This could be intresting....

Rhine strompelde door het donkere bos haar donkere jurk van de halfdoorschijnende zijde wapperde door de koele briesjes die haar gezicht kietelden. Ze was al lang in leven wat je teminste leven kon noemen ze was half verteerd door duisternis van de dood. Hetgene wat haar in leven hield maakte haar ook kapot. Vroeger was ze aardig en hielp ze graag mensen toen had ze ook de magie van het licht maar sinds die vreselijke dag de eerste zwarte bladzijde van haar leven was ze helemaal veranderd. Ze was alleen achtergebleven niemand meer om voor haar te zorgen ze was toen een bang kind een paar jaar wist ze te overleven als wees maar ze werd ziek ze was aan het randje van de dood tot ze een man ontmoette hij deed aardig tegen haar zei haar dat ze kon blijven leven als ze trouw zwoor hoe naïf ze toen was ze deed het en ze werd het monster dat ze nu is verbitterd en bijna kwadaardig. Wat ze toen niet had geweten was dat de man die haar hielp geen man was nee hij was de dood in eigen persoon die een puur wezen nodig had om haar te kneden naar zijn wil. Haar uiterlijk was nog steeds licht goud haar dat tot aan haar heupen rijkte en helderblauwe ogen die niet meer twinkelde sinds de dag. Alleen de allerdapperste zielen konden haar verduisterde hart nog bereiken en het meisje zien dat ze ooit geweest was voor die dag die dag die haar helemaal veranderde. Ze was nu bij een meertje ze ging rvoor zitten en ze keek naar haar eigen spiegelbeeld met een vervreemd gezicht. Haar schaduw wolf spookte een beetje rond in haar buurt je kon hem niet aanraken tenzij hij dat zelf xwilde hij was de enige die haar geheim kende de enige die ze vertrouwde en de enige die haar zag zoals ze werkelijk was.

Sasori was een tijdje weggeweest maar had toch besloten terug te komen. Ze kwam toch niet meer terug. Hij had zijn koffers genomen en terug in de shuttle keek hij naar buiten. Hij ging terugkeren naar SSA, zijn kleine koffer had alleen het hoognodige erin zitten. Hij was moedig genoeg om terug te keren naar de school waar hij haar had teruggezien. Eenmaal aangekomen stapte hij uit de shuttle en lverliet een diepe zucht zijn keel. Hij liep rechtstreeks naar het duistere bos, met zijn koffer in de hand. Eenmaal daar aangekomen zag hij een meisje in een donkere jurk door het bos wandelen, ze had alleen een wolf bij zich, een schaduw wolf, prachtig dier. Hij volgde haar tot aan een meertje en ze ging daar zitten. Ze had iets duisters rond zich hangen en Sasori merkte dit op. Hij ging naast haar zitten en zei dan vervolgens niets. Hij keek naar het meertje, hij had nog geen idee waaraan hij zich kon verwachten maar het kon dat het meisje agressief werd en hem aanviel. Maar daar was hij dan wel op voorbereid. Hij wou niets zeggen zodat hij geen verkeerde dingen ging uitkramen. Hij keek gewoon maar naar het meer en zei verder niets.

(lang geleden dat ik nog heb gepost, mijn excuses)

(Ach maakt niet uit. Mijn posts kunnen nu ook nog wel een beetje crapy zijn ik moet altijd eerst even vertrouwt raken met mijn characters. Dus sorry als ze niet erg goed zijn)

Rhine kwam wat tot rust ze moest nadenken over wat haar volgende stap zou zijn de laatste wens van haar ouders was dat ze naar hier ging en natuurlijk moesten de volwassenen de notaris de priester en haar oude schoolhoofd weer moeilijk doen en haar verplichten naar hier te gaan. Rhine had geen zin in nog een hoop mensen die dachten de baas over haar te spelen. Ze hoorde haar wolf grommen en toen voelde ze een windzuchtje ze opende haar ogen en ze keek naar een jongen die langs haar was komen zitten hij zei niets en keek alleen maar naar het meer. Rhine was geschrokken en daardoor ook best pissig. Ze haalde diep adem en ze kneep in de zandloper die ze altijd bij zich had. "Heb je niets beters te doen dan ongewenst bij iemand komen zitten die duidelijk alleen wilt zijn?" Vroeg ze met samengekenepen oogjes en haar schaduw wolf grommend achter haar.

Natuurlijk was het een slecht idee geweest om naast haar te komen zitten. Natuurlijk ging ze meteen al in de aanval. Heb je niets beters te doen dan ongewenst bij iemand komen zitten die duidelijk alleen wilt zijn?" Vroeg ze met samengekenepen oogjes en haar schaduw wolf grommend achter haar. Maar toch bleef Sasori er rustig bij: "Misschien had je toch wat nood aan gezelschap, niemand wilt ooit echt alleen zijn. Ookal zeg je dat, ik moet tot mijn spijt zeggen dat ik je niet geloof." Hij zag haar uitdrukking maar toch bleef hij uiterst kalm. Zijn ogen nog steeds op het meer gericht. "Ik wil niet meteen met de deur in huis vallen.." En toen zweeg hij weer. Het grommen achter zich negerend. De wolf kon hem niets doen op dit moment. In zijn zak zat zijn wapen. Misschien zouden ze hem uitlachen, maar dat kon hem niet schelen. Hij was de enigste die dit kon van zijn familie. Hij had zijn energie al vastgehecht aan hetgene wat in de zak zat en het enigste wat hij moest doen was gewoon met zijn vingers bewegen om het tot leven te brengen. Hij draaide dan behoedzaam zijn hoofd naar het meisje en zei "Ik ben Sasori Danna." Maar zijn hand stak hij niet uit, dat vond hij niet nodig hier. Het meisje was duidelijk slechtgezind en hij had geen idee hoe hij haar tot bedaren kon brengen.

Hij bleef rustig en dat irriteerde haar alleen maar. "Misschien had je toch wat nood aan gezelschap, niemand wilt ooit echt alleen zijn. Ookal zeg je dat, ik moet tot mijn spijt zeggen dat ik je niet geloof." Ze klemde haar kaken op elkaar. "Je kent me niet dus waarom zou jij weten wat ík wel en niet wil?! Zei ze met opborrelde woede in haar stem. Zijn ogen nog steeds op het meer gericht. "Ik wil niet meteen met de deur in huis vallen.." En toen zweeg hij weer. Haar armen waren gekruist en er klopte een ader in haar nek ze keek naa de zandloper met het zwarte zand erin die sneller begon te lopen. Haar wolf bleef grommen en cirkelde rond hen heen. Hij wandelde traag en zijn groenige ogen glommen van bloeddorst. Je kon hem niet raken je hand zou dwars door hem gaan alleen Rhine kon hem raken omdat hij haar vertrouwde. Ze zag dat hij zijn hoofd draaide en haar helderblauwe ogen staarde hem aan. Als je haar gewoon zag zitten zou je denken dat ze heel aardig was iets wat ze diep vanbinnen ook nog wel was maar wat verdrongen was door de duisternis en de pijn in haar hart. "Ik ben Sasori Danna." Ze draaide met haar ogen. Het zand van de zandloper was weer wat vertraagd dat betekende dat ze nog even tijd had voor ze weer verder moest met haar taak een onderdeel van haar verbond met de dood. Rhine LaFee Mompelde ze zacht terwijl ze haar hoofd van hem wegdraaide en voor zich uitstaarde ze plukte een bloem ze keek ernaar terwijl hij in haar hand stierf ze zuchtte en gooide de verdorde bloem weg.

Hij bleef rustig en dat irriteerde haar alleen maar. "Misschien had je toch wat nood aan gezelschap, niemand wilt ooit echt alleen zijn. Ookal zeg je dat, ik moet tot mijn spijt zeggen dat ik je niet geloof." Ze klemde haar kaken op elkaar. "Je kent me niet dus waarom zou jij weten wat ík wel en niet wil?!"
"Een pure gok." zei Sasori en hij geeuwde eens, de reis had hem vermoeid. . Ze zag dat hij zijn hoofd draaide en haar helderblauwe ogen staarde hem aan en zijn bruine ogen staarden terug. "Ik ben Sasori Danna." Ze draaide met haar ogen. Hij liet zijn blik vallen op de zandloper die eerder sneller zand naar beneden liet vallen. Nu was het weer vertraagd nu ze weer rustiger was. Dit had vast iets te maken met haar emoties. Rhine LaFee Mompelde ze zacht terwijl ze haar hoofd van hem wegdraaide en voor zich uitstaarde ze plukte een bloem ze keek ernaar terwijl hij in haar hand stierf ze zuchtte en gooide de verdorde bloem weg. Sasori zag dit en zei dan "Wil je dat de bloem blijft leven, er zijn simpele spreuken voor. Je hebt een heel duister aura." En dat interesseerde hem wel eigenlijk. Zijn uitdrukking lichtte op bij het duistere aura dat ze had, hij toonde opeens veel interesse.

"Een pure gok." zei Sasori en hij geeuwde eens. Ze draaide weer met haar ogen. "Dan zou ik nooit naar een casino gaan als ik jouw was want je bent echt een vreselijk slechte gokker Zei ze bits. Rhine was niet op haar mondje gevallen en ze kon eigenlijk heel grof zijn. Ze zag dat hij naar haar zandloper aan het staren was en ze propte hem terug in haar zak dat ding was van haar en niemand moest zich er mee moeien het was haar last en die zou ze alleen dragen. Sasori zag dit en zei dan "Wil je dat de bloem blijft leven, er zijn simpele spreuken voor. Je hebt een heel duister aura." Ze draaide haar hoofd weer met een ruk om. Spreuken kunnen het niet helpen dingen in mijn buurt gaan altijd dood en daar kan nog jij nog een andere idioot iets aan doen! Gromde ze. haar wolf kwam naar haar toe hij drukte zijn hoofd onder haar hand ze streelde hem over zijn kop en hij kwam langs haar liggen. Rhine wist dat ze een duister aura had een aura dat haar afzwakte als ze niet deed wat de dood wou dat ze deed. T was maar een bloem dood is ie beter af... Zei ze zacht.

"Een pure gok." zei Sasori en hij geeuwde eens. Ze draaide weer met haar ogen. "Dan zou ik nooit naar een casino gaan als ik jouw was want je bent echt een vreselijk slechte gokker Zei ze bits. "Ik haat gokspellen" zei hij droog. Hij kon wel tegen een stootje. "Wil je dat de bloem blijft leven, er zijn simpele spreuken voor. Je hebt een heel duister aura." Ze draaide haar hoofd weer met een ruk om. "Spreuken kunnen het niet helpen dingen in mijn buurt gaan altijd dood en daar kan nog jij nog een andere idioot iets aan doen!" Gromde ze."Ik neem aan inderdaad dat dat zo is. Want je hebt een doods aura, alsof je een bond hebt gesloten daarmee, al neem ik dat sterk in twijfel. Dat kan gewoon niet." Rhine begon haar wolf te aaien en Sasori geeuwde nog eens. " 'T was maar een bloem dood is ie beter af..." Zei ze zacht. "Daar heb je dus helemaal ongelijk in. Een bloem is kunst en kunst moet er voor altijd zijn, kunt is er... Voor altijd." Ja hij hield van kunst en dat kon niemand van hem afnemen. Maar haar gave zou zijn kunst niet kunnen laten rotten. Want zijn kunst was van pure magie en hout. Hij keek verveeld naar Rhine en dan naar haar wolf.

"Ik haat gokspellen" zei hij droog. Ze keek hem aan. Leuk voor je. Zei ze nu ook op een droge toon. "Ik neem aan inderdaad dat dat zo is. Want je hebt een doods aura, alsof je een bond hebt gesloten daarmee, al neem ik dat sterk in twijfel. Dat kan gewoon niet." Bij zijn woorden verstijfde ze even ze kreeg een zenuwtrekje bij haar oog en ze voelde dat haa rloper gestopt was met tikken ze kuchtte even. Ook haar wolf werd gespannen het was gevaarlijk om erover te praten. En toen had ze haar gezichtsuitdrukking weer hersteld. Je bent gek als je in zo iets geloofd. Zei ze droog en ze keek hem strak aan ze wilde dat onderwerp wegbannen want hij zat gevaarlijk dicht bij de waarheid. "Daar heb je dus helemaal ongelijk in. Een bloem is kunst en kunst moet er voor altijd zijn, kunt is er... Voor altijd." Ze haalde haar schouders op. Kunst is zinloos en dom. Je kan er niets mee het is alleen maar tijdverspilling voor het kleine aantal jaren dat je al maar hebt te leven. Zei ze hem nog steeds strak aankijkend. Ooit had ze er anders over gedacht ooit had ze van het leven genoten hield ze van schilderen keek ze hoe haar vader piano speelde zong ze liedjes met haar moeder maar sinds zij er niet meer waren heeft ze geen penseel meer aangeraakt heeft ze geen noot meer gezongen is ze eigenlijk gestopt met alles wat haar aan hen deed denken ze boog haar hoofd naar beneden ze vocht tegen de tranen die die herinneringen opbrachten ze zou zich niet zwak opstellen niet meer nooit meer....

"Ik haat gokspellen" zei hij droog. Ze keek hem aan. "Leuk voor je." Zei ze nu ook op een droge toon. "Ik neem aan inderdaad dat dat zo is. Want je hebt een doods aura, alsof je een bond hebt gesloten daarmee, al neem ik dat sterk in twijfel. Dat kan gewoon niet." Bij zijn woorden verstijfde ze even ze kreeg een zenuwtrekje bij haar oog. Hij had dus gelijk, het uitlokken was misschien wel slim geweest. Hij had van zijn zus geleerd om zoiets te zien, die kleine details en dan zag je of je gelijk had en deze keer was het raak. " Je bent gek als je in zo iets geloofd." Zei ze droog en ze keek hem strak aan "Hmm... Misschien..." Hij grijnsde. "Daar heb je dus helemaal ongelijk in. Een bloem is kunst en kunst moet er voor altijd zijn, kunt is er... Voor altijd." Ze haalde haar schouders op. "Kunst is zinloos en dom. Je kan er niets mee het is alleen maar tijdverspilling voor het kleine aantal jaren dat je al maar hebt te leven."
Sasori keek haar lichtjes geïrriteerd aan: "Kunst is iets waarvan je moet genieten." Hij begon met zijn vingers te bewegen en de pop klom uit de zak die hij bijhad al de hele tijd. Hij keek nog steeds naar Rhine "Is dit dan tijdsverspilling?" Hij liet door behulp van verschillende bewegingen met zijn vingers en handen de pop meerdere gifstekels afvuren op een boom, ook explosieven en de boom viel om. "Dit is kunst." zei hij met een trotse blik.

"Hmm... Misschien..." Hij grijnsde. Ze fronste met die kerel viel niet te praten niet dat ze met hem wilde praten maar hij was haar iets te oplettent dit kon nog wel eens heel vervelend gaan worden dacht ze bij zichzelf. Whatever.... Zei ze zo normaal mogelijk. Ze moest doen alof het haar niet kon schelen alsof hij er helemaal naast zat want ze ging hem echt niet alles opbiechten. Sasori keek haar lichtjes geïrriteerd aan. Nu sierde een lichte grijns haar lippen hij kon dus wel iets anders dan kalm blijven heel erg interessant. Dodelijk interessant zelfs. "Kunst is iets waarvan je moet genieten." Hij begon met zijn vingers te bewegen en ze trok een wenkbrauw op toen er een pop uit zijn zak kwam gekropen wat had dit nu weer te betekenen? Hij bleef haar aankijken maar haar aandacht ging vooral naar de pop hoe deed die gast dat? "Is dit dan tijdsverspilling?" Hij liet door behulp van verschillende bewegingen met zijn vingers en handen de pop meerdere gifstekels afvuren op een boom, ook explosieven en de boom viel om. "Dit is kunst." zei hij met een trotse blik. Ze keek even naar hem en toen naar de boom ze sloot haar ogen en ze bazelde wat in het latijns schaduwen gingen naar de boom toe en verteerde het tot er niets meer was dan een verdorde hoop bladeren. Dat wás kunst, en het blijft tijdverspilling ja Zei ze droogjes. Ze keek hem emotieloos aan terwijl de schaduw naar haar toe kroop en op haar kroop het ging in haar recht op de plaats van haar hart iedere keer dat ze die magie gebruikte werd haar hart duisterder verdween haar oude ik meer.

"Hmm... Misschien..." Hij grijnsde. Ze fronste en hij grijnsde. "Whatever...." Zei ze zo normaal mogelijk al wist hij dat hij enorm oplettend was ja en blijkbaar irriteerde dat haar mateloos. Sasori keek haar lichtjes geïrriteerd aan. Nu sierde een lichte grijns haar lippen. Misschien geen goed idee, maar dat kon hem niet schelen. "Kunst is iets waarvan je moet genieten." Hij begon met zijn vingers te bewegen en ze trok een wenkbrauw op toen er een pop uit zijn zak kwam gekropen. "Is dit dan tijdsverspilling?" Hij liet door behulp van verschillende bewegingen met zijn vingers en handen de pop meerdere gifstekels afvuren op een boom, ook explosieven en de boom viel om. "Dit is kunst." zei hij met een trotse blik. Ze keek even naar hem en toen naar de boom ze sloot haar ogen en ze bazelde wat in het latijns schaduwen gingen naar de boom toe en verteerde het tot er niets meer was dan een verdorde hoop bladeren. "Dat wás kunst, en het blijft tijdverspilling ja"
"Ik kan het beter" zei hij weer mateloos rustig. Hij zei zachtjes een paar woorden en hij strekte zijn hand uit die veranderde in zand, ook vergrootte zijn hand en hij greep een boom vast. 'Crush' zei hij en het zand in de vorm van een hand versplinterde de boom. Zijn hand werd weer normaal. Dan ademde hij diep in en dan weer uit en zwarte vlammen verlieten zijn mond tot er niets van de boom overbleef.

"Ik kan het beter" zei hij weer mateloos rustig. Een geïrriteerde zucht kwam uit haar keel. Hij zei zachtjes een paar woorden en hij strekte zijn hand uit die veranderde in zand, Ze zette grote ogen op. ook vergrootte zijn hand en hij greep een boom vast. Wat was die jongen toch bezig? Dacht ze bij zichzelf. 'Crush' zei hij en het zand in de vorm van een hand versplinterde de boom. Ze keek ernaar een kleine glimlach sierde haar lippen haar laten glimlachen was een heel zeldzaam iets. Zijn hand werd weer normaal. Dan ademde hij diep in en dan weer uit en zwarte vlammen verlieten zijn mond tot er niets van de boom overbleef. Ze keek er gefacineerd naar ze werd best nieuwsgierig haar wolf voelde dat ze alleen aankon en hij dook in het buisje aan haar riem langs haar zandloper. Rhine keek hem aan. Waar kom je vandaan? En waarom kwam je naar me toe? Ze keek hem aan haar blik was een klein beetje verzacht maar niet veel. Deze jongen er was iets met hem iets wat har nieuwsgierig maakte net als dat met die poppetjes.

"Ik kan het beter" zei hij weer mateloos rustig. Een geïrriteerde zucht kwam uit haar keel. Hij zei zachtjes een paar woorden en hij strekte zijn hand uit die veranderde in zand, Ze zette grote ogen op. ook vergrootte zijn hand en hij greep een boom vast. 'Crush' zei hij en het zand in de vorm van een hand versplinterde de boom. Ze keek ernaar een kleine glimlach sierde haar lippen, ze had toch een beetje positieve emotie. Zijn hand werd weer normaal. Dan ademde hij diep in en dan weer uit en zwarte vlammen verlieten zijn mond tot er niets van de boom overbleef. Ze keek er gefacineerd naar ze werd best nieuwsgierig. Hij draaide zich om en zag hoe haar wolf in een buisje verdween. " Waar kom je vandaan? En waarom kwam je naar me toe?" Ze keek hem aan haar blik was een klein beetje verzacht. "Ik ben volbloed Shadraan maar met een studie op Gren kan ik hout tot leven brengen. Jij hebt net dezelfde magie als ik, maar misschien in maten erger, net zoals ik van je aura kan afleiden." Hij keek haar met een rustgevende blik aan. Hij ging geen vragen over de zandloper uitspreken, alhoewel het ding hem fascineerde. Hij rekte zich uit en liet de pop weer in de zak kruipen. Dan verbrak hij de band met de pop. Hij keek dan naar Rhine en wachtte af, wat wou ze nog weten?

"Ik ben volbloed Shadraan maar met een studie op Gren kan ik hout tot leven brengen. Jij hebt net dezelfde magie als ik, maar misschien in maten erger, net zoals ik van je aura kan afleiden." Hij keek haar met een rustgevende blik aan. Ze knikte. Dus hij was ook vervloekt met die vreselijke magie magie die alles doodde. Jij hebt het van bij je geboorte daarom kan je ermee omgaan... Mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen hem. Ze moest weer denken aan haar verleden aan de tijd voor die dag voor de zandloper van de dood voor haar wolf schaduw werd. Rhine slikte haar tranen door ze zou haaar verdrit niet meer tonen dat had ze zichzelf belooft geen tranen nooit meer! Hij rekte zich uit en liet de pop weer in de zak kruipen. Ze volgde het met haar ogen haar houding ontspande een beetje en ineens liep het zand van de zandloper niet meer omlaag nee nu ging het weer omhoog. Hij keek dan naar Rhine en wachtte af. Ze keek hem aan niet langer met die harde uitdrukking ze was wat gekalmeerd. Waarom ben jij hier? Ik bedoel er zijn toch ook scholen op je eigen planeet waarom kom je dan net naar deze. Ze zag dat hij moe was ze observeerde de kleinste details van zijn gezicht hij was een puzzel een puzzel die ze wilde oplossen.

"Ik ben volbloed Shadraan maar met een studie op Gren kan ik hout tot leven brengen. Jij hebt net dezelfde magie als ik, maar misschien in maten erger, net zoals ik van je aura kan afleiden." Sasori keek haar met een rustgevende blik aan. Ze knikte. Ook hij had veel duistere magie. "Jij hebt het van bij je geboorte daarom kan je ermee omgaan... "Mompelde ze meer tegen zichzelf. Nu begon hij toch wel heel nieuwsgierig te worden: "Hoezo je bent het niet van je geboorte? Nu kan ik even niet meer volgen." Hij klonk verward. Ze keek hem aan niet langer met die harde uitdrukking ze was wat gekalmeerd. "Waarom ben jij hier? Ik bedoel er zijn toch ook scholen op je eigen planeet waarom kom je dan net naar deze."
"Mijn ouders vonden het welletjes, al die agressiviteit omdat mijn zus werd gepest. Ze hebben me naar hier gebracht omdat ik hier misschien wat rustiger zou worden en ze hadden gelijk. Maar nog steeds draag ik destructie bij me." Hij keek haar nog steeds rustig aan en vroeg dan: "Waarom ben jij dan hier?" Hij was net zo nieuwsgierig als zij. Misschien net een tikkeltje erger.

"Hoezo je bent het niet van je geboorte? Nu kan ik even niet meer volgen." Hij klonk verward. Ze keek hem even aan en ze zuchtte voor ze haar hoofd in haar handen legde met haar ellebogen op haar knieën. "Het ligt nogal ingewikkeld maar je kan zeggen dat ik die kracht nog niet lang bezit" Zei ze met een zucht ze zou hem niet alles gaan uitleggen ze vertelde niet gauw haar gehiemen dat lag gewoon niet in haar aard."Mijn ouders vonden het welletjes, al die agressiviteit omdat mijn zus werd gepest. Ze hebben me naar hier gebracht omdat ik hier misschien wat rustiger zou worden en ze hadden gelijk. Maar nog steeds draag ik destructie bij me." Ze richtte haar hoofd weer p enze keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Hij agressief? Dat vond ze moeilijk te geloven hij leek haar zo kalm zo beheerst, zo vreselijk irritant met zijn eeuwige kalmte. Dit zou ze nooit achter hem gezocht hebben. "Waarom ben jij dan hier?" Hij was net zo nieuwsgierig als zij. Misschien net een tikkeltje erger. Bij die vraag kreeg ze dat zenuwtrekje weer hoe moest ze zich hier nu weer uit redden? Ze kon geen goede leugen verzinnen omdat hij zo doordringend naar haar keek. "Mijn ouders wilden dat ik naar hier kwam..." Zei ze alleen haar stem klonk niet helemaal vast. Het was de waarheid haar ouders wouden dat ze naar hier kwam dat stond duidelijk in hun testament.

"Hoezo je bent het niet van je geboorte? Nu kan ik even niet meer volgen." Hij klonk verward. Ze keek hem even aan en ze zuchtte voor ze haar hoofd in haar handen legde met haar ellebogen op haar knieën. "Het ligt nogal ingewikkeld maar je kan zeggen dat ik die kracht nog niet lang bezit" Sasori dacht na, hij begon langzaam zijn eigen 'verbond met de dood' te geloven, hoe vreemd het ook was. "Mijn ouders vonden het welletjes, al die agressiviteit omdat mijn zus werd gepest. Ze hebben me naar hier gebracht omdat ik hier misschien wat rustiger zou worden en ze hadden gelijk. Maar nog steeds draag ik destructie bij me." Ze richtte haar hoofd weer p enze keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Ze geloofde hem niet, misschien voorlopig maar goed ook. Hij wist nog goed, het incident met Alexis, hij had zijn hand opengeslagen tegen de lamp en dan tegen de spiegel. Hij hief zijn hand op en hij zag nog duidelijk de littekens op zijn hand daarvan. Waarom ben jij dan hier?" Hij was net zo nieuwsgierig als zij. Misschien net een tikkeltje erger. Bij die vraag kreeg ze dat zenuwtrekje weer. Hij had weer een interessante vraag gesteld en hij glimlachte rustig. "Mijn ouders wilden dat ik naar hier kwam..." Zei ze met een onvaste stem volgens hem. Maar hij ging er niet op verder. "Je zult het hier vast wel naar je zin hebben. Het is hier echt wel aangenaam."

Hij hief zijn hand op en ze zag littekens erop. Ze nam zijn hand voorzichtig beet en ze keek ernaar ze ging met haar slanke vingers over de littekens. Ze zag flitsen van hoe het gekomen was dat zag ze altijd daarom raakte ze haar eigen littekens nooit aan omdat ze die dag niet nog eens wilde zien. Ze zag alleen maar flarden het was onduidelijk maar ze kon er wel wat uit opmaken ze liet zijn hand weer los en ze vouwde haar handen samen. Ze zag dat hij glimlachtte met haar zenuwtrekjes ze haatte die trekjes dat had ze van haar vader geërfd die kreeg ook altijd van die trekjes bij lastige vragen. "Je zult het hier vast wel naar je zin hebben. Het is hier echt wel aangenaam." Ze keek hem aan en ze zei met een hele kille toon. Ik heb het nergens naar mijn zin Zei ze weer met zo'n doodse blik in haar ogen. Het was waar ze kende geen vreugde meer sinds die dag niets kon haar nog plezieren niets kon haar laten lachen....

Hij hief zijn hand op en ze zag littekens erop. Ze nam zijn hand voorzichtig beet en ze keek ernaar ze ging met haar slanke vingers over de littekens. Hij keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. Na een tijdje liet ze zijn hand weer los en ze vouwde haar handen samen. "Je zult het hier vast wel naar je zin hebben. Het is hier echt wel aangenaam." Ze keek hem aan en ze zei met een hele kille toon. "Ik heb het nergens naar mijn zin" Zei ze weer met zo'n doodse blik in haar ogen. "Als ik jou kan doen laten glimlachen. Dan zullen er nog wel mensen die dat kunnen." Hij had haar doodse blik opgemerkt maar het zich echt aantrekken deed hij het niet. Hij keek weer naar het meertje en geeuwde weer eens. Hij rekte zich uit en dacht even na over het laatste jaar dat hij hier nu al zat. Hij had al zoveel miserie gekend, maar toch bleef hij zo angstaanjagend rustig. Hij sloot zijn ogen dan even en kraakte zijn vingers een voor een. Dan opende hij zijn ogen weer en keek hij weer richting Rhine, maar hij zei verder niets. Want als hij zou blijven doorvragen, dan kreeg ze die zenuwtrekjes vast weer en wist ze zich vast er uiteindelijk geen weg meer uit te praten. Dus hij hield maar wijselijk zijn mond.

"Als ik jou kan doen laten glimlachen. Dan zullen er nog wel mensen die dat kunnen." Hij had haar doodse blik opgemerkt maar het zich echt aantrekken deed hij het niet. Ze keek hem aan haar blik verzachtte een beetje. Oké hij had een punt maar dan nog ze wilde het nergens naar haar zin hebben als ze het dan zou verliezen zou er alleen maar dood en elende achter blijven. Hij vroeg nets meer hij keek alleen maar naar haar vreemd genoeg irriteerdde hij haar niet meer zijn ogen kalmeerde haar een beetje. Toen hij zijn vingers begon te kraken kromp ze ineen en ze legde haar hand op de zijne zodat hij zou stoppen ze zei niets haar blik zei genoeg. Haar huid was kouder dan de gemiddelde mens en ook bleker gauw trok ze haar hand weer terug vouwde hem weer in haar andere. Ze kn er gewoon niet tegen tegen dat krakende geluid het bracht slechte dingen in haar geest naar boven hele slechte dingen. Hoe komt het dat je zo rustig blijft? Hoe komt het in godsnaam?! Je hebt geen makkelijk leven gehad teminste niet in de periode van die littekens....Hoe doe je dat toch? Ze keek hem niet aan ze staarde voor zich uit. Ze wilde het weten mischien zou dat ooit haar troebele geest ook kunnen bevredigen.

"Als ik jou kan doen laten glimlachen. Dan zullen er nog wel mensen die dat kunnen." Hij had haar doodse blik opgemerkt maar het zich echt aantrekken deed hij het niet. Ze keek hem aan haar blik verzachtte een beetje. Dat bevestigde alleen maar dat hij gelijk had. Toen hij zijn vingers begon te kraken kromp ze ineen en ze legde haar hand op de zijne zodat hij zou stoppen ze zei niets haar blik zei genoeg. "Sorry, dat is mijn tikje, het heeft je geïrriteerd, mijn excuses." Haar hand voelde eigenlijk best aangenaam koel aan. Kouder als normaal, maar toch fijn in deze warme zomer. Toen ze haar hand weer weghaalde nam hij zachtjes die van haar toch weer vast. Maar hij zei niet waarom, misschien was het wel duidelijk genoeg dat hij haar koude handen wel aangenaam vond in dit warme weer. "Hoe komt het dat je zo rustig blijft? Hoe komt het in godsnaam?! Je hebt geen makkelijk leven gehad teminste niet in de periode van die littekens....Hoe doe je dat toch?" Ze keek hem niet aan ze staarde voor zich uit. "Ik heb mezelf leren accepteren. Ook de herinneringen die ik heb, ik heb ze leren aanvaarden. Het leven heb ik aanvaardt en dat maakt me zo kalm en rustig. Ik weet dat ik de klok niet kan terugdraaien. Maar dat heb ik nu eindelijk leren accepteren." Hij keek haar met een kleine glimlach aan "Misschien kan jij dat ook proberen."

"Sorry, dat is mijn tikje, het heeft je geïrriteerd, mijn excuses." Ze haalde haar schouders op. Het had haar niet echt geïrriteerd eerder beangstigd. Ze keek hem even verward aan toen hij haar hand terug nam maar ze trok hem niet weg ze liet het maar begaan. Het was niet dat het onprettig was ofzo in tegendeel zelfs zijn warme zachtte huid voelde prettig het deed haar denken aan haar familie aan haar broer die haar hand vasthield wanneer ze bang of verdrietig was. "Ik heb mezelf leren accepteren. Ook de herinneringen die ik heb, ik heb ze leren aanvaarden. Het leven heb ik aanvaardt en dat maakt me zo kalm en rustig. Ik weet dat ik de klok niet kan terugdraaien. Maar dat heb ik nu eindelijk leren accepteren." Hij keek haar met een kleine glimlach aan. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar hem en ze trok langzaam haar hand terug. "Misschien kan jij dat ook proberen." Ze zuchtte. Dat kan ik niet....Het was mijn schuld ik kan het niet accepteren...Zei ze met een zachtte stem terwijl ze haar hoofd naar de grond richtte vechtend tegen de tranen die boven wouden komen.

"Sorry, dat is mijn tikje, het heeft je geïrriteerd, mijn excuses." Ze haalde haar schouders op. Sasori nam haar hand terug vast en glimlachte. "Ik heb mezelf leren accepteren. Ook de herinneringen die ik heb, ik heb ze leren aanvaarden. Het leven heb ik aanvaardt en dat maakt me zo kalm en rustig. Ik weet dat ik de klok niet kan terugdraaien. Maar dat heb ik nu eindelijk leren accepteren." Hij keek haar met een kleine glimlach aan. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar hem en ze trok langzaam haar hand terug. "Misschien kan jij dat ook proberen." Ze zuchtte. "Dat kan ik niet....Het was mijn schuld ik kan het niet accepteren..."Zei ze met een zachtte stem. Hij trok haar tegen zich aan en omhelsde haar. "Veel dingen die mis zijn gegaan zijn ook mijn schuld Rhine" Hij sloot zijn ogen en moest nogmaals een geeuw onderdrukken. "Er zijn veel dingen misgegaan bij mij en ik aanvaard het nu, we kunnen de tijd niet terugdraaien. Ook al willen we het zo graag, onze fouten vallen niet meer recht te zetten. We moeten ze gewoon accepteren." zei hij, nog steeds rustig terwijl hij zachtjes over haar haar ging met zijn ene hand. "Trouwens, wat er ook is gebeurt, ik ben bereid om je te accepteren zoals je bent." Hij glimlachte en keek haar aan.

Hij trok haar tegen zich aan en omhelsde haar. Ze zette grote ogen op ze verstijfde zelfs helemaal. Dit had ze niet verwacht! Maar ze trok zich niet terug ze ontspande een klein beetje. "Veel dingen die mis zijn gegaan zijn ook mijn schuld Rhine" Ze keek hem even aan haar blik was gebroken. Hij begreep het niet hij kon het niet begrijpen. Hij kon niet weten hoe vreselijk het was wat ze gedaan had. "Er zijn veel dingen misgegaan bij mij en ik aanvaard het nu, we kunnen de tijd niet terugdraaien. Ook al willen we het zo graag, onze fouten vallen niet meer recht te zetten. We moeten ze gewoon accepteren." zei hij, nog steeds rustig terwijl hij zachtjes over haar haar ging met zijn ene hand. Ze luisterde naar zijn woorden hij had gelijk, ergens had hij gelijk. Ze leunde dichter tegen hem aan haar handen lagen op zijn borst ze keek hem in zijn ogen. Hij maakte haar rustig ze was nog nooit zo vredig geweest sinds die dag. "Trouwens, wat er ook is gebeurt, ik ben bereid om je te accepteren zoals je bent." Hij glimlachte en keek haar aan. Bij die woorden maakte ze zich los en deinsde ze achteruit tot ze in de schaduw zat haa rogen leken te gloeien. Nee dat zou je niet doen, dat kan je niet, dat kan niemand. Ze trilde haar ogen straalde angst uit. Je kan een moordenaar niet accepteren er is geen plaats daarvoor.... Zei ze met een zachtte stem. Hoe zou hij haar ooit kunnen accepteren? Nu hij wist dat ze een moordenaar was teminste dat vond ze. Ze gaf zichzelf de schuld van wat er gebeurd was dat heeft ze altijd gedaan....

PROFILE MAGICIAN