What?! Never heard a guy sing?! [Akira]

Tijdens zijn aankomst op SSA, was hij meteen in een foodfight terechtgekomen, had hij van Drake een hete banana split gemaakt omdat hij een idioot was om een kers op zijn slagromerige paardenhoofd te zetten, het was wel zijn eigen schuld geweest want niemand solt met Ryan, dat had hij aardig duidelijk gemaakt met zijn actie uit pure woede. Ryan was de definitie van heethoofd en nu zouden vast aardig wat mensen die het tafereel hadden aanschouwd nu weten, hij werd ook best gemeden op school en dat was maar goed ook, hij had een nijdige pishekel aan mensen en hij had ook niemand nodig, alleszins, dat dacht hij toch.

Ryan was eigenlijk nog maar net aangekomen hier op SSA, maar een paar dagen was hij hier nog maar en eigenlijk wilde hij meteen weer vertrekken, als hij geen doel had gehad. Hij had Drake nu al wel gezien, maar het leek zo’n sul eigenlijk. Was hij wel diegene waarnaar hij zocht? Zo’n dork? Urg, fijn. Drake ging hem dus uiteindelijk vertellen waar zijn pa was, zodat hij, Ryan Burned, hem eigenhandig de strot kon dichtknijpen.
Ryan zat te mokken op een tafel in het muzieklokaal, het was midden in de nacht en hij had totaal geen zin om te gaan slapen, zijn goudbruine ogen keken naar al de instrumenten die er lagen en hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Ryan fronste zijn wenkbrauwen en hij wreef in zijn haar, in de hoop de verleiding te kunnen weerstaan om te gaan zingen. Natuurlijk was dit niet mogelijk en sprong hij van de tafel af en stampvoette hij naar de voorkant van het lokaal, om een microfoon vast te grijpen en te beginnen zingen, het kon hem geen ene pis schelen dat ze hem naar de hoofdmeester zouden sturen omdat hij te veel lawaai maakte, dus hij zette zijn keelgat wijd open en hij begon te zingen, wat best nog verrassend goed klonk. Not a single fuck giving, zo zag hij er nu uit, met zijn ogen gesloten en zijn gezicht op emotieloos, stond hij daar als een stijve plank te zingen, de microfoon omklemmend met zijn linkerhand.

(https://www.youtube.com/watch?v=pDzp3Z-Yz58 dit zingt hij, yap)
(Akira MI CASA pls <3)

Akira
"Leave the shadows behind you"

Haar rode sjaal wapperde zacht in het briesje toen ze over het schoolplein liep. Ze was hier nog niet lang maar tot nu toe had ze het hier tot haar zin. Alles was beter dan thuis althans.. De zestienjarige Akira had zeker geen zin om in dat shithol op haar eentje te zitten. Ouders had ze niet, nooit geen broer of zus gehad. Vrienden? Die had ze al zeker niet. Dat haar leven geen pretje was geweest was maar zacht uitgedrukt. Haar geliefde ouders kwamen om in een auto-ongeluk de dag dat ze negen werd. - wat maakte dat ze haar verjaardag haatte.
Ze schudde haar hoofd met koolzwarte haren en zuchtte zacht, het heeft geen zin om bij het verleden stil te staan als haar toekomst recht voor haar stond. Akira glimlachte en wandelde verder naar het muzieklokaal.
Muziek was een grote passie van haar, ze kon al piano spelen op haar vierde en op haar zesde kwam haar stem erbij. Ze heeft veel instrumenten geprobeerd maar haar liefde zat bij piano. Daarom was ze ook super enthousiast dat ze in de mentorklas van Miss Eres mocht en haar passie met andere mensen kon delen.

"Hophop.." giechelde ze onzichtbaar voor anderen toen ze merkte dat ze in gedachten was blijven staan. Toen wandelde ze verder naar het muzieklokaal waar ze een stem hoorde en ze stapte muisstil naar binnen. Daar zag ze een jongen zingen als een stijve plank en ze grinnikte zacht maar bleef luisteren tot hij klaar was.

~~Mi Casa Tu Casa~~

Verdorie, die microfoon was veel te verleidelijk voor hem, dus hij kon het niet laten deze vast te pakken en te zingen, zijn gevoelens te uiten in een ietwat vreemd liedje dat hij vroeger vaak hoorde in de kroegen van Erd. Het had wel iets eigenlijk, de tekst die hij uit zijn mond produceerde, de hoge noten hield hij langer aan dan normaal, zodat zijn stembanden er aan konden wennen en nog steeds met zijn ogen gesloten stond hij daar, zo stijf als een plank te zingen, want echt soepel zijn tijdens het zingen kon hij nog niet, want hij forceerde zijn stem maar al te graag. Eenmaal hij klaar was met zijn lied, zag hij dat hij bezoek had. Een zwartharig meisje zat mee te luisteren en hij wandelde naar achter, met een geschrokken gezicht. Had ze nu werkelijk alles gehoord, nog meer deinsde hij naar achteren, struikelde hij over een draad en viel tussen wat instrumenten en door de trillingen vielen er een paar instrumenten op zijn hoofd. Je kon hem luidkeels horen vloeken terwijl hij tussen de instrumenten probeerde uit te komen.

“H- hoe lang sta jij daar al?!” zei hij met een geïrriteerde blik, zijn hand wrijvend over de pijnlijke bult die zich aan het vormen was op zijn hoofd terwijl hij grommend nog wat vloekte en keek of de instrumenten niets mankeerden. Zijn blik ging daarna naar het meisje, dat er nog steeds stond. Zijn oog twitchte even kort. “M-moet jij niet ergens heen ofzo?!” zei hij met een gesmoorde stem terwijl hij rechtstond, zich tegen de muur aandrukkend.

Akira
"Leave the shadows behind you"

Akira grinnikte zacht toen hij achterover viel tussen de instrumenten en stond op van de schoolbank waar ze op had gezeten. "Net." glimlachte ze op de vraag van hoe lang ze er al stond. Ze keek hoe hij de instrumenten aanhaalden om zeker te zijn dat die niks hadden en ze keek toe in verbijstering. Van zo'n jongen zou je dat toch niet verwachten?

Haar blauwe ogen keken hem aan toen hij zichzelf bijna in de muur duwde. "Ik was naar hier onderweg, eigenlijk." sprak ze zacht. "Maak je geen zorgen, ik ga je niet uitlachen omdat je zingt ofzo. Dan moet ik mezelf uitlachen." fluisterde ze.

- Crappy post, hoop dat je er nog wat van kan maken xD

Doordat Ryan niet meer alleen was, was hij naar achteren gaan stappen, was hij met zijn voet achter een draad blijven hangen en was hij zo tussen de instrumenten gevallen, op zijn hoofd vielen een paar instrumenten en die zorgen ervoor dat er op Ryan’s hoofd zich een bult vormde. Met een pijnlijke blik wreef hij over de plek. Het moest weer per sé bij hem gebeuren, dat er iemand hem hoorde zingen, dat die persoon zijn zwakke kant zouden zien. Natuurlijk viel hij het meisje haast aan met zijn woorden, want ze mocht hem niet zo zien. “H- hoe lang sta jij daar al?!” zei hij met een geïrriteerde blik, zijn hand wrijvend over de pijnlijke bult die zich aan het vormen was op zijn hoofd terwijl hij grommend nog wat vloekte en keek of de instrumenten niets mankeerden. Zijn blik ging daarna naar het meisje, dat er nog steeds stond. Zijn oog twitchte even kort. “M-moet jij niet ergens heen ofzo?!” zei hij met een gesmoorde stem terwijl hij rechtstond, zich tegen de muur aandrukkend. Hij voelde zich helemaal niet op zijn gemak en dat was echt wel te merken aan zijn houding, zijn slanke lichaam duwde hij tegen de muur aan in de hoop dat deze hem zou opslokken.

De meid besloot antwoord te geven op zijn vragen, dus nu wist hij dat ze hier eigenlijk nog maar net was. Dat betekende dat ze nog een deel van zijn lied had gehoord, zijn ogen werden groot en hij begon te knarsetanden, verdorie! Ze had hem helemaal niet mogen horen! "ik was naar hier onderweg, eigenlijk." sprak ze zacht. "maak je geen zorgen, ik ga je niet uitlachen omdat je zingt ofzo. dan moet ik mezelf uitlachen."
Dat wat ze net zei maakte het er voor hem niet gemakkelijker op, zijn goudbruine ogen knepen zich tot spleetjes en hij keek haar minachtend aan. “Je had me verdomme helemaal niet mogen horen!” riep hij haast uit in pure angst en woede door elkaar gemengd, zijn kaken werden vuurrood en hij balde zijn handen tot vuisten. “Waarom ben je hier in godsnaam! Ik wil geen gezelschap!” riep hij terwijl hij zich in een hoekje op de grond zette, zijn vuist op de grond slaand, in de hoop dat dit hem zou helpen zijn zwakke kant te laten verdwijnen. Zijn vuist, die al eerdere sporen van wonden had gehad, die wonden openden zich weer en warm bloed stroomde uit de wonden die zich aan zijn knokels bevonden. Het hielp hem wel enigszins om zichzelf weer te hervinden, de jongen die alles en iedereen haatte.

Akira
"Leave the shadows behind you"

Ze zuchtte en rolde haar ogen door zijn uitbarsting en besloot hem even te laten uitrazen. Wanneer hij klaar was opende ze haar blauwe ogen die ze voorheen gesloten had en keek hem aan. "Dit muzieklokaal is open voor iedereen, had je maar een bordje moeten ophangen voor de deur als je niet gestoord wou worden." zei ze met een serieuze stem.

Akira liet nogmaals een diepe zucht en wandelde naar de piano waar ze zacht op begon te spelen. Toen ze eenmaal bezig was sloten haar ogen en ging ze helemaal op in de muziek, de noten galmden in haar hoofd en projecteerden zich uit in haar vingers. 'Rust..' fluisterde het in haar gedachten.

- https://www.youtube.com/watch?v=XsTjI75uEUQ -

_{"The world can never get me on my level..
I'm just dreaming of tearing you apart.."}

Ryan had zijn zwakke kant laten zien en hij tolereerde het niet dat exact dit meisje, op deze exacte moment was binnengevallen om dan meteen zijn persoonlijke ruimte binnen te dringen met haar lichaam en geest. Zijn goudbruine ogen keken haar verschrikt aan toen hij haar had opgemerkt na zijn liedje, tonend hoe zwak hij wel degelijk kon zijn. Natuurlijk wilde hij deze kant zo min mogelijk naar buiten laten komen, maar soms had hij zo'n moment van zwakte nodig, om zich dan weer sterk voor te doen, alsof niets hem raken kon. Dit moment was zo'n moment van zwakte en zij had dit meegemaakt, dit ging bij hem niet door de beugel. Je had me verdomme helemaal niet mogen horen!” riep hij haast uit in pure angst en woede door elkaar gemengd, zijn kaken werden vuurrood en hij balde zijn handen tot vuisten. “Waarom ben je hier in godsnaam! Ik wil geen gezelschap!” riep hij terwijl hij zich in een hoekje op de grond zette, zijn vuist op de grond slaand, in de hoop dat dit hem zou helpen zijn zwakke kant te laten verdwijnen. Zijn vuist, die al eerdere sporen van wonden had gehad, die wonden openden zich weer en warm bloed stroomde uit de wonden die zich aan zijn knokels bevonden. Het hielp hem wel enigszins om zichzelf weer te hervinden, de jongen die alles en iedereen haatte.

Haar reactie liet hem opkijken, zijn blik enigszins verrast; "Dit muzieklokaal is open voor iedereen, had je maar een bordje moeten ophangen voor de deur als je niet gestoord wilde worden," zei ze en hij beet op zijn lip. Ze had gelijk en hij wist het goed genoeg. Zijn goudbruine ogen wendde hij af tot ze piano begon te spelen, zijn ogen werden groot en de klanken drongen zijn oren binnen, het maakte hem kalmer. De pijn in zijn hand negerend, het bloed dat op de grond drupte negerend, liep hij naar haar toe. Hoe hard het hem ook irriteerde hoe dichter ze nu was, hij kon het niet laten om naast haar plaats te nemen en zachtjes te zingen, voor zijn doen dan toch, compleet in de maat met haar pianospel.

♥ Isa

// https://www.youtube.com/watch?v=c_LRP1gzGvc

Akira
"Leave the shadows behind you"

Akira glimlachte zacht toen ze zijn stem hoorde en ze paste haar noten aan aan zijn gezang. Midden in het lied gingen haar blauwe ogen open en ze keek hem met een zachte blik aan en een glimlach vormde rond haar lippen. Hij was best knap.. en zijn stem deed dingen met haar die niet te beschrijven vielen. Haar ogen dwaalden over zijn gezicht - nogsteeds perfect de noten spelend -, zijn perfect gevormde neus, zijn zacht lijkende lippen, zijn perfecte kaaklijn, hoe zijn strottenhoofd bewoog als hij zong.. Ze slikte even, hij was knap! Van zijn goed gevormde lichaam tot zijn twee-kleurige haar, alles gaf haar een onbekend gevoel.

Ze merkte dat ze hem aan het aanstaren was en sloot uiteindelijk haar azuur-blauwe ogen, weer concentrerend op haar pianospel.

_{"Your face it haunts my once pleasant dreams
Your voice it chased away all the sanity in me"}

Ryan was toen eenmaal ze piano was gaan spleen, naast haar komen zitten, niet omdat hij het wilde, maar omdat hij de drang voelde en hij geen controle had over zijn acties. Hij zat nu naast haar, had zijn keel geschraapt en was begonnen met zingen, de gevoelens jegens zijn vader en moeder, maar niemand die zou weten, niemand die het ooit zou te weten komen. Zijn ogen sloot hij terwijl hij zong, het nam hem terug naar het verleden, de moment dat zijn moeder het leven liet en hoe hij daar stond, aan haar bedeinde, huilend, van woede en verdriet. Voorlopig was dit niet te merken aan zijn houding, maar hij was gebroken. Zijn moeder, op deze dag was ze twee maanden dood, het was onmogelijk dat hij er nu al over was. Haar glimlach, haar stem, het klonk allemaal zo helder in zijn herinneringen, regelmatig ging hij terug naar dat moment in zijn gedachten, het zich van zijn gestorven moeder, de foto van zijn vader in zijn hand zodat hij hem zou kunnen opzoeken, de tranen die langs zijn kaken op de grond vielen en zo natte plekken maakten in het hout. Ze was er niet meer en het werd hem steeds duidelijker en duidelijker dat zij er niet meer was. Hij was op SSA gekomen om zijn neef te zoeken om dan zijn vader te laten boeten. Hij had gehoord van al zijn zonden, en wilde dat hij gewoon stierf, langzaam en pijnlijk door zijn handen. Zijn stem werd krakerig bij de laatste noten die hij zong en je kon duidelijk zien aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij het moeilijk kreeg, tranen vormden zich in zijn ooghoeken en een brok vormde zich in zijn keel.

Hij opende zijn ogen en hij keek weg van de meid naast hem, draaide zich met zijn rug naar haar toe, zodat ze hem niet zo hoefde te zien. Met een gebogen rug schokschouderde hij en de tranen vielen een per een op de grond. Zijn handen bracht hij naar zijn ogen en hij verborg zijn gezicht en liet zich gewoon compleet gaan, het had geen nut dit tegen te houden.

♥ Isa

// Zo zit hij er: http://fc05.deviantart.net/fs70/f/2014/006/e/3/untitled_by_shingeki_no_koiji-d713298.jpg

Akira
"Leave the shadows behind you"

Ze voelde het.. diep in haar hart voelde ze dat hij met een diepe pijn zat en haar vingers begonnen langzaam andere noten te spelen die iets luchtiger waren. Ze leunde tegen hem toen hij alles de vrije loop liet en legde haar hoofd op zijn schouder. Na een aantal minuten begonnen dezelfde noten te vloeien in haar hoofd en zacht begon Akira te zingen. De woorden van haar ouders galmden in haar, wat duidelijk te horen viel in haar stem. Ze miste hen.. Ze miste hen zo hard..

Toen ze bij het einde van haar lied aankwam nam ze haar vingers van het toetsenbord af en omhelsde hem gewoon. Op dat moment kon het haar niet schelen wat zijn reactie zou zijn. Deze jongen had iets meegemaakt dat hem duidelijk zo dwars zat dat hij het liet blijken bij een onbekende. ".. Alles komt goed.." fluisterde ze zacht.

_{"Your face it haunts my once pleasant dreams
Your voice it chased away all the sanity in me"}

Ryan kreeg moeite met elk woord dat hij nog probeerde te zingen, met elk woord dat zijn keel verliet, kon je horen dat hij met een probleem zat. Hoe hard hij er nu ook tegen wilde vechten, het was hopeloos en het zou hem nog meer schade doen dan het nu allemaal los te laten. Dat wist hij maar goed genoeg, dus hij draaide zich gewoon om, zodat ze hem zo niet zou hoeven te zien, dat ze niet zou zien hoe kwetsbaar hij werkelijk was. Het voelde vreemd, in het bijzijn van iemand zo in scherven uit elkaar vallen, het voelde vreemd, onaangenaam en vooral pijnlijk. De tranen bleven maar komen, de herinneringen van zijn moeder bleven maar komen, er bleef maar geen einde aan komen. Hij hoorde de luchtige tonen die ze speelde en legde haar hoofd tegen zijn schouder. “R- raak me niet aan...” mompelde hij met een hese stem door het huilen, het zou geen impact hebben, maar toch zou het enigszins duidelijk maken dat hij niet aangeraakt wilde worden. Hij bleef verwoed door zijn ogen wrijven, in de hoop dat het huilen zou stoppen, maar dat leek niet te helpen, toch bleef hij koppig verder doen. Hij miste zijn moeder zo enorm hard, zij was de enigste die hem kon opvrolijken wanneer hij down was, de enigste die zijn favoriete maaltijd kon koken wanneer hij zich niet lekker voelde. Nu was ze weg en voelde hij zich eenzaam, alleen en achtergelaten. Ryan was aan het luisteren naar hoe het meisje naast hem aan het zingen was, het maakte hem kalm, de tranen leken te stoppen, hij leek aan het einde gekomen te zijn. Maar dat nam het enorme gevoel van leegte in zich niet weg.

Toen ze klaar was met zingen voelde hij haar armen rond zich heen slaan en hij probeerde zich te verzetten. “R-raak me niet aan...” mompelde hij weer, nog steeds niet de kracht in zijn stem hervindend. ".. alles komt goed.." fluisterde ze zacht en hij schudde zijn hoofd. “Nee, mijn moeder is vergiftigd geweest door mijn vader en door hem is ze nu dood, alles waar ik om gaf is weg. Mijn moeder... is... er... niet meer...” zijn stem werd onduidelijker met elke seconde en net de moment dat hij dacht dat hij klaar was met huilen, kwam er een nieuwe lading tranen. Hij draaide zich om, zijn persoonlijke ruimte kon hem even geen barst meer schelen. Hij omarmde het meisje naast zich en besloot haar shirt/trui nat te maken met zijn tranen.

♥ Isa

Akira
"Leave the shadows behind you"

Akira voelde hem opspannen onder haar aanraking maar daar spendeerde ze geen aandacht aan. Diep binnenin haar eigen hart had ze gevoeld dat ze hem moest helpen.. voor hem moest zorgen.. ze alle pijn weg wou nemen.. 'Nee, mijn moeder is vergiftigd geweest door mijn vader en door hem is ze nu dood, alles waar ik om gaf is weg. Mijn moeder... is... er... niet meer...' Zijn woorden deden een koude rilling over haar rug lopen. "Oh god.." fluisterde ze "Het spijt me.." ze beet haar lip tussen haar tanden.

Haar blauwe ogen schoten open toen hij zijn armen om haar heen sloeg en begon te huilen in haar t-shirt en ze hield hem dicht tegen haar aan. "Geloof me.. Alles komt goed.." fluisterde ze zacht. "Ik weet wat je voelt.." ze beet haar lip harder hopend dat ze zo haar eigen tranen kon inhouden wanneer ze op dit moment weer aan haar eigen moeder dacht.

_{"Your face it haunts my once pleasant dreams
Your voice it chased away all the sanity in me"}

Ryan spande op bij haar aanrakingen, puur omdat hij niet wilde aangeraakt worden, door wat er met hem is gebeurd bleef hij liefste ver uit de buurt van mensen puur omdat hij zichzelf niet nog meer fysieke en mentale pijn wilde aandoen. Hij duwde ze allemaal weg in een brute manier, in de hoop dat iedereen hem gewoon begon te haten. Ryan wilde niet gevreesd worden, wel gehaat, puur omdat hij zichzelf en anderen geen pijn wilde bezorgden met zijn problemen, hij sloot zichzelf af voor anderen, omdat hij zelf met zijn emoties wilde afrekenen. Zo moest hij het doen, alleen, hij had geen hulp nodig. “R- raak me niet aan,” probeerde hij haar voor de laatste keer duidelijk te maken, maar het leek geen nut te hebben, want ze had haar armen nog steeds rondom hem geslagen. ".. alles komt goed.." fluisterde ze zacht en hij schudde zijn hoofd. “Nee, mijn moeder is vergiftigd geweest door mijn vader en door hem is ze nu dood, alles waar ik om gaf is weg. Mijn moeder... is... er... niet meer...” het meisje dat hem net had proberen te sussen, had net alles erger gemaakt, maar hij was al op een zwak moment, dus het was niet geheel haar fout, eigenlijk zelfs helemaal niet haar fout. Ze wilde hem alleen maar helpen, maar hij wist goed genoeg dat niemand hem kon helpen met dit probleem.

"oh god.." fluisterde ze "het spijt me.."
Het meisje haar woorden leken zo oprecht en hij voelde een vlaag van veiligheid door zich heen gaan, wetende dat zij wist hoe het voelde. Ryan vroeg er niet achter waarom hij zich zo voelde jegens haar, maar hij merkte op hoe een nieuwe vlaag tranen er aan zat te komen, zijn impulsieve reactie was zijn armen rond haar heen slaan en gewoon haar t-shirt nat te huilen. "geloof me.. alles komt goed.." fluisterde ze zacht. "ik weet wat je voelt.."
Ryan vroeg er niet achter, hij nam gewoon vrede met haar woorden en eenmaal hij lichtelijk afgekoeld was, zette hij zich recht en kon hij enigszins een glimlach op zijn gezicht forceren. “Ryan... Ryan Burned,” zei hij, zichzelf voorstellend, wetende dat niemand zijn achternaam zou horen, dat Drake zijn achternaam zou horen. Zijn goudbruine ogen keken naar het meisje naast zich. “Bedankt, jij bent de enigste die me niet recht in mijn gezicht uitlacht, zegt dat ik me moet vermannen..” zei hij zachtjes terwijl hij zijn handen op de pianotoetsen legde.

♥ Isa

A K I R A

When the young man finally seemed to calm down and he sat upright she smiled soft. "Are you allright now?" Akira whispered soft. She nodded at his name "Ryan.." she tested it out on her tongue. "Nice name." she smiled. "Akira Amaterasu." she whispered in return figuring she is kinda supposed to say her name back ~~herpaderp~~.

"Crying is not a sin, it's sad some see it like that." she sighed and laid her hands next to his on the black and white keys of the black piano. "I would never laugh at someone who is crying or sad, or say that it's not a big deal. When you cry.. there is something in your heart that's not sitting right at that moment. People just don't get that.." she smiled

Softly her small fingers began pushing on the keys what made the soft melodic sound eminate through the room. Thoughts of her childhood began swimming through her mind.

'Akira darling, you'll get a cold!' she heard her mother say and in answer a soft laugh from a little girl was heard. 'I won't mommy! I'm strong! I'll fight away the cold!' she smiled happily. Her mother's beautifull smile appeared infront of her eyes and the notes of her song became more sad. Akira had closed her blue eyes in case they would tear up.. which they did eventually when images of her beloved father came into her mind. His beautiful short brown hair, his ice-blue eyes shining in the warm glow of the sunlight. His voice.. she missed his voice so much.. He would sing her to sleep.. sing when she was sick.. sing whenever he could..

A tear slowly slipped from her cheek as she stopped playing, not being able to clear her mind from all those things. She desperately tried to keep her from breaking down but eventually she sagged on the piano and started crying, completely forgetting someone was sitting next to her.

'It will be okay..' it echoed through her mind.

_{"Your face it haunts my once pleasant dreams
Your voice it chased away all the sanity in me"}

Ryan was eindelijk gekalmeerd en hij ging weer rechtzitten, nog steeds met gedachten van zijn moeder in zijn hoofd, maar ze waren al drastisch geminderd en nu kon hij tenminste normal functioneren. Haar lichte glimlach deed hem een poging wagen om te grijnzen, die maar lichtelijk zichtbaar was. "Are you allright now?" fluisterde ze op een zachte toon en hij knikte. “Ik ben oké nu ja, dankje,” zei hij met een iets minder kwaad kijkend gezicht dat mensen afschrikte, nee nu keek hij zelfs haast vriendelijk. Toen hij haar zijn naam vertelde, herhaalde ze deze en dan zei ze dat hij een mooie naam was. Hij glimlachte kort, hij was het nog niet echt gewend om te glimlachen, dus het zach er lichtelijk geforceerd uit. "Akira Amaterasu." Zei ze, dat moest haar naam voorstellen dacht Ryan en ook hij liet het over zijn tong rollen, “Akira, yep, met die naam kan ik leven om die regelmatig uit te spreken,” zei hij op een zachte toon terwijl er een kleine glimlach op zijn lippen stond, zijn hoekige gezicht draaide zich toen ze weer verder begon te praten: "Crying is not a sin, it's sad some see it like that."

Hij was het met haar eens, maar da nog was hij geen persoon om zo zijn gevoelens gewoon te uiten tegen een random persoon die hij niet eens kende. Hij had zijn vingers op de piano gelegd en zij legde de hare ernaast. Hij voelde zich nog steeds enorm ongemakkelijk met het feit dat ze zo dicht naast hem zat, maar uiteindelijk zou het wel wennen. . "I would never laugh at someone who is crying or sad, or say that it's not a big deal. When you cry.. there is something in your heart that's not sitting right at that moment. People just don't get that.." weer gaf ze hem groot gelijk, hij miste zijn moeder en was nog maar recentelijk gestorven. Ryans glimlach verdween weer en hij sloot zijn ogen om te genieten van de muziek, de muziek die ze hem bracht, gaf hem enigszins rust.

Opeens stopte ze met spelen en Ryan opende zijn ogen om dan met zijn goudbruine ogen haar aan te kijken, hij zag hoe ze compleet in elkaar gestort was en even wist hij niet wat hij moest doen, toen herinnerde hij zich hoe Akira hem eerder had omhelsd en hij sloeg aarzelend zijn armen om haar heen. “Je had me eerder gezegd dat alles goed ging komen dus... wat er ook is gebeurd met je... Alles komt goed, okay?” zei hij op een zachte toon terwijl hij zachtjes iets kalmerend probeerde te zingen voor haar.

♥ Isa

// wat hij zingt: https://www.youtube.com/watch?v=gRD86zJG2QY

A K I R A

She didn't know what was happening to her, the one moment she was singing and consoling the blonde boy named Ryan next to her - the other she was crying like a two month old child. Fantastic.. what in the hells name does he even think of her now. She was a wreck.
When she heard his words a small smile appeared on her rose lips and Akira slowly relaxed as she felt his arms around her. For the first time in ages she felt.. safe. Safe in the arms of someone she just met, but right as the male began to sing she felt the ice around her heart slowly melt down as if he was the missing piece that would make her life complete. 'Maybe..' she whispered in her head. 'In time.. maybe everything will be allright in her broken little world.

_{"Your face it haunts my once pleasant dreams
Your voice it chased away all the sanity in me"}

Ryan was completely enjoying the melodies she made while playing the piano, it was if she was a professional, maybe she even was. He really liked the tune she was playing and you could see the expression of comfort lingering on his face. But he was pulled back by reality as he remembered she still was very close to him and he gulped slightly, knowing he needed his personal space. If anyone invaded it, he felt breached, weak and also scared. Scared that people would laugh with him, make fun of him cause he hid his true colours. Ryan pushed people away, he wanted to deal with his own mess before dealing with other peoples messes, people found him selfish and a prick, of course the ordeals were harsh but he hid his emotions. No-one would ever know that their comments actually hurt him. But that aside, he was brought back to reality by Akira’s words, her soft voice made him listen: Crying is not a sin, it's sad some see it like that."

Normally he wasn’t the kind of person to just let his emotions go bonkers, it was completely weird how he was bawling like a baby just a minute ago by an almost complete stranger, it made no sense at all, it frustrated him to no ends. "I would never laugh at someone who is crying or sad, or say that it's not a big deal. When you cry.. there is something in your heart that's not sitting right at that moment. People just don't get that.." she totally made sense and she probably knew that as well for a fact. She was probably one of the nicest persons he had ever met besides Marco. He felt a connection, his eyes gazed upon her ravenblack hair that shined bright as the light reflected on it. He finally closed his eyes again as his thoughts drifted to his mother, he missed her.

Abruptly she just stopped playing and Ryan’s honeybrown eyes fluttered open, looking puzzled at her and then he realized how she completely collapsed, as if she was hurt way back from when they met, maybe she had relived something of her past, he didn’t know but now his priority felt like as if he needed to comfort her, only, he had no idea why. It was weird to see a girl so vulnerable, it was a weird sight for his eyes since he barely had any connection with anyone here. Even he had cried, even if it was for a short moment, the sight of her tears made him break, why he felt like that, he couldn’t pinpoint why. Ryan decided to wrap his arms carefully around her, still a bit uncomfortable with how close Akira was, but now his top priority was to calm her minds.“You told me earlier that everything would be okay so… whatever happened with you in the past… Everything will fix itself,” he muttered with a soft tone, trying his best to comfort her as much as he could. He opened his mouth and sang for her, maybe that would calm her too. It was the only thing he could think of. As he finished his song, he loosened the grip he had enveloped her in, a warm tight embrace. “Akira? What happened to you what made you cry?” He asked her hesitantly, maybe it was not the right time to ask her about this, but it might help her if she shared it with someone?

♥ Isa

A K I R A

~ [♥] ~

Akira had lost herself yet again in the sea of thoughts fluttering through her mind. She did not know how it was possible that she had fallen down like this right infront of a stranger of all people.
A deep sigh fell from her lips as she felt her body relax yet again. 'How could this happen..'

'It will be allright' .. 'It will get better now'..

She suddenly realised he had wrapped his arms around her and was softly singing a song to her. Akira felt the corners of her lips turn up a little as she zoned in on both his voice and heart.
;“Akira? What happened to you what made you cry?”'; Akira sat more upright and took a deep breath. Yes, what made her cry? Just about everything that happened. She smiled soft at him. "I don't know exactly.. I got lost in my thoughts and i just.." she bit her lip, not finding the words to explain.

~ [♥] ~

ooc; gomenasai

What?! Never heard a guy sing?! [Akira] 1727

He was absolutely and completely angry with himself, he once vowed to himself to never let his emotions get the best of him. And here he was, bawling like a little baby in the arms of a random girl he barely even knew. This was so embarrassing and it kind of freaked him out as well. Her words made him wake up from his deep thoughts: "I would never laugh at someone who is crying or sad, or say that it's not a big deal. When you cry.. there is something in your heart that's not sitting right at that moment. People just don't get that.."
She made so much sense that he even had a positive view of her, something he almost never had of people, besides Marco, he was just something different. Ryan was the person to almost dislike everyone, because when you said something wrong right in his face, he’d just explode. His thoughts drifted off to how Akira kind of resembled his best friend, but just, in female form. It was funny to see people still being so nice, despite the rotten society they lived in now.

She stopped playing and that kind of woke him up. His eyes fluttered open as he glanced puzzled at her face. He finally realized after some time she had completely shattered, as a plate that fell on the ground and broke into a thousand little pieces. Maybe she had relived some memories? He couldn’t quite figure it out what broke her like that, still wondering why, he wrapped his arms around her, in an attempt to calm her down. It was weird to see a girl so vulnerable, it was a weird sight for his eyes since he barely had any connection with anyone here. Even he had cried, even if it was for a short moment, the sight of her tears made him break, why he felt like that, he couldn’t pinpoint why, it was one great mystery. His amber orbs looked at her while he was embracing her. Maybe she wanted to tell him? So he took a shot and tried to comfort her before he would ask: “You told me earlier that everything would be okay so… whatever happened with you in the past… Everything will fix itself,” he muttered with a soft tone, trying his best to comfort her as much as he could. He opened his mouth and sang for her, maybe that would calm her too. It was the only thing he could think of. As he finished his song, he loosened the grip he had enveloped her in, a warm tight embrace. “Akira? What happened to you what made you cry?”

She just smiled, a smile that resembled his best friend so much that he just had to smile back, although it was barely noticeable. Ryan was still unsure if she was really like this, so his emotions wouldn’t show that hard. “I don't know exactly.. I got lost in my thoughts and i just.." she bit her lip and he licked his lips, imagining Marco was sitting next to him, waiting to get fucking kissed. He leaned in for it, his eyes half lidded, but was brought back by reality by a loud crash outside the classroom. His amber eyes, went from dreamy to shocked as he was only centimeters away from her lips and he stood up. Completely embarrassed, he ran off, leaving his bag behind when he ran out of the classroom.

//awkward Ryan, very awkward
=> Ryan is het topic uit

PROFILE MAGICIAN

» To be heard [Bunny]
» I've never heard silence quite this loud. | Kanrou
» Akira Amaterasu ♠
» It's time now to sing out ~ gereserveerd
» Sing the pain away (Zack)

What?! Never heard a guy sing?! [Akira]

What?! Never heard a guy sing?! [Akira]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen