Zijn amberkleurige ogen openden zich op deze ‘prachtige’ lenteochtend en de blondharige jongen gaapte luidkeels, not giving a shit in the world. Ryan wreef door zijn ogen en rekte zich uit om dan de foto van Kai en hem van de muur te scheuren, deze in stukken te versnipperen en ze de prullenbak in te kegelen, zo daar was hij ook al weer done mee. Zijn mond bewoog terwijl hij met zijn tong klakte en zichzelf begaf naar de badkamer om zich te scheren en te douchen, zijn expressie had werkelijk geen enkel greintje emotie terwijl hij naar zijn douchegel greep en zichzelf inzeepte om zichzelf dan weer af te spoelen, zijn haar te wassen en hij was done. Met een verveelde blik stapte hij de douche uit om zich af te drogen en hij wreef door zich klamvochtige blonde haren. Met een lichtelijke frons keek hij in de spiegel terwijl hij zichzelf in een jeansbroek hees en een shirt. Hij had eigenlijk geen zin om ergens heen te gaan vandaag, nu wilde hij gewoon een verdomde banaan eten. Langzaam plavijzde hij zichzelf neer op zijn bed met de banaan van de tros die hij gisteren was gaan kopen. Hij keek er naar, in stilte, naar de perfectie ervan. Zijn amberen ogen glunderden toen hij de banaan voor zich hield en er bijna emotioneel om werd dat het zo perfect geschapen was. Ook de schil had geen enkel vlekje en het was gewoon in elk opzicht een perfecte banaan. Deze banaan liet hem nadenken over het leven. Ryan wilde deze banaan niet opeten, hij wilde het in zijn alle perfectheid gewoon naar staren, dieper nadenkend over het leven terwijl deze banaan hem alle antwoorden leek te geven die hij wilde, waarnaar hij zocht. De eerste traan verliet zijn oog terwijl hij zijn ogen gericht hield op de goddelijke banaan die hij voor zich hield, het amper aanrakend, bang de perfectie te ruineren. Zijn vinger gleed zachtjes over de schil, deze liefkozend aanrakend om dan gewoon droog de schil ervan af te rukken en de inhoud in zijn mond te steken. Fuck that, hij had honger. De blondharige jongen stond op, de perfecte banaan opetende, die perfectie ging nu zijn maag in.

Ondertussen was hij naar buiten gegaan, de schil van de perfecte filosofische banaan verdween in de vuilbak en Ryan wandelde met zijn handen in zijn zakken door de gangen, zijn ogen waren recht voor zich uit gericht, een serieuze blik die zijn gezicht ‘sierde’ terwijl hij verder wandelde. Kai wilde hij nu niet zien en hij ging gewoon naar de eerste beste plek die in hem opkwam. Het was goed weer dus misschien was bij de waterval zitten nog niet zo’n slecht idee. Dus hij wandelde gewoon door tot aan de waterval om daar op zijn kont te gaan zitten, zijn jeansbroek oprollend tot over zijn knieën en zijn sandalen uitdoende. Zijn benen gleden het water in en een tevreden ‘aahh’ gleed over zijn lippen terwijl hij zijn handen achter zijn rug liet steunen, met zijn ogen gesloten, genietend van het zonnetje.