mogelijkheid van het zicht kon Willow er van genieten. Ze kon het voelen, ze kon het ruiken en zo kon ze zich het levendig voorstellen. Nee Willow vond het al lang geen last meer om blind te zijn ze leerde er mee leven en soms zag ze zelfs meer dan andere mensen. Mensen zagen de kleinste wezens zoals insecten haast nooit, maar Willow zag ze altijd. Ze voelde de kleine trillingen, ze voelde de energie. Gehuld in een felgroene wollen jas en een zeer fluffy rode muts. Willow hield van felle kleurtjes ookal kon ze ze zelf niet zien, warme felle kleuren hadden altijd zo’n warme en vertrouwde energie waardoor ze onbwust altijd dat soort kleren kocht. Slenterend door de dode bladeren ze omhoog schoppend als een klein kind zo ging Willow op haar dagelijkse boswandeling. Ze hield er niet van om in haar stagaire kamertje te blijven zitten dan voelde ze zich altijd opgesloten. Nee ze wilde de vrije natuur in, de roep van de natuur volgen.
Het was een heerlijke dag ondanks het lichte gemiezer en de felle windstoten. Nee dat hield Willow niet tegen ze werd nog liever drijfnat en weggeblazen dan dat ze in het gebouw bleef. Willow was nu al tamelijk diep het bos in. Ze hield hald omdat ze wat hoorde een zacht piepend geluidje. Ze speurde het gebied af naar trillingen. En ja hoor al snel vond ze de oorzaak van de zwakke trillingen een gewond klein veldmuisje zo bleek. Ze ging op de grond zitten en heel voorzichtig nam ze het gewonde diertje in haar handen. Ze sprak met het beestje vroeg hem wat er aan de hand was. Hij was gegrepen geweest door een uil, hij zat onder de schrammen en had pijn. Wist het angstige beestje haar te vertellen. Ze streelde het beestje over zijn hoofd Vertelde hem dat alles wel goed zou komen. Ookal wist ze dat dat niet zo was. Hij zou niet lang meer leven maar het was belangrijk om hem gerust te stellen.
Dit zou vreemd klinken in de oren van vele maar zo was Willow nu eenmaal ze gaf om ieder leven, zelfs om dat van de aller kleinste. Ja ze wilde dit beestje nog een gelukkig en vredig laatste moment op deze aarde gunnen. Ze fluisterde tegen hem dat hij zijn ogen kon sluiten dat hij mocht rusten dat zij over hem zou waken. Al gauw voelde ze het regelmatige ademhalen van het diertje, merkte ze hoe zijn hartslag langzamer werd en uiteindelijk stopte. Hij had deze wereld verlaten. Ze groef met haar handen een graf en legde het lichaam van de kleine muis erin . Ze liet hem omarmen door de zachte vochtige aarde, de plaats waar al het leven ontsprong. Ook liet ze een kleine witte bloem op de plaats van zijn graf groeien, als eerbetoon aan deze kleine muis.
Zo bleef ze zitten met haar rug tegen een oude treurwilg een kleine trieste glimlach op haar bleke lippen. Haar neus lichtjes rood door de kou. “Het ga je goed kleine vriend” Fluisterde ze met de wind.

De wind waaide hard en het was best koud, dus Juliet had zich ingepakt met een dikke zwarte jas en een roze warme sjaal. De meeste mensen waren nu binnen maar Juliet had besloten om toch even buiten rond te lopen. Bij elke koude windvlaag trok ze haar sneeuw witte muts over haar oren. Met grote ogen vol intresse keek Juliet rond, ze had nooit gedacht dat het hier zo groot was. Ze had starshine academy al wel van binnen gezien maar ze had nog nooit echt buiten rond gekeken. Er waren zo veel plaatsen om rond te kijken. Juliet kon eigenlijk geen keuze maken waar ze als eerste ging kijken. Misschien bij de watervan of het stille meer? Het leken haar allemaal wel leuke plaatsen. Met een zucht haalde Juliet haar schouders op en ze besloot haar neus te volgen. De plaats die het dichts bij haar in de buurt was was het duistere bos. Die plaats leek wat minder vrolijk en gezelig. Maar als Juliet er nu niet heen zou gaan zou ze er later wel heen gaan dus het maakte weinig verschil. Juliet stond even stil voor het duistere bos en keek haar ogen uit. Toen liep ze toch het bos in. Dankzij de vochtige grond konden de bosdieren het geluid van haar voetstappen amper horen en dus kon Juliet de dieren van dichtbij bekijken. Dat was natuurlijk vreselijk leuk voor Juliet dus ze liep verder het bos in. Ineens blies de wind even hard waardoor de arme Juliet bijna omviel. Gelukkig kon ze voorkomen dat ze viel maar de wind nam haar roze sjaal wel mee. Juliet begon er achter aan te rennen. ''wacht nou'' mompelde ze paniekerig. Maar de sjaal was al te ver weg om het nog te kunnen zien. Juliet zuchtte teleurgesteld. Het was haar favoriete sjaal. Maar wat kon ze er aan doen, het was weg. Langzaam draaide Juliet zich om en liep weer terug naar Starshine academy. Opeens zag ze iemand zitten in de verte. De vrolijke kleuren van haar jas en muts vielen op waardoor het lastig was om haar niet te zien. Juliet keek blij, misschien konden ze wel vrienden worden? Juliet liep richting de groene jas die ze eigelijk wel heel mooi vond. ''Hallo, sorry dat ik opeens stoor.'' mompelde Juliet verlegen. Wat een gewelige manier om iemand te begroeten. Juliet lachte een klein beetje onzeker. Dit was de eerste keer dat ze zomaar naar iemand toe ging, tenminste de eerste keer die ze zich kon herinneren.

Begrafenissen ze waren altijd zo emotioneel. Maar verreweg de ergste begrafenis was die van haar vader geweest. Ja een paar jaar geleden was terminale kanker bij hem vastgesteld en slechts een halfjaar later had hij deze wereld al verlaten. Willow had het erg gevonden maar ze had steun bij de laatste woorden die hij tegen haar had gezegd. Hij had gezegd dat hij naar een betere plaats zou gaan en dat Willow sterk genoeg was om zich te redden. ja willow kon zich zeker redden. Ookal had bijna nooit iemand vertrouwen in haar gehad. Ze onderschatte haar allemaal maar allemaal hadden ze het mis. Willow was alles behalve hulpeloos.

willow schrok uit haar gedachten wakker toen ze hele zachte trillingen voelde. Er moest ofwel een dier van gemiddelde grote aankomen of gewoon iemand die zachte voetstappen zette. Willow richtte haar blik naar de plaats waar de trillingen vandaan kwamen. het kon ieder moment aankomen, als het dichterbij kwam kon Willow voelen wat het was.

En ja hoor daar was het. Nu kon ze de voetstappen horen. het was iets 2 voetigs een mens dus. Ze voelde nu alles, het blije aura met toch een klein triest kantje, de jeugdigheid. Een meisje leidde ze af uit de stem. De vriendelijk klinkende onschuldige stem. ''Hallo, sorry dat ik opeens stoor.'' mompelde Juliet verlegen. Willow glimlachtte en ging rechtstaan. Haar blinde ogen richtte zich op haar. Mensen hadden het namelijk graag dat je naar hun keek als je tegen hen sprak. "Hallo" Zei ze met een vriendelijke glimlach. "En waarom zou je me storen liefje?" Vroeg ze met een klein lachje tot gevolg. ze vond het altijd amuzant als mensen zich verontschuldigde voor dingen die niet verkeerd waren. "Aangenaam trouwens Ik ben Willow, de stagaire aardmagic." Stelde ze zichzelf voor met een brede uitnodigende glimlach. ja ze vond dit meisje met haar vrolijke aura nu al aardig. mensen die je in een bos tegenkwam konden toch niet anders dan leuk zijn?

Het meisje stond op. Opeens herkende Juliet wie het was. Het was Willow, Stagaire Aardmagic. Willow keek richting Juliet. ''Hallo. En waarom zou je me storen liefje?'' vroeg ze met een klein lachje. ''Aangenaam trouwens ik ben Willow, de stagaire aardmagic.'' stelde Willow zichzelf voor. Juliet knikte even met haar hoofd. ''Ik ben Juliet, Ik ben hier nog maar een paar dagen op Starshine academy en ik ken hier nog niemand. Dus ik was van plan om mensen te leren kennen.'' zei Juliet al wat minder verlegen. Willow leek een aardige vrouw. Juliet was iemand die mensen heel snel aardig kon vinden. Weer kwam er een koude bries wind langs Juliet. Bibberend trok ze haar muts weer wat beter over haar oren. ''Het is best koud weer, denk je niet?'' Zei Juliet en grinnikte. Niet dat Juliet het erg vond om buiten te staan, ze had er immers zelf voor gekozen. Juliet hielt namelijk veel van de natuur. Ze vond het altijd leuk om de dieren te bekijken en te zien hoe de planten groeide. Het enige minder leuke aan did weer was was dat ze haar sjaal was verloren dankzij de koude wind.

-m'n volgende bericht wordt hopelijk langer ;p

'Ik ben Juliet, Ik ben hier nog maar een paar dagen op Starshine academy en ik ken hier nog niemand. Dus ik was van plan om mensen te leren kennen.'' zei Juliet al wat minder verlegen. Willow grinnikte en glimlachte daarna vriendelijk. "En je dacht: 'Laat ik maar eens met dat vreemde mens gaan praten?'" Vroeg ze met een geamuseerde lach. Ja Willow vond eht altijd wel leuk als leerlingen haar zonder aanleiding aanspraken. Ja dat vond ze gewoon echt tof. "Ik ben zeker dat zo'n lief en aardig meisje als jij snel een hoop vrienden maakt." Zei ze weer op diezelfde vriendelijke en bemoedigende toon. Willow was simpelweg gewoon altijd vrolijk. Ze had maar zelden momenten dat ze droevig was. En boos werd ze al helemaal nooit. Nee ze vond woede zinloos en barbaars. Willow voelde de ijskoude wind maar had het niet koud. nee met haar dikke kleurrijke jas voelde ze de wind bijna niet. Maar Julliet daarentegen leek het nogal koud te hebben. Het arme schaapje toch. ''Het is best koud weer, denk je niet?'' Zei Juliet en grinnikte. willow haalde haar schouders op. "Ik ben bang dat het nog veel kouder gaat worden, maar ik denk wel dat ik iets voor je heb tegen die nare wind." Zei ze terwijl ze een roze sjaal uit haar tas haalde en met enige moeite om Julliet hals legde. "Hij kwam daarnet zo aanvliegen en ik denk niet dat de eigenaar het heel erg vind dat ik hem even aan zo'n aardig meisje als jij leen" zei ze met een vriendelijke glimlach. Willow sloot haar ogen even en luisterde naar de geluiden van de natuur. Aah ze vond het heerlijk in het bos. Ze opende haar ogen weer en liet haar blinde ogen op Julliet rusten. "Wat brengt jouw eigenlijk hier liefje?" Vroeg ze op een zoete toon.


(maakt niet uit hoor, sorry dat mijn posts ook een beetje bagger zijn ik moet nog wat in Willow komen)