Zijn pyjama werd gewoon op zijn bed geworpen waardoor hij enkel nog zijn ondergoed en een rubberen, zwart armbandje aanhad. Uit zijn kast haalde hij een donkere jeansbroek en een riem. Ook trok hij een lichtblauw shirt uit een schuif en gooide het shirt over zijn schouder heen. Dat trok hij zo wel aan. Eerst zijn broek. Hij duwde de deuren van zijn kast met veel lawaai dicht nadat hij zijn broek aangetrokken had. Hij trok de riem door de lussen en sloot de deur van zijn kamer achter zich. Hij trok zijn riem een gaatje strakker en stelde daardoor vast dat hij nog afgevallen was. "Damn", bromde hij. Hij kon het zich niet permitteren om nog veel af te vallen, hij woog nu al te weinig. Kailee liep naar de trappen toe en trok terwijl het blauwe shirt over zijn hoofd heen. De blauwe plek op zijn borstkas was nu ondertussen al bijna weg, maar hij voelde de pijn nog steeds.

Hij had de trappen, het gebouw en alles wat daarbij hoorde achter zich gelaten om naar het meer te gaan. Hij had geen zwembroek bij en hij had al helemaal geen zin om te zwemmen. Kailee liep naar de oever van het meer en wierp een blik in het water. Hij zag dat zijn haarwortels terug bruinzwart geworden waren. Hij moest dringend bijverven. Hij zag er verloederd uit, zeker omdat hij een keer moest scheren. Hij had een hekel aan stoppenbaarden, maar nu stond er toch een en hij kon daar niet tegen. De kerel wreef langs zijn kin en stak vervolgens een sigaret op. Hij had zichzelf dan wel beloofd dat hij er eens mee zou stoppen, maar die belofte kon hij net zo slecht houden als die dat hij snel zijn tante nog eens op zou zoeken en vervolgens naar zijn moeder gaan. Kailee blies de rook uit en liet zijn ogen glijden over het meer. Hier en daar zaten mensen te zwemmen, maar het was nog niet zo erg laat in de namiddag dus de meeste mensen waren nog aan het eten. "Ik heb echt een kof koffie nodig", zuchtte hij bij zichzelf en keek naar zijn hand, die waar hij zijn sigaret tussen zijn vingers hield.

OOC: Ziva, sorry dat deze zo shitty is, hoop dat je er wat mee kan :')

Zodra hij het meer in de gaten had, had hij spijt dat hij buiten gekomen was. Wel was hij blij dat hij geen zwart shirt aangetrokken had, hij had geen zin in opbranden.
"Ik heb echt een kof koffie nodig", had hij bij zichzelf gezegd, en dat er reactie op kwam deed hem oprecht verbaasd opkijken, zeker toen zijn sigaret tussen zijn vingers uit gehaald werd. Hij keek omhoog en zag een meisje staan dat hij nog herkende, maar hij had geen idee wat haar naam was. Het ruïne-meisje, dacht hij. "Misschien zou je dat maar beter kunnen gaan halen dan", zei ze met een glimlach op haar gezicht. Hij trok een wenkbrauw op en keek naar haar. "Want dit-" Hij volgde haar blik naar de sigaret en zag hoe moeilijk ze het vasthield. Hij kon nog net een grijns onderdrukken. "-is niet bepaald goed voor je, you know." Hij haalde licht een schouder op. "En wat zou jou dat maken?" vroeg hij met een gemaakte lach. Het leek alsof ze hem plots leek te herkennen, maar dat zorgde er enkel voor dat hij een scheve mond trok. Hij wist dat hij er slechter uitzag als de keer dat hij haar aan de ruïnes gezien had. Maar hij ging ook slechter om met alles dan toen. "Oh, jij, ga je deze keer niet wegrennen?" vroeg hij en keek haar vragend aan waarna hij naar haar hand greep om de sigaret weer terug te nemen. Hij stak de sigaret tussen zijn lippen en nam een trek waarna hij de rook een andere richting uitblies, weg van zichzelf en haar. "Je gaat hoe dan ook dood, of ik nu rook of niet, ik sterf toch." Hij keek even weg van haar voor hij terug zijn ogen op haar vestigde. "En misschien ga ik inderdaad nog wel koffie halen, maar niet voor ik daar zin in heb. En nu ben ik deze sigaret aan het roken. Stoort je dat misschien?" Hij haalde weer een schouder op om te laten zien dat het antwoord hem niet echt kon interesseren. Hij haalde een hand door zijn haar en knipperde met zijn ogen tegen het zonlicht.

OOC: Nog steeds flut, excuse me~

Hij vond het grappig hoe ze de sigaret vastgehouden had. Hij vond het nog grappiger dat ze hem afgenomen had. Net alsof ze zijn moeder was of zo iets. "En wat zou jou dat maken?" had hij gevraagd. "Het boeit me vrij weinig, maar ik heb liever niet dat wanneer ik even vrije tijd heb ik ook nog eens moet meegenieten van die stank." Hij haalde zijn schouders opnieuw een keertje op. Ze herkenden elkaar nu dus weer, maar Kailee wist niet of hij daar wel echt blij om was. "Oh, jij, ga je deze keer niet wegrennen?" vroeg hij haar. "Verwacht daar maar niet veel van", zei ze. Het was moeilijk om naar haar te kijken zonder ongemakkelijk te worden van haar blik maar toch bleef hij haar aankijken. "Ik ben niet bepaald het type dat snel voor iets wegrent, toen misschien wel, maar dat was een uitzondering." Hij siste wat tussen zijn tanden door en schokschouderde. "Zal wel", zei hij terwijl hij de sigaret uit haar hand haalde. Hij stak het terug tussen zijn lippen en deed gewoon verder alsof ze het ding nooit afgenomen had. "Je gaat hoe dan ook dood, of ik nu rook of niet, ik sterf toch", zei hij. "Mooie kijk op de wereld zeg." Hij keek terug op van de sigaret in zijn hand naar haar gezicht. "Hmm, je kan niet zeggen dat het niet waar is", mopperde hij. Kai zei dat hij misschien nog wel koffie zou gaan halen. "Je doet maar waar je zin in hebt." De jongedame ging zitten en richtte haar ogen op het meer. Kailee wreef over zijn voorhoofd en keek met tegenzin naar de sigaret. Door haar had hij nu ook geen zin om nog verder te roken. Hij veegde hem uit tegen de zool van zijn schoen nadat hij nog één trek genomen had en dropte de peuk naast zich neer. Hij zou wel zien of hij de peuk straks meenam om weg te gooien als hij wegging, maar waarschijnlijk zou hij het gewoonweg vergeten? Hij trok zijn benen in kleermakerszit en tikte wat met zijn voet op de grond. Hij had misschien niet moeten vragen of ze weer weg zou lopen, maar nu was het te laat om zijn woorden terug te draaien, en hij zou zich in geen geval excuseren. Dat verdiende ze nu ook weer niet. Hij dacht dat hij het wel minder erg zou kunnen maken door haar proberen te begrijpen, maar ze leek hem niet het type dat veel sprak. "Je bent ook wel het zonnetje in huis, huh?" vroeg hij, niet echt een antwoord verwachtend op de vraag omdat het meer een retorische vraag was. "Mensen bijna raken met stenen en nu zo mooi sarcastisch doen", zei hij en begon te lachen, al was het niet van harte. Hij schudde zijn hoofd een beetje en legde zijn hand losjes over zijn mond om daarachter zijn lach te doen verdwijnen. In plaats daarvan geeuwde hij. Nu wou hij wel dat hij zou stoppen met dingen zeggen die hij zelf ook vervelend zou vinden om te horen. "Het spijt me", mompelde hij, al klonk het niet erg gemeend. Hij haalde een hand door zijn haar en zuchtte. "Het maakt me niet eens uit wat jij denkt, maar misschien is het beter als we opnieuw beginnen", zei hij en wierp een blik op het meisje. "Aangenaam, ik ben Kai." Hij stak geen hand uit en deed geen moeite om te glimlachen, maar hij vond wel dat het juist was om zichzelf voor te stellen.

Het leek niet alsof ze heel erg veel aandacht wou schenken aan zijn woorden, maar dat wou niet zeggen dat Kai erdoor zijn mond ging houden. Hij hoorde haar zuchten dus het was voor hem ook wel duidelijk dat zijn woorden haar niet interesseerden en dat het beter was als hij gewoon zweeg, maar nog steeds deed hij dat niet. Hij bleef doorgaan, zelfs na de blik die ze hem toewierp. Als ze blikken gingen werpen kon hij ook mooi uit de hoek komen, hoor. Ze was echt niet de enige die een verveelde blik op iemand kon werpen. Hij kon haar ook een blik toewerpen. Of hij kon ook gewoon rechtuit zeggen wat hij dacht en vond, maar hij had geen zin om dat te doen. Niet omdat hij haar niet wou kwetsen, maar omdat hij niet echt zin had om haar weg te jagen. Hij wou niet dat ze wegging omdat hij dan weer alleen was. Niet dat met haar zitten veel gezelliger zou zijn dan alleen zijn, maar hij had toch liever gezelschap dan geen. "Het spijt me", mompelde hij toen, ook al vond hij niet dat hij zich moest verontschuldigen. ”Wow, wat voel ik me vereerd. Bedankt voor de verontschuldiging beste heer.” Een 'tsk' ontsnapte aan zijn lippen, maar hij ging er niet op verder. Deels gewoon omdat hij er niets meer op wist te zeggen. Hij merkte dat ze met haar ogen gerold had, maar Kailee beet enkel op zijn lip om niets te zeggen. Danzou hij iets kinderachtigs zeggen en dan kwam hij vast heel erg dom over, al had hij ergens het gevoel dat de brunette hem nu al verre van een intelligent persoon vond. "Het maakt me niet eens uit wat jij denkt, maar misschien is het beter als we opnieuw beginnen", zei hij en wierp een blik op haar. "Aangenaam, ik ben Kai." Ze knikte, en dat verbaasde hem een beetje, maar dat lied hij niet opvallen. ”Nog nooit van ene Kai gehoord.” Hij haalde licht een schouder op. Hij had ook niet verwacht dat ze van hem gehoord zou hebben. Hij had haar nog maar één keer daarvoor gesproken, als je het al 'gesproken' kon noemen, en verder had hij nooit wat gedaan waardoor ze hem zou kunnen kennen. ”Ziva”, stelde ze zichzelf voor. Hij keek weer opzij naar haar en zag dat ze een glimlach om haar lippen had. Was dit dezelfde persoon als twee minuten geleden? Hij staarde voor zich uit. "Ziva, huh", herhaalde hij even. Hij vond het wel een mooie naam, maar dat ging hij haar nu niet meer zeggen, nadat ze zo lastig gedaan had.
”Nog steeds zin in koffie?” hoorde hij gevraagd worden, en hij liet zijn blik weer opzij schuiven, naar Ziva toe. "Natuurlijk", antwoorde hij, zonder eigenlijk enig idee te hebben of hij dat nog wel kon betalen. Eén koffie vast wel. Hij stond recht en veegde een beetje zand en gras van zijn broek af. Als hij genoeg koffie dronk, kwam hij misschien ook wat bij. Dat zou handig meegenomen zijn. Hij was niet zeker, maar hij zou haar vraag maar gewoon als een uitnodiging zien om koffie te gaan halen, of samen wat te gaan drinken. "Dan zullen we maar gaan, zeker?" zei hij en keek de brunette nog even aan voor hij aanstalte maakte om te gaan wandelen. Hij had geen idee waar hij het goedkoopst koffie zou kunnen vinden, hopelijk ergens in Oak's Field, want in de buurt van het meer zag hij niet direct koffie verkocht worden. "Lust jij ook koffie?" vroeg hij haar, zonder haar echt aan te kijken. Je had altijd mensen die het niet lustten. dat vond hij raar, hij drinkt het als zo lang als hij het zich kon herinneren. Zijn vader en hij waren altijd koffie verslaafd geweest. er verscheen voor een seconde een lach op zijn gezicht, maar die verdween toen hij besefte dat hij nooit meer koffie samen zou drinken met zijn pa. Hij richtte zich weer tor de jongedame in plaats van na te denken.

_{Het was nou niet bepaald dat ze de jongen een tweede kans gaf, want een persoon zoals Ziva deed niet vaak aan tweede kansen. Het duurde bij haar zeer lang voordat ze iemand kon zien als een vriend en het vereiste veel geduld van ander, helaas voor haar hadden de meesten dat niet en vielen ze daarom meteen op een lijstje in haar hoofd waar ze de meesten onder had verdeeld. ‘ik mag je niet’ of ‘ik haat je’ waren perfecte omschrijvingen van mensen die op dat mentale lijstje van haar kwamen te staan. Voor deze jongen genaamd Kai gold precies hetzelfde, echter had hij het geluk dat ze vrienden nodig had en hem misschien ooit nog nodig zou kunnen hebben. Bovendien was hij geen Shadraan, wat natuurlijk ook een enorm pluspunt had. Ze kon namelijk niet van iedereen een vijand maken, al zal ze de blauwharige jongen nooit volledig durven te vertrouwen – zelfs al heeft hij niet bepaald iets tegen haar gedaan. Wederom knikte ze toen hij haar naam herhaalde, Ziva was inderdaad haar naam. Of althans, het was de naam die ze had aangenomen nadat ze haar geboortenaam had losgelaten. Haar geboortenaam zou haar hier waarschijnlijk alleen maar ellende brengen en ze wilde doorgaan met haar leven, om haar vaders naam te kunnen zuiveren. Want de mensen die hem zoveel pijn en leed hadden aangedaan, verdienden het niet om vergeven te worden – ook al zou haar vader dat van haar wensen, ze zou het nooit kunnen.
Ze bracht zichzelf omhoog toen ook de jongen opstond, duidelijk haar vraag of hij nog steeds zin had in koffie aannemend voor een uitnodiging om koffie te gaan drinken. Gelukkig maar, ze had geen zin om het ook daadwerkelijk aan hem te vragen, want als hij haar woorden zo niet begreep dan was hij het zeker weten niet waard om haar tijd aan hem te verdoen. Op zijn vraag of ze dan maar zouden gaan reageerde ze niet echt, het voelde als een retorische vraag omdat hij ook al aanstalten maakte om te gaan lopen en besloot dat het niet nodig was haar woorden daaraan vuil te maken. Ze liet haar kijkers even kort op de jongen vallen. ”Zeg jij maar waar we heen gaan dan, ik heb geen idee waar je hier goede koffie kan vinden.” Lichtjes glimlachte ze vervolgens, de jongen leek haar namelijk een persoon die graag koffie dronk en daarom zou hij vast wel een goede plek weten om wat te drinken te halen. Ze rolde even lichtjes met haar ogen toen hij vroeg of ze ook koffie lustte. Voor haar doen was het immers een rare vraag, want waarom zou ze voorstellen om koffie te gaan drinken als ze zelf geen koffie lustte? ”Nee, ik drink alleen thee.” Sprak ze droogjes, de sarcasme sijpelde bijna van haar woorden af. ”Natuurlijk lust ik koffie, anders zou ik niet gevraagd hebben om wat te gaan drinken, niet waar?” Het was haar normale manier van communiceren en als de jongen dat niet wilde accepteren kon hij maar beter nu weggaan want het was een automatisme, die ze hoogstwaarschijnlijk toch nooit meer zou kunnen afleren. Even liet ze haar blijk wegglijden om naar de gebouwen te kijken die ze naderden. Oak’s Field, een plek waar je echt van alles en nog wat kon doen. Drinken, feesten, winkelen, een herberg en er was zelfs een tuin om even rustig in te zitten. Het was dat ze niet begreep dat iemand überhaupt hier zou willen wonen of op vakantie zou willen gaan, het stond immers nog steeds op een planeet die voornamelijk diende voor de grootste school van Kovomaka, maar zo te zien waren en kwamen er genoeg mensen binnen om de boel gaande te houden hier. Ze liep gewoon rustig door, de jongen zou vast zelf wel aangeven als hij ergens iets gevonden had.}

Hij had natuurlijk geantwoord op haar vraag, want zin in koffie ging niet over in enkele minuten en al zeker niet na enkele vervelende woorden met een persoon. Hij had zelfs nog meer in koffie dan voordat hij tegen Ziva was moeten gaan praten, van voor hij zijn sigaret uit gedaan had. Hij was recht gaan staan, had zand en gras van zijn broek af gesveegd voordat hij een blik naar Ziva toe gooide om te kijken of ze ook recht gestaan was, want ze leek hem zo een type dat de vraag zou stellen of hij nog zin had in koffie om dan vervolgens gewoon te blijven zitten. Het zou hem helemaal niet verbaasd hebben mocht ze dat gedaan hebben, maar blijkbaar had ze het echt gemeend want ook zij stond op. "Dan zullen we maar gaan, zeker?" vroeg hij, en zoals hij ergens wel verwacht had kwam er geen reactie op. Hij maakte aanstalte om te gaan wandelen maar fronste zijn wenkbrauwen licht toen hij haar blik kruiste. ”Zeg jij maar waar we heen gaan dan, ik heb geen idee waar je hier goede koffie kan vinden.” Hij knikte naar de glimlachende brunette. Hij wandelde verder en keek vanuit zijn ooghoek naar Ziva toen hij vroeg of ze ook koffie lustte. Ze rolde met haar ogen, en Kai had al verbazingwekkend snel geleerd dat dat hoogstwaarschijnlijk betekende dat ze het een domme vraag vond. Hij kon het haar niet kwalijk nemen, maar misschien lustte ze echt gewoon geen koffie en bood ze het gewoon maar aan? ”Nee, ik drink alleen thee.” Hij keek twijfelend opzij omdat het zowel droog en sarcastisch was, en Kai was niet goed met mensen snappen. Hij was blij dat ze verder sprak, anders had hij vast 'oh' gereageerd. ”Natuurlijk lust ik koffie, anders zou ik niet gevraagd hebben om wat te gaan drinken, niet waar?” Hij haalde zijn schouders even op en liep verder. Haar vraag klonk ook wel retorisch in zijn oren, maar Kailee was niet zo bevriend met de definitie van retorisch, dus gaf hij toch nog antwoord op haar vraag. "Wie weet, misschien wel, als je extra vriendelijk over wou komen had je het misschien gewoon aangeboden zonder zelfs maar koffie te lusten", zei hij, terug voor zich uit kijkend. Hij wou niet zeggen dat ze hem er geen type uit zag dat zo zou zijn, maar je wist maar nooit. Zekerheid was altijd beter dan geen zekerheid. Hij vond de gebouwen het niet waard om bekeken te worden, dus hield hij zijn ogen gewoon op de weg. Hij wist waar er goedkoop koffie verkocht werd die toch lekker was. Hij schraapte zijn keel en liep verder. Hij keek één keer op of Ziva nog mee liep of niet, maar verder schonk hij er geen aandacht aan of ze volgde. Als ze niet meer volgde wist hij dat hij in zijn eentje ging drinken. Dat was net zo gezellig. Hij ging een hoek om en hield toen halt. Het was een ouder gebouw met een groot raam, maar niet zo groot dat het op een etalagevenster leek. Kailee kuchte even, misschien meer om aan Ziva te laten weten dat ze er waren dan om zijn keel vrij te krijgen. Hij zette zijn schouder tegen de deur en duwde er tegen. Met het bekende schrapend geluid ging de deur open. Er zaten steentjes onder de deur in maar niemand kreeg ze er onder uit, dus bleven ze er maar zitten en schuurden over de grond als iemand de deur open deed. Wel handig tegen inbrekers, je hoorde ze door de hele zaak heen door het geschuur. Kai hield de deur open om Ziva binnen te laten voor hij de deur weer los liet.

Hij wreef over zijn arm heen en keek even rond. Hij zag een paar gezichten die hij kende, sommige van school, maar de meerderheid gewoon van vaak hier te komen. Hij kwam zo goed als altijd alleen hier, behalve de laatste tijd. De laatste tijd kwam hij misschien al eens wat vaker samen met iemand naar hier, maar de man van wie de koffiezaak was kende hem als de eenzame persoon die ik zijn eentje koffie kwam halen. Hij deed een paar stappen naar de soort toog toe die er was. Er waren maar enkele stappen nodig, het was zeker geen grote zaak. "Kailee", knikte de man hem toe, en hij knikte terug. "Zoals gewoonlijk, maar nu twee", sprak hij. Hij was dan misschien bijna blut, maar hij zou wel voor Ziva betalen. Ergens vond hij dat hij dat nu nog wel net kon doen. Niet om zijn sympathiek te maken, niet om indruk te maken. Nee, iets vond gewoon dat hij dat nu nog wel net kon doen. De man knikte en terwijl hij bezig was, viste Kailee geld uit zijn broekzak om dat aan de kerel met het grijzige haar. "Bedankt", zei hij en glimlachte kort voor hij naar Ziva toe draaide. Hij had werkelijk geen idee wat er allemaal in de koffie zat van suiker en melk of dat dat er juist niet in zat, maar het was sowieso de beste koffie ooit. Vond hij toch, in ieder geval. Hij gaf haar één van de bekers koffie aan haar en keek dan rond. Er waren nog wel een paar zitplaatsen vrij. "Daar?" vroeg hij, knikkend naar een plaats en zonder te wachten op goedkeuring van Ziva op de plaats liep hij er heen en ging er zitten. Ja dus, dacht hij. Hij zat hier wel goed.

_{Oak’s Field, het was niet bepaald een plek waar je haar vaak tegenkwam. Ze was gefascineerd door het feit dat het hier nog steeds goed liep, nog steeds druk was en er zelfs mensen naar hier kwamen die niet op de school zaten. Ze kon niet geloven dat iemand een van de grote planeten achter wilde laten om hier te gaan werken, bij een school. Wie wilde er nou bij een school werken? Hetzelfde gelde natuurlijk voor de docenten op de school, maar ergens kon ze van hen wel begrijpen dat ze hun magie door wilden geven aan de jeugd. De jeugd meer wilden leren dan zij toentertijd geleerd hadden – hoogstwaarschijnlijk. Even liet ze haar helderblauwe ogen weer op de blauwharige jongen vallen toen hij een opmerking maakte over haar sarcasme. Ze had geen reactie van hem verwacht, maar dat maakte het des te ‘leuker’ dat hij toch reageerde. Misschien wilde ze wel extra aardig zijn, had ze hem daarom mee gevraagd wat koffie te gaan drinken. Duidelijk dat deze jongen haar alles behalve kende. Extra aardig. Zoiets bestond niet in haar woordenboek. Ze glimlachte even lichtjes. ”Precies,” kwam er zoet uit, zo zoet dat het alles behalve waar moest klinken voor de jongeman die naast haar liep. Ze liet haar kijkers weer van hem afglijden, samen met haar aandacht op de jongen, totdat hij een geluid maakte dat haar aandacht weer trok. Ze zag hoe hij op een van de zaken af stapte. Ze had niet gedacht hier een koffiezaak te vinden, de zaak al helemaal niet gezien. De deur ging met een hoop gekraak en gekras open en als een gentleman leek de blauwharige jongen haar de deur open te maken. Wat hij van haar helemaal niet hoefde te doen, maar als een dame nam ze het gewoon aan en liep ze de ruimte in. De man van de koffiezaak leek Kai te kennen, want hij noemde de jongen bij zijn naam. Dat gaf haar alleen maar het idee dat hij hier waarschijnlijk veel vaker kwam dan eens in de week. Hij was hier dus een vaste klant, bestelde altijd precies hetzelfde en wie weet kwam hij zelfs op het zelfde tijdstip binnen en ging hij dan vervolgens op de zelfde plek zitten. Voordat ze er iets tegenin kon brengen had de jongen haar koffie al besteld en zelfs betaald, even vragend keek ze hem na terwijl hij richting de plaats liep waar ze zouden gaan zitten. Oké, dat hoefde hij dus helemaal niet voor haar te doen. Ze had genoeg geld, waarom zou hij dan zijn geld voor haar opmaken? Ze haalde lichtjes haar schouders op en liep achter hem aan, om plaats te nemen op een van de stoelen en de koffie van hem over te nemen.
”Je hoeft dat echt niet voor me te betalen hoor,” zei ze, hem kort doordringend aankijkend waarna ze een slok van de koffie nam. Het smaakte goed, dat moest ze toegeven. Misschien had hij dan toch wel iets van smaak, in koffie dan. Alhoewel het buiten nog een redelijk lekkere temperatuur was, vulde de koffie haar met de hitte die het zich meebracht. Een heerlijk gevoel voor een Raziaan die haar eigen vuurmagie niet meer kon gebruiken om haar lichaam zodanig te verwarmen. Ze glimlachte lichtjes. ”Dit is lekker,” het maakte haar niet eens uit hoeveel suiker of melk erin zat, het smaakte goed en dat was prima zo. Ze hoefde niet te weten wat erin geduwd werd om er zo’n lekkere koffie van te maken. Terwijl ze nog een slok van haar koffie nam dreven haar gedachtes een beetje af terug naar haar thuisplaneet. Wanneer ze klaar was met school zou ze daar hoogstwaarschijnlijk als eerste terug naar gaan. Ze was al een hele lange tijd niet meer op Razen geweest, het was misschien net zo onbekend voor haar geworden nu, zoals bijvoorbeeld een planeet zoals Shadra. Gelukkig voor haar hield ze nog steeds van hitte, dat kon je ook wel zien aan het feit dat ze zo genoot van de warme koffiebeker waar ze haar handen zelfs nu in hartje zomer omheen had gewikkeld. Ze wenste dat ze haar vuurmagie gewoon terug had, want alles wat warm was zorgde ervoor dat ze er weer terug aan dacht en dan schoten alle verwijten en slechte gedachtes weer naar haar hoofd. Ze probeerde afleiding te zoeken deze keer, want een poging doen tot het terug krijgen van haar vuurmagie zou niet lukken hier in een koffiezaak. ”Waar kom jij eigenlijk vandaan, Kai?” Ze was er wel nieuwsgierig naar, eigenlijk. Ze had lichtjes zijn luchtmagie opgevangen, maar dat was eigenlijk alles geweest. Normaal was het voor haar meestal de duistere en vuurmagie die ze erg sterk aanvoelde. Eén magie waar ze de grootste hekel aan had, ze had geen idee waarom ze de aanwezigheid van die magie bij een persoon zo sterk aanvoelde, en één magie dat haar favoriet was. Het was raar, eigenlijk. De andere magiesoorten boeiden haar niet zoveel.}

Hij dacht nog aan wat ze gezegd had op zijn reactie over haar sarcasme, maar hij had er niets meer aan toegevoegd. Dan waren ze nog wel even aan het praten over het sarcasme, want het leek niet alsof Ziva iemand was die gauw opgaf in een discussie. En Kai wist dat hij een discussie met een vrouw nooit zou kunnen winnen, dan kwamen ze toch weer aanzetten met één of andere vage redenering die helemaal niets te maken had met het onderwerp, maar volgens hen dan toch wel. Ze hadden wel een slimme strategie, eigenlijk. Ze brachten je zo in de war met onzinnige redeneringen dat je het gewoon op gaf om je gelijk te halen in een discussie. Maar het gesprek zou sowieso over zijn, want ze waren bij de koffiezaak gekomen. Voor zo lang als hij zich kon herinneren maakte de deur al een vervelend geluid als je er binnen kwam, en dat leek nog steeds niet veranderd te zijn want toen hij de deur open deed, piepte het weer. Hij hield de deur open tot ook zij binnen was, maar het was niet eens echt als actie bedoeld om zich sympathiek te maken, hij had gewoon geen zin om de deur dicht te laten vallen voor haar gezicht, want dat was ook eigenlijk best maar gemeen. De man van de zaak noemde zijn naam en Kai begroette hem zo wat terug, maar niet met zijn naam, want in tegenstelling tot de man wist Kai niet hoe hij heette. Hij sprak soms met de man, want die vond het zielig voor de kerel met het blauwe haar als hij alleen aan een tafel zat, en dan hadden ze maar een gesprek, maar alleen zitten vond Kailee ook niet erg. Hij was graag alleen. Maar de man was wel aangenaam gezelschap dus je hoorde hem niet klagen. Hij had koffie besteld en terwijl de man bezig was met wat hij ook moest doen voor de koffie zat Kai te zoeken naar zijn geld. Hij betaalde en liep terug naar Ziva toe om haar een van de bekers te overhandigen. Hij knikte naar een tafel en vroeg of het goed was door 'daar' te vragen, maar hij liep er al heen en ging er zitten. ”Je hoeft dat echt niet voor me te betalen hoor”, zei Ziva, maar Kai reageerde er op door zijn schouders op te halen. Dat wist hij, hij kon haar ook zelf kunnen laten betalen maar hij had nu al betaald en hij had geen zin om nu nog te vragen om het zelf te betalen. Het was goed zo, hij had zowat zijn laatste geld dat hij bij zich droeg opgekocht nu, maar het was goed zo. Hij nam een slok van zijn koffie en keek op naar de brunette toen ze sprak. ”Dit is lekker.” Hij knikte en nam een slok van zijn koffie. Het was inderdaad lekker, het was de lekkerste koffie die hij al gedronken had. Niet dat hij op heel erg veel plaatsen koffie gedronken, maar deze was gewoon heel erg lekker. Er viel een stilte, maar eigenlijk was die niet echt storend. Het was juist wel eens aangenaam, stilte, dan kon hij tenminste even drinken van zijn koffie zonder continu gestoord te worden doordat hij moest spreken en een gesprek voeren. Hij keek kort naar de brunette voor hem, maar staarde daarna voor een tijdje naar zijn beker waar hij af en toe een slok van nam. Koffie dronk hij vroeger zo vaak met zijn moeder, maar nog vaker bij zijn tante. Aspen was gewoon een koffiefreak. Zijn tante kon geen een dag zonder koffie. Zijn hele familie hield eigenlijk wel van koffie. Van Ricky wist hij het niet, eigenlijk. Waarschijnlijk zou hij wel koffie gelust hebben, maar Kai had het hem nooit zien drinken. En van Niles... Hij had geen idee. Hij kende dat hele geval van zijn halfbroer amper. Hij kon het nog steeds niet geloven, dat zijn vader nog met een ander een kind had. Jammer genoeg voor Niles zou hij zijn vader nooit ontmoeten. Hij moest hem nog steeds eens een keer zoeken. ”Waar kom jij eigenlijk vandaan, Kai?” Door haar woorden keek hij weer op, uit zijn gedachten gehaald. "Puffoon", antwoordde hij, waarna hij weer een slok nam van de koffie. "Zuid-Puffoon." De armere buurt van Puffoon. Ook niet de gezelligste buurt. Kai wou niet zeggen dat het door die buurt kwam dat hij af en toe het niet kon laten wat mee te nemen dat niet van hem was, maar hij had het zeker wel daar geleerd hoe het kon. Soms was het erg leuk. Je merkte meteen wie je vrienden waren en wie niet, en de vrienden die je maakte namen je imperfecties er maar bij omdat ze al blij waren iemand te vinden die ze als vriend konden beschouwen. Maar ja, zo simpel was het niet en hij had die vrienden niet gehad, hij werd enkel gepest op z'n stomme school. Hij was niet geweldig met magie van anderen raden, en hij kon dus ook niet echt goed aanvoelen welke magie Ziva had. In ieder geval niet dezelfde als hem. "Jij?" vroeg hij, de vraag terugkaatsend. Als hij haar planeet wist, wist hij waarschijnlijk ook haar magiesoort wel, tenzij dat ze er twee had natuurlijk. Hij bleef even wachten op antwoord voor hij weer een slok van de koffie nam. Hij wreef voor kort door zijn ogen heen. Toen hij zijn handen terug om de beker heen wou zetten ging het mis en viel de beker om. Zijn reflexen vielen nog mee en redelijk snel kreeg hij de beker rechtgezet, voor al zijn koffie de beker uit was. "Fucking typisch", gromde hij pissed op zichzelf terwijl hij de koffie van de rug van zijn hand af likte, om daarna te doen alsof er helemaal niets gebeurd was. Veel koffie was er niet uit de beker gekomen, dus de tafel viel nog mee qua besmeurd zijn. Kai keek haar aan en glimlachte even, het feit dat hij net als een idioot zijn koffie omgestoten had negerend.

_{Ze wist niet eens waarom de jongen voor haar, haar überhaupt boeide, maar hij was blijkbaar interessant genoeg geweest om te vragen waar hij vandaan kwam. Ze had het kunnen raden, wellicht, want als ze er daadwerkelijk op had geconcentreerd had ze zijn wind magie vast en zeker kunnen voelen. Een andere magie zou er immers niet aanwezig zijn geweest, maar het zou haar teveel moeite en inspanning gekost hebben dat te doen en ze was al blij genoeg geweest geen duistere magie bij de blauwharige jongen te hebben bespeurd. Misschien zou ze voor eens wel een normaal gesprek met iemand kunnen voeren, zoals ze dat deed toen ze nog een jong kind was. Naïef en te goed voor de wereld, een lieverd met een gouden hart die zelfs om het kleinste beestje gaf. Hij had gezegd dat hij van Puffoon af kwam, zuid-puffoon om precies te zijn. Een lichte glimlach krulde rond haar lippen bij zijn woorden. Natuurlijk had ze geen idee dat het de armste buurt van Puffoon was, of dat de criminaliteit daar zeer hoog was, zelfs niet waar het lag of hoe het daar uit zag. Ze was nooit in Puffoon geweest, had ook niet echt de neiging om erheen te gaan zelfs. Haar ouders hadden niet genoeg jaren bij haar kunnen zijn om vaak met haar op vakantie te gaan, ze kon zich alleen maar het strandhuis herinneren waar ze samen met haar vader in de zomer hun tijd besteedde. Waar haar vader uiteindelijk van haar ontnomen werd, daarnaast ook de plek waar ze hem voor het laatst gezien had. Razen,” zei ze licht glimlachend. Ze had er goede herinneringen gehad, de slechte herinneringen kwamen namelijk pas in Nova, waar haar jeugd in tienduizenden stukjes werd gestampt door de mensen die zich in het complot hadden gewikkeld. Die haar leugens hadden voorgeschoteld, haar hadden doen denken dat haar vader de slechterik in het spel was en niet zij. Allemaal bittere leugens die haar goede vertrouwen de grond in hadden gestampt, haar vol woede en haat jegens haar vader door het leven hadden laten gaan. Het had haar op het slechte pad gebracht, was de reden geweest waarom ze zo vaak met haar eigen magie ‘gespeeld’ had en waardoor ze uiteindelijk in de jeugdgevangenis terecht was gekomen. Pas daar werd de echte waarheid haar door de strot geduwd, door een oude vriend van haar vader die wel nog in hem geloofde. Maar het was al te laat geweest, want bij de tijd dat ze hem geloofde en ontslagen werd uit de jeugdgevangenis om naar Starshine Academy te gaan, was hij gestorven in een gevecht. Haar enkel en alleen achtergelaten met zijn fortuin en de dagboeken die hij in al die jaren had bijgehouden. Haar de waarheid vertellend, want hij had alle tijd gehad het in alle details neer te zetten. Het had haar alleen maar achtergelaten met nog meer woede, niet meer tegenover hem maar tegenover de mensen die haar leven en dat van haar vader geruïneerd hadden.
Rustig staarde ze naar de blauwharige jongen, weer tot haar zinnen komend toen hij zijn beker met koffie omgooide en er een vlek ontstond op de tafel. Gelukkig voor hem wist hij het allemaal nog snel genoeg te herstellen, voordat de hele inhoud van de beker over de tafel heen was gemorst. Ze staarde hem even kort en zwijgzaam aan, waarna ze een lichte glimlach niet kon onderdrukken. ”Ach, dat kan iedereen overkomen.” Bovendien waren er nog zoveel ergere dingen die je konden overkomen. ”Zuid Puffoon zei je? Hoe is het daar?” Ze leunde met haar ellebogen op de tafel terwijl ze geïnteresseerd naar Kailee keek. Misschien wilde hij daar liever over praten, dan over de koffie die hij net had omgegooid. Niet dat zij zelf graag over haar thuis sprak, want haar thuis bestond niet meer. Haar thuis was als glas uiteen gevallen toen ze van haar vader weggehaald werd en hij werd veroordeeld voor levenslang. Sindsdien had ze geen thuis meer gehad, niet in haar pleeghuis, niet in de jeugdgevangenis en al zeker niet hier. Wie weet zou ze het nooit meer vinden, nooit meer de rust en veiligheid voelen die ze als jong meisje had gekend.}

”Waar kom jij eigenlijk vandaan, Kai?” Door haar woorden keek hij weer op, uit zijn gedachten gehaald. "Puffoon", antwoordde hij, waarna hij weer een slok nam van de koffie. "Zuid-Puffoon." Hij zonk even weg in gedachten over de buurt. "Jij?" vroeg hij, de vraag terugkaatsend. Toen hij zijn handen terug om de beker heen wou zetten ging het mis en viel de beker om. Hij zette de beker zo snel mogelijk weer recht, hopend dat er nog wat koffie in de beker zat. "Fucking typisch", gromde hij pissed. Hij likte een beetje van de hete koffie van zijn hand af. Het brandde. Lichte verbranding? Kon. Kon allemaal. Dat Ziva heel serieus bleef en hem niet uitlachtte of er niets over zei, zorgde ervoor dat Kai alleen nog een betje humeuriger was. Eens goed uitgelachen werden, was nog minder erg dan de stilte en de serieusheid. Wie weet wat er door haar hoofd heen ging. 'Wat een idioot' misschien. Toen hij haar richting uitkeek zag hij dat ze een glimlach om haar lippen had. Het leek haast vriendelijk. ”Ach, dat kan iedereen overkomen”, zei ze. Hij knikte, de humeurigheid verdween al deels. Het was goed dat ze zei dat het iedereen kon overkomen. ”Zuid Puffoon zei je? Hoe is het daar?” Kailee keek Ziva aan. Ze had haar ellebogen op tafel gezet. Ze leek geïnteresseerd. Was ze dat ook? Was ze echt geïnteresseerd? Vast niet. Wie gaf er nu wat om Puffoon? De jongeman haalde zijn schouders op. "Puffoon is vreemd." Hij leunde achteruit en nam nog een slok van de koffie. Hij staarde even half naar de muur naast zich, maar richtte vervolgens zijn ogen weer op de brunette tegenover hem. "Het Zuiden is de armere buurt, dus dat beantwoord wel al een deel van je vraag, denk ik? Veel criminaliteit, veel ongelukkige mensen. Maar ik had nog geluk, we hadden nog een goed huis en zo, mijn vader werkte er veel voor." Kai wreef over zijn nek en hield zich even stil. "Verder is het wel oké. Je wordt deel van je buurt, denk ik? Zolang je niet te rebels wordt, en je je gedraagt naar de verwachtte waarden en normen valt heel dat zuid-Puffoon wel mee." Hij grinnikte kort en dronk het laatste beetje koffie uit zijn beker op. Daarom dat hij het dus lastig gehad had. Hij was wel rebels geweest en hij was wel tegen de waarden en normen in gegaan. Maar ook enkel maar omdat hij gepest werd. Gepest voor 'anders' te zijn en dat werd al slecht beschouwd. Hij haatte Puffoon. "Het is een rotplaneet. Ik hoop dat jouw planeet minder gehaat wordt door je."

OOC: Linnnn sorry dat ie zo laat en slecht is T___T" hoop dat je er toch wat mee bent.

_{Uit totale interesse – althans, zo liet ze het lijken – had ze gevraagd wat hij vond van zijn thuisplaneet. Niet dat het haar natuurlijk echt interesseerde, want het boeide haar eigenlijk helemaal niet waar hij vandaan kwam, noch wat hij van zijn thuis vond. Het ging haar niks aan en toch had ze het gevraagd – ze wilde meer weten over de jongen, misschien naar informatie vissen die ze ooit kon gebruiken. Hij had haar mental breakdown gezien, ze wilde dat hij dat moment gewoon uit zijn brein verbande en er nooit meer over sprak, met niemand niet. Voor een moment bleef ze zwijgen nadat hij gesproken had, alle informatie in haar opnemend. Het was veel informatie, maar echt iets concreets kon ze er nou ook niet uithalen. Vertelde haar nog steeds niets over wie de jongeman was. Natuurlijk kon ze denken dat hij een crimineel was, als ze zijn woorden moest aannemen dat hij uit een streek kwam waar veel criminelen rondliepen, maar als hij een serieuze en grote crimineel was dan had hij het vast niet zo gemakkelijk gezegd. Dan had hij iets anders gezegd dan criminelen, het alleen een ‘arme buurt’ genoemd. Nee, hij was geen crimineel, hooguit een dief die zo af en toe iets uit een winkel probeerde te stelen. Lichtjes knikte ze uiteindelijk, een laatste slok uit haar beker koffie nemend. ”Mijn thuisplaneet is wel oké.” Sprak ze, voor de rest niet veel loslatend over hoe het daar wel niet was. Ze was er niet heel lang geweest, had zelfs in haar kinderjaren ook op andere planeten gewoond in verband met haar vaders werk. Niet dat ze daar ook zo tevreden over was, toen ze een kind was vond ze het allemaal wel prima, maar ze wenste nu dat haar vader nooit voor die mensen had gewerkt. Het waren immers die mensen geweest die haar vaders leven geruïneerd hadden en daarmee ook de hare.
”Ik denk dat ik maar eens moet gaan,” sprak ze toen weer, nadat ze het bekertje waarin de koffie eerder had gezeten neerzette op de tafel. Het werd namelijk tijd dat ze ging, ze had geen zin meer om met deze blauwharige jongeman te spreken. Niet omdat hij niet aardig was of niet interessant, want ze wilde uiteraard meer over hem te weten komen omdat ze die informatie misschien verder in haar leven nodig zou kunnen hebben, maar gewoon omdat ze niet veel meer wilde spreken over haar eigen thuisplaneet en ze wist dat die vraag vaak kwam. Als je een vraag stelde, kon je meestal verwachten van iemand dat die vraag teruggekaatst werd. Iedereen deed dat, het was menselijk zoiets te doen. Maar Ziva had geen zin om zo’n vraag te beantwoorden, ze kon zo’n gesprek makkelijk afronden door te zeggen dat ze haar planeet heel leuk vond en er een geweldige tijd had gehad, maar dat zou hij vast niet geloven. Niet nadat hij haar zo kwaad had gezien en haar daarna bijna in huilen had zien uitbarsten. Een normaal persoon deed niet zo en dat wist zij ook maar al te goed. Ze schoof de stoel naar achteren toen ze opstond en glimlachte kort naar hem. ”Bedankt voor de koffie, maar ik moet echt nu weg want ik heb ergens anders een afspraak.” Veel tijd om te reageren gaf ze hem niet, want na enkele seconden stond ze alweer buiten de koffiezaak waar ze zojuist met hem koffie had zitten drinken.}