Een boekje, meer was er niet nodig toch? Stil zat ze te lezen, haar rode haar waaide zachtjes om haar hoofd heen. Haar blauwe ogen star op de letters gericht. Vandaag een vrij normale dag, leek het. Ze was niet zo misselijk meer als de dagen voorheen en haar hoofdpijn was minder geworden. Toch had ze nog steeds wat slapeloze nachten, zoals afgelopen nacht. Gelukkig was zij niet het type dat niet haar bed uit kon komen dus school ging nog gewoon. Alleen het idee van een tweestrijd waar ze nu in zat deed haar geen goed. Savador, haar mentor en beschermer, en Norwood, haar nieuwe vader. God, irritatie.... De zon scheen niet erg maar het was wel lekker warm, dus oke. Ze las de laatste regel van het hoofdstuk en klapte toen haar boek dicht. Even van het weer genieten. Ze sloot haar ogen en ging op het gras liggen. Heerlijk, zo met je gemakkelijkste kleding, kort haar en even niks om over na te denken. Handig ook, een rood t-shirt en een blauw tuinbroek die allebei veel te groot waren. Lekker ruim. Vreemd eigenlijk, ze had al een paar dagen niet meer aan Elveria en Rush gedacht en dat gaf....rust. Ja rust, zo kon ze het noemen. Misschien was het beter zo, weer even terug naar de tijd dat ze geen vrienden had en zich niet druk hoefde te maken om jongens. Alleen haar schoolwerk. Het enige verschil was nu haar kleine broertje. Een van de weinige lieve jongens die ze kende. En in feite waren dat er maar drie, Aageth, Rush en Joren en die waren allemaal jonger dan haar. Dus er zat een gelijkenis in. Ze vroeg zich af of er eigenlijk wel jongens van haar leeftijd waren die niet meteen aan iets ranzigs dachten wanneer je ze aansprak.

(en ze hebben allebei rood haar Milo, doet uw best)

“Gevonden!” was de fluistering die langs Milo’s lippen gleed terwijl hij geïntrigeerd naar het kleine, blauwe plantje staarde. De broekspijpen van zijn spijkerbroek waren tot over zijn knieën omgeslagen, maar nu hij gehurkt in het meer zat, had dat weinig zin. Zo gefascineerd door dit nieuwe natuurverschijnsel, besteedde Milo maar weinig aandacht aan dit feit en aan de inmiddels doordringende stijfheid en kou in zijn lichaam. Een schittering van interesse blonk in zijn ogen die bij iemand van zijn leeftijd eigenlijk vooral zou moeten verschijnen bij het zien van een leuk meisje, maar Milo was nou eenmaal niet de ‘standaard-tiener’. Het potlood in zijn rechterhand kraste als een gek op het notitieboekje wat hij speciaal voor dit soort gelegenheden had bewaard. Na een slordige schets van het blauwe plantje te hebben gemaakt, schreef Milo in zijn eigen onleesbare handschrift de woorden ‘hyacintho aquerba’ eronder. Dit stukje flora, hoe klein ook, kon bijna alle sneden en schaafwonden in no time genezen, mits ze goed geplukt en gebruikt werden. Ze droegen niet voor niets de bijnaam ‘bijters’. Toch, nieuwsgierig als hij was, vroeg Milo zich nog steeds af wat er bedoeld werd met ‘bijters’. Als de steel bijvoorbeeld niet schuin werd afgesneden zou er dan een giftig sap vrijkomen ofzo? Tja, er was maar één manier om daar nu gelijk achter te komen…
Met een iets vertwijfelde blik toverde Milo vervolgens een klein mesje uit zijn zak. Zijn licht trillende hand ging richting het blauwe plantje. Heel voorzichtig nu… Maar de scherpe zijde had de steel nog niet helemaal bereikt, of een luide, hoge piep weerklonk door de omgeving. Het was zo hard dat Milo van schrik achterover tuimelde en met grote ogen vanuit het water naar de plant staarde. Nee, dat kon niet…? Was het echt de plant die het geluid maakte?!
Vol ongeloof krabbelde Milo weer iets overeind en ging hij op zijn knieën voor het plantje zitten, zijn oren met zijn handen bedekkend. Even verderop dreef ondertussen zijn notitieboekje. Zijn potlood was nergens meer te bekennen. Langzaam boog Milo iets voorover om het plantje beter te kunnen bekijken en vast te kunnen stellen of het inderdaad het geluid voortbracht. Maar op het moment dat zijn gezicht wel erg vlakbij het blauwe dingetje hing, stopte het geluid plotseling. Milo’s ogen werden groot van schrik toen nog geen seconde later de plant verder uit de grond schoot, kleine tandjes in de knoppen van de plant zichtbaar werden en zijn neus venijnig door één verschenen bekje werd vastgegrepen. Een niet al te mannelijk gilletje verliet direct zijn keel. Onthutst sprong Milo overeind waardoor de plant gelukkig losliet. Oké, dít had hij niet aan zien komen. ‘Bijters’ was dus inderdaad een goede bijnaam voor deze plant…
Een verbeten grimas verscheen rond zijn lippen terwijl Milo enkele stappen achteruit liep en op zoek ging naar zijn notitieboek. Er viel iets van pijn in zijn zucht op te merken toen hij het boekje gevonden had en het uit het water viste. Voortaan zou hij wel iets voorzichtiger zijn, al wist hij dat dat maar een valse belofte aan zichzelf was. Het was namelijk niet eens de eerste keer dat hij door een plant werd aangevallen of dat er iets mis ging tijdens een onderzoek. Maar ach…door die fouten leerde hij eigenlijk het meest.
Met zijn notitieboek onder zijn arm en zijn kletsnatte kleren ongemakkelijk plakkend aan zijn lichaam zette Milo een stap richting de kant. Zijn oog viel direct op een meisje dat even verderop lag te ontspannen in het gras. Hij beet op zijn onderlip. Fijn, zou hij gelijk een goede eerste indruk maken zo. Niet hij óóit een goede eerste indruk had gemaakt bij meisjes overigens…
Zijn gedachten dwaalden al af naar alle, voor hem, eerdere, pijnlijke momenten met meisjes. Daardoor lette de studiebol niet goed op en slipte zijn rechtervoet al weg over de gladde rots voor hij het in de gaten had. Dit keer was het geen gil dat uit zijn keelgat kwam, maar meer een gedempte ‘Oef’ waarbij Milo achterover in een 'struik' hyacintho aquerba viel. De bijters deden hun bijnaam nu pas echt eer aan. Kleren en kleine stukjes huid werden verscheurd, maar Milo gaf zich niet over zonder gevecht. Met behulp van zijn notitieboek en blote voeten wist hij omhoog te komen en half kruipend naar de kant te komen. Daar eenmaal aangekomen kwam hij pas weer kalmpjes overeind en met een hoofd zo rood als een biet strompelde hij richting het meisje aangezien de rest van zijn spullen vlakbij haar lagen. Zijn shirt, één van zijn favoriete shirts nog wel, lag volledig aan flarden en was alleen rond de hals en schouders nog een beetje heel. Zijn broek was er gelukkig iets beters aan toe, maar Milo was vooral blij dat zijn bril heel was gebleven. Hij zuchtte een keer en liet zich in het gras bij zijn spullen zakken. Hierna trok hij wat nog over was van zijn shirt ook maar uit en legde hij het op de grond voor hem. “Hé.” mompelde hij uiteindelijk een begroeting gedeeltelijk naar opzij, richting het meisje. Zijn wangen waren nog steeds knalrood, maar hij wilde ook weer niet onbeleefd zijn. Bovendien zou het meisje toch uiteindelijk wel een uitleg eisen, als ze het toneelstukje van net tenminste niet gezien had...
Milo schudde zijn hoofd. Spetters vlogen in het rond. Zijn blik gleed voor een moment af naar het glinsterende meer voor hem. Zwijgend duwde hij zijn bril verder terug op zijn neus en begon hij wat bloed van de schrammen en sneetjes op zijn lichaam af te halen met het stuk stof wat eerst zijn shirt was geweest. Hij deed niet eens moeite om de schade bij zijn notitieboek te bekijken, want die was waarschijnlijk toch niet meer te redden. Natuurlijk zou hij kunnen proberen om de pagina’s te drogen met zijn Fire magic zodat niet alles verloren zou gaan, maar hij wilde geen risico nemen. De laatste keer was zoiets immers ook niet erg goed afgelopen…
Argh! Af en toe, of eigenlijk bijna altijd, was het zo moeilijk voor te stellen dat hij ook maar een beetje hersens had!
Milo besloot zijn ‘strijd tegen de schrammen’ te staken en sloeg knorrig zijn armen over elkaar. Op zijn gezicht tekende zich een schattig pruilmondje. Iets wat al sinds hij klein was gebeurde als hij er gewoon de pest in had en waar hij maar niet vanaf leek te komen. Zijn zussen hadden hem er vaak genoeg mee geplaagd, maar op dit moment was het zeker niet Milo’s grootste zorg.
Zo bleef hij even stil zitten, in overpeinzingen en gedachten verzonken.

Lekker zo, warm gras. Ze zou bijna in slaap zijn gesukkeld als ze niet was opgeschrokken van een geluid. Met een ruk kwam ze overeind en kon nog net zien hoe een jongen met rood haar en sproeten zich losworstelde uit een groep plantjes met een bek. Ze werkte zichzelf op haar knieën en keek of hij niet ernstig verwond was. dat viel gelukkig mee; zijn t-shirt hing weliswaar aan flarden en hij had flinke schrammen, maar in ieder geval waren zijn broek en bril enigszins gespaard gebleven. Hij strompelde in haar richting omdat daar de rest van zijn spullen lagen. Hij ging zitten en bekeek de schade; zijn shirt leek niet meer te redden dus trok hij hem maar uit. Enya bekeek hem wat beter. Hij was, net zoals de meeste kinderen, een stuk groter dan haar. Misschien moest ze toch eens opzoeken van wie ze die 1 meter 56 eigenlijk had.
Verder had hij hetzelfde rode haar als zijzelf, een hoop sproeten, vrolijke groene ogen en een bril. Eigenlijk best schattig. Het bleef lang stil, ze vroeg zich af of hij hoopte dat ze hem niet gezien had want uiteindelijk verbrak hij de stilte. “Hé.” mompelde hij. Enya kreeg medelijden, zielig ook... Hij had een hoofd als een biet en leek zich niet echt op zijn gemak te voelen. Ze keek hem aan met haar hoofd een beetje schuin.
Na een tijdje besloot hij het maar op te geven met zijn schrammen en sloeg hij nukkig zijn armen over elkaar. Op zijn gezicht prijkte een pruilmondje wat Enya nog meer medelijden liet krijgen.
'Heb je je pijn gedaan?' vroeg ze zacht. Haar blauwe ogen bestudeerde de schade, een hoop schrammen. 'Hoe kwam je in die plant terecht?' vroeg ze door omdat ze dat niet gezien had. Misschien kon ze... zou die dat oke vinden?
Aarzelend schoof ze een stukje dichterbij, ze keek hem even aan en legde toen voorzichtig haar kleine hand op een van de schrammen. Een kleine groene gloed verscheen onder haar vingertoppen en toen ze voorzichtig haar hand weghaalde, leek het of de schram een paar dagen oud was. Ze keek hem lief aan. 'Beter?' vroeg ze en keek hem weer aan.

Milo keek wat verdwaasd op toen een melodieuze stem klonk. Zijn groene ogen ontmoetten de blauwe ogen naast hem waardoor de spanning van zijn over elkaar geslagen armen weer een beetje verslapte. Wat verlegen plukte hij met zijn handen in het gras terwijl hij het meisje aanhoorde. “Heb je je pijn gedaan?” had ze gevraagd. “Hoe kwam je in die plant terecht?” voegde ze eraan toe.
Zijn blik gleed voor een moment af naar de grond. “Het ehm..” begon hij zacht. Milo beet even op zijn onderlip. “Het gaat wel hoor.” Voorzichtig gingen zijn ogen weer naar het vriendelijke gezicht naast hem. “Ik was in het water en gleed uit waardoor ik in de plant viel.” legde hij vervolgens uit met iets van een beginnende glimlach. Kleine kuiltjes verschenen in zijn wangen. Hij besloot wijselijk niet over zijn onderzoek te beginnen nu het meisje nog normaal en aardig tegen hem deed. Milo ging met een hand door zijn rode, warrige haar waardoor het eerder juist alleen maar warriger werd. Hij voelde dat het nu zijn beurt was om weer iets te zeggen of te vragen, maar net toen hij zijn mond al opende, kwam het meisje plotseling dichterbij. Abrupt klapte zijn lippen weer stijf op elkaar. W-wat was ze van plan?
De kalme blik in haar blauwe ogen deed hem weer een beetje ontspannen. Met een iets vertwijfelde, maar ook nieuwsgierige uitdrukking op zijn bleke, met sproetjes bedekte gezicht keek Milo zwijgend toe hoe het meisje haar hand op één van de schrammen op zijn lichaam legde. Bij het zien van de groene gloed onder haar vingertoppen trok er een schokje door zijn lichaam. Als in een kettingreactie begonnen Milo’s ogen onbewust slechts enkele tellen de gloeien, iets wat meestal gebeurde als hij met woudmagie in aanraking kwam.
Zijn wenkbrauwen schoten uit verbazing omhoog toen het meisje haar hand even later weer verwijderde en de schram ineens niet meer prikte en er anders uitzag. Nog een beetje ongelovig wreef hij er voorzichtig over met zijn wijsvinger.
“Beter?” vroeg het meisje, waarop Milo haar weer aankeek.
Zijn mondhoeken krulden spontaan iets verder omhoog. Hij knikte als antwoord. “Dank je!” sprak hij voor het eerst enigszins verstaanbaar. “Hoe deed je dat?” Zijn verbazing en nieuwsgierigheid namen iets van zijn verlegenheid weg, maar de blosjes waren nog niet helemaal van zijn wangen verdwenen. Aangezien Milo niet eens zo heel lang geleden op het SSA was aangekomen, wist hij nog maar erg weinig van de verschillende soorten magie. Toch had deze heling op de één of andere manier bekend gevoeld, maar hij wist alleen niet waarom. Glimlachend draaide Milo zich een beetje naar het meisje toe zodat hij haar beter aan kon kijken. Zwijgend nam hij haar gelijk even in zich op. Ze had hetzelfde rode haar als hij, maar blauwe ogen en ze was ook een stuk kleiner. Iets in haar houding maakte hem kalmer, zodat hij zich niet zo heel ongemakkelijk voelde in haar bijzijn.
Even hing er een stilte tussen hen, waardoor Milo besloot weer iets te zeggen. “I-ik ben Milo trouwens.” begon hij wat onzeker, maar de vrolijke glimlach stond nog steeds op zijn gezicht. Zijn hoofd trok iets schuin waardoor er een rode pluk haar voor het linkerglas van zijn bril schoof. “En wie ben jij?” voegde hij er vriendelijk aan toe waarna een aanstekelijk lachje volgde aangezien Milo zelf ook wel doorhad dat hij zich weer eens klungelig gedroeg. Toch was het meisje nog niet gillend van hem weggerend. Dat was een goed teken, toch…? Afwachtend bleef Milo het meisje aankijken, wat hij overigens als best een overwinning zag.

Om de een of andere reden voelde deze jongen, Enya kon het niet anders noemen, vertrouwd. Gek eigenlijk, ze had hem nog nooit eerder gezien. “Het ehm..” klonk het voorzichtig uit zijn mond. “Het gaat wel hoor.” voorzichtig keek hij haar aan. “Ik was in het water en gleed uit waardoor ik in de plant viel.” gaf hij als verklaring en met een spoor van een glimlach. Hij had kuiltjes in zijn wangen, best schattig eigenlijk. Toen ze dichterbij kwam om zijn wond te helen, werden zijn ogen even groot en klapte hij zijn mond abrupt dicht. Toen haar magie zijn wond raakte, lichtte zijn ogen even felgroen op. Bizar...
Een beetje ongelovig streek hij met zij wijsvinger over de nu genezen schram. Zijn mondhoeken krulden spontaan iets verder omhoog. Hij knikte als antwoord. “Dank je!” sprak hij voor het eerst enigszins verstaanbaar. “Hoe deed je dat?” Enya keek een beetje bescheiden, inderdaad nieuw waarschijnlijk. 'Geleerd.' zei ze simpelweg maar wel vriendelijk. 'Met woudmagie kun je niet alleen planten helen en je kunt ook wat van de eigenschappen van een plant in je opnemen.' Verdorie, daar had je het weer; ze begon door te ratelen. Als ze eenmaal over haar magie begon, werd het bijna onmogelijk om te stoppen.
“I-ik ben Milo trouwens.” begon de jongen aarzelend na een kleine stilte. Hij keek haar een beetje schuin aan waardoor er een rode pluk voor zijn bril schoof. Dat was zo'n leuk gezicht dat Enya's mondhoeken even wat breder werden. “En wie ben jij?” voegde hij er vriendelijk aan toe waarna hij een klein lachje liet horen alsof hij zichzelf een idioot vond. 'Ik heet Enyana.' antwoorde ze zacht. En niet vergeten, voordat hij die naam in zij hoofd had geprent. 'Maar zeg asjeblieft-...ehm...gerust Enya.' dat ze vaak met haar achternaam werd aangesproken was al erg genoeg, maar om nu ook de naam die haar vader had bedacht te gaan gebruiken leek haar een nachtmerrie.
Ze streek een pluk haar achter haar oor en wist verder niet zo goed wat ze moest zeggen. Het was bizar maar om de een of andere reden leek het of Milo Enya's evenbeeld was alleen dan in een mannelijke vorm. Gek en idioot als je er te lang over nadacht. Maar deze jongen was... anders dan enig ander die ze kende. Joren en Aageth waren twee schatjes en Rush een held op sokken maar met een goede wil. Maar Milo was... bekender in haar wereld, zo leek het.

Milo liet de uitleg over het helen op zich inwerken. Woudmagie… dus toch! Zelf bezat hij ook deze magie, maar door het overlijden van zijn moeder, de enige persoon in zijn leven met dezelfde magie, wist hij er bijna niets over. Zelfs zijn zussen bezaten alleen de vuurmagie van hun vader. De interesse in het huidige onderwerp droop duidelijk van zijn gezicht. Eigenlijk was hij haast teleurgesteld toen het meisje haar uitleg stopte. “Ik hoop dat ik dat ook ooit leer.” reageerde Milo opgewekt. Kleine pretlichtjes blonken nu in zijn ogen. “Al zijn mijn woudmagie en vuurmagie allebei nogal…zwak, geloof ik.” voegde hij er met een frons aan toe. Hij haalde zijn schouders op bij gebrek aan betere woorden.
Zijn aandacht werd opnieuw volledig naar het meisje getrokken toen ze zichzelf voorstelde. Dus ze heette Enyana, maar wilde liever Enya genoemd worden, leek het. Daar kon hij wel mee leven. “Enya…” hij sprak haar naam bedenkelijk en met warmte in zijn stem uit. Milo proefde de naam op zijn lippen en glimlachte.
“Mooie naam!” constateerde hij uiteindelijk. Ondertussen begon hij zich meer en meer te ontspannen. Er was nog steeds geen blijk van irritatie of ergernis bij Enya te vinden én hij had zichzelf na het plantincident niet meer echt voor schut gezet, dus gunde hij zichzelf wat rust. “Aangenaam dan, Enya.” sprak Milo verder met duidelijke blijdschap in zijn stem. “Mijn ouders waren zo aardig om mij naar mijn knettergekke oom te vernoemen.” begon hij ineens. Heel even veranderde zijn glimlach in een speelse grijns bij de gedachte aan zijn oom. “Hij houdt ervan om voor de lol kinderen de stuipen op het lijf te jagen en eet niks anders dan rauwe kool…”
Oké…en waarom had hij dat net gezegd..?! Hij was net zo goed bezig! Snel zweeg hij weer.
Milo krabde wat vertwijfeld achter zijn oor en tikte daardoor per ongeluk zijn bril van zijn neus. Een zucht ontsnapte zijn lippen terwijl hij zijn bril gelijk weer uit het gras viste en hem terug op zijn plaats zette. Eén grassprietje kwam hierdoor vast te zitten tussen de linker poot van de bril en Milo’s wang.
Duidelijk wat beschaamd richtte Milo zijn ogen even later langzaam weer op Enya. Hij glimlachte een beetje schamper naar haar als een kind dat net een dure vaas had omgestoten. “Zou je…” begon hij zacht. Hij schraapte zijn keel en begon opnieuw, verstaanbaarder dit keer. “Zou je me misschien meer willen leren en laten zien over woudmagie?” De vrolijke glinstering vond bij deze vraag een weg terug naar zijn groene ogen. Milo hief zijn handen iets. “Tenzij je daar geen zin in hebt natuurlijk!” zei hij er direct achteraan. Hij wilde niet dat Enya zich tot iets verplicht voelde, maar zelf zou hij graag meer over deze magie willen leren omdat dat eigenlijk het enige was wat hem nog een beetje aan zijn moeder bond. Op deze manier kon hij ook gelijk vaststellen of zijn aanwezigheid überhaupt wel gewenst was en zo niet, dan was dit een goed moment om weer verder te gaan. Milo had niet in de gaten dat het gras onder zijn weer op de grond steunende handen spontaan begon te groeien door zijn eigen enthousiasme terwijl hij hoopvol op antwoord wachtte.

Milo was geen woodmagican, dat kon ze merken. Maar op haar magie reageerde hij enthousiast. “Ik hoop dat ik dat ook ooit leer.” Hij klonk erg opgewekt en scheen het zelfs een beetje jammer te vinden dat ze niet meer had verteld. Er verschenen pretlichtjes in zijn ogen wat hem een grappige uitdrukking gaf. “Al zijn mijn woudmagie en vuurmagie allebei nogal…zwak, geloof ik.” voegde hij er met een frons aan toe. Aha, dus een firemagican, en eentje die dus kennelijk niet van zijn oorspronkelijke magie hield. Zo bleek het. Enya had dat min of meer ook, haar andere kant, de Shadra kant, kreeg weinig ruimte en dat wilde ze graag zo houden.
Milo leek haar naam goed in zich op te willen nemen. “Enya…” sprak hij met een nadenkende en warme stem. “Mooie naam!” Enya keek verrast op, de meeste negeerde haar voorstelling altijd of zeiden gewoon niks. Haar wangen en neus werden even rood als haar haar. O nee, niet nu!
“Aangenaam dan, Enya.” sprak Milo verder met duidelijke blijdschap in zijn stem. “Mijn ouders waren zo aardig om mij naar mijn knettergekke oom te vernoemen.” heel even kreeg hij een grijns op zijn gezicht. “Hij houdt ervan om voor de lol kinderen de stuipen op het lijf te jagen en eet niks anders dan rauwe kool…” Even keek ze hem verbaasd aan, maar toen, onwillekeurig, proestte ze het uit. Snel sloeg ze een hand voor haar mond, zielig eigenlijk. Milo leek een beetje een type dat er wat uitflapte wanneer het op gang kwam. Maar het was zo leuk om naar te luisteren dat ze er niks aan kon doen. 'Sorry.' verontschuldigde ze zich, nog een beetje nagrinnekend.
Milo krabte even aan zijn oor waardoor zijn bril in het gras viel. Hij zuchtte en viste hem weer uit het gras, en zette hem op waardoor een grasprietje bleef steken tussen zijn wang en de poot van zijn bril. Enya, die het eigenlijk wel een grappig gezicht vond maar het hem ook weer niet gunde om voor gek te lopen, schoof weer naar hem toe en viste het sprietje eruit, waardoor haar vingertoppen zijn wang even raakte. Oeps, hopelijk vond-ie dat niet vervelend.
Duidelijk wat beschaamd richtte Milo zijn ogen even later langzaam weer op Enya. Hij glimlachte een beetje schamper naar haar. “Zou je…” begon hij zacht. Hij schraapte zijn keel en begon opnieuw, verstaanbaarder dit keer. “Zou je me misschien meer willen leren en laten zien over woudmagie?” De vrolijke glinstering vond bij deze vraag een weg terug naar zijn groene ogen. Milo hief zijn handen iets. “Tenzij je daar geen zin in hebt natuurlijk!” zei hij er direct achteraan. Ze keek hem even aan, een tikje verrast. 'Natuurlijk.' zei ze lief. Hè, stom engeltjesgezicht. Maar toen ze naar Milo's handen keek, zag ze iets wat haar opnieuw deed glimlachen. 'Volgens mij heb jij het echt in je.' zei ze grinnikend en wees naar het gras onder zijn handen dat in een no-time was gaan groeien vanwege zijn enthousiasme.
Ze ging vlak voor hem zitten en sloeg haar benen over elkaar. 'Kijk. zei ze tegen hem en legde haar handpalm op het gras. Voorzichtig kwam haar hand weer omhoog en daarachter volgde een klein klavertje dat bizar snel groeide. 'Woudmagie kun je niet zomaar overal gebruiken. In feite kun je bijna niks als je geen goede grond hebt en je kunt ook geen rozen laten groeien als de grond er niet geschikt voor is. In feite ben je als woodmagican gewoon een tuinman die zijn planten snel kan laten groeien. Naast haar begonnen opeens een paar madeliefjes te bloeien die zich abnormaal lang uitrekte en zich om haar pols bonden. 'En dit kan dus ook, maar je moet er niet te veel mee gaan knoeien vind ik, dan weet ik ook niet wat eruit komt.' vervolgde ze glimlachend. 'Je kunt hier dus ook mee helen maar ik ben zelf nog niet zo ver dat ik grote verwondingen kan genezen, alleen kleine schrammetjes.'
Ze wachtte af of Milo zelf zou gaan vragen, meer kon ze niet echt vertellen omdat het voor haar allemaal zo logisch was.

Milo trok even verbaasd een wenkbrauw op toen Enya in de lach schoot door zijn verhaal over zijn oom. Dat had hij niet verwacht… Zijn mondhoeken krulden spontaan weer verder omhoog. Bij haar verontschuldiging schudde hij grinnikend zijn hoofd. “Dat hoef je niet te zeggen. Je…” hij plukte wat aan het gras onder zijn vingers. “je hebt een leuke lach.” mompelde hij er zachtjes achteraan. Het was waar; Enya had echt een leuke lach. Zo’n aanstekelijke lach waardoor hij zelf ook moest glimlachen. Ineens bleek wat eerst een ongeluksdag leek te zijn, misschien toch nog een leuke dag te worden. Aangezien hij niet bepaald het erg sociale type was en hij nog niet zo lang op het SSA rondliep, had Milo nog niet echt veel vrienden gemaakt en hij zag dit als een kans om meer mensen te leren kennen. Enya leek hem nu al iemand waar hij best eens vrienden mee kon worden, als hij het eerst niet voor zichzelf verpestte natuurlijk. Voortaan zou hij toch iets beter zijn woorden en verhalen kiezen, al besefte Milo gelijk al dat hij dat niet vol ging houden, daar was hij net iets te impulsief voor.
Het plotseling dichterbij komen van Enya haalde hem abrupt uit zijn eigen overpeinzingen. Wat opgeschrokken volgde Milo de naar hem uitgestoken hand, waardoor hij een beetje scheel keek. Hij deinsde niet achteruit en bewoog juist geen spier. Pas toen Enya haar hand weer terugtrok en hij het grassprietje ontdekte liet hij weer wat adem aan zijn lippen ontsnappen. “D-dank je…” reageerde hij wat vertwijfeld. Gelijk keerde de blosjes terug op zijn wangen. Milo voelde het gloeien en wendde zijn gezicht uit schaamte iets af, wat eerder een versterkend effect had.
Pas toen Enya antwoord gaf op zijn vraag, keek hij haar weer in de ogen aan.
“Natuurlijk.” antwoordde Enya. Het lieve gezicht wat ze erbij trok, deed Milo weer breder glimlachen waarbij zijn ogen slechts enkele tellen dromerig in de hare bleven hangen. Zij had van die ogen…van die ogen waar je naar kon blijven kijken en nooit verveeld raakte en waar steeds weer een andere kleurtint in te ontdekken viel bijvoorbeeld en…
Milo fronste. Wow, rustig aan! Waar kwam dat ineens vandaan? Vreemd… dacht hij achterdochtig.
De frisse buitenlucht moest hem vast wat licht in zijn hoofd maken. Ja…dat was het vast.
“Volgens mij heb jij het echt in je.” waren de woorden die hem weer terug naar de realiteit brachten.
“Wat heb ik in me…?” herhaalde Milo Enya’s woorden wat verdwaasd. Zijn blik volgde de hare waardoor hij ineens begreep wat ze bedoelde. Hij lachte enkel wat ongelovig bij het zien van het gras en besloot zich verder te focussen op Enya’s verhaal. Gespeeld kalm ging hij in een kleermakerszit zitten. Bij het ‘Kijk’ gingen zijn ogen gehoorzaam weer naar het gras. Enkele tellen later lachte een kleine klavertje dat onnatuurlijk snel groeide hem toe. Milo keek er geïntrigeerd naar en moest zich gelijk inhouden het niet allemaal in één van zijn notitieboekjes op te schrijven. Vandaag moest zijn brein maar alles voor hem opslaan.
“Woudmagie kun je niet zomaar overal gebruiken. In feite kun je bijna niks als je geen goede grond hebt en je kunt ook geen rozen laten groeien als de grond er niet geschikt voor is. In feite ben je als woodmagican gewoon een tuinman die zijn planten snel kan laten groeien.” legde Enya geduldig uit.
Milo luisterde aandachtig en geïnteresseerd. Elk woord nam hij in zich op. Hij dacht er niet eens over om haar te onderbreken. Bij het zien van de madeliefjes rond haar polsen kwam er een grinnik uit zijn keel.
“En dit kan dus ook, maar je moet er niet te veel mee gaan knoeien vind ik, dan weet ik ook niet wat eruit komt.” vervolgde Enya glimlachend.
Milo knikte begrijpend. Wie weet wat voor monsters hij zelf kon scheppen…
“Je kunt hier dus ook mee helen maar ik ben zelf nog niet zo ver dat ik grote verwondingen kan genezen, alleen kleine schrammetjes.” zei Enya als laatste voor ze zweeg.
Milo zelf zei ook even niets. Het was geen ongemakkelijke stilte die volgde, eerder gewoon…een moment van rust. Met een vredige uitdrukking op zijn gezicht streek hij even met twee vingers langs de blaadjes van een madeliefbloempje. “Ik denk…” begon hij uiteindelijk met bedachtzame stem te spreken. “dat ik woudmagie één van de mooiste magiesoorten vind.” Zijn ogen gingen van de bloem naar Enya. “Het brengt leven. Ik bedoel neem nou vuur…wat kan je daar voor goeds mee doen?" De oprechte goedigheid van de jongen viel duidelijk op zijn gezicht te lezen en op te maken uit zijn houding. Zelfs als hij gedwongen werd, zou hij waarschijnlijk nog geen vlieg kwaad kunnen doen. Dat wist Milo ook van zichzelf. Op Razen had deze karaktereigenschap hem als ‘zwak’ neergezet. Misschien als hij op Gren was opgegroeid dat er wat dat betreft anders over hem gedacht zou zijn…
Milo rechtte zijn rug iets en ging op zijn knieën zitten. “Laat mij het ook eens proberen…” Kalm plaatste hij zijn rechterhand op het gras tussen hen in en sloot hij zijn ogen. Hij concentreerde zich enkel nog op zijn ademhaling. Het werkte want de grond onder zijn hand begon iets te verschuiven. Er ging iets gebeuren… Een klein boterbloempje kietelde zijn hand, maar net toen Milo zich wilde terugtrekken flitste een beeld van de lachende Enya door zijn gedachten. Een tinteling schoot direct door zijn lichaam wat de oorzaak werd van het letterlijk in vuur en vlam zetten van het boterbloempje en een stuk van het gras eromheen. Milo schoot gelijk overeind en sloeg het ontstane vuurtje snel uit.
Hierna liet hij zich met een diepe zucht achterover in het gras vallen en staarde nukkig en een beetje treurig naar de lucht. “En zoiets gebeurd nou altijd als ik woudmagie probeer.” Het bekende pruilmondje verscheen geleidelijk aan. Milo wreef over zijn slapen. “De vorige keer dat ik de vuurrozen in de tuin van een buurvrouw voor haar wilde laten bloeien, zette ik als ‘verrassing’ per ongeluk haar schuur in de fik! ” verklaarde Milo waarbij zichzelf een facepalm verkocht. Hij gromde. “Argh! Ik ben echt de meest mislukte woodmagican ooit! Al kan ik mezelf niet eens een woodmagican noemen trouwens...” Hij staarde voor een moment zwijgend naar de enkele sluierwolken boven hem en zuchtte weer. “Ik doe iets verkeerd waardoor ik die andere magiesoort oproep. Maar ik weet echt niet wat het is!” Milo kon niet ontkennen dat hij de drang voelde om het nog eens te proberen, net zo lang tot het goed zou gaan, maar tegelijkertijd wilde hij het risico niet nemen dat hij met zijn gestuntel misschien schade aan zijn omgeving zou aanrichten. En stel dat hij Enya per ongeluk zou verwonden! Dat zou hij zichzelf nooit vergeven… Nee, zijn plaats was hier. Suf op de grond liggen en zo min mogelijk last bezorgen aan…aan wat dan ook. “Sorry hoor…” mompelde Milo plotseling zacht. Het was meer een losse opmerking voor het geval Enya erg uit het veld was geslagen door zijn gedrag en onhandigheid. Hm, wat moest ze wel niet van hem denken…? Niet veel goeds waarschijnlijk…

Haar verontschuldigingen leken overbodig. “Dat hoef je niet te zeggen. Je…” hij stopte even en plukte wat gras onder zijn handen vandaan. “je hebt een leuke lach.” mompelde hij er zachtjes achteraan. Enya tuurde tussen zijn rode haren door en ving zijn groene ogen. Haar wangen kleurden weer even rood en haar pupillen werden groter. Raar, heel raar
Toen ze het grassprietje weghaalde, was het Milo's beurt om te gaan blozen. “D-dank je…” reageerde hij wat vertwijfeld. Toen ze hem erop wees dat hij het al scheen te kunnen, leek hij er even niet bij met zijn aandacht. “Wat heb ik in me…?” herhaalde Milo Enya’s woorden wat verdwaasd. Hij volgde haar blik en grijnsde bij het zien van het bizar lange gras.
Het was vreemd maar Enya had er nooit op gerekend dat er iemand was die met zo'n aandacht naar haar luisterde. Milo leek geen woord te willen missen van wat ze vertelde.
Toen ze klaar was volgde er even een stilte, Enya vroeg zich in stilte af of Milo werkelijk alles interessant vond, of dat dit gewoon een grap was om haar weer eens in de val te lokken. Dat kon toch haast niet! Ze kon het zich niet voorstellen; Milo leek tot nu toe een ontzettend lieve jongen die gewoon wat onhandig was en... Onwillekeurig staarde ze naar haar pols en zag tot haar schrik dat de madeliefjes allemaal waren veranderd in grote rode rozen. Verschrikt sloeg ze haar hand ervoor en keek of Milo het had gezien. 'Gaweggaweggaweg]' fluisterde ze geïrriteerd tegen de bloemen, zacht genoeg dat Milo het niet kon verstaan. Lieve help, ze leek wel gek!
Met een vredige uitdrukking op zijn gezicht streek Milo even met twee vingers langs de blaadjes van een madeliefbloempje. “Ik denk…” begon hij uiteindelijk met bedachtzame stem te spreken. “dat ik woudmagie één van de mooiste magiesoorten vind.” Zijn ogen gingen van de bloem naar Enya. “Het brengt leven. Ik bedoel neem nou vuur…wat kan je daar voor goeds mee doen?" Enya keek naar zij gezicht, niets dan goedheid viel ervan af te lezen. God, wat een lieve jongen was dit. 'Je kunt...jezelf ermee verwarmen.' probeerde ze, om hem zich niet totaal waardeloos te laten voelen.
Milo rechtte zijn rug iets en ging op zijn knieën zitten. “Laat mij het ook eens proberen…” Kalm plaatste hij zijn rechterhand op het gras tussen hen in en sloot hij zijn ogen. Enya liet hem zijn gang gaan en keek of er iets verscheen. En...na een tijdje verscheen er een klein boterbloempje. Enya werd enthousiast, zie je wel dat het zou lukken. Ze wilde hem net lachend aankijken toen de bloem en een ruime cirkel gras vlamvatte. Ze sprong van schrik overeind en keek toe hoe Milo het snel uittrapte. Oje, dat was inderdaad een klein probleem.
Ze kreeg weer medelijden toen hij zich kreunend in het gras liet vallen en treurig naar de lucht staarde. “En zoiets gebeurd nou altijd als ik woudmagie probeer.” Er verscheen weer een pruilmondje. Milo wreef over zijn slapen. “De vorige keer dat ik de vuurrozen in de tuin van een buurvrouw voor haar wilde laten bloeien, zette ik als ‘verrassing’ per ongeluk haar schuur in de fik! ” verklaarde Milo waarbij zichzelf een facepalm verkocht. Hij gromde. “Argh! Ik ben echt de meest mislukte woodmagican ooit! Al kan ik mezelf niet eens een woodmagican noemen trouwens...” Hij staarde voor een moment zwijgend naar de enkele sluierwolken boven hem en zuchtte weer. “Ik doe iets verkeerd waardoor ik die andere magiesoort oproep. Maar ik weet echt niet wat het is!” Enya, die net van de schrik bekomen was, schoof naast hem en legde voorzichtig haar hand op de zijne. Ze negeerde haar maag die haar hart de salsa aan het leren was en keek naar de rode haren van Milo die uitgespreid in het gras lagen. Zo bleef ze een tijdje zitten, nadenkend.
“Sorry hoor…” mompelde Milo plotseling zacht. Enya's ogen ontmoette de zijne weer. 'Geeft niet Milo, echt niet. Twee soorten magie beheren is lastig, en bedenk maar dat je het tenminste is gelukt.' ze was niet echt goed met woorden van troost, maar dit was toch het minste wat ze kon doen voor hem.

Er trok een schokje door Milo’s lichaam toen Enya naast hem kwam zitten. Het werd met tienvoud versterkt op het moment dat haar hand de zijne raakte. Met een knalrood hoofd keek Milo vluchtig naar opzij om er zeker van te zijn dat hij niet droomde. Nee, het gebeurde echt…! Hij kon het haast niet geloven.
Milo beet op zijn lip en richtte zijn blik weer op de lucht, even niet in staat een woord uit te brengen, maar de hernieuwde, voorzichtige glimlach op zijn besproete gezicht zei wel genoeg. Geleidelijk aan en heel ‘onopvallend’ draaide Milo zijn hand om zodat Enya’s hand in de zijne kwam te liggen. Zijn ogen schitterden van plezier, al kon Milo zelf niet helemaal bedenken waarom zijn lichaam zo vreemd op de situatie reageerde. Het was de eerste keer in tijden dat hij zo’n toenadering durfde te zoeken tot iemand. Had hij het misschien toch goed ingeschat dat Enya…anders was, op een goede manier.
Toen Enya reageerde op zijn verontschuldiging ontmoetten hun ogen elkaar weer.
“Geeft niet Milo, echt niet. Twee soorten magie beheren is lastig, en bedenk maar dat je het tenminste is gelukt.”
Deze vriendelijke woorden maakten Milo weer rustig, voor zover dat nog nodig was. Haar hand in de zijne was eigenlijk al genoeg geweest om hem helemaal te laten afkoelen. Milo was dan ook iemand die niet lang boos kon blijven en hij genoot van Enya’s optimisme.
Langzaam kwam hij even later overeind zonder hun handen te scheiden. Toen hij eenmaal weer zat, zorgde een vreemd gekriebel bij zijn hand dat hij wel zijn ogen van het lieve gezicht voor hem moest afwenden. Zijn blik gleed naar hun handen. Van verbazing flapte Milo er een zachte ‘Hè?’ uit bij het zien van de ontstane madeliefjes én boterbloemen welke zich nu allemaal om hun polsen krulden.
“Het lijkt erop dat ik mijn 'muze' gevonden heb.” grapte Milo waarbij hij Enya lachend aankeek. Hij doelde op het feit dat hij met haar hulp wél zonder gevaar zijn woudmagie had gebruikt, althans…zo leek het. “Hm, interessant…” mompelde hij ineens bedenkelijk, de 'wetenschapper' in hem boven brengend. “Even iets uitproberen.” Na deze woorden maakte Milo zijn hand los uit die van Enya en duwde hij met dezelfde hand heel voorzichtig, om hen allebei niet te laten schrikken, een plukje rood haar terug achter Enya’s oor. Zijn andere hand was ondertussen op het gras blijven liggen. Zodra zijn huid de hare weer kort raakte ging er opnieuw een vreemde tinteling door zijn lichaam. Terwijl Milo zich na enkele seconden gelijk weer terugtrok, voordat het ongemakkelijk zou worden, bekeek hij het resultaat op de grond. Tientallen piepkleine paars met rode bloempjes bloeiden vrolijk in de buurt van zijn hand. Om te voorkomen dat hij het geheel straks alsnog zou verbranden, haalde Milo snel zijn hand weer weg. Hij lachte triomfantelijk en keek Enya als een enthousiast kind aan. “Ik weet niet hoe het kan, maar het lijkt erop dat jij ervoor zorgt dat ik mijn vuurmagie in bedwang kan houden en mijn woudmagie kan gebruiken.” Milo boog zich grinnikend iets voorover om de bloemen beter te kunnen bestuderen. “En kijk het resultaat: Papilio Herbam! Ongelofelijk!” Door zijn grote opluchting en enthousiasme dat hij eindelijk een beetje resultaat had gekregen, had Milo zelfs niet in de gaten dat hij in zijn ‘nerd-staat’ raakte. Het was een kant die hij liever voor zichzelf hield, aangezien anderen zijn interesse in de voor hen vreemde, onbelangrijke dingen gewoon vaak niet begrepen. Heel voorzichtig aaide Milo één van de bloempjes alsof het zijn huisdier was en keek er liefdevol naar. “Deze bloemen groeien ook op Razen, helaas maar één week in de zomer. Ik heb er alleen nog nooit zo veel bij elkaar gezien!”
Het was even stil. Ineens kreeg hij een idee. Breed glimlachend ging Milo op zijn buik bij de bloempjes liggen en gebaarde hij naar Enya hetzelfde te doen. “Ik weet dan weinig over magie, maar over planten weet ik wel het één en ander.” sprak hij zacht en kalm, alsof de bloempjes anders zouden schrikken. “Papilio Herbam, ook wel bekend als vlinderkruid, groeit het beste op warme en zonnige plekken,” begon hij te vertellen. Ergens knaagde de twijfel dat hij Enya nu ontzettend aan het vervelen was en was er de angst dat ze ineens op zou staan en gewoon weg zou lopen, maar Milo besloot toch verder te vertellen. Iets in haar mooie, blauwe ogen zei hem dat ze dat niet zomaar zou doen en anders…nou ja, daar dacht hij liever nog niet aan. “en met de juiste hoeveelheid warmte en zonlicht gebeurt er iets…aparts. Kijk maar.” Voor een moment sloot Milo zijn ogen en concentreerde hij zich. Zijn hart begon steeds sneller te kloppen waardoor niet alleen zijn hoofd rood werd, maar zijn hele lichaam. Zijn lichaamstemperatuur begon ondertussen geleidelijk aan te stijgen dankzij dit gebruik van zijn vuurmagie. Het was Enya die hem op dit idee had gebracht door haar opmerking dat hij met zijn vuurmagie zichzelf tenminste kon verwarmen. 37, 38, 39, 40, 41… Milo functioneerde ineens als een natuurlijk kacheltje. Ook verschoof hij iets waardoor het zonlicht vrij spel had bij de bloemen.
Plotseling kwam er als reactie daarop iets uit het minuscule vlinderkruid zetten, een soort stuifmeel in alle kleuren van de regenboog. De wind droeg het direct met zich mee.
Milo keek het glimlachend na, maar richtte zijn aandacht algauw weer op Enya. “En nu wachten…” fluisterde hij op mysterieuze toon.

Vijf minuten gingen voorbij voor er ineens iets in Milo's ooghoek opdoemde. Tientallen vlinders, groot en klein en in alle kleuren, kwamen hun kant op gefladderd. Eenmaal bij hen aangekomen gingen de meeste bij de bloemen zitten, maar anderen nestelden zich liever op Milo en Enya. Vooral hun rode haren leken zeer gewild. Een mooie, blauwe vlinder vond zelfs Milo’s neus wel aantrekkelijk en bleef er koppig opzitten, zelfs toen Milo een poging deed hem weg te jagen. Milo gaf het gevecht uiteindelijk maar op, besloot dat hij er voor de rest niet zo’n last van had en keek Enya met een mengsel van blijdschap, afwachting en twijfel aan. Hij grinnikte even bij het zien van een met vlinders bedekte Enya. Ze was haast nog mooier z-.. Wow! En daar ging hij weer.. Waarom bleef hij toch zo over haar denken..?
“Dank je.” kwam er ineens uit zijn mond rollen, voor Milo het zelf helemaal in de gaten had. Het was een algemeen bedankje. Enya had zijn dag goed gemaakt. Sterker nog.. zij had hem één van zijn betere dagen op het SSA bezorgd. Ondanks de prachtige vlinders bleven zijn groene ogen nu enkel op haar gezicht gericht. Een vreemd, warm gevoel verspreidde zich door zijn lichaam, maar Milo was op het moment zo afgeleid door zijn uitzicht dat hij het nauwelijks merkte. Vreemd..heel vreemd allemaal..

Wat ze niet merkte, totdat het al gebeurt was, was dat Milo zijn hand had omgedraaid zodat ze nu in elkaar lagen. Ze keek er twee seconden naar maar deed niks om het te veranderen. Haar ademhaling was, godzijdank, rustig. Milo kwam langzaam overeind zonder hun handen los te maken. Enya voelde een vreemd gekriebel bij de plek waar hun handen de grond raakte. Ze keek, Milo deed hetzelfde en stootte een zacht ''Hè?'' uit. Madeliefjes en boterbloemen verstrengelde zich om hun polsen. Haar ogen werden groter, hoe...hoe kwamen die...? Zij deed niks...dus Milo moest wel... “Het lijkt erop dat ik mijn 'muze' gevonden heb.” grapte Milo waarbij hij Enya lachend aankeek. Ze lachte terug, geweldig dat het hem op deze manier wel lukte, zonder een brand te laten ontstaan. “Hm, interessant…” mompelde hij ineens bedenkelijk, ze keek hem weer aan, met één wenkbrauw omhoog. “Even iets uitproberen.” Huh? Wat?! Hij liet voorzichtig haar hand los en, haar binnenste gaf een circusvoorstelling, schoof voorzichtig een plukje haar achter haar oor. Watneedatdoetienietechtechtniet! schoot het door haar hoofd. Maar kennelijk leek dit hetgene te zijn wat Milo nodig had om zonder ongelukken iets te laten groeien. Paarse en rode bloemetjes waren het resultaat. Om eventuele ongelukken te voorkomen, haalde hij snel zijn hand weg. Hij lachte triomfantelijk en keek Enya als een enthousiast kind aan. “Ik weet niet hoe het kan, maar het lijkt erop dat jij ervoor zorgt dat ik mijn vuurmagie in bedwang kan houden en mijn woudmagie kan gebruiken.” Milo boog zich grinnikend iets voorover om de bloemen beter te kunnen bestuderen. “En kijk het resultaat: Papilio Herbam! Ongelofelijk!” In Enya's ogen begon iets te schitteren. Zijn manier van praten opeens, het enthousiasme, Enya herkende het... Wat was dit?
“Deze bloemen groeien ook op Razen, helaas maar één week in de zomer. Ik heb er alleen nog nooit zo veel bij elkaar gezien!” legde hij uit. Enya's gedachten werkten opeens op topsnelheid; Milo hield ook van... planten onderzoeken en... Haar blauwe ogen werden steeds groter en feller.
Breed glimlachend ging Milo op zijn buik bij de bloempjes liggen en gebaarde hij naar Enya hetzelfde te doen. Ze ging naast hem liggen. “Ik weet dan weinig over magie, maar over planten weet ik wel het één en ander.” sprak hij zacht en kalm, alsof de bloempjes anders zouden schrikken. “Papilio Herbam, ook wel bekend als vlinderkruid, groeit het beste op warme en zonnige plekken,” begon hij te vertellen. Nu was het haar beurt om aandachtig te luisteren. Nog nooit had ze iemand ontmoet die als het ware haar spiegelbeeld was.
“en met de juiste hoeveelheid warmte en zonlicht gebeurt er iets…aparts. Kijk maar.” Milo sloot zijn ogen, schoof een stukje op zodat de zon de bloemen raakte. Zijn temperatuur begon steeds meer te stijgen en Enya was bang dat hij oververhit zou raken. Een soort regenboogkleurig stuifmeel maakte zich los van de bloemen. Milo keek het glimlachend na, maar richtte zijn aandacht algauw weer op Enya. “En nu wachten…” fluisterde hij op mysterieuze toon. Enya knikte.

Het duurde een paar minuutjes, meer niet ook, toen er zich iets losmaakte van de bloemen. Ze schoot overeind en met ogen die zo groot waren als theekopjes keek ze toe hoe er tientallen bontgekleurde vlinders aan kwamen vliegen. Enya zag er opeens uit als een klein meisje dat de voorstelling geen moment wilde missen. Veel vlinders nestelden zich op de bloemen maar sommige gingen op haar en Milo zitten. Hun rode haar leek een groot nest vol met vlinders en een grote blauwe vlinder ging op Milo's neus zitten. Enya's ogen schitterde, twee vlinders gingen op haar schouder zitten en het leek of er een krans op haar hoofd lag.
Ze werd opgeschrikt uit de betovering door Milo. “Dank je.” kwam er ineens uit.
Enya staarde naar een rode vlinder die zich op haar voet genesteld had. 'Graag...graag gedaan...' zei ze zacht.
Maar ze moest hier toch over denken. Een van haar grote interesses was natuurstudie, en Milo leek dit ook te hebben. Waarom had hij dat niet...? Misschien had hij het idee dat net als al die andere meiden was die geen zak om de natuur gaven. Heel stiekem moest ze daar een beetje om lachen. Het leek erop dat ze een vriend voor het leven had gemaakt. Ze leken echt sprekend op elkaar, innerlijk en uiterlijk.

Milo genoot van Enya’s vrolijke gezicht en haar met vlinders bedekte haar. “Staat je goed!” zei hij lachend, wijzend op haar tiara van gekleurde vleugels. Er viel ook iets van opluchting bij hem te bespeuren. Zijn ‘verrassing’ was gelukkig in de smaak gevallen. Eén van de leukste dingen om te doen, in Milo’s ogen, was andere mensen blij en gelukkig maken. Een glimlach of een glans van plezier in iemands ogen maakten hem al minsten net zo vrolijk. Vandaar dat Milo ervan droomde om later met zijn werk iets voor anderen te kunnen betekenen. Een beroep als dokter zag hij bijvoorbeeld wel zitten, al zou hij toch liever iets meer met planten of dieren willen doen.
Toen Enya reageerde op zijn bedankje, krulden Milo’s mondhoeken weer verder omhoog. Niet lang daarna dwaalde zijn aandacht plotseling van zijn gesprekspartner af, door de blauwe vlinder die zich van zijn neus naar zijn mond had verplaatst. Dat ging toch net iets te ver. Milo moest zichtbaar moeite doen om zijn lachen in te houden om te voorkomen dat de vlinder zijn mond inkroop terwijl hij het diertje heel voorzichtig verwijderde. Gelukkig was de vlinder ook tevreden met Milo’s aangeboden wijsvinger en bleef hij daar kalm opzitten. Milo keek het kleine beestje recht aan en de ander staarde net zo nieuwsgierig terug. Het was daarbij alsof de blauwe vlinder een idee in zijn brein plantte.. Haast wat samenzweerderig begon Milo te grijnzen en knikte zelfs. Vervolgens wendde hij zich weer tot Enya. Een aangename, vreemde kriebel in zijn onderbuik ontstond heel ‘toevallig’ precies op hetzelfde moment dat zijn groene ogen de hare ontmoetten. “Zeg Enya…” begon Milo uiteindelijk wat onzeker, aangezien hij niet precies, beter gezegd totaal niet, wist hoe hij dit moest aanpakken. Hij slikte een keer en raapte zijn moed, voor zover hij dat bezat, bij elkaar. “ik vroeg me af, oké dit gaat misschien raar klinken,” hij voelde hoe zijn hart spontaan sneller begon te slaan. Het schaamrood stond alweer op zijn kaken. “ik vroeg me of je misschien zin hebt om een keer iets leuks te doen…samen.” Een beverige glimlach verscheen. “Gewoon als vrienden natuurlijk, nja…we zijn nog geen vrienden, of misschien wel, maar dat kan komen…” hakkelde Milo verder in zijn spraakwaterval. In gedachten sprak Milo zichzelf ondertussen streng toe; Stel je niet zo aan! Je vraagt haar niet of ze met je wil trouwen! Trouwens…je zei net zelf dat het allemaal puur vriendschappelijk bedoeld is..
“Ik bedoel…dit is ook leuk, met die vlinders enzo, maar ik had iets anders in gedachten. Iets wat meer op een..", hij kon het woord haast niet over zijn lippen krijgen, "date lijkt.” maakte hij dan toch af. Het leek haast wel alsof iemand hem behekst had en Milo maar niet kon stoppen met praten. Het ergste was nog dat hij het zichzelf zo alleen maar moeilijker maakte! “Nou…maar dan niet een echte 'date-date' natuurlijk. Meer een vriendschappelijk...eh…afspraakje… Morgenavond ofzo.” sloot Milo uiteindelijk zijn chaotische verhaal af. Voor een kort ogenblik draaide hij zijn hoofd een andere kant op zodat Enya zijn gezicht, , niet kon zien. Van alle manieren om iemand gewoon mee uit te vragen, was dit zeker één van de top-5 voorbeelden hoe het absoluut NIET moest. Daarna keek hij Enya weer met een pokerface van pure kalmte, eghem, aan. “D-dus, wat zeg je ervan?” mompelde hij toch nog. Milo duwde, meer als een zenuwtic, zijn bril wat verder op zijn neus en wachtte gespannen af. Ondertussen probeerde hij er maar niet teveel aan te denken hoe het zou zijn om Enya mee op een ‘vriendschappelijk afspraakje’ te nemen, want dan zou straks de teleurstelling alleen maar groter zijn als ze ‘nee’ zou zeggen.

Enya moest lachen toen de vlinder op Milo's neus koppig bleef zitten. Dat leek hem verder niet echt irritatie te doen. “Staat je goed!” zei hij lachend, wijzend op de vlinders in haar eigen haar. Ze lachte terug en liet er eentje op haar wijsvinger gaan zitten. De blauwe vlinder werd brutaal, hij daalde af naar Milo's mond zodat hij niet kon praten, tenzij hij wilde dat het beest erin kroop. Het beest scheen ook tevreden te zijn met een wijsvinger en ging daar kalm op zitten toen Milo die aanbood.
Gek, even leek het alsof Milo met het beest in gedachten aan het praten was. Enya had ook het idee dat de vlinder hem het idee had ingeblazen want wat ze toen hoorde kon ze nauwelijks geloofde. “Zeg Enya…” begon Milo uiteindelijk wat onzeker, hij leek op dat moment zo slecht op zijn gemak dat het Enya niet zou hebben verbaasd als hij gillend was weggerend. “ik vroeg me af, oké dit gaat misschien raar klinken,” Ze keek hem aan met een wenkbrauw omhoog en grote, afwachtende ogen. “ik vroeg me of je misschien zin hebt om een keer iets leuks te doen…samen.” Een beverige glimlach verscheen. “Gewoon als vrienden natuurlijk, nja…we zijn nog geen vrienden, of misschien wel, maar dat kan komen…” hakkelde Milo verder. Ze hoopte inderdaad van wel, ze begon hem meer en meer te mogen. Oke, dat viel wel mee, die vraag. Haha, dat dacht ze. Hij was kennelijk nog niet klaar. “Ik bedoel…dit is ook leuk, met die vlinders enzo, maar ik had iets anders in gedachten. Iets wat meer op een.." duidelijk met meer moeite kwam eruit: "date lijkt.”
Klabam, pats, boem! Enya's hart begon nu aan de tango. Wat heeftie net....? Oke, je griep is duidelijk nog niet over meid. Niet heeft mij ooit uitgevraagd en dat zal niemand ook doen. Je bent krankjorum aan het worden, naar bed en zoveel mogelijk water drinken! bonkte het door haar hoofd heen. Haar ogen dreigden uit hun kassen te vallen, wow, chil meid.
“Nou…maar dan niet een echte 'date-date' natuurlijk. Meer een vriendschappelijk...eh…afspraakje… Morgenavond ofzo.” sloot Milo uiteindelijk zijn chaotische verhaal af. Enya liet, onwillekeurig een teug lucht ontsnappen. Ze had echt wel door dat het wel gewoon een ''date-date'' was, maar Milo leek nou niet het type dat dat zou toegeven.
Hij keek een andere kant op en Enya had de tijd om de tweestrijd in haar hoofd voort te zetten. Dat meentie natuurlijk niet, t'is gewoon een grap en je wordt zometeen wakker. Dan ontdek je dat je hevige koorts hebt en dus gewoon idiote dromen krijgt. “D-dus, wat zeg je ervan?” mompelde hij toch nog terwijl hij zijn bril wat verder op zijn neus duwde. Oke, nu de knoop doorhakken, zo'n kans krijg je waarschijnlijk nooit meer.
Ze toverde een geforceerd glimlachje op haar gezicht. 'Lijkt me heel leuk Milo.' zei ze zacht. En dat leek haar echt heel leuk. Alleen was dit haar nog nooit overkomen, nog nooit.
'Wat dacht je van ''De Bokkenburcht'' in Oak's field, die is lekker rustig. Ik heb het eerlijk gezegd niet zo op drukke discotheken.'

aww, there so cute

Milo dacht even dat hij spontaan flauw zou vallen toen Enya meedeelde dat het haar ‘heel leuk leek’ om met hem uit te gaan. Met één hand ondersteunde hij zijn hoofd om niet om te vallen. Zijn bril was naar het puntje van zijn neus gezakt. Wat ongelovig keek hij Enya aan, op zoek naar een teken van sarcasme, maar zelfs met bril had hij dat niet gevonden. Ze…ze was dus serieus? Dan was er net een wonder gebeurd! Voor het eerst in zijn leven had Milo iemand mee uitgevraagd en had diegene ook nog eens ‘ja’ gezegd! Wat het helemaal geweldig maakte was dat het Enya was die ja had gezegd, niet zomaar een meisje.
Hm, oké, het was apart dat hij zo over haar dacht… Dat zou hij later toch beter moeten analyseren. Deze complexe gevoelens waren nog niet eerder in zijn gestel voorgekomen.. (pff, nerdtaal x) )
Milo voelde zich de minuten daarna, of eigenlijk de rest van de dag, de koning van het universum. Dat Enya mee wilde op een afspraakje, een vriendschappelijk afspraakje!, maakte gelijk duidelijk dat ze hem, 1; dus niet uitkotste en 2; misschien zelfs wel vrienden wilde worden. Optie 3 bleef voorlopig in een speciaal vakje in zijn brein genaamd ‘dromen & fantasieën’.
“Wat dacht je van ''De Bokkenburcht'' in Oak's field, die is lekker rustig. Ik heb het eerlijk gezegd niet zo op drukke discotheken.” hoorde hij Enya plotseling zeggen.
Milo schoof zijn bril verder op zijn neus en keek haar met een dromerige blik aan. “Hm? Oh ja, de Bokkenburcht.” Hij glimlachte onschuldig en staarde in Enya’s mooie ogen. Wauw..! “Sounds pretty girl..eh..” zijn gedachten waren momenteel zo ergens anders, bij de...date, dat hij niet in de gaten had dat hij voor een ogenblik terugviel in zijn Grenaanse moedertaal. Maar bij het woord ‘girl’ werden zijn ogen gelijk gigagroot. “Good, good! Pretty good. It sounds pretty good.” Milo liep knalrood aan, wat inmiddels niet meer ongewoon was, en liet zijn gezicht voor een ogenblik in het gras liggen. “Klinkt goed, bedoel ik. Ik hou ook niet van drukke discotheken.” mompelde hij haast onverstaanbaar tussen de grassprieten.
Gelukkig sprak hij voor de rest weer redelijk normaal, maar in zijn hoofd gonsde het nog ‘Holy Cricket. Oh, just..kill me...now…’. Nou, als dit een voorbode was voor morgenavond, zou het vast een geweldige niet-‘date-date’ worden. Niet dus. Argh!
Een harde, hoge piep haalde Milo plotseling uit zijn concentratie om zichzelf de mond te snoeren. Het grootste aantal van de vlinders vloog verschrikt op en ook Milo veerde overeind. Zijn hand reikte gelijk in zijn broekzak en haalde daar een rechthoekige steen uit. Nu er wat afleiding was, was Milo wel in staat maar uit te leggen wat er gebeurde en vergat hij een beetje zijn schaamte. Hij hield de platte steen triomfantelijk omhoog, maar zijn gezicht stond nog steeds een beetje zorgelijk. “Een betoverd stuk vulkanisch gesteente; iStone. Heel populair op Razen op het moment.” Voorzichtig krulden zijn mondhoeken iets omhoog zodra hij Enya weer recht aan durfde te kijken. “Mijn zus gaf hem aan mij toen ik hier naartoe ging. Heel handig voor wetenschappelijk onderzoek én hij is waterdicht, maar ik gebruik hem vooral om de tijd bij te houden.” legde hij uit terwijl hij de steen drie keer schudde zodat het vreselijke gepiep ophield. “Nu liet hij me weten dat ik bijna te laat kom voor bijles.” Milo ging op zijn knieën zitten, klopte het gras van zijn borst en haalde voorzichtig de vlinders van zijn lijf. Hij glimlachte. “Ik geef bijles literatuur aan een eersteklasser.” voegde hij aan zijn woorden toe. Milo was zelf dan nog niet erg lang op deze school, maar liep nu al in sommige vakken ietsje of meer dan ietsje voor, waardoor hij als een soort ‘extra’-opdracht bijles gaf aan eerste- en tweedeklassers. Stiekem vond Milo het nog erg leuk ook. Op zijn knieën schuifelde hij richting de rest van zijn spullen; een verrekijker, extra notitieboekje, het vergane notitieboekje en zijn schoenen. Nog steeds met een vrolijke glimlach op zijn gezicht geplakt –waar hij tot morgenavond in ieder geval niet meer vanaf zou komen waarschijnlijk- trok Milo zijn schoenen aan en raapte zijn spullen bij elkaar. “Sorry, maar ik moet echt gaan.” mompelde hij een verontschuldiging richting Enya. Het liefst was hij gebleven, maar hij kende ook zijn verantwoordelijkheid. Bovendien zou zij morgenavond al zijn aandacht krijgen.. Heel de avond..
Pff, lag het aan hem of was het echt heel warm vandaag…?
Milo stond nogal houterig op en leek al weg te willen lopen, maar op het moment dat hij langs Enya liep, boog hij zich voorover en fluisterde hij “Tot morgen.” in haar oor waarbij zijn eigenhart spontaan drie keer sneller ging kloppen. Wat was dat toch?!
Daarna ging hij recht staan en liep hij al zwaaiend weg, wetend dat hij waarschijnlijk de rest van de dag aan niets anders kon denken dan aan…haar.

Het leek haar allemaal opeens te mooi om waar te zijn. Vond ze hem leuk? Antwoord was vrij klaar alleen kwam het zo plots allemaal. “Hm? Oh ja, de Bokkenburcht.” Hij glimlachte onschuldig en staarde in haar ogen. “Sounds pretty girl..eh..” Enya trok weer een wenkbrauw omhoog en keek hem verbaasd aan. Iets van het noord-Gren kwam erin voor. Enya sprak deze taal vloeiend, per slot van de rekening was het haar thuistaal. Haar schotse accent verraadde het al. Maar Milo leek zichzelf niet toen hij het zei. “Good, good! Pretty good. It sounds pretty good.” Milo liep knalrood aan en liet zijn gezicht in het gras vallen. “Klinkt goed, bedoel ik. Ik hou ook niet van drukke discotheken.” mompelde hij haast onverstaanbaar tussen de grassprieten. Enya glimlachte weer, ach gut, arme schat. Maar goed, dat leek haar een mooie avond te worden.
Even genietend van het moment bleef ze in het gras liggen, tot ze zich lam schrok van een harde piep. De meeste vlinders vlogen geschrokken weg en Milo schoot overeind. Zijn hand reikte gelijk in zijn broekzak en haalde daar een rechthoekige steen uit. Enya keek raar, wat was dat? Milo leek het niet vreemd te vinden, nee duh! Het was zijn steen! Hij hield de platte steen triomfantelijk omhoog, maar zijn gezicht stond nog steeds een beetje zorgelijk. “Een betoverd stuk vulkanisch gesteente; iStone. Heel populair op Razen op het moment.” Voorzichtig krulden zijn mondhoeken iets omhoog zodra hij Enya weer recht aan durfde te kijken. “Mijn zus gaf hem aan mij toen ik hier naartoe ging. Heel handig voor wetenschappelijk onderzoek én hij is waterdicht, maar ik gebruik hem vooral om de tijd bij te houden.” legde hij uit terwijl hij de steen drie keer schudde zodat het vreselijke gepiep ophield. “Nu liet hij me weten dat ik bijna te laat kom voor bijles.” Milo ging op zijn knieën zitten, klopte het gras van zijn borst en haalde voorzichtig de vlinders van zijn lijf. Hij glimlachte. “Ik geef bijles literatuur aan een eersteklasser.” voegde hij aan zijn woorden toe. O, jammer, ze vond het net zo gezellig. Maar goed, school was ook belangrijk. Dat wist ze zelf ook. “Sorry, maar ik moet echt gaan.” mompelde hij een verontschuldiging richting Enya. Ze ging overeind zitten en knikte hem toe. 'T'is oke, ik zie je morgenavond om acht uur, oke?' Milo stond nogal houterig op en leek al weg te willen lopen, maar op het moment dat hij langs Enya liep, boog hij zich voorover en fluisterde hij “Tot morgen.” in haar oor waardoor Enya langzaam vuurrood aanliep en haar hart nu een paar salto's maakte. 'J-ja.' stotterde ze.
Ze keek hem heel lang na, nazwaaiend en lachend, zelfs toen ze hem niet meer kon zien bleef ze nog zitten staren. Denkend aan morgen, morgen zou een moment worden dat ze voor eeuwig zou herinneren.

-TOPIC UIT-