Eerste nacht… Hoe zou hij die eens beoordelen? Nou, hij was al blij dat hij op deze etage mocht slapen. Die van duistere magie maakte hem doodsbang. En hij wou niet dat anderen zijn angsten zagen. De kamer leek zo klein en donker. En als er een ding was waar hij bang voor was, dan waren het kleine donkere kamers. Het enige wat ontbrak was de koude en de vochtige muren. Die daar zo droog waren als maar kon. En natuurlijk een of ander kreng dat hem dwong op te staan zodat ze hem kon pijnigen. Hij huiverde zachtjes bij de gedachte, kneep zijn ogen dicht en sloeg zijn armen om zijn buik. Nee… Nee dat wou hij niet weer… Maar hier waren die vreselijke mensen niet. Dat was het enige pluspunt aan zijn verblijf hier. En de schattige mensen natuurlijk.
Hij had zichzelf voorgenomen om vandaag in het gebouw zelf te blijven, het een beetje verder te verkennen. Misschien zou hij weer naar de gymzaal gaan… Kon hij dat ene kind weer irriteren, o wat had hij daarvan genoten. Maar er was een kleine kans dat ze daar ook echt zou zijn. Jammer. Dus vandaag geen typerende paarse jas. Hij haalde een hand door zijn blonde haar, liep een beetje de kamer door. Hij had zijn hakken niet aan, was te lui om al die veters te strikken. Dan maar eventjes op sokken lopen, zo’n ramp was het niet. En hij zou er wel voor zorgen dat hij ze wél aanhad als hij de etage zou verlaten.
Hij bleef staan, keek om zich heen. Hij spotte al snel de slapende jongen, kreeg een glimlach op zijn gezicht. Hij liep ernaar toe in een blije tred. Hij zette zijn beiden handen op de tafel, naast elkaar en keek naar de persoon. Wacht… Hij kende maar een iemand hier met witte haren. Er niet vanuit gaand dat het iemand anders kon zijn pakte hij de met een hand de witte haren stevig vast en tilde het hoofd van de persoon op. ‘Hoi slaapkopje ~’ zei hij poeslief, wetende dat hij de ander wel pijn moest doen. Maar het deerde hem niet. Soms was mensen pijn doen heel erg amuserend in zijn ogen, vrijwel altijd. Dus als hij de kans kreeg, greep hij hem ook.

» Mijn post is zowel vreemd als lief ._.

Het duurde een paar tellen voordat de witharige jongen zijn ogen opende. Rode ogen. Ja, hij had de goede persoon te pakken. Het schoot hem nu pas te binnen dat hij ook iemand anders nu voor zich had kunnen hebben. Maar dat had hem eigenlijk niet zoveel uitgemaakt. Wel had hij dan moeten improviseren, maar daar was hij goed in. En anders dwong hij die ander wel om gewoon mee te spelen, en ook mee te werken. Zijn glimlach was niet vriendelijk of lief, hij had iets gemeens en engs. En toch deed hij zich poeslief voor. Het duurde niet lang voordat de wangen van de jongen roos kleurden. ‘Zeg, jij bloost wel veel hè?’ merkte hij op, fronste. Niet dat hij het erg vond, het was wel schattig. Maar alles wat in hem opkwam floepte er altijd uit, gewoon een gewoonte.
‘Je loslaten?’ echode hij hem quasi-onwetend na, ‘Heb ik je vast dan?’ Hij bleef hem eerst eventjes met grote ogen aankijken, alsof hij het echt niet snapte. ‘Ik heb je haren vast, niet jou. Zal ik eens laten zien hoe het eruit zou zien als ik jou vast had?’ vroeg hij ineens met een brede glimlach, een glimlach die zijn tanden ontblootte. Hij liet de haren van Noah los, zakte op zijn knieën en sloeg zijn armen om de middel – of eigenlijk ongeveer bij zijn buik -. ‘Kijk,’ mompelde hij zachtjes, ‘Dit is jou vasthouden.’ Hij bleef een tijdje zo staan, vond het eigenlijk wel fijn. Maar het herinnerde hem aan de keren dat hij ook zo bij Hannah had gestaan, wanhopig… Bang. Nee, dat waren geen fijne herinneringen. En hij wou er ook niet aandenken. Hij liet de jongen los, ging weer staan.
Het duurde een tijdje voordat hij weer geen glimlach op zijn gezicht prentte en keek naar het boek. Hij wees er nogal dom naar. ‘Wat is daaat ~?’ Niet dat hij er echt nieuwsgierig naar was. Maar als hij het kon gebruiken om iets te doen wat hem wél amuseerde dan was hij wel bereid om zichzelf eventjes te vervelen. Het liefste zou hij het boek gewoon pakken en Noah er een tik mee geven op zijn achterhoofd. Maar dat was weer iets té subtiel. Als hij iets wou doen in de vorm van lichte sadisme, wou hij het ook goed doen.

» Lol, Alois is een troller ;p

Perfect. Noah was gewoon perfect. Of ja, voor zijn spelletjes dan. In alle andere opzichten zou hij verre van perfect zijn. Maar dat deerde de blonde jongen niet. In zijn wereld ging het er enkel omdat dat dingen zo gingen als hij wou, en hij zou bijna alles doen om ervoor te zorgen. Bíjna alles. Dat moest nadrukkelijk gezegd worden. Hij mocht dan wel mentale problemen hebben, lichte trauma’s hebben en in de ogen van de meesten een gek zijn. Hij had ook grenzen. Hoewel die ver te zoeken waren, ze waren er. Ergens. Hoewel hij ze soms nog wel eens kon verleggen als hij wou, maar dat deed er niet toe.
‘Nu wordt ’t zelfs erger!’ plaagde hij Noah met zijn blos. Altijd schattig als dingen dat soort dingen gebeurden. Maar er was een moment geweest in zijn omhelzing dat hij de jongen steviger had omarmd en zijn ogen dicht had geknepen, met moeite zijn alle geluiden die hij wou maken ingehouden. Een stem in zijn hoofd schreeuwde hem nooit los te laten, ervoor te zorgen dat hij nooit meer alleen zou zijn op deze wereld. Terwijl een andere zei dat hij hem gewoon los moest laten en niet aan had moeten raken, gewoon omdat het dom was. Het was uiteindelijk te danken aan de stem van de jongen dat hij hem los had gelaten. ‘En je praat ook altijd zo zacht,’ fluisterde hij, keek langzaam op.
‘Is er theorie voor nodig om te kunnen zingen?’ vroeg hij ongelovig, ‘Wat moet je nou kennen om te kunnen zingen? Tekst ja, maar meer toch niet. Beetje onnozel, al zeg ik het zelf.’ Eventjes kreeg hij het vreemde idee in zijn hoofd om ervoor te zorgen dat Noah zou gaan zingen, maar rekening houdend met het feit dat de jongen misschien een ongelofelijk valse stem zou hebben zag hij maar van het idee af. Hij wou zijn oren in dat geval besparen.
Ongegeneerd ging hij op de tafel zitten, zijn handen allebei de rand omklemmend en zijn benen vrolijk schommelend in de lucht. ‘De school zelf?’ Hij keek weg, dacht eventjes na. ‘Het gebouw is lelijk, en te groot. Ik verdwaal iedere keer en kan mijn weg niet vinden. Ook had ik verwacht dat de lokalen, kamers et cetera groter zouden zijn. Maar ze zijn allemaal harstikke klein!’ Hij keek weer naar Noah. ‘Maar dat is de school. De mensen op de school daarin tegen,’ sprak hij op bedenkelijke toon. Hij liet met een hand de tafel los, reikte ermee naar Noahs gezicht zodat hij hem op zijn wang kon leggen. ‘Die zijn nog steeds even schattig,’ glimlachte hij liefjes.

Nu hij hem in de palmen van zijn handen had, figuurlijk dan, kon hij werkelijk alles doen met de jongen wat hij wou. Het was een stuk gemakkelijk geweest dan hij had verwacht. Het was mogelijk dat je nogal verlegen was tegenover mensen die je niet goed kende, en hoewel Noah een extreem geval leek te zijn, had hij niet verwacht dat dat het hele progres simpeler zou maken. Echt niet. Soms had hij erg lang moeten wachten om dit resultaat te bereiken, forceerde zichzelf geduldig te zijn. Maar het leek wel alsof Noah wist waar hij mee bezig was en maar gewoon mee speelde. Maar niemand zou meespelen met zijn spelletjes. Tenzij het onbewust was.
Hijzelf was alles behalve een artistiek persoon. Hij wist niets af van muziek, en als hij iets tekende was het altijd iets met bloed of zoiets. ‘Dus je kunt goed tekenen?’ trok hij als conclusie uit Noah zijn woorden, ‘Dan moet je me eens een keertje een werkje van je laten zien. Kan ik het bewonderen.’ Dat laatste kwam er nogal droog uit. Maar wat moest hij anders zeggen? Dat hij erop ging spugen, dat hij het ging verscheuren? Nee. Dan was dit de beste optie.
De lach van de jongen paste bij zijn uiterlijk en houding, grappig genoeg. Hij was aanstekelijk en schattig, en zorgde ervoor dat hij ook zachtjes moest lachen. Hoewel hij het niet wou. En vreemd genoeg trok het hem in verlegenheid. Een niet geplande lach, als Hannah hem nu eens kon zien. Totaal niet gewend van hem. Hij keek weg, wendde zijn gehele blik af. Wou niet dat iemand hem zo zou zien, met die vervloekte lichte blos op zijn wangen.
Hij trok zijn hand terug, dacht eventjes na. ‘Twee dagen hè?’ herhaalde hij Noahs woorden ineens terwijl hij het boek pakte. ‘Dat is niet zoveel tijd om alles te leren, en vooral niet als ik je afleid,’ mompelde hij. Hij liet zich van de tafel afglijden en keek met een glimlach naar Noah. ‘Ik kan je ook wel helpen met leren!’ bood hij blij aan, ‘Maar dan moet ik uiterste concentratie van je vragen. En hier is de kans op afleiding nogal groot… ’ Hij keek eventjes rond, vervolgens over zijn schouder. ‘Ik denk dat we beter naar een kamer kunnen gaan waar niemand komt, dan kun je je beter concentreren,’ merkte hij op, keek hem met een blije glimlach aan. Hij zou hem zo aan zijn pols vastpakken en meesleuren. Maar als de jongen van zichzelf zou instemmen scheelde dat hem ook wat werk.

» Dat van dat meesleuren meent 'ie c:

Hij hapte één keer onopvallend naar adem en keek weg. Hij wou zijn hand weghalen, maar het kon niet. Hij kon zich niet bewegen. Het leek net alsof de jongen het fijn vond. Zijn hand op zijn wang. Dat idee was ziek. Net zoals een Hannah die vatbaar zou zijn voor zijn plagerijtjes. Hij werd er misselijk van, moest ervan kokhalzen; maar hij bleef gewoon zitten. Staarde naar de tafel. Aan de ene kant was het ook wel fijn. Fijn om te weten dat iemand eens een keertje het wel fijn vond dat je hem aanraakte. Zijn eerste pleegvader had het ook wel fijn gevonden, maar op een andere manier. Een manier die hem ook ziek maakte en ook nog eens bang. Hannah vond het nooit fijn, ze wist toch dat het allemaal gespeeld was. En nu was er iemand die het niet erg scheen te vinden en er geen verkeerde ideeën bij had. Het gaf toch een fijn gevoel, een gevoel waarvan hij dacht dat het voor eeuwig verdwenen was, en hem dus bang maakte; maar het voelde ook vreemd. En om eerlijk te zijn wist hij niet echt wat hij er nou precies van moest vinden.
Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Waarom werkte hij nu tegen? Nou, als hij alles perfect zou doen zoals zijn hart begeerde zou er ook niets meer aan zijn. Dus eigenlijk deed de jongen nog steeds wat hij wou. Hij slaakte een zucht, hield het boek onder een arm en pakte met zijn handen de polsen van Noah vast. ‘Kom op nou,’ smeekte hij met een quasi-zeurende stem, ‘Ik zal je wakker houden, beloofd!’ Hij trok een beetje aan zijn polsen wou hem overeind krijgen en dan meetrekken naar een willekeurige kamer. Hij zou zijn zin uiteindelijk toch wel krijgen.
‘En je denkt toch niet dat ik je heel saai ga voorlezen?’ merkte hij ietwat beledigd op, ‘Ik ga je overhoren, gekkie. En als je dingen niet weet zorgen we ervoor dat je ze de volgende keer wel weet. Zo simpel is het.’ Hij trok weer aandringend aan de pols van de jongen. ‘Je valt echt niet in slaap, ik weet heel veel manieren om je wakker te houden.’ O, en wat voor manieren. Maar die zou Noah nog wel ervaren. Hij kende zat manieren om mensen wakker te houden, maar dat hoefden deze van te voren nog niet te weten. Want dan was de lol er ook vanaf.

» Ai, frutpost. Sorry ^^'..

‘Dat zullen we nog wel eens zien,’ grijnsde hij uitdagend. Vervolgens trok hij de jongen speels aan zijn pols uit zijn stoel een willekeurige kamer in. Rustig deed hij de deur achter zich dicht, keek eventjes rond. Er was genoeg licht en hij had geen benauwd gevoel. Oké, dan was deze plek officieel door de test gekomen. Hij liep blij naar het eerste beste bed toe en ging erop zitten. Met een hand klopte hij op het bed naast zich; toonde daarmee aan dat Noah naast hem moest gaan zitten.
‘Oké, we gaan dit eens goed aanpakken,’ kondigde hij aan waarna hij het boek opensloeg en erin begon te bladeren. Hij wist niet precies wat de jongen moest kennen. Maar hij zou er wel commentaar op krijgen als hij verkeerde theorie zou vragen. Hij vond alles wat erin stond ontzettend saai als hij eerlijk was. Moest hij dit ook gaan leren? Hij wist bij god niet in welke klas Noah zat en hij had zijn boeken nog niet gekregen. Wat als hij dit onnozele gedoe ook allemaal moest gaan leren? Dat ging hij dus echt niet doen. Hij moest hier weg, en dan nog voordat hij zijn boeken zou krijgen. Want dan zou hij het smoesje van; ik heb mijn boeken nog niet, gewoon kunnen gebruiken. Misschien zou hij er ook over kunnen liegen, als het echt nodig was. Maar hij weigerde er iets over te leren.
Hij zou eerst nog wel eventjes zijn aanbod waar maken. Had weer met zijn nette manieren te maken. Hij had iets beloofd en moest dat ook nakomen. En des te leuker zou het achteraf zijn als hij eenmaal op het punt kwam waar hij liet zien wat hij echt van plan was. Het beste aan alles vond hij nog steeds de gezichten. Zo onthutst, zo onwetend. Als ze eens een kijkje in zijn hoofd zouden kunnen nemen, dan zouden ze vast net zo hard kunnen lachen als hem op het moment. Het amuseerde hem zo erg, gaf hem zo’n fijn gevoel. Maar geduld was belangrijk. En hij had zichzelf ook aangeleerd geduldig te zijn, en dat wierp zijn vruchten af. En er was een grote kans dat dat nu ook weer zo zou zijn.

Hij kreeg een brok in zijn keel. Hij staarde voor zich uit, straalde gewoon doodsangst uit. Een koude rilling kroop tergend langzaam over zijn rug. Alles leek ineens super langzaam te gaan. Zijn hartslag. Noah die ging zitten. Alles om hem heen. Doodsangst kwam om de hoek kijken. Het voelde net zoals de eerste keer. De eerste dag in dat vreselijke huis. Het huis van zijn pleegvader. Het ging vrijwel hetzelfde. Maar dit keer had hij het ernaar gemaakt. En hoewel het dit keer Noah was, die absoluut niet te vergelijken viel met die vent, maar het voelde op het moment precies zo. En het maakte hem bang.
Hij hoorde de stem van de jongen ergens ver op de achtergrond. Hij omklemde het boek krampachtig met zijn handen. Het enige wat hij nu nog kon horen waren waangeluiden die hij in zijn hoofd maakten. Al die geluiden die hij niet wou horen, ze echoden allemaal in zijn hoofd. Het moest ophouden, maar het werd enkel erger. Vele malen erger. Hij had alles zolang kunnen onderdrukken, onder controle kunnen houden. En nu, in één enkele seconde, door één actie; zonk hij weer helemaal terug naar de nare herinneringen die hij met zich meedroeg.
Al zijn spieren spanden zich aan en zijn blik schoot naar het boek toen hij zag dat er iemand aan zat. Een hand, een arm. Veel te dichtbij hem naar zijn zin. Hij gooide het boek Noah zijn kant op, wou het tegen hem aangooien en kroop zelf snel naar de andere kant van het bed. Hij bleef op de kant van het bed zitten, trok zijn benen op en maakte zich zo klein mogelijk. ‘Blijf van me af!’ schreeuwde hij, maar deze verstomde door zijn houding. Hij was bang, doodsbang. Toen hij eenmaal bij zijn pleegvader weg was gehaald duurde het eventjes om te herstellen. Maar die angst had hij al zolang niet meer gevoeld dat hij hem vergeten was. Toen hij nog in het huis zelf moest blijven had hij geleerd het te onderdrukken, enkel zodat hij zijn voordeel kon halen uit de situatie.
Hij trilde helemaal, had geen controle meer over zichzelf. Uiteindelijk keek hij weer op, tranen in zijn ogen en een smekende blik gevuld met angst. Hij knipperde met zijn ogen, moest eventjes weer terug komen in de nieuwe wereld. ‘Noah…’ fluisterde hij zachtjes, leek licht verbaasd. Hij keek weg, naar de grond. ‘Het spijt me… Ik was… Gewoon…’ Langzaam kroop hij weer dichter naar de jongen toe, wou zijn armen om de jongen slaan en ervoor zorgen dat hij niet weg kon komen. Meestal liepen anderen, op Hannah, altijd weg als hij weer eens moest denken aan vroeger. Ze vonden het maar eng en vreemd, en daarom wou hij voorkomen dat Noah weg zou gaan. Hij wou niet alleen zijn, dat zou – in zijn ogen – zijn dood betekenen. ‘Laat me niet alleen, alsjeblieft…’ fluisterde hij, overduidelijk wanhopig.

» Here. Have a poor little Alois c:

De omhelzing kwam als een verlossing, gaf hem dat veilige gevoel waar hij zo wanhopig naar opzoek was. Hij sloeg zijn armen om de jongen heen, klemde de stof van zijn shirt krampachtig tussen zijn vingers. Het leek net alsof de blonde jongen zichzelf probeerde te verstoppen in de stof van het shirt van Noah. Hij maakte een zacht kreun geluidje na het horen van zijn woorden, beet op zijn gehele onderlip. Wat nou als hij loog? Dat kon heel goed. Hij loog ook zoveel. Als hij geen trauma’s had gehad, had hij de jongen nu waarschijnlijk al iets aangedaan. En dan expres, dus niet hem bij toeval raken met een boek.
Hoe kon iemand hem niet alleen laten? Hij werd altijd alleen gelaten. Hij was alleen, op deze vervloekte wereld. En het enige wat hij wou was iemand bij hem hebben, zodat hij niet meer zo verdomd alleen was. Uiteindelijk moest hij wel loslaten. Maar hij wou nog niet. Wat als Noah zo snel als hij kon de benen zou nemen? Maar waarom zou hij hem dan omhelzen? Zelfs Hannah wou hem geen knuffel geven. Wist dat hij haar uiteindelijk weer pijn zou doen. Niemand had hem ooit vrijwillig in zijn of haar armen genomen. Op zijn pleeg vader dan na. Bij de gedachte eraan klemde hij zich nog krampachtiger vast aan Noah. Hij wou niet aan die vieze vent denken, alles behalve dat. En ondanks dat hij het niet wou, deed hij het toch.
Uiteindelijk liet hij de jongen los, probeerde hem van zich af te duwen. ‘Hou op,’ zei hij met een schorre stem, ‘Het is niets.’ Hij veegde de tranen met veel geweld weg uit zijn ooghoeken. Stom sentimenteel gedoe ook. Hij wou zich niet zo gedragen tegenover anderen. Deze kant van hem was zijn privé kant en niemand mocht hem zien of kennen. ‘Moest gewoon eventjes denken aan mijn… Pleegvader.’ Het woord kwam er met moeite uit. Het liefst had hij pedofiel gezegd. Pedofiel, vieze vent en noem het maar op. Maar alles behalve pleegvader.
Hij keek zijdelings naar Noah, had nu zelf ook een flinke blos op zijn wangen. ‘Sorry van het boek,’ murmelde hij bijna onhoorbaar. Hij keek eventjes achter zich, pakte het boek. Hij wreef weer in zijn ogen, klemde zijn kaken op elkaar. Hij staarde naar het boek, reikte het uit naar Noah – maar keek de jongen niet aan. ‘Misschien kun je toch beter gaan slapen.’ En dan kon hij later het excuus gebruiken dat hij waarschijnlijk gewoon vreemd had gedroomd en dit alles nooit was gebeurd. Dan had hij dat probleem ook alweer opgelost.

Hij klemde zijn kaken op elkaar, kneep zijn ogen dicht. Hij kon het niet helpen dat hij moest huilen. Maar hij wou niet huilen, niemand mocht hem zien huilen. Hij wou zich niet zo voelen, zo zwak en nutteloos. Zoals hij zich voelde de eerste lange weken en maanden in dat vreselijke huis van zijn pleegvader. Hij had niets kunnen beginnen tegen de vent, hij was toen zelfs nog jonger geweest dan nu. En zelfs op deze leeftijd had hij er niets tegen kunnen doen. Maar je leerde je aanpassen aan je omgeving, en dat was precies wat hij had gedaan. En nu was het onmogelijk voor de jongen om nog terug te veranderen naar de onwetende en zorgeloze ziel die hij ooit was geweest. Zijn omgeving, de mensen om hem heen, hadden ervoor gezorgd dat hij was geworden wie hij was. Een jongen vol met trauma´s die wanhopig probeerde deze te verbergen.
Maar ondanks het feit dat hij van binnen dolgraag getroost wou worden, wou hij niet dat iemand het zou weten. En daarom wou hij dat Noah ermee ophield. Hij was niet zwak. Of ja, hij wou niet zwak zijn. Dat was een betere omschrijving van het gebeuren in zijn gedachtes. Hij keek de jongen met de witte haren zijdelings aan. ‘Jíj begrijpt het?’ vroeg hij, lachte vervolgens spottend. ‘Nu ga je toch echt te ver.’ Hij wreef nog eens in zijn ogen, wou zijn houding herstellen. Maar dit was vrijwel onmogelijk. Hij wendde zijn blik weer af, zette zijn handen achter zich neer. ‘Als je het echt zou begrijpen zou je net zo zijn als ik, en dat ben je niet,’ merkte hij op. Oké, het was mogelijk dat mensen anders zouden zijn dan hem als ze precies hetzelfde mee hadden gemaakt. Hij was er nog vrij goed vanaf gekomen. Maar als Noah de misbruik had ervaren die hij had ervaren, dan was hij een heel ander persoon geweest. Want het was onmogelijk om zo te zijn als… Hem.
Hij verstarde, zijn grijns verdween. Hij ging recht zitten, keek naar Noah. Hij duwde met een vinger tegen de wang van de jongen, tuitte zijn lippen. ‘Nu maak je me misselijk,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Niemand wil vrijwillig bij mij blijven. Of ja, alleen dan in een kamer. En jij gaat heus geen uitzondering zijn.’ Aan de ene kant vond hij het fijn dat de jongen bij hem wou blijven. Maar aan de andere kant maakte het hem ook daadwerkelijk misselijk. Maar omdat hij het hele gevoel van blijdschap niet meer kende ervoer hij het als misselijkheid. Dus in principe kon je zeggen dat hij… Er stiekem dolblij mee was.

» En wie verpest het moment weer ;D ? Trolol.

Hij staarde met glazige ogen voor zich uit, had vreemd genoeg wel een glimlach op zijn gelaat. ‘Nu nog niet nee,’ fluisterde hij zachtjes, bijna onhoorbaar. Nu zou hij hem nog gewoon zien als een jongen die een o zo zwaar verleden had gehad. Hè bah, hij werd er zelf gewoon ziek van als hij er zo over dacht. Niemands verleden was tragisch of zwaar in zijn ogen. Het was hoe je ermee omging. Als je ging janken in een hoekje en jezelf liet weg kwijnen door wat er toen was gebeurd, was je gewoon zielig. Hij had geleerd om het beste uit de situatie te halen, en dat altijd in zijn voordeel. Je moest je neus de lucht insteken, vooruit kijken en verder lopen. Maar het was duidelijk dat sommigen dat niet konden. En die personen waren de zwakkere, de mindere, in zijn ogen dan.
Hij trok een wenkbrauw omhoog. ‘Ik zit hier amper een week op school. Hoe zouden mensen me al moeten kennen? Natuurlijk zou iedere willekeurige vreemde bij me blijven. Ze zijn ook zo naïef hier,’ merkte hij op, waarna hij zich naar Noah toe draaide. ‘Maar let maar op… Ik durf je te beloven dat na drie dagen je me nooit meer wilt zien,’ grijnsde hij, legde een hand op Noah zijn borst en probeerde hem tegen het bed duwen. ‘En ik zal je nu een van de vele redenen laten zien waarom je niet bij me wilt zijn.’
Als hij het eenmaal bij een iemand had geflikt zou het zich als een lopend vuurtje verspreidden. Al vermoedde hij wel dat Noah het meer voor zichzelf zou houden, hij zag hem niet echt aan als een of andere roddelaar. Maar dan had hij nog wat langer vrij spel, en zo erg vond hij dat niet. Maakte dingen wel wat gemakkelijker. Maar hij moest ervoor zorgen dat het bekend werd. Wat hij iedereen aandeed. Van plezierige dingen tot een werkelijke hel creëren voor anderen. Ze moesten het weten, iedereen. Totdat het algemeen bekend was en ze hem van school zouden sturen. Was zijn taak ook weer volbracht.

» Ow, zo vaag was 'ie niet hoor ^^
» Hoho, nu gaat Noah 't krijgen *wbw*

Waarom was dat joch nog niet bang de kamer uitgerend? Het irriteerde hem. Maar aan de ene kant maakte het alleen maar speelser. De arme jongen had werkelijk geen idee wie hij voor zich had. Als hij kon had hij de deur op slot gedaan, maar die had geen slot. En dan het licht uit… Of nee. Liever niet. Dan zou hij zichzelf alleen maar bang maken. Maar wetende dat er iemand anders in de kamer was die hem zoveel afleiding bood als hij maar kon vragen was compensatie genoeg. Of hij moest zich wel erg gaan aanstellen, maar daar was hij niet van.
Hij keek Noah eerst met grote ogen aan toen deze weer overeind schoot. Oké… Niet zoals hij had gepland. Hij had zichzelf versproken, teveel gezegd. Had hij maar gewoon de leugen opgehangen dat hij wou dat de jongen ging slapen, omdat dat beter zou zijn voor hun tweeën. En hoe. Zou hij zijn zin weer krijgen, die hij bijna altijd kreeg. Enkel omdat hij wist hoe hij ervoor moest zorgen dat het werkelijkheid was. Wat dat betreft kon je hem hoogbegaafd noemen. Maar het was jammer dat hij zijn intelligentie ergens anders voor gebruikte dan voor school, waar het om te beginnen eigenlijk voor bedoeld was.
Hij legde een hand op Noah zijn arm, duwde hem vervolgens nog verder weg en sloot zijn ogen. ‘Zie je? Je bent nu al bang voor me,’ sprak hij plagend waarna hij grinnikte. Hij stond op, strekte zijn armen. Hij draaide zich om, bleef voor Noah staan. Hij legde weer een hand op de jongen zijn wang, om vervolgens zijn wijsvinger naar zijn kin te laten glijden en deze omhoog te duwen. ‘Je bent moe,’ begon hij, probeerde serieus over te komen, ‘En dat maakt het niet leuk. Dus ga jij maar slapen of zo. Ik heb betere dingen te doen.’ Hij liet de jongen voor wat het was, draaide zich weer om en liep naar de deur. Hij pakte de klink vast, duwde deze naar beneden. ‘Ik zei het toch?’ zei hij nog spottend waarna hij de deur achter zich sloot.

Topic uit ~

» Wacht wat ._.
ANTI-CLIMAX.
Nee, maar ik houd van tijdrekken n_n