Zijn goudbruine ogen twinkelde toen Nica haar kop lomp tegen zijn been stootte. De kleine horentjes van het zwarte geitje waren voelbaar, maar hij negeerde het. Hij grinnikte zacht en keek Nica plagend aan, alsof hij niet wist wat het beestje wilde. Hij wist heel goed wat ze wilde. In de bruine rugzak, die hij om zijn rechterschouder had hangen, zaten drie flesjes water. Een voor hem, een voor Nica en een voor het geval een van hen ineens te veel dorst kreeg en een flesje niet genoeg was. Hij had zijn best gedaan de broodjes erin te stoppen zonder dat het geitje het zag, maar natuurlijk had hij daar niet in geslaagd. Het leek wel hopeloos, hij kon nog geen eten maken zonder gestalkt te worden door het kleine, zwarte geitje.
Nica blaatte een keer en stootte haar kop nog eens lomp tegen zijn been aan. Kit begon te lachen. ‘Oké, oké, jij je zin.’ Hij haalde de rugzak van zijn schouder en haalde het flesje water eruit, waarna hij de rugzak om beide schouders hing. Zijn ogen twinkelde even duivels, voordat hij het flesje losdraaide en die uitdagend boven de kop van het geitje hield, die al hebzuchtig haar kop in de lucht stak.
Een valse grijns sierde zijn lippen toen hij een beetje water op de kop van het geitje liet vallen, die verbijsterd bleef staan. Hij draaide de dop erop en deed voor de zekerheid een stap achteruit. Nica had een hekel aan water, was er zelfs zo nu en dan bijna bang voor. Vroeger had hij dit soort dingen kunnen doen zonder problemen, toen had hij haar ook op kunnen tillen als ze te onrustig was. Hij zou haar nog op kunnen tillen, maar haar horentjes zouden meer ellende aanbrengen dan hij het waard vond. Diezelfde horentjes zorgde ervoor dat hij een tweede stap naar achteren deed toen het geitje kwaad blaatte. Met een uitdagende grijns op zijn gezicht bewoog hij het flesje plagend voor het geitje, waarna hij zich omdraaide en begon te rennen. Hij hoorde het doffe geluid van Nica’s hoefjes achter zich aankomen. Hij wist dat hij het geitje voor zou kunnen blijven, als hij niet recht op het meer afrende, maar toch was dat precies wat hij deed.
De laatste keer dat hij hier was was hij het meer in gevallen.. Correctie, bijna geduwd, door hetzelfde beest als wat nu achter hem aanzat voor een beetje water.
Hoe hij het deed wist hij niet, maar bijna struikelend over zijn eigen voeten, stopte hij vlak bij het water, hij keek achterom. Nica was gestopt en keek hem met een blik aan die bijna waarschuwde voor het water dat hem zo op zou slokken. Hij glimlachte even en hurkte neer, waarna hij het flesje losmaakte. Nica leek meteen vergeten te zijn wat ze van plan was en kwam naar hem toelopen. Hij pakte haar kop vast en gaf haar het water waar ze genoeg moeite voor had moeten doen. Ze dronk zo snel dat hij licht fronste. ‘Rustig meisje..’ Na die woorden trok hij het flesje terug en draaide hij de dop er weer op. Hij aaide het geitje kort over haar kop en stond toen op.
Toen hij de tas van zijn rug af wilde halen, zag hij het meisje zitten. Ze zat niet zo ver weg en hij wist bijna zeker dat ze nat geworden was als hij het water ingevallen was. Zijn mondhoeken trokken op in een vriendelijke glimlach. ‘Hey.’ Kwam er vrolijk uit zijn mond. Zijn ogen gleden over haar heen. Het verbaasde hem dat ze een shirt met lange mouwen droeg, maar hij besloot dat het niet aan hem was te vragen waarom. Hijzelf had een los shirt aan, dan hij ook wel gebruikte als hij ging sporten en een losse, lange broek. Hij was nooit een groot fan van korte broeken geweest, had lang geleden besloten dat het dan veel te snel te koud werd.
Hij ging iets dichterbij haar zitten en keek even naar Nica, die alweer interessantere dingen in het gras had gevonden en geen aandacht meer voor hem had. Zijn ogen gleden weer naar het meisje en de glimlach verscheen weer.