Nadat Selène was ingedommeld, werd ze tegen de avond wakker. Ze opende haar ogen... om zich vervolgens dood te schrikken van een ding dat boven haar hing. Een nepspin. Wat leuk. Woedend sloeg Selène ertegen met haar vuist. Ze hees zich overeind, haar rode ogen zoekend naar de dader. Een stoel viel om toen ze over haar bed sprong. Ze was zo blind van woede, dat ze de persoon niet kon vinden, die toch vlakbij haar was. Ze draaide zich om. Waar was diegene? Meteen ze ze haar zitten. Een valse grijns over haar gezicht. Selène keek minachtend op het meisje neer, haar rode ogen gloeiend in het zwakke licht dat binnenkwam dankzij het raam. 'Leuk topje. Die had ik aan bij de opening van Carnaval,' zei ze nijdig tegen het meisje. Die haar gezicht betrok en Selène voelde een soort van overwinning in zich opkomen. Ze stapte weg. Ze moest het niet hebben dat ze dadelijk een woedeaanval kreeg. Ze wou de deur net achter zich sluiten, toen ze dat scheldwoord hoorde dat ze verafschuwde. 'Albino!' weerklonk het in haar hoofd. Met een slag viel de deur dicht. Dikke tranen rolden over haar wangen, maar Selène negeerde iedereen die ze tegenkwam. Ze rende bijna naar het stille meer toe. Daar zakte ze in. Ze pakte het boekje en van woede begon ze meer dan tien redenen op te schrijven. Ja... Als ze boos was, had ze altijd enorm veel inspiratie. Ze bond het boekje weer terug aan haar arm en snikte het uit. Ze trok het niet meer. Ze legde haar voorhoofd in haar tot een kom gemaakte handen en snikte. Waarom zij? Waarom zij? Waarom zij? Dat bleef maar door haar hoofd spoken. Haar tanden leken elkaar wel te willen vermoorden, zo hard beet ze.

Wie durft? XD

-ik wel :3-
het was avond. in een klein open stukje grasveld zat een hoopje in elkaar gedoken. tevreden keek medira op. het voelde zo fijn om gewoon even alleen te zijn. snowy vloog vrolijk door de lucht. een klein bruin boekje lag op medira's schoot. het stond vol met tekeningen van dieren en wezens. tevreden bladerde ze het boekje door. ze stopte bij een tekening die ze nog niet af had gemaakt en begon rustig verder te tekenen. opeens begon snowy wild te tsjirpen van een schim die langs het meer rende. medira legde haar boekje weg en liep naar snowy toe. ''was is er meis?'' vroeg ze zacht aan snowy.snowy vloog een stukje in de richting van de schim die nu aan de rand van het meer in elkaar gedoken zat. nieuwsgierig bleef medira de schim een tijdje aan staren. langzaam begon ze naar het meer te lopen. snowy wilde haar achtervolgen maar wist dan medira er alleen naartoe wilde. op een afstandje ging medira ook aan het meer zitten. zacht hoorde ze de schim snikken. medira pakte een handje stenen en gooide er een op het water. de steen maakte een paar sprongetjes en zonk toen naar de bodem. even keek medira naar het gezicht van de schim. het was bleek met heldere rode ogen. medira probeerde te bedenken waarom ze zo moest huilen. 'ze zou vast vaak albino genoemd worden.' dacht medira. de tijd op razen flitste even door het hoofd van medira. een traan gleed over haar wang. op razen werd ze altijd vampier genoemd. alleen omdat ze bleek was met wit haar. medira kneep haar hand samen. ''ik denk dat ik weet hoe je je voeld.'' zei medira zacht tegen de schim. ''jij word zeker wel albino genoemd hé?''vroeg ze er achteraan. ''ik ken nog een meisje dat word uitgescholden oer haar uiterlijk. ze heeft een spier witte huid en lang wit haar. vroeger werd ze vampier genoemd. ze kwam hierheen om alles te vergeten.'' zei medira terwijl ze naar het meer staarde.

Selène merkte niks meer om zich heen. Misschien had ze haar mond moeten houden tegen dat meisje daarnet. Misschien ook niet. In ieder geval vond ze het verschrikkelijk dat er weer zo'n rotwoordje over dat wijf haar lippen was gekomen. Die hield er misschien van om haar te zien lijden. Ze dacht terug aan Alexander. Hoe zou hij gereageerd hebben? Waarschijnlijk zou hij geen kik hebben gegeven. Waarom kon ze niet net zoals Alexander zijn? Net doen alsof je de opmerking niet gehoord had. Weglopen en niks zeggen, of geduldig wachten tot iemand anders wegging. Ja, Alexander had daar goede manieren voor. Misschien dat ze is ging vragen of ze niet zo'n pilletje mocht lenen. Ze was nu toch weer depressief. Ze werd verdrietig bij de gedachten dat er een eind moest gemaakt worden aan haar leven. Hoe ging ze dat doen? Een keer een stevige pijn en het was voorbij. Iedereen die haar uitschold had dan hun verdiende loon gekregen. Een schuldgevoel zou dan op hun schouders rusten en niets was mooier dan dat. Alleen kon ze het dan niet meer meemaken. Dat was dan ook weer zo'n rottig nadeel. Dat iedereen nou net zoveel pijn had en dat zij het dan weer niet kon meemaken. Nee, daar had ze helemaal niks aan. Ze kon het toch ook een beetje anders aanpakken? Of ging dat niet? Kon ze niet gewoon... Een stem verbrak haar gedachten en nijdig keek Selène op. Als dat weer zo'n uitdager was, dan zou ze die levend verdrinken in het water en dan zou ze... Toen ze het meisje haar woorden hoorde, stopte ze meteen met denken. Selène liet haar blik over het meisje glijden. Misschien bedoelde het meisje zichzelf wel. Ze had een spierwitte huid en lange, witte haren. Eigenlijk stond het haar juist mooi. 'Ja, ik word voor albino uitgescholden. Die mensen weten niet wat ze zeggen. Die witte haren passen juist mooi bij je, vind ik,' sprak Selène, deels omdat het zo was en deels om het meisje zich goed te laten voelen. Selène wou niemand, behalve haar pesters, zich zo als haar laten voelen. Zij wou dood, maar misschien dat meisje niet. Ze keek opzij naar het meisje en een glimlach, een hele treurige waarvan getwijfeld werd of hij een glimlach was of niet. Selène wou hier weg. Weg van deze wereld. 'Ik wil liever dood hier op deze school,' sprak Selène zachtjes, net als een ruising van de bladeren. De bladeren konden tenminste eraf gerokken worden wanneer ze wilden, zij kon dat niet. Zij moest hier doorzetten. Maar binnenkort werd alles anders. Ze zou het nog een jaartje, misschien een maandje, volhouden. Wat had ze hier? Wat moest ze hier in godsnaam, naast lijden onder de woorden die ze zeiden? Kon ze er over praten met de directeur van deze school? Dan werd ze sowieso als mietje aangezien. Trouwens, die directeur leek haar nauwelijks aardig. Die zou haar alleen maar meer gaan uitkafferen. Nee, daar had ze gewoonweg niks aan. Alleen Alexander wist hoe zij zich voelde, maar die wou misschien niks meer met haar te maken hebben.

Snowy zat van uit een boom naar medira te kijken. Ze spreed haarvleugels en vloog naar haar toe.snowy landde vlak voor medira's benen. Vragend keek ze haar aan. Ze hiptenaar haar hand toe en ging er op staan. Medira liet snowy op haar schouder zitten en bleef naar het meer staren. Gedachtes van vroeger vlogen door haar hoofd. Een stem haalde medira uit haar gedachtes. "vind je dat echt?" vroeg ze voorzichtig aan het meisje. Ze had nog nooit eerder een complimentje gekregen.
(heb net ontdekt dar mijn isnpi echt verdwenen is.......)