Wandering around here

Savador bleef als een bang en trillerig konijn stilletjes op de grond zitten en deed zelfs niets toen Rose op hem afliep en hem plotseling omhelsde. Ergens vond hij het fijn steun te krijgen in situaties als deze; dan maakte hem het haast niets uit wie het was die hem troost bood - al was het zelfs Norwood geweest, dan had hij het ook geaccepteerd. Zodra Rose hem los had gelaten, kwam hij schokkerig overeind en begon met trillende lippen de rotzooi op te ruimen die hij in zijn woede veroorzaakt had. 'Je bent gegroeid,' bracht Savador schor uit terwijl hij het boek opraapte. 'Mentaal.' Hij kon zich nog goed de Rose herinneren toen hij hier pas les kwam geven: brutaal, fel en buitengewoon irritant. Hij had zich vooral geërgerd aan haar montere gedrag en de geintjes die ze bij hem had uitgehaald. Hij had het toendertijd nauwelijks laten merken, maar hij had nog nachten wakker gelegen om het feit dat zijn broek op zijn enkels werd getrokken. Maar nu leek ze een stuk gegroeid te zijn en was ze in zijn opzicht serieuzer. Volwassener. Savador zette zorgvuldig de spullen weer terug op het bureau en streek de lokken die in zijn bezwete gezicht waren gaan hangen weg. Hij zeeg zacht zuchtend op zijn kantoorstoel neer en bleef zwijgend zitten, nietwetend wat te doen of wat te zeggen.

Rose keek naar hem, en ze draaide dan om zodat ze hem aankeek. "Dat heb ik te danken aan Miss Esmeralda en de schaduwdemon Devil." Zei Rose dan zacht tegen hem, en ze begon de pijn in haar rug nog sterker voelen. Zichzelf helen kon ze niet, maar anderen helen juist wel. Dan keek ze naar de grond, en ze liep dan naar het raam toe. "Ik meen wat ik allemaal daarnet gezegd had, maar als u het liever hebt dat ik weg ga dan zal ik gaan." Zei ze dan zacht tegen hem, en ze nam de klink van het raam vast. Haar ogen hield ze op de hemel gericht, en ze sloot dan ook de ogen. Voor even keek ze achterom naar hem, en ze schudde dan even het hoofd om de pijn te negeren. Daarna deed ze het raam open, en ze stond klaar om eruit te springen.

Savador bleef met een lege blik naar zijn opgeruimde bureau staren terwijl hij Rose's zachte woorden hoorde. Hij had een zware knoop in zijn maag, dat zich steeds bleef vergroten tot het uiteindelijk een grote bal gevormd had. Spijt, wist hij. Spijt over hoe hij haar vroeger behandeld had en spijt dat hij haar als een lappenpop tegen de grond gesmeten had. Hij hoorde hoe Rose het raam opende en bleef wanhopig zitten. Hij wilde op de één of andere manier zo onopvallend mogelijk zijn verontschuldigingen aanbieden. 'De keuze is aan jou,' zei Savador zacht terug. Hij keek met een lusteloze blik toe hoe Saethion zich via zijn been naar zijn gekalmeerde meester kwam toegeglipt en zijn gebruikelijke plekje op Savadors schouders veroverde.

Rose bleef nog staan, en ze beet even op haar onderlip. Ze keek naar beneden uit het raam, en ze hoopte maar dat ze haar vleugels kon gebruiken. Dan sloot ze even de ogen, waarna ze kort adem haalde ookal deed dat zelfs pijn. "Master Savador u beslist of ik hier moet blijven of niet. U hebt meer gezag over mij als over alle andere leerlingen hier." Zei Rose dan tegen hem, en ze stond nu zowat in de opening van het raam. Haar ogen sloot ze dan ook weer, en ze wachtte dan ook nog even met springen. "U moet weten dat ik er echt spijt van had dat ik je hand had verbrand enz." Zei ze dan nog zachter tegen hem, en ze keek weer naar beneden uit het raam.

Savador sloot zijn ogen even en zat met zijn rug naar Rose toegekeerd. 'Blijf dan,' zei hij vastberaden terug toen hij zijn ogen weer opende. Hij stond op en liep naar een waterkoker op een klein tafeltje in de hoek om alvast wat thee te maken. Zijn bewegingen waren stijf en natrillend, alsof hij met alles wat hij deed onbewust zijn spijt uitstraalde. Terwijl hij met een schuine grimas op zijn gelaat wachtte tot Rose weer in zijn kantoor stond, haalde hij de theezakjes en de suiker uit een kast tevoorschijn. Hij kon op het moment niet begrijpen dat mensen hem lief konden hebben en soms zelfs voor hem voor het uiterste gingen. Diva, Madeline, Rose.. ze gaven allemaal om hem. Waarom hij dat nooit als een alledaags ding is gaan beschouwen, snapte hij niet. Savador liet het water koken en schoof een stoel voor Rose aan voor zijn bureau. Ondertussen ging hij weer op zijn eigen plaats op zijn kantoorstoel zitten en vouwde zijn handen afwachtend onder zijn kin ineen.

Net als Rose wilde springen hoorde ze zijn woorden, en ze keek dan om naar hem. Daarna ging ze weer het kantoor in, en ze sloot het raam weer. Even keek ze nog wat naar het raam, en ze bleef daar dan ook nog even staan. Dan merkte ze dat hij water op zette, en ze bekeek hem heel even kort. Na een tijdje ging ze naar de stoel die er gezet werd, en ze plaatste zich er dan ook rustig op. Even keek ze naar haar handen, maar algauw keek ze hem aan. Haar blik kruiste die van hem, en ze keek dan weer even weg. Iemand lang aankijken in de ogen deed ze niet, en dat was dan een teken van respect dat ze toonde.

Savador keek toe hoe Rose haar plaats nam op de stoel voor zijn bureau. Na een tijdje stond hij op toen de waterkoker met een luide klik aangaf dat het water gekookt was, en pakte hij twee theeglazen. Hij schonk het stomende water in de glazen en dompelde de theezakjes erin. Daarna zette hij de theeglazen op zijn bureau en de suikerpot in het midden. Savador ging weer zitten en terwijl hij met een lepeltje door zijn thee roerde, staarde hij Rose aandachtig aan.

Rose keek naar hem, en ze volgde hem even met haar blik. Daarna keek ze naar zijn bureau, en ze sloot heel even kort de ogen. Kalm deed ze dan wat suiker in de thee, en ze roerde wat in het theeglas met de lepel. Dan richt ze haar blik even op, en ze merkte dat hij haar aankeek. Voor héél even glimlachte ze naar hem, waarna ze dan een klein slokje van de thee nam. Ze sloot dan gewoon weer even de ogen, en ze dacht na over wat ze zou kunnen spreken. "Mijn neef wilde dat ik hier bleef wonen voor mijn veiligheid, maar dat kan ik de mensen hier niet aandoen." Zei Rose dan héél zachtjes, en ze keek dan de hele tijd naar haar theeglas.

Savador glimlachte niet terug toen Rose dat wel even naar hem deed. Hij hield het theeglas met twee vingers vast aan het oor en leunde achterover in zijn kantoorstoel. 'Je hebt dat geval van een Selavin toch? Als het mogelijk is, is het wellicht een idee de vaardigheid die hij bezit om jouw.. uitbarstingen.. te laten stoppen over te plaatsen op iemand anders. Iemand die niet zo snel de pijp uitgaat. Een Legendarische Magican misschien?' Savador blies zacht in de thee en nam een kleine slok. Langs de steel van de lepel staarde hij Rose bedenkelijk aan. De hulpeloosheid die hij een paar minuten geleden nog getoond had, leek zo goed als verdwenen te zijn.

Rose luisterde naar zijn woorden, maar ze wilde liever niet dat hij zo over hem sprak. Nouja daar kon ze natuurlijk niet veel aan doen, en ze keek nog steeds naar haar theeglas. "Ik weet het niet, maar dan nog moet ik nog lessen krijgen van Aiden. Hoewel ik het misschien zal vertellen, maar daar ben ik nog niet echt zeker van. Tenslotte wil ik jullie beide niet kwijt of kwetsen, niet na wat ik allemaal gedaan heb in het verleden." Zei Rose dan zacht tegen hem, maar hem aankijken deed ze niet. Ze zucht dan ook even dieper, en ze keek dan even naar het raam. "Ik bedoel ook dat jullie in gevaar kunnen zijn door mij, aangezien dat die vijandelijke clan mij zullen vinden. Ze weten percies wat ik allemaal doe, en welke bewegingen ik maak. Een tijdje terug hadden ze zelfs dreigbrieven naar hier gestuurd, en het waren er ongeveer meer dan honderd." Zei ze dan zachter tegen hem, maar medelijden hoefde ze niet van iemand. "Sindsdien heb ik er vreemd genoeg geen meer ontvangen, maar toch lig ik er niet echt wakker van." Voegde ze er dan nog even aan toe, en ze nam vluchtig een slokje thee.

Savador slaakte een zachte zucht en zette zijn kopje neer. Met langzame bewegingen begon hij met het lepeltje weer in de thee te roeren. 'Ga naar Razen, Rose. Schakel die clan uit met je woedeaanvallen, dan zul je er nooit meer last van hebben. Het is simpel genoeg. Waarom doe je niks terug?' Het roeren stopte. Het lepeltje stond nu onbewogen rechtop in het kopje. Savador sloeg zijn haar achter zijn schouders en keek Rose afwachtend aan. Het was toch eenvoudig genoeg? Rose kon genoeg personen optrommelen om zich aan haar zijde te voegen om de andere clan te vernietigen. Dat zou hij, als hij in haar schoenen had gestaan, ook gedaan hebben.

Rose keek doelloos naar haar te, en ze sloot heel even de ogen. Ze luisterde naar zijn woorden, en ze wist even niet wat ze kon zeggen daar op. "Master Savador, wilt u dan meegaan samen met Aiden en Deshas? Ik bedoel ik kan hen niet alleen aan, en ik wil niet dat héél Razen ten onder gaat door mij. Ook zal ik jullie 3 dan de spreuk zeggen die me kan stoppen, en het heeft meer effect als meerderen die spreuk uitspreken." Zei Rose dan tegen hem, al was het eerder een vraag dan dat ze het gewoon vertelde. Ze keek hem héél even aan, en daarna richt ze haar blik wat op haar handen. Ze kneep haar rokje zowat fijn, aangezien ze wist hoe erg ze kon worden. Ook moest ze héél woedend worden vooraleer ze haar controle zou kunnen verliezen, maar dat zou ze hem dan willen vragen om haar te pijnigen.

Savador dronk zwijgend van zijn thee en keek Rose over zijn glas met een emotieloze blik aan. 'Alleen als Aiden en Deshas daar ook mee instemmen,' besloot hij toen hij zijn glas weer neerzette. Hij bedacht zich dat hij Aiden nog niet had ontmoet of direct met hem had gesproken en vroeg zich af wat voor een persoon hij was. Hij kon zich al wel een beeld van hem schetsen. Savador keek Rose weer aan en leunde met over elkaar geslagen armen tegen de rugleuning van de stoel.

Rose keek weer weg van hem, en ze hoorde dan zijn woorden. "Ik hoop dat ze dat gaan willen, aangezien ik jullie hulp goed kan gebruiken. Vooral omdat ik anders niet te stoppen ben, maargoed toch weet ik dat ze me zullen verwachten op Razen." Zei Rose dan zacht tegen hem zonder hem eigenlijk aan te kijken, en ze dronk haar warme thee ineen keer op. Het kon haar niet schelen dat het te warm was, aangezien ze er wel goed tegen kon. Ze sloot heel even de ogen voor een tijdje, waarna ze dan naar het raam keek.

'Dat heb ik niet te bepalen. De keuze om naast jouw zijde te vechten ligt helemaal aan hen,' antwoordde Savador nuchter op Rose's woorden. Hij tikte zacht met een vinger op de armleuning en terwijl hij Rose bleef aankijken streelde hij zacht over Saethions kop. 'Dat wordt een gevecht met een overvloed aan vuur- en duistere magie,' sprak hij hardop zijn gedachten uit.

Rose keek naar hem, en dan richt ze haar blik even op de grond. "Master Savador als ze zouden toestemmen en u mee gaat, dan zou ik u willen vragen om mij aan te vallen totdat ik de controle zou verliezen. Ook zullen zij twee mee moeten helpen met u, en dan pas zal ik in mijn fury kunnen belanden. Eerder kan dat niet." Zei Rose dan tegen hem, en ze stond dan op om bij het raam te gaan staan.

Savador volgde Rose's bewegingen tot zover dat kon, maar draaide zich niet naar haar om toen ze voor het raam ging staan. Hij ondersteunde zijn kin met een vuist. 'Ik heb zo ook mijn eigen ideeën om je ziedend te laten worden,' zei hij grijnzend terwijl hij bedenkelijk naar Saethion keek, die zich om zijn hand gewikkeld had. 'Anderen mentaal pijnigen, daar kan ik toevallig heel goed in zijn.' Savador haalde de hand onder zijn kin weg en legde zijn benen weer op het bureau.

Rose bleef bij het raam staan, en ze zucht dan ook heel even diep. Daarna sloot ze kort haar ogen, en hoorde dan zijn woorden. "Ohja? Was je al van plan om mij kwaad te maken of niet?" Vroeg Rose dan wat nieuwsgierig aan hem, en ze keek dan ook even in zijn richting. Daarna rekte ze zich heel even uit, en ze hoorde zijn andere woorden. Ze luisterde gewoon naar zijn woorden, en ze hoopte maar dat het hem zou lukken. Laatste keer dat ze haar probeerden te pijnigen, was dat ze zelf hun dood tegemoed gingen. Mja velen hadden haar zodanig gekwetst dat ze gewoon de controle verloren was, en ja iedereen was dan ook gewoon dood gegaan door haar. Ze laat namelijk niets of niemand in leven, al krijgt ze er daarna wel spijt van als ze het zich weer herinnert. Hoewel ze er dit keer geen spijt van zal hebben, en dat zat wel heel goed nu. Eindelijk na zovele jaren kon ze wraak nemen, en daar zal ze dan ook goed van genieten.

'Als je je al laaiend maakte om het feit dat ik Selavin een kopje kleiner wilde maken, hoe kwaad zul je dan wel niet worden als ik je eigen schampere kinderziel prikkel?' vroeg Savador met een glimlach toen hij Rose's vraag hoorde. Hij keek haar nog steeds niet aan. 'Mensen zijn egoïstisch, Rose. Ze geven om anderen, maar in het geheim draait het alleen om henzelf,' eindigde hij zijn zin met een vermoeide zucht. Savador krabde zich even in zijn hals en liet Saethion, die wat onrustig begon te worden, op zijn bureau glijden.

Rose keek naar hem, maar ze bleef nog wel bij het raam staan. "Zowel u als Selavin liggen me nauw aan het hart, en dan is het ook logisch dat ik zo reageer nietwaar? U zou ook zo reageren als er wat gebeurd met Diva." Zei Rose dan rustig tegen hem, en ze rekte zich heel even kort uit. Daarna dacht ze wat aan toen in het bos, en vooral om het feit dat ze opeens was weggetrokken uit het zicht. Kalm richt ze haar blik op de hemel, en ze glimlachte even alsof er daar iemand keek naar haar. "Mam, pap iedereen ik zal jullie wreken, en dit keer zal ik tot het uiterste gaan zonder me er iets van aan te trekken." Zei Rose dan onhoorbaar tegen zichzelf, en ze balde heel even haar vuisten.

Savador klakte luid met zijn tong zodra Rose over Diva begon. 'Neem Diva niet als voorbeeld-slachtoffer. Dat overkomt haar nooit, want in tegenstelling tot Selavin is zij niet zo zwak dat ze zich zo gemakkelijk gevangen laat nemen,' zei hij op een spottende, valse toon. Zijn stoel kraakte toen hij achterover leunde. Savador hoorde Rose zacht mompelen, maar kon er niet uit opmaken wat ze zei.

Rose keek naar hem, en ze snoof dan ook even diep. "Tja blijkbaar kunt u er ook niet tegen als ik over Diva begin, maargoed dan hoop ik voor jou dat ze haar nooit wat aan zullen doen. Nouja Diva is een toffe meid, en haar zal ik dan ook bijstaan. Al haat ze me het kan me gewoon niet schelen, ik beschouw haar als een vriendin net zoals ik haar zus als een vriendin behandel. De hele school is me namelijk dierbaar, maar ook de legendarische magicians." Zei Rose dan ook kalm tegen hem, en ze negeerde het feit over Selavin gewoon compleet. Daarna richt ze haar blik weer op het raam, en ze sloot voor kort de ogen.

Savador leunde nog verder achterover terwijl Rose's woorden maar half tot hem doordrongen. Hij leek bijna achterover te vallen. 'Dat is dan mooi,' stelde hij kort vast. 'Onruststokers duld ik niet op deze school, helemaal niet nu dit mijn school is. Vrienden van Diva zijn mijn vrienden.' Dat laatste was eigenlijk een leugen. Hij mocht Victor niet, over Solomon nog maar te zwijgen, al had hij bij dat laatste geval toch wat respect gekregen sinds wat er de laatste keer tussen hen was gebeurd. Savador speelde verveeld met een vuurbal die hij zojuist van zwakke magie gecreëerd had en toonde totale onverschilligheid over het feit dat hij net een leugen aan Rose's laars lapte.

Rose keek naar Savador, maar ze reageerde niet echt meer op zijn woorden. Vooral niet op zijn laatste zin over Diva's vrienden, maargoed dan keek ze weer eens naar buiten. Haar vuurrode ogen hield ze kort naar beneden gericht, maar dan weer naar de hemel. Ze dacht heel even na over hoe ze haar zouden kunnen stoppen, maargoed Aiden en hij zouden er vast wonden aan overhouden. Nouja niemand moest haar kracht onderschatten, en er is al zeker nog nooit iemand geweest die haar wou temmen. Wat ook nooit zal lukken, al liet ze soms wel aantonen dat het hen gelukt was. Even grinnikte ze bij die gedachte, en ze schud dan kort het hoofd.

PROFILE MAGICIAN

» Wandering around
» Wandering in the dark
» Wandering in the darkness.
» Wandering around, looking around, and finding my way back? (Carissa)

Wandering around here

Wandering around here

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen