Tja..x) Ik wist geen andere titel en ik heb voor nu maar even 'Rhine' erbij gezet. ;3

--------------
Voor een moment, misschien slechts enkele milliseconden, werden zijn ogen groot van verlangen. Dwight likte langzaam zijn lippen terwijl hij de rook die voor zijn gezicht danste genietend opsnoof. Het moment was net lang genoeg om de blik van de jongen naast hem te vangen. Al snel bood de ander hem ook een sigaret aan.
Zijn hart schreeuwde ‘Ja!’. Zijn rechterhand strekte zich al iets uit richting de aangeboden heerlijkheid. Nog net wist Dwights verstand te winnen en trok hij, met een gemompelde weigering, zijn hand weer aarzelend terug. Nee, hij had een zichzelf een belofte gedaan: hij zou geen sigaret meer aanraken vanaf het moment dat zijn voeten het terrein van SSA hadden betreden.
Hij was hier nu twee dagen en had zich ook, vooral tot zijn eigen verbazing, braaf aan deze belofte gehouden. Maar natuurlijk ging het ‘gevecht’ niet zonder slag of stoot. Op Razen was roken nog steeds een welbekend tijdverdrijf bij jongeren. Het was een feit dat de beste tabak van de Raziaanse vlamvaarn kwam.
Hoe Dwight het nu weer voor elkaar kreeg om midden op een grasveld uitgerekend een kettingroker tegen het lijf te lopen, bleef een raadsel.
Snel richtte hij zijn aandacht maar weer op zijn tekstboek. Zijn blik schoot over de bladzijdes, maar veel van wat daar te lezen viel nam hij niet of nauwelijks in zich op. Constant dwaalden zijn gedachten weer af naar de kleine schoorsteen van genot een halve meter links van hem.
Een zucht ontsnapte zijn lippen terwijl Dwight iets ging verzitten. Het gras kietelde zijn ontblote onderarmen. Als een vuurmagician hoefde hij tenminste niet bang te zijn dat hij het koud kreeg. Door een handig trucje dat hij van zijn vader had geleerd wist Dwight zijn lichaamstemperatuur op een aangename hoogte te houden.

Eindelijk leken zijn beden aan de sterren te worden verhoord: de groenharige jongen naast hem blies nog een laatste dikke walm rook uit, wierp zijn sigaret toen ergens op de grond en stond op om weg te lopen. Vlak voor hij een stap in een andere richting zette knikte de jongen Dwight een keer vriendelijk toe. Dwight knikte op dezelfde manier terug.
Gered!

Na de jongen kort te hebben nagekeken richtte Dwight zich weer op zijn boek. Het nieuwe hoofdstuk ging over...vleesetende bananenplanten? Hmn.
Eindelijk wist Dwight dan toch zijn concentratie te vinden door te proberen geconcentreerd te blijven en zich niet meer te laten afleiden door zijn omgeving. Hij ging zelfs zo op in zijn boek dat hij even later niet in de gaten had dat hij opnieuw niet alleen was op het grasveld.

Een rustig dagje was het, geen waanbeelden deze nacht. Een heus wonder. Ja dat maakte Rhien toch een beetje blij, een heel klein beetje. Maar dat was al veel, voor iemand als Rhine. Geen drugs vandaag, nee ze moest er af blijven. dat moest gewoon. Ze kreeg teveel problemen met dat spul en niet alleen leraren die er niet echt blij mee waren, nee dat was niet het enige probleem het probleem lag eerder bij haar. Die vervloekte pillen hadden de vervelende gewoonte om met een hoop bijwerkingen te komen van hallussinaties tot heuse waanbeelden en levensechte nachtmerries.
Gelukkig was er koffie, veel, veel koffie. Ja koffie hield haar wakker, gaf haar een waan van energie. Koffie was goed, en lekker warm voor bij dit vreselijke weer. Bwergh verdraaide winter, vervloekte vuurmagie die ze eigenhandig maar niet aangeleerd kreeg. En naar de vuurmagie lessen gaan was echt geen optie, niet met die creep van een Savador achter de lessenaar.
Frisse lucht dat zou haar goed doen, ja nog eens uit deze deprimerende kamer komen. Dus met een donkere strakke broek, zwarte enkel laarzen en een zwart shirt liep ze naar buiten. Dicht in de buurt van het schoolgebouw blijven was niet al te slim dus het grasveld was een prima plek. En verassend genoeg was het niet eens zo koud, of misschien was haar lichaam gewoon weg te verdoofd om de kou nu al te voelen. Ach ja zou ze strakjes wel achter komen. Met een heerlijk dampende kop koffie in haar tengere handen liep ze verder, af en toe slurpend van de hete drank. Haar blik was observerend, onderzoekend. Het gebied afspeurend naar gevaar of interessante dingen. Het was belangrijk om alles goed voor te bereiden, niet voor verassingen komen te staan.
Rhine was een roofdier, een vernuft wezen, een wezen dat zijn prooi altijd 3 stappen voor was. Prooien waren zwak, dom dachten dingen gratis te krijgen. rhine zou nooit een prooi zijn, niet na wat haar ontnomen was, nooit of te nimmer zou ze zich weer zwak en kwetsbaar opstellen.
Haar duister geamuseerde blik viel op een boekenwurm, een ventje dat moeite leek te hebben met zijn concentratie voor het boek. Poor thing. Met een relaxte tred ging ze dichter naar hem toe, plofte ze voor hem neer. Keek ze hem onderzoekend aan met een schuin hoofd, haar lange goude lokken vielen allemaal naar een kant. Een zoet lachje verscheen op haar lippen. "Wat lees je?" Vroeg ze poeslief voor ze nog een slok van haar dampende godendrank nam. Ja deze jongen leek de moeite wel waard om zichzelf mee af te leiden van die pillen, die vervloekte, goddelijke pillen.

Dwight kon het niet helpen dat één van zijn donkere wenkbrauwen even uit verbazing omhoog gleed. Rond zijn lippen speelde een halve glimlach, één die meestal tevoorschijn kwam als hij niet precies wist of hij iets walgelijk of op een vreemde manier juist interessant vond.
Zijn blauwgrijze ogen waren strak op de afbeelding gericht waarop een Grenaanse, vleesetende bananenplant een hele buidelrat naar binnen werkte. Iets in zijn maag kneep samen.

Plotseling verplaatste zijn blik zich echter abrupt toen er vanuit het niets beweging vlak voor hem was. Duidelijk verrast leunde Dwight automatisch een stukje naar achteren terwijl hij een nogal ongecontroleerde beweging maakte met zijn linkerhand. Het resulteerde in een bijna-ongeluk doordat hij het meisje haast van haar beker beroofde. Nog net wist Dwight de beker weer voor haar op te vangen.
Deels gegeneerd en deels geamuseerd keek Dwight bij het teruggeven van de koffie het meisje recht aan. Zijn vriendelijke glimlach keerde daarbij al snel weer terug op zijn gezicht. Kleine, bijna onzichtbare kuiltjes stonden in zijn wangen.
Het bleef even stil, tot Dwight de stilte verbrak. “Hé.” groette hij de ander kort. Nu pas drongen de woorden die het meisje vlak voor hun…’botsing’ had gesproken goed tot hem door. “Oh,” was het eerste wat hij zei. Nonchalant hield Dwight zijn boek naar haar op. “Ehm..ik heb werkelijk geen idee.” concludeerde hij tenslotte met een knikje richting de afbeelding van de vleesetende plant en grinnikte. “Maar het is zeker goede afleiding.” voegde hij eraan toe, zonder erbij te vermelden dat het als afleiding voor het roken diende. Zacht lachend plaatste Dwight het boek weer op een weinig respectvolle manier op zijn schoot.
Zodra hij opnieuw opkeek bleven zijn ogen dit keer op het gezicht voor hem hangen. Grote ogen keken terug. Volle lippen hadden eerder tegen hem gesproken. De goudblonde lokken leken hem toe te lachen.
Hm, hm... Was het mogelijk dat zijn middag zojuist ietsje beter was geworden?
Voor een moment diep in gedachten verzonken had Dwight niet in de gaten hoe hij uit 'enthousiasme' de koffie in de beker van het meisje liet borrelen en koken. Normaal gesproken zou hij zijn magie beter onder controle hebben, maar nu hij ook zichzelf warm probeerde te houden, konden dit soort dingen makkelijk gebeuren. Zijn vader noemde het ‘uitschieters’.

Geïnteresseerd ging Dwight iets rechter zitten. De blik in zijn ogen kreeg haast iets speels. “Dwight.” Was zijn manier om zich aan het nog onbekende meisje voor te stellen. Zijn ‘sociale leven’ op SSA moest toch ergens beginnen. Hij was blij dat dit meisje tenminste al een poging had gedaan hem te benaderen. Alles was goed, zolang het vrouwelijke geslacht niet gillend bij hem wegrende. Ja, daar had hij ervaring mee. Maar zijn jeugdpuistjes waren nu verdwenen en hij had eindelijk de baard in de keel.
In een poging beleefd te zijn stak Dwight zijn hand uit naar het meisje, al leek het eerder alsof hij een oude vriend wilde begroeten. “Jij?” klonk daarbij de vraag naar haar naam. “Ik hoop dat je drinken grasvrij is gebleven…” ging hij met een verontschuldigend lachje verder waarbij hij zich weer iets naar achteren boog. Hierna bleef Dwight de ander ongegeneerd aankijken, benieuwd naar haar reactie.

Wel, wel, wel dit begon al goed. Zijn verbazing over haar aanwezigheid was gewoonweg amusant te noemen. Jup dit kon toch nog een interessante dag worden, wonderen bestaan zo bleek maar weer. Zijn volgende actie was al wat minder amusant, hij maakte een nogal vreemde beweging met zijn linker arm waardoor ahar heerlijk dampende koffie dus bijna de grond kuste. Niet fijn, helemaal niet fijn. Gelukkig voor hem kon hij de beker nog opvangen anders had ze zeker weten zijn arm gebroken. En dan was ze nog mild geweest. Ze nam de beker weer aan en ving daardoor de starende blik van deze mogelijk interessante jongen. Hij zag er niet uit als een slechte knul, hij leek haar wel aardig. Zijn ogen hadden de kleur van gesmolten chocolade of nee wacht, ze hadden een koffie kleur, de kleur van haar koffie. Ze nam nog een slok liet de bittere warme smaak van de koffie door haar keel glijden. Wie had er nu een jas nodig als er koffie was? Een glimlach werd haar gegund, oe wat zag ze nu kleine kuiltjes? Een teken van schattigheid? Rhine vond het zelfs zo amusant – en schattig –dat ze deze jongen vereerde met een van haar zeldzame glimlachen. “Hé.” groette hij de ander kort. Een kort hoofd knikje gelde als weerwoord. Rhine was geen mens van veel woorden, eigenlijk was ze best een vaag mens. Een beetje traag van begrip leek hij wel te zijn, of hij vond het gewoon leuk om mensen lang te laten wachten. Aha het belletje begon te ringelen, eens kijken wat voor wel overwogen antwoord ze uit deze jongen kreeg. “Oh,” was het eerste wat hij zei. Hmmm misschien schatte ze hem toch wat te hoog in. Nonchalant hield Dwight zijn boek naar haar op. “Ehm..ik heb werkelijk geen idee.” concludeerde hij tenslotte met een knikje richting de afbeelding van de vleesetende plant en grinnikte. Rhine trok een wenkbrauw op en schudde grijnzend haar hoofd. “Je weet niet wat je aan het lezen was? ” Zei ze grinnikend. Wat een maffe jongen was dit. Maar ach hij was verreweg wel de normaalste persoon die ze al ooit tegen gekomen was. Ze bekeek eht boek van naderbij, bestudeerde de afbeelding. “Is dit niet iets te luguber voor je knul?” vroeg ze op een plagende toon. Moest kunnen af en toe even mensjes plagen. “Maar het is zeker goede afleiding.” voegde hij eraan toe, afleiding, afleiding. Hmmm waarvan zou hij afgeleid moeten worden? Dat was iets waar ze nu graag achter wou komen, iets dat weer een uitdaging voor haar was. “Afleiding hmmm…interessant.” Zei ze met getuitte lippen voor ze zichzelf wederom beloonde met een slokje koffie. Haar blik werd naar hem toe gezogen door het simpele feit dat ze zich aangestaard voelde, waardoor zij automatisch ook ging staren, hem bestuderen. Zijn koffie ogen, Zijn dode herfstblaren haar. Een kleur die ze wel mooi vond, een kleur die bij zijn ogen paste. Rechtte neus, mooie kaak, wangen waar kleine kuiltjes in kwamen wanneer hij lachte. Ja je kon wel zeggen dat deze jongen gezegend was een een onschuldige vorm van schoonheid, een herfst engeltje. Hmmm misschien was koffie toch niet zo goed voor haar, ze ging er nog vager van denken dan normaal. Haar vage gedachten werd verstoord door een brandend gevoel dat steeds erger werd, een brandend gevoel aan haar hand? Wat the hell was er aan de hand?! Ze keek naar de kop die leek te borrelen, verdorie dat ding was plots heet. Rhine had de koffie meegenomen om warm te blijven, maar dit werd haar toch net ietsje te heet. Het werd zelfs zo heet dat de koffie beker uit haar hand viel, de dampende massa vormde een grote bruine vlek op het gras. Awh…daar ging haar koffie. Jammer, doodzonde eigenlijk ze had die koffie graag in haar mond gehad, maar liefst niet zo heet dat ze zich zou verbranden. Zag ze nou speelsheid? Wat was die jongen van plan? Wie was hij überhaupt eigenlijk? “Dwight.” Interessante vorm van voorstellen was het wel. “Rhine LaFee, maar als iemand naar me vraagt heb je me niet gezien” Zei ze met een knipoog en een onheilspellende blik. Een hand werd naar haar uitgestoken, mooi niet dat ze dat ding ging aanraken. Het lag niet aan hem, in tegen deel zelfs. Rhine wilde gewoon geen mensen aanraken, niet met haar handen, haar handen die ieder duister stipje van iemands verleden blootlegde. “ik doe niet aan pootjes schudden.” Zei ze doodkalm. Rhine was direct, hield niet van rond de pot te draaien, dat was gewoon een feit. “Ik hoop dat je drinken grasvrij is gebleven…” ging hij met een verontschuldigend lachje verder waarbij hij zich weer iets naar achteren boog. Hierna bleef Dwight de ander ongegeneerd aankijken. Rhine keek naar de grond waar het laatste restje koffie de grond in drong. “Ik vrees van niet, maar ach het maakt niet uit, hij was opeens toch te heet om te drinken” Zei ze met een doordringende blik op de jongen voor haar, de jongen die zichzelf Dwight noemde. “Enig idee hoe dat komt?” Vroeg ze met een geïnteresseerde iet wat geamuseerde blik.