Into the woods//Keito

Op het bed in de etage van de duistere magiërs zit iemand met een donkerpaarse mantel aan. Ze is zojuist aangekomen op Starshine. De jonge vrouw pakt haar bloedrode rolkoffer uit. Er zit wat kleding in en een kaars. Op zich niet vreemd, behalve dan dat de kaars de hele tijd heeft gebrand. Deze kaars is dan ook niet zomaar een kaars. Het is het erfstuk van de famillie The Leech. De kaars symboliseerd de eeuwenoude kracht die in de famillie is. Het blijft altijd branden, maar het vuur verspreid zich niet. Dat is ook zo met de kracht: het zal altijd bestaan, maar het zal nooit bij meer dan één persoon tegelijk zijn.

Ondertussen heeft de jonge vrouw haar kleding in de kast gedaan en de kaars op de vensterbank gezet. Haar Lux Eterna brand rustig op de vensterbank. Voorzover ze kan herrinderen heeft haar kaars slechts één keer geflakkerd. Namelijk op het moment toen haar oma overleed. Op dat moment ging de kracht van The Leech over naar haar, Linea The Leech.

Na een tijdje gekeken te hebben naar de kaars, staat Linea op om naar buiten te gaan. Met haar mantel aan en kap op ziet ze er mysterieus uit. Met een statige tred loopt ze door de gangen. Ze lijkt niets te merken van wat er om haar heen gebeurt, maar niets is minder waar. Ieder gang en deur word onthouden door de inteligente Linea. Uiteindelijk is Linea buiten. Ze moet even met haar ogen knipperen om aan het licht te wennen. Ze vind het te licht daarbuiten en ze besluit om naar het bos te gaan. Daar in de duisternis kan ze mensen weglokken.

Aangekomen bij het bos gaat ze enkele meters het bos in. Vervolgens draait ze zich om en kijkt tussen de takken door over het grasveld. Het duurt niet lang totdat er iemand langs de rand van het bos loopt. 'Jij wil vast wel een dame helpen die met haar mantel vast zit in de takken.' Met deze truc hoopt ze hem het bos in te lokken. En dan, ja dan gaat ze spelen. Als een kat met haar prooi.

(Sorry als sommige zinnen een beetje flut zijn. Ik had last van een inspi blockje)

Keito ademde diep in. De koele adem van de wind gleed soepel langs zijn gehemelte, via zijn luchtpijp zo zijn longen in. Zijn ogen waren gesloten, zijn handen ineengeslagen voor zijn borst. In de schaduw van het wolkendek leek hij net een standbeeld. Geen beweging maakte hij, maar al zijn spieren waren aangespannen. Het enige waardoor men hem van zijn omgeving kon onderscheiden was het zwarte haar wat vrolijk in de bries danste. Kleine druppeltjes van de jonge regen streken voorzichtig langs zijn huid. De jongeman was blootvoets. Zijn jas had hij afgeworpen, waardoor hij enkel in een losse broek en zwart T-shirt stond waarin zijn brede schouders mooi uitkwamen. Stoom steeg op van zijn letterlijk verhitte lichaam. Al het vocht wat zijn huid betastte, ging vrijwel gelijk over in wolkjes van damp.

Uiteindelijk ademde Keito nogmaals diep in. Plotseling schoten zijn ogen open en namen het lege, open veld waar. Hier had hij eindelijk de ruimte om zich uit te leven. Op school wilde hij niet te ijverig overkomen of eigenlijk helemaal geen bepaalde indruk geven, maar in de eenzaamheid van de natuur was Keito zichzelf.
Geleidelijk aan kwam hij meer en meer in beweging. Zijn hele lijf deed mee. Al zijn acties waren soepel en toch krachtig. Wanneer zijn benen of armen grotere zwaaien maakten, schoot er vuur in het rond.

-klik- Filmpje hoe het eruit ziet (vanaf 0:55 pas). Alleen komen bij zijn bewegingen dan vlammen vrij. Oh en…negeer de muziek. XD:

De hitte van de vlammen was tot in de wijde omtrek voelbaar. De kleuren geel, oranje en rood vulden het gezichtsveld van ieder die toevallig langs zou lopen en dat waren er gelukkig weinig. Keito maakte een sprong en landde met één hand plat op de grond. De aarde rond zijn vingers en palm verschroeide tot er niets dan een zwarte bodem overbleef. Het vuur drong zelfs door tot in zijn ogen. Ze schitterden van plezier en ingehouden passie. Keito maakte manoeuvres die als een dans van vlammen waren.
Ondertussen verstreken de minuten, maar hij leek het nauwelijks te merken. De regen kwam steeds sneller naar beneden zetten, maar ook dat kon zijn vaste concentratie niet breken, met name omdat hij ondanks het vallende vocht kurkdroog bleef op het zweet op zijn rug na. Beetje bij beetje steeg zijn lichaamstemperatuur daarbij enkele graden. Hij was als een warmtebron voor zijn eigen vuurmagie.
Alleen een man die in het Khan broederschap was grootgebracht kon deze kunst zo tentoonspreiden. De Khan monniken waren immers experts op het gebied van martial arts technieken. En al zou je het niet van hem verwachten, Keito’s favoriete vorm was de Shaolin, hetgeen hij nu liet zien. Deze statige vorm van krijgskunst richtte zich vooral op de zelfverdediging. Hoogstwaarschijnlijk zouden degenen die hem niet kenden vermoeden dat Blaze er enkel op uit was om met zijn ervaring en training anderen het leven zuur te maken, in de aanval te schieten. De Shaolin had echter zijn voorkeur, omdat het ooit zijn leven gered had, lang, lang geleden in zijn duistere geschiedenis. Het was dan ook met oprechte vreugde –voor zover hij dit kon voelen- dat hij zijn oude trainingssessie weer eens uitvoerde.

Een tijd later hield Keito plotseling stil. Toepasselijk voor de pauze verscheen de zon voor enkele seconden achter de stapelwolken vandaan en bescheen zijn bleke gezicht. Hij keek op naar de lucht. Geen sprankje emotie viel bij hem te bekennen. Of toch… Als je heel goed keek, viel er een bepaalde rust in zijn blik te lezen. Een kalmte die Keito alleen op momenten als deze bezat.
Dit was echter maar van korte duur toen een vreemd geritsel vlakbij zijn aandacht trok. Nog nahijgend van de training draaide Keito zijn hoofd iets naar opzij. Een schim gleed onder de schaduwen van de bomen door en kwam zijn richting op. In eerste instantie trok Keito enkel een wenkbrauw op, verwonderd, maar niet de moeite nemend om op verder onderzoek uit te gaan.
Toen gebeurde er iets vreemd. De wind droeg een stem met zich mee. De zachte, aanlokkelijke woorden gleden zijn trommelvliezen binnen: “Jij wil vast wel een dame helpen die met haar mantel vast zit in de takken.” Had een vrouwenstem geklonken.
Het was alsof zijn lichaam daarop automatisch dichter naar de rand van het bos werd getrokken. Zijn ogen zochten ondertussen het meisje of de vrouw.
Het duurde niet lang voor hij haar gevonden had, aangezien ze nogal opviel met haar donkerpaarse mantel in de voor de rest duistere, grauwe omgeving. Keito kon zijn blik voor een moment onmogelijk afwenden van haar gezicht dat hij nauwelijks bestuderen kon onder de kap van haar kleding. Voor even, heel even, verkeerde hij haast in een soort trance.
Ergens in hem moest vast wel een alarmbel zijn afgegaan, maar als dat zo was, besteedde Keito er nauwelijks aandacht aan.

Niet direct klonk van hem een antwoord. Daar was Keito…Keito voor. Met één schouder leunde hij nu tegen een boom op een redelijke afstand van het meisje vandaan, zijn armen over elkaar geslagen. Dankzij ervaring wist hij zijn ware, aangewakkerde nieuwsgierigheid naar haar te bedwingen. “Dat ligt er maar net aan wie de dame in kwestie is.” Lispelde hij tenslotte terwijl zijn doordringende blik nog steeds op de vreemdelinge vastgepind lag. Het was zijn manier om naar haar naam en andere informatie te vragen, zorgvuldig achterwege latend om zichzelf eerst voor te stellen. De rust van eerder was nog steeds deel van hem, maar de aanwezigheid van een vrouw had tevens een andere kant van hem naar boven gehaald. Eén die door sommigen wellicht gevreesd en door anderen juist geliefd werd. Zijn fonkelirissen namen elk detail wat hij nu te pakken kon krijgen van de ander in zich op. Ze was in ieder geval niet erg groot, zelfs een beetje tenger in zijn ogen. Van Keito mocht een meisje best wat meer vlees op haar botten hebben, maar hij moest toegeven dat dit kinderlijke figuur (voor zover hij het kon zien) ook wel iets had. Zijn ‘dame in kwestie’ had sowieso wel ‘iets’. Haar stem… Hij kon er nog niet helemaal een vinger op leggen. Daarom was Keito ook vastbesloten om eerst wat langer de kat uit de boom te kijken voor hij haar als een koene ridder uit de klauwen van de takken zou bevrijden. Zijn blik had inmiddels tevens haast iets uitdagend gekregen. Hij verlangde naar antwoorden. Wie ging er onder die kap schuil? Welke geheimen lagen in haar onschuldig klinkende stem verborgen? En waarom, waarom toch, voelde Keito zich op een vreemde manier tot haar aangetrokken? Niet (alleen) lichamelijk, eerder…als een soort bron van energie. Zijn tocht naar haar voelde bijna als een slaapwandeling.
Hm… Ach, maar het was vast niets, toch? Toch…?

De prooi in kwestie rende nou niet meteen op Linea af. Ze ziet hem vannuit haar ooghoek tegen een boom aanleunen. Dus het licht eraan wie de dame in kwestie is hé? De dwaas denkt zeker kieskeurig te zijn. Linea probeert wat aan haar mantel te trekken, die nu echt vast zit. 'Als je me helpt zal ik je het vertellen.' Ze beweegt nog wat zogenaamd hulpeloos heen en weer waarbij ze expres haar kap af laat gaan. Met smekende ogen kijkt ze de jongen aan. 'Help me alsjeblieft.' Tegen een blik als deze zal hij nooit bestand zijn. Nu is het wachten op het goede moment om toe te slaan.

(Ik wist niks meer bij te verzinnen -_-)

PROFILE MAGICIAN

» Keito Khan ✦
» It's scary here. [&KEITO]
» We all have a story to tell [KEITO]
» There is magic in those woods~
» Emily Norin Woods

Into the woods//Keito

Into the woods//Keito

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen