Ze wandelde naar buiten, het was een nieuwe dag. Ze was blij dat het niet echt zonnig was. De hemel was erg bewolkt en het kon ieder moment gaan regenen. Rhine had haar kunnen overtuigen de armband die haar schokken gaf aan te houden, voor ze helemaal zou uitflippen. Ondanks het slechte weer, had ze een kort, open kleedje aangedaan. Nu zag je pas hoe mager ze was en hoe breekbaar ze eruit zag. Maar dat was allemaal schijn. Met haar hand streek ze een haarlok die verkeerd zat opzij. Het kleedje was wit en erg licht, het kwam tot net boven haar knieën. Aan haar middel was een zwarte band met vooraan een zwarte roos. Alice hield van rozen. Ze zagen er zo zacht, lief en teder uit. Maar ze zijn scherp met hun dorens. Het is moeilijk een roos te plukken zonder je te bezeren. Net zo moeilijk als Alice binnendringen, bevriend met haar raken. Enkel Rhine kon het, omdat zij haar kalm kreeg, omdat zij begrip voor haar had. Ze zette nauwkeurig zonder te kijken haar ene voet voor haar andere voet terwijl ze liep. Veel mensen vinden haar eng tijdens de les. Vooral vroeger, toen lachte ze haar uit en noemde ze haar de enge porseleinen pop. Ze haatte het, ze haatte hen en waarschijnlijk ging iedereen er hier ook mee lachen dat ze een armband had, eentje voor gekken, voor mensen die niet goed bij hun hoofd zijn. Het meisje ging onder een boom zitten en sloot haar ogen. Ze hield van het frisse, bewolkte weer. Een koude bries streelde haar blote armen en benen. Het was best koud voor het jaar. Maar ze hield niet van zon, iedereen was dan blij en vrolijk, maar zij niet. De zon verblint haar ogen en zij verblint anderen omdat haar witte huid de zon weerkaatst, net zoals haar armen. Ze merkte dat iemand naar haar toe kwam en ze beet op haar lip. Zou die persoon eigenlijk toevallig of expres haar richting uitkomen? Ze legde haar hand op de armband zodat het ding niet opviel.

[Kit]

Don't go away, don't go away
Forever and ever we'll go on
Don't go away, don't go away
There's no other place where you belong
Don't go away

Het liedje bleef in zijn hoofd hangen. Hij kende het ondertussen uit zijn hoofd, maar zingen deed hij het nooit. Niet omdat hij niet kon zingen, maar omdat het teveel pijnlijke herinneringen met zich mee bracht. Herinneringen waar hij liever niet meer aan herinnerd werd, al was dat toch het geval, bij alles wat hij deed, iedereen die hij ontmoete en elke keer als hij bekende tegen kwam. Het bleef in zijn hoofd hangen. Zijn wonden waren gewoon nog te vers, de wonden die die achterlijke idiote bij hem hadden gemaakt. Als hij aan ze dacht kon hij ze wel wurgen.
Kit stopte even en keek omhoog. De lucht zag er niet erg vriendelijk uit. De dreigende wolken konden je niet ontgaan. Kit zuchtte even. Hij zag het en hij voelde het, regen kwam er zeker, wanneer wist hij niet, maar het kwam er. Hij keek voor zich uit. het grasveld, het was dat het een dagelijkse behoefte was van Nica, want anders.. Nu hij er zo over na dacht.. 'Nica?' hij trok zijn wenkbrauwen op en draaide zich om. Een lichte glimlach sierde zijn lippen toen hij het kleine geitje onhandig om hem af zag rennen. Nica's zwarte vacht glansde onder het amper zichtbare licht dat de zon nog gaf vanachter de wolken. Het geitje was niet echt slim. Het was nog niet eens oud genoeg om alleen te kunnen drinken. Elke keer moest Kit nog toezien hoe het kleine geitje uit het flesje dronk, hij moest haar elke keer nog dwingen niet te veel te drinken. Hij wist wat er kon gebeuren als ze teveel dronk. Het was al vaker gebeurd dat het diertje zijn hele kamer ondersteboven had geschopt, puur omdat het niet lekker zat en ze teveel gedronken had. Kit lachte zacht toen het geitje besloot vaart te minderen en haar baas te laten wachtte. Het ging Kit er eigenlijk ook helemaal niet om dat het dier in zijn buurt was, zolang hij maar wist dat het dier niks overkwam.
Hij kwam met dit weer niet graag buiten, maar aangezien hij bang was dat Nica anders ongerust zou worden en de boel ondersteboven zou schoppen, nee dat risico wilde hij liever niet lopen. Hij draaide zich om en liet zijn blik over het grasveld glijden. Het zag er redelijk verlaten uit. Blijkbaar was hij dus niet de enige die zich met dit soort weer liever niet buiten begaf. Kit zuchtte even en schudde zijn hoofd. 'Schiet wel op kleintje, anders zijn we straks beide doorweekt.' dat leek het dier wakker te schudde want binnen een paar seconde stond het geitje naast hem. Kit grijnsde kort en schudde zijn hoofd. 'Soms ben je echt ongelooflijk, weet je dat?' het diertje hief haar kop om het vervolgens weer snel te laten zakken. het zag eruit als een knik beweging, al was het eerder een bevel om door te lopen. Kit lachte even en liet zijn hand op de kop van het dier ruste, waarbij hij iets voorover moest buigen. Nica leek de aanraking te negeren en liep koppig verder. Kit lachte even. Het dier had nog geen horens, maar als het aan haar lag, kwamen die sneller dan moedernatuur bedoelt had. En als ze niet kwamen beeldde Nica ze wel in.
Kit liep vrijwel meteen achter het geitje aan. Hij besteedde niet echt tijd of belangstelling aan zijn omgeving, het was dus ook niet echt onverwacht dat hij het meisje over het hoofd zag. Pas toen hij al bijna voorbij haar was, bleef hij stokstijf staan. Zijn ogen waren strak op de horizon gericht. Hij verbaasde zich erover dat hij het kind bijna over het hoofd had gezien. Hij wende zijn blik naar het witharige meisje. Zijn ogen stonden nog steeds wat verbaasd, maar zijn houding werd al redelijk snel vriendelijk. Zijn blik gleed naar haar handen. Het was hem niet ontgaan dat het meisje haar ene hand op haar pols had gelegd. Zijn blik gleed even naar de rechterkant en hij klakte even met zijn tong. Nica was al een eindje verder, maar leek zich niks aan te trekken van het feit dat haar baas haar in de gaten hield. Het diertje stond kalm te grazen, of ze deed in elk geval alsof.
Kit wende zich weer naar het meisje en zei op een wat verontschuldigende toon: 'Sorry, ik had je niet zien zitten.' hij glimlachte en knikte kort. 'Kit Condes, aangenaam.' hij glimlachte naar het meisje en wende zich nu helemaal tot haar. Hij verwachte niet dat Nica ergens heen zou gaan. Het dier kende de omgeving amper en het mocht dan wel niet de slimste zijn, ze was niet achterlijk..

De jongen bleef stokstijf staan. Alice voelde haar hart razen, had ze iets verkeerds gedaan? Had ze perongeluk woedend naar hem gekeken? Met dat ding werd kon ze zich niet verdedigen of ze zou al schokken krijgen. Hij stak zijn hand uit. 'Sorry, ik had je niet zien zitten.' Ze zuchte opgelucht, bijna onhoorbaar. 'Kit Condes, aangenaam.' Ze stond op en verborg de hand met de armband een beetje achter haar, daarna stak ze haar normale hand uit. "Alice Fenris, ook aangenaam." Haar huid was zo koud als de winter, maar ze had het best warm. ze keek naar het geitje en giechelde lichtjes. "Schattig huisdier heb je hier. Niet slecht bedoelt, maar al maar goed dat het mijne hier niet is of ze was al lang weg." Ze glimlachte. Tja, haar gedachtes waren nu eenmaal moorlustig en door te denken hoe roosje het geitje in één hap binnen zou krijgen, kreeg ze schokken. Ze schrok en viel bijna. "Rotding."[b] Mompelde ze. Het had geen zin meer de armband te verbergen, hij zou het toch al gezien hebben. Ze keek hem bliksemend aan, met donkerrode ogen, donkerder dan daarnet. Haar stem werd ook scherper. [b]"Waag het om het door te vertellen of me uit te lachen en ik ruk je kop van je lijf af." Ze begon heel fel te schokkeren en had een beetje moeite met recht te blijven. Diep vanbinnen vocht ze met zichzelf om weer 'normaal' te worden en niet meer moordlustig te denken. Haar ogen werden weer licht en haar stem weer aangenaam. Ook de blik in haar ogen werd weer vriendelijk. Fijn, nu had ze haar 'vrienden-maak-plan' helemaal verpest. "Sorry dat je me al meteen op die manier hebt moeten leren kennen." Ze schaamde zich en keek naar de grond.

"Alice Fenris, ook aangenaam." sprak het meisje, dat dus blijkbaar Alice hete, nadat ze zijn hand aangenomen had. Haar huid was ijskoud, maar hij lette er amper op. Hij was meer bezig met de moeite die het hem koste niet te denken aan de herinnering die hem op het moment dwars zat. Hij zou zichzelf duizendmaal vervloeken als hij daar nu mee zou zitten. Eigenlijk deed hij het al, zichzelf vervloeken..
Het meisje richtte haar blik op Nica en giechelde zachtjes. "Schattig huisdier heb je hier. Niet slecht bedoelt, maar al maar goed dat het mijne hier niet is of ze was al lang weg." Kit hoorde de tweede zin amper, hij was vooral bezig met de eerste zin die Alice had gezegd. Hij glimlachte enkel bij haar woorden. Pas toen het eigenlijk te laat was iets te zeggen over haar tweede zin, drong het tot hem door wat het meisje hem had gezegd. Hij fronste enkel ligt, negeerde de zin verder maar.
Kits aandacht was meteen op het meisje gericht toen ze schrok en bijna omviel. Vrijwel alle alarmbellen rinkelde in zijn hoofd en zeiden hem dat er iets mis was. Hij had geen idee wat, dus kon hij eigenlijk enkel kijken naar hoe het kind aan het vloeken was.
"Rotding." Kit trok zijn wenkbrauwen op. Zijn blik schoot naar de pols van Alice toen ze haar hand achter zich vandaan haalde. De armband die ze droeg beviel hem niet. Ook al wist hij niet precies wat het was. Alles in hem zei hem dat het niet erg.. menselijk kon zijn. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en keek het meisje pas weer rechtstreeks aan toen ze hem een vuurspuwende blik toe wierp. Haar ogen waren donkerder dan net en hij kon het niet laten in zichzelf te lachen. Hij lachte dan niet hardop, een stemmetje in zijn hoofd deed het gewoon voor hem. Het was niet zo dat hij het meisje niet waardeerde, dat hij de woede niet snapte, maar hij had gewoon snel een moment van zelfreflectie, dat was alles eigenlijk. Aangezien hij dat weigerde op andere te uiten, deed hij het maar zo.
"Waag het om het door te vertellen of me uit te lachen en ik ruk je kop van je lijf af." sprak Alice fel. Kits ogen leken geen enkele emotie uit te stralen bij die woorden, enkel in zijn stem was te horen hoe hij reageerde op de woorden van het meisje. 'Geef me een goede reden waarom ik het door zou vertellen en je bent vrij te doen met me wat je wilt als ik het door vertel.' zijn ogen waren emotieloos, zijn stem was kalmer dan anders. Hij reageerde gewoon op dit soort momenten. Hij had een tijd achter de rug waarin hij de gene was die iedereen bedreigde die hem niet aanstond, dus waarom zou hij er dan niet aan gewend zijn?
Hij negeerde de steeds harder piepende alarmbellen die zich in zijn hoofd los lieten. Hij probeerde ze tenminste te negeren. Het geluid wat zich in zijn hoofd rond tolde maakte hem lichtelijk gek, maar aangezien hij er ondertussen al aan gewend was.. Hij had er al jaren last van, dit was trouwens enkel het geluid, hij had nu tenminste geen last van de lichtflitsen die voor zijn geestesoog langs flitsen. Hij zag hoe Alice moeite had met rechtop te blijven staan. Hij merkte niet dat ze fel schokkerde. Het geluid dat hem gek maakte zorgde ervoor dat hij enkel oog had voor hetgeen wat hem direct opviel, niet hetgeen wat later pas opviel.
Zijn blik schoot automatisch naar Nica, die ondertussen haar hoofd had geheven en meer oog leek te hebben voor Alice dan Kit dat had. Kit wende zijn blik weer naar het meisje. Hij zag vrijwel meteen dat haar blik weer vriendelijk was en haar ogen weer een stuk lichter. Toen ze sprak merkte hij ook dat haar stem een stuk vriendelijker was geworden. "Sorry dat je me al meteen op die manier hebt moeten leren kennen." bij die woorden leken de alarmbellen weer rustig te worden en kon hij weer logisch nadenken. Hij sloot zijn ogen even en bedankte zichzelf voor het feit dat de alarm bellen gestopt waren. Het geluid, het licht.. Het hoorde niet bij hem.. Het was iets waar hij mee opgegroeid was, iets waar hij niks aan kon veranderen.. Ergens wilde hij het ook niet. Het geluide n het licht hadden hem meermaals voor gevaren behoed, al leken ze niet alles te kunnen behoeden..
Hij opende zijn ogen weer. Alice had haar ogen neer geslagen en keek naar de grond. Kit glimlachte vriendelijk en schudde zijn hoofd. 'Het is oké. Ik heb ergere dingen gezien, ergere ontmoetingen gehad.' om te beginnen bij.. Haar.. Hij kon haar naam onmogelijk uitspreken, niet eens denken. De ontmoeting met de liefde van zijn leven, het meisje dat door zijn stomme fouten nu dood was, was een van de ergste die hij ooit had gehad.. Daar was de uitbarsting van Alice echt niks bij.
Hij wees naar het armbandje en vroeg zacht: 'Waarom?' hij keek het meisje vragend aan. Ergens vond hij dat ze het hem verschuldigd was te vertellen, maar ergens vond hij die gedachte ook nergens op slaan. 'En wees alsjeblieft eerlijk.. Geloof me, mensen liegen niet zo makkelijk tegen me..' het was geen onmogelijkheid, zeker niet. Maar de waarschuwingen waren vaak over duidelijk als iemand loog. Er waren altijd mensen die beter konden liegen dan de alarmsignalen aan konden, maar veel van die mensen liepen er niet rond op deze wereld..

'Het is oké. Ik heb ergere dingen gezien, ergere ontmoetingen gehad.' Ze keek hem wat verward aan. Deze school was zo... raar... Als ze het op haar vorige school zou proberen, zou niemand het haar vergeven. Hij moest denken aan Rhine, ze zei net hetzelfde toen ze haar excuses aanbood. Kit wees naar het armbandje. 'Waarom?' Ze slikte en kreeg het warm. Moest ze dit echt gaan zeggen? Wacht, ze kon liegen als het moest. 'En wees alsjeblieft eerlijk.. Geloof me, mensen liegen niet zo makkelijk tegen me..' Ze slikte, fijn en ze was al zo slecht in liegen. Nu kon ze zeker niet liegen. Maar ze kon het niet zeggen, allesinds niet alles. "Het zorgt er voor dat ik er niet aan denk mensen te vermoorden" Ze kreeg lichte schokjes, maar die merkte ze amper. "En ze niet zal vermoorden. Zoals je al gemerkt hebt, ik heb twee persoonlijkheden." Ze werd lichtroze van schaamte. De rest wilde ze niet vertellen, ze moest moeite doen niet terug te denken. Als dat zou gebeuren, zou ze gaan schokken als een gek. Ze durfde hem niet aan te kijken, het was zo'n grote vernedering. Waarschijnlijk zou hij nu niet meer tegen haar willen praten, misschien zou hij haar nu wel gaan negeren. Ze wist niet hoe hij zou gaan reageren, maar waarschijnlijk niet goed. "Ik begrijp het best wel als je me nu haat of me gaat negeren ofzo." Ze zuchtte. "Wie wil er nu bevriend zijn met iemand die zo'n stomme elktrische armband draagt die ervoor moet zorgen dat die persoon niemand vermoord? Dit gebeurt dus echt iedere keer." Ze keek weer naar de grond. "Waarom komt dat rotkind altijd in me op als ik mensen ontmoet? Ik begrijp echt niet waarom ze me naar hier gestuurd hebben om me beter te maken in plaats van me gewoon te vermoorden." Ze keek weer voor zich uit. "Fijn, nu praat ik ook nog eens in mezelf, weer een psychologisch probleem erbij." ze zuchte geërgerd.

"Het zorgt er voor dat ik er niet aan denk mensen te vermoorden" antwoordde Alice op Kits vraag. Hij slikte even en een lichte frons verscheen tussen zijn wenkbrauwen. "En ze niet zal vermoorden. Zoals je al gemerkt hebt, ik heb twee persoonlijkheden." Kit slikte even. Alice liep lichtroze aan. Het was hem duidelijk dat ze hem niet aan durfde te kijken. Kit glimlachte even en schudde zijn hoofd. Hij zei echter niks, kon het gewoon niet.. Vermoorde? Juist ja. Kwam het als een schok? Nee. Maar wel als een messteek. Hij sloot zijn ogen opnieuw, probeerde de grijnzende gezichten van zijn vrienden te vergeten. De lachende stemmen die het inwreven, die hem lachend duidelijk maakte dat ze dood was. Hij beet even op zijn lip en opende zijn ogen toen. Hij had geen idee wat hij moest zeggen. Hij wilde haar niet kwetsen, hij wilde het meisje niet het gevoel geven dat hij haar nu ineens haatte, maar iets zei hem dat hij dat nu wel deed, haar het gevoel geven dat ze niks was, dat ze niks verdiende en al helemaal geen respect van hem. Hij wilde zichzelf vervloeken voor het feit dat hij geen idee had wat hij moest zeggen..
"Ik begrijp het best wel als je me nu haat of me gaat negeren ofzo." Alice zuchtte. Kit schrok licht van die opmerking, het bracht hem weer een beetje bij zinnen. "Wie wil er nu bevriend zijn met iemand die zo'n stomme elktrische armband draagt die ervoor moet zorgen dat die persoon niemand vermoord? Dit gebeurt dus echt iedere keer." Alice keek weer naar de grond. Kit wilde haar tegen houden, maar Alice haar woorden kwamen sneller dan hij had verwacht en dus hield hij maar even zijn mond. Hij wilde haar niet onderbreken.
"Waarom komt dat rotkind altijd in me op als ik mensen ontmoet? Ik begrijp echt niet waarom ze me naar hier gestuurd hebben om me beter te maken in plaats van me gewoon te vermoorden." Alice keek weer voor zich uit en ging verder, meer tegen zichzelf dan wat anders volgens Kit: "Fijn, nu praat ik ook nog eens in mezelf, weer een psychologisch probleem erbij." ze zuchtte geërgerd. Kit schudde zijn hoofd en keek Alice met twinkelende ogen aan.
'Waarom denk je zo slecht over jezelf? Ik ken mensen die zo een armband verdienen, waarvan ik zou willen dat het hun dood werd.' pas toen hij de woorden gezegd had, besefte hij wat hij eigenlijk gezegd had. Nu was er echter niks meer aan te doen, het was gebeurd, klaar..
'Maar zo een armband heeft ook voordelen. Misschien wil je ze nu nog niet zien, maar als het niet zou werken.. Zou je hem dan hebben? Ben je soms niet blij dat je hem hebt?' Kit deed en stap haar richting op. Hij zag de lichtflitsen als waarschuwing langs zijn geestesoog flitsen, maar negeerde ze terwijl hij Alice' handen pakte.
'Ten eerste wil ik je zeggen dat ik niks heb tegen mensen die.. Moordlustig zijn. Ten tweede..' hij zuchtte even. Een bezorgde blik speelde over zijn gezicht. 'Waarom denk je dat mensen je dood willen hebben? Psychische problemen zijn niet iets waar je zelf iets aan kan doen.. Over het algemeen tenminste. Ik zou niemand kennen die je enkel daarom zou willen vermoorden..' hij slikte even en liet haar handen los toen hij besefte wat hij had gezegd. Waarom had hij dit niet bedacht voordat hij wraak had genomen? Waarom had hij niet gewoon in kunnen zien dat zijn vrienden het misschien niet gewild hadden. Kit schudde onbewust zijn hoofd en mompelde waarschijnlijk net hard genoeg om het te horen. 'Ik maak jullie af..' een belofte die hij had gemaakt toen iedereen het hem inwreef.. Ze was dood en hij had haar nog niet gewroken. Dat was iets wat hij nog moest doen.. En zou doen..

Ze vond het vreemd dat hij hier nog stond. 'Waarom denk je zo slecht over jezelf? Ik ken mensen die zo een armband verdienen, waarvan ik zou willen dat het hun dood werd.' Ze schrok even en had moeite met haar mond dicht te houden. 'Maar zo een armband heeft ook voordelen. Misschien wil je ze nu nog niet zien, maar als het niet zou werken.. Zou je hem dan hebben? Ben je soms niet blij dat je hem hebt?' Dat was ze inderdaad, anders was hij nu al lang met de grond gelijk gemaakt. Hij nam haar handen vast. Ze was het niet gewend dat mensen haar rustig aanraakte en verstijfde eerst even, maar daarna kalmeerde ze. 'Ten eerste wil ik je zeggen dat ik niks heb tegen mensen die.. Moordlustig zijn. Ten tweede..' Kit keek licht bezorgt. 'Waarom denk je dat mensen je dood willen hebben? Psychische problemen zijn niet iets waar je zelf iets aan kan doen.. Over het algemeen tenminste. Ik zou niemand kennen die je enkel daarom zou willen vermoorden..' Jawel, haar moeder als ze kon, haar zusje als ze kon, haar vader als hij kon, haar familie als het nog zouden kunnen. Haar avder kon... als hij de cel uit zou zijn. Maar het luchte haar allesinds op. 'Ik maak jullie af..' Ze keek hem verward aan. "Huh? over wie heb je het?" Ze keek rond, maar er was niemand te bekennen. Alice snapte het eventjes niet. Ze hoorde een blaf en ze draaide zich om, Roosje kwam er aan gerent. Ze was een beetje groter dan de normale wolven. Haar pels was wit als sneeuw en hier een daar had ze plukjes felrood haar. Zo vrolijk als het maar kon kwam het dier op haar afgerent, maar toen zag ze het geitje. Roosje nee! Kom hier nu meteen! Maar Roosje luisterde niet. Alice schrok. "Ohneeh... dit gaat niet door meisje." Meteen veranderde ze in een wolf, de armband was verschrikkelijk irritant, maar die geit zou kostte wat kost blijven leven. Alice haar schouderhoogte was ongeveer 1m50 en ze was een pak groter dan Roosje. Haar vacht was nog witter dan de sneeuw en haar ogen waren felrood. Ze rende naar roosje toe, natuurlijk waren haar passen groter en was ze dus optijd bij Roosje. Ze vocht tegen de schokken, en het lukte haar. Ze sprong Roosje omver en beet in haar nek, maar niet zodat het begon te bloeden. Met de rest van haar lichaam hield ze haar wolf de grond op. Haar tanden lieten haar hals los. "Jij moet en zal luisteren naar me, ik ben je alfa en als je het niet doet wordt je de roedel uitgeschopt en je weet dat ze je dan gaan afmaken." Gromde ze. Roosje jankte en gaf zich over. Alice veranderde weer en had pijn van de schokken omdat ze in Roosjes nek gebeten had. Roosje volgde Alice braaf en rustig. Ze ging weer naar Kit. "Ze heeft nog wat moeite met naar me te gehoorzamen, ik heb haar nog niet lang. Het spijt haar." Roosje keek Kit met puppyoogjes aan en jankte waardoor ze haar excuses aanbad.

"Huh? over wie heb je het?" vroeg Alice op zijn gemompel. Kit schrok even. Zijn ogen werden groot en hij keek Alice wat geschrokken aan. Juist ja, hij moest is leren in zichzelf te spreken en niet half hardop.. Zeker niet las hij het voor zichzelf wilde houden. Alice keek in het rond, maar zoals verwacht zag ze niemand. Kit slikte even. Alice was bereid geweest zijn vraag te beantwoorde, was hij dat dan ook niet aan haar verschuldigd? Liegen wilde hij niet, hij achte het van niemand en dus ook niet van zichzelf. Verzwijgen? Was dat een optie? Nee, in zijn ogen kon hij dat gewoon niet maken. Hij zuchtte even en sloot zijn ogen waarna hij was zachter dan normaal zei: 'Mijn vrienden.. Of eigenlijk.. Een groep jongens die ik het liefst wurg om wat ze gedaan hebben..' de gedachte aan "haar" deden al genoeg pijn. Maar de gedachte aan het groepje jongens, dat hij ook ooit als vrienden had beschouwt, was nog veel pijnlijker. Leylya had geen last meer van ze, nooit meer.. Maar de jongens zouden wel eeuwig met een moord zitten.. Kit slikte even. Het koste hem moeite aan haar naam te denken, het viel hem nog mee dat het hem niet krankzinnig maakte. Hij was gestoord als hij aan haar dacht, in staat een moord te plegen. Was dat soms ook de reden waarom het niet als een schok aan kwam toen Alice hem vertelde over het armbandje? Nee, waarschijnlijk was dat gewoon.. Hij was zelf zo dom geweest.. Misschien had ze nog geleefd als hij niet zo een egoïst geweest was. Blind voor zijn eigen arrogantie.. Maar.. Waarom dacht hij hier eigenlijk aan? Nu, hier, op dit moment?!
De blaf ontging hem niet en trok ook meteen zijn aandacht. Hij kon het niet laten te glimlachen toen hij de witte wolf zag. Het dier was wat groter dan een gemiddelde wolf en de vachtkleur was.. Apart. Kit grijnsde even toen hij zag hoe vrolijk het dier op Alice af kwam rennen. Zijn grijns verdween toen hij merkte dat de wolf Nica opmerkte.
De rest kreeg hij niet echt mee. Wat Alice zei, wat de wolf verder deed.. Het enige wat hem nog op viel was hoe Nica haar kopje hief en verstijfd van angst bleef staan..

Het licht dat de lantarenpaal op de straat wierp was weinig meer dan een knipperend licht dat zo dof was als maar kon. Kits ogen stonden bezorgd en zijn hoofd hing iets schuin. Het koperharige meisje dat voor hem ijsbeerde droeg een dik vest en ze zag eruit alsof ze bevroor. Ze liet het echter niet toe dat hij haar hielp. Kit slaakte een diepe zucht en sloeg zijn handen voor zijn gezicht. 'Zeg me alsjeblieft wat ik moet doen om het goed te maken.' het meisje stopte even en keek hem met vuurspuwende ogen aan. Kit haalde zijn handen weg. Pas toen hij haar recht aankeek verdween de agressie in haar blik en maakte die plaats voor de lieve blik die hij gewend was. 'Het is niet jou fout, Kit.' zijn blik werd vragend en hij schudde onbegrijpelijk met zijn hoofd. Het meisje kwam naar hem toe en pakte zijn hand vast. 'Jij bent niet de gene die me zo dwars zit.'
'Wie is het dan?!' Kit kneep zacht in haar hand en keek haar met een onbegrijpelijke blik aan. Niemand zou door die blik kunnen komen. Oke, hij kende een iemand, en dat meisje stond recht voor hem. Ze glimlachte even en schudde haar hoofd. 'Niemand in het bijzonder..' Kit gromde wat en liet haar hand los. Zijn blik werd kwaad. In zijn hoofd moest hij moeite doen om alles te volgen. 'Je wilt het me dus niet zeggen?' hij schudde kwaad met zijn hoofd. Nu pas merkte hij hoe fel hij het had gezegd. Het meisje zuchtte even en wende haar blik af. Kit haalde even zijn hand door zijn haar en schudde zijn hoofd. 'Leylya.. Ik.. Het spijt me.' het meisje keek hem hoofdschuddend aan. 'Jij bent ongelooflijk weet je dat? Jij.. Jij achterbakse zak!' Kit beet op zijn lip. Fijn.. Waarom moest hij het nou altijd verpesten. 'O, en nu ben ik de zak? Volgens mij probeerde je me net nog duidelijk te maken dat ik niet de gene was die je zo overstuur maakte! Leer jezelf toch eens kennen, Leylya!' Leylya keek hem met grote ogen aan en schudde haar hoofd. 'Best.. Je hebt gelijk! Ik.. Ik weet het gewoon niet meer, oké?!' Kit sloot zijn ogen even, negeerde de brandende pijn in zijn borstkas. 'Kom hier.' zei hij zacht. Hij stak zijn hand uit. Leylya pakte die aan en liep naar Kit toe. 'Het spijt me..' zuchtte Kit zacht in haar hoor.

"Ze heeft nog wat moeite met naar me te gehoorzamen, ik heb haar nog niet lang. Het spijt haar." de woorden van Alice brachten hem weer bij het hier en nu. Zijn blik was wat leeg, maar hij was alerter dan je zou verwachten. Zijn blik gleed langzaam naar de wolf die puppy ogen had opgezet en jankte. Hij glimlachte kort en knikte naar de wolf. Hij wende zijn blik weer naar Alice, maar zei niks. Hij keek de wolf strak aan en vroeg toen zacht. 'Hoe kan ik het je in hemelsnaam kwalijk nemen?' hij was de herinnering zeker nog niet vergeten, en dat was te horen in zijn stem. Schor en zachter dan normaal, zachter dan gezond leek te zijn.. De herinnering aan een van de vele ruzies was pijnlijker dan verwacht. Hij had die dag het zelfde gedaan.. Hij had niks kunnen doen, hij had niks willen doen.. Die dag was gewoon fout afgelopen, die dag zou hem voor eeuwig bij blijven. Hoeveel ruzies hij en Leylya wel niet hadden gehad, maar deze was anders.. Op deze volgde haar dood, puur door zijn egoïsme..
Kit wende zich weer tot Alice en boog zijn hoofd even. 'Neem me niet kwalijk..' hij glimlachte even en draaide zich toen om. Hij wilde niet weg lopen, maar daar moest het wel op lijken.
Hij liep een stukje richting Nica en hurkte toen neer. Hij had een hand op zijn knie liggen en de andere hand hing net boven het gras. Hij wiebelde iets met zijn vingers waardoor de grassprietjes zacht begonnen te bewegen. 'Kom hier, kleintje.' Nica's ogen waren nog steeds groot en het dier stond nog steeds trillend op haar pootjes. Toch leek ze haar baas te vertrouwen. Twijfelend kwam ze naar hem toe lopen. Kit glimlachte vriendelijk naar het diertje en wenkte dat ze mocht en kon komen. Nica versnelde haar pas heel iets. Het duurde niet heel lang voordat het geitje bij haar baas was. Kit stond op en tilde Nica voorzichtig op. Hij was blij dat het dier nog zo klein was.
Hij liep op die manier weer terug naar Alice. In zijn armen voelde hij hoe Nica weer licht begon te trillen, iets wat hij enkel schattig kon vinden. Hij hield het geitje nog even in zijn armen toen hij weer bij Alice aangekomen was, maar zette het toen voorzichtig op de grond. Zijn blik gleed even naar de wolf. De twinkelende ogen van Kit moesten genoeg zeggen. Hij ging weer helemaal recht staan en keek Alice aan.
Hij zuchtte even en knikte. 'Het is de natuur.. Ik kan het je wolf niet kwalijk nemen.. Ook al zou ik dat willen.' hij glimlachte als teken dat hij het niet echt meende. Nica liep wat onvast om Kit heen zodat ze achter hem kon gaan staan. Het jonge geitje stak haar kopje tussen Kits benen door om zo de wolf toch nog in de gaten te kunnen houden. Zo was ze eigenlijk heel erg lief..

Hoop dat je er wat mee kunt :3

Kit glimlachte en schonk Roosje een kleine glimlach. 'Hoe kan ik het je in hemelsnaam kwalijk nemen?' Zijn stem klonk zo anders, ze kende hem misschien wel niet. Maar zijn stem klonk anders dan anders. Maar misschien was het beter er niet achter te vragen. Hij had al moeite met wat ze gevraagd had op zijn gemompel. 'Neem me niet kwalijk..' Alice glimlachte en volgde hem met haar ogen. Haar wolf ging naast haar liggen. Ze keek naar hoe hij naar zijn geitje ging dat nog steeds helemaal in paniek was. Haar hand streek door Roosjes zachte vacht. "Je weet wat ik gezegd hebt, zolang je vriendelijk tegen het geitje doet, zal ik ook vriendelijk tegen jou doen." Fluisterde Alice tegen Roosje. Roosje zuchtte eventjes. Na een tijdje kwam Kit terug met het geitje. Alice glimlachte. Het diertje zag er zo bang uit dat het schattig werd. Roosje stond weer recht en begon te kwispelen. 'Het is de natuur.. Ik kan het je wolf niet kwalijk nemen.. Ook al zou ik dat willen.' Hij glimlachte. Alice keek recht in zijn ogen, voor haar was het normaal. Maar voor hem zag het er waarschijnlijk ut alsof zo'n enge porseleine horror pop hem aanstaarde. Aandachtig probeerde ze hem te ontleden. Ze had dit al vaker gedaan bij anderen, maar het lukte meestal niet omdat ze dan wegkijken. In zijn ogen zag ze een vage herinnering van hem. Eén of andere ruzie. Ze stopte en schudde licht haar hoofd. "Sorry, dat was onbeleefd van me." Roosje ging voorzichtig naar kit toe om bij het geitje te geraken. Ze zag het geitje tussen Kits benen doorkijken. Alice hield Roosje in de gaten. Maar Roosje snuffelde even aan het geitje en gaf het diertje daarna een grote lek in het gezichtje. Daarna begon de wolvin weer hevig te kwispelen. Alice lachte lichtjes, maar keek toen weer naar Kit. "Ik weet niet wat je meegemaakt hebt, maar ik vind het allesinds erg voor je." Onbewust deed ze het weer, recht in zijn ogen kijken op die enge manier. Ze zag een koperharig meisje in zijn ogen. Haar vader had haar geleerd mensen te ontleden. Alkleen kon ze het nog niet goed. Haar vader kon iedere herinnering van ieder mens zien, maar hij oefende ook vaak. Alice kon alleen maar kleine dingetjes zien. "Ik moet dit echt eens gaan af leren." Ze keek weer normaal, of wat je bij haar normaal kunt noemen. "Waarom liet je me eigenlijk gewoon mijn gang gaan? De meeste zeggen dat ik meteen moet stoppen." Ze keek hem vragend aan.

- Ik weet het, allemaal flut... Maar wist niet echt wat doen en ik vond dat het tijd was dat ze iets engs moest doen. -

Het zag er wat vreemd uit, hoe Alice hem aanstaarde. Al was het niet vreemd genoeg voor hem om er zijn vragen bij te hebben. Het was gewoon.. Anders. Had niet gewoon iedereen een ander vreemd iets? Juist ja.. Daar kon hij prima over mee praten met al die alarmsignalen die amper rust leken te nemen..
Hij had niet de behoefte de andere kant op te kijken, waarom zou hij? Ook al was het misschien niet het prettigste wat hij zo kon bedenken, het was niet zo dat hij weg wilde kijken. Hij had nou eenmaal geleerd dat wegkijken onbeleefd was, ook al was het soms prettiger.
"Sorry, dat was onbeleefd van me." Kit lachte zacht en zei toen: 'Iedereen heeft wel eens zijn of haar onbeleefde momenten, niet?' zijn blik gleed naar de wolf die voorzichtig naar hem toe kwam. Kit stond al klaar op zijn benen dicht te slaan, mocht de wolf het toch in haar hoofd halen. Nica moest eraan gewend zijn en zou er snel genoeg tussenuit zijn, de wolf was waarschijnlijk een ander verhaal. Hij was er in elk geval blij om dat het niet nodig was.
De wolf likte Nica in het gezicht. Het kleine geitje- dat net nog vol spanning had zitten wachten- keek wat verbaasd en schudde verward met haar kopje. Kit lachte zacht bij het zien van het gekwispeld het het vragende kopje van Nica. Nica leek geen aanstalten te maken om vanachter Kit vandaan te komen, maar misschien kwam dat nog. Vreemd vond hij het niet dat het geitje nu nog afstand wilde houden.
Alice lachte ook zacht op het tafereel en keek Kit toen weer aan. Het duurde even, maar toen Kit het doorhad hief hij zijn hoofd en keek weer recht in haar ogen. Alice' woorden kwamen maar vaag aan, leken niet echt tot hem door te dringen en toch verstijfde hij iets bij de woorden: "Ik weet niet wat je meegemaakt hebt, maar ik vind het allesinds erg voor je." hij ontspande zijn spieren weer. Hij beet op zijn lip en merkte dat zijn ademhaling wat onregelmatiger ging.
Nu voelde hij wel de gigantische behoefte weg te kijken, haar blik te ontwijken. Maar als hij ook maar aanstalten maakte, zeiden alle alarmen in zijn hele lichaam het niet te doen. Zijn blik bleef dus op Alice gericht.
"Ik moet dit echt eens gaan af leren." Kit schudde zijn hoofd even en sloot zijn ogen kort. Hij voelde hoe het warme kopje van Nica ineens opvallend aanwezig was tegen zijn been aan. Hij slikte en opende zijn ogen. Alice' ogen waren weer normaal.
"Waarom liet je me eigenlijk gewoon mijn gang gaan? De meeste zeggen dat ik meteen moet stoppen." Kit schudde zijn hoofd en legde zijn hand op zijn slaap. 'Laat ik het er maar gewoon op houden dat.. at ik het mezelf verbood op een.. Irritante manier.' hij loog niet.. Zeker niet.. Hij verbood het zichzelf eigenlijk. Het alarm was iets wat echt bij hem hoorde, iets wat een deel van hem was. En dus verbood hij het zichzelf. Hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht en schudde zijn hoofd. Ergens vaag was hij zich ervan bewust wat Alice gedaan had, maar het was maar een heel klein gedeelte dat het besefte, te weinig om het echt te beseffen. Hij klemde zijn kaken strak op elkaar en haalde zijn handen weg.
Zijn blik lag vol onbegrip toen hij Alice aankeek. Hij kon er ergens wel begrip voor opbrengen.. Maar het grootste deel in zijn lichaam zat vol onbegrip over haar woorden. 'Wat weet je?' vroeg hij iets minder schor, maar nog steeds schor. Zijn blik stond ijzig bij de gedachte aan het koperen haar dat voor zijn geestesoog danste. Hij wilde het weten.. Zo snel mogelijk..

Kit schudde zijn hoofd en legde zijn hand op zijn slaap. 'Laat ik het er maar gewoon op houden dat.. dat ik het mezelf verbood op een.. Irritante manier.' Het klonk best raar, maar ze besloot er gewoon niet verder achter te vragen. Ze had immers al zitten staren naar zijn herinneringen. 'Wat weet je?' Alice dacht na en ging even zitten om goed te kunnen denken. Ze dacht na over wat ze gezien had. Ja, een ruzie, maar wát zag ze in die ruzie? "Een meisje, met koperkleurig haar. Ze ijsbeerde, heen en weer. Ze had een dikke vest aan. Jij was er ook bij... Jullie waren aan het praten." Ze sloot haar ogen en zag het weer voor haar. "Maar het barstte uit tot een ruzie. Maar daarna werd het weer rustig, je stak haar hand ut en fluisterde iets in haar oor." Ze opende haar ogen weer. "De tweede keer toen ik keek zag ik haar gezicht, maar haar ogen waren zo dof en... Levenloos..." Haar ogen werden groot en ze sloeg haar handen voor haar mond. Alles viel op zijn plek. Hij wilde dat anderen zo'n armband kregen, 'vrienden' van hem, die hij zou willen wurgen. Het meisje dat zo levensloos was. Ze kon allesinds geen zus van hem zijn. Opeens kreeg ze een idee, maar ze wist niet of het kon lukken. Ze wist of ze het kon, wat ze wel wist was dat ze veel zou moeten trainen. "Als je dingen over haar wil weten ofzo... Ik kan iets proberen, maar het vraagt veel training en moeite, ik kan proberen in haar herinneringen te kijken. Voor als er iets zou zijn dat je graag wil weten." Haar stem was zacht en bezorgt, net zoals de blik in haar ogen. Ze vond het zo erg voor hem, ze vond wat zei heeft meegemeekt niets tegenover dat van hem. Als zoiets bij haar zou gebeuren... Ze zou sterven van verdriet. Maar Kit niet. Ze zag het al vanaf het begin, hij is sterk en houd zich sterk. Hij vecht, hij zet door en weet dat hij het kan volhouden. "Ik weet zeker dat ze blij is... dat je niet alles hebt laten vallen en dat je doorgegaan bent met je leven, maar ook nog steeds aan je denkt. Ze heeft veel geluk gehad aan jou." Ze wist niet echt wat ze gezegd had, het kwam eruit voor ze het wist.

Alice ging zitten. "Een meisje, met koperkleurig haar. Ze ijsbeerde, heen en weer. Ze had een dikke vest aan. Jij was er ook bij... Jullie waren aan het praten." Ze sloot haar ogen. Kit bleef staan. Hij wilde niet gaan zitten.. Hij slikte even toen hij besefte dat ze precies het zelfde had gezien als hij, toen haar wolf Nica aan wilde vallen. Of tenminste, zo klonk het tot nu toe..
"Maar het barstte uit tot een ruzie. Maar daarna werd het weer rustig, je stak haar hand ut en fluisterde iets in haar oor." Ze opende haar ogen weer. "De tweede keer toen ik keek zag ik haar gezicht, maar haar ogen waren zo dof en... Levenloos..." Kit klemde zijn kaken op elkaar en zag hoe Alice' ogen groot werden en ze haar hand voor haar mond sloeg.
Hij had willen weten wat ze wist.. Maar nu pas besefte hij dat dat iets was wat hem enkel confronteerde met haar dood.. Hij slikte en liet zich op de grond zakken. Nica wist zich snel genoeg achter hem vandaan te krijgen. Kit sloeg zijn handen voor zijn ogen om de tranen die erin opwelde te verbergen. Alle woorden, alle gedachtes.. Haar gezicht.. Alles werd ineens zo duidelijk, alles wat hij elke dag weg dwong, alles wat hij een hoekje in stopte, enkel zodat hij het even kon vergeten en zo de dag door kon komen zonder aan haar te denken.. Kwam naar boven. Haar koperkleurige lokken wiegde op de wind voor zijn geestesoog, haar groene ogen flonkerde alsof ze nooit zouden doven.. Maar ze waren gedoofd.. Het licht was uit haar ogen verdwenen..
"Als je dingen over haar wil weten ofzo... Ik kan iets proberen, maar het vraagt veel training en moeite, ik kan proberen in haar herinneringen te kijken. Voor als er iets zou zijn dat je graag wil weten." het verbaasde hem dat Alice' stem zo bezorgd en zacht was. Hij haalde zijn handen weg en keek haar strak aan. Hij schudde zijn hoofd en deed een poging tot glimlachen, wat enkel als gevolg had dat er een grimas over zijn gezicht trok.
'Nee.. Dankje. Ik zou mezelf alleen maar meer kwetsen..' hij voelde hoe Nica twijfelend met haar kopje tegen zijn arm duwde. Als ze horens had gehad hadden die in zijn arm geprikt. Iets wat hem misschien had geholpen.. De pijn die dat met zich mee zou brengen zou altijd beter zijn dan deze pijn..
"Ik weet zeker dat ze blij is... dat je niet alles hebt laten vallen en dat je doorgegaan bent met je leven, maar ook nog steeds aan je denkt. Ze heeft veel geluk gehad aan jou." Kit sloot zijn ogen. De waarschuwende lichtflitsen schoten voor zijn geestesoog langs en verscheurde het beeld van Leylya. Hij beet op zijn lip en schudde zijn hoofd in een mislukte poging de lichtflitsen weg te krijgen. Hij hoorde hoe Nica enkele passen naar achteren deed. Het dier leek zijn verwarring te kunnen ruiken en ze leek het om te zetten in haar eigen angst.
Kit stond op en schudde boos met zijn hoofd.
'Hoe zou ze ooit blij kunnen zijn?' zijn stem klonk helemaal niet meer schor, eerder kil en vol wrak. De tranen liet hij de vrije loop. Het kon hem niet schelen. 'Ik was een egoïstische zak! Als ik niet zo blind was geweest en mijn eigen arrogantie aan de kant had kunnen zette..' hij stopte even. Zijn blik gleed over Alice heen. 'Dan had ze waarschijnlijk nog geleefd..' hij zei het zacht en gebroken. Zijn stem was niet harder dan een fluistertoon en zelfs dat was al te hard voor zijn oren.. Alice had geen idee.. Ze had enkel de ruzie gezien, enkel de levenloze ogen van een ooit zo levendig meisje. Alice wist niet hoe het helemaal was gegaan, ze wist niet dat ze nog geen minuut erna weer ruzie hadden gekregen.. Het laatste afscheid was een ruzie geweest.. Het laatste wat Leylya hem had gegeven was een klap. Puur omdat hij zijn egoïstische kop niet kon houden..
De lichtflitsen werden met de seconde erger, groeide met zijn woede mee. Hij haatte zichzelf! Hij wilde dat het niet gebeurd was! Hij wilde dat hij de gene was die vermoord was en niet Leylya!
Het jankende waarschuwingssignaal kwam er ook nog tussen. Fijn.. Nu kon hij dus ook al amper horen.. Hij drukte zijn handen tegen zijn slapen en liet zich door zijn knieën zakken. Zijn ademhaling ging snel en hij wist zeker dat vrijwel alle kleur uit zijn gezicht weg trok. Hij wierp Alice een giftige blik toe: 'Waag het is in de buurt te komen!' eigenlijk wilde hij dat ze naar hem toe kwam. Maar hij was te bang dat hij haar iets aan zou doen. Dit soort momenten brachten een hoop woede en frustratie met zich mee, die hij over het algemeen op de verkeerde mensen uiten. Zijn hoofd bonkte van al het licht en alle geluiden. Hij sloot zijn ogen en probeerde zich af te sluiten van de rest, maar dat had enkel als gevolg dat het geluid dat zijn oren vulde, harder en hoger werd..

'Nee.. Dankje. Ik zou mezelf alleen maar meer kwetsen..' Ze knikte begripvol. Ze merkte dat Kit begon te huilen, ze wist niet wat doen. Nog nooit had ze vrienden gehad, nog nooit had ze iemand moeten troosten. 'Hoe zou ze ooit blij kunnen zijn?' Hij klonk woedend, of beter gezegd, hij was woedend. Ze deed een stap achteruit. 'Ik was een egoïstische zak! Als ik niet zo blind was geweest en mijn eigen arrogantie aan de kant had kunnen zette..' Ze wilde wat zeggen, maar ze kreeg de kas niet. 'Dan had ze waarschijnlijk nog geleefd..' Kit leek wel door te flippen, hij was zo raar. Ze had zoveel medelijden met hem. Hij had alles zitten opkroppen. Hij zakte door zijn knieën en zijn ademhaling versnelde. 'Waag het is in de buurt te komen!' Ze fronste eerst haar wenkbrauwen en voelde zich schuldig. Maar ze kon hem hier niet achterlaten, niet zo. Ze ging toch naar hem toe en omhelsde hem. Ze sloot haar ogen.
Don't worry about it now,
let your worries drift away,
It will get better, someday, somehow
Just live your life today,
Cause it gets better
When days don't seem right, just shine,
Cause this life is yours and mine,
Let me tell you I swear, It all gets better...
In het begin, twijfelde ze lichtjes, maar ze zong het steeds zelfverzekerder. Haar stem klonk fantastisch, de vogels waren zelfs gestopt met fluiten. Ze opende haar ogen weer en keek hem aan. "Ik weet hoe hard je denkt dat het jou schuld is, maar je moet doorzetten, je mag niets opkroppen. Desnoods kom je naar mij, je kunt me vertrouwen, ik heb begrip, voor iedereen. Vertrouw me maar en als het je even niet mee zit, denk aan dit lied, denk eraan, it all gets better." Er rolde een traan over haar wang. Ookal kende ze hem nog niet zo goed, ze vond het erg hem zo moeten zien lijden.

Hij was haar dankbaar, dat ze gebleven was.. Dat ze niet was blijven staan waar ze stond of dat ze hem voor gek had verklaard. Hij wist echter niet echt of hij de omhelzing echt prettig vond. Het was.. Vreemd. Gewoon vreemd. Maar wist hij er niet van te maken. Hij haalde huiverend adem. Hij zag hoe Alice' lippen bewogen en langzaam maar zeker liet hij de wand zakken en liet hij het liedje zijn oren binnen komen.
Het geschreeuw dat zich in zijn oren bevond van de waarschuwingen werd iets zachter, maar nog steeds wilde het niet stoppen. Het licht dat voor zijn ogen had geflits leek tot bedaren te komen en was niet meer feller dan een bijna uitgebrande kaars.
Kit glimlachte toen Alice haar liedje eindigde. Het was hem niet eens opgevallen dat de vogels gestopt waren met zingen, het was gewoon iets waar hij nu niet op wilde letten.
"Ik weet hoe hard je denkt dat het jou schuld is, maar je moet doorzetten, je mag niets opkroppen. Desnoods kom je naar mij, je kunt me vertrouwen, ik heb begrip, voor iedereen. Vertrouw me maar en als het je even niet mee zit, denk aan dit lied, denk eraan, it all gets better." Kit schrok van de traan die over haar wang gleed. Hij keek haar zwijgend aan, hij had geen idee wat hij moest zeggen.. Er was zo ontzettend veel dat hij kon zeggen, maar niks kon hij nu zeggen.
Hij besefte zich iets en zei zacht: 'Denk je dat ik je daarom vroeg uit mijn buurt te blijven? Omdat ik.. Omdat ik weet dat het mijn schuld is.' het woord "weet" sprak hij duidelijk uit. Zijn blik stond vragend en er lag iets van ongeloof in. Hij hoorde het zachte gemekker van Nica. Hij negeerde het, kon er nu weinig mee doen..
Hij zuchtte even en schudde zijn hoofd. 'Je vroeg me toen straks waarom ik je niet stopte.' hij zuchtte en slikte even. Hij had een vrij wazig antwoord gegeven, maar hij had nu gewoon de behoefte Alice de waarheid te vertellen. Ze had toch het recht om te weten waarom hij haar niet had gestopt? Oke, hij had toen straks ook de waarheid gesproken, maar dan op een vage, wazige manier die vrijwel niemand kon ontcijferen..
'Ik geloof dat ik je moet uitleggen wat me nou precies tegen hield..' hij keek Alice recht aan, maar zijn blik leek door haar heen te gaan. Zijn ogen stonden vrij afwezig en het verbaasde hem niks dat het geluid in zijn oren weer harder en scherper werd, alsof het hem tegen wilde houden te zeggen waarom hij het toegestaan had. Als een schuldgevoel dat hem dwong zijn mond te houden. Misschien was het ook wel beter.. Gewoon zijn mond houden. Dan was hij daar ook weer mooi vanaf. Tuurlijk, hij zou er dan dus niet vanaf zijn!
'Heb je wel eens dat je lichaam je waarschuwt voor iets? Dat je een soort signaal naar je hersenen gestuurd krijgt waardoor j weet dat je iets niet moet doen of juist wel?' hij slikte even en wende zijn blik af. Hij sloot zijn ogen even en luisterde voor enkele seconde naar het jankende, schreeuwende geluid dat hem dwong zijn mond te houden. 'Ik heb dat vrijwel altijd.. Een hoog jankend gepiep in mijn oor of felle lichtflitsen die me voor me geestesoog gek maken..' hij keek haar weer aan. In zijn ogen was geen enkele emotie te zien en in zijn stem klonk enkel haat jegens zichzelf door. 'Dat is dus ook hetgeen wat me dwong je aan te blijven kijken, me dwong je niet te laten stoppen..' hij gromde even toen een hoge pieptoon voor een paar seconde aanhield en toen volledig verdween. Hij had het al gezegd, hij kon er enkel dingen aan toevoegen, meer niet. Het kon hem dus ook niet meer dwingen het niet te zeggen.
'Het gebeurd wel eens dat beide me in een hoge hoeveelheid overvallen. Vaak loopt dat uit op woede aanvallen of.. Of ik doe dingen waarvan ik later niet eens weet dat ik ze gedaan heb.' dat laatste.. Er waren maar heel weinig mensen die wisten dat dat het geval was. Het verbaasde hem als Amyrran het kon vertellen. Die kans achte hij klein.. Gewoon, zonder reden eigenlijk..
'Dat gebeurd wel eens als ik boos ben of verdrietig. Net dus ook.. Dat is de reden dat ik je vroeg niet in de buurt te komen. Dat had niks te maken met het feit dat ik schuldig ben aan Leylya's dood.' hij voelde zich schuldig en dat kon niemand uit hem praten, gewoon.. Niemand, dat was onmogelijk! Hij was blij dat hij het Alice had verteld.. De flitsen stopte en er was geen enkel vreemd geluid meer in zijn oren te vinden. Ergens was hij zichzelf dankbaar dat hij het gekund had, maar ergens vervloekte hij zichzelf ook. Niet naar de waarschuwingen luisteren had hem vaak genoeg in de problemen gebracht..

'Denk je dat ik je daarom vroeg uit mijn buurt te blijven? Omdat ik.. Omdat ik weet dat het mijn schuld is.' Ze bleef stil, wist niet wat zeggen. Ze wist niet waarom hij zei uit zijn buurt te blijven. 'Ik geloof dat ik je moet uitleggen wat me nou precies tegen hield..' Maar dat had hij toch al gedaan? Hij had het haar verteld... 'Heb je wel eens dat je lichaam je waarschuwt voor iets? Dat je een soort signaal naar je hersenen gestuurd krijgt waardoor j weet dat je iets niet moet doen of juist wel?' Ze dacht na. Ze had niet echt zoiets, alhoewel ze wel een raar signaal door haar lichaam krijgt voor haar andere kant haar overneemt. 'Ik heb dat vrijwel altijd.. Een hoog jankend gepiep in mijn oor of felle lichtflitsen die me voor me geestesoog gek maken..' Ze probeerde zich voor te stellen hoe dat zou moeten zijn. Ze zou gek worden, net zoals hij hier net. 'Het gebeurd wel eens dat beide me in een hoge hoeveelheid overvallen. Vaak loopt dat uit op woede aanvallen of.. Of ik doe dingen waarvan ik later niet eens weet dat ik ze gedaan heb.' Ze dacht na en probeerde na te denken, ze had er al wel eens eerder over gehoord. 'Dat gebeurd wel eens als ik boos ben of verdrietig. Net dus ook.. Dat is de reden dat ik je vroeg niet in de buurt te komen. Dat had niks te maken met het feit dat ik schuldig ben aan Leylya's dood.' Natuurlijk! Iemand in het psychyater had er ook last van. "Normaal kun je er pilletjes voor krijgen. Iemand bij mij in het psychiater had het ook, maar nog erger. Ze kon bijna niets zien door de flitsen en liep overal tegen. Een paar dagen later hadden ze haar pilletjes gegeven en ze voelde zich wat beter." Ze zuchtte. Eigenlijk was er nog niemand die wist wat zei meegemaakt had. Misschien moest ze het maar eens aan iemand gaan vertellen. Ze ging op haar knieën naast hem zitten. "Ik ben je wat verschuldigt, ik weet zo veel over je... Jij weet bijna niets over mij. Trouwens, ik had ook maar vaag geantwoord op je vraag waarom ik het armbandje aanhad. Ik wil alleen wel dat je me beloofd niet meteen uit te flippen." Ze zuchtte, nu kon ze niet meer terug. "Mijn vader behoord, of beter gezegd, behoorde tot het Suasama. Omdat hij wilde dat ik er later ook tot behoorde, leerde hij me vanaf mijn zes jaar al dieren vermoorden met allemaal verschillende messen. Hij wilde van me een moordmachine maken." Ze slikte, dat was ook half gelukt. "Daarna, liet hij me mensen vermoorden. Ik sloop huizen binnen en liet geen sporen achter, en vermoorde alsof ik al in het suasama zat. Maar ik wilde meer, ik had bloeddorst." Haar lichaam begon licht te beven. "Mensen die maar één woord verkeerd zeiden, zouden de volgende dag niet halen." haar vingers klauwden in de aarde. "Ik heb neven en nichten, nonkels en tantes vermoord." Haar lichaam trilde door de schokken en de gedachtes, ookal merkte ze het geschok niet. Ze sloot haar ogen, zag de hele herinnering voor haar, zag perfect hoe ze door de kamer wandelde. "Op een nacht, wandelde ik naar de kamer van mijn broer en sneed hem de keel over, ik kan nog steeds zijn schreeuw horen. Daarna... Kwam mijn moeder de kamer binnen gerent." De tranen stroomde uit haar ogen. Ze ademde heel snel, te snel. "Ze was in shock en ik vilde haar levend. Mijn vader kwam applaudiseerend de kamer in. We begroeven de lijk op het strand. Maar ze werden gevonden en mijn vader heeft levenslang gevangenisstraf, ik ging naar een pshychiater, maar dan werd het enkel erger." Ze keek naar de grond. "Toen stuurde ze me naar hier." Ze sloot haar ogen. "Ik weet het, ik ben een monster." Ze beefde als een rietje en de tranen stroomden uit haar ogen.

"Normaal kun je er pilletjes voor krijgen. Iemand bij mij in het psychiater had het ook, maar nog erger. Ze kon bijna niets zien door de flitsen en liep overal tegen. Een paar dagen later hadden ze haar pilletjes gegeven en ze voelde zich wat beter." Alice zuchtte. Kit glimlachte en schudde zijn hoofd. 'Nee. Ik zou er niet vanaf willen komen. Het klinkt misschien vreemd, maar ik voel me beter als ik er last van heb, dan als ik met rust gelaten word. Ik ben eraan gewend, ben ermee opgegroeid en heb het leren gebruiken voor mezelf. Het is inderdaad lastig, maar er geen last meer van hebben? Ik verkies toch liever de flitsen en het gejank.' hij glimlachte even. Hij zou het kwijt willen, maar ook weer niet. Het was gewoon een tweezijdig gevoel wat hij erbij had en altijd erbij zou hebben.. Zo was hij gewoon..
"Ik ben je wat verschuldigt, ik weet zo veel over je... Jij weet bijna niets over mij. Trouwens, ik had ook maar vaag geantwoord op je vraag waarom ik het armbandje aanhad. Ik wil alleen wel dat je me beloofd niet meteen uit te flippen." Kit slikte even en schudde zijn hoofd. 'Je hoeft het niet te vertellen. Ik heb je alles enkel verteld omdat ik het wilde, enkel omdat ik wilde dat je het wist. Maar als je het toch wilt vertellen, beloof ik je dat ik zal zwijgen als het graf.' leuke woordkeus Kit.. Hij keek Alice wat bezorgd aan terwijl ze begon met vertellen.
"Mijn vader behoord, of beter gezegd, behoorde tot het Suasama. Omdat hij wilde dat ik er later ook tot behoorde, leerde hij me vanaf mijn zes jaar al dieren vermoorden met allemaal verschillende messen. Hij wilde van me een moordmachine maken." Kit slikte even. Hij had nu al het idee dat hij niet wilde weten hoe dit verhaaltje af liep. Hij kon nu al vertellen dat dit geen leuk verhaaltje voor het slapen gaan was. Hij voelde zich schuldig dat hij haar niet gewoon had verboden iets te zeggen over zichzelf. Ach ja, ze was nu toch al begonnen, hij kon er werkelijk niks aan veranderen, wel?
"Daarna, liet hij me mensen vermoorden. Ik sloop huizen binnen en liet geen sporen achter, en vermoorde alsof ik al in het suasama zat. Maar ik wilde meer, ik had bloeddorst." Kits blik schoot over Alice heen toen haar lichaam licht begon te beven. Zijn zintuigen stonden meteen op scherp. Hij luisterde verder, zei niks, wilde haar gewoon niet onderbreken..
"Mensen die maar één woord verkeerd zeiden, zouden de volgende dag niet halen." haar vingers klauwden in de aarde. "Ik heb neven en nichten, nonkels en tantes vermoord." Kit sloot zijn ogen even, maar zei niks. Hij vroeg zich af hoe iemand ooit in staat kon zijn zijn dochter zoiets aan te leren, zijn dochter ook echt martelen enkel omdat hij iets wilde..
Kits blik werd wat pijnlijk toen hij zijn ogen opende en zag dat ze trilde. Hij wilde haar zeggen dat ze met haar verhaal mocht stoppen, dat hij de rest niet hoefde te horen, dat het niet nodig was alles te vertellen, maar hij kreeg de kans niet. Alice bleef maar door vertellen.
"Op een nacht, wandelde ik naar de kamer van mijn broer en sneed hem de keel over, ik kan nog steeds zijn schreeuw horen. Daarna... Kwam mijn moeder de kamer binnen gerent." er stroomde tranen over Alice' wangen en haar ademhaling was ongezond snel. Kit ging iets verzitten, maar deed niks. Hij voelde zich harteloos, ondanks het feit dat hij wist dat hij weinig keus had..
"Ze was in shock en ik vilde haar levend. Mijn vader kwam applaudiseerend de kamer in. We begroeven de lijk op het strand. Maar ze werden gevonden en mijn vader heeft levenslang gevangenisstraf, ik ging naar een pshychiater, maar dan werd het enkel erger." Alice' blik was strak op de grond gevestigd. Kit slikte krampachtig en luisterde naar de laatste twee zinnen die Alice sprak.
"Toen stuurde ze me naar hier." Ze sloot haar ogen. "Ik weet het, ik ben een monster." Alice beefde als een ritje en de tranen stroomde over haar wangen. Kit schudde zijn hoofd en ging voor Alice zitten.
'Noemde je jezelf nou een monster? Foei, Alice.' er klonk een plagerige toon in zijn stem. Hij hield er niet van als mensen zo over zichzelf spraken en al helemaal niet als het niet eens waar was. Haar vader had dit gedaan, niet zij. Hij kon en wilde niet geloven dat dit haar eigen keus was geweest. Nee, dat kon hij gewoon niet!
Hij strekte zijn handen naar haar uit en nam haar gezicht in zijn handen, waardoor hij haar dwong hem aan te kijken. 'Je bent geen monter. Je vader heeft je gedwongen.. Je vader heeft iets.. Iets afschuwelijks van je gemaakt..' hij wist dat dat erg tegenstrijdig klonk. Eerst zeggen dat ze geen monster is en dan beweren dat haar vader iets afschuwelijks had gecreëerd? Juist ja.. Hij veegde met zijn duim een paar tranen weg en schudde zijn hoofd. 'Je bent geen monster, Alice, het enige wat ik zie is een meisje dat kapot is gemaakt door haar eigen vader. Het enige wat ik zie is een meisje dat verpest is, maar nog steeds zoveel kracht bezit..' hij glimlachte en zei zacht: 'Alsjeblieft.. Glimlachend kan je veel beter dat sterke meisje zien.. Glimlach' hij wenste niemand zoiets toe. En zeker Alice niet. Hij had toen net nog gezien hoe vriendelijk ze kon zijn, hoe zorgzaam. Dat er een of ander malloot was geweest die dat had moeten verpeste, wilde niet zeggen dat ze er niks meer aan kon doen..

Kit kwam voor hem zitten, ze was blij dat ze er van af was. Ze voelde zich opgelucht. 'Noemde je jezelf nou een monster? Foei, Alice.' Het vrolijkte haar lichtjes op en de tranen minderde. Hij nam haar hoofd in zijn handen zodat ze hem wel moest aankijken. Haar levendige rode ogen keken hem aan. 'Je bent geen monter. Je vader heeft je gedwongen.. Je vader heeft iets.. Iets afschuwelijks van je gemaakt..' Ze slikte, ze haatte hem, maar ook weer niet. 'Je bent geen monster, Alice, het enige wat ik zie is een meisje dat kapot is gemaakt door haar eigen vader. Het enige wat ik zie is een meisje dat verpest is, maar nog steeds zoveel kracht bezit..' Ze dacht aan de manikale lach van haar vader, die bezorgde haar nog steeds rillingen. 'Alsjeblieft.. Glimlachend kan je veel beter dat sterke meisje zien.. Glimlach' Het kostte haar veel moeite, maar ze glimlachte toch. Voor ze het kan stoppen, gaf ze hem een knuffel. "Ik ben zo blij dat... Dat ik mijn hart eens heb kunnen luchten, ik heb mijn hele leven nog nooit vrienden gehad. Iedereen vond me eng, zelfs mijn psycholoog, hij durfde me nog niet eens in de ogen te kijken." Ze liet hem weer los en glimlachte. "Ik voel me echt opgelucht. Roosje begon in haar gezicht te likken. Alice lachte. "Het is al goed meid." Ze duwde de wolf van haar af daarna stond ze zelf weer recht en stak een hand naar Kit uit. "Het gaat zodadelijk regenen." Er viel een druppel op haar witte huid. Ze glimlachte. "Het was maar een gok, maar blijkbaar een goeie gok." Alleen zouden ze het niet halen om terug naar school te rennen, ze waren best ver weg. "We gaan school niet meer halen, we kunnen beter onder een boom gaan schuilen." Ze wandelde naar een gigantische boom met verschrikkelijk veel blaadjes. "Deze lijkt me perfect." Ze keek naar boven, hier zou je in ieder geval droog blijven. Ze had niet gemerkt dat Roosje haar gevolgd was en nu naast haar stond.

Kit verstijfde iets toen Alice hem een knuffel gaf. Maar la snel verscheen er een glimlach rond zijn lippen en lachte hij zacht. "Ik ben zo blij dat... Dat ik mijn hart eens heb kunnen luchten, ik heb mijn hele leven nog nooit vrienden gehad. Iedereen vond me eng, zelfs mijn psycholoog, hij durfde me nog niet eens in de ogen te kijken." Ze liet hem weer los en glimlachte. Kit keek haar vragend aan en vroeg zacht: 'Ik dacht dat psychologen er juist waren om mensen te helpen in plaats van weg te rennen voor de feiten..' hij verbaasde zich er ergens wel over dat Alice alweer kon glimlachen. Hij had veel verwacht, maar niet dat het na een enkele zin zou lukken de glimlach weer op aar gezicht te toveren. "Ik voel me echt opgelucht." Kit grijnsde en knikte. Verbaasde het hem? Nee, niet echt, nee.. Kit grinnikte toen de wolf in Alice' gezicht likte. Hij was de wolf dankbaar, het dier liet haar bazin lachen.
"Het is al goed meid." Alice duwde de wolf van haar af en stond op. Ze stak haar hand uit naar hem. "Het gaat zodadelijk regenen." Kit lachte even en pakte Alice' hand vast. Hij keek Nica even vragend aan, maar het dier leek enkel aandacht te hebben voor de tal aan grassprietjes op het veld.
"Het was maar een gok, maar blijkbaar een goeie gok." Kit grijnsde en knikte. 'Soms is gokken verstandiger dan zeker weten.' hij grinnikte even.
"We gaan school niet meer halen, we kunnen beter onder een boom gaan schuilen." Alice liep naar een boom met gigantisch veel bladeren. Kit liep rustig achter haar aan. Ze had gelijk, als ze droog wilde blijven konden ze beter een boom als schuildak gebruiken dan de gok om naar school te rennen.
"Deze lijkt me perfect." Kit volgde haar voorbeeld en keek omhoog. Het bladerdek moest dik genoeg zijn om de druppels tegen te houden. Hij glimlachte kort en ging zitten. 'Hoe lang zou het gaan regenen denk je?' levensverhalen vertellen hadden ze hal genoeg gedaan. Dat ging het dus al niet echt worden.. Nee..
Kit keek naar het grasveld. De eerste druppels waren al duidelijk zichtbaar en met de seconde leken er meer bij te komen. Dit zou zeker geen miezer buitje worden.
Zijn ogen werden groot toen hij Nica op het grasveld zag staan. Ze zag er zo.. Rustig uit.. 'De wonderen zijn de wereld nog niet uit..' mompelde hij zacht. Nica was als de dood voor regen. Ze had er een hekel aan en bij de eerste tekenen rende ze al een bange hond heen en weer. Nu echter niet.. Nu stond ze vrediger dan normaal gras naar binnen te schrokken.
Ook al wilde hij weten wat het dier zou doen als het geraakt werd door een van de regendruppels, maar hij voelde zich verplicht het dier net als hen een droge plek te geven. Hij zuchtte even en stond op. 'Wacht even.' hij keek wat twijfelend naar de lucht. Hij zou niet veel tijd hebben om er droog te komen. Nee, hij zou sowieso nat worden. Hij zuchtte even en rende naar Nica toe. Hij pakte haar voorzichtig op en droeg haar alsof ze een baby was naar de boom. Nica leek er vrede mee te hebben dat ze niet meer van het gras mocht eten. Verbazingwekkend.. Het zwarte geitje had haar oogjes strak op de grijze lucht gericht. 'Een beetje moe, kleine?' het zachte gemekker wat uit Nica's bekje kwam was gewoon te schattig voor woorden. Al leek alle schattigheid te verdwijnen toen een regendruppel op haar snuit viel. Nica begon wild te spartelen en alle rust was ineens verdwenen. In eerste instantie wilde Kit haar niet los laten, maar toen ze met een van haar hoeven tegen zijn borstkas kwam had hij weinig keus. Uit reactie liet hij Nica los die als een bezetene maakte dat ze bij de boom kwam.
Nog geen seconde nadat Nica de boom had bereikt brak de hel los. De regendruppels kwamen met duizenden tegelijk uit de hemel vallen en Kit was binnen enkele seconde nat. Hij gromde wat en liep naar de boom toe. Zijn blik was strak gericht op Nica, die wat angstig achteruit liep. 'Meen je dat nou? Serieus?' als antwoord deed het dier nog een paar passen achteruit. Kit gooide zijn handen in de lucht en schudde zijn hoofd. Een paar waterdruppels vlogen uit zijn haar. 'Dus ik neem het risico om je droog te krijgen en wat doe je?'
Kit liep naar de stam van de boom en liet zichzelf omlaag glijden. 'Als je niet had gesparteld, waren we beide droog gebleven. Maar nee, mevrouw moet weer droog blijven en ik mag weer is nat worden.' er klonk geen enkele woede in zijn stem, enkel een wat serieuze ondertoon. Hij zuchtte en keek Alice aan. 'Je hebt zeker niet heel toevallig droge kleding bij je, of wel soms?' als ze nu "ja" zou zeggen, zou hij haar wel voor gek verklaren.. Maar goed, die kans was gewoon.. Klein.. Onmogelijk? Ja, zo ongeveer.. Hij sloot zijn ogen en grijnsde. 'Je zult je tijd moeten verdoen met een doorweekte idioot, Alice.' hij opende zijn ogen en keek Alice grijnzend aan.

'Hoe lang zou het gaan regenen denk je?' Ze keek naar de lucht en haalde toen haar schouders op. "geen flauw idee." De regen kwam steeds sneller en sneller. 'De wonderen zijn de wereld nog niet uit..' Alice grinnikte. 'Wacht even.' Hij ging naar het kleine, schattige geitje toe en nam het in zijn armen. Ht kleine diertje begon opeens hevig te spartelen, Kit zette het diertje op de grond neer. Ze rende als een gek naar de boom toe. Daarna begon de regen met bakken uit de hemel vallen. 'Meen je dat nou? Serieus?' Alice lachte lichtjes. Hij schudde zijn hoofd en de waterdruppels vlogen in het rond. 'Dus ik neem het risico om je droog te krijgen en wat doe je?' Alice grinnikte. 'Je hebt zeker niet heel toevallig droge kleding bij je, of wel soms?' Ze schudde haar hoofd. 'Je zult je tijd moeten verdoen met een doorweekte idioot, Alice.' Ze lachte. "Je bent geen idioot." Roosje zat ondertussen in de regen naar de druppels te happen. "Ze houd van regen... Wacht eens, als ze toch zo veel van regen houd..." Ze kreeg een grijns op haar gezicht en floot toen. Roosje kwam meteen naar haar toe. "Ga naar mijn slaapzaal, neem een plastic tas, stop er een sweater in en neem een handdoek mee." Roosje knikte en begon vrolijk door de regen te rennen, of beter gezegd te springen. "Ik snap niet hoe ze regen fijn kan vinden. Raar beest dat ze is." Ze keek hem aan. "Geen zorgen, dadelijk ben je droog... Of toch droger." Ze grinnikte. Het verbaasde haar dat Roosje zo snel terug was, ze gaf haar de tas en ging toen weer verder in de regen rollen. Alice keek nog eens niet-begrijpend naar het dier. Ze nam een grote, zeeblauwe handdoek uit de tas en gaf die aan Kit. Daarna nam ze een sweater die veel te groot voor haar was. Het was een normale sweater, niet echt vrouwelijk of mannelijk. Ze gebruikte het tijdens het studeren als het koud was omdat het los zat en warm was. Op de bodem van de tas vond ze nog een dekentje, ze sloeg het om haar heen want het begon fris te worden. "Zo... Van welke planeet kom jij?" Haar stem was vrolijk, ze dacht niet meer aan haar problemen, voor het eerst in haar leven had ze een vriend.

Alice lachte om zijn woorden, iets wat hem liet glimlachen. Lachend zag ze er heel anders uit, vrolijker, levendiger vond hij. Vond hij eigenlijk bij iedereen wel. Lachend zagen mensen er gewoon beter uit.
"Je bent geen idioot." Kit grinnikte. 'Geloof me, ik ben er een. En als ik er niet van mezelf een ben, dan ga ik teveel om met idiote.' zijn gedachte gingen meteen uit naar Amyrran. Een amper hoorbare lach ontsnapte aan zijn mond.
Kits blik gleed naar de wolf die vrolijk druppels aan het vangen was. Hij wende zijn blik niet naar Alice toen ze zei: "Ze houd van regen... Wacht eens, als ze toch zo veel van regen houd..." Alice kreeg een grijns op haar gezicht en floot. In de tijd dat de wolf naar hun toe kwam vroeg Kit zacht aan Nica: 'Waarom hou jij eigenlijk niet als elke normale geit van regen? Of vindt je het op zijn minst niet erg..' Nica's aandacht was weer helemaal getrokken door het gras, al leken de woorden van haar baas toch wat aandacht te trekken. Ze hief haar kop, bewoog er even mee heen en weer en ging toen weer verder met het gras. Kit lachte even en wende zijn blik toen naar de wolf, net op tijd om Alice' woorden te horen: "Ga naar mijn slaapzaal, neem een plastic tas, stop er een sweater in en neem een handdoek mee." Kit keek toe hoe het dier vrolijk springend weg rende.
Hij ging staan en zuchtte even. De plek waar Nica's hoef tegen zijn borstkas was gekomen branden een beetje. Het dier had dus misschien toch geen horens nodig om haar zin te krijgen.
"Ik snap niet hoe ze regen fijn kan vinden. Raar beest dat ze is." Kit schudde zijn hoofd. 'Ik snap haar eigenlijk wel.' zijn stem klonk wat afwezig, zijn aandacht was geheel getrokken door de vallende regen. Een kleine grijns sierde zijn lippen bij Alice' woorden: "Geen zorgen, dadelijk ben je droog... Of toch droger." Kit wende zijn blik niet van de vallende regen af. Zijn stem klonk niet harder dan een fluistertoon toen hij zei: 'Alles is beter dan doorweekt te zijn.' het klonk misschien vreemd, maar hij had het niet zo op water..Nee, het was vreemd. Hij vroeg zichzelf echter nooit af hoe het kwam. Hij was nou eenmaal niet opgegroeid op zijn geboorte planeet.
Hij keek wat verbaasd toen de wolf al terug kwam. Hij lachte even en schudde zijn hoofd. De wolvin gaf haar bazin de tas en rende toen weer tussen de regendruppels door.
Kit stak zijn hand uit om de handdoek aan te pakken.
De kleur beviel hem wel. De zeeblauwe kleur deed hem denken aan zijn moeder. Juist ja.. Ergens wilde hij die vrouw zo graag leren kennen, maar alles wat hij had geleerd hield dat tegen.
Kit liet de handdoek door zijn haar glijden. Zijn haar kwam vrijwel alle kanten op te staan en het moest er belachelijk uit zien. Hij stopte even en grijnsde kort. Zijn blik gleed naar de boom achter hem. De stam leek redelijk normaal, maar als je je blik naar boven liet glijden leek het wel de bron van alles. De boom was in zijn ogen zo groot.. Zo machtig en toch ook weer zo.. Zo.. kwetsbaar..
"Zo... Van welke planeet kom jij?" Kit schrok op van Alice' vraag. Het was een.. Lastige vraag om te beantwoorden.
'Leuk dat je dat nu vraagt..' hij lachte even en liet zijn blik over het natte gras glijden. 'Het is eigenlijk lastig uit te leggen.. Ik zelf ben geboren op Cassia, maar mijn vader leek het nodig te vinden vreemd te gaan.' hij was de man op zich wel dankbaar.. Hij had er wel een broer voor terug gekregen, ook al had hij het niet echt makkelijk gehad. 'Ik ben opgegroeid op Shadra, maar ben dus geboren op Cassia. Volg je het nog?' hij keek Alice vragend aan. Er speelde een glimlach rond zijn lippen die hij niet vaak had. Enkel als hij het echt naar zijn zin had, had hij die glimlach. Ook al was de start tussen de twee niet echt geweldig geweest, hij mocht haar wel.
'En jij komt, als ik goed heb opgelet tijdens je verhaal, van Shadra?' als ze haar verhaal niet uit haar duim had gezogen, dan klopte het.
Kit liep weer naar de boom en ging weer zitten. Hij klopte naast zich op de grond als teken dat hij wilde dat Alice naast hem kwam zitten. Nica leek het ook als uitnodiging te zien en nog voor hij het echt doorhad had het diertje haar kopje op zijn schoot gelegd. Kit grijnsde even en liet zijn hand over de zwarte vacht van het dier gaan.
'Je bent ongelofelijk kleintje..' hij grijnsde en begon te spelen met de oortjes van het zwarte geitje.

Als je er niks mee kan moet je het zeggen ^^

'Leuk dat je dat nu vraagt..' Ze grinnikte. 'Het is eigenlijk lastig uit te leggen.. Ik zelf ben geboren op Cassia, maar mijn vader leek het nodig te vinden vreemd te gaan.' Ze keek hem verward aan. Ze begreep het niet echt. 'Ik ben opgegroeid op Shadra, maar ben dus geboren op Cassia. Volg je het nog?' Ze knikte, ze zou van hem niet verwachten dat hij opgegroeid is in shadra. 'En jij komt, als ik goed heb opgelet tijdens je verhaal, van Shadra?' Ze zuchtte. "Inderdaad, de stomste planeet van allemaal. Ik bedoel, er is bijna nooit zin en iedereen is er zo slechtgezind dat je er zelf humeurig van wordt." Ze grinnikte. Kit klopte naast hem op het gras als teken dat ze naast hem moest komen zitten. Ze stond op en wandelde naar hem toe. Maar het kleine geitje was haar al voor. Ze grinnikte. 'Je bent ongelofelijk kleintje..' Alice ging dan maar langs de andere kant van hem zitten. "Ohhneeh, dit meen je niet." Ze keek geshockeerd naar Roosje die kletsnat was en als een gek op hun afgerent kwam. Voor Alice iets kon doen, was Roosje al vlak voor hun en schudde ze haar vacht uit. Alice keek Roosje gemaakt boos aan. De wolf blafte een soort van lachje. "Je bent echt... echt... onbegrijpelijk soms." Roosje kwam naar haar toe en gaf haar een lek in haar gezicht. "Fijn, anders moet je me gaan onderkwijlen ofzo." Roosje begon nu nog meer lekken te geven in Alice's gezicht. "Ik had moeten zwijgen." Ze duwde de wolf aan de kant die daarna in een bolletje ging liggen, eens geeuwde en daarna haar ogen sloot. "Hopelijk stopt het snel met regenen. Het is nogal fris." Ze draaide het dekentje weer rond haar en veegde haar gezicht af met een hoekpunt. "Heb je eigenlijk broers of zussen?" Ze moest eens stoppen met de hele tijd vragen op hem af te vuren, ze voelde zich net een journalist.

"Inderdaad, de stomste planeet van allemaal. Ik bedoel, er is bijna nooit zin en iedereen is er zo slechtgezind dat je er zelf humeurig van wordt." Antwoordde Alice op zijn vraag. Hij glimlachte even en schudde zijn hoofd.
'Niet alle Shadranen zijn zo erg. Je hebt ook aardige of werkelijk idiote.' Dat laatste zei hij met een duidelijke grijns. Het deed hem ongetwijfeld denken aan Amyrran. De idioot..
Kit klopte naast zich als teken dat Alice naast hem moest komen zitten. Nica was haar echter voor.
'Je bent ongelofelijk kleintje..' Hij lachte even zacht. Hij was ontzettend blij dat hij Nica had. Ondanks dat hij zo zijn momenten had dat hij het dier wel kon wurgen.
Alice ging aan de andere kant van hem zitten.
"Ohhneeh, dit meen je niet." Kit keek geschrokken naar Alice en volgde haar blik. Een grijns sierde zijn lippen toen de wolf naar hun toe kwam rennen en zich uit schudde.
Kit zag niet dat Alice de wolvin boos aan keek, maar de blaf van de wolvin liet hem breed grijnzen.
Nica keek met grote ogen naar het dier. Blijkbaar was Alice dus niet de enige die liever niet nat werd, al had hij dat al kunnen weten toen hij naar Nica toe was gerend en ze hem had geschopt om maar droog te blijven.
"Je bent echt... echt... onbegrijpelijk soms." De wolf kwam naar Alice toe en likte haar gezicht. Kit lachte even en zei rustig: 'Zijn alle dieren dat niet, soms?' Zijn blik gleed even naar Nica die hem hoopvol aankeek. Hij schudde boos zijn hoofd als teken dat ze het niet eens moest proberen.
Hij begreep wel dat het dier een voorbeeld zou nemen aan de wolf.
"Fijn, anders moet je me gaan onderkwijlen ofzo." Kits grijns werd breder. Hij legde zijn hand op Nica's snuit en drukte haar kopje iets nar beneden. Uit reflex trok Nica haar kop terug en keek ze Kit wat boos aan. Kit haalde zijn schouders op. Hij wilde iets zeggen, maar Alice onderbrak hem terwijl ze zei: "Ik had moeten zwijgen." Ze duwde de wolvin aan de kant. Kit schudde zijn hoofd. 'Tja, soms is het beter je mond te houden, maar soms ook zeker niet. Geef nou toe. Als die wolvin je zo nu en dan niet op zou vrolijken, zou je het dan wel volhouden?' Kit stelde de vraag voorzichtig, bang dat hij haar zou kwetsen. Dat was wel het laatste wat hij wilde.
Kit keek hoe de wolvin zich oprolde als bolletje, geeuwde en haar oogjes sloot. Kit grijnsde even.
"Hopelijk stopt het snel met regenen. Het is nogal fris." Alice draaide het dekentje weer rond haar en veegde haar gezicht af met de hoekpunt. Ineens besefte Kit dat Nica behoorlijk wat warmte afstootte. Hij glimlachte even. 'Als het wat minder koud zou zijn, zou ik het nog niet eens zo een probleem vinden.. Ik ontmoet niet elke dag mensen waar ik het zo makkelijk mee kan vinden.' Hij wende zijn blik even naar Alice. Hij schrok even toen Nica op stond en wat onvast naar Alice toe liep. Het diertje hoefde niet echt lang of ver te lopen, in tegendeel zelfs, maar toen ze de gewenste plaats had bereikt liet ze wel merken dat ze het te ver had gevonden. Ze liet zich door haar pootjes zakken en legde haar kopje op Alice' schoot. Kit glimlachte. 'Ik geloof dat je het zo weer warm hebt.' Het verbaasde hem hoe goed het geitje hem soms begreep.
"Heb je eigenlijk broers of zussen?" Kit dacht even na. Niet om te weten te komen of hij broers of zussen had, maar puur om zich af te vragen hoe hij het Alice zo goed mogelijk uit ging leggen.
'Ik zei je net al dat mijn vader vreemd ging, toch?' Hij keek Alice even vragend aan en ging toen verder: 'Hij leek de andere vrouw toch net iets beter te vinden. Hij kreeg in totaal twee zoons; ik en Amyrran, mijn half broer. Dus om een goed antwoord op je vraag te geven. Ik heb een half broer.' Misschien was het een wat vage uitleg, maar goed.
Kit ging iets anders zitten. Zijn gezicht vertrok toen er een steek van pijn door zijn romp trok. Hij keek even naar Nica. Die hoeven hadden al vaker getrapt, maar zo hard was het nog niet geweest. Oke, het dier werd ook groter en ouder en het was al ruim twee weken geleden dat het dier haar hoeven in zijn romp had gezet. Hij zuchtte even en trok zijn shirt over zijn hoofd. Hij liet zijn blik over zijn romp glijden en schudde zijn hoofd.
Op de hoogte van zijn maag was zijn huid rood. Hij trok een wat pijnlijk gezicht toen hij met zijn vinger langs de rode plek gleed.
'Ze moeten hoeven eens verbieden..' mompelde hij, hard genoeg om het te kunnen verstaan. Hij stond op en liep naar de rand van het bladerdek. Hij hoefde nog maar een stap te zetten en hij zou weer doorweekt zijn. Hij stak zijn hand met zijn shirt erin uit en wachtte even totdat het wat nat was. Uiteindelijk trok hij zijn hand terug en liep hij weer naar de plek waar hij net had gezeten.
Hij legde de prop op de rode plek en deed zijn best om zijn gezicht in de plooi te houden.
Tussen zijn tanden siste hij wat onverstaanbaars voor dat hij zacht en met een duidelijk pijnlijke klank in zijn stem zei: 'Ik krijg je nog wel een keer, kleintje..' hij zuchtte even en keek naar de prop in zijn hand. Hij schudde zijn hoofd en gooide de prop weg. Hij lande ergens op het droge gedeelte.
Kit wende zich tot Alice en vroeg: 'Je vindt het hopelijk niet erg als ik geen shirt aan heb?' hij hoopte dat ze er geen bezwaar tegen zou hebben, maar anders zou hij zonder te zeuren gewoon het shirt weer aan trekken.

'Als het wat minder koud zou zijn, zou ik het nog niet eens zo een probleem vinden.. Ik ontmoet niet elke dag mensen waar ik het zo makkelijk mee kan vinden.' Haar wangen kleurde lichtjes rood. Het geitje wandelde naar haar toe en legde haar kopje op Alice's schoot. 'Ik geloof dat je het zo weer warm hebt.' Alice grinnikte en streelde met zachte bewegingen het geitje. "Heb je eigenlijk broers of zussen?" Ze zag dat Kit even moest nadenken, maar ze liet hem rustig zijn tijd nemen. 'Ik zei je net al dat mijn vader vreemd ging, toch?' Alice knikte en bleef als een machine het geitje verder strelen. 'Hij leek de andere vrouw toch net iets beter te vinden. Hij kreeg in totaal twee zoons; ik en Amyrran, mijn half broer. Dus om een goed antwoord op je vraag te geven. Ik heb een half broer.' Ze knikte. Haar leek het verschrikkelijk een half broer of halfzus te hebben. Kit trok zijn t-shirt over zijn hoofd, Alice keek automatisch naar zijn romp waar een rode plek verschenen was. 'Ze moeten hoeven eens verbieden..' Ze grinnikte, net zoals nagels. Een hele tijd geleden had Roosje haar eens gekrabt, daarna voelde ze zich erg schuldig. Kit maakte zijn shirt nat met wat regen en kwam daarna terug. Hij legde de prop op de pijnlijke plek, ze zag dat hij moeite had zijn gezicht in plooi te houden. 'Ik krijg je nog wel een keer, kleintje..' Hij gooide de prop weg. 'Je vindt het hopelijk niet erg als ik geen shirt aan heb?' Ze grijnsde. "Tuurlijk vind ik dat erg." Zei ze op sarcastische toon. Ze keek hem aan en moest bijna lachen. "Wat was dat nou voor domme vraag? Alsof me dat wat uitmaakt." Ze grinnikte en keek naar de rode plek. "Misschien moet je straks eens naar de ziekenboeg gaan, misschien hebben ze daar nog van die stinkende, plakkerige zalf om er op te smeren." Alice sloeg een lichte kreet uit toen ze Roosje hoorde niezen, daarna keek ze boos naar de wolf. "Man, jij kunt mensen een hartaanval bezorgen." Een lichte zucht ontsnapte haar mond. Opeens dacht ze ergens aan. Misschien had ze nog fenikstranen. Ze keek in een klein vakje in haar tas, daar zat een klein buisje in. Ze grijnsde, ze vergat al een lange tijd het eruit te halen. Ze keek hem grijnzend aan. "Mag ik even?" Voor hij zou kunnen tegenspruttelen, opende hij het klleine buisje. Hij hield het boven de wond en liet een druppeltje op de plek ploffen. Voorzichtig wreef ze de traan over de plek uit. Alice deed de stop er weer op. "Normaal is de pijn dadelijk weer weg." Ze deed het buisje weer in het vakje, deze keer zal ze niet vergeten om het ergens anders op te bergen. Ze zuchtte en keek naar de druppels die sierlijk in het gras ploften.

'Ze moeten hoeven eens verbieden..' Mompelde hij net hard genoeg om het te kunnen verstaan. Alice grinnikte even bij zijn woorden.
Hij stond op en liep naar de rand van het bladerdek. Hij hoefde nog maar een stap te zetten en hij zou weer doorweekt zijn. Hij stak zijn hand met zijn shirt erin uit en wachtte even totdat het wat nat was. Uiteindelijk trok hij zijn hand terug en liep hij weer naar de plek waar hij net had gezeten.
Hij legde de prop op de rode plek en deed zijn best om zijn gezicht in de plooi te houden.
Tussen zijn tanden siste hij wat onverstaanbaars voor dat hij zacht en met een duidelijk pijnlijke klank in zijn stem zei: 'Ik krijg je nog wel een keer, kleintje..' Hij zuchtte even en keek naar de prop in zijn hand. Hij schudde zijn hoofd en gooide de prop weg. Hij lande ergens op het droge gedeelte.
Kit wende zich tot Alice en vroeg: 'Je vindt het hopelijk niet erg als ik geen shirt aan heb?' Hij hoopte dat ze er geen bezwaar tegen zou hebben, maar anders zou hij zonder te zeuren gewoon het shirt weer aan trekken.
Alice grijnsde: "Tuurlijk vind ik dat erg." Zei ze op sarcastische toon. Ze keek hem aan en moest bijna lachen. "Wat was dat nou voor domme vraag? Alsof me dat wat uitmaakt." Kit grijnsde en haalde zijn schouders op: 'Het had toch gekund? Ik ken wel een par mensen die me ophangen als ik mijn shirt uit zou trekken en uit zou houden..' Hij zuchtte even.
Alice grinnikte en keek naar de rode plek. "Misschien moet je straks eens naar de ziekenboeg gaan, misschien hebben ze daar nog van die stinkende, plakkerige zalf om er op te smeren." Kit schudde zijn hoofd en zei: 'Nee, Nica heeft me al vaker getrapt. Vanavond heb ik er wat last van, maar morgen zal ik er amper wat van voelen. Vergeet niet, ze is nog jong. Over een paar maanden zal ik wel een bezoekje moeten brengen aan de ziekenboeg als ze me trapt.' Hij glimlachte even.
Alice sloeg een klein kreetje toen de wolvin nieste. Kit lachte zacht toen hij zag dat Alice boos naar het dier keek. "Man, jij kunt mensen een hartaanval bezorgen." Een lichte zucht ontsnapte haar mond.
Alice keek in haar tas. Kit zag haar grijnzen. "Mag ik even?" Nog voordat Kit tegen kon sputteren opende Alice een klein buisje. Ze hield het boven de wond en liet een druppeltje op de plek ploffen. Voorzichtig wreef ze de traan over de plek uit. Alice deed de stop er weer op. Kit trok zijn wenkbrauwen op toen Alice zei: "Normaal is de pijn dadelijk weer weg." Kit glimlachte even. 'Dankje.' Hij liet zijn blik naar Nica glijden die het best wel naar haar zin had bij Alice. Hij glimlachte even breed. 'Hoe lang zou het nog regenen denk je?'