Tape rond zijn knokels en zijn trainingspak had hij aangedaan om dan naar een bepaalde plek te gaan waar hij altijd ging trainen. Hij deed dit vaker nu sinds hij meer tijd voor zichzelf had nu. Sasuke was naar het duistere bos gegaan voor een van zijn vele trainingen die hij van zijn broer Itachi moest doen. Het waren er zware maar hij moest ze elke dag bijna doen om er door te geraken. Ze waren mediteren en innerlijke rust vinden en dan nog je defensiesysteem naar omhoog brengen zodat hij weerstand kon bieden aan de demoon, daardoor moest hij zijn spierbundels gebruiken en zichzelf opspannen. Alleen was er zoveel gebeurd de laatste weken dat hij enorm afgezwakt was. Hij had Rhine haast vermoord, nee de demoon had haar haast vermoord, dan had ze al een ander en dat deed hem pijn, het kwetste hem maar wie zou het kunnen schelen? Hij sloeg met alle macht tegen een boom en schreeuwde alle woede en verdriet er uit. Dit deed pas goed, hij moest leren genieten van het leven, maar dat was voor hem haast niet mogelijk. Alhoewel, hij was te weten gekomen dat er nog mensen van zijn familie leefde buiten Itachi en hijzelf. Een zekere Obito en Madara liepen nog rond op Shadra. Hij wou ze zoeken, maar hij zou ze vast nooit vinden, ze waren ondergedoken en incognito gaan leven. Waarom? De rede was duidelijk... Itachi. Sasuke liet een zucht ontsnappen uit zijn keel en sloeg nog een paar keer op de boom. De tape hing nu vol met groen spul en hij keek er even naar, maar trok er zich verder niets van aan. Hij ging door met slaan, het maakte hem vreemd genoeg rustiger, alsof de boom zijn woede opzoog en het tot zijn zorgen nam. Eigenlijk wilde hij de boom bedanken, maar dat zou er alleen maar vreemd uitzien. Sasuke activeerde zijn sharingan en begon op hogere snelheid te slaan, met zijn speciale oogjes kon hij dat wel. Zijn ogen lichtten op in de duistere mistige omgeving van het bos en dat zag er maar vreemd uit. Maar dat kon hem absoluut geen barst meer schelen wat anderen dachten over hem. Na een honderdtal slagen viel hij vermoeid op de grond en nam hij uit zijn tas wat voedsel dat hij vol smaak begon op te eten. Als je honger had dan smaakte alles, toch in Sasuke's geval. Hij had sandwiches met kaas bij zich en een hoop water zodat hij niet zonder zou komen te zitten. Maar opeens hoorde hij een gekraak en hij draaide zich om. Zijn rode ogen keken naar de vrouwelijke gedaante achter zich en zijn blik werd emotieloos en misschien een tikkeltje hard. maar dat was gewoon puur Sasuke..

Haar passen waren gecontroleerd en kalm. Niet rustig en langzaam kalm, maar wel kalm. Beheerst kalm zou ze het zelf noemen. Terra dribbelde achter haar aan en leek voor het eerst geen enkel probleem te hebben met de snelheid. Tári's blik was ijzig en als ze nu iets zou zeggen zou het klinken alsof ze je aan wilde vallen.
Het duistere bos kwam langzaam in zicht en Tári versnelde haar pas nog iets. Ze keek Terra kort aan en zei zacht: 'Wacht bij de rand van het bos.' Terra minderde meteen vaart, leek blij te zijn dat haar bazin het goed vond dat ze achter bleef. Het dier leek eindelijk te beseffen dat ze haar bazin niet eeuwig kon beschermen als ze naar het duistere bos gingen. Tári versnelde haar pas nog een heel klein beetje. De ravenzwarte cape die ze om had wapperde heel iets mee. Bij de rand van het duistere bos stopte ze met lopen en bleef ze voor zich uit staren. Ze keek even kort achterom naar Terra, die er nu dus echt niks meer voor voelde snelheid te maken. Gelijk had ze eigenlijk ook, maar goed. Ze sloot haar ogen kort en opende ze weer. Langzaam werden haar haren en huid zwart, bedekte ze met veren. Haar armen veranderde in vleugels en binnen enkele seconde kraaide ze een keertje. Ze bewoog haar kop even van links naar rechts en vloog toen op. Haar vleugels voelde nog heel even onwennig aan, maar al snel lukte het haar makkelijk om te vliegen. Ze vloog een klein stukje naar Terra. De Tasmaanse duivel stopte met lopen en ging op haar achterpoten staan. Tári streek neer voor het dier en zei zacht: 'Waag het niet me te komen zoeken als ik je niet heb geroepen.' Ze vloog opnieuw op en maakte twee rondjes boven de Tasmaanse duivel voordat ze het duistere bos in verdween.
Eenmaal in het bos deed ze amper moeite om de bomen te ontwijken. Af en toe moest ze iets naar links of rechts uit wijken, boven of onder moest ze opletten voor andere takken, maar ze kwam bij lange na niet hoog genoeg om de hele tijd op te letten. Haar rode ogen gleden door het donkere bos. Het was een behoorlijke tijd geleden dat ze in haar dierlijke vorm rond had gevlogen. Ze deed het niet snel, en als ze het al deed dan zat haar iets goed dwars. Op dit moment was dat haar eigen ziekelijke gedrag. Het leek haar alles behalve mee te zitten de laatste tijd. Eerst moest ze een idiote fout maken door haar gevoelend voor Kaito niet te kunnen bedwingen, en toen kwam nog het vertel gedeelte.. Ze had Mats alles moeten zeggen, simpel als wat, dat vond zij ook, al was het niet makkelijk geweest. En alsof dat nog niet voldoende was, meer dan genoeg, maakte ze zich ook nog eens zorgen om Wendy. Niks, helemaal niks had ze de afgelopen dagen gehoord, weken, maanden. Er was iets aan de hand, dat wist ze donders goed. Ze wist enkel niet wat en ze moest het weten. Ze zou er werkelijk alles aan doen, ze was bereid tot alles..
Een schreeuw trok haar aandacht en meteen streek ze neer op de eerste de beste tak. Ze kantelde haar kopje en kneep haar rode ogen iets bij elkaar. Het had boos geklonken, maar ergens ook.. Ze slikte bij de gedachte en vloog dichter naar het geluid toe. Toen ze een jongen flink tegen een boom zag slaan streek ze alweer neer op een tak. Ze kraaide zachtjes. Ze hield elke beweging in de gaten, al was dat niet heel makkelijk, aangezien ze tegen zijn rug aankeek. Ze bleef alles wat hij deed in de gaten houden, leek niet eens te beseffen dat het amper nut had. Lang hield ze het niet vol, toen de jongen opnieuw tegen de boom sloeg dreef haar gedachte weer weg, ver weg. Opnieuw gingen zoveel vragen door haar hoofd en opnieuw leek het niets uit te maken de vragen te stellen. Er waren geen antwoorden, nog niet tenminste.. Tári's aandacht werd weer getrokken toen de jongen sneller tegen de boom begon te slaan. Haar ogen werden even groter, maar ze herstelde zich snel. Ze grijnsde even en mompelde in zichzelf: 'Ik ben blijkbaar niet de enige die hier traint..' Ze spreidde haar vleugels, kraaide nog een keertje zacht en vloog toen heel ietsje dieper het bos in. Ze kon de jongen nog duidelijk tegen de boom horen slaan. Ze lande voorzichtig op de grond. Langzaam werd ze weer zichzelf; haar vleugels werden weer armen met handen en vingers, haar poten werden weer benen, haar witte snavel werd weer een mond en ook de zwarte kleur verdween. Haar zilver-witte haren kwamen weer terug en haar blanke huid kwam langzaam onder de zwarte kleur tevoorschijn. Het enige wat nog een beetje leek op haar dierlijke vorm, was de zwarte cape die ze op had. Ze pakte de capuchon vast, die tot de helft van haar hoofd zat, en sloeg het helemaal plat tegen haar rug.
Ze liep langzaam weer naar de plek waar ze de jongen had gezien. Ze wist dat ze voor een deel niet zichtbaar was door de zwarte cape, maar daar kon ze wel mee leven. Het ding hing tot aan haar kuiten. De knopen glinsterde heel iets. Tári stapte op de jongen af, wist honderd procent zeker dat hij haar niet had gehoord, tot ze op een takje stapte. Ze vloekte in gedachte, maar hield haar gezicht emotieloos en ijzig, zoals toen straks ook het geval was. Ze was niet in de stemming, simpel als wat. Ook al was ze wel heel kalm. Toen hij zich omdraaide keek Tári meteen recht in zijn ogen. Emotieloos en hard. Even moest ze een grijns onderdrukken, maar dat korte moment van plezier verdween toen ze zich concentreerde op zijn ogen. Ineens bedacht ze zich weer dat ze er een hekel aan had als mensen zo naar haar keken. Ze schudde haar hoofd en zei wat kil, maar kalm: 'Doe me een lol en kijk me niet zo aan, je maakt me er niet vrolijker op.' Ze sloeg haar armen over elkaar en keek recht naar de jongen, al leek het alsof ze door hem heen keek. Het leek alsof ze elk laagje weg wilde halen en zo zijn ziel wilde lezen. En eigenlijk.. Was dat ook het geval, al wist ze ook wel dat haar dat niet ging lukken. 'Bovendien was ik al niet zo vrolijk, wees dus verstandig.' Voegde ze er nu iets killer aan toe.

Zijn emoties onder controle houden was een hele moeilijke opgave maar hij hoorde zijn broer het nog zo zeggen dat hij zeker zijn woede niet mocht loslaten op andere mensen omdat ze het dan vast zwaar te verduren kregen sinds hij zijn demonenvorm nog niet onder controle had en die probeerde nog altijd hem over te nemen. Zijn kleine slang kroop uit de tas en legde zich rond zijn nek en siste tevreden. "Hallo meid" zei Sasuke zachtjes en hij ging met zijn vinger over de kop van het diertje. Hij zat hier nu al een tijdje en hij had zijn lunch opgegeten en ook een hoop water naar binnen. Hij moest zometeen maar eens verder doen met zijn training. Alhoewel, even rusten kon altijd geen kwaad, hij had al een hele poos tegen die boom staan rammen om de pure haat en woede er uit te werken en nu voelde hij zich verbazingwekkend rustig. Het voelde goed om zo eens kalm te zijn zonder enige zorgen aan zijn hoofd. Het slangetje rond zijn nek had nog altijd geen naam, misschien moest hij maar eens denken aan een passende naam voor het beestje. Hij kon haar nu niet voor eeuwig meisje blijven noemen. Eventjes dacht Sasuke na, maar een goede naam kwam er niet uit. Dus ze zou nog maar even naamloos moeten blijven. Een diepe zucht verliet zijn mond, hij moest gewoon niet meer nadenken en doorgaan met trainen. Eenmaal hij opstond liet het slangetje een geïrriteerd gesis horen en Sasuke ging met zijn vinger naar het dier een aaide het weer. Hij keek om toen er een gekraak van een takje voor zijn merg en been ging. Zijn ogen keken kil en emotieloos naar de vrouwelijke gestalte. 'Doe me een lol en kijk me niet zo aan, je maakt me er niet vrolijker op.' Sasuke haalde zijn schouders op en bleef haar aankijken, al werd zijn blik nu een tikkeltje zachter. 'Bovendien was ik al niet zo vrolijk, wees dus verstandig.' Voegde ze er nu iets killer aan toe. "Ik zal er maar niet achter vragen zeker?" zei hij, zijn stem was lichtjes hees, maar dat kon hem eigenlijk geen barst schelen. Hij keek niet meer kil, maar hij was niet in staat een glimlach op zijn gelaat te toveren. Dat zou op dit moment ook niet lukken, zijn gedachten waren niet bepaald vrolijk te noemen. Hij was ook niet bepaald gelukkig op dit moment, maar toch kon hij zijn blik tot neutraal hijsen. Hij had ook totaal geen zin in een gevecht, dat zou het meisje voor hem vast wel beseffen. Zijn doffe grijze ogen, die ooit zwart waren, wendden zich af naar de slang die behoedzaam naar het meisje keek en af en toe zijn gespleten tond uitstak.

Een schreeuw trok haar aandacht en meteen streek ze neer op de eerste de beste tak. Ze kantelde haar kopje en kneep haar rode ogen iets bij elkaar. Het had boos geklonken, maar ergens ook.. Ze slikte bij de gedachte en vloog dichter naar het geluid toe. Toen ze een jongen flink tegen een boom zag slaan streek ze alweer neer op een tak. Ze kraaide zachtjes. Ze hield elke beweging in de gaten, al was dat niet heel makkelijk, aangezien ze tegen zijn rug aankeek. Ze bleef alles wat hij deed in de gaten houden, leek niet eens te beseffen dat het amper nut had. Lang hield ze het niet vol, toen de jongen opnieuw tegen de boom sloeg dreef haar gedachte weer weg, ver weg. Opnieuw gingen zoveel vragen door haar hoofd en opnieuw leek het niets uit te maken de vragen te stellen. Er waren geen antwoorden, nog niet tenminste.. Tári's aandacht werd weer getrokken toen de jongen sneller tegen de boom begon te slaan. Haar ogen werden even groter, maar ze herstelde zich snel. Ze grijnsde even en mompelde in zichzelf: 'Ik ben blijkbaar niet de enige die hier traint..' Ze spreidde haar vleugels, kraaide nog een keertje zacht en vloog toen heel ietsje dieper het bos in. Ze kon de jongen nog duidelijk tegen de boom horen slaan. Ze lande voorzichtig op de grond. Langzaam werd ze weer zichzelf; haar vleugels werden weer armen met handen en vingers, haar poten werden weer benen, haar witte snavel werd weer een mond en ook de zwarte kleur verdween. Haar zilver-witte haren kwamen weer terug en haar blanke huid kwam langzaam onder de zwarte kleur tevoorschijn. Het enige wat nog een beetje leek op haar dierlijke vorm, was de zwarte cape die ze op had. Ze pakte de capuchon vast, die tot de helft van haar hoofd zat, en sloeg het helemaal plat tegen haar rug.
Ze liep langzaam weer naar de plek waar ze de jongen had gezien. Ze wist dat ze voor een deel niet zichtbaar was door de zwarte cape, maar daar kon ze wel mee leven. Het ding hing tot aan haar kuiten. De knopen glinsterde heel iets. Tári stapte op de jongen af, wist honderd procent zeker dat hij haar niet had gehoord, tot ze op een takje stapte. Ze vloekte in gedachte, maar hield haar gezicht emotieloos en ijzig, zoals toen straks ook het geval was. Ze was niet in de stemming, simpel als wat. Ook al was ze wel heel kalm. Toen hij zich omdraaide keek Tári meteen recht in zijn ogen. Emotieloos en hard. Even moest ze een grijns onderdrukken, maar dat korte moment van plezier verdween toen ze zich concentreerde op zijn ogen. Ineens bedacht ze zich weer dat ze er een hekel aan had als mensen zo naar haar keken. Ze schudde haar hoofd en zei wat kil, maar kalm: 'Doe me een lol en kijk me niet zo aan, je maakt me er niet vrolijker op.' Ze sloeg haar armen over elkaar en keek recht naar de jongen, al leek het alsof ze door hem heen keek. Het leek alsof ze elk laagje weg wilde halen en zo zijn ziel wilde lezen. En eigenlijk.. Was dat ook het geval, al wist ze ook wel dat haar dat niet ging lukken. 'Bovendien was ik al niet zo vrolijk, wees dus verstandig.' Voegde ze er nu iets killer aan toe. Ze kon er echt niks aan doen. Oke, ze wilde we inderdaad ook helemaal niks aan doen, maar goed. Ze had het altijd een poging kunnen geven, niet? Nee, misschien toch ook niet..
"Ik zal er maar niet achter vragen zeker?" zei hij, zijn stem was lichtjes hees. Tári bleef haar blik op zijn ogen houden. 'Vraag maar, het is enkel ten tweede of je er ook een eerlijk antwoord op krijgt, als je al een antwoord krijgt.' Ze kneep haar ogen tot spleetjes en schudde haar hoofd. Ze zou zweren dat ze die jongen ergens van kende, maar ze had hem werkelijk nog nooit eerder ontmoet.
De doffe grijze ogen van de jongen wende zich naar de slang die hij bij zich had. Tári klemde haar kiezen op elkaar en zuchtte. Slangen, niet echt het soort dier waar ze ontzettend veel om gaf, maar goed. Ze had geen spuug hekel aan die dingen dus tja, niet zeuren. 'Hebben wij elkaar eerder ontmoet?' Ze draaide haar hoofd heel ietsje en bekeek de jongen van top tot teen. Nee, volgens haar niet, maar de laatste tijd was er zoveel gebeurd dat ze het niet eens vreemd zou vinden als ze zich het niet eens meer herinnerde.

De schreeuwen van woede galmden nog na in Sasuke's hoofd terwijl hij afwezig over het kopje van zijn slangetje wreef met zijn vinger. Hij had haar leren kennen op de dag dat hij een verandering onderging en tijdelijk blind was. De slang had een connectie met hem gelegd en hem door haar ogen laten zien. Daarom was het beestje nog altijd bij hem en een genietend gesis verliet de bek van het slangetje. Dat deed heel eventjes een glimlach op zijn gezicht toveren, maar die glimlach verdween al snel toen hij een gekraak van een takje hoorde, hij draaide zich om en zijn harde en emotieloze ogen keken naar het meisje dat voor hem stond. Ze had een bleke huid en zilverwit haar. 'Doe me een lol en kijk me niet zo aan, je maakt me er niet vrolijker op.' Ze sloeg haar armen over elkaar, Sasuke volgde elke beweging maar dan haalde hij zijn schouders op en werd zijn blik zachter. Hij had geen zin in een ruzie, hij had veel belangrijkere en andere dingen aan zijn hoofd en die kwamen op dit moment op de eerste plek, niet een ruzie met een willekeurig persoon die juist een slecht moment koos om zijn pad te kruisen. 'Bovendien was ik al niet zo vrolijk, wees dus verstandig.' Voegde ze er nu iets killer aan toe. Het kon Sasuke echt geen barst schelen dat ze al niet te vrolijk was, dat was dan ook voor hem het geval. Hij was ook niet bepaald vrolijk te noemen op dit moment. "Ik zal er maar niet achter vragen zeker?" zei hij, zijn stem was lichtjes hees. Het meisje bleef haar blik op zijn ogen houden. 'Vraag maar, het is enkel ten tweede of je er ook een eerlijk antwoord op krijgt, als je al een antwoord krijgt.' Ze kneep haar ogen tot spleetjes en schudde haar hoofd. Sasuke's ogen werden rood, helder bloedrood dat haast licht leek te geven, ook verscheen er een zwart patroon in. "Als ik daar zin in heb, kan ik de waarheid zo uit je sleuren, maar ik ben niet in de stemming. Je hebt geluk, ik zal het je gewoon maar vragen. Waarom ben je niet zo vrolijk?" Eigenlijk wilde hij het antwoord zelfs niet weten sinds ze een wildvreemde was... Alhoewel, die rode ogen, die bleke huid, dat zilverwitte haar, het kwam hem allemaal vaag bekend voor. Het leek net alsof hij haar ergens van herkende. Zijn ogen werden weer de gebruikelijke grijze kleur, maar deze keer leek het iets meer naar zwart te neigen. Zijn blik ging naar de slang die op zijn arm behoedzaam naar het meisje keek, af en toe verscheen haar spleettong. 'Hebben wij elkaar eerder ontmoet?' Ze draaide haar hoofd heel ietsje. "Mogelijk, ik lijk je ook ergens van te herkennen" mompelde hij terwijl zijn ogen weer helemaal zwart werden en hij ook het meisje bekeek. "Vanwaar zou ik je kennen?" vroeg hij zachtjes, meer aan zichzelf. het was allemaal maar vaag, maar toch leek ze op iemand die hij van vroeger kende.. Maar wat was haar naam nu ook alweer?

Een schreeuw trok haar aandacht en meteen streek ze neer op de eerste de beste tak. Ze kantelde haar kopje en kneep haar rode ogen iets bij elkaar. Het had boos geklonken, maar ergens ook.. Ze slikte bij de gedachte en vloog dichter naar het geluid toe. Toen ze een jongen flink tegen een boom zag slaan streek ze alweer neer op een tak. Ze kraaide zachtjes. Ze hield elke beweging in de gaten, al was dat niet heel makkelijk, aangezien ze tegen zijn rug aankeek. Ze bleef alles wat hij deed in de gaten houden, leek niet eens te beseffen dat het amper nut had. Lang hield ze het niet vol, toen de jongen opnieuw tegen de boom sloeg dreef haar gedachte weer weg, ver weg. Opnieuw gingen zoveel vragen door haar hoofd en opnieuw leek het niets uit te maken de vragen te stellen. Er waren geen antwoorden, nog niet tenminste.. Tári's aandacht werd weer getrokken toen de jongen sneller tegen de boom begon te slaan. Haar ogen werden even groter, maar ze herstelde zich snel. Ze grijnsde even en mompelde in zichzelf: 'Ik ben blijkbaar niet de enige die hier traint..' Ze spreidde haar vleugels, kraaide nog een keertje zacht en vloog toen heel ietsje dieper het bos in. Ze kon de jongen nog duidelijk tegen de boom horen slaan. Ze lande voorzichtig op de grond. Langzaam werd ze weer zichzelf; haar vleugels werden weer armen met handen en vingers, haar poten werden weer benen, haar witte snavel werd weer een mond en ook de zwarte kleur verdween. Haar zilver-witte haren kwamen weer terug en haar blanke huid kwam langzaam onder de zwarte kleur tevoorschijn. Het enige wat nog een beetje leek op haar dierlijke vorm, was de zwarte cape die ze op had. Ze pakte de capuchon vast, die tot de helft van haar hoofd zat, en sloeg het helemaal plat tegen haar rug.
Ze liep langzaam weer naar de plek waar ze de jongen had gezien. Ze wist dat ze voor een deel niet zichtbaar was door de zwarte cape, maar daar kon ze wel mee leven. Het ding hing tot aan haar kuiten. De knopen glinsterde heel iets. Tári stapte op de jongen af, wist honderd procent zeker dat hij haar niet had gehoord, tot ze op een takje stapte. Ze vloekte in gedachte, maar hield haar gezicht emotieloos en ijzig, zoals toen straks ook het geval was. Ze was niet in de stemming, simpel als wat. Ook al was ze wel heel kalm. Toen hij zich omdraaide keek Tári meteen recht in zijn ogen. Emotieloos en hard. Even moest ze een grijns onderdrukken, maar dat korte moment van plezier verdween toen ze zich concentreerde op zijn ogen. Ineens bedacht ze zich weer dat ze er een hekel aan had als mensen zo naar haar keken. Ze schudde haar hoofd en zei wat kil, maar kalm: 'Doe me een lol en kijk me niet zo aan, je maakt me er niet vrolijker op.' Ze sloeg haar armen over elkaar en keek recht naar de jongen, al leek het alsof ze door hem heen keek. Het leek alsof ze elk laagje weg wilde halen en zo zijn ziel wilde lezen. En eigenlijk.. Was dat ook het geval, al wist ze ook wel dat haar dat niet ging lukken. 'Bovendien was ik al niet zo vrolijk, wees dus verstandig.' Voegde ze er nu iets killer aan toe. Ze kon er echt niks aan doen. Oke, ze wilde we inderdaad ook helemaal niks aan doen, maar goed. Ze had het altijd een poging kunnen geven, niet? Nee, misschien toch ook niet..
"Ik zal er maar niet achter vragen zeker?" zei hij, zijn stem was lichtjes hees. Tári bleef haar blik op zijn ogen houden. 'Vraag maar, het is enkel ten tweede of je er ook een eerlijk antwoord op krijgt, als je al een antwoord krijgt.' Ze kneep haar ogen tot spleetjes en schudde haar hoofd. Ze zou zweren dat ze die jongen ergens van kende, maar ze had hem werkelijk nog nooit eerder ontmoet. De ogen van de jongen werden rood, helder bloedrood dat haast licht leek te geven, ook verscheen er een zwart patroon in. Tári klemde haar kiezen op elkaar, besefte zich dat ze dit eerder had gezien, maar kon er maar niet opkomen wanneer, of wanneer.. "Als ik daar zin in heb, kan ik de waarheid zo uit je sleuren, maar ik ben niet in de stemming. Je hebt geluk, ik zal het je gewoon maar vragen. Waarom ben je niet zo vrolijk?" Tári lachte even en schudde haar hoofd. 'Geloof me, dat was het stomste geweest wat je had kunnen doen. Ik weet niet wie hier dan beter weg was gekomen.' Zou ze het ooit af leren? Zichzelf overschatten. Het leek er niet op. Misschien was het ook wel beter dat het nooit weg ging, zo dacht ze tenminste dat ze andere aankon. Zelfvertrouwen was iets wat ze haar hele leven lang al nodig had gehad, maar altijd maar moeilijk had kunnen vinden. 'Maar omdat je het zo vriendelijk vraagt, zal ik tenminste net doen alsof ik je een eerlijk antwoord geef; Ik ben vanochtend al wat geïrriteerd uit mijn bed gestapt en alsof die irritaties niet al genoeg waren, ging ook nog eens alles fout.' Ze wende haar blik heel even af. 'De laatste tijd..' Mompelde ze in zichzelf. Alles ging fout en dan ook echt goed fout, maar oké, het was vast weer zo een idiote leer ontwikkeling, die ze eigenlijk al veel te vaak had gehad.
De doffe grijze ogen van de jongen wende zich naar de slang die hij bij zich had. Tári klemde haar kiezen op elkaar en zuchtte. Slangen, niet echt het soort dier waar ze ontzettend veel om gaf, maar goed. Ze had geen spuug hekel aan die dingen dus tja, niet zeuren. 'Hebben wij elkaar eerder ontmoet?' Ze draaide haar hoofd heel ietsje en bekeek de jongen van top tot teen. Nee, volgens haar niet, maar de laatste tijd was er zoveel gebeurd dat ze het niet eens vreemd zou vinden als ze zich het niet eens meer herinnerde. Ze dacht goed na, nogmaals en nogmaals. Ook al deed ze het snel overnieuw en maakte ze zichzelf gek door telkens de zelfde vraag te herhalen, ze wilde een antwoord, zo vreemd was dat toch eigenlijk niet? Oke, ze verwachtte niet dat de jongen haar meteen een antwoord kon geven, maar ergens hoopte ze dat ook niet.
"Mogelijk, ik lijk je ook ergens van te herkennen" Mompelde hij terwijl zijn ogen weer helemaal zwart werden en hij ook haar bekeek. "Vanwaar zou ik je kennen?" Vroeg hij zachtjes, meer aan zichzelf. Tári kon het niet laten even te grijnzen. 'Ik vroeg je volgens mij net het zelfde.' Ze negeerde het feit dat hij het meer tegen zichzelf had. Ze had de opmerking gewoon moeten maken. Tári keek even naar de slang en deed toen haar tong tussen haar tanden om dan te blazen. Een redelijk schel geluid galmde door het bos en zonder zich af te vragen of het wel gehoord was door de goede oren, keek ze de jongen weer aan. 'Normaal zou ik dit nooit vragen, of tenminste niet snel, maar hoe heet je?' Verbaasd over de kalmte en vriendelijkheid in haar stem knipperde ze even met haar ogen. Ze beet kort op haar lip, maar besloot verder niks te laten merken van de verbazing. Zij was toch ook een normaal mens? Zij kon het toch ook niet helpen dat haar stemming ineens iets over sloeg?

'Vraag maar, het is enkel ten tweede of je er ook een eerlijk antwoord op krijgt, als je al een antwoord krijgt.' Ze kneep haar ogen tot spleetjes en schudde haar hoofd. Sasuke besteedde niet zoveel aandacht aan haar blik, dus veel had hij er niet van opgemerkt, hij zat met andere dingen in zijn hoofd en dat was zeker een feit. Zijn ogen werden rood, helder rood met een specifiek patroon in. "Als ik daar zin in heb, kan ik de waarheid zo uit je sleuren, maar ik ben niet in de stemming. Je hebt geluk, ik zal het je gewoon maar vragen. Waarom ben je niet zo vrolijk?" Tári lachte even en schudde haar hoofd. 'Geloof me, dat was het stomste geweest wat je had kunnen doen. Ik weet niet wie hier dan beter weg was gekomen.' Sasuke lachte kort en met een zware toon "Misschien, misschien ook niet.." mompelde hij "Ik overschat mezelf niet, maar onderschat me ook niet. Maar na lang trainen kan ik mijn eigen limieten wel weten." zei hij zachtjes, maar hij wilde eigenlijk niet opscheppen, al kwam het er zo vast wel uit. Zo zou ze het vast wel opvatten naar zijn mening. . 'Maar omdat je het zo vriendelijk vraagt, zal ik tenminste net doen alsof ik je een eerlijk antwoord geef; Ik ben vanochtend al wat geïrriteerd uit mijn bed gestapt en alsof die irritaties niet al genoeg waren, ging ook nog eens alles fout.' Ze wende haar blik heel even af. "Hm, bij mij ging ook alles fout een aantal weken terug... Ik werd nogal kwaad." zei hij, maar meer wilde hij er ook niet bepaald over lossen, het onderwerp lag nogal gevoelig. 'Hebben wij elkaar eerder ontmoet?' zei het meisje en ze draaide haar hoofd lichtjes. Sasuke wendde zijn blik naar het meisje en dacht even na. Ja hij leek haar ook ergens van te herkennen, alleen kon hij zich niet meer bepaal herinneren van waar. Het was allemaal wat vaag, onduidelijk. "Mogelijk, ik lijk je ook ergens van te herkennen" Mompelde hij terwijl zijn ogen weer helemaal zwart werden en hij ook haar bekeek. "Vanwaar zou ik je kennen?" Vroeg hij zachtjes, meer aan zichzelf. Maar dat leek haar niet te deren en ze reageerde al vrij snel en met een grijns zei ze: 'Ik vroeg je volgens mij net het zelfde.' Sasuke haalde lichtjes zijn schouders op, hij wist wel dat ze dat ook al had gevraagd, maar hij kon het zich totaal niet meer herinneren, het was allemaal zo onduidelijk. Maar dan werden zijn ogen weer rood en mompelde hij: "Tsukuyomi" Meteen zocht hij naar een herinnering van hem en deze vond hij, ook voor haar zou deze herinnering terug opgeklaard worden. Het was de lagere school in shadra, het meisje met haar zilverwitte haren en de jongen met het zwarte haar waren samen in de peuterklas. Geschrokken wendde hij zijn blik af en verbrak hij alle contact met het meisje en toen vroeg ze naar zijn naam. "Sasuke Uchiha is mijn naam.." mompelde hij "En volgens mij ben jij Tári, klopt dat?" vroeg hij met een lichte glimlach, dat hij dit ooit nog mocht meemaken, oude schoolmensen terug zien van in de peutertijd. "Ja nu herinner ik het me weer, we hebben samen in de kleuterschool gezeten" Een glimlach verscheen op zijn gezicht, dat waren pas nog goede tijden.

Als je haar zou vragen of het vaak gebeurde dat ze mensen zag die ze ergens van dacht te kennen, wist ja al meteen dat je het antwoord "nee" kon verwachten. Ze ontweek de meeste vreemde en als ze ze al opzocht, dan besteedde ze er niet genoeg tijd aan om ook maar te beseffen dat ze ze kende. Nu leek dat anders, nee, nu was dat anders. Ze wist zeker dat ze deze jongen ergens van kende. Ze zei niet dat ze wist waarvan of dat ze enig idee had of ze hem ooit al een had gezien, maar hij deed haar aan iemand denken, iemand die ze kende.. Onwillekeurig ging ze in gedachte elk persoon langs dat ze kon bedenken.
'Vraag maar, het is enkel ten tweede of je er ook een eerlijk antwoord op krijgt, als je al een antwoord krijgt.' Ze kneep haar ogen tot spleetjes en schudde haar hoofd. Ze zou zweren dat ze die jongen ergens van kende, maar ze had hem werkelijk nog nooit eerder ontmoet. De ogen van de jongen werden rood, helder bloedrood dat haast licht leek te geven, ook verscheen er een zwart patroon in. Tári klemde haar kiezen op elkaar, besefte zich dat ze dit eerder had gezien, maar kon er maar niet opkomen wanneer, of wanneer.. "Als ik daar zin in heb, kan ik de waarheid zo uit je sleuren, maar ik ben niet in de stemming. Je hebt geluk, ik zal het je gewoon maar vragen. Waarom ben je niet zo vrolijk?" Tári lachte even en schudde haar hoofd. 'Geloof me, dat was het stomste geweest wat je had kunnen doen. Ik weet niet wie hier dan beter weg was gekomen.' Zou ze het ooit af leren? Zichzelf overschatten. Het leek er niet op. Misschien was het ook wel beter dat het nooit weg ging, zo dacht ze tenminste dat ze andere aankon. Zelfvertrouwen was iets wat ze haar hele leven lang al nodig had gehad, maar altijd maar moeilijk had kunnen vinden. De jongen lachte kort en met een zware toon "Misschien, misschien ook niet.." mompelde hij "Ik overschat mezelf niet, maar onderschat me ook niet. Maar na lang trainen kan ik mijn eigen limieten wel weten." Sprak hij zachtjes. Tári grinnikte even en schudde haar hoofd. 'Jezelf overschatten is op verschillende manieren heel handig, probeer het gewoon eens.' Ze kon het niet laten die opmerking te maken. Hij was in haar opgekomen en ook net zo snel uitgesproken.
'Maar omdat je het zo vriendelijk vraagt, zal ik tenminste net doen alsof ik je een eerlijk antwoord geef; Ik ben vanochtend al wat geïrriteerd uit mijn bed gestapt en alsof die irritaties niet al genoeg waren, ging ook nog eens alles fout.' Ze wende haar blik heel even af. 'De laatste tijd..' Mompelde ze in zichzelf. Alles ging fout en dan ook echt goed fout, maar oké, het was vast weer zo een idiote leer ontwikkeling, die ze eigenlijk al veel te vaak had gehad. "Hm, bij mij ging ook alles fout een aantal weken terug... Ik werd nogal kwaad." Zei de jongen. Tári keek hem vragend aan, maar besloot de vraag in te slikken toen ze besefte dat hij er niet voor niets zo vaag over was. Ze zou zelf ook niet per se iets willen zeggen als dat niet nodig was.
De doffe grijze ogen van de jongen wende zich naar de slang die hij bij zich had. Tári klemde haar kiezen op elkaar en zuchtte. Slangen, niet echt het soort dier waar ze ontzettend veel om gaf, maar goed. Ze had geen spuug hekel aan die dingen dus tja, niet zeuren. 'Hebben wij elkaar eerder ontmoet?' Ze draaide haar hoofd heel ietsje en bekeek de jongen van top tot teen. Nee, volgens haar niet, maar de laatste tijd was er zoveel gebeurd dat ze het niet eens vreemd zou vinden als ze zich het niet eens meer herinnerde. Ze dacht goed na, nogmaals en nogmaals. Ook al deed ze het snel overnieuw en maakte ze zichzelf gek door telkens de zelfde vraag te herhalen, ze wilde een antwoord, zo vreemd was dat toch eigenlijk niet? Oke, ze verwachtte niet dat de jongen haar meteen een antwoord kon geven, maar ergens hoopte ze dat ook niet. De jongen wende zijn blik naar Tári. "Mogelijk, ik lijk je ook ergens van te herkennen" Mompelde hij terwijl zijn ogen weer helemaal zwart werden en hij ook haar bekeek. "Vanwaar zou ik je kennen?" Vroeg hij zachtjes, meer aan zichzelf. Tári kon het niet laten even te grijnzen. 'Ik vroeg je volgens mij net het zelfde.' Ze negeerde het feit dat hij het meer tegen zichzelf had. Ze had de opmerking gewoon moeten maken. De jonge haalde lichtjes zijn schouders op.
Tári keek even naar de slang en deed toen haar tong tussen haar tanden om dan te blazen. Een redelijk schel geluid galmde door het bos en zonder zich af te vragen of het wel gehoord was door de goede oren, keek ze de jongen weer aan. De ogen van de jongen werden opnieuw rood en hij mompelde: "Tsukuyomi" Tári's ogen werden groot toen ze besefte dat ze nog niet eens zo lang geleden het zelfde had gezien. De rode ogen.. Het was niet meteen deze jongen die ze in gedachte had. Ze klemde haar kiezen op elkaar bij de gedachte aan Itachi. Ze schudde kort haar hoofd. Nee, deze jongen deed haar er ergens wel aan denken, maar dat was niet waarvan ze hem dacht te kennen. Deze jongen was iemand apart, iemand die ze niet kon vergelijken met een ander, al begreep ze zelf ook niet waarom.
Het duurde niet lang voordat een oude herinnering door haar hoofd spookte. Een niet heel erge grote klas, haar peuterklas.. Ze keek de jongen wat verbaasd aan en vroeg: 'Normaal zou ik dit nooit vragen, of tenminste niet snel, maar hoe heet je?' Ze was nieuwsgierig en dat werd enkel sterker nu ze zich die peuterklas kon herinneren. "Sasuke Uchiha is mijn naam.." Mompelde hij. Tári herhaalde de naam in haar hoofd en grinnikte kort. "En volgens mij ben jij Tári, klopt dat?" Werd er aan haar gevraagd met een lichte glimlach. Tári lachte zacht. 'Nooit gedacht dat ik in mijn hele leven nog iemand tegen zou komen die me kent zoals ik ooit was.' Ze schudde haar hoofd en sloot haar ogen. "Ja nu herinner ik het me weer, we hebben samen in de kleuterschool gezeten" Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Tári knikte. Haar blik was nog steeds emotieloos, maar in haar ogen twinkelde kleine pretlichtjes. 'Sasuke Uchiha..' Ze lachte even hard en zei toen plagerig: 'Nooit gedacht blij te zijn jou te zien.' Ze grinnikte nog even, maar stopte toen ze een verbaasde piep hoorde achter zich. Ze draaide haar hoofd iets en glimlachte naar de Tasmaanse duivel die blijkbaar meteen had gereageerd op het fluitje. Tári draaide zich om, pakte het dier vast en zette het op haar schouder. 'Terra, Sasuke. Sasuke, Terra.' Zei ze kort, niet in staat meer uitleg te geven aan het dier.

Ja, ze moest toegeven dat ze misschien iets te overmoedig was en ja ze moest ook toegeven dat ze zichzelf een tikje overschatte. Maar hoe vaak had haar dat wel niet gered? Inderdaad, bijna altijd. Oke, er waren ook meerdere dingen geweest waarbij het nogal fout was gegaan, maar als ze de twee dingen met elkaar vergeleek, goed en slecht, dan viel het eigenlijk wel mee. Er waren genoeg goed dingen gebeurd, meer dan slechte, dus waarom zou ze zeuren? Blijkbaar kon ze zichzelf goed inschatten. Of.. Dat leek enkel zo.
'Geloof me, dat was het stomste geweest wat je had kunnen doen. Ik weet niet wie hier dan beter weg was gekomen.' Nee, ze zou het nooit leren en ze vond het ook niet erg. Het begon gebruikelijk te worden. De koppigheid en de overschatting. Het hoorde tegenwoordig bij haar gedrag en daar had ze eigenlijk nooit veel aan kunnen veranderen. Ze had altijd gelooft dat je niks kon doen aan je karakter, maar ze had zelf ondervonden dat dat wel degelijk kon. Zowel op de goede, als de slechte manier.
De jongen lachte kort en met een zware toon "Misschien, misschien ook niet.." mompelde hij "Ik overschat mezelf niet, maar onderschat me ook niet. Maar na lang trainen kan ik mijn eigen limieten wel weten." Sprak hij zachtjes. Tári grinnikte even en schudde haar hoofd. 'Jezelf overschatten is op verschillende manieren heel handig, probeer het gewoon eens.' Ze had het niet kunnen laten die opmerking te maken, bovendien was het de waarheid in haar ogen. Het hielp en dat kon ze onmogelijk ontkennen. Het had haar altijd geholpen en het zou haar altijd helpen. Ze zou altijd blijven denken dat het beter was jezelf te voerschatten dan jezelf te onderschatten. Je had gelijk als je zei dat ze dat ook nooit had geprobeerd, maar goed, ze wilde het ook nooit proberen. Zo moeilijk kon dat toch niet te begrijpen zijn, wel?
“Nee want dan ga ik mijn trainingen laten vallen en dan heb ik een probleem geloof ik.” Ze keek hem even vragend aan, maar besloot niks te vragen. Vreemd genoeg leek de belangstelling niet zo heel erg veel te zijn op dit moment. Ze was meer bezig met het feit dat ze hem ergens van leek te kennen, maar echt geen moment kon bedenken waarvan..
'Maar omdat je het zo vriendelijk vraagt, zal ik tenminste net doen alsof ik je een eerlijk antwoord geef; Ik ben vanochtend al wat geïrriteerd uit mijn bed gestapt en alsof die irritaties niet al genoeg waren, ging ook nog eens alles fout.' Ze wende haar blik heel even af. 'De laatste tijd..' Mompelde ze in zichzelf. Alles ging fout en dan ook echt goed fout, maar oké, het was vast weer zo een idiote leer ontwikkeling, die ze eigenlijk al veel te vaak had gehad. Ze had veel te vaak gehad dat ze de zelfde leerprocedure opnieuw moest doen. Omdat ze zelf niet tevreden was of omdat haar omgeving niet tevreden was. Oke, ze trok zich weinig aan van de mening van andere, maar het had wel invloed op haar, hoe weinig ook. Ze baalde ervan, maar wat kon ze er eigenlijk aan doen? Inderdaad, niks, niks en nog eens niks. Wilde ze er wat aan doen? Nee, ze vond het prima dat haar omgeving niet heel veel invloed op haar had. Ze moest toegeven dat de laatste tijd meer mensen invloed op haar begonnen te krijgen, maar nog steeds was het weinig, te weinig voor echte veranderingen.
'Hebben wij elkaar eerder ontmoet?' Ze draaide haar hoofd heel ietsje en bekeek de jongen van top tot teen. Nee, volgens haar niet, maar de laatste tijd was er zoveel gebeurd dat ze het niet eens vreemd zou vinden als ze zich het niet eens meer herinnerde. Ze dacht goed na, nogmaals en nogmaals. Ook al deed ze het snel overnieuw en maakte ze zichzelf gek door telkens de zelfde vraag te herhalen, ze wilde een antwoord, zo vreemd was dat toch eigenlijk niet? Oke, ze verwachtte niet dat de jongen haar meteen een antwoord kon geven, maar ergens hoopte ze dat ook niet. De jongen wende zijn blik naar Tári. "Mogelijk, ik lijk je ook ergens van te herkennen" Mompelde hij terwijl zijn ogen weer helemaal zwart werden en hij ook haar bekeek. "Vanwaar zou ik je kennen?" Vroeg hij zachtjes, meer aan zichzelf. Tári kon het niet laten even te grijnzen. 'Ik vroeg je volgens mij net het zelfde.' Ze negeerde het feit dat hij het meer tegen zichzelf had. Ze had de opmerking gewoon moeten maken. De jonge haalde lichtjes zijn schouders op. Ze begreep de simpele reactie van de jonge, al was het ergens frustrerend. Het was ergens frustrerend dat hij geen echt antwoord gaf, maar ze kon er mee leven. Het was niet meteen zo dat ze er knettergek van werd. Vreemd genoeg was al die onrust van toen ze besloten had naar het duistere bos te gaan, verdwenen. Gelukkig eigenlijk.
Tári keek even naar de slang en deed toen haar tong tussen haar tanden om dan te blazen. Een redelijk schel geluid galmde door het bos en zonder zich af te vragen of het wel gehoord was door de goede oren, keek ze de jongen weer aan. De ogen van de jongen werden opnieuw rood en hij mompelde: "Tsukuyomi" Tári's ogen werden groot toen ze besefte dat ze nog niet eens zo lang geleden het zelfde had gezien. De rode ogen.. Het was niet meteen deze jongen die ze in gedachte had. Ze klemde haar kiezen op elkaar bij de gedachte aan Itachi. Ze schudde kort haar hoofd. Nee, deze jongen deed haar er ergens wel aan denken, maar dat was niet waarvan ze hem dacht te kennen. Deze jongen was iemand apart, iemand die ze niet kon vergelijken met een ander, al begreep ze zelf ook niet waarom.
Het duurde niet lang voordat een oude herinnering door haar hoofd spookte. Een niet heel erge grote klas, haar peuterklas.. Ze keek de jongen wat verbaasd aan en vroeg: 'Normaal zou ik dit nooit vragen, of tenminste niet snel, maar hoe heet je?' Ze was nieuwsgierig en dat werd enkel sterker nu ze zich die peuterklas kon herinneren. "Sasuke Uchiha is mijn naam.." Mompelde hij. Tári herhaalde de naam in haar hoofd en grinnikte kort. "En volgens mij ben jij Tári, klopt dat?" Werd er aan haar gevraagd met een lichte glimlach. Tári lachte zacht. 'Nooit gedacht dat ik in mijn hele leven nog iemand tegen zou komen die me kent zoals ik ooit was.' Ze schudde haar hoofd en sloot haar ogen. "Ja nu herinner ik het me weer, we hebben samen in de kleuterschool gezeten" Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Tári knikte. Haar blik was nog steeds emotieloos, maar in haar ogen twinkelde kleine pretlichtjes. 'Sasuke Uchiha..' Ze lachte even hard en zei toen plagerig: 'Nooit gedacht blij te zijn jou te zien.' Ze grinnikte nog even, maar stopte toen ze een verbaasde piep hoorde achter zich. Ze draaide haar hoofd iets en glimlachte naar de Tasmaanse duivel die blijkbaar meteen had gereageerd op het fluitje.
“Ik ben ook blij jou te zien, en trouwens, je bent er echt mooi op geworden” Een lach verliet zijn mond. Tári's ogen werden even groot, maar al snel verscheen er een grijns rond haar lippen. Ze schudde haar hoofd kort en draaide zich om om Terra op te pakken en op haar schouder te zetten. Ze hoopte ergens dat het niet opgevallen was dat ze was geschrokken van Sasukes worden, maar die kans was heel klein. 'Terra, Sasuke. Sasuke, Terra.' Zei ze kort, niet in staat meer uitleg te geven aan het dier. “Aangenaam Terra” zei Sasuke lichtelijk grijnzend. Tári keek even vragend naar Sasuke, maar stelde niet de vraag die in haar opkwam. Ze stelde hem niet de vraag of alles goed met hem ging, ze stelde hem niet de vraag of hij het naar zijn zin had hier. Vreemd genoeg kon ze het niet. Er spookte veel te veel door haar heen. Waaronder ook de vraag hoe het ooit mogelijk was dat ze hier allebei op school zaten.
“Ja amai Tári, dit had ik nooit verwacht, ik had echt niet verwacht dat ik jou hier, op SSA zou tegenkomen. Dit heeft wel een beetje mijn dag opgefleurd” Tári lachte even en schudde haar hoofd. 'Dat geldt voor jou ook. Persoonlijk had ik iedereen, behalve jou hier verwacht.' Als ze eerlijk was, moest ze toegeven dat ze hem wel een klein beetje vergeten was. Ze wist nog wie hij was en hoe hun schooltijd samen was geweest, maar ze dacht eigenlijk zelden aan hem. Ze was hem, zoals de rest uit haar kleutertijd, wel een beetje vergeten. Al was ze ervan overtuigd dat dit onmogelijk was. Sasuke Uchiha vergeten. Ze sloeg haar ogen even neer en zei wat beschaamd: 'Wat je net zei, hè, over dat ik er mooier op ben geworden..' Ze keek hem met een wat pijnlijk blik aan. 'Klopt niet helemaal. Niet qua innerlijk tenminste.' Ze gaf het inderdaad nooit toe, maar ook zij wist heel goed dat ze een kreng was. Ze wist heel erg goed dat ze gemeen en egoïstisch was. Ze wist dat ze niet meteen een super vriend was en dat de kans er ook wel eens kon zijn dat ze alles en iedereen gewoon in de steek liet. Oke, dat zou niet snel gebeuren, maar die mogelijkheid was er wel.. Ze kon het niet laten daaraan te denken.
Ze grijnsde breed en zei lachend: 'Maar ik durf te wedden dat dat andersom ook het geval is.' Ze grinnikte even zacht en liep langs Sasuke. Haar blik gleed op de boom die er eigenlijk niet al te best uitzag. Eigenlijk leek het net of het ding ieder moment kon gaan vallen. Ze liet haar hand even over de stam glijden en keek Terra kort aan. De Tasmaanse duivel piepte amper hoorbaar en hief haar snuit de lucht in. Tári knikte kort en draaide zich om naar Sasuke. 'Waar ben je eigenlijk mee bezig? Ik neem aan dat je niet probeert het bos op een machinevrije manier te kappen.' Ze wende haar blik nogmaals naar de boom. 'Het zag er ook niet uit alsof je dat probeerde te doen.' Ze wist dat ze nu eigenlijk verraadde dat ze hem had gezien, dat ze hem een soort van in de gaten had gehouden. Ze draaide zich helemaal naar hem om en vroeg enigszins bezorgd: 'Waarom train je zo.. Fanatiek?' Ze keek hem vragend aan, hopend dat hij bereid was een antwoord te geven.

Sasuke overschatte zichzelf niet, hij kende zijn gebreken en zijn sterke punten en die sterke punten vergrootte hij gewoon door een stevige portie training. Ooit zou de demoon gewoon een deel van hem worden en hem gehoorzamen sinds het in zijn lichaam huisde omdat het anders te zwak was. Sasuke kende het maar al te goed, maar de demoon had hem soms in zijn macht als de woede te groot werd. Maar nu leerde hij om het te vermijden en dus rustig te blijven, alhoewel de haat bleef bestaan, leek hij er nu meer controle over te hebben dan vroeger. 'Geloof me, dat was het stomste geweest wat je had kunnen doen. Ik weet niet wie hier dan beter weg was gekomen.' Het meisje zette een dikke nek op, het was best begrijpelijk, ieder had zijn eigen soort van verdediging. Sasuke deed het met de vuist, dit meisje dat hem veel te bekend voorkwam deed het met haar mond. Bij sommigen hielpen de vuisten, bij sommigen de grote mond. Het hing er allemaal vanaf hoe de persoon was die voor je stond en het meisje had pech. Sasuke geloofde alleen maar wat hij zag, en op dit moment zag hij nu niet bepaald iets afschrikwekkends. “Misschien, misschien ook niet” mompelde hij nadat hij kort even had gelachen. Dit vond hij gewoonweg geweldig, een conversatie voeren met iemand die hij herkende, maar niet meer wist wie ze was. "Ik overschat mezelf niet, maar onderschat me ook niet. Maar na lang trainen kan ik mijn eigen limieten wel weten." Sprak hij zachtjes. Tári grinnikte even en schudde haar hoofd. 'Jezelf overschatten is op verschillende manieren heel handig, probeer het gewoon eens.' Dat zou hij dus nooit doen, zichzelf overschatten, want dan was de teleurstelling nog groter en dan duwde hij zichzelf gewoon in een put. “Nee want dan ga ik mijn trainingen laten vallen en dan heb ik een probleem geloof ik.” Ze keek hem even vragend aan. Maar Sasuke ging er niet verder op in. Het waren niet haar zaken dat hij een demoon binnenin hem had en hij daar zichzelf elke seconde dat hij een tikkeltje haat lostte, daartegen moest vechten. 'Maar omdat je het zo vriendelijk vraagt, zal ik tenminste net doen alsof ik je een eerlijk antwoord geef; Ik ben vanochtend al wat geïrriteerd uit mijn bed gestapt en alsof die irritaties niet al genoeg waren, ging ook nog eens alles fout.' Ze wende haar blik heel even af. Hij begreep wat ze bedoelde, zo voelde hij zich ook op dit moment, geïrriteerd omdat alles fout liep in zijn leven, het leek er wel op of hij op de een of andere manier alleen maar ongeluk aantrok. Het was net één grote vloek. 'Hebben wij elkaar eerder ontmoet?' Dat vroeg Sasuke zich dus ook serieus af sinds hij haar dus echt ergens van leek te herkennen. Het leek net alsof hij vage flashbacks kreeg sinds hij dit meisje zag. Sasuke wendde zijn blik naar het meisje “Mogelijk, ik lijk je ook ergens van te herkennen" Mompelde hij terwijl zijn ogen weer helemaal zwart werden en hij ook haar bekeek. "Vanwaar zou ik je kennen?" Vroeg hij zachtjes, meer aan zichzelf. Het meisje leek het niet te kunnen laten om te reageren: 'Ik vroeg je volgens mij net het zelfde.' Het enigste wat Sasuke nu deed was gewoon zijn schouders ophalen. Uiteindelijk verloor Sasuke zijn geduld en zei hij: “Tsukuyomi” Zijn ogen werden weer bloedrood en hij begon in het geheugen van het meisje te graven en na een paar seconden vond hij de herinnering. Het was in een kleuterschool dat ze elkaar hadden ontmoet. Tári heette ze en ze was ook werkelijk de enigste die hem ietwat aardig had gevonden en het lef had gehad om een ‘serieuze’ conversatie met hem te hebben. Maar wat kon je op driejarige leeftijd een serieuze conversatie noemen… 'Normaal zou ik dit nooit vragen, of tenminste niet snel, maar hoe heet je?' Haar verbaasde en nieuwsgierige blik keek naar Sasuke en hij reageerde, want hij wist nu wie ze was en dat was eigenlijk wel voor hem iets dat zijn dag helemaal goed maakte. Tári had geluk dat hij echt nu vrij goedgezind was, ze had héél veel geluk. Tári lachte zacht. 'Nooit gedacht dat ik in mijn hele leven nog iemand tegen zou komen die me kent zoals ik ooit was.' Ze schudde haar hoofd en sloot haar ogen. "Ja nu herinner ik het me weer, we hebben samen in de kleuterschool gezeten" Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Tári knikte. Haar blik was nog steeds emotieloos, maar in haar ogen twinkelde kleine pretlichtjes. 'Sasuke Uchiha..' Ze lachte even hard en zei toen plagerig: 'Nooit gedacht blij te zijn jou te zien.' Ze grinnikte nog even, maar stopte toen een tasmaanse duivel achter haar begon te piepen. Sasuke grinnikte “Ik ben ook blij jou te zien, en trouwens, je bent er echt mooi op geworden” Hij had het natuurlijk puur over het uiterlijk want ja, wat kon hij zeggen over het innerlijk… Veel wist hij er nog niet over dus, maar dat zou hij wel vrij snel ondervinden, daar was hij haast honderd procent zeker van. En als hij ergens zeker over was dan was het ook gewoon zo. Tári's ogen werden even groot, maar al snel verscheen er een grijns rond haar lippen. Ze schudde haar hoofd kort en draaide zich om om Terra op te pakken en op haar schouder te zetten. Ja die geschrokken blik had hij overduidelijk gezien en een geamuseerde grijns sierde zijn mond. Ja die geschrokken blik zag er eigenlijk best nog wel schattig uit, maar die gedachte verbande hij al snel uit zijn hoofd. Die gedachten waren echt overbodig op dit moment, hij kon ze missen als kiespijn. 'Terra, Sasuke. Sasuke, Terra.' Zei ze kort, Sasuke’s vinger aaide over het zachte hoofdje van het dier en hij grijnsde. “Aangenaam Terra”
“Ja amai Tári, dit had ik nooit verwacht, ik had echt niet verwacht dat ik jou hier, op SSA zou tegenkomen. Dit heeft wel een beetje mijn dag opgefleurd” Tári lachte even en schudde haar hoofd. 'Dat geldt voor jou ook. Persoonlijk had ik iedereen, behalve jou hier verwacht.' Sasuke lachte “En wedden dat je me ook gewoon was vergeten? En om eerlijk te zijn, ik was jou ook een beetje vergeten, alhoewel die ene herinnering dat we een kasteel bouwden in de zandbak blijft nu vast wel heel helder in mijn geheugen zitten, daar ben ik zeker van.” Ja die herinnering was mooi, die moest hij koesteren, het was een van de zeldzame goede herinneringen die hij had. Dus hij moest er zorg voor dragen. Ze sloeg haar ogen even neer en zei wat beschaamd: 'Wat je net zei, hè, over dat ik er mooier op ben geworden..' Ze keek hem met een wat pijnlijk blik aan. 'Klopt niet helemaal. Niet qua innerlijk tenminste.' Een vragende blik vormde zich op Sasuke’s gelaat, maar hij stelde geen vragen meer, hij zou het vast zelf wel ondervinden, alhoewel. Nu deed ze toch aardig dus wat was het probleem? Hij had er geen enkel idee van. 'Maar ik durf te wedden dat dat andersom ook het geval is.' Zei ze. Sasuke volgde Tári’s blik naar de boom die hij gemolesteerd had. Oké die zag er niet al te best uit, en dat was zijn fout geweest, maar hij moest de woede eruit krijgen. Dus de boom was ook zijn toeverlaat geweest om het zo te zeggen. 'Waar ben je eigenlijk mee bezig? Ik neem aan dat je niet probeert het bos op een machinevrije manier te kappen.' Ze wende haar blik nogmaals naar de boom. 'Het zag er ook niet uit alsof je dat probeerde te doen.' Sasuke’s blik werd weer harder, hij verbande alle emoties en mompelde “Ik was een beetje kwaad” En dat was ook de waarheid, alleen de waarheid waar hij niets aan wilde breien, dus geen uitleg aan wilde geven. Ze draaide zich helemaal naar hem om en vroeg enigszins bezorgd: 'Waarom train je zo.. Fanatiek?' Sasuke’s blik verzachte weer en hij veegde haar uit de weg zodat een zwarte tattoo op zijn nek zichtbaar werd “Dit is een zegel, en als ik het activeer word ik een demoon. Maar ook, hoe meer haat ik vorm binnenin me, hoe sterker de demoon in me wordt en hoe sneller hij mijn lichaam overneemt, maar nu heb ik hem onder controle. Dus hem oproepen zou normaal gezien géén kwaad kunnen.” Zei hij, deed zijn vest uit en hij drukte zijn vinger op het zegel, om dan zijn vinger een kwartslag te draaien. Hij zakte neer op de grond en zijn huid werd donkerder. Zijn haar werd langer en demonenvleugels in de vorm van handen groeiden uit zijn rug, zijn handen werden klauwen en dan keek hij met een lichte grijns Tári aan. Een stervormige zwarte vorm verscheen op zijn neus en zijn ogen waren gewoon compleet zwart. Zijn klauw ging weer naar zijn nek en hij werd weer zichzelf. “Dat is dus mijn vloek.” Mompelde hij. “Ik ben inderdaad geen lieverdje, maar ik ben niet het monster, dat is het beest in me…”

Ja, ze moest toegeven dat ze misschien iets te overmoedig was en ja ze moest ook toegeven dat ze zichzelf een tikje overschatte. Maar hoe vaak had haar dat wel niet gered? Inderdaad, bijna altijd. Oke, er waren ook meerdere dingen geweest waarbij het nogal fout was gegaan, maar als ze de twee dingen met elkaar vergeleek, goed en slecht, dan viel het eigenlijk wel mee. Er waren genoeg goed dingen gebeurd, meer dan slechte, dus waarom zou ze zeuren? Blijkbaar kon ze zichzelf goed inschatten. Of.. Dat leek enkel zo.
'Geloof me, dat was het stomste geweest wat je had kunnen doen. Ik weet niet wie hier dan beter weg was gekomen.' Nee, ze zou het nooit leren en ze vond het ook niet erg. Het begon gebruikelijk te worden. De koppigheid en de overschatting. Het hoorde tegenwoordig bij haar gedrag en daar had ze eigenlijk nooit veel aan kunnen veranderen. Ze had altijd gelooft dat je niks kon doen aan je karakter, maar ze had zelf ondervonden dat dat wel degelijk kon. Zowel op de goede, als de slechte manier.
De jongen lachte kort en met een zware toon "Misschien, misschien ook niet.." mompelde hij "Ik overschat mezelf niet, maar onderschat me ook niet. Maar na lang trainen kan ik mijn eigen limieten wel weten." Sprak hij zachtjes. Tári grinnikte even en schudde haar hoofd. 'Jezelf overschatten is op verschillende manieren heel handig, probeer het gewoon eens.' Ze had het niet kunnen laten die opmerking te maken, bovendien was het de waarheid in haar ogen. Het hielp en dat kon ze onmogelijk ontkennen. Het had haar altijd geholpen en het zou haar altijd helpen. Ze zou altijd blijven denken dat het beter was jezelf te voerschatten dan jezelf te onderschatten. Je had gelijk als je zei dat ze dat ook nooit had geprobeerd, maar goed, ze wilde het ook nooit proberen. Zo moeilijk kon dat toch niet te begrijpen zijn, wel?
“Nee want dan ga ik mijn trainingen laten vallen en dan heb ik een probleem geloof ik.” Ze keek hem even vragend aan, maar besloot niks te vragen. Vreemd genoeg leek de belangstelling niet zo heel erg veel te zijn op dit moment. Ze was meer bezig met het feit dat ze hem ergens van leek te kennen, maar echt geen moment kon bedenken waarvan..
'Maar omdat je het zo vriendelijk vraagt, zal ik tenminste net doen alsof ik je een eerlijk antwoord geef; Ik ben vanochtend al wat geïrriteerd uit mijn bed gestapt en alsof die irritaties niet al genoeg waren, ging ook nog eens alles fout.' Ze wende haar blik heel even af. 'De laatste tijd..' Mompelde ze in zichzelf. Alles ging fout en dan ook echt goed fout, maar oké, het was vast weer zo een idiote leer ontwikkeling, die ze eigenlijk al veel te vaak had gehad. Ze had veel te vaak gehad dat ze de zelfde leerprocedure opnieuw moest doen. Omdat ze zelf niet tevreden was of omdat haar omgeving niet tevreden was. Oke, ze trok zich weinig aan van de mening van andere, maar het had wel invloed op haar, hoe weinig ook. Ze baalde ervan, maar wat kon ze er eigenlijk aan doen? Inderdaad, niks, niks en nog eens niks. Wilde ze er wat aan doen? Nee, ze vond het prima dat haar omgeving niet heel veel invloed op haar had. Ze moest toegeven dat de laatste tijd meer mensen invloed op haar begonnen te krijgen, maar nog steeds was het weinig, te weinig voor echte veranderingen.
'Hebben wij elkaar eerder ontmoet?' Ze draaide haar hoofd heel ietsje en bekeek de jongen van top tot teen. Nee, volgens haar niet, maar de laatste tijd was er zoveel gebeurd dat ze het niet eens vreemd zou vinden als ze zich het niet eens meer herinnerde. Ze dacht goed na, nogmaals en nogmaals. Ook al deed ze het snel overnieuw en maakte ze zichzelf gek door telkens de zelfde vraag te herhalen, ze wilde een antwoord, zo vreemd was dat toch eigenlijk niet? Oke, ze verwachtte niet dat de jongen haar meteen een antwoord kon geven, maar ergens hoopte ze dat ook niet. De jongen wende zijn blik naar Tári. "Mogelijk, ik lijk je ook ergens van te herkennen" Mompelde hij terwijl zijn ogen weer helemaal zwart werden en hij ook haar bekeek. "Vanwaar zou ik je kennen?" Vroeg hij zachtjes, meer aan zichzelf. Tári kon het niet laten even te grijnzen. 'Ik vroeg je volgens mij net het zelfde.' Ze negeerde het feit dat hij het meer tegen zichzelf had. Ze had de opmerking gewoon moeten maken. De jonge haalde lichtjes zijn schouders op. Ze begreep de simpele reactie van de jonge, al was het ergens frustrerend. Het was ergens frustrerend dat hij geen echt antwoord gaf, maar ze kon er mee leven. Het was niet meteen zo dat ze er knettergek van werd. Vreemd genoeg was al die onrust van toen ze besloten had naar het duistere bos te gaan, verdwenen. Gelukkig eigenlijk.
Tári keek even naar de slang en deed toen haar tong tussen haar tanden om dan te blazen. Een redelijk schel geluid galmde door het bos en zonder zich af te vragen of het wel gehoord was door de goede oren, keek ze de jongen weer aan. De ogen van de jongen werden opnieuw rood en hij mompelde: "Tsukuyomi" Tári's ogen werden groot toen ze besefte dat ze nog niet eens zo lang geleden het zelfde had gezien. De rode ogen.. Het was niet meteen deze jongen die ze in gedachte had. Ze klemde haar kiezen op elkaar bij de gedachte aan Itachi. Ze schudde kort haar hoofd. Nee, deze jongen deed haar er ergens wel aan denken, maar dat was niet waarvan ze hem dacht te kennen. Deze jongen was iemand apart, iemand die ze niet kon vergelijken met een ander, al begreep ze zelf ook niet waarom.
Het duurde niet lang voordat een oude herinnering door haar hoofd spookte. Een niet heel erge grote klas, haar peuterklas.. Ze keek de jongen wat verbaasd aan en vroeg: 'Normaal zou ik dit nooit vragen, of tenminste niet snel, maar hoe heet je?' Ze was nieuwsgierig en dat werd enkel sterker nu ze zich die peuterklas kon herinneren. "Sasuke Uchiha is mijn naam.." Mompelde hij. Tári herhaalde de naam in haar hoofd en grinnikte kort. "En volgens mij ben jij Tári, klopt dat?" Werd er aan haar gevraagd met een lichte glimlach. Tári lachte zacht. 'Nooit gedacht dat ik in mijn hele leven nog iemand tegen zou komen die me kent zoals ik ooit was.' Ze schudde haar hoofd en sloot haar ogen. "Ja nu herinner ik het me weer, we hebben samen in de kleuterschool gezeten" Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Tári knikte. Haar blik was nog steeds emotieloos, maar in haar ogen twinkelde kleine pretlichtjes. 'Sasuke Uchiha..' Ze lachte even hard en zei toen plagerig: 'Nooit gedacht blij te zijn jou te zien.' Ze grinnikte nog even, maar stopte toen ze een verbaasde piep hoorde achter zich. Ze draaide haar hoofd iets en glimlachte naar de Tasmaanse duivel die blijkbaar meteen had gereageerd op het fluitje.
“Ik ben ook blij jou te zien, en trouwens, je bent er echt mooi op geworden” Een lach verliet zijn mond. Tári's ogen werden even groot, maar al snel verscheen er een grijns rond haar lippen. Ze schudde haar hoofd kort en draaide zich om om Terra op te pakken en op haar schouder te zetten. Ze hoopte ergens dat het niet opgevallen was dat ze was geschrokken van Sasukes worden, maar die kans was heel klein. 'Terra, Sasuke. Sasuke, Terra.' Zei ze kort, niet in staat meer uitleg te geven aan het dier. “Aangenaam Terra” zei Sasuke lichtelijk grijnzend. Tári keek even vragend naar Sasuke, maar stelde niet de vraag die in haar opkwam. Ze stelde hem niet de vraag of alles goed met hem ging, ze stelde hem niet de vraag of hij het naar zijn zin had hier. Vreemd genoeg kon ze het niet. Er spookte veel te veel door haar heen. Waaronder ook de vraag hoe het ooit mogelijk was dat ze hier allebei op school zaten.
“Ja amai Tári, dit had ik nooit verwacht, ik had echt niet verwacht dat ik jou hier, op SSA zou tegenkomen. Dit heeft wel een beetje mijn dag opgefleurd” Tári lachte even en schudde haar hoofd. 'Dat geldt voor jou ook. Persoonlijk had ik iedereen, behalve jou hier verwacht.' Als ze eerlijk was, moest ze toegeven dat ze hem wel een klein beetje vergeten was. Ze wist nog wie hij was en hoe hun schooltijd samen was geweest, maar ze dacht eigenlijk zelden aan hem. Ze was hem, zoals de rest uit haar kleutertijd, wel een beetje vergeten. Al was ze ervan overtuigd dat dit onmogelijk was. Sasuke Uchiha vergeten.
Sasuke lachte “En wedden dat je me ook gewoon was vergeten? En om eerlijk te zijn, ik was jou ook een beetje vergeten, alhoewel die ene herinnering dat we een kasteel bouwden in de zandbak blijft nu vast wel heel helder in mijn geheugen zitten, daar ben ik zeker van.” Tári grinnikte even. 'Ja, klopt, ik was je een beetje vergeten. Maar hoort dat eigenlijk niet normaal te zijn als je zoveel jaar verder bent?' Ze grijnsde even en mompelde kort: 'Ik hoop dat je het zandkasteel bedoelt wat niet aan het einde van de dag in elkaar was gestort?' Het was niet heel vaak voorgekomen dat ze samen een zandkasteel hadden gebouwd, maar als ze het deden, stortte hij meestal aan het einde in. Ze was dan ook heel trots geweest toen er eindelijk eentje was blijven staan. Om eerlijk te zijn snapte ze niet dat ze daar toen zo vrolijk over kon zijn geweest.
Ze sloeg haar ogen even neer en zei wat beschaamd: 'Wat je net zei, hè, over dat ik er mooier op ben geworden..' Ze keek hem met een wat pijnlijk blik aan. 'Klopt niet helemaal. Niet qua innerlijk tenminste.' Ze gaf het inderdaad nooit toe, maar ook zij wist heel goed dat ze een kreng was. Ze wist heel erg goed dat ze gemeen en egoïstisch was. Ze wist dat ze niet meteen een super vriend was en dat de kans er ook wel eens kon zijn dat ze alles en iedereen gewoon in de steek liet. Oke, dat zou niet snel gebeuren, maar die mogelijkheid was er wel.. Ze kon het niet laten daaraan te denken. Een vragende blik verscheen op Sasukes gelaat, maar hij vroeg niet wat er in hem opkwam. Tári besloot er ook niet naar te vragen, hij zou zelf wel weten wat hij wel en niet kon of wilde vragen. Bovendien, hij zou er vast nog wel eens achter komen. Dat was gewoon iets wat vast stond.
'Maar ik durf te wedden dat dat andersom ook het geval is.' Ze grinnikte even zacht en liep langs Sasuke. Haar blik gleed op de boom die er eigenlijk niet al te best uitzag. Eigenlijk leek het net of het ding ieder moment kon gaan vallen. Ze liet haar hand even over de stam glijden en keek Terra kort aan. De Tasmaanse duivel piepte amper hoorbaar en hief haar snuit de lucht in. Tári knikte kort en draaide zich om naar Sasuke. 'Waar ben je eigenlijk mee bezig? Ik neem aan dat je niet probeert het bos op een machinevrije manier te kappen.' Ze wende haar blik nogmaals naar de boom. 'Het zag er ook niet uit alsof je dat probeerde te doen.' Ze wist dat ze nu eigenlijk verraadde dat ze hem had gezien, dat ze hem een soort van in de gaten had gehouden. Sasuke’s blik werd weer harder. “Ik was een beetje kwaad” Tári trok haar wenkbrauwen op en keek vluchtig naar de boom. 'Beetje? Beetje erg zul je bedoelen.' Ook zij vond het heerlijk de bomen hier te mishandelen als ze boos was, maar dan kreeg ze het nog niet voor elkaar een boom half zo ver als dit te slopen. Ze draaide zich helemaal naar hem om en vroeg enigszins bezorgd: 'Waarom train je zo.. Fanatiek?' Sasuke’s blik verzachte weer en hij veegde haar uit de weg zodat een zwarte tattoo op zijn nek zichtbaar werd “Dit is een zegel, en als ik het activeer word ik een demoon. Maar ook, hoe meer haat ik vorm binnenin me, hoe sterker de demoon in me wordt en hoe sneller hij mijn lichaam overneemt, maar nu heb ik hem onder controle. Dus hem oproepen zou normaal gezien géén kwaad kunnen.” Tári hief haar handen en zei wat beledigd: 'Het zal ook niet. Waarom kom ik altijd de vervloekte mensen tegen?!' Pas toen ze dat gezegd had, drong tot haar door dat Sasuke zijn vest uit had getrokken en hij drukte zijn vinger op het zegel, om dan zijn vinger een kwartslag te draaien. Hij zakte neer op de grond en zijn huid werd donkerder. Zijn haar werd langer en demonenvleugels in de vorm van handen groeiden uit zijn rug, zijn handen werden klauwen. Tári klemde haar kaken op elkaar. Haar blik werd wat ijzig en uit automatisme ging haar hand naar de riem die ze zoals altijd om had. Hij keek haar met een lichte grijns aan. Een stervormige zwarte vorm verscheen op zijn neus en zijn ogen waren gewoon compleet zwart. Zijn klauw ging weer naar zijn nek en hij werd weer zichzelf. “Dat is dus mijn vloek.” Mompelde hij. “Ik ben inderdaad geen lieverdje, maar ik ben niet het monster, dat is het beest in me…” Tári was even stil, keek enkel naar Sasuke. Haar blik nog net zo ijzig en emotieloos als net. Langzaam liet ze haar arm weer langs haar lichaam zakken. Ze knikte kort en zei kalm en rustiger dan ze zelf had verwacht: 'Doe dat alsjeblieft nooit meer. Je liet me schrikken.' Ze schudde haar hoofd wat boos. Haar blik werd weer zachter. 'Dus dat is de reden dat je die boom sloopt?' Terra piepte zacht en sprong van Tári's schouder. Tári negeerde het dier voledig, wat Terra wel prettig leek te vinden. Terra liep naar de boom toe en liep er een paar keer omheen terwijl de Tasmaanse duivel het ding helemaal onderzocht.
Tári liep naar Sasuke en keek hem recht aan. 'Dit klinkt misschien vreemd, maar ik geloof dat al die tijd die we elkaar niet hebben gezien, we toch de zelfde ontwikkeling door hebben gemaakt.' Ze lachte even kil en dacht even aan al het slechte wat ze mee maakte sinds ze hier op SSA was. Ze schudde de gedachtes al snel van zich af, maar ze bleven toch een beetje rond haar heen spoken. 'Er is veel geweest wat ik al die tijd heb meegemaakt..' Ze liep terug naar de boom en ging met haar rug er tegenaan zitten. Ze keek Sasuke even met een glimlach aan.

Het was niet makkelijk jezelf nemen zoals je was, normaal zou je het liefst je beste karaktertrekjes de hoogte in duwen en je slechte eigenschappen de grond induwen zodat ze niet meer zichtbaar waren. Maar hij deed dit niet met woorden maar met trainen. Dat was ook echt alles wat hij deed de laatste tijd: trainen, trainen en trainen. 'Geloof me, dat was het stomste geweest wat je had kunnen doen. Ik weet niet wie hier dan beter weg was gekomen.' Het meisje zette een dikke nek op, het was best begrijpelijk, ieder had zijn eigen soort van verdediging. Sasuke deed het met de vuist, dit meisje dat hem veel te bekend voorkwam deed het met haar mond. Bij sommigen hielpen de vuisten, bij sommigen de grote mond. Het hing er allemaal vanaf hoe de persoon was die voor je stond en het meisje had pech. Sasuke geloofde alleen maar wat hij zag, en op dit moment zag hij nu niet bepaald iets afschrikwekkends. “Misschien, misschien ook niet” mompelde hij nadat hij kort even had gelachen. Dit vond hij gewoonweg geweldig, een conversatie voeren met iemand die hij herkende, maar niet meer wist wie ze was. "Ik overschat mezelf niet, maar onderschat me ook niet. Maar na lang trainen kan ik mijn eigen limieten wel weten." Sprak hij zachtjes. Tári grinnikte even en schudde haar hoofd. 'Jezelf overschatten is op verschillende manieren heel handig, probeer het gewoon eens.' Dat zou hij dus nooit doen, zichzelf overschatten, want dan was de teleurstelling nog groter en dan duwde hij zichzelf gewoon in een put. “Nee want dan ga ik mijn trainingen laten vallen en dan heb ik een probleem geloof ik.” Ze keek hem even vragend aan. Maar Sasuke ging er niet verder op in. Het waren niet haar zaken dat hij een demoon binnenin hem had en hij daar zichzelf elke seconde dat hij een tikkeltje haat lostte, daartegen moest vechten. 'Maar omdat je het zo vriendelijk vraagt, zal ik tenminste net doen alsof ik je een eerlijk antwoord geef; Ik ben vanochtend al wat geïrriteerd uit mijn bed gestapt en alsof die irritaties niet al genoeg waren, ging ook nog eens alles fout.' Ze wende haar blik heel even af. Hij begreep wat ze bedoelde, zo voelde hij zich ook op dit moment, geïrriteerd omdat alles fout liep in zijn leven, het leek er wel op of hij op de een of andere manier alleen maar ongeluk aantrok. Het was net één grote vloek. 'Hebben wij elkaar eerder ontmoet?' Dat vroeg Sasuke zich dus ook serieus af sinds hij haar dus echt ergens van leek te herkennen. Het leek net alsof hij vage flashbacks kreeg sinds hij dit meisje zag. Sasuke wendde zijn blik naar het meisje “Mogelijk, ik lijk je ook ergens van te herkennen" Mompelde hij terwijl zijn ogen weer helemaal zwart werden en hij ook haar bekeek. "Vanwaar zou ik je kennen?" Vroeg hij zachtjes, meer aan zichzelf. Het meisje leek het niet te kunnen laten om te reageren: 'Ik vroeg je volgens mij net het zelfde.' Het enigste wat Sasuke nu deed was gewoon zijn schouders ophalen. Uiteindelijk verloor Sasuke zijn geduld en zei hij: “Tsukuyomi” Zijn ogen werden weer bloedrood en hij begon in het geheugen van het meisje te graven en na een paar seconden vond hij de herinnering. Het was in een kleuterschool dat ze elkaar hadden ontmoet. Tári heette ze en ze was ook werkelijk de enigste die hem ietwat aardig had gevonden en het lef had gehad om een ‘serieuze’ conversatie met hem te hebben. Maar wat kon je op driejarige leeftijd een serieuze conversatie noemen… 'Normaal zou ik dit nooit vragen, of tenminste niet snel, maar hoe heet je?' Haar verbaasde en nieuwsgierige blik keek naar Sasuke en hij reageerde, want hij wist nu wie ze was en dat was eigenlijk wel voor hem iets dat zijn dag helemaal goed maakte. Tári had geluk dat hij echt nu vrij goedgezind was, ze had héél veel geluk. Tári lachte zacht. 'Nooit gedacht dat ik in mijn hele leven nog iemand tegen zou komen die me kent zoals ik ooit was.' Ze schudde haar hoofd en sloot haar ogen. "Ja nu herinner ik het me weer, we hebben samen in de kleuterschool gezeten" Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Tári knikte. Haar blik was nog steeds emotieloos, maar in haar ogen twinkelde kleine pretlichtjes. 'Sasuke Uchiha..' Ze lachte even hard en zei toen plagerig: 'Nooit gedacht blij te zijn jou te zien.' Ze grinnikte nog even, maar stopte toen een tasmaanse duivel achter haar begon te piepen. Sasuke grinnikte “Ik ben ook blij jou te zien, en trouwens, je bent er echt mooi op geworden” Hij had het natuurlijk puur over het uiterlijk want ja, wat kon hij zeggen over het innerlijk… Veel wist hij er nog niet over dus, maar dat zou hij wel vrij snel ondervinden, daar was hij haast honderd procent zeker van. En als hij ergens zeker over was dan was het ook gewoon zo. Tári's ogen werden even groot, maar al snel verscheen er een grijns rond haar lippen. Ze schudde haar hoofd kort en draaide zich om om Terra op te pakken en op haar schouder te zetten. Ja die geschrokken blik had hij overduidelijk gezien en een geamuseerde grijns sierde zijn mond. Ja die geschrokken blik zag er eigenlijk best nog wel schattig uit, maar die gedachte verbande hij al snel uit zijn hoofd. Die gedachten waren echt overbodig op dit moment, hij kon ze missen als kiespijn. 'Terra, Sasuke. Sasuke, Terra.' Zei ze kort, Sasuke’s vinger aaide over het zachte hoofdje van het dier en hij grijnsde. “Aangenaam Terra”
De commentaar over dat hij het nooit had verwacht dat ze hier zou zijn, werd ook positief beantwoord door Tári die dit natuurlijk ook nooit had verwacht. “En wedden dat je me ook gewoon was vergeten? En om eerlijk te zijn, ik was jou ook een beetje vergeten, alhoewel die ene herinnering dat we een kasteel bouwden in de zandbak blijft nu vast wel heel helder in mijn geheugen zitten, daar ben ik zeker van.” Tári grinnikte even. 'Ja, klopt, ik was je een beetje vergeten. Maar hoort dat eigenlijk niet normaal te zijn als je zoveel jaar verder bent?' Ze grijnsde even en mompelde kort: 'Ik hoop dat je het zandkasteel bedoelt wat niet aan het einde van de dag in elkaar was gestort?' Sasuke grijnsde “Nee hetgene dat eindelijk eens bleef staan, maar volgende dag platgetrapt werden door andere medekleuters.” Ja dat waren goede herinneringen die hij echt moest koesteren. Ze waren echt mooi, de herinneringen. 'Wat je net zei, hè, over dat ik er mooier op ben geworden..' Ze keek hem met een wat pijnlijk blik aan. 'Klopt niet helemaal. Niet qua innerlijk tenminste.' Sasuke haalde zijn schouders op, eerst zien dan geloven, dat was zijn motto op dit moment hier. Als ze echt zo’n kreng was moest ze dat maar bewijzen. Maar op dit moment kon hij dat moeilijk geloven. 'Maar ik durf te wedden dat dat andersom ook het geval is.' Ze grinnikte even zacht en liep langs Sasuke. Haar blik gleed op de boom die er eigenlijk niet al te best uitzag. Sasuke keek er lichtjes beschaamd naar, ja die boom stond op het punt om om te vallen. 'Waar ben je eigenlijk mee bezig? Ik neem aan dat je niet probeert het bos op een machinevrije manier te kappen.' Ze wende haar blik nogmaals naar de gemolesteerde boom. 'Het zag er ook niet uit alsof je dat probeerde te doen.' Sasuke’s blik werd hard en zei hij droogjes “Ik was een beetje kwaad”
'Beetje? Beetje erg zul je bedoelen.' Zei Tári en Sasuke haalde zijn schouders op “Er is ook een hoop gebeurd dat me zo gefrusteerd maakt en dan al die frustratie moet er uit.” Zei hij met een iets zachtere blik. 'Waarom train je zo.. Fanatiek?' Haar stem klonk ongerust en Sasuke veegde haar uit de weg zodat een zwarte tattoo op zijn nek zichtbaar werd “Dit is een zegel, en als ik het activeer word ik een demoon. Maar ook, hoe meer haat ik vorm binnenin me, hoe sterker de demoon in me wordt en hoe sneller hij mijn lichaam overneemt, maar nu heb ik hem onder controle. Dus hem oproepen zou normaal gezien géén kwaad kunnen.” Tári hief haar handen en zei wat beledigd: 'Het zal ook niet. Waarom kom ik altijd de vervloekte mensen tegen?!' Hierop reageerde Sasuke niet meer, hij activeerde het zegel en veranderde voor een paar seconden in een demoon. “Dat is dus mijn vloek.” Mompelde hij. “Ik ben inderdaad geen lieverdje, maar ik ben niet het monster, dat is het beest in me…” Tári was even stil, keek enkel naar Sasuke. Al snel veranderde hij weer in zichzelf. Doe dat alsjeblieft nooit meer. Je liet me schrikken.' Ze schudde haar hoofd wat boos. Haar blik werd weer zachter. 'Dus dat is de reden dat je die boom sloopt?' Sasuke knikte “Inderdaad, daarom sloopte ik die boom, om die demoon binnenin me niet hetgene te gunnen dat hem zo krachtig maakt… Haat, haat voedt hem, maakt hem sterker en zorgt ervoor dat het niet makkelijker wordt voor mij om hem in toom te houden.”
Tári liep naar Sasuke en keek hem recht aan. 'Dit klinkt misschien vreemd, maar ik geloof dat al die tijd die we elkaar niet hebben gezien, we toch de zelfde ontwikkeling door hebben gemaakt.' Ze lachte even kil. “Ik denk inderdaad dat je daarin wel gelijk hebt, maar toch verschillen we hoor, daar ben ik zeker van.” Een grijns verscheen op zijn gezicht. 'Er is veel geweest wat ik al die tijd heb meegemaakt..' Ze liep terug naar de boom en ging met haar rug er tegenaan zitten. Ze keek Sasuke even met een glimlach aan. Sasuke ging naast haar zitten en keek haar aan “Ik heb hier ook veel meegemaakt en er zijn veel mensen die ik de nek wil omwringen. Bah…” Zijn gedachten gingen even naar Rhine maar die bande hij al snel weer uit zijn hoofd, ze was het niet waard om aan te denken. “Ik heb hier een vriendin gehad, maar ze controleerde me te hard en verbood me te trainen, ik werd zo razend dat mijn demoon haar bijna had vermoord. Ik had het in zijn plaats ook wel gedaan maar bon… Ik ben dan even op Shadra geweest bij mijn broer Itachi en daarvan heb ik geleerd om me te beheersen en de woede om te zetten in kracht, kracht om me te verzetten tegen dat ding in me.” Zei hij terwijl hij voor zich uitstaarde. Tári kon haar verhaal doen als ze wilde, maar hij vroeg er niet achter, al verraadde zijn ogen dat hij het eigenlijk best wel wilde weten.

(Eennnn ik heb het record verbroken)

Ja, ze moest toegeven dat ze misschien iets te overmoedig was en ja ze moest ook toegeven dat ze zichzelf een tikje overschatte. Maar hoe vaak had haar dat wel niet gered? Inderdaad, bijna altijd. Oke, er waren ook meerdere dingen geweest waarbij het nogal fout was gegaan, maar als ze de twee dingen met elkaar vergeleek, goed en slecht, dan viel het eigenlijk wel mee. Er waren genoeg goed dingen gebeurd, meer dan slechte, dus waarom zou ze zeuren? Blijkbaar kon ze zichzelf goed inschatten. Of.. Dat leek enkel zo.
'Geloof me, dat was het stomste geweest wat je had kunnen doen. Ik weet niet wie hier dan beter weg was gekomen.' Nee, ze zou het nooit leren en ze vond het ook niet erg. Het begon gebruikelijk te worden. De koppigheid en de overschatting. Het hoorde tegenwoordig bij haar gedrag en daar had ze eigenlijk nooit veel aan kunnen veranderen. Ze had altijd gelooft dat je niks kon doen aan je karakter, maar ze had zelf ondervonden dat dat wel degelijk kon. Zowel op de goede, als de slechte manier.
De jongen lachte kort en met een zware toon "Misschien, misschien ook niet.." mompelde hij "Ik overschat mezelf niet, maar onderschat me ook niet. Maar na lang trainen kan ik mijn eigen limieten wel weten." Sprak hij zachtjes. Tári grinnikte even en schudde haar hoofd. 'Jezelf overschatten is op verschillende manieren heel handig, probeer het gewoon eens.' Ze had het niet kunnen laten die opmerking te maken, bovendien was het de waarheid in haar ogen. Het hielp en dat kon ze onmogelijk ontkennen. Het had haar altijd geholpen en het zou haar altijd helpen. Ze zou altijd blijven denken dat het beter was jezelf te voerschatten dan jezelf te onderschatten. Je had gelijk als je zei dat ze dat ook nooit had geprobeerd, maar goed, ze wilde het ook nooit proberen. Zo moeilijk kon dat toch niet te begrijpen zijn, wel?
“Nee want dan ga ik mijn trainingen laten vallen en dan heb ik een probleem geloof ik.” Ze keek hem even vragend aan, maar besloot niks te vragen. Vreemd genoeg leek de belangstelling niet zo heel erg veel te zijn op dit moment. Ze was meer bezig met het feit dat ze hem ergens van leek te kennen, maar echt geen moment kon bedenken waarvan..
'Maar omdat je het zo vriendelijk vraagt, zal ik tenminste net doen alsof ik je een eerlijk antwoord geef; Ik ben vanochtend al wat geïrriteerd uit mijn bed gestapt en alsof die irritaties niet al genoeg waren, ging ook nog eens alles fout.' Ze wende haar blik heel even af. 'De laatste tijd..' Mompelde ze in zichzelf. Alles ging fout en dan ook echt goed fout, maar oké, het was vast weer zo een idiote leer ontwikkeling, die ze eigenlijk al veel te vaak had gehad. Ze had veel te vaak gehad dat ze de zelfde leerprocedure opnieuw moest doen. Omdat ze zelf niet tevreden was of omdat haar omgeving niet tevreden was. Oke, ze trok zich weinig aan van de mening van andere, maar het had wel invloed op haar, hoe weinig ook. Ze baalde ervan, maar wat kon ze er eigenlijk aan doen? Inderdaad, niks, niks en nog eens niks. Wilde ze er wat aan doen? Nee, ze vond het prima dat haar omgeving niet heel veel invloed op haar had. Ze moest toegeven dat de laatste tijd meer mensen invloed op haar begonnen te krijgen, maar nog steeds was het weinig, te weinig voor echte veranderingen.
'Hebben wij elkaar eerder ontmoet?' Ze draaide haar hoofd heel ietsje en bekeek de jongen van top tot teen. Nee, volgens haar niet, maar de laatste tijd was er zoveel gebeurd dat ze het niet eens vreemd zou vinden als ze zich het niet eens meer herinnerde. Ze dacht goed na, nogmaals en nogmaals. Ook al deed ze het snel overnieuw en maakte ze zichzelf gek door telkens de zelfde vraag te herhalen, ze wilde een antwoord, zo vreemd was dat toch eigenlijk niet? Oke, ze verwachtte niet dat de jongen haar meteen een antwoord kon geven, maar ergens hoopte ze dat ook niet. De jongen wende zijn blik naar Tári. "Mogelijk, ik lijk je ook ergens van te herkennen" Mompelde hij terwijl zijn ogen weer helemaal zwart werden en hij ook haar bekeek. "Vanwaar zou ik je kennen?" Vroeg hij zachtjes, meer aan zichzelf. Tári kon het niet laten even te grijnzen. 'Ik vroeg je volgens mij net het zelfde.' Ze negeerde het feit dat hij het meer tegen zichzelf had. Ze had de opmerking gewoon moeten maken. De jonge haalde lichtjes zijn schouders op. Ze begreep de simpele reactie van de jonge, al was het ergens frustrerend. Het was ergens frustrerend dat hij geen echt antwoord gaf, maar ze kon er mee leven. Het was niet meteen zo dat ze er knettergek van werd. Vreemd genoeg was al die onrust van toen ze besloten had naar het duistere bos te gaan, verdwenen. Gelukkig eigenlijk.
Tári keek even naar de slang en deed toen haar tong tussen haar tanden om dan te blazen. Een redelijk schel geluid galmde door het bos en zonder zich af te vragen of het wel gehoord was door de goede oren, keek ze de jongen weer aan. De ogen van de jongen werden opnieuw rood en hij mompelde: "Tsukuyomi" Tári's ogen werden groot toen ze besefte dat ze nog niet eens zo lang geleden het zelfde had gezien. De rode ogen.. Het was niet meteen deze jongen die ze in gedachte had. Ze klemde haar kiezen op elkaar bij de gedachte aan Itachi. Ze schudde kort haar hoofd. Nee, deze jongen deed haar er ergens wel aan denken, maar dat was niet waarvan ze hem dacht te kennen. Deze jongen was iemand apart, iemand die ze niet kon vergelijken met een ander, al begreep ze zelf ook niet waarom.
Het duurde niet lang voordat een oude herinnering door haar hoofd spookte. Een niet heel erge grote klas, haar peuterklas.. Ze keek de jongen wat verbaasd aan en vroeg: 'Normaal zou ik dit nooit vragen, of tenminste niet snel, maar hoe heet je?' Ze was nieuwsgierig en dat werd enkel sterker nu ze zich die peuterklas kon herinneren. "Sasuke Uchiha is mijn naam.." Mompelde hij. Tári herhaalde de naam in haar hoofd en grinnikte kort. "En volgens mij ben jij Tári, klopt dat?" Werd er aan haar gevraagd met een lichte glimlach. Tári lachte zacht. 'Nooit gedacht dat ik in mijn hele leven nog iemand tegen zou komen die me kent zoals ik ooit was.' Ze schudde haar hoofd en sloot haar ogen. "Ja nu herinner ik het me weer, we hebben samen in de kleuterschool gezeten" Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Tári knikte. Haar blik was nog steeds emotieloos, maar in haar ogen twinkelde kleine pretlichtjes. 'Sasuke Uchiha..' Ze lachte even hard en zei toen plagerig: 'Nooit gedacht blij te zijn jou te zien.' Ze grinnikte nog even, maar stopte toen ze een verbaasde piep hoorde achter zich. Ze draaide haar hoofd iets en glimlachte naar de Tasmaanse duivel die blijkbaar meteen had gereageerd op het fluitje.
“Ik ben ook blij jou te zien, en trouwens, je bent er echt mooi op geworden” Een lach verliet zijn mond. Tári's ogen werden even groot, maar al snel verscheen er een grijns rond haar lippen. Ze schudde haar hoofd kort en draaide zich om om Terra op te pakken en op haar schouder te zetten. Ze hoopte ergens dat het niet opgevallen was dat ze was geschrokken van Sasukes worden, maar die kans was heel klein. 'Terra, Sasuke. Sasuke, Terra.' Zei ze kort, niet in staat meer uitleg te geven aan het dier. “Aangenaam Terra” zei Sasuke lichtelijk grijnzend. Tári keek even vragend naar Sasuke, maar stelde niet de vraag die in haar opkwam. Ze stelde hem niet de vraag of alles goed met hem ging, ze stelde hem niet de vraag of hij het naar zijn zin had hier. Vreemd genoeg kon ze het niet. Er spookte veel te veel door haar heen. Waaronder ook de vraag hoe het ooit mogelijk was dat ze hier allebei op school zaten.
“Ja amai Tári, dit had ik nooit verwacht, ik had echt niet verwacht dat ik jou hier, op SSA zou tegenkomen. Dit heeft wel een beetje mijn dag opgefleurd” Tári lachte even en schudde haar hoofd. 'Dat geldt voor jou ook. Persoonlijk had ik iedereen, behalve jou hier verwacht.' Als ze eerlijk was, moest ze toegeven dat ze hem wel een klein beetje vergeten was. Ze wist nog wie hij was en hoe hun schooltijd samen was geweest, maar ze dacht eigenlijk zelden aan hem. Ze was hem, zoals de rest uit haar kleutertijd, wel een beetje vergeten. Al was ze ervan overtuigd dat dit onmogelijk was. Sasuke Uchiha vergeten.
Sasuke lachte “En wedden dat je me ook gewoon was vergeten? En om eerlijk te zijn, ik was jou ook een beetje vergeten, alhoewel die ene herinnering dat we een kasteel bouwden in de zandbak blijft nu vast wel heel helder in mijn geheugen zitten, daar ben ik zeker van.” Tári grinnikte even. 'Ja, klopt, ik was je een beetje vergeten. Maar hoort dat eigenlijk niet normaal te zijn als je zoveel jaar verder bent?' Ze grijnsde even en mompelde kort: 'Ik hoop dat je het zandkasteel bedoelt wat niet aan het einde van de dag in elkaar was gestort?' Het was niet heel vaak voorgekomen dat ze samen een zandkasteel hadden gebouwd, maar als ze het deden, stortte hij meestal aan het einde in. Ze was dan ook heel trots geweest toen er eindelijk eentje was blijven staan. Om eerlijk te zijn snapte ze niet dat ze daar toen zo vrolijk over kon zijn geweest.
Ze sloeg haar ogen even neer en zei wat beschaamd: 'Wat je net zei, hè, over dat ik er mooier op ben geworden..' Ze keek hem met een wat pijnlijk blik aan. 'Klopt niet helemaal. Niet qua innerlijk tenminste.' Ze gaf het inderdaad nooit toe, maar ook zij wist heel goed dat ze een kreng was. Ze wist heel erg goed dat ze gemeen en egoïstisch was. Ze wist dat ze niet meteen een super vriend was en dat de kans er ook wel eens kon zijn dat ze alles en iedereen gewoon in de steek liet. Oke, dat zou niet snel gebeuren, maar die mogelijkheid was er wel.. Ze kon het niet laten daaraan te denken. Een vragende blik verscheen op Sasukes gelaat, maar hij vroeg niet wat er in hem opkwam. Tári besloot er ook niet naar te vragen, hij zou zelf wel weten wat hij wel en niet kon of wilde vragen. Bovendien, hij zou er vast nog wel eens achter komen. Dat was gewoon iets wat vast stond.
'Maar ik durf te wedden dat dat andersom ook het geval is.' Ze grinnikte even zacht en liep langs Sasuke. Haar blik gleed op de boom die er eigenlijk niet al te best uitzag. Eigenlijk leek het net of het ding ieder moment kon gaan vallen. Ze liet haar hand even over de stam glijden en keek Terra kort aan. De Tasmaanse duivel piepte amper hoorbaar en hief haar snuit de lucht in. Tári knikte kort en draaide zich om naar Sasuke. 'Waar ben je eigenlijk mee bezig? Ik neem aan dat je niet probeert het bos op een machinevrije manier te kappen.' Ze wende haar blik nogmaals naar de boom. 'Het zag er ook niet uit alsof je dat probeerde te doen.' Ze wist dat ze nu eigenlijk verraadde dat ze hem had gezien, dat ze hem een soort van in de gaten had gehouden. Sasuke’s blik werd weer harder. “Ik was een beetje kwaad” Tári trok haar wenkbrauwen op en keek vluchtig naar de boom. 'Beetje? Beetje erg zul je bedoelen.' Ook zij vond het heerlijk de bomen hier te mishandelen als ze boos was, maar dan kreeg ze het nog niet voor elkaar een boom half zo ver als dit te slopen. Sasuke haalde zijn schouders op “Er is ook een hoop gebeurd dat me zo gefrusteerd maakt en dan al die frustratie moet er uit.” Zei hij met een iets zachtere blik. Ze was blij dat hij tenminste doorhad dat dit niet een beetje te noemen was. Ze draaide zich helemaal naar hem om en vroeg enigszins bezorgd: 'Waarom train je zo.. Fanatiek?' Sasuke’s blik verzachte weer en hij veegde haar uit de weg zodat een zwarte tattoo op zijn nek zichtbaar werd “Dit is een zegel, en als ik het activeer word ik een demoon. Maar ook, hoe meer haat ik vorm binnenin me, hoe sterker de demoon in me wordt en hoe sneller hij mijn lichaam overneemt, maar nu heb ik hem onder controle. Dus hem oproepen zou normaal gezien géén kwaad kunnen.” Tári hief haar handen en zei wat beledigd: 'Het zal ook niet. Waarom kom ik altijd de vervloekte mensen tegen?!' Pas toen ze dat gezegd had, drong tot haar door dat Sasuke zijn vest uit had getrokken en hij drukte zijn vinger op het zegel, om dan zijn vinger een kwartslag te draaien. Hij zakte neer op de grond en zijn huid werd donkerder. Zijn haar werd langer en demonenvleugels in de vorm van handen groeiden uit zijn rug, zijn handen werden klauwen. Tári klemde haar kaken op elkaar. Haar blik werd wat ijzig en uit automatisme ging haar hand naar de riem die ze zoals altijd om had. Hij keek haar met een lichte grijns aan. Een stervormige zwarte vorm verscheen op zijn neus en zijn ogen waren gewoon compleet zwart. Zijn klauw ging weer naar zijn nek en hij werd weer zichzelf. “Dat is dus mijn vloek.” Mompelde hij. “Ik ben inderdaad geen lieverdje, maar ik ben niet het monster, dat is het beest in me…” Tári was even stil, keek enkel naar Sasuke. Haar blik nog net zo ijzig en emotieloos als net. Langzaam liet ze haar arm weer langs haar lichaam zakken. Ze knikte kort en zei kalm en rustiger dan ze zelf had verwacht: 'Doe dat alsjeblieft nooit meer. Je liet me schrikken.' Ze schudde haar hoofd wat boos. Haar blik werd weer zachter. 'Dus dat is de reden dat je die boom sloopt?' Terra piepte zacht en sprong van Tári's schouder. Tári negeerde het dier voledig, wat Terra wel prettig leek te vinden. Terra liep naar de boom toe en liep er een paar keer omheen terwijl de Tasmaanse duivel het ding helemaal onderzocht.
Sasuke knikte “Inderdaad, daarom sloopte ik die boom, om die demoon binnenin me niet hetgene te gunnen dat hem zo krachtig maakt… Haat, haat voedt hem, maakt hem sterker en zorgt ervoor dat het niet makkelijker wordt voor mij om hem in toom te houden.” Tári kon enkel erover na denken. Ze had werkelijk geen idee wat ze kon zeggen, ze wist het echt niet. Tári liep naar Sasuke en keek hem recht aan. 'Dit klinkt misschien vreemd, maar ik geloof dat al die tijd die we elkaar niet hebben gezien, we toch de zelfde ontwikkeling door hebben gemaakt.' Ze lachte even kil en dacht even aan al het slechte wat ze mee maakte sinds ze hier op SSA was. Ze schudde de gedachtes al snel van zich af, maar ze bleven toch een beetje rond haar heen spoken. “Ik denk inderdaad dat je daarin wel gelijk hebt, maar toch verschillen we hoor, daar ben ik zeker van.” Een grijns verscheen op zijn gezicht. Tári knikte. Ja, ze waren verschillend, daarvoor hoefde ze niet eens te weten hoe hij nu was. Dat was gewoon iets wat vast stond. Als ze ooit iemand tegen zou komen die te vergelijken was met haar, dan zou ze die persoon een prijs geven.
'Er is veel geweest wat ik al die tijd heb meegemaakt..' Ze liep terug naar de boom en ging met haar rug er tegenaan zitten. Ze keek Sasuke even met een glimlach aan. Sasuke ging naast haar zitten en keek haar aan “Ik heb hier ook veel meegemaakt en er zijn veel mensen die ik de nek wil omwringen. Bah…” Tári grinnikte kort, maar zei niks. “Ik heb hier een vriendin gehad, maar ze controleerde me te hard en verbood me te trainen, ik werd zo razend dat mijn demoon haar bijna had vermoord. Ik had het in zijn plaats ook wel gedaan maar bon… Ik ben dan even op Shadra geweest bij mijn broer Itachi en daarvan heb ik geleerd om me te beheersen en de woede om te zetten in kracht, kracht om me te verzetten tegen dat ding in me.” Zei hij terwijl hij voor zich uit staarde. Tári sloot haar ogen even. 'Itachi.. Ik zou hem nog steeds moeten bedanken..' Mompelde ze in zichzelf. Ze was hem, of ze wilde of niet, dankbaar. Tári lachte even en opende haar ogen. Ze keek strak voor zich uit. Haar ogen leken naar het niets te staren en als je recht voor haar zou zitten zou het lijken alsof ze nooit iets had meegemaakt, alsof ze niemand was. Haar blik was veel te leeg vergeleken met normaal. 'Sinds ik hier ben, kom ik dagelijks mensen tegen die me het liefst afmaken. Je had gelijk toen je zei dat het vrij stom is om te overschat te zijn, dat heb ik hier wel geleerd, met een gevolg van ongeveer anderhalve maand. Een maand lang niet normaal kunnen lopen staat niet echt in mijn lijstje van beste tijd ooit.' Haar blik werd hatelijk bij de gedachte aan die ene dag en de razernij was duidelijk af te lezen aan haar gezicht, ook al bleef haar blik leeg. 'Jij haat mensen die je hebt ontmoet, ik haat mezelf.. Ik ben de laatste tijd alles behalve slim bezig. Ik kom oude vrienden tegen en maak de nieuwe kapot.' Ze liet haar hand even door haar haar glijden en schudde haar hoofd. 'Ik kan mezelf wel ophangen.' De woede die de reden was geweest dat ze hierheen was gegaan borrelde weer langzaam op. Ze stond op en deed twee stappen naar voren. 'Ik lijk wel alles kapot te maken wat ik ooit had of heb. Mensen die ik dolgraag zou zien, zou spreken, lijken me volledig te ontlopen en..' Ze stopte even. Ze doelde op Wendy. Ze bleef zich maar zorgen maken, niet heel fijn, maar vreemd genoeg had ze er ergens waardering voor. Ze dacht ze tenminste niet telkens aan de fouten die zij had gemaakt.
Ze klemde haar kaken op elkaar en sloot haar ogen. Uit pure woede jegens zichzelf pakte ze een van haar messen en gooide ze het met volle kracht in een van de bomen. Het ding maakte een zacht geluid terwijl het heen en weer bewoog in de boom. Ze opende haar ogen en haalde diep adem. 'Ben ik de enige, of heb jij ook wel eens van die momenten dat je werkelijk alles fout doet?' Ze draaide zich om en keek Sasuke aan. Haar blik was niet meer leeg, maar ijzig en kil. Terra maakte een zacht geluidje en liep naar haar bazin toe. Het dier zette haar voorpoten tegen Tári's benen en keek haar bazin vragend aan. Tári negeerde Terra volledig, had even geen oog voor het diertje dat haar alleen maar wilde helpen. Ze wilde wel, maar ze was nu gewoon te nieuwsgierig naar Sasukes reactie.

'Maar ik durf te wedden dat dat andersom ook het geval is.' Ze grinnikte even zacht en liep langs Sasuke. Haar blik gleed op de boom die er eigenlijk niet al te best uitzag. Sasuke keek er lichtjes beschaamd naar, ja die boom stond op het punt om om te vallen. 'Waar ben je eigenlijk mee bezig? Ik neem aan dat je niet probeert het bos op een machinevrije manier te kappen.' Ze wende haar blik nogmaals naar de gemolesteerde boom. 'Het zag er ook niet uit alsof je dat probeerde te doen.' Sasuke’s blik werd hard en zei hij droogjes “Ik was een beetje kwaad”
'Beetje? Beetje erg zul je bedoelen.' Zei Tári en Sasuke haalde zijn schouders op “Er is ook een hoop gebeurd dat me zo gefrusteerd maakt en dan al die frustratie moet er uit.” Zei hij met een iets zachtere blik. 'Waarom train je zo.. Fanatiek?' Haar stem klonk ongerust en Sasuke veegde haar uit de weg zodat een zwarte tattoo op zijn nek zichtbaar werd “Dit is een zegel, en als ik het activeer word ik een demoon. Maar ook, hoe meer haat ik vorm binnenin me, hoe sterker de demoon in me wordt en hoe sneller hij mijn lichaam overneemt, maar nu heb ik hem onder controle. Dus hem oproepen zou normaal gezien géén kwaad kunnen.”
'Het zal ook niet. Waarom kom ik altijd de vervloekte mensen tegen?!' zei Tári maar Sasuke was al verandert in de demoon. “Dat is dus mijn vloek.” Mompelde hij. “Ik ben inderdaad geen lieverdje, maar ik ben niet het monster, dat is het beest in me…” Tári was even stil, keek enkel naar Sasuke. Al snel veranderde hij weer in zichzelf. Doe dat alsjeblieft nooit meer. Je liet me schrikken.' Ze schudde haar hoofd wat boos. Haar blik werd weer zachter. 'Dus dat is de reden dat je die boom sloopt?' Sasuke knikte “Inderdaad, daarom sloopte ik die boom, om die demoon binnenin me niet hetgene te gunnen dat hem zo krachtig maakt… Haat, haat voedt hem, maakt hem sterker en zorgt ervoor dat het niet makkelijker wordt voor mij om hem in toom te houden.”
Tári liep naar Sasuke en keek hem recht aan. 'Dit klinkt misschien vreemd, maar ik geloof dat al die tijd die we elkaar niet hebben gezien, we toch de zelfde ontwikkeling door hebben gemaakt.' Ze lachte even kil. “Ik denk inderdaad dat je daarin wel gelijk hebt, maar toch verschillen we hoor, daar ben ik zeker van.” Een grijns verscheen op zijn gezicht. 'Er is veel geweest wat ik al die tijd heb meegemaakt..' Ze liep terug naar de boom en ging met haar rug er tegenaan zitten. Ze keek Sasuke even met een glimlach aan. Sasuke ging naast haar zitten en keek haar aan “Ik heb hier ook veel meegemaakt en er zijn veel mensen die ik de nek wil omwringen. Bah…” Zijn gedachten gingen even naar Rhine maar die bande hij al snel weer uit zijn hoofd, ze was het niet waard om aan te denken. “Ik heb hier een vriendin gehad, maar ze controleerde me te hard en verbood me te trainen, ik werd zo razend dat mijn demoon haar bijna had vermoord. Ik had het in zijn plaats ook wel gedaan maar bon… Ik ben dan even op Shadra geweest bij mijn broer Itachi en daarvan heb ik geleerd om me te beheersen en de woede om te zetten in kracht, kracht om me te verzetten tegen dat ding in me.” Zei hij terwijl hij voor zich uitstaarde. Tári kon haar verhaal doen als ze wilde, maar hij vroeg er niet achter, al verraadde zijn ogen dat hij het eigenlijk wel wilde weten. Tári sloot haar ogen even. 'Itachi.. Ik zou hem nog steeds moeten bedanken..' Sasuke kon het niet laten eens goed te lachen. “Voor wat moet je hem bedanken en je kent hem?” zei hij met een lichte geamuseerde grijns. Dus ze kende zijn broer, handig weetje en eigenlijk ook best grappig, het was leuk om te weten dat Itachi en Tari elkaar kenden. Zo was het eigenlijk makkelijker voor hem en ook makkelijker voor haar, allesinds dat dacht hij toch. Zo dacht hij er tenminste over. 'Sinds ik hier ben, kom ik dagelijks mensen tegen die me het liefst afmaken. Je had gelijk toen je zei dat het vrij stom is om te overschat te zijn, dat heb ik hier wel geleerd, met een gevolg van ongeveer anderhalve maand. Een maand lang niet normaal kunnen lopen staat niet echt in mijn lijstje van beste tijd ooit.' Sasuke knikte, zo had hij zich ook een tijd gevoeld. Er waren mensen die hem inderdaad dood wilden, Sasori, Roakes, Shauni. De ene had hij bijna vermoord, de ander in de modder geduwd omdat ze geen respect had voor anderen. Maar hij had wel gelijk gehad bij die playster. 'Jij haat mensen die je hebt ontmoet, ik haat mezelf.. Ik ben de laatste tijd alles behalve slim bezig. Ik kom oude vrienden tegen en maak de nieuwe kapot.' Ze liet haar hand even door haar haar glijden en schudde haar hoofd. 'Ik kan mezelf wel ophangen.' Sasuke schudde zijn hoofd en zijn hand ging naar haar schouder en hij klopte er eventjes zachtjes op “Niet doen zou ik zo zeggen.” Dat was het enigste wat hij zei, niemand mocht dood, maar ja, hij had veel fouten begaan die niet te vergeven vielen en dat wist hij goed genoeg. Het was alleen zo pijnlijk er mee te leren leven dat je niet zo’n lieverdje was als de normale mens. Hij was helemaal niet perfect en hij leerde er ook me leven, want zo was het nu eenmaal. Ze stond op en deed twee stappen naar voren. 'Ik lijk wel alles kapot te maken wat ik ooit had of heb. Mensen die ik dolgraag zou zien, zou spreken, lijken me volledig te ontlopen en..' Ze stopte even. Sasuke stond op en ging achter haar staan. “Waarom zouden ze je ontlopen, tot nu toe ben je echt een lieve meid, naar mijn normen natuurlijk en dan ben je natuurlijk super evil. That’s my type actually..” Het laatste zinnetje was abnormaal stil gesproken sinds hij toen besefte dat hij iets compleet verkeerd zei. Maar toch voelde hij rare dingen in zijn buik waarvan hij goed genoeg wist wat het was… Maar hij wilde er niet aan toegeven, nu niet, nooit niet. Ze opende haar ogen en haalde diep adem. 'Ben ik de enige, of heb jij ook wel eens van die momenten dat je werkelijk alles fout doet?' Ze draaide zich om en keek Sasuke aan. “Ik heb een wijf in de modder gesmeten, ik heb mijn ex half vermoord, ik heb dan haar beste vriend in brand gestoken, ehm… Wat doe ik niet verkeerd? Daarmee heb ik wat gemakkelijker denk ik” zei hij voor hij het meest impulsiefste deed wat hij ooit in zijn leven zou doen. Hij naderde Tari en omhelsde haar, gewoon hij omhelsde haar. Er was niet echt een rede, hij deed het gewoon, ook zou hij er zich niet voor verontschuldigen. Na een tijdje loste hij de greep en hij keek Tari aan, zijn hart bonsde in zijn keel en ook slikte hij krampachtig dit weg. Waarom moest dit altijd op de meest onmogelijkste manieren gebeuren? Waarom persé nu? Kon het niet wat later? Maar voorlopig zou hij er over zwijgen, maar hij kon het haast niet houden, hij zou het eigenlijk moeten zeggen, maar hoe moest hij dat dan zeggen? Zo gewoon droogjes? Of zou hij compleet tilt slaan? Vast het tweede, hij snapte het niet goed meer en ook begon hij nog eens droogweg te blozen ook nog. Sasuke draaide zich om en hij staarde dan naar de gemolesteerde boom. Dit moest ophouden… Nu.

'Maar ik durf te wedden dat dat andersom ook het geval is.' Ze grinnikte even zacht en liep langs Sasuke. Haar blik gleed op de boom die er eigenlijk niet al te best uitzag. Eigenlijk leek het net of het ding ieder moment kon gaan vallen. Ze liet haar hand even over de stam glijden en keek Terra kort aan. De Tasmaanse duivel piepte amper hoorbaar en hief haar snuit de lucht in. Tári knikte kort en draaide zich om naar Sasuke. 'Waar ben je eigenlijk mee bezig? Ik neem aan dat je niet probeert het bos op een machinevrije manier te kappen.' Ze wende haar blik nogmaals naar de boom. 'Het zag er ook niet uit alsof je dat probeerde te doen.' Ze wist dat ze nu eigenlijk verraadde dat ze hem had gezien, dat ze hem een soort van in de gaten had gehouden. Sasuke’s blik werd weer harder. “Ik was een beetje kwaad” Tári trok haar wenkbrauwen op en keek vluchtig naar de boom. 'Beetje? Beetje erg zul je bedoelen.' Ook zij vond het heerlijk de bomen hier te mishandelen als ze boos was, maar dan kreeg ze het nog niet voor elkaar een boom half zo ver als dit te slopen. Sasuke haalde zijn schouders op “Er is ook een hoop gebeurd dat me zo gefrusteerd maakt en dan al die frustratie moet er uit.” Zei hij met een iets zachtere blik. Ze was blij dat hij tenminste doorhad dat dit niet een beetje te noemen was. Ze draaide zich helemaal naar hem om en vroeg enigszins bezorgd: 'Waarom train je zo.. Fanatiek?' Sasuke’s blik verzachte weer en hij veegde haar uit de weg zodat een zwarte tattoo op zijn nek zichtbaar werd “Dit is een zegel, en als ik het activeer word ik een demoon. Maar ook, hoe meer haat ik vorm binnenin me, hoe sterker de demoon in me wordt en hoe sneller hij mijn lichaam overneemt, maar nu heb ik hem onder controle. Dus hem oproepen zou normaal gezien géén kwaad kunnen.” Tári hief haar handen en zei wat beledigd: 'Het zal ook niet. Waarom kom ik altijd de vervloekte mensen tegen?!' Pas toen ze dat gezegd had, drong tot haar door dat Sasuke zijn vest uit had getrokken en hij drukte zijn vinger op het zegel, om dan zijn vinger een kwartslag te draaien. Hij zakte neer op de grond en zijn huid werd donkerder. Zijn haar werd langer en demonenvleugels in de vorm van handen groeiden uit zijn rug, zijn handen werden klauwen. Tári klemde haar kaken op elkaar. Haar blik werd wat ijzig en uit automatisme ging haar hand naar de riem die ze zoals altijd om had. Hij keek haar met een lichte grijns aan. Een stervormige zwarte vorm verscheen op zijn neus en zijn ogen waren gewoon compleet zwart. Zijn klauw ging weer naar zijn nek en hij werd weer zichzelf. “Dat is dus mijn vloek.” Mompelde hij. “Ik ben inderdaad geen lieverdje, maar ik ben niet het monster, dat is het beest in me…” Tári was even stil, keek enkel naar Sasuke. Haar blik nog net zo ijzig en emotieloos als net. Langzaam liet ze haar arm weer langs haar lichaam zakken. Ze knikte kort en zei kalm en rustiger dan ze zelf had verwacht: 'Doe dat alsjeblieft nooit meer. Je liet me schrikken.' Ze schudde haar hoofd wat boos. Haar blik werd weer zachter. 'Dus dat is de reden dat je die boom sloopt?' Terra piepte zacht en sprong van Tári's schouder. Tári negeerde het dier voledig, wat Terra wel prettig leek te vinden. Terra liep naar de boom toe en liep er een paar keer omheen terwijl de Tasmaanse duivel het ding helemaal onderzocht.
Sasuke knikte “Inderdaad, daarom sloopte ik die boom, om die demoon binnenin me niet hetgene te gunnen dat hem zo krachtig maakt… Haat, haat voedt hem, maakt hem sterker en zorgt ervoor dat het niet makkelijker wordt voor mij om hem in toom te houden.” Tári kon enkel erover na denken. Ze had werkelijk geen idee wat ze kon zeggen, ze wist het echt niet. Tári liep naar Sasuke en keek hem recht aan. 'Dit klinkt misschien vreemd, maar ik geloof dat al die tijd die we elkaar niet hebben gezien, we toch de zelfde ontwikkeling door hebben gemaakt.' Ze lachte even kil en dacht even aan al het slechte wat ze mee maakte sinds ze hier op SSA was. Ze schudde de gedachtes al snel van zich af, maar ze bleven toch een beetje rond haar heen spoken. “Ik denk inderdaad dat je daarin wel gelijk hebt, maar toch verschillen we hoor, daar ben ik zeker van.” Een grijns verscheen op zijn gezicht. Tári knikte. Ja, ze waren verschillend, daarvoor hoefde ze niet eens te weten hoe hij nu was. Dat was gewoon iets wat vast stond. Als ze ooit iemand tegen zou komen die te vergelijken was met haar, dan zou ze die persoon een prijs geven.
'Er is veel geweest wat ik al die tijd heb meegemaakt..' Ze liep terug naar de boom en ging met haar rug er tegenaan zitten. Ze keek Sasuke even met een glimlach aan. Sasuke ging naast haar zitten en keek haar aan “Ik heb hier ook veel meegemaakt en er zijn veel mensen die ik de nek wil omwringen. Bah…” Tári grinnikte kort, maar zei niks. “Ik heb hier een vriendin gehad, maar ze controleerde me te hard en verbood me te trainen, ik werd zo razend dat mijn demoon haar bijna had vermoord. Ik had het in zijn plaats ook wel gedaan maar bon… Ik ben dan even op Shadra geweest bij mijn broer Itachi en daarvan heb ik geleerd om me te beheersen en de woede om te zetten in kracht, kracht om me te verzetten tegen dat ding in me.” Zei hij terwijl hij voor zich uit staarde. Tári sloot haar ogen even. 'Itachi.. Ik zou hem nog steeds moeten bedanken..' Mompelde ze in zichzelf. Ze was hem, of ze wilde of niet, dankbaar. Tári lachte even en opende haar ogen. Ze keek strak voor zich uit. Haar ogen leken naar het niets te staren en als je recht voor haar zou zitten zou het lijken alsof ze nooit iets had meegemaakt, alsof ze niemand was. Haar blik was veel te leeg vergeleken met normaal. Sasuke kon het niet laten eens goed te lachen. “Voor wat moet je hem bedanken en je kent hem?” zei hij met een lichte geamuseerde grijns. Tári grinnikte even en knikte toen. ‘Ja, ik ken hem. Ik wilde wraak na wat er gebeurd was in dit bos.’ Ze zei met een rede niet wat er precies gebeurd was, maar eigenlijk zou het haar ook niet eens zoveel verbazen als Sasuke er niet eens om zou vragen. ‘De enige manier die ik kon bedenken om mijn wraak echt zoet te laten worden, was het leerlingendossier. Ik ben naar het kantoor van master Savador gegaan, brak in en begon te zoeken naar dat verdomde dossier. Als je broer toen niet binnen was gekomen, had ik het waarschijnlijk niet gevonden voordat Savador me had betrapt. Daar ben ik hem onder andere dankbaar voor.’ Ze ging geen moeite doen om hem alles uit te leggen. Wraak had ze nog niet kunnen nemen, maar ze had gezworen dat hoe langer het duurde, hoe groter die wraakactie zou worden. Ze had al een klein plan, maar ze was ervan overtuigd, dat hoe verder het zou komen, hoe groter dat plan zou worden. Het moest wel een groot plan worden, anders kon ze het simpel weg niet links laten liggen.
'Sinds ik hier ben, kom ik dagelijks mensen tegen die me het liefst afmaken. Je had gelijk toen je zei dat het vrij stom is om te overschat te zijn, dat heb ik hier wel geleerd, met een gevolg van ongeveer anderhalve maand. Een maand lang niet normaal kunnen lopen staat niet echt in mijn lijstje van beste tijd ooit.' Haar blik werd hatelijk bij de gedachte aan die ene dag en de razernij was duidelijk af te lezen aan haar gezicht, ook al bleef haar blik leeg. 'Jij haat mensen die je hebt ontmoet, ik haat mezelf.. Ik ben de laatste tijd alles behalve slim bezig. Ik kom oude vrienden tegen en maak de nieuwe kapot.' Ze liet haar hand even door haar haar glijden en schudde haar hoofd. 'Ik kan mezelf wel ophangen.' De woede die de reden was geweest dat ze hierheen was gegaan borrelde weer langzaam op. Sasuke schudde zijn hoofd en zijn hand ging naar haar schouder en hij klopte er eventjes zachtjes op “Niet doen zou ik zo zeggen.” Tári keek hem even aan en glimlachte, maar gaf er geen reactie op. Hij had geen idee wat ze aan had gericht. Misschien was het bij iedereen wel zo, dat ze minimaal een keer in het leven iemand moesten kwetsen tot op het bot, maar het leek alsof zij de enige hier was die enigszins wist wat het was om iemands hart echt te breken. Dat zouden waarschijnlijk maar weinig mensen kunnen zeggen, maar dat was haar mening.
Ze stond op en deed twee stappen naar voren. 'Ik lijk wel alles kapot te maken wat ik ooit had of heb. Mensen die ik dolgraag zou zien, zou spreken, lijken me volledig te ontlopen en..' Ze stopte even. Ze doelde op Wendy. Ze bleef zich maar zorgen maken, niet heel fijn, maar vreemd genoeg had ze er ergens waardering voor. Ze dacht ze tenminste niet telkens aan de fouten die zij had gemaakt. “Waarom zouden ze je ontlopen, tot nu toe ben je echt een lieve meid, naar mijn normen natuurlijk en dan ben je natuurlijk super evil. That’s my type actually..” Het laatste zinnetje was abnormaal stil gesproken. Tári negeerde wat hij als laatste zei, al had ze het wel gehoord. Ze begreep zelf ook wel dat hij het niet voor niets zachter zei. Als ze eerlijk was wilde ze er ook niks op zeggen, ze wilde ontkennen dat ze het gehoord had. Da was eigenlijk de enige manier op dit moment voor haar om zijn woorden totaal te negeren, net doen alsof ze het niet had gehoord. Liegen kon en deed ze toch wel.
Ze klemde haar kaken op elkaar en sloot haar ogen. Uit pure woede jegens zichzelf pakte ze een van haar messen en gooide ze het met volle kracht in een van de bomen. Het ding maakte een zacht geluid terwijl het heen en weer bewoog in de boom. Ze opende haar ogen en haalde diep adem. 'Ben ik de enige, of heb jij ook wel eens van die momenten dat je werkelijk alles fout doet?' Ze draaide zich om en keek Sasuke aan. Haar blik was niet meer leeg, maar ijzig en kil. Terra maakte een zacht geluidje en liep naar haar bazin toe. Het dier zette haar voorpoten tegen Tári's benen en keek haar bazin vragend aan. Tári negeerde Terra volledig, had even geen oog voor het diertje dat haar alleen maar wilde helpen.
“Ik heb een wijf in de modder gesmeten, ik heb mijn ex half vermoord, ik heb dan haar beste vriend in brand gestoken, ehm… Wat doe ik niet verkeerd? Daarmee heb ik wat gemakkelijker denk ik” Tári lachte even zacht, maar ze stopte meteen toen Sasuke naar haar toe liep en haar omhelsde. Ze verstijfde en keek verbaasd voor zich uit. Na een paar seconde werd haar blik hard en hatelijk. ‘Sasuke!’ Op het moment dat ze hem eigenlijk weg had willen duwen liet hij haar los. Hij keek haar aan. Tári keek hem met een hatelijke blik aan. ‘Hoe haal je het in hemelsnaam in je hoofd?!’ Haar stem was kil en als je niet beter wist zou je verwachten dat ze een van haar messen zou pakken, maar ze was te geschrokken en ze kon hem geen pijn doen. Daarvoor kende ze hem simpelweg te lang. ‘Je bent gestoord!’ Haar stem sloeg over bij die zin. Pas toen ze het gezegd had besefte ze wat ze eigenlijk gezegd had.
Sasuke draaide zich om en hij staarde dan naar de gemolesteerde boom. Tári slikte even en keek naar haar handen. ‘Sasuke..’ Haar stem was zacht en je kon horen dat ze haar woorden amper durfde uit te spreken. Ze keek hem even met een pijnlijke blik aan. ‘Ik.. Het spijt me.. Ik wilde niet tegen je schreeuwen.’ Ze wist ook wel dat dat niet wegnam dat ze het wel had gedaan. ‘Het is gewoon.. Ik schrok.’ Ja, dat was waar, maar dat was niet alles. Ze kon hem gewoon niet vertellen dat ze meer dan geschrokken was. Tranen welde in haar ogen op. ‘Sorry..’ Sprak ze met een zachte en enigszins angstige stem, bang voor zijn reactie. De eerste traan rolde over haar wang, maar ze veegde hem meteen weg. Ze vond het prima als hij de tranen in haar ogen zag, maar ze wilde niet dat hij zag dat ze ook echt huilde. Ze haalde diep adem, wreef kort door haar ogen en beet zacht op haar lip. Ze twijfelde even, maar toen liep ze naar Sasuke toe. Ze kneep haar ogen even dicht. Toen ze ze weer opende legde ze haar hand op zijn schouder. 'Sasuke.. Ik..' Ze hoorde achter zich dat Terra zacht piepte, en toen pas besefte ze dat ze haar hand op zijn schouders had liggen. Ze trok haar hand meteen terug en deed een stap achteruit. 'Ik.. Sorry, ik geloof..' Ze hield haar mond en zuchtte even. Ze wist dat er geen nuttig woord uit zou komen, dus dan kon ze har mond net zo goed gewoon dicht houden. Er was toch niks wat ze nu echt wilde zeggen. Ze wende haar blik af en kneep haar ogen dicht. Ze schudde kort haar hoofd en draaide zich toen om. Ze sloeg haar armen wat ongemakkelijk over elkaar heen en bleef strak naar de grond kijken.

Sasuke knikte “Inderdaad, daarom sloopte ik die boom, om die demoon binnenin me niet hetgene te gunnen dat hem zo krachtig maakt… Haat, haat voedt hem, maakt hem sterker en zorgt ervoor dat het niet makkelijker wordt voor mij om hem in toom te houden.” Zei hij als reactie op haar vorige vraag, sinds hij niet bepaald iets ging achterhouden voor haar. Hij had daar geen zin in, geen fut om nog een leugen te vertellen, hij wilde gewoon één iemand om mee te kletsen. Tari leek er niet veel over te kunnen zeggen dus ze ging meteen over op een ander onderwerp, wat misschien wel positief was, en beter voor hem, dit onderwerp lag nogal gevoelig. Zeker als je dan de verkeerde dingen tegen hem zei. ‘Dit klinkt misschien vreemd, maar ik geloof dat al die tijd die we elkaar niet hebben gezien, we toch de zelfde ontwikkeling door hebben gemaakt.' Ze lachte even kil. Daar kon ze inderdaad wel eens serieus gelijk in hebben dus hij stemde daarmee in. Hij knikte: “Ik denk inderdaad dat je daarin wel gelijk hebt, maar toch verschillen we hoor, daar ben ik zeker van.” Een lichte grijns sierde zijn gelaat. Dit vond hij best nog wel een aangename conversatie, niets te ingewikkeld, het werd allemaal simpel gehouden en dat was misschien ook het beste voor hem. Hij wilde niet dat zijn gedachten constant afdwaalden en hij nog eens kwaad werd, zo kon hij de bomen wat sparen. 'Er is veel geweest wat ik al die tijd heb meegemaakt..' Ze liep terug naar de boom en ging met haar rug er tegenaan zitten. Ze keek Sasuke even met een glimlach aan. Sasuke ging naast haar zitten en keek haar aan “Ik heb hier ook veel meegemaakt en er zijn veel mensen die ik de nek wil omwringen. Bah…” Tári grinnikte kort, maar zei niks. “Ik heb hier een vriendin gehad, maar ze controleerde me te hard en verbood me te trainen, ik werd zo razend dat mijn demoon haar bijna had vermoord. Ik had het in zijn plaats ook wel gedaan maar bon… Ik ben dan even op Shadra geweest bij mijn broer Itachi en daarvan heb ik geleerd om me te beheersen en de woede om te zetten in kracht, kracht om me te verzetten tegen dat ding in me.” Zei hij terwijl hij voor zich uit staarde. Tári sloot haar ogen even. 'Itachi.. Ik zou hem nog steeds moeten bedanken..' Mompelde ze. Sasuke keek haar eventjes met een vragende blik, ze kende zijn broer? Wauw dat was even een leuk weetje, maar Sasuke wist dat Itachi haar wel zou helpen, hij zou haar vast herkend hebben van vroeger, dat kon niet anders. Sasuke kon het niet laten eens goed te lachen. “Voor wat moet je hem bedanken en je kent hem?” zei hij met een lichte geamuseerde grijns. Tári grinnikte even en knikte toen. ‘Ja, ik ken hem. Ik wilde wraak na wat er gebeurd was in dit bos.’ Dus er was iets gebeurd hier, waarvoor ze wraak wilde op een bepaald iets of iemand, wat wist hij niet, maar dat zou hij zeker en vast vroeg of laat te weten komen. Maar nu vroeg hij er niet achter, het was voor hem nutteloze informatie die hij achterwegen kon laten. ‘De enige manier die ik kon bedenken om mijn wraak echt zoet te laten worden, was het leerlingendossier. Ik ben naar het kantoor van master Savador gegaan, brak in en begon te zoeken naar dat verdomde dossier. Als je broer toen niet binnen was gekomen, had ik het waarschijnlijk niet gevonden voordat Savador me had betrapt. Daar ben ik hem onder andere dankbaar voor.’ Leerlingendossier… Waarom moest Itachi in het kantoor van Savador zijn? Na een tijdje nadenken wist Sasuke het, zijn strafblad wegwerken, dus de moord op de Uchiha clan laten verdwijnen. Nu dat kon Sasuke nu niet bepaald schelen sinds ze het hadden bijgelegd en hij wist waarom Itachi dat had gedaan. Dus hij bleef gewoon rustig eigenlijk en hij bleef in volle stilte naar Tari kijken. 'Sinds ik hier ben, kom ik dagelijks mensen tegen die me het liefst afmaken. Je had gelijk toen je zei dat het vrij stom is om te overschat te zijn, dat heb ik hier wel geleerd, met een gevolg van ongeveer anderhalve maand. Een maand lang niet normaal kunnen lopen staat niet echt in mijn lijstje van beste tijd ooit.' Haar blik werd hatelijk en Sasuke knikte, nog steeds bleef hij stil, hij bestudeerde haar gezicht en betrapte zichzelf erop te staren naar haar. Hij wendde zijn blik af en keek dan voor zich, maar al snel wendde hij zijn blik weer naar Tari sinds ze weer wat zei: 'Jij haat mensen die je hebt ontmoet, ik haat mezelf.. Ik ben de laatste tijd alles behalve slim bezig. Ik kom oude vrienden tegen en maak de nieuwe kapot.' Ze liet haar hand even door haar haar glijden en schudde haar hoofd. 'Ik kan mezelf wel ophangen.' Sasuke’s hand ging naar haar schouder terwijl hij lichtjes zijn hoofd schudde “Niet doen zou ik zo zeggen.” Ja, er ontstond een glimlach op Tari’s gezicht en die was best aanstekelijk, dus Sasuke begon ook te glimlachen. Ze stond op en deed twee stappen naar voren. 'Ik lijk wel alles kapot te maken wat ik ooit had of heb. Mensen die ik dolgraag zou zien, zou spreken, lijken me volledig te ontlopen en..' Ze stopte even en ook Sasuke stond op. Ook hij maakte zich zorgen over een aantal mensen, maar hij begon er niet over sinds Tari haar hart aan het uitstorten was bij hem, iets wat velen niet deden zonder onder zijn invloed te zijn. Zij was helemaal niet beïnvloedt, zij vertelde gewoon en een glimlach bleef op Sasuke’s gezicht. “Waarom zouden ze je ontlopen, tot nu toe ben je echt een lieve meid, naar mijn normen natuurlijk en dan ben je natuurlijk super evil. That’s my type actually..” Het laatste zinnetje was abnormaal stil gesproken. Natuurlijk dat ze het gehoord had, maar tot zijn groot genoegen negeerde ze het gewoon dat hij dat ooit had uitgesproken. Een zucht van opluchting verliet zijn mond. Hij was blij dat ze er niets op zei, hij had zichzelf wel een beetje verraden, maar blijkbaar had ze dat nog niet door. Uit pure woede jegens zichzelf pakte ze een van haar messen en gooide ze het met volle kracht in een van de bomen. Het ding maakte een zacht geluid terwijl het heen en weer bewoog in de boom. Ze opende haar ogen en haalde diep adem. 'Ben ik de enige, of heb jij ook wel eens van die momenten dat je werkelijk alles fout doet?' Ze draaide zich om en keek Sasuke aan. Haar blik was niet meer leeg, maar ijzig en kil. Terra maakte een zacht geluidje en liep naar haar bazin toe. Het dier zette haar voorpoten tegen Tári's benen en keek haar bazin vragend aan. Tári negeerde Terra volledig. Best begrijpelijk sinds ze best kwaad was op zichzelf, maar dat was hij ook, hij was slecht voor deze wereld, niemand verdiende zijn aanwezigheid hier, hij verpestte mensen hun leven, bewust en onbewust. “Ik heb een wijf in de modder gesmeten, ik heb mijn ex half vermoord, ik heb dan haar beste vriend in brand gestoken, ehm… Wat doe ik niet verkeerd? Daarmee heb ik wat gemakkelijker denk ik” Tári lachte even zacht, maar ze stopte meteen toen Sasuke naar haar toe liep en haar omhelsde. Ze verstijfde en keek verbaasd voor zich uit. Na een paar seconde werd haar blik hard en hatelijk. ‘Sasuke!’ Hij liet haar meteen los met een vrij geschrokken blik, best ook gekwetst, zijn hart brak. Maar de gevoelens voor haar bleven sterker worden, wat was er mis met hem? Waarom gebeurde dit met hem? Dit was nog nooit gebeurt met hem! Hij was nog nooit… Verliefd geweest. ‘Hoe haal je het in hemelsnaam in je hoofd?!’ Haar stem was kil. Langzaam haalde hij zijn schouders op, zogezegd niet wetend waarom, maar dat wist hij eigenlijk best goed genoeg. Maar dat zou hij nooit durven zeggen. Sasuke draaide zich om en hij staarde dan naar de gemolesteerde boom. ‘Sasuke..’ Haar stem was zacht en je kon horen dat ze haar woorden amper durfde uit te spreken. Het verbaasde hem dat hij zo rustig bleef, maar toch draaide hij zich om en zag hij de pijnlijke blik in haar ogen, hij kon zichzelf haast afmaken. Hij wilde haar geen pijn doen, zij was de enigste waar hij om gaf, eerlijk om gaf. ‘Ik.. Het spijt me.. Ik wilde niet tegen je schreeuwen.’ Nog steeds had Sasuke geen woord meer gezegd sinds hij aanvoelde dat ze nog meer ging zeggen en daar kreeg hij al snel zijn gelijk in. ‘Het is gewoon.. Ik schrok.’ Sasuke knikte maar bleef staan waar hij stond, niet echt wetend wat hij moest doen, zeker nu er tranen in haar ogen opwelden. Wat kon hij nu doen? Had hij iets verkeerd gedaan? Hij wist het niet goed wat er allemaal gebeurde, het ging allemaal snel, héél snel. ‘Sorry..’ Sprak ze met een zachte en enigszins angstige stem. Sasuke knikte gewoon, nog steeds niet wetend wat hij moest doen. Je kon zeggen dat hij een slechte uithuilschouder was, want dat was hij ook, hij was enorm slecht in troosten. Ze haalde diep adem, wreef kort door haar ogen en beet zacht op haar lip. Ze twijfelde even, maar toen liep ze naar Sasuke toe. Ze kneep haar ogen even dicht. Toen ze ze weer opende legde ze haar hand op zijn schouder. 'Sasuke.. Ik..' Sasuke keek haar lichtelijk vragend aan en legde zijn hand op haar hand dat op zijn schouder rustte. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht en hij wreef met zijn duim over haar handrug maar door het gepiep van Terra trok ze haar hand terug en bleef Sasuke er ietwat verdwaasd staan. 'Ik.. Sorry, ik geloof..' Ze hield haar mond en zuchtte even. Sasuke trok verbaasd een wenkbrauw op en dan draaide ze zich om ook nog. Hij snapte haar helemaal niet meer, maar misschien was dat net hetgene wat ze wilde bereiken. Sasuke draaide Tari naar zich toe en had zijn beide handen op haar schouders geplaatst. “Ik wil je ook wat zeggen. Het is misschien vreemd enzo maar ik heb zo het gevoel dat ik… Ja… Gewoon…” Hij zweeg weer en haalde diep adem. Het geraakte niet uit zijn keel, het verliet zijn keel gewoon niet. Bij Rhine ging het allemaal zo gemakkelijk, maar voor haar had hij geen sikkepit gevoeld. Bij Tari voelde hij wel iets en dit maakte het allemaal niet gemakkelijker op. Een zucht verliet zijn keel, ook durfde hij geen stap dichterbij zetten, het leek net alsof zijn lichaam aan de grond genageld was en hij dus niet meer kon bewegen. Zijn hart kon elk moment wel exploderen. Waarom moest dit hem nou overkomen? Waarom niet iemand anders die wel naar liefde snakte? Sasuke snakte niet naar liefde, hij wilde niet verliefd worden, maar nu was het wel gebeurt en hij wilde al zijn haren eruit trekken zodat hij alleen maar pijn voelde en niet het verliefd zijn. Zijn handen begonnen te trillen, lichtjes, maar het zou voelbaar zijn. Ook zijn gezicht was rood aangelopen. Als Tari blind was zou ze het niet merken, maar dit was echt overduidelijk. Sasuke haalde langzaamaan zijn handen van haar schouders. “Ehm… Laat het gewoon maar” stamelde hij terwijl hij zijn rood aangelopen gezicht van haar afwendde. Hij ging zitten en probeerde zichzelf te kalmeren, waarom moest dit nou persé met hem gebeuren?

(<3)

'Dus dat is de reden dat je die boom sloopt?' Terra piepte zacht en sprong van Tári's schouder. Tári negeerde het dier voledig, wat Terra wel prettig leek te vinden. Terra liep naar de boom toe en liep er een paar keer omheen terwijl de Tasmaanse duivel het ding helemaal onderzocht.
Sasuke knikte “Inderdaad, daarom sloopte ik die boom, om die demoon binnenin me niet hetgene te gunnen dat hem zo krachtig maakt… Haat, haat voedt hem, maakt hem sterker en zorgt ervoor dat het niet makkelijker wordt voor mij om hem in toom te houden.” Tári kon enkel erover na denken. Ze had werkelijk geen idee wat ze kon zeggen, ze wist het echt niet. Tári liep naar Sasuke en keek hem recht aan. 'Dit klinkt misschien vreemd, maar ik geloof dat al die tijd die we elkaar niet hebben gezien, we toch de zelfde ontwikkeling door hebben gemaakt.' Ze lachte even kil en dacht even aan al het slechte wat ze mee maakte sinds ze hier op SSA was. Ze schudde de gedachtes al snel van zich af, maar ze bleven toch een beetje rond haar heen spoken. “Ik denk inderdaad dat je daarin wel gelijk hebt, maar toch verschillen we hoor, daar ben ik zeker van.” Een grijns verscheen op zijn gezicht. Tári knikte. Ja, ze waren verschillend, daarvoor hoefde ze niet eens te weten hoe hij nu was. Dat was gewoon iets wat vast stond. Als ze ooit iemand tegen zou komen die te vergelijken was met haar, dan zou ze die persoon een prijs geven.
'Er is veel geweest wat ik al die tijd heb meegemaakt..' Ze liep terug naar de boom en ging met haar rug er tegenaan zitten. Ze keek Sasuke even met een glimlach aan. Sasuke ging naast haar zitten en keek haar aan “Ik heb hier ook veel meegemaakt en er zijn veel mensen die ik de nek wil omwringen. Bah…” Tári grinnikte kort, maar zei niks. “Ik heb hier een vriendin gehad, maar ze controleerde me te hard en verbood me te trainen, ik werd zo razend dat mijn demoon haar bijna had vermoord. Ik had het in zijn plaats ook wel gedaan maar bon… Ik ben dan even op Shadra geweest bij mijn broer Itachi en daarvan heb ik geleerd om me te beheersen en de woede om te zetten in kracht, kracht om me te verzetten tegen dat ding in me.” Zei hij terwijl hij voor zich uit staarde. Tári sloot haar ogen even. 'Itachi.. Ik zou hem nog steeds moeten bedanken..' Mompelde ze in zichzelf. Ze was hem, of ze wilde of niet, dankbaar. Tári lachte even en opende haar ogen. Ze keek strak voor zich uit. Haar ogen leken naar het niets te staren en als je recht voor haar zou zitten zou het lijken alsof ze nooit iets had meegemaakt, alsof ze niemand was. Haar blik was veel te leeg vergeleken met normaal. Sasuke kon het niet laten eens goed te lachen. “Voor wat moet je hem bedanken en je kent hem?” zei hij met een lichte geamuseerde grijns. Tári grinnikte even en knikte toen. ‘Ja, ik ken hem. Ik wilde wraak na wat er gebeurd was in dit bos.’ Ze zei met een rede niet wat er precies gebeurd was, maar eigenlijk zou het haar ook niet eens zoveel verbazen als Sasuke er niet eens om zou vragen. ‘De enige manier die ik kon bedenken om mijn wraak echt zoet te laten worden, was het leerlingendossier. Ik ben naar het kantoor van master Savador gegaan, brak in en begon te zoeken naar dat verdomde dossier. Als je broer toen niet binnen was gekomen, had ik het waarschijnlijk niet gevonden voordat Savador me had betrapt. Daar ben ik hem onder andere dankbaar voor.’ Ze ging geen moeite doen om hem alles uit te leggen. Wraak had ze nog niet kunnen nemen, maar ze had gezworen dat hoe langer het duurde, hoe groter die wraakactie zou worden. Ze had al een klein plan, maar ze was ervan overtuigd, dat hoe verder het zou komen, hoe groter dat plan zou worden. Het moest wel een groot plan worden, anders kon ze het simpel weg niet links laten liggen.
'Sinds ik hier ben, kom ik dagelijks mensen tegen die me het liefst afmaken. Je had gelijk toen je zei dat het vrij stom is om te overschat te zijn, dat heb ik hier wel geleerd, met een gevolg van ongeveer anderhalve maand. Een maand lang niet normaal kunnen lopen staat niet echt in mijn lijstje van beste tijd ooit.' Haar blik werd hatelijk bij de gedachte aan die ene dag en de razernij was duidelijk af te lezen aan haar gezicht, ook al bleef haar blik leeg. 'Jij haat mensen die je hebt ontmoet, ik haat mezelf.. Ik ben de laatste tijd alles behalve slim bezig. Ik kom oude vrienden tegen en maak de nieuwe kapot.' Ze liet haar hand even door haar haar glijden en schudde haar hoofd. 'Ik kan mezelf wel ophangen.' De woede die de reden was geweest dat ze hierheen was gegaan borrelde weer langzaam op. Sasuke schudde zijn hoofd en zijn hand ging naar haar schouder en hij klopte er eventjes zachtjes op “Niet doen zou ik zo zeggen.” Tári keek hem even aan en glimlachte, maar gaf er geen reactie op. Hij had geen idee wat ze aan had gericht. Misschien was het bij iedereen wel zo, dat ze minimaal een keer in het leven iemand moesten kwetsen tot op het bot, maar het leek alsof zij de enige hier was die enigszins wist wat het was om iemands hart echt te breken. Dat zouden waarschijnlijk maar weinig mensen kunnen zeggen, maar dat was haar mening.
Ze stond op en deed twee stappen naar voren. 'Ik lijk wel alles kapot te maken wat ik ooit had of heb. Mensen die ik dolgraag zou zien, zou spreken, lijken me volledig te ontlopen en..' Ze stopte even. Ze doelde op Wendy. Ze bleef zich maar zorgen maken, niet heel fijn, maar vreemd genoeg had ze er ergens waardering voor. Ze dacht ze tenminste niet telkens aan de fouten die zij had gemaakt. “Waarom zouden ze je ontlopen, tot nu toe ben je echt een lieve meid, naar mijn normen natuurlijk en dan ben je natuurlijk super evil. That’s my type actually..” Het laatste zinnetje was abnormaal stil gesproken. Tári negeerde wat hij als laatste zei, al had ze het wel gehoord. Ze begreep zelf ook wel dat hij het niet voor niets zachter zei. Als ze eerlijk was wilde ze er ook niks op zeggen, ze wilde ontkennen dat ze het gehoord had. Da was eigenlijk de enige manier op dit moment voor haar om zijn woorden totaal te negeren, net doen alsof ze het niet had gehoord. Liegen kon en deed ze toch wel.
Ze klemde haar kaken op elkaar en sloot haar ogen. Uit pure woede jegens zichzelf pakte ze een van haar messen en gooide ze het met volle kracht in een van de bomen. Het ding maakte een zacht geluid terwijl het heen en weer bewoog in de boom. Ze opende haar ogen en haalde diep adem. 'Ben ik de enige, of heb jij ook wel eens van die momenten dat je werkelijk alles fout doet?' Ze draaide zich om en keek Sasuke aan. Haar blik was niet meer leeg, maar ijzig en kil. Terra maakte een zacht geluidje en liep naar haar bazin toe. Het dier zette haar voorpoten tegen Tári's benen en keek haar bazin vragend aan. Tári negeerde Terra volledig, had even geen oog voor het diertje dat haar alleen maar wilde helpen.
“Ik heb een wijf in de modder gesmeten, ik heb mijn ex half vermoord, ik heb dan haar beste vriend in brand gestoken, ehm… Wat doe ik niet verkeerd? Daarmee heb ik wat gemakkelijker denk ik” Tári lachte even zacht, maar ze stopte meteen toen Sasuke naar haar toe liep en haar omhelsde. Ze verstijfde en keek verbaasd voor zich uit. Na een paar seconde werd haar blik hard en hatelijk. ‘Sasuke!’ Op het moment dat ze hem eigenlijk weg had willen duwen liet hij haar los. Ze zag dat hij geschrokken was, maar het kwam eigenlijk niet helemaal binnen. Ze zag het en ze had het kunnen weten toen ze reageerde op zijn omhelzing, maar het kwam simpelweg niet echt binnen.
Tári keek hem met een hatelijke blik aan. ‘Hoe haal je het in hemelsnaam in je hoofd?!’ Haar stem was kil en als je niet beter wist zou je verwachten dat ze een van haar messen zou pakken, maar ze was te geschrokken en ze kon hem geen pijn doen. Daarvoor kende ze hem simpelweg te lang. Ze zag hoe Sasuke langzaam zijn schouder op haalde, als teken dat hij geen idee had waarom hij het gedaan had. Tári schudde haar hoofd even, maar zei niks op zijn simpele schouderophaal. Zo snel wist ze niks te bedenken en als ze al iets kon bedenken was dat hoogstwaarschijnlijk een belediging die ze naderhand liever nooit had willen zeggen, maar het was onontkoombaar dat het niet zo zou lopen. ‘Je bent gestoord!’ Haar stem sloeg over bij die zin. Pas toen ze het gezegd had besefte ze wat ze eigenlijk gezegd had. Ze schrok ervan, wilde dat ze het niet had gezegd, zoals veracht. Toch had ze het gedaan en ze had het kunnen weten, nee, moeten weten. Ze kende zichzelf en dus kwam het nog harder aan dat ze niet door had gehad dat ze dit zou roepen, ze had het moeten weten..
Sasuke draaide zich om en hij staarde dan naar de gemolesteerde boom. Tári slikte even en keek naar haar handen. ‘Sasuke..’ Haar stem was zacht en je kon horen dat ze haar woorden amper durfde uit te spreken. Hij draaide zich naar haar om. Ze keek hem even met een pijnlijke blik aan. ‘Ik.. Het spijt me.. Ik wilde niet tegen je schreeuwen.’ Ze wist ook wel dat dat niet wegnam dat ze het wel had gedaan. ‘Het is gewoon.. Ik schrok.’ Sasuke knikte maar bleef staan waar hij stond. Ze had niks anders verwacht, zeker niet na die actie van haar. Het was stom geweest zo te reageren, zeker als ze besefte dat ze hm zojuist nog gestoord had genoemd. Tranen welde in haar ogen op. ‘Sorry..’ Sprak ze met een zachte en enigszins angstige stem, bang voor zijn reactie. Sasuke nikte alweer. Ze deed haar best te begrijpen dat hij niks zei, geen wederwoord kon geven, al was het lastig. Het as lastig om excuses te maken aan iemand die enkel knikte. En als ze heel eerlijk was.. Ja, ze had spijt dat ze zo geschreeuwd had, maar ze had er ook eer geen spijt van dat ze zo vel gereageerd had, ze was gewoon van mening dat hij haar niet had mogen omhelzen, maar dat lag aan haar, niemand anders.
De eerste traan rolde over haar wang, maar ze veegde hem meteen weg. Ze vond het prima als hij de tranen in haar ogen zag, maar ze wilde niet dat hij zag dat ze ook echt huilde. Ze haalde diep adem, wreef kort door haar ogen en beet zacht op haar lip. Ze twijfelde even, maar toen liep ze naar Sasuke toe. Ze kneep haar ogen even dicht. Toen ze ze weer opende legde ze haar hand op zijn schouder. 'Sasuke.. Ik..' Sasuke keek haar lichtelijk vragend aan en legde zijn hand op haar hand dat op zijn schouder rustte. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht en hij wreef met zijn duim over haar handrug. Ze hoorde achter zich dat Terra zacht piepte, en toen pas besefte ze dat ze haar hand op zijn schouders had liggen. Ze trok haar hand meteen terug en deed een stap achteruit. 'Ik.. Sorry, ik geloof..' Ze hield haar mond en zuchtte even. Sasuke trok verbaasd een wenkbrauw op. Ze wist dat er geen nuttig woord uit zou komen, dus dan kon ze haar mond net zo goed gewoon dicht houden. Ze wende haar blik af en kneep haar ogen dicht. Ze schudde kort haar hoofd en draaide zich toen om. Ze sloeg haar armen wat ongemakkelijk over elkaar heen en bleef strak naar de grond kijken.
Sasuke draaide haar om, waardoor ze haar armen automatisch vaan elkaar af haalde. Zijn handen lagen op haar schouders en het zag er niet naar uit dat hij van plan was die weg te halen. “Ik wil je ook wat zeggen. Het is misschien vreemd enzo maar ik heb zo het gevoel dat ik… Ja… Gewoon…” Hij zweeg weer en haalde diep adem. Tári keek hem vragend aan en beet zacht op haar binnen wang. Ze zei geen woord, kon hem niet verstoren. Ze wilde horen wat hij te zeggen had, ze moest weten wat hij haar te vertellen had. Er ging van alles door haar hoofd. Alles wat ze kon bedenken schoot door haar hoofd, maar ze kon niks bedenken en toen zijn handen ook nog begonnen te trillen, amper voelbaar, maar toch, keek ze hem wat bezorgd aan. Nog steeds zei ze niks, ze wilde hem de tijd geven het te zeggen. En aangezien ze geen idee had wat het kon zijn, begon ze zich steeds meer af te vragen wat er zo moeilijk kon zijn. Ze zag dat hij rood aangelopen was. Langzaam haalde hij zijn handen van haar schouder. “Ehm… Laat het gewoon maar” Stamelde hij terwijl hij zijn rood aangelopen gezicht van haar afwendde. Tári keek hem verbaasd aan en schudde haar hoofd.
Ineens ging er een belletje rinkelen. De omhelzing, de trillende handen, het rode gezicht.. Haar ogen werden groot en ze schudde haar hoofd. Ze zag dat Sasuke wilde gaan zitten, maar voor hij de kans kreeg pakte ze zijn pols vast. Ze keek hem vragend aan en zei zachtjes: ‘Je kan me echt alles zeggen.’ Ze slikte even. Ze wilde nog niet zeggen wat ze dacht, maar dat was vooral omdat ze het niet geloofde. Ze had de laatste tijd teveel problemen gehad en ze was ervan overtuigd dat ze in de war was, dat ze niet meer besefte wat echte gevoelens waren of wat gedachtes waren. ‘Echt alles..’ Ze liet zijn pols los en keek hem met een afwachtende, hopende blik aan. ‘Ik heb aal genoeg vreemde dingen gehoord, vreemder kan het eigenlijk niet eens.’ Ze slikte en ging recht voor hem staan. Ze probeerde alles op een rijtje te zetten, maar het lukte niet, door alles wat haar hoofd vulde. ‘Ik ben een hele goede luisteraar.’ Voegde ze er nog met een kleine glimlach aan toe, hopend dat hij haar zou vertellen wat hij toen net van plan was haar te vertellen, of dat ze op z’n minst een hint zou krijgen..

Sasuke voelde vreemde dingen binnenin hem, iets onverklaarbaars dat hij het liefst van al doodnegeerde. Maar op de een op andere manier kon dit gewoon niet het gevoel ging maar niet weg. Verdomme! Waarom bleef het als hij het wilde dat het wegging? Sasuke ging met zijn handen door zijn haar, het was allemaal maar vreemd, maar het stond vast, het moest weg. Het gevoel moest weg, want het zou hem alleen maar pijn doen. 'Ik lijk wel alles kapot te maken wat ik ooit had of heb. Mensen die ik dolgraag zou zien, zou spreken, lijken me volledig te ontlopen en..' zei Tari en dat leek hem te ontwaken uit zijn trance. Hij schudde zijn hoofd, ze had ongelijk, waarom zouden mensen zo’n prachtig meisje willen mijden? Wacht… Wat dacht hij nou..? Nee, nee nee verwijder de gedachte. Verwijder de gedachte! “Waarom zouden ze je ontlopen, tot nu toe ben je echt een lieve meid, naar mijn normen natuurlijk en dan ben je natuurlijk super evil. That’s my type actually..” Het laatste zinnetje was abnormaal stil gesproken. Waarom had hij dat nou gezegd? Idioot dat je bent Sasuke! Dacht hij bij zichzelf en hij kon zichzelf haast op zijn kop slaan. Maar blijkbaar leek Tari het niet gehoord te hebben of negeerde ze het gewoon, oké dat was een hele opluchting voor hem. Oke rustig blijven Sasuke, alles komt goed, gewoon rustig blijven. Opeens gooide Tari uit pure woede jegens zichzelf een mes in een boom. Sasuke staarde er kort even naar, maar keek dan weer naar Tari en zijn hart begon tegen zijn wil harder te kloppen. Hij slikte de krop in zijn keel weg. 'Ben ik de enige, of heb jij ook wel eens van die momenten dat je werkelijk alles fout doet?' Ze draaide zich om en keek Sasuke aan. Haar blik was niet meer leeg, maar ijzig en kil. Terra maakte een zacht geluidje en liep naar haar bazin toe. Het dier zette haar voorpoten tegen Tári's benen en keek haar bazin vragend aan. Tári negeerde Terra volledig, had even geen oog voor het diertje dat haar alleen maar wilde helpen.
“Ik heb een wijf in de modder gesmeten, ik heb mijn ex half vermoord, ik heb dan haar beste vriend in brand gestoken, ehm… Wat doe ik niet verkeerd? Daarmee heb ik wat gemakkelijker denk ik” Tári lachte even zacht, maar ze stopte meteen toen Sasuke naar haar toe liep en haar omhelsde. Ze verstijfde en keek verbaasd voor zich uit. Na een paar seconde werd haar blik hard en hatelijk. ‘Sasuke!’ Hij liet haar meteen los en hij keek haar geschrokken aan, dit leek dus op de afwijzing die hij had verwacht. Zijn hart brak, auw dit deed echt pijn. Had Rhine diezelfde pijn ook gevoeld toen hij haar had laten zitten? Misschien. Sasuke bleef haar geschrokken aankijken terwijl hij gewoon naar Tari bleef staren. Tári keek hem met een hatelijke blik aan. ‘Hoe haal je het in hemelsnaam in je hoofd?!’ Hij haalde zijn schouders op, eigenlijk het enigste wat hij kon bewegen op dit moment waren zijn schouders, voor de rest was hij verstijfd, nog steeds de afwijzing aan het wegwerken. ‘Je bent gestoord!’
Stiekem vroeg Sasuke zich af of hij nog meer verwijten naar zijn kop zou gesmeten krijgen, maar die verwijten die hij verwachtte die kwamen nooit. Hij draaide zich om en staarde naar de gemolesteerde boom. Zo had Rhine zich dus gevoeld, de pijn was duidelijk aanwezig en deze was zeker tienmaal groter dan de uitwendige pijnen die hij al had gevoeld. Dit was gewoon hartverscheurend. ‘Sasuke..’ Haar stem was zacht en je kon horen dat ze haar woorden amper durfde uit te spreken. Het verbaasde hem dat hij zo rustig bleef, maar toch draaide hij zich om en zag hij de pijnlijke blik in haar ogen, hij kon zichzelf haast afmaken. Hij wilde haar geen pijn doen, zij was de enigste waar hij om gaf, eerlijk om gaf. ‘Ik.. Het spijt me.. Ik wilde niet tegen je schreeuwen.’ Nog steeds had Sasuke geen woord meer gezegd sinds hij aanvoelde dat ze nog meer ging zeggen en daar kreeg hij al snel zijn gelijk in. ‘Het is gewoon.. Ik schrok.’ Sasuke knikte maar bleef staan waar hij stond, niet echt wetend wat hij moest doen, zeker nu er tranen in haar ogen opwelden. Wat kon hij nu doen? Had hij iets verkeerd gedaan? Hij wist het niet goed wat er allemaal gebeurde, het ging allemaal snel, héél snel. ‘Sorry..’ Sprak ze met een zachte en enigszins angstige stem. Sasuke knikte gewoon, nog steeds niet wetend wat hij moest doen. Je kon zeggen dat hij een slechte uithuilschouder was, want dat was hij ook, hij was enorm slecht in troosten. Ze haalde diep adem, wreef kort door haar ogen en beet zacht op haar lip. Ze twijfelde even, maar toen liep ze naar Sasuke toe. Ze kneep haar ogen even dicht. Toen ze ze weer opende legde ze haar hand op zijn schouder. 'Sasuke.. Ik..' Sasuke keek haar lichtelijk vragend aan en legde zijn hand op haar hand dat op zijn schouder rustte. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht en hij wreef met zijn duim over haar handrug maar door het gepiep van Terra trok ze haar hand terug en bleef Sasuke er ietwat verdwaasd staan. 'Ik.. Sorry, ik geloof..' Ze hield haar mond en zuchtte even. Sasuke trok verbaasd een wenkbrauw op en dan draaide ze zich om ook nog. Hij snapte haar helemaal niet meer, maar misschien was dat net hetgene wat ze wilde bereiken. Nog steeds voelde hij dat zijn hart elk moment uit zijn vel kon springen, het klopte zo hard, wat was er toch mis met hem? Waarom voelde hij dit voor haar? Hij wilde geen liefde, hij wilde dit allemaal niet. Hij wilde niet gekwetst worden, dat ging gewoon niet, dat was iets wat hij niet aankon op dit moment. Het liefst negeerde hij de gevoelens, maar toch, zo moedig dat hij was waagde hij een poging om uit zijn woorden te geraken. Sasuke draaide haar om, waardoor ze haar armen automatisch vaan elkaar af haalde. Zijn handen lagen op haar schouders en het zag er niet naar uit dat hij van plan was die weg te halen. “Ik wil je ook wat zeggen. Het is misschien vreemd enzo maar ik heb zo het gevoel dat ik… Ja… Gewoon…” Hij zweeg weer en haalde diep adem. Dit ging dus absoluut niet lukken, dat voelde hij al zo aan, het ging niet lukken, hij stond aan de grond genageld en hij haalde zijn trillende handen van haar schouders, zijn rood aangelopen gezicht draaide hij weg. Nee, dit mocht niet gebeuren, nee ga weg gevoelen, ga gewoon weg! Ik heb jullie niet nodig, ga weg! “Ehm… Laat het gewoon maar” Stamelde hij. Het had geen nut, het zou er toch niet uitkomen, waarom ging het zo moeilijk? Bij Rhine ging het gewoon vanzelf maar hij moest toegeven dat hij nooit van haar had gehouden. Het was een grote leugen geweest. Sasuke wilde gaan zitten om te bekomen van alles, maar hij werd tegengehouden, zijn pols werd vastgenomen en weer voelde hij hoe zijn hart als een gek tekeer ging. Nu begon hij nog harder te blozen dan dat hij nu al deed. Hij wist niet waar hij met zichzelf blijf moest. Wat moest hij nu doen? Ze keek hem vragend aan en zei zachtjes: ‘Je kan me echt alles zeggen.’ Ze slikte even. Zijn zwarte ogen ontweken haar vragende blik en hij schudde zachtjes zijn hoofd, als ontkenning dat hij dit echt niet kon zeggen. “I-ik… K… kan het niet… Zeggen…” mompelde hij, misschien kon hij het wel tonen? Maar dan zou hij een klap in zijn gezicht krijgen, maar die pijn vermengd met een gebroken hart was wel de ergste pijn die je je kon voorstellen, misschien verdiende hij het wel degelijk. Zoveel pijn verdiende hij. Maar hij kon het woord niet uitspreken… Liefde, hij had ooit gezegd dat het een verdorven iets was, maar nu maakte hij het zelf mee. ‘Echt alles..’ Ze liet zijn pols los en keek hem met een afwachtende, hopende blik aan. ‘Ik heb aal genoeg vreemde dingen gehoord, vreemder kan het eigenlijk niet eens.’ Ze slikte en ging recht voor hem staan. Sasuke schudde verwoed zijn hoofd “Ik kan het niet zeggen” stamelde hij “Geen pijn..” mompelde hij haast onverstaanbaar. Hij wilde geen pijn, ook al wist hij dat hij dat donders goed verdiende. ‘Ik ben een hele goede luisteraar.’ Voegde ze er nog met een kleine glimlach aan toe. Sasuke besloot haar aan te kijken en besefte goed genoeg dat hij hunkerde naar haar aanraking, dat hij haar lippen op de zijne wilde voelen. Sasuke zette eigenlijk gewoon zijn gedachten op nul, mogelijk het beste wat hij nu kon doen. Ook al werd hij afgewezen, kreeg hij een klap op zijn kaak, hij riskeerde het. Voorzichtig trok hij Tari tegen zich aan en drukte hij zijn lippen op de hare. Het ging behoedzaam, hij wist hoe het moest, maar deze keer was hij onzeker, héél onzeker. Maar toen sprongen zijn gedachten weer aan en trok hij zich geschrokken terug, zijn hoofd weer helemaal rood gekleurd. Hij deinsde achteruit maar struikelde over een takje en belandde op de grond. “S-sorry” stamelde hij terwijl hij zijn blik naar de grond richtte, wat had hij nou gedaan? Dit was niet goed, dit hoorde niet, dat meisje voelde niet hetzelfde voor hem, waarom deed hij dat nou?

<3

'Ik lijk wel alles kapot te maken wat ik ooit had of heb. Mensen die ik dolgraag zou zien, zou spreken, lijken me volledig te ontlopen en..' Ze stopte even. Ze doelde op Wendy. Ze bleef zich maar zorgen maken, niet heel fijn, maar vreemd genoeg had ze er ergens waardering voor. Ze dacht ze tenminste niet telkens aan de fouten die zij had gemaakt. “Waarom zouden ze je ontlopen, tot nu toe ben je echt een lieve meid, naar mijn normen natuurlijk en dan ben je natuurlijk super evil. That’s my type actually..” Het laatste zinnetje was abnormaal stil gesproken. Tári negeerde wat hij als laatste zei, al had ze het wel gehoord. Ze begreep zelf ook wel dat hij het niet voor niets zachter zei. Als ze eerlijk was wilde ze er ook niks op zeggen, ze wilde ontkennen dat ze het gehoord had. Da was eigenlijk de enige manier op dit moment voor haar om zijn woorden totaal te negeren, net doen alsof ze het niet had gehoord. Liegen kon en deed ze toch wel.
Ze klemde haar kaken op elkaar en sloot haar ogen. Uit pure woede jegens zichzelf pakte ze een van haar messen en gooide ze het met volle kracht in een van de bomen. Het ding maakte een zacht geluid terwijl het heen en weer bewoog in de boom. Ze opende haar ogen en haalde diep adem. 'Ben ik de enige, of heb jij ook wel eens van die momenten dat je werkelijk alles fout doet?' Ze draaide zich om en keek Sasuke aan. Haar blik was niet meer leeg, maar ijzig en kil. Terra maakte een zacht geluidje en liep naar haar bazin toe. Het dier zette haar voorpoten tegen Tári's benen en keek haar bazin vragend aan. Tári negeerde Terra volledig, had even geen oog voor het diertje dat haar alleen maar wilde helpen.
“Ik heb een wijf in de modder gesmeten, ik heb mijn ex half vermoord, ik heb dan haar beste vriend in brand gestoken, ehm… Wat doe ik niet verkeerd? Daarmee heb ik wat gemakkelijker denk ik” Tári lachte even zacht, maar ze stopte meteen toen Sasuke naar haar toe liep en haar omhelsde. Ze verstijfde en keek verbaasd voor zich uit. Na een paar seconde werd haar blik hard en hatelijk. ‘Sasuke!’ Op het moment dat ze hem eigenlijk weg had willen duwen liet hij haar los. Ze zag dat hij geschrokken was, maar het kwam eigenlijk niet helemaal binnen. Ze zag het en ze had het kunnen weten toen ze reageerde op zijn omhelzing, maar het kwam simpelweg niet echt binnen.
Tári keek hem met een hatelijke blik aan. ‘Hoe haal je het in hemelsnaam in je hoofd?!’ Haar stem was kil en als je niet beter wist zou je verwachten dat ze een van haar messen zou pakken, maar ze was te geschrokken en ze kon hem geen pijn doen. Daarvoor kende ze hem simpelweg te lang. Ze zag hoe Sasuke langzaam zijn schouder op haalde, als teken dat hij geen idee had waarom hij het gedaan had. Tári schudde haar hoofd even, maar zei niks op zijn simpele schouderophaal. Zo snel wist ze niks te bedenken en als ze al iets kon bedenken was dat hoogstwaarschijnlijk een belediging die ze naderhand liever nooit had willen zeggen, maar het was onontkoombaar dat het niet zo zou lopen. ‘Je bent gestoord!’ Haar stem sloeg over bij die zin. Pas toen ze het gezegd had besefte ze wat ze eigenlijk gezegd had. Ze schrok ervan, wilde dat ze het niet had gezegd, zoals veracht. Toch had ze het gedaan en ze had het kunnen weten, nee, moeten weten. Ze kende zichzelf en dus kwam het nog harder aan dat ze niet door had gehad dat ze dit zou roepen, ze had het moeten weten..
Sasuke draaide zich om en hij staarde dan naar de gemolesteerde boom. Tári slikte even en keek naar haar handen. ‘Sasuke..’ Haar stem was zacht en je kon horen dat ze haar woorden amper durfde uit te spreken. Hij draaide zich naar haar om. Ze keek hem even met een pijnlijke blik aan. ‘Ik.. Het spijt me.. Ik wilde niet tegen je schreeuwen.’ Ze wist ook wel dat dat niet wegnam dat ze het wel had gedaan. ‘Het is gewoon.. Ik schrok.’ Sasuke knikte maar bleef staan waar hij stond. Ze had niks anders verwacht, zeker niet na die actie van haar. Het was stom geweest zo te reageren, zeker als ze besefte dat ze hm zojuist nog gestoord had genoemd. Tranen welde in haar ogen op. ‘Sorry..’ Sprak ze met een zachte en enigszins angstige stem, bang voor zijn reactie. Sasuke nikte alweer. Ze deed haar best te begrijpen dat hij niks zei, geen wederwoord kon geven, al was het lastig. Het as lastig om excuses te maken aan iemand die enkel knikte. En als ze heel eerlijk was.. Ja, ze had spijt dat ze zo geschreeuwd had, maar ze had er ook eer geen spijt van dat ze zo vel gereageerd had, ze was gewoon van mening dat hij haar niet had mogen omhelzen, maar dat lag aan haar, niemand anders.
De eerste traan rolde over haar wang, maar ze veegde hem meteen weg. Ze vond het prima als hij de tranen in haar ogen zag, maar ze wilde niet dat hij zag dat ze ook echt huilde. Ze haalde diep adem, wreef kort door haar ogen en beet zacht op haar lip. Ze twijfelde even, maar toen liep ze naar Sasuke toe. Ze kneep haar ogen even dicht. Toen ze ze weer opende legde ze haar hand op zijn schouder. 'Sasuke.. Ik..' Sasuke keek haar lichtelijk vragend aan en legde zijn hand op haar hand dat op zijn schouder rustte. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht en hij wreef met zijn duim over haar handrug. Ze hoorde achter zich dat Terra zacht piepte, en toen pas besefte ze dat ze haar hand op zijn schouders had liggen. Ze trok haar hand meteen terug en deed een stap achteruit. 'Ik.. Sorry, ik geloof..' Ze hield haar mond en zuchtte even. Sasuke trok verbaasd een wenkbrauw op. Ze wist dat er geen nuttig woord uit zou komen, dus dan kon ze haar mond net zo goed gewoon dicht houden. Ze wende haar blik af en kneep haar ogen dicht. Ze schudde kort haar hoofd en draaide zich toen om. Ze sloeg haar armen wat ongemakkelijk over elkaar heen en bleef strak naar de grond kijken.
Sasuke draaide haar om, waardoor ze haar armen automatisch vaan elkaar af haalde. Zijn handen lagen op haar schouders en het zag er niet naar uit dat hij van plan was die weg te halen. “Ik wil je ook wat zeggen. Het is misschien vreemd enzo maar ik heb zo het gevoel dat ik… Ja… Gewoon…” Hij zweeg weer en haalde diep adem. Tári keek hem vragend aan en beet zacht op haar binnen wang. Ze zei geen woord, kon hem niet verstoren. Ze wilde horen wat hij te zeggen had, ze moest weten wat hij haar te vertellen had. Er ging van alles door haar hoofd. Alles wat ze kon bedenken schoot door haar hoofd, maar ze kon niks bedenken en toen zijn handen ook nog begonnen te trillen, amper voelbaar, maar toch, keek ze hem wat bezorgd aan. Nog steeds zei ze niks, ze wilde hem de tijd geven het te zeggen. En aangezien ze geen idee had wat het kon zijn, begon ze zich steeds meer af te vragen wat er zo moeilijk kon zijn. Ze zag dat hij rood aangelopen was. Langzaam haalde hij zijn handen van haar schouder. “Ehm… Laat het gewoon maar” Stamelde hij terwijl hij zijn rood aangelopen gezicht van haar afwendde. Tári keek hem verbaasd aan en schudde haar hoofd.
Ineens ging er een belletje rinkelen. De omhelzing, de trillende handen, het rode gezicht.. Haar ogen werden groot en ze schudde haar hoofd. Ze zag dat Sasuke wilde gaan zitten, maar voor hij de kans kreeg pakte ze zijn pols vast. Ze keek hem vragend aan en zei zachtjes: ‘Je kan me echt alles zeggen.’ Ze slikte even. Ze wilde nog niet zeggen wat ze dacht, maar dat was vooral omdat ze het niet geloofde. Ze had de laatste tijd teveel problemen gehad en ze was ervan overtuigd dat ze in de war was, dat ze niet meer besefte wat echte gevoelens waren of wat gedachtes waren. Sasukes zwarte ogen ontweken haar vragende blik en hij schudde zachtjes zijn hoofd, als ontkenning dat hij dit echt niet kon zeggen. “I-ik… K… kan het niet… Zeggen…” Mompelde hij. ‘Echt alles..’ Ze liet zijn pols los en keek hem met een afwachtende, hopende blik aan. ‘Ik heb aal genoeg vreemde dingen gehoord, vreemder kan het eigenlijk niet eens.’ Ze slikte en ging recht voor hem staan. Ze probeerde alles op een rijtje te zetten, maar het lukte niet, door alles wat haar hoofd vulde. Ze wilde het weten, heel graag, maar ze zag aan hem dat hij het niet kon. Of hij het nou niet kon omdat hij bang was of omdat hij gewoon te koppig was, wist ze niet, maar ze wist bijna zeker dat ze het nooit te horen ging krijgen. En toch bleef ze proberen, ze wilde het gewoon weten.
Sasuke schudde verwoed zijn hoofd “Ik kan het niet zeggen” Stamelde hij “Geen pijn..” Mompelde hij haast onverstaanbaar. Tári slikte even. Ze wende haar blik even af, maar al snel keek ze Sasuke weer aan en glimlachte lichtjes terwijl ze zei: ‘Ik ben een hele goede luisteraar.’ Ze Loog niet, ze kon goed luisteren en ze had er nooit problemen mee zich in te leven in een ander. Of het voor goed of slecht gebruik was, maakte haar niet uit. Ze deed het niet snel, maar ze kon het. Sasuke keek haar eindelijk aan en haar glimlach groeide iets. Ze was blij dat ze in zijn ogen kon kijken, daar kon ze toch iets meer uit halen dan als ze hem niet recht aankeek. Tári’s glimlach werd iets minder, maar verdween niet toen Sasuke haar iets naar zich toe trok en zijn lippen op de hare drukte. Ja, ze schrok van zijn actie, wist niet echt hoe ze moest reageren, maar ze wist wel dat ze niet nog eens tegen hem zou schreeuwen. Dat kon ze niet. Ze kuste hem niet terug, maar duwde hem ook niet aan de kant. Haar brein werkte niet volledig mee. De ene helft zei dat ze hem weg moest duwen en de hele huid vol moest schelden, de andere helft zei dat ze hem moet helpen, hem terug kussen en hem laten merken dat het oké was. Maar als ze nadacht, wist ze dat ze niet het zelfde voelde. Ze voelde niet voor hem wat hij voor haar voelde. Ze was er niet zeker van, maar dat dacht ze. Ze was in de war en dit hielp er niet echt tegen, in tegendeel zelf.
Ineens leek Sasuke te beseffen waar hij mee bezig was, hij trok zich terug. Zijn gezicht was weer rood aangelopen. Hij deinsde achteruit, maar struikelde over een takje en belandde op de grond. Tári glimlachte even. “S-sorry” Stamelde hij terwijl hij zijn blik naar de grond richtte. Tári lachte even en schudde haar hoofd. De tweede gedachte won. Ze kon niet boos op hem zijn, al wilde ze dat dol graag. ‘Sasuke..’ Ze trok haar wenkbrauwen even op. Ze grinnikte even. ‘Dat is ongeveer wat ik bedoelde toen ik zei dat ik vreemdere dingen mee heb gemaakt.’ Ze zuchtte even en deed een stap naar hem toe. Ze hurkte voor hem neer en glimlachte even. ‘Wat had je verwacht?’ Haar glimlach verdween en veranderde in een kille blik. ‘Luister..’ Ze zuchtte even. ‘Ik wil je geen pijn doen, ik zou het niet eens kunnen.’ Ze grijnsde even. ‘Daarvoor hebben we te veel leuke herinneringen, daarvoor geef ik teveel om je.’ Ze beet even op haar lip en wende haar blik naar de grond en toen weer naar Sasuke. ‘Maar ik hou niet van je..’ Ze stond op en haalde haar handen door haar haren. ‘Of beter gezegd.. Ik weet het niet meer zo goed. Ik ben in de war, Sasuke, en je helpt me er niet mee door me te kussen.’ Ze schudde haar hoofd en sloot haar ogen even. ‘Ik heb nogal veel meegemaakt op dit gebied en dat is allemaal nog niet zolang geleden.’ Ze haalde diep adem, opende haar ogen en keek Sasuke vol spijt aan. ‘Sorry, Sasuke..’

“Ik heb een wijf in de modder gesmeten, ik heb mijn ex half vermoord, ik heb dan haar beste vriend in brand gestoken, ehm… Wat doe ik niet verkeerd? Daarmee heb ik wat gemakkelijker denk ik” Tári lachte even zacht, maar ze stopte meteen toen Sasuke naar haar toe liep en haar omhelsde. Ze verstijfde en keek verbaasd voor zich uit. Na een paar seconde werd haar blik hard en hatelijk. ‘Sasuke!’ Hij liet haar meteen los en hij keek haar geschrokken aan, dit leek dus op de afwijzing die hij had verwacht. Zijn hart brak, auw dit deed echt pijn. Had Rhine diezelfde pijn ook gevoeld toen hij haar had laten zitten? Misschien. Sasuke bleef haar geschrokken aankijken terwijl hij gewoon naar Tari bleef staren. Tári keek hem met een hatelijke blik aan. ‘Hoe haal je het in hemelsnaam in je hoofd?!’ Hij haalde zijn schouders op, eigenlijk het enigste wat hij kon bewegen op dit moment waren zijn schouders, voor de rest was hij verstijfd, nog steeds de afwijzing aan het wegwerken. ‘Je bent gestoord!’
Stiekem vroeg Sasuke zich af of hij nog meer verwijten naar zijn kop zou gesmeten krijgen, maar die verwijten die hij verwachtte die kwamen nooit. Hij draaide zich om en staarde naar de gemolesteerde boom. Zo had Rhine zich dus gevoeld, de pijn was duidelijk aanwezig en deze was zeker tienmaal groter dan de uitwendige pijnen die hij al had gevoeld. Dit was gewoon hartverscheurend. ‘Sasuke..’ Haar stem was zacht en je kon horen dat ze haar woorden amper durfde uit te spreken. Het verbaasde hem dat hij zo rustig bleef. Maar er was wel meer dat hij helemaal niet begreep of hem enorm verbaasde. Hij moest er maar niet van wakker liggen dat hij domme dingen zou gaan doen binnenkort. Sasuke draaide zich met enige tegenzin om en zag dan de pijnlijke blik in haar ogen. Waarom, dat wist hij niet, maar het brak zijn hart. Het deed pijn om haar zo te zien. Hij wilde haar troosten, haar dicht bij zich houden, haar beschermen tegen alles wat haar pijn kon doen. ‘Ik.. Het spijt me.. Ik wilde niet tegen je schreeuwen.’ Het nam niet weg dat ze tegen hem had geschreeuwd maar het was vast haar bedoeling niet geweest. ‘Het is gewoon.. Ik schrok.’ Sasuke knikte maar bleef staan waar hij stond. Hij zei niets uit angst dat ze weer ging roepen, dus het was beter dat hij gewoon zijn mond hield. Dat was inderdaad het beste, want ze leek het te begrijpen waarom hij zweeg in alle talen. ‘Sorry..’ Sprak ze met een zachte en enigszins angstige stem, bang voor zijn reactie. Sasuke knikte alweer. Nog steeds verliet geen enkel woord zijn lippen. Hij wist ook totaal niet goed wat hij kon zeggen en laten want ze was niet gemakkelijk. Wat kon haar kwetsen? Wat kon haar blij maken? Daar had hij dus geen flauw benul van. En ook zijn gevoelens tonen was geen optie, ze zou alleen maar gillend weglopen. Ze twijfelde even, maar toen liep ze naar Sasuke toe. Ze kneep haar ogen even dicht. Toen ze ze weer opende legde ze haar hand op zijn schouder. 'Sasuke.. Ik..' Sasuke keek haar lichtelijk vragend aan en legde zijn hand op haar hand dat op zijn schouder rustte. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht en hij wreef met zijn duim over haar handrug. Ze hoorde achter zich dat Terra zacht piepte, en toen pas besefte ze dat ze haar hand op zijn schouders had liggen. Ze trok haar hand meteen terug en deed een stap achteruit. 'Ik.. Sorry, ik geloof..' Ze hield haar mond en zuchtte even. Sasuke trok verbaasd een wenkbrauw op. Maar hij ging er niet verder op in, hij was aan het nadenken. Over hoe hij dit kon oplossen, hoe hij haar kon duidelijk maken dat hij gevoelens voor haar had. Dat was helemaal geen simpele taak, hoe kon hij het vertellen? Wat was het beste dat hij kon doen? Vele domme ideeën spookten door zijn hoofd en daaronder waren er twee van die hij kon proberen: Gewoon opbiechten of haar kussen zodat ze het doorkreeg. Hij besloot voor het eerste te proberen. Maar hij was serieus zenuwachtig. Je kon vast wel begrijpen waarom. Hij had dit nog nooit gevoeld voor iemand. Sasuke draaide haar om, waardoor ze haar armen automatisch vaan elkaar af haalde. Zijn handen lagen op haar schouders en het zag er niet naar uit dat hij van plan was die weg te halen. “Ik wil je ook wat zeggen. Het is misschien vreemd enzo maar ik heb zo het gevoel dat ik… Ja… Gewoon…” Hij zweeg weer en haalde diep adem. Tári keek hem vragend aan, dit ging nog irritant worden, hij kreeg het woordje ‘verliefd’ niet uit zijn keel geduwd, hoe makkelijk hij het de vorige keren ook had kunnen uitspreken. Nu leek het niet zo vanzelfsprekend. Waarom was alles zo lastig? Zijn handen die op haar schouders lagen begon zachtjes te trillen en zijn gezicht liep rood aan terwijl hij mompelde “Ehm… Laat gewoon maar” Het ging er toch niet uitkomen, nu niet nooit niet. Misschien kon hij beter overschakelen naar plan B. Dat was een beter idee, maar dat zou hij nu nog niet durven. Ze keek hem vragend aan en zei zachtjes: ‘Je kan me echt alles zeggen.’ Ze slikte even. Dat wist hij wel, maar dit was te delicaat, te pijnlijk als hij werd afgewezen. Sasukes zwarte ogen ontweken haar vragende blik en hij schudde zachtjes zijn hoofd, als ontkenning dat hij dit echt niet kon zeggen. “I-ik… K… kan het niet… Zeggen…” Mompelde hij. ‘Echt alles..’ Ze liet zijn pols los en keek hem met een afwachtende, hopende blik aan. ‘Ik heb aal genoeg vreemde dingen gehoord, vreemder kan het eigenlijk niet eens.’ Ze slikte en ging recht voor hem staan. Maar nog steeds ontweek hij haar blik, hij kon haar niet in de ogen kijken, hij was bang dat hij stomme dingen ging doen. Dat hij alles ging verpesten en dat was wel het laatste wat hij wilde. Sasuke keek haar eindelijk aan en haar glimlach groeide iets. Maar nu ging hij iets stom doen, het stomste wat hij ooit al in tijden gedaan had. Hij trok Tari tegen zich aan “Ik kan er niet meer tegen vechten” mompelde hij terwijl hij met zijn hoofd dichter bij dat van haar kwam. Hij haalde diep adem en elke seconde kwam zijn gezicht nog dichter bij dat van haar. Uiteindelijk drukte hij zijn lippen tegen de hare, zacht en passievol. Natuurlijk verwachtte hij niet dat ze mee kuste, maar hij kon zichzelf niet verder bedwingen. Dit voelde goed, alsof dit hoorde, alsof ze voor elkaar gemaakt waren. Ineens leek Sasuke te beseffen waar hij mee bezig was, hij trok zich terug. Zijn gezicht was weer rood aangelopen. Hij deinsde achteruit, maar struikelde over een takje en belandde op de grond. Tári glimlachte even. “S-sorry” Stamelde hij terwijl hij zijn blik naar de grond richtte. Tári lachte even en schudde haar hoofd. Hij keek haar geschrokken aan, niet snappend waarom ze zo zat te lachen. Zijn blik werd verward en met die blik keek hij naar het meisje dat zijn hart overtoeren liet draaien. ‘Sasuke..’ Ze trok haar wenkbrauwen even op. Ze grinnikte even. ‘Dat is ongeveer wat ik bedoelde toen ik zei dat ik vreemdere dingen mee heb gemaakt.’ Ze zuchtte even en deed een stap naar hem toe. Ze hurkte voor hem neer en glimlachte even. ‘Wat had je verwacht?’ Haar glimlach verdween en veranderde in een kille blik. ‘Luister..’ Ze zuchtte even. ‘Ik wil je geen pijn doen, ik zou het niet eens kunnen.’ Ze grijnsde even. ‘Daarvoor hebben we te veel leuke herinneringen, daarvoor geef ik teveel om je.’ Sasuke zweeg, dit had hij verwacht, de pijn die in hem opwelde was grandioos. Het deed pijn, veel pijn. Even kon je de pijn in zijn ogen zien, maar deze maakte al snel plaats voor een emotieloze blik. ‘Maar ik hou niet van je..’ Ze stond op en haalde haar handen door haar haren. ‘Of beter gezegd.. Ik weet het niet meer zo goed. Ik ben in de war, Sasuke, en je helpt me er niet mee door me te kussen.’ Ze schudde haar hoofd en sloot haar ogen even. ‘Ik heb nogal veel meegemaakt op dit gebied en dat is allemaal nog niet zolang geleden.’ Ze haalde diep adem, opende haar ogen en keek Sasuke vol spijt aan. ‘Sorry, Sasuke..’ Sasuke stond op en hij keek Tari aan. Hij trok haar weer tegen zich aan en hij keek haar aan. Met een glimlach “Ik hou van je, ik weet niet waarom en hoe het gekomen is maar ik voel echt iets voor je. Ik ga niet opgeven.” Zei hij zachtjes voor hij zijn lippen op haar voorhoofd drukten. Hij sloot zijn ogen, dit voelde goed, maar nog steeds bleef de pijn er. De ondraaglijke pijn van afgewezen worden. Langzaam liet Sasuke haar los en ging hij met een plof zitten. Hij staarde een beetje zielloos voor zich uit, de pijn werd hem te veel. Zo kon je de zielloze blik benoemen, zijn pijn die hij probeerde in te krimpen, maar dat was iets wat onmogelijk was.

(he he)

“Ik heb een wijf in de modder gesmeten, ik heb mijn ex half vermoord, ik heb dan haar beste vriend in brand gestoken, ehm… Wat doe ik niet verkeerd? Daarmee heb ik wat gemakkelijker denk ik” Tári lachte even zacht, maar ze stopte meteen toen Sasuke naar haar toe liep en haar omhelsde. Ze verstijfde en keek verbaasd voor zich uit. Na een paar seconde werd haar blik hard en hatelijk. ‘Sasuke!’ Op het moment dat ze hem eigenlijk weg had willen duwen liet hij haar los. Ze zag dat hij geschrokken was, maar het kwam eigenlijk niet helemaal binnen. Ze zag het en ze had het kunnen weten toen ze reageerde op zijn omhelzing, maar het kwam simpelweg niet echt binnen.
Tári keek hem met een hatelijke blik aan. ‘Hoe haal je het in hemelsnaam in je hoofd?!’ Haar stem was kil en als je niet beter wist zou je verwachten dat ze een van haar messen zou pakken, maar ze was te geschrokken en ze kon hem geen pijn doen. Daarvoor kende ze hem simpelweg te lang. Ze zag hoe Sasuke langzaam zijn schouder op haalde, als teken dat hij geen idee had waarom hij het gedaan had. Tári schudde haar hoofd even, maar zei niks op zijn simpele schouderophaal. Zo snel wist ze niks te bedenken en als ze al iets kon bedenken was dat hoogstwaarschijnlijk een belediging die ze naderhand liever nooit had willen zeggen, maar het was onontkoombaar dat het niet zo zou lopen. ‘Je bent gestoord!’ Haar stem sloeg over bij die zin. Pas toen ze het gezegd had besefte ze wat ze eigenlijk gezegd had. Ze schrok ervan, wilde dat ze het niet had gezegd, zoals veracht. Toch had ze het gedaan en ze had het kunnen weten, nee, moeten weten. Ze kende zichzelf en dus kwam het nog harder aan dat ze niet door had gehad dat ze dit zou roepen, ze had het moeten weten..
Sasuke draaide zich om en hij staarde dan naar de gemolesteerde boom. Tári slikte even en keek naar haar handen. ‘Sasuke..’ Haar stem was zacht en je kon horen dat ze haar woorden amper durfde uit te spreken. Hij draaide zich naar haar om. Ze keek hem even met een pijnlijke blik aan. ‘Ik.. Het spijt me.. Ik wilde niet tegen je schreeuwen.’ Ze wist ook wel dat dat niet wegnam dat ze het wel had gedaan. ‘Het is gewoon.. Ik schrok.’ Sasuke knikte maar bleef staan waar hij stond. Ze had niks anders verwacht, zeker niet na die actie van haar. Het was stom geweest zo te reageren, zeker als ze besefte dat ze hem zojuist nog gestoord had genoemd. Tranen welde in haar ogen op. ‘Sorry..’ Sprak ze met een zachte en enigszins angstige stem, bang voor zijn reactie. Sasuke nikte alweer. Ze deed haar best te begrijpen dat hij niks zei, geen wederwoord kon geven, al was het lastig. Het as lastig om excuses te maken aan iemand die enkel knikte. En als ze heel eerlijk was.. Ja, ze had spijt dat ze zo geschreeuwd had, maar ze had er ook eer geen spijt van dat ze zo veel gereageerd had, ze was gewoon van mening dat hij haar niet had mogen omhelzen, maar dat lag aan haar, niemand anders.
De eerste traan rolde over haar wang, maar ze veegde hem meteen weg. Ze vond het prima als hij de tranen in haar ogen zag, maar ze wilde niet dat hij zag dat ze ook echt huilde. Ze haalde diep adem, wreef kort door haar ogen en beet zacht op haar lip. Ze twijfelde even, maar toen liep ze naar Sasuke toe. Ze kneep haar ogen even dicht. Toen ze ze weer opende legde ze haar hand op zijn schouder. 'Sasuke.. Ik..' Sasuke keek haar lichtelijk vragend aan en legde zijn hand op haar hand dat op zijn schouder rustte. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht en hij wreef met zijn duim over haar handrug. Ze hoorde achter zich dat Terra zacht piepte, en toen pas besefte ze dat ze haar hand op zijn schouders had liggen. Ze trok haar hand meteen terug en deed een stap achteruit. 'Ik.. Sorry, ik geloof..' Ze hield haar mond en zuchtte even. Sasuke trok verbaasd een wenkbrauw op. Ze wist dat er geen nuttig woord uit zou komen, dus dan kon ze haar mond net zo goed gewoon dicht houden. Ze wende haar blik af en kneep haar ogen dicht. Ze schudde kort haar hoofd en draaide zich toen om. Ze sloeg haar armen wat ongemakkelijk over elkaar heen en bleef strak naar de grond kijken.
Sasuke draaide haar om, waardoor ze haar armen automatisch vaan elkaar af haalde. Zijn handen lagen op haar schouders en het zag er niet naar uit dat hij van plan was die weg te halen. “Ik wil je ook wat zeggen. Het is misschien vreemd enzo maar ik heb zo het gevoel dat ik… Ja… Gewoon…” Hij zweeg weer en haalde diep adem. Tári keek hem vragend aan en beet zacht op haar binnen wang. Ze zei geen woord, kon hem niet verstoren. Ze wilde horen wat hij te zeggen had, ze moest weten wat hij haar te vertellen had. Er ging van alles door haar hoofd. Alles wat ze kon bedenken schoot door haar hoofd, maar ze kon niks bedenken en toen zijn handen ook nog begonnen te trillen, amper voelbaar, maar toch, keek ze hem wat bezorgd aan. Nog steeds zei ze niks, ze wilde hem de tijd geven het te zeggen. En aangezien ze geen idee had wat het kon zijn, begon ze zich steeds meer af te vragen wat er zo moeilijk kon zijn. Ze zag dat hij rood aangelopen was. Langzaam haalde hij zijn handen van haar schouder. “Ehm… Laat het gewoon maar” Stamelde hij terwijl hij zijn rood aangelopen gezicht van haar afwendde. Tári keek hem verbaasd aan en schudde haar hoofd.
Ineens ging er een belletje rinkelen. De omhelzing, de trillende handen, het rode gezicht.. Haar ogen werden groot en ze schudde haar hoofd. Ze zag dat Sasuke wilde gaan zitten, maar voor hij de kans kreeg pakte ze zijn pols vast. Ze keek hem vragend aan en zei zachtjes: ‘Je kan me echt alles zeggen.’ Ze slikte even. Ze wilde nog niet zeggen wat ze dacht, maar dat was vooral omdat ze het niet geloofde. Ze had de laatste tijd teveel problemen gehad en ze was ervan overtuigd dat ze in de war was, dat ze niet meer besefte wat echte gevoelens waren of wat gedachtes waren. Sasukes zwarte ogen ontweken haar vragende blik en hij schudde zachtjes zijn hoofd, als ontkenning dat hij dit echt niet kon zeggen. “I-ik… K… kan het niet… Zeggen…” Mompelde hij. ‘Echt alles..’ Ze liet zijn pols los en keek hem met een afwachtende, hopende blik aan. ‘Ik heb aal genoeg vreemde dingen gehoord, vreemder kan het eigenlijk niet eens.’ Ze slikte en ging recht voor hem staan. Ze probeerde alles op een rijtje te zetten, maar het lukte niet, door alles wat haar hoofd vulde. Ze wilde het weten, heel graag, maar ze zag aan hem dat hij het niet kon. Of hij het nou niet kon omdat hij bang was of omdat hij gewoon te koppig was, wist ze niet, maar ze wist bijna zeker dat ze het nooit te horen ging krijgen. En toch bleef ze proberen, ze wilde het gewoon weten.
Sasuke schudde verwoed zijn hoofd “Ik kan het niet zeggen” Stamelde hij “Geen pijn..” Mompelde hij haast onverstaanbaar. Tári slikte even. Ze wende haar blik even af, maar al snel keek ze Sasuke weer aan en glimlachte lichtjes terwijl ze zei: ‘Ik ben een hele goede luisteraar.’ Ze Loog niet, ze kon goed luisteren en ze had er nooit problemen mee zich in te leven in een ander. Of het voor goed of slecht gebruik was, maakte haar niet uit. Ze deed het niet snel, maar ze kon het. Sasuke keek haar eindelijk aan en haar glimlach groeide iets. Ze was blij dat ze in zijn ogen kon kijken, daar kon ze toch iets meer uit halen dan als ze hem niet recht aankeek. Tári’s glimlach werd iets minder, maar verdween niet toen Sasuke haar iets naar zich toe trok. “Ik kan er niet meer tegen vechten” mompelde hij terwijl hij met zijn hoofd dichter bij dat van haar kwam. Hij haalde diep adem en elke seconde kwam zijn gezicht nog dichter bij dat van haar. Uiteindelijk drukte hij zijn lippen tegen de hare, zacht en passievol. Ja, ze schrok van zijn actie, wist niet echt hoe ze moest reageren, maar ze wist wel dat ze niet nog eens tegen hem zou schreeuwen. Dat kon ze niet. Ze kuste hem niet terug, maar duwde hem ook niet aan de kant. Haar brein werkte niet volledig mee. De ene helft zei dat ze hem weg moest duwen en de hele huid vol moest schelden, de andere helft zei dat ze hem moet helpen, hem terug kussen en hem laten merken dat het oké was. Maar als ze nadacht, wist ze dat ze niet het zelfde voelde. Ze voelde niet voor hem wat hij voor haar voelde. Ze was er niet zeker van, maar dat dacht ze. Ze was in de war en dit hielp er niet echt tegen, in tegendeel zelf.
Ineens leek Sasuke te beseffen waar hij mee bezig was, hij trok zich terug. Zijn gezicht was weer rood aangelopen. Hij deinsde achteruit, maar struikelde over een takje en belandde op de grond. Tári glimlachte even. “S-sorry” Stamelde hij terwijl hij zijn blik naar de grond richtte. Tári lachte even en schudde haar hoofd. Ze grijnsde toen ze Sasukes geschrokken blik zag. De tweede gedachte won. Ze kon niet boos op hem zijn, al wilde ze dat dol graag. ‘Sasuke..’ Ze trok haar wenkbrauwen even op. Ze grinnikte even. ‘Dat is ongeveer wat ik bedoelde toen ik zei dat ik vreemdere dingen mee heb gemaakt.’ Ze zuchtte even en deed een stap naar hem toe. Ze hurkte voor hem neer en glimlachte even. ‘Wat had je verwacht?’ Haar glimlach verdween en veranderde in een kille blik. ‘Luister..’ Ze zuchtte even. ‘Ik wil je geen pijn doen, ik zou het niet eens kunnen.’ Ze grijnsde even. ‘Daarvoor hebben we te veel leuke herinneringen, daarvoor geef ik teveel om je.’ Ze beet even op haar lip en wende haar blik naar de grond en toen weer naar Sasuke. ‘Maar ik hou niet van je..’ Ze stond op en haalde haar handen door haar haren. ‘Of beter gezegd.. Ik weet het niet meer zo goed. Ik ben in de war, Sasuke, en je helpt me er niet mee door me te kussen.’ Ze schudde haar hoofd en sloot haar ogen even. ‘Ik heb nogal veel meegemaakt op dit gebied en dat is allemaal nog niet zolang geleden.’ Ze haalde diep adem, opende haar ogen en keek Sasuke vol spijt aan. ‘Sorry, Sasuke..’ Sasuke stond op en hij keek Tari aan. Hij trok haar weer tegen zich aan en hij keek haar aan. Tári liet het toe. Ze reageerde er niet op. Of dat negatief was of positief wist ze niet echt. Het was volgens haar positief, maar ze wist het niet zeker.
“Ik hou van je, ik weet niet waarom en hoe het gekomen is maar ik voel echt iets voor je. Ik ga niet opgeven.” Zei hij zachtjes voor hij zijn lippen op haar voorhoofd drukten. Tári kreeg pretlichtjes in haar ogen en een vertrouwd gevoel nam het volledig over. Langzaam liet Sasuke haar los en ging hij met een plof zitten. Tári keek hem met die twinkelende ogen aan. Ze wist niet wat ze moet zeggen, ze wist niet wat ze moest doen. Haar lichaam leek versteend door twijfel en haar brein draaide over toeren, maar toen ze de zielloze blik in Sasukes ogen zag, verdwenen alle gedachtes en bewoog ze alsof ze een marionet was. Ze ging op haar knieën zitten en zonder te twijfelen drukte ze een kus op Sasukes wang. ‘Alsjeblieft..’ Ze keek hem nog steeds met twinkelende ogen aan, al was er pijn in te zien. ‘Alsjeblieft, probeer me te begrijpen..’ Ze slikte even en ging in kleermakers zit zitten. ‘Niet zo heel lang geleden heb ik.. Ik had een vriendje, die ik behoorlijk bedrogen heb.’ Ze keek naar haar handen en voelde hoe de tranen achter haar ogen branden. ‘Ik heb het hem gezegd en.. Ik ben er nog niet echt overheen.’ Ze keek naar Sasuke en glimlachte even. ‘Ik weet het niet, Sasuke. Als ik nadenk dan..’ Ze slikte en schudde haar hoofd. Ze wilde het hem uitleggen, maar het leek niet alsof het haar ging lukken. ‘Ik kan niet zeggen of ik van je hou.. ik weet het gewoon niet.’ Ze sloot haar ogen en deed haar best haar gedachtes weer uit te zetten, al ging het niet geweldig. Ze opende haar ogen en keek naar zijn hand. ‘Alsjeblieft...’ Tári pakte zijn hand vast en kneep er even in. 'Alsjeblieft Sasuke, ik weet het niet.. Ik ben in tweestrijd met mezelf.' Ze verslapte haar greep iets, maar hield zijn hand vast. 'Een deel in me wilt je uitschelden voor alles wat maar in me opkomt, wilt je slaan, schoppen. Een deel van mij wilt je zoveel pijn doen..' Ze haalde diep adem, besloot haar gedachtes volledig te negeren en liet haar gevoel reageren. Dat was de enig manier waarom ze het kon, toegeven of juist niet.. 'Het andere deel van mij wilt je geen pijn doen, wilt je beschermen, wilt van je..' Ze liet zijn hand los, legde die op zijn kaak en kuste hem. Dit keer op zijn lippen. Alle twijfels verdwenen uit haar lichaam. Ze sloot haar ogen. Ja, ze voelde wat voor hem, er waren delen in haar die hem nog steeds het liefst wilde ontlopen, die hem niet wilde toegeven wat ze voor hem voelde, maar het andere deel, het deel dat haar zei hem te kussen, van hem te houden, was groter en krachtiger. Ze onderbrak de kus na een tijdje en keek Sasuke met twinkelende ogen aan.

‘Ik.. Het spijt me.. Ik wilde niet tegen je schreeuwen.’ Het nam niet weg dat ze tegen hem had geschreeuwd maar het was vast haar bedoeling niet geweest. ‘Het is gewoon.. Ik schrok.’ Sasuke knikte maar bleef staan waar hij stond. Hij zei niets uit angst dat ze weer ging roepen, dus het was beter dat hij gewoon zijn mond hield. Dat was inderdaad het beste, want ze leek het te begrijpen waarom hij zweeg in alle talen. ‘Sorry..’ Sprak ze met een zachte en enigszins angstige stem, bang voor zijn reactie. Sasuke knikte alweer. Nog steeds verliet geen enkel woord zijn lippen. Hij wist ook totaal niet goed wat hij kon zeggen en laten want ze was niet gemakkelijk. Wat kon haar kwetsen? Wat kon haar blij maken? Daar had hij dus geen flauw benul van. En ook zijn gevoelens tonen was geen optie, ze zou alleen maar gillend weglopen. Ze twijfelde even, maar toen liep ze naar Sasuke toe. Ze kneep haar ogen even dicht. Toen ze ze weer opende legde ze haar hand op zijn schouder. 'Sasuke.. Ik..' Sasuke keek haar lichtelijk vragend aan en legde zijn hand op haar hand dat op zijn schouder rustte. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht en hij wreef met zijn duim over haar handrug. Ze hoorde achter zich dat Terra zacht piepte, en toen pas besefte ze dat ze haar hand op zijn schouders had liggen. Ze trok haar hand meteen terug en deed een stap achteruit. 'Ik.. Sorry, ik geloof..' Ze hield haar mond en zuchtte even. Een vragende blik ontstond op Sasuke's gezicht, wat wilde ze zeggen? Hij snapte het allemaal niet meer, het was zo ingewikkeld en het werd er met de seconde niet gemakkelijker op. Alles lag echt moeilijk bij hem. Dit was niet gemakkelijk, echt niet. Ze schudde kort haar hoofd en draaide zich toen om. Ze sloeg haar armen wat ongemakkelijk over elkaar heen en bleef strak naar de grond kijken.
Sasuke draaide haar om, waardoor ze haar armen automatisch vaan elkaar af haalde. Zijn handen lagen op haar schouders en het zag er niet naar uit dat hij van plan was die weg te halen. “Ik wil je ook wat zeggen. Het is misschien vreemd enzo maar ik heb zo het gevoel dat ik… Ja… Gewoon…” Hij zweeg weer en haalde diep adem. Tári keek hem vragend aan, maar er zou echt niet meer uitkomen dan dat, daar was hij zeker van. Niets zou er nog degelijk uitkomen. Hij begon te blozen en ook begon hij daarbij nog eens te trillen. waarom moest dat nu perse nu gebeuren? Hij had geen idee, maar hij wist wel dat het vreselijk irritant was. Het gevoel moest weg, echt het moest weg. “Ehm… Laat het gewoon maar” Stamelde hij terwijl hij zijn rood aangelopen gezicht van haar afwendde. Tári keek hem verbaasd aan en schudde haar hoofd, maar dat had hij alleen maar vaagjes kunnen zien. Hij wilde even haar blik mijden. Sasuke wilde gaan zitten, maar voor hij de kans kreeg pakte ze zijn pols vast. Ze keek hem vragend aan en zei zachtjes: ‘Je kan me echt alles zeggen.’ Meende ze dat nou? No way dat hij dit ooit zou kunnen zeggen. Dit kon hij gewoon niet zeggen, het was te beschamend en hij wilde eigenlijk gewoon geen blauwtje lopen. asukes zwarte ogen ontweken haar vragende blik en hij schudde zachtjes zijn hoofd, als ontkenning dat hij dit echt niet kon zeggen. “I-ik… K… kan het niet… Zeggen…” Mompelde hij. ‘Echt alles..’ Ze liet zijn pols los en keek hem met een afwachtende, hopende blik aan. ‘Ik heb aal genoeg vreemde dingen gehoord, vreemder kan het eigenlijk niet eens.’ Ze slikte en ging recht voor hem staan. Hij wilde het niet zeggen maar blijkbaar drong dat niet goed tot haar door. Of ze wilde het gewoon koste wat kost weten. Ze wende haar blik even af, maar al snel keek ze Sasuke weer aan en glimlachte lichtjes terwijl ze zei: ‘Ik ben een hele goede luisteraar.’ Dit werd hem te veel, hij zou het gewoon doen. Hij haalde diep adem en elke seconde kwam zijn gezicht nog dichter bij dat van haar. Uiteindelijk drukte hij zijn lippen tegen de hare, zacht en passievol. Natuurlijk verwachtte hij niet dat ze mee kuste, maar hij kon zichzelf niet verder bedwingen. Dit voelde goed, alsof dit hoorde, alsof ze voor elkaar gemaakt waren. Ineens leek Sasuke te beseffen waar hij mee bezig was, hij trok zich terug. Zijn gezicht was weer rood aangelopen. Hij deinsde achteruit, maar struikelde over een takje en belandde op de grond. Tári glimlachte even. “S-sorry” Stamelde hij terwijl hij zijn blik naar de grond richtte. Tári lachte even en schudde haar hoofd. Hij keek haar geschrokken aan, niet snappend waarom ze zo zat te lachen. Zijn blik werd verward en met die blik keek hij naar het meisje dat zijn hart overtoeren liet draaien. ‘Sasuke..’ Ze trok haar wenkbrauwen even op. Ze grinnikte even. ‘Dat is ongeveer wat ik bedoelde toen ik zei dat ik vreemdere dingen mee heb gemaakt.’ Ze zuchtte even en deed een stap naar hem toe. Ze hurkte voor hem neer en glimlachte even. ‘Wat had je verwacht?’ Haar glimlach verdween en veranderde in een kille blik. ‘Luister..’ Ze zuchtte even. ‘Ik wil je geen pijn doen, ik zou het niet eens kunnen.’ Ze grijnsde even. ‘Daarvoor hebben we te veel leuke herinneringen, daarvoor geef ik teveel om je.’ Sasuke zweeg, dit had hij verwacht, de pijn die in hem opwelde was grandioos. Hij greep naar de plek waar hij pijn had en kneep zijn ogen dicht. Nu snapte hij hoe Rhine zich voelde en hoe groot de pijn wel niet was. ‘Maar ik hou niet van je..’ Ze stond op en haalde haar handen door haar haren. ‘Of beter gezegd.. Ik weet het niet meer zo goed. Ik ben in de war, Sasuke, en je helpt me er niet mee door me te kussen.’ Ze schudde haar hoofd en sloot haar ogen even.
‘Ik heb nogal veel meegemaakt op dit gebied en dat is allemaal nog niet zolang geleden.’ Ze haalde diep adem, opende haar ogen en keek Sasuke vol spijt aan. ‘Sorry, Sasuke..’ Sasuke stond op en hij keek Tari aan. Hij trok haar weer tegen zich aan en hij keek haar aan. Tári liet het toe. Ze reageerde er niet op. Haar lichaam tegen dat van hem was een zalig gevoel, het deed minder pijn, zijn hart begon weer sneller te slaan. “Ik hou van je, ik weet niet waarom en hoe het gekomen is maar ik voel echt iets voor je. Ik ga niet opgeven.” Zei hij zachtjes voor hij zijn lippen op haar voorhoofd drukten. Nu ging het allemaal wat makkelijker om het te zeggen. Hij ging zitten en staarde met een zielloze blik voor zich uit, waarom had hij dat in godsnaam gezegd? Het viel niet meer terug te draaien, dat was een feit. Een kus werd op zijn wang gedrukt en zijn kaken begonnen weer te gloeien. ‘Alsjeblieft..’ zei ze maar Sasuke reageerde niet, hij voelde zich doods en leeg vanbinnen. ‘Alsjeblieft, probeer me te begrijpen..’ Weer kreeg ze geen reactie. Sasuke snapte het, hij was nu niet bepaald zo'n persoon waarvan je kon houden of wilde houden. Hij was een zak en dat wist hij goed genoeg. ‘Niet zo heel lang geleden heb ik.. Ik had een vriendje, die ik behoorlijk bedrogen heb.’ Sasuke keek op en keek haar aan, maar nog steeds zweeg hij in alle talen. Ze moest haar verhaal doen, dus hij zweeg, hij toonde respect. ‘Ik heb het hem gezegd en.. Ik ben er nog niet echt overheen.’ Ze keek naar Sasuke en glimlachte even. ‘Ik weet het niet, Sasuke. Als ik nadenk dan..’ Ze slikte en schudde haar hoofd. Het ging blijkbaar moeilijker voor haar dan gedacht, ook zij had het moeilijk en hij was dus niet de enigste die tegen zijn gevoelens een strijd aan het voeren was. Hij wenstte dat dit allemaal nooit was gebeurd, dat ze gewoon vrienden waren gebleven. ‘Ik kan niet zeggen of ik van je hou.. ik weet het gewoon niet.’ Ze sloot haar ogen en Sasuke knikte, maar dat had ze vast niet gezien. Misschien was het beter zo dat ze die knik niet had gezien. Ze opende haar ogen en keek naar zijn hand. ‘Alsjeblieft...’ Tári pakte zijn hand vast en kneep er even in. 'Alsjeblieft Sasuke, ik weet het niet.. Ik ben in tweestrijd met mezelf.' Ze verslapte haar greep iets, maar hield zijn hand vast. 'Een deel in me wilt je uitschelden voor alles wat maar in me opkomt, wilt je slaan, schoppen. Een deel van mij wilt je zoveel pijn doen..' Oke dit was een prettig deel, een deel dat hem verrot wilde slaan, hij zou het zelfs toelaten, hij had niet de kracht om tegen te werken en terug te vechten. Hij voelde zich zo leeg vanbinnen. 'Het andere deel van mij wilt je geen pijn doen, wilt je beschermen, wilt van je..' Ze liet zijn hand los, legde die op zijn kaak en kuste hem volop op zijn lippen. Sasuke's ogen werden groot, wat deed ze nou? Was ze nou met zijn voeten aan het spelen? Hij had geen idee maar dit was zalig, hij smolt vanbinnen en hij kuste haar zelfzeker terug. Zij was diegene die de kus eindigde en hij zag hoe haar ogen twinkelden.
"Dus..." mompelde hij "Je hebt dus twee delen, eentje ziet me graag en andere veracht me. Ik snap het niet goed maar, ik wil wel nog zo'n kus, die was zalig" zei hij daarna zachtjes terwijl hij met zijn hand door haar haren ging en haar nog een kleine korte kus gaf. "Je wilt me een kans geven? Bedankt Tári en sorry dat ik verliefd op je ben geworden" Ja het speet hem wel degelijk, hij had het nooit gewild dat hij verliefd werd op haar, maar het was gewoon gebeurd en hij had zijn hart laten spreken.

'Sasuke.. Ik..' Sasuke keek haar lichtelijk vragend aan en legde zijn hand op haar hand dat op zijn schouder rustte. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht en hij wreef met zijn duim over haar handrug. Ze hoorde achter zich dat Terra zacht piepte, en toen pas besefte ze dat ze haar hand op zijn schouders had liggen. Ze trok haar hand meteen terug en deed een stap achteruit. 'Ik.. Sorry, ik geloof..' Ze hield haar mond en zuchtte even. Sasuke trok verbaasd een wenkbrauw op. Ze wist dat er geen nuttig woord uit zou komen, dus dan kon ze haar mond net zo goed gewoon dicht houden. Ze wende haar blik af en kneep haar ogen dicht. Ze schudde kort haar hoofd en draaide zich toen om. Ze sloeg haar armen wat ongemakkelijk over elkaar heen en bleef strak naar de grond kijken.
Sasuke draaide haar om, waardoor ze haar armen automatisch vaan elkaar af haalde. Zijn handen lagen op haar schouders en het zag er niet naar uit dat hij van plan was die weg te halen. “Ik wil je ook wat zeggen. Het is misschien vreemd enzo maar ik heb zo het gevoel dat ik… Ja… Gewoon…” Hij zweeg weer en haalde diep adem. Tári keek hem vragend aan en beet zacht op haar binnen wang. Ze zei geen woord, kon hem niet verstoren. Ze wilde horen wat hij te zeggen had, ze moest weten wat hij haar te vertellen had. Er ging van alles door haar hoofd. Alles wat ze kon bedenken schoot door haar hoofd, maar ze kon niks bedenken en toen zijn handen ook nog begonnen te trillen, amper voelbaar, maar toch, keek ze hem wat bezorgd aan. Nog steeds zei ze niks, ze wilde hem de tijd geven het te zeggen. En aangezien ze geen idee had wat het kon zijn, begon ze zich steeds meer af te vragen wat er zo moeilijk kon zijn. Ze zag dat hij rood aangelopen was. Langzaam haalde hij zijn handen van haar schouder. “Ehm… Laat het gewoon maar” Stamelde hij terwijl hij zijn rood aangelopen gezicht van haar afwendde. Tári keek hem verbaasd aan en schudde haar hoofd.
Ineens ging er een belletje rinkelen. De omhelzing, de trillende handen, het rode gezicht.. Haar ogen werden groot en ze schudde haar hoofd. Ze zag dat Sasuke wilde gaan zitten, maar voor hij de kans kreeg pakte ze zijn pols vast. Ze keek hem vragend aan en zei zachtjes: ‘Je kan me echt alles zeggen.’ Ze slikte even. Ze wilde nog niet zeggen wat ze dacht, maar dat was vooral omdat ze het niet geloofde. Ze had de laatste tijd teveel problemen gehad en ze was ervan overtuigd dat ze in de war was, dat ze niet meer besefte wat echte gevoelens waren of wat gedachtes waren. Sasukes zwarte ogen ontweken haar vragende blik en hij schudde zachtjes zijn hoofd, als ontkenning dat hij dit echt niet kon zeggen. “I-ik… K… kan het niet… Zeggen…” Mompelde hij. ‘Echt alles..’ Ze liet zijn pols los en keek hem met een afwachtende, hopende blik aan. ‘Ik heb aal genoeg vreemde dingen gehoord, vreemder kan het eigenlijk niet eens.’ ’ Ze slikte en ging recht voor hem staan. Ze probeerde alles op een rijtje te zetten, maar het lukte niet, door alles wat haar hoofd vulde. Ze wilde het weten, heel graag, maar ze zag aan hem dat hij het niet kon. Of hij het nou niet kon omdat hij bang was of omdat hij gewoon te koppig was, wist ze niet, maar ze wist bijna zeker dat ze het nooit te horen ging krijgen. En toch bleef ze proberen, ze wilde het gewoon weten.
Sasuke schudde verwoed zijn hoofd “Ik kan het niet zeggen” Stamelde hij “Geen pijn..” Mompelde hij haast onverstaanbaar. Tári slikte even. Ze wende haar blik even af, maar al snel keek ze Sasuke weer aan en glimlachte lichtjes terwijl ze zei: ‘Ik ben een hele goede luisteraar.’ Ze Loog niet, ze kon goed luisteren en ze had er nooit problemen mee zich in te leven in een ander. Of het voor goed of slecht gebruik was, maakte haar niet uit. Ze deed het niet snel, maar ze kon het. Sasuke keek haar eindelijk aan en haar glimlach groeide iets. Ze was blij dat ze in zijn ogen kon kijken, daar kon ze toch iets meer uit halen dan als ze hem niet recht aankeek. Tári’s glimlach werd iets minder, maar verdween niet toen Sasuke haar iets naar zich toe trok. “Ik kan er niet meer tegen vechten” mompelde hij terwijl hij met zijn hoofd dichter bij dat van haar kwam. Hij haalde diep adem en elke seconde kwam zijn gezicht nog dichter bij dat van haar. Uiteindelijk drukte hij zijn lippen tegen de hare, zacht en passievol. Ja, ze schrok van zijn actie, wist niet echt hoe ze moest reageren, maar ze wist wel dat ze niet nog eens tegen hem zou schreeuwen. Dat kon ze niet. Ze kuste hem niet terug, maar duwde hem ook niet aan de kant. Haar brein werkte niet volledig mee. De ene helft zei dat ze hem weg moest duwen en de hele huid vol moest schelden, de andere helft zei dat ze hem moet helpen, hem terug kussen en hem laten merken dat het oké was. Maar als ze nadacht, wist ze dat ze niet het zelfde voelde. Ze voelde niet voor hem wat hij voor haar voelde. Ze was er niet zeker van, maar dat dacht ze. Ze was in de war en dit hielp er niet echt tegen, in tegendeel zelf.
Ineens leek Sasuke te beseffen waar hij mee bezig was, hij trok zich terug. Zijn gezicht was weer rood aangelopen. Hij deinsde achteruit, maar struikelde over een takje en belandde op de grond. Tári glimlachte even. “S-sorry” Stamelde hij terwijl hij zijn blik naar de grond richtte. Tári lachte even en schudde haar hoofd. Ze grijnsde toen ze Sasukes geschrokken blik zag. De tweede gedachte won. Ze kon niet boos op hem zijn, al wilde ze dat dol graag. ‘Sasuke..’ Ze trok haar wenkbrauwen even op. Ze grinnikte even. ‘Dat is ongeveer wat ik bedoelde toen ik zei dat ik vreemdere dingen mee heb gemaakt.’ Ze zuchtte even en deed een stap naar hem toe. Ze hurkte voor hem neer en glimlachte even. ‘Wat had je verwacht?’ Haar glimlach verdween en veranderde in een kille blik. ‘Luister..’ Ze zuchtte even. ‘Ik wil je geen pijn doen, ik zou het niet eens kunnen.’ Ze grijnsde even. ‘Daarvoor hebben we te veel leuke herinneringen, daarvoor geef ik teveel om je.’ Ze beet even op haar lip en wende haar blik naar de grond en toen weer naar Sasuke. Hij greep naar de plek waar hij pijn had en kneep zijn ogen dicht. Ze vroeg zich niet echt af waarom hij het deed. ‘Maar ik hou niet van je..’ Ze stond op en haalde haar handen door haar haren. ‘Of beter gezegd.. Ik weet het niet meer zo goed. Ik ben in de war, Sasuke, en je helpt me er niet mee door me te kussen.’ Ze schudde haar hoofd en sloot haar ogen even. ‘Ik heb nogal veel meegemaakt op dit gebied en dat is allemaal nog niet zolang geleden.’ Ze haalde diep adem, opende haar ogen en keek Sasuke vol spijt aan. ‘Sorry, Sasuke..’ Sasuke stond op en hij keek Tári aan. Hij trok haar weer tegen zich aan en hij keek haar aan. Tári liet het toe. Ze reageerde er niet op. Of dat negatief was of positief wist ze niet echt. Het was volgens haar positief, maar ze wist het niet zeker.
“Ik hou van je, ik weet niet waarom en hoe het gekomen is maar ik voel echt iets voor je. Ik ga niet opgeven.” Zei hij zachtjes voor hij zijn lippen op haar voorhoofd drukten. Tári kreeg pretlichtjes in haar ogen en een vertrouwd gevoel nam het volledig over. Langzaam liet Sasuke haar los en ging hij met een plof zitten. Tári keek hem met die twinkelende ogen aan. Ze wist niet wat ze moet zeggen, ze wist niet wat ze moest doen. Haar lichaam leek versteend door twijfel en haar brein draaide over toeren, maar toen ze de zielloze blik in Sasukes ogen zag, verdwenen alle gedachtes en bewoog ze alsof ze een marionet was. Ze ging op haar knieën zitten en zonder te twijfelen drukte ze een kus op Sasukes wang en zijn kaken begonnen weer te gloeien. Een kleine glimlach ontstond op Tári’s gezicht. ‘Alsjeblieft..’ Ze kreeg geen enkele reactie van Sasukes kant. Ze kon het begrijpen, maar het zou makkelijker zijn geweest alles aan hem uit te leggen als hij sprak, als hij reageerde op haar woorden. Al schold hij haar uit omdat hij het ergens niet mee eens zou zijn, zelfs dan zou het nog makkelijker zijn. Nu voelde het alsof ze een gesprek met de bomen voerde, een zinloos gesprek dat niemand hoorde, maar ondanks dat, ging ze door, ze wilde het hem gewoon uitleggen.
Ze keek hem nog steeds met twinkelende ogen aan, al was er pijn in te zien. ‘Alsjeblieft, probeer me te begrijpen..’ Ze slikte even en ging in kleermakers zit zitten. ‘Niet zo heel lang geleden heb ik.. Ik had een vriendje, die ik behoorlijk bedrogen heb.’ Sasuke keek op en keek haar aan, maar nog steeds zweeg hij in alle talen. Ze was hem dankbaar voor die reactie. Het was weleens waar niet gesproken, maar ze wist dat hij luisterde en dat alles bij hem binnen kwam. Ze wist nu dat ze haar verhaal gewoon kon doen, zonder bang te zijn dat hij haar niet snapte aan het einde. Ja, die kans bestond nu nog steeds, maar die kans was nu kleiner voor haar gevoel.
Ze keek naar haar handen en voelde hoe de tranen achter haar ogen branden. ‘Ik heb het hem gezegd en.. Ik ben er nog niet echt overheen.’ Ze keek naar Sasuke en glimlachte even. ‘Ik weet het niet, Sasuke. Als ik nadenk dan..’ Ze slikte en schudde haar hoofd. Ze wilde het hem uitleggen, maar het leek niet alsof het haar ging lukken. ‘Ik kan niet zeggen of ik van je hou.. ik weet het gewoon niet.’ Ze sloot haar ogen en deed haar best haar gedachtes weer uit te zetten, al ging het niet geweldig. Ze zag niet Dat hij nikte, had er geen benul van dat hij meer rectie kon geven op dit moment dan haar aankijken en knikken. Misschien was het beter, zolang ze dacht dat hij geen andere reactie kon geven, stelde ze ook geen vragen, hoefde ze ook niks te weten. Ze opende haar ogen en keek naar zijn hand. ‘Alsjeblieft...’ Tári pakte zijn hand vast en kneep er even in. 'Alsjeblieft Sasuke, ik weet het niet.. Ik ben in tweestrijd met mezelf.' Ze verslapte haar greep iets, maar hield zijn hand vast. 'Een deel in me wilt je uitschelden voor alles wat maar in me opkomt, wilt je slaan, schoppen. Een deel van mij wilt je zoveel pijn doen..' Ze haalde diep adem, besloot haar gedachtes volledig te negeren en liet haar gevoel reageren. Dat was de enig manier waarom ze het kon, toegeven of juist niet.. 'Het andere deel van mij wilt je geen pijn doen, wilt je beschermen, wilt van je..' Ze liet zijn hand los, legde die op zijn kaak en kuste hem. Dit keer op zijn lippen. Alle twijfels verdwenen uit haar lichaam. Ze sloot haar ogen. Ja, ze voelde wat voor hem, er waren delen in haar die hem nog steeds het liefst wilde ontlopen, die hem niet wilde toegeven wat ze voor hem voelde, maar het andere deel, het deel dat haar zei hem te kussen, van hem te houden, was groter en krachtiger.
Sasuke kuste har zelfverzekerd terug, iets waar ze blij om was. Nu had ze tenminste het idee dat hij haar begreep, maar of dat ook echt zo was, was eigenlijk onduidelijk voor haar. Toch was het idee dat hij haar begreep voldoende. Ze onderbrak de kus na een tijdje en keek Sasuke met twinkelende ogen aan.
"Dus..." Mompelde hij "Je hebt dus twee delen, eentje ziet me graag en andere veracht me. Ik snap het niet goed maar, ik wil wel nog zo'n kus, die was zalig" Zei hij daarna zachtjes terwijl hij met zijn hand door haar haren ging en haar nog een kleine korte kus gaf. Tári glimlachte even en knikte. ‘Je snapt het.’ Ze was dolblij dat hij haar snapte, of.. Zo ongeveer dan. In elk geval genoeg om het niet nog eens uit te hoeven leggen in haar ogen. "Je wilt me een kans geven? Bedankt Tári en sorry dat ik verliefd op je ben geworden" Tári schudde haar hoofd. ‘Zeg geen sorry.’ Ze was blij dat hij verliefd was geworden. Ja, er zaten minpunten aan en ja ze zou nog wel een tijdje in tweestrijd zijn, maar ze was er net ook achter gekomen dat ze van hem hield. Misschien nog niet zoveel als hij van haar, maar er moest altijd een begin zijn. ‘Ik ben je, hoe vreemd het ook klinkt, er dankbaar voor.’ Ze lachte even. Ze kuste hem nogmaals. Na een tijdje onderbrak ze de kus en stond ze op. Ze stak haar hand uit om hem omhoog te helpen. Zonder zijn hand los te laten trok ze hem mee. 'Kom, Terra.' De Tasmaanse duivel liep meteen achter haar bazin aan, zich een beetje op de achtergrond houdend.