'Seo!' blèrde een kleine meisjesstem door de Grote Zaal, terwijl ze achter James II aanjoeg, die zich behendig langs tassen en tussen stoelpoten door wist te wringen om een spelletje met zijn bazinnetje te spelen. Hij had al heel lang stil moeten zitten en dat was dan ook te merken; de krokodil, die gelukkig nog niet volgroeid was en dus nog best klein, was gewend dat zijn bazinnetje met hem speelde en was dus aangepast op sneller zijn dan zijn meeste soortgenoten. Normaal gesproken had ze hem allang te pakken gekregen, maar omdat ze rekening moest houden met al de dingen om zich heen was ze ernstig vertraagd. Zo ging ze James nooit terugkrijgen! En hij was nog wel haar enige vriend.. Asira had ze ook al een tijd niet meer gezien, dat leek wel een sneeuwvlokje; je zag haar alleen in de winter. Tenminste, zo zag Ilyasviel het. 'SEO!' schreeuwde ze opnieuw, haar handen kort aan haar mond zettend. 'Tiugainn!!' Niet dat iemand überhaupt haar dialect zou verstaan hier, ze sprak naast de gewone taal ook nog delen van het Noord-Shadraans. Shadra was haar oorspronkelijke thuisplaneet, maar eens in het halfjaar woonde ze in Puffoon. Allebei in het Noorden. Omdat ze niet zoveel met de buitenwereld omging - zeg maar helemaal niet - had ze nooit een ander dialect geleerd dan dat van de bediendes, die allebei afkomstig waren van Noord-Shadra. En de gewone taal dan, van haar privé-leraar. Haar familie mocht dan rijk zijn, maar dat was niet altijd leuk! Als Irisviel er vaker geweest was had ze misschien ook wel een Puffoons dialect leren spreken, maar dat ging niet door. Zowel papa als mama waren bijna altijd van huis, niet eens terug voor kerst. Ze was zo blij dat ze sindskort James had!
'CUIR,' probeerde ze nu, om te kijken of James überhaupt nog wilde luisteren naar één van die uitroepen van haar. Hij had ze geleerd, dat wist ze zeker want ze had er enorm veel tijd in gestopt. James was heus niet zo dom hoor, dat wist hij nog best! Het kleine meisje kon gemakkelijk langs de grotere mensen, maar sommige keken haar heel vreemd aan toen ze voorbij schoot. 'James!' probeerde ze nu, haar stem al wat zoeter in de hoop dat dat zou helpen. De krokodil schoot echter verder, leek zich verschrikkelijk te amuseren met het feit dat Ilya nu weer eens achter hem aan moest zitten, zoals ze altijd deden op dagen dat er niets te doen was. Maar nu ze op school was, was er zoveel te doen! Ze moest ook nog steeds de slang van de Hoofdmeester aaien, het dier was zo schattig! Ilya's wangen waren een beetje rood en ze had haar aandacht compleet op haar wegrennende huisdier gevestigd, vergat zelfs voor even haar smetvrees. Ze was toch helemaal ingepakt in kleding, ondanks het feit dat de lentes hier twee keer zo warm waren als thuis. Ze had zelfs handschoenen aan, maar ze wilde echt niet vies worden!
'James!' Ilya beet op haar lip, bleef doorrennen. Echt, waarom wilde hij niet gevangen worden! Zij wilde ook pauze houden en anders kon ze nooit die schattige cupcakes uit de vitrine proberen! En dat wilde ze juist zo graag.. 'Aaaah!' Ilya hapte naar adem, viel met haar kont op de smerige grond en richtte haar wijd opengeslagen ogen direct omhoog. 'Oh.. Oh, sorry, sorry!' Twijfelachtig keek ze om zich heen, wie was die persoon? Waarom moest zij nu weer tegen iemand oplopen? Dat was niet leuk! En nu was ze James nog meer kwijt! Haar aandacht was direct weer bij James, die ergens rond moest rennen. 'James mag niet wegkomen!' Ze probeerde overeind te krabbelen, zonder de grond aan te raken, wat mislukte. Als ze toch moest blijven zitten.. 'Sorry..' mompelde Ilya nog eens, terwijl ze haar blik weer op de persoon voor zich richtte. 'Ik probeerde.. James te vangen..' Als ze hem nu niet snel zou vinden, ging ze nog huilen!

*Le taal: Schots-Gaelisch
*Seo = Hier
*Tiugainn = Komen
*Cuir = Stop

De wind blies haar haren naar achter terwijl Tess steeds meer vaart maakte. Ze zat op haar rug precies achter haar vleugels. Er lag een glimlach om haar lippen en haar grijze ogen stonden verrukt. Dit vond ze nou echt het leukste om te doen. Hoog in de lucht, maar niet te hoog dat het zuurstofgehalte voor haar te laag werd. En dan zien hoe alles steeds kleiner werd, zo kon ze alles in de gaten houden. Ze viel ook nog eens niet op, tenminste zolang je niet naar boven keek. Want een grote adelaar was niet moeilijk te onderscheiden. Ze zag hoe de school weer in zicht kwam, nadat ze een stuk gevlogen hadden. Nee, er ging echt niks boven een eind vliegen. Ze tikte Tess twee keer tussen haar vleugels als teken dat ze moest landen. Meteen klapte Tess haar vleugels in en duikelde naar beneden. Waardoor ze voor kort Esmira de adem ontnam. Vlak voor de grond spreidde ze haar vleugels weer waardoor ze zachtjes op het gras lande. Ze sprong van haar rug en klopte haar zachtjes op haar hals. “Dankjewel meisje,” zei ze zacht. Tess kraste vlak bij haar oor als teken dat het geen moeite was. Dat wist ze ook wel, alleen ze wou haar vriendin er toch elke keer even voor bedanken. Dat ze op haar rug mocht klimmen om te kunnen vliegen. Ze zuchtte even zacht en sloeg haar armen even om Tess haar hals, daarna liet ze haar weer los. Ze glimlachte even en kriebelde haar toen op haar kop. “Je blijft bijzonder Tess,” Weer kraste Tess zachtjes terwijl ze haar kop langs Esmira haar wang wreef. Ze keek even om haar heen, ze waren op het grasveld geland van het schoolterrein. Dat kwam mooi uit dan kon ze wat oefeningen doen met haar luchtmagie. Ze ging in het gras zitten en sloot even haar ogen.
Ze luisterde naar het gefluit van de vogels en leidde toen haar aandacht naar het geruis van de wind. Er stond maar een zacht briesje maar genoeg om mee te oefenen. Ze bracht haar handen vlak boven haar hoofd in een kommetje. Toen begon ze de windenergie naar haar handen toe te trekken. Waardoor ze het boven haar handen liet cirkelen. Het geruis zwol aan tot een gezoem boven haar hoofd. Ze deed haar ogen weer open en keek omhoog. Er kwam een bredere glimlach om haar lippen terwijl ze de bol boven haar hoofd zag. Die stil leek te staan, alsof het van glas was. Ze keek naar een boom die een eindje van hen af stond. Toen bracht ze haar handen in een zwaai naar voren waardoor ze de bol wegslingerde. Die tegen de boom pas weer verdween. Daar lieten de deeltjes los en verdwenen in de lucht. Ze knikte blij. Dit was een van de eerste keren dat de bol zo’n grote afstand haalde. Ze werd er steeds beter in, dat was mooi. Dat was natuurlijk ook de bedoeling. Ze keek naar het gras, zou ze het proberen te laten groeien? Ze was nog steeds geen ster in andere soorten magie dan luchtmagie, maar het was altijd leuk om te proberen, tot een bepaalde hoogte dan. Als het je op de zenuwen werkte moest je stoppen. Ze liet haar lucht magie los en staarde naar het grassprietje. Ze probeerde de energie te vinden die in het kleine plantje zat. Toen ze die gevonden had greep ze zich er aan vast, probeerde het omhoog te trekken. Het lukte een centimeter toen zakte die in. Alleen haar grijze ogen glinsterden enthousiast. Dat ging de goede kant op. Plots voelde ze hoe haar maag begon te knorren. Ze begon honger te krijgen. Dus stond ze op. “Ik moet maar eens iets gaan eten, ga je mee?” vroeg ze toen aan Tess. Ze liep langs haar heen het schoolterrein af richting de school.
Ze liep regelrecht naar de grote zaal, Tess liep achter haar aan. Voor de grote zaal bleef ze staan en keek achterom naar Tess. “Je mag eigenlijk niet mee naar binnen,” zei ze toen. “Wil je naar de slaapkamer gaan, dan ben ik daar zo ook.” Ze glimlachte naar de adelaar. Tess kraste opnieuw en draaide zich toen om naar de trappen. Ze had het duidelijk begrepen. Toen ze zag hoe Tess de trappen op hupste liep ze pas de zaal in. Alleen knalde er meteen iemand tegen haar aan. Het was een jong meisje die haar geschrokken aankeek. Ze keek toe hoe het meisje overeind probeerde te komen zonder haar handen op de grond te leggen. “Hier laat me je helpen,” Ze pakte het meisje bij haar pols en trok haar overeind. “Even overnieuw want ik snap het niet helemaal,” vervolgde ze toen rustig. “Het is niet erg je kon er niets aan doen, maar wie is James?” Ze keek het jonge meisje vragend aan. “Is dat je huisdier? Want ik kan je wel helpen zoeken,” bood ze toen aan. “Mijn naam is Esmira trouwens,” vervolgde ze met een glimlachje om haar lippen.

Bravo Ilya, klap klap. Ze had het weer eens voor elkaar gekregen om tegen iemand op te botsen zonder het echt te willen. Zonder er haar best voor te doen. Dus dat was niet grappig. Als het nu bedoeld was geweest, expres, en ze had dit voor elkaar gekregen; dan had ze blij kunnen zijn, als in joepie: het is gelukt! Maar nu was ze zonder reden tegen iemand opgelopen die echt veel langer was dan zij! En misschien wel ontzettend onaardig, iemand die haar de grond in zou stampen. Maar niet met haar, Ilyasviel von Einzbern! Ze zou zich niet onder een vieze voet laten verpletteren, nooit.. Ilya bleef proberen, ondanks haar handschoentjes wilde ze de grond niet echt aanraken. Daar liepen dagelijks zoveel vieze dingen overheen en nooit zag ze dat de vloer schoongemaakt werd, wie weet wanneer dat voor het laatst gebeurd was?
Woooow, ineens stond ze op beide voeten; het lange meisje had haar zonder verder naar dingen te vragen overeind geholpen en haar van de vieze vloer gered. Daar steeg ze in Ilya’s vriendenranking. Ze had de neiging mensen die ze nog maar net kende al als vrienden te betitelen zolang ze aardig deden, daarom stond Savador best hoog op haar lijstje. Ten eerste had hij een slang en ten tweede was hij ontzettend aardig voor haar geweest. Hij had het zelfs niet erg gevonden dat ze niet op de stoel wilde gaan zitten! Die stoel in zijn kantoor, die was zo groot… en zo eng… en waarschijnlijk ook zo onhygiënisch… Smetvrees was een vloek als je het had, niet alleen voor anderen maar ook voor jezelf. Dan kwam er nog eens hypochondrie bij. Haar ouders hadden altijd ontkend dat hun kind van die vreemde aandoeningen had; ze was perfect normaal als zij er waren. Die paar seconden in een jaar.
Ilya keek het meisje met haar grote ogen aan, was gelijk verontschuldigingen aan het brabbelen tot het meisje haar ineens vroeg opnieuw te beginnen en uit te leggen wie James was. Daarna stelde ze zich voor, wat eigenlijk ook wel netjes was. Gelukkig deed het er verder niet toe, dat ze tegen haar aangelopen was. Ergens maakten hele grote mensen haar een beetje bang en met 1.33m was alles heel groot. ’Bedankt, Esmira! Ik ben Ilyasviel, Ilyasviel von Einzbern,’ stelde ze zich voor omdat haar manieren het haar heel duidelijk gemaakt hadden; wat er ook aan de hand is, eerst ben je beleefd en stel je jezelf voor. Wat ze nu dus ook deed, voordat ze de urgent matter uit ging leggen. James rende nog steeds verder, maar had nog een lange race te gaan tot de uitgang. Ze kon hem nog steeds inhalen. ’James is mijn vriend,’ verbeterde ze het meisje voorzichtig, wees toen op de alligator die een omweg moest maken voor een hele stapel tassen die achteloos op de grond gedumpt was. ’Alligators zijn zo snel!’ Het was nooit bij haar opgekomen dat het vreemd was om een alligator als huisdier te hebben; wie had er nu een alligator als huisdier? Het dier zou haar in een paar happen kunnen verslinden en dat was geen grap. Zodra hij groot genoeg zou zijn: wie zou dan weten wat hij met haar zou doen? Maar ze was zo bang voor dieren met een vacht, waar allerlei vlooien en dergelijke in konden zitten; ze had per se iets haarloos gewild. En toen James I, haar slang, ontsnapt was oftewel weggewerkt door de bediendes, toen had ze gesmeekt bij papa en mama of ze alsjeblieft een reptielenei mocht. Natuurlijk had dat gemogen en daar was James uitgekomen. Ze had veel van haar tijd in zijn opvoeding gestoken aangezien ze toch niets beters te doen had. En nu was haar beste maatje op de vlucht.
’Hij wil niet terugkomen,’ legde Ilya uit, keek wanhopig naar James. ’En straks ben ik hem kwijt!’ Bij die gedachte begonnen tranen al op te wellen in haar ogen, daar wilde ze helemaal niet aan denken! ’Ik wil James niet kwijtraken,’ herhaalde ze, zag er ontzettend zielig uit zo, zelfs in haar vreemde winterkleding. Maar Ilya was geen persoon om bij de pakken neer te zitten en meteen de seconde erop besloot ze dat ze hem moest gaan vangen. ’Kom, we kunnen hem nog inhalen!’ Zonder verder te twijfelen – het meisje had haar immers net een hand geleend – greep ze Esmira’s hand en trok haar mee, rende achter James aan. ’Ga jij rechtdoor, dan ga ik linksaf!’ Ze liet weer los, wilde James een soort van omsingelen of wat dan ook; zolang hij maar niet in de gangen zou verdwijnen! En daar zou ze alle hulp voor inroepen, of die hulp nu gemeend was of niet.

Ze keek het jonge meisje aan. Ze had wel iets Puffoons, misschien kwam ze daar ook wel vandaan. Ze vroeg zich meteen af uit welk deel dan, maar eigenlijk kon ze dat wel zien. Als ze van Pufoon kwam, dan was dat waarschijnlijk van het rijke gedeelte, net als zij. Ze hoopte dat het meisje het beter getroffen had als haar. Alleen ze wist dat rijke ouders van Puffoon er niet echt om bekend stonden, dat ze liefde en zorg aan hun kinderen gaven. Dus ze betwijfelde het heel erg, misschien zou ze daar later nog eens op terug komen. Eerst hielp ze het meisje overeind. Ze zag dat het meisje haar met grote ogen aan zat te kijken, dus ze glimlachte naar haar. Haar grijze ogen stonden vriendelijk, alleen ze kon het ook wel begrijpen. Ze was een stuk groter als het meisje en voor haar zou het waarschijnlijk wel heel spannend zijn op zijn grote school, met veel grote kinderen. Nee, ze begreep het helemaal. Zo had zij zich ook in het begin gevoeld toen ze net op school gekomen was en dat was dit jaar nog geweest. Alleen ze had nog nooit sociale contacten gehad en daar kreeg dit meisje gelukkig wel de kans voor. ’Bedankt, Esmira! Ik ben Ilyasviel, Ilyasviel von Einzbern,’ De glimlach om haar lippen werd iets breder toen Ilyasviel tegen haar begon te praten. “Aangenaam Ilyasviel, mijn volle naam is Esmira Delvina.” Zei ze toen. Ze vond het zelf niet zo nodig om altijd haar volle naam uit te spreken, eigenlijk vond ze haar achternaam ook niet zo belangrijk. Haar vader was een invloedrijke man op Puffoon en ze werd liever niet gezien als zijn dochter. Dan moest ze van alle handen dingen uitleggen en daar had ze geen behoefte aan. Ze wou gezien worden als Esmira en niet als de dochter van. Dat gebeurde namelijk nog wel eens op Puffoon zelf. Al was dat daar ook niet zo moeilijk, aangezien ze eigenlijk nooit echt buiten was gekomen. Niet verder als hun eigen tuin, die behoorlijk groot is. Alleen van de buitenwereld had ze voordat ze op Starshine Academy kwam nooit wat gezien, misschien dat ze daarom ook zo gek op deze plaats was geworden.
’James is mijn vriend,’ Ze knikte, dat kon ze maar al te goed begrijpen. “Dat snap ik,” Net als Tess haar vriendin was, haar beste vriendin. De enige vriendin die ze haar hele jeugd gehad had. Ze volgde de vinger van Ilyasviel en haar blik viel op de alligator die tussen de tassen door zigzagde. ’Alligators zijn zo snel!’ Ze knikte. “Dat zijn ze zeker,” stemde ze met haar in. Helemaal als je nog niet zo groot was. Ook al was James dat ook nog niet, toch waren die dan nog een stuk sneller. ’Hij wil niet terugkomen,’ Ze fronste even haar voorhoofd en keek toen Ilyasviel weer aan. “Hij speelt een spelletje met je?” vroeg ze daarna.
Dat leek haar de reden waarom hij zo deed. Of hij wou er echt vandoor, maar dat leek haar niet logisch. Niet als ze al vanaf klein voor hem zorgde. ’En straks ben ik hem kwijt!’ Ze glimlachte rustig. “Ik denk dat dat wel meevalt,” zei ze toen. “Maar je kunt beter het zekere voor het onzekere nemen,” ging ze verder.’Kom, we kunnen hem nog inhalen!’ Ze knikte meteen. “Ja, dat lijkt me een goed plan.” Maar voordat ze nog wat kon zeggen greep ze haar hand al beet. Ze rende met Ilyasviel mee in de richting van James. ’Ga jij rechtdoor, dan ga ik linksaf!’ Ze knikte. “Is goed,” Daarna ging ze harder lopen. Totdat ze James ingesloten had. Ze liep voorzichtig op hem af en pakte hem beet voordat hij er weer vandoor kon gaan. Wel met haar hand bij zijn kop, zodat hij haar niet kon bijten. Ze kneep niet, maar alleen voor voorzorg. Daarna liep ze naar Ilyasviel toe en reikte haar James aan. “Wat een ondeugd zeg,” zei ze toen. “Maar hier is hij,” ze gaf James terug aan haar.
“Kom je van Puffoon?” vroeg ze toen. Ze keek Ilyasviel nieuwsgierig aan. “Ik kom daar zelf wel vandaan, vandaar dat ik het vraag.” Ging ze verder. Daarna keek ze weer naar James. “Ik heb ook zo’n band met een dier. Alleen is Tess een grote adelaar, maar een hele goede vriendin,” ze glimlachte. “De beste die ik me maar kan wensen,” je kon horen dat die woorden gemeend waren, dat ze uit haar hart kwamen. “Was je op weg om iets te eten?” er kwam een klein grijnsje om haar lippen. “Ik namelijk wel en ik heb best trek gekregen,” ze lachte zachtjes. “Helemaal na dat sprintje van daarnet,” Ze wees naar de etenswaren. “Ga je mee iets te eten halen?” vroeg ze daarna.

[Ik hoop dat je het goed vind dat ze James gevangen heeft]

Snel, snel! Anders was James weg en zelfs zij wist dat ze niet zomaar een nieuwe zou krijgen. Haar ouders hadden haar schoorvoetend toegestaan het reptiel te houden, ervan overtuigd dat ze het vanzelf ergens zou dumpen of er niet meer naar om zou kijken. Een nieuwe zou ze niet krijgen als ze dit verpestte. En eigenlijk wilde ze ook helemaal geen nieuwe, James was onvervangbaar! Op de lange termijn misschien niet, maar krokodillen konden heel oud worden voor zover zij wist. Ze had zich wel een beetje ingelezen in het reptiel, maar alleen gefocust op dingen als lengte, woonplaats en leeftijd. Dingen als klimaat had ze overgeslagen, net als wat het dier at. Het at vlees, ja en? Het kwam gewoonweg niet bij haar op dat zij óók uit vlees bestond, vlees en water.
Het meisje dat zich als Esmira voorgesteld had was aardig en ze straalde iets rustigs uit, iets wat de kinderlijk drukke Ilya nog miste. Delvina. De achternaam deed haar wel aan iets denken, maar echt een belletje laten rinkelen… Nee, daar moest ze zo verder over nadenken. Het belangrijkste was nu om geliefde James te stoppen in zijn Mission Impossible en hem terug te halen voor hij de deuren naar de gang bereikte. Als hij daar was, kon hij zich overal verstoppen. Zijn kleine lichaam – redelijk klein, voor een krokodil – paste gemakkelijk in allerlei nissen en holen, waar ze hem nooit meer zou kunnen vinden tot hij naar enkels ging happen. Misschien zou wel verhongeren en vond ze een skeletje terug! Nee, nee, nee, dat mocht niet gebeuren! James zou gestopt worden en wel hier en nu. ‘Hij speelt een spelletje met je?’ Ilya knikte heftig, keek Esmira aan en vergat dat het meisje wel erg groot en misschien wel boos was. Ze stelde een vraag en ze moest haar helpen, dus daar zou ze antwoord op krijgen ook. ’Ja! Dat deden we thuis ook altijd, maar daar zag ik hem altijd heel goed in de sneeuw,’ legde Ilya uit. In het deel van Puffoon waar ze een halfjaar lang was lag vrijwel altijd sneeuw waar ze in kon spelen, samen met James. Rond het slot dat haar ouders opgekocht en gerenoveerd hadden lag nog zo’n authentiek bos waar ze zich heerlijk konden verstoppen. James viel nogal op in de witte sneeuw, maar hier ging hij op tussen zoveel schaduwen!
Ilya’s ademhaling ging snel, ze worstelde zich tussen tassen en stoelen door maar kon James maar niet inhalen. Esmira was met haar meegerend maar de twee waren nu al opgesplitst, om meer vangkansen te hebben. Was het nog wel mogelijk? Ze voelde een steek in haar zij maar rende door, ze zou liever op de grond vallen zonder adem dan dat ze nu opgaf en James liet gaan! Hé.. James. Esmira. Een afstand die gesloten werd, twee handen die zich om het worstelende diertje heen sloten en stappen die hen dichter bij elkaar brachten. Ilya stopte abrupt met rennen, keek met wijd opengesperde ogen op, volledig onder de indruk van Esmira en nog maar half in staat om te geloven dat James écht bij haar terug was. ’Is hij.. Dankje! Dankje!’ Ze pakte James voorzichtig over, die stopte met worstelen omdat hij deze aanraking veel meer gewend was. Dezelfde handen die hem aaiden, die hem het badwater induwden als ze vond dat hij te vies was, die sneeuwballen maakten en vlak naast hem mikten… Ilya drukte het dier tegen zich aan, veel te happy met zijn terugkeer om nog op de mensen om zich heen te letten, die haar nogal vreemd aankeken. Wie knuffelde er nu ook een alligator?
Pas toen Esmira weer een vraag stelde keek ze op en knikte. ’Ja,’ beaamde ze. Wacht. Delvina? ’Ik woon de helft van het jaar op Puffoon en daar ben ik ook geboren,’ vertelde ze. ’En de andere helft van het jaar woon ik op Shadra.’ Zij woonde ook op Puffoon… Had ze papa niet een keer over Delvina gehoord? ’Kent jouw papa misschien Kiritsugu Emiya?’ vroeg ze voorzichtig. Zij had de naam van Irisviel von Einzbern overgenomen, niet die van haar vader; daarom herkenden velen haar niet als dat meisje van die rijke gast. Niet dat ze zich kon herinneren dat ze ooit met kinderen omgegaan was toen ze klein was, wel eens, sporadisch, maar ze kon zich nooit hun gezichten herinneren. Ze zag ze namelijk maar heel weinig aangezien niemand op het terrein mocht komen en niemand kwam er ook meer dan één keer. Het zou kunnen dat Esmira er een keer geweest was maar ze was al veel ouder dan Ilya, niet? Ach ja. Een mede-Puffooner was al iets! Tess? Ilya’s ogen begonnen te glimmen. ’Dat klinkt zo leuk! Tess moet geweldig zijn!’ Ze vergat totaal dat ze allergisch was voor dingen met veren en vachten, dus waarschijnlijk ook voor Tess. Niet dat de allergie erg was, maar erg genoeg om haar niet zo’n dier als huisdier te geven. ’Dieren zijn geweldig als vrienden,’ zei ze vol overtuiging. ’Ken je Tess al lang? Hoe ben je haar tegengekomen?’ Ja, ze was veel te nieuwsgierig. Eten. Haar aandacht werd opnieuw afgeleid. ’Ja!’ riep ze vrolijk uit, liep naar de vitrine waar ze ook eten konden halen en pakte een dienblad. ’Wat wil jij?’ Niet dat ze überhaupt boven de toonbank uitkwam, want die was hoger dan 1.33m, maar ze wilde Esmira graag bedanken voor haar onverwachte hulp. Die kreeg je niet altijd. ’Mag ik Tess een keer zien?’ flapte ze er ineens uit. Als ze op genoeg afstand bleef en het waaide niet…

Ze glimlachte toen Ilyasviel James van haar overnam. ’Is hij.. Dankje! Dankje!’ Ze schoot zachtjes in de lach. “Geen dank hoor,” zei ze toen. “Ik ben blij dat ik heb kunnen helpen,” In haar grijze ogen was te zien dat ze het meende. Ze had nog niet vaak iets goeds kunnen doen voor anderen, dus het deed haar zelf ook goed. Het gaf haar meer zelf vertrouwen, dat ze ook voor anderen iets kon betekenen. Dat ze niet helemaal een hopeloos geval was, die niet goed was in sociaal contact. “Hij is duidelijk ook heel blij om weer bij jou te zijn,” Ze knikte naar James. “Bij jou is hij veel rustiger,” Ze keek Ilyasviel aan. “Ik vind dat mooi om te zien, dat doet mij aan Tess denken,” Ze knikte even, haar blik werd voor een kort moment afwezig. Alsof ze diep in gedachten verzonk. Alleen ze keek Ilyasviel al snel weer aan en begon over iets anders.
Ze luisterde geïnteresseerd naar het verhaal van Ilyasviel. “Vind je dat niet vervelend dat heen en weer gereis?” vroeg ze toen. ’Kent jouw papa misschien Kiritsugu Emiya?’ Ze fronste even haar voorhoofd, waardoor te zien was dat ze heel diep nadacht. Ze had zoveel namen voorbij horen komen, zo veel namen waar haar vader met lof over sprak. Of juist met afkeer. Ze vergat niet veel, maar de vele namen die ze over haar heen kreeg die wou ze nog wel eens negeren. Tenzij haar vader er steeds weer over begon, dan was het moeilijk te negeren en opeens begon de naam haar weer te dagen. Ja, haar vader had het wel degelijk over hem gehad. Hij was wel een paar keer bij hun geweest. Ze waren een tijdje partners geweest, ze hadden een tijd samengewerkt. Nou deed haar vader dat wel vaker, maar meestal was dat maar van hele korte duur. Bij die man was het langer geweest, totdat haar vader er weer genoeg van had gehad. Of was het andersom geweest? Ze wist het niet meer. De frons verdween weer en ze knikte. “Ja, ze hebben een tijd samengewerkt. Is dat jou vader?” vroeg ze toen. Ze probeerde de man weer goed voor de geest te halen, maar het was al zo lang geleden dat dat haar niet echt lukte. Dingen die ze ook liever wou vergeten, dan was het extra lastig om het terug te halen.
Er ontstond een vrolijke fonkeling in haar grijze ogen toen het gesprek naar Tess ging. ’Dat klinkt zo leuk! Tess moet geweldig zijn!’ Ze knikte meteen. “Ja, dat is ze zeker,” beaamde ze. ’Dieren zijn geweldig als vrienden,’ Ze knikte opnieuw. “De beste die er zijn,” ze glimlachte. “Ik kan me geen leven zonder Tess meer voorstellen.” Haar ogen werden glazig, maar ze werd weer teruggeroepen toen Ilyasviel verder ging. ’Ken je Tess al lang? Hoe ben je haar tegengekomen?’ Ze knikte. “Ja, ik ken haar al vanaf dat ik tien ben. Ik kreeg haar toen ze een ei was. Ik heb haar zelf grootgebracht en sindsdien zijn we onafscheidelijk. Het is het enige cadeau van mijn ouders waar ik echt gelukkig mee geworden ben,” Ze haalde kort haar schouders op. Dat was nou eenmaal zo. Ze had altijd alles gekregen wat ze wou hebben, ook dingen waar ze niet om gevraagd had, zoals Tess. “Mijn vader had het ei gevonden op een van zijn reizen. Hij had een dode adelaar gevonden die duidelijk haar nest had willen beschermen, want daar lag nog een ei in. Die heeft hij aan mij gegeven,” ging ze verder.
Ze liep achter Ilyasviel aan naar de vitrine. Ze keek er even in om te bedenken wat ze wou hebben. ’Wat wil jij?’ Ze keek even opzij naar Ilyasviel en daarna weer naar het etenswaar. Toen pakte zij ook een dienblad en legde er een broodje met sla en tomaat op en een cakeje. “Ik neem een broodje sla en tomaat en een cakeje en wat wil jij?” Ze kon wel zien dat Ilyasviel er moeilijk bij zou kunnen. Zij stak wel boven de vitrine uit, dus kon ze het ook wel voor het jonge meisje pakken. ’Mag ik Tess een keer zien?’ Ze keek verrast op, die vraag had ze niet verwacht. Daarna glimlachte ze weer. “Maar natuurlijk mag dat,” zei ze toen. “Tess vind het ook altijd leuk om nieuwe mensen te zien, tenminste als ze kan zien dat ik ze aardig vind.” Lachte ze. “Ze zou het vast heel leuk vinden om jou te ontmoeten,” Ze knikte even naar Ilyasviel.

[Sorry, voor het lange wachten...]

Misschien herkende ze de naam van papa wel? Wie weet, dan zou ze toch een soort van vriendin hebben! Ilya vond het grappig dat Esmira wel een beetje op haar leek; allebei van een bekende familie, maar niet met de juiste achternaam, allebei een beetje alleen met hun huisdier, allebei banden met Puffoon. En Esmira was nog eens aardig ook! Het kleine meisje drukte James tegen zich aan, fluisterde naar hem dat ze hem niet zomaar meer zou laten gaan, ook al spartelde het beestje een beetje tegen en leek het niet echt blij met zijn pootjes van de grond te zijn. Ze had in boeken een keer een monsterlijk grote versie van James gezien, maar hij was nu al een flinke tijd klein, dus er zouden niet zo snel problemen zijn dacht ze zo. Wat zou Esmira van James vinden? Misschien vond ze hem maar lastig en irritant. Maar dat kon toch niet? Daar was James veel te lief voor en Esmira leek helemaal niet zo'n gemene persoon, die dat soort dingen zou zeggen of denken. Esmira was vast heel lief. Ilya hield het diertje tegen zich aangedrukt en streelde hem, nogal hardhandig omdat ze hem niet kon voelen vanwege haar handschoenen en dus dacht dat ze hem niet aanraakte. Die smetvrees en hypochondrie zouden nog lastig worden, nu ze uit haar afgesloten wereldje ontsnapt was, was dat eigenlijk al zo. Ze wilde geen stoelen aanraken hier zonder handschoenen, ze weigerde dingen met haar blote handen aan te raken; die ene keer bij master Savador was ze zo overstuur geraakt van een gewone stoel dat ze slechts had kunnen huilen tot hij haar op schoot nam. Altijd minder erg dan zo'n stoel, aangezien mensen meer aandacht aan de persoonlijke hygiëne van henzelf besteedden dan van hun meubilair.
'Ja, ze hebben samengewerkt,' antwoordde Esmira. Ilya knikte enthousiast. 'Ja, papa heeft me er wat over verteld! Hij was blij met het werk van jouw papa,' vertelde Ilya, die de kinderlijke manier van praten nog niet had losgelaten. Ze had dan ook geen andere voorbeelden gehad, aangezien haar kindermeisjes ook nooit echt met haar spraken. Ja, bevelen, maar dat was niet de manier waarop je de wereld inging. Dan maar alsof je vast was blijven zitten in je kindertijd. Zoals ze er ook uitzag. Ze kon zich niet herinneren wat haar papa precies allemaal gezegd had, ze was nooit echt geïnteresseerd geweest in dat soort dingen. Wel omdat papa ze vertelde, ze kon hem met van die kinderlijk glimmende oogjes aankijken en elk woord wat hij zei in zich opnemen, maar ze was die woorden even snel weer kwijt. Niet gemeen bedoeld, natuurlijk.
Nu switchte ze naar Tess met praten. Een gigantische adelaar. Met veren waar vast veel stof in zat, maar als het dier van Esmira was, was ze vast wel schoon. En Ilya had haar handschoenen aan, die vanavond in de was gingen omdat ze ze anders morgen niet meer aandurfde. Als ze niet te diep adem haalde en alles, dan moest het toch goed komen? Ze wilde de grote adelaar graag zien, haar nieuwsgierigheid was niet minder vanwege haar hypochondrie. 'Een ei..' herhaalde Ilya, die even naar James keek. Hij was ook een ei geweest wat ze onder een warmtelamp uitgebroed had. Ze had uren en uren bij het ei gezeten zodra het een beetje leven begon te vertonen, net zolang totdat James eruit kwam en ze hem kon gaan vertroetelen. Hij was zo lief! 'Reist jouw papa veel? Dat is leuk! Ik wilde dat ik meekon met mijn papa en mama,' verzuchtte Ilya. 'Wel een lief cadeau,' voegde ze eraan toe. Om James had ze moeten zeuren en zeuren! 'Ik neem een cakeje, met spikkels!' riep ze vrolijk uit, na even nadenkend voor de vitrine gestaan te hebben. 'En water.' De vrouw achter de vitrine keek haar glimlachend aan, die vond haar meestal wel grappig omdat ze toch probeerde bij dingen te komen ondanks haar lengte.
Het mocht? Het mocht? Ze mocht de adelaar zien! Daar zou ze mama over vertellen als die weer eens thuis was, en papa als die aankwam en de bediendes als die het wilde horen en James want James luisterde altijd.. Dat was zo leuk! Ilya keek gelijk veel blijer dan net, gewoon omdat ze het zo'n geweldig vooruitzicht vond. 'Oh! Ik heb er zin in,' vond Ilya. 'Bedankt, Esmira!' Dat was echt zo lief van het meisje. 'Dan moeten we snel eten,' vond ze daarna. Ze liep naar een lege tafel, schoof voorzichtig een stoel achteruit en kwam er met enige moeite op. 'Is hier een goede plek?' Ilya voelde zich steeds spraakzamer worden, steeds minder bedrukt vanwege de nieuwe omgeving, die toch wel erg wennen was. 'Waar is Tess eigenlijk?' vroeg ze zich af, nam een slokje van haar water zodra Esmira ook zat, met hun voedsel. Ze had toch de tijd, dus ze hoefden ook niet álles naar binnen te proppen. Maar wel een beetje.

~Sorry voor de late reactie :c

Ze kon een glimlach niet onderdrukken toen ze zag hoe doel Ilyasviel op James was, dat zag je aan alles. Het deed haar steeds opnieuw denken aan Tess en haar band met de grote adelaar. Ja, ze kon zich precies voorstellen hoe de band tusse het meisje en de alligator was. “Pas je wel op dat je hem niet plat drukt?” grapte ze. Ze gaf Ilyasviel een knipoog en keek toen weer naar James, die een beetje tegensputterde. Toen Ilyasviel wat in zijn oor fluisterde. De glimlach ging over in een klein grijnsje toen Ilyasviel de kleine alligator begon te strelen. Ze was wat hardhandig, waar zij ook wel eens last van gehad had. Dan had ze Tess wel eens een knuffel gegeven waardoor ze haar bijna plat gedrukt had en Tess waarschuwend in haar hand had gebeten. Waar zij dan weer heel verontwaardigd over was geweest, terwijl het eigenlijk gewoon haar eigen schuld was. Het grijnsje verdween wel toen het nog iets hardhandig ging. “Voorzichtig hoor,” zei ze rustig. “Je aait hem misschien ietsje te hard,” ging ze verder. “Tess beet me soms niet hard, maar heel zachtjes. Als waarschuwing dat ik iets te hardhandig was. Alleen dat voelt nog steeds niet echt fijn,” ze glimlachte weer. Het was alleen als waarschuwing bedoeld toen ze dat zei. Ze wou niet dat James Ilyasviel pijn zou doen.
'Ja, papa heeft me er wat over verteld! Hij was blij met het werk van jouw papa,' Ook Esmira knikte. “Ja, dat was wederzijds.” Antwoorde ze. “Alleen op de een of andere manier werkt mijn vader nooit lang met anderen samen, maar bij jou vader duurde het wel wat langer als de andere keren.” Ging ze verder. “En dat is bijzonder,” lachte ze. “Dat betekend dat hij respect voor jou vader had,” even verzonk ze in gedachten. Dat was niet de normaalste zaak van de wereld, heel zeldzaam juist. Ze had haar vader nooit samen met Ilyasviel gezien, maar dat was niet vreemd. Zij had ook nooit mee gemogen, alleen als de mensen bij hun thuis kwamen. Dan moest hij met haar pronken.
Ze schrok op uit haar gedachten toen Ilyasviel om Tess vroeg. 'Een ei..' Ze glimlachte en knikte. “Ja, een groot ei.” Meteen zag ze het wit met groen bespikkelde ei weer voor zich. “Een wit ei met kleine groene spikkels,” ging ze verder. “Welke kleur had het ei van James?” vroeg ze. 'Reist jouw papa veel? Ze knikte. “Ja heel veel. Hij is meer weg dan dat hij thuis is. En de jouwe?” ze keek het meisje aan. Eigenlijk wist ze het antwoord al. Waarschijnlijk had ze bijna net zo’n jeugd als de hare. Dat vond ze heel erg voor haar, want dat was zeker niet de leukste. 'Wel een lief cadeau,' “Ja, dat was het zeker. Waarom hij dat opeens deed weet ik niet, maar hij heeft daarmee wel mijn leven veranderd.”
Ze keek even op toen de vrouw achter de vitrine naar hun toe kwam. Ze knikte haar even vriendelijk toe en pakte toen de dingen waar Ilyasviel om gevraagd had. Ze zette het op het dienblad van Ilyasviel. Ze pakte haar eigen dienblad om er mee naar een tafeltje te lopen toen Ilyasviel opeens enthousiast begon te praten. 'Oh! Ik heb er zin in,' Ze glimlachte naar haar. Ze vond het enthousiasme van haar leuk. 'Bedankt, Esmira!' Ze schudde haar hoofd. “Je hoeft me daar niet voor te bedanken hoor Ilyasviel,” zei ze toen. 'Dan moeten we snel eten,' Ze schoot in de lach. “Tess wacht wel hoor,” Ze ging tegenover Ilyasviel aan de tafel zitten en zette het dienblad voor haar neer. 'Is hier een goede plek?' Ze knikte. “Ja hoor,” zei ze toen. 'Waar is Tess eigenlijk?' Ze nam een hap van haar broodje en keek Ilyasviel weer aan. “Ze is boven op mijn kamer, maar het raam staat wijdt open zoals altijd dus als ik haar roep buiten komt ze ook. Waar wil je haar het liefste ontmoeten?” ze nam nog een hap van haar broodje en keek Ilyasviel afwachtend aan.

Iets te hard aaien? Vragend keek Ilya naar Esmira, toen naar haar handschoen en naar James. 'Oh. Je hebt gelijk,' concludeerde ze, stopte even met aaien en liet James bekomen. Ze wilde niet dat hij bang zou worden van haar aanraking, of iets dergelijks! Stel je voor dat hij weg zou willen duiken en zo.. Nee, zonder James zou de wereld te kaal zijn, te gruwelijk. Niet dat het dier nu echt praatte, of gezellig was. Hij zat daar altijd maar, liet zich oppakken door Ilyasviel en verstopte zich voor andere levende wezens die niet zoals zijn baasje waren. Hij was niet iemand met wie je naar feestjes ging of die met je mee ging winkelen en dan je spullen zou dragen: maar hij was een maatje waarmee je onvoorwaardelijk buiten kon spelen, die nooit geheimen door zou vertellen en die ook niet van je weg zou lopen. Ze had hem al zolang; vanuit het ei had ze hem verzorgd. Hij wist waarschijnlijk ook wel dat ze niet expres zo hard op zijn kopje drukte, maar dat simpelweg uit enthousiasme deed. Zo blij als ze was om hem weer terug te hebben. Tess beet haar, als ze te hard aaide? Ilya keek even naar James, naar de toch al vervaarlijk scherpe tanden die ze niet als 'pas op hij is een vleeseter' interpreteerde, gaf hem een knuffel. Maar nu moest ze toch echt gaan eten.
Esmira's uitleg liet haar ogen lichtjes glimmen met trots, ook al kende ze haar vader helemaal niet zo goed als je een vader moest kennen. Voor haar was het echter nooit anders geweest. Ze wist echt niet wat haar vader deed, het was ook logisch dat je je kind niet mee liet komen. Dat zou alleen maar lastig zijn, vooral omdat Ilya met haar mentaliteit en lengte een beetje onder de tien jaar was blijven steken, zo leek het wel. Zo'n kind vroeg alleen maar om aandacht en dan kon je niet fatsoenlijk onderhandelen. Maar papa gaf haar ook wel eens cadeautjes, net als Esmira. Ook een ei. Maar niet met een reuzenarend, maakte dat wat uit? Haar ei was dus wit geweest, wit met groene spikkels. Zou het op een paddenstoel geleken hebben? 'James ei was meer grijs,' vertelde ze. 'Grijzige stipjes, het was wit maar als je het in het licht hield leek het wel doorzichtig. En dan zag je James een beetje zitten.' Ze had uren naar het ei gestaard, het warm gehouden tussen haar handen, ernaar gekeken en zich afgevraagd hoe ze het ding dat eruit kwam zou gaan noemen, zou vertroetelen en wat voor geweldige tijden ze tegemoet gingen. 'Dankje,' bedankte ze Esmira voor het pakken van haar spullen, omdat zijzelf nooit boven de vitrine uit zou komen. Ja, misschien als ze al lang en breed van school af was; maar wat had je daar dan aan? Esmira begon te vertellen over waar Tess was en vroeg waar ze haar wilde ontmoeten; daar moest Ilya even over nadenken. Als ze naar buiten ging moest ze eerst James afzetten; als ze naar de etage ging kon ze dat gelijk doen. Maar buiten kon de adelaar mooier vliegen.. plus het was warm en mooi en zomers en leuk.. 'Buiten?' vroeg Ilya. Ze wilde Tess wel zien vliegen, vleugels wijd gespreid en vol gratie. Snel nam ze een hap van haar eten en lachte blij naar Esmira. 'Tess moet echt geweldig zijn! Hoe is het om te vliegen?'

Het ei van James was voor haar de belichaming geweest van praktisch ieder ei wat er bestond: ze kon zich niet voorstellen dat zoiets er anders uit kon zien. Ze had dan ook nog nooit een ander ei gezien, alleen als omelet dan. Maar dat vond ze niet tellen want dan was het leven erin al eruit gebraden. Nu ze er zo over nadacht hield ze eigenlijk helemaal niet van eieren, om ze op te eten dan. Het voelde zo gemeen! Esmira vertelde dat ze niet kon zien wat er in haar ei zat. Ilya hield haar hoofd lichtjes schuin, nam een slokje drinken. ’Wil je dan niet weten wat er in zit? Dat lijkt me echt spannend!’ Als ze niet had geweten of er wel écht een James in het ei had gezeten, wat had ze dan moeten doen? Ze had vrij weinig geduld en de concentratiespanne van een kleuter. Je kon van haar onmogelijk verwachten dat zij de lange, lange tijd tot een ei eindelijk uitkwam vol zou houden als ze niet kon zien wat erin zat. Bij James was het al bijna ondragelijk geweest, maar als je het niet zeker wist… Nee, daar wilde ze niet teveel aan denken. Wat een horror moest dat zijn geweest!
Het cakeje was trouwens wel erg lekker en bijna te schattig om op te eten. Ze was blij dat de vrouw achter de vitrine met overheerlijk eten handschoenen droeg, anders had ze het cakeje spontaan uitgespuugd, hoe lief en schattig het ook was. Zou Tess net zo schattig zijn als het cakeje? Dat kon ze zich eigenlijk niet voorstellen, maar dat lag dan ook weer aan haar. Ze kon zich geen vliegende adelaar voorstellen met roze topping en een roosje van marsepein.
Buiten werd gelukkig goedgekeurd, al zweefden daar ook bacteriën in de lucht vergezeld met pollen die haar een lichte hooikoortsallergie hadden bezorgd. Of andersom, maar dat maakte haar niet uit. Het was irritant. Punt. Ilya’s concentratie werd niet snel daarna weer opgezogen door Esmira. Vliegen. Alles vergeten en achter je laten, gewoon even vrij zijn. Dat klonk… Geweldig. Ook wel eng, om je voeten niet meer op de grond te hebben, maar als half van Puffoon afstammende magiër was dat niet zo’n probleem. Wat moest het heerlijk zijn! Esmira’s beschrijving haalde voor haar al allerlei beelden voor de geest, dingen waar ze alleen maar van kon dromen. Op een gevederde rug zitten, gillen en je eigen stem niet horen omdat die meegesleept werd door de wind… Ze was bijna afgedwaald toen Esmira voorstelde om te gaan. In een veel te enthousiaste beweging sprong Ilya op, mepte haar drinken om, was blij dat het blikje leeg was, gooide het weg en schoof het dienblad terug in het daarvoor bedoelde rek. ’Ja! Ik kom eraan!’ Ze was zo benieuwd naar Tess, het dier leek haar geweldig. Op de volgende vraag schudde ze haar hoofd. ’James gaat mee, anders ontsnapt hij toch maar en raak ik hem kwijt,’ legde ze uit, waarna ze voor Esmira uit ging huppelen. ’Naar het grasveld? Of naar het Meer?’ Ze draaide zich tijdens het huppelen om zodat ze het meisje aan kon kijken, maar keek al snel weer voor zich uit. Zin om op haar gezicht te gaan had ze nu ook weer niet bepaald.