Moyra huppelde vrolijk over de gangen met haar warme rode jas en haar wanten, sjaal, muts. Ze zag er ongelofelijk schattig uit. Als een soort hyperactief klein snoepje. Ze giechelde toen ze de sneeuw zag. Wat was de winter toch heerlijk. Ze raasde naar buiten en keek opgetogen rond. Alles was zo mooi met een wit zacht dekentje eroverheen. Haar kinderlijke enthousiasme was aanstekelijk en zo mooi om te zien. Ze rende een stukje over het pad, naar de grasvelden voor de school. Daar pakte ze handenvol sneeuw vast en perste die stevig samen. Zo creeërde ze uiteraard een sneeuwbal. Maar in plaats van die op volle kracht tegen iemands achterhoofd te smijten legde ze het neer. En rolde en rolde. Net zolang tot er steeds meer sneeuw aan groeide. Algauw had ze de eerste van de drie klaar. Want bij een sneeuwman hoorde uiteraard een lichaam en een hoofd. Logisch toch. Na een tijd lang hard doorwerken was de sneeuwman bijna klaar. Haar wangen waren rood van de inspanning. Ze tilde de laatste bal bovenop de andere twee en keek er trots naar. Dan huppelde ze even naar de bosrand en haalde twee takken en steentjes. Daarmee vormde ze armen, die ze er met moeite goed diep in duwde. Met de mond van steentjes had ze wat meer moeite. Maar met wat vuurmagie verhitte ze de steentjes waarna die gemakkelijk in de sneeuw hechtten. Perfect. Ze grijnsde vrolijk. Deed dan haar sjaal af en sloeg die om de 'nek' heen. ''Hallo, meneer de sneeuwman.'' zei ze vrolijk. Toen raasde er een groep vierdeklassers langs. Een van hen botste haast tegen Moyra aan, week uit en stootte de takken-arm van Mister Snow eraf. Die brak in twee stukken, waardoor er nu een zielig stompje over was. Ze keek verschrikt naar hem op. ''Hé!'' riep ze verontwaardigd. ''Kijk wat je hebt gedaan.'' Ze was absoluut niet blij nee. ''Ga maar janken kleintje.'' sprak de leider van de groep haar toe. Tranen sprongen in haar ogen, wat enkel meer gelach opleverde. ''Kappen.'' fluisterde ze verdrietig. Ze wilde niet huilen. ''Aahw, moet ze naar haar mamma toe?'' spotte er weer een ander met haar. Ze stormde op hem af en duwde tegen zijn borstkas aan. Tevergeefs, ze werd enkel zelf terug geduwd en landde achterwaarts in de sneeuw. Auw. ''Hou je mond!'' riep ze hen toe. Krabbelde weer overeind. Sneeuw in haar haren, haar muts was afgegleden. Strijdlustig keek ze de groep aan. In haar kwam het niet op dat ze hen nooit aan zou kunnen, noch dat ze haar enkel aan het pesten waren. En dat ze het door haar reactie's leuker maakte snapte ze ook niet, het naïeve ding. ''Luister, Dwerg. Zo praat je niet tegen ons. Dus bek dicht, nu onmiddelijk.'' De autoriteit in zijn stem deed haar rillen. Ze wilde nog iets zeggen, maar er kwam enkel een zacht protesterend geluidje uit. Ze balde haar vuisten, maar deed niets meer. De groep lachtte en gaf de leider een paar highfives. Algauw waren ze weer lachend en grappend vertrokken. De laatste gooide nog een sneeuwbal die haar hard tegen haar oor raakte. Verslagen liet ze zich zakken. Leunde tegen de sneeuwman aan. Haar enige vriend in de kou. Tranen stroomden vlug over haar rode wangen. Haar oor gloeide, sneeuw smolt ijskoud in haar nek. De tranen op haar wangen leken haast te bevriezen. Ze was misselijk van alle bevelende dingen die de jongens hadden gezegd. Toen hoorde ze iemand aankomen. Met grote, waterige ogen keek ze op. En zei geen woord.
[OPEN VOOR IEDEREEN c:]

Kleine wolkjes condens vormde zich terwijl Viq de ijskoude winterse lucht door zijn neus weer uitademde. Hij zat geknield in de sneeuw. Eén van zijn zwarte handschoenen lag naast hem in de sneeuw. Zijn bleke hand lag op de wortel van een boom en was omgeven met een zacht groen licht. De wortels van de boom waren ernstig beschadigd. Viq probeerde hem te genezen, maar het had geen zin. De boom was stervende en er was niets wat hij eraan kon veranderen.

Viq pakte zijn handschoen weer op en deed hem aan. Zijn hel blauwe ogen keken naar de slordige sporen in de sneeuw. Een groepje mensen waren hier zojuist gepasseerd. Hij voelde nog steeds de lichte vibraties van vuur magie in de lucht. Minstens één van hen moest dit element bezitten. De wortels van de boom waren beschadigd met vuur. Viq had niet lang nodig gehad om een conclusie te trekken. Hij stond op, klopte de sneeuw van zijn kleding en rende op een drafje door het woud, zijn blik telkens naar de sporen op de grond getrokken. Omdat ze zo overduidelijk zichtbaar waren was het niet moeilijk om ze te volgen. Al snel wist Viq waar ze heen gingen. De sporen liepen terug naar het schoolgebouw.
Toen hij éénmaal bij de bosrand was aangekomen zag hij hoe een groepje vierdeklassers een meisje te grazen namen. Een zachte grom ontsnapte hem. Zijn benen kwamen weer in beweging. Met zoveel tegen één was gewoon zwak. 'Laat haar met rust!' riep hij tegen de jongens. Maar voordat hij bij de groep was waren ze weggerend en hadden een sneeuwbal tegen het meisje gegooid. Viq wist niet of ze hem zelfs maar gehoord hadden. Het maakte ook niet uit. Hij rende op het meisje af en knielde bij haar neer. 'Dat was een laffe streek. Gaat het met je?' vroeg hij zachtjes terwijl hij de sneeuw weg veegde. Uit de binnenzak van zijn lange zwarte jas pakte hij een zakdoek en gaf haar die tegen de tranen. 'Je moet niet op de grond blijven zitten. Het is geen zomer weet je,' ging hij verder met een kleine glimlach terwijl hij zijn hand uitstak om aan te bieden aan overeind te helpen.

In een eenzame boom die op het grasveld stond was een klein silhouet te zien. Het kon met gemak een kleine vogel zijn. Echter was dit niet het geval. Want welke vogel had nou een tovenaarsmuts op? Nocte zat op een tak.Duidelijk uit zijn hum, terwijl hij een appel vasthield, Hij nam er een hap uit. Sneeuw...winter...bevroren water...oooh wat haatte hij de winter toch..Overal sneeuw...geen plek om zijn vlammen te laten branden. Het enige voordeel was dat hij een appel had weten te bemachtigen uit de school. Nu kon hij tenminste nog genieten van de goddelijke smaak van dit heerlijke eten. Toen rook hij iets. Een geur! Een magiebron. Hij rook nog even goed. Vuur...vuurgeur. Een geur die hij maar al te goed kende. Hij zag een klein meisje aankomen lopen. Wat zou ze gaan doen? Nocte hield het meisje verveeld in de gaten. Hij had toch niets beters te doen. Ze begon het water op te rollen...wat een vreemde gewoontes hadden mensen toch..Hij bleef het een beetje aankijken. Uiteindelijk had de lucht een man van water gemaakt. Althans, dat nam Nocte aan. In zijn ogen was het gewoon een hoop water met een paar takken en wat steentjes erin. Ze hadden inderdaad vreemde gewoontes...mensen..Hmmn...nog meer geuren? Nocte snoof even de lucht op. Inderdaad. Toen rook hij hoe de geuren dichterbij kwamen en uiteindelijk zich vermengde met de geur van het meisje. Hij keek toen naar het schouwspel. Hmmn..zwakke geuren..met z'n allen tegen een klein meisje...die gaan later een bezoekje krijgen van hem..Hij lachte even in zichzelf. Uiteindelijk was het groepje weer weg, en Nocte's appel bijna op. Alleen het klokhuis was nog over. Hij keek naar het meisje. Misschien moest hij haar helpen..maar hoe.. Hij stopte het klokhuis in 1 keer in zijn mond, liet toen een klein boertje in de vorm van een kleine vlam. Toen voelde hij een andere lucht in de buurt komen. Deze keer de lucht van blaadjes..woud..Hij zag hoe de jongen het meisje hielp en haar kort toesprak. Tijd om zich ook maar even in de conversatie te mengen...Hij zweefde naar beneden. Hij keek naar het meisje. "Maak je maar geen zorgen. Die krijgen vannacht een bezoekje van mij...hehehehehehe" Hij keek toen naar de kapotte sneeuwman, toen naar de jongen en toen weer naar het meisje.
(If ya don't mind ^^)

Ze voelde de kou niet eens echt. Zoals Ace tegen haar had gezegd had ze een vuurtje in haar lichaam zitten, dus koud zou ze het nooit krijgen zolang die brandde. Maar dat was toch wel lastig als je zo verdrietig was. Moyra hoorde rennende voetstappen en keek verlegen op. Even was ze bang dat een van de jongens uit die groep terug was gekomen voor haar. Maar die angst verdween algauw. Hij zag er aardig uit en was zeker niet een van die pestkoppen. Ze deed haar best om niet al te veel over te komen als een klein vogeltje. Een smalle lach verscheen op haar gezicht. Ze glimlachte in stilte. 'Dat was een laffe streek. Gaat het met je?' Ze knikte kleintjes als antwoord. Ja, ze leefde nog. Was enkel wat geschokt door de gemeenheid van sommige mensen. Ze had toch werkelijk niets verkeerd gedaan? Een gedempt snikje ontsnapte aan haar keel. Haar lach werd iets vaster. De koude sneeuw was verdwenen nu. Met trillende handen pakte ze de zakdoek aan en veegde er zachtjes mee over haar wangen. Knipperde dan met haar ogen en bekeek de jongen die hier bij haar zat wat beter. Hij had een soort blauw haar en het was best wel lang. Langer dan het hare in elk geval. Maar dat kwam ook omdat haar haar gekruld en wel in staartjes zat meestal. Dan leek het ook minder lang. 'Je moet niet op de grond blijven zitten. Het is geen zomer weet je.' Ohja. De sneeuw. Ze was het haast vergeten en ondertussen was haar jas al klam van de smeltende sneeuw. Het was wellicht niet zo slim een sneeuwpop als leuning te gebruiken. Ze wilde iets zeggen, maar zodra ze sprak golfde er een misselijkheid over haar heen. Haar keel leek wel op slot te zitten, haar tong en stembanden weigerden te functioneren. Hoe dat kwam? Haar lichaam herinnerde zich de woorden van de weggevluchtte jongen maar al te goed. Hou je bek. Dat was een bevel. En natuurlijk had die gast het niet zo letterlijk bedoeld. Maar probeer dat maar eens uit te leggen aan een vervloeking. Daarmee onderhandelen gaat vrij lastig meestal. Ze had de zakdoek nog steeds stevig in haar handen geklemd toen ze onhandig opstond. Nog een beetje stijfjes van het stilzitten. Moyra keek verlegen naar haar schoenen. Keek dan kort op en stak de zakdoek die hij haar geleend had uit. Zodat hij het terug kon nemen. Hij dacht vast dat ze hartstikke gek en onbeleefd was. Wie zou nou zijn mond houden, wanneer iemand je zo lief hielp? Ze beet op haar lip. Gefrustreerd. Inwendig haar stiefmoeder bijna terug vervloekend. Niet dat ze daarvoor krachtig genoege magie had. Maar ze had wel geleerd dat zulke verwensingen niet iets waren om grapjes over te maken. Want wanneer je pech had gebeurde het echt. En dan was er vaak geen weg meer terug. Tja, dat had ze op de harde manier uit moeten vinden uiteraard. Haar grote roze-rode ogen keken hem aan, smekend. Zonden een boodschap die ze in haar hoofd uitsprak. Dankje, het ligt niet aan jou, ik wil wel met je praten, heus waar. Sorry. Toen sperde ze haar ogen wijd open van angst. Een geluidloze gil stond op haar lippen getekend. Haar vinger wees de lucht in. Daar kwam een pompoen aanzweven. Toen die landde was ze in een enkele seconde bij de jongen. Die was tenminste normaal. Ze greep in een reflex zijn mouw vast en verstopte zich half achter hem. Zodat hij tussen haar en dat monster stond. "Maak je maar geen zorgen. Die krijgen vannacht een bezoekje van mij...hehehehehehe" Het sprak. Wat.. Wát. Ze knipperde verdwaasd met haar ogen. Nog steeds bang. De neiging om iets te zeggen was zó groot dat het overweldigend was. Maar het ging niet. Help. Waarom kon ze het niet gewoon vergeten. Ze kneep haar ogen dicht en probeerde uit alle macht te negeren wat die stomme jongens haar allemaal toe hadden geroepen, zonder te weten welk effect dit op Moyra zou hebben. Het mocht niet baten. Ze opende haar ogen weer en zocht wanhopig naar hulp, zonder te weten hoe ze die kon krijgen.

Ze lachte. Dat was tenminste een goed teken. Het zorgde ervoor dat Viq's glimlach ook iets breder werd. Hij zag haar knikken bij wijze van antwoord op zijn vraag. Ze nam zijn zakdoek aan en veegde haar tranen weg. Nu hij wist dat ze niks had probeerde Viq haar overeind te helpen. 'Je jas is helemaal klam van de sneeuw,' mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen het meisje. Zonder verder iets te zeggen ritste hij zijn eigen jas open en gaf die aan het meisje terwijl hij met zijn andere hand de zakdoek van haar weer aannam. 'Hier. Als je met een klamme jas blijft rondlopen wordt je ziek,' zei hij. Het viel hem op dat ze nog helemaal niks terug gezegd had. Eerst dacht Viq dat ze misschien wel verlegen was maar als dat zo was dan had ze daarnet ook niks tegen die jongens gezegd. Ze had toen van zich afgebeten. Misschien lag het aan hem? Misschien voelde ze zich wel heel ongemakkelijk omdat hij haar probeerde te helpen. Viq kon er niks aan doen. Hij was heel beschermend aangelegd. En het had eruit gezien alsof dit meisje nu wel wat vriendelijkheid kon gebruiken.

Het meisje keek hem smekend aan maar Viq wist niet echt wat hij ermee aan moest. En toen hoorde hij een stem in zijn hoofd. Een heldere stem die hem iets vertelde. Pas later besefte Viq dat het meisje telepathisch contact met hem had gezocht. Hij glimlachte even kort. 'Ik neem je niks kwalijk. Als er iets is wat ik voor je kan doen...,' begon hij maar maakte zijn zin niet af toen hij de uitdrukking op het gezicht van het meisje drastisch zag veranderen. Viq draaide zich om en zag met veel verbazing hoe een zwevende, pratende pompoen naar hen toe kwam. Hij had veel bizarre en vreemde dingen in zijn leven gezien. Maar zoiets als dit, dat spande toch wel de kroon.

Viq voelde hoe het meisje zich half achter hem verstopt had toen het onbekende wezen naar beneden was gedaald. Hij stelde zich zodanig op dat het wezen eerst hem aan de kant moest hebben, wilde hij bij haar komen. Maar in plaats van aanvallen wat waarschijnlijk veel anderen in hun positie hadden gedaan bleef Viq staan. De toon van het wezen had niet onvriendelijk geklonken. Hij maakte ook geen aanstalten om iets in de vorm van een aanval te doen. 'En wie ben jij als ik het mag vragen?' reageerde Viq op de woorden die de zwevende pompoen eerder had gesproken over de jongens. Hij had niet het idee dat dit wezen veel kwaad in de zin had.

Eigenlijk was dit niet wat Nocte gewoonlijk zou doen. Hij zou zich zelfs niet hebben bemoeit met de situatie. Toch was er iets dat hem naar beneden had gelokt. Waarschijnlijk het feit dat er een vuurlucht tussen zat. Deze lucht trok hem aan. Al helemaal in de winter. Als er al zo weinig vuur was. Laat staan warmte. Meteen nadat het meisje Nocte had gezien, verschool ze zich achter de jongen. Ach..Nocte was het inmiddels wel gewend. Daar kwam bij, het was per slot van rekening nog een jong meisje. Daarom kon Nocte het haar niet kwalijk nemen. Hij kon haar angst in ieder geval ruiken. Wat een heerlijke geur was dat toch... De jongen echter, bleef staan. Hij rook een meer beschermende lucht. "Het is niet aan mij om te beslissen of je iets mag vragen of niet. De beslissing ligt eerder bij de...situatie...en van de situatie mag je denk ik wel vragen wie ik ben. Dus, laat ik mijzelf maar even voorstellen. Nocte O'Lentarin. Demoon en trouw adviseur van de vrouwe van duisternis." Hij nam zijn hoed af en maakte een korte buiging. Zijn pompoenhoofd was nu goed te zien. Toen deed hij zijn hoed weer op. "Of ik niets kwaads in de zin heb is helemaal aan jullie...hehehehe" Dit was een kleine waarschuwing voor de twee mensen. Want al was hij over het algemeen heel tolorant tegenover mensen..je kon het nooit weten met hem. Hij was zo'n type die je de juiste weg zal wijzen...of juist de heel verkeerde kant op die misschien tot je dood zal kunnen leiden. Zelfs hijzelf wist nooit of hij ook echt kwaad in de zin had. Ja..dat kreeg je nou eenmaal als je al 900 jaar lang leeft. Het gaat knagen aan je gesteldheid. De geestelijke in Nocte's geval. Maar goed, er waren eigenlijk nooit echt ongelukken gebeurd...die hij niet wou. Wat was nou eigenlijk slecht voor een demoon die er net zo ervan hield om mensen te tergen als om ze te helpen? "De vuurgeur trok mij hier naartoe.." Hij keek even achter de jongen, naar het meisje. "En die kwam van jou..Moyra Kasane" Ja..dat was haar naam. Hij kon de woorden ruiken.

'Ik neem je niks kwalijk. Als er iets is wat ik voor je kan doen....' Ze had blijkbaar zo hard gedacht, zo wanhopig geprobeerd om tot hem door te dringen dat het op wonderbaarlijke wijze was gelukt. Moyra was geen helderziende, geen vreemd figuur dat gedachten kon lezen of via telepathie met anderen communiceerde. Normaal gesproken dan toch niet. Maar uit haar angst was iets bijzonders gebeurd. Ze was opgelucht, heel erg opgelucht. Helaas had ze geen idee hoe het precies had gewerkt. In haar wanhoop had ze een onmogelijke kracht in zichzelf aangeboord, die nu onvindbaar was. Een monster kwam opeens in haar blikveld en ze wilde gillen. O wat wilde ze graag gillen, haar longen uit haar lijf krijsen. Wellicht dat ze als ze nog wel had kunnen praten fysiek gezien ook te veel angst gehad om geluid te maken. Maar het feit dat ze nu echt werkelijk niets kon zeggen was zo frustrerend en best beangstigend. Deze oranje zwevende ballon was eng. Angstig kroop ze weg achter de onbekende jongen. Ze kende nog niet eens zijn naam. Hij was echter meer vertrouwd dan dat andere geval daar, waar ze achterdochtig naar keek. Gelukkig deed de jongen het praten voor haar. Zo hoefde ze zich daar geen zorgen om te maken. 'En wie ben jij als ik het mag vragen?' Met grote ogen keek ze naar de... pompoen. Ja, nu ze wat beter keek zag ze dat het heel erg veel, verdacht veel, op een pompoen leek. Maar dan een levende... Een zwevende... Dat was vreemd. Sprookjesachtig op de enge manier. "Het is niet aan mij om te beslissen of je iets mag vragen of niet. De beslissing ligt eerder bij de...situatie...en van de situatie mag je denk ik wel vragen wie ik ben.'' Ze giechelde inwendig. Dat klonk gewoon zo buitenaards. Alsof die pompoen niet wist dat het maar een uitdrukking was. ''Dus, laat ik mijzelf maar even voorstellen. Nocte O'Lentarin. Demoon en trouw adviseur van de vrouwe van duisternis." Haar ogen vergrootten zich automatisch en ook de angst nam weer toe. Demoon. Dat was niet echt een woord wat een jong meisje geruststelde nee. "Of ik niets kwaads in de zin heb is helemaal aan jullie...hehehehe" Maak het maar weer erger, tuurlijk. Ze trilde van angst. Beet geschrokken op haar lip. "De vuurgeur trok mij hier naartoe.." Haar hand omklemde Viqs arm nu. Kneep erin. Ze was gewoon zó ontzettend bang, dat ze er niet eens aan dacht te proberen een woord te zeggen. "En die kwam van jou..Moyra Kasane" Ze liet de mouw waar ze zich staande aan had gehouden nu los. Deinsde enkele passen achteruit. Sloeg haar handen voor haar gezicht, durfde niet te kijken. Ze wilde niet dat die demoon haar naam wist. Hoe wist hij dat? Dat was eng en gemeen en en... Ze sloeg door. Tuurde dan tussen haar vingers door, stiekem toch wel nieuwsgierig naar het monsterpompoenwezen. Er zat een brok in haar keel, of zo leek het in elk geval. En het meisje wist dat ze pas spreken kon wanneer een van de andere aanwezigen haar daartoe 'bevolen' had. Niet dat ze nu ook maar een woord durfde uit te brengen. Straks zou hij haar nog opeten...

Viq wist niet wat het was geweest waardoor hij de gedachten van het meisje had kunnen horen. Hij wist heel goed dat hij anders was dan de meeste magiërs al was dat op een heel ander niveau. Maar haar stem had zo helder geklonken in zijn hoofd. Het kon ook zo zijn dat hij het zich allemaal maar had verbeeld. Maar toen hij sprak tegen het meisje bewees haar reactie overduidelijk het tegendeel. Ze leek opgelucht. Viq wist zeker dat hij het juist gehoord had en dat het afkomstig moest zijn geweest van haar. Veel aandacht kon hij er niet aan besteden aangezien zich een situatie voordeed waarin hij zijn aandacht moest verplaatsen naar iets anders. En dat iets was een grote zwevende pompoen. En hoewel Viq het niet helemaal vertrouwde bleef hij staan om een conversatie te beginnen met het wezen. Als de zwevende pompoen uiteindelijk besloot toch iets uit te richten, dan kon hij wel snel reageren. Maar voorlopig bleek dat nog niet nodig te zijn.

De zwevende pompoen stelde zichzelf voor als Nocte O'Lentarin, adviseur van de Vrouwe der Duisternis. Een andere benaming voor de legendarische magiër van Shadra als Viq het wel had. Viq keek even over zijn schouder naar het meisje die door Nocte Moyra werd genoemd. Aan haar reactie was overduidelijk te zien dat hij gelijk had. Hoe hij het wist, daar had Viq geen verklaring voor. maar hij verbaasde zich de laatste tijd helemaal nergens meer over. Hij legde geruststellend zijn hand op Moyra's schouder en zond haar een kleine glimlach. Daarna keerde zijn blik terug naar Nocte. 'Mijn naam is Viq Anselmo,' stelde hij zichzelf voor. dat had Nocte immers ook voor hen gedaan. 'Je zei dat de vuur geur je hier naartoe getrokken had. Dat begrijp ik niet helemaal vrees ik,' zei Viq. Hij hoopte dat, door onbevreesd tegen Nocte te blijven spreken Moyra zich niet zo heel erg ongemakkelijk zou blijven voelen. Hij had de angstige blik in haar ogen heus wel gezien.

Ah...de angst van een jong meisje...de geur was heerlijk...hoe vaak je deze ook had geroken...Zeker in combinatie met de vuurlucht die om haar heen was...Eventjes werden zijn ogen wat feller. Ondertussen voelde hij een beschermende geur zich met de geur van het meisje vemengen. Hij keek naar de jongen. De lucht stelde zich voor. Natuurlijk had hij deze woorden ook al geroken. Na de woorden, keek Nocte even niet begrijpend naar de lucht. Hij rook geen angst in de lucht..en toch vreesde deze het feit dat hij Nocte's reukvermogen niet begreep..Of vreest hij het omdat hij het niet helemaal begreep? Maar hoe kon het dan dat hij geen angst rook? Wacht eens...was dat misschien zo'n uitdrukking die eigenlijk helemaal niet bedoeld werd...waarom zou je het dan zeggen? Rare wezens hoor die mensen...Eventjes gebeurde er niets, en bleef hij e jongen aankijken. "Hihihi....HAHAHAHAHAHAHA" Hij zweefde van het tweetal af. "Die uitspraak van jou bracht mij even van mijn stuk...maar goed..allow me to explain.." Hij zweefde weer naar het tweetal toe. "Zie je, ik heb als demoon de kracht af magie te ruiken...soms trekt het mij aan..soms niet..en sinds ik zowel de donkere als de meer..vurige kant van de magieën beoefen, trekken deze twee mij altijd wel aan..." Terwijl hij deze woorden zij verscheen er een vlam die de vorm van een schedel aannam, en daarna weer verdween. Hij keek naar het meisje, en zweefde naar haar toe. "Mijn excuses voor de engheid van mijn uiterlijk Moyra..." Toen deed hij zijn hand op, en verscheen er een snoepje in. Het was een klein snoepje in de vorm van een pompoen. "Accepteer dit als gift..en tegelijkertijd ook als een goedmakertje van het leven.."

Ze was bang. Maar was dat zo gek? Wat zou jij doen als een pompoen opeens bleek te kunnen zweven. En dat niet alleen, ook praten behoorde tot de mogelijkheden van dat monster. Het wist je naam, zonder dat je die zei. Het noemde zichzelf een demoon. Reden genoeg dus om een beetje angst te voelen, als je het mij vraagt. Goed, terug naar de situatie. Een angstig meisje, beschermd door enkel een mager joch met lang blauw-groen haar. En aan de andere kant een gedachtenlezende in-de-lucht-zwevende pompoen. In haar ogen net zo eng als de duivel. Ok, wellicht overdreef ze, Nocte had nog niets gemeens gedaan, niemand aangevallen. Maar ze had er gewoon niet op gerekend zoiets tegen te komen én haar emotionele stabiliteit was door de pestende jongens al danig aangetast. Wel leerde ze de naam van haar beschermer kennen. Viq. Viq Anselmo. In haar hoofd stelde ze zich voor hoe hij meneer de pompoen zou verslaan, haar vloek zou verbreken en zij hem dan zou bedanken. Hij zou haar prins zijn. 'Je zei dat de vuur geur je hier naartoe getrokken had. Dat begrijp ik niet helemaal vrees ik.' Hij klonk niet bang. Helemaal niet, dat hoorde ze bewonderend aan. "Hihihi....HAHAHAHAHAHAHA" Waarom moest hij zo eng lachen? Ze kromp ineen van schrik. Luisterde dan naar zijn verhaal, nog steeds op haar hoede. Toen Nocte op haar af kwam zweven deinsde automatisch iets achteruit. Toen ze merkte dat hij geen slechts in de zin leek te hebben keek ze hem met grote ogen aan. "Mijn excuses voor de engheid van mijn uiterlijk Moyra..." Ze beet even zenuwachtig op haar lip en glimlachte dan kleintjes. Knikte, als enige antwoord dat ze geven kon. Een snoepje lag op zijn hand. Even staarde ze er enkel naar. "Accepteer dit als gift..en tegelijkertijd ook als een goedmakertje van het leven.." Juist. Dan moest dat dan maar. Ze reikte haar hand vooruit en pakte het kleine pompoentje trillend vast. Bekeek het dan even forsend. Straks was het giftig ofzo. Alvorens het in haar mond te steken likte ze er even aan, controlerend of de smaak niet eng of vies was. Maar nee. Ze stak het dan maar gewoon in haar mond en sabbelde er voorzichtig aan. Ok. Ze leefde nog. Alles kwam goed. Dan verzamelde ze al haar moed. Reikte voor de tweede keer haar hand uit, deze keer niet naar een snoepje in zijn hand, maar naar de ´huid´ van de pompoen. Zachtjes, heel voorzichtig, streek ze over de zijkant van de pompoen heen. Bleef de demoon met grote ogen aankijken, klaar om elk moment weg te vluchten, als hij maar een kick gaf.