Adrian had zich naar de bib begeven in de hoop een goed boek te vinden, maar leek zich nu meer te ergeren aan het bibvrouwtje dat nooit blij keek en het nooit leek te appreciëren dat je de bibliotheek bezocht. Zo had ze al meerdere keren binnensmonds gezeurd dat ze vond dat de jeugd van tegenwoordig nog amper boeken leest terwijl hier toch dagelijks genoeg mensen waren, al was Adrian nu best wel alleen in deze zaal vol boekig lekkers. Maar nu leek zijn aandacht meer gericht op het vrouwmens dan op de boeken die hier in de zaal stonden. Hij nam hierdoor de meest romantische boeken uit de rekken, binnensmonds vloekend over het oude vrouwtje dat de zaal in het oog hield. Hij koos er eentje uit, nog steeds niet oplettend op wat hij koos, hij staarde nijdig naar de oude vrouw, die vol enthousiasme nijdig terug staarde. Deze wedstrijd duurde aardig toch een tiental minuten, van nijdig gestaar naar elkaar en toen gaf hij het op. Adrian liet de vrouw winnen met een diepe zucht en even leek het wel of de oude vrouw een vreugdedansje aan het maken was en Adrian schudde zijn hoofd terwijl hij tussen de stapels ongesorteerde boeken ging lezen.

Toen hij na een paar minuten besefte wat hij vast had, begon hij met de seconde roder en roder te worden van pure schaamte dat hij niet had opgelet van wat hij had gekozen om te lezen. Zachtjes bijtend op zijn lip las hij toch moedig verder, zijn hoofd zo rood als een tomaat. Een kleine giechel was te horen toen er een grappig stuk kwam, maar nog steeds was de rode blos niet van zijn wangen gegleden.

Haar nagels tikte op de kaft van het boek dat ze in haar handen had. Een geamuseerde grijns stond op haar gezicht toen ze de deuren van de bibliotheek open duwde en naar binnen liep. Zonder ook maar een seconde stil te staan liep ze naar het grumpy mens dat haar meteen met een dodelijke blik aankeek. Een twinkeling glinsterde in haar ogen toen de deur met een klap dichtviel. Haar blik was uitdagend toen ze het boek op de toonbank liet vallen. Het ding maakte een klap en de vrouw siste iets tussen haar tanden. Tári knikte kort en glimlachte. ‘Stilte, ja.’ Zei ze fluisterend, bijna niet te verstaan. ‘Maar we kunnen niks aan de zwaartekracht doen, hm?’ Haar wenkbrauw ging lichtjes omhoog en haar grijns werd breder. Voordat de vrouw nog iets kon zeggen, draaide ze zich om en liep richting een van de kasten waar de boeken in stonden. Op deze manier kon de vrouw niks meer zeggen zonder haar eigen regels te breken. En ze wist vrijwel zeker dat dat niet zou gebeuren.
Haar ogen gleden over de boeken in de kast heen. Bij elke titel schudde ze kort haar hoofd. Ze was niet opzoek naar iets specifieks, ze wilde gewoon een goed boek dat ze in alle rust kon lezen. En een boek wat ze zonder zich schuldig te voelen kon gebruiken om aan te tonen dat zwaartekracht niet te stoppen was.
Ze had de vrouw niet alleen opgescheept met het lawaai, maar had haar ook doodleuk het boek gegeven, terwijl het een kleine moeite was geweest om het zelf terug te zetten. Ze liep zelf immers meteen weer naar de kasten.
Ze bleef even staan en pakte een boek uit de kast, maar zette die meteen weer terug. Haar voeten kwamen langzaam weer in beweging en haar vingertoppen gleden over de ruggen van de boeken. Sommige waren zo stoffig als het maar kon, terwijl andere wel perfect afgestoft leken. Bij een lege plek, waar het boek weg was, keek ze naar de vrouw. Wat deed dat mens überhaupt? De boeken ware stoffig en als je hier diep ademhaalde, zou je nog stikken in de stank van het stof. Hint voor mensen met een stofallergie; blijf uit de buurt van dit godvergeten ding. Haar ogen gleden weer over de boeken toen de vrouw haar even aankeek. Goed, ze had geen zin om hier weg gestuurd te worden nog voordat ze een goed boek had gevonden. Ze had geen zin om een hele middag op haar kamer te zitten, luisterend naar de geluiden waarvan ze toch al wist dat ze er niet uit zou komen waar het vandaan kwam of wat het was.
Ze was zo erg in haar gedachte verzonken en haar ogen waren zo stellig op de boeken in de kast gericht, dat ze niet zag wat er op de grond stond. Een stapel boeken, die waarschijnlijk door dat stomme mens er neer gezet was om later terug in de schappen te zetten, zorgde ervoor dat de zwaartekracht haar duidelijk maakte dat die niet graag als pestmethode werd gebruikt. Ze zag de stapel te laat en struikelde over de stapel. Pas toen ze halverwege haar val was leek haar lichaam te besluiten om in beweging te komen, waardoor ze zichzelf nog maar net op kon vangen. De klap die zij en de boeken veroorzaakte, was door de hele bibliotheek te horen. Terra drukte haar natte snuit tegen Tári’s gezicht, die haar hoofd terug trok en binnensmonds begon te vloeken. Haar ogen gleden naar de boeken die de oorzaak waren geweest van de val en tegelijkertijd haar val gebroken hadden. Als dat vervloekte mens nu ook maar eraan dacht om te zeggen dat ze stil moest zijn, zou ze erachter komen hoe veel lawaai er in deze ruimte gemaakt kon worden.

Oh wat was het een vervelende oude krent. Net had hij nog een staarwedstrijd gehad met het oude mens dat het blijkbaar nog enorm amusant had gevonden ook nog. Ze leek niets te appreciëren en hierdoor was Adrian afgeleid geraakt. Nu zat hij met rode kaken een romantisch boek te lezen, zichzelf doodschamend over het de manier hoe het geschreven was. Maar toch kon hij zijn blik niet wegscheuren van de letters op de bladzijde waar hij nu zat en bleef hij als een koppige ezel doorlezen met blozende kaakjes. Een kort gegiechel stootte hij uit bij een geweldig grappig stuk alsof hij een klein kind was dat net iets fout uitspookte. En net toen het ‘spannende’ stuk kwam, was er een hels lawaai te horen en voor hij ook maar zichzelf in beweging kon zetten werd hij onder bedolven in de boeken die letterlijk op hem vielen, samen met een ander individu. Het boek dat hij las viel uit zijn hand dat nog net uit de stapel boeken stak en hij knalde met zijn hoofd tegen de harde kaft van een atlas.

Zachtjes klaagde hij pijnlijk en probeerde hij zichzelf uit de stapel boeken te werken. Hij hield van boeken, maar niet op deze manier dat ze op hem vielen. Een korte grom stootte hij uit tot uiteindelijk hij onder de stapel uit rolde. Zijn blauwe oog keek naar het individu dat op de stapel boeken lag, zijn oog werd meteen groot en hij duwde het boek dat hij eerder vasthad om te lezen van zich weg, hopend dat ze het totaal niet had opgemerkt. “E-eh...” stamelde hij zachtjes voor hij zachtjes weer op zijn lip begon te bijten, niet echt wetend wat te zeggen, omdat hij niet alles wilde verpesten. “H-hoi?” besloot hij toch maar te zeggen, zichzelf tegen de muur drukkend, in de hoop dat hij toch op een manier misschien toch kon verder weg kruipen van haar.

Het was niet de eerste keer dat ze het chagrijnige mens achter de balie aan het pesten was, ze vroeg er immers zelf om, maar dit was de eerste keer dat ze de vrouw pesten met iets dat nog geen vijf minuten laten op haar terug zou komen. De zwaartekracht was duidelijk, de val was gewoon de manier om haar te vertellen dat deze niet als pestmiddel gebruikt wilde worden. Of het was pure karma..
Wat het ook was, de klap die ze maakte was alles behalve prettig. Het geluid galmde door de bibliotheek, tussen de boeken schappen door en langs het rot mens dat ze hier nu al de schuld van gaf. Het weg die het geluid maakte, was dezelfde weg als de weg die de pijn door haar lichaam nam. Ze viel met haar rug op de harde boeken, maar de pijn schoot door haar hele lichaam. Ze had haar klap deels op kunnen vangen, maar klaarblijkelijk niet genoeg om de pijn te voorkomen. Terra, die te hulp geschoten kwam, kreeg enkel het terug trekken van haar hoofd als reactie op de behulpzaamheid.
“E-eh...” Ze sloot haar ogen even. Geweldig, er had een klein kaboutertje in de boeken gewoond. Ze liet haar hoofd naar achteren vallen en opende haar ogen. Toen ze de blonde haren van de jongen zag, werden haar ogen groot. “H-hoi?” Ze probeerde overeind te komen, maar haar rug besloot hier totaal geen zin in te hebben en met een zachte pijn kreun deed ze een voorzichtigere poging, die faalde toen ze op haar knieën zat.
‘Adrian..’ Zei ze zachtjes, bijna alsof ze ineens gehoorzaamde aan dat rot mens dat begon te klinken als een slang. ‘Sorry..’ Ze keek hem een beetje pijnlijk en schuldbewust aan. ‘Je.. Hebt geen pijn, toch?’ Verkeerde vraagstelling misschien? Volgens haar was hij het kaboutertje dat in de boeken woonde, dus hoe rottig kon ze de vraag stellen?
Haar ogen gleden even bezorgd over hem heen, voor ze haar hoofd liet hangen en er een zacht, maar pijnlijk lachje uit haar mond kwam. Ze schudde haar hoofd even. ‘Ik ben de schuldige, maar ehm..’ Ze keek hem twijfelend aan. ‘Kan.. Je me misschien helpen overeind komen?’ Ze vroeg het voorzichtig en verwachtte al bijna een nee. Puur omdat zij de kneus was die hem eerder zou moeten helpen..

Vreselijke dame dat het was, de bibliotheekcaresse, hij vond haar vreselijk omdat ze nooit eens vrolijk kon kijken naar een voorbijganger. Adrian was een boek aan het lezen, tot er opeens een hele stapel boeken op hem neerstortte. Hij hield van boeken, maar nu weer ook niet zo véél dat hij er onder bedolven wilde worden. Hij kreunde zachtjes onder het gewicht, zijn hand was het enige dat niet onder de boeken was bedolven en datzelfde hand liet het boek los dat hij zonet nog aan het lezen was.
Zijn kaken nog lichtelijk aangebrand, begon hij zijn weg te banen door de boeken, met enige moeite sinds er een gewicht op de boeken lag waar hij nog geen naam op kon plakken.

Een zachte geïrriteerde grom stootte hij uit tot hij uiteindelijk van onder de stapel boeken was onderuit gerold. Met zijn blauwe oog besloot hij kort rond te kijken om dan te indentificeren wie het was. zijn oog werd meteen groot en hij duwde het boek dat hij eerder vasthad om te lezen van zich weg, hopend dat ze het totaal niet had opgemerkt. “E-eh...” stamelde hij zachtjes voor hij zachtjes weer op zijn lip begon te bijten, niet echt wetend wat te zeggen, omdat hij niet alles wilde verpesten. “H-hoi?” besloot hij toch maar te zeggen, zichzelf tegen de muur drukkend, in de hoop dat hij toch op een manier misschien toch kon verder weg kruipen van haar. Tári had hem ook opgemerkt, hij hoopte vurig dat ze de titel van het boek niet had kunnen zien, want zijn schaamte kon hij nu absoluut niet verbergen. ‘Adrian..’ zei ze en Adrian reageerde hierop, zijn blik ging richting zijn benen terwijl er een dun straaltje bloed vanaf zijn lip naar beneden daalde sinds hij toch wel best hard op zijn lip aan het bijten was. Na een tijdje keek hij op toen ze zich verontschuldigde, vast omdat ze regelrecht op de stapel boeken was gevallen. ‘Je.. Hebt geen pijn, toch?” vroeg ze en Adrian schudde kort zijn hoofd, buiten een lichte hoofdpijn, vlinders in zijn buik en was stof in zijn neus mankeerde hij compleet niets. Uit het niets niesde hij werkelijk al het stof uit zijn neus en snuffelde hij kort nog even na, “I-iets te veel stof in mijn neus..” zei hij met een onvaste toon terwijl hij langzaamaan opstond. ‘Ik ben de schuldige, maar ehm..’ Ze keek hem twijfelend aan. ‘Kan.. Je me misschien helpen overeind komen?’
Adrian’s ogen werden groot, keken haar vol verbazing aan. Enkele minuten bleef hij vastgevroren aan de vloer genageld, maar na die tijd verstreken was, kwam hij in beweging. Zonder ook maar enig woord te zeggen, keek hij haar met een warme glimlach aan.

Langzaamaan strekte hij zijn hand uit, verstrengelde hij zijn vingers in de hare en trok hij haar recht, in zijn armen. “Kan je staan?” vroeg hij op een warme toon terwijl hij haar voorlopig zo tegen hem gedrukt hield.

(Adrian's moodswings are horrible... ._.")

Ze zou ooit eens moeten leren dat karma haar meer dan eens opzocht en het ontzettend leuk vond om harder terug te komen dan ze in haar ogen verdiende. Verdiende ze het nu? Hmm, ja, toch wel. Ze was dit keer verder gegaan dan ze normaal zou doen. Ze kon de vrouw niet uitstaan en baalde ervan dat er iemand als haar te vinden was op een plek die zoveel voor haar betekende. Hadden ze geen moeite kunnen doen om iemand te zoeken die plezier had in diens werk? God.
Het feit dat ze viel, was dus misschien terecht, meer dan normaal. Ze vervloekte het nog steeds net zo hard, maar toch.
Toen ze de stem hoorde, irriteerde het haar eerst. Vallen op een stapel harde boeken was een ding, een boekbewoner tegen komen was echt over de lijn. Die gedachte verdween echter gehaal toen ze de blonde jongen zag, wilde ze opstaan, haar lichaam besloot echter dat dit een domme actie was en ze kwam niet verder dan haar knieën. ‘Adrian..’ Toen ze het straaltje bloed zag, werden haar ogen iets groter en keek ze hem en beetje bezorgd aan. Ze probeerde echter niet op te staan, omdat ze wist dat ze er net zo hard in zou falen als een paar minuten eerder.
Ze verontschuldigde zich en vroeg hem – op een nogal stomme manier – of hij pijn had. Hij antwoorde door kort zijn hoofd te schudden, waarna hij niesde. “I-iets te veel stof in mijn neus..” Ze glimlachte zwakjes.
‘Ik ben de schuldige, maar ehm..’ Ze keek hem twijfelend aan. ‘Kan.. Je me misschien helpen overeind komen?’ Zijn ogen werden groot en hij keek haar verbaasd aan. Zo bleef hij een tijdje aan de grond genageld staan, voor hij haar een warme glimlach gaf. Hij strekte zijn hand uit en hielp hij haar omhoog. Hij trok haar recht in zijn armen en een kleine blos verscheen op haar wangen. “Kan je staan?” Vroeg hij op een warme toon. Ze klemde haar kaken even op elkaar en bleef even naar zijn lip kijken, de drang om het bloed weg te vegen inhoudend. Ze knikte kort. ‘Ik denk het wel.’ Ze grinnikte zachtjes. ‘En anders hoop ik dat je goede reflexen hebt.’ Haar ogen twinkelde even plagend, vergetend dat ze nog steeds in zijn armen lag.

Uiteindelijk was Adrian toch uit de stapel boeken kunnen kruipen, mits wat blauwe plekken zou hij er vast wel prima vanaf komen. Maar je kon niet met zekerheid zeggen of hij wel compleet in orde was, eenmaal hij doorhad wie er deze stapel boeken op hem had laten vallen en er zelf vast mee was mee gevallen. Op dat exacte moment was het verbazend hoe snel hij werkelijk kon zijn op zo’n momenten. Adrian greep het boek vast en legde het beslist achter zich, vurig hopend dat Tári geen glimp had kunnen opvangen van de titel van het boek. “E-eh...” stamelde hij zachtjes voor hij zachtjes weer op zijn lip begon te bijten tot op bloedens na, hij zat daar, met zijn mond vol tanden, omdat hij niet alles wilde verpesten. “H-hoi?” besloot hij toch maar te zeggen, zichzelf tegen de muur drukkend, in de hoop dat hij toch op een manier misschien toch kon verder weg kruipen van haar, wat dus niet bepaald lukte.
De schaamte was overduidelijk op zijn gezicht af te lezen, al zou niemand weten waarvoor hij zich werkelijk schaamde. ‘Adrian..’ zei ze en Adrian reageerde hierop door nog zich harder te focussen op iets compleet irrelevants, zijn benen op dit moment.

Toen Tári zich verontschuldigde, keek hij op, zijn blauwe oog op haar gezicht rustend, nog steeds kon je de restjes schaamte op zijn gezicht aflezen terwijl er een straaltje bloed van zijn lip zijn weg had gevonden naar zijn kin. ‘Je.. Hebt geen pijn, toch?” vroeg ze en Adrian schudde kort zijn hoofd, buiten een lichte hoofdpijn, vlinders in zijn buik en was stof in zijn neus mankeerde hij compleet niets. Uiteindelijk kwam er nog een extra portie stof in zijn neus, wat hem dus deed niezen. “I-iets te veel stof in mijn neus..” zei hij met een onvaste toon terwijl hij langzaamaan opstond, meer om te vertrekken in de hoop dat hij deze ongemakkelijke conversatie kon ontsnappen dan wat anders.

‘Ik ben de schuldige, maar ehm..’ Ze keek hem twijfelend aan. ‘Kan.. Je me misschien helpen overeind komen?’ Vroeg ze hem nu werkelijk om haar te helpen? Adrian’s ogen werden groot van verbazing, zij die om hulp vroeg? Zo kende hij haar compleet niet en enerzijds wilde hij de warboel in zijn buik niet nog erger maken door ermee in te stemmen om haar recht te helpen, maar aan de andere kant kwam zijn hoffelijkheid naar boven, die overduidelijk won. Enkele minuten bleef hij zo staan, vastgevroren aan de grond, een innerlijke strijd binnenin hem werd gestreden. Het was overduidelijk dat hij haar gewoon moest vergeten en verder moest gaan, maar aan de andere kant bleef hij hopen, iets wat niet bepaald geweldig gezond was voor hem.

Zonder ook maar enig woord te zeggen, keek hij haar met een warme glimlach aan, hij had besloten haar recht te helpen, dus hij begon langzaamaan in actie te komen om haar recht te helpen. Langzaamaan strekte hij zijn hand uit, verstrengelde hij zijn vingers in de hare en trok hij haar recht, in zijn armen. “Kan je staan?” vroeg hij op een warme toon terwijl hij haar voorlopig zo tegen hem gedrukt hield. ‘Ik denk het wel.’ Ze grinnikte zachtjes. ‘En anders hoop ik dat je goede reflexen hebt.’
Adrian grijnsde, terwijl hij het dunne streepje bloed op zijn kin wegveegde terwijl hij haar met zijn andere hand stevig vasthield zodat ze niet weer zou vallen. “Ik moet wel zeggen, onze karma moet geweldig slecht zijn, niet? Sinds we altijd onheil met ons meebrengen. Jij die op een stapel boeken valt, inclusief mij er nog tussen en ik die dan bedolven word onder de boeken. Ik ben dan misschien wel een boekenwurm, maar niet zó erg,” zei hij met een korte grinnik, toen hij zich weer bedacht dat zijn boek open en bloot op de grond lag. Damn, ze kon het nu zien als ze goed had opgelet. Dus Adrian besloot iets enorm doms te doen in de hoop dat dit haar zou afleiden. Zijn armen sloegen zich nog steviger om haar heen terwijl hij haar zo dicht tegen zich aandrukte dat haar zicht beperkt zou worden tot alleen maar de stapel boeken. Zo probeerde hij zo onopvallend mogelijk het boek onder de boekenkast te schoppen, of het onopvallend was, dat wist hij niet, maar het was er alleszins wel onder gegleden. Oké, genoeg afleiding dacht hij bij zichzelf en hij loste zijn grip op Tári terwijl zijn blik zichzelf focuste naar haar lippen, wetende dat hij ze niet zou kunnen voelen met zijn lippen. Dat gevoel maakte hem radeloos vanbinnen. "Wat doe je hier trouwens? Ik wist niet dat jij zo'n liefde had voor boeken?" Een zuinige glimlach werd haar geschonken terwijl hij deze vraag stelde, nog altijd kijkend naar haar lippen, zo onopvallend mogelijk. Adrian was hopeloos aan het proberen haar af te leiden, zodat zowel hij als het boek dat hij aan het lezen was, niet door de mand zouden vallen

(Early-in-the-moning inspiration I call it ._.)

Natuurlijk was hij de laatste persoon die ze hier verwacht had.. Onder de boeken. Iets in haar baalde ervan dat hij hier was en ook nog eens het slachtoffer was geworden van haar karma, een ander deel van haar was er ergens blij mee. Ze kon er niks aan doen dat dit ook bijna als karma voelde. Nu stonden ze tenminste quitte, nu hadden ze elkaar tenminste pijn gedaan en niet gewoon maar van een kant. Die gedachte verdrong ze alleen vrij snel weer, omdat het niet goed voelde zo te denken.
Toen ze hem vroeg of hij haar kon helpen, leek het wel of hij een baan als levend standbeeld probeerde te krijgen. Verbaasd bleef hij aan de grond genageld staan. Uiteindelijk leek hij toch besloten te hebben haar te helpen. Hij hielp haar overeind en hield haar tegen zich aangedrukt, terwijl hij vroeg of ze kon blijven staan. ‘Ik denk het wel.’ Ze grinnikte zachtjes. ‘En anders hoop ik dat je goede reflexen hebt.’ Antwoordde ze.
Adrian grijnsde terwijl hij het streepje bloed wegveegde, maar hij zorgde ervoor dat ze niet weer zou vallen. “Ik moet wel zeggen, onze karma moet geweldig slecht zijn, niet? Sinds we altijd onheil met ons meebrengen. Jij die op een stapel boeken valt, inclusief mij er nog tussen en ik die dan bedolven word onder de boeken. Ik ben dan misschien wel een boekenwurm, maar niet zó erg,” Zei hij met een zachte grinnik. Ze grijnsde even en schudde haar hoofd. ‘Misschien probeert het universum je iets te vertellen.’ Zei ze een beetje plagend.
Hij drukte haar ineens dichter tegen zich aan, waardoor ze slechts de boekenstapel kon zien. Zijn greep was verstrakt en een klein belletje ging rinkelen bij haar. Ze legde haar handen tegen zijn borst aan. ‘Adrian..’ Zei ze zachtjes. Haar stem was niet verwijtend, haar stem was zelfs bijna rustig te noemen. Ze wilde niet toegeven dat er vrijwel niks was wat haar zei dat dit fout was, enkel het gevoel van ongemak dat haar treiterde, het stemmetje dat haar zachtjes waarschuwde voor de gevolgen hiervan. Juist die twee dingen hadden ervoor gezorgd dat ze zijn naam uit gesproken had. Niet verwijtend, omdat ze dat simpelweg niet kon, maar ook niet volledig rustig, omdat er dat gevoel van ongemak en het stemmetje waren.
"Wat doe je hier trouwens? Ik wist niet dat jij zo'n liefde had voor boeken?" Vroeg hij nadat hij zijn greep weer iets had verslapt. Ze keek hem even aan en had kunnen zien dat zijn ogen op haar lippen gericht waren, iets wat een kleine glimlach op haar gezicht toverde. Ze wist hoe hij zich voelde, ze kon er alleen niks aan doen dat ze er plezier in had hoeveel moeite het hem bleek te kosten om het niet op te laten vallen.
‘Ik doe hier hetzelfde als jij; een leuk boek zoeken.’ Beantwoorde ze zijn eerste vraag, terwijl haar ogen de omgeving afspeurde voor een logische reden waarom hij haar zo onverwachts tegen zich aangedrukt had. Hij had immers al moeite gehad om te beslissen om haar overeind te helpen, laat staan dit. ‘En ik heb je al eens eerder gezegd dat er een hele hoop is dat je nog niet van me weet.’ Ze keek hem veelbetekenend aan, bijna streng.
Een glimlach sierde haar lippen toen ze hem recht aankeek. Ze schudde zachtjes lachend haar hoofd en prikte zachtjes in zijn buik, amper beseffend dat ze nu het ongemakkelijke gevoel en het stemmetje in een hoekje duwde. ‘Je kan op z’n minst proberen me recht aan te kijken als ik je aankijk.’ Haar ogen twinkelde en de glimlach bleef op haar lippen staan.

Toen ze zich verontschuldigde, besloot hij eindelijk zijn blik op haar te richten, zijn blauwe oog keek naar haar, met kleine restjes schaamte die je nog op zijn gezicht kon aflezen. “Je.. Hebt geen pijn toch,” vroeg ze en Adrian schudde kort zijn hoofd, buiten een lichte hoofdpijn, vlinders in zijn buik en wat stof dat in zijn neus was gewaaid, was er helemaal niets aan de hand met hem. Een poosje later beantwoordde hij haar vraag, na eens goed geniesd te hebben, met dat hij alleen wat stof in zijn neus had. Hij wilde zo graag op dit moment deze conversatie ontsnappen, dus hij stond langzaamaan op, in de hoop dat hij zo kon gaan wegrennen.

‘Ik ben de schuldige, maar ehm..’ Ze keek hem twijfelend aan. ‘Kan.. Je me misschien helpen overeind komen?’ Vroeg ze hem nu werkelijk om haar te helpen? Adrian’s ogen werden groot van verbazing, zij die om hulp vroeg? Zo kende hij haar compleet niet en enerzijds wilde hij de warboel in zijn buik niet nog erger maken door ermee in te stemmen om haar recht te helpen, maar aan de andere kant kwam zijn hoffelijkheid naar boven, die overduidelijk won. Enkele minuten bleef hij zo staan, vastgevroren aan de grond, een innerlijke strijd binnenin hem werd gestreden. Het was overduidelijk dat hij haar gewoon moest vergeten en verder moest gaan, maar aan de andere kant bleef hij hopen, iets wat niet bepaald geweldig gezond was voor hem en dat wist hij maar verdomd goed.

Uiteindelijk begon zijn brein degelijk te werken en keek hij haar aan zonder ook maar enig woord te zeggen met een glimlach aan. Langzaamaan strekte hij zijn hand uit, verstrengelde hij zijn vingers in de hare en trok hij haar recht, in zijn armen. “Kan je staan?” vroeg hij op een warme toon terwijl hij haar voorlopig zo tegen hem gedrukt hield. ‘Ik denk het wel.’ Ze grinnikte zachtjes. ‘En anders hoop ik dat je goede reflexen hebt.’
Adrian grijnsde, terwijl hij het dunne streepje bloed op zijn kin wegveegde terwijl hij haar met zijn andere hand stevig vasthield zodat ze niet weer zou vallen. “Ik moet wel zeggen, onze karma moet geweldig slecht zijn, niet? Sinds we altijd onheil met ons meebrengen. Jij die op een stapel boeken valt, inclusief mij er nog tussen en ik die dan bedolven word onder de boeken. Ik ben dan misschien wel een boekenwurm, maar niet zó erg,” zei hij met een korte grinnik, toen hij zich weer bedacht dat zijn boek open en bloot op de grond lag. Damn, ze kon het nu zien als ze goed had opgelet. Dus Adrian besloot iets enorm doms te doen in de hoop dat dit haar zou afleiden. Zijn armen sloegen zich nog steviger om haar heen terwijl hij haar zo dicht tegen zich aandrukte dat haar zicht beperkt zou worden tot alleen maar de stapel boeken. Zo probeerde hij zo onopvallend mogelijk het boek onder de boekenkast te schoppen, of het onopvallend was, dat wist hij niet, maar het was er alleszins wel onder gegleden. Oké, genoeg afleiding dacht hij bij zichzelf en hij loste zijn grip op Tári terwijl zijn blik zichzelf focuste naar haar lippen, wetende dat hij ze niet zou kunnen voelen met zijn lippen. Dat gevoel maakte hem radeloos vanbinnen. "Wat doe je hier trouwens? Ik wist niet dat jij zo'n liefde had voor boeken?" Een zuinige glimlach werd haar geschonken terwijl hij deze vraag stelde, nog altijd kijkend naar haar lippen, zo onopvallend mogelijk. Adrian was hopeloos aan het proberen haar af te leiden, zodat zowel hij als het boek dat hij aan het lezen was, niet door de mand zouden vallen.

“Ik doe hier hetzelfde als jij; een leuk boek zoeken?” beantwoordde ze zijn eerste vraag. “Maar wat als ik nu eens geen leuk boek zocht en een stom boek zocht?” een lichte ontspannen grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij zijn blik gefocust hield op haar lippen toe. ‘En ik heb je al eens eerder gezegd dat er een hele hoop is dat je nog niet van me weet.’ Zei ze en Adrian lachtte kort terwijl zijn blik uiteindelijk na een tijdje werd gericht naar haar rode ogen. ‘Je kan op z’n minst proberen me recht aan te kijken als ik je aankijk.’
“Oké, ja, sorry. Ik was... Afgeleid,” zei hij voor hij haar uiteindelijk losliet, het contact tussen hen verbrekend. Adrian draaide zich ten slotte om, om dan te zoeken achter een random boek, in de hoop dat zijn nerveusheid zou verdwijnen als hij zich focuste op iets anders. Het zou vast zo allemaal weer beter gaan. "Non capisco a testa o croce di questo! Perché tendo sempre a cadere in amore con la più impossibile da raggiungere ragazze. Di tutti loro, si raccolgo ... Ugh Mi odio per essere così debole."
Een grom stootte hij uit bij elk woord dat hij uitsprak, pure frustratie omdat hij zichzelf zwak voelde om zichzelf zo toe te staan verliefd te worden.

Toen hij haar vroeg waarom ze hier was, kon ze er niks aan doen dat haar mondhoeken omhoog trokken. Wat zou iemand nou kunnen doen op een plek als deze? Een boek kiezen of leren, dat was het. ‘Ik doe hier hetzelfde als jij; een leuk boek zoeken.’ Beantwoorde ze op zijn eerst gestelde vraag. “Maar wat als ik nu eens geen leuk boek zocht en een stom boek zocht?” Zei hij met een lichtelijk ontspannen grijns op zijn gezicht. Ze schudde haar hoofd. ‘Dan ben je volledig gek verklaard en schrijf ik je meteen in bij een dokter.’ Zei ze plagend, terwijl haar ogen zowel serieus als geamuseerd glinsterde.
‘En ik heb je al eens eerder gezegd dat er een hele hoop is dat je nog niet van me weet.’ Zei ze, terwijl ze hem een beetje streng aankeek. Hij lachte zacht en eindelijk leken zijn kijken haar ogen weer te vinden. ‘Je kan op z’n minst proberen me recht aan te kijken als ik je aankijk.’ De glimlach sierde haar lippen nog steeds. “Oké, ja, sorry. Ik was... Afgeleid,” Hij liet haar los en draaide zich om. Ze keek hem even met een schuin hoofd aan en grijnsde breed. Ze kon niet ontkennen dat ze zich gevleid voelde.
"Non capisco a testa o croce di questo! Perché tendo sempre a cadere in amore con la più impossibile da raggiungere ragazze. Di tutti loro, si raccolgo ... Ugh Mi odio per essere così debole." Zei hij of beter, gromde hij bijna. Ze bleef hem even een beetje verbaasd aankijken, voordat ze zachtjes lachte en naar hem toe liep. Ze legde haar hand op zijn onderrug en gaf hem een vluchtige kus op zijn wang. Pas toen ze haar hand niet meer nodig had als steun en deze terug trok, besefte ze wat ze net gedaan had. Ze deed een stapje naar achteren, bijna onopvallend. Het was eigenlijk ook gewoon nodig geweest om een normale afstand van hem te hebben. Onbewust ging haar hand naar de ketting om haar hals, maar vrijwel meteen liet ze haar arm weer langs haar lichaam vallen.

Het meisje met de witte haren haar mondhoeken trokken omhoog eenmaal Adrian haar de vraag had gesteld wat ze hier deed. Het was natuurlijk een stomme vraag geweest van zijn kant, maar hijzelf vond het een vraag die hij prima hier kon stellen... Misschien was ze hier voor huiswerk te maken of een boek te lezen, of naar de muren te staren, of de bibliothecaresse te irriteren, wat best een moeilijke opgave was uiteindelijk toen Adrian het eerder een poging had willen geven. Zijn vraag werd vrij snel beantwoord: ‘Ik doe hier hetzelfde als jij; een leuk boek zoeken.’
Natuurlijk kon het niet laten om hierop een grappende reactie te geven, om de spanning die hijzelf vanbinnen voelde een beetje te ontwijken, want het was een onnodig gevoel dat hij voelde, want zij voelde immers niet hetzelfde. Hij moest haar maar leren te vergeten. “Maar wat als ik nu eens geen leuk boek zocht en een stom boek zocht?” Zei hij met een lichtelijk ontspannen grijns op zijn gezicht. Ze schudde haar hoofd. ‘Dan ben je volledig gek verklaard en schrijf ik je meteen in bij een dokter.’
‘En ik heb je al eens eerder gezegd dat er een hele hoop is dat je nog niet van me weet.’ Reageerde ze hier meteen op en Adrian lachte zachtjes, ze was zo geweldig eigenlijk, dus hij besloot haar aan te kijken, zijn blauwe oog op haar rode ogen gericht. “Oké, ja, sorry. Ik was... Afgeleid,” zei hij voor hij haar uiteindelijk losliet, het contact tussen hen verbrekend. Adrian draaide zich ten slotte om, om dan te zoeken achter een random boek, in de hoop dat zijn nerveusheid zou verdwijnen als hij zich focuste op iets anders. Het zou vast zo allemaal weer beter gaan. "Non capisco a testa o croce di questo! Perché tendo sempre a cadere in amore con la più impossibile da raggiungere ragazze. Di tutti loro, si raccolgo ... Ugh Mi odio per essere così debole."
Een grom stootte hij uit bij elk woord dat hij uitsprak, pure frustratie omdat hij zichzelf zwak voelde om zichzelf zo toe te staan verliefd te worden. Het was een vreselijk gevoel, een gevoel dat hem vanbinnen opvreette, de volgende gebeurtenissen gebeurden vrij snel en maar pas na een paar seconden merktte hij maar pas op dat Tári een kus op zijn wang had gedrukt. Zijn linkerhand ging met een trillende beweging richting zijn kaak en zijn vingers gingen over de plek waar zonet haar lippen hem nog hadden geraakt. Zijn blik geschokt en hij beefde lichtjes, niet meer in staat om nog enige bewegingen te maken. “I- ik... Eh..” stamelde hij zachtjes terwijl hij totaal niet meer uit zijn woorden raakte. Hij vond zichzelf hopeloos en zielig op dit moment.

Hij deed zo zijn best, daar was geen wiskundige berekening voor nodig. Hij deed echt zijn best en juist daarom kon ze het niet uit haar hoofd zetten dat hij haar had verteld hoe hij zich voelde. Als hij nou gewoon zichzelf zou zijn.. Als hij nou gewoon zou stoppen met het zo hard proberen. Ze had hem niet gevraagd om zich om te draaien en weg te lopen zodra ze had gezegd dat ze niks voor hem voelde, ze had hem er enkel op gewezen dat hij geen idee had wie hij voor zich had staan. Ze vroeg zich af of hij echt wel zo zeker zou zijn van zijn zaak als hij erachter zou komen wat ze allemaal op haar geweten had. Een engeltje? Ha! Nee. Dat absoluut niet. Ze had zoveel op haar geweten dat ze niet eens kon geloven dat er iemand was die echt om haar zou kunnen geven.
Toen hij begon te vloeken kon ze er niks aan doen dat het haar een beetje amuseerde. Opnieuw deed hij veel te hard zijn best. Vlak nadat ze in beweging was gekomen, had ze hem een kus op zijn wang gegeven. Het leek even te duren voor hij het goed en wel besefte, maar de hand die langzaam naar zijn wang ging en het getril dat haar niet opgevallen was als ze er zelf niet een beetje van geschrokken was, maakte duidelijk dat die kleine handeling meer impact had gehad dan ze had gedacht. Niet alleen op hem..
“I- ik... Eh..” Stamelde hij. Haar hand ruste nog steeds op de ketting rond haar hals, maar haar ogen waren strak op de blonde jongen gericht. Stom.. Nee, nee, idioot, ronduit idioot. War was het goed voor geweest? Ze had niet alleen zichzelf ermee, hem ook.
Ze sloot kort haar ogen en haalde diep adem, voor ze de ketting los liet en voor hem ging staan. ‘Adrian, kijk me aan.’ Haar rode ogen probeerde de zijne vast te houden, maar ze had er meer wilskracht voor nodig dan ze wilde. ‘Kijk me aan en vertel me wat je voelt, wat je denkt.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Het maakt niet uit hoe vreselijk het klinkt.’ Ze wilde het weten, moest het weten.

Adrian had zo zijn uiterste best gedaan om haar uit zijn hoofd te zetten, wetende hoe onmogelijk het leek. Soms leek het hem zelfs te lukken, maar nu vandaag was alles compleet overhoop gehaald, was zij opgeduikt en nu stond hij hier, met haar een conversatie te houden, hij deed alsof alles werkelijk compleet normaal was. Maar haar uit zijn hoofd zetten was een onmogelijke taak, hoe vaak hij zichzelf er ook van verwijtte zwak te zijn, te zwak om een simpele meid uit zijn hoofd te zetten, maar het leek maar niet te lukken.
De handelingen die Tári maakten, drongen maar pas na een tijdje tot hem door, zijn hand bracht hij naar zijn kaak en met zijn vingers ging hij over het oppervlak waar zonet Tári’s lippen hem hadden geraakt. “I-ik... Eh...” stamelde hij zachtjes, niet echt meer in de positie om nog iets degelijks uit te kramen. Hij wist verdomd goed genoeg wat hij voelde, hoe zijn maag een salto maakte en hijzelf lichtjes ineenkromp voor hij luisterde naar wat ze zei.

‘Adrian, kijk me aan.’
Adrian gehoorzaamde, al was zijn brein compleet aan het exploderen binnenin, zijn spieren leken een eigen willetje gekregen te hebben, hij draaide zich om, zijn blauwe oog keek haar aan, vol angst en onzekerheid. Was ze een spelletje met hem aan het spelen? Ze had het eerder zo duidelijk laten klinken hoe ze zich voelde, maar nu trok zelfs Adrian het in twijfel.

‘Kijk me aan en vertel me wat je voelt, wat je denkt.’
‘Het maakt niet uit hoe vreselijk het klinkt.’
Ook dit keer gehoorzaamde hij compleet, de woorden die uit zijn mond kwamen waren puur, maar niet in de algemene taal, maar in de Shadraanse taal. “You once told me that I am a fool for falling for a girl like you. Well, if you feel that way - I accept, I am a fool, but the fact remains that I have fallen for you and I can't change that, I tried forgetting you, but it seems like I’m weak, I completely failed at forgetting even a bit of you, like the way how your white hair shimmers in the sunlight, how your red eyes sparkle as you feel happy or having fun. I couldn’t even forget your cute little Tasmanian devil Terra. I wish I could forget you, but I can’t, even though you rejected me, in my heart remains a shimmer of hope. I feel stupid and weak for feeling this but… I like you, I care about you, more then I’d ever think I’d feel,” zei Adrian op een zachte toon terwijl hij elk woord langzaam uitsprak, zodat hij niet over zijn eigen tong zou struikelen, want hem kennende, was hij daartoe in staat.

Natuurlijk was het tegen al haar gevoelens in. Nee, nee nee, ze voelde niks voor hem. Nee, gewoon nee. Herhaal die nee, herhaal het, bleef ze zichzelf toespreken. Ze kon niks voor hem voelen of ook maar gaan voelen. Ze kon niet nog eens die fout maken. Hoe kon iemand ook maar denken te houden van iemand als haar? Ze kon een lijstje maken van de dingen waarom het niet zou moeten. Voorbeelden? Moord, bijvoorbeeld. Hm.. Ja, dat was nog een verdomd goede reden om zichzelf aan die nee vast te klampen ook.
Ze had die nee tegen gesproken en was in twee strijd. Ze. Mocht. Niks. Gaan. Voelen. Voor. Hem. Ze was zelf misschien nog erger geschrokken van haar ondoordachte actie dan Adrian. Hoe stom kon ze wezen? Alsof ze niet al meer dan genoeg problemen had met haar zogenaamde liefdesleven. Ja, zogenaamd. Hoe wilde je het anders noemen? Haar keuzes waren de meest achterlijke ooit, dat begreep ze zelf ook. De allereerste fout: iets krijgen met een gestoorde idioot die haar zonder enige moeite iemand liet aanwijzen om “een kopje kleiner te maken” als teken van liefde. Hm, juist.. Kon het erger? Ja, zeker. Zo kon ze er nog een idioot bij optellen, die – als ze hem ooit tegen zou komen – de grootste nachtmerrie van zijn leven zou beleven. En niet te vergeten haar stomme actie om vreemd te gaan met de eerder genoemde moordenaar, iets waar ze trouwens nog niet eens helemaal overheen was. Wilde ze deze blonde jongen bij dat lijstje voegen? Nee, dat wilde ze hem niet aandoen.
‘Adrian, kijk me aan.’ Haar rode ogen probeerde de zijne vast te houden, maar ze had er meer wilskracht voor nodig dan ze wilde. ‘Kijk me aan en vertel me wat je voelt, wat je denkt.’ Hij gehoorzaamde, waar ze blijer om was dan ze had verwacht. De emotie in zijn blauwe oog maakte haar echter alles behalve blij. Zo onzeker, zo angstig. Dat wilde ze niet, ze wilde hem enkel waarschuwen voor de fouten die hij zou maken als hij vast bleef houden aan deze gevoelens. Misschien was het niet eens echt een waarschuwing, ze wist immers dat hij toch niet zou luisteren, koppig ding. Het was meer een test. Voor hen beide. Ze wilde weten of zij dit vol zou houden, of ze dat nee gevoel vol kon houden, maar belangrijker; ze wilde weten of hij die ja vast kon houden.
‘Het maakt niet uit hoe vreselijk het klinkt.’ Het Shadraans dat haar oren binnen drong en wat ze al een tijdje niet meer gehoord had, zorgde ervoor dat ze met meer aandacht luisterde dan ze had gedaan als hij had gesproken in normaal Nederlands. “You once told me that I am a fool for falling for a girl like you. Well, if you feel that way - I accept, I am a fool, but the fact remains that I have fallen for you and I can't change that, I tried forgetting you, but it seems like I’m weak, I completely failed at forgetting even a bit of you, like the way how your white hair shimmers in the sunlight, how your red eyes sparkle as you feel happy or having fun. I couldn’t even forget your cute little Tasmanian devil Terra. I wish I could forget you, but I can’t, even though you rejected me, in my heart remains a shimmer of hope. I feel stupid and weak for feeling this but… I like you, I care about you, more then I’d ever think I’d feel,” Zei hij op een zachte toon, elk word rustig uitsprekend. Ze bleef hem even zwijgend aankijken, haar ogen leken leeg, maar de twinkeling in de rode kijkers maakte duidelijk dat zijn woorden haar iets gedaan hadden.
‘Adrian.. Ik..’ Arg, daar was het, dat kleine rot stemmetje in haar hoofd dat haar zachtjes influisterde dat dat ge’nee zinloos was, gepaard met een zachte piep van Terra. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. Ze was bang om te zeggen wat op het puntje van haar tong lag, maar toch opende ze haar mond, met haar ogen nog steeds gesloten. ‘Wees heel eerlijk als je deze vraag beantwoord, zeg het eerste wat in je opkomt en houdt in gedachte dat ik geen woord lieg.’ Ze opende haar ogen en keek hem aan. Haar buik verkrampte iets en ze was bang dat hij negatief zou reageren op datgeen ze hem al eens had gezegd. ‘Herinner je je dat ik je vroeg wat je zou doen als iemand een moordenaar was, ontrouw? Die vraag meende ik. Zou je nog steeds hetzelfde voelen als je weet dat ik heb gemoord en ontrouw ben?’ Ben? Ja, hoe moest zij nou weten of het nog eens zou gebeuren. Misschien was Damian manipulatief genoeg om haar er nog eens in te luizen.
Ze keek hem met glinsterende ogen aan, terwijl een heel klein vlammetje in haar buik ontstond, een vlammetje van hoop.

Hoe graag hij het ook wilde, hij kon haar niet uit haar hoofd bannen, het ging gewoon niet want als hij haar dan eindelijk voor een dagje of twee uit zijn hoofd had gekregen, had hij haar wel er ergens gezien en was het weer bij af. Zoals nu, hij kon haar niet vergeten en langzaamaan werd het wel duidelijk. Maar dat nam niet weg dat hij dit gevoel echt haatte, hij voelde zich zwak en kwetsbaar. De handelingen van Tári dringden maar pas door na een tijdje, compleet geschrokken door haar actie was hij compleet de weg kwijt. Zijn maag maakte een salto terwijl zijn vingers het oppervlak van zijn kaak aanraakten, waar Tári haar lippen hem hadden geraakt. “I-ik... Eh...” stamelde hij zachtjes terwijl hij lichtelijk ineenkrimpte, niet echt wetende hoe dit gevoel te laten verdwijnen.

‘Adrian, kijk me aan,’
Adrian’s brein was compleet vastgelopen, anders had hij niet gehoorzaamd, maar nu leek elke spier in zijn lichaam haar te willen gehoorzamen, dus hij draaide zich om. Zijn blauwe oog keek haar aan, vol angst en onzekerheid, denkend dat ze een spelletje met hem aan het spelen was, ze had hem eerder toch afgewezen? Waarom gaf ze hem dan een kus? Dit trok zelfs Adrian’s conclusie in twijfel.

‘Kijk me aan en vertel me wat je voelt, wat je denkt.’
‘Het maakt niet uit hoe vreselijk het klinkt.’
Ook dit keer gehoorzaamde hij compleet, de woorden die uit zijn mond kwamen waren puur, maar niet in de algemene taal, maar in de Shadraanse taal. De pure zachte woorden die gesproken waren door hem waren langzaam en zorgvuldig gekozen, zodat hij niet over zijn eigen tong zou struikelen, want hem kennende, was hij daartoe in staat.
Adrians blauwe oog keek naar Tári, haar reactie berekenend, de twinkeling in haar lege ogen deden hem twijfelen, nu meer dan ooit. Wat als hij iets verkeerd had gedaan en het nu compleet had verpest? Maar voorlopig bergde hij deze gedachte op, wetende dat deze gedachte nu compleet irrelevant was. ‘Adrian.. Ik..’ begon ze terwijl Terra zachtjes piepte, ze sloot haar ogen en dit Adrian deed beseffen dat hij nu goed moest opletten met wat hij zei, elk woord was nu belangrijker geworden dan ooit. ‘Wees heel eerlijk als je deze vraag beantwoord, zeg het eerste wat in je opkomt en houdt in gedachte dat ik geen woord lieg.’ Ze opende haar ogen en keek hem aan. ‘Herinner je je dat ik je vroeg wat je zou doen als iemand een moordenaar was, ontrouw? Die vraag meende ik. Zou je nog steeds hetzelfde voelen als je weet dat ik heb gemoord en ontrouw ben?’

Okay, dit was een zeer cruciale vraag, even bleef het stil, terwijl Adrian zijn woorden zorgvuldig koos, zijn ogen die hij langzaamaan sloot. Uiteindelijk opende hij zijn ogen, wreef hij in zijn haar en glimlachte hij met een lichte blos op zijn wangen. “A real man forgives a woman every time she makes a mistake. If she can’t live with the fact she committed a crime, the man comforts her and treats her like a princess, letting her know that he doesn’t care of the background she has. If she cheated on her boyfriend, the boyfriend does not get angry, he gives her another chance and tries to be a better boyfriend in every way,” zei hij terwijl hij haar aankeek en zijn glimlach bleef “ I’m that kind of guy”
Hopelijk was dit het antwoord dat ze zocht, hij hoopte het alleszins vurig.

Wat had ze dan moeten doen? Hem moeten laten staan? Heel zachtjes weg moeten sluipen? Zoveel lawaai maken dat ze eruit gestuurd werden? Natuurlijk niet! Ze moest hem wel “gerust stellen”. Nee.. Ze moest zichzelf gerust stellen. Het liep alleen niet helemaal zoals ze het hoopte. Hij gaf antwoord op haar vraag, maar het raakte haar teveel. Hij vertelde haar precies hoe hij zich voelde en het was bijna vreemd te noemen. Ze was niet gewend dat mensen zo snel hun gevoelens vrijgaven, het leek bijna onnatuurlijk. Waarom zou hij het in godsnaam doen?
Ze was verbaasd en dat was te blijken ook. Het gepiep van Terra zorgde ervoor dat ze hem een vraag stelde die voor hen beide belangrijk was. Een vraag die ze dood serieus meende en die haar weer terug kon brengen in de normale “nee” staat als hij verkeerd antwoordde.
Adrian koos zijn antwoord zorgvuldig en antwoordde pas toen hij zijn antwoord duidelijk doordacht had. “A real man forgives a woman every time she makes a mistake. If she can’t live with the fact she committed a crime, the man comforts her and treats her like a princess, letting her know that he doesn’t care of the background she has. If she cheated on her boyfriend, the boyfriend does not get angry, he gives her another chance and tries to be a better boyfriend in every way,” zei hij terwijl hij haar aankeek en zijn glimlach bleef. “ I’m that kind of guy” Haar ogen waren groot geworden en de twinkeling in haar ogen was grotendeels verdwenen, had plaats gemaakt voor ongeloof. Dit was niet wat ze had willen horen, dit was amper te geloven.. Niemand zou alles vergeven, nooit niet. Dat kon gewoon niet..
Haar rode ogen gleden langzaam van hem af en naar de Tasmaanse duivel toe, die haar kalm aankeek, met een schuin kopje. Tári’s ogen keken nog een keertje naar de blonde jongen, voordat het knijpende gevoel in haar keel haar aangaf dat ze niet eens iets zou kunnen zeggen. Ze schudde langzaam haar hoofd en liep langs de blonde jongen. Terra volgde haar bazin gehoorzaam en klom naar diens schouder zodra ze er een kans voor kreeg. Ze kreeg nog een chagrijnige blik van het mens achter de balie naar zich toe geworpen, maar haar ogen waren zo troebel dat ze het niet eens echt zag.

Adrian had de kans gegrepen, had haar exact uitgelegd hoe hij zich voelde, vreemd genoeg had hij zich blootgelegd, compleet zonder enige vorm van defensiemiddel. Hij leek haar te vertrouwen, dus hij legde zich bloot, hoe on-Adrian het ook was, normaal was hij diegene die liever alleen in een hoekje zat te lezen zonder enige vorm van sociaal contact en meestal ook diegene die gemeden werd als de pest. Het was onnatuurlijk hoe hij zich nu gedraagde. Al begreep hij wel waarom hij zich zo anders gedraagde, zoals hij gelezen had, verliefdheid kon veel met een mens doen. Maar toch, het voelde compleet anders dan dat hij had kunnen denken. Ugh, hij vond het best vreselijk hoe hij zich nu voelde, nog steeds het vieze gevoel van zwakte dat door hem heen ging.
Na een tijdje leek hij er toch een beetje vrede mee te krijgen, sinds iedereen het overkwam, op een of andere moment, maar het leek voor hem eigenlijk gewoon nog veel te vroeg. Tári besloot hem een cruciale vraag te stellen, hij gaf er een eerlijk antwoord op, al kon hij niet met zekerheid voor zichzelf zeggen of hij wel of niet eens een keertje kwaad ging worden, hem kennende zou hij wel eens kwaad worden, dat was haast onvermijdelijk in zijn standpunt. . “A real man forgives a woman every time she makes a mistake. If she can’t live with the fact she committed a crime, the man comforts her and treats her like a princess, letting her know that he doesn’t care of the background she has. If she cheated on her boyfriend, the boyfriend does not get angry, he gives her another chance and tries to be a better boyfriend in every way,” zei hij terwijl hij haar aankeek en zijn glimlach bleef. “ I’m that kind of guy”
Toen hij de ongeloof in haar ogen zag, kon hij de schaamte niet meer verbergen, hij had het compleet verpest. Snel richtte hij zijn blik op de grond en beet hij op de korst die was gevormd op zijn lippen, die meteen weer openging. Een vlaag van walging voor zichzelf ging door hem heen en toen Tári langs hem heen liep, mompelde hij zachtjes “Tári... I completely screwed up didn’t I...?”
Ze had het vast niet meer gehoord, maar wat deerde het ook. Met een diepe zucht wroette hij met zijn rechterhand in zijn haar, wat zijn grijze oog zichtbaar maakte. Langzaamaan schudde hij zijn hoofd zachtjes en met zijn handen in zijn broekzakken gepropt, wandelde hij Tári achterna, in de hoop dat hij dit alles nog een beetje kon rechttrekken.