Reá legde de pen even neer en wreef in haar ogen met duim en wijsvinger. Ze keek op de klok die aan de muur boven de haard hing. Middag. Ze had de halve dag zitten verdoen met nutteloze zaken. Waarom waren mensen altijd zo…afhankelijk. Het was om gek van te worden. Sinds ze Neara over had genomen had elke sukkel met het meest onzinnige probleem haar weten te vinden. Door dit soort mensen verlangde Reá terug naar haar rustige leventje op de top van de Puffoonse bergen. Vogels waren zo veel intelligenter dan mensen. Je zou toch verwachten dat ze sommige van hun problemen zelf op konden lossen.
Reá leunde even achterover in haar stoel en keek even naar het plafon. Het had een saaie wittige kleur, net zoals zoveel dingen in de kamer. Het liet de ruimte aanzienlijk groter lijken. Maar Reá had liever wat kleur gezien. Dat werd wel goedgemaakt door de meubels die ze zelf had meegenomen om de kamer in te richten. Ze kwamen allemaal uit de oude Tempus Tempel. Reá had ze meegenomen nadat de Tempel was verwoest. De meubelstukken die niet kapot waren geweest dan. Dankzij de felle kleuren, gebruikelijke voor haar mensen, gaf dat de kamer toch een beetje een soort ‘’thuis’’ gevoel. Reá’s blik ging weer terug naar het bureau. Ze trok één van de lades open en schoof daar alles in wat er op tafel lag. Ze was er helemaal klaar mee voor vandaag. En om die gedachte kracht bij te zetten schoof ze haar stoel naar achteren en stond op.

Het was koud buiten. Ondanks dat Reá haar warme mantel om had moest ze huiveren. Haar half blote voeten voelde het koude laagje sneeuw dat de nacht ervoor was gevallen. Maar veel last hadden de geharde voeten die al tweehonderd jaar trouw dienst deden niet. Er stak een stevige wind op. Eén die Reá’s lange lok haar als een zweep door de lucht joeg. Langzaam vorderde haar weg. Boom na boom gleed voorbij. Reá was al diep het woud in getrokken toen ze stil bleef staan. Ze sloot even haar ogen en kantelde haar hoofd lichtjes. Alsof ze naar iets luisterde. Ja, daar hoorde ze het weer. Een lichte ademhaling. Het zoemde al door haar hoofd het moment dat ze het buitenterrein betreden had. Iemand probeerde haar onopvallend te volgen. En hoewel Reá nog helemaal niemand had gezien had ze deze achtervolger al een hele tijd geleden voor het eerst gehoord. Ze had het genegeerd. Het kon puur toeval zijn dat het achter haar klonk. Maar nu vond ze dat het lang genoeg geduurd had. Deze persoon was duidelijk haar aan het achtervolgen en ze wilde nu weten waarom. ‘Ik weet dat je er zit. Het heeft geen zin om je te blijven verstoppen,’ sprak ze uiterst duidelijk tegen het niets. ‘Ik kan je horen,’ voegde ze daar zacht aan toe.

(Sorry dat het zo lang duurde)

Eindelijk! Eindelijk weer sneeuw! De witte deken was vannacht gevallen, en bleef tot Malekith's grote vreugd ook nog eens liggen. Voor dit soort weer was hij gemaakt, lekker koud en ijzig. Rustig gleed hij door de lucht, en zag dat er iemand het bos in liep. Met een soepele beweging ging hij iets lager vliegen, om de persoon van wat dichterbij te bekijken. Want ja, één van Malekith's grote karaktereigenschappen was dat hij ongelofelijk nieuwsgierig was! Geboeid keek hij toe hoe de vrouw zich door de sneeuw begaf. Ze had half blote voeten, en Malekith zag dat ze moest huiveren van de kou. Hij wist een grinnik die zijn mond probeerde te ontsnappen nog net binnen te houden. Mensen hadden het altijd koud en zeurden altijd om het winterse weer, iets waar hij geen last van had. Rustig achtervolgde hij de gestalte die door het bos liep. Het was windstil, dus Malekith werd niet de hele tijd opzij geblazen, zoals dat vaak gebeurde als hij niet zoveel kracht gebruikte. Met een lichte beweging kwam hij neer in een boom, en klom zo van tak tot tak verder. De vrouw had hem nog steeds niet opgemerkt, of ze moest gewoon doen alsof hij er niet was. Zachtjes klom hij verder. Opeens zei de vrouw iets, wat Malekith totaal niet aan had zien komen. Had ze hem dan toch gehoord? "Ik weet dat je er zit. Het heeft geen zin om je te blijven verstoppen." Zei ze zonder op of om te kijken. Malekith schoot de boom uit, omdat hij verwachtte dat ze zich zo dadelijk om zou draaien. In een boom aan de andere kant van het pad kwam hij weer neer, op een plek waar hij nu ook haar gezicht kon zien. "Ik kan je horen." Zei de vrouw met getatoeëerd gezicht. Malekith keek verbaast op. Hoe was dat mogelijk? Hij had zonder enig geluid door de lucht gevlogen, en door de bomen geklommen. En niemand had betere oren dan hij, dus waaraan zou het dan liggen? Opeens wist hij het. Zijn soortgenoten hoorde hij ook altijd ademen, hoe stil ze ook waren. Het lag waarschijnlijk aan de grote longen die ze hadden, zijn ras had veel meer zuurstof nodig dan een normaal persoon. De vrouw had hem nog steeds niet gezien, maar Malekith dacht nou niet dat ze zo'n bedreiging vormde. Hij sprong uit zijn boom, en kwam met een licht plofje neer op de grond. "Je hoorde me zeker ademen?" Zei hij rustig, en kwam het struikgewas uit. Zonder enig geluid liep hij over de besneeuwde grond naar de vrouw toe, maar hield nog wel een paar meter afstand. Aan de ene kant was hij erg nieuwsgierig, maar aan de andere ook altijd erg op zijn hoede. Zijn zwarte haren kleurden mooi bij de spierwitte sneeuw, en zijn zilveren ogen stonden helder en gaven een beetje licht. Kou deed Malekith altijd goed, met name ijs en sneeuw.

Reá bleef luisteren. Ze hoorde ergens achter zich plotseling het zachtjes kraken van de takken van een boom. Een geluid wat je hoort wanneer er iets op geland was of op gaan zitten. Het geluid bleef haar achtervolgen van tak tot tak, bom tot boom. Dat was het moment dat Reá er genoeg van had gehad en had gezegd dat ze gehoord had dat er iemand zat. Ze hoorde het geluid in de boom stoppen. Daarna hoorde ze hoe iemand uit een boom vlak bij haar in de buurt naar beneden sprong. Nu zou de confrontatie komen wist ze.
Reá’s ogen flitsten opzij toen ze de stem hoorde. Haar oranje kleurige ogen, die gloeiden als na smeulende kooltjes van een bijna gedoofd haardvuur, gleden over de eigenaar van die stem. Een lange jongeman met donkere zwartgekleurde haren en zilveren ogen die nieuwsgierig stonden. Hij herkende haar niet. Reá verbaasde zich daar niet over, ze kon de aura van duistere magie om hem heen voelen hangen. Hij kende waarschijnlijk Queralena, maar daar hield het vast ook bij op.
Hij leek geen last te hebben van de kou, merkte Reá nu op. Hij stond daar zonder te rillen. Waar het de hele tijd windstil was gebleven stak nu een lichte bries op. Hij liet kleding en haren licht wapperen. Reá stond nog steeds onbewegelijk naar hem te kijken tot ze besloten had dat ze nu lang genoeg gezwegen had. ‘Onder andere,’ reageerde ze op de eerdere vraag van de jongen terwijl ze zich in haar geheel naar hem omdraaide.
Ze had niet enkel zijn ademhaling gehoord besefte ze nu. Ze had zijn hart horen kloppen, zijn vleugels horen slaan. De wind gehoord en hoe die door de veren streek die hem kalm op de lucht stromingen hielden. Zijn ademhaling was haar alleen het eerste opgevallen. Maar ze ging hem niet aan zijn neus hangen dat ze dat allemaal gehoord had. Haar gedachten gingen terug naar de vleugels, vleugels die ze nu niet zag. Zou hij ze verborgen hebben? Het was sowieso ongebruikelijk voor duistere magiërs om over vleugels te beschikken. En dat was iets wat Reá aandacht trok. Maar het was nu niet de tijd om daar over te beginnen. Nog niet althans. Er was iets anders wat ze eerst wilde weten van de jongeman. ‘Waarom achtervolgde je me?’ vroeg ze kalm aan hem.

"Onder andere" Zei de vrouw die zich nu naar Malekith omdraaide. Hij wist niet helemaal wat ze daarmee bedoelde, maar hoopte niet dat het was wat hij dacht. Er wisten maar een paar mensen wat hij echt was, en dat was eigenlijk al wel genoeg, vond hij. Hij zag hoe haar oranje ogen een lichte gloed over zich heen hadden, net zoals zijn zilveren ogen. Vriendelijk keek hij haar aan. Hij had geen kwaad in de zin, hij was gewoon erg nieuwsgierig. Het liefst bespiede hij mensen zo lang mogelijk zonder ontdekt te worden, maar dat was nu niet gelukt. Hij zag hoe haar ogen zijn lichaam bestudeerden, alsof ze ergens naar op zoek waren. In zijn achterhoofd wist hij wel wat dat was, maar hij drukte het zijn hoofd weer uit. "Waarom achtervolgde je me?" Vroeg ze uiteindelijk. Malekith moest even nadenken. Waarom deed hij dat eigenlijk? "Dat vind ik leuk" Zei hij na een tijdje. Het klonk een beetje stom, dus hij besloot om er nog maar wat achteraan te zeggen. "Ik vind het interessant om te zien hoe mensen echt zijn, en dat zie je alleen als ze alleen zijn." Dat klonk al wat beter. Malekith had er een hekel aan om dom over te komen, aangezien hij dat niet was. Hij mocht dan klein en ielig zijn, maar hij had veel meer in zijn mars dan dat men dacht. Rustig ving hij een paar sneeuwvlokken in zijn hand, terwijl hij ondertussen een beetje rond begon te lopen. Hij had een hekel aan stilstaan, wat waarschijnlijk kwam door de hoeveelheid energie die hij beschikte. Die energie was bedoeld voor het vliegen, maar omdat dat tegenwoordig niet meer zo vaak kon, zat die energie als vacuüm samengedrukt in zijn lichaam. Even giechelde hij toen er een sneeuwvlok op zijn neus lande, waarna hij hem zachtjes vastpakte en weer wegblies. De sneeuw smolt niet in zijn handen, maar hij had het ook niet koud. De vrouw die tegenover hem stond wel, ze stond inmiddels te rillen, maar wat wilde zo ook met half blote voeten? Voor Malekith maakte het niet uit wat hij aan had, hij kende geen kou. Desnoods ging hij naakt in de sneeuw liggen rollen, maar aangezien dat niet zo gepast was, deed hij dat toch even niet. Zachtjes zakte hij in kleermakerszit neer op de grond, waar hij in zichzelf een kommetje van zijn handen maakte, en een beetje sneeuw opschepte. Het voelde koud aan in zijn handen, maar dat was wat hij fijn vond. Zachtjes liet hij het weer op de grond neervallen, en bleef even stil zitten. Na een tijdje keek hij de vrouw weer aan, die daar nog altijd stond te rillen van de kou.

Zijn ogen stonden vriendelijk zag Reá. Maar een vriendelijk uiterlijk vertrouwde ze niet zo snel meer. Ze had met eigen ogen kunnen zien hoe vriendelijk Ilanaij zich had opgesteld tegenover de anderen in de tempel terwijl hij in werkelijkheid zo duivels was. Wie weet wat voor geheimen zich achter dit vriendelijk ogend gezicht schuil hielden.
Met die gedachte ergens in haar achterhoofd had Reá de vraag gesteld waarom de jongeman haar achtervolgde. Het bleef een tijdje stil, maar na zijn eerste antwoord gleed Reá's wenkbrauw langzaam omhoog. Toen zijn antwoord aangevuld werd ging haar wenkbrauw ook weer naar beneden. Ze bleef hem volgen met haar ogen toen hij begon rond te lopen. Deze knul had veel energie en dat liet hij merken ook. Pas toen hij in de sneeuw ging zitten nam Reá adem om haar volgende vraag te stellen. 'En weet je dan hoe ik echt ben?' vroeg ze kalm. 'Ik hoorde je al toen ik de bosrand nog maar net achter me had gelaten. Tijd zat dus om me te bestuderen,' voegde ze daaraan toe. Ze legde de laatste paar meters af tot ze nog maar enkelen als afstand hield tussen haar en de jongen. Ze keek nu naar beneden, een beetje op hem neer omdat hij nu laag bij de grond zat terwijl zij nog altijd stond.

(Een beetje heel erg kort. Sorry)

De vrouw haar ogen volgden Malekith overal. Dit had hij wel door, maar het deed hem niets. "En weet je dan hoe ik echt ben?" Vroeg ze kalmpjes, nadat hij een tijdje in de sneeuw had gezeten. "Ik hoorde je al toen ik de bosrand nog maar net achter me had gelaten. Tijd zat dus om me te bestuderen." Kwam er nog achteraan. Ze zette wat stappen in Malekith's richting, en stopte pas weer totdat ze recht voor hem stond. Ze keek op hem neer, en Malekith keek nadenkend terug. De meeste mensen zouden nu erg zenuwachtig worden, maar het deed Malekith allemaal niets. Hij was dan ook geen mens, maar dat hoefde niemand te weten. Hij stopte even met waar hij mee bezig was, en deed voor de verandering even helemaal niets behalve nadenken. Zijn ogen zochten die van de vrouw die vanaf boven op hem neer stond te kijken, en nadenkend keek hij haar diep aan, alsof hij bij haar naar binnen keek. Zo bleef hij even zitten, maar verbrak de stilte toen weer. "Ik heb natuurlijk geen vergelijkingsmateriaal omdat ik je verder nog nooit heb ontmoet..." Begon hij zijn verhaal. Het kwam er bestuderend en aarzelend uit, maar Malekith zat nog midden in zijn denkproces. "...Maar zo op het eerste gezicht ben je volgens mij een erg stil persoon." Besloot hij uiteindelijk. Malekith was zelf ook altijd erg stil, ondanks dat hij vaak bijna uit elkaar barste van energie. "Maar zoals mijn voorbeeld altijd zei: "De stillen zijn de meest wijze personen die er bestaan." Zei hij zachtjes, en zijn blik veranderde een beetje. Nog steeds vriendelijk, maar iets volwassener. "Daarom denk ik dat je een bijzonder iemand bent, niet zoals alle anderen." Concludeerde Malekith uiteindelijk. Zijn ogen keken die van de vrouw nog altijd diep aan, maar zijn blik verzachtte nu weer wat. Hij wende zijn blik af, en ging weer verder met de hoop sneeuw waar hij net aan was begonnen. Ook nu hij stil zat moest hij zijn energie ergens in kwijt, hij moest gewoon altijd iets doen. Hij vergat even dat de vrouw nog steeds op hem neer stond te kijken, en stak ongestoord zijn handen in de sneeuw. hij zat nog altijd in kleermakerszit, terwijl een klein laagje sneeuw op zijn rug was gevallen.

Reá bleef zwijgend naar de jongen kijken. Ze zag hoe hij stopte met al zijn andere handelingen en nadacht over haar vraag. Zijzelf deed niks anders dan rustig wachten. Het antwoord zou vanzelf wel komen. Daar was ze zeker van. Het enige wat veranderde aan Reá toen de jongen weer begon te spreken waren haar ogen. De pupillen vernauwden zich wat, haar aandacht volledig op de jongeman gericht. Na zijn antwoord te hebben bleef Reá even stil. Ze overdacht zijn antwoord. Wijs, had hij haar genoemd. Ze had veel wijsheid, dat klopte. Of alles even vaak en goed van pas kwam was een tweede. Reá was waarschijnlijk één van de weinige personen die zoveel boeken had gelezen en bezat. Niet te vergeten dat ze ook al ruim twee eeuwen aan levenservaring met zich mee droeg. Ja, ze had veel van die tijd alleen doorgebracht maar ze had er nog steeds wel wat aan. Bijzonder, ook dat had hij gezegd. 'Dat maakt twee van ons,' reageerde ze uiteindelijk op zijn laatste zin. Het bleef weer een tijdje stil. Toen ging Reá voor de jongen zitten. 'Je aura voelt zo overduidelijk duister. Toch hoor ik het geluid van de wind die langs vleugels strijkt. Ook jij bent niet zoals alle anderen...,' sprak ze zachtjes. Sinds het moment dat ze was gaan zitten had ze haar hand gesloten gehad. Maar nu opende ze hem. In de palm van haar hand lag een kaart, groter dan een gebruikelijke speelkaart. Hij lag ondersteboven op haar handpalm. De achterkant was versierd met oude Puffoonse tekens. Uit zichzelf kwam de kaart omhoog en onthulde zich aan de jongen. De kaart toonde een gevleugeld wezen met een zwaard in de hand en een vastberaden blik in de ogen. 'Judgement,' sprak Reá de naam van de kaart uit met een verrassend goede Shadraanse uitspraak. 'Maar in dit geval gaat het niet zozeer wat de kaart betekend, maar wat hij toont,' ging ze verder. Ze knipte eenmaal met haar vingers en de kaart ging letterlijk in rook op. '...Malekith,' voegde ze daar zachtjes aan toe. Ze bleef de jongen aankijken. Om achter zijn naam te komen was niet moeilijk geweest. Ze had zich alleen maar hoeven concentreren op de stroom van gedachten die om de jongen heen hingen, niet eens altijd die van hemzelf. Zo was ze achter zijn naam gekomen. En nu bleef ze hem aankijken om te zien wat dat teweeg bracht.

"Dat maakt twee van ons." Reageerde de vrouw toen Malekith klaar was met zijn verhaal. Hij snapte niet helemaal wat ze daarmee bedoelde, maar hij ging er verder ook niet over na zitten te denken. De vrouw ging voor hem zitten. Malekith keek haar peinzend aan, en concentreerde op wat hij zag en voelde. Hij voelde hoe haar hard langzaam klopte, en haar longen zich met lucht vulden. Toen begon ze uiteindelijk weer te spreken. "Je aura voelt zo overduidelijk duister. Toch hoor ik het geluid van de wind die langs vleugels strijkt. Ook jij bent niet zoals alle anderen..." Zei ze zachtjes. Malekith's ogen stonden opeens vol angst. Dit was waar hij altijd voor vreesde, dat iemand achter zijn geheim zou komen. Angstig keek hij de vrouw aan. Hij zou nu het liefst wegvliegen, maar dat kon niet. Alhoewel, nu wist ze toch al van zijn geheim, maar eerst moest hij haar vragen om het aan niemand te vertellen. Het viel Malekith nu pas op dat de vrouw haar hand de hele tijd gesloten had, maar nu opende die zich. Er lag een kaart in de hand, en Malekith bestudeerde hem aandachtig. Er stonden tekens op die hij niet begreep; waarschijnlijk was het een oud schrift dat maar weinigen konden lezen. De kaart kwam een stukje omhoog, en toonde een gevleugeld wezen met een zwaard in zijn hand. Malekith verwachtte dat dat hem moest voorstellen, alleen dat zwaard begreep hij niet zo. Hij had niets nodig om te vechten, alleen zijn klauwen, tanden en ziel. "Judgement." zei de vrouw met een enorm Shadraans accent. Malekith begreep niet helemaal hoe ze dat zo goed kon, en al helemaal niet wat ze ermee bedoelde. Het werd steeds raadselachtiger, hij begreep er ondertussen niets meer van, en dat was iets waar hij slecht tegen kon. Dat was een kenmerk van zijn ras, als ze iets niet begrepen vonden ze het eng, of slachtten ze het af. Dat laatste deed hij niet, aangezien hij wel respect had voor de vrouw die voor hem zat. Ze was volgens Malekith erg wijs, en zonder wijze mensen was de wereld helemaal niets. "Maar in dit geval gaat het niet zozeer wat de kaart betekend, maar wat hij toont." Ging de vrouw verder. Malekith volgde alle bewegingen die ze maakte, en schokte even van het harde geluid dat haar vingers maakten toen ze erin knipte. De kaart ging letterlijk in rook op. Malekith wilde nu het liefst hard wegrennen maar wist zich in te houden, maar wat ze toen zei kon hij even niet meer hebben. "Malekith..." Klonk het zachtjes uit haar mond, en toen hij het hoorde deinsde hij achteruit. Zijn enorme zwarte vleugels sloegen zich als een reflex uit, waardoor hij nog verder achteruit schoot, en uiteindelijk een stukje de lucht in. Hij greep zich vast aan een boom waar hij weer een beetje tot rust kwam. Hij zag dat de vrouw hem aan was blijven kijken, en besloot maar wat te zeggen. "Please don't play games with me..." Zei hij half in tranen, en hij wist zelf geeneens waarom hij dat was. Hij veegde daarom maar gauw zijn tranen weg, waarbij hij ontdekte dat hij ook klauwen had gekregen. Door één van zijn nagels zat er nu een enorme kras op zijn wang, maar die heelde zich alweer in een paar seconden. Er was niets meer van te zien. Rustig kwam hij weer naar beneden gevlogen, en lande een paar meter voor de vrouw. "Wil je dit alsjeblieft aan niemand vertellen?" Vroeg Malekith een beetje moeilijk. "Het is gewoon..." Begon hij zachtjes terwijl hij weer op de grond neerzakte. Hij zocht even naar de juiste woorden, maar had ze toen gevonden. "...Niemand wil iets te maken hebben met zo'n monster als ik." Het was even stil, en Malekith had niet door dat hij de vrouw tegenover hem de hele tijd had aangestaard. Hij besloot de stilte maar weer te doorbreken. "Iedereen was altijd bang voor me, en joeg me weg. Uiteindelijk kwam ik hier terecht, en nu heb ik voor het eerst in mijn leven een echte vriendin gevonden." Zei hij langzaam. Toen hij aan Enya dacht kreeg hij even een klein glimlachje op zijn gezicht, en voor het eerst sinds een paar minuten zag hij er voor even weer gelukkig uit. "Ik wil niemand kwaad doen, maar soms gaat het gewoon vanzelf...als mensen het uitlokken." Zei hij een beetje moeilijk. Malekith kon er soms inderdaad niets aan doen, hij was nou eenmaal wat hij was, en dat was een monster. "It's just inside of me..." Sprak hij zachtjes, terwijl hij de vrouw diep in haar ogen aankeek.

Het zeggen van zijn naam maakte overduidelijk wat in hem los. Reá zag hoe de jongen achteruit deinsde en zijn zwarte vleugels toonde. Misschien was het gemeen, maar Reá had die vleugels die ze had gehoord willen zien. En als dit de manier was dan moest het maar. Lichtvoetig en lenig sprong ze ook weer op haar voeten. Malekith liet een paar tranen op de vrije loop terwijl hij in zijn thuistaal tegen haar sprak. Zijn klauwen vielen haar op toen hij zijn tranen ruw weg veegde. Ze liet hem bedaren en spreken. Al die tijd vertrok er geen spiertje. Pas toen hij klaar was haalde Reá adem om te praten. 'Ik zal niets zeggen Malekith,' begon ze kalm. Wat had zij er voor baat bij om hem te verraden? Ze was enkel nieuwsgierig geweest. Kennis was al haar hele leven lang iets waar ze moeilijk weerstand aan kon bieden, zo ook deze keer. Het was een gift evenals een vloek om alles te willen weten. Het had haar in elk geval vaak genoeg in de problemen gebracht. 'Weet je, wij lijken wel wat op elkaar. Ook ik werd weggejaagd. Ook ik wordt wel eens uitgelokt. Net zoals jij zagen en zien veel mensen me nu nog als een monster. Ik heb erge dingen gedaan en het namen gegeven die ze niet verdienden,' sprak Reá op kalme toon. 'Als ik heel eerlijk tegen je mag zijn was ik nieuwsgierig naar je. Ik kan gedachten van anderen horen. Meestal sluit ik mezelf daar voor af. Het is niet erg netjes en sommige gedachten zijn ervoor gedoeld om niet anders dan dat te blijven. Maar het komt wel eens voor dat ik iemand tegen kom met zulke sterke gedachten dat ik ze niet kan negeren. En toen ik de jouwe om mijn hoofd hoorde zoemen heb ik mijn geest open gezet en ernaar geluisterd,' zei ze. Reá sloeg haar mantel opzij en liet haar vingers in een klein tasje om haar riem verdwijnen. Toen haar vingers er weer uit kwamen hing er een zwart leren touwtje. Aan het einde ervan glinsterde een zilveren hanger met twee vleugels. In het midden waar ze aan elkaar verbonden zaten hield een zacht gele edelsteen alles bij elkaar. 'Ik weet als geen ander hoe het is om anders te zijn Malekith. Als blijk dat ik het niet slecht bedoeld heb biedt ik je mijn bescherming aan. Dat is uiteindelijk mijn werk. Ook al kom jij niet van Puffoon,' sprak ze terwijl ze op de jongen af liep en de hand met de ketting naar hem uit stak. 'Het enige wat je moet doen is de ketting in je hand houden en je gedachten concentreren. Ik zal je altijd kunnen horen. Dat is natuurlijk...als je dat wilt. Je hebt alle recht om te weigeren. Maar zoals ik eerder vertelde, ook ik heb dingen gedaan waar ik niet trots op ben. En hoewel degene die ik kwaad gedaan heb niet langer onder ons zijn hoop ik dat ik hen zo toch rust kan bieden,' zei ze. Daarna was ze stil terwijl ze wachtte op Malekith's reactie.