Shout to all my lost boys. Bangarang!
De muziek knalde op een brutale wijze zijn hoofd in, het snelle tempo en de industriële herrie zorgend voor een gevoel van euforie. Geen emotioneel gejammer of slome ballads voor hem. Hij viel daar eerder van in slaap. Hij ging voor luider, sneller en vooral iets waar hij alert mee bleef. Hij droomde niet graag weg. Wat was er eigenlijk om van te dromen? Zijn leven als professionele honkballer? Zijn leven als hij niet geboren was in een achterstandswijk? Het leven in een rijk en mentaal stabiel gezin zonder het voortdurende geruzie van zijn broers, de aangebrande lucht van het eten dat zijn moeder maakte en het neerknuppelen van straatschoffies? Hoewel elke tiener daarvan droomde, was het niet iets voor Nathan. Hij kon zichzelf niet op zijn luie kont zien zitten en thee drinken met de koningin. Hij was gemaakt voor het buitenleven, voor de adrenaline die door zijn lijf gierde als hij over gebouwen rende en sprong. Niemand die hem kon pakken, niemand die ook maar van dak naar dak durfde te springen. Hij kon gerust omdraaien en ze uitschelden voor watjes omdat ze niet durfden te springen. En als ze dan sprongen, tja, driekwart haalde het niet en viel niet al te gracieus naar beneden. Maar dat was dan mooi niet zijn schuld. Zij waren zo dom geweest om te springen. Hij had nog zo gezegd dat ze het nooit zouden halen.

'-geniaal! Dit kleine onderkruipsel liet ze toch springen en ze vielen van het gebouw af en braken hun benen!'
'DAT IS NIET GRAPPIG, MICHAEL. NATHAN, HOE VAAK HEB IK JE WEL NIET VERTELD DAT JE--'
'Ja, maar mam! Ik zei nog: ''Je haalt het toch niet! Je haalt het toch niet!'' En--'
'ONDERBREEK ME NIET ALS IK AAN HET PRATEN BEN.'
'Je daagde ze uit, Nathan. Je zei: ''Kom op, watjes! Spring als je durft! Spring dan! Te bang? Te schijterig om zo'n klein stuk te springen?'''
'Daniel, dat heb ik helemaal niet--'
'NATHAN WILLIAM COLLINS, JIJ ZIT ZO DIEP IN DE PROBLEMEN.'

Haha. Oké, hij had ze toch wel uitgedaagd.
Nathan grinnikte zacht en keek naar zijn verbonden handen die in zijn schoot lagen en met het draadje van zijn koptelefoon speelden. Zijn voet tapte mee met het ritme van de muziek. Hij was blij in het leven dat hij nu leefde. Hoewel hij nu zijn broers niet om zich heen had en de dagen hier saai en rustig voorbij zouden gaan zonder de kick van adrenaline waar hij zo van hield. Zijn knuppel lag thuis, omdat hij geen wapens mee mocht meenemen naar school en een knuppel toch wel echt een wapen voor de strijdlustige Nathan was. In plaats daarvan had hij zijn gesigneerde honkbal meegenomen - speciaal gesigneerd door zijn favoriete honkballer - en kon hij die in ieder geval naar andermans hoofd gooien.
Hij keek op toen de shuttle stopte met trillen en wierp een blik door het raampje naast hem. Hij was aangekomen. Mooi! Hij kon niet meer stilzitten in deze metalen bak. Nathan stond op, pakte zijn kleine koffer van het bagagerek en slingerde zijn rugtas over één schouder. Zijn muziek ging uit en met grote passen stond hij al vlug op het platform, de zon fel schijnend op zijn hoofd. Hij hoefde zijn ogen gelukkig niet dicht te knijpen, want hij had zijn vertrouwde zwarte pet op. Met zijn vrije hand verplaatste hij zijn koptelefoons en liet ze om zijn nek hangen terwijl zijn felle blauwe ogen rondgingen door vierkante brillenglazen. Dit zag er eigenlijk best mooi uit, al dat bos en de bergen. Het zou een leuke plaats zijn om te gaan hardlopen, weer eens iets anders dan het stadspark. Nathan keek even achterom toen de shuttle weer vertrok. Het liet pluimen van rook achter in de lucht die langzaam weer uiteen vielen en één werden met de atmosfeer.
'No turnin' back now, brotha'.' zei hij tegen zichzelf.

OPEN FOR ANYONE.
Blah, ik ben wat stroef. Moet weer in het schrijven komen.

Nathan draaide om op zijn hielen toen de shuttle slechts een zwart stipje aan de lucht was en keek even rond naar wie er uit de andere shuttles stapten. Er waren een paar mensen die uit de Shadraanse shuttle stapten - ugh, Shadranen, shady mensen - en een paar die uit de Grense shuttle kwamen - hippies die de grasgod aanbidden, geen haar beter dan Shadranen voor Nathan. Hij volgde ze even met zijn ogen voor hij zich van hen afwendde en zijn tas wat verder over zijn schouder hees. Dit zou nog wat worden. Hij en Shadranen in één gebouw... Hij was er een paar tegen gekomen en ze waren hem gelijk al niet bevallen. Het leek soms bijna alsof ze iets van je wisten, iets belangrijks. En soms had Nathan als hij te lang keek het gevoel dat ze hem met een soort van dreiging aankeken, alsof ze met hun ogen spraken en zeiden: ''Hey, stop met kijken of we helpen je te stoppen.'' Hij was niet bang voor ze, hij irriteerde zich gewoon aan hun hele houding. Nou was hij wel de laatste die over houding mocht zeuren, maar Nathan had altijd zijn mening wel klaar.
Goed, hij stond hier inmiddels al een paar minuten en nog steeds was hij niet aangekomen bij de school. Niet echt een wonder sinds de school zeker niet naar hem toe zou komen en hij er niet terecht kon komen als hij niet liep. Was het een voorteken? Zou dit een vreselijke school zijn? Nathan schudde zijn hoofd. Te vergezocht. Bovendien geloofde hij niet eens in voortekens. Hij zette een paar passen over de brug en stapte op het zandpad dat naar de school leidde. Hoe de school dan ook was, het was wel heel mooi. Hij kon de witte torens in de verte zien en het bos zag er geweldig uit. Voor een stadsjongen was hij redelijk dol op bossen. Zoveel ruimte om te bewegen en rond te rennen... Nathan zette net een pas tot zijn voet ergens achter bleef haken. Hij keek omlaag en zag dat zijn veter los zat. Vlug knielde hij neer om de veters weer vast te strikken en ging recht staan. Zijn ogen vielen gelijk op een zwartharig meisje dat op hem af kwam. Kwam ze echt naar hem toe of zou ze langs hem heen lopen? Oh well, hij wachtte het maar af. Hij zette zijn bril recht en glimlachte toen ze hem begroette. Ze leek in een goede bui en aardig ook. 'Dank je! Ik ben Nathan Collins, ik kom van Puffoon. Winderige planeet als je het mij vraagt. Het mag wel 'ns wat rustiger.' zei hij en keek even naar de kat toen Roakes deze voorstelde. Hij knielde neer en stak zijn hand uit naar het beest, het kattenmens dat hij ook was. 'Hey daar, kittycat.' zei hij vrolijk en stond na korte tijd weer op. 'OK, vertel me: wat in hemelsnaam kan ik van deze school verwachten? Dit is mijn eerste magic school, dus eh, ik heb geen idee.'