Zack was al een tijdje op zijn eentje. Hij wilde alleen zijn, gewoon rust om na te denken en iets te doen waar hij zin in had. Misschien iets op zijn ukkie gaan drinken? Ja dat kon hij perfect doen, hij had toch niets te doen en hij had eigenlijk alleen maar met een goede vriend van hem liggen babbelen over de telefoon. Dat kon hij in het café ook doen, een goed gesprek aangaan via de telefoon. Eigenlijk zat Zack gewoon in zijn zetel met een sportbroek, sportschoenen en een t-shirt zonder mouwen. Hij zou naar buiten gaan en wel nu. Langzaamaan stond hij op en nam hij zijn geld en zijn telefoon mee en stak deze in de broekzakken die een rits hadden. Een lange geeuw werd geslaakt en hij rekte zich uit. Op een slakkentempo verliet hij zijn kamer en liep hij de etage uit. Enkele vieze blikken werden op hem gericht maar daar keek hij zelfs nog geeneens naar. Hij had geen idee wat hij had mispeuterd, dus hij liet ze maar voor wat ze waren. Een diepe zucht verliet zijn mond eenmaal hij buiten was, een echte glimlach was nog niet op zijn gezicht verschenen en hij liep richting de bokkenburcht. Een rustig café waardat hij in alle rust kon nadenken. Rhine had al een tijd niets meer van zich laten horen en dat baarde hem wel een beetje zorgen. Het was ook immers een tijd geleden sinds die dikke ruzie dat Rhine hem ervan had verschuldigd haar gedumpt te hebben. Hij snapte het niet goed meer. Met zijn handen gekruist voor zijn borstkas liep hij door de winkelstraat, de winkels negerend om meteen naar de bar te lopen. Hij liep binnen en het verbaasde hem dat het hier zo leeg was. Maar dat was des te beter voor hem. Rust was alles wat hij nodig had. Hij liep naar een tafel aan het raam en ging daar zitten. Al snel kwam een ober zijn bestelling opnemen, dit was een glas frisdrank. De ober liep weg en Zack staarde afwezig door het raam. Hij hoorde zelfs niet de stoel achteruit gedaan worden en zag geeneens een persoon die daar ging zitten.

(derp)

3 dagen was het. 3 dagen geleden had ze iemand vermoord, 3 dagen geleden was ze bijna zelf vermoord, 3 dagen geleden was ze gered door de moordenaar. Ja een moordenaar hielp een moordenaar met een moord op een moordenaar om vervolgens bijna zelf vermoord te worden met als gevolg bijna zelf een moord te begaan en daarna de moordenaar te redden. Een heel hoofdbrekend gedoe dus. Rhine hd al veel stof tot nadenken gehad maar nu met dat erbij stond haar hoofd echt op ontploffen. Haar nek in een wollen sjaal, op haar hoofd een zwart modieus mutsje om haar hoofdwond te bedekken en strakke moderne handschoenen om het gedroogde bloed dat niet van haar handen afwilde te verbergen. Rhine zag er nog breekbaarder en instabieler uit dan anders. Ze had paarsachtige kringen onder haar ogen door vermoeidheid. Haar huid bijna net zo wit als sneeuw. maar door de kleren werd dit grotendeels verhuld. Ze wilde weg van de schol waar mensen waren die haar vragen konden stellen dus liep ze door de stad. Ze kon het niet wagen om in de rustige donkere steegjes te lopen ze wilde niet weer overvallen worden dus liep ze door drukkere straten en ging ze een cafe binnen. het was er rustig en behoorlijk warmm maar toch hirld rhine haar dikke winter kleren aan. ze liep naar de toog en bestelde een warme chocomelk met slagroom en hagelslag. Ze had zack niet opgemerkt en misschien maar goed ook anders was ze waarschijnlijk in paniek geraakt.

Het was allemaal zo moeilijk, zo onbegrijpbaar. Waarom kon het gewoon allemaal niet gemakkelijk gaan? Arg! Het werd Zack te veel, nee het was echt niet gemakkelijk. Rhine die hem negeerde en van Kunsel had hij al een tijdje niets gehoord. Een diepe zucht verliet zijn keel en hij bonkte met zijn hoofd op de tafel. Misschien moest hij toch Kunsel bellen? Hij nam zijn mobiel en hij stond recht. Hij tikte het nummer in en liep straal langs Rhine voorbij. Hij nam zijn frisdrank van de toog en eindelijk nam Kunsel op. "Hey makker, lang niet meer gehoord" zei Zack met een brede grijns, nog altijd had hij Rhine niet herkend. Hij liep weer naar zijn plekje en begon een gezellig praatje met zijn oude vriend "Goh alles verloopt redelijk, buiten dat ik mijn vriendin al een tijdje niet meer gehoord heb. Ik mis haar best wel en ik ben ook redelijk ongerust." Hij zweeg even en luisterde naar wat zijn vriend te zeggen had. "Gewoon afwachten? Je weet toch dat ik geen geduld heb? Maaar... Oh okey, ik zal het proberen. Heb jij nog dingen die ik eventueel kan doen ofzo?" vroeg hij met een zorgeloze grimas op zijn gezicht. "Hm, dat kan ik inderdaad proberen en oh echt? Heb je een vriendin? Daarom dat je al een tijdje niets meer van je hebt laten horen. Nu snap ik het. Maar ik zal je laten dan, bedankt voor de tip en hou je goed hé! Bye" Hij klikte zijn gsm dicht en hij dronk van zijn frisdrank. Hij keek even naar het meisje aan de bar die in winterkleren daar stond met een chocomelk. En dan keek hij naar zichzelf die in zomerkleren naar buiten was gewandelt. Maar ja, hij had het veel warmer dan iemand anders. Al was dat voor hem ook een raadsel. Hij keek vervolgens afwezig uit het raam en hij slaakte een diepe zucht. Hij verveelde zich.

Rhine merkte Zack al snel op. Een lichte vlaag van paniek benam haar waardoor ze haar muts nog verder over haar hoofd trok. Ze zag hoe hij zijn telefoon nam en begon te bellen. "Hey makker, lang niet meer gehoord" zei Zack met een brede grijns. Zou dat die vriend zijn die hem altijd tips gaf? Rhine wilde het eigenlijk wel weten. ze nam kleine slokjes van haar dampende chocolade melk. Hmm ze was echt dol op dat drankje op dagen zoals deze. "Goh alles verloopt redelijk, buiten dat ik mijn vriendin al een tijdje niet meer gehoord heb. Ik mis haar best wel en ik ben ook redelijk ongerust." Hij zweeg even en luisterde naar wat zijn vriend te zeggen had. Rhine kromp even ineen. Ja oké ze had al even niets meer van zich laten horen maar ze had ook zoveel aan haar hoofd. En met die moord en de ontmoeting met rhine werd het er niet echt beter op. Rhine leit een zuchtjes horen. Eigenlijk wilde ze hem ook helemaal neit onder ogen komen. ze wilde niet dat hij zag hoe ziekelijk bleek en kwetsbaar ze was. "Gewoon afwachten? Je weet toch dat ik geen geduld heb? Maaar... Oh okey, ik zal het proberen. Heb jij nog dingen die ik eventueel kan doen ofzo?" vroeg hij met een zorgeloze grimas op zijn gezicht. Hmmm blijkbaar had die vriend toch best wel slimme ideeën. Ja afwachten dat was wat Zack moest doen. Wachten tot zij naar hem kwam anders zou hij alles alleen maar moeilijker en ingewikkelder maken. "Hm, dat kan ik inderdaad proberen en oh echt? Heb je een vriendin? Daarom dat je al een tijdje niets meer van je hebt laten horen. Nu snap ik het. Maar ik zal je laten dan, bedankt voor de tip en hou je goed hé! Bye" Hij klikte zijn gsm dicht en hij dronk van zijn frisdrank. Ergens was Rhine best nieuwsgierig naar wat Zack kon proberen volgens die vriend. Ze zag hoe hij daar uit het ram aan het staren was. Die blik in zijn ogen kende ze, hij verveelde zich te pletter. Na een korte aarzelign schraapte Rhine al haar moed bij elkaar en liep ze op hem af. Of eigenlijk liep ze op zijn rug af. Ze ging achter hem staan nog steeds helemaal ingepakt in haar winterkleren ookal had ze het best warm. "Je vriend had gelijk weet je...Je moest gewoon afwachten, ik kom altijd naar je toe..." Zei ze met een zachte liefdevolle stem wachtend tot hij zich zou omdraaien.

Hij nam zijn mobiel en hij stond recht. Hij tikte het nummer in en liep straal langs Rhine voorbij. Hij nam zijn frisdrank van de toog en eindelijk nam Kunsel op. "Hey makker, lang niet meer gehoord" zei Zack met een brede grijns, nog altijd had hij Rhine niet herkend. Hij liep weer naar zijn plekje en begon een gezellig praatje met zijn oude vriend "Goh alles verloopt redelijk, buiten dat ik mijn vriendin al een tijdje niet meer gehoord heb. Ik mis haar best wel en ik ben ook redelijk ongerust." Hij zweeg even en luisterde naar wat zijn vriend te zeggen had. "Gewoon afwachten? Je weet toch dat ik geen geduld heb? Maaar... Oh okey, ik zal het proberen. Heb jij nog dingen die ik eventueel kan doen ofzo?" vroeg hij met een zorgeloze grimas op zijn gezicht. "Hm, dat kan ik inderdaad proberen en oh echt? Heb je een vriendin? Daarom dat je al een tijdje niets meer van je hebt laten horen. Nu snap ik het. Maar ik zal je laten dan, bedankt voor de tip en hou je goed hé! Bye" Hij klikte zijn gsm dicht en hij dronk van zijn frisdrank. Hij liet even zijn blik glijden over het meisje aan de bar, maar besteedde niet veel aandacht aan haar, dat had geen nut, hij had iemand en het kon hem allemaal geen barst schelen. Hij wilde eigenlijk gewoon alleen zijn. Zodat hij kon nadenken. "Je vriend had gelijk weet je...Je moest gewoon afwachten, ik kom altijd naar je toe..." Zei ze met een zachte liefdevolle stem. Zack draaide zich om en zag het meisje dat ingepakt zat in de dikke winterjas. "Rhine? Ik had je niet herkend meid" zei hij met een glimlach maar hij omhelsde haar niet. Iets in hem zei dat niet te doen. Hij moest mysterieus doen, gewoon zien of ze hem in de armen zou vliegen of afstandelijk zou doen, zoals ze altijd deed. Hij wendde zijn blik af van Rhine en keek weer uit het raam. Hij dronk afwezig van zijn drinken. Hij wilde zo graag in haar armen vliegen, maar hij moest afwachten, zien of zij wel hetzelfde voor hem voelde.

Zack draaide zich om en zag het meisje dat ingepakt zat in de dikke winterjas. "Rhine? Ik had je niet herkend meid" zei hij met een glimlach maar hij omhelsde haar niet. Dat vond ze vreemd. Normaal werd ze altijd meteen geplet hugt en nu kreeg ze zelfs geen schouderklopje. "Misschien was dat wel de bedoeling" Zei ze met een klein ondeugend grijnsje. Hij wendde zijn blik af van Rhine en keek weer uit het raam. Hij dronk afwezig van zijn drinken. Rhine probeerde het te verwerken. Waar had hij nu weer last van? Stonk ze of zo? Nee ze was vanochtend nog in bad geweest en haar deodorant werkte uitstekend. Ze ging tegenover hem zitten en bestudeerde hem met een overpeinzend gezicht. W>at was er aan de hand? Rhine had werkelijk geen idee. "Euhm...Zack? Heb ik iets verkeerds gedaan ofzo?" Vroeg ze met een zachte stem. Rhine was slecht in zijn subtiele hints. Zoiets verwachtte je gewoon niet van Zack anders was hij altijd zo rechtuit en aanhankelijk als een verliefde puppy. En nu...nu deed hij gewoonweg vreemd en afstandelijk een beetje een rare versie van Rhine zelf. ja echt uitermate vreemd. Het was zelfs zo vreemd dat Rhine er een beetje ongerust van werd. Waarom deed hij zo?

Zack dacht na, waarom was alles in het leven zo moeilijk? Niets was ooit normaal bij hem verlopen. De massamoord in Nova, dan Angeal die hem puppy begon te noemen vanwege zijn enthousiasme en zijn eeuwig trouwe puppy oogjes. Het was een deel van hem, die helderblauwe ogen. Maar de herinneringen bleven hem dwars zitten. Hij greep naar zijn gsm en klikte deze open om te bellen, maar zijn ogen bleven even staan op de nummer van Angeal. Zack miste hem, enorm hard zelfs. Maar Angeal was diegene geweest die niets meer van hem liet horen. Uiteindelijk drukte hij verder tot de naam van Kunsel zichtbaar werd en hij op het telefoontje drukte. Eindelijk nam Kunsel op, dat werd ook eens tijd zeg. "Hey makker, lang niet meer gehoord" zei Zack met een brede grijns, nog altijd had hij Rhine niet herkend. Hij liep weer naar zijn plekje en begon een gezellig praatje met zijn oude vriend "Goh alles verloopt redelijk, buiten dat ik mijn vriendin al een tijdje niet meer gehoord heb. Ik mis haar best wel en ik ben ook redelijk ongerust." Hij zweeg even en luisterde naar wat zijn vriend te zeggen had. "Gewoon afwachten? Je weet toch dat ik geen geduld heb? Maaar... Oh okey, ik zal het proberen. Heb jij nog dingen die ik eventueel kan doen ofzo?" vroeg hij met een zorgeloze grimas op zijn gezicht. "Hm, dat kan ik inderdaad proberen en oh echt? Heb je een vriendin? Daarom dat je al een tijdje niets meer van je hebt laten horen. Nu snap ik het. Maar ik zal je laten dan, bedankt voor de tip en hou je goed hé! Bye" Hij klikte zijn gsm dicht en hij dronk van zijn frisdrank. Hij liet even zijn blik glijden over het meisje aan de bar, maar besteedde niet veel aandacht aan haar, dat had geen nut, hij had iemand en het kon hem allemaal geen barst schelen. Het was allemaal niet simpel voor hem. Weer schoten herinneringen door zijn hoofd, deze keer was het Aerys, Aerys… De bloemen buggy die ze samen in elkaar hadden geknutseld, zodat zij haar zelfgekweekte bloemen kon verkopen, die ene keer op het dak van de vervallen kerk dat hij door het dak viel en recht in haar bloemenbed viel. Het was allemaal zo snel gebeurd en voor ze het wisten waren ze beste vrienden, maar die moordpartij op Nova had alles wat hem dierbaar was, bijna alles… Weggehaald. Maar er kwamen nieuwe mensen in de plaats… Angeal en Ace, die kregen een speciale plaats in zijn hart en dat wisten ze. Opeens werd hij uit zijn gedachten geschud door een liefdevolle stem: "Je vriend had gelijk weet je...Je moest gewoon afwachten, ik kom altijd naar je toe..." Hij draaide zich met een ruk om en glimlachte, maar niet zo breed als normaal. "Rhine? Ik had je niet herkend meid" Ze werd niet omhelsd, zijn hoofd stond er niet zo naar. En trouwens hij moest ook niet altijd alle moeite doen. Zij mocht ook wel eens een keertje moeite doen. "Misschien was dat wel de bedoeling" Zei ze met een klein ondeugend grijnsje. Zack haalde zijn schouders op, wendde zijn blik af en staarde weer door het raam terwijl hij van zijn drankje dronk. "Euhm...Zack? Heb ik iets verkeerds gedaan ofzo?" Vroeg ze met een zachte stem. “Niets” zei hij zachtjes, hij miste Angeal, maar dat wilde hij totaal niet toegeven dat hij de eigenaar van het weeshuis miste dat hem had opgevangen, had getroost en hem tot Zack de puppy had gedoopt. Nog steeds keek hij afwezig door het raam, nog steeds vond hij dat Rhine deze keer eens moeite moest doen en niet hij. Hij was het beu om altijd maar diegene te zijn die alle moeite van de wereld moest doen om 1% van haar aandacht te krijgen. Een zucht verliet zijn keel en hij draaide zich weer recht op de stoel. Hij leunde met zijn ellebogen op tafel terwijl hij met zijn handen in zijn haar zat. Nee hij mocht niet toegeven, hij mocht haar niet knuffelen. Zij moest maar voor een keertje het initiatief nemen. Zack was het beu geworden dat hij als een puppy achter haar aan liep.

Zack gedroeg zich ronduit vreemd. Hij was afstandelijk en kortaf, haar evenbeeld zeg maar. Maar waarom deed hij zo? Hij hoorde niet kil en afstandelijk te zijn. Hij hoorde springerig en vrolijk als een springende kwispelende puppy te zijn! Niet depri en stil, ja rhine had hem nog nooit zo lang stil zien zitten. Zo werkte het niet hij hoorde haar tegenpool te zijn. Ze brak haar hersenen erover maar kon geen rationeel antwoord vinden. “Niets” zei hij zachtjes. "Niets hè...daar lijkt het thans niet op..." Zei ze iet wat wantrouwig. Een zucht verliet zijn keel en hij draaide zich weer recht op de stoel. Hij leunde met zijn ellebogen op tafel terwijl hij met zijn handen in zijn haar zat. Ooh jongens dit was dus echt niet goed. Werd hij nu alweer verdrietig door haar? Rhine raakte lichtelijk in paniek en kreeg het daardoor dus nog heter. Maar ze mocht haar dikke winterkleren niet uitdoen. Dan zou zack zien hoe ze eruitzag, dan zou hij zich zorgen maken. Ze wilde zich zo graag in zijn armen nestelen en alles vergeten. Maar hij nam haar maar niet vast. Rhine stond op iet of wat twijfelend wurmelde ze zich op zijn schoot. Tussen zijn armen in haar armen om zijn middel haar borst tegen het kuiltje bij zijn borst haar ogen gesloten. Een zucht verliet haar mond. Ja dit was goed, dit was veilig, dit was vertrouwt dit was gewoon puur zack. Hij was altijd warm lief en verrtrouwt hij bood haar steun en liefde. Niemand had haar ooit zoveel kunnen geven als hij. Ze opende haar ogen weer en keek hem aan. "Waarom doe je zo? waarom gedraag je je als...mij?" Vroeg ze twijfelend. Nee ze snapte er niets van. zack deed nooit zo afstandelijkt egen haar hij was altijd vrolijk en open maar nu leek hij wel een aardappelzak, een depressieve aardappelzak. Nee ze wilde geen aardappel zack ze wilde haar puppy zack maar hoe kreeg ze die terug? Hoe kreeg ze haar lieve hyperactieve overbezorgde springende puppy terug?

Zack gedroeg zich zo vreemd omdat hij anders geen aandacht kreeg, omdat hij er dan achter moest smeken en al dat gedoe was hij beu.. Heel erg beu zelfs. Altijd maar aandacht vragen en het nooit krijgen. Nu mocht zij eens moeite gaan doen. “Niets” zei hij zachtjes. "Niets hè...daar lijkt het thans niet op..." Zei ze iet wat wantrouwig. Een zucht verliet zijn keel en hij draaide zich weer recht op de stoel. Hij leunde met zijn ellebogen op tafel terwijl hij met zijn handen in zijn haar zat. Hij miste Angeal enorm hard, waarom kwam hij hem niet bezoeken of liet hij een sms achter op zijn gsm. Nee hij had er al maanden niets meer van gehoord. Het was allemaal niet gemakkelijk voor Zack. Maar nu kon hij het eventjes niet opbrengen om positief te zijn. Het was niet gemakkelijk voor hem. En toen gebeurde het, Rhine wurmde zich op zijn schoot en hij ging gewoon weer rechter zitten, maar nog steeds was er geen glimlach op zijn gezicht te bespeuren. Een zucht verliet haar mond, maar echt erop reageren deed hij niet, hij was met zijn gedachten elders. "Waarom doe je zo? waarom gedraag je je als...mij?" Vroeg ze twijfelend. "Ik mis een aantal mensen" mompelde hij maar dan trilde zijn broekzak. Langzaamaan haalde hij zijn gsm er uit en hij klapte hem open. Zijn ogen werden groot, het berichtje was van Angeal.

"Hey puppy, ik heb gehoord van je pleegouders dat je naar een speciale school genaamd SSA bent vertrokken. Ik was gisteren bij je pleegouders om je nog eens te kunnen zien, maar blijkbaar was dat dus niet mogelijk en dan vertelde ze erover. Ik mis je makker, het ga je goed, Zack de puppy.
Angeal"

Zack las het bericht meerdere keren en dan ontstond er een glimlach op zijn gezicht "Angeal..." mompelde hij en hij glimlachte nog breder. Hij deed zijn gsm wel en kuste Rhine liefdevol "Jij brengt geluk" zei hij zachtjes terwijl hij haar nog meer kusjes gaf. Ja ze bracht echt geluk, zij was zijn persoonlijke geluksbrenger die hij heel graag zag.

Geen reactie, niets. Ja ze zou gewoonweg meer reactie krijgen van een aardappelzak. Wat had hij toch? Hij zei dat ze niets verkkeerds had gedaan maar waarom negeerde hij haar dan? "Ik mis een aantal mensen" mompelde hij maar dan trilde zijn broekzak. Langzaamaan haalde hij zijn gsm er uit en hij klapte hem open. Zijn ogen werden groot. Rhine snapte er serieus niets meer van. Soms was Zack gewoon erg verwarrend. Zack las het bericht meerdere keren en dan ontstond er een glimlach op zijn gezicht "Angeal..." mompelde hij en hij glimlachte nog breder. Hij deed zijn gsm wel en kuste Rhine liefdevol "Jij brengt geluk" zei hij zachtjes terwijl hij haar nog meer kusjes gaf. Rhine knipperde een paar keer verbaasd met haar ogen. "Huh?" Mompelde ze vragend. Hoezo bracht zij ineens geluk? Hoezo was hij nu ineens wel vrolijk? En wie was die Angeal in godsnaam? Rhine vond zijn kusjes ntuurlijk heel fijn maar ze kreeg het er ook allleen maar warmer door. "Wow rustig Zack ik krijg geen lucht schat" Spartelde ze terwijl ze haar sjaal een beetje van haar keel wegtrok, maar haar veel te dikke winterkleren uitdoen daar dacht rhine niet aan. Nee die bleven mooi aan. Ze verborgen alles dat hij niet mocht weten. Ja oké ze wist dat hij haar wondes makkelijk kon helen maar dan zou ze moeten uitleggen hoe ze er aan kwam en moeten toegeven dat ze iemand vermoord had...alweer. Nee dat kon ze hem niet aandoen. "Wie is die Angeal?" Vroeg ze met een geïnteresseerde liefdevolle stem. Ja ze wilde het graag weten.

Rhine kreeg geen reactie uit Zack, hij was compleet van de kaart en zijn gedachten waren elders aanwezig, bij Angeal, Ace en Aerys... Man wat miste hij deze drie personen, ze twee eersten leefden nog, de laatste was gestorven door een demoon die Nova had geteisterd. Een zucht verliet haar mond, maar echt erop reageren deed hij niet, hij was met zijn gedachten elders. "Waarom doe je zo? waarom gedraag je je als...mij?" Vroeg ze twijfelend. "Ik mis een aantal mensen" mompelde hij maar dan trilde zijn broekzak. Langzaamaan haalde hij zijn gsm er uit en hij klapte hem open. Zijn ogen werden groot, het berichtje was van Angeal. Zijn hart maakte een sprongetje, een berichtje... Van Angeal? Dat kon gewoon niet! Dat was niet mogelijk, maar toch was het zo, langzaamaan begon hij het bericht te lezen.

"Hey puppy, ik heb gehoord van je pleegouders dat je naar een speciale school genaamd SSA bent vertrokken. Ik was gisteren bij je pleegouders om je nog eens te kunnen zien, maar blijkbaar was dat dus niet mogelijk en dan vertelde ze erover. Ik mis je makker, het ga je goed, Zack de puppy.
Angeal"

"Angeal..." mompelde hij en hij glimlachte nog breder. Hij deed zijn gsm wel en kuste Rhine liefdevol "Jij brengt geluk" zei hij zachtjes terwijl hij haar nog meer kusjes gaf. Ja ze bracht echt geluk, zij was zijn persoonlijke geluksbrenger die hij heel graag zag. Ze bleek er alleen niet veel van te snappen. "Wow rustig Zack ik krijg geen lucht schat" Spartelde ze terwijl ze haar sjaal een beetje van haar keel wegtrok. Hij liet haar meteen los en keek haar lichtjes gekwetst aan "Doe dan die dikke kleren toch uit. Of verberg je weer eens wat voor me?" mompelde hij en hij wendde zijn blik af. Waarom moest ze toch ook altijd alles verbergen? Ach ja, het was haar probleem. Hij ging er zich niet druk om maken sinds ze dan hem toch weer zou afsnauwen. "Wie is die Angeal?" Vroeg ze met een geïnteresseerde liefdevolle stem. Zack glimlachte bij de herinnering. "Angeal was een van mijn eerste beste vrienden. Na die dag die aanval op Nova moest ik weg bij mijn moeder, ze kon niet meer voor me zorgen. Ik werd in een weeshuis geplaatst op Shadra en daar was de baas Angeal. Hij noemde me altijd puppy vanwege mijn enthousiasme en mijn ogen. Hij was diegene die alles van me wist en hij is iemand ja... Hij heeft me veel bijgeleerd." zei hij met een brede glimlach en hij keek weer naar Rhine.

Zack was nog wisselvalliger dan het weer. ja dat was echt een probleempje van hem die stemmingswisselingen. best vreemd zulke dingen verwachtte je eerder bij een vrouw...Hmmm misschien teveel vrouwelijk hormoon? Ja zack had wel een paar vrouwelijke kantjes. Maar toch was hij verassend mannelijk. ja hij was gewoon perfect voor haar met al zijn mankementen. Hij liet haar meteen los en keek haar lichtjes gekwetst aan "Doe dan die dikke kleren toch uit. Of verberg je weer eens wat voor me?" mompelde hij en hij wendde zijn blik af. Rhine slikte en schudde haar hoofd. "Nee ik heb het gewoon koud" Loog ze. ze kon het hem niet vertellen nog niet, niet hier allesinds. Ze kon moeilijk in een café vertellen dat ze iemand vermoord had. Nee dat zou alles heel ingewikkeld maken en ze wilde zijn herwonnen vrolijkheid niet verpesten met haar wandaden. ze had zijn gekwetste uitdrukking gezien en drukte haar lippen op de zijne. "Niet mokken zackie" Zei ze op een palgende toon. "Angeal was een van mijn eerste beste vrienden. Na die dag die aanval op Nova moest ik weg bij mijn moeder, ze kon niet meer voor me zorgen. Ik werd in een weeshuis geplaatst op Shadra en daar was de baas Angeal. Hij noemde me altijd puppy vanwege mijn enthousiasme en mijn ogen. Hij was diegene die alles van me wist en hij is iemand ja... Hij heeft me veel bijgeleerd." zei hij met een brede glimlach en hij keek weer naar Rhine. Rhine grinnikte. "Ik kan er wel inkomen waarom hij je zo noemde ja" Zei ze grinnikend. Ze streelde even door zijn haar maar voelde zich eigenlijk ook wel schuldig dat ze weer geheiemen voor hem had. Ze bleef hem een tijdje aanstaren voor ze haar mond opentrok. "Zack? Kunnen we even een stukje gaan wandelen? Ik moet je wat zeggen" Zei ze met een doordringende blik. Die blik zette ze alleen op als ze echt iets belangrijks wilde zeggen iets dat ze normaal nooit zou zeggen.

Misschien was hij inderdaad wat overgevoelig, had hij last van moodswings maar dat was nu eenmaal wie Zack was. Hij was apart, je kon hem speciaal noemen, maar nog steeds was hij van het mannelijk geslacht. Hij had niet opeens een schab gekregen op de een of andere vage rede. Hij liet haar meteen los en keek haar lichtjes gekwetst aan "Doe dan die dikke kleren toch uit. Of verberg je weer eens wat voor me?" mompelde hij en hij wendde zijn blik af. Rhine slikte en schudde haar hoofd. "Nee ik heb het gewoon koud" Loog ze. "Je liegt, maar ik ga er geen woorden aan vuil maken, dat heeft toch geen nut" mompelde hij zachtjes terwijl hij weer begon te glimlachen. "Niet mokken zackie" Zei ze op een palgende toon. "Angeal was een van mijn eerste beste vrienden. Na die dag die aanval op Nova moest ik weg bij mijn moeder, ze kon niet meer voor me zorgen. Ik werd in een weeshuis geplaatst op Shadra en daar was de baas Angeal. Hij noemde me altijd puppy vanwege mijn enthousiasme en mijn ogen. Hij was diegene die alles van me wist en hij is iemand ja... Hij heeft me veel bijgeleerd." zei hij met een brede glimlach en hij keek weer naar Rhine. Rhine grinnikte. "Ik kan er wel inkomen waarom hij je zo noemde ja" Zei ze grinnikend. Ze streelde even door zijn haar en hij genoot van haar aanraking en de trilling die door zijn hele lijf ging. Ja dat deed goed, dat deed hem ontspannen. Ze bleef hem een tijdje aanstaren voor ze haar mond opentrok. "Zack? Kunnen we even een stukje gaan wandelen? Ik moet je wat zeggen" Zei ze met een doordringende blik. "Ehm... Natuurlijk" zei hij zachtjes voor hij opstond, wat geld neerlegde op tafel en zijn drankje opdronk. Dan ging hij met zijn hand, verstrengeld in de hare naar buiten. Hij vond na een tijdje wandelen een rustig plekje waar geen kat te zien was. "Wat wilde je me vertellen?" vroeg hij zachtjes.

"Je liegt, maar ik ga er geen woorden aan vuil maken, dat heeft toch geen nut" mompelde hij zachtjes terwijl hij weer begon te glimlachen. Kijk dat was dus hatelijk aan mensen die je te goed kende ze wisten wanneer je loog. In Rhines geval was dat dus heel ongunstig. Ze zag hoe hij genoot van haar geaai, net als een echte hond zo bleek. Ja zack kreeg steeds meer puppy trekjes. zometeen ging ze nog vermoeden dat hij een weerwolf was. "Ehm... Natuurlijk" zei hij zachtjes voor hij opstond, wat geld neerlegde op tafel en zijn drankje opdronk. Dan ging hij met zijn hand, verstrengeld in de hare naar buiten. Rhine heild hem stevig vast. Overwoog de woorden hoe ze het het beste kon gaan uitleggen. het zou beslist niet simpel worden en hij zou waarschijnlijk gaan flippen. Hij vond na een tijdje wandelen een rustig plekje waar geen kat te zien was. "Wat wilde je me vertellen?" vroeg hij zachtjes. Rhine liet hem los en keek naar de grond. "Oké wat ik je ga vertellen en laten zien gaat nogal schokerend zijn...Maar laat me uitpraten goed?" Vroeg ze zachtjes Ze nam even een diepe ademteug voor ze zich begon te ontdoen van de dikke winterkleding tot ze alleen nog in haar t-shirt en broek stond. Rhines huid was bleek en zat onder de blauwe plekken. Op haar hoofd zat nog steeds een korst van de wond en onder haar ogen zaten donkere wallen van slaapgebrek. "een paar dagen geleden heb ik iemand vermoord...Nadat hij me tegen een muur geduwdt had en er met iets dat me zeer waardevol was vandoor is gelopen." Begon ze langzaam. Geheimen vertellen het bleef een lastig iets. "Ook ben ik zelf bijna gestorven door een gevechtje met een jongen die me niet met rust liet." Voegde ze er nog zachter aan toe. ze kruistte haar armen en wendde haar blik af. Ze voelde zich vreselijk ze voelde zich vuil. zou hij haar nog durven aanraken nu hij wist dat ze zo pas weer een moord had begaan?

"Je liegt, maar ik ga er geen woorden aan vuil maken, dat heeft toch geen nut" mompelde hij zachtjes terwijl hij weer begon te glimlachen. Rhine was nu ongeveer een open boek met leugens en de waarheid, ze slikte altijd als ze loog of ze wendde haar blik af. Zo herkende hij altijd wel als ze loog of niet en bepaald koud was het hier niet. "Zack? Kunnen we even een stukje gaan wandelen? Ik moet je wat zeggen" Zei ze met een doordringende blik. "Ehm... Natuurlijk" zei hij zachtjes voor hij opstond, wat geld neerlegde op tafel en zijn drankje opdronk. Dan ging hij met zijn hand, verstrengeld in de hare naar buiten. Hij vond na een tijdje wandelen een rustig plekje waar geen kat te zien was. "Wat wilde je me vertellen?" vroeg hij zachtjes. Rhine liet hem los en keek naar de grond. "Oké wat ik je ga vertellen en laten zien gaat nogal schokerend zijn...Maar laat me uitpraten goed?" Vroeg ze zachtjes en haast meteen knikte dat hij dat dus ging doen. Hij zou haar laten uitpraten, dat deed hij altijd dus ze moest zich echt geen zorgen maken. Rhines huid was bleek en zat onder de blauwe plekken. Op haar hoofd zat nog steeds een korst van de wond en onder haar ogen zaten donkere wallen van slaapgebrek. "een paar dagen geleden heb ik iemand vermoord...Nadat hij me tegen een muur geduwdt had en er met iets dat me zeer waardevol was vandoor is gelopen." Begon ze langzaam. Zack ging met zijn hand over de korst van de wonde en heelde deze compleet. Een trieste blik ontstond op zijn gezicht. "Ook ben ik zelf bijna gestorven door een gevechtje met een jongen die me niet met rust liet." Voegde ze er nog zachter aan toe. ze kruistte haar armen en wendde haar blik af. En toen deed Zack iets wat een normale jongen nooit zou doen, een normale jongen zou afstand nemen maar dat deed Zack niet. Hij trok haar tegen zich aan en omhelsde haar terwijl hij kusjes op haar voorhoofd drukte. "Wat was het dierbare wat diegene van je heeft afgenomen liefje?" vroeg hij zacht terwijl hij haar in zijn omhelzing hield. Hij wilde haar niet loslaten, nu toch nog niet.

Hij zou haar laten uitspreken en daar was ze blij om. Dit was al moeilijk genoeg zonder dat iemand haar onderbrak. nee ze moest het allemaal in een keer er kunnen uitgooien. En dat deed ze ze zei alles gewoon. Ze kromp wel even ineen toen hij de wonde op haar hoofd aanraakte. maar al gauw voelde ze de heelende magie die haar pijn verzachtte. Een trieste blik ontstond op zijn gezicht. Nee ze verdiende zijn triestheid niet. het was haar eigen schuld ze had hem niet mogen vermoorden. En toen deed Zack iets wat een normale jongen nooit zou doen, een normale jongen zou afstand nemen maar dat deed Zack niet. Hij trok haar tegen zich aan en omhelsde haar terwijl hij kusjes op haar voorhoofd drukte. "Wat was het dierbare wat diegene van je heeft afgenomen liefje?" vroeg hij zacht terwijl hij haar in zijn omhelzing hield. Zijn omhelzing deed haar goed. Ze had zijn steun nodig. Ze snikte maar hield haar tranen in. Ze toonde een kleine glimlach en haalde de speciale blauwe steen uit haar zak. "Ik...Ik wilde iets zoeken om aan je te geven, iets dat net zo speciaal was als jij bent" zei ze zachtjes terwijl ze de steen in zijn ene hand legde en zichzelf tegen hem aandrukte. Ze wilde dicht bij hem zijn. "Ik..ik wilde neit dat je het zag...Dat je zag hoe ik eruit zie ik wilde niet dat je je zorgen zou maken." fluisterde ze terwijl ze een kusje in zijn nek duwde , aangezien ze hoger niet geraakte.

Zack zou haar altijd laten uitspreken, dat was gewoon een vorm van beleefdheid. Iets wat je altijd moest doen en mensen zouden je waarderen voor je respectvol zijn. Maar ook wist hij dat Rhine er alles in één keer moest uitgooien omdat het er anders niet van kwam. En als hij haar toch onderbrak zou hij het verhaal nooit te horen krijgen en dan mocht hij op zijn kin kloppen. Want dan zou ze het echt voor zichzelf houden en haar belofte breken van dat ze hem alles moest vertellen. Ze kromp wel even ineen toen hij de wonde op haar hoofd aanraakte, het was een genezende wonde, maar met zijn heelmagie kon hij het genezingsproces versnellen zodat ze van al die pijn verlost was. Hij wilde niet dat ze pijn leed, zowel innerlijk als uiterlijk. Een trieste blik ontstond op zijn gezicht sinds ze zoveel meemaakte en ze blijkbaar alle ongeluk naar zich toe trok net zoals een magneet. Maar na haar verhaal was hij misschien wel even geschrokken, maar dat weerhield hem er niet van om haar dicht tegen zich aan te drukken en haar een aantal kusjes op haar voorhoofd te drukken. "Wat was het dierbare wat diegene van je heeft afgenomen liefje?" vroeg hij zacht terwijl hij haar in zijn omhelzing hield. Ook dit deed hem goed, haar gewoon goed vastpakken. Ze snikte maar hield haar tranen in. Ze toonde een kleine glimlach en haalde de speciale blauwe steen uit haar zak. "Ik...Ik wilde iets zoeken om aan je te geven, iets dat net zo speciaal was als jij bent" zei ze zachtjes terwijl ze de steen in zijn ene hand legde en zichzelf tegen hem aandrukte. "Hij is mooi, wauw, dankje liefje." zei hij met een brede glimlach terwijl hij zijn ogen over de steen liet glijden. Dan stak hij het cadeautje in zijn broekzak en ritste de rits dicht zodat het er niet uit kon vallen. "Ik..ik wilde neit dat je het zag...Dat je zag hoe ik eruit zie ik wilde niet dat je je zorgen zou maken." fluisterde ze terwijl ze een kusje in zijn nek duwde. "Daarom moet je meteen zeggen wat er scheelt schat" zei hij met een glimlach en hij ging met zijn handen over de blauwe plekken die hij had gezien en liet deze verdwijnen. "En ik zal me altijd zorgen maken als er jou zoiets overkomt" zei hij terwijl hij door zijn knieën ging en dan zijn lippen op de hare drukte. "Maar ik ben er, ik bescherm je" zei hij zachtjes terwijl hij weer compleet rechtstond en haar weer omhelsde.

Zazck was niet als andere mensen, hij was geen ordinaire hypocriete prooi. Nee hij was anders hij kon tot haar door dringen. Hij kon haar begrijpen hij kon haar met rust laten op de momenten dat ze het nodig had. Hij had geduld met haar en wist wanneer ze hem nodig had. Wanneer hij beter niet kon doorvragen. Ja dat was de reden waarom Rhine hem alles wilde vertellen, waarom ze hem echt kon vertrouwen. Hij was de enige persoon die ze nog durfde te vertrouwen. Ze was er van overtuigt dat Zack de enige was waar ze op kon vertrouwen de allerlaatste. Ja dat moest. Want eerlijkheid was een van Zacks grootste kenmerken. Hij was altijd eerlijk. "Hij is mooi, wauw, dankje liefje." zei hij met een brede glimlach terwijl hij zijn ogen over de steen liet glijden. Dan stak hij het cadeautje in zijn broekzak en ritste de rits dicht zodat het er niet uit kon vallen. Rhine toonde een onzeker bescheiden lachje. "Ik dacht wel dat je het mooi zou vinden" Ja dat was its dat ze zeker had geweten. ze kende Zack vanbinnen en vanbuiten. "Daarom moet je meteen zeggen wat er scheelt schat" zei hij met een glimlach en hij ging met zijn handen over de blauwe plekken die hij had gezien en liet deze verdwijnen. "En ik zal me altijd zorgen maken als er jou zoiets overkomt" zei hij terwijl hij door zijn knieën ging en dan zijn lippen op de hare drukte. "Maar ik ben er, ik bescherm je" zei hij zachtjes terwijl hij weer compleet rechtstond en haar weer omhelsde. Maar zijn woorden stelde haar niet gerust ze maakte het zelfs alleen maar ergen. "je moet mij niet beschermen, Je moet jezelf beschermen..." Zei ze zachtjes ze vocht tegen de tranen maar die kon ze niet meer inhouden. "Ik breng je in gevaar...Je moet goed uitkijken Zack denk alleen nog aan jezelf zorg dat je veilig bent, beloof me dat" Zei ze terwijl ze hem doordringend aankeek met haar betraande blauwe ogen. ja ze wist dat Sasuke nog niet klaar was. Ze wist dat hij haar wilde laten lijden en nu hij over Zack wist liep Zack nog het meeste gevaar van al. Sasuke kon ongetwijfeld ook wel bedenken dat hij haar met niets meer pijn kon doen dan zack te doden dat zou haar inwendig zo kapot maken dat ze het zelf ook zou begeven. Ja over dat scenario had Rhine al vaak nachtmerries gehad. Ze bleef hem vasthouden. ze wilde hem nooit meer loslaten ze wilde neit dat hij nog gevaar liep door haar. zze wist neit wat ze moest doen. Moest ze hem voortaan mijden om hem te beschermen en door het leven gaan met een intens verdriet? Of moest ze bij hem blijven en het risico lopen hem te verliezen? Rhine wist het niet meer. Ze liet hem los en draaide zich van hem weg. Haar hoofd naar de grond gericht. "Ik weet niet meer wat ik moet doen Zack...Het wordt me allemaal teveel." zei ze zachtjes.

Zack kon je anders noemen, hij voelde zich ook anders dan de rest. Hij zweeg wanneer ze sprak omdat hij wist dat ze anders niets meer zou zeggen. Hij was ook doodeerlijk, hij kon absoluut niet liegen, hij wilde dit zelfs ook niet. eerlijkheid was een van Zacks grootste kenmerken. Hij was altijd eerlijk. "Hij is mooi, wauw, dankje liefje." zei hij met een brede glimlach terwijl hij zijn ogen over de steen liet glijden. Dan stak hij het cadeautje in zijn broekzak en ritste de rits dicht zodat het er niet uit kon vallen. Rhine toonde een onzeker bescheiden lachje. "Ik dacht wel dat je het mooi zou vinden" Zack knikte "Waarschijnlijk, je kent me al redelijk goed hé" zei hij met een brede grijns. "Hij is echt supermooi. Hoe kan ik je ooit bedanken meisje?" vroeg hij met een brede glimlach en zijn trouwe blauwe ogen keken naar Rhine. Zijn hart deed aan over toeren. Het was vreemd al die gevoelens, maar aan de andere kant ook weer fijn. "Daarom moet je meteen zeggen wat er scheelt schat" zei hij met een glimlach en hij ging met zijn handen over de blauwe plekken die hij had gezien en liet deze verdwijnen. "En ik zal me altijd zorgen maken als er jou zoiets overkomt" zei hij terwijl hij door zijn knieën ging en dan zijn lippen op de hare drukte. "Maar ik ben er, ik bescherm je" zei hij zachtjes terwijl hij weer compleet rechtstond en haar weer omhelsde. En toen begon ze weer depressief te doen, een diepe zucht verliet Zack's keel terwijl hij dit hoorde: "je moet mij niet beschermen, Je moet jezelf beschermen..." Ze begon te huilen en Zack keek naar de lucht terwijl hij zijn armen kruistte. "Ik breng je in gevaar...Je moet goed uitkijken Zack denk alleen nog aan jezelf zorg dat je veilig bent, beloof me dat" Zei ze terwijl ze hem doordringend aankeek met haar betraande blauwe ogen. "Ik weet niet meer wat ik moet doen Zack...Het wordt me allemaal teveel." zei ze zachtjes. "Ik ga niet zo snel dood Rhine... Waarom twijfel je zo aan mij? En blijf gewoon bij mij, maar als je perse wilt dat dit stopt tussen ons moet je me maar dumpen, want ik ga jou niet dumpen" zei hij en hij ging op een bankje zitten terwijl hij verder naar de lucht keek. Waarom werd ze elke keer in zo'n romantisch moment zo depressief? Hij kon er kop noch staart aan krijgen. "Waarom word je elke keer zo depressief als we zo romantisch bezig zijn? Je verpest de momentjes wel nogal" mompelde hij terwijl hij haar niet meer aankeek. Hij keek gekwetst en afwezig naar de verte. Niet wetend wat hij nog kon doen.

Zack knikte "Waarschijnlijk, je kent me al redelijk goed hé" zei hij met een brede grijns. "Hij is echt supermooi. Hoe kan ik je ooit bedanken meisje?" vroeg hij met een brede glimlach en zijn trouwe blauwe ogen keken naar Rhine. Rhine glimlachtte zachtjes naar hem. "Je hoeft neits te doen, je hebt me al alles gegeven" Zei ze rustig. Ze voelde zijn hartslag en ze voelde hoe haar hart daaropreageerde. Ze bonkte samen als 1 hart als Rhine haar ogen sloot hoorde ze 1 gebonk, 1 gebonk van 2 harten die versmolten waren. Ze wist dat ze hem liet lijden. dat ze zichzelf liet lijden maar ze kon er niets aan doen duistere gedachten beslopen haar altijd vielen haar in de rug aan. Ze kon ze niet stoppen zelfs als ze het probeerde kreeg ze nog de nachtmerries nog de verschrikking. Het was een gevolg van de trauma's die ze als kind had gezien, het bedrog dat ze had gevoeld. "Ik ga niet zo snel dood Rhine... Waarom twijfel je zo aan mij? En blijf gewoon bij mij, maar als je perse wilt dat dit stopt tussen ons moet je me maar dumpen, want ik ga jou niet dumpen" zei hij en hij ging op een bankje zitten terwijl hij verder naar de lucht keek. "ik twijfel niet aan je...maar je weet niet hoe listig, hoe doortrapt en gevaarlijk hij is..." Zei ze maar ze keek hem niet aan dat kon ze niet. "Waarom word je elke keer zo depressief als we zo romantisch bezig zijn? Je verpest de momentjes wel nogal" mompelde hij terwijl hij haar niet meer aankeek. Hij keek gekwetst en afwezig naar de verte. Van die vraag schrok ze wel. Wat moest ze doen? Hoe kon ze iets verklaren dat ze zelf niet snapte? Waarom deed ze die dingen? "Dat is wie ik ben..." Zei ze haast onhoorbaar. En dat klopte dat was wie Rhine was. Ze was altijd verdrietig. Zo was ze opgebouwd er zat een intens verdriet in haar dat er niet meer uitkon dat alleen verhult en verborgen kon worden maar nooit volledig zou verdwijnen. Dat kon zelfs Zack niet verhelpen. Na een paar keer diep in en uit admenen. ging ze naart hem toe en kwam ze langs hem zitten. "Ik weet dat ik niet zo depri mag zijn maar het is zo lastig. Met Sasuke die iets in zijn schild voert, allemaal mensen waar ik voor moet uitkijken en dan moet ik mijn allergrootste schat nog beschermen tegen het ongeluk dat ik over hem heen roep. " zei ze terwijl ze naar zijn profiel keek. "Ik maak me gewoon zorgen om vanalles en nog wat en dat haalt me een beetje onderuit" Zei ze met een iets zelfverzekerde stem. Ja een moord plgen, haast zelf dood zijn en dan nog moeten uitkijken voor een gek die haar het liefst zag lijden, geen wonder dat deze meid haast niet sliep en nogal paranoïde was.

Zack knikte "Waarschijnlijk, je kent me al redelijk goed hé" zei hij met een brede grijns. "Hij is echt supermooi. Hoe kan ik je ooit bedanken meisje?" vroeg hij met een brede glimlach en zijn trouwe blauwe ogen keken naar Rhine. Rhine glimlachtte zachtjes naar hem. "Je hoeft neits te doen, je hebt me al alles gegeven" Zei ze rustig. "Ahw dat is nou echt super lief sé" zei hij al glimlachend en hij drukte zijn lippen tegen de hare. "I love you Rhine" En dat meende hij, hij hield van haar, meer dan dat hij dacht. Zijn hart klopte als een gek, soms wilde hij dat dat stopte maar toch was het gevoel fijn en aangenaam om de een of andere rede. "Ik ga niet zo snel dood Rhine... Waarom twijfel je zo aan mij? En blijf gewoon bij mij, maar als je perse wilt dat dit stopt tussen ons moet je me maar dumpen, want ik ga jou niet dumpen" zei hij en hij ging op een bankje zitten terwijl hij verder naar de lucht keek. "ik twijfel niet aan je...maar je weet niet hoe listig, hoe doortrapt en gevaarlijk hij is..." Zei ze. "Dankzij al jouw verhalen over hem weet ik dat wel. Maar je onderschat me blijkbaar" zei hij op een gekwetste toon. ja dit deed hem pijn, heel veel pijn zelfs. "Waarom word je elke keer zo depressief als we zo romantisch bezig zijn? Je verpest de momentjes wel nogal" mompelde hij terwijl hij haar niet meer aankeek. Hij keek gekwetst en afwezig naar de verte. Ja ze had hem op zijn teen getrapt. Dit vond hij echt niet leuk meer al dat depressief zwartdenkerij. "Dat is wie ik ben..." Zei ze haast onhoorbaar. "Oke dan" zei hij alleen maar, meer wilde hij er niet aan vuilmaken, het had toch geen zin om haar tegen te spreken. Ze dacht alleen maar zwart, maar als ze nou eens positief dacht kon ze een heel ander persoon zijn en dat wist Zack. Hij had het al gezien, ze kon wel degelijk lol trappen. "Ik weet dat ik niet zo depri mag zijn maar het is zo lastig. Met Sasuke die iets in zijn schild voert, allemaal mensen waar ik voor moet uitkijken en dan moet ik mijn allergrootste schat nog beschermen tegen het ongeluk dat ik over hem heen roep. " zei ze terwijl ze naar zijn profiel keek. "Ik maak me gewoon zorgen om vanalles en nog wat en dat haalt me een beetje onderuit" Zei ze met een iets zelfverzekerde stem. Zack zuchtte en haalde uit zijn zak zijn kleine zwaard en vergrootte het naar de normale grootte, dat was 1 meter 40. Hij hield het voor zich, het was uit puur ijzer en loodzwaar, maar hij had er geen enkel probleem mee het vast te houden. "Denk je dat ik me niet kan verdedigen?" vroeg hij maar nog steeds keek hij haar niet aan. Hij verkleinde zijn zwaard weer en stak het in zijn broekzak. Nog een zucht verliet zijn keel terwijl hij de rits van zijn broekzak dichtdeed. "Je onderschat me, ik kan meer dan alleen vechten, die illusies die die jongen opwekt zijn zo echt hé, maar misschien kan ik er me wel tegen verzetten? Maar ja, ik word wel vaker onderschat. Ik heb het al vaker gehoord dat ik niets tegen iemand anders kan beginnen" mompelde hij en hij deed zijn hoofd ietsje kantelen naar achteren zodat hij verder naar de lucht kon kijken.

"Ahw dat is nou echt super lief sé" zei hij al glimlachend en hij drukte zijn lippen tegen de hare. "I love you Rhine" Rhine wist dat hij het meende. Hoe onwaarschijnlijk het ook klonk dat een jongen zoals zack van Rhine kon houden toch wist ze dat dat de waarheid was. Liefde was ingewikkeld en onbegrijpelijk maar tegelijkertijd toch ooh zo mooi. "Dankzij al jouw verhalen over hem weet ik dat wel. Maar je onderschat me blijkbaar" zei hij op een gekwetste toon. Ze wilde hem niet kwetsen ze wist dat hij sterk was maar toch twijfelde ze er sterk aan of hij sterk genoeg was om sasuke met zijn listige en doortrapte trucjes aan te kunnen. ja sasuke speelde nooit eerlijk dat wist ze hij had altijd wel een smerig trucje achter de hand. En zack was helaas neit erg goed in verborgen dingen herkennen. net zoals wanneer Rhine sarcasme gebruikte of subtiel was hij had het bijna nooit door. "Oke dan" zei hij alleen maar ze wist dat hij neit tegen haar zwarte gedachtengang kon. Dat hij er kwaad van werd maar ze kon er niets aan doen. Zack zuchtte en haalde uit zijn zak zijn kleine zwaard en vergrootte het naar de normale grootte, dat was 1 meter 40. Hij hield het voor zich, het was uit puur ijzer en loodzwaar, maar hij had er geen enkel probleem mee het vast te houden. "Denk je dat ik me niet kan verdedigen?" vroeg hij maar nog steeds keek hij haar niet aan. Ze schudde haar hoofd. "ik weet dat je je kan verdedigen maar jij weet ook dat je euhm...Niet echt de beste bent metlistige trucjes" Zei ze met een iet wat beschaamde stem. Hij verkleinde zijn zwaard weer en stak het in zijn broekzak. Nog een zucht verliet zijn keel terwijl hij de rits van zijn broekzak dichtdeed. "Je onderschat me, ik kan meer dan alleen vechten, die illusies die die jongen opwekt zijn zo echt hé, maar misschien kan ik er me wel tegen verzetten? Maar ja, ik word wel vaker onderschat. Ik heb het al vaker gehoord dat ik niets tegen iemand anders kan beginnen" mompelde hij en hij deed zijn hoofd ietsje kantelen naar achteren zodat hij verder naar de lucht kon kijken. Oké nu voelde ze zich dus schuldig ze had hem helemaal niet willen kleineren ze wist dat hij sterk was, misschien zelfs sterker dan zij was. Hij keek haar niet aan hij was gekwetst en boos op haar dat wist ze. Ze moest iets doen om hem op te vrolijken ze mocht niet depri denken in zijn buurt ze moest het goed maken.
"Ik beloof dat ik beter mijn best ga doen zack, geef me nog 1 kans alsjeblieft" Smeekte ze terwijl ze opstong en zijn kin vasthield zodat hij ahar wel moest aankijken. "Wacht hier even ik ben zo terug" zei ze met een gehiemzinnige glimlach. Ze liep weg recht naar een klein kledingwinkeltje met hele vrolijke kleuren. Rhine kocht daar een shirt met een smiley erop en nog meer vrolijke dingen die ze aantrok. ook bond ze haar haar in 2 staarten en maakte ze haar wangen wat rozer. Rhine had niet echt bepaaald veel verstand van vrolijkheid kon je wel zeggen. Ze liep weer naar Zack toe of liever gezegd ze huppelde. Ze keek hem glimlachend aan. "Ga je met me mee Zackie?" Vroeg ze op een vrolijke toon.

"Ahw dat is nou echt super lief sé" zei hij al glimlachend en hij drukte zijn lippen tegen de hare. "I love you Rhine" En dat meende hij, hij hield van haar, meer dan dat hij dacht. Zijn hart klopte als een gek, soms wilde hij dat dat stopte maar toch was het gevoel fijn en aangenaam om de een of andere rede. "Dankzij al jouw verhalen over hem weet ik dat wel. Maar je onderschat me blijkbaar" zei hij op een gekwetste toon. Dit deed zo veel pijn, hoe dat ze hem onderschatte en hem kleineerde gelijk zot alsof hij niets kon, nutteloos was. "Oke dan" zei hij alleen maar. Zack zuchtte en haalde uit zijn zak zijn kleine zwaard en vergrootte het naar de normale grootte, dat was 1 meter 40. Hij hield het voor zich, het was uit puur ijzer en loodzwaar, maar hij had er geen enkel probleem mee het vast te houden. "Denk je dat ik me niet kan verdedigen?" vroeg hij maar nog steeds keek hij haar niet aan. Ze schudde haar hoofd. "ik weet dat je je kan verdedigen maar jij weet ook dat je euhm...Niet echt de beste bent metlistige trucjes" Zei ze met een iet wat beschaamde stem. Hij verkleinde zijn zwaard weer en stak het in zijn broekzak. Nog een zucht verliet zijn keel terwijl hij de rits van zijn broekzak dichtdeed. "Je onderschat me, ik kan meer dan alleen vechten, die illusies die die jongen opwekt zijn zo echt hé, maar misschien kan ik er me wel tegen verzetten? Maar ja, ik word wel vaker onderschat. Ik heb het al vaker gehoord dat ik niets tegen iemand anders kan beginnen" mompelde hij en hij deed zijn hoofd ietsje kantelen naar achteren zodat hij verder naar de lucht kon kijken. Het had toch geen zin om iets te zeggen tegen haar, maar waarom deed hij het dan nog. "Ik beloof dat ik beter mijn best ga doen zack, geef me nog 1 kans alsjeblieft" Smeekte ze terwijl ze opstong en zijn kin vasthield zodat hij ahar wel moest aankijken. "Wacht hier even ik ben zo terug" zei ze met een gehiemzinnige glimlach. Ze liep weg recht naar een klein kledingwinkeltje met hele vrolijke kleuren. Zack wendde zijn blik weer naar de lucht. "Ga je met me mee Zackie?" Vroeg ze op een vrolijke toon. Zack keek haar even aan. "Ik weet dat je dit niet volhoudt meid, kom gewoon hier. Ik moet ervan genieten voor zolang het duurt" zei hij terwijl hij haar op zijn schoot trok en haar liefdevol kuste "En ik geef je zoveel kansen als je wilt" zei hij terwijl hij haar nog wat meer kuste. "Ik hou te veel van je om je nu al te laten vallen."

Awtsh ze had het weer grondig verpest, zoals gewoonlijk. Waarom trok ze toch altijd ongeluk en onheil naar zich toe? ze werd er stilletjes aan zelf ook gek van. Ze wilde het niet meer ze wilde ook eens blij kunnen zijn zonder steeds de angst te hebben dat iemand ineens een mes in haar rug kwam steken. En nee dat overdreef ze niet altijd en overal kon er wel iets misgaan. ja ze vond het erg voor hem dat hij haar nu zo moest zien. Ze wou dat Sasuke nooit was geboren dan was ze nog altijd een novaan geweest, dan had zack nooit moeten lijden en misschien had ze dan wel een normaal leven met hem kunnen leiden. Ja daar verlangde ze naar een normaal leven met zack, ze wou dat hij niet moest kampen met haar instabiele emotionele psychopate die ze nu was. Oké ze had soms ahar goede momenten maar helaas duurde die nooit lang. Zack keek haar even aan. "Ik weet dat je dit niet volhoudt meid, kom gewoon hier. Ik moet ervan genieten voor zolang het duurt" zei hij terwijl hij haar op zijn schoot trok en haar liefdevol kuste "En ik geef je zoveel kansen als je wilt" zei hij terwijl hij haar nog wat meer kuste. "Ik hou te veel van je om je nu al te laten vallen." Kijk die woorden maakte haar dus heel blij ze nestelde zich tegen hem aan en drukte kusjes op zijn hele gezicht waardoor dat dus onder de rode lipstik afdrukken stond. ze grinnikte. "Zack? Kunnen we misschien ergens anders heen gaan? Mijn nieuwe vrolijke bui laat me nogal bevriezen bij dit weer" Zei ze met een beschaamde glimlach voor ze hem nog een lange passionele zoen gaf.

Het was niet gemakkelijk, ze was altijd zo depressief, en als ze dan eens happy was en er een romantisch gedeelte kwam dan werd het altijd verpest door een moodswing. Hij snapte haar soms niet, er gebeurde altijd wel iets slechts en dat was niet zo fijn voor hem. Het verpeste zijn humeur wel degelijk en het deed hem ook afstandelijker doen. "Ik beloof dat ik beter mijn best ga doen zack, geef me nog 1 kans alsjeblieft" Smeekte ze terwijl ze opstong en zijn kin vasthield zodat hij ahar wel moest aankijken. "Wacht hier even ik ben zo terug" zei ze met een gehiemzinnige glimlach. Ze liep weg recht naar een klein kledingwinkeltje met hele vrolijke kleuren. Zack wendde zijn blik weer naar de lucht. "Ga je met me mee Zackie?" Vroeg ze op een vrolijke toon. Zack keek haar even aan. "Ik weet dat je dit niet volhoudt meid, kom gewoon hier. Ik moet ervan genieten voor zolang het duurt" zei hij terwijl hij haar op zijn schoot trok en haar liefdevol kuste "En ik geef je zoveel kansen als je wilt" zei hij terwijl hij haar nog wat meer kuste. "Ik hou te veel van je om je nu al te laten vallen." Die woorden waren waar, hij zag haar te graag om haar nu al los te laten. Hij wilde haar niet loslaten, dat kon hij ook gewoon niet. ze nestelde zich tegen hem aan en drukte kusjes op zijn hele gezicht waardoor dat dus onder de rode lipstik afdrukken stond. ze grinnikte. "Zack? Kunnen we misschien ergens anders heen gaan? Mijn nieuwe vrolijke bui laat me nogal bevriezen bij dit weer" Zei ze met een beschaamde glimlach voor ze hem nog een lange passionele zoen gaf. "Doe je jas dan aan? Ik wil hier blijven" zei hij zacht voor hij haar weer begon te kussen. "I need you now" zei hij in haar oor en hij beet zachtjes in haar nek.