Niah ritste net haar weekend tas open om wat spulletjes uit te pakken van het rijsje was ze gemaakt had naar Gren. Met zacht getik op de ramen was dat verder het enigste geluid wat er in de kamer klonk. Niah zat op het bedrand met de tas naast haar en keek met een starende blik naar de regen die naar beneden denderde. Af en toe schoot een bliksemschicht voorbij en later een donder. Hoe langer ze staarde hoe sneller de donder er achteraan kwam. Met haar rechterhand streek ze een wilde lok uit haar gezicht. Voor de verandering had ze haar lenzen in waardoor ze zich veel speelser en jonger voelt. Ze had een kort zwart rokje aan met een zwart shirt met halve mouwtjes met kant aan de kraag die half over haar borsten liep en aan het einde van de mouwtjes. Als je haar zou zien zou je niet denken dat ze een leraar was, misschien als je er bij hoorde of wist dat het een kunst docent zou zijn klopte het misschien niet iets meer. Haar ogen kregen wat meer scherpte en ze keek van het raam naar haar blote voeten. “Misschien een idee om een drankje te pakken.” Verzuchte ze tegen zichzelf. Een gekraak was te horen door de kamer van het bed dat weer terug in model kwam. Uit een kast haalde ze twee zwarte laarzen met een gesp boven aan de laars. Naast de kast hing aan een haakje een paar tassen. Wille keurig greep ze een tas. Het was een zwart suède tas met een bloem van stof en kralen er op. Voor dat ze de deur uit liep deed ze een lange zwart leren jas aan en pakte een donkerblauwe paraplu met een handvat dat op het einde een robijn had zitten waarna ze de deur uit liep.

Eenmaal buiten en haar paraplu uitgeklapt te hebben keek ze even naar de lucht die donker was. Een bliksemschicht gierde door de lucht en ze bleef even stil staan. Nadat de donder was geweest lieps ze weer verder. Ze was nog niet erg bekent hier dus ze slenterde wat rond. Ze keek links en rechts om te kijken wat nu waar een beetje was en wat er in de etalages waren en hoe druk het is restaurants en café waren. Voor kort keek ze even voor zich, maar moest wel even twee keer kijken. Stond daar nu werkelijk iemand midden in de regen? Met een rustige pas liep ze op het persoon af en liep er omheen om vervolgens het meisje aan te kijken. “Gaat alles wel goed?” vroeg ze terwijl ze de paraplu over de twee verdeelde zodat het meisje ook droog stond.

alois was in zijn kamer en keek naar buiten.het regende en onweerde en hij had nog wel zo zin om naar buiten te gaan.hij zuchte en schrok toen hij een harde knal hoorde.hij had nooit wat met onweer gehad en vondt het vreselijk.hij wou ook nooit naar buiten als het onweerde.hij keek of zijn butler in de buurt was.hij zag claude nergens en pakte zijn paraplu en zijn tas met eten en ging er van door.hij had geen zin om in zijn kamer te blijven.

hij opende zijn paraplu en liep naar de stad.hij was er eigelijk nog nooit geweest en was erg benieuwd wat voor stad het was.hij zag winkels maar ze waren open maar hij had geen idee waarom hij naar binnen zou gaan.hij hoorde het gekletter van regen op zijn paraplu en schrok toen er weer een knal kwam.hij dook een beetje in elkaar en liep toen weer verder.hij zag een flits en schrok weer.opeens zag hij twee gestaltes onder een paraplu staan.hij wist niet wie het waren en bleef even stil staan.hij keek bedachtelijk en zuchte even.hij haatte onweer en vreemde gestaltes en de donker en dat kwam allemaal door het verleden.hij liep richting de gestaltes af en keek hun voorzichtig aan.hij voelde dat er iets was maar wist niet wat.eehm..wat een rot weer he?hij glimlachte wat onzeker.


(ik doe hannah hier ook in vanavond miss)