This could be intresting....

Hij trok haar tegen zich aan en omhelsde haar. Ze zette grote ogen op ze verstijfde zelfs helemaal. Maar toch uiteindelijk leek ze te ontspannen. "Er zijn veel dingen misgegaan bij mij en ik aanvaard het nu, we kunnen de tijd niet terugdraaien. Ook al willen we het zo graag, onze fouten vallen niet meer recht te zetten. We moeten ze gewoon accepteren." zei hij, nog steeds rustig terwijl hij zachtjes over haar haar ging met zijn ene hand. "Trouwens, wat er ook is gebeurt, ik ben bereid om je te accepteren zoals je bent." Hij glimlachte en keek haar aan. Bij die woorden maakte ze zich los en deinsde ze achteruit tot ze in de schaduw zat haar ogen leken te gloeien. "Nee dat zou je niet doen, dat kan je niet, dat kan niemand." Ze trilde haar ogen straalde angst uit. "Je kan een moordenaar niet accepteren er is geen plaats daarvoor.... "Zei ze met een zachtte stem en Sasori ging vlak naast haar zitten. "Ik kan dat wel, ik kan accepteren dat je een moordenaar bent of was, je bent niet alleen Rhine, je staat er niet alleen voor. Ik ben er voor je. Je bent wie je bent en ik accepteer je zoals je bent, dat kan niemand veranderen." Hij omarmde haar weer en probeerde haar rustig te maken. Haar gloeiende ogen hadden hem niet afgeschrikt. Hij had haar gewoon geknuffeld, hij accepteerde haar zoals ze was. Zo was hij nu eenmaal.

Sasori ging vlak naast haar zitten. Ze deinsde nog wat terug. "Ik kan dat wel, ik kan accepteren dat je een moordenaar bent of was, je bent niet alleen Rhine, je staat er niet alleen voor. Ik ben er voor je. Je bent wie je bent en ik accepteer je zoals je bent, dat kan niemand veranderen." Hij omarmde haar weer en probeerde haar rustig te maken. Ze probeerde zich eerst nog los te wurmelen maar toen liet ze zich slap worden ze gaf zich over aan zijn warmte. Tranen kwamen uit haar ogen ze begroef haar hoofd tegen zijn borst en voor het eerst toonde ze haar zwakte aan iemand ze kon het niet meer houden. Het is mijn schuld dat ze dood zijn....het is mijn schuld dat mijn familie dood is... Huilde ze het was verlichtend om het eindelijk aan iemand te vertellen het voelde beter en haar zandloper liep ineens trager veel trager. Maar Rhine was ook bang ze wilde zich niet aan iemand hechten ze kon de pijn van verlies niet nog eens aan.

"Ik kan dat wel, ik kan accepteren dat je een moordenaar bent of was, je bent niet alleen Rhine, je staat er niet alleen voor. Ik ben er voor je. Je bent wie je bent en ik accepteer je zoals je bent, dat kan niemand veranderen." Hij omarmde haar weer en probeerde haar rustig te maken. Ze probeerde zich eerst nog los te wurmelen maar toen liet ze zich slap worden ze gaf zich over aan zijn warmte. Tranen kwamen uit haar ogen ze begroef haar hoofd tegen zijn borst. Sasori aaide haar hoofd weer. "Het is mijn schuld dat ze dood zijn....het is mijn schuld dat mijn familie dood is..." Huilde ze. Hij wist niet goed hoe hij erop kon reageren zonder dat het verkeerd uit zijn mond kwam. "Rhine, je moet het jezelf vergeven op een punt. Ook al klink ik nu misschien bot en gemeen tegenover de daad die je hebt gedaan maar, je moet het jezelf kunnen vergeven." Het klonk zo fout wat hij had gezegd, maar dat wou hij niet. Hij bedoelde gewoon dat ze moest verdergaan. "Je moet niet in het verleden blijven hangen. Het is voorbij en spijtig genoeg kunnen we de klok niet terugdraaien. Ik ben er voor je Rhine." Hij haalde rustig adem. Hij moest zelf rustig blijven, voordat hij ook in tranen zou uitbarsten vanwege de dood van zijn moeder een paar maanden terug.

Sasori aaide haar hoofd weer. Het was kalmerend en ze wilde niet dat hij ophield. Hij zweeg even en ze luisterde naar zijn ademhaling naar het gerustgevende geluid van zijn kloppend hart. "Rhine, je moet het jezelf vergeven op een punt. Ook al klink ik nu misschien bot en gemeen tegenover de daad die je hebt gedaan maar, je moet het jezelf kunnen vergeven." Rhine richtte haar hoofd op ze keek hem recht in zijn ogen. ze wist niet of ze zichzelf ooit zou kunnen vergeven of ze daar ooit de moed voor had. "Je moet niet in het verleden blijven hangen. Het is voorbij en spijtig genoeg kunnen we de klok niet terugdraaien. Ik ben er voor je Rhine." Maar het verleden was beter alles was beter voor die dag ze wilde weer naar het verleden en daarom had ze een haat aan alles en idereen ze haatte alles omdat niets nog was zoals vroeger. Ze hield hem stevig vast maar ze snapte het ook niet waarom was hij zo aardig voor haar? Waarom deed hij die moeite? Waarom doe je dit? Waarom ben je zo aardig ndat ik zo bot en gemeen tegen je was? Vroeg ze terwijl ze haar tranen probeerde in te houden. Ze snapte niet dat iemand nog uberhoud de moeite deed om aardig voor haar te zijn ze zou zelf niet eens de moeite doen om aardig voor zichzelf te zijn.

"Rhine, je moet het jezelf vergeven op een punt. Ook al klink ik nu misschien bot en gemeen tegenover de daad die je hebt gedaan maar, je moet het jezelf kunnen vergeven." Rhine richtte haar hoofd op ze keek hem recht in zijn ogen. Sasori schonk haar een glimlach. "Je moet niet in het verleden blijven hangen. Het is voorbij en spijtig genoeg kunnen we de klok niet terugdraaien. Ik ben er voor je Rhine."
"Waarom doe je dit? Waarom ben je zo aardig nadat ik zo bot en gemeen tegen je was?" Vroeg ze. Sasori glimlachte breed "Omdat ik je leuk vind zoals je bent en je het waard bent om met respect behandelt te worden Rhine." Hij haalde uit zijn zak een papieren zakdoekje uit een nog ongeopend pakje. Hij bood die aan Rhine aan en besloot haar weer te knuffelen. "Rhine, je bent een fantastisch meisje, dat kan ik nu al zien. Ook al gedraag je je gemeen en bot, toch kan ik het al opbrengen om nu al om je te geven. Rhine, je bent speciaal in een positieve manier. Alleen ben je negatief beïnvloedt geweest." Hij glimlachte echt breed nu, hij was enorm rustig, maar toch een tikkeltje nerveus. Hij wou haar niet wegjagen met zijn gezever.

Hij glimlachte en haar mondhoeken krulden ook een beetje omhoog. Zijn glimlach groeide wanneer ze vroeg waarom hij dit deed. "Omdat ik je leuk vind zoals je bent en je het waard bent om met respect behandelt te worden Rhine." Ze keek hem wat verbaasd aan. Ze verdiende respect? Echt verdiende ze dat echt? verdiende ze eigenlijk wel iets? Verdiende ze zijn vriendelijkheid eigenlijk wel? Ze glimlachtte warm naar hem toen hij haar een zakdoek aanbood ze nam hem dankbaar aan en ze droogde haar tranen. Hij knuffelde haar weer en dit keer sloeg ze ook haar armen om hem heen een glimlach was op haar gezicht en die wilde er niet meer af heo lang was het geleden dat ze nog geknuffeld was geweest? 5 mischien 6 jaar? "Rhine, je bent een fantastisch meisje, dat kan ik nu al zien. Ook al gedraag je je gemeen en bot, toch kan ik het al opbrengen om nu al om je te geven. Rhine, je bent speciaal in een positieve manier. Alleen ben je negatief beïnvloedt geweest." Hij glimlachte echt breed nu. Ze bloosde nu erg hard. Sasori ik...ik weet niet wat ik moet zeggen. Zei ze nog steeds met die blozende wangen ze was blij blij dat hij haar was komen storen blij dat ze hem een beetje had uit kunnen leggen waarom ze zo was. Ik was niet altijd zo maar sinds de dood van mijn ouders is er wat geknapt denk ik. Zei ze met een zucht ze vond het gewoon moeilijk om nog dingen positief te zien. En het spijt me dat ik je beledigde met je kunst....Je deed me denken aan mijn vader en daar raakte ik van streek door. Biechte ze op nog steeds met die blos op haar gezicht en haar armen stevig om hem heen.

Hij glimlachte en haar mondhoeken krulden ook een beetje omhoog. Zijn glimlach groeide wanneer ze vroeg waarom hij dit deed. "Omdat ik je leuk vind zoals je bent en je het waard bent om met respect behandelt te worden Rhine." Ze keek hem wat verbaasd aan. Ze glimlachtte warm naar hem toen hij haar een zakdoek aanbood ze nam hem dankbaar aan en ze droogde haar tranen. Hij knuffelde haar weer en dit keer sloeg ze ook haar armen om hem heen een glimlach was op haar gezicht en die wilde er niet meer af. Dat deed hem nu deugd om haar zo blij te zien. "Rhine, je bent een fantastisch meisje, dat kan ik nu al zien. Ook al gedraag je je gemeen en bot, toch kan ik het al opbrengen om nu al om je te geven. Rhine, je bent speciaal in een positieve manier. Alleen ben je negatief beïnvloedt geweest." Hij glimlachte echt breed nu. Ze bloosde nu erg hard. "Sasori ik...ik weet niet wat ik moet zeggen." Zei ze nog steeds met die blozende wangen. Sasori begon zelf lichtjes te blozen, een kettingreactie. "Ik was niet altijd zo maar sinds de dood van mijn ouders is er wat geknapt denk ik." Zei ze met een zucht. "Dat kan inderdaad de oorzaak zijn." zei hij. " En het spijt me dat ik je beledigde met je kunst....Je deed me denken aan mijn vader en daar raakte ik van streek door." Biechte ze op nog steeds met die blos op haar gezicht en haar armen stevig om hem heen. "Je moet je daarvoor niet verontschuldigen Rhine, dat is allang verleden tijd. Sinds dat mijn oma me leerde hoe ik poppen kon besturen en maken ben ik daar niet meer van afgestapt. Sinds haar dood besefte ik hoe hard die bezigheid me heeft verandert. Ik zowel mijn moeder als mijn oma vereeuwigd in een poppenvorm. Ik kan ze oproepen door middel van een spreuk die hen 'gevangen' houdt terug op te zeggen. Ik heb een aantel scrolls waarin ze gevangen zitten en zo heb ik ze altijd bij me." zei hij rustig ook al was het voor hem het moeilijkste wat hij ooit al tegen iemand had gezegd.

Ze zag dat hij ook licht begon te blozen en daardoor grinnikte ze. Hij was schattig met die blos op zijn gezicht en het paste mooi bij zijn rode lokken. "Dat kan inderdaad de oorzaak zijn." zei hij. Ze knikte. Maar niet de enige.... Mompelde ze zacht terwijl ze zijn blik ontweek. meer zou ze er niet over zeggen. "Je moet je daarvoor niet verontschuldigen Rhine, dat is allang verleden tijd. Sinds dat mijn oma me leerde hoe ik poppen kon besturen en maken ben ik daar niet meer van afgestapt. Sinds haar dood besefte ik hoe hard die bezigheid me heeft verandert. Ik zowel mijn moeder als mijn oma vereeuwigd in een poppenvorm. Ik kan ze oproepen door middel van een spreuk die hen 'gevangen' houdt terug op te zeggen. Ik heb een aantel scrolls waarin ze gevangen zitten en zo heb ik ze altijd bij me." zei hij rustig. Ze knikte ze vond het heel bijzonder wat hij kon met die popjes. Het is echt geweldig wat je doet met die popjes. Zei ze met een warme glimlach hij had haar oude ik weten te berijken de optimistische aardig oude Rhine die schuil zat achter duisternis en verdriet. Ze was blij dat ze met hem had kunnen praten maar zijn laatste woorden verondrustte haar ook. Is je moeder al lang aan de andere kant? Vroeg ze zachtjes. Ze zou er niet op door drammen als hij er liever niet over wou praten maar mischien kon ze hem deze keer helpen.

Ze zag dat hij ook licht begon te blozen en daardoor grinnikte ze. Sasori keek een beetje ongemakkelijk naar Rhine. "Dat kan inderdaad de oorzaak zijn." zei hij. Ze knikte. "Maar niet de enige.... " Hij zag dat ze er niet meer over wou zeggen, dus ging hij daar niet verder op in. "Je moet je daarvoor niet verontschuldigen Rhine, dat is allang verleden tijd. Sinds dat mijn oma me leerde hoe ik poppen kon besturen en maken ben ik daar niet meer van afgestapt. Sinds haar dood besefte ik hoe hard die bezigheid me heeft verandert. Ik zowel mijn moeder als mijn oma vereeuwigd in een poppenvorm. Ik kan ze oproepen door middel van een spreuk die hen 'gevangen' houdt terug op te zeggen. Ik heb een aantel scrolls waarin ze gevangen zitten en zo heb ik ze altijd bij me." zei hij rustig. Ze knikte nogmaals: " Het is echt geweldig wat je doet met die popjes." Zei ze met een warme glimlach "Bedankt" zei hij en hij nam haar hand weer vast en dan besefte hij hoe dicht ze wel niet bij elkaar waren. Hij legde zijn hoofd op haar schouder en keek haar aan. "Is je moeder al lang aan de andere kant?" Vroeg ze zachtjes. "Ik vind het echt al een eeuwigheid geleden, maar eigenlijk is het nog maar 2 maanden geleden gebeurd dat ze gestorven is aan een overdosis medicijnen omdat ze nooit meer wist wanneer ze een pilletje had genomen en ze er dus dan weer een nam en dan zo ging het verder." Natuurlijk kon zijn moeder er niet aan doen. "Ik had er moeten zijn toen en mijn vader ook, maar ze waren gescheiden. Maar ik kwam te laat aan..." Hij sloot zijn ogen, met zijn hoofd nog altijd op haar schouder, met zijn gezicht naar dat van haar gericht.

Ze zag dat hij zich ongemakkelijk voelde omdat ze grinnikte dus stopte ze ermee. ze wilde hem zich niet ongemakkelijk laten voelen. "Bedankt" zei hij en hij nam haar hand weer vast. Ze keek hem recht aan ze kon zijn adem voelen en ze besefte nu pas hoe dicht ze bij elkaar waren maar vreemd genoeg vond ze dat niet onprettig hij was rustgevend. Hij legde zijn hoofd op haar schouder en ze streelde het haar uit zijn ogen ze glimlachtte waardoor er kuiltjes in haar wangen verschenen. "Ik vind het echt al een eeuwigheid geleden, maar eigenlijk is het nog maar 2 maanden geleden gebeurd dat ze gestorven is aan een overdosis medicijnen omdat ze nooit meer wist wanneer ze een pilletje had genomen en ze er dus dan weer een nam en dan zo ging het verder." ze zei niets dat was vreselijk. maar ze wist niet goed hoe ze hem kon helpen. "Ik had er moeten zijn toen en mijn vader ook, maar ze waren gescheiden. Maar ik kwam te laat aan..." Hij sloot zijn ogen. Ze schudde haar hoofd en dit keer was zij degene die zijn hoofd aaide. Dat moet je niet zeggen je kon er niets aan doen. Je kan het lot niet veranderen Sasori sommige dingen meoten gebeuren om een reden die je nu nog niet snapt maar ooit wordt het duidelijk dat beloof ik je. Zei ze rustig. Ze kon hem helpen ze wilde hem helpen. Wil je met haar praten? Vroeg ze zacht ze kon soms doden oproepen doden die nog niet lang dood waren waren niet moeilijk te bereike maar het wrat wel aan haar het stal haar levensenergie.

"Bedankt" zei hij en hij nam haar hand weer vast. Ze keek hem recht aan en het dicht bij elkaar zijn, helemaal niet onprettig. Hij legde zijn hoofd op haar schouder en ze streelde het haar uit zijn ogen ze glimlachtte waardoor er kuiltjes in haar wangen verschenen. "Ik vind het echt al een eeuwigheid geleden, maar eigenlijk is het nog maar 2 maanden geleden gebeurd dat ze gestorven is aan een overdosis medicijnen omdat ze nooit meer wist wanneer ze een pilletje had genomen en ze er dus dan weer een nam en dan zo ging het verder."
"Ik had er moeten zijn toen en mijn vader ook, maar ze waren gescheiden. Maar ik kwam te laat aan..." Hij sloot zijn ogen. Ze schudde haar hoofd en dit keer was zij degene die zijn hoofd aaide. "Dat moet je niet zeggen je kon er niets aan doen. Je kan het lot niet veranderen Sasori sommige dingen meoten gebeuren om een reden die je nu nog niet snapt maar ooit wordt het duidelijk dat beloof ik je." Zei ze rustig. "Wil je met haar praten?" Sasori schudde zijn hoofd, "Ik denk niet dat ik dat op dit moment aankan Rhine, ik wil niet dat je me ziet huilen." Hij zweeg en keek haar aan, smekend om het niet te doen. Hij wilde het niet, nog niet. Hij was er nog niet klaar voor.

Sasori schudde zijn hoofd, "Ik denk niet dat ik dat op dit moment aankan Rhine, ik wil niet dat je me ziet huilen." Hij zweeg en keek haar aan, smekend om het niet te doen. Ze knikte en ze glimlachtte geruststellend. Natuurlijk als jij het niet wilt. Zei ze rustig. Ze wilde hem kalm krijgen ze zag hem niet graag verdrietig ze sustte hem een beetje maar ze was zo verschrikkelijk slecht in iemand troosten ze groef in haar gedachten in haar hart naar haar verre nog rooskleurige verleden de tijd dat ze blij en opgewekt was. En toen schoot haar iets te binnen dat haar moeder altijd deed wanneer zij verdrietig was ze zong een oud liedje een liedje dat over een klein soldaatje ging dat moedig moest zijn dat de duisternis uit zijn hart bande en dat bleef doorgaan ookal viel hij zo vaak. Haar ene hand aaide zijn hoofd en haar andere lag om zijn middel ze keek naar de grond en ze begon eerst te neuriën daarna zacht te zingen haar stem kraakte eerst nog een beetje omdat ze zo lang niet gezongen had maar daarna werd hij zuiver en mooi ze sloot haar ogen en ze zong verder zacht maar mooi het hele liedje zong ze uit daarna zuchtte ze en wachtte ze af haar ogen waren open maar ze keek hem niet aan ze hoopte dat dit hem wat moed had gegeven dat hij wat opgevrolijkt was. Sasori had een wonderbaarlijk effect op haar net een soort medicijn dat de duisternis uit haar hart verdreef iets dat haar blij maakte.

Sasori schudde zijn hoofd, "Ik denk niet dat ik dat op dit moment aankan Rhine, ik wil niet dat je me ziet huilen." Hij zweeg en keek haar aan, smekend om het niet te doen. Ze knikte en ze glimlachtte geruststellend. "Natuurlijk als jij het niet wilt." Zei ze rustig. Ze begon een liedje te zingen over een soldaat die moedig moest zijn en toen besefte Sasori wat er aan de hand was met hem. Hij bloosde en zette zich recht. Hij merkte dat Rhine hem had opgebeurt en nieuwe moed had gegeven. Hij keek Rhine aan en glimlachte "Bedankt Rhine. Ik voel me helemaal anders bij jou sinds je zo bent opengebloeit. Ik denk..." Hij zweeg en schudde zijn hoofd "Nee laat maar" zei hij met een glimlach en hij dacht het onderwerp weg. Hij stond op en trok Rhine mee recht. Hij trok haar dicht tegen zich aan en begon rustig te dansen met haar, op een traag tempo. Dat maakte hem weer rustig, gewoon hoe ze samen in harmonie bewogen. Het maakte zijn hart weer rustig. Hij sloot zijn ogen maar bleef op een rustig tempo dansen, en hij begon zachtjes een liedje te zingen. Alleen was zijn versie veel rustiger dan het echte liedje. Het deed hem denken aan de oude tijd toen zijn ouders nog bij elkaar waren, dat ze nog liefde voor elkaar toonden..

(https://www.youtube.com/watch?v=5SK-sDEvxvI)

Hij bloosde en zette zich recht. Ze liet hem los en ook zij had een hevige blos op haar wangen. Hij keek Rhine aan en glimlachte "Bedankt Rhine. Ik voel me helemaal anders bij jou sinds je zo bent opengebloeit. Ik denk..." Hij zweeg en schudde zijn hoofd "Nee laat maar" Ze keek hem aan ze wist niet goed wat hij bedoelde maar ze wist wel dat ze zijn warmte al meteen miste wat was er in godsnaam met haar aan de hand? En waar had hij het over wat wilde hij haar zeggen? Waarom zei hij het niet? Was het zo erg? Had ze iets fouts gedaan? Vragen spookte door haar hoofd alles was zo verwarrend. Hij stond op en trok Rhine mee recht. Rhine liet een klein gilletje horen. Wat was hij van plan? Hij trok haar dicht tegen zich aan en begon rustig te dansen met haar, op een traag tempo. Rhine legde haar handen op zijn schouders ze had al in een eeuwigheid niet meer gedanst maar met hem vond ze het zo prettig. De glimlach wilde niet meer van haar gezicht en voor het eerst von ze het niet erg hij maakte haar weer wat gelukkkiger hij was haa rlichtje in de duisternis waar ze al zo lang in gevangen zat. Hij sloot zijn ogen maar bleef op een rustig tempo dansen, en hij begon zachtjes een liedje te zingen. Alleen was zijn versie veel rustiger dan het echte liedje. Ze gennoot van het liedje en ze legde haar hoofd onder zijn hals ze stond nu letterlijk tegen hem aan ze voelde zijn hartslag ze rook zijn zoete adem en ze hoorde zijn stem de stem die haar gekalmeerd had die haar blij maakte.....

(Hij gaat zijn hele verhaal doen ^,^)

"Bedankt Rhine. Ik voel me helemaal anders bij jou sinds je zo bent opengebloeit. Ik denk..." Hij zweeg en schudde zijn hoofd "Nee laat maar" Hij vond de tijd er nog niet rijp genoeg voor. Hij stond op en trok Rhine mee recht. Rhine liet een klein gilletje horen, waar hij niet echt op reageerde. Wat een echte man was hij toch. Hij begon met haar te dansen, op een traag tempo. Alles rond hem was weg, alleen hetgene tussen hem en Rhine was er nog. Rhine legde haar koele handen op zijn schouders. Sasori begon te praten nadat hij zijn liedje had gezongen: "Ik heb mijn ouders maar pas leren kennen op mijn 14 jaar. Ik heb altijd bij mijn oma gewoond, ze hadden me daar achtergelaten omdat ze niet voor me konden zorgen. Na een tijdje wist ik dat ze niet mijn moeder was en ik was doodongelukkig. Ik wou de warmte en liefde krijgen van alle kleine kinderen in mijn dorp. Maar ik kreeg die niet, en dan op een dag zat ik in mijn kamer en mijn oma besloot me te leren om poppen te maken en ze te besturen. Ik maakte twee poppen, eentje die leek op mijn vader en eentje die leek op m'n moeder. Ik probeerde na te doen wat ik zag die dag, een jongetje dat viel en geknuffeld werd door zijn ouders. Mijn oma zag dit en besloot uit te leggen waarom ze me hadden achtergelaten hier. Ik ben weggelopen om mijn ouders te zoeken op een leeftijd van 16 jaar. Ik ben een jaar bij hun gebleven, toen ze van elkaar scheidden, moest ik vertrekken naar hier, net zoals mijn zusje Mizuki." Hij had haar net alles verteld. Hij kon het niet geloven. Hij keek haar aan en tranen blonken in zijn ogen.

(verdraait ik wil haar verhaal oook vertellen maar ik heb er nog niet echt een XD)

Sasori begon te praten nadat hij zijn liedje had gezongen: "Ik heb mijn ouders maar pas leren kennen op mijn 14 jaar. Ik heb altijd bij mijn oma gewoond, ze hadden me daar achtergelaten omdat ze niet voor me konden zorgen. Na een tijdje wist ik dat ze niet mijn moeder was en ik was doodongelukkig. Ik wou de warmte en liefde krijgen van alle kleine kinderen in mijn dorp. Maar ik kreeg die niet, en dan op een dag zat ik in mijn kamer en mijn oma besloot me te leren om poppen te maken en ze te besturen. Ik maakte twee poppen, eentje die leek op mijn vader en eentje die leek op m'n moeder. Ik probeerde na te doen wat ik zag die dag, een jongetje dat viel en geknuffeld werd door zijn ouders. Mijn oma zag dit en besloot uit te leggen waarom ze me hadden achtergelaten hier. Ik ben weggelopen om mijn ouders te zoeken op een leeftijd van 16 jaar. Ik ben een jaar bij hun gebleven, toen ze van elkaar scheidden, moest ik vertrekken naar hier, net zoals mijn zusje Mizuki." Ze luisterde met ingehoude adem naar zijn verhaal. Waarom vertelde hij haar dit? Waarom vertrouwde hij haar ookal was ze een moordenaar? Ze snapte niet waarom hij het toeliet dat ze zo dicht bij hem was dat ze zijn geheimen kende. Ze vond zijn verhaal vreselijk en ze zag dt hij moest huilen ze veegde zijn tranen weg ze keek hem recht aan. Sasori dat...dat is vreselijk... Zei ze zacht ze wreef over zijn wang als trostend gebaar ze vond het zo erg voor hem ze wilde hem dolgraag zeggen dat zij hem nooit in de steek zou laten maar dat kon ze niet hij was veiliger zonder haar in de buurt ze wilde hem geen pijn bezorgen. Ze slikte even ze wist niet hoe ze wist niet waarom maar ze wilde hem vertellen ze wilde hem opbeuren door wat over zichzelf te vertellen. Weet je nog dat ik zei dat ik deze gave niet altijd heb gehad? Ik ben niet geboren op de planeet van de duisternis ik ben geboren op de planeet van het licht ik was de jongste van 6 en ik was een licht magican net als de rest van mijn familie. Ze slikte even. Ik heb een domme keuze gemaakt vroeger en daardoor mezelf en mijn wolf vervloekt. En mijn familie de dood in gejaagd. Ze slikte weer ze ontweek zijn blik ze wilde zo graag bij hem blijven maar ze wilde hem niet in gevaar brengen ze maakte zich los van hem. Je bent veiliger zonder mij.... Fluisterde ze tranen begonen over haar wangen te rollen ze moest al haar moed verzamelen om zich om te draaien ze maakte zich klaar om weg te wandlenen maar ze wilde niet ze wist dat het beter voor hem was maar waarom was het dan zo moeilijk om nu bij hem weg te gaan?

Sasori begon te praten nadat hij zijn liedje had gezongen: "Ik heb mijn ouders maar pas leren kennen op mijn 14 jaar. Ik heb altijd bij mijn oma gewoond, ze hadden me daar achtergelaten omdat ze niet voor me konden zorgen. Na een tijdje wist ik dat ze niet mijn moeder was en ik was doodongelukkig. Ik wou de warmte en liefde krijgen van alle kleine kinderen in mijn dorp. Maar ik kreeg die niet, en dan op een dag zat ik in mijn kamer en mijn oma besloot me te leren om poppen te maken en ze te besturen. Ik maakte twee poppen, eentje die leek op mijn vader en eentje die leek op m'n moeder. Ik probeerde na te doen wat ik zag die dag, een jongetje dat viel en geknuffeld werd door zijn ouders. Mijn oma zag dit en besloot uit te leggen waarom ze me hadden achtergelaten hier. Ik ben weggelopen om mijn ouders te zoeken op een leeftijd van 16 jaar. Ik ben een jaar bij hun gebleven, toen ze van elkaar scheidden, moest ik vertrekken naar hier, net zoals mijn zusje Mizuki." Ze luisterde, dat was het enigste wat hij op dit moment wilde. "Sasori dat...dat is vreselijk..." Zei ze zacht ze wreef over zijn wang als troostend gebaar. "Weet je nog dat ik zei dat ik deze gave niet altijd heb gehad? Ik ben niet geboren op de planeet van de duisternis ik ben geboren op de planeet van het licht ik was de jongste van 6 en ik was een licht magican net als de rest van mijn familie. Ze slikte even. Ik heb een domme keuze gemaakt vroeger en daardoor mezelf en mijn wolf vervloekt. En mijn familie de dood in gejaagd." Ze slikte weer ze ontweek zijn blik. Je bent veiliger zonder mij.... Fluisterde ze tranen begonen over haar wangen te rollen "Je mag niet weggaan Rhine..." Hij draaide haar naar hem toe en kuste haar volop op de mond, een impuls. "Je mag niet... Weggaan.." Zijn stem klonk zwak en hij liet zich neerploffen op de grond. Hij keek naar de grond. Sasori begroef zijn gezicht in zijn handen en zei "Het spijt me van wat ik net deed..."

sorry dit is zo cute :3

"Je mag niet weggaan Rhine..." Ze wilde net wat zeggen toen Hij haar naar hem toe draaide en haar volop op de mond kuste. Rhine was te geschrokken om echt iets te kunnen doen, om een reactie te geven maar dat nam niet weg dat ze het prettig had gevonden. "Je mag niet... Weggaan.." Zijn stem klonk zwak en hij liet zich neerploffen op de grond. Hij keek naar de grond. Rhine bleef daar staan met een verwarde blik op haar gezicht ze had even tijd nodig om alles op een rij te zetten ze knipperd niet met haar ogen ze verwerkte alles. Ze was kwaad op hem geweest, hij heeft haar geholpen, ze heeft hem haar geheimen vertelt of in iedere geval een groot deel daarvan, hij heeft haar geknuffeld en getroost, op haar beurd heeft ze hem geknuffeld en getroost, hij heeft zijn verhaal vertelt, hij wilde nee wilt niet at ze weggaat en hij kustte haar. Sasori begroef zijn gezicht in zijn handen en zei "Het spijt me van wat ik net deed..." Rhine knipperde weer en langzaam ging ze naar hem toe ze liet zich voor hem neer ploffen ze keek hem een tijdje aan haar hart ging als een razende tekkeer. Ze nam voorzichtig zijn handen van zijn gezicht ze legde haar koele handen op alletwee zijn kaken en ze keek hem recht aan.
Je hoeft geen sorry te zeggen... Zei ze zacht haar stem was hooguit iets luider dan een fluistertoon. Ze wist dat ze weg moest dat het beter voor hem zou zijn maar ze kon het niet ze wilde het niet ze wilde bij hem blijven bij haar lichtje ze wilde zich weer gelukkig voelen ookal verdiende ze dat niet. Ze wilde zijn zachtte lippen nog eens voelen zijn troostende armen nog langer in zijn prachtige ogen kijken. Ze wist dat dit heel erg verkeerd was dat ze de regels die ze voor zichzelf had opgesteld nu wel zo'n beetje allemaal had gebroken maar het kon haar niet meer schelen.....

Het ging allemaal veel te snel voor Sasori, Rhine wou net weggaan toen hij zijn verhaal had verteld, alsof het haar te veel werd. Dat brak iets in zijn hart "Je mag niet weggaan Rhine..." Hij besefte zelf niet wat hij deed, hij kuste haar volop op haar mond. "Je mag niet... Weggaan" zijn stem klonk zwak en hij liet zich neerploffen op de grond. Hij keek naar de grond en hij begon te schokschouderen. Er was vandaag veel gebeurt, hij moest het verwerken. Hij begroef zijn hoofd in zijn handen en zei dan: "Het spijt me van wat ik net deed." Rhine kwam naast hem zitten terwijl hij een complete rotzooi was op dit moment. Ze nam voorzichtig zijn handen van zijn gezicht ze legde haar koele handen op alletwee zijn kaken en ze keek hem recht aan.
"Je hoeft geen sorry te zeggen..." Zei ze zacht haar stem was hooguit iets luider dan een fluistertoon. Sasori dwong zichzelf om haar aan te kijken, zonder enige woorden omarmde hij Rhine en duwde haar dicht tegen zich aan. Hij wist goed genoeg op dit moment wat haar geheim was, ook al had ze het hem nog niet verteld maar dat hield hem niet tegen om bij haar te zijn. Hij wou alle regels verbreken en hij keek Rhine aan. "Wij gaan uit eten straks meisje. Mocht je het willen of niet. Maar ik ga niet koken of ik steek mijn kamer nog in brand." Hij grijnsde en hij kwam weer dichter bij haar lippen, alsof hij haar uitdaagde. "Wat zal het worden? Uit eten gaan of mijn kamer die in brand vliegt?"

Hij keek haar aan en toen werd ze weederom in zijn armen gesloten ze vond het niet erg ze vond het zelfs fijn om daar te zijn om al zijn warmte te voelen en om zijn hart te horen kloppen. Ze wist niet wat haar ineens bezielde waarom ze dat plots zo graag had waarom ze zoveel geheimen al had opgebiecht het was allemaal verwarrend. "Wij gaan uit eten straks meisje. Mocht je het willen of niet. Maar ik ga niet koken of ik steek mijn kamer nog in brand." Hij grijnsde en hij kwam weer dichter bij haar lippen, alsof hij haar uitdaagde. Rhine kreeg het erg warm en hij slaagde er zowaar in haar grote mond te snoeren ze keek in zijn ogen ze verdronk bijna in die ogen "Wat zal het worden? Uit eten gaan of mijn kamer die in brand vliegt?" Ze hoorde niet echt wat hij zei ze was geconcentreert op de bewegingen van zijn lippen ze wilde die lippen weer voelen voriger keer was ze er maar half bij te geschrokken om er echt van te genieten en nu nu waren ze zo dichtbij ze zou....nee dat kon toch niet? Of wel? Zou ze....nee.....maar ze zijn zo dichtbij....ze wilt ze, ze heeft ze nodig! En voor ze het goed en wel door had had ze haar lippen op de zijne gedrukt haar ogen gesloten het was niet de langste kus en ook niet de snelste hij was langzaam opgebouwt en dan losgelaten voor hij heviger kon worden. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en ton slikte ze. Weet je wel zeker dat je met mij gezien wilt worden? Mensen mogen me niet echt... Bekende ze tja mensen die ze al was tegengekomen hadden nu niet echt bepaald leuke herinneringen aan haar....

Hij keek haar aan en toen werd ze weederom in zijn armen gesloten. "Wij gaan uit eten straks meisje. Mocht je het willen of niet. Maar ik ga niet koken of ik steek mijn kamer nog in brand." Hij grijnsde en hij kwam weer dichter bij haar lippen, alsof hij haar uitdaagde. Hij slaagde erin haar even te laten zwijgen en daarom moest hij grijnzen. "Wat zal het worden? Uit eten gaan of mijn kamer die in brand vliegt?" Ze reageerde niet maar was blijkbaar heel gefocust op één ding en daar keek ze naar, zijn lippen. Voor hij het goed besefte had zij deze keer het initiatief genomen om hem te kussen. ZIjn emoties waren vandaag al enorm veel omgeslagen. Nu was hij enorm blij weer en na die, tot zijn spijt, kus die véél te kort was zei ze: "Weet je wel zeker dat je met mij gezien wilt worden? Mensen mogen me niet echt..." Sasori lachte eventjes: "Waarom zou ik niet met je gezien willen worden? Komaan Rhine, mensen die je vies bekijken dan, krijgen van mij een vieze blik terug. Ik wil graag gezien met je worden. Ik denk eerder dat het andersom is, wat wil je dan doen anders?" Hij wou haar opties ook wel weten. Maar toch bleef hij heel dicht bij Rhine: "Vertel het me." Hij klonk serieus maar een brede grijns was niet van zijn gezicht af te vegen. Hij keek haar met een schuin hoofd aan.

Sasori lachte eventjes: "Waarom zou ik niet met je gezien willen worden? Komaan Rhine, mensen die je vies bekijken dan, krijgen van mij een vieze blik terug. Ik wil graag gezien met je worden. Ik denk eerder dat het andersom is, wat wil je dan doen anders?" Ze trok haar wenkbrauw op oké zij zou ook een vieze blik terug richten maar dat hij voor haar ook vieze blikken naar mensen zou richten had ze niet gedacht. Hij was echt wel lief hij zou haar zomaar verdedigen. Ze verdiende zo'n aardig iemand niet. En ze moest even lachen toen hij dacht dat het andersom was maar het was een soort van zenuwwachtige giechel. Denk je dat ik me schaam om met jouw rond te lopen? Dan ben je echt goed gek. Zei ze met een charmante stem. "Vertel het me." Hij klonk serieus maar een brede grijns was niet van zijn gezicht af te vegen. Hij keek haar met een schuin hoofd aan. Ze wist niet wat ze wou doen ze had al zo lang geen leuke dingen meer gedaan ze wist niet meer hoe het moest ze had zich al zo lang niet meer toegestaan om leuke dingen te doen. Rhine dacht na er verscheen een denkrimpel op haar voorhoofd. Wat konden ze gaan doen Rhine hield vaker van rust ze kwam niet meer zo graag onder de mensen maar ze wist niet echt iets ze kreeg die blos weer op haar gezicht. Ik zou het niet weten Sasori ik heb al zo lang niets leuks meer gedaan. Ze sprak de waarheid en ze keek hem recht aan ze hoopte dat hij niet teleurgesteld zou zijn omdat ze niet met ideetjes kwam

Sasori lachte eventjes: "Waarom zou ik niet met je gezien willen worden? Komaan Rhine, mensen die je vies bekijken dan, krijgen van mij een vieze blik terug. Ik wil graag gezien met je worden. Ik denk eerder dat het andersom is, wat wil je dan doen anders?" Ze trok haar wenkbrauw op. "Denk je dat ik me schaam om met jouw rond te lopen? Dan ben je echt goed gek." Zei ze met een charmante stem. "Vertel het me." Hij klonk serieus maar een brede grijns was niet van zijn gezicht af te vegen. Hij keek haar met een schuin hoofd aan. Ze begon weer te blozen en ze zei "Ik zou het niet weten Sasori ik heb al zo lang niets leuks meer gedaan."
"Hou je van romantiek? Anders kunnen we wel een leuk plekje zoeken waar we alleen gelaten worden. Want jij ziet er mij wel zo'n type uit." Hij grijnsde en was helemaal niet teleurgesteld, het gaf hem een uitdaging, wat vond Rhine leuk? Het was aangenaam om daarachter te gissen. Maar nu keek hij richting haar lippen en hij sloot zijn ogen om haar dan een kus te geven die langer duurde dan de vorige. Misschien niet heftig, maar wel vol liefde. Hij stopte en glimlachte dan weer en hij stond op, "Hou je van zwemmen? Anders kunnen we wel eventjes naar de waterval gaan." Hij bood haar zijn hand aan om haar recht te trekken.

"Hou je van romantiek? Anders kunnen we wel een leuk plekje zoeken waar we alleen gelaten worden. Want jij ziet er mij wel zo'n type uit." Hij grijnsde. Ze dacht erover na dat klonk wel leuk ze hield niet erg van drukte ze was mensen zeg maar ontwend. Dus jij weet al wat voor een type ik ben hè? Zei ze met een kleine grijns. Ja naar een leuk plekje zoeken leek haar wel leuk. Ze zag dat hij naar haar lippen aan het kijken was had zij ook zo zitten kijken? Want het zag er best wel vreemd uit maar bij hemwas het ergens ook wel heel schattig. Ze hield hem nauwlettend in de gaten hij sloot zijn ogen en een tel later voelde ze zijn warme lippen op de haarre ze kon zijn zoete adem proeven terwijl hun lippen in elkaar versmolten. Ze was blij dat deze kus langer duurde maar niet te heftig was alhoewel ze de vonken bijna kon voelen haar hart ging als een gek te keer. Hij stopte en glimlachte dan weer en hij stond op, Ze bleef nog even zitten ze was wat licht in haar hoofd en die glimlach eek wel op haar gezicht vastgeroest te zitten. "Hou je van zwemmen? Anders kunnen we wel eventjes naar de waterval gaan." Hij bood haar zijn hand aan om haar recht te trekken. Ze nam zijn hand en ze stond op. Ik hou wel van zwemmen ja marreuh...Ik heb wel geen droge kleren bij. Bekende ze terwijl ze hem aankeek ze had zijn hand niet losgelaten ze wilde hem vasthouden zeker zijn dat hij niet ineens in rook zou opgaan.

"Hou je van romantiek? Anders kunnen we wel een leuk plekje zoeken waar we alleen gelaten worden. Want jij ziet er mij wel zo'n type uit." Hij grijnsde. "Dus jij weet al wat voor een type ik ben hè?" Zei ze met een kleine grijns. "Nee, maar ik gok graag op dat vlak" Hij glimlachte en hij liet zijn ogen zakken naar haar volle zachte lippen. Ze hield hem nauwlettend in de gaten hij sloot zijn ogen en een tel later kuste hij haar nogmaale, deze keer wat langer maar nog steeds niet heftig, maar rustig en beheerst. Hij stopte en glimlachte dan weer en hij stond op , bood dan zijn hand aan om recht te staan en zei "Hou je van zwemmen? Anders kunnen we wel eventjes naar de waterval gaan."
Ze bekende dan: "Ik hou wel van zwemmen ja marreuh...Ik heb wel geen droge kleren bij." Hij moest even lachen om wat ze zei. Daarop reageerde hij: "Daarom zal ik je daarna mijn vest aanbieden" Hij boog elegant voor Rhine en hij bood dan zijn arm aan. "Dan gaan we gewoon gezellig naar de waterval." Hij glimlachte en pakte zijn tas. Hij sloeg deze om zijn schouder en hij nam Rhine mee naar de waterval op een rustig tempo zodat ze kon volgen en hij ook met elke seconde kon genieten van haar enorm aangenaam gezelschap.

PROFILE MAGICIAN