Alsof ze nooit anders had gedaan legde het meisje haar handen in zijn nek. Een duidelijk teken dat ze zich verloor. De controle kwijtraakte en aan hem zou geven. Spoedig was ze geheel in zijn handen. Arme, onschuldige Melody. Haar zoete, naïeve levenslied zou een bitter tintje krijgen. Dat was ze al weg gewend toch, met haar dooie mamma? Arm, árm kind. Hij zou zeker medelijden met haar moeten hebben nu, nietwaar? Haar willen beschermen, haar in zijn armen willen nemen. Hij deed het allemaal wel. Echter niet omdat zijn gevoel dat ingaf. Gevoelens. Dat waren misselijkmakende dingen die hij met ijzeren ketens vastbond en onderdrukte. Enkel de broodnodige gevoel-dingen werden toegestaan. Vrolijk lachen omdat hij iets zo fijn en leuk vond zou hij nooit doen. Niet zolang hij daar zelf nog wat over te zeggen had in elk geval. Haar knipperende ogen vol ongeloof en ook de blije gloed die om haar heen leek te hangen deden hem grijnzen. Het lieve meisje was zo te zien helemaal in de wolken. Mooi zo. De stralende oprechtheid van haar glimlach. HIj zag het. Merkte het. Probeerde het te negeren. Negeren zoals hij altijd deed, wanneer iets hem niet aanstond. Dit beviel hem niet. Niet het feit dat ze hem leuk leek te vinden, maar eerder... Dat vreemde gevoel. Schuldgevoel? Nee toch. Ijskoud. “Da…dat was geweldig…” Haar stem rukte hem los uit overpeizningen die hem enkel irriteerden. Gelukkig maar, wie weet wat hij anders had moeten concluderen. Hij grinnikte en keek haar warm aan. ''Nee, lieverd, dat is niet geweldig.'' Zorgzaam kamde hij met zijn vingers door haar haren. ''Dat is beter dan geweldig. Dat is verliefd, denk ik.'' Een aarzelende lach maakte dit hele verhaaltje compleet.
''Vertel me wat je voelt, Melody.'' fluisterde hij zachtjes, streek met een vinger heel langzaam langs haar kaaklijn. De diepe verbondenheid die zij vast moest voelen nu sloeg zelfs lichtelijk op hem over. Wat niet de bedoeling was. Hij moest zichzelf distantiëren van haar en haar stomme naïeve gedrag. Zij moest verliefd zijn op hem, hem vertrouwen. Dat was alles. Daartoe dienden al deze woorden.
[Kort sorry ^^;]

Het ging allemaal zo plotseling, het ene moment zat ze nog in zijn ijsblauwe ogen te kijken en het volgende moment voelde ze de zoete smaak van zijn zachte, warme lippen. Haar hand ging naar zijn slanke, maar toch mannelijke hals toe. Ze wist niet goed waarom ze dat deed, het was een reflex, een soort automatisme. Nee het was zeker niet het geval dat ze haar hand daar plaatste omdat ze het al zoveel eerder had gedaan. Nee, dat was helemaal niet het geval. Melody had werkelijk geen ervaring op dit gebied. Het gevoel van zijn lippen tegen de hare was gewoonweg vreemd te noemen, op een goede manier vreemd uiteraard. Want dat kon ze eerlijk toegeven, ze vond het magisch. Dit was nog geweldiger dan de mooiste muziek. Haar hart leek het enige van haar hele lichaam waar ze nog gevoel in had, haar spieren tintelde, voelde slapjes, haar brein wist al helemaal niet wat te doen. Ja alles voelde zo onwerkelijk, behalve haar hart, daar kon ze niet over kijken, het arme ding ging als een razende tekeer, het voelde alsof het ieder moment uit haar borst kon springen, en zou verder hopsen.
Al haar angsten, al haar onzekerheden leken opeens verdwenen, het maakte haar niet meer uit dat het donkerder was, dat er krakende geluiden om hen heen waren, het kon haar zelfs niet schelen als er nu plots iemand zou binnen komen, oké misschien was dat laatste een tikje overdreven ergens diep, diep weggestopt in haar brein zouden deze angsten zich nog wel schuil houden, maar nu, door hem, door dit geweldige moment merkte ze er niets van. Toen hij zijn lippen had losgemaakt, leek het alsof ze uit de mooiste droom was ontwaakt. Ze moest een paar keer knipperen om er zeker van te zijn dat dit allemaal wel echt was gebeurd.
De glimlach wilde met geen mogelijkheid van haar gezicht, dat ging gewoon niet, net alsof ze een waterspuwer was die niet in staat was om de uitdrukking die op zijn stenen gezicht was gebeeldhouwd te veranderen. Ze voelde zich helemaal verwarmd vanbinnen, een prettig tintelend gevoel was het, dat gevoel had ze wel vaker gehad maar nooit in zulke extreme maten. De grijns die op zijn gezicht zat maakte haar alleen nog maar vrolijker, ze had dus niets verkeerds gedaan, niets verpest, iets waar ze een luttele seconde wel bang voor was geweest, dit was ten slotte haar eerste kus geweest.
Melody had vreemde kantjes, kantjes die op andere mensen effect leek te hebben. Maar uiteraard leek onze kleine Mel dat niet door te hebben. Als kind al had ze weten te overleven door die kantjes, zonder die vreemde energie die ze leek af te stralen, zonder die grote bambi oogjes die de onschuld zelve uitstraalde had haar vader haar jaren geleden waarschijnlijk dood geslagen, in plaats van haar louter pijn te doen.
Hij grinnikte en keek haar warm aan. ''Nee, lieverd, dat is niet geweldig.'' Bij die woorden werden haar ogen even groter. Angst bekroop haar als een sluipmoordenaar, had ze dan toch wat verkeerd gedaan? Zijn lange vingers die ritmisch door haar bruine lokken gingen, brachten haar weer een zekere vorm van gemoedsrust. Hij was niet boos, dat was goed, dan had ze misschien toch niets fouts gedaan. ''Dat is beter dan geweldig. Dat is verliefd, denk ik.'' Vertelde hij haar met een lachje. Ze voelde haar wangen kleuren, ergens klonk het zo onwaarschijnlijk, zo onmogelijk, maar toch, hij had wellicht gelijk, dat zou het razen van haar hert verklaren. Dat was de enige mogelijke verklaring.
''Vertel me wat je voelt, Melody.'' fluisterde hij zachtjes, streek met een vinger heel langzaam langs haar kaaklijn. Melody keek hem diep in de ogen met haar grote bami ogen. De lichte blos die op haar wangen was gekomen wilde niet weg. Hoe moest ze dit uitleggen? Hoe moest ze uitleggen wat ze voelde? Hoe kon ze dat geweldige gevoel ooit beschrijven? Want wees eerlijk, geen woord was mooi genoeg voor dit gevoel. “I..Ik kan het niet beschrijven…” Zei ze zachtjes. “…Er zijn geen woorden die dat kunnen…” Fluisterde ze erachteraan. Zelfs geen enkele muziek was geod genoeg om eht bonzen van ahar hart, het fijne warme gevoel dat door haar lichaam ging te beschrijven. Maar toch, hij had haar gevraagd om te antwoorden, om te zeggen wat ze voelde, dus moest ze de al oude woorden uitspreken, de woorden die al zo vaak herhaald waren, maar in weinige gevallen zo diep had gezeten. “…Ik hou van je” Wist ze er met haar zachte stem uit te brengen, hem nog steeds aanstarend met haar grote ogen, haar ogen die op mensen een effect leken te hebben om het goede te doen, nee niet veel verdorven geesten konden in haar ogen blijven kijken zonder ergens een knagend gevoel van schuld te krijgen, en zeker niet wanneer deze vreemde twinkeling die verliefdheid veroorzaakte er midden in zat.

(is niet erg heur, je post was prima )

O wat was het toch amusant om haar zo te laten schrikken. De grote oogjes vol schok. Het was voorspelbaar, maar toch prachtig om te zien. Hij zou haar nu tot vanalles kunnen overhalen. De mogelijkheden, de eindeloze, grenzeloze mogelijkheden. Ze was als een onbeschreven blad papier en hij kon ermee doen wat hij wenste. Erop schrijven, zoals normale mensen zouden doen. Tekenen, wellicht? Maar nee, wat voor Dominic een waarschijnlijkere afloop van de gebeurtenissen zou zijn was dat lieve, kleine Melody zou eindigen als een vodje papier, in stukjes gescheurd en versnipperd over de hele vloer verspreid. Alleen al de gedachte aan het haar zo afmaken bracht hem in extase. Bijna verloor hij de controle. Wat zou het heerlijk zijn om haar bloed over zijn handen te voelen stromen. Hij grinnikte en keek haar warm aan. Vermoorden zou wat te ver gaan, al dat bloed en de problemen die erop zouden volgen als haar lijkje gevonden zou worden. Maar haar ziel, die kon hij vermoorden, dood laten bloeden. Voelen sterven in zijn handen, door zijn toedoen. ''Nee, lieverd, dat is niet geweldig.'' Zo bouwde hij langzaam om naar een volgende stap van afhankelijkheid. Op naar volkomen binding tussen hen. Haar hart zou de zijne zijn en nadat hij die gestolen had zou hij het tere schepseltje breken. Kraken als een noot, totdat ze brak onder de druk. Gek zou ze worden. Gék. ''Dat is beter dan geweldig. Dat is verliefd, denk ik.''
Haar rode wangen waren eigenlijk al antwoord genoeg. Maar hij stelde haar de martelende vraag het te vertellen. Lastig hé? Nee, hij had geen medelijden met haar, ondanks dat gefrustreerde gezichtje. “I..Ik kan het niet beschrijven…” HIj keek haar doordringend aan. Doe het. Kom op. Zeg het. Je weet wat je zeggen moet. Zijn ogen schreeuwden haar alles toe, zijn lippen bleven gesloten in een betoverende lach. “…Er zijn geen woorden die dat kunnen…” Hij slikte en bevochtigde zijn lippen. Proefde haar zoete smaak. ''O...'' was zijn zachte, niet veelzeggende antwoord.
“…Ik hou van je” Hij verbreedde zijn grijns. ''Ó.'' Dat was al een stuk beter dan dat gebazel over woorden die tekort schoten. Stom gedoe. Tevreden met haar antwoord beloonde hij haar met een zachte tedere kus op haar warme lippen. Hij draaide zich naar de piano, die hier als vergeten had gestaan, terwijl zij heel dichtbij elkaar waren gekomen. Drukte drie toetsen achter elkaar in en sprak op de oplopende melodie haar naam uit. ''Me-lo-dy.'' Hij glimlachte liefjes. ''Luister goed, lieverd.'' Hij sloeg twee andere noten aan, om de hoogte van zijn lied te bepalen. Haalde dan even diep adem. Keek haar diep in de ogen en keek dan weer verlegen weg.
''Oh her eyes, her eyes.
Make the stars look like they’re not shining
Her hair, her hair
Falls perfectly without her trying
She’s so beautiful, and I tell her every day...''
Hij zuchtte en streelde haar gezicht. Kuste zachtjes het puntje van haar neus.
''When I see your face
There’s not a thing that I would change
Cause you’re amazing just the way you are
And when you smile, the whole world stops
And stares for a while, cause girl you’re amazing
Just the way you are''
Hij stopte met zingen, zijn acapella stem was zuiver en helder geweest als de vroegste zonnestralen op een lentedag. Puur, oprecht. En zo ontzettend misleidend.

Lijkt een beetje op dit;;
Just the way you are

Fladderende vlindertjes, die als een gek in haar buik tekeer gingen, kleine kleurrijke wezentjes die wilde losbreken en hun liefelijkheid wilde verspreiden. Zo had Melody ze nog nooit ervaren, ja uiteraard wist ze wel wat liefde was, wat vriendschap was, ze had eerder van mensen gehouden, , mensen waarvan ze niet wilde dat hen iets overkwam, mensen waarvan ze wilde dat ze gelukkig waren, maar die liefde was anders geweest, minder verslindend, minder verhittend, minder alles overheersend. Het vreemde gevoel dat nu als statische golven door haar tengere lijfje heen ramde. Net alsof ze een golfbreker was in het midden van een reeks vloedgolven. Je zou verwachten dat zo’n gebeuk niet prettig was, dat je hart, je buik zo tekeer voelen gaan hoogst onaangenaam was, maar dat was zeker niet het geval. Het was in één woord ; Geweldig. Ze wilde dat heerlijke gevoel nooit meer terug geven, ze wilde het koesteren, het diep in haar hart bewaren, hem diep in haar hatje bewaren, want hij was de mooiste melodie die ze ooit had gehoord. Hij was voor haar als de belichaming van de perfecte symfonie.
Ja Melody’s hoofd was gevuld met droombeelden, nog erger dan anders. Nu had ze echt geloof in blijdschap voor zichzelf, blijdschap die voort kwam uit hem, blijdschap die ze met andere kon delen zodat zij hopelijk een beetje van haar geluk konden krijgen. Want dat wilde ze zeker doen, andere mensen gelukkig maken, dat had ze altijd al gedaan maar ze voelde dat het haar nu alleen maar beter zou lukken, want een oprechte glimlach kon iedere kwaal helpen te helen.
Toen hij haar vroeg wat ze voelde, moest ze diep in haar zuivere ziel graven, naar het stralende middelpunt waar haar liefde verscholen zat. De gevoelens die daar zaten waren moeilijk tot uiting te brengen met een stem, zeker Melody’s zwakke stem, het kleine tengere geluid dat ze uitstootte. Ze hield haar beschrijving vaag, omdat ze niet goed wist hoe, maar toen ze de blik in zijn ogen zag, de bijna dwingende blik, kreeg ze de al oude woorden ‘ik hou van je’ toch over haar lippen. Het woord bracht een zoete smaak in haar mond, zo zoet als de betekenis ervan.
De hele tijd had ze naar hem zitten kijken, bekeek ze zijn reacties, zag ze het zachte op en neer gaan van zijn adamsappel bij het slikken. De schattige vorm van zijn mond wanneer hij de klank “o” uitstootte. Het liet de glimlach op haar gladde gelaat alleen maar meer stralen. Al gauw kreeg ze de heerlijke smaak van zijn warme zachte lippen weer binnen. Klaarblijkelijk was hij blij met haar antwoord, teminste dat maakte ze op uit deze heerlijke handeling. Het was vreemd, vandaag had ze haar eerste zoen gehad, nog maar een moment geleden, en nu, nu kreeg ze er nog eentje, beide voelde al zo vertrouwt, alsof ze al vanaf het begin wist hoe het moest, hoe ze haar lippen moest vervormen om hem te kunnen volgen.
De zoen duurde niet lang, maar dat vond ze alles behalve erg. Een kus was iets wat je moest koesteren, hij hoefde niet een eeuwigheid te duren om magisch te zijn, en dat waren zijn zoenen zeker ; magisch. Ze keek hem met een onderzoekende blik aan toen hij zich naar de piano draaide. Wat was hij van plan? Als ze eerlijk moest toegeven was ze de piano al bijna vergeten, hij leek zo onbelangrijk tegenover Dominic, iets wat vreemd en toch zo normaal klonk in haar oren.
Drukte drie toetsen achter elkaar in en sprak op de oplopende melodie haar naam uit. ''Me-lo-dy.'' Hij glimlachte liefjes. De blos op haar wangen bereikte haar oren, zo mooi had ze haar naam nog nooit uitgesproken horen worden. ''Luister goed, lieverd.'' Ze knikte zacht, trok haar knieën onder haar kin en sloeg haar armen om haar benen toen hij de eerste tonen speelde. Dat was het handige aan klein en tenger zijn, je nam niet veel plaats in.
Ze hoorde hem adem halen, zag zijn prachtige ogen voor hij deze verlegen afwendde. Ging hij zingen? Ging hij zingen voor háar? Melody vond het ongelofelijk. Zijn stem, zijn prachtige stem leek als zoete honing uit zijn keel te stromen. Nee zo’n mooie stem had ze nog nooit eerder gehoord, oké misschien zouden andere mensen betere zangers vinden, maar voor haar, voor altijd zou zijn stem de mooiste zijn. Een aai, een zoen op haar kleine neusje, dat was wat ze tussen zijn lied kreeg. Ze was ontroerd, voelde de onwaarschijnlijke liefde die ze voor hem voelde alleen maar groeien. Haar grote ogen werden vochtig, opende zachtjes hun sluizen, lieten zachte warme tranen haar wangen bevochtigen. Tranen van blijdschap, tranen van liefde, tranen van puur geluk. Ze kwamen, wilde niet meer weg.
De tekst had haar geraakt, het leek alsof die tekst recht uit zijn hart was gekomen, daar geloofde ze heilig in. Ze kon zich dan ook niet inhouden om hem in de armen te vliegen. Waar deze plotselinge, onverwachte handeling van het oh zo onzekere meisje vandaan kwam, wist ze zelf niet. Ze wist alleen dat ze hem nooit meer wilde loslaten. Ze zei niets, dat kon ze niet, maar ze wist dat haar handeling, haar oh zo zeldzame moment van moed alles duidelijk zou maken, duidelijk zou maken hoe prachtig ze het had gevonden, hoe ontroerd ze door hem was, hoeveel ze van hem hield. Ze voelde het zachte regelmatige slaan van zijn hart tegen haar eigen als een gek bonzende hart slaan. Na haar hoofd tegen zijn borst te hebben begraven en zo even te blijven zitten, richtte ze haar hoofd op, keek ze met haar betraande blauwe kijkers naar zijn ogen.

"When I look into your eyes
It's like watching the night sky
Or a beautiful sunrise
There's so much they hold
And just like them old stars
I see that you've come so far
To be right where you are
How old is your soul?"

Een stukje van een lied dat ze in haar hoofd kreeg, dat zo waar was. Want dat was wat ze in zijn ogen zag, het ijskoude blauw van de meest duistere nacht maar tegelijkertijd de zwakke warme zonnestralen van de mooiste zonsopgang die er bestond.

[url=Mel's song tekstje c;]https://www.youtube.com/watch?v=LNCRQNEzFgQ[/url]

Het voelde als een sprookje, met hem zijn voelde als een sprookje. Het was allemaal zo onwaarschijnlijk. En toch, melody had er volledig vertrouwen in, ze had volledig vertrouwen in hem. Ze geloofde alles wat hij haar zij, voelde zich veilig bij hem. Natuurlijk kon ze niet vermoeden dat zij het zwakke lammetje en hij de wolf in schaapskleren was. Nee dat zou ze nooit kunnen geloven. Ze wist niet hoe het kwam, hoe het kwam dat ze zich zo tot hem aangetrokken voelde, dat hij er voor zorgde dat ze minder schichtig was, dat ze niet ineenkromp als hij haar aanraakte.
Zijn woorden, zijn rustige lieve woorden raakte dit kleine meisje echt, ze was het niet gewend om lieve woorden te horen, om getroost te worden, om op deze manier aangeraakt te worden. Nee die luxe had ze nooit gehad. Natuurlijk, vroeger toen ze klein was, was er een persoon geweest die haar ook lieve woorden toefluisterde ; haar grootmoeder, haar grootmoeder was de enige geweest die zich bekommert had om de kleine Melody, die haar beloofd had haar te komen halen, haar veilig bij zich te houden. Maar helaas de dag dat haar grootmoeder haar bij haar vader zou komen ophalen kreeg de arme oude vrouw een fatale hartaanval. Nooit had ze Melody kunnen ophalen en wat alles nog een graadje erger maakte, toen haar vader ter ore kreeg wat haar grootmoeder van plan was geweest was hij uiteraard niet bepaald blij te noemen, die uren, die dagen, die weken na de dood van haar grootmoeder waren verreweg de ergste geweest.
Natuurlijk vertelde Melody dit niemand, ze vond het niet goed om over haar problemen te praten, om oude pijn weer op te rakelen, ze wilde niemand met haar verdriet opzadelen. Nee ze wilde mensen blijmaken, hen het gevoel van geluk geven dat zij door Dominic kreeg.
Toen hij begon te zingen met zijn prachtige stem hield ze het echt niet meer droog, haar geluk stroomde in de vorm van warme tranen over uit haar glinsterende blauwe oogjes. Zijn lied bracht zelfs zo’n grote hoeveelheid geluk naar de oppervlakte van haar ziel dat ze zichzelf niet kon bedwingen om zichzelf tegen zijn warme stevige borst te drukken. Zoiets had ze werkelijk nog nooit gedurfd, het was gewoon niet van haar normale doen om mensen te knuffelen, dat durfde ze gewoonweg niet. Ze voelde zijn grote hand wederom over haar hoofd strijken, ze voelde zelfs hoe haar hoofd automatisch meebewoog met zijn hand. Ze vond het fijn als hij dat deed. Spontaan kwamen de zuivere klanken uit haar stem, spontaan moest ze denken aan het kleine stukje van een lied, een lied dat zo goed aansloeg bij de beelden die ze in zijn ogen zag.
Ze hoorde hem zacht zuchten, dat trok haar aandacht, dat liet haar blik weer naar zijn ogen gaan. ''Oh, lieverd.'' zei hij zachtjes. De zakdoek was niet goed genoeg. Met zijn slanke vinger streek hij voorzichtig de tranen weg. Eén druppelvormige traan bleef hangen op haar wang, hij boog zich voorover en kuste haar kaak op die plek. Melody hield haar adem in, probeerde haar woest slaande hart onder controle te krijgen. ''You're so much better then I expected.'' sprak hij. Ze luisterde naar hem, ze kon het niet bevatten. ''So much better then I could ever have wished for.'' Hij grijnsde warm. Melody bloosde mogelijk nog harder. Hoe kon hij dat nu zeggen? Zij was gewoon zij, niets bijzonders, een klein bang ding. Nee, Melody vond dat hij in alles hier domineerde. Hij was degene waar ze niet had op durven hopen, degene die nergens bang voor was, degene die niet boos werd, degene met de mysterieuze ogen waar ze wellicht nooit alles van zou kunnen begrijpen. ''Melody, lief, lief meisje. Waarom heb ik zo lang moeten wachten op iemand als jij.'' Bijna begon ze weer te huilen door zijn prachtige woorden, maar ze hield zich in, ze kon niet blijven snikken. Alles gebeurde met een reden, daar geloofde ze in. Waarom ze elkaar hier hadden ontmoet, elkaar in deze koude winternacht tegen het lijf waren gelopen kon ze niet verklaren maar wat ze wel wist was dat het geen toeval was, toeval bestond niet. “ Zou het leven, nog het leven zijn als goede dingen zich bij de start ervan presenteerde? “ Fluisterde ze zacht. Haar blik op hem gericht, haar mondhoeken opgekruld in een kleine geruststellende glimlach. Heel voorzichtig nam ze zijn hand met haar kleine pezige handen. Legde hem op haar wang, haar handen er beschermend om heen. Even sloot ze haar grote ogen, ademde ze diep in. Ze moest zichzelf er van overtuigen dat ze niet doomde, dat het echt was, dat ze niet verloren was. Haar ogen gingen weer open vonden zijn blik, de glimlach die om haar lippen speelde, bereikte haar ogen, lieten ze harder schitteren dan ze ooit gedaan hadden.

Het was een soort romantisch gezwijmel geworden hier. Heerlijk. Preteding, pretending. Just pretending. Wat wilde hij haar schattige gezichtje graag openklauwen. Tot het bloed uit haar tere huid kwam stromen in een trage rivier van pijn. Bloed, bloedrood. Ach, was rood niet de kleur van liefde? Van passie. Dan zou het toch juist gepast zijn wanneer hij zijn zilveren snijblad langs haar nek liet glijden? Nee, stop. Dit ging te ver. Niet dat hij haar niet dood zou kunnen of willen maken. Absoluut niet. Maar het was zo veel makkelijker om haar slechts mentaal te breken. Gaf niet zo veel troep en problemen. Hij vermoedde namelijk dat hij niet nogmaals weg zou komen met de getraumatiseerde kleine jongens act. Vooral omdat er niemand anders was om de schuld op te schuiven uiteraard. Dominic realiseerde zich ten volle dat zijn gedachten door en door verdorven waren. Of zo zouden andere mensen het in elk geval bestempelen. Wat wisten zij er nou van? Really? Met hun luxe-leventjes. Hun probleemloze jeugd. Naïeve slappelingen die nooit hun handen vuil hoefden te maken, dat waren het. En Melody was al net zo. Ze was dan wel niet ongeschonden door haar jeugd heengekomen, maar was nog steeds een dieptriest en misselijkmakend geval. In zijn hoofd spatte de haat er in vonken vanaf. Maar zijn ogen bleven hangen aan de hare, een stompzinnige, verliefde grijns op zijn gezicht. Prijzend gebazel over hoe geweldig ze wel niet was verliet zijn mond. O, lieverd, waarom moest ik zo lang op je wachten?! Kotsneigingen welden figuurlijk in hem op. Om echt over te geven zouden alleen bacteriën goed genoeg zijn. Verder had hij zijn lichaam stevig onder controle. Of dat beweerde hij in elk geval. “ Zou het leven, nog het leven zijn als goede dingen zich bij de start ervan presenteerde? “ Haar zachte stem fluisterde mierzoete woordjes. Haar kleine dwergenhandjes omvatten de zijne. Hij moest de neiging weerstaan om ineen te krimpen of weg te trekken bij dat tedere gebaar. Meestal was hij het die in zulke dingen engageerde. Hij slikte en staarde recht vooruit. Vastbesloten om haar zelfvertrouwen een grote boost te geven door zijn neppe liefde en aanbidding. En zodra ze helemaal van hem afhankelijk was... Knak. Hij wierp een blik op haar, zag dat de grote oogjes gesloten waren. Een krankzinnige lach speelde over zijn lippen. De duivelse gedachten die door zijn hoofd spookten waren haast gekmakend, maar hij legde ze het zwijgen op. Ik ben de baas over mijn eigen gedachten, herhaalde hij drie maal. Net zo lang tot hij het zelf geloofde en de sinistere uitdrukking van zijn gezicht verdween. Bijna te laat, want haar grote ogen waren weer geopend. HIj grijnsde zelfverzekerd. Wierp dan een blik op zijn horloge. Keek haar gemaakt geschrokken aan. ''Yeez... Over een paar uur beginnen de lessen. JIj hebt slaap nodig, kleintje.'' Hij stond vlug op en tilde in een soepel gebaar ook Melody met hem mee. Zette haar even neer, achter de piano stoel. Trok haar in een innige omhelzing en kuste haar lichtjes. ''We moeten gaan.'' Wederom tilde hij het vederlichte meisje op. Deze keer als een prinsesje. Hij liep de deur uit, keek haar liefdevol aan. ''Just like an angel.'' mompelde hij teder. Na een paar minuten hadden zijn passen hen naar haar etage afgevoerd. ''Ik zie je morgen wel weer. Goodnight, my princess.'' Hij pakte haar kleine hand en drukte ook hier een paar seconden zijn lippen op. Gaf haar nog even de kans om gezwijmel over hem heen te werpen en draaide zich dan om. Terug naar zijn eigen kamer, om daar de komende uren in absolute stilte en slapeloosheid door te brengen. Op naar een volgende heerlijke dag.