Learn to love the skies [OPEN]

Shiina

Haar oogleden kleurden naar de kleuren van een opgegane zon, sijpelden schijnsel van flikkerend vuur de duisternis binnen en geluidloos bestudeerde ze de kleuren die door haar oogleden erkenning van bestaan kregen, door de simpele registratie van de lens achter haar ogen. Toen ze nog jong was, een jaar of zeven, waren de enige momenten dat ze haar ogen durfde te sluiten de momenten dat ze buiten in de zon lag. Of wanneer er een lichtbron in haar buurt was: een zwak lichtpeertje, een raam dat in de ochtend uitkeek op het landschap buiten, een zaklamp. Het maakte niet uit, zolang er maar een schijnsel van licht in haar buurt was, dan pas durfde ze haar ogen te sluiten. Tot haar negende sliep ze met een nachtlicht, dat op een dag van haar muur was geschroefd en achter in een kast belandde. Shiina haar lippen krulden omhoog bij de herinnering aan het negenjarige meisje dat honderd tranen liet om het lichtje dat van haar kamer was gehaald en de duisternis die ze de eerstvolgende nacht overal dacht te zien, overal zag. Ze sliep die eerste nacht niet, zat slechts trillend met haar rug tegen het hoofd van haar bed gedrukt en verstopte haar gezicht tegen haar knieën, zelfs al was het daar even donker als in de rest van haar kamer. In de ochtend waren haar wangen rood en schraal, haar ogen dik en haar gezicht vlekkerig van de tranen die ze die hele nacht had gehuild. Huilend om de duisternis, ook al was ze al negen jaar oud. Huilend om het donker waar ze doodsbang voor was, sinds ze op haar zevende door twee klasgenootjes in een donkere kast was opgesloten. Diep van binnen wist ze dat ze te oud was om te huilen om het donker, maar op dat moment kon het haar niet schelen. Haar ouders besloten haar thuis te houden die dag van het atelier en door haar hoofd galmde de mokkende stem van haar broer, die het niet kon uitstaan dat ze thuis mocht blijven. Hij noemde haar een baby, een klein kind en ze had weer gehuild. Ze had geschreeuwd dat het niet eerlijk was en was naar boven gerend, waar ze op haar bed was neergestort en in slaap was gevallen. Het duurde nog vijf dagen voor ze ook in de nacht sliep en pas na een week ging ze terug naar het atelier. Niemand vroeg haar waarom ze er een week niet was geweest.

Haar gedachten voerden haar over een rivier van herinneringen, haar voeten tilden haar over het geestespad dat ze voor zichzelf had aangelegd. Richting de plek waar het perfect zou zijn, de plek waar ze ongestoord haar fantasie de vrije loop kon laten gaan, haar liefde voor tekenen kon uiten. De tweede dag dat ze school miste, omdat ze enkel en alleen wilde genieten van de prachtige ochtendzon en de kleine kindjes van de dieren die ontwaakten. Misschien hoorde ze hier helemaal niet te zijn, maar om eerlijk te zijn, was dat wel het laatste waar ze aan had gedacht toen ze naar buiten was gestapt. Ze had slechts de wind gewild, om haar gedachten af te leiden en door de wind mee te laten voeren. Ze had slechts het gras gewild, dat tegen haar huid en langs haar blote voeten streek. Ze had gewoon naar buiten gewild, waar er zuurstof was die niet kunstmatig voelde. Ze hield van de buitenlucht, waar ze vrij kon zijn als die kleine vogeltjes die prachtig tjilpte en kon spelen net zoals de eekhoorntjes, achter hun nootjes aanrennend. Het kostte enkel en alleen een dag zitten in stoffige en oude lokalen, die een benauwd en verveeld gevoel gaven. Daar kon ze geen inspiratie vinden, dat kon ze enkel op een plek zoals deze, in de kleurrijke ochtendzon.

Learn to love the skies [OPEN] Earia_Sheet_2

||.Born a Stranger.||

De vroege ochtend was voor de meeste studenten het meest haatvolle moment van de dag. Het betekende een nieuw begin; het moment dat de tijd van dromen en wegvaren in zoete illusies tot een einde moest komen. Dat het dagelijkse leven weer van start zou gaan. Ogen die nog prikte en dik stonden van het gebrek aan voldoende slaap werden op normale schooldagen als deze vaak met veel pijn en moeite weer geopend, waarbij de gedachte dat het uur om naar bed te gaan voor de komende avond wat vroeger zou zijn ontwaakte, maar wat nooit verder leek te komen dan het idee zelf. De goede intentie om wat meer slaap te vangen en een wat minder zware ochtend te hebben was er vaak wel, maar was in de uitvoering altijd wat moeilijker. Het merendeel van de studenten was nou eenmaal wat meer gesteld op de avond en de nacht. De tijd van gezellige kroegen en clubs die op die latere uren pas hun deuren voor iedereen opende en waar de meeste pubers maar al te graag bij naar binnen gelonkt werden. Daar werden hun ogen vaak pas écht weer geopend en kregen ze het gevoel alsof de dag nog maar pas begonnen was. Het ontwaakte het idee dat ze voor de komende uren nog makkelijk op hun benen konden blijven staan en dat slaap een overschat concept was. Tot die gehate ochtend natuurlijk weer de hoek om kwam kijken en voor de zoveelste keer het tegendeel maar weer bewees. En toch bleven studenten keer op keer maar weer dezelfde fout maken, denkend dat ze het allemaal voor deze keer wel aan zouden kunnen, maar wat altijd weer eindigde in zwaar afzien. Afzien wat ze probeerde te verzachten met een overdosis aan koffie en een extra lading dekstro.

En toch gold deze ongeschreven regel niet voor elke student. Je had altijd dat handjevol aan studenten waar eerder het omgekeerde bij telde; de ochtend was het mooiste moment van de dag voor hen. Terwijl het gros van de leerlingen hield van de menigte, de gezelligheid en het losgaan in het nachtleven, hield de tegenpartij meer van de rust en stilte. Rust wat alleen de vroege ochtend met zich mee kon brengen. Dit moment van de dag was het enigste moment waar écht die zachte rust en stilte te vinden was, voordat de wereld weer ontwaakte. Dit was het enige moment van rust en stilte in een wereld die nooit stopte met praten.
Earia, het witharige meisje, wiens huid bijna net zo puur van kleur was als haar golvende lokken, viel onder andere onder die categorie. Hoewel het bleke meisje geen hekel had aan de avond en de nachtelijke uren, kreeg de vroege ochtend toch altijd wel haar voorkeur. Het meisje was gesteld op de rust en stilte die het vroege uur met zich meedroeg. Vroeg opstaan was dan ook zelden een probleem voor de jongedame en gebeurde vrijwel nooit met tegenzin. Het had gewoon zoveel voordelen! Zo was ze altijd één van de eerste die onder de douches stond en hoefde ze nooit met een zooitje stress te wachten op haar medestudenten, die het altijd nodig vonden om veel langer onder het warme water te staan. Ook kon ze in alle stilte genieten van haar ontbijt, zonder al het gepraat en gesmoes van andere leerlingen aan haar hoofd te hebben, niet wetend naar welk gesprek ze nou moest luisteren. En natuurlijk, niet te vergeten; kon ze door vroeg op te staan in alle rust en ontspanning haar ochtendmeditatie uitvoeren.

En ook weer deze ochtend, was de serene jongedame vroeg uit haar bed gekropen om haar gebruikelijke ochtendroutine weer van start te laten gaan, voordat school zou beginnen. En nadat ze haar ontbijt had afgerond had ze haar weg weer naar de velden gevonden, waar ze voor deze ochtend besloten had om haar meditatie uit te voeren. De strakke, groene velden waar zo nu en dan een zachte , verkoelende wind waaide en waar er een prachtig uitzicht op de horizon lag. Een uitzicht dat perfect beeld op de zonsopgang bood. Een uitzicht waar de jonge, witharige dame elke ochtend toch weer van genoot. Het bleef iets magisch hebben, hoe de enorme ster weer omhoog kroop en de wereld langzaam weer deed voorzien van kleur. Beginnend met zachte tinten, waarna alles steeds meer en verder werd uitgewerkt in haar warmte. Naar Earia haar mening was het mooier dan de zonsondergang. Niet dat er iets mis was met de zonsondergang, oh zeker niet! Het aanzicht wat ze thuis had, terwijl de zon langzaam verdronk in de oceaan, was ook zeker betoverend te noemen. Maar toch bleef het altijd ook iets triestigs houden. De manier waarop de zon haar tinten en kleuren door de lucht liet lopen, alsof haar warme tinten uitbloedde op het blauwe doek. Het had iets triests, maar dat maakte het natuurlijk niet minder mooi.

Gevestigd op het steeds groener wordende grasveld zat het bleke meisje voor al een goed aantal minuten gevestigd, zichzelf soepeltjes in de lotushouding gewikkeld. Schoenen had ze daarvoor uitgetrokken en naast zich neergezet, bij haar schoudertas. Blote voeten voelde voor het bleke meisje nou eenmaal wat prettiger. Zéker bij het mediteren.
Haar witte, eigenwijze lokken had ze in een rommelige knot bij elkaar gebonden. Enkele plukjes hingen nog los langs haar gezicht, of hadden met een beetje hulp van de speelse wind weten te ontsnappen uit haar zwarte elastiek. De ijsblauwe kleur van haar ogen was slechts voor de helft zichtbaar, door haar oogleden die zich half over haar kijkers hadden bedekt. Gesloten om het bleke meisje wat meer van de buitenwereld af te kunnen sluiten en om haar te helpen met haar concentratie. Slechts af en toe wierp ze een korte blik op de zonsopgang die voor haar plaatsvond, maar afgezien van dat, was haar blik op niks anders gericht. Ze zat daar slechts maar, rustige, elegante yogabewegingen uitoefenend met haar armen. Haar bewegingen waren beheerst en vloeiend; als zacht, kabbelend, golvend water in een rustige rivier. De bleke dame was zo weggedoezeld in haar eigen wereldje, dat ze het niet eens opmerkte dat er iemand anders dicht in haar aanwezigheid was…

I Walk on Wounds
That Seldom Prove to Slow me Down
I Laugh this Constant Pain Away

So, toch maar hier geposterd, cuz I can
Niet één van me beste posts, heb hem na het werk in elkaar gezet, dus was ik nogal moe, so hoop ik dat je er wat mee kan~

Haar ogen zijn kristallen die het groezelige licht van de omgeving weerkaatsen. Haar lippen zijn de zoetste kersen die nooit op die van een ander zullen liggen, want haar huid is zo lelieblank dat hij haar maagdelijke onschuld bewijst.

Haar ogen waren gesmolten ijzer; haar irissen waren zwartgeblakerd boomschors en emoties kronkelden door de lagen die in haar irissen waren te onderscheiden, die van heel dicht bij te zien waren en elke beverige laag boomschors klauwde zich in haar emoties en verdronk die in alles wat er nog van het verbrandde hout over was. Gefocust; een woord waarmee je het kon beschrijven. Gefocust op haar kleurrijke doek van de bomen met de schittering van de zon er doorheen schijnend, van de bloemen die met hun felle kleur je ogen deden strelen, en het water waarbij een rustiek gevoel je omarmde, maar toch de heldere weerkaatsing van diamanten weergaf. Het was het perfecte plaatje en er was nog een een paar dingetjes die opvulling nodig hadden en het doek compleet konden maken, zodat ze het kon opsturen naar haar vriendelijke grootvader, die het in zijn atelier zou ontvangen en ten toon kon stellen.

Er was enkel nog een klein wit vakje open op het prachtige geverfde doek, alsof Shiina de aanwezigheid kon voelen, alsof ze wist dat er iemand zou komen die het vakje zou vullen en die kwam er. Ze schrok, keek met grote, maar nieuwsgierige ogen naar de kant van het meisje met de witte, magnifieke huid en het nog wittere haar. Een oogverblindende schoonheid, zo zag ze haar. De sublieme tint voor haar prachtwerk vol met kleuren. Helaas was het beeld niet duidelijk genoeg en had de gepassioneerde Shiina niet de details de ze nodig achtte. Ze kroop voorzichtig van haar plekje weg, sluipend als een leeuwin die haar prooi wilde. Het was bijna onmogelijk om het met die stilte te doen als dat ze deed, maar haar lichte en fragiele lichaam kreeg het voor elkaar om zo dichterbij te komen als ze wilde. Ze kroop langs de kleurrijke bloemen en de grassprietjes, nog vochtig van het ochtenddauw, plakte aan haar scheenbenen en liet een spoor achter haar. Waarna ze weer langzaam omhoog sprongen, om meer mee te dansen in het lichte ochtendbriesje. Het meisje zat nu voor haar, haar ogen gesloten en de geleidelijke ademhaling smolt met de hare. Ze zat in een aparte positie, moest Shiina erkennen, maar ze had het beeld nodig van het meisjes egale gezichtje voor haar doek. Langzaam hief ze haar hoofd schuin, terwijl ze haar met grote, nieuwsgierige ogen aankeek, niet denkend aan de gevolgen die ze misschien moest inzien als het meisje haar ogen zou openen...

~~Ugh, It's bad, I know.~~

||.Born a Stranger.||

Het gebeurde slechts zelden dat het bleke meisje iemand tegen kwam op het buitenterrein tijdens haar ochtendroutine. Zelfs wanneer ze iemand tegen het lijf liep buiten, werd er vaak niet veel meer naar elkaar uitgewisseld dan een subtiele, vriendelijke begroeting, waarna de vroege vogels alweer snel wegfladderen om zich bezig te houden met hun eigen zaken. Het was nog niet eerder gebeurd dat de jongedame echt een gesprek aan die kleine tegemoetkomingen had overgehouden. Vroege vogels kropen immers niet vroeg uit hun nesten om gezelligheid en gesprekken over koetjes en kalfjes aan te kaarten.
Onbewust over de aanwezigheid van een ander zette het witharige meisje haar rustgevende meditatie dan ook voort, ongestoord om de starende blik die vol interesse op haar gericht was. Ze was zo ver weggezonken in de diepte, het was niet vreemd te noemen dat ze geen enkel benul had. Daarbij; hoe kon ze iets als dit nou verwachten? Elke ochtend speelde zich af zonder verdere bijzonderheden, was zondemeer rustig te noemen, elke dag weer opnieuw. Als een zelfde film die zich elke dag weer opnieuw afspeelde. Een soort veilige bubbel waar ze zich in bevond, waarin zich gebeurtenissen dagelijks afspeelde die haar niet alleen geliefd, maar ook bekend waren.

Het trof het meisje dan ook met verbaasdheid op het moment dat haar ijsblauwe kleur zich vestigde op de persoon die voor haar zat, specifiek naar haar starend. Het had eerst nog aardig wat tijd gekost voordat de jongedame eindelijk haar blik wat verder had open geslagen en het meisje opving met haar ijzige kristallen. IJzig, maar niet minder vriendelijk.
Eerst hadden haar ogen zich weer een klein stukje geopend en hief ze haar hoofd wat meer omhoog, zoekend naar de nieuwe kleuren die de zonsopgang over de horizon had uitgetekend. Een beweging die bijna automatisch gemaakt werd, maar abrupt tot een einde kwam toen Earia een beeld ving wat er voorheen nog niet zo uit had gezien. Een meisje, haar nieuwsgierig aanstarend zat recht voor haar, haar aankijkend alsof ze één of ander exotisch dier was. Verbouwereerd kon Earia zelf voor enkele momenten op haar beurt ook niks anders doen dan staren, zich ondertussen afvragend hoelang het jonge, blonde meisje al voor haar gevestigd zat. “U-uhm…” was het eerste wat haar verbaasdheid uit haar wist te krijgen. Haar armen hadden hun bewegingen gestaakt en hadden haar handen op haar bovenbenen geplaatst, de vloeiende bewegingen die ze net gemaakt hadden alweer vergeten. Iemand tegen komen tijdens haar ochtendroutine was een ongebruikelijke gebeurtenis te noemen, maar dit had ze werkelijk nog nooit eerder meegemaakt.

In het moment van stilte wat het bleke meisje zichzelf gaf om de juiste woorden te zoeken en bij elkaar te steken, liet ze haar blik even over het onbekende gezicht glijden. En daar bleven ze, zoals dat gebruikelijk was bij Earia, meteen hangen op het jonge meisje haar ogen. Haar ogen waren uitgebeeld in hetzelfde, prachtige ochtendrood wat de zon achterliet op het blauwe doek in de hemel. De warme kleur lag gefixeerd op Earia, maar was niet gericht op háár. Haar ogen bekeken haar niet als persoon, maar keken naar haar zoals ze dat deden naar een glas water wat op tafel stond, een stoel die nog niet aangeschoven was, een kamerplant in het raamkozijn; een voorwerp. Ze weerspiegelde nieuwsgierigheid en stonden oriënterend, maar bekeken haar als niets meer. Of tenminste, zo ervoer de witte jongedame het.
De bleke jongedame liet haar blik wat verder reizen over het meisje, die haar aankeek als een nieuwsgierige, jonge kat die voor het eerst buiten kwam en iets nieuws had ontdekt. Haar gezicht en lichaamsbouw deden haar ergens denken aan haar eigen zusje, maar dan wat volwassener en volgroeider. Haar asblonde, mooie lokken begonnen samen met de zon meer en meer te glimmen, naarmate de lichtstralen verder omhoog kropen via de grasvelden.

Eindelijk de richtlijn aan woorden een beetje in haar hoofd uitgedacht besloot Earia om haar zet te maken voor een gesprek en de eerste vraag op te gooien naar het – nog – onbekende meisje. Ze was immers toch wel benieuwd naar haar motieven over waarom ze zich op deze manier zo voor haar had gevestigd.
Eén van haar handen kroop omhoog in de lucht en legde ze op haar achterhoofd, waarna haar lippen zich omhoog krulde in een flauwe glimlach. Een lichte, schrale frons werd door haar wenkbrauwen gemaakt, gevormd uit de verbaasdheid van het bleke meisje. “Ik, ehm…” stamelde ze, de woorden toch nog niet zo goed op een rij als ze zelf eerst had gedacht. “Sorry, maar… kan ik je ergens mee helpen?” gooide ze uiteindelijk maar op, haar stem geen moment ontkennend dat ze wat verward was geraakt door de hele situatie. Maar dat nam de warmte en vriendelijkheid in de tonen niet weg.

I Walk on Wounds
That Seldom Prove to Slow me Down
I Laugh this Constant Pain Away

PROFILE MAGICIAN

» Learn me how to live my life {OPEN}
» +love is like a merry-go-around {Open}
» love rears its ugly head || open.
» Burning in the skies.
» I want to learn some stuff. [&MASTER KANA]

Learn to love the skies [OPEN]

Learn to love the skies [OPEN]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen