De grijns stond op haar gezicht getattoeërd. Het was weekend. Ze híeld van weekends. Het enige vervelende was het gebrek aan shuttles om naar Puffoon te gaan, waardoor ze niet terug kon naar haar appartement. Jammer, want ze was van plan geweest om deze week haar planten een keer te redden van de uitdroging en die leuke panty mee te nemen die ze kennelijk was vergeten bij het inpakken. Het was wel warm, maar je had nooit panty’s genoeg en zo warm dat ze meteen in shorts kon lopen was ook nog niet bepaald. Elena was geen koukleum, helemaal niet, maar zeventien graden was zelfs voor haar net te koud. Bij drieëntwintig graden echter liep ze in hemdje en shorts rond, daar kon je je rechterpink om verwedden. Als er iets is wat ze heerlijk vond was het zo veel mogelijk bewegingsvrijheid en zo min mogelijk kleding om haar te weerhouden van vreemde huppelpasjes.
Vandaag was het zo’n shortjesdag, maar had ze gekozen voor een blauw jurkje met pofmouwtjes en haar haren naar beneden. Het gaf haar een beetje een onschuldige attitude, wat meestal wel in haar voordeel werkte. Het enige wat haar look verstoorde was de zwarte tatoeage op haar onderarm, maar die liet ze niet aan iedereen zien. Als ze haar handen achter haar rug hield leek ze haast wel zo’n schoolmeisje uit Japanse anime’s. Grappig, dat zou ze een keer moeten proberen. Op zo’n manier een cosplayconventie inlopen. Door haar lange haren zouden ze haar waarschijnlijk nog geloven ook als ze zei dat ze verkleed was. Ze schudde haar hoofd, grinnikte om zichzelf. Dat had ze moeten doen toen ze een student was, nu was ze een leraar. Moest het goede voorbeeld geven, volwassen zijn en- wacht volwassen? Nee, absoluut niet.
Ze was totaal niet volwassen in vergelijking tot haar collega’s. Ze droeg hogere hakken dan sommige van haar leerlingen en werd er om gewaardeerd. Ze wilde geen miss genoemd worden, zakte half in tijdens de lessen en besloot dan maar gitaar te gaan spelen in plaats van literatuur uit te leggen. Nee, volwassen was ab-so-luut niet het woord voor haar gedrag en houding in het leven. Tegenover andere volwassenen kon ze nog wel eens normaal doen, dus een gesprek voeren over iets wat niet totaal gestoord was, maar met mensen onder de twintig had ze er schijt aan. Ze was ook pas vierentwintig zeg. Niet een of andere oude, strenge tut achter een bureau.
Haar haren dansten een beetje mee op het ritme van haar passen, in haar ene hand de hals van een gitaar en in de andere een kleedje. Ze wist niet precies waar, maar er was hier ergens een waterval. Ze zou hem wel vinden, hij zou waarschijnlijk moeilijk te missen zijn. Ze had geen idee waarom ze haar gitaar had meegebracht; dat ding was al maanden niet gestemd en had staan verstoffen in een hoekje. Hij zou waarschijnlijk valser klinken dan een schorre kater in maart, maar daar kon ze wel wat aan doen. Het stemmen van haar akoestische gitaar was bijna een gewoonte geworden, ze deed het zonder nadenken. Het was gewoon dat ze de afgelopen maanden geen tijd had gehad om te spelen of ook maar te kijken. Ze had dingen moeten regelen; moeilijke, grotemensendingen.
Maar hier kon ze het wel weer oppikken, haar soort van hobby om gitaar te spelen en er wat bij te zingen. Erg goed was ze niet, maar ze zong niet vals en met wat oefening klonk het heel redelijk. Haar voeten voelden de grond rotsachtiger worden en zodra ze de volgende bocht omsloeg, zag ze daar de waterval. Of in ieder geval; de uitloper ervan, een klein, kabbelend beekje. Ook prima, zo’n waterval zou eigenlijk alleen maar geluidsoverlast veroorzaken.
Ze spreidde het kleed zorgvuldig uit, plofte daarna gedachteloos neer. Heel even genieten, daarna kon ze wel met de gitaar aan de slag. Ze legde zichzelf achterover, op haar rug. Rug van haar hand op haar voorhoofd, tegen de felle zon, ogen dicht. Voor ze het wist lag ze te slapen in de zon. Het was geen probleem. Het was heerlijk.

SEBASTIAN. HIER. RAWR.

Het zonlicht op haar blote armen, de warmte die langzaam over haar lichaam kroop; het was gewoon onmogelijk om niet in slaap te vallen. Er stond amper wind, in ieder geval niet zo veel dat het voelbaar werd en vervelend. Op Puffoon was dat wel vaak zo; vandaar dat ze er van genoot als het niet zo was, zeker in zo’n mooie omgeving als deze. Ja, ze kon heel volwassen zijn over dingen, was het meestal gewoon niet. Maar over genieten was ze heel serieus. Dat moest je doen, vond ze. Je leefde maar een keer – hoe cliché ging ze klinken hier? – en daarvan moest je genieten. Vandaar dat er geen dwangmatige sport bij haar te vinden was, niets wat ze niet echt leuk vond. Ze weigerde het gewoon te doen; simpel, maar effectief. Ze was geen levensgenieter ten top, maar ze wist eruit te halen wat erin zat. Daarvoor was haar fantasie erg, erg nuttig.
Het enige waar haar fantasie niet zo fijn voor was waren haar dromen. Ze waren levendig, fantasierijk, maar dat betekende ook eng en realistisch. Of, zoals nu, pijnlijk. Ze wist dat ze droomde, het kon ook niet anders. Maar het was zo fijn dat ze er niets aan wilde doen. Ze liep naast iemand, over een aantal bruggen. Er stond geen wind en de zon kietelde over haar gezicht. Haar hand lag in de hand van de ander en zonder op te kijken wist ze dat het Thomas was. Het was meer een herinnering dan een droom, echt. Dit was al eerder gebeurd, maar dan in het echt. Ze wist dat als ze zou opkijken naar Thomas, of ook maar een woord zou zeggen, dit over zou gaan in een nachtmerrie van ruzie naar ruzie. Dus zei ze maar niets, tot de droom weer verdween en ze het zwart van haar oogleden herkende.
Haar ogen hield ze dicht, ondanks dat ze nu wel wakker was. De droom zette haar aan het denken; waarom droomde ze, na drie maanden zonder ook maar een droom, weer over Thom? Omdat ze nu al zo lang zonder hem deed dat ze ook geen persoon meer had om te haten, of om haar hart bij uit te storten, ondanks dat ze hem gedumpt had? Toegegeven, ze waren vrienden gebleven – een soort van – en ze had hem laatst nog uren aan de telefoon gehad. Het licht bekrompen gevoel wat ze nu had, als navolger van de droom, was ook toen aanwezig geweest. Alsof ze het fijn vond als hij er niet was en naar als hij wel contact zocht. Als zij contact zocht was het al helemaal slecht, want dan was ze zwak en gaf ze te snel toe aan haar domme gevoelens. Dat moest het zijn.
Langzaam flikkerde het licht haar ogen binnen, haar wimpers als zenuwachtige vlindervleugels open en dicht gaand. Als dat al een uitdrukking was. Ach wat, ze was schrijfster, daar was ze voor. Uitdrukkingen bedenken, idiote dingen fantaseren en er dan een boek uit kleien. Zo voelde het soms, dat ze een idee aan het kleien was tot een standbeeld wat dan haar boek was. Maar dan was ze de kracht in haar vingers kwijt, want een writersblock had haar de afgelopen weken overspoeld. Waarom denk je dat ze hier was gaan werken? Het geld moest ergens vandaan komen en met maar een bestseller kom je er echt niet. Er gaat een heleboel geld naar de uitgeverij, de drukkerij en alle mensen tussen schrijver en boek in de boekwinkel.
Uiteindelijk vlogen haar gouden ogen open, staarden naar de lucht. Dat was het eerste wat haar opviel, dat de lucht ineens een klein, wit wolkje vertoonde. Het was niet zo’n heel groot wolkje, niet meer dan een lammetjeswolk. Jeweetwel, schapenwolk, lammetjeswolk. Heel logisch, toch? Het kon ook aan haar liggen, maar het was de perfecte benaming voor het wolkje. Het zag er zacht en schattig uit en als ze niet had geweten dat het gemaakt was van water, was ze er naartoe gevlogen en had het geknuffeld. Maar om nu helemaal doorweekt terug te komen, nee, daar had ze geen zin in. Met natte vleugels vloog zo lastig.
God, zat ze nu echt over natte vleugels na te denken? Ze legde haar rechterhand op haar voorhoofd, zuchtte lichtjes en besloot langzaam, heel langzaam rechtop te gaan zitten. Anders kreeg ze last van duizelingen en daar had ze ook al zo’n hekel aan. Zeker als je net wakker werd, dan was het al zo erg. Met het felle licht en de vele geluiden om je heen. Het was dus een kwestie van heel voorzichtig, eerst op haar elleboog leunend, daarna op haar hand, rechtop gaan zitten. Ze kneep even met haar ogen, liet haar rechterhand zakken en voelde naar haar gitaar. Of het ding er nog lag, want je wist maar nooit. Straks kwam er een lolbroek die besloot dat haar gitaar goed was om een potje mee te tennissen ofzo. Ze reikte uit met haar linkerhand, voelde wat met haar vingertoppen. Vreemd, ze kon zich niet herinneren wanneer haar gitaar zo groot, warm, zacht was en stof over zich had gespannen. Half geeuwend keek ze naar links, waarna ze als uit een reflex twee meter naar achteren – rechts eigenlijk, maar wat maakt het uit – schoot. ‘Verdammnt,’ schold ze in het Zuid-Puffoons, ‘Du darfst.’ Geez, die man had haar laten schrikken. Dat was waarschijnlijk ook niet moeilijk, gezien ze zowat overal van kon schrikken en deze man wel erg indrukwekkend was. Groot, goed gebouwd en met zijn blonde haren en bril ergens streng. Het voelde alsof ze een streek had uitgehaald en ze een standje zou krijgen zometeen, ondanks dat híj degene was die waarschijnlijk iets fout deed hier. ‘Doe je dat vaker, slapende mensen laten schrikken?’ Haar ogen knepen wat toe, tot een blik alsof ze hem ergens van verdacht. Dat deed ze ook, dus dat was maar goed ook.

Mindfcked Eleen is mindfcked.