Melody was er al een paar keer voorbij gelopen, het muziek lokaal met zijn prachtige vleugel piano. Die piano leek zo hard op de piano die in de studeerkamer van haar moeder had gestaan, tot haar vader die piano in brand stak in een dronken bui. Zo waren er wel vele “ongelukjes” gebeurd. Maar helaas voor Melody was het zelden een meubel stuk dat in mekaar geramd werd, veel vaker was zij degene die tot bewustzijn verliezen toe geslagen werd. Melody had er mee leren leven, ze kon het aan. Ze kon het allesinds lichamelijk aan lichamelijk was ze erdoor aangetast. Ze was angstig geworden, mensenschuw, onderdanig. Ze durfde niemand tegen te spreken en werd extreem beleefd. Sommige mensen zouden het misschien als een pluspunt aanschouwen, degene die kwade bedoelingen hadden. Zij zagen Melody vaak als een makkelijke prooi – wat ze ook was- maar door die duistere figuren werd haar angst en wantrouwen alleen maar groter. Melody wilde al van het moment dat ze de piano hier op ssa ontdekte erop spelen maar ze durfde nooit, ze kon niet spelen als mensen keken. Dus had ze een idee gekregen ’s nachts zou er niemand zijn en ze had al gemerkt dat de sloten heel makkelijk open te krijgen waren. Dus sloop ze door de door de maan verlichtte schemerige gangen. Ze was zenuwachtig haar handen waren klam en haar ogen schoten constant door de donkere ruimte. Ze bleef op haar tenen doorrennen tot ze bij de deur van het muzieklokaal aankwam met een haarspeld forceerde ze het verouderde slot en met een dof ‘klik’ geluidje opende ze de deur. Ze sloop naar binnen liet de lichten uit maar lichtte zichzelf bij door een klein, zwak vlammetje bij zich te laten zweven. Ze ging op de lederen pianokruk zitten een zucht verliet haar mond terwijl ze met een trage beweging haar vingers op de toetsen plaatste. Haar hart was als een gek tekeer gegaan maar van het moment dat de melody door haar vingers gecomponeerd begon werd ze kalm en vredig. Als Melody muziek kon spelen voelde ze zich dicht bij haar moeder, dan voelde ze zich veilig. Voelde ze zich moedig. Met gesloten ogen speelde ze verder, de melody werd een lied versterkt door haar zachte stem. Nu lette ze niet meer op haar omgeving hoorde ze geen gevaar meer aankomen.

[youtube] https://www.youtube.com/watch?v=OHkvan-NFnM[/youtube]
Het liedje

Hij dwaalde door de gangen. Een zwak licht straalde uit zijn ogen. Dit was een geavanceerde techniek van licht en duistermagie om toch wat te kunnen zien. Ontwikkeld omdat hij zich rond dit tijdstip wel vaker buiten bevond. Middernacht, so what? Het was niet waarschijnlijk dat hij iemand tegen zou komen. Of beter gezegd, iemand die hem problemen zou opleveren. Leraren en andere volwassenen waren zelf over het algemeen al braaf naar bed gegaan tegen dit tijdstip, geheel volgens hun eigen regeltjes. Maar hij hield zich liever niet aan regels als het hem zo uitkwam. Soms was je netjes gedragen nodig om iets te bereiken of om uit de problemen te blijven, maar dit was niet zo'n geval. Hij had een bui van slapeloosheid die hem al nachten achtervolgde. Gelukkig had er gisteren een nacht zonder eindeloos wakker liggen tussen gezeten. Hij was dus zogezegd vol energie. Wat niet betekende dat hij hyper op en neer sprong of de gangen door sprinte. Nee, het was meer een rusteloos gevoel. Een neiging tot bezig zijn, tot interactie. Natuurlijk had hij ook een van de vrouwelijke bekenden van hem op kunnen zoeken. Die waren vast blij wanneer hij hen met zijn gezelschap vereerde. Maar dat was gemakkelijk. En makkelijk betekende saai. Iets wat zo saai was zou zijn aandacht niet vasthouden, veeleisend als de jongen was. Hij had geen pyjama aan, daar voelde hij zich te goed voor. Dominic droeg een loshangend overhemd, kraakhelder wit en kreukeloos. Geen shirt, al had hij dat zelf niet door. Zijn sluike haar viel net iets voor zijn kristalblauwe ogen, die met felle intensheid de omgeving afscanden. Zachtjes gloeiende blik in de donkere gangen, de nachtelijke stilte doorbrekend met zijn voetstappen. Op zoek naar of iets om te doen, of iemand om hem bezig te houden. Als hij niemand vinden zou kon hij ook rustig naar de bibliotheek gaan. Dan zou hij zich neerleggen bij het feit dat dit een langdradige nacht was. Een nacht waarop er niets gebeurde en hij gefrustreerd raakte. Dat zou hij dan natuurlijk de volgende ochtend op de eerste voorbijganger uiten, de ongelukkige ziel. Maar nee, het leek erop dat dit geen lege nacht zonder slaap werd. Want hij hoorde iets. Een geluid, maar hij kon niet precies bepalen wat. Ergens, ergens in de buurt was iemand. En die iemand maakte iets te veel geluid om onder zijn geconcentreerde luisteren uit te komen. Stil liep hij verder. Af en toe rammelde hij aan deuren om te controleren of de overlastveroorzaker zich niet hier schuilhield. Maar het was makkelijker dan hij gedacht had. Een deur stond op een smal kiertje. En door dat kleine stukje open ruimte sijpelde een zacht schijnsel van licht. Zo zacht dat je het van een afstand niet zien zou. Maar omdat hij én geluid hoorde én dit zachte lichtje zag was de conclussie snel getrokken. Zijn doel bevond zich achter deze deur. Geruisloos opende hij de deur verder. Een zacht gekraak toen hij een stap de ruimte indeed. En daar zat ze. Een schattig meisje achter de piano. Ze speelde met passie een stukje. Wat lief nou. Hij bleef even in de deuropening staan kijken, een grijns op zijn gezicht. Dan bewoog hij zich weer, op weg naar de vleugel. Omdat ze toch niets leek te horen kwam hij achter haar te staan. Het lied was bijna ten einde zo te horen. Prima. Niet dat hij daar rekening mee hield. Aandacht wilde hij, dit lied was niet interessant genoeg. Enkel dit meisje. Hij boog zich over het spelende kind heen en sprak zachtjes, onderbrak haar gezang met zijn mysterieuze gefluister. ''Niet schrikken.'' Legde dan een warme hand op haar schouder. Een haast vriendelijk gebaar, geruststellend zelfs. ''Wacht..'' Hij pakte haar kleine hand zonder op toestemming te wachten en boog de vingers ietwat krommer. ''Je moet blijven letten op de positie van je handen en polsen.'' sprak hij wijs. Alsof hij de nieuwe Mozart was. Niet dus. Maar een beetje bluf kon geen kwaad. En hij had geen moeder meer die hem bestraffend toe zou spreken als hij loog. Jammer, dat betekende vrij spel voor hem.

Melody ging helemaal op in de muziek, in haar melodie. Het was net alsof ze op een andere planeet zat wanneer ze de klanken van haar moeders muziek hoorde. Melody had niets anders van haar moeder over dan deze muziek. Nee Melody had haar moeder nooit gekend alleen maar dingen over haar gehoord, haar geur geroken aan de kleren die ooit van haar waren geweest en natuurlijk de muziekboeken met de lievelingsliedjes van haar moeder. Al van kleins af aan was muziek het enige geweest waarbij ze zich veilig had gevoeld, vrij, gelukkig had gevoeld. Niets werkte zo rustgevend op melody als muziek met zijn zoete klanken. Ze had dan ook totaal niet door dat ze een ongenode gast had, iemand die naar haar zat te kijken. Als ze dat had geweten was ze waarschijnlijk onmiddelijk gestopt en was ze of verstijfd of weggelopen. Haar lied was bijna klaar en iedere nood die zich aan de melodie toevoegde bracht haar dieper in de droomwereld, ze schrok dan ook erg toen er ineens een hand op haar schouder werd gelegd. ''Niet schrikken.'' Luide de mysterieuze fluistering. Melody's vingers stonden meteen stil, de vlammetjes flakkerden door haar angst. ze voelde haar hart in haar keel kloppen. Wie stond er achter haar? Wiens warme grote hand lag er nu op haar schouder. Ze was bang, bang om haar ogen naar hem toe te wenden, bang voor wat ze zou zien. Zijn handelingen noch zijn woorden waren bedreigend - ze waren zelfs eerder vriendelijk - maar toch was ze bang. Wat als hij een leraar was? wat als hij haar zou verlinken? Haar straf geven? Gaan roepen? Ze kromp haast onzichtbaar ineen. ''Wacht..'' Hij pakte haar kleine hand zonder op toestemming te wachten en boog de vingers ietwat krommer. ''Je moet blijven letten op de positie van je handen en polsen.'' sprak hij wijs. Oké die handeling verbaasde haar zodanig dat ze haar blik langzaam naar hem toe durfde te draaien. Haar grote blauwe bambi ogen keken hem nog steeds lichtjes angstig aan terwijl ze hem in zich opnam. Het was een mooie jongen naar de normen van wat mensen nu als een klassieke schoonheid zagen. Een scherpe kin, donker haar en heldere blauwe ogen. Zijn kleding was geen pyjama zoals ze verwacht had nee hij droeg een stijlvol wit hemd en een donkere broek. Niet echt de kledij die je zou verwachten om dit uur. Was hij soms nog aan het werk geweest ofzo? en had zij hem gestoord? Nee dat kon haast niet, hij was te jong om een docent hier te zijn. Had ze hem dan soms uit zijn slaap gehaald? Ook dat vond ze hoogst onwaarschijnlijk zijn kleding leek nu niet echt gemaakt om in te slapen. Maar waarom was hij dan naar hier gekomen? En gaf hij haar tips om beter te spelen? Melody vond het één groot raadsel. Haar wangen kregen een lichte blos nu ze zich realiseerde dat zij hier in een korte zacht roze nachtpon zat. Ja ze was gewoon in haar slaapkleding naar hier geslopen zoals als ze haar zouden betrappen - zoals nu het geval was - kon ze gewoon zeggen dat ze aan het slaapwandelen was geweest. Teminste dat was het plan geweest. Niet dat ze het lef had om daadwerkelijk tegen iemand te liegen. ze durfde gewoon niemand te beliegen of tegen te spreken, uit angst dat ze boos zouden worden. Zijn knappe gezicht werd maar vaagjes verlicht door de zwevende vlammetjes die soms nog wat flakkerde door haar stijgende paniek. "I-ik...was...net..klaar....Ik beloof dat ik meteen weer naar mijn kamer ga..." Sprak ze met een zachte berouwvolle stem. Nee ze wilde echt geen problemen en vond het nog steeds de meest relevante optie dat hij hier was om haar te berispen dat ze dit lokaal was binnengeslopen en zonder te vragen de muziek instrumenten van de school had gebruikt. Haar hoofd richtte zich beschaamd en onderdanig naar de grond.

Het leek eerder regel dan uitzondering te worden dat hij verlegen vogeltjes tegen kwam. In plaats van de mondige tegenstanders die hij de laatste tijd meestal tegen het lijf was gelopen had hij nu een groot aantal blozende of trillende slachtoffertjes gehad. Niet dat hij het erg vond, het was wel vermakelijk. Bij tegenstanders als Seira of Maze, Erza en nog enkele anderen had hij al zijn toneelspel van brave jongen kunnen laten varen, om het op de ouderwetse manier te spelen. En die was vermakelijk en o zó verleidelijk. Een spel van flirten, uitdagen en felle antwoorden. Het leek erop dat het hier meer om overtuigingskracht zou gaan. En dat was best leuk hoor. Lastiger. Nooit mocht de kilheid doorsijpelen in je blik of je stem. Je woorden moesten lief en vriendelijk zijn, vertrouwen opwekken. Want één verkeerd woord en ze vluchtten weg als een dief in de nacht. Verlegen mensen. Extreem verlegen. Schuwe dieren waren meestal prachtig en dit gold ook voor dit wezentje. Dat had hij al in een enkele oogopslag gezien. Als je een expert was in het razendsnel reageren- mentaal dan, fysiek was hij langzamer dan hij wenste of toe wilde geven- werd er in een milliseconde al een vrij nauwkeurig beeld van iemand geinvetariseerd. Als een automatisme. Trillend diertje. Iemand die betrapt was bij het uitvoeren van iets wat eigenlijk niet mocht. Ze had hem aangestaard, wat een roze blos als resultaat had gehad. "I-ik...was...net..klaar....Ik beloof dat ik meteen weer naar mijn kamer ga..." Hij schudde resoluut zijn hoofd. Geen felheid in zijn beweging, wel vastbeslotenheid. Ze dacht zo te zien dat hij een soort autoriteit was, anders zou ze hem niets hoeven te beloven. Wat ook betekende dat ze luisteren zou als hij haar hier wilde houden. ''Nee, dat is nergens voor nodig. Speel het laatste stukje nog eens als je wil, deze keer met meer aandacht voor je houding?'' vroeg hij vriendelijk. Alsof het een vraag was, dat suggereerde de toon tenminste. Maar enkel omdat er een vraagteken achter stond betekende het niet dat ze weigeren mocht. Het was zijn verzoek aan haar, met een vriendelijk omhulsel. Omdat ze zo op haar gemak had geleken toen ze nog in haar eentje aan het spelen was. Zich nog niet bewust van de tweede ademende persoon. Een levend wezen, met stromend bloed. Blauwe ogen, net als zij. Bleke huid. Maar daar hield de vergelijking wel op. Speciaal voor haar had hij zich een zelfverzekerde, maar zorgzame houding aangemeten. Kalm duwde hij met een hand tegen haar rug aan, zodat ze die zou moeten rechten. Dit was iets wat leek op de houding die hij kende van orkestmensen. Rechtop, met kracht. Rug gestrekt. En concertpianisten hadden altijd hun lange, sierlijke vingers netjes gebogen, de polsen raakten de piano niet. Met een beetje opletten kon je al vrij veel over een instrument ontdekken. En je zo voor doen komen als een kenner. Hij had een paar lessen gehad toen een basisschoollerares hem onder haar hoede had genomen, maar echt veel had hij er nooit mee gedaan. ''Mag ik misschien ook naast je komen zitten, meisjelief?'' vroeg hij met een warme glimlach, terwijl hij alvast van haar rug vandaan liep en naast de pianokruk te staan kwam. Zo hoefde ze niet volkomen naar achteren te kijken. En zo zou hij straks dichtbij haar zijn, als ze het aandurfde. Of als ze geen nee durfde te zeggen. Hij was natuurlijk wel vrij officieel, met zijn loshangende overhemd. Daaronder kon je een blik werpen op zijn diamantachtige huid, glad en puur wit. Hij merkte dit nu pas zelf op en knoopte met een lome lach twee knoopjes in het midden dicht. Nog steeds had het hetzelfde effect, maar het ging om het gebaar. ''Speel je al lang piano?'' vroeg hij met een lichte glimlach.

Zenuwachtig, dat werd ze van de jongen die ineens achter haar was verschenen, die haar handen van positie had veranderd en niet boos leek te zijn, nog niet althans. Melody wist als geen ander dat mensen snel van stemming konden wisselen dat ze het ene moment nog heel rustig en beheerst konden zijn en het volgende moment compleet konden doordraaien en met hun vuisten gingen maaien. brrr dat gevoel van vuisten die op je lichaam in timmerde was vreselijk, de gedachte alleen al lieten haar nekharen overeind staan. Wat deze jongen wilde wist ze niet echt maar ze vertrouwde het niet helemaal. Dat lag niet aan hem persoonlijk, nee helemaal niet zelfs. Melody was gewoon nogal mensen schuw en schuchter. Ze wist hoe wreed en manipulatief mensen konden zijn. Helaas voor haar was Melody niet echt goed in het zien van die kanten. Ze was nogal naIêf op dat gebied, of nee ze was gewoon op ieder gebied naïef eens als ze dacht iemand te vertrouwen geloofde ze die persoon altijd. Gelukkig voor Mel waren er niet veel personen die haar vertrouwen hadden, dit kwam door het simpele feit dat Melody in haar hele leven misschien met hoop en al tegen 20 verschillende mensen had gesproken en dan nog was er slechts 1 persoon die ze tot nu toe durfde te vertrouwen ; Reno. Hij was de enige die het ooit voor haar opgenomen had en echt aardig was geweest. ''Nee, dat is nergens voor nodig. Speel het laatste stukje nog eens als je wil, deze keer met meer aandacht voor je houding?'' vroeg hij vriendelijk. Ze staarde hem met grote ogen aan. Hij wilde dat ze hier bleef? Dat ze verder speelde? Oké dat had ze niet verwacht. verschillende scenario's hadden zich in haar hoofd gevormd, maar dit nee dit had ze niet verwacht. Ze bleef hem een tijdje aangapen voor ze langzaam knipperde en haar blik weer op de toetsen richtte. Ze had nog nooit voor publiek gespeeld, en ze wist niet eens of ze het wel aandurfde om nu te spelen. Nee, ze moest spelen anders zou ze tegen zijn wil ingaan, en dat kon gevaarlijk zijn. Je moest mensen hun zin geven ja dan werden ze niet boos. Dus knikte ze zachtjes. Ze ademde diep in haar handen trilden lichtjes. Wat als ze een noot vergat? Wat als ze de melody niet meer wist? Nee, nee dat kon niet ze speelde dit lied al haar hele leven. Ze kon het met haar ogen dicht spelen, het was een eitje... Even had ze ahar ogen gesloten om de rust weer te vinden, de rust die door zijn aanwezigheid meteen was vervlogen. Haar ogen vlogen uiteraard weer meteen open toen hij zijn hand op haar rug plaatste en met een simpel duwtje haar rug rechter duwde. Oké dat was terecht. Melody zat altijd te hard ineen gekrompen achter de piano, door het simpele feit dat ze automatisch zo'n kwetsbare onderdanige houding aannam, zo had ze overleefd, niet opvallen en je zwak opstellen, geen grote mond dus. Ja zo lieten de meeste roofdieren je wel met rust. ''Mag ik misschien ook naast je komen zitten, meisjelief?'' vroeg hij met een warme glimlach, die ze vanuit haar ooghoeken kon zien. Ze volgde hem met haar blik terwijl hij achter haar uitkwam en al langs de kruk kwam staan. Oké dat liet haar al wat meer ontspannen nu kon ze tenminste al zijn bewegingen zien. Ze beet zachtjes op haar lip. Hij wilde langs haar komen zitten, dat was wel erg dichtbij, maar weigeren kon ze niet dus schoof ze alvast een klein stukje op. ze keek met haar grote puppy ogen naar hem naar zijn bovenlichaam waar veel van te zien was doordat hij zijn hemd kennelijk niet goed had dichtgeknoopt. ze wist niet of het door haar blik kwam of dat het hem gewoon te binnen schoot maar al gauw knoopte hij zijn hemd met een lome lach wat beter dicht. Melody zelf glimlachte niet haar gezicht was even onbeweeglijk als dat van een porseleinen popje. ''Speel je al lang piano?'' vroeg hij met een lichte glimlach. Melody knikte zachtjes terwijl ze langzaam begon met haar melody weer op te pikken, maar zingen deed ze niet meer haar stem was niet te vertrouwen nu ze zijn ogen op zich voelde branden. "...Mijn hele leven al..."
Zei ze zacht. Ze verbaasde zich er best over dat ze iets had kunnen zeggen meestal kwam er alleen piepende klanken uit die op woorden liggen. Eigenaardig. Haar vingers gingen minder soepel dan toen ze nog niet doorhad dat hij er was, het ging allemaal veel moeilijker nu maar het lukte haar, in ieder geval een beetje.

Die grote ogen vol verbazing waren voor hem al genoeg. Grappig dat het zo'n verrassing was voor haar dat hij dit vroeg. Natuurlijk was het niet geheel normaal of voorspelbaar, maar dat was hij nooit. Maar aan haar reactie te zien was ze al helemaal ingesteld op het aanhoren van een woedende preek. Alsof hij haar weg zou sturen, omdat ze hier 's nachts niet zijn mocht. Onzin. Het was toch juist ontzettend gezellig? Met z'n tweetjes in een verlaten ruimte, in een verlaten gang. Helemaal niemand die hen storen zou. Klonk dat fout? Klonk dat alsof hij haar gebruiken zou, bespelen zou? Ja? Mooi zo. Want dat was precies het plan. Arm klein meisje, onwetend en o zo onschuldig. Het was eigenlijk best zielig dat ze zo angstig was. Al was die angst in dit geval geheel terecht. En juist omdat ze zo kwetsbaar was genoot hij ervan om haar eerst gerust te stellen. Een kleine, hulpeloze prooi door een wolf getroost en gesust tot ze rustig en vol vertrouwen was. Want dan was het effect van zijn actie's zo veel beter. Dus hij verborg zijn ware intentie's onder een masker van vriendelijkheid. Uitermate overtuigend dankzij jarenlange oefening en een aangeboren aanleg voor acteren. Hij was nu verplaats, kalme stappen van een onbekommerd roofdier. Een beest dat wist dat hij onoverwinnelijk was. Dat dit meisje, dit muisje hem niets kon maken, niet kon ontsnappen. En zichzelf enkel dieper in het ongeluk zou storten door hem toe te staan naast haar te zitten. Maar hij zag het in haar diepblauwe ogen, ze zou geen nee zeggen. Ze was geen weigeraar, was gewend om alles toe te staan. Als hij haar nu kuste, hoe zou ze dan reageren? Nee, te vroeg. En niet leuk genoeg. Saai. Als hij enkel een kus wilde, behoefte had aan twee zachte, warme lippen op de zijne, dan zou hij wel naar een ander gaan. Voor haar had hij iets gerafineerders in gedachten.

Ze beet zachtjes op haar lip. Zenuwachtig much zo te zien. Waar hij een net overhemd droeg, welliswaar bewust zelfs nu niet geheel dichtgeknoopt, droeg zij een simpel jurkje. Een pyjama, nu hij beter keek. Het zachtroze lapje stof paste perfect bij het beeld dat hij van haar had. Teer, broos en in absolute onwetendheid van haar schoonheid. Een mooi meisje, maar onzeker en overgevoelig. Bang voor elk geluidje, het zou hem niet verbazen wanneer een enkele bons haar deed opspringen en gillen. Wel zachtjes gillen uiteraard, ze wilde vast geen aandacht trekken. Die ineengedoken houding had hij in ieder geval iets verbeterd, al had ze zo te zien de neiging om weer in te zakken naar haar jonge vogeltjes houding. ''Speel je al lang piano?'' vroeg hij dan, waarna hij zich soepel naast haar liet zakken. Voldoende afstand, waardoor hij haar misschien iets minder ongemakkelijk zou laten zijn. De volle klanken van de piano vulden de ruimte, maar overstemden haar woorden niet. "...Mijn hele leven al..." De zachte stem bracht een nog warmere uitdrukking op zijn gelaat. Ze antwoordde tenminste en speelde ook precies zoals hij haar verzocht had. Hij keek haar glimlachend aan. ''Dat is te horen, het is niet slecht. Maar hé, je hoeft niet bang te zijn.'' Hij legde zijn hand op de lelieblanke toetsen van de piano en sloeg een akkoord aan dat in harmonie ging met haar melodie. Telkens verplaatste hij zijn hand iets en sloeg onder het praten akkoorden aan. ''Daarstraks speelde je veel minder onzeker. Kom op. Doe maar alsof ik er niet ben.'' Zijn toevoeging aan haar muziekspel klonk harmonieus, gelukkig. Geen echte kennis van pianospelen, maar dit had hij wel onthouden van die enkele lessen. Simpele tooncombinatie's die mooi zouden passen bij elkaar. Hij sloeg een verkeerde toets aan, met een valse noot tot gevolg. Per ongeluk of expres? Bij hem zou je het nooit weten. Maar hij reageerde razendsnel, vertrok zijn gezicht en keek even beschaamd weg. ''Damn, sorry. Ik ben niet zo ervaren als jij.'' zei hij met een verontschuldigende blik op haar en een verlegen stem. Alsof het hem echt speet en hij het zichzelf echt kwalijk nam. Hij haalde zijn handen van de koele toetsen af, implicerend dat hij bang was het weer te verpesten.

Het was vreemd. Melody had zeker geweten dat ze vannacht niemand zou tegen komen. Wat best normaal was, ik bedoel maar wie verwachtte er nu dat er nog een leerling in het midden van een doordeweekse nacht naar het muffe muziek lokaal zou sluipen? Niemand toch? Maar toch was het gebeurd, was het haar weer overkomen. Ze voelde hoe haar hart in haar keel sloeg en hoe haar handen lichtjes klam werden. Ze had zich weldegelijk rot geschrokken. Maar ze moest weer kalmeren anders kwam ze nog idioter over en dat wilde ze net het liefst vermijden, mensen vonden het namelijk leuk om idioten uit te lachen. Ze wilde niet uitgelachen worden, in ieder geval niet harder dan vroeger al het geval was. Ze had geluk dat ze nieuw was dat mensen nog niet wisten wie dit kleine meisje was, nu kon ze zich sterker opstellen dan ze was – yeah right, alsof haar dat ooit zou lukken- . De arme meid had niet door wat voor een verknipte, duistere geest er zat onder het masker van vriendelijkheid. Ze zag het gewoon niet, oké misschien gedroeg ze zich nu wel angstig maar ergens had ze wel het gevoel dat hij aardig was, anders had hij haar toch nooit geholpen met haar houding? Haar niet gevraagd om nog eens te spelen? Nee dat deden onaardige mensen niet. Melody had werkelijk geen enkel besef van wat voor sinistere plannen deze jongen in zijn hoofd had, in haar ogen was hij nu gewoon een – mogelijk- vriendelijke jongen die van muziek hield, en een zeer vreemde defenitie had voor slaapkleding. Niets om doodsangst voor te hebben dus, alleen een beetje “gezonde” angst en verlegenheid. Haar ineengedoken houding corrigeren had lichtelijk geholpen maar toch had ze een drang, een instinct om zichzelf weer kleiner te maken. Als je jezelf kleiner maakte was je minder snel op te merken, was er een minder groot oppervlak om te raken met stalen vuisten. Zo had ze overleefd als ze maar klein genoeg bleef,ver genoeg uit de buurt van anderen dan was ze veilig, wat je veilig kon noemen althans. Er was altijd gevaar alleen muziek bracht veiligheid of schiep eerder een illusie van veiligheid, maar dat was ged genoeg voor Melody die illusie zorgde ervoor dat ze er niet onderdoor ging, dat ze nog durfde buiten te komen, dat ze nog durfde te praten. Nog steeds had ze nachtmerries over haar vader die in het deurgat verscheen met een fles sterke drank vast, zijn gezicht grauw en vertrokken van woede. Dat alles voor hij naar haar toe komt zijn fles heft en dan…dan werd ze steeds wakker. Zwetend en bibberend. Dan was het enge dat haar hielp kalmeren een liedje fluisteren, de muziek in haar hoofd horen, zo werd ze rustig. Dat moest ze nu ook doen ze moest aan haar innerlijke muziek denken, de muziek die in iedereen schuilt. Toen hij eenmaal langs haar zat en de kamer weer gevuld werd door de zachte noten van haar melodie voelde ze hoe ze langzaamaan weer wat ontspande, haar spieren stonden minder gespannen en ook haar hartslag daalde. Ze zag de glimlach die op zijn gelaat groeide omdat ze deed wat hij gevraagd had en de moed had gehad om hem te antwoorden. Melody’s stem was zacht en hoog, maar niet te hoog zodat ze op een fluit ging lijken nee haar stem was precies goed. Als een zachte lente bries op een zonnige dag. ''Dat is te horen, het is niet slecht. Maar hé, je hoeft niet bang te zijn.'' Hij legde zijn hand op de lelieblanke toetsen van de piano en sloeg een akkoord aan dat in harmonie ging met haar melodie. Melody’s blik ging van zijn ijsblauwe naar zijn bleke vingers. Ze had nog nooit een toevoeging aan deze melodie gedaan, ze had het nooit gedurfd bang om het te verpesten. Maar nu hij het deed, het aandurfde klonk de melodie zelfs nog mooier. Dat ontspande haar, harmonie tussen akkoorden was goed, was een nieuw begin van iets moois. Telkens verplaatste hij zijn hand iets en sloeg onder het praten akkoorden aan. ''Daarstraks speelde je veel minder onzeker. Kom op. Doe maar alsof ik er niet ben.'' Even gleed er een twijfelende blik over haar gelaat voor ze haast onzichtbaar knikte. Ze zoog haar longen vol lucht sloot haar ogen en speelden zoals voor hij de kamer in was geslopen. Haar engelachtige gelaat straalde nu opnieuw rust en harmonie uit, een visuele gewaarwording van de muziek. Hij sloeg een verkeerde toets aan, met een valse noot tot gevolg. Meteen gingen haar ogen open, was zij degene die iets fouts had gedaan? Nee haar vingers hadden alle toetsen – die moesten aangeraakt worden - precies op tijd aangeraakt. Dan was hij degene die een fout had begaan? Aan zijn uitdrukking te zien wel ja. Haar vingers waren gestopt met spelen, nu was alleen hun ademhaling te horen in de schaars verlichte grote muffe kamer. ''Damn, sorry. Ik ben niet zo ervaren als jij.'' zei hij met een verontschuldigende blik op haar en een verlegen stem. Ze keek hem aan met haar grote blauwe puppy ogen. Nog nooit had iemand zich tegenover haar geëxcuseerd. Het klonk haar dan ook vreemd in de oren. Ze kreeg medelijden met hem. Hij haalde zijn handen van de koele toetsen af, zijn gezichtsuitdrukking triest alsof hij het zichzelf echt diep kwalijk nam dat hij een fout had begaan, bang om dat nog eens te doen. Melody hield haar hoofd een beetje schuin met een twijfelende en meelevende blik op haar porseleinen gelaat. Hij was onzeker, bang net zoals zij was. Hij was helemaal niet eng. Hij was ongevaarlijk en had hulp nodig. Langzaam legde ze haar hand op zijn schouder, een troostend gebaar. “Het…het is niet erg hoor, iedereen maakt fouten.” Zei ze met een zwak glimlachje. “Je..je hoeft je niet te schamen, ik vond je toevoeging heel mooi.” Zei ze bemoedigend haar hand nog steeds troostend op zijn schouder rustend.

Hun harmonie was wreed verstoord door de verkeerde noten. Een kwestie van een enkele vergissing had de stilte terug gebracht. Zijn kalme ademhaling en de hare, samengesmolten tot het enige geluid. Toen de fout eenmaal begaan was reageerde hij bliksemsnel. Geheel natuurlijk speelde hij een schrikreactie na, de teleurstelling in zijn ogen leek levensecht. Niemand kon het haar verwijten als ze hier in trapte. De identiteit die hij haar voorspiegelde paste hem als een op maat gemaakte jas. Hij kon er niets aan doen, het spel ging voor hem haast natuurlijk. Onbewust perfectioneerde hij al zijn trekjes tot het beeld klopte bij wat hij wilde dat de ander zag. Het was een manier van leven geworden, een overlevingstacktiek. Want al leek het voor een toesschouwer misschien alsof hij enkel mensen misbruikte, de jongen was niet altijd zo geweest. Het werkte perfect. Doordat hij minder zelfverzekerd overkwam leek het alsof het meisje meer los kwam. Ze was natuurlijk bang voor een kalm, autoritair figuur, dat was logisch. En zo had hij zich eerst wel gedragen. Vriendelijk, maar wel lichtelijk dwingend en geen tegenspraak duldend. ''Ik maak liever geen fouten..'' mompelde hij zachtjes. Keek haar vanonder zijn wimpers aan, lichtelijk neergeslagen ogen. Alsof hij zich echt heel erg schaamde voor het verpesten van de melodie. Het spelen van de kwetsbare jongen ging hem verbazingwekkend goed af. Hij had de kunst gewoon afgekeken van zijn zenuwachtige speeltjes. Normaal gesproken was hij dan degene die hen deed wegkijken, maar nu ontweek hij juist haar blik. “Je..je hoeft je niet te schamen, ik vond je toevoeging heel mooi.” Een trillerig glimlachje verscheen op zijn gezicht en langzaam richtte hij zijn hoofd weer op. Keek haar vragend aan, verwonderd haast wel. ''Echt waar?'' vroeg hij hoopvol. ''D-dankje.. meisje...'' mompelde hij zachtjes, met een onzekere stotter aan het begin. Perfect getimed om de illusie van onzekerheid niet te verbreken. Meisje, zo noemde hij haar uit gemak maar. Uiteraard ook als een hint. Want haar echte naam wist hij nog niet. Misschien zou ze zichzelf voorstellen nu, anders zou hij er straks wel naar vragen. Maar nog niet, het was nog te vroeg om haar weer met vragen te bestoken waarop ze wellicht geen antwoord geven wilde. Dat zou allemaal nog komen, als ze eenmaal met open ogen in de val was getrapt. Wanneer ze vastzat in zijn web, de kleverige draden van misleiding en bedrog strak om haar magere lichaampje heen gesponnen. Dan zou hij kunnen doen wat hij maar wilde. De duivelse gedachten werden door middel van wilskracht en oefening van zijn gelaat weg gehouden, geen kilte of evil lach op zijn gezicht, maar een zenuwachtige blik. ''Jij speelt echt goed. Maar dat had ik geloof ik al gezegd.'' Een iets zekerdere blik in zijn ogen, zijn stem vaster en vriendelijk als een aangenaam warm bad. Warm in sterk contrast met zijn ijskoude hart. Dat er een andere kant aan deze lieve jongen zat was zijn verrassing voor haar. Leuk toch, surprises. Net alsof het alweer Sinterklaas was. Gezellig, hij zag hen samen al om een haardvuur zitten. Cadeautjes erbij, warme chocolademelk. Ach, wie hield hij voor de gek? Dat zou nooit gebeuren. Gemeende, oprechte vriendelijkheid, nooit. Wie hij voor de gek hield, dat was makkelijk. Haar. Dat sowieso. En misschien ergens wel zichzelf. Niet dat hij dat ooit toegeven zou. Maar dat deed hij zoals altijd zo geraffineerd en goed dat de jongen zelf vol overtuigd was van zijn hatelijke ijskoude hart. Ja, hij was gemeen. Ja, hij speelde spelletjes zonder rekening te houden met gevoelens van anderen. Want dat was makkelijker dan nadenken over je eigen gevoelens.

Met één valse noot was meteen alle harmonie voorbij, en ook Melody’s intense innerlijke rust. Nee dat had Melody niet verwacht al jaren had ze geen valse noot meer gehoord dus ze was wel verbaasd ja. Eerst had ze gedacht dat zij het zelf was geweest, wat hoogstonwaarschijnlijk was maar bon. Echter kwam ze er al gauw achter dat niet zij maar het de jongen met zijn ijsblauwe ogen was geweest, ogen die zich nu beschaamd van haar afwendden. Nog iets dat een echte zeldzaamheid was mensen wendden nooit hun blik van haar af – niet uit schaamte althans – Nee dit was echt een vreemde avond, dat kon ze wel stellen. Teleurstelling, angst schaamte dat was wat ze in zijn ogen zag, dat as waar ze zichzelf in herkende. Hij was niet gevaarlijk hij was een prooi, een hulpeloos dier net zoals zij was. Tenminste dat was wat melody dacht, ze had geen flauw benul van het onderliggende roofdier dat zich schuil hield achter de struiken van onschuld en vriendelijkheid, wachtend op een kans om toe te slaan. Zijn acties, zijn gelaat het was allemaal zo levensecht dat Melody onmogelijk kon zien dat het allemaal
fake was, maar uiteraard zou ze zichzelf er laten voor bestraffen dat ze zo blind was geweest. ''Ik maak liever geen fouten..'' mompelde hij zachtjes. Keek haar vanonder zijn wimpers aan, lichtelijk neergeslagen ogen. Ze had zo’n medelijden met hem, ze kende het gevoel dat hij had maar al te goed. Ze wist hoe onprettig schaamte en angst was. Dus wilde ze hem er liefst zo snel mogelijk vanaf helpen. Ze wilde zorgen dat hij zich beter voelde. Toen ze hem beter probeerde te laten voelen door hem een compliment te geven keek hij haar haast verwonderd aan, die verwondering begreep ze maar al te goed, zelf kon ze het ook nooit geloven als iemand haar een compliment gaf. ''Echt waar?'' vroeg hij hoopvol. ''D-dankje.. meisje...'' mompelde hij zachtjes, met een onzekere stotter aan het begin. Haar glimlach werd ietsje groter en straalde nog meer warmte uit. Misschien was het handiger als hij haar naam kende dan hoefde hij haar niet meisje te noemen, en hopelijk zou hij zich dan ook wat beter voelen.
Want zeg nu zelf als iemand je zijn naam vertelde wilde dat toch zeggen dat die
persoon een soort vertrouwen aan je schonk. Zo dacht zij er tenminste oer. ‘Zeg maar Melody’ Zei ze met een zachte stem. Ja ergens was ahar naam best ironisch. Een meisje dat ’s nachts uit haar kamer sloop en zonder toestemming een oude melodie op een vleugel piano ging spelen die Melody heette. Ironischer kon haast niet. ''Jij speelt echt goed. Maar dat had ik geloof ik al gezegd.'' Een iets zekerdere blik in zijn ogen. Zijn herhaalde woorden lieten een vage blos op haar wangen ontstaan. ‘Dank u dat…dat is heel aardig.’ Zei ze met een verlegen lach. Ze hoorde het aan zijn stem, ze zag het aan zijn blik hij kalmeerde, net zoals zij enkele minuten geleden ook had gedaan. Melody voelde de door hen gecreëerde spanning zakken. Met één hand ging ze weer naar de toetsen imiteerde ze zijn toevoeging, zijn eigen melodie. En dan stopte ze haar blik op hem gericht. Ze twijfelde nog maar langzaam kreeg ze zichzelf toch over de streep en nam ze heel voorzichtig zijn hand, legde die op de maagdelijk witte toetsen en wachtte tot hij de moed zou hebben om weer te spelen, ze keek onafgebroken naar hem haar blik straalde
warmte uit. Warmte die recht uit haar meelevende hart kwam, een hart dat niet wilde dat iemand pijn had.

Ohoh, dit was iets wat het meisje herkende zo te zien. Ze werd merkbaar warmer en ietsje minder verlegen. Zij was werkelijk verlegen, hij was gewoon heel goed in het dupliceren van emotie's. Hij kon zich als een spiegel aanpassen op zijn gesprekspartner. Was dat een zelfverzekerd meisje, verlangend naar een jongen die haar verleidde, dan vervulde hij die rol met overgave. Betrof het een onschuldig meisje als dit, wachtend op een vriendelijke persoon die haar wat meer vertrouwen kon geven, dan was hij dat. Mits mensen interessant genoeg waren speelde hij zijn spel. Ja. Hij paste zich aan zijn omgeving aan als een kameleon. Dan had je zijn idiote eerste dierlijke vorm, een zebra, nog. Maar daar dacht hij liever niet aan. En al was het dan geen echt roofdier, met scherpe klauwen en venijnig bijtende tanden. Al was zijn tweede vorm niet in staat om mensen of dieren aan stukken te rijten, open te scheuren. Het was toch vele malen beter. Een kameleon. Ook daar kon hij in veranderen, met iets meer moeite welliswaar. Maar na lange training, dagen van halstarrig weigeren om die zebra te accepteren. Hij nam er geen genoegen mee. En dan was het eindelijk gelukt. Zijn tweede dierlijke vorm, zogezegd, was een kameleon die de kleur van zijn ogen weerspiegelde. En tegelijk ook zijn persoonlijkheid veel beter vatte dan de goudkleurige zebra, naar zijn idee dan. Behalve dat hij nog een paar klauwen miste. Dat was toch wel een deukje in zijn ego. Jammer. Maar dat zou hij wel weer oppoetsen. Hoe? Simpel. Door de pijn van anderen. Daar haalde hij zijn 'geluk' uit. Geluk tussen aanhalingstekens ja. Want echt geluk bestond toch niet uit het genieten van de pijn van anderen? Nee, voor normale mensen lag het plezier van het leven in dingen als vriendschap en liefde. Voor hem in het vernietigen van al die positieve dingen. Klonk ook best gezellig. En gevaarlijk. Voor Melody was het gevaarlijk. Want na een warme glimlach had ze haar naam genoemd. De zachte stem had het eerste geheimpje onthuld. Een naam gaf al aan dat je met elkaar verder zou praten.‘Dank u dat…dat is heel aardig.’ Hij glimlachte geamuseerd. ''Ik heet Dominic en je mag wel je zeggen hoor. Ik ben geen leraar of iets dergelijks.'' In zijn blik verscheen wat vreugde toen ze weer begon te spelen. Ze kopieerde wat hij had gespeeld, de simpele akkoorden. Hij keek met geconcentreerde blik toe, enkel naar haar vingers die vaardig de toetsen beroerden. De muziek stopte en langzaam richtte hij zijn blik weer op haar grote ogen. Haar kleine handje omhulde de zijne en bracht hem naar de toetsen. Hij zuchtte en keek haar bezorgd aan. Begreep wat ze bedoelde, maar gehoorzaamde nog niet. ''Wat als ik het weer verpest...'' fluisterde hij en aarzelend keek hij haar aan.

Naïef dat was wat Melody was. Ze had werkelijk geen enkel idee hoe deze jongen echt in elkaar zat. Wat voor een gedaante wisselaar hij was. Maar zelfs als ze het had geweten, zou ze er waarschijnlijk toch niet veel aan gedaan hebben. Ze was simpelweg te zwak om zich te verweren, ja waarschijnlijk was ze dan gevlucht, dat was nog het aannemelijkste scenario. Ik bedoel maar wat zou een klein tenger meisje moeten beginnen tegen zo’n grote bleke jongen? Bar weinig ,niet? Ach ja misschien was het ergens beter dat ze zijn ware aard nog niet kende dat ze nu nog in de waan van vrolijkheid kon blijven voor de onvermijdelijke angst haar zou besluipen en vastgrijpen. Angst was ze gewoon maar kalmte en stilte, vrolijkheid, veiligheid dat was een zeldzaamheid voor haar. De kaarsjes flakkerde soms, het was lastig voor haar om ze zo lang brandend te houden, aangezien ze zelf een water magican was, was vuur magie niet echt een magiesoort die haar goed lag. Normaal gezien had ze de kaarsen al lang laten doven omdat ze toch geen licht nodig had om te kunnen spelen, maar nu hij hier was vond ze het veiliger om de kaarsen aan te laten. Dan kon ze alles tenminste zien. Oké misschien kon ze door haar dierlijke vorm wel wat in het donker zien maar toch vond ze het prettiger met licht in de buurt, duisternis had altijd iets sinisters over zich heen. Nee dan had ze het leiver wat moeilijker met haar concentratie en energie, alles beter dan die donkere duisternis waarbij ze hooguit contouren kon onderscheiden en zijn zachte ademhaling kon horen. Melody was rustig geworden, minder angstig. Waarschijnlijk zou haar angst nooit helemaal verdwijnen er bleef altijd een aanzienlijk kleine hoeveelheid angst in haar zitten. En vreemd genoeg had ze ook een raar gevoel in haar buik, een alarmerend gevoel dat ze niet kon thuisbrengen. Eenmaal toen ze hem haar naam had verklapt zag ze de kleine glimlach die zich op zijn gelaat vormde. Mooi zo dat was een goed teken, ze had zo’n medelijden met hem, met zijn –volgens haar echte – angst om iets verkeerds te doen. Dus een glimlach was zeker iets goeds dat wilde zeggen dat hij zich al wat beter voelde. ''Ik heet Dominic en je mag wel je zeggen hoor. Ik ben geen leraar of iets dergelijks.'' In zijn blik verscheen wat vreugde toen ze weer begon te spelen. Ze knikte en herhaalde met een zachte fluistering zijn naam. “Dominic…” Fluisterde ze terwijl ze de letters over haar tong liet rollen. De naam klonk wel grappig in haar oren. Ja en als een naam zo klonk kon het toch niet anders dan een goed mens zijn, toch? Ze voelde hoe zijn ogen naar haar keken, keken hoe ze zijn akkoorden naspeelde. Melody speelde weer als vanouds, vrij en soepel niet meer zo gespannen als toen hij haar gevraagd had voor haar te spelen. Nu was het spontaan, nu klonk het ook gewoon beter. Omdat ze nu niet nadacht bij het spelen maar gewoon op haar gevoel af ging. Zo moest je muziek spelen, muziek had niets te maken met ingewikkelde dingen instuderen muziek moest uit het binneste van je ziel komen, pas dan werd het mooi en kon men het bestempelen als echte muziek. Haar handen begeleidde zijn hand al gauw naar de toetsen, maar hij begon niet te spelen zoals ze gehoopt had, het enige wat hij deed was haar bezorgd aankijken. Haar gezicht betrok lichtjes een trieste meelevende blik lag in haar grote blauwe ogen. ''Wat als ik het weer verpest...'' fluisterde hij en aarzelend keek hij haar aan. Melody hield haar hoofd een beetje schuin terwijl een bedachtzame blik zich op haar hoofd vormde. Ze meost hem wat zelfvertrouwen geven. Maar hoe? Ze was zelf al zo slecht in zelfvertrouwen vinden. “Muziek kan alleen verpest worden door het niet te musiceren. Zolang de muziek weerklinkt zal hij nooit verpest kunnen worden. Pas wanneer men stopt met kamers vol stilte te vullen met zoete noten zal de muziek verpest worden en sterven.” Zei ze met een zachte stem die iets van wijsheid uitstraalde. Waar ze die kennis en de moed ineens vandaan haalde om zoveel geluid uit haar keel te krijgen wist ze niet, maar ze was blij dat ze het gedaan had. Ze hoopte dat deze woorden hem zouden helpen, helpen met zijn angst weg te krijgen.

Het meisje speelde rustig door, zachte noten volgden het vaste ritme.Eén, twee, drie, vier. De maat van de muziek werd aangevuld met haar zangerige, zachte stem. “Muziek kan alleen verpest worden door het niet te musiceren. Zolang de muziek weerklinkt zal hij nooit verpest kunnen worden. Pas wanneer men stopt met kamers vol stilte te vullen met zoete noten zal de muziek verpest worden en sterven.” Wat klonk ze wijs. Het kleine meisje gaf hem advies. En als hij echt een of andere onzekere zwakkeling was geweest zou het hem best geraakt hebben. Overtuigd hebben. Zie je wel. Ze kon wel kracht vinden om iets te zeggen. Meer dan twee woorden achter elkaar en geen gestotter. Een haast inspirerend opbeurend verhaaltje. De kracht van muziek. Blablabla. Wat ontroerend zeg. “Ok dan.” Zei hij met wat meer vertrouwen. ‘‘Ik zal het nog één keer proberen.’’ Hij keek haar verlegen aan. ‘‘Je bent lief, Melody, dankjewel. Sorry dat ik zo stom deed.’’ Zei hij, mompelde zelfs eerder. Dan legde hij zijn andere hand ook op de toetsen en sloeg er aarzelend een aan. De lange, trillende toon bleef in de lucht hangen. Zodra die uit dreigde te doven sloeg hij de toets opnieuw aan, in combinatie met twee andere noten, deze keer met wat meer vertrouwen. Akkoorden rolden onder zijn vingers vandaan. De onzekerheid verdween, hij kreeg langzaam een glimlach op zijn gezicht. Stiekem klonk de muziek best mooi. Even ontspande hij echt, het was geen act, het was oprechte verbazing. Hoe kon het toch dat zelfs zo’n verdorven hart als de zijne muziek mooi kon vinden? Hoe kon het dat handen die meermaals een mes hadden gehanteerd met de intentie om mensen pijn doen nu deze zachte noten veroorzaakten? Na een kort moment van ontspannen stilte in zijn roerige gedachten verharde zijn blik weer. Hij kon niet zo gaan denken. Dat zou hem soft maken. Hij was niet zachtaardig, niet meelevend of vriendelijk. Hij had geen medelijden of compassie. Dit meisje was enkel interessant...object. Geen waardige tegenstander en al helemaal geen persoon die in zijn hart zou geraken. ‘‘Melody...’’ zei hij zachtjes, terwijl hij wisselde van akkoord en een vloeiend loopje van twee noten extra toevoegde. ‘‘Je bent slim en lief. Je bent mooi en schattig. Je speelt ontzettend goed piano.’’ Even viel hij stil, dit was een erg onhandige manier van vertellen wat je leuk vond aan iemand. Of wat je personage leuk vond. Want dat was het hoor. Zijn onzekere alterego dat zij had losgemaakt deed zo lief en vriendelijk. ‘‘En... En je hebt geen enkele reden om onzeker te zijn, want je bent...’’ Hij schoof zenuwachtig heen en weer en kuchte zachtjes. Sloeg dan weer de noten aan. ‘‘Nevermind.’’ Enkel vanuit zijn ooghoeken keek hij naar haar, werkte het? Of eerder: Hoe reageerde ze?

[Bwah, geschreven in een vreemd emotionele bui, wat misschien niet zo slim was, maargoed.. sorry voor de laatheid ook :3]

Melody was zelf verbaasd over hoe een woordenstroom een weg door haar keel had gevonden . Normaal was ze nooit zo spraakzaam, sprak ze nooit met zoveel wijsheid in haar stem. Ergens was ze best trots op zichzelf. Natuurlijk zou ze zichzelf nooit echt een schouderklopje geven maar ergens diep vanbinnen voelde het fijn, fijn om eens haar stem en verstand ten volle te kunnen gebruiken. “Ok dan.” Zei hij met wat meer vertrouwen. ‘‘Ik zal het nog één keer proberen.’’ Hij keek haar verlegen aan. Melody toonde haar kleine engelachtige lach. ‘‘Je bent lief, Melody, dankjewel. Sorry dat ik zo stom deed.’’ Zei hij, mompelde zelfs eerder. Melody haalde zachtjes haar schouders op. “je deed niet stom je was gewoon bang” Zei ze op diezelfde vriendelijke bemoedigende toon. Melody begon steeds minder angstig voor hem te worden, omdat hij zelf ook zeer onzeker en kwetsbaar leek. Ze keek met een rustige blik naar hoe hij zijn handen twijfelend op de toetsen plaatste. Dit was mooi, ja dit was heel goed, het was dapper van hem dat hij weer door ging. Dat hij terug opnieuw wilde spelen. Ze wist zeker dat het goed zou gaan en zelfs als hij een fout zou spelen zou ze het niet erg vinden. Mensen maakte nu eenmaal fouten, en die fouten moesten vergeven worden. Melody vergaf altijd iedereen zijn fouten, behalve de hare, die kon ze zichzelf niet vergeven. Eerst ging het nog moeizaam bleef het hangen bij 1 enkele toon maar toen deze dreigde uit te sterven en Melody hem bijna had aangemoedigd om verder te doen sloeg hij uit eigen initiatief nog een akkoord aan. Het ging steeds vlotter en er ontstond zelfs een kleine melodie, die melodie was genoeg om een gelukzalige glimlach op Melody’s kleine elfengezichtje te toveren. De glimlach kwam uit haar hart en bereikte zelfs haar grote blauwe puppy ogen. De muziek was mooi zelfs al was het geen ingewikkelde haast onmogelijke te spelen compositie. Nee het was simpel, maar een mooie eenvoud. Muziek hoefde niet ingewikkeld te zijn om mooi te kunnen zijn, zelfs een simpele whistle kon al mooi klinken. Ook zijn houding werd beter hij ontspande zich dazt kon ze zien, door zijn ontspannen houding ontspande ze zelf ook meer. Ze zat nu minder als een klein bolletje nee nu was ze meer een half open gebroken noot. Zijn glimlach was gewoon mooi te noemen, hij was anders dan de hare , anders dan andere glimlachen. Ze wist niet precies wat er met die glimlach was maar ze wist wel dat deze iets speciaals had. De melodie hield best lang aan maar stopte toen even. Een moment was Melody bang geweest dat hij niet meer durfde verder te spelen, dat haar woorden toch niet zo krachtig waren geweest als ze gehoopt had. ‘‘Melody...’’ sprak hij zacht waardoor haar blik naar zijn gezicht – meer bepaald naar zijn ijsblauwe ogen – werd gezogen. Nadat hij haar naam had gefluisterd herleefde de melodie weer. Daar was ze blij om ze hield niet van stilte in deze duisternis. Stilte associeerde ze met dreiging, stilte voor de storm, dood…Zelfs als er buiten geen geluid te horen was liet melody een muziek in haar hoofd af spelen zodat ze nooit volledig door stilte omhuld werd. Dat kon ze niet aan. Maar nu nu hij hier zat kon ze die muziek niet vinden, wilde die muziek niet gevonden worden. Ze vond het vreemd normaal vond ze die muziek altijd maar nu…nu werd zodra de muziek in de kamer stopte het ook stil in haar hoofd. Dat klopte niet, iets hier klopte niet. Maar wat? Daar kwam ze niet achter. ‘‘Je bent slim en lief. Je bent mooi en schattig. Je speelt ontzettend goed piano.’’ Even viel hij stil en haar ogen werden groter. Ze gaapte hem lichtelijk aan. Waar ging dit heen? Wat gebeurde er? Wat was hij aan het doen? ‘‘En... En je hebt geen enkele reden om onzeker te zijn, want je bent...’’ Hij schoof zenuwachtig heen en weer en kuchte zachtjes. Sloeg dan weer de noten aan. ‘‘Nevermind.’’ vanuit zijn ooghoeken keek hij naar haar. Lichtelijk was ze gechoqueerd. Waarom zei hij dat nu? En wat wilde hij zeggen maar durfde hij niet uit te spreken? De zwevende kaarsjes vielen door Melody’s verbazing en opgebouwde stress met zachte plofjes op de grond en doofden waardoor de 2 individuen nu compleet in het duister gehuld waren. Haar ademhaling was even blijven steken en kwam er nu met pufjes uit. Wat moest ze nu doen? Nu ze in het duister zat? Zijn muziek nog wel kon horen maar ook zij wist dat die muziek niet lang meer zou duren. Hij zou vast geen akkoorden kunnen aanslaan als hij zijn vingers niet kon zien. Maar ze had simpelweg niet de concentratie om de kaarsen terug te laten zweven en oplichten. Het was zelfs al een uitdaging als ze er met haar volle verstand bij was, dus het nu proberen was compleet zinloos. “Wa…waarom zei je zulke dingen?” Vroeg ze met een zachte stem. Ze was blijven zitten maar niet meer in staat om hem te zien haar ogen wendde niet al te snel aan de duisternis zeker niet omdat ze last had van nachtblindheid, concreet wilde dat dus zeggen dat het een behoorlijke poos kon duren voor aleer ze contouren en grijswaarden kon zien. “E…en wat bedoelde je daarnet…wat wilde je zeggen?” Vroeg ze met een zachte stem. Ergens was ze blij dat het nu donker was geworden, nu zou hij haar roodgloeiende wangen niet kunnen zien. Maar haar ogen, haar haast oplichtende blauwe ogen zou hij vast wel kunnen zien, en de verwarde blik die erin lag.
(je post was pretty awesome :3 , en geen probleem dat het wat later was hoor.)

Haar bemoedigende woorden waren haast ontroerend te noemen. Dat hij bang was. Komop, wat dacht ze wel. Hij? Bang? Hij was niet bang, bang was een emotie voor zwakkelingen en idioten. Zwak en idioot was hij niet, bang evenmin. Wat schattig, ze was oprecht blij toen hij weer wat simpele tonen ui de piano toverde. Misschien moest hij dit piano-gedoe toch weer oppakken, als hij keek naar het effect dat het klaarblijkelijk op mensen hebben kon. Of zij was gewoon een uitzondering, haast verliefd op pianospel en de desbetreffende muziek. Nee, hij had al vaker gemerkt dat mensen het vrij geweldig vonden wanneer je kon spelen, kon zingen of iets anders artistieks deed. Zingen had hij ook wel een tijdje gedaan, maar het was te vrolijk voor hem. Hij zou voor haar uiteraard best een uitzondering willen maken.
Nu begon het lastige deel. Het binden van hun twee harten door middel van complimentjes en liefdevolle opmerkingen. Oh, wacht? Zei hij nou twee harten? Nee, natuurlijk zou enkel het hare stevig aan hem worden gebonden. Zij zou hem liefhebben en vertrouwen. Dan zou hij een baksteen aan haar tere zieltje vastmaken en het in de gracht smijten met een vilijne lach of met zijn blote handen haar rode hart in tweeën scheuren. Figuurlijk dan. Fysiek zou hij haar vast geen pijn doen, dat was niet zijn stijl. Het was veel waarschijnlijker dat ze ogenschijnlijk ongeschonden zou blijven, maar vanbinnen een nog groter wrakje zou zijn. Heerlijk vooruitzicht dit. Hij stelde zich al voor hoe de grote tranen uit haar ogen zouden opdoemen. Langzaam zou het zoute water naar beneden rollen, op haar spitse kinnetje verzamelen en trillend blijven hangen voor een kort moment. Hij keek geschrokken op toen de twee lichtbronnen neervielen en sissend doofden. God, ze kon de schok niet aan? Nu al niet? Ze had zo te zien niet echt controle over haar magie, lichtmagie in ieder geval. Anders kon je toch wel twee lichtjes in de lucht houden, for godssake. Hij sloot zijn ogen en toen hij ze opende was er iets veranderd. Hij had een techniek toegepast wat ervoor zorgde dat hij de lichtmagie in zijn lichaam gebruikte om beter te zien. Hij kon de toetsen nu nog steeds onderscheiden en de vage vormen met behulp van tast ook indelen in noten. Zo wist hij dus langzaam door te spelen, tot hij weer iets wende aan het donker. De muziek zou doorgaan, tijdens hun gezellige gesprekje. Dat zou haar hopelijk iets minder zenuwachtig maken. “Wa…waarom zei je zulke dingen?” Hij haalde zijn schouders lichtjes op en keek haar beschaamd aan. “E…en wat bedoelde je daarnet…wat wilde je zeggen?” Hij beet op zijn lip en keek recht naar de piano. Zo kon hij de lichtmagie die hij gebruikte ook iets opvoeren, zodat hij alles beter kon zien. Zien in het duister, daarvoor had hij uiteraard de perfecte combinatie aan magieën. Licht, dat kon hij vormen en manipuleren. Duister, daarvan hield hij en het versterkte hem. ''Wil je dat.. dat ik een lichtje maak? Of wil je me liever niet zien, sorry..'' Hij schraapte zijn keel. ''Wat ik wilde zeggen had ik niet moeten zeggen. Ik bedoelde... Melody, ik hoop dat je je realiseert dat je een geweldig meisje bent en dat je bent vrolijk hebt gemaakt hoewel ik eerst best ehm...verdrietig was. En daarvoor wil ik je bedanken al besefte je zelf niet eens wat je deed misschien.'' Hij schoof iets op en sloeg een arm om haar schouder. Zo teder en zorgzaam als mogelijk. Zo dankbaar en lief, dat hield je haast niet voor mogelijk voor zo'n kille jongen. Perfect gesimuleerd. Ondertussen ging de andere hand ietwat onhandig door met spelen. Pingelen met een hand was best te doen als je het maar niet te lastig maakte. '"Dus..dankje.''

Mensen hoop geven was wel iets dat ze graag deed, dat in haar aard lach. melody hielp gewoon graag mensen, maar ze deed het op haar eigen bescheiden manier. Ze wilde niet in het middelpunt staan, herkend worden en omringd worden door mensen, nee dat zag ze niet als een streefdoel. Ze was liever een stille weldoener, een geheimzinnige hulp waarvan niemand de precieze naam kende. Ja zo wou ze het liefste door eht leven gaan. Een oprechte blijdschap van haar kant was dan ook vanzelfsprekend toen hij de kamer weer vulde met muziek, aah muziek... Maar die blijdschap om zijn pianospel werd al gauw verdreven door geschrokkenheid en verwardheid. Waarom zei hij zulke dingen tegen haar? Wat bedoelde hij ermee? Melody kon er kop noch staart aan krijgen. Ze schrok dan ook zodanig dat de kaarsjes met een zacht ploffend geluid en een laag gesis op de grond vielen en uitdoofden. Kennelijk liet ze hem schrikken door haar reactie, begrijpelijk vond ze. Want zelf schrok ze er ook van. Waarom ze zo reageerde wist ze niet, misschien omdat ze zulke uitspraken niet gewend was? Zou kunnen. melody zag werkelijk niets alles was donker en duister, ze hield er beslist niet van. Ze wilde eht licht wel weer aandoen maar ze kon het niet, had er de concentratie noch kracht niet voor. Tot haar grote verbazing – en opluchting – stopte de muziek niet maar hield deze aan. Daar was ze blij om. Heel blij zelfs. Zonder muziek zou alles pas echt akelig geworden zijn zeker nu de muziek in haar hoofd zelfs niet meer toegankelijk was. Ze wachtte gespannen in het duister tot hij haar vraag zou beantwoorden. Ze wilde weten waarom hij zulke dingen zei, ze snapte het niet. Haar brein – dat gewend was aan het waarnemen van reacties uit pijn en woede – kon maar moeilijk acties van genegenheid en vriendschap waarnemen, laat staan bevatten. Ze snapte niet waarom mensen naar elkaar glimlachte, waarom ze konden opbeuren van een vriendelijk woord of een warme omhelzing. Nee daar snapte ze echt niets van. Ze zag hem niet, ze kon niet zien wat voor bewegingen hij maakte, wat voor emotie er op zijn gezicht te lezen was. Ze wist niet eens precies waar hij zat, het enige wat ze hoorde waren de klanken die voortvloeiden uit de bewegingen van zijn vingers, zijn zachte ademhaling die als een zacht zomerbriesje de muziek ondersteunde. ''Wil je dat.. dat ik een lichtje maak? Of wil je me liever niet zien, sorry..'' Hij schraapte zijn keel. Ze wilde net instemmen op zijn voorstel, maar ze kreeg de kans niet hij was nog niet klaar. Dus wachtte ze, wachtte ze geduldig op zijn verklaring. ''Wat ik wilde zeggen had ik niet moeten zeggen. Ik bedoelde... Melody, ik hoop dat je je realiseert dat je een geweldig meisje bent en dat je bent vrolijk hebt gemaakt hoewel ik eerst best ehm...verdrietig was. En daarvoor wil ik je bedanken al besefte je zelf niet eens wat je deed misschien.'' Daar had hij gelijk in, ze wist inderdaad niet wat ze gedaan had dat hem dan zo blij had gemaakt. Maar het maakte ahar ook niet zoveel uit. Haar daad was niet het belangrijkste, nee het resultaat van de daad was het belangrijkste namelijk dat hij blij was. Een vreemd soort geluid weerklonk, een geluid dat ze niet kon plaatsen tot ze ineens iets om zich heen voelde. Een nano seconde verstijfde ze tot ze begreep wat er zonet om haar schouders was gedrapeerd, wat het geluid had geproduceerd. Hij was naar haar toe geschoven en had een arm om haar heen gelegd. Nog steeds zag ze niets anders dan duisternis, hoorde ze de muziek en zijn ademhaling, voelde ze zijn ademhaling nu zelfs al. Zijn aanraking was niet ruw of dwingend zoals ze eerst gedacht had, gedacht had voor ze zijn zwakke kant had gezien. Melody ontspande weer kreeg een synthetisch gevoel van veiligheid over zich heen gewaaid. Zelfs nu liet hij de muziek niet stoppen, zou hij weten dat ze anders angstig zou worden? Dat de muziek haar kalmeerde? Haar zelfs in een trance van innerlijke rust kon brengen? Melody wist het niet zeker. '"Dus..dankje.'' Zei hij er nog achteraan. Die woorden raakte haar net zoals zijn andere woorden hadden gedaan. Dank je… , dank je…, dank je… 2 woorden die ze tot voor kort nog nooit had gehoord. Het was vreemd deze plaats was niet zo eng als ze zich had voorgesteld. Helemaal niet zo eng zelfs. Deze plaats was misschien zelfs een soort van leuk. Langzaam bracht ze haar handen naar voren tastte ze tot ze de koude aanraking van de toetsen voelde. Ze kon dit ze kon spelen zonder haar zicht. Haar vingers begonnen twijfelend te spelen, de kamer te vullen met rustige, iet wat bedeesde muziek. Terwijl ze langzaam, heel langzaam haar hoofd wat schuiner deed waardoor het tegen hem aanleunde. Hij voelde anders dan ze gedacht had, eerst had ze gedacht dat hij koud en hard zou voelen als een gesteente, als graniet. Hoe ze bij dei gedachte kwam wist ze niet, maar wat ze nu wel wist was dat die gedachte fout was. Hij voelde niet hard en koud, nee hij voelde zacht en warm. Ze kon de warmte van zijn huid, het gebonk van zijn hart voelen door zijn witte shirt heen. Ja wit dat wist ze nog, niet omdat ze het nu kon zien, nee omdat ze het onthouden had. “Zou…zou je een lichtje willen maken?” Vroeg ze zacht. “I…Ik vind het prettiger als ik je kan zien…dan weet ik zeker dat je niet ineens verdwijnt…zoals mijn moeder altijd doet..” Zei ze nog zachter. Ja haar moeder…Als Melody speelde, kamers vol stilte vulde met de zoete klanken die men bestempelde als muziek dook haar moeder soms op. Was ze te zien in de zonnen stralen of in het maanlicht dat door glasramen binnenviel. Dan glimlachte ze maar iedere keer wanneer Melody haar ogen sloot en ze weer opende was ze weg, als een zwakke herinnering die niet meer opgeroepen kon worden. Nog een reden waarom Melody niet van duisternis en stilte hield, in die 2 dingen verdwenen dingen en werden ze nooit meer terug gevonden. Melody was bang om zelf ook te verdwijnen en niet meer terug gevonden te worden. Nog steeds spookte Dominics woorden door haar hoofd. Had ze hem echt blij gemaakt? En waarom zat hij nu tegen ahar aan? Waarom had ze haar hoofd tegen ehm aangelegd? Waarom luisterde ze naar zijn hartslag? Ontspande ze door het op en neer gaan van zijn borst? Zelfs in deze duisternis wist hij ahar te kalmeren en dat vond ze vreemd.

Zijn aanraking had haar inderdaad doen verstijven. Hij bleef echter kalm. Als ze hem echt heel eng vond kon ze altijd zelf verder weg schuiven of gaan gillen, of slaan of wat ze ook maar wilde. Optie's genoeg. Al vermoedde hij dat de aggresieve aanpak niet in haar aard lag, zij zou eerder ineen duiken of angstig iets piepen. En dan zou hij haar gerust stellen. Hij had immers het állerbeste met haar voor. Hij hoorde een zacht geluid. Een stilte van haar kant werd verbroken doordat haar pianospel zich bij de zijne voegde. Hij had zo'n idee dat de muziek haar erg kalmeerde, dat was ook zijn reden geweest om maar te blijven spelen. Al was het nog zo donker. Gillende meisjes zouden niet echt handig zijn, straks zou er een leraar komen. Sowieso had hij liever dat Melody hem volkomen zou vertrouwen. De arme schat. Ze zou langzaam minder bang worden, hem gaan vertrouwen. En dan. In één flits, zonder moeite zou hij haar laten vallen. Alsof hij haar nu overhaalde om haar hele lichaam aan hem toe te vertrouwen, hij zou haar optillen en stevig vasthouden. En zodra ze daaraan gewend was, de warmte van zijn nabijheid accepteerde en waardeerde zou de val volgen. Langzaam zou ze neerdwarrelen, gebroken. Dat was het plan en dat was dan ook precies wat zou gebeuren. Dat moest. Wat hij wilde, welk doel hij voor ogen had. Dat was dan ook automatisch wat zou gebeuren. Ze leunde tegen hem aan en hij glimlachte tevreden. Good. Alles ging makkelijker dan gedacht. Hij bracht zijn vrije hand, waarmee hij haar allereerst had aangeraakt, iets omhoog en streelde door haar haren heen. Ze was ontspannen en dat verheugde hem. “Zou…zou je een lichtje willen maken?” Hij was stil, omdat hij hoopte dat ze nog meer zou zeggen. En ja, daar kwam de verklaring. Oprecht en de waarheid. Hij dacht niet dat dit meisje in staat was te liegen, of überhaupt wist wat liegen was. Zou ze het weten? Dat niet alles de waarheid was en niet iedereen te vertrouwen was? Waarschijnlijk niet, maar hij zou niet degene zijn die dat aan haar uit zou leggen. Totdat ze klaar was om te vallen natuurlijk. “I…Ik vind het prettiger als ik je kan zien…dan weet ik zeker dat je niet ineens verdwijnt…zoals mijn moeder altijd doet..” Hij streek als antwoord allereerst zorgzaam door haar lange haren. Dan, hij had geen andere keuze, stopte hij met spelen. Zij zou hopelijk gewoon doorgaan en dan zou hij vanzelf weer in kunnen vallen. Hij richtte zijn handpalm naar boven. Sloot zijn blauwe ogen en mompelde zachtjes iets. ''Oh rayo de sol, ilumina el mundo..'' Langzaam steeg er een bolletje vloeibaar licht op uit zijn handpalm. Tien centimeter boven zijn hand bleef het zweven. Er sprongen wat vonkjes vanaf en het verspreidde een warm licht. Hij wierp Melody eerst een zachte glimlach toe, geruststellend. Alsof hij wilde zeggen: 'Ik ben er nog. Alles komt goed.' Leugens, leugens. Hij was er nog, dus alles zou fout gaan voor haar. Dan hief hij zijn hand iets hoger op en blies onder zijn kleine lampje. Het steeg naar het plafond en bleef een stuk boven hun hoofden hangen. Dan splitsen zich van de grootste lamp wat kleinere lichtbolletjes af, die hij verspreidde rond hen. Op verschillende hoogtes en rond de piano, waar ze samen zaten. Het waren net vuurvliegjes of dwaallichtjes. De lichten versterkten en verzwakten, maar verspreidden desondanks een constante, warme gloed. Alles was zichtbaar nu. Een tikkeltje spookachtig, mysterieus, maar o zo mooi. Hij keek haar weer aan en grijnsde verlegen. ''Ik zal niet verdwijnen, Melody, hoe donker het ook is. Ik laat je niet in de steek.'' Hij legde zijn hand weer op de piano en vervolgde waar hij gebleven was. ''Wil je me vertellen over je moeder?'' sprak hij dan zachtjes. ''Soms kan het helpen om..ergens over te spreken. Maar voel je niet gedwongen hoor. Ik word niet kwaad als je het er niet over wil hebben.'' Warm keek hij haar in haar glinsterende ogen, zo mooi en blauw. Hij had haar persoonlijkheid nu vrij goed doorgrond en meende ook wel dat hij haar nu perfect kon bespelen. Ja,hij kon nu alle kanten op. ''Hoe lang zit je hier al op school?'' voegde hij er dan aan toe. Als ze wilde kon ze enkel de laatste vraag beantwoorden, lief he? Nee, hij hoopte wel dat ze zou antwoorden. Maar dwingen zou hij haar...misschien...niet.

Zijn aanraking had haar bang gemaakt, haar doen verstijven. Maar dat duurde niet lang. Ze was enkel en alleen geschrokken door het plotse gevoel van iets warms op zich. Maar toen ze eenmaal door had dat het alleen Dominic was, de jongen die haar aardig en goed van hart leek kalmeerde ze aanzienlijk. Ze dacht hem te kunnen vertrouwen, ze was er zelfs van overtuigd dat het veilig was om hem te vertrouwen. Ze had werkelijk geen idee hoe ver ze langs de waarheid zat. Maar hoe zou ze dat ook moeten weten? Niemand kon zo’n verknipte geest doorzien, toch niemand met een geest die niet zelf zo verknipt was als de geest van deze vreemde jongeman. Ze voelde een verschuiving, zijn ene hand ging naar haar donker bruine zachte haar. Ze vond het wel prettig dat hij er met zijn hand doorheen ging, het voelde fijn. Een klein lachje speelde om haar lippen. Ze was lichtjes bang en beschaamd geweest om hem te moeten vragen of hij een lichtje wilde maken. Maar ze had het aangedurfd, ze had het aangedurfd omdat ze dacht hem te kunnen vertrouwen. Hij deed haar denken aan een ridder, een edelman uit een lang vervlogen tijd. Waarom ze daar aan dacht wist ze niet precies. Waren het zijn strakke gelaatstrekken? Zijn bleke uiterlijk? Zijn vriendelijke honingzoete stem? Melody wist het niet. Zijn eerste vorm van antwoord geven was een streling door haar haren, het was geruststellend, het gaf haar een veilig gevoel. Hij stopte met spelen maar ze werd er niet bang voor, ze wist dat hij er nog was en haar eigen vingers produceerde meer dan genoeg muziek om haar rustig te houden. Ja ze moest gewoon rustig ademhalen er kon niets gebeuren er zou heus niet ineens iets uit het duister springen dat haar zou grijpen en meesleuren, nee dat was gewoon kinderfantasie, daar mocht ze niet in geloven. Het was dom, ja dat was eht dus dat mocht ze niet doen, want mensen werden boos als je dom deed. Dus dom doen was bepaald geen slim plan. Al gauw zweefde er een lichtje omhoog nadat hij met zijn zachte stem een spreuk had uitgesproken die haar niet bekend in de oren klonk. Zijn lichtje was sterker dat het hare was geweest, ze keek bewonderend naar de vonkjes, naar het lichtje dat een heerlijk warm licht afstraalde. Ze was als betoverd door het prachtige stukje magie dat hij hier toonde. Ze beantwoorde zijn geruststellende glimlach dan ook met een stralend klein lachje waardoor haar parel witte tandjes ontbloot werden. Hij bracht zijn hand onder het lichtje en liet het door een kleine blaasbeweging van zijn mond naar het plafond zweven. Melody volgde het even met haar ogen voor haar blik weer naar Dominic gleed. Vreemd genoeg werd ze ook rustig van naar hem kijken, kijken hoe zijn adamsappel op en neer ging wanneer hij slikte. Hoe zijn borst op en neer ging bij iedere levensbelangrijke ademstoot. Het leek wel of hij ervoor had gezorgd dat er een hele zwerm vuurvliegjes was verschenen en rond hun hoofd zweefde. Melody vond het geweldig, maar ze durfde er niets over te zeggen bang dat ze zou overkomen als een kleuter in een snoepwinkel, want ja zo voelde ze zich nu. Hij keek haar weer aan en grijnsde verlegen. ''Ik zal niet verdwijnen, Melody, hoe donker het ook is. Ik laat je niet in de steek.'' Hij legde zijn hand weer op de piano en vervolgde waar hij gebleven was. Een warme glimlach en een lichte blos sierde haar gelaat. Natuurlijk was ze zo naïef en goedgelovig om hem te vertrouwen echt geloof te hebben in zijn woorden. ''Wil je me vertellen over je moeder?'' sprak hij dan zachtjes. ''Soms kan het helpen om..ergens over te spreken. Maar voel je niet gedwongen hoor. Ik word niet kwaad als je het er niet over wil hebben.'' Warm keek hij haar in haar verwijdde ogen. Oké van die vraag was ze wel geschrokken de glimlach was opslag verdwenen en een rechte streep had zijn plaats in genomen. Wilde hij weten wat er met haar moeder gebeurd was? Melody slikte en wendde haar blik af van zijn warme blik. Haar handen trilde lichtjes waardoor ze noodgedwongen haar handen van de piano liet zakken. ''Hoe lang zit je hier al op school?'' voegde hij er dan aan toe. Nog een vraag waar hij een antwoord op verwachtte werd gesteld. Melody twijfelde erg om wat ze nu moest gaan doen, ze kon niet weigeren zeker niet omdat hij zo ontzettend aardig was geweest. Dus haalde ze een laatste keer diep adem en richtte ze haar grote blauwe zorgelijke ogen op hem. “Mijn moeder is dood…” Begon ze zachtjes. “..Ze…ze is gestorven bij mijn geboorte…Het is mijn schuld dat ze dood is….” Zei ze met een stem die wegstierf. Het was lastig om het over haar moeder te hebben, om zichzelf weer met de neus op de feiten te drukken. Zij had haar moeder gedood, zij was degene die haar vader van eht dierbaarste in zijn leven had beroofd. Ze kon het niet meer aan om hem aan te kijken, haar blik gleed naar haar handen die nu op haar knieën rustte. Ze voelde hoe haar wangen warm en tegelijkertijd vochtig werden van de tranen die ze nooit had willen huilen. Nee ze…ze moest ook zijn andere vraag beantwoorden, dat moest gewoon ze kon niet anders. Trillend en met moeite kreeg ze haar kleine frambozen lippen van elkaar sprak ze met bevende stem. “E…een week, ik…ik zit hier een week…” Kwam er piepend uit terwijl ze vocht tegen de tranen die ze niet kon stoppen, hoe hard ze ook probeerde.

(excuses voor de laatheid, ik heb examens en nogal een vreemd emotionele bui, vandaar dus, maar toch sorry.)

Alles was goed en vertrouwd nu. Je kon voelen aan de sfeer dat Melody gedraaid was van mening en hem nu niet meer eng vond. Of in ieder geval niet zo eng meer als eerst. Misschien dat ze nu zelfs zijn bescherming durfde te zoeken voor de monsters die in haar gedachten vast in het donker schuilden. Zijn lichte vuurvliegjes voegden daar wel wat aan toe. Iets dat zulk helder en zuiver licht kon produceren kon toch niet slecht zijn? Als hij de ruimte zo kon verwarmen moest ook zijn hart toch wel warm en vol liefde zijn? Yeah. If only that was true. Als Dominic werkelijk was wie hij nu speelde zou hij de ideale vriend voor Melody zijn. Daarom vertrouwde ze hem dan ook nu. Perfect gespeeld voor haar behoeftes. Maar helaas lag de nadruk op het woord gespeeld. Nep, alles was nep. Hij was een en al nep en zij trapte er met open ogen in.
Met schattige open ogen dan wel. Haar blauwe bambi-oogjes zouden ieders hart verwarmen. Maar ijs smolt niet zo gemakkelijk. Haar schattigheid irriteerde hem eerder. Bah. Zoete regenboogschaapjes en kleine meisjes in jurkjes met strikken en grote lolly's. Hij had haar een lastige vraag gesteld, wat haar warme lach had verwijderd als de regen vrolijke stoepkrijttekeningen wegvaagde. Gelukkig maar. Nee, voor nu moest hij haar nog blij en vrolijk en lief houden. Moest haar schattigheid maar verdragen. Het zou het waard zijn. Ze zou breken. En hij zou de winnaar zijn. “Mijn moeder is dood…” Hij keek haar ietwat geschrokken aan. Een warme, bezorgde lach gleed over zijn gezicht. “..Ze…ze is gestorven bij mijn geboorte…Het is mijn schuld dat ze dood is….” Tacktvol als hij was zei hij kort niets, maar nam haar in een tedere omhelzing. ''Nee, nee..Shhhh.'' fluisterde hij zachtjes. Sussend. Hij hoorde haar nog met bevende stem wat zeggen. Een weekje pas. ''Ssstt maar. Het is ok, Melody.'' Hij bleef haar stevig vasthouden, de piano nu volkomen vergeten. ''Ik ben bij je.'' Zijn hand streelde over haar haren. Dan pakte hij een helderwitte zakdoek uit zijn overhemd. ''Hier.'' Hij nam het zodat hij haar gezichtje van de tranen kon ontdoen. Hij kantelde met een voorzichtig gebaar haar gezicht naar zicht toe en veegde de tranen van haar wangen. ''Hey. Het is ok.'' sprak hij geruststellend. ''Ik...Ik wist niet dat het zo zat, Melody. Sorry, het spijt me dat ik erover begon''. Ergens wilde hij nog wel meer weten over hoe haar moeder dan overleden was en hoe het haar schuld was, maar dat kon beter tot later worden bewaard. ''Wil je het over iets anders hebben?'' vroeg hij zachtjes. Aan haar de keuze.

Dominic was helemaal niet eng. Helemaal niet eng zelfs. Sterker nog hij was alles behalve eng. Hij was lief, veel liever dan de meeste personen die ze gezien had. Dominic leek niet thuis te horen in deze wereld. Hij leek anders, dan de andere, hij voelde anders. Ze wist niet goed hoe ze hem moest beschrijven, hoe ze kon verwoorden wat voor een apart gevoel ze bij hem had. Maar een ding kon ze wel zeggen ze vond het een prettig gevoel. En wat hij deed, hoe hij sprak, het voelde allemaal veilig en vertrouwt. Als Melody toch eens wist hoe hij echt in elkaar zat zou ze deze gedachten over hem waarschijnlijk niet hebben. Maar jammer genoeg voor haar had het arme schaapje geen idee met wat voor gevaarlijk iemand ze hier zat. Tegen wat voor een gemene gluiperige toneelspeler ze aanzat. Ja dat was hij een duistere poppenspeler, die met mensen omging voor zijn eigen ziekelijke vermaak. Die hen bespeelde, hen manipuleerde. Maar Melody had het niet door, ze zag het niet, ze kon onmogelijk geloven dat er zulke mensen op deze planeet rondliepen.
Toen hij haar vroeg naar haar moeder, leek er ijs water door haar aderen te stromen. Ze zat verstijfd. Beelden schoten haar gedachte binnen, haar gebroken vader, de prachtige vrouw wiens leven aan haar dochter had geschonken, de vrouw die weer leek te leven wanneer muziek weerklonk, de vrouw die dood was door haar, door Melody’s bestaan. Maar zelfs door al deze verschrikking overwon de angst om ongehoorzaam te zijn het van haar inwendige marteling. Dus antwoordde ze, ze antwoordde met een onvaste stem vertrokken van pijn en verdriet. Dat hij haar omhelsde, teder, troostend had ze niet verwacht. Waarom troostte hij haar? Ze verdiende geen troost het was haar schuld. Ze verdiende het niet…Maar ze wilde niet dat hij ophield. ''Nee, nee..Shhhh.'' fluisterde hij zachtjes. Sussend. En het werkte, ze kalmeerde ook wat. Haar hoofd verborgen tegen zijn lichaam. Ze had in de periode dat ze hier bij deze jongen zat al meer troost en genegenheid gehad dan in haar hele leven. ''Ssstt maar. Het is ok, Melody.'' Hij bleef haar stevig vasthouden, er was geen muziek meer te horen en vreemd genoeg vond Melody het niet erg, ze kon tegen de stilte, ze kon er tegen nu ze andere troost had, een manier om alles te verwerken. Al haar hoop had ze nu op hem gevestigd. 'Ik ben bij je.'' Zijn hand streelde over haar haren. Dat weet ik… dacht ze maar ze vond de kracht niet om eht te zeggen. Ja ze wist dat hij bij haar was, dat hij haar beschermde. ''Hier.'' Was het woord dat van zijn lippen rolde voor ze voelde hoe hij zachtjes haar gezicht omhoog duwde. Haar betraande grote bambi ogen waren op hem gericht. Ergens was ze nog steeds wat bang maar die angst was tot het minimum gedreven. Ze liet hem met de zachte witte zakdoek over haar huid gaan tot de natte sporen die haar tranen hadden achtergelaten verdwenen waren. 'Hey. Het is ok.'' sprak hij geruststellend. ''Ik...Ik wist niet dat het zo zat, Melody. Sorry, het spijt me dat ik erover begon''. Haar blik bleef op zijn ogen rusten terwijl haar oren gespitst waren op het zachte geluid van zijn stem. Ja het was oké alles was oké, ze moest niet bang zijn, ze moest zich niet schamen. Hij was niet boos op haar, wilde haar geen pijn doen hij troostte haar zelfs, iets dat nog nooit iemand had gedaan. ''Wil je het over iets anders hebben?'' vroeg hij zachtjes. Dominic bracht haar steeds van de ene verbazing in de andere. Zij mocht kiezen, hij gaf haar een keuze. Melody voelde zich speciaal nog nooit eerder had ze zelf een keuze mogen maken, anderen hadden altijd voor haar gekozen, haar altijd verteld wat eht beste voor haar was – het beste voor hen dus - . Melody dacht na. Misschien wilde ze het inderdaad over iets anders hebben. Haar blik bleef op hem rusten. “I…ik weet niet…” Zei ze zachtjes. Nee, nee ze moest een keuze maken ze kon hem nu niet teleurstellen niet na alles wat hij gedaan had. “Waar is jouw familie?” Vroeg ze met een zachte stem, een hoofd dat een tikje schuin hing. Haar grote ogen die hem vragend aankeken. Ze vond het niet erg als hij haar vragen stelde, niet meer maar nu, nu hij haar de keuze had gegeven benutte ze die door wat over hem te weten te komen.

Hij probeerde haar te troosten. Waarom? Gewoon omdat het kon. En natuurlijk omdat het een uitdaging was. Kon hij het schattige wezentje weer gerust stellen? Hij zou haar gek maken, telkens gerust stellen en weer van streek maken. Alle mogelijke emotie's zou hij door dit magere lichaampje jagen, ja dat zou hij doen. Hij verzorgde haar nu zorgzaam, droogde haar traantjes. Arm, árm meisje toch. Hij grijnsde in gedachten zijn duivelse grijns, die zij pas te zien zou krijgen als het te laat was. Veelste laat. Eigenlijk was ze nu al reddeloos verloren. Er was niemand hier en ze vertrouwde hem. Geen goede combinatie. Samen met een psychopaat in een kamer zijn, fijn hé? Hij had dan wel geen wapen bij zich, maar dat gaf heus niet. Hij kon dit fragiele wichtje nog aan met enkel zijn lichtmagie en zijn beide ogen gesloten, terwijl hij liedjes zong. Werkelijk, ze was zo te zien niet eens in staat een vlieg kwaad te doen. Letterlijk. Maar hij zou het arme beestje met plezier voor haar verpletteren. Alles om dit arme meisje volkomen gek te maken. Ze was aan zijn genade overgeleverd. Wat gelijk was aan game-over. No mercy for no soldier, no mercy for no queen. En al helemaal niet voor haar, naïef schatje. “I…ik weet niet…” Ze wist het niet. Wat een verrassing. Natuurlijk wist ze het niet. Want dit meisje was nou niet echt het type om zelf keuzes te maken. Toch wachtte hij geduldig af. ''Neem je tijd.'' zei hij met een plagerige knipoog. Dan kwam er tot zijn verbazing toch wat uit. Feestje. Not. Hij moest de neiging om haar pijn te doen onderdrukken. Daarvoor gebruikte hij liever zijn mes en dat lag in zijn kamer. Verborgen in een holte in zijn bed, samen met een deel van de medicatie die hij verplicht moest gebruiken. “Waar is jouw familie?” Wat was dat nou weer voor domme vraag. Lame. Saai. Nouja, ze wist waarschijnlijk niets beters te bedenken dan de standaard vragen. Arm kind was zo standaard, maar toch ook weer bijzonder met haar lieve mega oogjes. Vreemde combinatie van een aantrekkelijk uiterlijk en tegelijk een kinderlijk gedrag en uitstraling. Dat onschuldige vonden anderen vast mooi of schattig, hij vond het enkel irritant, maar tegelijk ook interessant. Dingen die hem irriteerden trokken hem aan, meestal. In de negatieve manier dan. ''Mijn familie?'' vroeg hij geamuseerd, met een vriendelijk lachje. ''Oh. Nou, die zijn thuis op Nova.'' Hij verzon een half verhaal, begon te vertellen. Onderweg zouden de details zich wel invullen. ''Ik heb een zusje, Sophia. Ze is nu elf jaar oud en heeft haast net zulk mooi haar als jij, alleen is het iets lichter van kleur. En natuurlijk mijn vader en moeder, die wonen ook thuis.'' Hij koos deze keer niet voor een horrorversie, maar besloot haar een mooi sprookje van een droomfamilie voor te spiegelen. Gewoon, voor de verandering. Zij mocht nu de zielige dochter van een dode vrouw zijn, hij zou happy spelen. ''Mijn vader heet Lucius, dat betekend licht.'' vertelde hij. ''Mijn moeder heet Dimma, dat betekent donker. En ondanks hun verschillende namen passen ze heel goed bij elkaar. Grappig hé?'' Wauw, hij moest bijna kotsen van zijn vrolijke stem. ''Sophia is heel ondeugend, samen met haar gaan we altijd op zoek naar de snoepjespot.'' sprak hij met een ondeugende, twinkelende grijns. Misselijkmakend dit.

Melody vond hem aardig, ze vond Dominic uitermate aardig. Ze was het niet gewend om getroost te worden, om met mensen te spreken, om op zo’n liefkozende manier behandelt te worden. Ze vond het fijn, erg fijn zelfs. Langzaam ontspande ze helemaal, was ze niet meer op haar hoede, stelde ze zich open. Toen hij haar de keuze liet, de leiding gaf over hun gesprek, ging er een vreemd gevoel door haar heen. Ze was geen leider, zou ze waarschijnlijk ook nooit zijn, ze was een volger, een klein bang ding dat naar andere luisterde en iedereen probeerde blij te houden. Want blije mensen waren goed, die deden niemand pijn, die sloegen niet. Daarom dat ze niet bang was voor Dominic, hij was een aardig blij persoon, die tevens ook nog eens kon musiceren. Nee zo iemand kon gewoon niet anders dan goed zijn. Misschien deed hij haar zelfs ergens denken aan het beeld dat ze van haar moeder had. ''Neem je tijd.'' zei hij met een plagerige knipoog. Melody keek hem even aan voor ze blozend haar blik naar de grond richtte. Dit was moeilijker dan ze had gedacht. Hoe deden mensen dit? Hoe konden ze spontaan met iets goeds komen? Ze dacht diep na en kwam toen bij de stomste vraag die ze maar kon stellen. Hij was eruit voor ze er goed en wel had bij na gedacht. Oh godjes. Jup nu schaamde ze zich best. Maar ze wist werkelijk neits beters, ze praatte haast nooit met mensen, stelde geen vragen, knikte alleen maar zo was ze nu eenmaal. Ze wilde haar excuses al aanbieden voor haar domme vraag, maar tot haar grote verbazing begon hij zelf te spreken, begon hij haar vraag te beantwoorden. ''Mijn familie?'' vroeg hij geamuseerd, met een vriendelijk lachje. ''Oh. Nou, die zijn thuis op Nova.'' Haar blik gleed naar zijn blauwe ogen. Hij kwam dus van nova? Dat was geweldig. Het had haar altijd een prachtige planeet geleken, alleen was ze er nooit geweest. Nu ze er zo over nadacht had ze eigenlijk nooit echt gereisd. Haar vader had haar behandelt als een vogeltje in een kooi, haar enkel naar buiten laten gaan voor boodschappen of school. Maar zelfs naar school was ze niet altijd kunnen gaan er waren dagen geweest dat ze zoveel pijn had gehad dat ze niet had kunnen opstaan, op zulke dagen had ze hele dagen op de koude vloer onder haar bed gelegen. Met het kleine deken van haar moeder over zich heen. In haar bed had ze niet vaak geslapen dat had ze nooit vertrouwt, dat was te gevaarlijk geweest, daar kon haar vader direct aan haar. Ze hing aan zijn lippen. Ze stelde het zich allemaal levendig voor, een blije familie een stralende kinderlach, een vader een moeder, en de oudere lieve broer, Dominic. Voor haar zou zo’n familie altijd een droom blijven maar het was fijn om te weten dat er wel degelijk zulke families waren. ''Mijn vader heet Lucius, dat betekend licht.'' vertelde hij. Licht, wat een mooie naam. Licht was goed, licht was heel goed. ''Mijn moeder heet Dimma, dat betekent donker. En ondanks hun verschillende namen passen ze heel goed bij elkaar. Grappig hé?'' Licht en donker, elkaars tegenpolen. Tegenpolen trokken elkaar aan en vormde nieuwe mooie dingen. Zachtjes knikte ze. “Het lijkt wel een sprookje” Zei ze met een klein schattig glimlachje. Ja het klonk echt alsof hij dit voorlas uit een modern sprookjesboek. . ''Sophia is heel ondeugend, samen met haar gaan we altijd op zoek naar de snoepjespot.'' sprak hij met een ondeugende, twinkelende grijns. Daar moest Melody om lachen. Een zacht gegiechel uiteraard. Ze vond het idee best grappig. “Sophia is vast een blij kind met zo’n lieve grote broer.” Zei ze vriendelijk. Ja dat kon gewoon niet anders. Melody’s gelach werd gesmoord door een gekraak dat haar zo erg liet opschrikken dat ze spontaan in een piepklein wit muisje veranderde dat op haar kleine pootjes naar een donker hoekje achter een groot siergordijn trippelde. Haar kleine hartje ging als een razende tekeer. Haar grote ogen keken door de bijna lege ruimte, opzoek naar de oorzaak van het gekraak. Niets was te zien. Hmmm. Natuurlijk! Hoe dom had ze kunnen zijn? Hier stonde vele houten voorwerpen, hout kon soms uit zichzelf gaan kraken wanneer het zich uitzette. Langzaam werd het witte muisje weer een meisje. Ze stond half verscholen achter het grote gordijn, haar wangen rood gekleurd van schaamte. “I…Ik dacht dat er iemand aan…aankwam.” Zei ze zacht. Langzaam kwam ze bij het gordijn vandaan ging ze met kleine pasjes weer naar hem toe, ging ze weer langs hem zitten. Haar wangen zagen vuurrood. Stom. Stom. Stom. Was ze geweest.

Hoe hielden andere mensen het vol met dit zenuwachtige kind? Had ze niet door dat wanneer het haar doel was om niet op te vallen ze zich niet zo moest gedragen? Dan moest ze gewoon.. Stoppen met dat nerveuze, irritante gedoe. Gewoon doen alsof... Het je niet uitmaakte. Met de massa meegaan. Vriendelijk lachen en níét blozen, stotteren of wegkijken. Dan zou je enkel aandacht krijgen op twee manieren: Mensen die je uitlachden of mensen die medelijden hadden. En zij had heel bijzonder een derde manier van aandacht gevonden: Aandacht omdat men misbruik van je wilde maken. Daarvan waren niet zo veel mensen op de hoogte, dat die bestond. Tja, en als je het wist wat het praktisch al te laat. Want no way dat je het al te weten kwam voordat hij het wilde. Nu was het tijd voor een klein sprookje. Eens zien. Ga zitten, jongens en meisjes, Dominic zou een prachtig verhaaltje voor het slapengaan vertellen. Het paste inderdaad perfect bij alles wat je je voor zou stellen in een droom, een mooie, goede droom. Geweldige familie, alles goed en wel. “Het lijkt wel een sprookje” Tadah. Mission accomplished. Weer iets wat hij kon afstrepen van zijn checklist: Vertel een naïef kindje heel veel leugens. O, wacht. Dat had hij al vaker gedaan. Natuurlijk. Ze was heus niet de eerste, noch de laatste. Maar wel één van de meest verlegene en schattige meisjes in lange tijd. Hij had al gevreesd dat alle onschuld weg was, omdat hij steeds vaker bitches met een grote mond tegenkwam. Helaas. Ze waren er nog hoor, de irritante suikerzoete regenboogfiguurtjes. Haast nog erger dan meiden met telkens een scherp weerwoord waren personen als zij. Nauwelijks een uitdaging, tenzij je die voor jezelf maakte. Hij besloot voor zichzelf dat hij haar binnen nu en tien minuten wilde kussen. Waarom? Gewoon. Omdat het kon. Dat was wel een goede samenvatting. “Sophia is vast een blij kind met zo’n lieve grote broer.” Hij glimlachte trots. ''Dat hoop ik wel.'' antwoordde hij, waarna hij lichtelijk geschrokken omkeek. Niet geschrokken van gekraak maar van haar. ''Wat...?'' zei hij verward. Wat was er aan de hand? Zijn ogen vergrootten zich van verbazing toen hij nog net een flits wit zag wegschieten. ''Mel..?'' zei hij zachtjes. ''Mel, er is niets aan de hand.'' En gelukkig vormde zich achter de gordijnstof weer een gedaante. Anders had hij haar in zijn katachtige vorm moeten gaan opjagen of een muizenval moeten zetten. Ach, ze kwam vanzelf alweer terug. Voor de vorm was hij half opgestaan, zogenaamd alert. “I…Ik dacht dat er iemand aan…aankwam.” Dominic glimlachte sereen. Ze kon hem niet van zijn stuk brengen. Alles zou volgens plan blijven gaan, geen zorgen klein muisje. ''Neejoh, maak je geen zorgen.'' zei hij en hij trok haar in een omhelzing, waarbij hij boven haar uit stak, haar hoofd tegen zijn borstkas. Dat was omdat hij nog stond, zij zat alweer.''We zijn helemaal alleen.'' Hij liet haar weer los en grijnsde. Ging nu ook soepel zitten. Ze zou zelf de achterliggende boodschap vast niet snappen. Maar toch amuseerde het hem om zulke dingen te zeggen. Dan keek hij haar diep in de ogen. ''Je bent zo mooi als je bloost..'' fluisterde hij zachtjes, met een vinger duwde hij een lokje haar achter haar oor. Er was slechts een kleine afstand tussen hun gezichten en er hing een gespannen stilte. Hij liet het aan haar om die te doorbreken... Of hij zou het nu doen.

Melody was soms niet echt de snuggerste te noemen. Ze wilde niet opvallen, ze wilde opgaan in de menigte , onzichtbaar zijn, geen aandacht trekken. Helaas had ze niet door dat ze net het tegenovergestelde deed. Ze schrok snel van dingen, en met haar grote speurde ze vaak omgevingen af en daarmee, zonder het zelf te weten, trok ze er een enorme hoeveelheid aandacht mee. Maar uiteraard vertelde niemand haar dat, niemand waarschuwde haar, vertelde haar hoe ze het beter kon doen, hoe ze veiliger kon zijn. Nee die info, scheen echt geen enkele ziel haar te willen geven. Toen Dominic over zijn familie begon te vertellen stelde ze zich het helemaal voor, een prachtig huis, een gelukkig gezin, met een lieve moeder, een zorgzame vader, een geweldige zoon en een schattige dochter. Hij moest vast gelukkig zijn, dat kon niet anders met zo’n familie, maar ze gunde het hem dan ook ten volle hij was zo aardig. Hij glimlachte trots. ''Dat hoop ik wel.'' antwoordde hij, een stralende glimlach sierde haar gelaat maar helaas bleef deze niet lang, door een krakend geluid werd een meisje een muis, en verdween de muis achter het grote oude muf ruikende gordijn, schuilend voor een gevaar dat er niet was. Tenminste niet het gevaar dat ze verwachtte, melody had natuurlijk geen enkel idee dat het grootste gevaar al binnen was, al bezig was met zijn duivelse plannen. ''Wat...?'' Hoorde ze zijn verwarde stem. Haar neus ging op en neer, ze rook neits gevaarlijks, en de kamer leek leeg te zijn buiten hem en haar. Ze moest zich vergist hebben, dat kon niet anders. ''Mel..?'' zei hij zachtjes. ''Mel, er is niets aan de hand.'' Ze slikte en langzaam nam ze haar menselijke vorm weer aan. Kijk nu schaamde ze zich pas echt kapot, ze had zich weer eens van haar beste kant laten zien, ja nu was ze zeker dat hij haar een dom wicht vond. Met een hoofd als een rode gloeilamp kwam ze achter het stoffige siergordijn vandaan. Hij was half opgestaan terwijl ze alles uitleggend dichterbij kwam. Haar hoofd beschaamd naar de grond gericht. ''Neejoh, maak je geen zorgen.'' zei hij en hij trok haar in een omhelzing. Melody schrok wel even van zijn plotselinge handeling, maar door zijn woorden en die prachtige glimlach. Ze voelde zich meteen al weer een stuk rustiger waardoor er ook een kleine glimlach op haar gelaat kwam. ''We zijn helemaal alleen.'' Hij liet haar weer los en grijnsde. Ging nu ook soepel zitten. Ze knikte met een klein zenuwachtig glimlachje keek ze hem aan, ze snapte zijn toon noch de grijns die op zijn gezicht lag niet. Wat bedoelde hij ermee? Zijn ogen, man zijn ogen waren zo mooi, het leek alsof die ogen haar naar hem toe trokken, alsof ze erin kon verdrinken. Melody slikte. Wat gebeurde er? 'Je bent zo mooi als je bloost..'' fluisterde hij zachtjes, met een vinger duwde hij een lokje haar achter haar oor. Een verlegen glimlach groeide op haar gelaat net als de rood gloeiende wangetjes die maar niet weg wilden. “Da-dankje…” Zei ze met een haast onhoorbare stem, het leek wel alsof ze niet meer wist hoe ze moest praten, alsof haar keel werd dichtgeknepen, hij was zo dichtbij, toch oh zo dicht. Ze kon ieder detail van zijn gezicht zien, ze kon al zijn lange wimpers tellen alle spikkeltjes in zijn prachtige ogen zien. Ze voelde een spanning een vreemde soort spanning. Ineens ging er een vlaag van warmte over haar heen, een vreemde tinteling. Wat was er toch met haar aan de hand? Ze kon haar blik niet van zijn ijsblauwe ogen losmaken. Het ging gewoon niet. “I…Ik voel me een beetje…vreemd…” Zei ze zachtjes haar stem niet luider dan een fluistering. Waardoor kwam dit vreemde gevoel? Waardoor werd eht veroorzaakt? Zonet had ze er nog geen last van gehad, of in ieder geval niet in zulke extreme maten. Oh godjes wat was er toch aan de hand? Kwam eht door hem? Dat kon toch niet? Of wel?

(sorry voor de laatheid en stuff

Dominic was door mensen wel eens vergeleken met de duivel. Dat vond hij vrij amusant om te horen. Als mensen dat zeiden had hij zeker geen verdriet. Nee, ze dachten hem ermee te kwetsen. 'Jij duivelsjong.' Ha. Ha. Dachten ze nou echt hem te kunnen raken? Hém? Nooit. Dominic liet zich door hun zielige pogingen tot beledigingen of bedreigingen niet van zijn stuk brengen. Ze waren zo veel minder waard. Minderwaardigheid op zijn best. Naïeve popjes en irritante gevallen. Hij nam het terug. Ze waren niet 'minder' waard, ze waren werkelijk waar niets. Helemaal niets. Insecten misschien? Wachtend om door zijn schoen verpletterd te worden. Ja, zo gevoelloos was hij. Daar kon iedereen maar beter aan wennen. Ze hadden immers geen andere keuze. En Melody was zijn slachtoffertje. Willoos zou ze steeds verder in zijn web verstrikt raken en dan... Dan zouden zijn giftige tanden zich in haar tere huid boren en zou ze boeten voor haar naïviteit. Maar dat kwam pas later. Onschuld in zijn ogen die zo slecht paste bij zijn verdorven gedachten. Warmte in zijn stem, alsof hij niet ijskoud en geheel bevroren was vanbinnen uit. Zijn gedrag was als een negatief van een foto, zijn kille persoonlijkheid 100 procent omgekeerd tot een perfecte jongen. En dat ideale plaatje was voor de buitenwereld zo overtuigend. Zo geloofwaardig dat niemand twijfelde aan zijn leugenachtige woorden. En daar zouden ze spijt van krijgen als het te laat is.
Goh, Melody leek nu pas op te merken wat hier gaande was. Natuurlijk slechts ten dele. Ze snapte waarschijnlijk pas net dat de afstand en geladen, elektrische stilte tussen hen wellicht iets anders betekende dan enkel vriendschap. En het was tijd om dat besef volledig tot haar onschuldige, pure ziel door te laten dringen. 'Je bent zo mooi als je bloost..'' Blozende wangen, grote ogen. De voorspelde reactie. “Da-dankje…” fluisterde haar zachte stem langs zijn wang. Haar adem fladderde vederlicht door de lucht en leverde de woorden af. Er hing een stilte in de lucht, alles leek zijn adem in te houden op dit exacte moment. Muisstil en onbewegelijk keek hij haar aan. Diep, diep. Zijn ogen, zijn blik drong door tot de peilloze diepten van haar ziel. De verwarring op haar gezicht bracht een tevreden gevoel over hem heen.
“I…Ik voel me een beetje…vreemd…” Hij ademde zachtjes uit, reikte met zijn hand naar voren. Legde die teder op haar achterhoofd. ''Misschien helpt dit, Melody.'' fluisterde hij zachtjes. Trok haar dan langzaam maar zeker naar zich toe. Sloot zijn ogen, verborg de ijsblauwe kijkers onder zijn sierlijke wimpers. Zijn marmeren gezicht had iets geruststellends, iets betoverends over zich liggen. De betovering die al zo vaak andere mensen had verleid zou nu op haar neerdalen. ''Niet schrikken.'' mompelde hij nog voordat hij zijn lippen teder op de hare plaatste. De kus duurde enkele seconden. Niet lang, niet kort. Het had evengoed een eeuwigheid kunnen zijn geweest. In die omhelzing lag warmte, hitte die hem vanaf haar magere lichaam aanviel. Ze wilde hem smelten. Hij schrok. Onderdrukte de neiging zich gehaast en ruw terug te trekken. In plaats daarvan trok hij haar nog een kort moment dichterbij. Na dit laatste moment verdween zijn warme hand van haar achterhoofd en verlieten zijn lippen de hare. Rustig opende hij zijn ogen en keek haar ietwat verdwaasd aan. Niets zeggend, aangezien hij vrij benieuwd was naar haar reactie, zonder dat die aangepast werd door zijn sussende woorden en sturende actie's waarmee hij haar beïnvloedde. En ergens ook omdat hij in zijn hoofd de puzzelstukjes probeerde te verbinden. Waarom en wat was dat gevoel geweest? Hij werd zwak, bah. Hoewel er vanbuiten niets te zien was maakte deze hatelijke twijfel hem enkel gevaarlijker voor dit kleine, lieve meisje.

<-- vreemd genoeg mijn inspi muziekje ^^"

Melody was de eerlijkheid zelve kon je wel zeggen. Ze was simpelweg niet in staat om te liegen, ze had het nooit gekund, nooit gedurfd. Ze was er dan ook van overtuigd dat andere mensen ook niet logen, dat ze alleen logen wanneer het echt nodig was, dat ze alleen logen om mensen te beschermen. Nee ze zou zich nooit kunnen inbeelden dat iemand echt zou liegen, echt zou gaan bedriegen om andere pijn te doen. Daarom ahd ze haar vader ook altijd geloofd, was ze nooit kwaad op hem geweest om wat hij had gedaan, hij had verdriet, hij had pijn en hij had gewoon naar een manier gezocht om die pijn te kunnen verdragen, ja natuurlijk had ze liever gehad dat hij zijn pijn op een andere manier had proberen te bevechten, met haar had gepraat over zijn pijn zodat ze elkaar hadden kunnen helpen. Maar ach dat was het verleden, daar was niets meer aan te doen.
En nu zat ze hier, in het schemerdonker, zo ongelofelijk dicht bij een jongen die ze nog maar net kende en toch al zo vertrouwde. Een jongen die haar met zo’n vreemde, intrigerende blik in zijn prachtiger blauwe ogen aanstaarde dat haar hart ging fladderen als een kolibrie met ADHD. Ze wist niet hoe het kwam, wat die blik in zijn ogen betekende, waarom ze het zo heet kreeg, waarom ze zo zenuwachtig en toch zo kalm was. Niets van dit alles bevatte enige logica maar toch vond ze het prettig. Hoe hard ze ook probeerde ze kon haar blik niet meer losrukken van die prachtige ogen. Ze waren als een bevroren ijsmeer, ijzig en koud, maar tegelijkertijd straalde ze warmte uit. Als iemand haar zou vragen welke kleur zijn ogen hadden zou ze niet kunnen antwoorden, de intensiteit die in zijn ogen lag had ze nog nooit bij een ander paar gezien, er lag iets contrasterend in dat ze niet kon plaatsen, maar waar ze toch zo van hield.
Zijn hand, zijn prachtige bleke maar toch warme hand vormde teder een kommetje om haar achterhoofd. Deze keer verstijfde ze niet van zijn aanraking, ze was ontspannen luisterde naar het snelle slaan van haar onrustige hart, de onrust kwam niet van angst, of verdriet, nee het was een emotie die ze nog nooit eerder had mogen ervaren, het was sterk, en plotseling komen opdagen, als een explosie, een fijne explosie. helpt dit, Melody.'' fluisterde hij zachtjes. Trok haar dan langzaam maar zeker naar zich toe. Ze liet hem begaan haar grote bambi ogen nog steeds op die ijzige poelen gericht. Ze vertrouwde hem, ze was niet bang voor hem, ze voelde zich veilig in zijn aanwezigheid. Haar ogen, haar starende blik waren een poort naar haar ziel, mels blik was altijd eerlijk, altijd open vandaar dat mensen haar ogen vaak mooi vonden, omdat er altijd eerlijkheid in lag.
Langzaam verborgen de ijskoude poelen zich achter zijn donkere lange wimpers. Nog steeds bleef ze naar hem kijken, verkende iedere millimeter van zijn prachtige gebeeldhouwde gelaat. ''Niet schrikken.'' mompelde hij nog voordat hij zijn lippen teder op de hare plaatste. Haar ogen wijd open gesperd voor één enkel moment, haar hart dat een tel oversloeg, haar gedachten die gevuld werden met fladderende vlinders. Alles leek stil te vallen, haar ogen zakte dicht haar kleine handen vonden hun weg naar zijn slanke hals haar vingers aaide het zachte donkere haar dat over zijn nek viel. Alles voelde zo onwerkelijk, zo onecht, de tedere aanraking van zijn warme lippen. Ze kon het niet bevatten dat zo’n zelfverzekerde aardige jongen als hij een angsthaas als zij zo behandelde, zo aardig voor haar was en nu zelfs zijn lippen op de hare had gepland. Ze vond het onbegrijpelijk, onverklaarbaar en gewoonweg fantastisch. Nog nooit had ze zich zo goed gevoeld, zo veilig, zo vrij.
Ze voelde de warmte, de goedheid, de zachtaardigheid, de genegenheid uit haar kleine hartje stromen, zich verspreiden over haar hele lichaam, zich verspreidend naar hem. Melody was puur, zo puur als de eerst gevallen sneeuwvlokken, zo puur als de fonkelende sterren aan de duistere hemel. Die puurheid had de neiging om zich te verspreiden, andere mensen gelukkig te maken, te helpen met hun meest duisterste verdriet. Even kwam de gedachte in haar op dat ze hem werkelijk nooit meer wilde loslaten, dat kon ze gewoon niet, het warme gevoel dat zich als een groeiende vlam door haar lichaam verspreidde wilde ze niet meer afgeven, het was zo magisch.
Een allerlaatste moment van dit zalige gevoel werd ze dichter tegen zijn warme lichaam aangetrokken voor de zoete smaak van zijn lippen, het zachte ondersteunende gevoel van zijn hand langzaam vervaagde. Ook haar handen waren weer langs haar tengere lijfje gegleden haar dichtgevallen bambi oogjes gingen langzaam knipperend open, alsof ze net ontwaakte uit een droom, en zo voelde het zeker aan voor haar, de meest mooie droom die ze al ooit gehad had. Ze voelde haar wangen gloeien, haar hart langzamer hand weer zijn normale ritme aannemen, de kleine glimlach die op haar lippen lach was puur, stralend. Ze voelde zich goed, ze voelde zich veilig, beter dan ze zich ooit gevoeld had. Het voelde alsof ze zich niet meer hoefde te verbergen, zich niet meer hoefde te schamen voor de dood van haar moeder. Zwijgzaam staarde ze hem aan, haar blik rustig en dromerig. Ze was er niet uit waarom hij haar gezoend had maar ze kwam er al gauw achter dat het haar niet uit maakte. Ze was gelukkig, en dat was alles wat telde.
Haar handen waren gevouwen op haar schoot maar in haar vingers voelde ze nog steeds de tinteling die de aanraking met zijn hals had veroorzaakt. Even had ze geen idee meer hoe ze geluiden uit haar keel moest krijgen, hoe ze hem kon verduidelijken hoe gelukkig ze zich voelde. Haar blik vond dezijne weer. “Da…dat was geweldig…” Zei ze zachtjes. Haar stem was een fluistering, als een warm zuchtje van de een lente bries, een laatste overblijfsel van de warmte die van haar tengere lijf leek af te stralen. Een warmte die niet meer weg wilde, niet nu ze zo gelukkig was, nu ze zich zo, zichzelf voelde.