Hij hees zijn rugzak op zijn rug, trok nog even aan de twee touwtjes zodat het vast en strak zat. Vervolgens greep hij nog net de twee schaatsen bij zijn veters beet en liep de Puffoonetage uit. Tredes met drie tegelijkertijd liep hij de trap af, het werd haast een gewoonte om er meer te nemen in één stap. Hij wende al aan de snelheid. Wedden dat als hij met iemand als Myst nu de trap af zou lopen, hij zich zou irriteren aan hun sloomheid? Hij glimlachte vaagjes in zichzelf, juist omdat hij naar Myst op weg was. Maar zelfs dat vage glimlachen in zichzelf, was wazig en leeg. De laatste dagen was hij voornamelijk bij Eph geweest.. Nee, niet waar. Hij was alléén maar bij Eph geweest. Voornamelijk zou een understatement zijn. Maar hoelanger Eph op de ziekenzaal lag, hoe slechter hij zich begon te voelen. Ja, ze is stabiel. Maar daar bleef het bij. Geen vooruitgang, geen nieuwe ideeën, niks. En elke keer deed het opnieuw pijn als hij haar ogen dicht zag zakken, ze futloos en krachteloos weg gleed in een slaap. En dan elke keer was het maar weer hopen, dat ze nog maar de kracht terug vond om die mooie ogen van haar weer te kunnen openen. Hij liep een korte gang door, kwam voor een grote deur terecht met een lichtere kleur dan de kastanje bruine kleur van de Puffoon etage. Drie keer klopte hij op de deur van de licht etage, wachtte vervolgens geduldig af. ‘Myst?’ Vroeg hij vervolgens, had het geduld niet om lang te wachten. Langzaam drukte hij de deurknop van de lichtetage in, om ook langzaam de deur te openen en zijn hoofd om de hoek te wagen. Zijn blik ging zoekend rond over de lichtetage, vond geen enkele levende ziel. ‘Myst?’ Harder nu. Was ze nog boven? Slapen? Hij fronste. Myst was toch juist meestal degene die eerder op was? En je kon nu ook niet bepaald zeggen dat hij vroeg was, het was zo 12 uur. Hij duwde de deur verder open, liep naar binnen en sloot hem vervolgens weer achter zich. Opnieuw ging zijn blik door de lichtetage, alleen dit keer niet zoekend. Hij vond het nog altijd leuk om op de lichtetage te komen, waarschijnlijk zou hij dat ook vinden van andere etages. Puur omdat het anders was. Onbekend, iets waarnaar hij altijd nieuwsgierig was geweest. Maar daarvoor was hij nu niet hier, hij was opzoek naar Myst. ‘Mýst?’ Nog harder, zodat hij zeker boven ook te horen was. Hij nam enkele tredes naar boven toe. Was het echt heel erg als hij haar slaapzaal binnen zou komen? Twijfelend stond hij enkele secondes op de trap, wist niet wat te doen.

Mýysst, lieveling?

Myst, die de illusie had dat ze alleen was, was wel aangekleed, en zat op haar bed. Weer en weer ging ze in haar hoofd na hoe die avond met die spin gelopen was, hoe vreemd ze eigenlijk tegen elkaar hadden gedaan. Ze snapte niet hoe het ooit zo had kunnen lopen. Vooral niet het nieuwe weetje: Laurens voelt iets voor Eph. Dat was óverduidelijk. Ze gunde hem alle liefde van hele aarde, alle hartverwarmende romantiek en alle gepassioneerde nachten, maar het was Ephony. Haar vriendín Ephony. En ook zijn vriendin Ephony, misschien ook wel officieel. Laurens kon zo verschrikkelijk charmant doen. Hoe warm en onschuldig Ephony ook was, zelfs zij zou daarvoor vallen. No doubt. Haar onregelmatige ademhaling verraadde haar ogen, want ze was er nu zelf zo aan gewend dat ze nog niet eens merkte dat ze huilde. Hoeveel tranen mag je per persoon laten? Heeft Laurens de zijne niet nu al gehad? Ze veegde verwoed haar tranen weg, haalde haar neus op en liet zich van het bed afzakken. Ze ging naar beneden, dat was al een stap dichterbij de buitendeur. Ze wist nog niet wat ze beneden ging doen, maar ze hoopte zich spontaan zo te vervelen dat ze buiten zou gaan rondhuppelen. Yeah right. Onderweg naar de deur hoorde ze de stem die ze al dagenlang iedere tien minuten in haar hoofd hoorde, die dingen tegen haar zei. Maar deze keer leek de illusie van beneden te komen. Dat was ook voor het eerst. Hij lag meestal bij haar in bed. Of op het bed ernaast, waarna ze uiteindelijk toch bij elkaar in een bed belandden. Nogmaals haar naam. Hij klonk wel als een zeer heldere illusie. Had ze zichzelf nu zo voor de gek gehouden dat ze hem zich echt ging verbeelden, zelfs als ze niet sliep? Haar hand lag op de deur, en haar hart begon sneller te kloppen. Ze hoorde hem de trap op komen. Ze fronste lichtjes en hoorde nogmaals, nu heel helder, haar naam. Haar hart sloeg een slag over. Hij was hier. HIER VOOR MIJ. Haar hartslag versnelde en haar gedachten draaiden op volle toeren. Wat kwam hij doen? Hij wilde toch geen vrienden meer zijn? Hij wilde haar niet vertrouwen. Wat moest hij in godsnaam op de lichtetage, op de trap, terwijl hij haar naam riep. Uiteindelijk opende ze langzaam de deur tot een kleine kier en keek met één oog door de spleet. 'Laurens?' Haar stem klonk alsof haar overleden oma daar stond, met duizend kerstcadeaus. Haar ogen waren groot en ze bedacht zich dat ze zo wel heel stom over kwam. Ze deed blozend de deur naar de slaapzaal open. Spontaan was ze vergeten of ze zich wel had aangekleed, en wat ze dan aan had. Ze schoot even een vluchtige blik naar beneden, trok het topje naar beneden, zodat het iets minder om haar sterk vermagerde lichaam heen lubberde. De joggingbroek zat altijd los, daar hoefde ze zich geen zorgen om te maken. Ze draaide zich houterig om en hobbelde naar haar bed, ze liep al weer bijna normaal. Haar enkel was stevig ingetapet, dus het deed nu sowieso geen pijn meer. Ze ging op het randje zitten, en keek onderzoekend naar zijn gezicht. Ze kuchte even, en hoopte dat haar stem niet wantrouwig en zielsgelukkig tegelijk zou klinken, maar enigszins zoals hij hoorde te klinken als een vriend onverwachts langs kwam. 'Wat kom je doen? Ik dacht dat je...' Toen werd het stil en werd haar hoofd nog een teint roder. Wát dacht ze eigenlijk? Dat hij aan Eph haar bed nachtenlang zichzelf ging zitten uithongeren net zoals zij op haar eigen bed deed? Dat leek haar niks voor Laurens. Maar wat kwam hij dan wel doen?

Nogal doelloos bleef hij halverwege de trap staan. HIj had zich nu half omgedraaid zodat hij naar beneden kon kijken. Moest hij verder lopen? Dan maakte hij Myst dalijk wakker. En was Myst er wel zo blij mee als híj haar wakker kwam maken? Anders wachtte hij nog even een half uurtje ofzo. Kon hij net zo goed hier blijven. Zijn blik gleed over de banken en stoelen, wilde zich net helemaal omdraaien tot dat hij opeens een krakend geluid hoorde van een deur in zijn scharnieren. Met een ruk keek hij om, zag een groen oog achter het kleine gedeelte van de opening. Gelijk krulde zijn mondhoeken vaagjes iets om. Van wie anders kon dat o zo bekende groene oog zijn? ‘Hé Myst,’ Beantwoorde hij haar begroeting, zover het er één was. Hij negeerde de toon en ook het vraagteken wat te horen was geweest achter zijn naam. ‘Alles goed?’ Vroeg hij een beetje standaard. Zijn glimlach werd breder, ook al deden zijn ogen niet echt mee, toen ze de deur eenmaal verder open trok zodat ze helemaal zichtbaar werd. Maar toen hij haar echt zag, leek zijn glimlach weer af te zwakken. Ze zag er nog steeds slecht uit. Waarom deed ze dit zichzelf in godsnaam aan? Toen hij haar om zag draaien kwam hij gelijk in beweging, nam de laatste paar tredes naar boven toe en liep door richting de meisjes slaapzaal. Daar zag hij Myst al zitten, op bed. Alleen, mager en koud. Zijn gezicht vertrok er iets door. ‘Het gaat beter met je enkel,’ Probeerde hij iets wat optimistisch was naar boven te halen. Hij liep nu zelf ook verder door naar binnen, zonder onzekerheid nam hij tegen over haar plaats op het andere bed. Hij liet de schaatsen los, legde deze naast zich neer en richtte zijn blik weer op haar toen ze tegen hem sprak. Haar woorden, haast verwijtend. Iets waardoor hij haar een kort moment stilletjes aanbleef kijken. ‘Nou.. ik wilde vragen of je mee naar buiten ging. Heb je schaatsen? Heel het meer is namelijk bevroren en volgens mij is het nu wel dik genoeg,’ Zijn glimlach werd breder. ‘Als je wilt kunnen we dan schaatsen,’ Hij probeerde zijn glimlach breder voor haar te maken, probeerde vrolijk te doen.. voor haar. ‘En ik heb ook wat dingen gemaakt,’ Hij trok zijn rugzakje nu van zijn rug en en schoof deze door naar zijn schoot. ‘Voor.. nouja, ik weet niet. Nu? Of later op de middag.’ Hij haalde een muffin te voorschijn in een plastic zakje, vervolgens een bakje wat vol zat met drap en ook nog wat andere doosjes. Uiteindelijk keek hij weer op, liet zijn handen zakken zodat ook zijn tasje in elkaar zakte. ‘Maarja.. wil je mee?’ Zijn blik schoot naar haar voet. ‘Als 't tenminste gaat.. met je voet dan natuurlijk,’ Wat vaagjes bleef zijn blik nu op haar voet hangen, ging terug hun spinmoment. Doelloos bleef hij zo een tijdje zitten, iets wat fout van hem was. Zodra hij in zichzelf terug trok, kon hij het niet helpen dat na een tijdje langzaam zijn gedachtenkronkel richting Eph begonnen te werken. Je kon zien hoe zijn glimlach, die eigenlijk permanent op zijn gezicht hoorde te zitten, nu langzaam helemaal verdween. Evenals de twinkeling in zijn ogen, in plaats daarvan werd de lichtgrijze kleur dof. Zo bleef hij een tijdje zitten, in het niets kijkend. Hij had zovaak van dit soort momenten, viel er altijd weer in terug. En hoe levenloos het er dan ook uitzag vanaf de buitenkant, het hield hem in de nachten wakker. Totdat de fysieke kant het won van zijn mentale kant. Zijn lichaam er zo om snakte naar een beetje rust dat hij in een vreselijk diepe slaap door sliep tot laat in de middag. Zijn ritme was nogal in de war geraakt. Het overkwam hem zelfs dat hij bij Eph in slaap viel, iets wat helemaal niet de bedoeling was natuurlijk.

Ze vertoonde zo waar een kleine, ietwat spijtige glimlach. 'Ja ik had nooit van die stomme trap moeten donderen... ik... ach laat ook maar.' Ze was heel optimistisch en met zelfspot begonnen, maar het eindigde in een vaag gemompel. Ze zag hoe hij naar haar keek, en besloot er maar verder niet op in te gaan, ze wist dat ze er belachelijk slecht uit zag. Maar voor wie moest ze er mooi uit zien? Voor wie moest ze eten? Zelf had ze geen honger. Haar ogen werden even groot. 'Ja ik heb schaatsen. Ik ben er niet zo'n ster in trouwens.' Ze keek naar het bed en frummelde zachtjes. 'Maar als ik val kom ik wel altijd zelf weer overeind.' Normaal hadden deze woorden trots geklonken, als die ooit al niet geveinsd was geweest, hij was er nu helemaal niet. Ze klemde haar kaken op elkaar, ze vond het wel leuk. Langzaam keek ze op, zijn eerlijke ogen bekijkend. 'Ja hoor is goed.' Ze probeerde haar stem opgewekt te laten klinken. Toen ze hoorde dat hij eten voor haar had meegenomen werden haar ogen vertederd, hij was echt te lief voor haar. Hij had een muffin bij zich. Een muffin. Voor haar. Ze vroeg zich af bij hoe veel eten haar mag het zou beginnen af te stoten, gezien hij zo lang al bijna helemaal leeg was. Ze at zelden. Maar ze vond het zo'n lief gebaar, dat ze uiteindelijk maar besloot om gewoon te gaan eten. Ze zag wel wat er van kwam. Maar ze moest natuurlijk wel uitleggen waarom ze weinig zou eten, anders dacht hij straks dat ze het niet lekker vond. Ze stond op, en glimlachte. Ze glimlachte, echt. Ze leek al bijna een klein lichtje terug te hebben, vergeleken met de normaal straal licht die haar uitdrukking normaal had. Maar het was meer dan helemaal niets, wat het te lang geweest was. Ze stak haar hand langzaam uit en pakte de muffin van hem aan. Ze bekeek het ding alsof het van een onbekende planeet kwam, want iets wat smaak had was lang niet door haar keel gekomen. 'Dankje.' Zei ze stilletjes, met een kleinemeisjesglimlach naar hem opkijkend. Alsof ze net een enorme knuffel had gekregen. Ze haalde het zakje eraf, en brak er een klein stukje af. Voordat ze het in haar mond stopte, keek ze nog even in zijn ogen. In de hare lag een lichte glans, iets wat zei dat er zowaar nog leven in haar zat. 'Ik kan denk ik niet te veel eten.' Haar wangen kleurden lichtjes. 'Als je maag heel weinig gewend is dan stoot het snel eten af, zegmaar.' Ze bewoog haar mondhoek verontschuldigend waarna haar ogen weer naar de muffin gingen. Wat leek dat ding groot. Enórm. Ze stak het eerste stukje in haar mond en kauwde langzaam. Ze slikte het door, het door haar droge keel stauwend. Ze knikte naar haar muffin, en stopte nog een stukje in haar mond. 'Wlekkun.' Ze had niet door dat de boodschap 'lekker' niet overkwam, en kauwde gretig door. Toen ze uiteindelijk de halve muffin op had, zat ze al vol. Ze trok een gezicht naar de muffin, en keek Laurens verontschuldigend aan. 'Later op de middag?' Haar ogen wat onzeker, ze hoopte hem niet te beledigen, al had ze het wel uitgelegd. Ze stopte de halve muffin terug in het zakje, en stommelde naar een kastje verderop. 'Volgens mij lagen mijn schaatsen hier...' Klonk het bedachtzaam, waarna ze uitgebreid rommelde. Uiteindelijk kwam er een leren tasje met daarin twee ijshockeyschaatsen tevoorschijn. Ze zwaaide er zwakjes mee naar hem en stond op. 'Weet je zeker dat het ijs dik genoeg is?' Ze voelde zich stom dat ze het vroeg, waardoor haar wangen ietsje kleurden. Ze wilde er niet doorheen zakken, maar ze wilde vooral niet dat híj erdoorheen zakte. Ze toverde ook nog wintersporthandschoenen tevoorschijn, van die lompe maar wel heel warme dingen. Ze stopte het, samen met de halve muffin, in haar tasje en keek Laurens verwachtingsvol aan.

Langzaam gleed zijn blik weer omhoog, zijn aandacht getrokken door de beweging die hij vanuit zijn ooghoek had gezien. Een hand die zich uitstrekte, automatisch reikte hij haar de muffin aan. Zijn onderbewust zijn leek deze gedachte te besturen. Pas na een tijdje, nádat hij deze handeling had uitgevoerd, kwam hij langzaam weer terug tot de werkelijke wereld. Zijn blik ging verder omhoog, door naar Myst, die hem nu ook aankeek. Zonder zijn gezichtsuitdrukking te veranderen, deze was standaard en ontspannen, bleef hij haar aankijken. ‘Alsjeblieft,’ Beantwoorde hij haar automatisch. Pas toen hij haar glimlach zag brak er bij hem ook een lichte door. Besefte dat hij het leuk vond om haar te zien glimlachen. Zijn glimlach werd breder toen hij zag hoe ze de muffin behandelde, alsof ze d'r nog nooit één had gezien. Geduldig wachtte hij af, had geen haast. Langzaam liet hij een wenkbrauw optrekken, nog voordat ze een hap had genomen kwam ze al met deze woorden? ‘Oh,’ Verkeerde conclusies had hij getrokken voordat hij verder naar haar geluisterd had. Maar gelijk daarna begonnen zijn hersens alweer te werken. ‘Weinig gewend?’ Zijn blik helderde op, werd strakker en richtte deze in haar ogen. Bestraffend was het haast. Liet zo zijn afkeer voor haar gedrag blijken. Waarom deed ze dit zichzelf toch in godsnaam aan? Wat bezielde haar? ‘Myst, waarom doe je jezelf dit aan?’ Vroeg hij haar. Waarom at ze alleen als er iemand bij was, als ze gedwongen was te eten? Zijn blik verzachtte automatisch iets, ‘Dankje,.. zelf gebakken.’ Beantwoorde hij haar simpele commentaar. Was opgegroeid met zes oudere broers, had de kunst van de vollemondtaal nu wel onder de knie. Stilletjes bleef hij toe kijken hoe ze de muffin al knabbelend wegwerkte. Ze was net bij de helft toen ze naar hem opkeek, zijn wenkbrauwen fronste lichtjes. ‘Nu al?’ Klonk het verbaasd. Zijn woorden paste totaal niet als reactie op haar woorden. Maar de betekenis van zijn woorden was duidelijk. 'Zit je nu al vol?' ‘Ja, natuurlijk. Is goed,’ beantwoorde hij nu pas echt haar woorden. Hij kwam overeind, nam de halve muffin van haar over en deed deze terug in zijn rugzakje. Vervolgens bleef hij opnieuw geduldig staan wachten en keek toe hoe Myst stommelend door haar lege, onbewoonde slaapzaal heen scharrelde. Langzaam verscheen een glimlach toen ze opeens haar schaatsen tevoorschijn haalde, ‘Ik ben gelukkig niet de enige debiel die zijn schaatsen meeneemd naar school,’ Op puffoon was hij gewend aan koude winters met veel ijs, was er dan ook gek op om te gaan schaatsen. Alleen het idee al dat híer misschien ijs kwam en hij dan níét zijn schaatsen had, was ondragelijk geweest. Vandaar. ‘Ja natuurlijk,’ Beantwoorde hij haar zelfverzekerd, alsof hij het ijs persoonlijk al getest had. ‘Maar ik wil er wel als eerst op staan hoor, als je me niet vertrouwd. Ten slotte is wel zeker dat als het ijs míj houdt, jou zeker weten houdt,’ Hij glimlachte breed. ‘En ik wed ook, als ik er doorheen zak, dat ik dan een stuk sneller droog ben dan jij,’ Zijn glimlach krulde nu om in een grijns. Zachtjes wenkte hij met zijn hand uit een losse pols zodat een windvlaag haar kant op kwam en speels door haar haren heen gleed. ‘Klaar om te gaan, madame?’ Glimlachte hij haar toe toen ze aan kwam lopen met tas en alles. ‘Kom,’ Mompelde hij waarna hij de deur van de slaapzaal verder open duwde en haar voor ging naar beneden toe. ‘Weetje zeker dat het gaat? Met je enkel?’ Hij draaide onder het lopen een half rondje en keek haar aan, nam enkele passen achteruit. Pas bij de volgende deur van de lichtetage zelf draaide hij zich weer om en opende deze. Hij hield zich in en nam netjes traptrede per stap, liep nu naast Myst. ‘Je hebt Poxi ook nog niet gezien hè?’ Zei hij nu opeens, keek om naar Myst. ‘Ik vergeet het helemaal,.. sorry.’ Babbelde hij nu weer door, viel weer terug in zijn oude luchtige houding. ‘Ik heb Poxi gevonden in het bos, langs de rand dan. Hij was gewond, aan z'n pootje, en toen heb ik 'm meegenomen. Maarja, hij is nog jong, dus went al snel. Ik denk niet dat ik 'm los laat in 't bos.. ben bang dat hij het dan niet overleefd. Dus nouja, ik denk dattie bij mij blijft.’ Hij keek nu om met een brede glimlach, had zelf helemaal niet door dat hij vergat te vertellen dat Poxi een egel was.

Oops, laurens jat haar muffin. :3 Geen zin 'm 't te veranderen *fluit onschuldig*

Myst trok even een donald duck mondje, toen hij zei dat ze een debiel was. Daarna knikte ze, alsof ze het heel normaal vond dat hij eerst ging staan. Zij ging echt het ijs niet uittesten. Ze voelde de windvlaag door haar haren en begon er daarna panisch aan te frummelen, hopend dat haar haar nog enigszins normaal zat. Ze fronste lichtjes, zijn opmerking wees weer, misschien onbedoeld, op het feit dat ze sterk vermagerd was. Ze keek even naar beneden, haar mond vertrok iets. Het was niet dat ze zichzelf expres uithongerde ofzo. Ik heb gewoon geen honger! Ze glimlachte lichtjes naar hem, en was blij dat ze weer iets normaler tegen hem kon doen. 'Aber natürlich, meinherr.' [ Mijn Duits zuigt >< ] Ze liep achter hem aan, ze probeerde zo normaal mogelijk te lopen. 'Ja, hij is ingetapet. Steviger dan ooit, dus. Het is alleen een klein beetje pijnlijk, maar ik ben niet zo'n piepert.' Een kleine uitdrukking van amusatie schoot rond haar mond, ze wist nog prima hoe erg ze geschrokken was in het bos toen. Maar ze had het over pijn, en ze dacht dat hij haar ook wel begreep. Myst, wiens geweten haar vertelde dat ze zichzelf zwaar voor de gek aan het houden was, dat dit 'gezellig doen' met Laurens absoluut niet was wat ze wilde, volgde Laurens op hetzelfde tempo als normaal, om te bewijzen dat het goed ging met haar enkel. Goed, nu begon hij prompt over een beest dat Poxi heette. 'Nee. Inderdaad niet...' Mompelde ze vaagjes, proberend haar gedachten op een rijtje te houden terwijl haar geweten tegen haar schreeuwde. Blijkbaar was het niet iets wat hij voor haar verborgen voor haar wilde houden, maar hij was het gewoon vergeten. Het was... een huisdier? Nam ze maar aan. Ze bekeek zijn glimlach en begreep dat hij er heel blij mee was, want ze wist hoe verschrikkelijk veel Laurens van dieren hield. 'En hij is op de luchtetage? Hoe groot is ie?' Ze vroeg deze vragen meer uit automatisme, om een of andere reden vormde er geen beeld van Poxi in haar hoofd, maar haar geweten was te druk bezig om te bedenken waarom dat precies was. Toen ze bij de buitendeur kwam, ritste ze haar blauwe jas dicht en opende de deur naar het sneeuwparadijs. 'Wauw.' Verliet haar mond zuchtend. Dit was echt weer om met je vriendje naar buiten te gaan en lekker tegen hem aan te kruipen omdat het zo koud was. Hou op. Ze moest zichzelf tot normale dingen zetten, anders ging ze weer... 'debiel' doen. Ze stapte de sneeuw in, trok haar sjaal tot over haar mond. Ze voelde de gure wind door haar haren gaan, en bijna meteen werden haar wangen rood van de kou. Ze draaide zich om naar Laurens en haar woorden kwamen in wolkjes door haar sjaal heen. 'Even voor de duidelijkheid, ik gooi enorm scheef, dus ik doe niet aan sneeuwballengevechten.' Ze kneep even haar ogen toe, alsof ze hem streng aankeek, maar het plezier was erin te lezen. Ze ging naast hem lopen en zo ploeterden ze vrolijk door de sneeuw, onderweg naar het meertje. De sneeuw die in haar haren bleef hangen gaf een leuk effect, overal witte en donkergroene, natte vlekjes. Toen ze er bijna waren zag ze dat het meer inderdaad heel mooi en vlak bevroren was. Ze hobbelde naar de steiger, schoof aan het randje wat sneeuw eraf, en ging erop zitten. Ze opende haar tasje dat naast haar lag, en haalde de schaatsen eruit. Niks mooie charmante kunstschaatsen, dan viel ze toch alleen maar over die puntjes. Het waren gewoon simpele ijshockeyschaatsen, die geen drol hadden gekost. Maar ze wilde ze toch mee hebben. Want ze wist dat hier, in tegenstelling tot Nova, wel strenge winters voorkwamen, dus dan kon ze buiten de ijsbaan schaatsen. 'He Laurens,' begon ze, haar stem ietwat verwonderd, 'dit is de eerste keer dat ik op natuurijs ga schaatsen.' Haar stem verboog het woord natuurijs een beetje, alsof het een wonder was. Ze keek glimlachend naar hem op, al kon hij alleen maar haar ogen en inmiddels lopende neus zien. Stomme neus. Ze haalde hem geïrriteerd op, hij ging altijd lopen als het koud buiten was. Ze klikte de sluitingen van haar schaatsen af en worp een blik op Laurens' voeten, om te zien hoever hij al was.

‘Niet zo'n piepert, hm?’ Vroeg hij met een sceptische ondertoon. Had zelf geen idee waar hij op doelde, zei het gewoon om haar te plagen. ‘ehm,’ Klonk het nogal onintelligent vanaf zijn kant. ‘Ongeveer zo groot,’ Hij hield zijn handen een stukje uit elkaar, voor haar waarschijnlijk nog steeds nietszeggend. ‘En alsie volwassen is, is'ie zo groot,’ Hij haalde zijn handen nog iets verder uit elkaar zodat hij de grootte aangaf van een volwassen egel. ‘Hij woont bij mij op de slaapzaal ja.. Naja, normaal door de hele etage. Maar nu is'ie bezig met z'n winterslaap in m'n nachtkastje.’ Voordat ze naar buiten liepen plukte hij twee wanten uit zijn zakken wat duidelijk twee mislukte en verprutste breiwerkjes waren. Ze misten duimen en waren eigenlijk twee simpele zakjes waar regelmatig foutjes in waren te zien van een zeer onervaren brei'er. Alsnog deed hij ze aan, had zelf niks beters en had ze ook nog is speciaal van Eph gekregen. Stiekem vond hij het natuurlijk ook gewoon ontzettend grappig. Twee zwaar mislukte wanten die hij zorgeloos aantrok alsof ze niks mankeerde en vervolgens als mensen d'r dan naar vroegen te kunnen antwoorden; 'Oh ja, heeft Eph voor me gemaakt :3' heerlijk schijnheilig. Instemmend verscheen er bij hem een glimlach op zijn gezicht toen Myst haar diepgaande en ver uitgelegte commentaar gaf over de buiten wereld. Hij trok de kraag van zijn jas iets op om zijn hals, die ook al beschermd ging onder een sjaal, nog beter te kunnen beschermen tegen de kou. Naast Myst liep hij mee, bij hem kon je ook al zien hoe het puntje van zijn neus langzaam rood kleurde. ‘Aahw,’ Klonk het teleurgesteld toen Myst weigerde deel te nemen aan een sneeuwballen gevecht. Was er dan ook maar íéts dat leuker was aan de winter zelf? Een oud traditioneel sneeuwballen gevecht hoorde er gewoon bij. Bij het meer liet hij zijn spullen achter op de steiger, maar zakte niet op de steiger zelf neer zoals Myst deed. In plaats daarvan liet hij zich al voorzichtig zakken op het ijs. Zoals beloofd, hij zou eerst zelf even testen of het ijs hem zou houden. ‘Dik genoeg, zeker weten,’ Riep hij naar Myst toe, was al een stukje verder gelopen. Om het nog even overdreven te bevestigen sprong hij een paar keer. Glijdend met zijn rubberre zolen begaf hij zich weer terug, grijnzend keek hij naar Myst. Zijn wangen nu ook lichtjes rood gekleurd, deels van het plezier en deels van de kou. Net als Myst veegde hij eerst de sneeuw weg en ging toen ook zitten om zijn schaatsen aan te kunnen trekken. Zachtjes nuriend, puur om het saaie moment door te kunnen komen, strikte hij de veters. Eindelijk klaar zette hij zijn schaatsen op het ijs en kwam toen zelf ook overeind. Voor een moment iets balancerend om daarna af te zetten en weg te glijden. Al na een paar keer hervond hij zijn balans alweer. Schaatsen was niet meer moeilijk voor hem, hij deed het elke winter. Je kon het haast een hobby noemen van 'm. Grijnzend draaide hij zich dan ook al schaatsend een om, keek om naar Myst terwijl hij nog steeds doorgleed. Achteruitschaatsend *wiebelwenkbrauw*. Soepeltjes keerde hij weer om. Heel spectaculair natuurlijk, maar dat was dan ook het enige wat hij kon. Puur omdat hij het elke winter deed kon hij aardig goed schaatsen, maar trucjes? Naast 't omdraaien en achteruitgaan bakte hij daar niks van. Hij nam een brede bocht om vervolgens weer terug te glijden naar Myst toe. ‘Wil je een extra zetje Myst?’ Bood hij grijnzend aan en liet vervolgens opnieuw de wind met haar haren spelen, ‘Iets meer vaart? Wat meer spanning? Moet je wel een goed evenwichts gevoel hebben..’ Zijn lippen nu weer op elkaar geperst, in een uiterst brede glimlach.

Myst keek met angstige ogen toe hoe Laurens het ijs opging, en er notabene op spróng. ‘Idioot.’ Mompelde ze zachtjes, maar toen ze eenmaal haar schaatsen aan had, betrad ze voorzichtig het ijs. Ze keek naar Laurens, drie keer ging hij wiebelig en daarna was hij ‘zoef’ weg. Oh god… help? Ze klemde haar kaken op elkaar en liet zich langzaam vooruit glijden, met haar armen zwaaiend om haar evenwicht te houden. ‘Geef me even de tijd om te wennen!’ Schreeuwde ze naar Laurens terwijl ze zijn kunstjes bekeek. Na een paar slagen kreeg ze de beweging weer onder de knie. Ze ging nog niet zo hard, maar kwam zonder stuntelen vooruit. Tot er een minuscuul bobbeltje in het ijs zat, en ze ging vol op haar plaat. Een klein stukje gleed ze lachend door, waarna ze zich klungelig weer omhoog werkte. Ze keek even grijnzend naar Laurens. ‘Ik heb niks.’ Daarna gaapte ze hem even aan, hoe soepel en makkelijk hij over het ijs gleed. ‘Het heeft bobbeltjes en gleufjes.’ Ze klonk verwend, maar ze kende ijs gewoon niet anders dan op de baan, gezien het zelden vroor op Nova, het was de planeet uit het rijtje die het op één na dichtst bij de zon stond, alleen Razen was nog dichterbij. Hij kwam naar haar toe, en ze keek hem met grote ogen aan toen hij dat vroeg. ‘Ehh.. nou… vangt jou windvlaag me dan ook op en stuurt het me weg van de kant als ik daar heel hard op af ga? Ik ben nog niet zo’n held in sturen.’ Ze keek even naar zijn overenthousiaste gezicht en liet haar schouders hangen. Ze draaide zich met haar kont naar Laurens, ze wist eigenlijk niet zo goed waarom want hij kon vast luchtsturen in elke richting, maar het was gewoon zo standaard. Ze keek even met een wat trillerig glimlachje achterom. ‘Doe maar!’ Zei ze, haar stem klonk véél dapperder dan ze zich in de werkelijkheid voelde. Ze gleed maar gewoon mee op zijn zetje, en deed verder niks behalve af en toe haar schaats verzetten. Eigenlijk ging dat wel makkelijk, zo’n luchtmotor. Ze draaide zich, nu al wat soepeler, om naar Laurens en grijnsde breed, haar ogen twinkelend. Ze was echt het tegenovergestelde van wat ze laatst was geweest. Alleen haar uiterlijk verraadde nog wat er eigenlijk met haar aan de hand was. Ze moest genieten van de momenten, en sommige dingen gewoon proberen te vermijden. Enjoy life as it comes. ‘Doe nog eens.’ Haar stem klonk net alsof ze een kind van vijf was dat net een toverkunstje was laten zien. Ze boog lichtjes door haar knieën, schaatste vrolijk mee met zijn luchtsturing. Maar daar kwam de kant. Haastig probeerde ze een bocht te maken, waardoor ze haar evenwicht verloor en languit op het ijs terecht kwam. ‘Twee.’ Kreunde ze hard genoeg voor Laurens om het te horen. Daarna schaatste ze langzaam naar hem toe. ‘Waarom heb jij wel balans en ik niet?’ Ze tuitte zuinig haar lippen, maar haar ogen stonden nog steeds lichtjes verwijd van de opwinding van het schaatsen en vallen. Ze schaatste langzaam een rondje om hem heen om haar bochtentechniek te oefenen. ‘Kun jij ook dat…dat… pootje-over heet het geloof ik? In de bocht en dan je benen over elkaar plaatsen.’ Ze keek naar zijn benen, hij leek zo handig op het ijs dat hij dat ook wel moest kunnen. ‘Ik ga het maar niet proberen.’ Mompelde ze zachtjes, kijkend naar haar eigen schaatsen. ‘Ach, ik ben hooguit blauw aan het eind van de dag.’ Daarna schaatste ze gewoon rechtuit dwars over het meer heen. Rechtuit ging ze best vloeiend en soepel, zonder enige twijfeling.

Met een ruk draaide hij zich om, zijn schaatsen schrapend te horen over het ijs, en keek hij naar Myst die hij een eind verder op languit over het ijs zag liggen. ‘Myst?’ Vroeg hij, met enige stemverheffing terwijl hij weer in beweging kwam en haar kant op schaatste. ‘Gaat het?’ Bij het zien van haar grijns verscheen er ook gelijk bij hem weer een grijns, liet zijn bezorgdheid gelijk weer varen. ‘Oké mooi,’ Had hij nog vaagjes gereageerd op haar 'ik heb niks', als standaard reactie. ‘En ik heb een zeer goed evenwichts gevoel,’ Beantwoorde hij Myst terwijl zij hem vertelde wat het ijs had. Hij grijnsde haar toe, kwam vervolgens met zijn suggestie op haar voor te duwen met wind. ‘Deels.. ’ Zei hierbij niet dat het kleinerdeels was, in plaats van grotendeels. Vrolijk grijnsde hij haar toe, wachtend op haar antwoord keek hij toe hoe ze zich omdraaide. Begreep het in eerste instantie niet waarom ze zich überhaupt omdraaide, tot dat hij haar woorden hoorde. Nogal traag van begrip. Zijn grijns leek zo mogelijk nog breder te woorden en een kleine ‘Yes!’ was net niet hoorbaar. ‘Oké, moment.’ Met een lichte klap plaatste hij zijn schaatsen op het ijs, zo trachend wat meer houvast te krijgen. Hij haalde zijn handen langs zijn heupen omhoog, hij draaide zijn handen voor zich; zo zorgend de controle te krijgen over de lucht achter Myst. ‘Komtie!’ Zei hij nog vlakvoordat Myst een haarde zet in haar rug kreeg. Maar niet alleen in haar rug, over haar gehele lichaam van achteren zodat ze gelijk een stuk vooruit gleed. ‘Je moet zelf meeschaatsen!’ Riep hij nog. Zodra hij zag dat ze het enigszins onder de knie kreeg, samenwerkend met zijn luchtsturing, gaf hij, door een simpel duwtje van zijn hand, iets meer kracht. Hij grijnsde vrolijk terug naar Myst zodra hun blikken kruisten. Zijn blik volgde haar weer terug ze doorging, een glimlachje bleef op zijn gezicht hangen puur van plezier. Tot dat deze opeens verdween en zijn ogen geschokt iets groter werden. ‘Myst, je moet wel zelf blijven sturen, Myst zo-’ Bof! ‘veel kan ik nou ook weer niet doen,’ Zijn laatste woorden zachtjes mompelend, terwijl die daarvoor hysterisch en waarschuwend hadden geklonken. Hij zakte door zijn knieën, zette zich af en schaatste naar haar toe. Nog altijd even soepeltjes. Zachtjes grinnikend kwam hij bij haar aan, had haar chagerijnig klinkende 'twee' gehoord. Ze was uitzichzelf alweer overeind gekrabbeld en kwam hem tegemoed. ‘Ah.. Wij puffoonse hebben gewoon een beter evenwicht dan ieder ander,’ Klonk het gespeeld arrogant, hij trok hierbij zijn wenkbrauwen iets op. Uit het niets slaakte hij een zucht, ‘Tenminste.. Andere zeggen dat het door onze luchtsturing komt, .. Maar dat is natuurlijk niet zo!’ Hij zette grote ogen op. ‘Het zit in ons bloed,’ Zijn wandomhulde hand sloeg op zijn borstkas, zonder klap wat gelijk heel het idee onderuithaalde. Stof op stof gaf natuurlijk een ontzettend hoorbaar en dramatisch effect. Not. ‘Als ik oplet kan ik mezelf altijd overeind houden,’ hij glimlachte haar vaagjes toe, doelde op zijn luchtsturing. ‘Maar nee, inderdaad, ik let niet altijd op nee.’ Een brede grijns kwam tevoorschijn. ‘Maar bij schaatsen wel natuurlijk. Ik bedoel, wie let er dan niet op?’ Zodra hij over een bobbeltje, gleufje of wat dan ook, stuurde hij automatisch de lucht als reflex zodat hij gelijk zijn balans weer hervond. ‘Ah.. pootje over.. jawel.’ Klonk het iets bedachtzaam, alsof hij het niet helemaal zeker wist. Opnieuw schoot een grijns omhoog en grinnikte hij weer zachtjes. ‘Dan kan pootje over proberen er toch ook nog wel bij?’ Kaatste hij terug zodra Myst voorspelde hoe ze er aan 't einde van de dag uitzag. ‘Wilt u nog een extra steuntje in de rug?’ Vroeg hij haar, nu weer met stemverheffing omdat Myst van hem vandaan gleed over het ijs. ‘Oh Myst!’ klonk het nu weer bijster enthousiast. ‘Zien om een ouderwets puffoonse race mee te maken?’ Hij schaatste weer naar haar toe, zijn ogen twinkelend en vrolijk. ‘Oké. We racen tegen elkaar, kom naast me staan. Zak iets door je knieën, ja.. zo in klaarstaanschaatshouding, weetje wel? Oké, goed. Naja.. je bent niet puffoons. Maar je mag luchtsturing gebruiken, maar niet met benen en handen.’ Hij keek haar aan. ‘Onmogelijk dus.. tenminste,’ Hij grijnste haar toe. ‘Wij kunnen lucht niet laten ontstaan, pas ver gevorderde kunnen luchtverplaatsing zonder beweging. Ik kan dat ook nog niet.. Dus.. naja..’ Hij haalde zijn schouders op. Wilde zo duidelijk maken dat hij éígenlijk niks aan zijn afkomst had. Maar hij hield duidelijk iets verborgen. Vrolijk grijnste hij haar toe. ‘Oké, het startsignaal is aan elkaars vinger trekken,’ Hij keek haar aan, duidelijk kijkend of ze al iets door had. Vervolgens stak hij zijn ene wijsvinger naar haar uit, hield zijn andere hand op om aan die van haar te kunnen trekken. Zijn lippen op elkaar geperst, zijn ogen over vrolijk.

'Nee!' Riep ze lachend, al struikelende omdat ze haar evenwicht verloor door het harde schreeuwen. Ze draaide zich, er wat debiel uitziend, om naar Laurens, toen ze hoorde dat hij naar haar toe kwam. Haar wangen kleurden nog iets donkerder roze, en haar ogen twinkelden net als de zijne, alleen om compleet verschillende redenen. [God dit wordt een gedicht.] Hoewel haar ogen vrolijk waren, fronste ze toch lichtjes. 'Een wát, Lau?' Ze deed wat debielig zijn houding na toen hij het voordeed, met haar armen zwaaiend om haar evenwicht te bewaren. Daarna kwamen er overdreven veel woorden voor Laurens in een normale bui, dus ze voelde al lichtjes dat er iets aan zat te komen, en iets vrolijks blijkbaar, want Laurens werd er spontaan erg enthousiast van. 'Zonder handen en... wat? Maar ik kan al nauwelijks...' Ze eindigde haar zin niet, nog steeds fronsend naar hem kijkend. Hij kon het ook nog niet. Huh? Maar wat wilde hij dan precies doen, een stilstaan race? Haar ogen werden zwaar verward. Ze keek sceptisch in zijn grijns, en toen ze zijn woorden hoorden bleef haar gezicht even zo hangen, waarna er een ongelofelijk droge uitdrukking op haar gezicht kwam, haar ogen wisselend tussen zijn vinger en zijn ogen. 'Lau. Laurens. Laurens Wildukind.' Daarna barste ze keihard in lachen uit. Ze verloor haar evenwicht, viel van haar schaatsen achterover, gleed nog een stukje door en bleef brullend van het lachen op het ijs zitten. 'Wordt toch eens-' Waarna ze zich achterover liet pleuren van het lachen, nog even doorgierde en zo bleef liggen. Ze zuchtte langzaam. 'Volwassen.' Het was tijden geleden dat ze zo gelachen had, sowieso. Vooral de laatste tijd toen Laurens het nog niet wist was er gespannen geweest, en had ze zich enorm idioot gedragen. Daarna kwam ze weer overeind, haar bui een beetje omgeslagen. Ze fronste lichtjes. 'Gatverdamme. Laurens. Even serieus?' Ze schudde haar hoofd terwijl ze hem denigrerend aankeek, hoewel ze het idee had dat het niet veel impact zou hebben. Ze greep zijn jas en trok zich daaraan omhoog, te laf om zijn hand te vragen. 'En ik trapte er eerst nog in ook.' Haar stem mompelend met een zeer droge klank. Ze gaf hem een stomp in zijn maag, maar het was niet zo hard. Daarna schaatste ze langzaam voor hem uit, af en toe achterom kijkend of hij haar nog wel volgde. 'Vriest het elke winter op Puffoon, eigenlijk?' Haar stem klonk ietsje verwonderd, alsof het iets was wat zelden voorkwam. Wat natuurlijk ook zo was op Nova, maar voor hem leek het schaatsen de normaalste zaak van de wereld. Ze schaatste nog even voort, waarna ze zich ineens omdraaide. Haar hoofd stond in nog-meer-droogkloot-dan-ooit-stand, en haar ogen knepen ietsje samen. 'Maar, even serieus Laurens, trek-aan-mijn-vinger?' De laatste woorden klonken cynisch. 'Ik dacht dat je ouder dan ik was. Maarja, zo blijkt het maar weer.' Ze grijnsde nu zelfvoldaan. 'Dat meisjes in de tienerjaren zo'n jaar of twee volwassener zijn dan jongens, is gewoon weer bewezen.' Ze zette haar handen in haar zij, afwachtend wat hij daarop te zeggen had.

Zijn eigen woorden hadden net voor hem als alles behalve verwarrend geklonken, aan één van de jongens in zijn oude straat had hij het dan ook helemaal niet uit hoeven te leggen. Deze begrepen heel het spel al, het was tenslotte ontstaan en bedacht in zijn wijk. Met licht getuitte lippen had hij op Myst neergekeken waarbij, zodra hij zijn laatste woorden had uitgesproken, gelijk het kwartje gevallen was. Om een gigantisch brede grijns te kunnen onderdrukken perste hij zijn lippen op elkaar, keek met gigantisch vrolijke ogen in haar droge blik. Een gegrinnik ontsnapte al zodra ze met haar intro begon die uit zijn naam stond, herhalend. Een grijns kwam tevoorschijn zodra ze uit het niets opeens kei hard in lachen uit barstte. Puur omdat het ook vermakelijk was te zien hoe Myst lachend onderuit ging lachtte hij ook. Lachend keek hij toe hoe Myst moeite had met zinnen te formuleren. Uit het niets voelde hij een rukkende beweging aan zijn jas zodat hij ook wiebelend met zijn schaatsen over het ijs gleed, maar algauw had hij zijn balans hervonden en klauterde Myst, met behulp van zijn jas, overeind. ‘Vragen kan ook,’ Klonk het verzuchtend met overdreven rollende ogen, dan werd hij tenminste niet onderuit getrokken door Myst haar onhandige gedoe. Zijn ogen vergrootte zich geschokt, alsof ze hem net uitermate beledigt had. ‘Even serieus?’ Herhaalde hij haar woorden. ‘Ik bén serieus,’ Vertrouwde hij haar toe. Hij had dit zovaak thuis gedaan. ‘Hè gestie je bent weer echt zo'n meisjes meisje.’ Grijnzend keek hij haar nu aan. Tuttig haalde hij zijn hand omhoog, liet deze omlaag kantelen bij zijn pols. ‘Oh, nee, iel!’ Klonk het met een overdreven stemmetje. ‘Niet doen, iel, geen scheet laten! ieeee,’ Opeens hield hij pauze, klonk er een overduidelijk scheet geluid waarna hij overdreven zijn ogen vergrootte en een ‘IEEEE!’ Uitsloeg, wapperend met zijn handen. Al dat overdreven gedoe om zijn éigen scheet :'). ‘Oh shit,’ Klonk het opeens vreselijk droog vanaf zijn kant, weer met zijn gewone stem. ‘Er komt meer..’ Hij keek om naar Myst, grijnsde haar toe. ‘Oh.. als we nú een race hielde he, ik had je zo hard ingemaakt.’ Grinnikte hij zachtjes. ‘Jup jup, elke winter.’ Vertrouwde hij haar toe, was ijs en sneeuw meer dan gewend. Hij wiebelde iets onhandig, keek naar Myst die opeens hem met een doodse blik aankeek. Hij keek met grote onschuldige ogen terug, wist geen eens waaraan hij haar blik verdiende. Zodra hij haar woorden hoorde keerde een gigantisch grote grijns terug. ‘Startsignaal,’ hielp hij haar herrineren, waarna hij met zijn wenkbrauwen wiebelde. Zijn ogen sloegen zich ten hemel toen Myst opeens met een verhaal kwam over volwassen en kind zijn, blablaa.. ‘Ja, is goed met je pshychologische verhalen.’ Kapte hij haar af, net op het moment dat ze klaar was met haar verhaal. ‘Enkel omdat meisjes het zo graag wíllen, verzínnen ze er zulke omslachtige en totaal niet kloppende verhalen omheen. Ik vind 't goed, ze doen hun best maar. Zelf weet ik de waarheid,’ Vervolgens tikte hij tegen zijn eigen koppie, alsof hij er inderdaad ontzettend veel verstand van heeft. ‘Jij moet mij nu niet gaan vertellen dat je volwassener bent dan mij Myst,’ Ging hij er nu toch maar even op door. ‘Want tjah.. hoeveel ervaring heb je nou eigenlijk?’ Vragend keek hij haar aan, serieus vragend, om vervolgens een gigantisch grote grijns door te laten breken en haar plagend aan te kijken. Hij wiebelde opnieuw met zijn wenkbrauwen, dit keer duidelijk op een iets vieze manier. Ze mocht zelf maar lekker bepalen hoe ze zijn woorden opvatte. ‘Oh shit!’ Stootte hij opeens hard uit, ‘Ik hou het echt niet meer, Myst!’ Zijn wenkbrauwen fronste, ‘Myst, snel.. trek aan mijn vinger!’ hij schoot zelf vervolgens keihard in de lach, alsof hij vroeg aan haar alsof ze mond op mond beademing wilde geven aan een persoon die op sterven lag. ‘Sneeeel, Myst, nooees,’ Els yourself! xD Boem jonge! :3

Ze bekeek vrolijk zijn homohandje, tot ze zijn woorden hoorde. Inmiddels vulden haar ogen zich met tranen van het lachen. Ze haalde haar neus op en haalde een hand onder haar ogen door. ‘Lau-‘ ‘IEEEEEEEEEEL Laurens NEE!’ [Goed, op dit moment ging ik dus opzoeken waar dat Els nou op sloeg, zoek op: poeps*x met Els. Ja echt. Héél sexy.] Gilde ze uit toen ze zijn scheet hoorde. Daarna keek ze naar hem, met grote ogen toen ze zijn woorden hoorden. ‘Nee Laurens. Neeneenee.’ Mompelde ze, terwijl ze naar zijn gezicht keek, haar ogen inmiddels droog als de Sahara. ‘LAURENS! Ik wil het niet weten, rot op, gatverdamme.’ Daarna giechelde ze lichtjes, blijkbaar ontlading ofzo, want echt iets te lachen vond ze er nu niet aan. ‘Laurens, zolang jij gelooft in je eigen waarheid, in jezelf, vind ik het prima.’ Zei ze toen hij op zijn koppie tikte. Hij keek haar ineens serieus aan en vroeg haar iets. Ervaring? Schoot er even door haar hoofd, waarna er een langere stilte kwam, althans, het leek lang. Toen hij zijn wenkbrauwen wiebelde, kwamen haar gedachten weer op gang. Vanbinnen kreeg ze een warm gevoel, haar maag samenkrampend, haar ogen iets onscherp. Wát? WÁT? Foute opmerking. Foouuuuute opmerking. Oh nee. Maar voordat ze er iets aan kon doen, stond haar gezicht gevuld met pijn, de tranen die eerst nog van het lachen waren er nu perfect bij passend. Lege ogen, gemarteld gezicht, tranen. Ze hoorde ergens in de verte iemand die haar naam schreeuwde, niet beseffend wie het kon zijn. Ze hoorde een lach, een lach die pijn deed aan haar buik om te horen. Hij had blijkbaar nog niet door wat zijn woorden hadden gedaan, hoewel ze ook liever niet wílde dat hij het doorhad. Ze draaide gauw haar hoofd weg, zag nog steeds vrij weinig. Haar ogen werden beiden verblind door een nacht, een nacht die niets anders liet zien dan hem, dan Laurens. Het suizen van haar oren vervaagde alle geluiden, behalve die van de herinneringen met en aan Laurens. Ze kon dit niet. Ze kón dit niet. Maar al snel werd ze zich bewust van zichzelf, van wat Laurens van haar moest denken op dit moment. Ze probeerde haar gedachten op te helderen door met haar vingers voor haar ogen te wapperen, meerdere malen. Uiteindelijk zag ze langzaam aan het ijs weer, haar handen weer. Ze hoorde de wind weer, de bomen aan de rand van het meer. Ze hoorde ook Laurens’ ademhaling weer. Ze werd zich weer bewust van haar stomme, debiele actie, en wat Laurens daar in godsnaam van moest denken. Ze was echt gek geworden, gék. Dat ze al doorsloeg als hij ‘ervaring’ zei en daarbij een wenkbrauwwiebel deed. Godsamme. Ze veegde haar handen, alweer maar nu met geheel andere reden, onder haar ogen door, en draaide zich heel even om naar Laurens. Niet de moed hebbende hem in zijn gezicht aan te kijken, keek ze naar zijn mond, zijn lippen. Dit was natuurlijk ook compleet fout, maar ze wist niet waar ze anders naar moest kijken. ‘Sorry.’ Het was een schorre fluistering. Haar wangen, die roze waren, waren lijkbleek, waardoor de donkere wallen en de ingevallen wangen extra opvielen. ‘Als je niet eens jezelf kan zijn als we bij elkaar zijn, kunnen we misschien maar beter niet bij elkaar zijn.’ Haar stem brak zo’n 7 keer. Dit waren de woorden die al dagen door haar hoofd hadden gespookt, de woorden die ze het liefst nooit gezegd had, maar het leek nu toch het moment ervoor. Daarna schaatste ze sloompjes en wiebelig terug naar waar ze vandaan kwamen, naar de rand van het meer. Tijdens het schaatsen verloor ze een aantal keer haar evenwicht, maar ze schaatste zo sloom dat haar balans weer kon hervinden voordat ze viel. Een keer viel ze wel op haar knieën, maar ze stond ook heel snel weer. Eenmaal bij de steiger aangekomen ging ze erop zitten. Ze trok gewelddadig haar handschoenen uit en blies op haar rode, verkleumde handen. Waarom ben ik zo? Zo stom?


Sorry Lis. Héél sorry. Maar ik kreeg inspiratie.