Met een zalig gevoel rekt ze zich uit, waardoor ze Siegmund bijna het bed duwt. Met een geïrriteerd geluid springt hij van het bed, waar hij zichzelf eens goed uitrekt en zijn pels weer in vorm schudt. Ze zet zich recht en rekt nog eens haar armen in de lucht. De nacht was wat slechter gegaan dan de laatste week, maar het maakt haar niet uit. Sinds een goede tijd heeft ze geen nachtmerries meer en dat maakt haar dagen altijd beter. Met een zwaai van haar benen staan haar beide voeten op de warme houten vloer van haar kamer en kleed ze zich rustig aan. De tijd dat zijn baasje zich klaarmaakt. Ze neemt de versleten haarborstel en kamt haar haren en met een glimlach kijkt ze naar haar eigen spiegelbeeld. Haar haar is nu op een lengte gekomen dat iedereen haat. Te kort om in een paardenstaart te steken, maar te kort om je niet te storen. Deze groeitijd lijkt ook nog eens het langste te zijn. Toch gaat ze doorbijten om weer haar lange rode en volle lokken te hebben. Ze hoop tenminste dat ze even vol gaan worden als vroeger, misschien heeft ze ze te veel geknipt en zal het nooit meer in de originele vorm komen. Dan trekt ze de zwarte t-shirt waarmee ze slaapt over haar hoofd en ziet ze dat ze nog maar twee verse shirts heeft, het is tijd dat ze nog eens naar de wasserij gaat, maar niet vandaag. De zon nodigt haar uit om naar buiten te gaan. Met een zwarte rolkraag pul en een zwarte broek stapt ze uit de kamer, gevolgd door de enthousiaste Duiste Herder. Ze had nog eens in haar agenda gekeken of dat er geen lessen zijn gepland, maar haar dag staat volledig leeg. Ze neemt haar rugzakje, waar een potlood en haar leren schriftje in ligt. Ze heeft zich voorgenomen om vandaag de mooie plekken van Starshine te bezoeken en haar tekentalent nog eens boven te halen. Het is te lang geleden dat ze nog eens getekend heeft, daar moet snel verandering in komen. Eerst brengt ze nog een bezoek aan de grote eetzaal, neemt voor zichzelf twee broodjes met ham en nog een paar sneetjes ham voor Siegmund. Die pakt ze in plastieke zakjes en legt ze in haar zwarte rugzak. Met de rits te sluiten, heeft ze de slider ineens tussen haar vingers... Meen je dat nu?! Gelukkig vind ze nog drie veiligheidsspelden op de bodem van haar zak en gebruikt ze die om de zak zo goed en kwaad mogelijk te sluiten. Dan zit er niks anders op om na Quiet Lake naar Oak's Field te lopen en een nieuwe rugzak te kopen. Toch verandert er niks aan haar humeur, dit zag ze al lang aankomen.
Iedereen ontwijkend en bijna huppelend loopt ze door de poorten, opweg naar Quiet Lake. Een plaats die ze al een paar keer was voorbij gelopen, maar elke keer opnieuw de basis van haar plannen had gestopt door ontmoetingen van nieuwe mensen. Niet dat ze zich eraan stoort, in tegendeel zelf. Het geeft haar het gevoel dat ze omringd wordt door goede mensen en dus niet meer alleen is in dit heelal.
Siegmund is even enthousiast als zij, maar ineens blaft hij naar iets dat ze nog niet ziet. Hij loopt voor haar uit, en rond zijn grote gestalte ziet ze iets ros rondhuppelen. Is dat een vosje? Ze loopt meteen naar haar herder en gaat door haar knieën om het vosje te kunnen bekijken. 'Dag kleintje, waar kom jij vandaan?' het vosje loopt haar voor, richting Quiet Lake. Ze weet wel dat hier wat wilde wezens rond lopen, maar toch is ze benieuwd wat het haar moet tonen. Ze loopt achter het vosje aan en ziet ze het prachtig meer. Wat wel meteen opvalt tussen het blauw en groen, zijn de rode lange haren van een tweede persoon. Het vosje lijkt de persoon te kennen. Zal misschien zijn/haar baasje zijn. Voorzichtig loopt ze naar de persoon, waarvan ze nu ziet dat het meisje moet zijn. Ze ziet hoe haar voeten in het water liggen, "Hey, ik wou even laten weten dat je vosje wel redelijk ver was gaan lopen, gewoon om je te verwittigen, niks aan de hand" zegt ze. Er is niks in haar stem die aantoont dat ze het meisje met de vinger aanwijst, ze weet zelf hoe het is om een huisdier te hebben die vrij mag rondlopen. Ze zou het zelf enorm appreciëren als mensen haar verwittigen wat er met haar Siegmund gebeurt. Hierbij geeft ze het meisje nog een vriendelijke glimlach en gaat ze iets verder zitten, wel nog op gehoorafstand, wie weet wilt ze zelf nog commentaar geven op haar opmerking.
In kleermakerszit zet ze zich aan de rand van het meer en opent ze de drie veiligheidsspelden. Ze haalt de broodjes en de sneetjes hesp eruit en geeft een sneetje aan Siegmund. Die eet hij met veel smaak, maar gaat dan rond lopen, even zijn poten strekken. Ze laat hem zijn gang gaan, wetend dat de vos geen probleem zal veroorzaken, sinds ze al een aangename kennismaking hadden. Even kijkt ze voor zich uit en begint te tekenen.

Het is al zo lang geleden dat ze nog eens getekend heeft, maar ze hoopt tenminste dat ze haar vaardigheden niet kwijt is. Als het tekenen haar goed gaat, zal ze aquarellen materialen kopen. Dat is toch één van haar favorieten materialen om te kleuren, maar voor nu houdt ze het voorlopig met potlood lijnen en schaduwen. Onderweg komt ze tot haar verbazing een heel klein vosje tegen, gelukkig lijkt het toch niet verloren gelopen. Het vosje huppelt rond zijn eigenares met de rode haren. Olivia hoeft diens uitdrukking niet te zien om te weten dat deze persoon in zich draagt. Het valt haar op dat ze, zelf na zoveel weken hier te leven, nog steeds een grote drukte in zich voelt. Siegmund had een vriendelijke groet naar het vosje geblaft, maar wachtte verder af op de goedkeuring van de twee eigenaressen. Met haar kleine gestalte zijn mensen nog steeds verbaasd over de discipline dat ze Siegmund heeft aangeleerd. Met een stem zo kalm als het onaangeraakt water van het meer, legt ze het meisje uit dat haar vosje wat ver was gaan lopen. Zonder er nog onnodige woorden aan vuil te maken, zoekt ze een plekje uit op de rand van het meer. Als ze het beste kader voor zich ziet, waar je een perfect beeld hebt van het water, het achterliggend woud en de heldere lucht.
De veiligheidsspelden die voor een aflsuiting van haar rugzak zorgt, steekt ze voorlopig in het voorste klein zakje van de rugzak.
Als ze een paar potloodlijnen op het papier heeft, heeft ze heimwee naar haar kistje met haar tekenmateriaal. Niet dat ze er alles van gebruikte, maar haar grooste gemis is haar aquarelle kistje. Het meer is een perfect moment om je aquarelle technieken uit te testen. Zal voor later zijn.

Er waren nog maar een paar schetsmatige strepen op haar blad als ze een stem hoort. Nog even en ze was helemaal in haar trance van concentratie verloren gegaan. Dat is het moment dat je haar wakker moet schudden om respons te krijgen. Kunst is haar manier van ontspannen, genietend van haar omgeving en haar rechterhand die de omgeving realistisch op papier zet.
"ow niks speciaal" antwoord ze met een klein spottende glimlach. Ook al heeft ze al altijd getekend en veel vooruitgang geboekt, ze zal nooit met te veel trots haar weeken tonen. Liefst nooit, maar als het gebeurd, dan staat ze open voor opbouwende kritieken.
Ondertussen was haar huisdier de omgeving aan het verkennen, benieuwd om wat het vosje zou doen.

Het is al zo lang geleden dat ze nog eens getekend heeft, maar ze hoopt tenminste dat ze haar vaardigheden niet kwijt is. Als het tekenen haar goed gaat, zal ze aquarellen materialen kopen. Dat is toch één van haar favorieten materialen om te kleuren, maar voor nu houdt ze het voorlopig met potlood lijnen en schaduwen. Ze heeft een paar dagen geleden ook iets ontdekt dat Aquarelle Markers noemt. Stiften die je met water kan aanleggen. De beelden die ze als voorbeeld hadden gemakt waren werkelijk prachtig.
Onderweg komt ze tot haar verbazing een heel klein vosje tegen, gelukkig lijkt het toch niet verloren gelopen of een wilde te zijn en het meisje lijkt dankbaar voor haar waarschuwing. Natuurlijk als elk klein dier zijn ze te enthousiast en is hij weer aan het rondhuppelen. Benieuwd naar hoe de grote volwassen Duitse Herder op hem zou reageren. Siegmund mag dan wel de grote hebben van een volwassen hond, maar in zijn hoofd is hij net zo klein als de vos zelf. Toch blijft hij voorzichtig om de kleine vos niet omver te lopen. Eigenlijk wel grappig om te zien hoe een dier omkijkt naar zijn omgeving. Het tekenen lijkt beter te gaan dan ze had verwacht, wat haar weer een goed gevoel geeft van zelfvertrouwen. Het meisje lijkt interesse te hebben om wat ze tekent, maar zoals altijd blijft Olivia bescheiden, niet wetend wie ze voor haar heeft natuurlijk. Nog steeds met haar blik die van het uitzicht naar haar hand wisselt antwoord ze dat het niet veel bijzonders is dat ze tekent.
"Niets speciaal? Kunst is altijd speciaal, kunst is een vorm van therapie en uiting." Hierom moet Olivia toch wel lachen en stopt ze even haar hand te bewegen om geen trillende lijnen te maken. Duidelijk iemand die ook om kunst geeft, iemand die op dezelfde golflengte staat als Olivia. "Ik durf te wedden dat je heus wel wat moois maakt."daarbij draait Olivia haar hoofd om het meisje met een grote glimlach aan te kijken. Dat geeft dan nog eens een extra goed gevoel om te weten dat iemand op dezelfde manier denkt als jij en waarschijnlijk niet zal neerkijken als het beeld toch niet zo mooi is als mensen van perfectionisten verwachten.
"Mijn naam is Otta, aangenaam. Hoe heet jij?" Al een hele tijd wankelt het potlood evenwichtig tussen haar wijsvinger en duim. Ze draait haar hoofd weer om om naar de persoon te kijken die zich net als Otta had voorgesteld. Wel een speciale naam, maar in de goede vorm. "Olivia, en die grote jongen daar," zegt ze als ze achter zich wijst, "Is Siegmund. Hij mag dan misschien groot en onhandig zijn, maar hij is voorzichtiger dan de meeste honden van zijn afmeting." zegt ze om het meisje nog meer gerust te stellen dat haar vosje wel veilig is bij hem. Ook al merkt ze wel op dat het vosje en Otta een vertrouwen hebben die Olivia met haar Herder heeft. Een band die weinig mensen kunnen begrijpen en ooit zullen aanvoelen. Nog iets waarmee ze op gelijke hoogte staan.
"Ik vrees dat zelf de beste er niet in zou slagen om dit in zijn hele ornaat op papier te krijgen," zegt ze dan als ze weer naar het meer kijkt. Dit is zo een omgeving die je in geen enkele manier kunt namaken op papier. De rust die het uitstraalt, de kleuren die je amper zou kunnen nadoen door al de schakeringen,... Anderzijds wel een grote uitdaging om toch zo dicht mogelijk in de buurt te komen.



OOC: mijn excuses voor het schaamtelijk laat antwoord xO