---

Wezenlijk had hij geen betere straf in mind dan deze zonder hierbij een eigen bezwaar te krijgen dat het zijn enige respect voor vrouwen tegenging. Het was niet juist om als man een meisje of vrouw te slaan. Geen enkele vorm van lichamelijk geweld was toepasselijk op het andere geslacht. Zulke bestraffingen gebruikte hij dan ook niet, zo'n heer was hij dan weer wel. Niet direct, althans. Het waren meer de geestelijke, meer bijblijvende kastijdingen, want manipuleren - dat was een talent waar hij zich zo'n beetje al zijn hele leven aan vasthaakte. En laten de mentale straffen nu juist de ergste zijn. Niet dat het nu zijn bedoeling was om ze een levenslang trauma te bezorgen. Maar wat ze hem hadden aangedaan was ook niet echt bepaald om vrolijk van te worden. De spot en de afgunst waren permanent gemarkeerd op zijn stoelen, zijn bureau, de muren; eigenlijk gewoon alles waar ze hun handen vuil aan hadden kunnen maken. Alles had hij moeten vervangen, wilde geen sticker of glitterhartje meer zien. In geen tijden had hij zich zo vernederd gevoeld, en vernedering wekte wraak op. Maar de meisjes moesten blij zijn dat hij het nog mild aanpakte in hun geval. De lente was aangebroken, en dat betekende dat hij hun straf buiten plaats zou laten vinden. In het donkere bos, om precies te zijn, dat in dit seizoen haar schimmige en lugubere uitstraling vervangen had voor walgelijk groen en leven en bloei. Gehuld in zijn gebruikelijke zwarte mantel stond Savador aan de rand van het bos te wachten. Zijn hand tegen zijn heup geplaatst en zijn slangachtige ogen nors tot spleetjes geknepen door de stralen zonlicht die tussen de takken van de bomen door op zijn gestalte neer schenen. Hier zou hij wachten op de vier meisjes die erbij waren geweest en mee hadden gedaan aan operatie 'Verklooi Hoofdkantoor binnen drie minuten'. Wiens idee het precies was geweest wist hij niet, maar het maakte ook niet uit. Ze zouden allemaal straf krijgen, al had hij Charlie en Allen een andere straf opgelegd. Savador ademde de lucht zacht via zijn neusgaten uit terwijl hij van been wisselde om zijn gewicht op te laten steunen, zijn blik gevestigd in de richting van het kasteel. Hopend om gauw een bekend gezicht te zien verschijnen, want ze zouden het bezuren als ze het flikten om opzettelijk te laat te komen en hem hier in de misselijkmakende frisse lentelucht te laten wachten.

Zonnestralen tussen de gordijnen door, die in haar ogen prikten, haar langzaamaan wakker lieten worden. Haar vingers raakten de grond, haar arm lag in een zeer ongemakkelijke positie half uit het bed, als het ware geknakt in een hoek van 90 graden omdat haar gewricht niet te zien was, maar ingepakt zat in de deken. Haar haren hingen over de rand van het bed, waar haar hoofd vlakbij lag, naast het totaal in elkaar gestompte kussen. Haar andere arm stak ergens boven haar hoofd uit, half onder het kussen maar totaal niet onder de deken, die ergens halverwege begonnen was met op de grond glijden en alleen nog maar werd tegengehouden doordat het vastzat aan het voeteneinde en aan haar arm. Haar benen staken naar onderen zodat ze in een fantastisch diagonale lijn in haar bed lag. Dit was één van die redenen dat er niemand bij haar in bed moest slapen; ze werden er uitgeschopt zodra ze echt sliep.
Ze knipperde loom met haar ogen, vroeg zich vaag af hoe laat het was en waarom haar wekker nog niet afgegaan was; ze voelde zich namelijk veel te rustig en als dat ding ging had ze een instant ochtendhumeur. En aangezien ze zich nu nog best uitgerust voelde, kon het niet zo zijn dat haar wekker al gerinkeld had. Of ze had hem gisteren uit het raam geknikkerd en vergeten een vervangend iets neer te zetten. Wren probeerde haar arm te bewegen, maar die zat zo verslingerd in de deken dat het nogal tegenviel hem ook maar heen en weer te slingeren. Haar andere arm voelde als een homp dood vlees, plat en levenloos gedrukt door het kussen. Dit ging echt niet werken. Met veel moeite worstelde ze haar beide armen los, plaatste er een naast zich en probeerde zich omhoog te werken. Al geeuwend wreef ze even in haar ogen, probeerde haar slaaphoofd wat wakkerder te maken. Na heftig knipperen werd eindelijk het beeld van haar klok scherp, kon ze zien hoe laat het was. 'WAT!' Ze had zich verslapen!
Wren wilde overeind komen, zette een hand achter zich neer terwijl ze omhoog kwam, vergat dat ze daardoor over de rand ging en donderde achterover van haar bed af, verdween totaal uit het zicht achter de rand van haar bed. De deken werd in één keer meegerukt, dwarrelde onschuldig over haar nu pijnlijke ledematen heen. Zo snel ze kon rukte Wren de deken van zich af, dumpte die op het bed en haastte zich naar de badkamer waar ze zich zo snel mogelijk klaar begon te maken. Aankleden, haar doen; ze had vandaag echt niet te laat willen komen maar toch! Toch kreeg ze het weer voor elkaar. Een paar mensen keken haar vreemd aan, vroegen zich af welke les ze in 's hemelsnaam zou missen die haar zo wakker en actief kreeg op de vroege ochtend. Maar les had ze niet; ze had straf.
Natuurlijk had ze de afstand naar het bos weer verkeerd ingeschat, was de bel voor het eerste uur al gegaan en gaf ze het op om gehaast te rennen. In plaats daarvan ging ze snelwandelen, door de lente-achtige landschappen die overal op begonnen te komen. Pff, hoe kreeg ze het voor elkaar om te laat te komen voor haar straf? Het enige van waardering wat ze kreeg voor haar werk. Oké, deze keer was het niet háár idee geweest maar ze had er met evenveel liefde aan meegewerkt. Nina zou ze daar wel zien, als de twee op elkaar zouden wachten kwamen ze nooit aan. De gewoonte zich te verslapen zat er bij Wren namelijk diep, veel te diep in. Eillish en dat andere blauwharige kind? Konden haar niet zoveel schelen, die maakten hun eigen keuzes maar. Maar zij wilde dit voor geen goud missen.
Ze was niet eens zoveel te laat! 'Goedemorgen, Master!' gilde Wren enthousiast vanaf een afstandje, zodra ze de man zag staan en zeker wist dat hij haar prachtige stem moest kunnen horen. Het was eigenlijk erg dat ze voor dit soort dingen op tijd wilde komen, maar het gewoon niet bleek te kunnen. Ach ja, de buitenlucht zou nog wel een beetje gezond kunnen zijn voor allerliefste Saffie; al kon hij er misschien niet meer tegen na het zolang niet meer ingeademd te hebben. Misschien viel hij halverwege ergens wel neer. Ja, zou dat geen mooi iets zijn? Dan kon haar dag niet meer stuk. Zo, ze was er. Niet eens meer dan vijf minuten te laat. Oké, meer. Maar minder dan tien, daar durfde ze gif op in te nemen! Het was al een goed teken dat hij geen emmer bij had, dat wilde in ieder geval zeggen dat er nog geen Cassiaans IJswater op haar hoofd stond te wachten.

---

Geïrriteerd richtte hij zijn blik in de verte, op het netjes onderhouden pad met kinderhoofdjes dat de overgang vormde tussen het kasteel en het buitenterrein. Het was al over tijd, en daar was hij absoluut niet tevreden over. De meisjes hadden het al flink bonje gemaakt. En op een afspraak om je straf af te handelen kwam je gewoon niet te laat. Bij Medusa, het was warm. Zijn bleke hand streek over de warme donkere stof naar boven om met een wijsvinger zuchtend langs de nauw omsluitende kraag van zijn onderste laag kleding te gaan. Het had het meeste weg van een strak bovenstuk van een uniform, zwart met een hoge kraag op keelhoogte en met knopen die van onder tot boven netjes waren dichtgeknoopt. Eronder droeg hij nog een wit overhemd, dus ja; het was warm. Afzichtelijk seizoen. En afzichtelijk warm weer waarin hij gedoemd was te wachten omdat vier van zijn leerlingen niet de behoefte leken te hebben om op tijd te komen. Very blatant, really. Het bewees hun ontucht weer des te meer, maar enfin. Zo strict als hij was plakte hij er met plezier dan nog een kwartiertje aan vast. Moesten ze maar de discipline prikkelen om op tijd te komen. Diep gefronsd liet Savador een hand in de zak van zijn mantel glijden om er zijn persoonlijke ouderwetse, maar traditionele zakhorloge uit te halen. Puur zilver en van Shadraans origine, met de antieke wijzerplaat die de cijfers in Romeins weergaf en tot in detail versierde wijzertjes. Er hing een lange ketting aan die hij half in zijn zak liet, want het was te warm om meer inspanning te moeten tonen dan nodig was en zijn energie te verspillen aan nutteloze handelingen. Niet dat hij dat niet ging doen zodra de vier meisjes zich hier bij hem hadden verzameld en hij met ze mee zou moeten, het bos in. Verveeld wierp hij een blik op het zakhorloge, zich nog dieper ergerend over het feit dat ze enig respect voor hem hadden om iemand die volbloed Shadraan was in de volle zon te laten wachten. Maar het was niet zijn intentie om zich vandaag eindeloos te gaan irriteren aan het onstuimige gedrag van de rebellen wiens straf hij vandaag af moest handelen, zeker niet. Daar zouden ze zich alleen maar mee amuseren, ongetwijfeld. Vooral die kat van een Nina en dat Wrenkind, die eindeloos veel lol hadden bij het belachelijk maken van hem of zijn interesses. Wijn was de meest smaakvolle drank die er bestond en slangen waren uitzonderlijk bijzondere dieren, domme kinderen dat ze waren. 'Goedemorgen, Master!' Het plotselinge enthousiaste gegil schalde zelfs van een afstand al in zijn oren, en het verblijdde zijn geest niet bepaald. Chagrijnig klapte Savador de deksel van het zakhorloge weer dicht en keek al net zo ongezind op. Ja hoor, als hij het niet dacht. Het opgelaten bewegende blauw in de verte kwam al snel genaderd, Wren in haar volle glorie vertonend. En hoe dichter ze bij kwam met al haar luchtige vrolijke blauwigheid, hoe zuurder zijn bleke gezicht werd.
'Stil!' snauwde hij verbitterd. Benauwende warme temperaturen + uitbundige vrolijkheid = 100% nono. In zijn geval. 'Ik zou het zéér waarderen als je me op een normale manier begroette!' Blegh, Maráz wist hem altijd zover te krijgen om hem meteen uit zijn slof te doen laten schieten. Stom kind. Terwijl hij de lucht langzaam inademde alsof hij zich op die manier nieuwe moed wilde bijbrengen, streek Savador zijn lange donkere lokken uit zijn gezicht en liet zijn adem vervolgens weer ontsnappen. Rustig blijven. Hij moest zich niet onnodig druk gaan maken. Zich niet weer keer op keer laten ondersneeuwen door die ondoordachte acties van haatdragende tirannen. Hij was volwassen, ervaren en wijzer. In een langzame beweging stopte hij het zakhorloge weer terug in de zak van zijn mantel en richtte zich toen met een vergenoegd klein glimlachje op Wren - eentje die al zijn spot en hooghartigheid toonde. 'Vandaag kun je doen en zeggen op basis van je zwakzinnige mentaliteit wat je wil, Maráz. Maar laat me je met alle genoegen mededelen dat ik en je moeder zeer binnenkort een klein afspraakje gepland hebben staan, en mocht ik er uiteindelijk in slagen als je stiefvader te figureren, dan zou ik me - als ik jou was - maar heel snel een andere tournure aannemen.' Het hoefde niet eens waar te zijn wat hij zei - maar alles om het kind zo veel mogelijk dwars te liggen. Dat deden ze bij hem immers ook. 'Je wilt toch immers niet dat je arme moederlief te lijden zou vallen onder je gedrag, wel dan?' Zoetjes glimlachte hij haar toe, alsof zijn woorden van zojuist niet totaal bedrenkt waren met spot en nijd. Het was de hoogste tijd dat ze eindelijk besefte wie hier de meester was.

- Thankyou :'D
En geen dank hur.
Lols, het is eigenlijk best mean wat Saf doet

Lente, warmte, het was nooit haar favoriete seizoen of weer geweest. Ze had liever de zomer met een zinderende zon, of de winter met krakend ijs en vrieskou. Niets ertussen in, geen halfhartige lenteregens of afdwarrelende blaadjes. Het moest maar helemaal zijn, anders niet. Dat was haar hele attitude eigenlijk, zo ging zij door het leven. Ze schopte tegen alles waar ze op dat moment tegenaan wilde schoppen en dacht geen moment na over de consequenties. Al met al kon het haar ook vrij weinig schelen wat er gebeurde, zolang zij er maar niet teveel schade aan leed. De huid van iemand anders redden zou nooit in haar opkomen, misschien bij Nina dan, aangezien die haar ook gered had. Ja, voor Nina zou ze wel een uitzondering maken, ze was ten eerste haar vriendin en had ten tweede nog wat tegoed. Maar voor anderen? Nee. Zelfs als ze het al zou overwegen, zou ze het afschrijven. Het was gewoon niet haar ding. En wat was er nu beter aan om straf met je tweeën te krijgen? Dat was leuk, wilde je zeggen. Gedeelde smart was echt geen halve smart, het ging juist keer twee.
Nu ze het toch over pijn had, haar kont en rug deden nog steeds zeer van die nogal ongelukkige val van vanochtend. Echt, no kidding; ze ging er serieus blauwe plekken aan over houden. Het was nu niet zo dat ze op een zacht tapijt gevallen was. Ergens had ze nog geluk dat ze niet met haar hoofd tegen de muur of een kastje geknald was, dan was ze helemaal te laat geweest voor haar straf. Nu viel het nog wel mee. Ach ja, hem laten wachten was eigenlijk ook niet zo’n probleem. Voor haar, dan. Ze kon vanaf hier al zien dat Savador diepzwarte kleding aanhad; veel plezier met stikken in je eigen zweet. Zwart absorbeerde zonlicht als geen andere kleur, daar had zij wel wat ervaring mee. Hij waarschijnlijk nog meer, en vandaag was weer een dag om aan de memoires toe te voegen, want de zon scheen heerlijk fel voor een lentedag.
Haar enthousiaste begroeting werd op een gewenste manier in ontvangst genomen, zodra ze aangekomen was waar haar woorden allang doorgeresoneerd waren, kon ze zien dat zijn gezichtsuitdrukking mooi aangepast was aan haar aanwezigheid. Vol walging. Mooi, ze hielden nog steeds evenveel van elkaar. Wren zwiepte haar haren snel naar achteren, zodat ze niet haar zicht zouden belemmeren. Als ze iets niet kon hebben nu. Oh, ze had gelijk een verbod om te praten binnen. Bingo! Ging al lekker zo, misschien kreeg ze wel een combo als ze zo doorging. Haar brede glimlach bleef gehandhaafd, al had ze net zo goed kunnen kijken alsof ze ging overgeven als ze hem zag. Hing af van haar humeur op het betreffende moment. Op een normale manier begroeten? Maar… dit was toch heel normaal geweest, puh. ’Maar natuuuurlijk, Master!’ antwoordde ze even uitbundig, gebruik makend van het moment om een paar lettergrepen onnodig lang te rekken als was ze bezig met een Gregoriaans gezang. De ‘A’ van de ‘Ave Maria’ duurde ook al meer dan een minuut, had ze ooit ergens gehoord.
Hé, waar kwam die glimlach ineens vandaan? Het was niet de bedoeling dat hij blij was. Pff, echt niet! Hoe kwam je daar nu weer bij. Wren bleef glimlachen omdat een plots veranderde uitdrukking teveel op zou vallen, tot zijn woorden echt tot haar doordrongen. Wait, what?! Zwakzinnige mentaliteit? Hij en mijn moeder? Een afspraakje?! Bijna alles wat hij zei was op de een of andere manier provocerend, walging-opwekkend of gewoon vies. Stiefvader, het idee alleen al. Zoiets als stiefvader. Echt, dat was het meest walgelijke idee dat ze ooit gehoord had, gewoon…. Ze had er niet eens genoeg woorden voor, gatverdamme. Nooit, maar dan ook nooit! Als ze al een reden had gehad om crimineel te worden en een moord te plegen, dan was dit het helemaal. In een seconde was haar glimlach verdwenen, had ze een verbaasde uitdrukking waar evenwel sarcasme vanaf straalde door de opgetrokken wenkbrauw. Blegh, die zoete glimlach van hem er ook bij.
Ergens was het niet leuk dat hij niet direct toegaf aan haar gedrag en eigenlijk een soort van terugvocht. Dat verpestte alles niet of zo, maar het irriteerde haar. Maakte dat zij nog irritanter wilde gaan doen. En hoe moest ze hier nu weer op reageren? Hij had ooit zoiets gezegd, een tijd geleden, die keer dat ze hem door het zand had laten ploegen met geen enkele goede reden of wat ook, behalve als haat een legitieme reden was. Dat antwoord kon ze dus ook niet meer gebruiken. Maar. Oké. Savador als haar stiefvader. Trouwens, op date met haar moeder. Zeer zeker niet! Hij was echt niet het type van haar moeder, dat zag ze zo ook wel. Al vertrouwde haar moeder de man, ze had nooit ook maar iets van affectie laten blijven. Wrens verontwaardigde uitdrukking bleef dan ook niet lang; langzaam begonnen haar mondhoeken een beetje te trillen, net als wanneer je ging huilen. Het volgende moment barstte er een lach over haar lippen, moest ze haar ogen zelfs een beetje sluiten om te voorkomen dat er direct tranen van het lachen uit begonnen te stromen. Ze wiste er een paar van haar wangen, gelukkig huilde ze niet snel veel. ’U? U mijn stiefvader?’ kreeg ze uit haar keel, bleef lachen. ’Dat is het meest belachelijke idee oooooit,’ kon ze nog erachter voegen, hoewel het laatste woord gerekt werd omdat ze haar lachen niet helemaal in kon houden. Ze moest zich nog inhouden om hem niet spontaan en medelevend op zijn schouder te kloppen, daar kon ze toch niet goed bij. Zou hij vast niet waarderen en dan moest zij weer terug om haar handen te wassen. Wren sloeg haar armen kort om haar middel, tegen de pijn in haar spieren vanwege het lachen. God, had hij nu echt zoiets moeten zeggen? Uiteindelijk kalmeerde ze weer een beetje, kon weer rechtop staan – goh, het lengteverschil weer wat gecompenseerd – en keek even om zich heen, probeerde de naschokken van het lachen te negeren. ’Waar zijn die andere kinderen trouwens, Master?’ merkte ze op. Van Nina kon ze zich nog wel voorstellen dat die zich vrolijk zou verslapen, maar de andere twee? Dat hadden van de diehard nerds geleken, en nu waren ze er ineens niet. Curious, very curious.

---

Hoe bevredigend het wel weer niet was om allerliefste Maráz uit de verte aan te zien komen sloffen. Well, the sooner the better. Hoewel hij zich ook kostelijk kon vermaken met de aanwezigheid van dames om zich heen, kon dit maar beter snel gebeurd zijn. De twee ergste kinderen op zijn school die hij zich maar voor kon stellen, twee anderen die hij niet bepaald goed kende maar als rasechte meelopertjes aanschouwde. Zo leuk gezelschap ging dit waarschijnlijk niet echt worden. Hij had nog een volle fles wijn op hem in zijn kantoor wachten die er naar snakte om met een lancerende kurk open te poppen. Dat mens van een Uda wachtte tot zijn grootste irritatie ook met smacht op hem, maar daar had hij zijn ontruimde kast met driedubbel slot voor. Nee, dat zou hij toch niet doen. Minstens haar een paar minuutjes in de badkamer forceren en de deur op slot draaien, gewoon omdat ze ergerlijk was en de overdreven uitbundige liefde niet wederzijds was. Niet bepaald. Maar het irritatiegehalte kon nooit peilen aan dat van Maráz, want bij Medusa; ze stond nog amper voor zijn neus of hij had nu al last van haar. Omdat ze voor zijn neus stond en leefde en ademde en onterecht een persoonlijkheid was. Hij kon wel huilen als hij zulke tieners rond zag lopen, zo achteloos over de toekomst en hun prestaties. Nee, zeg. Ze moest nu niet zo ongelofelijk irritant gaan doen. Daar had hij echt geen zin in met haar driestige spot. Alsof hij zo vrolijk zou moeten zijn om haar weer eens te kunnen zien. Alsof ze serieus ging verwachten dat hij al net zo spontaan terug ging reageren. 'Maar natuuuurlijk, Master!' Savador perste zijn smalle lippen zuurtjes op elkaar. Nog even inhouden en je trump card spelen. Voor zo goed het als trump card door kon gaan. Zo snugger vond hij de snotmeid niet, dus vond hij - hooghartig als hij was - dat al zijn zetten kleine trump kaartjes waren. En kennelijk legde hij met zijn opmerking uit het niets Wren het zwijgen op, want ook die misselijkmakende glimlach op haar smoelwerk verdween op slag als sneeuw voor de zon. Ach, getroffen door de verbouwerering - wat snoezig nou. Nu had ze het niet zo dik met haar grote groffe woordjes. 'Wat is dat wat ik hoor?' stelde hij de retorische vraag quasi-verrast in het algemeen. Hij legde in alle spot een hand achter zijn oor. 'Een oorverdovende stilte?' Zijn mondhoeken krulden om tot een grijns van oor tot oor. 'Ach, trek het je niet aan, Maráz - ik zou ook niet beter weten met een mentaliteit ter grootte van je zelfwaarde. Spijtig genoeg mag die ook niet al te groot zijn.' Voldaan met zichzelf en zijn reactie, draaide Savador al glimlachend zijn lichaam schoentappend in de richting van het kasteel. Puur in zijn nopjes.
O Lord, iemand moest hem toch echt nodig eens gaan vertellen waarom het zo eenvoudig was om mensen het zwijgen op te doen leggen. HmHmmHmm hij kon nu net zo goed blij gaan neuriën. Misschien moest hij ook nog even arrogant met een hand door zijn haar, was het plaatje compleet. Maar zo overdreven laatdunkend was hij ook weer niet, dus liet hij dat maar achterwege. Blijig had hij zijn ogen half gesloten. Deels door het felle zonlicht dat recht in zijn gezicht scheen en deels uit zijn oneindige genoegen. Maar nu was de beurt aan hem om zijn onmenselijk brede grijns van zijn gezicht te laten vegen en alle gevoelens van tevredenheid weg te laten glippen. Met een ruk draaide Savador zijn hoofd naar haar toe toen Wren vanuit het niets uitbarstte in een luid gelach. 'U?' stootte ze tussen haar lachen door uit. 'U mijn stiefvader?' Verbluft bleef hij haar aanstaren, om zijn bleke gezicht vervolgens te laten ontplooien in een overduidelijk ontevreden en gefrustreerd gezicht. 'Dat is het meest belachelijke idee oooooit!' En daar ging madame weer. Hij kon niet veel anders doen dan met een zwaar grumpy face toe te kijken hoe iemand onbedoeld de slappe lach kreeg door één van zijn opmerkingen. Uiteindelijk werden zijn lippen weer flink op elkaar geperst alsof hij in een zure citroen beet en wendde met een grommerig gemompel zijn gezicht af dat sterk leek op '..fijn dat ik je minstens nog enig plezier kan gunnen' en 'wacht maar tot ik en je moeder onze affaire verdiepen'. Hij draaide zich nog extra een paar graden van het kind af om uiteindelijk met over elkaar geslagen armen richting het bos te staan en bokkig langs de bomen te turen. Laatmaar. Humeur weer verpest. Thank you. 'Waar zijn die andere kinderen trouwens, Master?' Alsof er niets gebeurd was en alsof ze verwachtte dat hij de moeite nam om er daadwerkelijk ook een kalm antwoord op te geven. 'Doodt mijn hersencellen niet met je onnozele vragen,' reageerde hij heethoofdig zonder zich hierbij naar Wren om te draaien. Want nu was hij wel pissed off. 'Dat is jouw onderbegaafde soort, dus dat behoor jij beter te weten dan ik. En nu houd je je mond tot ik weer zeg dat je mag spreken, en niet eerder!' Hij had echt geen zin meer in Wren en de gang. Straks kwam Nina ook weer en was het helemaal bonje met die twee. Faq Safs life.

- Ik denk dat ik even wacht met reageren nu voor de andere mensjes n_n

SAWREY GUYS.... ik had tentamenweek en die shizzel..

Nina rekte zich uit. Het was lente, dus wat kon er nog mis gaan. Helemaal niks. Tussen haar en Mitsu ging het ook heerlijk. Die dagen waren heerlijk geweest, Nina kon er immers ook niks aan doen dat ze jaloers kon zijn.. Ze wilde hem gewoon niet kwijt. En nu leek niks meer kapot te gaan. Ze had haar wekker gezet. Waarvoor wist ze niet zo heel goed, ochtend humeurtje misschien, daardoor vergat ze wel eens dingen. Maar het zou heerlijk weer worden vandaag, dus vroeg uit de veren, dan kon ze genoeg doen. Een luide geeuw kwam uit haar mond terwijl ze uitgebreid gaapte. Ze zuchtte en liet zich nog eens achterover vallen op haar bed. Haar voeten staken net een stukje onder de dekens uit en Nina wiebelde vrolijk met haar vers, gisteravond gelakte teken. In verschillende vrolijke lente kleuren waren ze gelakt. Haar nagels aan haar vingers hadden ook weer een nieuw laagje gehad en zagen er ook weer super uit. Ze sloeg de dekens van zich af en trippelde vervolgens naar de badkamer. Deed de douche aan en liet het warme water over haar heen stromen. Ze had muziek op gezet en stond mee te dansen en te zingen onder de douche. Dit was nog eens heerlijk wakker worden. Na een ruime heerlijk douche wikkelde ze zich in een handdoek en begon met haar make up.. Een routine die niet zal veranderen maar niet het kortste was. Na een poosje klooien was het eerste puntje klaar en begon ze met haar outfit. Het zou vandaag een mooie lente dag worden, dus trok Nina een rokje aan, niet te kort maar ook niet langer dan haar knieën, een panty om toch nog een beetje bedekking te hebben en een simpel topje met een blouse. Haar voeten gestoken in een van de killer heels waar Nina wel vaker bekend om stond. De sleehak was weer vrij hoog. Haar tenen kwamen net uit het gaatje aan de voorkant van de schoen. Nina liep op haar gemakkie door naar de huiskamer om even verder wakker te worden. De minuten gingen voorbij.. Langzaam. En ergens wist Nina dat ze iets vergat..
Nina's blik viel op de klok. De tijd die tien minuten geleden was bracht haar op iets. Ze had een afspraak staan. Nina begon te vloeken. Verdomd, hoe had ze dit kunnen vergeten. Daarvoor was die wekker.. Ze had niet eens 5 minuten gezeten en nog niet eens ontbeten. Ze hobbelde naar het keukentje en wist er een broodje van iemand zijn bord te jatten.. Propte die half in haar mond, verontschuldigde zich, als je haar ook al kon verstaan. Ze hobbelde met een behoorlijke vaart door de school heen, trap af, links, rechts, trap af, rechtdoor, rechts en nog eens rechts, links en zo haastte ze door de school. Uiteindelijk kwam ze bij de in en uitgang uit en keek ze in de zon die al redelijk scheen. Ze zette een grote zonnebril op die ze nog mee had kunnen pikken en als Diva herself liep ze in een dood kalme pas verder richting het bos. Ja daar moest ze zijn. De afspraak met Pedovador. Vanwege het 'Valentijns akkefietje'. Alleen de gedachten zelf al maakte haar weer lachen en zorgde voor een grijns op haar gezicht. Nina zag de twee gedaantes al opdoemen aan de rand van het bos. Pedovador en Wren, Haar lieve vriendin, die ze echt in geen goud meer wilde missen. 'Doodt mijn hersencellen niet met je onnozele vragen,' Hoorde Nina de man in het zwart al zeggen. Zijn naam zou ze sowieso niet meer in haar mond nemen. Nooit niet meer. 'Dat is jouw onderbegaafde soort, dus dat behoor jij beter te weten dan ik. En nu houd je je mond tot ik weer zeg dat je mag spreken, en niet eerder!' Nina's grijns werd wat breder. De zon die zorgde dat ze weer zichzelf kon voelen in haar kleren en stijl was een. De zon die vandaag zo heerlijk scheen was 2.. En het feit dat Wren de man in het zwart al geïrriteerd had gekregen was 3. Drie perfecte redenen voor een grijns.
"Morgen Master." Nina's stem was vrij duidelijk in deze morgen. "O, Master, het zijn niet onze vragen die uw hersencellen doden.." Ze ging naast Wren staan. "En onderbegaafd zijn we niet.. Anders hadden we zeker niet hier op school gezeten.." Ze keek de man die ze werkelijk haatte in zijn ogen, hoewel hij ze hare niet kon zien door de enorme glazen die leunde op haar neus. "Fijne nachtrust gehad Master?" Haar glimlachje stond vast op haar gezicht. Ze sloeg een arm om Wren haar schouder heen. Dit was heerlijk toch..

Ha. Ha ha. De humor die die man had, ze kon er gewoon niet bij met haar verstand. Gelukkig was haar stralende humor er nog om zijn dag op te knappen! Maar zijn humeur was ook gelijk weer zo geweldig dat het haar dag verpestte, echt. Hoe kon hij nu van die smakeloze grappen maken? Probeerde zij het peil van de humor eens op te krikken, maar nee hoor. Waar ze eerst met een walgelijk grote grijns had gestaan, was nu een ontzette uitdrukking. Alles in haar hoofd was er op gericht om te overwegen of wat hij zei waarheid kon zijn, of hij echt met haar moeder had aangepapt, enkel en alleen om haar het leven zuur te maken. Ergens zag ze het hem doen maar… Nee. Ze geloofde het niet. Daar kwam ze te laat achter om nog te doen alsof ze niet ontredderd was geweest, maar de slag die ze terug maakte was minstens evenveel de moeite waard. Een oorverdovende stilte, ha ha. LOL hoor! Wrens gezicht ging van ontzet naar geïrriteerd naar dezelfde walgelijke lach als eerst. Een mentaliteit ter grote van haar zelfwaarde. Daar zat hij er een beetje naast; haar gevoel voor eigenwaarde, haar ego; het was te groot. Het blies zichzelf alleen maar meer en meer op, hoe kleiner zijn glimlach werd. Jammer dat die nu juist groter werd. Walgelijke, walgelijke man. Ze haatte hem echt en dat mocht hij weten. Hij breder haar glimlach, hoe meer dat blijkbaar duidelijk werd. De paradox. Ze wist eigenlijk niet eens meer waarom het zo mis was gelopen tussen hen, dat had haar korte termijngeheugen bijna meteen verworpen leek het. Maar alsof het haar wat uitmaakte. Het enige wat telde was dat hij een vijand was die ze het leven zo zuur mogelijk moest maken. Dat zou ze doen ook, met alles wat ze kon. Alle vuile trucjes, alle hulp die ze kreeg was meegenomen. Jammer dat ze er nu alleen voorstond…
PAYBACK. Dikke payback. Dat was het enige waar ze aan kon denken toen ze zijn gezicht zag, die zure kop die hij trok. Hoe hij zijn lippen op elkaar perste en overduidelijk even niets terug had om haar regelrechte aanval op zijn woorden, zijn trots. Hoe hij er niets mee kon. Ha. Net goed. Nu was het haar beurt weer. Dit was net een spelletje van kat en muis, waarin de rollen zich continu omdraaide. De kat wist niet meer of hij nu klauwen had of slechts veel te kleine pootjes; de muis zou zijn soortgenoten nog bijna opeten. In dit spel ging het er niet om wie welke rol had, maar wie het hardste kon slaan. En momenteel stonden ze op 1-1.
Ze doodde zijn hersencellen graag, maar ze besloot nu toch maar even stil te zijn. Hem voor een deel terug te krijgen in die comfortzone en later weer een poging doen om hem er nog harder uit te schoppen. Onderbegaafde soort? Nou ja zeg! Pff. Taalgebruik van volwassenen, zoveel beter dan dat van die onbeschaafde jeugd. Ze was hem eigenlijk nu al weer zat, hoe leuk ze het ook vond om hem te pesten. Ze had back up nodig. Nu. ‘Morgen Master!’ Oh, hoe kon de redding komen als je erom smeekte. Wren draaide zich om, lachte blij naar haar vriendin. Ze snapte niet hoe Savador het maar bleef doen, hen met z’n tweeën straf geven. Maar ja, zij had er geen problemen mee. Hoe meer hoe beter. Nina was geweldig, ze zag er trouwens ook weer eens goed uit. Die meid besteedde ongeveer tien keer zoveel aandacht aan haar kleding als Wren, die alleen maar lette op haar kapsel – want als het blauw was, viel het op de een of andere manier bij mensen veel meer op als een bad hairday – en keek of haar kleding niet te erg vloekte. Het meisje had een dikke zonnebril op en sloeg een arm om de schouders van Wren. Hakken, nu was ze nog groter, maar daar was Wren al genoeg aan gewend. Ze zou er geen probleem meer van maken, sloeg een arm om Nina’s schouders. ’Mooi gezegd. En goedemorgen! Waarom was je zo laat?’ vroeg Wren plagend. ’Maar gelukkig ben je er! Want je kan je echt niet verslapen met zulk weer.’ En met zo’n afspraak, zweefde er nog in het niets achteraan. In woorden die ze niet hoefde te spreken.
’Jij hebt toch ook wel zin in vandaag,’ vroeg Wren vrolijk, als ze niet tegen Saf mocht praten, praatte ze wel tegen Nina. ’En ik heb die andere twee eigenlijk helemaal niet gezien, beetje jammer. Trouwens..’ Ze stopte even om adem te halen, om daarna weer een heel verhaal los te laten op Nina. Geez, ze had zoveel zin om met haar vriendin over allerlei onnodige dingen te praten! Want ze had haar toch al een tijdje niet meer gezien.

~Epic nieuw setje Christa! :3 Lief deze faceclaim<3 En Yay, u bent er! : D

---

Eigenlijk had hij zijn eigen gevoel voor humor vandaag de dag wel aardig gevonden. Gewoon, weer iets nieuws in zijn uitgemolken oudheid, zoals vrijwel iedere leerling op die manier naar hem keek. En in het geheim zou hij werkelijk ook een kleine affaire met mevrouw Maráz aangaan als hij er de kans voor kreeg, puur om Wren in een onophoudelijke sessie op stang te jagen. Haar lieve moedertje had immers altijd vrij onder de indruk van zijn charmes geleken, zoveel anders als de vrouw dan haar dochter was. Althans, zo leek het. Wellicht lag het bij de volwassen leeftijd of de verantwoordelijkheid die de vrouw als moeder op haar had genomen, maar in tegenstelling tot die regelrechte ramp van een Wren beschikte zij wel over enige beschaving. Het zou toch priceless zijn om in het geheim iets met haar moeder af te spreken, in de vakantie bijvoorbeeld - en dat hij gezellig bij haar thuis op de bank zou zitten op het moment dat Wren binnentreedt en het volgens haar zwaar ongepaste tafereel tot haar grootste verontwaardiging moest aanschouwen. Dat zou beslist heerlijk zijn om mee te maken. Heer-lijk. Geen ontkennen aan. Wellicht moest hij zijn slag maar meteen slaan bij het eerstvolgende oudergesprek, had hij meteen de gelegenheid om Maráz voor deze ontucht terug te pakken. Mevrouw zou hem, een volwassen zelfstandige man, ongetwijfeld toch wel eerder geloven dan haar opstandige dochter, een puberale herrieschopper waarvan hij niet zou opkijken dat het zo mocht zijn dat ze stiekem geld uit haar moeders portemonnee viste. Daarbij kon hij zich zo als gentleman opstellen dat menig vrouw zich aangetrokken tot hem voelde, want eigenlijk zag hij er nog gewoon vrij goed uit voor zijn leeftijd. Een getal dat er op zulke momenten niet veel aan toedeed, of dat hij simpelweg verzweeg, want daarna was het enkel de kunst om diezelfde vrouwen om zijn vinger te wikkelen. En luidde uiteraard de vraag hoe Wrens moeder daarin was. Als een falende acteur die een boosaardige slechterik neer wilde zetten, stond hij al diep in gedachten verzonken zijn vingertoppen bedenkelijk tegen elkaar aan te tikken en opties te overzien. Meer een reactie uit een ticje, maar laat Savador zoiets doen en hij oogde als vanzelf al als een vicious villain, the ultimate badass. Eigenlijk ontbrak alleen het binnensmondse muahaha - maar hij was een volwassen, serieuze man op leeftijd, met volwassen, serieuze gedachtes, dus deed hij daar niet aan. Van Wren af gekeerd zodat ze mooi tegen zijn rug mocht aankijken, en de overspoeling van vernedering door haar laatste zet ergerlijk negerend. 'Morgen Master,' klonk er een heldere stem over het schoolterrein in de vroege morgen. Oh gadverdamme, nee. Met zijn vingertoppen nog fijntjes tegen elkaar gedrukt draaide hij zijn lichaam nors een stuk opzij en staarde haar met dezelfde uitdrukking als een grimmige bulldog aan. Bah. Nina die hem verachtte, die hem net zoveel waard vond als pinguïnkeutels. Nina die goede dikke vriendjes was met haar beste vriendinnetje Wren. Bah bah bah. Alsof het niet allemaal even erger kon liet Maráz direct haar gebleken enthousiasme op Nina los, jezus. 'O, Master, het zijn niet onze vragen die uw hersencellen doden..,' begon het kind direct met haar hoge gezever terwijl ze naast Wren ging staan. 'En onderbegaafd zijn we niet.. Anders hadden we zeker niet hier op school gezeten..'
'Je weet dat die brillen verboden zijn?' viel hij meteen in zijn oude gewoonte van humeurig gezeur, Nina's onbelangrijke woorden negerend. Chagrijnig staarde Savador in de bruinige glazen van de zonnebril op haar neus, en ergens ergerde hij zich er ontzettend aan dat hij haar niet recht in de ogen kon kijken. Zijn blik gleed even over haar heen, minachtend, maar ook met de blijk dat hij de kans nam om haar te bekijken. Geen blote delen vandaag? Goh, dat viel nog mee. Zelfs een panty onder haar rok, zozo. Zoals gewoonlijk droeg ze weer die afzichtelijke puntachtige vrouwdingen, met hakken zo hoog en zo spits dat hij blij was die niet in zijn kruis te hebben gekregen. Dan zou hij er nu nog last van hebben gehad. Maar bij Medusa, wat moest hij hier nu weer van vinden? Zijn blik bleef afkeurend hangen op haar vrolijk gelakte teennagels die onschuldig bij de punt van haar schoendingen uitstaken. Ook de nagels aan haar vingers hadden een afzichtelijk kleur gekregen. Iemand had iets te wild gedaan met de vingerverf. Hij wist bar weinig over mode en fashion en wat in was en wat niet. Maar voor zover hij wist werd er geen verkleed bal georganiseerd in Oak's Field. Wat moest ze überhaupt voorstellen, een lenteregenboog? Verschrikkelijk. 'Fijne nachtrust gehad Master?' werd hem een vraag gesteld tussen Wrens hoofdpijnbezorgende gekwetter door. Hij richtte zich opnieuw tot het kind om weer een trek uit ergernis over zijn bleke gelaat te laten schieten bij het zien van die belachelijk grote bril. 'Nee!' luidde zijn botte antwoord. For God's sake, natuurlijk niet. Het was niet meer dan logisch. Hij zat opgescheept met een schaterlachend mokkel waar hij niet eens van hield, moest zijn kroost vermaken en werkte zijn achterste eraf terwijl hij leed aan depressies en minderwaardigheidscomplexen en een dikke wijnverslaving. Nee hoor, hij sliep zo vredig als een kuikentje. God. De twee raakten druk aan de praat als opgewonden kalkoenen. Bokkig draaide Savador zich van hen af om in een langzame beweging zijn armen over elkaar te slaan en het woud in te staren. Tienermeisjes; hij begreep ze niet altijd even helemaal. 'Mooi gezegd. En goedemorgen! Waarom was je zo laat? Maar gelukkig ben je er! Want je kan je echt niet verslapen met zulk weer. Jij hebt toch ook wel zin in vandaag. En ik heb die andere twee eigenlijk helemaal niet gezien, beetje jammer. Trouwens - ' O God, laat het ophouden. Yaddayadda van de ene kant, blaaskieblaa van de andere kant. Met een zwaar geïrriteerd gezicht bracht hij langzaam een tweetal vingers naar de plek van zijn slaap. Hij kreeg er spontaan migraine van. En hartkloppingen en pijn in zijn gewrichten en allergiën. 'Stilte!' schoot hij met opgeheven stem uit zijn slof waarbij hij zich met een ruk en meezwierende lokken naar Wren omdraaide, bijna in een modieuze L'oreal i'm worth it-pose. Hij schoof zijn waarschuwende opgeheven vinger zowat in haar neus. 'Had ik niet gezegd dat je STIL moest zijn!' Hij maakte er voor de extra duidelijkheid een afkappend gebaar bij voor het geval ze het niet snapte, want bij Medusa; wat luisterde ze weer totaal niet naar hem. 'En jij!' Zijn priemende vinger ging nu richting Nina. 'Je zou jezelf er een uitzonderlijk groot plezier mee doen me te vertellen waar de rest van jullie vriendjes uithangen! Ongetwijfeld dat je ze vast wel bent tegengekomen in je achteloze gewoonte van te laat komen.' Hij ging hier echt niet kwartieren staan wachten met twee kakelkippen, zijn geduld begon op te raken en hij voelde er ook vrij weinig voor om gaar te koken in zijn eigen zweet.

- Okee sorry xD
Christa, awesum setje! *w*

Wat had ze haar vriendin gemist! Om eerlijk te zijn was ze soms wel een beetje jaloers op Mitsu, die veel meer tijd doorbracht met haar dan ieder ander. Maar ja, dat was nu weer helemaal niet vreemd aangezien dat was wat vriendjes en vriendinnetjes graag wilden; de hele tijd bij elkaar zijn. Nou ja, ze gunde het Nina wel, maar soms voelde ze zich dan ook wel een beetje achtergelaten. Al maakte Nien het iedere keer dat ze haar zag het wel weer goed door haar jolige gedrag en haar veel te leuke opmerkingen. Waarschijnlijk was dat het enige positieve dat ze aan Savador had overgehouden; een BFF. Want als ze allebei geen hekel hadden gehad aan die gast, hadden ze elkaar waarschijnlijk de school uitgebitcht, omdat geen van beide een dominante persoonlijkheid anders dan henzelf op hun gebied zou tolereren. Al was Nina populairder onder de leerlingen dan Wren. Ze had namelijk alles mee; goodlooking, gedurfde maar toch modieuze kleding, lengte, een goed humeur en een gezonde dosis ego. Dingen die Wren niet of overdreven veel had; goodlooking; ze was nu niet echt lelijk maar Miss World zou ze nooit worden. Haar kledingsmaak had nooit veel complimenten verworven. Lengte, houd daar maar over op. Een goed humeur, daar was simpelweg geen kans op en haar ego was onderhevig aan soms explosieve groei en soms aan hevige inflatie. Ach ja, ze wist zelf ook niet welke kant het op moest met haar.
Maar ze zou haar moeder echt moeten.. waarschuwen of wat dan ook voor Savador, serieus; ze zag die gast nog best proberen iets aan te knopen met haar moeder. En jammer genoeg was haar moeder er heilig van overtuigd dat de lieve, zorgzame man - hij had immers een sociale binding met Wren overleefd - het beste met zijn leerlingen voorhad, zich altijd voorbeeldig gedroeg en dat hij hard zijn best moest doen om haar overdreven dochter in het gareel te houden. In dat laatste zat wel wat waarheid, dat was waar. Maar hoe vaak Wren ook geklaagd had over wat voor een walgelijke man hij was; haar moeder dacht dat ze zich aanstelde. Tja, wat wilde je dan ook als dochter met een strafblad voor minor vandalisme en enkele waarschuwingen voor rondhangen en samengroepen op straat. Een dochter die weliswaar verwend werd, maar niet geloofd. Haar moeder behandelde haar echt net als dat kleine meisje dat ze uit de bosjes bij hun oude huis gered had, waar iets gebeurd was wat Wren zich niet meer kon herinneren. Maar nu ze er even bij stilstond; haar moeder was ook gevallen voor de vader van Yazuki, zo'n vage Shadraan die gewoon niet leuk kón zijn omdat Yazuki zijn dochter was. Ze zou misschien nog wel echt vallen voor Saffie ook.. Nee.. Oh god, ze moest er niet aan denken!
Nina bracht opnieuw redding door een ander onderwerp aan te snijden en gezellig mee te praten. Wren babbelde vrolijk door, trok zich er niets van aan dat haar enigszins onaangename stem dwars door van alles heenging - waarschijnlijk ook door de stilte die Savador in zijn hoofd had gecreëerd voordat zij hier kwamen. Bril af, ging hij weer zeiken hoor. Moest zijn mond eens houden. Met zonnebrillen was toch helemaal niets mis! Ook geen fijne nachtrust gehad? Mooi. Dat verdiende hij ook niet.
Wren haalde net diep adem om verder te gaan met haar prachtige, enerverende en allergeweldigste betoog over dingen die er voor haar helemaal toe deden, toen Savador ineens keihard 'Stilte!' schreeuwde en haar zonodig af moest kappen. Ze wierp een geïrriteerde blik in zijn richting alvorens weer naar Nina te kijken; hoe durfde hij! Hij had misschien wel meer gezag maar kom op, wie wilde haar gesprek nu niet horen? Blijkbaar meneer de Dramaqueen niet. Hij had geen smaak. Blabla stil zijn blabla welk deel begrijp je daar niet aan en misschien moet je maar eens beter luisteren.. Zo klonk het al zei hij helemaal niet zoveel; ze had zo'n speech al zo vaak gehad. Boeiend. Ah, misschien zou ze er nu wel achter komen waar de rest was! 'Maar,' begon Wren zeurderig, de waarschuwing van net vergetend of negerend. 'Ze zijn wel asociaal laat!' Haar stem was speciaal voor dit zinnetje extra zeurderig geworden, niet eens expres. 'Dat vind ik toch echt niet kunnen hoor,' voegde ze er voor extra drama aan toe. Het zou toch niet moeten kunnen! 'Oh,' zei Wren ineens, toen ze zich iets herinnerde. 'Hoe is het met uw kantoor gesteld, Master?' Liefste fake glimlach opzetten en hopen dat er nog wat glitters achtergebleven waren. Fingers crossed.

~Het zou echt eng zijn voor Wren als Saf haar moeder ging versieren xD

Het kon Nina eigenlijk totaal niet schelen wat Pedovador van haar vond. Dat had haar nooit geboeid. Ze was altijd zichzelf gebleven en dat zou ze blijven. Dus met de zelfde stijl liep Nina richting het bos. Ze kon er gewoon al van lachen. Gewoon omdat ze zou weten wat Pedovador er van vond. Dus ze had haar grootste glazen uit de kast getrokken en een van de simpelste outfits. Vanwege het weer die dag had ze nog een panty aangetrokken, een met gaten welliswaar, maar dat maakte ook niet uit. Het blouseje dat ze aan trok was er een met korte mouwtjes die losjes om haar magere lichaam viel. Perfect. De killer heels maakte het plaatje af. En veel te laat, maar toch nog redelijk op tijd voor Nina hobbelde ze rustig naar het bos toe. Wat een heerlijke dag was het toch. Te heerlijk om niet vrolijk te zijn. Ondanks dat ze vandaag de 'straf' kregen voor hun actie met valentijnsdag. HA. Niks maakte haar dag nog kapot.
Nina zag de twee gedaantes al opdoemen aan de rand van het bos. Pedovador en Wren, haar lieve vriendin, die ze echt in geen goud meer wilde missen.
"Morgen Master." Nina's stem was vrij duidelijk in deze morgen. "O, Master, het zijn niet onze vragen die uw hersencellen doden.." Ze ging naast Wren staan. "En onderbegaafd zijn we niet.. Anders hadden we zeker niet hier op school gezeten.." Ze keek de man die ze werkelijk haatte in zijn ogen, hoewel hij ze hare niet kon zien door de enorme glazen die leunde op haar neus. "Fijne nachtrust gehad Master?" Haar glimlachje stond vast op haar gezicht. Ze sloeg een arm om Wren haar schouder heen. Dit was heerlijk toch..
’Mooi gezegd. En goedemorgen! Waarom was je zo laat?’ vroeg Wren plagend. ’Maar gelukkig ben je er! Want je kan je echt niet verslapen met zulk weer. Jij hebt toch ook wel zin in vandaag. En ik heb die andere twee eigenlijk helemaal niet gezien, beetje jammer. Trouwens..’ Nina grijnsde naar haar vriendin en keek haar vrolijk aan. "Ochtend ritueel, nam nog al veel tijd in beslag. Wekker ging te laat, je weet wel." Grijnsde ze. "Daarbij was ik al vergeten dan we zouden meeten hier, maargoed. " Nina keek even vluchtig naar Pedovador en toen weer naar Wren die een heel verhaal begon te vertellen. 'Je weet dat die brillen verboden zijn?' Nina keek op van Wren. "Staat dat in het regelement dan? Niet gelezen." Kwam er op de zelfde toon uit. En zolang hij verder niks zei, bleef de bril op haar neusje zitten. Ze keerde haar hoofd weer naar Wren toe. Nina ging op het gesprek in en babbelde lekker mee toen Pedovador ineens tot een Stilte riep. Fronsend achter haar glazen keek Nina hem aan. Draaide eens met haar ogen toen hij naar haar wees. 'Je zou jezelf er een uitzonderlijk groot plezier mee doen me te vertellen waar de rest van jullie vriendjes uithangen! Ongetwijfeld dat je ze vast wel bent tegengekomen in je achteloze gewoonte van te laat komen.' Nina haalde haar schouders op. "Goh, daarvoor zou u bij de meiden moeten zijn. Ik ken ze niet" Het was de waarheid, ze kende die kinderen echt niet. Het waren een stelletje pietlutten die meededen, maar geen snars durfde, daarom alleen al deed Nina er niet aan mee. Nu begon ook Wren er op in te gaan. 'Hoe is het met uw kantoor gesteld, Master?' Nina ging even anders staan om haar evenwicht te bewaren op deze hobbelige ondergrond. "Ja, Master.. Daar ben ik ook wel benieuwd naar. Alles eraf kunnen halen?" Haar grijns werd steeds wat groter. Jaaa dit werd nog leuk!

EXCUSES VOOR DE LATE REACTIE..
Drukte op school en onlangs erg ziek geworden..