Een verveelde blik decoreert Ludwig's lakse houding in de les kunst. Het is een donderdag middag en ondanks dat de morgen vrij vlot verlopen was, lijkt de tijd nu op slag langzamer te gaan. De normaal gemotiveerde leerling, Ludwig hangt achterover in 'zijn' bankje. Zijn ogen staren verveeld naar buiten terwijl zijn vingers actief bezig zijn met een potlood om zij as te laten kenteren. In de klas zou het stil moeten zijn maar Ludwig heeft nog nooit zo'n harde stilte in zijn leven gehoord. Links, rechts achter en voor hem waarneemt hij ophef over de opdracht die ze behoren te maken. Hoe, wat, waar en waarom vragen worden kruislings door elkaar heen gesteld. Allemaal nerveuze stemmetjes, bang de opdracht verkeerd geïnterpreteerd te hebben. Het rumoer komt tot een hoogtepunt waarna de lerares een berispend hoestje uit, een eerste waarschuwing. Het verbaal rumoer dimt een beetje, plaats makend voor het doffe getik van potloden op papier. Ludwig's potlood draait overigens nog steeds rondjes rond zijn slanke vingers. De opdracht 'teken een veilige situatie' was op zichzelf niet heel moeilijk, en Ludwig kon best wel wat situaties verzinnen. Het probleem lag hem opdat Ludwig niet kan tekenen, als in hij heeft twee linker handen en is hopeloos met beelden op papier te zetten. Poppetjes zijn bij Ludwig nog steeds: een streepje als lichaam en 4 streepjes als ledematen meer niet. Daar komt nog eens bij dat Ludwig kunst niet begrijpt, iets vitaals en fraais als het leven kun je niet vastleggen in zijn ogen. En dus blijft het tekenvel op het tafeltje voor hem volledig blanco.

Ludwig's typerend groene ogen met een gouden ring om de iris heen speuren de klas rond op zoek naar een idee wat hij mogelijk over zou kunnen nemen. Alles bleek overigens te ingewikkeld en of onnozel te zijn, waardoor Ludwig zijn blik al gauw op hetgeen richt wat levendiger was dan al wat zich in deze klas bevond. De wereld die zich achter de ruit verscholen hield. Het vriest buiten twee graden en ondanks dat een zwak zonnetje een poging doet om de boel op te warmen, lijkt het erop alsof het aanvoelt als min zes. Dromerig staart hij naar de poederige sneeuw. De onberoerde sneeuw doet Ludwig denken aan wolken of een opeenhoping van slagroom. Bij die gedachte protesteert zijn buik met een pijnlijk knorrend geluid. Hoe lang nog.. begint Ludwig zich af te vragen terwijl het hongerige gevoel zich verspreid. Een paar seconden later klinkt abrupt de bel waarop een boel gesteun en gekreun volgt vanuit de klas. De meesten waren gefrustreerd omdat ze de opdracht niet voltooid hadden, anderen hadden gewoon te lang in dezelfde verkrampte houding gezeten. En eentje, kreunde zachtjes om de buikpijn in zijn maag. Ludwig schiet omhoog bij het horen van de bel, negeert de leraar haar pleidooi om nog even te blijven zitten en is druk onderweg om zijn plek en blanco vel achter zich te laten. Met zijn voet op de plint voelt hij een rukje aan zijn arm. De lerares kijkt Ludwig schaapachtig aan, zijn 'tekening' in haar linkerhand. 'Wat betekend dit, meneer Ludwig' Ludwig schraapt zijn keel kort en antwoord vervolgens koeltjes: ''Dat is de plek waar ik me het meest veilig voel. Een plek waar niets of niemand is buiten mijzelf.'' Ludwig glimlacht onschuldig, neemt de lerares haar stilte als goedkeuring en loopt het klas lokaal uit. Hoe hij zo snel op een antwoord was gekomen was hem onduidelijk, maar het heeft hem voor nu 'gered'.

Voor Ludwig zijn lichaam als een raket naar de eetzaal verplaatst maakt hij een stop bij de sanitaire voorzieningen vlak naast een onderkomen lokaal. Op dit toilet was bijna nooit iemand en zo bleek de ruimte ook nu volledig leeg te zijn. Een zacht opgelucht zuchtje verlaat zijn mond wanneer hij de deur van een van de hokjes achter zich dicht trekt en op slot doet. Rustig maakt hij de knoop van zijn broek los en zipt hij zijn rits naar beneden. Zachtjes en opgelucht ademt hij uit wanneer grotendeels van de urine uit zijn blaas is. Als alles zijn systeem verlaten heeft spoelt hij door en sluit hij zijn rits en knoop weer. Ludwig verlaat het hokje en loopt rechtuit om zijn handen te wassen. Abrupt zwaait de deur open en verschijnt er wat het lijkt een meisjesachtig figuur in de deur opening. Ludwig's ogen worden groter en hij springt naar achteren een lichte blos op zijn wangen. Was hij de verkeerde deur naar binnen gelopen? Waren de twee toiletten van de binnenkant dan zo identiek aan elkaar? Door de schrik vergeet Ludwig de kraan uit te draaien en staart hij licht beschaamd naar beneden. Hij hoopte dat het meisje hem nu niet zag als een of andere viezerik die meisjes op de toiletten bespiedde. ''S-sorry, ik geloof dat ik de verkeerde deur ben binnen gegaan.'' Zijn de woorden die Ludwig's mond verlaten, een scheve glimlach op zijn gezicht. ''Ik kon toch zweren dat dit de jongens wc was.'' mompelt hij er achter aan, zijn gezicht ietsje betrekkend. Licht nerveus staart hij naar de tegels onder zijn voeten, het meisje met de lange blauwe haren had nog geen woord gezegd of spier vertrokken. Wat zou ze van hem denken? En moest hij zich voorbereiden op ellenlang strafwerk of.. of zelfs een bezoek aan mr. savador..? Een zucht ontglipt Ludwig's lippen, weer een geweldige dag voor Ludwig Will Kresnik.  

901, hoop dat je er wat mee kunt =]

Ludwig houdt zijn typerend groene ogen star op de tegels onder zijn voeten gericht, een veel makkelijker 'doelwit' als het meisje wat voor hem staat. Ludwig zucht vooraleer hij het persoon voor hem vastberaden en voorbereid aankijkt. Vastberaden om de klap op te vangen en voorbereid voor de ellenlange preek of berisping die ging komen. Ludwig is dit soort 'geluk' onlangs wel gewend, wat hij ook doet hij lijkt het tegenwoordig niet helemaal goed te doen. Zelfs slapen lijkt hij tegenwoordig 'fout' te doen, en dat lijkt onmogelijk maar dat is het niet. Niet in Ludwig's groene ogen. Ludwig schrikt zich een ongeluk wanneer een zware stem door de ruimte heen resoneert. Even kijkt hij schichtig om zich heen om te vinden of er wellicht nog een andere jongen hier de wc was binnengekomen maar hij kwam tot de bevinding dat hij alleen was met de.. jongen? Het geluid is duidelijk afkomstig van de man voor hem, de man die hij voor een vrouw aangezien had. Mindfuck.

Ludwig wilt zichzelf voor zijn hoofd slaan maar onderdrukt de neiging stevig. Waar Ludwig nu eigenlijk zou moeten wegkijken blijft hij in verbazing naar de jongen staren. Elke vezel neemt hij in zich op tot hij inderdaad tot de conclusie kan komen dat dit inderdaad een jongen is die voor hem staat en geen meisje zoals hij gezegd had. Hoe kon hij zo stom zijn!? Hij verdacht zichzelf van een misdaad die erg was maar wat hij zojuist had gezegd was misschien nog wel veel erger als dat. Ludwig doet een schietgebedje voor een gat wat onder zijn schoenen zou verschijnen waar hij dan zoals een konijn doorheen zou kunnen zakken. ''Mijn welgemeende excuses.'' herhaalt hij zijn waarschijnlijk nutteloze woorden. ''Ik vrees dat je lange haar mijn ogen en hersenen betoverd hebben.'' probeert hij tevens een compliment in zijn verontschuldiging toe te voegen. Ludwig's ogen verwijden iets bij het horen van het Shadraanse accent en knikt simpel, onwetend wat hij daar nog aan toe moet voegen. Zonder te twijfelen maakt Ludwig de ongemakkelijke buiging terug en knikt hij respectvol. ''Ludwig.. Ludwig Will Kresnik.'' stelt hij zichzelf voor, een smalle waterige glimlach op zijn lippen verschijnend. ''Leuk je te ontmoeten, ondanks de wellicht storende omstandigheden.'' Zegt Ludwig vriendelijk waarna hij zijn houding iets meer ontspant. ''En plaats.'' mompelt hij grijnzend, kort een jongen ogend die het toilet na lichte twijfel toch komt binnen gelopen. Kort valt Ludwig's oog op het schilderij wat Kanrou vastpakt na hun bondige ontmoeting. Alle net-heden achterwege gelatend wijst Ludwig kort naar Kanrou's schilderij. ''Heb je dat zelf geschilderd?'' Ludwig's blik glijd van het schilderij onder Kanrou's arm naar Kanrou's diepe ogen. ''Het is een knap stuk kunst in ieder geval.'' merkt Ludwig vervolgens schouderhalend op. Ludwig is een doperwt in kunst zoals het uur hiervoor ook wel gebleken is. Hij heeft er niet de hand noch de concentratie voor. Ludwig zal álles dus als een 'goed' schilderij zien aangezien hij er evenmin talent als oog voor heeft. Ludwig stopt zijn handen in zijn broekzak en knik actief op de vraag van Kanrou. ''Natuurlijk, ik kom er net vandaan.'' Eerlijk gezegd zag Ludwig ertegenop om weer naar  het lokaal terug te gaan wat hem zojuist een uur heeft vastgehouden. Maar hij wilt het misverstand van eerder goed maken en is daarvoor bereid om de lerares nogmaals onder ogen te komen. ''Ik zal even met je meelopen, dat maakt het eenvoudiger, en dat is het minste wat ik kan doen na mijn 'belediging'.'' Ludwig draait zich een kwartslag en houd de deur voor Kanrou open. ''Zullen we dan maar? Het toilet zal het schilderij niet veel goed doen.'' zegt Ludwig weifelend, duidend op de vochtigheid in de ruimte. Hoe hij nu weer in deze situatie was beland zou een vraagstuk voor de nacht zijn maar voor nu besluit Ludwig gewoon mee te gaan met de flow. Zichzelf zijn 'fout' nog niet vergevend.

605. Moet weer een beetje inkomen in dit topic. Dus I'm sorry als Lud in een keer een 360 change heeft gekregen haha xD