Met enige tegen zin had ze toch gedaan wat Itachi van haar gevraagd had. Vreemd genoeg had hij haar vertrouwen gekregen, al was het nog steeds maar een bepaalde maten. Hij had haar vertrouwen, iets wat niet veel mensen konden zeggen. Ze had eigenlijk nog best wel getwijfeld of ze wel moest gaan. Waarschijnlijk kwam het puur door het feit dat ze gek werd van de gedachte dat als ze het niet deed, ze een kans had laten lopen die ze waarschijnlijk niet nog eens gekregen had. Hulp zou ze nooit aanvaarde, niet snel althans, maar nu voelde het alsof ze geen keus had. Het voelde alsof ze gedwongen was het te doen. Ze had beseft dat ze dit niet alleen zou kunnen. Of ze nou wilde of niet, ze had hulp nodig en die hulp was haar deze morgen nog aangeboden. Ze had het niet meteen met beide handen aangepakt, maar dat deed ze gewoon nooit, zo was ze niet.. Hulp aanvaarde was niet echt een van haar sterkste punten, het was niet iets wat ze graag deed.
Haar passen waren niet echt groot, eerder klein. Ze moest zichzelf nog steeds dwingen door te lopen, ze moest zichzelf nog steeds overtuigen van dit.. Ze moest zichzelf nog steeds over halen Itachi's hulp geheel te aanvaarde. Ze zuchtte even en liet haar blik over het landschap glijden. Hij had wel de perfecte plek gekozen.. Niet echt vond ze zelf. Terra liep wat uitdagend voor haar voeten. Er was dus in elk geval iemand die de hulp wel al geaccepteerd had voor de volle honderd procent. Iets wat ze van zichzelf nog onmogelijk kon zeggen.
Tári stopte even. Er blies een zacht, kalm windje die genoeg was om het niet warm te hebben. Ze zakte door haar knieën en bleef op haar hurken zitten. Ze keek Terra even met een wat bedenkelijke blik aan. 'Jij hebt het wel geaccepteerd, niet?' Terra piepte zacht als teken dat Tári het juist had. Ze kon het niet laten te glimlachen. Sinds Itachi haar erop had gewezen dat Terra gevoelens goed begreep, was het een stuk meer opgevallen. Waarschijnlijk lette ze er gewoon meer op.. 'Jij vindt zeker dat ik wat sneller door moet lopen en vertrouwen moet hebben in hem?' Terra gromde zacht en draaide een snel rondje om haar eigen as. Tári lachte zacht en schudde haar hoofd. Ergens was ze Itachi dankbaar. Hij had iets duidelijk gemaakt wat nog nooit iemand anders gedaan had. Dankzij hem wist ze dat Claus nog leefde, dat hij contact had willen hebben met haar. Tári liet haar hand even over de Tasmaanse duivel gaan. 'Zal ik dat dan maar eens doen?' gelukkig begreep Terra dat dit niet echt een vraag was, meer een stelling. Tári ging weer rechtop staan en moest heel even op de zelfde plek blijven taan. Haar been was nog steeds redelijk gevoelig en dingen als dit, waren niet altijd even slim. Ze kon vrijwel alles, maar hurken en weer opstaan terwijl je vrijwel je hele gewicht op je been zet, nee, dat was niet echt iets waar ze om stond te springen. Terra keek haar even vragend aan. De kraaloogjes van het dier leken leeg te zijn als de zon er zo op scheen. Tári glimlachte even kort en wenkte het dier vast vooruit te rennen. Terra gehoorzaamde meteen, iets wat haar wel ergens verbaasde. Na alles wat r was gebeurd was Terra een tuk beschermender geworden. Tári liep achter het dier aan. Ze hoopte maar dat ze niet al te laat was. Met al het gepieker voordat ze ging en al het gepieker in de tussentijd, had ze amper gelet op de tijd. Ze had dus eigenlijk geen idee hoe laat het was. Ja, het was middag.. Maar of ze te vroeg of te laat was? Eigenlijk had ze geen idee..

Er was een kalm briesje in de velden, het was goed weer maar toch was het net fris genoeg. Itachi was niet aan het wandelen, hij vloog in zijn tweede gedaante rond Tári die het niet eens merkte blijkbaar. Ze was met haar tasmaanse duivel aan het praten, mooi ze had door dat zij wel gevoelens begreep en mensentaal verstond. 'Jij hebt het wel geaccepteerd, niet?' Terra piepte zacht als teken dat Tári het juist had. Ze kon het niet laten te glimlachen. Itachi bleef boven hen zweven en volgde het gesprek. 'Jij vindt zeker dat ik wat sneller door moet lopen en vertrouwen moet hebben in hem?' Terra gromde zacht en draaide een snel rondje om haar eigen as. Tári lachte zacht en schudde haar hoofd. Itachi grijnsde in zijn ravengedaante en daalde lichtjes. 'Zal ik dat dan maar eens doen?' Tári liep door en Itachi in zijn ravengedaante ging snel naar de plaats van afspraak. Hij daalde neer en veranderde weer in zichzelf, hij had een hoed op die zijn gezicht verborg net zoals een mantel waarvan de kraag even hoog zat als de neus. Zijn rode ogen gaven licht en dat was hetgene waaraan Tári hem kon herkennen. Eenmaal Tári was aangekomen deed hij zijn strooien hoed af en legde deze op de grond. Hij deed zijn mantel uit en je zag een grijns op zijn gezicht. Hij had een triple-bladed scythe op zijn rug hangen deze was net nieuw. "Ik heb Hidan's technieken gekopieërd dat weet je, behalve de curse technique. Dit is misschien wel een goede training voor je." Hij nam de scythe vast en begon er met een hoge snelheid mee te draaien. "Als ik je bloed kan nemen, heb je verloren. Dat zijn de regels, als je mijn scythe kan ontwijken en ik uitgeput raak, dan kan je Hidan aan." Zijn rode ogen keken haar geamuseerd aan.

Moeilijk was het niet om Itachi te vinden. De rode ogen van de jongen vielen duidelijk op in de schaduwen van de hoed die hij op had. Ze versnelde haar pas niet, bleef gewoon op de zelfde snelheid lopen. Het was niet zo dat ze stond te springen om er te komen, maar het was ook niet zo dat ze het helemaal niet wilde.
Terra leek te besluiten iets sneller te gaan lopen zodra ze Itachi gezien had. Tári grijnsde even en schudde haar hoofd.
Toen ze bij Itachi aan kwam, deed hij zijn strooien hoe af en legde die op de grond. Hij deed zijn mantel uit en de grijns die zijn lippen sierde was onmisbaar. Tári's blik gleed als eerste naar de triple-blades scythe op Itachi's rug, voordat haar blik naar zijn ogen gleed.
"Ik heb Hidan's technieken gekopieërd dat weet je, behalve de curse technique. Dit is misschien wel een goede training voor je." Tári lachte even. 'Ook hallo, Itachi.'
Ze deed automatisch een stap naar achteren toen Itachi de scythe in zijn hand nam en er met hoge snelheid mee rond begon te draaien. Het was waarschijnlijk een reactie die ze eerder had moeten hebben, heel veel eerder..
"Als ik je bloed kan nemen, heb je verloren. Dat zijn de regels, als je mijn scythe kan ontwijken en ik uitgeput raak, dan kan je Hidan aan." Zijn rode ogen keken haar geamuseerd aan. Tári hield haar hoofd iets schuin en sloot voor een fractie van een seconde haar ogen. Zodra ze die weer opende keek ze Terra kort aan die vrijwel meteen een paar stappen naar achteren deed.
Tári grinnikte en wende haar blik weer naar Itachi. Haar stem klonk kalm toen ze zei: 'Ik geloof dat dat oneerlijk is.. Wetend dat jij een stuk minder snel uitgeput zal zijn aangezien ik het moet ontwijken. Maar goed.' Ze twijfelde er niet aan. Damians woorden galmde door haar hoofd en het was een onmogelijkheid ze te negeren. Hoe vaak Damian haar wel niet had laten voelen wat ze wel en niet moest proberen, kon ze waarschijnlijk niet op een hand tellen. Waarschijnlijk zou ze het nog niet eens op een tiental handen kunnen ellen. Maar goed.. Misschien ging ze er nu eindelijk iets aan hebben, misschien zou ze nu eindelijk eens het nut in zien van al die middagen spijbelen alleen omdat Damian weer eens een min puntje bij haar had gezien.
Tári haalde diep adem en sprak met een brede grijns: 'Laten we dan maar beginnen..' Nog voordat ze de woorden had gezegd deed ze enkele passen naar achter om zichzelf op zijn minst de tijd te geven iets te kunnen ontwijken. Ze hoopte dat zowel haar reflexen als Damians lessen haar nu van pas zouden komen..