<sub>De toetsblaadjes kreukelden onder zijn schoenzolen toen hij er wankelend overheen schuifelde. Of er eerder hectisch overheen gleed terwijl hij met een vrije hand kasten en leuningen van stoelen aftastte, zoekend naar steun. Het hele kantoor rond, met een hand voor zijn neus en mond in de hoop het bloeden te stoppen. Het sijpelde over zijn bovenlip, over zijn kin, in zijn sikje en drupte op zijn eens zo smetteloze witte overhemd om daar de dieprode vlekken te vormen als de wonden van een soldaat. Zo strompelde hij ook terug richting zijn bureau. Een verloren, vermoeide soldaat in de jungle van Verweggistan, al langzaam stervend aan zijn verwondingen, zichtbaar door zijn met bloed doordrenkte uniform, terwijl hij de laatste meters van zijn leven langs exotische bomen en struiken aflegde. Het uniform in die illusie was vuil, gescheurd, de onzichtbare camouflage op zijn gezicht vervaagd door zweet, bloed en tranen. En de lokken van zijn haar waar hij 's ochtends zo comme il faut voor de spiegel nog even met een hand doorheen ging - 'ach, ik mag er best zijn', gevolgd door een knipoog - nu chaotisch en hier en daar in warrige, licht krullerige pieken omhoog stekend. Het zou een komische visie zijn geweest dat iedere piek koortsachtig als een late bloem in de lente met een rotvaart uit zijn kruin omhoog was geschoten, bij ieder nieuw probleem dat zich voordeed. Het vertelde iedereen die het zag dat hij er al een lange dag op had zitten. Alsof zo'n kapsel alleen al zei van 'god, allejezus, ik heb het zo druk, zo moeilijk, mensen het zit me nooit mee, laat me met rust, ik ga serieus huilen als je dat niet doet, want ik - ik wil gewoon - laat me gewoon met rust!' Melodramatische snuif.
Dat werd nog even versterkt door het moeilijke gezicht dat hij erbij trok, onvoldane pruillip inbegrepen. Als het aan Savador had gelegen zou hij in foetushouding op de grond zijn gaan liggen, stamelend dat hij 'het licht zag', en later, later zou hij Maráz' moeder uiteraard schrijven met de ene kernzin in de brief dat 'tot mijn verbazing uw dochter een poging heeft gedaan het hoofd van mijn romp te slaan' en hoe dit daadwerkelijk bijna gelukt was.

Hij griste met een uitdrukking alsof hij in een zure citroen beet het papiertje uit Maráz vuile aanreikende handen om het tegen zijn ongestelde neus te drukken, realiseerde zich net op tijd dat het één van de toetsen was, en roetsjte het ding met een baldadige zwaai van zijn arm weer van zich vandaan waarna het weer neer dwarrelde tussen de troep. Saethion ronkte vrolijk als een pulserende tuinslang door om zijn schoonheidsslaapje te voltrekken, Maráz zat daar maar op haar gat - natúúrlijk kon hij geen enkele vorm van hulp van iemand als zij verwachten. Hij vond dit niet leuk. Helemaal niet leuk. Zijn verwijtende blik bleef vanuit zijn ooghoeken strak op haar gericht terwijl hij beverig neerzeeg op zijn fauteuil, met het rode gezicht van een jongetje wiens lievelingsknikker je had afgepakt en dat nu op het punt stond om in huilen uit te barsten. Vooral toen ze het blijkbaar ook nodig vond om hem een lichte ribkneuzing te bezorgen door hem irritant in zijn zij te porren, waarop hij haar een vuile blik gaf en slechts een beetje heen en weer wiegde door die bewegingen als een roerloze chagrijnige pop, alleen zo nu en dan knipperend met zijn ogen. Hij staarde haar nog steeds in die bevroren houding aan toen ze hem werkelijk durfde te vragen hoe het met hem was(!) - zijn blik mogelijk nog iets giftiger dan voorheen. Bloed op zijn overhemd, humeur op een laag pitje, zijn haar in een 'windkracht tien'-coupe alsof hij zijn hoofd in de straalmotor van een vliegtuig gestoken had terwijl er nog een of andere orkaan voorbij raasde. Maar nee hoor! Het gaat godsgruwelijk dolletjes, zie hoe blij ik door de bloemenweide huppel en narcissenkransjes in mijn haar steek, de bijtjes achterna, hiep hiep hoera, verliefd op het leven! Wat dacht ze nu zelf?
Voor hij er een schorre kwade blaf op kon geven blèrde het kind al verder, haar zin beginnend in haar eigen thuistaal, want ach, dat verstond hij immers toch niet. Het verdere zinnetje bestond uit niet veel bijzonders. Gezeur en gezaag, ditjes en datjes, het gewoonlijke waarvoor menig leerling hier zijn bacillen kwam loodsen.
'Ja, waanzinnig, ik begon me al sentimenteel te voelen door het lange wachten,' luidde zijn alles behalve geïnteresseerde antwoord. Hij liet een snuif horen als een fluitketel met een gedeukte en gedraaide tuit en drukte grimmig een doekje tegen zijn neus. 'Maar helaas ben ik momenteel niet in staat om je op de hoogte te brengen van de nieuwe mogelijkheden waarmee je het weer ver kunt schoppen, je afgetrapte tienersneakers in al mijn bewondering te kussen of je welkom te heten met schuddende pompons en regenboogfeestmutsen.' Zoals je ziet. Hij praatte tegen Wren, maar zijn aandacht was volledig bij het doekje in zijn handen. Hij keek ernaar met een norse blik en pakte de andere zijde om die ook in een dieprode kleur te zetten.

Zijn blik kroop weer kribbig opzij toen ze de stilte weer doormidden hakte met haar gekakel. 'Het' vroeg zich iets af, en vanzelfsprekend was dat weer iets net zo onzinnigs als vragen hoe een slak een dak boven zijn hoofd kon hebben en geen huursubsidie hoefde te betalen. 'Dat gaat je niks aan,' gromde hij haar tussen zijn tanden door toe. En daarna, op de apathisch snuivende toon: '- maar vooruit, omdat ik niet de kwaadste ben: juffrouw Kuchiki vond dat ze zich beter gewaardeerd voelde als paaldanseres in een vijftigplus-bar en heeft de school verlaten. Maiy ken ik niet en heb ik nooit gekend en zal daarom, spijtig maar helaas, ergens voer voor de kraaien zijn - maar dat is dan weer een zorg minder, een geluk rijker, à ta santé, iedereen tevree.' Hij krabde met een pink onverschillig langs zijn kaak, wat een zacht raspend geluid produceerde door zijn stoppelbaard, en schonk voor zichzelf een wijntje in. Met één hand, want de ander moest hij vrijhouden voor zijn bloedneus. Gelukkig begon het al iets af te zwakken. Dat was al zogezegd een 'verbetering' - zover je iets als een verbetering kon aanduiden in het bijzijn van Maráz.
Zijn stoel denderde bijna op de grond met de snelheid waarmee hij overeind kwam, en het banale waarmee hij over zijn bureau graaide waarbij zijn armen tot molenwieken leken te transformeren. Een dodelijke blik op Maráz en vervolgens tikte hij het stapeltje persoonlijke-privacy-classified-absoluut-top-secret papieren met de zoete kalmte van een kamermeisje dat met getuite lipjes een porseleinen beeldje afstofte recht op zijn bureau. Hatelijke puberale nieuwsgierigheid.
Een wenkbrauw rees minzaam de hoogte in toen hij zijn blik weer op Maráz richtte, die er opeens wel heel opmerkelijk bij zat. Majesteitelijk. Moest hij onder de indruk zijn, of zo? Een gedesinteresseerd 'jajaja', versterkt met een slap wuifje in haar richting, was hoorbaar in zijn tussen-neus-en-lippen-door gemurmel terwijl hij met nog niet eens een half oor luisterde en intussen zijn stapeltje veilig opborg. Maar er was één woord dat zijn volledige aandacht weer terug tot Maráz trok. Eén enkel woord dat hem voor een ogenblik liet verstijven in zijn beweging voor hij zich langzaam naar haar omdraaide, de blik in zijn ogen ongelovig en ontzagwekkend tegelijk, de uitdrukking op zijn gezicht glunderend en laatdunkend. Hij staarde haar door de glazen van zijn leesbril aan, zijn beide handen steunend op het blad van zijn bureau. Even betrok zijn gezicht alsof hij in huilen uit zou barsten, maar toen trok één van zijn mondhoeken zich op en klonk er een geluid uit zijn keel dat nog het meeste weghad van de gierende wind langs een klein gat.
'Etiquette.' Hij herhaalde het woord zacht voor zichzelf, alsof hij iedere lettergreep ervan op zijn tong wilde proeven. 'Jij?' En daar kwam het. Zijn lippen spleten zich van elkaar in een tandartsglimlach, zijn kin hief zich in alle hautain nog iets op, zijn ogen vielen wat weg in de jubel op zijn gelaat die hem op slag tien jaar jonger deed leken. Het begon geluidloos, eindigde luid en duidelijk als een hoorbare lach. Zijn borst en schouders schudden ervan, en hij moest zich met een hand vasthouden aan de leuning van zijn stoel. 'Etiquette en zijn dochter, de arme heer! Bit-tawfiq, alsof jij er de betekenis ook maar van weet! De dag dat jij jezelf enige etiquette bijbrengt, meisje, is de dag dat je met mij voor het altaar staat!' Als kerst en Pasen op één dag vallen. Wat Maráz van hem kon krijgen was een beledigende lach, die haar tot op het bot van haar zekerheden moest strippen.</sub>