucht. Oh oh..zo te zien ging het regenen..even onder de boom gaan zitten hoor..

"Goed gedaan. Met nog 10 seconden te gaan." Deze oefening was moeilijker dan ze verwacht had. "Dat moet beter kunnen..maar goed het is voorlopig goed.." hmpf... "Goed, nu gaan we dit doen..." Ze volgde zijn voorbeeld door ook een paar stappen achteruit te gaan. Even later rees er een gigantische pilaar van 20 meter uit de grond naar boven. "Klim naar de top van deze pilaar, en blijf daar dan tot ik een teken geef. Je mag geen magie gebruiken voor deze oefening." Was hij serieus? Hoe moest ze dat doen? Lune keek naar boven, naar de top van de pilaar en merkte opeens dat het ook zou gaan regenen. Ach ja, goed voor de weerstand. Het leek erop dat ze geen trucjes zou kunnen verzinnen om minder moeite te doen. Ze zuchtte eerst even en begon daarna te klimmen. Omdat ze maar nooit wist waar ze haar handen en voeten moest plaatsen, kwam ze niet zo snel vooruit. Halfverwege haar klim, begonnen de eerste regendruppels al ze vallen en uiteindelijk, toen ze bijna boven was, regende het hard. Na Tien minuten was ze eindelijk boven, of toch bijna. Het enige wat ze nog moest doen, was zich opdrukken om op de top te kunnen staan. Maar de regen had de pilaar glad gemaakt waardoor ze uitgleed en viel. Lune bleef rustig, schreeuwen zou niet helpen. Ze stuurde luchtmagie onder haar voeten waardoor ze recht kwam te staan in de lucht. Maar ze viel nog steeds. Vervolgens liet ze de lucht naar boven gaan om de val af te remmen. Het kon haar niets schelen wat Saturi ging zeggen. Ze had geen zin om de grond te zoenen. Uiteindelijk kwam ze tot stilstand op de grond. Met een zucht keek ze naar de pilaar. Nu kon ze fijn opnieuw beginnen. Deze keer ging het een stuk sneller omdat ze wist waar ze haar handen kon zetten. Op 6 minuten was ze boven en heiste ze zich op de top. Door de regen was ze helemaal kleddernat, maar dat kon haar niets schelen. Ze keek rond om tezien waar Saturi was. Die zat droog onder een boom naar haar te grijnzen. hmpf... Lune wachtte aandachtig op zijn teken. Terwijl ze dat deed, nam ze onbewust zijn gezicht in zich op. Hij viel eigenlijk best nog wel mee...

Saturi grijnsde nog steeds terwijl de eerste regendruppels vielen. Gelukkig bood de boom voldoende beschutting. Hij ging eronder zitten met zijn rug tegen de boom aangeleund, en zijn armen over elkaar. Lune begon nu te klimmen. Ze had er moeite mee. Af en toe gleed ze uit door de regen. Saturi glimlachte. Ach dat bood tenminste extra uitdaging vond hij. Hij pakte een kleine bidon uit zijn zak, en dronk hieruit. Aah..heerlijk..een flesje Erdse Aarddrank. Dit was een licht alcoholisch drankje, dat erg populair was op Erd. Zo ook bij Saturi. Hij had dit vaak gedronken met zijn meester. Hij had dan ook al menig drinkwedstrijd van hem verloren. 1 keer had hij van Datashi gewonnen. Datashi had zelf gezegd dat dat kwam omdat hij niet erg in vorm was die dag.
Ondertussen was Lune bijna bij de top. Hmmn. dat werd tijd. Echter, zag hij dat ze uitgleed en naar beneden viel. Zijn blik veranderde, en hij wou opstaan om haar te helpen. Echter zag hij dat ze magie gebruikte. Dat was tegen de regels..maar goed, ze deed het om haar val te breken zodat ze niet te pletter sloeg. Hij zag ondertussen dat Broccoli nog steeds op de steen zat. Dat arme beest was helemaal nat geregend..Hij zou toch wel niet naar hem luisteren, dus negeerde hij het beest maar. Lune was ondertussen veel sneller boven gekomen dan eerst. Dat was een goed teken. Ze was uiteindelijk boven, en keek een beetje nors naar hem. Hij grijnsde, en hief zijn bidon op, en nam er toen een grote slok uit, om deze vervolgens weer in zijn zak te doen. Toen stond hij op. "Nu, verlaat de pilaar niet. Bij de volgende oefening, mag je ook weer niet je magie gebruiken. Je mag ze wel proberen af te weren." Terwijl hij dat zei, vatte zijn handen waar vlam "Hinotama ..no ame!" Hij schoot 5 vuurballen in de richting van Lune. Deze leken niet kleiner te worden door de regen. Wat ze echter niet wist, was dat er twee vuurballen waren die haar zouden blijven volgen.

"Nu, verlaat de pilaar niet. Bij de volgende oefening, mag je ook weer niet je magie gebruiken. Je mag ze wel proberen af te weren." Lune knikte en wsit wat het betekende. Hij zou waarschijnlijk een paar vuurballen op haar af schieten. 5 vuurballen kwamen haar richting uit. Zoveel had ze er nu ook weer niet verwacht. Maar dit zou simpel zijn, als ze gewoon hoog genoeg zou springen. Dan zouden ze gewoon door blijve gaan. Net op het laatste moment sprong ze en dacht dat ze er vanaf was. Maar het werd zo warm. Met een ruk draaide ze zich om en zag de vijf vuurballen op haar af komen. Zo snel als ze kon, ging ze plat liggen om ze te ontwijken. Hoe moest ze van die vijf vuurballen af geraken? Veel tijd om te denken had ze niet, want ze kwamen weer op haar af. Ze maakte soepel een sprong om ze te ontwijken en landde op de pilaar. Veel ruimte had ze ook niet. Het enige wat ze kon doen was ontwijken en denken. Vroeger had ze ook eens een aantal lessen capoeira gevolgd. Ze vond die sport wel fijn, maar het paste niet bij haar karakter. Nu was ze blij dat ze een aantal lessen gevolgd had. Het had haar geleerd om sierlijk te bewegen maar ook om te ontwijken. Ze begon met de vuurballen te ontwijken. Soms leek het zelfs meer op een dans dan op ontwijken. Uiteindelijk, kwam ze bij het idee dat ze zo moest ontwijken dat ze uiteindelijk allemaal een verschillende richting uit gingen en uiteindelijk tegen elkaar zouden botsen. Het zou niet makkelijk zijn. Maar ze wilde het proberen. Na enkele minuten had ze het voor elkaar gekregen dat ze de positie van een pentagram hadden. Ze kwam langs alle kanten, en vlak voor ze haar zouden raken, sprong ze volle kracht naar boven. Hijgend stond ze op de pilaar. Het was erg vermoeiend. Ergens was ze blij dat het regende, het verkoelde haar huid. Lune keek naar Broccoli die nu op een verzopen waterkieken leek. Arm dier. Maar anders zou hij Saturi aangevallen hebben en dat was nu ook weer niet de bedoel. Lune haar blik dwaalde weer af naar Saturi.

-Voor het geval dat je niet weet wat capoeira is: https://www.youtube.com/watch?v=Z8xxgFpK-NM -

Saturi grijnsde terwijl de vuurballen op Lune afkwamen. Hoe zal ze dit gaan aanpakken? Toen zag hij dat ze schijnlijk moeite had met het ontwijken..maar wat ze toen deed. Hij keek onderzoekend naar de bewegingen die ze toen deed. Het waren mooie sierlijke bewegingen. Ze was in elk geval lenig, dat moest hij haar toegeven. Hij nam nog een slok en een tevreden grijns verscheen op zijn gezicht toen alle 5 de vuurballen uit elkaar spatte. Hij zag dat ze eerst naar Broccoli keek, en daarna naar hem. "Goed zo Okami. Aan behendigheid en inzicht heb je in elk geval geen gebrek." Hij grijnste nog steeds en wenkte haar om onder de boom te komen zitten. "Neem Broccoli ook maar mee..dat arme beest heeft zo trouw op je staan wachten" Hij keek naar Broccoli. Dat arme beest was inderdaad helemaal verzopen. Toen beiden weer bij hem waren, begon hij weer met praten. "Goed Okami. Aangezien het zo hard regent, is dit een mooi moment om te beginnen met het geestelijke deel van de training." Hij ging in kleermakerszit zitten, tegenover Lune. "Doe weer hetzelfde als mij. Weet je nog wat we onze vorige training hadden geoefend? Doe het nu weer. Maar, ga nu wat dieper in op de negatieve gedachten, zodat je deze beter onder controle kan krijgen." Hij haalde zijn fluit van zijn middel. "Ik zal je weer begeleiden." Toen Lune eenmaal klaar was om te beginnen, begon hij te spelen.

"Goed zo Okami. Aan behendigheid en inzicht heb je in elk geval geen gebrek." Ze hijgde verder. Hij wenkte haar. Zonder er echt bij na te denken dat deze pilaar 20 meter was, sprong ze naar beneden. De klap viel nog wel mee. "Neem Broccoli ook maar mee..dat arme beest heeft zo trouw op je staan wachten" Ze grijnsde even. Tja... Hij kon niet anders. Toen ze bij broccoli was, plaatste ze haar hand weer tegen zijn voorhoofd en maakte het bevel ongedaan. "Volg." Zei ze streng terwijl ze naar Saturi ging. Broccoli volgde haar braafjes. Onder de boom schudde Broccoli zijn vacht uit waardoor Lune alleen nog maar natter werd. "Broccoli! Jij achterlijke hond!" Ze zuchtte en sloot haar ogen. "Wat hou ik toch van jou..." Ze opende haar ogen weer. "Goed Okami. Aangezien het zo hard regent, is dit een mooi moment om te beginnen met het geestelijke deel van de training." Ze knikte. "Doe weer hetzelfde als mij. Weet je nog wat we onze vorige training hadden geoefend? Doe het nu weer. Maar, ga nu wat dieper in op de negatieve gedachten, zodat je deze beter onder controle kan krijgen." Ze ging in kleermakerszit zitten. Broccoli geeuwde even, strekte zich uit en ging liggen. "Ik zal je weer begeleiden." Ze sloot haar ogen en liet zich meevoeren door de muziek. Deze keer zag ze andere dingen. Ze zag mensen van op straat, iedereen keek haar aan. Met die ogen vol haat en afschuw. Die ogen die ze al haar hele leven zag, zelfs bij haar ouders. Ze herinnerde zich hoe dat iedereen naar haar keek en dingen over haar fluisterde. Haar gezicht verstrakte. Ook zag ze een dag op school, de dag dat je leerde over je dierlijke vorm. Het was een vak op school en iedereen moest leren zijn dier onder controle te krijgen. Maar zij had geen dier, voor zover ze weet toch niet. Iedereen lachte haar uit. Het leek allemaal zo echt, alsof het op dat moment bezig was. Natuurlijk zat ze bij haar zus in de klas, en iedereen had aandacht voor haar omdat Luna in een prachtige eenhoorn kon veranderen. Woede en haat begon aan Lune te vreten. Omdat ze haar ogen gesloten had, kon je niet zien dat ze intussen bloedrood waren. Haar tanden waren scherper geworden en haar hoektanden waren wat gegroeid. Haar nagels waren gegroeid en zagen er niet menselijk uit. Tenslotte gloeide het teken aan haar linkeroog lichtjes rood, maar niet hard. Al die haat die ze vroeger wegslikte en verborgen hield. Haar verdriet dat ze verborgen hield. Het kwam allemaal los, het vat was vol en zou nu overlopen. Maar omdat ze er zelf geen besef van had, bleef ze doorgaan.

Ze sloot haar ogen. Goed..hij wist dat dit een lastige training voor haar zou worden. Hij kon zich nog goed herinneren hoe het hem was ondergaan..Hij moest toen denken aan hoe zijn vader zijn moeder geslagen had..al die lelijke gemeende beledigingen die hij tegen Saturi en zijn moeder schreeuwde..dronken of niet. Toen moest hij denken aan het verdriet dat zijn moeder had toen eerst zijn zusje, en daarna hij zelf weggingen. Hij sloot zelf ook zijn ogen eventjes. Nare tijden..nare tijden..gelukkig had Datashi hem gered van zijn nare leventje. Hij deed deze weer open. Toen zag hij dat er iets veranderde aan haar houding. Haar houding leek vee gespannener. Veel meer gespannener dan in de gymzaal.."Houd je emoties in bedwang Okami.." zei hij nog. Maar Lune leek hem niet te horen..er gebeurde iets met haar..Hij keek naar Gizo. Hij voelde hetzelfde als hem. "Okami?" Hij stopte met spelen. Hier ging iets niet goed...Het leek wel alsof haar hoektanden aan het groeien waren..en haar nagels waren ook opeens een stuk langer. "Okami? Hoor je mij?" Toen begon er een teken onder haar linkeroog te gloeien. "Oi..Okami!" Ze leek hem niet te horen. Dit was niet goed..dit was echt niet goed..het leek wel alsof al haar haat opeens bezit van haar had genomen. "Laat je emoties geen bezit van je nemen!"

"Laat je emoties geen bezit van je nemen!" Haar knalrode ogen schoten open en keken hem woedend aan. Een diepe grom klonk uit haar borstkas. Ze was blind van woedde. Het was zelfs zo erg dat ze zich niet eens meer realiseerde wie er nu voor haar zag. Broccoli naast haar begon te janken en ging bang enkele stappen terug. Herinneringen flitste door haar hoofd. Het teken gloeide harder. Aan haar onderrug verscheen een zwarte staart, op haar hoofd twee wolvenoren en in het midden van haar rug kwam twee gigantische vleugels tevoorschijn. Het teken onder haar oog leek wel licht te geven, net zoals haar ogen. Ze leek totaal niet meer op een mens. Ze ging als een dier op handen en voeen staan en gromde woest naar Saturi. Terwijl de demoon haar stilaan over nam, zat zij diep vanbinnen te huilen. Met een gigantische sprong, sprong ze richting Saturi en wilde hem een klap geven. Maar die ontweek hij. Ze brulde luid en woest. De transformatie werd compleet waardoor ze in een pikzwarte wolf veranderde met horens. Het dier had rode tekens die gloeide en grote zwarte vleugels. Dit was Lune niet meer, dit was een bloeddorstige demoon die Saturi nog nooit gezien had maar hem uit de weg wilde ruimen. Lune wist niet wat er gebeurde en wist niet hoe ze zich er tegen moest verzetten. Broccoli was ondertussen jankend in de bosjes gelopen, bang voor het monster dat Lune overgenomen had. De bloedrode ogen zochten naar Saturi en kwamen dreigend zijn richting uit. Wat er ook zou gebeuren, het monster zou hem willen vermoorden. Op het meest onverwachtte moment, sprong ze op hem af en plantte haar tanden in zijn bovenarm. Het bloed sijpelde in haar bek. Door haar onoplettendheid, voelde ze een vreselijke hitte. Wat het was, wist ze niet precies. Zo snel mogelijk vloog ze terug weg. Grommend keek ze hem aan. Of beter gezegd, het keek hem grommend aan. Er was nergens nog iets van Lune te bekennen.

-meh, nogal veel gezever ^^-

Toen schoten haar ogen open. Haar ogen waren knalrood. Toen maakte ze een geluid...grommen? Hij zag hij Broccoli in de bosjes verdween. Arm beest..Toen zag hij dat Lune zelf ook begon te veranderen. Ze kreeg een staart en twee wolvsoren. Wat was er gaande..."Okami..stop nu..waar je ook mee bezig bent.." Hij legde zijn handen op zijn Katana's. Toen kwamen er twee gigantische vleugels tevoorschijn. Wat was dit? Ze leek wel te..transformeren..was dit soms een truuk.."Okami...als dit en grap is, is deze niet leuk." Hij stond op, nog steeds gereed voor een gevecht. Toen ging ze op handen en voeten staan. Ze brulde woest, en sprong op Saturi af. Echter, Saturi ontweek haar met een soepele beweging. Toen zag hij, dat ze langzaam maar zeker veranderde in een wolf met horens en vleugels. De bloeddorstige rode ogen keken hem aan. Toen kwam Saturi tot een conclusie..Dit was Lune niet meer..het was een.."Akuma..." Saturi zei dit op dreigende toon. Hij keek naar Gizo. Dit was voor de valk een teken om weg te vliegen. "Ga..uit mijn leerling...Fujōna ikimono(Unholy beast) Ik weet hoe ik met jou soort om moet gaan.." Hij blufte. Van buiten was zijn angst niet te zien voor het beest. Maar van binnen wel. Een zweetdruppeltje ging over zijn voorhoofd. Terwijl het beest verder op hem afrende, kon Saturi niets doen. Kom op Saturi..hou je emoties on bedwang..schakel deze uit.. Hij was er zo druk mee bezig, dat het beest zijn arm kon grijpen. "ARGH.." Hij voelde dat hij veel bloed verloor. "Hi tate!" Zijn lichaam werd heel warm. Zijn bloed kookte. Als vuur. Het beest voelde dit, en liet gauw zijn arm los. "Anata no sekai ni modoru...(Return to your world)..Ken shōkan!" Er verschenen vlammen in zijn handpalmen. Hieruit verschenen Hino en Kami. "Hebi no rei..Hino!" Hino vatte vlam "Kami!" Kami vatte vlam. Hij stormde op het beest af, in de gutsende regen. "Kōun!" Het leek wel alsof hij in vlammen opging. Zijn vlammen leken echter niet geraakt door de regen. Hij was even niet te zien. Toen kwam hij achter het beest uit een vlammenhoos. "Moeru yōna kamigami no ikari!" Hij sprong in de lucht, en sloeg zijn katana's in een kruis vorm. Er kwam een vlam uit in de vorm van een kruis.Deze werden echter afgeweerd door het beest. Hij kwam voor het beest weer op de grond terecht. Dit beest had de snelheid van Lune in zich..dit kon nog wel eens lastig worden.. Hij keek snel om zich heen. Toen zag hij zijn stenen pilaar. Hij glimlachte. Hij keek strak naar de pilaar. "Chikyū no kami... no okurimono!" De pilaar splitste zich in vijf grote puntige stukken. Die bleven zweven. "Sasu!" Hij stuurde deze naar op het beest af. Hij had geen medelijden..omdat hij wist dat dit geen Lune was. "Geen zorgen Lune..ik zal je bevrijden.."

Het beest deed zijn best om de aanvallen te ontwijken. Een grijns verscheen op het gelaat van het dier. "Bevrijden? Je wilt haar echt bevrijden?" De stem was er zwaar en schor. "Ze heeft hier zelf om gekozen, ze heeft me gevraagd om te helpen." Er verscheen een kwaadaardige fonkeling in zijn ogen. De demoon zag de vijf puntige stukken op zich af vliegen. Twee kon hij net niet ontwijken door zijn onoplettendheid. Een woeste brul klonk uit zijn bek. Zijn rechtervleugel was doorboort en het andere stuk had zijn linkervoorpoot beschadigt. "Geloof me kereltje, je zal me niet tegen kunnen houden. Behalve als je contact met haar maakt." Het ding lachtte even. "Wat dus niet zal gaan want ze is nu geïsoleerd, als ik jou was zou ik maar beginnen te rennen." De tekens begonnen hard te gloeien en de meeste schade werd genzen, maar het was niet genoeg om het bloed te stoppen, zijn vleugel zou hij ook niet meer kunnen gebruiken. De demoon rende op Saturi af met een woeste aanvalskreet. Maar toen gebeurde er wat onverwachts. Broccoli had zich op de achtergrond gehouden om daarna toe te slaan. Weliswaar met zijn staart tussen zijn benen. Met een grote klap, die bedoelt was voor Saturi, kwam Broccoli op de grond terecht. De demoon gromde en sloeg met zijn poot de hond een paar meter verder. "Je staat in mijn weg, rat." De bloedrode ogen tuurde weer rond en er verscheen een grijns toen ze Saturi zagen. "Wel, waar waren we?" Hij rende op Saturi af met volle snelheid. Zijn ogen gefixeerd op zijn lichaam, terwijl iedere beweging zorgvuldig werd opgenomen. Via de bek, schoot hij een gigantisch luchtstoot richting Saturi, het was zo hard, dat hij tegen een boom terecht kwam en er een gracht onstaan was. De demoon wandelde op zijn gemakje met een brede grijns naar Saturi. Dadelijk, zou hij de genadeklap geven.

Lune was zich echter niet bewust van wat er gebeurde, maar ze had het gevoel dat er iets niet klopte. Ze probeerde een uitweg te vinden uit dit labyrint van haar herinneringen. Maar het lukte haar niet. Maar soms leek het wel, alsof ze dingen opving... Was er een gevecht gaande? Tranen stroomde over haar wangen. Wat was er gaande?

"Geloof me kereltje, je zal me niet tegen kunnen houden. Behalve als je contact met haar maakt." Het ding lachtte even. "Wat dus niet zal gaan want ze is nu geïsoleerd, als ik jou was zou ik maar beginnen te rennen." Het teken begon te gloeien, en het grootste gedeelte van de schade die hij had aangericht was alweer weg. Goed..het beest kon zich dus weer gedeeltelijk genezen..hmmmn..gelukkig zou het zijn vleugel niet meer kunnen gebruiken..Toen rende het ding op Saturi af met een woest kreet. Het enige wat Saturi deed, is zijn wapens steviger in de hand nemen, en zich schrap zetten voor een tegen aanval. Echter, was er opeens iets zwart-wits dat tussen hem en de demoon in sprong. Echter, had dit weinig zin. "Je staat in mijn weg, rat." De demoon sloeg met zijn poot tegen de hond aan, en deze vloog tegen de boom aan. Broccoli! "Dom beest.." Saturi keek eerst naar Broccoli, en toen naar de demoon. De bloedrode ogen tuurde weer rond en er verscheen een grijns toen ze Saturi zagen. "Wel, waar waren we?" Toen rende deze weer op Saturi af. Terwijl hij rende, schoot hij een luchtstraal af naar hem. Deze was te snel om te ontwijken. Dus deed hij snel zijn vlammende katana's in een kruis tegen elkaar. "Kabe moeru!" De straal kwam met een klap tegen zijn katana's met zo'n grote klap, dat hij achteruit werd geblazen. Tegen de boom. Terwijl zijn rug met een klap tegen de boom kwam spuugde hij bloed uit. "ARGH" Hij lag tegen de boom. Zijn katana's vatte nu geen vlam meer. Deze kwamen met een klap op het gras. Saturi zei niets. Hij keek nog steeds met een intermitterende blik naar het beest. Toen liep het beest op hem af. Saturi probeerde op te staan, maar het werkte niet. Hij glimlachte toen. "Vandaar je achternaam Lune..ik dacht al dat er iets mee moest zijn..hahaha." Hij glimlachte nog steeds, terwijl het beest dichterbij kwam. "Je was en goeie leerling..dat ben je nog steeds Lune..als je mij nog kan horen. Ja ik noem je nu bij je voornaam..dit is namelijk geen training meer. Ik vecht immers niet tegen jou..maar tegen de demoon die zich in je verschool..heh.." Hij hoestte even wat bloed uit. "Lune..ik vraag het nu nog 1 keer..niet als je meester..maar als je vriend..vecht tegen deze demoon..vecht tegen je woede..tegen de haat die in je zit."

Tranen stroomde over haar wangen. Waarom had iedereen een hekel aan haar? Waarom keken ze altijd met ogen vol haat en afschuw? Daar zat ze dan, helemaal ineengedoken, gebroken in zichzelf te huilen. Je kon het haast een witte ruimte noemen. Terwijl de demoon haar bestuurde via haar dierlijke vorm. Opeens hoorde ze iets vaags. Ze stopte met huilen en spitste haar oren. "Je was en goeie leerling..dat ben je nog steeds Lune..als je mij nog kan horen. Ja ik noem je nu bij je voornaam..dit is namelijk geen training meer. Ik vecht immers niet tegen jou..maar tegen de demoon die zich in je verschool..heh.." Was dat Saturi? Wat was er gaande? Wat bedoelde hij met demoon? "Lune..ik vraag het nu nog 1 keer..niet als je meester..maar als je vriend..vecht tegen deze demoon..vecht tegen je woede..tegen de haat die in je zit." Vriend. Het woord weergalmde in haar hoofd. Wat er ook aan de hand was, Saturi was in gevaar en ze moest hem gaan helpen, ze moest hier weg. Maar hoe? De demoon kwam steeds dichter en dichter bij Saturi. Lune sloot haar ogen en concentreerde zich op haar eigen lichaam. Met een tintelend gevoel, voelde ze haar chakra van haar tenen langzaam omhoog vloeien, het passerde iedere chakra poort. ZToen ze de achtste poort bereikt had, ademde ze een keer diep in en uit. De demoon stond vlak voor Saturi, maar opeens, was hij verstijfd en kon geen stap meer zetten. Het ding gromde woest. "Wat gebeurt er?" Lune verscheen weer in haar tweede fase, de fase waar ze als een monster op handen en voeten stond. Met de vleugels, staart en wolvenoren. Het litteken gloeide nog steeds. Lune was nog steedsniet aanwezig in het lichaam,je zag het aan de bloeddorstige rode ogen. Je kon het gefrustreerde gegrom van de demoon horen, die maar niet begreep wat er gebeurde. In haar onderbewustzijn, ademde ze weer een keer diep in en uit, om weer wat meer tot zichzelf te komen. Ze voelde haar chakra sterker worden. De vleugels, staart en wolvenoren verdwenen. Maar haar tanden en nagels waren nog steeds monsterlijk en beestachtig, net zoals haar houding. Grommend op handen voeten. Naar Saturi kijkend met ogen vol haat. De derde keer dat ze diep in e uit ademde, ving ze een glimp op van een ander chakra. Het was duister en duivels, onbekend maar toch ook bekend. Meteen daarna was ze weer in haar eigen lichaam. Haar ogen waren weer grijs-blauw geworden, maar dit was niet zichtbaar omdat ze haar ogen gesloten had. Haar lichaam was weer normaal. Op een aantal schrammen na dan. Hijgend met gesloten ogen liet ze haar knieën op de grond rusten. Haar gezicht was naar de grond gericht. Enkele tranen stroomde over haar wangen en vielen op de grond. Haar lichaam beefde als een rietje. Wat was er gebeurd? Ze tilde haar hoofd op en opende langzaam haar ogen. Toen zag ze opeend Saturi voor haar, helemaal gewond. Haar ogen werden groot. Wat was hier gebeurt? Had zei dit gedaan? Ze wilde het vragen, maar haar keel zat dicht. Het was hartverscheurend hem daar zo te zien. Opeens herinnerde ze zichzelf eraan dat ze nog een windel en wat brandwondenzalf in haar broekzak had zitten. Voor het geval ze gewond zou geraken tijdens een training. Het handige was dat de demoon vlak voor Saturi tot stilstand gekomen was en dat ze nu niet ver meer hoefde te gaan. Toen ze naar hem toe kroop. Voelde ze een stekende pijn in haar rug en haar arm. Maar ze moest hem helpen. Ze ging naast hem op haar knieën zitten. Het topjedat ze aan had was drijfnat en dus perfect om zijn wond mee schoon te maken. Aan de onderkant van het topje, scheurde ze een reep stof af en depte voorzichtig zijn wond schoon. "Wat is er gebeurt?" Wist ze er met moeite uit te brengen met een trillende stem. Haar keel voelde wel als schuurpapier. Toen het bloed rond de wond schoon was, zag ze de vier tandafdrukken. Tandafdrukken? Ze nam het verband uit haar zak en wikkelde het er zorgvuldig rond terwijl ze naar Saturi luisterde.