Als ik de wat ouder uitziende jongen zachtjes hoor zuchten verwacht ik eigenlijk dat hij de stilte gaat verbreken. Dit blijkt uiteindelijk niet zo te zijn, hetgeen een lichte pruillip tevoorschijn doet toveren. Ik was absoluut geen fan van stiltes en kon er ook maar beperkte tijd naar 'luisteren'. Tot mijn grote opluchting echter hoef ik mij niet lang te ergeren en stelt de zwartharige jongen een vraag. Zijn stem is van middelmatige snelheid, maar zonder onderbrekingen of dergelijke. Hij leek me een makkelijke prater, een die waarschijnlijk met alles en iedereen zonder al te veel moeite een gesprek kan beginnen. Dit was in mijn ogen een pré, omdat ik over het algemeen heel lastig een gesprek begon.

Ik kijk de jongen, een glimlach op diens gezicht, aan als ik antwoord wil geven. ''Uhu,'' begin ik rustig, een flauwe glimlach op mijn gelaat. ''Jij neem ik aan ook?'' Ik wou niet betweterig of iets overkomen met mijn stelling, maar als je eerlijk was dan was het niet meer dan logisch, aangezien Star Academy de enige fatsoenlijke school in de wijde omgeving was. Een andere vraag word mijn kant op gevraagd, eentje die ik niet meteen wist te beantwoorden. En hoewel zijn stem speels klinkt, en wellicht wel wat sarcastisch had ik niet het gevoel alsof dit ook daadwerkelijk het geval was. Iets van gemeendheid drong zich ergens toch door zijn stem door. Ondanks dat ik niet direct een antwoord op zijn vraag weet te stellen, zie ik de vraag niet geheel als onverwachts. We waren ten slotte bij het Stille Meer. En waar deden mensen logischerwijs stilte voor opzoeken? Om te denken. Of in mijn geval slapen, maar dat terzijde.

Uiteindelijk laat ik een speelse glimlach mijn lippen sieren en kijk ik de jongen, vrolijkheid praktisch van mijn gezicht af te lezen, aan. ''Over je naam bijvoorbeeld?'' glimlach ik, witte tanden lichtjes zichtbaar tussen mijn lippen. Ik twijfel of ik mijn eigen naam al moet prijsgeven, maar besluit hier al gauw tegen. Nieuwsgierigheid was geen slechte eigenschap en ik vond het niet erg om dit uit te lokken bij hem. Ik leg mijn hoofd van schuin. ''Of over hoe oud je bent?'' Een glimlach blijft mijn lippen sieren terwijl ik de jongen zijn blik probeer vast te houden, nieuwsgierig- en speelsheid duidelijk naar voren brengend.

De naam Night weerklinkt in mijn oren. Een naam die ik vreemd vind, aangezien ik hem nog nooit eerder gehoord had. Echter ook een naam die goed bij de jongen leek te passen. Want zoals de nacht had iets duisters over hem heen. Dit was er dan natuurlijk vanuitgaande dat zijn naam daadwerkelijk 'Night' als in nacht is en niet 'Knight' als in ridder. Desalniettemin zou ook die laatste bij de jongen passen, aangezien hij ook iets onmiskenbaar charmerends heeft. Ik knik lichtjes, als erkenning zijn naam gehoord te hebben, een zachte glimlach op mijn lippen spelend. ''I go by the name of Monster,'' zeg ik dan, zijn blik vasthoudend.

Het is dan dat Night zijn leeftijd zegt. Zeventien. Vrij verwacht, hoewel de woorden die hij eraan toevoegd vanuit het niets lijken te komen. Zijn stem is lichtelijk uitdagend; misschien zelfs een hint van ondeugd doorklinkend. Ik grinnik zachtjes, pret hebbend met Night zijn gedrag. ''Hmmm,'' zeg ik, toon rijzend in het woord, grijns zichtbaar op mijn gelaat. ''En wat is twee jaar verschil, right?'' voeg ik er nog aan toe, op deze manier meteen mijn eigen leeftijd indicerend, hoewel hier niet om gevraagd werd. Wel vond ik het netjes; aangezien het een vraag was die enigzins dicht bij huis kwam. Het was slechts fatsoen om dergelijke vraag met gelijke munt te behandelen.

Het is al vrij snel als Night met een nieuwe vraag op komt zetten. Spijbelen? Ja; net als hem lijkt me. Ik wil m'n mond al bijna opentrekken om te antwoorden als een onverwachtse beweging mijn aandacht trekt. Binnen een fractie van een seconde zit Night praktisch tegen me aangeplakt. Zijn vinger beweegd richting mijn gezicht, waar hij deze uiteindelijk tegen mijn lippen aandrukt. Mijn ogen worden wat groot, wellicht wat geshocked; de actie totaal niet geanticipeerd hebbend. Ik hoor zijn woorden en knipper twee keer snel. Okay... Hetgene wat echter echt even een rilling over mijn rug doet gaan is de knipoog die de woorden opvolgt en de stralende glimlach die zijn lippen hierna siert.

De vinger verlaat mijn lippen en even kan ik niet anders dan half maar wat voor me uit staren. Hoewel het in eerste opzicht wellicht een beetje vreemd lijkt dat mijn gedrag op zijn actie zo is, is het nou niet alsof mensen op dagelijkse basis echt lichamelijk contact met mij zoeken. En zelfs dan is het niet meer dan armcontact of iets. Lippen. Lippen was toch meer iets intiems. En allicht was dit nog iets spannender voor mij. Ik had ten slotte nog nooit een eerste kus gehad. Dit wou natuurlijk echter niet zeggen dat ik helemaal onschuldig was. Ik was een gezonde tienerjongen; een die net zo goed van seks af wist als de volgende.

Een nieuwe vraag doet me uit mijn gedachten ontwaken. ''Sinds de eerste klas,'' zeg ik knikkend. ''Maar ik houd me nogal op de achtergrond, dus niet vreemd als je me niet gezien hebt.'' Ik haal mijn schouders lichtjes op, niet veel verdere aandacht aan de vraag bestedend. ''Overigens kan een keertje of twee spijbelen er wel vanaf of niet?'' antwoord ik dan op zijn eerder gestelde vraag, speelse glimlach mijn lippen sierend.

Er volgt een stilte waarin we elkaar in de ogen aankijken. Zijn ogen bewegen constant heen en weer. Dan naar mijn goede oog, dan naar mijn blinde oog en weer terug. De verschijning moest raar voor hem zijn. De vraag die de stilte verbreekt doet mijn glimlach verdwijnen en mijn blik op de grond richten. Speciale ogen? Wellicht. Anders meer. Eng blijkbaar. Van wie? Niet van mijn ouders, het voor de hand liggende antwoord. Die verafschuwde mijn ogen nog meer dan dat ik dat deed. Een flauwe grijns op mijn gezicht kijk ik weer naar Night op. ''Het is meer dat ik ben bestolen. Van het werkende chromosoom,'' ik glimlach lichtjes en kijk Night, hoofd wederom wat schuin, aan. ''Maar als je ze zo speciaal vind, mag je ze wel hebben hoor,'' voeg ik er dan aan toe, uitdaging en speelsheid van mijn woorden afdruipend. Wat hij kan, kan ik ook. Hoe lang is een tweede.

Een wonder, serieus een wonder dat de jongen me nog steeds weet te amuseren en te interesseren. Een paar minuten zijn nu al voorbij, en nu ben ik wel heel nieuwsgierig hoe lang dit zo door gaat. Wanneer er geen gespreksstof meer is, zal het gesprek stilvallen en dan gebeurd er niets meer. Stilte, ongemakkelijke stilte. Ik heb het al zó vaak meegemaakt, keer op keer opnieuw. De een wat sneller als de ander, ligt er nu maar net aan wat ze voor een 'spannend' leven hebben meegemaakt. Mijn fel gele ogen draaien zich weer naar die van de jongen naast me. Hoe een 'spannend' leven zal hij hebben? Zou er meer schuilen achter zijn pretty face? Het ziet er tenslotte niet uit alsof hij veel geleden heeft, integendeel zelfs. Mijn mondhoeken dreigen weer omhoog te krullen maar stoppen halverwege om uiteindelijk een dunne streep te vormen. Geluiden, gedempte voetstappen zijn te horen in het hoge gras. Ik spits mijn oren tot het uiterste en luister voorzichtig naar waar het persoon naar toe gaat. Wanneer ik hoor dat de voetstappen hier heen komen, worden mijn gele ogen iets groter terwijl ik afwachtend naar de plek staar van waar die zou moeten komen. Ik word al gauw verstoord door de woorden van de jongen naast me en voor een kleine seconde twijfel ik tussen het geluid en de heerlijke stem van de jongen. De twijfeling duurt niet lang en voordat ik het weet zijn mijn ogen weer aan de zijne vast gekluisterd. Met degelijke interesse luister ik naar zijn zachte woorden, en al snel dringt zijn 'naam' tot mijn oren door. 'Naam' aangezien ik me nauwelijks kan voorstellen dat zijn ouders hem zo echt genoemd hebben. Nee, dat is vrijwel onmogelijk, geen ouder is zo cru naar zijn kind toe. Denk ik. Mijn ogen vallen dan voor een moment van hem af en ik verdwijn weer in onbelangrijke gedachten. Zoals over mijn eigen naam Night, en over zijn naam Monster. Héél misschien zijn we een beetje hetzelfde, héél misschien. Iets wat me zeer onwaarschijnlijk lijkt, aangezien ik niet denk dat deze jongen bijna iemand heeft omgelegd. Nee, dat gaat er niet in als ik deze jongen zo bekijk.. Then again, hij heeft me de laatste paar minuten al genoeg weten te verrassen dus alles is mogelijk dat blijkt maar weer.

Diep in mijn gedachten verzonken herinner ik me plots weer de voetstappen van eerder. Vluchtig verbreek ik mijn gedachten om stilte in mijn hoofd te creëren en zo te kunnen luisteren naar mijn omgeving. Mijn gezicht betrekt iets, en naarmate de tijd verstrijkt, steeds meer en meer. De voetstappen die eerder nog zo overduidelijk onze kant op kwamen gelopen zijn nu in het niets verdwenen. Ik open mijn ogen weer, licht geagiteerd door het hele voorval. Leraren tegen komen op dit tijdstip en dan vooral de headmaster is nu niet iets wat je echt wilt. Heel even gaan er de meest lugubere straffen door mijn hoofd heen en ik moet met mijn hoofd even schudden om de gedachtes te doorbreken. Monster dus. Intrigerende naam. Niet eentje... die je zo vaak hoort. Zeg ik uitdagend glimlachend, ik wilde de informatie uit zijn lichaam trekken, maar weet dat het daar nog niet de tijd voor is. De jongen oogt momenteel dan wel heel open en vrij, maar wanneer het op persoonlijke verhalen aankomt dan klappen de meest uitgaande mensen nog dicht. Een kleine grimas siert mijn lippen voordat ik zijn antwoord op de ongestelde vraag nog aanhoor. Ik knik uiteindelijk enkel lichtjes, 15 dus. 15 jaar en dan toch al zo volwassen, terwijl het eigenlijk nog een klein kind is. En als ik één plek niets voor kinderen vind dan is dat wel Star Academy. Nee deze jongen hoort echt nog thuis te zitten, waar hij nog niet hoeft na te denken over belangrijke dingen. Over dingen die minder leuk zijn dan speelgoed en snoepgoed. Ik grimas lichtjes bij het indenken van Monster met een enorm stuk snoepgoed in zijn mond.

Zijn reactie op mijn actie is me zeker weten niet ontgaan, en ik ben er dan ook allerminst verbaasd over. Nee, het is juist voor deze uitslag dat ik deze 'test' met hem gedaan had. Hij is duidelijk niet gewend aan zo'n abrupt lichamelijk contact, overduidelijk. Met een stralende en onschuldige glimlach kijk ik hem in zijn prachtige ogen aan. Ik grinnik zachtjes en verlaat zijn wijde pupillen dan weer om weer relaxt tegen de boomschors aan te leunen. Altijd leuk, kleine testjes doen met mensen.. Bovendien heeft deze test niet echt een negatieve of positieve uitslag, het zou me niet minder kunnen boeien dat de jongen het nog niet gewend is. Dat kom vanzelf wel als hij lang genoeg bij mij in de buurt blijft. Bovendien is onervaren meer mijn ding, ik laat me tenslotte niet graag leidden in een relatie, nee ik ben de baas en ik zeg wat er gaat gebeuren en hoe. Een grimas siert mijn lippen terwijl ik nog eventjes blijf nadenken over die gedachten. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik voor een moment in de nog altijd geschokte ogen van Monster. Ah, ik begin langzaam te twijfelen of hij überhaubt wel eens een vriendje heeft gehad, of überhaubt eens is aangeraakt door en jongen op die manier. Mijn mondhoeken krullen weer omhoog en een ondeugende glimlach verschijnt moeiteloos op mijn zachte lippen. Zijn antwoord volgt al snel na het voorval, en voor eventjes ben ik opgelucht dat hij toch nog kan praten en met me wílt praten. Sommigen zijn er overgevoelig voor, iets wat ik niet kan indenken en waar ik bovendien helemaal niet tegen kan. Afwijzing, wie is daar nu niet stiekem bang voor, hoewel het voor mij misschien extremer is. Ik knik nogmaals, dan is het inderdaad geen wonder dat ik hem nooit gezien heb. Zelf ben ik altijd op de voorgrond te vinden en kijk ik over het algemeen ook alleen maar naar andere mensen die op de voorgrond staan. Een jongen zoals hem zal ik dan wel snel over het hoofd hebben gezien. Spijtig, anders was ik misschien wel eens eerder op je afgelopen. Zeg ik dubbelzinnig, mijn mondhoeken nog altijd omhoog gekruld. Zijn halve vragen dringt langzaam tot me door en ik knik. Nee, spijbelen is gewoon not done jongeman. Ik steek een vingertje in de lucht en begin er eventjes sarcastisch mee te zwaaien. Je hoort te studeren en je bezig te houden met dingen die écht van belang zijn. Zeg ik op een iets hoger stemmetje, mijn gezichtsuitdrukking hooghartig. Al snel laat ik de facade vallen en staat mijn gezicht weer stralend van plezier op hem gericht.

Wanneer ik hem de vraag heb gesteld zie ik daadwerkelijk de glimlach van zijn mond sijpelen. Een lampje gaat al snel branden en bij zijn worden licht het op als de sterren in de hemel. Iets uiterst persoonlijks dus. Ik knik bij zijn woorden en besluit ter interesse nog te vragen; Kun je nog iets zien met dat oog? Mijn ogen richtten zich voor een moment beiden op het zwarte oog. Niets is er in te lezen, enkel mijn eigen reflectie is er in terug te zien. Voor een paar seconden baal ik voor de jongen dat hij dan vrijwel niets in HD-pixels kan zien, zelfs mij niet. Ik haal mijn beiden ogen van het ene oog af en besluit er voor even niet te lang naar te staren. Als het echt iets is wat hem dwars zit, dan zou hij er zich vast niet gemakkelijk bij voelen als ik hem de hele tijd aanstaar. Én dat zou dan weer niet bevordelijk zijn voor de relatie tussen ons twee. Tenslotte voel ik langzaam een echte band komen opzetten, alsof hij echt een kanshebber is om alleen 'vrienden' te zijn. 'Enkel vrienden' is me nog nooit gelukt, nee er is geen enkele vriend die ik nog nooit gekust heb of aangeraakt, treurig eigenlijk dat het zo met me gesteld is. Dat ik nog niet eens meer een enorme relatie kan hebben omdat ik vrijwel iedereen meteen moet verleiden, onbewust of bewust. Wat kan ik zeggen? I like the attention, who doesn't? Bij zijn opmerking grimas ik breed en grinnik ik daarna kort. Ik schud mijn hoofd kort en zeg dan simpel: Ik zou je niet twee keer willen bestelen van hetzelfde ding. Mijn ogen boor ik met die woorden in de zijne, brandend van nieuwsgierigheid en tevens overtuiging. Enkel je hart wil ik stelen, bah ik zou mezelf nooit kunnen vergeven als ik die cheesy woorden tegen hem zou zeggen. Nee, slijmbal als ik ben, charmant dat ik ben.. Ik wil niet a origineel worden, charmant draait tenslotte ook om een hele eigen stijl hebben, een stijl die zo verleidend is dat je gewoon je ogen niet van iemand af kan houden. Voor eventjes tuit ik bedenkelijk mijn lippen om mijn hoofd daarna net als hem schuin te leggen. Vertel eens iets over jezelf, waar kom je vandaan? Vraag ik dan maar als hulp voor hem op weg te helpen. Mijn ogen staan serieus geïnteresseerd op hem gericht, 1. omdat ik verder geen dingen hem om naar te kijken of op te letten of om te doen. 2. omdat hij me misschien toch ergens.. argh okay omdat ik serieus geïnteresseerd ben.