Garry .
 PROFILEReal Name : PomPlom Posts : 191 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: Dark and WoodKlas: Sir SavadorPartner: As the blue rose withers so do you.
 |  Onderwerp: Burning in the skies.  do mei 30 2013, 21:42 | |
| | I can't believe I'm still standing
I can't believe cloud nine's landing..
I'm feeling far from sober now, yeah just let me be hung over now.. Uit alle macht probeer ik de zachte tikjes op het raam te negeren terwijl ik driftig verder schrijf. Een test water magie ligt voor m'n neus en zou als het goed is al m'n aandacht moeten vragen. Wie dan ook vandaag om die regen gevraagd heeft mag naar de hel en terug komen. Vraag 6: wat is er belangrijk als je-. Mijn ogen schieten naar iemand die zachtjes durft een 'hé?' geluidje uit te brengen. Na twee seconden voel ik me overigens al aangestaard door de leraar die me waarschijnlijk verdenkt van zoiets onbenulligs als afkijken. Des al niet te min focus ik me weer op vraag 6, die ik nog minstens nog drie keer moet lezen voordat ik eindelijk genoeg focus heb verzameld om een poging te doen de vraag ook daadwerkelijk te begrijpen. Snel krabbel ik een antwoord, waarvan ik al weet dat het het juiste is, achter de vraag en ga verder met de resterende vragen. Tik-tik-tik-tik-tik-tik, is het geluid wat de regen in combinatie met het raam naast me produceert. Voordat ik het door heb begin ik zelf ook mee te tikken met mijn potlood op het papier. Na een paar minuten heb ik er zelfs een hele melodie op verzonnen en ben ik in mijn hoofd al begonnen aan de tekst. Een warm woord van de leraar; die vertelt dat er nog maar 10 minuten over zijn doet een stop zetten op de gedachten. Als een idioot begin ik de vragen door te nemen, ze een voor een beantwoordend. Nu is duidelijk het gekrabbel en getik van mijn potlood te horen terwijl ik letter voor letter de juiste antwoorden op schrijf. De drang aan tijd zorgt er voor dat ik geen tijd heb voor andere gedachten, ook al is de tikkende regen nog steeds zeer verleidend. Met nog maar 5 minuten te gaan beginnen de eerste mensen al op te staan, hun stoel luid krassend naar achteren schuivend en met 'zo min mogelijk lawaai' de deur uit te stormen. Ik vloek zachtjes wanneer ik het blaadje omdraai en ik nog 3 open opdrachten zie staan. Keuzes maken dan maar. Ik besluit uiteindelijk voor de twee meest tijd vragende opgaven te gaan en weet deze nog nét op tijd voor de bel af te maken. Ik druk een punt achter mijn laatste zin en gooi het potlood voor me op de tafel neer. Met een geïrriteerde expressie staar ik naar buiten, binnensmonds de regen vervloekend voor het verstoren van mijn normaal perfecte focus. De leraar schenkt me een warme glimlach en vraagt kort hoe het gegaan is, ik haal enkel mijn schouders op en laat het daarbij. Er vanuit gaand dat hij daar wel voldoende info aan heeft. Wanneer hij het seintje geeft dat we allemaal op kunnen staan, wacht ik kort voordat het grootste gedeelte al weg is voor ik zelf overeind kom. Mede omdat ik toch geen dringende afspraak ergens anders heb en mede omdat ik geen zin heb om de conversaties mee te krijgen over hoe makkelijk of moeilijk het wel niet was. Net wanneer ik de deur uit wil lopen word ik aan mijn mouw tegen gehouden. Een kleiner meisje met asblond haar staart me aan een smalle glimlach op haar lippen. Met een hoofdpijn veroorzakend hoog stemmetje vraagt ze me hoe het gegaan is en wat ik van die en die opgaven vond. Ik antwoord zo vlug mogelijk. Trek vervolgens m'n mouw los en loop haastig weg voordat ze ook maar de kans heeft om haar vragen te vervolgen. Het meisje staat er bekend om, dat ze slecht is in watermagie. Ze probeert me al maanden te strikken in het geven van bijles. Spijtig voor haar geef ik alleen maar les aan mensen waar überhaupt nog hoop voor is dat ze het gaan halen, mensen zonder talent zoals haar moeten het gewoon opgeven en iets anders zoeken. Hoofdschuddend vervolg ik mijn weg naar --waar ik ook heen ga.
10 minuten later beland ik op mijn kamer, mijn lichaam uitgespreid over het bed als tijger-tapijt. Een aantal kreunen later ben ik zachtjes het melodietje aan het neuriën wat ik tijdens m'n test verzonnen had. Zeer regenachtig, somber zelfs. Met die gedachten zijn mijn ogen alweer naar het raam gegleden waar in een onverstoorbaar ritme regendruppels naar beneden donderen. Wellicht is het omdat ik een watermagiër ben, maar het geluid van de regen heeft me altijd weten te relaxen en blijkbaar afleiden zoals zojuist wel is gebleken. Beetje bij beetje stromen alle gedachten mijn hoofd uit, alsof ze met de regen mee worden genomen om op de grond uit elkaar te spatten. Na een korte tijd is m'n hoofd en lichaam leeg van gevoelens en gedachten. Zo leeg dat mijn lichaam haast vreemd aanvoelt. Het vreemde gevoel van leegte doet me eerst ongemakkelijk voelen, maar naarmate de tijd verstrijkt begint het juist fijn aan te voelen. Mijn ultieme rust moment word abrupt verstoord wanneer iemand op mijn kamerdeur bonkt: 'Len? Ben je daar?' Een norse grom verlaat mijn lippen als bevestiging en ik zweer dat ik het andere persoon even kan horen twijfelen. 'Er is een pakketje voor je gekomen.. En aangezien het niet in je brievenbus paste..' Ik hoor hem duidelijk wachtten op een of ander antwoord van mij, het ongemakkelijke moment duurt hem klaarblijkelijk te lang aangezien hij daarna vluchtig zegt: 'Ik zal het hier voor je deur neerzetten' Ik hoor het hem kort neerzetten en vervolgens hoor ik hem van de deur weglopen. Ik kom met mijn bovenlichaam overeind en begraaf mijn gezicht even in mijn handen. En je word bedankt.. Mompel ik zachtjes. Ik probeer de gedachten weer uit m'n hoofd te bannen maar helaas worden ze telkens weer teruggetrokken naar het pakketje wat voor m'n deur staat te wachten. Wie weet jat iemand het dadelijk wel.. Misschien is het beter om het toch maar naar beneden te nemen.. Allerlei vragen spoken door m'n hoofd heen, zoals van wie het is en wat er in zit. Ik spring op en sprint naar de deur toe, trek deze open en laat mijn ogen eerst lichtjes over het bruine doosje glijden voordat ik het mee naar binnen neem. Het is niet zwaar, is van middelmatig formaat en aan het gebrek aan stickers te zien is het niet breekbaar. Het is meteen wanneer ik het krullerige handschrift zie dat ik weet dat het van mijn vader is. Mijn ogen worden iets groter terwijl ik er naar staar alsof het iets kostbaarder is als mijn eigen leven. Ik twijfel kort terwijl ik na ga of ik iets fout gedaan heb of juist iets goeds om dit te verdienen. Mijn handen twijfelen kort maar openen de door de regen nat geworden doos met een paar simpele handelingen. Ik spiek kort door een van de flappen naar binnen en trek de doos bijna in tweeën als ik zie wat er in ligt. Daar in de doos ligt een al opgepompte wit, zwart en oranje voetbal. Mijn vingers glijden er even voorzichtig over heen voordat ik het briefje pak wat er bij ligt. 'Waag het eens om deze kapot te maken, P' De p staat voor pap en ondanks dat zijn briefje niet heel erg aardig is geschreven weet ik dat er goede gevoelens achter zitten. Ik laat mijn handen even over de bal heen glijden en stuit hem dan een paar keer op de grond. Wanneer ik hem weer opvang draai ik hem kort rond in mijn handen om mijn ogen te sperren bij het zien van de handtekening van mijn favoriete beroemde voetbal ster. Een glimlach is ondertussen op mijn lippen komen staan. Mijn blik glijd even naar buiten waar het nog steeds regent dat het giet. Ik haal mijn schouders op en gris mijn jas van de kapstok af. Ondanks het feit dat ik liever meteen gegaan was neem ik nog even de tijd om m'n voetbalschoenen en short/beschermers aan te trekken.. In dit weer zal ik ze nodig hebben. Kort daarna loop ik met de bal onder mijn arm de schoolpoorten uit, mijn gezicht verborgen onder een grote doorzichtige paraplu die me voor heel even van de regen hoorde te beschermen.
Vanaf school is het normaliter maar 10 minuten lopen naar het immens grote grasveld. Maar aangezien ik niet ben aan het lanterfanten zoals ik normaal doe bevind ik me er al na 7. Ik laat mijn ogen kort over de natte grassprieten glijden en weet een enthousiaste grijns niet te onderdrukken. Het is zeker al een maand geleden sinds ik voor het laatst gevoetbald heb. Het weer was bagger en bovendien was nadat ik m'n laatste goede voetbal 'vermoord' heb, mijn enige toeverlaat de half lekke 10 jaar oude rotte bal. Nee, niet echt punten om van te zeggen: JA! Ik heb zin om te gaan trainen. Ik zet de voetbal voor m'n voeten neer en maak een klein staartje in mijn haren. Vervolgens gris ik de Ipod die standaard in mijn broekzak zit er uit en duw ik de oortjes in mijn oren. Ik trek m'n dunne neon-oranje regenjas helemaal tot boven dicht en zet vervolgens m'n inmiddels ingeklapte paraplu tegen een boom aan. Kort sidder ik onder het 'genot' van de ijzige regendruppels die langs m'n haren over m'n gezicht heen naar beneden druppelen. Met een flinke trap, trap ik de bal weg en scheur ik er achter aan. Ik hervat mijn oude trainingsschema en diens oefeningen en hoewel de regen eerst nog als kleine ijspegels aanvoelt, heb ik er na een klein half uur geen last meer van. Ik train plus minus anderhalf uur lang voordat ik uitgeput op de grond neer knal, de bal bij een van mijn voeten. Ik zit van onder tot boven onder de modder en het zweet gemengd met ijskoude regen plakt aan mijn voorhoofd vast. En dát is zelfs nog niet genoeg om de glimlach van mijn gezicht af te slaan. Een genietende zucht verlaat mijn lippen terwijl ik mijn ogen sluit en kort geniet van de inmiddels afnemende regen. Wanneer ik het weer koud begin te krijgen rol ik me op m'n zij en kom ik overeind, kort klopt ik mijn regenjas af en speur dan de omgeving af naar m'n paraplu.. Ik onderzoek de boom waar ik deze heb laten staan, maar daar is hij niet meer te vinden. Gestolen? Gaat er kort door mijn hoofd heen. Mijn ogen speuren de rest van de omgeving af, nog een keer door mijn verzopen haren glijdend om er echt zeker van te zijn dat hij weg is. Even dreigt de glimlach te verdwijnen maar komt weer in al zijn glorie terug wanneer ik de paraplu als nog tegen een boom zie staan. Een wenkbrauw gaat kort omhoog, ik kon zweren dat ik hem ergens anders had neer gezet.. Maar wie weet , ik heb zoveel rondjes gedraaid dat ik geen idee meer heb wat links en rechts is. Ik wil al die kant op lopen wanneer ik tot een halt word gebracht door een doffe stem. Ik plug een van mijn oortjes uit en kijk onderzoekend om me heen tot ik een paar ogen tref. Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik het persoon verbaasd aan. .. Ja? vraag ik kort terwijl ik hem/haar aan afwachtend aan blijf staren.
Derp het einde is derp. Feel free to change stuff~ xD
Gereserveerd voor Emma en een van haar derpjes en niemand anders >D
You abandoned straight up like I was a warehouse
So there are a couple of things that I wanted aired out
You taking that love from me. you don’t even have the common courtesy
To know that you’re hurtin’ me it’s so absurd to me..
But yeah... it's such a tragedy that I want you back with me cause you're so bad for me.. |
|
|
