 |  Onderwerp: love rears its ugly head || open.  ma okt 08 2012, 19:31 | |
| De rook kringelde omhoog vanaf de sigaret die in zijn mondhoek lag. Zijn handen waren in zijn jaszakken weg gestopt, zijn groene ogen stonden verveeld. Zijn vingers geleden over de gouden zakhorloge die diep opgeborgen in zijn zak zat. Hij had het ding al aandachtig bestudeerd, bekeken of het echt goud was, en nu liep hij nadenkend richting de stad. Rustig zocht hij naar een verklaring hoe die aan het gouden ding gekomen was. De juwelier kon het waarschijnlijk niet waarderen als de jongen gewoon eerlijk zou zeggen dat hij de horloge gerold had. Dus zocht hij nu een goed verhaal. Geërfd van een verre oom? Nee, te cliché. Gevonden op straat? Absoluut niet, dan moest ie het naar de politie brengen. Een frons nestelde zich tussen zijn wenkbrauwen. Met het simpelste gemak kon hij zich als een schaduw door de nacht verplaatsen, zonder ook maar enige moeite kon hij alles en iedereen bestelen: maar liegen? Het bleef moeilijk. Zelfs vragen over zijn verleden beantwoordde hij liever met een stilte dan met woorden. Laat staan als hij een horloge moest afgeven bij een juwelier. Hij was slim; hij ging nooit twee keer naar dezelfde winkel, wisselde vaak van stad waar hij naar toe ging en vertelde nooit meer dan nodig was. Maar hij lichtte mensen niet graag op. Hij bestal ze liever en maakte dat hij weg kwam. Menselijk contact? Nee, als hij mocht kiezen liever niet.
Zijn felle ogen gleden kort over de kroes die op zijn bier lag. De juwelier had niks gevraagd; wat de naïviteit van de man aanduidde, maar Dieb wel goed uit kwam. Zijn vinger gleed bedachtzaam langs de rand van het glas waardoor er wat schuim aan zijn huid bleef vast kleven. Toen hij het aanmeldings-formulier van SSA moest invullen, had hij lang getwijfeld over welke naam hij zou invullen. Uiteindelijk was het niet ‘Tommy’ geworden maar zijn vertrouwde naam. Hij kon zich er niet van afkeren; van het stelen niet, van de piraten niet en zeker niet van zijn maten die nu nog op Gren waren. Nog niet in ieder geval en hij twijfelde er sterk aan af de dag er ooit zou komen dat hij dat wel zou kunnen.
Met een kleine zucht tilde hij het glas op en zette het vervolgens tegen zijn lippen. Hij voelde hoe het koude vocht naar beneden stromen en met een klap zette hij de puls terug op de bar. Eigenlijk hoorde hij hier nu helemaal niet te zijn. Het was een doordeweekse dag en de volgende ochtend zou hij weer vroeg beginnen met lessen. Maar hij moest er gewoon even tussenuit – hij miste ook de duistere kroegjes van de havens die hij ooit zo vaak bezocht en de Bokkenburcht was hetgene wat daarbij het dichtste in de buurt kwam.
Een koude toch bereikte zijn benen terwijl de deur van de kroeg open ging. Eerder uit automatisme dan uit nieuwsgierigheid viel zijn blik op de opening. Zou het een opstandige leerling zijn die ook had besloten zijn avond op een betere manier te besteden dan te leren of was het gewoon een simpele voorbijganger? |
|
|
Aloiysius ..
 PROFILE Real Name : Aylan Posts : 273 Points : 0 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: Water en woudKlas: geenPartner: We are all broken. That's how the light gets in
| | Onderwerp: Re: love rears its ugly head || open. di okt 09 2012, 16:26 | |
| Met haar jas stevig om zich heen geslagen liep Atheacina door de stille straten van Oak's Field. Het was kouder dan verwacht buiten. Het was dan ook wel al herfst. Een seizoen wat goed bij haar rode lokken kleurde. Lokken die nu alle kanten werden opgewaaid. Atheacina's oren begonnen pijn te doen van de wind die er maar langs bleef gieren. Maar niet ver van haar locatie zag ze haar eindbestemming, de Bokkenbrucht. Want hoewel het buiten eigenlijk te koud was om nu het kasteel te verlaten wilde Atheacina weg ervan. Het liefst ergens waar geen spiegels waren.
Ze was onderhand bij de deur aangekomen en duwde hem open. Haar blik ging even snel rond om te zien hoeveel aanwezigen er waren maar verder besteedde Atheacina er geen aandacht aan. In een rechte lijn liep ze naar de bar. Ze sprak zacht haar bestelling terwijl ze iets voorover moest buigen omdat de barman haar anders niet hoorde. Daarna ging ze ergens afgelegen zitten waar ze even alleen kon zijn. Niet veel later kwam de barman naar haar tafeltje en zette een mok met warme vloeistof neer waar de stoom nog vanaf sloeg. Het was eenvoudige thee. Veel meer dronk Atheacina niet. Maar het was lekker om op te warmen na het weer van buiten. Ze trok haar jas uit en sloeg haar lange, slanke vingers om de warme mok heen. Ze nam voorzichtig een slokje en voelde hoe het hete water haar koude ledematen weer helemaal opwarmde. Ze haalde even kort een hand door haar rode lokken om de zoek geraakte plukken uit haar gezicht te krijgen. Toen zag ze vanuit haar ooghoeken een jongen zitten. Zijn leeftijd was moeilijk te schatten. Atheacina kon zich niet herinneren of ze hem eerder had gezien. Misschien ging hij ook wel naar Starshine. Met die gedachte bleef ze afwezig in haar thee kijken terwijl ze zo af en toe een slokje nam.
(Sorry voor de korte post. Ik moet er weer even inkomen met dit karakter) |
|
