Moyra was in een uitstekend humeur. Nou was dat niet echt meldenswaardig nieuws, want eigenlijk was dit jonge meisje bijna altijd vrolijk. Wanneer je genoeg fantasie had om in sprookjes te geloven en genoeg optimisme bezat om te blijven wachten op jouw speciale prins dan kon je uiteraard niets anders dan de wereld altijd van de zonnige kant bekijken. Het was weekend, wat nog eens een extra schepje vreugde toevoegde aan haar grote mix van plezierige gevoelens. Sommigen zouden het naïef noemen, maar Moyra geloofde heilig in happy endings. Ze bewoog zich danserig, springerig door de gangen. De ene helft van de ouderejaars lachte geamuseerd door de grote hoeveelheid energie die ze ten toon spreidde, maar zoals altijd was er ook een deel van de leerlingen die haar geïrriteerd nakeek. Niet dat ze dat echt besefte. Het waren hoofdzakelijk de Shadranen die vlug kwaad werden in haar buurt. Niet dat Moyra dat opmerkte. Ze zag een deur op een minuscuul kiertje openstaan en nieuwsgierig piepte haar hoofd al om het hoekje. Gesloten deuren hadden iets magisch. Je wist immers nooit wat erachter gebeurde, tot je de hendel indrukte en de deur opende. Dan verdween de magie. Vlak voor het moment van openen kon je je immers nog van alles voorstellen, verbeelden. Er kon een hele andere wereld zijn, in plaats van een normale kamer. Ze had er ooit een boek over gelezen. Daarin opende een jongen zijn kamerdeur, maar kwam dan opeens in een kasteel terecht. Nu was zij natuurlijk al in een kasteel, maar het punt bleef staan. Alles kon gebeuren. Wonderen, sprookjes. Waarom zou het nep moeten zijn? Verzonnen was zo'n groot woord. Zoals altijd zat ze dus weer vol verwachtingen naar wat ze aan zou treffen. Een open geest had het meeste plezier in de wereld. Met een zwaai opende ze de deur verder. O, een lokaal wat de leraar per ongeluk open had laten staan. Cool. Ze glipte naar binnen, keek nieuwsgierig om zich heen. Bijna verwachtte ze dat alles er hier heel anders uit zou zien, enkel omdat er nu geen les was. Maar nee, nog steeds stonden er tafeltjes en stoelen. Er lag zelfs nog een verdwaald blad papier. Toch trok de verlatenheid haar aan. Het was het muzieklokaal zag ze nu. Aan de ene wand stonden instrumenten. Zo veel als je je maar kon voorstellen, van elke soort wel één. Gitaren? Check. Een trompet? Jazeker. Twee glimmende koperen instrumenten zelfs. Moyra gleed met een vinger gefascineerd langs de gladde metalen randjes. Erin zag ze een vervormd spiegelbeeld van zichzelf, waarop ze een gekke bek trok. Nieuwsgierig keek ze verder. Daar zag ze twee dingen die haar heel erg aantrokken. Een triangel, glimmend en zilverkleurig. Lacherig greep ze het ding vast en tikte opgelaten op het metaal. Getingel vulde de ruimte. Haar sprankelende lach voegde zich erbij. Dit was nog leuker dan ze verwacht had. Daar zag Moyra ook een microfoon staan. Veel te hoog ingesteld voor haar, dus ze haalde hem gewoon uit de houder. De triangel legde ze even op een stoel naast haar.
Ze blies in de microfoon. Hij stond aan! Wat leuk. Nu kon ze het uiteraard niet laten. Even dacht ze na. Een vrolijk liedje kwam in haar op. De tekst begreep ze niet helemaal, maar haar maakte het vrolijk. Wellicht zat er een diepere betekenis achter, maar de woorden Happy Ending klonken zo blij.

''Let me riddle you a bitty, it's just an itty bitty, little thing on my mind.
Bout a boy and a girl, trying to take the world one kiss at a time.
Now the funny thing about, ain't a story without it, but the story is mine.
And I wish you could say, that it ended just fine.'' zong ze opgelaten. Hierbij huppelde ze wat heen en weer door het lokaal, zich totaal niet schamend voor haar vrolijkheid. En daar kwam het refrein. Ze kende de tekst absoluut niet goed, maar dat gaf niet. Er was toch niemand om te luisteren.
''We all want to know, how it ends.
Oh, happily ever after, would you now, would you nooo-how.
Ohoh, let's skip to the ending, nanana nánanana.
Arthur of the moment, can you tell me, do I end up, do I end up happy?
Inhale, breathe steady, exhale, look you're ready, if you're ready or not.
Just a prince and a girl gonna to take on the world, and gonna get caught.
In the middle of a very happy ending, let's see what we've got, let's give it a shot.
Let's give it a shot.'' Moyra grijnsde en greep de triangel erbij om met wat geklingel de solo weer te geven die daar tussen kwam te zitten. Ze voelde zich net een rockster.
''We all want to now, how it-'' begon ze de tekst opgelaten af te maken. Maar de deur was geopend. Geschrokken stopte ze met zingen en liet de triangel uit haar handen glippen. ze was zo opgegaan in het moment dat ze dit echt niet door had gehad. Beschaamd bukte ze en graaide het metalen driehoekje van de vloer. Die legde ze dan onhandig weer op de stoel. Blozend keek het jonge meisje op. Wie was dit?

[Ja de lyrics zijn verpest, maar dat is expres Want Moyra is geen operazangeres en te warhoofdig om de tekst te weten en haar engels is crappy x'D
Melodie én de echte tekst dus: https://www.youtube.com/watch?v=kX47h1B9iPY]
[Keito only]

Lachend zong ze verder. Ze had haar ogen even dichtgedaan en opende ze nu, van plan om een ander instrument te grijpen. Wellicht de gitaar, dan kon ze een rockliedje proberen. Nee, uit dit lokaal zou ze niet snel weggaan. Haar roze ogen openden zich, met een schitterende glans erin. Maar zowel die glans van vreugde als haar lach verdween toen ze zag dat ze een toeschouwer had. Een jongen, stukken ouder dan zij, en vlak voor haar neus. Niet te missen dus. Jammer genoeg. Het sloeg haar weer terug op de aarde, weg uit haar hypere droomwereldje. “Kalm aan! En mishandel dat arme ding niet zo.” Op een ander moment zou ze erom kunnen lachen. Nu staarde ze hem enkel aan. De triangel was onmiddelijk vergeten. Ze mocht hem immers niet 'mishandelen.' Duidelijk genoeg; Blijf ervan af. “Mijn hemel, het lijkt wel alsof je crepeert van de pijn ofzo.” Ze keek hem geschokkeerd aan. Dat was absoluut niet aardig. Ze keek hem boos aan, recht in zijn ogen. En pijn? Ze snapte het ook helemaal niet. Verward, verbaasd, een klein beetje boos omdat hij haar mooie moment had verpest. Kon je op deze school dan ook nooit even rustig een liedje meebléren? In haar hoofd echoëden de woorden die hij had gesproken. Kalm aan? Check. Ze stond gewoon hier. Geschokt te zijn... Mishandal dat arme ding niet zo? Euhm.. Guess so? Jep. Ze was in orde. Op het feit na dat haar wangen zo rood waren als haar haar en ze zich kapot schaamde. Voorzichtig wierp ze een blik op de jongen die haar gestoord had, midden in het intermezzo. Dat was iets wat ze liever niet had gedaan. Geschrokken staarde ze naar zijn lichaam. Niet naar zijn kleren. Want die.. Die waren er simpelweg niet. Enkele seconden duurde deze verbazing. In die tijd glipte haar metalen driehoek-instrument uit haar handen. Kléng. Ijzer op de vloer. Een geluid wat zorgde dat ook hij zijn bewustzijn weer leek te hervinden. Hij keek haar aan. En zij keek naar hem. Besefte dat ze bloosde en zich kapot schaamde. Terwijl hij degene was die halfnaakt was. Haar hand hief zich een klein beetje op in een halve poging om naar hem te wijzen. Dan sloeg ze die kort voor haar mond. Moyra verkeerde in de ultieme schok. Dit was iets waarmee ze als naïef ding nog werkelijk geen enkele ervaring had. En aan haar kinderlijke reactie vol schaamte en schok te zien zou dat nog wel even zo blijven ook. Jongens waren prima hoor, maar niet wanneer ze zo nadrukkelijk wilden bevestigen dat ze lichamen hadden. Nee, dat zag ze liever niet. ''Sh-sh-shirt...W-wa-ar is je shirt.. gebleven...'' hakkelde ze ongemakkelijk. Keek onmiddelijk naar de vloer. Maar merkte nog wel op dat zijn broek ook.. vermist was. Fijn dit. Ze had zelfs zijn boxershort gezien. Aaah. Kon ze beelden niet van haar netvlies wissen? Alsjeblieft? En hij leek er absoluut geen problemen mee te hebben, de rotzak. Haar een beetje beledigen en dan ook nog dit hele gebeuren, dat ze liever niet bij naam noemde. Ze draaide zich van hem weg, sloeg een hand voor haar ogen. Iehwl. Vies. Eng. Naakte huid. Ze moest iets zeggen. Hem duidelijk maken dat hij eng was. ''Gaweg, enlaatmemetrustjij.'' mompelde ze razendsnel. Ademde dan diep in, beet op haar lip en keek kort om. Enkel oogcontact. Niet naar beneden kijken. Die zone was verboden terrein en iets wat ze absoluut niet wilde zien. ''Waarom heb je geen shirt aan?'' sprak ze beschuldigend. Met knikkende knieën bukte ze zich en greep de triangel vast. Haar handen trilden. Ja, deze jongen had haar in deze tijd meer awkwardness geschonken dan ze normaal in een jaar kreeg, en dat in een kwestie van een paar minuten. Was hij gek ofzo? Midden in de winter -ok, het einde van de winter dan- praktisch.. naakt.. rondlopen? Ze had zich nog nooit zo erg geschaamd. Of vast wel, maar daar wilde ze in elk geval ook niet aan denken. Ze kwam weer overeind en liep alsof er niets aan de hand was naar de wand, waar ze de triangel zorgzaam terugplaatste. Hem aankijken? Daarvoor had ze het lef momenteel niet in voorraad.

Keito’s gedachten dwaalden langzaam af. Eindelijk een beetje rust. Heerlijk. Plotseling werd zijn kalme toestand echter ruw verstoord door de andere aanwezige in het lokaal. Lichtelijk geërgerd en verbaasd opende hij dit keer beide ogen en staarde het meisje aan. Maar lang duurde het niet voor zijn ergernis wegebde en zijn mondhoeken voorzichtig weer verder omhoog krulden. Een zacht lachje ontsnapte zijn lippen bij haar gestotter. Een van zijn wenkbrauwen gleed speels wat omhoog, zonder dat Keito moeite leek te doen op haar opmerking te antwoorden. Het zorgde ervoor dat de spanning tussen zich juist nog vergrootte, want het volgende wat het arme kind uitbracht was zo snel en klonk zo gestresst dat Keito bijna, met de nadruk op bijna, een beetje medelijden met haar kreeg.
Hij keek nieuwsgierig toe hoe ze vervolgens wanhopig de controle over zichzelf probeerde te vinden. Kleine pretlichtjes blonken in zijn amberkleurige ogen toen deze de hare slechts voor enkele tellen ontmoetten. Opnieuw hoorde hij haar vraag zwijgend aan. Pas toen ze naar de wand liep en daar de triangel ophing, stond Keito kalm op. Zijn halfnaakte lijf bewoog zich soepel richting het meisje. Ze stond met de rug naar hem toegekeerd, maar met een enkele sturing van Keito’s vingers tussen haar schouderbladen wist hij haar naar zich toe te draaien zodra hij dichtbij haar stond. “Wat is er nou?” lispelde hij zachtjes, zijn stem ietwat schor. “Nooit een naakte man gezien?” Zijn hand die zonet nog op haar ruggengraat had gelegen, verplaatste zich nu via haar rechterschouder, naar haar hals en kaaklijn. “Nee.” Ging hij ongestoord verder terwijl hij met twee vingers haar rode lokken een beetje begon te fatsoeneren. Het zou haast als een liefkozend gebaar kunnen worden gezien, als het Keito niet was geweest die deze handeling verrichtte. “Dat zal wel niet.” Tergend langzaam boog hij iets voorover zodat hij zijn lippen gemakkelijk bij haar oor kon hangen. Het meisje kon geen kant op. Achter haar was de wand, links en rechts stonden tafels en Keito bevond zich voor haar. “Je zit vast nog vol onschuld.” fluisterde hij haar toe terwijl hij gelijk van de gelegenheid gebruik maakte om haar geur op te snuiven. Ze rook zelfs als een bloem die nog in bloei moest komen. Slechts voor enkele tellen raakte zijn mond haar hals, min of meer per ongeluk, aan. "Heerlijke onschuld. Maar daar kan ik best verandering in brengen als je wilt.” Plotseling drukte Keito een teder, toch ietwat onheilspellend kusje op de zachte wang van het meisje waarna hij zich weer net zo onverwacht terugtrok en wegliep als hij gekomen was.
Iets verderop liet hij zich ditmaal op een tafel zakken. Maar hij was nog niet klaar. Expres nam hij eerst de tijd om zich eens uitgebreid uit te rekken. Een ander meisje had dit uitzicht misschien prettig gevonden. Het feit dat de roodharige minderjarige zijn aanwezigheid en naaktheid juist verschrikkelijk leek te vinden, bezorgde Keito een uiterst goed humeur. Hij wachtte tot hun blikken elkaar weer kruisten zodat hij precies op dat moment zijn ogen kon laten afdwalen naar haar jonge lichaam. Heel nauwkeurig leek hij elk detail van haar in zich op te nemen waarna hij kort zijn lippen likte. Het was puur een spel voor hem natuurlijk. Toch kon Keito voor zichzelf niet ontkennen dat hij in gedachten al wat drastischere stappen had ondernomen. Onschuld was zo heerlijk, omdat er zoveel grenzen verlegd konden worden. Hoeveel zou hij dit meisje kunnen leren? Wat zou er allemaal kunnen gebeuren als hij even zijn gang mocht gaan bij haar?
Echter hield hij zich nog in. Niet omdat Keito nou zo’n ‘gentleman’ was, maar omdat hij enkel echt toehapte als een meisje zich openstelde richting hem. Opnieuw liet Keito zijn blik naar het roodharige meisje gaan, van wie hij de naam nog niet wist, maar ook niet per se hoefde te weten. Wat zou ze op dit moment van hem denken? Niet veel goeds waarschijnlijk. Aan de andere kant was ze nog niet weggegaan, waardoor Keito zich ook niet genoodzaakt zag zijn spel nu al af te kappen.
Hm, eigenlijk kon hij maar op één manier uitvinden wat zij werkelijk van deze situatie vond: “Kom hier.” sprak hij zacht en uitnodigend. Zou ze het doen? In dat geval kon zijn onderduikervaring nog best...interessant worden. Het was mogelijk. Het was namelijk niet de eerste keer dat hij een zekere ‘speciale interesse’ toonde in een jonger meisje en dat deze uitnodiging aanvaard werd.
Keito ging iets verzitten en klopte naast zich op de tafel. “Ik bijt niet.” zei hij nog zacht lachend voor hij weer zweeg. Een charmante, niets verhullende glimlach sierde zijn gelaat. Wie weet...

Moyra was gefrustreerd dat hij niet antwoorde. Boos omdat hij enkel een onderbroek droeg. Verbaasd omdat hij er zo ontzettend nonchalant bij zat en helemaal niet beschaamd leek. Het was best oneerlijk. Hij was de vreemde, halfnaakte gast hier en zij voelde zich beschaamd. Ze wilde, dúrfde hem niet meer aan te kijken. Zijn gouden ogen ten spijt, hij was eng en deed alsof hij helemaal niets doorhad van de schaamte die hij zou moeten voelen. Je kon veel zeggen over Moyra, maar dat ze nogal naïef was stond vast. Zo naïef dat ze geloofde dat Savador het beste met haar voorhad. Zo naïef dat ze van alles en iedereen het beste inzag. Maar dat nam niet weg dat ze ook nogal onwetend was en onbeholpen als het op relatie's en andere zaken aankwam. Nog nooit had ze enig andere jongen zonder shirt gezien. Of.. Eigenlijk wel. Maar dat was dan tijdens gym, of tijdens het zwemmen of haar vader. Niet zomaar. Geen enge jongens die het blijkbaar normaal vonden om zich midden in de winter zo voort te bewegen. Ze slikte en draaide zich dan maar weg. Wanhopig zocht ze naar handelingen. Iets. Ze moest iets doen om zich af te leiden. Misschien dat als ze maar lang genoeg niet aan hem dacht hij vanzelf op zou lossen, het allemaal maar verbeelding zou blijken. Of wellicht ging hij wel zelf weg. Op zoek naar een shirt of iets dergelijks. Met trillende vingers besteedde ze een stuk meer tijd aan het terughangen van de triangel dan technisch gezien nodig was. Wat moest ze anders? Ze wist zeker dat hij er nog was, anders had ze de deur wel horen kraken. Ze schrok op toen ze zachtjes, maar onder dwang werd omgedraaid. Dat waren handen. Op haar rug. Die haar dwongen zich om te keren. Bijna liet ze de triangel weer uit haar handen glippen, alsof dat arme ding nog niet genoeg te verduren had gehad vandaag. Ze wist echter nog net de driehoek in de houder te plaatsen en keek dan half angstig op. Moyra hapte verschrikt naar adem toen ze weer recht in zijn prachtige ogen keek. Shit. Dit had ze niet verwacht. Hij kon blijven zitten of weggaan. Maar naar haar toekomen? Daar had ze niet op gerekend.
“Wat is er nou?” Zijn zachte stem klonk zo onheilspellend. Ze was doodsbenauwd en durfde geen vinger te bewegen. Als ze zich verroerde zou hij kwaad worden, zo voelde het haast. Hij deed haar denken aan een roofdier. En dat was géén compliment. “Nooit een naakte man gezien?” Hij liet haar niet los. Waarom liet hij haar niet los?! Hij.. Hij moest haar loslaten. Dit kon toch niet zomaar? Echter leek hij dat niet te beseffen, onaangedaan door haar angstige ogen ging hij verder. Ze durfde nauwelijks te knipperen. Toen zijn hand traag over haar huid gleed versnelde haar hartslag. Bloed werd razendsnel rondgepompt door haar tere lijfje, niet op zijn minst naar haar wangen. Vuurrood en bleek tegelijk. Haar schaamte en angst waren geen goede combinatie. Als ze wilde kon ze elk moment zijn blote huid aanraken. Daaraan had ze natuurlijk duidelijk geen behoefte. En zelfs als ze die behoefte wel had gehad. Moyra had nauwelijks de kracht om zich te bewegen. Ze wilde zich verzetten, maar dan moest ze hem aanraken. En dat wilde ze niet. Of tegen hem schreeuwen. En wat nou als hij ook boos werd. Hij was zo groot en ietwat dreigend. Onderliggende dreiging, ja dat was het. “Nee.” Hij beantwoorde de vraag voor haar. En haar onbeholpen staren zei eigenlijk al genoeg. Ze deed angstvallig haar best om enkel naar zijn ogen te kijken. En zelfs die bevatten een speelse glinstering die een rilling over haar lijf deed lopen. Ze was echt van plan dit allemaal maar onbewegelijk te verduren in de hoop dat hij er genoeg van zou krijgen zo dichtbij haar te zijn en dan zou ze zo gauw mogelijk wegvluchten. Toen zijn vingers echter haar haren aanraakten kromp ze ongewild ineen. De rozerode haren werden echter nog steeds onverstoorbaar goedgelegd, alsof hij haar ineenkruipen niet eens had opgemerkt. “Dat zal wel niet.” Haar lip trilde. Ze wilde iets zeggen. Ze zat in de val. Ze zat zo erg in de val. Als een prooi in een kooi, zo voelde ze zich. Haar handen reikten naar achteren, klemden zich om de houten randjes van de kast. “Je zit vast nog vol onschuld.” Het meisje voelde zich zo jong, zo ontzettend jong. Normaal gesproken viel ze door haar optimisme en kinderlijke enthousiasme al uit de toon, maar nu.. Hij maakte van haar een kind, dat enkel geschokt kon toekijken. Ze vreesde voor haar leven, terugdenkend aan wat Savador haar over jongens op deze school had verteld. Hij had gelijk gehad. Hij had haar gewaarschuwd. Blijf uit de buurt van ze, had hij haar op het hart gedrukt. Maar ze had niet goed genoeg opgelet. En nu dit. Verschrikkelijk. Waar had ze dit aan verdiend. Het was toch niet haar schuld dat hij dit lokaal had uitgekozen om binnen te komen.
"Heerlijke onschuld. Maar daar kan ik best verandering in brengen als je wilt.” Van rood, naar vuurrood gingen haar wangen. Zelfs in haar onwetendheid, haar onkunde op dit gebied was zijn insinuatie duidelijk. Bedoelde hij dat.. dat éne, waaraan zij nu ongewild dacht? Ja, zulke dingen bedoelde hij. Dat was heel, heel erg duidelijk. Toen zijn warme lippen haar gezicht raakten slaakte ze haast een kreetje, wat eruit kwam als een diepe inademing. Ze veegde onmiddelijk met haar hand over de wang waarop zijn zachte kus gedrukt was. Een zucht van verlichting toen hij wegliep. Was het voorbij? Ze wilde ook weglopen, het lokaal verlaten voordat hij zich bedacht. Maar de jongeman nam plaats op een tafel. Verward bleef ze staan, bevroren. Ze moest langs hem gaan, vlak langs hem, als ze hieruit wilde geraken. Dat feit alleen al maakte het onmogelijk. Moyra probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen. Balde haar handen tot vuisten om het trillen te stoppen. Ze wilde- ze zou langs hem lopen alsof er niets aan de hand was. Ze zou de deur openen en dit lokaal uitstappen. Weg, weg van zijn intimiderende persoonlijkheid. W-wat deed hij nu? Ze had nooit in zijn richting moeten kijken. Ze wendde zich ongemakkelijk af toen hij haar aankeek. Aanstaarde. Als een hongerig beest. “Kom hier.” Nee, nee. Waarom moest hij dat nou doen? Al dagen, weken was ze hier doorgekomen zonder dat er werkelijke bevelen naar haar werden geschreeuwd. Het gevoel dat ze dan kreeg was ze al bijna vergeten. Maar het was weer terug en o zo bekend. Het duizelde haar even voor de ogen. Alles werd wazig en angstig beet ze op haar lip. Alleen al om zich hier, op deze exacte plaats staande te houden vergde heel veel van haar. Toen ze een stapje vooruit deed verlichte dat de duizeligheid kort. Een wurgend gevoel ontnam haar haast de adem. Ze moest haar best doen om nog normaal te functioneren. Voor haar gevoel stond ze op haar benen te trillen, al viel dat in werkelijkheid allemaal best mee. Maar er was geen weg meer terug. Tegen haar zin in schuifelde ze naar voren. Langzaam maar zeker werd ze zijn kant op gestuurd, door een onzichtbare kracht. Onontkoombaar leek haar noodlot. Ze stond voor hem. Hij zat, schoof iets op, maar ze durfde werkelijk niet verder te bewegen. ''W-wat wil je van me?'' stotterde ze fluisterzacht. “Ik bijt niet.” Haar hoofd hing iets neer. ''Ik ook niet.'' De woorden ontglipten haar. In de onschuld van haar opmerking lag een diepere betekenis verborgen voor de mensen met een volwassenere gedachtengang. Dat drong traag ook tot haar door. Wacht.. Waarom zei ze dat nou? Kon ze die woorden nog terugnemen? Ach toe.. Ze wenste dat hij het niet gehoord had. Ze had wel zacht gesproken.

[Einde is iets afgeraffeld, maar wilde per se posten voor ik wegging x'D]

Hij was zo onvoorspelbaar als het maar kon en zonder het door te hebben had hij haar binnen gesleept. Wellicht dacht hij dat ze vrijwillig op zijn lokkende uitnodiging in was gegaan, maar niets was minder waar. En nu hij in haar angstige ogen gekeken had, gevuld met pure onschuld, moest ook hij het zich realiseren. “Zoveel vragen…” Het was maar één vraag. Hij had daarstraks veel meer gezegd en toch deed hij nu alsof zij degene was die hem het hemd van het lijf vroeg. Niet dat dat letterlijk gezien nog.. kon, maar goed. Dat was een heel ander verhaal. Hij was gemeen en eng en.... Verschrikt voelde ze een arm om haar lichaam, die haar omhoog trok. Ze voelde zich zo willoos, kon zich niet verzetten. “Jammer.” Zijn stem was zo aanlokkelijk, maar hijzelf was zo eng. Moyra was nog nooit zo blij geweest met de lange mouwen van haar trui, het jurkje, de stof van haar legging, die voorkwamen dat hun huid meer contact maakte dan nodig. Hij had nauwelijks kleding aan, maar straalde toch zo veel warmte uit. Hoe dat kwam was haar een raadsel. Al haar gedachten waren zo warrig, zo traag en verward. En hij, hij leek het alleen maar erger te maken. Toen hij zijn hand op haar lichaam plaatste en een zachte druk uitoefende stribbelde ze eerst wat tegen, haar hand schoot naar beneden. Klemde zich om de buitenkant van zijn been, zonder zich ook maar te realiseren dat die uiteraard onbedekt was. Haar nagels drukten zachtjes in zijn vlees, ze was zo bang en blij en boos en moe tegelijk. Ze had helemaal de kracht niet meer zich te verzetten. Laat me los, wilde ze zeggen. Ga weg, wilde ze roepen. Savador wilde ze om hulp smeken. Maar het baatte niet, want de woorden in haar hoofd kwamen er niet uit, terwijl haar verzet langzaam wegsmolt. Als warme was droop alle tegenzin van haar lichaam af. Haar spieren ontspanden zich ietwat, haar oren luisterden loom naar zijn stem. “Wees maar niet bang.” Waarvoor zou ze bang moeten zijn? Ze leunde tegen zijn gespierde lichaam aan, met enkel een dun laagje geweven vezels dat hun uit elkaar hield. Hij was zo warm en ze voelde zich niet meer bang. Snapte nauwelijks meer waarom ze daarstraks nog had willen protesteren. “Ontspan.” Deze woorden hadden, vreemd genoeg, een bijna omgekeerde werking. Moyra werd weer iets alerter. Ze dacht na. Nog steeds was haar lichaam willoos in zijn greep, maar zijzelf sperde haar ogen wijd open. Hij was een tovenaar, dat wist ze nu opeens met ontzettend vaste zekerheid. Kijk dan wat hij gedaan had. Haar hele gevoel omgetoverd en vermengd en veranderd. Hij was Merlijn, hij was als Gandalf, maar dan jonger. Of.. Wacht eens even. Moyra's hoofd duizelde van de grote combinatie aan indrukken en gedachten. Nog nooit was ze zo intiem met iemand geweest, het ging nooit verder dan knuffelen en handjes vasthouden, met als hoogtepunt een kusje op haar neus. En hij, ze zag hem voor de eerste keer en meteen zag ze al véél meer dan ze zien wilde. Nee, het jonge meisje durfde er nauwelijks aan terug te denken. Wellicht was hij wel een slechte magiër, zoals Faust. Dat sprookje vond ze vreselijk eng, met de man die eeuwig jong en aantrekkelijk bleef, maar wiens ziel door de duivel uiteindelijk werd opgeëist. Ze merkte dat haar gedachten weer iets duidelijker werden, ze kon zich weer bewegen. Hij had haar nog wel vast, maar de onzichtbare ketenen die zijn handelingen hadden gevormd, de mentale blokkade die zijn gekietel had opgeworpen was in elk geval langzaam aan het wegebben.
“De echte vraag hier is eigenlijk: wat wil jíj van mij?” Niets. Helemaal niets. Of toch wel? Ze wist het niet meer. Zwijgen leek de enige oplossing, de gulden middenweg. Ze draaide haar hoofd half om, zodat één van haar roze ogen hem aan keek. Verlegen wendde ze echter haar hoofd af toen hij zo zwoel en charmant verder sprak. Hij speelde met haar geest, dat wist ze heel zeker. “Je bent nu al zover gekomen. Ik sta geheel... tot je beschikking.” Haar hand trok ze in een reflex half terug, de schrikachtigheid in de beweging maakte duidelijk dat het vooral de onverwachtsheid was die haar had laten handelen. Maar dan ontspande ze zich weer, liet toe dat hij haar hand in de zijne nam. Keerde zich nu haast volkomen om. Haar lichaam in de onhandige positie gedraaid, tegen zijn warme stevige lijf aangedrukt. Ze bleef ademloos zitten. In zijn betovering, ja dat zeker. In haar achterhoofd hoorde ze hoe haar vader haar had verteld over de Sirenen. Een duistere tak van de zeemeerminnen, die scheepvaarders in hun val lokten. Een Sirene verleidde de zeeman zoals hij haar verleidde. Verzet was zinloos, zo voelde het. Hij zou haar toch wel hier houden. En ze had niet eens de kracht om dat erg te vinden.
“Zoals ik al zei: dan blijft nog steeds de vraag waarom jij toch naar mij toekwam terwijl…” Zijn enge gezicht deed haar moeizaam slikken en onbewust iets achteruit deinsen, voor zover dat mogelijk was wanneer je je in haar gedraaide positie bevond. “je naar mij kijkt alsof ik je straks ineens met huid en haar ga oppeuzelen.” Ademen werd moeilijk toen haar hand weer werd verplaatst. Ze luisterde naar zijn woorden, weerloos voor alles wat hij van haar zou eisen. “Vertel toch eens: waarom ben je naar mij toegekomen toen ik het je…’beval’, terwijl elke spier, elke pees in je lijf me vertelt dat je veel liever gewoon wegvlucht, bij mij vandaan.” Ze waren zo dichtbij elkaar, dat zij zijn adem langs haar kaken kon voelen strijken wanneer hij sprak. En voor hem gold waarschijnlijk hetzelfde. Ok. Nu moest ze toch echt gaan praten. Als haar tong, haar stembanden, haar luchtpijp nog maar wist hoe die werken moest. Ze haalde trillerig adem. ''Juist omdat.. Omdat je het zei.'' Zachtjes gesproken. ''Ik wil helemaal niet.. Wilde niet.'' Het meisje keek hem vol verwarring aan. Nu pas drong tot haar door dat ze nog steeds zo dichtbij hem was. Even staarde ze in zijn groene ogen. Maar vlak voor ze daarin verdwaald kon raken liet ze eindelijk haar kleine hand traag naar beneden zakken. Eerst gleed die dus over zijn donkerbruine haren heen, dan streken haar vingers zeer lichtjes over zijn nek. Daarna liet ze hem volkomen los, nam zo veel afstand dat ze hem weer normaal aan kon kijken. ''Ik weet het niet meer.'' verzuchtte ze dan zachtjes. ''Wil je me loslaten?'' vroeg ze dan aarzelend. Niet zeker of dat was wat ze wel wilde, maar gezegd was gezegd.

[Derp. Niet zo heel tevreden mee. D:]