Absolute stilte. Dat was er nooit. Er waren altijd nog geluiden aanwezig. Zolang er ook maar iemand was om die geluiden te horen. Het was altijd stil in de toren van het kasteel, en daarom ook een van Lucius favoriete plekken om zijn rust te vinden. Hij was zich er heel goed van bewust dat de toren, waar de Legendarische Magiërs hun verblijfplaatsen hadden, eigenlijk ten strengste verboden was voor leerlingen. Hij mocht er niet komen en dat was juist de reden waarom hij er wel kwam. Want als het niet mocht, mocht niemand het. En dat was nou precies waar hij dan naar op zoek was. Niemand.

Met opgetrokken benen zat hij in het raamkozijn van een groot raam. Het hoogste raam van allemaal, bij de vergaderzaal. Starend naar buiten zat hij daar in het donker, met als enige lichtbron de maan. Hoe laat het was wist hij niet, maar dat het misschien al tegen middernacht viel zou hem niks verbazen. Een heldere volle maan aan een gitzwarte hemel, verlicht door duizenden sterren, scheen neer op het langzaam verduisterende kasteel. Naast hem zat de kleine steenuil. Met grote ogen keek het diertje ook naar buiten en kraste zacht zijn uilengeluidje. Lucius wende zijn blik naar het dier en streek zacht met een vinger over de borstveertjes van de kleine roofvogel. Hij was alleen met Lumos vanavond en de gezelschap van de kleine uil was meer dan genoeg. De twee elfjes, die hij gewoonlijk altijd om zich heen had, waren achter gebleven op zijn slaapkamer. Dat gaf hem de rust in zijn hoofd en kon hij echt genieten van de stilte en geluiden van de toren. Het was verbazingwekkend hoeveel geluiden je kon onderscheiden in de toren. De huiselijke geluidjes van deze machtige magiërs. Of hun huisdieren. Instrumenten die ze bespeelde. Gesprekken, wat enkel te horen was als stommelige gesmoorde stemmen. Lucius kon er van genieten. Het huiselijke en het leven wat je hoorde. Zelfs van de machtigste magiërs in hun universum. Zijn amethist blauwe ogen staarde afwezig neer op het donkere terrein van de school achter het raam. Gehuld in het maanlicht. Met gespitste oren, luisterend naar de piano klanken uit de vetrekken van de heer van de lucht. Maar naast de piano klanken hoorde hij ook opeens het zachte geschuifel van voetstappen over het tapijt op de trap en in de gang. Hij bleef doodstil zitten, hopend dat de persoon hem niet op zou merken. Ookal wist hij dat hij vol in het maanlicht zat. Dus staarde hij maar de donkere gang af, samen met Lumos, die ook getrokken werd door de nieuwe geluiden.  


[open!]

Mijn zachte leren schoenen maakte amper geluid op de uitgesleten stenen trappen. Aan alles was te zien hoe oud dit gebouw was. Je zou bijna elke voetstap kunnen zien. De stenen onder mijn voeten glommen er bijna van. Alsof ze dagelijks opgepoetst werden. Ik had geen idee waar ik was. Ik had bij aankomst een plattegrond gekregen van de school, maar ik kon me geen Toren herinneren. Voorlopig bleef ik maar omhoog klimmen. En als er boven niks bleek te zijn, dan ging ik net zo makkelijk weer terug naar beneden. Ik zou eigenlijk niet rond moeten sluipen op dit uur van de nacht. Maar het zou me niet overkomen dat ik morgen weer zou verdwalen. Ik had het zelf niet gezien, maar ik had het schaamrood op mijn wangen gevoeld toen ik ruim tien minuten te laat de les in was gelopen. Ik wilde deze kans niet verpesten. Ik wilde mijn ouders niet teleurstellen, noch Hunter, noch mezelf. Ik hapte verschrikt naar adem toen ik ineens een deur hoorde kraken. Het was ergens anders op de verdieping waar ik me bevond. Het voelde alsof mijn hart naar mijn keel geschoten was en daar ergens was blijven hangen. Langzaam kalmeerde het snelle kloppen en probeerde ik tot rust te komen. Het akelige gevoel dat ik hier helemaal niet behoorde te zijn begon zich steeds sterker in mijn gedachten te nestelen. De vreemd geluiden om me heen hielpen daar ook niet echt aan mee. De stemmen achter de deuren, de pianoklanken op een andere etage van de toren. Het gaf me het gevoel dat er elk moment iemand uit een onzichtbare deur tevoorschijn kon springen. Snel liep ik door. Onopvallend met mijn donkere gelaat in het duister. Af en toe passeerde ik een raam. De lichtstralen die de maan naar binnen liet schijnen zorgde er dan soms voor dat mijn sieraden glanzen. Het was nu nog maar een paar treden. Ik dacht het eind in elk geval al te kunnen zien. Een grote houten deur kwam steeds beter in beeld. Hij stond open. Nog langzamer dan ik daarvoor al had gelopen kwam ik nu dichter bij de deur. Ik duwde hem voorzichtig iets verder open. Hij werd goed onderhouden, ik hoorde geen geknars. Ik glipte naar binnen en duwde hem weer een beetje toe waarna ik luisterde of een van de onbekende bewoners van de toren me gehoord had. Toen het stil bleef liet ik opgelucht mijn adem ontsnappen. Maar toen ik me omdraaide moest ik mijn hand voor mijn mond slaan om zoveel mogelijk geluid te vermijden. In het raamkozijn zat een jongen. Zijn leeftijd kon ik niet schatten in het weinige licht dat de maan gaf. 'H..het spijt me. Ik...ik vertrek wel,' stamelde ik onbeholpen terwijl mijn hand blind achter mijn rug naar de deurklink zocht.

Wie de persoon ook was. Hij of zij leek opeens haast te hebben toen hij het geschuifel hoorde versnellen. En daarmee ook zijn hartslag. Waarom het zo spannend was om iemand tegen te komen? Om iemand te zien of te horen? Dat begreep hij nog steeds niet van zichzelf. Hij had natuurlijk een goede reden. Hij kon niet praten. Tenminste niet zoals ieder ander dat kon. Zijn spraak magie was desalniettemin onwijs vooruitgegaan sinds hij op deze school zat. Hij kon het nu haast moeiteloos oproepen. Het maakte niet uit dat hij zich nu op een plek bevond waar hij eigenlijk niet mocht zitten. Zelfs in een vol klaslokaal, als iemand naar hem toe kwam om wat te vragen (meestal over zijn elfjes of zijn verloren stem – van die verveleden patsertjes die stoer kwamen doen en hem daarin belachelijk probeerde te maken) dan had hij die zelfde spanning in zijn lijf die nu door z’n aderen pompte. Maar hij verroerde geen vin. De magie die de persoon uitstraalde, die steeds dichterbij kwam, voelde niet als de sterke overheersende krachten van een legendarische magiër. Deze woud magie voelde zwakker, maar fijn aan. In ieder geval een medestudent. Dat kalmeerder Lucius al wat. En ook Lumos leek niet meer zo geïnteresseerd. Het uitje draaide zich weer om, om verlangend naar het donkere luchtruim te staren.

De deur, die op een kier had gestaan, ging voorzichtig open. Iemand glipte naar binnen en Lucius herkende haar als een meisje, door haar slanke maar ronde vormen. Ze straalde net zo veel spanning uit als dat hij nu voelde. En dat liet het wegebben. Hij bleef stilletje toe kijken hoe ze daar gespannen, met haar rug naar hem toe, stond. Waarschijnlijk afwachtend of niemand haar had gehoord. Het was eigenlijk best grappig om dat zo te zien. Hij wist niet wat haar hier had gebracht, maar hij vermoede dat ze op hetzelfde idee waren gekomen. Een plek waar ze rustig konden zitten, met niemand die hen kwam storen. En daarmee waren ze gedoemd elkaar juist tegen te komen. Lucius kon nog niet zeggen of hij dat erg vond.
Ze schrok overduidelijk van hem toen ze zich omdraaide en Lucius voelde zich meteen schuldig. Haar stem galmde zacht door de gang toen ze haar verontschuldigingen aanbood. Lumos raakte er lichtelijk door van streek, fladderde verstoord met zijn vleugels en kraste luid. Maar Lucius hield zijn hand op, ten teken dat ze niet weg hoefde te gaan. Tenminste, hij hoopte dat ze dat begreep. Zijn andere hand legde hij kalmerend op de kleine steenuil. Een voorzichtige glimlach verscheen, ook verontschuldigend, op zijn gezicht. Hij maakte een beweging met zijn vingers en er ontstond een kleine transparante bol. Niet groter dan een tennisbal. Het gaf een blauw schijnsel af. Hij keek op naar het meisje en blies de bol, die van glas leek, of misschien van zeepsop, naar haar toe. Zijn sphère magique zweefde kalm op haar af. Zodra het haar aanraakte zou ze zijn stem horen die haar zei dat het hem spijten dat hij haar zo had laten schrikken en dat ze niet weg hoefde te gaan. Hij schonk haar een hoopvol glimlachje.