Met grote passen liep Sameah door de gangen en haar knorrende maagje hoorde je van een verre afstand al. Zoals gewoonlijk had het meisje weer behoorlijk snel en veel honger, maar gelukkig was het lunchtijd en viel het dus niet op dat ze alweer honger had. Althans .. dat hoopte ze dan. Haar armen om haar buik heen geslagen om het geknor te verminderen en misschien zelfs wel te voorkomen, alhoewel het behoorlijk hard geknor was zonder dat ze haar armen om haar buik heen had geslagen. Het hielp ergens wel, althans zij had het gevoel van dat het hielp. Geen idee of het daadwerkelijk hielp, maar het was al goed dat ze het gevoel alleen al had. 'Wat zal er nu te eten zijn in de grote zaal?' mompelde ze tegen zichzelf en vroeg ze aan zichzelf.
Eenmaal aangekomen in de grote zaal liep ze meteen door naar het soort van gangpad vol met eten aan de zijkanten. Wat een variatie en wat een heerlijke geuren die haar neusgaten doorboorde. 'Het ruikt goed,' zei Sameah tenslotte tegen een vrouw die met het eten bezig leek te zijn. De verschillende geuren die door haar neusgaten gingen waren echt verrukkelijk. Iets waar ze voor altijd van bleef houden, de verschillende soorten geuren en gewoonweg het eten. Eten.. Bij die gedachten alleen al begon ze te glimlachen en kreeg ze opnieuw honger, of nouja. Eerder trek. Want echt honger hebben kon je het niet echt noemen. Arme mensen lijden honger, dat is pas erg. Dan zou zij het sowieso niet redden. Sameah kan gewoon niet zonder voedsel, hoe zou ze de week door komen zonder voedsel? Niet, waarschijnlijk. Het klonk misschien allemaal wat overdreven, maar het was wel de waarheid. Ze pakte een dienblad, zette er een bord op en pakte wat bestek. Even dacht ze na en al gauw volgde er ook een glas. Voor het drinken. Tenslotte liep ze door het gangpad en pakte verschillende dingen die ze op haar bord deed. Uiteindelijk pakte ze wat drinken en schonk dat in haar glas, een heerlijke glas jus d'orange kan er altijd wel in. Eigenlijk kan alles wat eten of drinken betreft er wel in, bij haar wel ja. Toen ze een hele hoop eten had gepakt en wat drinken liep ze rustig naar een leeg staande tafel. 'Het perfecte tafeltje voor een jongedame zoals ik..' Tegen haarzelf praten deed ze eigenlijk best wel vaak, geen idee waarom. Misschien omdat ze het gevoel had dat Jairo nog steeds rondom haar hing? Dat gevoel had ze nog steeds ja. Vooral 's avonds, wanneer ze alleen in haar bedje ligt. Maar niemand zal merken dat ze nog steeds om hem treurt, niemand. Met een vrolijke houding en haar hyperactieve 'ik' komt het allemaal goed. Hopelijk komt ze er snel overheen, want ze heeft geen zin in medelijden van anderen.

Het was pauze en ze had geen honger. Nee, serieus niet. Ze wist niet hoe het kwam, ze had die ochtend misschien teveel gegeten bij het ontmoet, maar verder? Normaal had ze altijd wel trek. Nu niet. Wren haalde haar schouders op en slofte rond, met een slaperig hoofd. Ze had al een tijdje moeite met in slaap vallen en dronk dus extra veel koffie op dagen als deze. Daarom had ze nu een extra grote mok koffie gecharterd van de dame achter de toonbank, die wel zag dat het meisje er niet helemaal bij was met haar hoofd. Ze staarde maar een beetje voor zich uit en verloor zichzelf snel in haar gedachten. Het was niet dat ze expliciet chagrijnig was - wat ze best vaak was - maar gewoon dat ze niet kon slapen. Nogal absent-minded liep ze weg, negeerde de vraag of van de vrouw of ze niet wat te eten wilde. Ze hoorde het gewoonweg niet. Damn, waarom? Iedere keer als ze wakker werd dacht ze weer dat Luca er was. Ja, het klonk raar, maar die ene keer dat hij op haar bed in slaap gevallen was zonder dat één van beide wist hoe ze eigenlijk haar kamer ingestommeld waren, was echt heel vreemd, maar ze kon het niet vergeten. Ze kon het gewoon niet vergeten. Ieder ander had ze direct buiten haar deur gegooid, maar ze had Luca weg proberen te werken zodat niemand hem zou zien. Waarom, waarom die special treatment? Niet dat de jongen het zo ervaren had; ze had hem praktisch het raam uit geduwd omdat ze met haar slaaphoofd geloofd had dat hij óók kon vliegen. Nou ja. Het had maar gemoeten. Hij leefde nog, gelukkig. Anders had ze zichzelf wat aangedaan.
Ze schoof een stoel achteruit zonder te kijken waar ze ging zitten, zette haar mok neer en staarde naar de tafel. Haar handen had ze om de mok gevouwen en ze keek nogal doods. Niet echt iets voor Wren, die normaal levendig en gemeen was. Maar dat was misschien wel een voordeel; ze was waarschijnlijk aardiger dan ooit. Haar blik gleed iets omhoog; eindelijk zag ze dat ze bij iemand aan tafel zat. 'Oh.' kwam er droog uit haar mond. 'Ik had niet gezien dat jij hier ook zat.' Ze nam aan dat ze hier wel mocht zitten, anders was het jammer. Ze bestudeerde het meisje even, voelde toch een vonkje van interesse; haar kende ze niet. Maar net toen ze daarover wat wilde vragen zag ze de berg met voedsel liggen. Best lekker voedsel. 'Wow. Heb je niets gegeten vanochtend?' Voor een keer kwam het er niet gemeen uit, gewoon droog en matig geïnteresseerd. Ze nam nog een flinke slok koffie. Misschien moest ze eten gaan halen. Misschien was ze te lui. Misschien.. Nee, misschien moest ze eerst gewoon wakker worden.

Ohohoh, ik moet u even komen spammen heuwr :3 If you don't mind~

Haar knorrende maag nam echt haar gehele lichaam over, het was gewoonweg verschrikkelijk. Mensen zouden haar voor gek verklaren als ze wisten hoe alles zat en hoeveel ze at. Als je naar haar lichaam zou kijken zou je denken; Nou dat kind eet ook bijna niets. Maar nee, het was juist het tegenovergestelde. Dit meisje at ontzettend veel, als je zou zien wat ze allemaal at zou je juist denken dat Sameah een of ander vet varken was. Maar ergens vond ze het wel fijn, ze kon eten wat ze wilde en hoeveel ze maar wilde. Aankomen doet ze toch niet. Het was ontzettend fijn, fijner dan fijn. Zonder enige interesse te tonen in iedereen om haar heen en die aangapende blikken die sommige mensen hadden terwijl ze haar aankeken at ze gewoon lekker van haar goed gevulde bord. Met heerlijk voedsel en dan af en toe een slokje uit haar glas jus d'orange. Volle wangen, net lijkende hamsterwangen, en gulzig gekauw, zo zat Sameah aan de tafel en trok zich werkelijk waar helemaal niets aan van iedereen om haarzelf heen. Moesten zij weten wat ze deed en wat ze liet. Het was haar leven en ze leed liever geen honger. No thanks. Plots hoorde ze wat geschuif uiterst dichtbij haar gehoorgangen. Wie. Was. Dat?! Snel keek ze op en zag een blauw-harig meisje, die haar mok neer zette op de tafel nadat ze was gaan zitten op de stoel die ze daarnet naar achteren schoof. Het meisje had geen eten, niets. Vreemd dat mensen geen honger konden hebben rond dit tijdstip, maar zo had iedereen zijn of haar eigen stoelgang/trek enzovoort. Die van Sameah ging behoorlijk snel, althans .. dat zou je wel denken als je zag hoeveel zij at in haar eentje op één enkele dag. Net toen ze wederom naar haar bod keek hoorde ze een droge 'Oh.' uit de mond van het, hoogstwaarschijnlijke, blauw-harige meisje komen. Ze keek op en ja hoor, het was haar want al gauw kwam er 'Ik had niet gezien dat jij hier ook zat.' achter die 'Oh.' aan. Vond ze het heel gek dat ze het niet gezien had? Het meisje leek wel een lijk. Zo moe zag ze eruit, zo .. tsja .. zo zag ze er gewoonweg uit. 'Oh het geeft niet joh. Je mag hier gerust zitten,' sprak ze nadat ze haar volle mond had leeggegeten, leeggekauwd en doorgeslikt. Een glimlach verscheen op haar gezicht en knikte tenslotte beleefd naar het meisje. Moest ze zich voorstellen denk je? Of zou dat niet zoveel nut hebben bij die moe-uitziende meisje? Nonchalant en onopvallend haalde ze haar beide schouders op, waarna ze weer een hap nam van een sandwich die ze had genomen. Een heerlijke sandwich, twee zachte witte broodjes met daartussen wat ham, sla, walnoten en nog wat dingen. Verrukkelijk gewoon. Alhoewel Sameah vrijwel alles at, maakte haar echt niet uit waar het vandaan kwam. 'Wow. Heb je niets gegeten vanochtend?' Eerst kauwde ze flink en slikte het tenslotte door voordat ze überhaupt antwoord zou gaan geven op de vraag van het blauw-harige meisje. 'Jawel. Ik ben alleen een beetje een vreetzak. That is just me,' zei ze wat grinnikend tegen haar. Ze kon het niet laten om even niet te grinniken, het was in haar oren namelijk een best leuke opmerking. 'Wow. Heb je niets gegeten vanochtend?' Nee die had ze nog nooit eerder gehoord, die vond ze leuk en moest ze onthouden! Dat was zeker. 'Oh ik zal me even voorstellen, Sameah.' Wederom knikte ze beleefd met haar koppie en wendde haar blik tenslotte weer naar haar beide handen die nog steeds die verrukkelijke sandwich tussen hun vingers hadden. Al gauw nam ze opnieuw een hap, ze kon er gewoon niet vanaf blijven.

Dat was meer eten dan ze ooit op haar eigen bord gezien had. Ze at gewoon niet zoveel, anders zou ze waarschijnlijk een moddervet kleintje worden en dat was pas.. beschamend. Dat ging ze gewoon niet doen. Dus at ze niet zoveel. Al was snoep soms heel moeilijk te weerstaan. Bijvoorbeeld chocola, dat was zo lekker.. Nu ze hier zo zat en dat meisje zag eten, herinnerde ze zich dat verdwaalde stuk chocolade in haar tas, wat ze ooit in Oak's Field gekocht had omdat ze iets moest kopen en het eerste kocht wat ze zag. Misschien was het ding in duizenden stukjes gebroken en gesmolten, maar koffie en chocolade was best een lekkere combinatie. En met een berg eten voor je was het lastig om niet aan eten te denken! Wren probeerde het eerst nog door het meisje voor haar te bestuderen: haar normale haar, gewoon bruin, haar blauwige ogen, het vriendelijke gezicht dat nu volgeduwd zat met eten. Ze had niet de slechste persoon uitgekozen om bij aan tafel te zitten. Ze vond het in ieder geval niet erg dat er een zombie aan haar tafeltje kwam zitten - Kijk uit, Zombie Apocalypse! - en ging vrolijk door met eten. Ze moest écht honger hebben.
Wren staarde naar de berg eten die in een snel tempo lager werd en steeds meer inboette aan de eetlust van het meisje. Ze at tenminste wel haar mond leeg voordat ze wat zei, dat was best beleefd. Beleefder dan Wren ooit zou zijn. Haar vader had nog wel geprobeerd er wat beleefdheid in te kregen, mede door haar naar danslessen te sturen al kon ze er niets van omdat ze de hele tijd skipte en er nooit naartoe ging, maar het was nooit gelukt. Jammer hoor.
Het was gewoon zo'n berg met eten dat Wren er wel iets over moest zeggen. Ze kon zich niet inhouden, dit was gewoon teveel eten. Het meisje antwoordde, best eerlijk en grappig. Wren hield er wel van als mensen open en eerlijk waren; zijzelf was ook niet op haar mondje gevallen en ze haatte het als mensen geheimzinnig gingen doen of schijnheilig. Dat was gewoon stom en onnodig. Dus. Ze mocht dit meisje wel, de eerste indruk dan. Just me. Wren kreeg nu ook een glimlachje op haar dode gezicht, de starende blik in haar ogen werd wat minder. Ze nam nog een slok koffie waarna ze grinnikte. 'Nou, eet smakelijk dan.' Het kind was wel beleefd, dat was een ding dat zeker was. Wren had geen energie om netjes terug te doen, dus keek ze alleen maar. Sameah. Zo stelde het meisje zich voor. Wel een oké naam, kon ze geen flauwe grappen over maken en het klonk wel leuk. 'Wren,' zei Wren daarop. 'Wren Máraz.' Dat was duidelijk, toch? 'Vijfdejaars, ik zit in de klas van Saffie.' Ze had geen zin om zijn hele naam te zeggen, dat had ook geen zin: het zou er toch nogal vaag uitkomen omdat ze zo moe was en ze mocht hem toch niet, wat te horen was aan haar woorden. 'Ik heb je eigenlijk nooit echt bewust zien lopen,' gaf ze daarna toe. Wren keek nog even naar het eten, zuchtte toen. 'Oké. Ik geef het op.' De woorden moesten eerst nergens op lijken, maar ze werden al snel duidelijk toen ze haar tas op schoot nam, erin begon te graven en uiteindelijk de gebroken reep chocolade op tafel gooide. 'Je maakt me hongerig,' zei Wren daarna. Het klonk nog steeds droog, in haar vermoeide status. En het klonk waarschijnlijk ook heel verkeerd, als je erover nadacht. Maar daar was Wren nu niet toe instaat. 'Eet je eigenlijk altijd zoveel?' vroeg ze geïnteresseerd. Ze vond het wel oké dat het meisje 'that's me' was; en dat ze dan zoveel at. Het was grappig. Ze vond dit kind wel grappig. Ja, ze zou hier nog wel even blijven zitten. Hup. Nog een flinke slok koffie, voordat haar ogen bijna dicht vielen.

Het was gewoon typisch Sameah om onbeschaamd zoveel te gaan eten in de grote zaal waar velen anderen ook zouden zijn. Het maakte haar helemaal niets uit wat andere mensen van haar zouden denken als ze haar met zo een groot en vol bord zouden zien. Zo was zij nou eenmaal en daar viel niets aan te veranderen, een eigenwijs stuk vreten. Zo kon je haar eigenlijk ook wel noemen. Een grijns ontstond op haar gezicht en ze had het gevoel dat het blauw-harige meisje behoorlijk vaak en aandachtig naar haar of haar voedsel keek. Het maakte haar eigenlijk ook helemaal niets uit of het meisje nou wel of niet naar haar keek. Dat moest het meisje tenslotte zelf weten, daar had Sameah geen zeggenschap over. Ze zou zelfs niet eens zeggenschap over iemand willen hebben, nee bedankt.
Eigenlijk als Sameah er nu over na dacht begon dat vele eten, echt pas officieel nadat haar geliefde -Jairo- overleed. Misschien gewoon zodat ze al het verdriet weg kon eten? Dat heeft ze wel eens een paar keer voorbij horen komen van dikkere personen, maar zij was totaal niet dik. Nee ze was zelfs dun, misschien zelfs wel éng dun? Nee .. toch? Daar gingze niet van uit. Vooral doordat ze zoveel at, dan kon ze nooit eng dun zijn. Gewoon of dun of normaal of dik. Maar eng dun zou niet kunnen met háár eetgedrag. Plots werd ze uit haar gedachten gewekt toen ze de stem van het blauw-harige meisje hoorde. Fronsend keek ze naar haar op en glimlachte kort naar het meisje. 'Dankjewel,' zei ze nadat het meisje haar smakelijk eten wenste. Erg aardig. Wederom nam ze een hap van een van de broodjes die ze van tevoren op haar bord had gelegd. Alles wat ze had uitgekozen smaakte gewoonweg verrukkelijk, wat had ze toch lekkere dingen uitgekozen zeg.
Nadat Sameah haarzelf uit beleefdheid had voorgesteld hoorde ze het blauw-harige meisje zeggen dat ze Wren, Wren Máraz heette. Leuke naam, vond ze zelf. Lekker apart, daar hield ze echt van. Haar naam was zo standaard.. gewoon niet leuk meer. 'Oh hey. Ik ben ook vijfdejaars, alleen zit ik in de klas van Miss Katherine.' Een glimlach ontstond op haar gezicht en knikte met haar hoofd. Saffie.. Ze dacht zelf dat het Master Savador moést zijn. Hij was de enige mentor met de Sa in zijn naam. Dus ja. Daar ging ze dan maar vanuit. 'Ik jou ook niet echt, om eerlijk te zijn. Maar zo te zien kruiste onze wegen vandaag,' sprak ze met een vrolijke stem tegen het meisje en nam tenslotte weer een hap van haar heerlijke broodje. 'Huh?' Niet-snappend keek ze het meisje, dat zichzelf daarnet voorstelde als Wren, aan. Wat bedoelde ze toch met 'Oké. Ik geef het op.'? Wat gaf ze op? Was Sameah dan zo onbegrijpelijk? Of vaag? Tenslotte keek ze weer op naar haar en zag dat ze in haar tas begon te graaien. 'Ook honger?' vroeg ze lachend aan haar en keek haar met een vragende blik aan. Meteen schoot ze in de lach toen Wren zei en schudde toen het lachen van haar hoofd af, althans dat probeerde ze. 'Sorry,' zei ze nog steeds wat lachend tegen haar en zag toen een gebroken chocoladereep op de tafel liggen. Dat was natuurlijk ook ontzettend lekker, alleen wat slecht voor je. Maar goed. 'Ehm.. Ja eigenlijk wel. Ik ben nogal een vreetzak.' Nonchalant haalde ze haar schouders op. Het was voor haar een gewoonte geworden dat mensen die vraag aan haar stelde. Ze vond het niet eens meer irritant.

Ze kon het niet laten wat te zeggen over het eetgedrag van het meisje, het was ook gewoon wonderbaarlijk hoeveel ze naar binnen kon proppen zonder misselijk te worden. Wren meende zich te herinneren dat zij na die van die broodjes al vol zat - haar postuur was dan ook niet helemaal gemaakt voor veel eten, klein zijn had zo van die dingen - en dat ze haar dienblad in een week nog niet zo vol laadde als dit meisje in een uur. Maar.. dat ze veel vrat maakte haar blijkbaar niet dik, aangezien ze er gewoon goed uitzag en heel normaal deed over het feit dat ze veel at. Dikke mensen waren vaak gekwetst als je er iets over zei, maar zij in de verste verte niet. Een laid-back person. Leuk~
In haar halve slaaptoestand kon Wren het zeker wel met haar vinden, als ze at praatte ze immers niet. En dan kon zij rustig haar koffie opdrinken en wat chocolade opeten. Ze kon alleen die hele reep niet op en ze ging het open ding ook niet terug stoppen in haar tas. Sameah leidde haar af door te zeggen dat ze ook vijfdejaars was, bij Miss Katherine. 'Katherine? Daar heb ik nog nooit les van gehad,' zei Wren. 'Kun je daar makkelijk dingen uithalen in de klas?' Kruisende wegen? Gingen we filosofisch doen? Niet echt haar stijl. Wren haalde haar schouders op en knikte vaagjes, had er niet meer over te zeggen. Haar onaardige vraag of ze altijd zoveel at werd heel normaal beantwoord en Wren knikte. 'Nou, moet je ook maar kunnen. Ik vind het knap dat je er nog zo uit kan zien,' zei Wren, zei het alsof het de normaalste zaak van de wereld was om zo indirect dikke mensen te beledigen. 'Wil jij ook wat?' Ze schoof een flink stuk chocolade naar haar toe, had zelf niet zoveel honger. Wren had genoeg aan haar koffie en een kwart van de reep. Ze zou nog overgeven als ze meer at.

Dit meisje had echt wel in de gaten dat Wren de gehele tijd naar haar aan het kijken was, maar haar er nog echt enigszins wat van aantrekken? Nee echt niet. Dat kind moest tenslotte zelf weten of ze wel of niet naar haar keek. Het waren haar ogen die ze op haar en haar voedsel richtte, daar had Sameah niets over te zeggen. Als ze dat wel had zou ze een soort van dictator zijn in haar ogen. En dictator zijn is iets wat ze echt niet wilde.. Alhoewel een dictator zijn ook zijn leuke kanten had, maar aan de leuke kanten moest ze echt niet denken want straks wilde ze juist wél een dictator worden? Dat was echt helemaal niet de bedoeling. Bij die gedachten alleen al kreeg ze de rillingen over haar gehele lichaam heen. Misschien kon ze er beter gewoon niet meer aandenken, zou beter voor haarzelf zijn en haar lichaam. 'Hmn. Ze is een aardige vrouw.' Meer kon ze er nog niet echt over zeggen. Zelf had ze ook nog geen echte les van haar gehad, dus misschien moest ze maar eens minder gaan spijbelen? Hmn. Dat was een optie. 'Ik heb ook nog niet écht les van haar gehad en in een paar lessen kan ik dat nog niet zeggen eh,' zei ze oprecht tegen haar en haalde nonchalant haar schouders op. Ook Wren haalde haar schouders op, alleen knikte zij daarna ook nog even vaagjes met haar hoofd. Iets wat Sameah niet tot bijna nooit deed. Kreeg je een zere nek van, en to be honest? Daar was zij totaal geen fan van.
Dat het de bedoeling van Wren was om wat onaardig over te komen met haar vaag over haar voedsel en eetgedrag merkte Sameah totaal niet op. Het was in haar ogen gewoon een normale vraag, die wel meerdere mensen aan haar vroegen.En dan vooral doordat ze er nog zo .. goed uitzag qua omvang. 'Ik doe er dan ook niets voor. Als je mij zit na school ben ik echt een bezig bijtje.' Eigenlijk was ze altijd wel met iets bezig. Sporten. Wandelen. Noem maar op. Sameah deed een hele hoop dingen en dus was het meestal zo dat als jij zei van; Doe je aan dansen? Dan was zij weer van; Ja. Het meeste heeft ze of al gedaan of doet ze nog steeds. Een bezig bijtje is ze dus zeker. Plots vroeg Wren wat aan haar en zag ze hoe ze een flink stuk chocolade naar haar toe schoof, met gefronste wenkbrauwen keek ze het meisje aan. 'Puur of melk?' Dat was het belangrijkste om te weten, tenslotte nam ze weer een hap van een van de broodjes die ze van haar bord had afgepakt. Haar bord was nu alweer bijna leeg, nog twee broodjes lagen erop. 'Hmn. Bijna klaar met mijn eten wat erop mijn bord lag.' Even glimlachte ze en pakte toen het een na laatste broodje. Jammer genoeg was het bijna op, maar dan had ze ook wel weer even genoeg qua eten. Misschien dan wel niet voor lang, maar genoeg voor nu.

Meh. Flut.

Een bezig bijtje. Dat verklaarde wel waarom ze zulke hoeveelheden eten naar binnen kon stouwen, dat kon Wren haar echt niet nadoen. Dan zou ze binnen de kortste keren zo rond zijn als een tonnetje en dat zag ze niet zitten, want dan zouden mensen niet alleen meer over haar lengte zeiken. Dat kon ze eigenlijk al niet hebben, dus dan moest ze maar niet dik worden, hé? Al kon ze de chocolade die ze uit haar tas had gevist nu echt niet meer missen. Gewoon de wetenschap dat het daar lag was al genoeg om haar ernaar te laten graven alsof er een schat in haar tas lag. Ze kreeg honger van Sameah met haar volgeladen bord, dat in een rap tempo leger raakte, en had nu behoefte aan die chocolade. ’Puur,’ antwoordde ze Sameah simpel en snel, terwijl ze haar tegelijkertijd een doodserieuze blik toewierp. Alsof ze in codetaal aan het brabbelen waren over iets veel te belangrijks. Maar echt, de smaak van chocolade was belangrijk! Het was de sensatie die het opleverde en die moest het waard zijn. Puur was volgens Wren het lekkerst, omdat het sterk was. Je proefde er het meest van en melk was maar zo halfhartig… Daar hield ze niet van. Maar ja, misschien was het te overdreven om zo’n theorie over chocolade te hebben.
’Wow. Je eet snel,’ merkte Wren op, bijna bewonderend en helemaal niet minachtend of gemeen. Ze vond het knap dat het meisje zoveel naar binnen kon proppen. Eerlijk. Ze was tenminste geen slachtoffer van anorexia of boulimia, gaf blijkbaar niet om maatje nul en het eeuwige dieet. Dat was ook knap, tegenwoordig. Zoveel reclames en modellen dat je het idee had dat de hele wereld perfect was. Peinzend over die vage kwesties stopte ze nog wat chocola in haar mond, ging verzitten. ’Ook wel eens straatgevechten gedaan?’ vroeg ze daarna nieuwsgierig, als terugval op ‘het bezige bijtje’. Want daar verloor je ook veel calorieën mee, eerlijk. Ze zei het alsof het de normaalste zaak van de wereld was, maar daar was ze ook deels mee opgegroeid. Ze had menig leeftijdsgenoot geslagen, maar was meestal zelf degene die in elkaar geslagen werd. Zielig maar waar.