Negeren was onmogelijk geweest. Ze was te zeer aanwezig, meer dan hij kon verdragen. Negatieve of positieve zin? Dat wist hij eigenlijk niet, maar meestal waren dat soort dingen altijd negatief bedoeld toch? Er was geen twijfel over mogelijk dat er ook die kant weer was geweest die wou profiteren van de situatie. Hij wist wel hoe het zat nu, of ja dat dacht hij. Hij had zielig gedaan, had zich zo kwetsbaar als maar kon opgesteld en zij vond hem nu vast zielig en schattig en noem het maar op. Echter zou hij het nooit zo ver laten komen dat ze hem als een of ander klein kind zou laten behandelen en dan niet op de manier van: “wees eens niet zo kinderachtig!” Nee, niet de geïrriteerde manier waarop hij doelde. De manier dat ze… Dat zorgzame gedoe. Daar hield hij niet van, blegh. Als ze het maar in haar hoofd zou halen, dan zou hij haar gewoon weg sturen. Met of zonder kleren, kon het hem wat schelen.
Er was ook geen manier waarop hij kon spelen met de tijd, alles stop kon zetten of juist kon terugspoelen. Misschien vooruit spoelen… Nee, nee… Liever voorkomen. Of vermijden. Kon hij het nu dan niet vermijden? Nee, hij deed wel zijn best – vroeg zich af of hij ooit zo hard zijn best had gedaan voor iets – maar het lukte niet. Elke mogelijke uitkomst op deze situatie was ongewenst en momenteel was alles gewoon vreemd. Vreemd, ongemakkelijk en ergens ook onwerkelijk. Laat hem lekker, hij was een man en gedroeg zich als een puber. Dan mocht hij best soms nadenken over mogelijke situaties. Situaties uit zijn droomwereldje, wat kinderachtig en schattig toch. Ach, als je niets anders meer hebt om je mee te vermaken heb je geen andere keus toch? En zo kwam van het een het ander.
Begrijp me nou niet verkeerd: dit was alles behalve waar hij aan had zitten denken. Dacht eerder altijd aan hoe hij een discussie van de vrouw kon winnen en het haar er lekker in kunnen wrijven dat ze verloren had. Dat hij wel degelijk “slimmer” was. Hij was ook wel slim… Op zijn manier, want houdt die term nou precies in? Intelligenter, slimmer, knapper en noem het maar op. Het zijn, in sommige opzichten, vrij incorrecte termen. Iedereen heeft zo zijn of haar… Ding, om het zo maar eventjes te noemen, en dat betekend dus ook dat iedereen ergens anders goed in is. Zelfs mensen die beweren dat ze in allebei hetzelfde zijn; je hebt overal subcategorieën onder, wat betekend dat zelfs dat incorrect is. Afdwaling… Ja, misschien wel een beetje. Hoewel dat wel erg welkom was op het moment.
Haar beslissing was en bleef nog steeds verrassend. Als hij iemand voor zo’n actie aan had gezien, was het iedereen behalve Lesaiah geweest. Oké, misschien ook nog wel meer mensen… Maar daar ging het nu niet om. Het ging erom dat het vreemd was voor haar doen. Hij was toch degene hier met een halve kater, hoofdpijn had en van zichzelf sowieso nooit echt al te helder kon denken. Daarbij was hij ook gewoon een vreemd persoon en hoorden actie zoals deze meer bij hem thuis dan bij haar. Echter was het gewoon zeker geweest dat hij een klap had gekregen als de rollen omgedraaid waren geweest, misschien zelfs nog wel meer dan dat. Nu was het zo dat hij met zichzelf had afgesproken dat hij mensen van het vrouwelijke geslacht geen onnodige pijn mocht doen, wat dus betekende dat hij ze zelfs geen klap mocht geven met een vlakke hand.
Om alles nog eens erger te maken had ze zo nodig moeten uitglijden en hij met zijn bepaalde reflexen; had zich op tijd om kunnen draaien – werd daardoor wel overvallen door een hevige duizeligheid eveneens als zwarte vlekken die verschenen in zijn beeld. Lette daarom niet op en voelde hoe hij gewoon naar achter werd gedrukt, niet door superveel gewicht, maar op het moment kon hij zich er niet tegen weren. Het was ook te danken aan het glas achter hem dat hij niet viel. Zijn handen die zich op haar schouders hadden geplaatst, handen die ze krampachtig vastpakten. Keek haar met grote ogen aan, blauw van kleur.
Hij had het niet kunnen helpen dat hij haar een paar tellen had staan aanstaren, wist niet zo goed wat hij moest doen. Toen hij eindelijk eens wat deed, moest het weer eens typisch een Alejandro ding zijn om te doen. Een mondhoek die langzaam omhoog krulde, ervoor zorgde dat hij een scheve grijns op zijn gelaat kreeg. ‘Ah, ik weet al hoe het zit,’ beweerde hij, ‘Ik weet precies hoe het zit.’ Een hand liet een van haar schouders met rust, duim plaatste zich op haar ene wang en de een paar van zijn andere vingers claimden de ander. ‘Jij…’ stem lager dan normaal, woord dat abnormaal langzaam over zijn lippen kwam, ‘Lesaiah… Jij wilt mij. Geef ’t maar toe.’ Grip op haar wangen die misschien iets te sterk was, zorgde er eigenlijk voor dat ze er best komisch uitzag. Oké, hij moest ermee stoppen; maar het was zo leuk. ‘Vanaf het moment dat ik weg was gelopen, die bewuste nacht, heb je er onbewust aan zitten denken. Aan wat had kunnen gebeuren, geef maar toe.’
Er viel een stilte, maar hij was niet echt ongemakkelijk vanuit zijn positie. En waarschijnlijk was de ander gewoon in paniek aan het raken. Rustig bracht hij zijn lippen dichterbij de hare, maar stopte op een gegeven moment. ‘Een verlangen dat je veracht en ontkent, maar het is niet anders te verklaren. Ergens kan ik het je ook niet kwalijk nemen, zo werken jullie nou eenmaal. Degene die je heeft gered schijnt altijd een ongelofelijk grote aantrekkingskracht te hebben en wij twee weten allebei heel goed dat ik jouw held heb gespeeld. Misschien zelfs iets té goed.’ Wat wilde hij hier eigenlijk mee bereiken? Ervoor zorgen dat ze weer ruzie kregen? Weer een afstand creëren tussen hen beiden? Of wilde hij ergens, heel erg diep van binnen, de ander gewoon bang zien; zien huilen, zodat hij zichzelf niet meer zozeer hoefde te schamen. Natuurlijk, ze had al eens gehuild in zijn bijzijn… Maar het was niet genoeg om zijn incident als neutraal te zien, quitte te staan.

» Hij is een beetje derpish... Maar ik moet inkomen en zo D:...
» Dus vergeef me als hij gewoon te slecht voor woorden is en JA. Surprise, ik doe dingen niet volgens het boekje ;D
» EN FISHLIPS FTW o3o

Vallen was 't probleem niet. Eigenlijk was er niets erg aan vallen, voelde het aan als vliegen. Maar toch ook niet, omdat je totaal geen controle had. Het probleem van vallen was dus ook niet het vallen zelf, maar het neerkomen. Het met een klap op een oppervlak terechtkomen. Daar bereidde haar lichaam zich dus ook op voor, op die klap. Op de lichte pijn die zou volgen. Toen die uitbleef, leek de connectie tussen haar brein en haar lichaam op te houden. Voor een paar seconden was ze volledig gedesoriënteerd. Daarna knipperde ze.
Ze knipperde recht in twee helblauwe ogen. Dat hij haar schouders nogal verkrampt vasthield, realiseerde ze zich pas een moment later, maar die ogen hielden haar waarschijnlijk steviger vast. Normaal waren ze rood, daar was ze vrij zeker van en gisteravond was er ook iets geweest, maar blauw? Dat waren ze nooit geweest en zeker niet deze kleur. Het boeide haar professionele, biologische kant aan de ene kant mateloos, maar de rest van haar verstand hield zich bezig met proberen er niet in te verdrinken. Sinds wanneer vond ze die kleur blauw mooi? Ze kon het zich niet herinneren, wist nu alleen dat ze het een mooie kleur vond. 
Zijn grijns veranderde de zaak echter. Een paar ellenlange seconden was ze in zijn ogen aan het staren, maar daarna was het over. Het was Alejandro, verdomme. Zo moest ze niet denken en dat wist ze meer dan goed. Haar verbaasde blik vervaagde, het lichte deukje tussen haar wenkbrauwen maakte een comeback. Niet boos, gewoon geïrriteerd. Die glimlach was fout, paste niet bij zijn eerdere gedrag. Nu paste haar gedrag ook niet met wat er gisteravond was gebeurd, maar dat was logisch; ze was nooit goed geweest in het lang vasthouden van een emotie en zou dat waarschijnlijk ook nooit worden.
Frons werd dieper toen hij haar wangen bij elkaar kneep; zo voelde het in ieder geval voor haar. Het gevoel van de binnenkant van haar wang tegen haar tanden was niet prettig, hoewel het ook niet pijnlijk was. Moeilijk om te praten was het wel. Ze deed het toch. 'Ik... Ik wil helemaal niets.' bracht ze uit, haar stem vervormd door de vreemde positie van haar lippen en wangen op het moment. Maar het was waar. En ze stond te liegen. Vanaf het moment dat hij weg was gegaan, riep er een klein stemmetje in haar hoofd dat ze Ferost's naam nooit gezegd had moeten hebben en hem had moeten laten begaan. Ze was echter te trots om dat toe te geven. Al helemaal aan Alejandro.
De stilte na zijn - ware - woorden en haar - valse - ontkenning was voor haar verschrikkelijk. Er barstte geen complete paniek los, maar er ging wel iets van een wervelstorm door haar lichaam. Alsof iets allerlei knopjes had omgezet die nu ineens hun werk - haar gedachten in de war sturen - gingen doen. En ze deden hun werk goed. Ze was als verlamd toen hij dichterbij kwam, knipperde slechts. Zijn ogen waren nog steeds blauw. Blauw en daardoor hypnotiserend. Hypnotiserend genoeg, in ieder geval, om haar te laten zwijgen. Niet te reageren op zijn laatste woorden, terwijl ze daar normaal zo verontwaardigd als ze maar kon over zou zeggen dat het leugens waren. Dat wilde ze nu ook zeggen, maar ze kon het niet. De combinatie van een vreemd schuldgevoel, lichte paniek en blauwe ogen werkte op een vreemde manier verlammend.
Hij had inderdaad haar held gespeeld en dat was de voornaamste reden dat ze hem behandeld had op de manier die ze die avond had gedaan. Er was inderdaad dat verlangen en ze verachtte het ook; maar na deze woorden was ontkennen bijna onmogelijk geworden.
Ze dwong zichzelf om te bewegen; er was geen andere manier om het voor elkaar te krijgen. Haar hand ging omhoog, waarna haar vingers zich om zijn pols sloten. Zachtjes trok ze de hand van haar gezicht. 'Alejandro,' Zijn naam niet meer dan een fluistering, maar haar volgende woorden heel helder, duidelijk. 'Je ogen zijn blauw.' Het was het eerste wat in haar op was gekomen. Dus had ze het maar gezegd.

Oké, het bleef nog steeds vreemd dat ze hier was. Dat ze er nog steeds was, dat was eigenlijk een betere omschrijving van het vreemde. Het zou ergens wel typisch zijn geweest dat ze hem ergens de schuld van had gegeven, weg was gegaan en hem achter had gelaten. Geïrriteerd, boos en beledigd; zoals altijd. Had hij nog lekker kunnen mokken over hoe stom ze wel niet was. Echter was ze nu nog steeds en zorgde ze ervoor dat hij de uitgang blokkeerde, voor zichzelf en ook voor haar. Positie was gewoon… Het zou onhandig en lomp zijn als hij zich nu probeerde om te draaien en die stem die zei dat hij haar niet weg mocht duwen – omdat ze dan waarschijnlijk zou vallen – was te zeer aanwezig om hem te kunnen negeren. Nou, het was wel leuk geprobeerd. In zijn gedachtes, maar die stem en waarschijnlijk ook zijn geweten moesten het weer eens verpestten.
Wat zou er nou gebeurd zijn als dat glas er niet was geweest? Dan was hij achterover gevallen en had hij vast een fixe klap gekregen, om dan gewoon te blijven liggen en zielig te doen omdat hij het gevoel had dat hij een hersenschudding had. Dat was wel weer zijn ding om te doen. En zou zij waarschijnlijk gaan van: “stel je niet aan.” Terwijl het haar schuld was van alles, want dat was het nu eens een keer echt, dus was dat wel het laatste wat ze mocht zeggen. Aangezien hij pijn kreeg, dankzij haar. Was nu wel regelmatig gebeurd, stom mens. En toch kon hij dat niet meer zo overtuigend zeggen als eerst. Toen hij iemand nodig had gehad, was ze wel gebleven. Wellicht alleen omdat ze nu dan weer quitte stonden. Ja, dat moest wel.
Natuurlijk had hij het weer moeten verpesten met die grijns van hem, maar zo werkte hij nou eenmaal. Deed het puur omdat hij er niet tegen kon dat ze zo naar hem keek. Er was iets aan haar blik die hem uniek maakte van de andere manieren waarop ze naar hem keek. Ze had hem wel vaker verbaasd of zo aangekeken, maar dit was toch anders dan normaal. Of ja, hij omschreef het als verbaasd; omdat hij niet echt wist wat hij er anders van moest maken. Echter wist hij gelijk wat hij moest maken van haar blik toen ze hem veranderde: hij irriteerde haar weer eens. Zoals alleen hij dat kon. Misschien kon hij het zelfs zijn hobby noemen, ja vast wel. Waarschijnlijk was het al gewoon zijn hobby, klaar discussie.
Hij moest zich inhouden om niet te lachen, haar stem klonk gewoon te grappig op het moment. Hij maakte het er dan ook wel naar, door haar wangen zo naar elkaar toe te duwen. Werd echter tegen gehouden door haar gebit en hij… Nee, dat zou incorrect zijn om te zeggen – maar het werd zo vies als hij het deed. Natuurlijk was er ook wat hulp voor nodig van zijn magie en die zou hij nu wel alles behalve onder controle hebben, dat voelde hij gewoon. Natuurlijk ging het simpele oogtrucje altijd, dat was gewoon standaard procedure. En daarom lette hij er ook niet op: had geen flauw idee dat het juist niet werkte op het moment. Hij was ook zo’n genie. Helderste licht in heel het universum. Als je het sarcasme niet inziet van die zin, dan kun je hem beter nog eens herlezen.
‘Lesaiah, hoe vaak heb ik nu al gezegd dat je slecht bent in liegen?’ De arrogantie van zijn blik was gewoon te erg, eveneens als het feit dat hij uit de hoogte deed. ‘Dus stop er nou eens mee, je weet toch dat het niet werkt en iemand als jij moet weten dat het dan nog zinloos is om het alsnog te proberen. Ik doorzie je zo, of je dat nou prettig vindt of niet.’ Alsof hij het zelf prettig vond. Er waren al zoveel momenten geweest waarop hij bepaalde patronen zag et cetera die hij helemaal niet wilde zien, zorgde ervoor dat hij bepaalde dingen wel moest doen omdat anders zijn geweten hem ging pesten en dat schuldgevoel zou komen opduiken. Alles zou zoveel handiger zijn geweest als hij wat dat betreft gewoon blind was geweest, maar nee: hij moest weer eens een half… Dier… Ding zijn dat de houdingen van anderen perfect kon doorzien; want dieren konden dat nou eenmaal beter dan mensen.
Net toen hij dacht dat hij wat plezier kon beleven, met het bespelen van de vrouw, moest ze het weer eens verpestten. Maakte een opmerking die ervoor zorgde dat zijn ogen groter werden, hij het negeerde dat ze zijn hand omlaag haalde – doormiddel van zijn pols langzaam naar beneden te trekken – kon haar enkel nog aanstaren. Zijn ogen waren… Blauw? Niet rood? Maar hij… Hij… Ze loog. Ze moest wel liegen, dat MOEST. Echter had ze de kleur wel goed en de kans dat ze die goed had was… Eventjes kijken, er waren drie natuurlijke oogkleuren in de wereld: groen, blauw en bruin. Dus dat maakte de kans zo ongeveer een derde en dat was ergens best klein.
Kijkend naar de manier waarop ze het zei moesten de woorden die over haar lippen kwamen wel waarheid zijn. Wat betekende dat… Nee… ‘Dat…’ Hij hoorde gewoon aan zijn stem dat het doorschemerde dat hij licht begon te panikeren, ‘Dat is niet waar.’ Hij keek weg, wreef nogal hardhandig met zijn vrije hand in een oog. ‘Het is niet waar, je liegt!’ Stem schoot over terwijl hij het zei, stopte met wrijven in zijn oog. ‘Mijn ogen zijn rood en dat zijn ze altijd. Het is gewoon klinkklare onzin die uit je mond komt.’ Ontkenning, pure ontkenning van zijn kant. Het was nu wel duidelijk dat hij het niet kon accepteren, haatte de blauwe, natuurlijke kleur van zijn ogen. Hij vond het zwak, het deed hem denken aan hoe hij was als klein jongetje. Dingen waar hij niet aan herinnert wilde worden. Aarzelend kwam hij haar weer onder ogen. ‘Je liegt…’ prevelde hij zachtjes, maar het was duidelijk dat hij zichzelf niet eens geloofde. Hoe had dit kunnen gebeuren? Nog te zwijgen over het feit dat hij ze niet meer rood kreeg, waarschijnlijk door de paniek. Ja, waarschijnlijk daardoor.

» I don't even know anymore ;}

Het was te danken aan het feit dat hij met zijn koppigheid en gewoon zijn hele persoonlijkheid wel vaker in vreemde situaties, soort gelijke situaties, was belandt. Meestal kwam het door het feit dat hij niet snel genoeg weg was en dan begonnen ze altijd te zeuren over dingen, dat hij nog langer moest blijven en dat het echt “geweldig” was geweest. Óf hij duwde ze eerst weg door een hand gewoon op hun gezicht te plaatsen, of hij negeerde alles en verdween gewoon. Hoewel deze situatie een klein beetje anders was, kijkend naar dingen die eerder waren gebeurd, maar alsnog. Hij was niet zo’n klein kind op mentaal gebied dat hij helemaal begon te flippen dat ze toevallig geen kleren aanhadden.
Was ook hetzelfde met vrouwen in ondergoed of een bikini. Het was altijd verwarrend voor hem geweest: de twee dingen leken zoveel op elkaar en toch werd het beschouwd als pervers als hij naar een vrouw keek in ondergoed en als hij geen compliment gaf aan een vrouw in een bikini gaf hij niet om haar. Of zo. Waarom moesten ze altijd zo’n heel drama maken over één klein dingetje? Hem maakte het werkelijk niets uit of iemand hem nou zag in alleen een boxer, of handdoekje of wat dan ook. Hij wist dat hij er goed uitzag, dat hij er mocht wezen qua uiterlijk, dus waarom zou hij er dan boos om worden als iemand hem zag? Oké, hij had liever niet dat Francis hem zag om bepaalde redenen. Die moest altijd weer zo flauw doen door… Door gewoon Francis te zijn. En ondanks alles had hij ergens wel een schaamtegevoel en flauwe opmerkingen zorgden er dus voor dat hij zich ongemakkelijk zou voelen. Zo werkte hij nou eenmaal, kon hij weinig aan veranderen.
Nou, het was wel lang geleden dat hij in een situatie als deze terecht was gekomen. Erg lang geleden, alles was gewoon lang gelden, maar alsnog kon hij alles nog gewoon afschuiven op het warme water. Er was eigenlijk een hele simpele reden dat hij het zo warm had gezet, er niet om gaf dat het slecht was voor zijn gezondheid. Hij hield niet van koud water, durfde zijn ogen er niet onder dicht te doen en bovendien ging hij dan altijd helemaal rillen en daar hield hij niet van. Daarbij had Sophia genoeg dingen bij hem gedaan waar koud water aan te pas was gekomen dat hij er nu gewoon niet meer zoveel van hield. En in plaats van dingen te confronteren ging hij ze uit de weg, zoals hij al jaren deed. Trok daarbij ook de conclusie: als het al zolang goed gaat, kan het vast niet fout zijn. Vage optimistische gedachte ergens, maar het was gewoon omdat hij weigerde toe te geven dat zijn angsten te groot waren om ze nog echt te kunnen overwinnen. Althans, niet in zijn uppie.
Dan kon hij toch iemand om hulp vragen? Nee, zo werkte hij niet. Hij ging het liefste solo, vooral na de nadelige dingen die er waren gebeurd kijkend naar dingen waarbij hij wel de hulp nodig had gehad van anderen. Ze waren gewoon altijd te… Negatief afgelopen, om het zachtjes uit te drukken. Natuurlijk zou de kans erg klein zijn als Francis hem ermee zou helpen… Maar opnieuw, hij kon het gewoon niet hebben; als hij het ook maar zou wagen om te overwegen te huilen in de ander zijn bijzijn zou die waarschijnlijk voor altijd vast zitten aan… Zijn been of zo. Dan kwam hij dus nooit meer van hem af en hij had zo ook zijn privacy, niet te zwijgen over zijn “Alejandro-tijd”.
Hij keek weg bij het horen van haar woorden. ‘Ik zeg dat je liegt omdat je dat ook doet, begrijp dat dan. Jij bent hier de slimste, doe dan niet zo dom.’ Oké, het was nu wel duidelijk dat hij deze discussie gewoon had verloren, maar het ging niet echt om het winnen ervan: hij wilde gewoon niet toegeven dat zijn oogkleur niet rood was en dat was anders om bepaalde redenen. Hij had vaak genoeg in de spiegel gekeken toen hij die blauwe oogkleur had, had moeten zien wat zijn zussen hem hadden aangedaan en een manier moeten verzinnen om het te verbergen. En iedere keer had hij zijn eigen blik onder ogen moeten komen, die blik die gewoon zo erg was door de glim in zijn ogen. Zijn blauwe ogen. Hij haatte ze, kon ze niet verdragen. Op de een of andere manier leek zijn blik er altijd zo somber door, bang en onbegrepen. Hij wilde niet zo kijken, wilde zichzelf niet zo zien. En daarom had hij het veranderd. Zo simpel was het.
Echter scheen het nu niet te werken en was dat mens er ook nog eens om het hem duidelijk te maken dat zijn natuurlijke oogkleur niet rood was maar blauw. Leuk, héél leuk. ‘K-Kun je niet beter andere dingen doen in plaats van mij overtuigen van zoiets sulligs?’ Ja, opnieuw had hij alles wel weer door. Dat krijg je ervan als je hem te lang bij een persoon neerzet, dan wordt zijn blik enkel en alleen nog maar beter en merkt hij het minste of geringste al op. Daarbij wilde hij het ook gewoon niet zien, hij wilde haar blik niet eens zien dus laat staan haar… Wat ze ook ging doen om hem te bewijzen dat zijn oogkleur blauw was.
Aarzelend kwam hij haar weer onder ogen. ‘Stop nou maar met mijn oogkleur onbewust te complimenteren,’ mompelde hij, ‘Daarbij bewijst dat nog niets. Bravo, je kunt je eigen oogkleur veranderen; maar zelfs ik kan dat, om eerlijk te zijn doe ik het dage -’ O, hij had zich versproken. Kon zichzelf nu wel een klap geven. Hij had nu op een indirecte manier gezegd hoe alles zat, had daarmee gezegd dat rood helemaal niet zijn natuurlijke oogkleur was, maar blauw. Hij was ook zo’n genie soms, dat hij eens wat beter nadacht over dingen; maar daar kreeg hij dan weer koppijn van en daarom deed hij het alsnog niet en ging hij gewoon verder met zijn onnozele niet-nadenkende gedoe. Echter was er nog een manier om alles recht te zetten.
‘Oké, we doen het als volgt,’ begon hij uit het niets, ‘Ik geef jou wat je nu het liefst wilt dat ik je geef en jij houdt dit hele blauwe ogen gedoe voor jezelf, afgesproken?’ Kon hij dingen zoals dat op commando? Ja. Soort van. Ach, ze was niet lelijk dus het moest wel lukken en als hij gewoon negeerde dat ze toevallig Lesaiah was en hij haar toevallig niet mocht dan moest alles gewoon goed komen. Dus ja, in principe kon hij het op het moment op commando. Hoewel dat vreemd klonk en het eigenlijk ook incorrect was, maar goed. Hij moest toch iets proberen? De enige andere persoon die ervan af wist was Francis en die zou het nooit aan iemand door vertellen, daar was hij gewoon van overtuigd. Lesaiah daarin tegen was een ander gevoel…

Normaal verachtte hij ze altijd en nu wilde hij juist dat ze er waren. Die kleine vliegjes die onmogelijk dood te meppen waren en het was te veel werk om er echt veel meer moeite voor te doen. Als ze eenmaal in een kamer zaten, zouden ze daar voor altijd blijven en pas weggaan rond de herfst. Wat het precies voor vliegjes waren wist hij niet, maar ze waren de perfecte afleiding voor hem. Voelde zich altijd net een kat die tevergeefs probeerde het licht van een lazerlampje te vangen. Sloeg te hard met zijn hand op zijn bureau, in de hoop het kreng gedood te hebben, tilde zijn hand op: was er niets. Het was iedere keer hetzelfde liedje en het was irritant en daarom wilde hij ze ook liever niet in zijn buurt hebben.
Echter was de situatie nu zo vreemd en werd hij zowat gedwongen door bepaalde dingen in de omgeving om zijn volledige aandacht aan de vrouw te schenken. Het was niet fijn en daarom wilde hij zo’n vliegje zodat hij zichzelf kon afleiden, dan was alles al een stuk fijner. Haalde een beetje die ernst, of zo, weg. Daarbij was het ergens vreemd, onwennig, dat hij zijn volledige concentratie aan maar één bepaald ding kon geven. Nou was Lesaiah geen ding, maar een persoon. Één persoon en niet twee. Het was geen multitasking, het was gewoon het aard van het beestje. Zijn concentratievermogen vertikte het om lang bij iets stil te blijven staan en hij betrapte zichzelf er ook meerdere malen op dat hij héél ergens anders mee bezig was soms. En dan begon het flitsen van zijn concentratie, hetgeen waar het eigenlijk bij het moest zijn en die vage tweede, of soms zelfs derde, bron die hem afleidde.
Complex? Nou ja, het lag eraan hoe je ernaar keek. Hij had serieus wel wat complexere kantjes, maar op sommige gebieden bleef hij ook doodsimpel. Banaal, saai en noem het maar op. Een standaardtypetje kon hij niet aan voldoen, maar om een individu te zijn combineer je juist dingen van die typetjes totdat je een origineel hebt gemaakt. Zo gaat alles wat dat in zijn werk, combineer twee hele standaard dingen en vorm zo iets speciaals. Wat dat betreft was alles ook o zo simpel. En toch waren mensen altijd weer instaat om er iets ontiegelijk moeilijks van te maken, een heel doolhof waar je gewoon niet meer uit kon komen.
Dat was trouwens zijn enige afleiding: afdwalen in zijn eigen gedachtes. Ook al kostte het op het moment zoveel moeite, zorgde het ook voor een flinke dosis hoofdpijn: het was het waard. Alles om bepaalde dingen te voorkomen, want met zijn zelfkennis wist hij wel waar tot het kon uitlopen. Ja, na tweehonderd jaar krijg je wel wat zelfkennis. Daarbij heeft het ook te maken in hoeverre je dingen kunt accepteren, je imperfecties. Qua uiterlijk en fysiek vermogen weigerde hij die toe te geven, maar op mentaal gebied: kom maar op. Hij wist wel dat hij licht gestoord was, maar in een bepaald opzicht was iedereen gewoon gestoord. Dus daar hoefde hij zich op zich geen zorgen over te maken.
Als hij zijn imperfecties toch gedeeltelijk toegaf, waarom gaf hij haar dan zo vaak de schuld van dingen? Omdat het simpel was, gemakkelijker dan te accepteren dat je toch tekort kwam op gebieden waarbij je dacht dat je juist voldeed aan de standaard waardes. Misschien was zo ook alles wel begonnen… Nee, wacht het was anders begonnen; ze had hem gewoon die klap niet moeten geven. Ze had hem ook nooit mee moeten vragen naar Gren, wat bezielde haar in godsnaam? En ze had ook nooit hier moeten komen. Nee, niet doen. Gaf hij haar alweer de schuld van alles op de wereld. Ergens was het ook wel haar schuld, maar wie zei dat het niet de zijne was? Hij had ingestemd en niet beter nagedacht over wat die belofte precies had kunnen inhouden. Hij had gezegd dat ze bij hem moest blijven. Enzovoorts enzovoorts. Gedeeltelijk haar schuld, gedeeltelijk zijn schuld – en waar was hij in godsnaam mee bezig? Hij was wel erg wanhopig aan het worden wat afleiding betreft.
‘Jij begon,’ was zijn kinderachtige reactie op de vrouw haar woorden, ‘Daarbij stopt men nooit met liegen. Dus vraag geen onmogelijke dingen en probeer ze ook niet te beloven.’ Mensen logen, dat was nou eenmaal zo. Ze deden het zowel bewust als onbewust. Logen zichzelf voor, dagelijks. Krijg je weer het verhaal over die imperfecties, maar omdat men niet recht in de spiegel wilde kijken zorgde dat voor leugens. Konden er niet tegen dat ze niet perfect waren en probeerden dat wel te zijn door te liegen over de harde waarheid. Klein of groot, leugens zijn leugens.
Stemmingswisseling van haar kant, het gevoel van onbegrip vanaf zijn kant. Snapte ze het dan niet? Nee, ze snapte het niet. Natuurlijk snapte ze het niet. Ze snapte het nooit, hoe vaak hij het ook – Nee, hij had het nooit uitgelegd. Helemaal nooit. Ondanks dat ze slim was, kon ze het niet zelf inzien. Betekende dat dat hij het moest uitleggen? Wilde hij het wel? Ja, eigenlijk wel. Kijkend naar zijn blik, grote ogen ergens een tintje van teleurstelling en ook licht bedroefd. Gewoon onbegrepen. Wilde zich niet zo voelen, want hij kon er niet tegen. Het ging gepaard met het gevoel van onmacht en dat was nog een van de vreselijke gevoelens die hij had ervaren.
Hij sprak zich tegen. Zij sprak zich tegen. Alles sprak zich tegen en hij kon niets anders dan staren, staren naar haar. Als hij zijn mond al open zou doen, zou er óf niets uitkomen óf hij zou vage dingen gaan zeggen die waarschijnlijk niet eens op woorden leken.
Hij bleef staan, kreeg die blik niet meer weg; zelfs toen ze wegliep. Blik die langzaam afzakte naar beneden, langzaam vormde zich een frons tussen zijn wenkbrauwen. Er was een stem in zijn hoofd die iets probeerde te zeggen, maar hij kon hem niet verstaan. Wat moest hij nou eigenlijk doen? Blijven staan? Nee. Wat dan? Ze was vast allang weg, of niet… Of wel… Hij wist het niet. Hij wist momenteel helemaal niets. De douche was uit… Dus dan kon hij maar beter gaan of zo, langzaam kleren aantrekken. Natuurlijk wel eerst afdrogen, dat was wel zo slim.
Hij volgde haar voorbeeld, maar verliet de badkamer nog niet. Handdoek netjes om zijn middel, maar er was een punt geweest waarop hij stil was blijven staan. Staarde naar de beslagen spiegel, zette uiteindelijk een stap ernaar toe en plaatste zijn hand erop. Rustig sloot hij zijn ogen, haalde diep adem. Nee, eigenlijk wilde hij het helemaal niet zien en ergens toch ook weer wel. Hand die langzaam over het oppervlak van de spiegel gleed, kneep zijn ogen strakker dicht. Opende ze uiteindelijk aarzelend om recht in ogen te staan met zijn spiegelbeeld. Of ja, een gedeelte ervan; de rest bleef nog steeds beslagen. Echter hoefde hij alleen zijn ogen te zien, zag ze nu ook.
Blauw. De kleur die hij niet mocht, was daar. Gaf dat niet stiekem alles weg? Dat hij, hijzelf, gewoon één grote leugen was? Ze had het gezien. Wat betekende dat dan? Dat ze hem er nu mee kon irriteren: nee. Het betekende iets anders en die ene stem die hij niet verstond wist het vast. Hij bleef eventjes staren, wist opnieuw niet wat hij moest doen. Het gedeelte wat te zien was van zijn spiegelbeeld was weer zo snel verdwenen als het er gekomen was.
Veel te doen was hier niet meer, dus dan maar… Nou, hij had het gevoel dat hij nog eens flauw ging vallen hier; dus veel andere opties waren er niet echt. Zijn hand pakte de deurklink vast, maakte de deur verder open zodat hij de badkamer uit kon. Kwam echter niet verder dan alleen die deur openen, keek met grote ogen naar haar gestalte. Waarom was ze nog hier? Waarom was ze niet weggaan? Waarom was ze… Gebleven? Net zoals vorige avond, waarom was ze toen bij hem gebleven? Omdat hij het gevraagd had: nee, zo simpel kon het niet zijn. Er had meer achter moeten zitten, veel meer. Leuk, nu wist hij alweer niet wat hij moest doen. Behalve staren dan.
Je hebt niets te verliezen. O, hallo stemmetje in zijn hoofd. Die stond ook eens in ene keer toe om verstaanbaar te zijn, maar ergens was het wel waar. Hij had gehuild in haar bijzijn, zij had hem al eens geslagen, hij had haar al min of meer over zijn zussen verteld en nu wist ze ook nog eens dat zijn oogjes niet mooi rood waren maar vaag blauw. Hij had inderdaad niet meer zoveel om te verliezen, want om eerlijk te zijn was al zijn waardigheid tegenover de ander wel zo’n beetje weg. Betekende dit dan dat hij aardig tegen haar moest doen? Nou, hij had het al eens vaker gedaan; maar een andere manier van aardig. Hij had toch niets meer te verliezen, toch?
Eventjes diep ademhalen, schouder omlaag en naar achter, rug recht en go. Hand gleed van de deurklink af, liep naar haar toe en bleef voor haar staan. Zakte vervolgens rustig door zijn knieën en plaatste zijn handen op haar knieën, keek op en probeerde haar blik vast te houden. ‘Lesaiah,’ begon hij met een hese stem, ‘Ik ga je iets vertellen en het maakt me niet uit of je me weg duwt, me trapt, me slaat, me op mijn vingers tikt, me uitscheld of wat dan ook: ik maak mijn verhaal af en je zult het maar aan moeten luisteren.’ Nee, dat was niet echt aardig geweest om te zeggen; maar hij meende het wel.
‘Ik krijg niet altijd wat ik wil. Ik krijg niet altijd dingen geregeld op de manier waarop ik dacht ze te kunnen krijgen. Ik ben geen klein verwend kind op mentaal vermogen, hoewel ik ook niet de aller slimste ben. Ik lieg mezelf iedere dag voor, maar dat doet iedereen. Echter heb ik nu de beslissing genomen het gewoon te zeggen: ik wil dit niet meer. Hoewel ik iedere keer die domme grijns op mijn gezicht heb en ik er lol in schijn te hebben, wil ik het niet meer.’ Hij stopte eventjes, keek weg. ‘Het is niet leuk, om door te hebben wanneer mensen liegen. Het kwetst je, ondanks dat je denkt dat je eraan gewend bent. Het maakt me geen zier uit of het om een leugentje om bestwil gaat. Ik ben gedoemd om als een levende leugendetector rond te lopen en daarom is het onmogelijk voor mensen om tegen me te liegen, zelfs als ik het probeer niet te zien.’
Een zwak lachje ontsnapte uit zijn keel. ‘Ik kan zelfs niet tegen mezelf liegen,’ keek haar weer aan, ‘Maar geloof me, ik lieg niet als ik zeg dat er iets is wat ik wil en ik ervan overtuigd ben dat ik het nooit zal kunnen krijgen. Ik heb de harde aanpak geprobeerd, ik heb geprobeerd lief te zijn. Ik heb bijna alles gedaan wat ik kon. Het enige wat ik wil is dat…’ Ja, wat wilde hij nou precies? Kon wel een heel lul verhaal ophangen over van alles en nog wat, maar als hij niet het punt ervan zei had het eigenlijk vrij weinig nut. ‘Ik wil niet een simpele wapenstand, ik wil gewoon…’ Hij had wel erg vaak het woord ik gebruikt… Klonk ergens vrij egoïstisch, maar zo bedoelde hij het helemaal niet. ‘Sorry als ik egoïstisch overkom, trouwens; maar wat ik wil zeggen is dat ik… Ik wil…’
Hij keek weg, zuchtte zachtjes. ‘Ik wil iets wat ik niet kan hebben en ik ben niet instaat te zeggen wat.’ Hele preek alsnog voor niks, jeej! Hij was ook zo’n idioot. Ach, hij had toch niets te verliezen gehad. Dus nu gaan we weer door met ons leventje en klaar. En toch voelde het ergens niet fijn, dat hij het niet had kunnen zeggen. Gewoon omdat hij niet eens wist was hij nou precies wilde.

» Ik zei toch dat ik wist wat ik in mijn post wilde proppen
» HIJ PRAAT VEEL BLABLABLA. Maar zijn accent is hip dus mag het.
» En we zijn al op de drie pagina's =w=
» En god dangit, nee het is niet wat je denkt dat hij wilt/denkt.
Hij wilt haar stiekem gewoon in de friendzone proppen c:

Misschien was dit het goede moment om haar opties te overwegen. Weggaan was eigenlijk wat ze het liefst wilde, maar kleding had ze niet. Ja, dat van gisteren. Maar ze droeg bijna nooit hetzelfde en als ze dat al deed, niet twee dagen achter elkaar. Je was een vrouwe van adel of je was het niet, maar ze weigerde gewoon. Als ze iets minder trots had gehad dan was ze gewoon gegaan, met nog minder dan dat zou ze zelfs in het handdoekje naar buiten gestormd zijn. Emoties en helder nadenken gingen nu eenmaal niet goed samen. Haar acties waren niet echt doordacht geweest, van begin tot eind. Als ze nu eens zou nadenken, misschien, een keertje, dan zouden dit soort dingen niet gebeuren. Dan zou ze misschien wel eens iemand niet meteen als vijand bestempelen, puur omdat ze hem of haar niet mocht. Ja, dat zou een goed idee zijn. Als ze niet zo verdomde wisselvallig was geweest.
Maar ze was al tweehonderd jaar lang zo. Gewoontes waren moeilijk te doorbreken en karakterveranderingen waren nog moeilijker door te voeren, maar gewoontes van tweehonderd jaar én een karakterverandering die vooral te maken had met wisselvalligheid en koppigheid? Ze was onsterfelijk, maar dat kon zelfs zij niet bereiken. Trouwens; ze had hier wel tweehonderddertien jaar aan besteedt, aan wie ze was en hoe ze reageerde. Dat ging ze nu niet veranderen omdat het makkelijker zou zijn in de omgang met andere mensen. Of in het bijzonder in de omgang met Alejandro. Want met anderen botste ze niet vaak. Het lag gewoon aan hem, aan zijn manier van doen, dat triggerde haar irritatie om op te laaien.
Ze staarde naar beneden, naar haar handen in haar schoot. Er was niet veel meer te doen dan hier blijven zitten. In een handdoek. Op zijn bed. Kwaad en vooral verward. Als ze verward was werd ze kwaad omdat ze niets meer begreep en ze moest dingen begrijpen, anders werd ze kwaad. Zo werkte ze nu eenmaal, kon er niets aan doen. Zij was heel logisch, je moest het patroon gewoon doorzien. Andere mensen werkten via random patronen, zij had allerlei volgordes. Maar het was net kansberekening; de ene keuze leverde andere opties op dan een andere keuze, maar er waren maar een beperkt aantal uitkomsten.
Haar handen balden zich tot vuisten. Waarom was álles, letterlijk álles aan hem onlogisch? Alleen fysiek al begreep ze hem niet. Zijn ogen waren rood óf blauw en hij was sterk genoeg om haar op te tillen, maar zijn polsen waren zwak? Biologisch gezien was hij haast onmogelijk, over het psychische en emotionele – ja, dat waren twee totaal verschillende dingen in haar ogen – nog maar te zwijgen. Ze werd haast al kwaad bij zijn verschijning. En dan maakte zijn manier van doen het alleen nog maar erger. Slim, niet slim, té slim, gewoonweg dom, kleuterachtig, volwassen, wat was hij überhaupt? Het enige woord wat in haar opkwam was irritant.
Ze wilde niet naar hem kijken en deed het toch. Waarom deed ze dat? Geez, het was niet alsof er ook maar iets nuttigs uit zijn mond zou komen, of iets wat haar minder kwaad zou maken. Ze werd kwaad om kleine muggen en maakte er stevige olifanten van en die schoot je niet zomaar neer met zielige excuses of uitleg. Ze kon dagen boos blijven omdat iemand suiker met zout had verwisseld. Ze trok gewoon snel conclusies en was te koppig om toe te geven dat ze het fout had. Wat voor een verschrikkelijke heerser was ze eigenlijk wel niet? Het was een wonder dat ze haar planeet en volk nog niet naar de ondergang had geholpen.
Blabla, vertellen, uitleg, gezeik. Zijn stem klonk naar in haar oren en wat hij zei kwam niet echt aan. Ze kruiste haar armen voor haar borst – niet alleen uit boosheid, de handdoek bleef zo beter zitten – en fronste dieper. ‘Wat als ik dat allemaal tegelijk doe, houd je dan wel op?’ onderbrak ze halverwege zijn uitleg, ‘Ik bedoel, schoppen, wegduwen, uitschelden, op je vingers tikken en trappen?’ Was niet mogelijk, trappen en schoppen was hetzelfde, maar het ging om het idee. Het idee dat door bleef spoken in haar hoofd toen ze hem boos bleef aanstaren. Lippen na de opmerking op elkaar geperst om hem niet nog eens te onderbreken. Ze luisterde niet echt. In het begin misschien, maar nadat hij zei dat hij geen klein kind was, mentaal gezien, hield ze op met de geluiden verwerken in betekenis.
Ze keek hem aan – wist niet hoe lang, maar de stilte vulde haar oren naar haar gevoel te lang. Uiteindelijk besloot ze maar te reageren, kon ze tenminste weg hierna. ‘Zeg het nou maar gewoon. Als je het niet kan zeggen dan hoef je het dus ook niet. Ik weet wat ik wil. Ik wilde jou. Wilde. Nu wil ik gewoon weg. En als je zo goed door leugens heen kan kijken, dan weet je dat dat geen leugen is.’ Ze smeet de woorden haast naar hem toe, alsof het een belediging was die hem kon snijden. Ze hoopte stiekem dat het zo was, dat ze hem ook een keertje pijn deed of beledigde op een ander niveau dan zijn intelligentie – of beter het gebrek aan.

Mijn kat hielp typen. Typte dit in de hangmat en ze kwam langs~

Het was dat hij geen andere plek had om naartoe te gaan. Dit was zíjn plekje, waar hij alles kon doen en laten. Mits hij alleen was dan, als er anderen bij waren hield hij zich toch maar in. Deed hij dan al niet vreemd genoeg in het bijzijn van anderen? Misschien, een beetje. Het had allemaal met dat hele issue te maken over dat hij geen jeugd had gehad. Niet wanneer hij het had moeten krijgen, als klein jochie. Eigenlijk kon je het een beetje zien alsof zijn leeftijd mentaal stil was gezet. Op welk punt, leeftijd, precies: dat kon niemand zeggen. Wellicht het moment waarop Sophia hem voor het eerst echt fysiek pijn had gedaan, het punt waarop Deshas aanbood hem wat trucjes te leren? Of dat moment van pure machtscontrole. Het kon niet bepaald worden door het simpele feit dat die gebeurtenissen vlakbij elkaar lagen en toch ook weer zo ver weg. Wel was het zo dat ééntje ervan de trigger had moeten zijn, maar welke precies wist niemand.
Of hij had geprobeerd het te achterhalen? Ja, in die periode van zijn leven waarop hij dacht dat de schade nog hersteld had kunnen worden. Hij was zelfs in therapie gegaan op een moment, niet dat de sessies zo heftig waren geweest. Kwam ook voornamelijk door hemzelf dat het nooit ook maar iets had geholpen, veranderde altijd van onderwerp als het te gevoelig werd. En toen die vage gast met zijn brilletje toch doorging met vragen? Toen had hij hem al schreeuwend een klap verkocht. De woorden die hij die dag had gezegd hadden er ook voor gezorgd dat hij was gestopt. Hij had zichzelf niet gemaakt tot wie hij was… Dat had zijn omgeving gedaan. Het probleem lag niet bij hem, het lag bij de mensen van vroeger. Bij Sophia, bij Anna, zijn ouders, zelfs bij Deshas en Kadaj. De vrouwen met wiens emoties hij had gespeeld. Alles en iedereen. Natuurlijk had hij het uiteindelijk zover laten komen, maar het was allemaal bij die eerste vier personen begonnen.
Niet te vergeten dat hij op het moment, eigenlijk al heel lang, een soort van dood was. Dood van binnen. Hij kon wel doen alsof hij zo puur was, zo onschuldig en onwetend van de grote, boze buitenwereld. Het was en bleef toch allemaal maar schijn. Vanbinnen was hij niets meer dan bedorven. Te zeer beïnvloed door de buitenwereld, beschadigd in zo’n grote mate dat het niet meer te herstellen was. Die onschuldige blik kon hij nog wel in zich naar boven halen, maar hij zou het zelf niet meer zijn. Hij was dat kleine jongetje niet meer, dat jongetje dat nog kon voldoen aan het woord perfectie. Die nooit iets fout had gedaan in zijn leven omdat hij daarvoor nog te kort had geleefd. Hoewel deze feiten onvermijdelijk waren, streefde hij toch nog naar dat beeld. Dat beeld van perfectie, ondanks dat het een verloren zaak was.
Natuurlijk dacht hij er soms over na of dingen anders waren gegaan als hij andere beslissingen had genomen. De grote: wat als – vraag. Diep van binnen haatte hij die vraag, maar voornamelijk de laatste tijd was het toch ergens fijn om erover na te denken, als afleiding. Natuurlijk ging het dan tegenwoordig niet meer zozeer over zijn verleden, meer dingen wat… Lesaiah betreft. Dat keer punt was eindelijk gekomen en hij had het niet kunnen laten om eens na te denken over het feit dat dingen zo anders hadden kunnen lopen dan nu. Misschien als hij in het begin minder grof was geweest. Was hij eigenlijk wel grof geweest? Nee, zij was grof geweest. En nee, deze keer schoof hij de schuld echt niet expres op haar. Zij had hem een klap gegeven en dat was het enige dat grof was geweest aan die hele scene.
Ook nu: zij was die douche ingekomen, vrijwillig. Zij had zijn privacy op een ongelofelijk erge manier geschonden. Ja, het was erg. Hij mocht zich dan wel zo stoer gedragen, van binnen bleef hij een klein jongetje. En daarbij kwam ook het feit dat hij zich weldegelijk bekeken voelde als mensen hem zo zagen, zonder dat hij het doorhad dan. Zonder dat hij er enige inbreng in had. Het was onprettig en diep van binnen voelde hij zich ongemakkelijk. Natuurlijk verborg hij het weer zoals alleen hij dat kon: door zich als een arrogante idioot te gedragen.
Zijn mond was open gebleven toen ze hem onderbrak, door het feit dat hij eigenlijk nog meer wilde zeggen. ‘Je weet dat dat onmogelijk is. Gedraag je alsjeblieft niet als een klein kind, dat is mijn rol.’ Hij wist precies hoe ze over hem dacht, dat was niet meer zo moeilijk om te achterhalen.
Echter had hij liever gewild dat ze nu die opmerking maakte, nu hij uitgepraat was. Zijn blik leek haar ergens te smeken, grote ogen en die bepaalde glim erin. Of hij zielig kon kijken? Ja en of. Hij had het vroeger zelfs gebruikt om zijn zin te krijgen. ‘Lesaiah,’ stem die licht trilde, niet harder dan een fluistering, ‘Zeg alsjeblieft wat…’ Hij kon er niet tegen dat ze niets zei, dat ze geen reactie gaf in de vorm van woorden. ‘Al scheld je me uit, al zeg je dat je sprakeloos bent; zeg alsjeblieft gewoon ie -’ alweer werd hij onderbroken.
Geen leuke reactie, had hij wel kunnen verwachten. Langzaam dwaalde zijn blik af, keek weg. ‘Ik… Ik wil gewoon dat…’ Hij wist maar een gedeelte van wat hij wilde, maar het kon geen kwaad om dat al te onthullen: toch? ‘Ik wil dat je me aardig vindt.’ Keek haar niet aan, wilde haar blik niet zien. Ze zou hem toch bespottelijk maken met die blik, zoals alleen zij dat kon. ‘Ik weet dat ik duizend en één kansen heb verpest, maar ik doe echt mijn best; dat moet je geloven. Ik heb geprobeerd aardig tegen je te zijn, maar dat zorgde er niet voor om jouw beeld van mij ook maar een klein beetje te veranderen.’ Kwam haar eindelijk weer onder ogen. ‘Ik kan er niet meer tegen, dat hele: we mogen elkaar niet – gedoe. Ik heb al genoeg mensen die me niet mogen, die me haten en verachten; zonder dat ik er ook maar iets aan kan doen.’
Het was vermoeiend, om dingen zoals dat te accepteren. Dat mensen je al gewoon niet mochten om wat ze van je hadden gehoord. Ze wisten amper wie je was, hadden je nooit persoonlijk gezien of wat dan ook, maar uit de woorden van anderen hadden ze een conclusie getrokken die negatief was. En meestal was die afkeer jegens jou al zo danig gegroeid in de tijd tussen die conclusie en een echte ontmoeting dat het al te laat was om er nog voor te zorgen dat de ander je mocht.
‘Ik heb niemand die ik kan vertrouwen en ik word er gewoon moe van. Ik wil dit niet meer, ik heb hier niet om gevraagd. De enige die ik heb is Francis en hij is er ook niet altijd… Fealwen is ook wel aardig, maar… En dan is er nog Neara, maar dat is gewoon Neara. Over Savador en mensen op Shadra zelf zal ik maar niet beginnen.’ Hij zweeg eventjes, leek na te denken. Blik ging meer door haar heen, focuste zich niet meer op haar. ‘Ik kan alles zijn wat je wilt, zolang je me maar verteld hoe. Ik kan net zoals die Flynn gozer zijn, waar je het een keer over had. Ik kan alles zijn qua gedrag, dus alsjeblieft – Lesaiah – verteld mij wat ik moet doen om ervoor te zorgen dat je me aardig vindt.’ Oké, nu had hij echt niets meer te verliezen want hij was op het moment gewoon half aan het smeken. Hij was diep gezonken, héél diep. Had hij er spijt van? Nee, eigenlijk niet. Er waren ergere dingen in de wereld die konden gebeuren.

» Lol, dit doet me denken aan Pewdie: TELL ME WOMAN.

Tch. Dat het onmogelijk was had ze zelf ook al geconstateerd, hoefde hij haar niet te vertellen. Ze kon het altijd proberen, of het allemaal achter elkaar doen. Zou evenveel pijn doen, toch? Misschien zelfs wel meer, omdat ze dan twee keer schopte. Of trapte. Of wat dan ook. Uithaalde met haar voet, laten we het daarop houden. Ze beet haar tong haast af om niet nu al te beginnen met schelden. Of om niet te zeggen dat hij gelijk had, dat hij hier het kleine kind was. Daar had hij namelijk wel gelijk in. Jeej, hij had een keer gelijk en ze was het met hem eens, misschien zou ze hem dat moeten vertellen.
Haar vingers knepen in haar armen, proberend de neiging om weg te kijken van zijn ogen te onderdrukken. Die neiging was niet minder dan groot. Sja, je was een vrouw of je was het niet, maar zij leken altijd meer beïnvloed te zijn door grote ogen of zielige dingen. Hoe je er ook tegen vocht, op een gegeven moment wilde je toch toegeven aan de neiging om een “aawh” geluidje te maken. Maar no way dat ze dat ging doen. Mocht hij willen. Hij mocht zoveel willen, ze had ervaring met dit soort dingen. Je werd niet Vrouwe van het woud door ieder klein babyeekhoorntje te redden.
Haar woorden hadden wel effect. Joepie. Doel bereikt, Alejandro keek weg. Ofzo. Hij had het er in ieder geval moeilijk mee, zo te zien. Voor de eerste keer deze dag deed hij een keertje wat ze wilde. Er lag nog steeds een chagrijnige trek rond haar mond, maar vanbinnen voelde ze een soort sprankje van overwinning. Meneer kon zeggen wat hij wilde, maar ze had hem hiermee wel een soort van geraakt. Ergens was het slecht dat ze er zo blij mee was, maar dat nam ze deze keer voor lief. Het was niet altijd rozengeur en manenschijn, zo was zij niet altijd lief en aardig. Voor Alejandro was ze dat zelfs zelden. Zeer zelden.
Wacht. Wat? Terugspoelen graag. Terwijl hij vaag verder brabbelde over duizend-en-een kansen, was er een soort stomme verbazing in haar gegroeid. Aardig? Zíj? Hem aardig vinden? Had ze het dan nog niet duidelijk genoeg gemaakt, dat ze hem op de een of andere manier niet kon uitstaan? Goed, ze wílde hem wel aardig vinden, wílde hem niet niet mogen, maar hij maakte het haar haast onmogelijk. Als je alle irritante dingen uit haar dagelijks leven in een mens goot, kreeg je waarschijnlijk een soort van Alejandro. Goed, hij had ook goede dingen en miste ook wat van de dingen die ze niet leuk vond, maar het was ruwweg hetzelfde. Het was veel te ingewikkeld, gaf haar geen grip op de situatie. En daarom werd ze maar boos. Het was haast onmogelijk om hem aardig te vinden. Als dat al lukte dan werd ze daarna waarschijnlijk boos.
‘Tch.’ was haar enige reactie, nadat hij was uitgepraat. Ze draaide haar hoofd weg van zijn blik zodra hij opkeek, fronste. ‘Je hebt het gewoon echt niet door. Je kunt Flynn niet zijn, je kunt Francis niet zijn, je kunt alleen Alejandro zijn. Je kon toch niet tegen jezelf liegen?’ Hem op zijn woorden terugpakken was het enige wat ze op dit moment kon bedenken, eerlijk gezegd. ‘Als ik wist wat je zou moeten doen, zou ik het je waarschijnlijk wel vertellen. Maar ik weet het niet. De enige mogelijke manier die ik zie,’ Ze pauzeerde even. Dit was heel, heel slechte humor als je bekeek wat ze eerder hadden meegemaakt, maar als hij het zo graag wilde, dan moest het maar. ‘Dan zul je me alles moeten laten vergeten. Alles, snap je?’ Maar anders dan Ferost had gedaan, op een andere manier vergeten. Ze wist zelf niet eens precies wat ze bedoelde, maar het leek de enige manier om het uit te drukken.

Zijn blik werkte niet. Hij werkte niet omdat ze er niet naar keek en als ze dat dan al wel deed… Dan werkte het ook niet. Welke blik dan precies? Die smekende blik, die hij als klein jongetje al had kunnen opzetten. Later was hij erachter gekomen dat zelfs, ondanks dat hij uit was gegroeid en helemaal volwassen qua uiterlijk, nu nog die blik op zijn gelaat kon laten verschijnen. Hij had nooit, maar dan ook nooit, een pruillip getrokken. Dat was gewoon dom. Zijn ogen waren immers toch al genoeg. Ze waren groot en het viel niet te ontkennen dat ze ook mooi waren met deze blauwe kleur. Hij hoefde zijn gehele houding niet te gebruiken om een emotie over te laten komen, alles kon zo geregeld worden met een glim in zijn ogen.
Zij het wel zo dat Sophia er immuun voor was geweest, maar zij was ook gestoord. Ze had mentale problemen. Anna ook, zijn moeder, zijn vader… Hijzelf. Gewoon al de del Guerra’s waren niet honderd procent geweest, er was altijd wel iets geweest. Misschien dat hij dat het dichtstbij normaal zat, maar alsnog was het ver weg. Door de jaren heen was hij ook enkel en alleen paranoïde geworden. Dat eeuwige gevoel dat iemand hem aan zat te staren vanuit weet niet waar, terwijl er niemand anders in de kamer was dan hem. Vroeger was het best erg geweest, nu had hij er alleen last van als hij probeerde te slapen. Vandaar dat hij het ook bijna niet meer deed, er waren betere dingen die hij kon doen in plaats van zinloos in zijn bed liggen te rollen.
Die neiging om zijn grip op haar knieën te verstevig was er de hele tijd, maar als hij dat deed zou ze hem waarschijnlijk aankijken met die: Je bent een viezerik – blik. Terwijl hij het niet zo bedoelde, alles behalve. Het zou een natuurlijke reactie zijn op haar woorden. Natuurlijk raakte het hem, haar nare woorden hadden hem altijd geraakt, maar meestal negeerde hij het gewoon. Echter was dit zo’n situatie waarin hij het niet kon negeren en dat was ergens vrij irritant. Ja, hij stelde zich kwetsbaar op. Uiterst kwetsbaar. Mentaal fragiel, want fysiek zou hij het nooit zijn. Tenzij ze hem wilde pesten en in een klein kind veranderde, maar dat zou een beetje onredelijk zijn. Hoewel… Hij was niet de enige met kinderachtige trekjes of reacties, zij kon er soms ook wat van.
Het kon niet alleen aan hem liggen dat ze hem niet aardig vond. Het was zozeer geëscaleerd dat hij in ieder klein trekje van haar iets bespeurde dat hem gewoon uitdaagde, hem uitlachte keer op keer. Natuurlijk zou het ergens ook met haar stemmingswisselingen te maken moeten hebben, want ja die had ze nou eenmaal. Hij had nog nooit iemand ontmoet die zijn of haar houding zo, in één enkele tel, kon veranderen. Alsof het niets was en alsof ze al de hele tijd in die stemming was geweest. Dat duidde op stemmingswisselingen en er was geen andere omschrijving voor nodig. Als hij de intonatie van zijn stem onder controle had kon hij liegen tegen haar wat hij wilde en ze zou het nooit door hebben: ze was dus geen expert op het gebied van houdingen. Wat dat betreft was hij een half dier en ging hij meer uit van houdingen van mensen dan van wat ze echt zeiden. Ja, het kwam regelmatig voor dat hij alleen die mond zag bewegen maar dat hij bij god niet wist wat de ander nou precies zei. Ging gepaard met een domme blik van zijn kant, natuurlijk.
‘Ik lieg ook niet tegen mezelf,’ hij zei het te snel, gaf aan dat hij weldegelijk een beetje tegen zich loog, ‘Je weet niet half wat ik kan op dat gebied. Ik kan zelfs jou zijn, reflectie; je schaduwen. Ik kan het, echt waar. Misschien niet perfect, maar wel bijna gelijkend.’ Dat was wel de waarheid. Hij hoefde iemand maar één dag te bestuderen of hij wist precies al de kleine trekjes van die persoon. De reacties op bepaalde dingen enzovoort. Het was irritant omdat het meer een automatisme was geworden, dat analyseren, maar soms was het nog wel eens handig. Hij was er van overtuigd dat hij Francis precies na kon doen – wacht, dat was best een goede manier om hem een keer in de maling te nemen… Ja… Nee, wacht – niet afdwalen. Foei.
Een mogelijke manier? Ergens voelde hij zich gelukkig bij het horen van die woorden, dol gelukkig. Uitte dit door zijn mondhoeken langzaam omhoog te krullen tot een hoopvol glimlachje; stopte echter bij het horen van wat die mogelijkheid precies was. Alles laten vergeten? Hij ging dus mooi niet een beetje met zijn magie kloten in de hoop dat er geheugenverlies bij haar zou optreden, ja hij had het zonder enige moeite gedaan bij Andrew: maar dat fragment was kleiner geweest dan wat hij weg zou moeten halen bij haar. Niet te vergeten dat succes alsnog niet was gegarandeerd. Hij wist wel hoe hij was, zodra ze hem weer voor het “eerst” zou zien zou hij het vertikken om normaal te doen en weer een domme opmerking maken waardoor alles weer herhaald zou worden.
Zijn vage glimlach verdween, keek haar een beetje verloren aan. ‘Hoe… Wil je dat ik dat doe dan?’ aarzeling in zijn stem, wist niet zeker of hij wel toestemming had om het te vragen. Iedereen wist nu wel dat zij de slimste was van hun twee, maar dat gaf hem nog niet het recht om overal vragen over te stellen. ‘O, dat betekend trouwens dat ik het niet volledig snap. Denk… Ik.’ Hij keek weg, kon het niet helpen dat hij ergens in verlegenheid werd getrokken omdat hij het niet snapte. Misschien moest hij toch maar eens overwegen om weer eens wat te studeren. Het was ook zo lang geleden… Dat hij voor het laatst echt iets nuttigs had gelezen, ja papierwerk, maar dat was anders dan echt studeren.

» De post zelf is precies honderd woorden ;}

Waarom ze hem niet gewoon weg duwde? Omdat ze dan wel kwaad was, ze was niet wreed. Hij was mentaal ergens gebarsten ofzo en om hem dan ook nog ruw weg te schuiven was én gemeen én zou nog wel eens permanente schade aan zijn arme hoofdje kunnen bezorgen. En Alejandro die altijd deed hoe hij nu handelde? Nee, vriendelijk bedankt, dan had ze liever die andere irritante. Om maar niet te spreken van het feit dat áls ze hem al pijn deed, schuldgevoel weer ging knagen. Dan herhaalde de geschiedenis zich waarschijnlijk weer. Ze was het zo zat en kon er tegelijkertijd niet vanaf komen; het was een bijna wanhopig gevoel.
De manier waarop hij zat kwam haar bekend voor. Nee, dat was het niet. De manier waarop zíj zat kwam haar bekend voor. Ze had altijd zo gezeten toen ze klein was, vanaf dat ze wakker werd tot de meid kwam helpen met haar jurk. Niet dat ze het zelf niet kon, een jurk aantrekken, maar als je ooit geprobeerd hebt om zelf een korset aan te trekken dan weet je waarom ze liever wachtte op hulp – wat uren kon duren – dan het zelf doen. Ze kon niet zonder korset naar buiten want dan werd niet alleen haar vader, maar ook haar moeder en haar leraar boos. Bovendien gaf het haar uitstel van executie.
Haar kamer was de enige plaats geweest waar ze veilig was zonder constant op te moeten letten. Het was in het gedeelte van het kasteel geweest waar mannen niet mochten komen, dus Tyrel had haar nooit kunnen bereiken. De enige reden dat ze niet constant op haar kamer had gezeten was dat de vleugel overdag vaak was afgesloten, zodat het personeel het minste last had van de anti-mannenregeling. Van het moment dat de zon onderging tot het moment dat ze uit haar kamer kwam was ze veilig – elk ander moment was ze net een jong hertje geweest, verschrikt en doodsbang. Niet alleen voor Tyrel. Voor de wereld om haar heen, een wereld die haar wereld niet leek. Haar wereld was de wereld uit boeken, opera’s, balletstukken geweest. Niet de harde wereld waar ze zich dagelijks in moest begeven.
Maar dat meisje was ze nu niet meer. Al jaren niet meer. Ze bleef niet meer rustig op haar kamer zitten in dezelfde positie, benen naast het bed. Ze stond op, trok zelf iets aan en bleef zo lang in Erdore als ze wilde. Vaak hele dagen, kwam alleen naar buiten als ze er zin in had. Toch had het wel zijn sporen achtergelaten; ze zou nooit in haar eentje haar kamer verlaten zonder heel even te spieden vanuit haar ooghoeken, zonder zich ervan te verzekeren dat ze echt alleen was. De keren dat ze dat niet had gedaan vroeger hadden haar wel iets geleerd; beter teveel dan te weinig.
‘Oh, dus mensen kunnen niet tegen jou liegen, maar jij kan wel tegen jezelf liegen, ondanks dat ik me meen te herinneren dat je net iets zei in de trant van “Ik kan zelfs niet tegen mezelf liegen.” ’ Ze imiteerde zijn accent wat slecht, omdat ze nu eenmaal niet Spaans maar Italiaans was opgevoed, maar voor haar gevoel bracht het de boodschap wel over. ‘Wat kan je nog meer, vliegen en tegelijkertijd op de grond blijven staan?’ Dat was mogelijk als je de grond onder je voeten meenam, bedacht ze zich nadat ze de woorden had uitgesproken, maar dat was niet van belang. Hij bleef zichzelf tegenspreken, dus wat hij wilde was haar gewoon niet meer duidelijk. Hij wilde vriendjes zijn, zei hij. Maar als hij zo bleef doen zou het haar niet verbazen als hij over vijf minuten begon te beweren dat ze elkaar gewoon niet meer moesten zien omdat ze toch niet met elkaar door een deur konden.
Oké, hier had hij wel een punt. Een punt waar ze zelf ook over na moest denken. Maar hij had het toch al eens – nouja, ze wist het niet heel helder meer, wist niet eens of het wel een herinnering was, maar dat was toch bewijs van het feit dat hij het kon? Of was ze nu helemaal gefocust op de idiote opdracht om haar alles te laten vergeten? Waarschijnlijk. Maar zelf had ze het niet door. Ze wilde het ook niet inzien. Dan maar wat proberen. Dat deed ze altijd het best, een beetje in het rond klooien. Vaak kwam er iets goeds uit. Waarom dit keer niet?
‘Kom eens dichterbij?’ Ze was nog steeds niet helemaal vrolijk – of zelfs maar vriendelijk – maar een glimlach sierde haar gelaat. Een glimlach die ze al tijden wist op te wekken. Hij was niet nep, maar ook niet echt. Ze glimlachte om iets anders dan om de huidige situatie, waardoor ze hoopte dat Alejandro haar een keertje niet zou doorzien. Ze pakte de handdoek vast bij de punt, zwaaide haar benen op het bed, liet zich daarna achterover vallen. Op de een of andere manier wist ze zich zo te rollen dat ze hem recht in de ogen keek, terwijl ze op haar zij lag. ‘Kom op, je wilde toch zo graag vriendjes zijn? ‘ Weer die glimlach, zonder dat haar ogen meelachten.

En toen had je geen zin meer in het font D:
++ Dat hij niet goed is, maar inspiratie ligt waarschijnlijk in Engeland

Of hij haalde het bloed onder haar nagels uit zonder het te realiseren, of ze wilde werkelijk eens een keertje meewerken. Oké, ze had een paar andere keren ook wel een soort van meegewerkt, maar nu wist hij het niet precies. Het kon ook dat het die aangeleerde manieren, die mensen beleefd zouden moeten maken, waren. Dat ze wel naar hem moest luisteren omdat het ergens grof was om hem te negeren en weglopen op dit moment zou ook grof zijn geweest. Lesaiah kennende moest dat wel de voornaamste reden zijn dat ze hem nog niet had weggeduwd, ervoor zou hebben gezorgd dat hij haar nooit meer onder ogen zou kunnen komen.
Wat hij op het moment deed was op alle gebieden gênant en het trok hem weldegelijk in verlegenheid. Hij was het gewoon niet meer gewend om zichzelf zo kwetsbaar op te stellen, maar als er iets was waar zij van zou kunnen genieten dan was het een wanhopige Alejandro. En wie was hij? Alejandro. Wat was hij? Wanhopig, soort van. Dus ergens had ze haar zin wel en toch… Toch leek ze zich dat niet realiseren of was het uiteindelijk toch niet wat ze wilde. Wat ze van hem wilde. Het was overduidelijk dat hij het met zijn eerste paar woorden, bij hun eerste ontmoeting, gewoon had verpest. Maar als er gewoon iets was… Iets kleins dat ervoor zou zorgen dat hij alles terug zou kunnen nemen, dan wilde hij dat iets best hebben. Niet wanneer het bepaalde prijzen had, maar hij had er best veel voor over. Het was fijn dat Fealwen aardig tegen hem deed, dus waarom zou het niet fijn zijn als ook Lesaiah aardig zou doen?
Ook was er die vage gedachte in zijn hoofd gekomen dat hun discussies werkelijk nooit ergens over gingen. Dat ze het gewoon deden omdat ze van elkaar wilden winnen. En toch… Hij wist niet zoveel van de vrouw, wel wat; maar het merendeel aan informatie over haar was vast en zeker nog niet onthuld. Echter kon hij wel zeggen over de dingen die hij wel wist: dat ze hem aan zichzelf deed denken, maar in kleine mate. Maar alsnog. Beiden hadden ze problemen gehad met bloedverwanten en wat voor problemen. Daarbij waren ze ook beiden zo koppig als maar kon en hun trots? Nou, begin daar maar niet over. Al de onverklaarbare acties waren gekomen door die trots, weigerden gekleineerd te worden door elkaar. Had het verholpen kunnen worden dat ze zich hoe dan ook kwetsbaar opstelden tegenover elkaar?
Er waren best veel vreemde situaties voorbij gekomen en als hij eraan terug dacht dan… Dan soms betrapte hij zichzelf erop dat hij als een idioot zat te glimlachen. Om wat? Om gewoon die vage situaties. Die keer dat zij hem inslaap probeerde te zingen omdat hij niet op commando inslaap kon vallen. Die keer dat zij een poging had gedaan om hem te leren schaatsen. Die keer dat ze zich voor hadden gedaan als koppel dat in de “roze bubbel” fase zat. Roze bubbel fase? De fase waarin alles nog prachtig is en het allemaal nog meezit. Waarin je nog niet met elkaar kibbelt over bepaalde dingetjes. Wel is er dat punt dat iemand die bubbel kapot prikt en alles van start laat gaan: de eerste ruzies beginnen en zo gaat het door. Het licht er dan nog maar aan hoe sterk die relatie zelf is – Wacht eens even… Waarom dacht hij hier in godsnaam aan? Als hij echt wat nuttigs wilde doen op het moment zonder zichzelf nog kwetsbaarder op te stellen dan was het kijken naar haar reacties. Wat hij nu niet deed omdat hij afdwaalde in zijn gedachtes.
Hij knipperde tweemaal om haar vervolgens met grote ogen aan te kijken. Ergens kon hij het niet helpen dat hij het schattig vond dat ze een poging deed tot zijn accent, maar dat zou hij nu wel voor zichzelf houden. ‘Ik heb geen andere keus. Ik wil niet wegkwijnen in een hoekje, mezelf buitensluiten van de buitenwereld omdat ik weet dat ik er niet bij hoor. Nee, dat weiger ik. Voor nu dan. Noem me zwak of lach me uit: maar ik wil eerst echt geleefd te hebben voordat ik zoiets laat gebeuren.’ Nee, hij had niet echt geleefd. Als kind had hij zich moeten gedragen als een volwassenen: jeugd ontnomen. Later was hij gek geworden, toen was Deshas daar geweest met zijn gilde en voor hij het wist was hij helemaal overgenomen door zijn omgeving. Levens nemen van onschuldigen, veranderen in de persoon die je het meest veracht in het gehele universum, zonder na te denken simpele commando’s opvolgen… Dat is geen leven. Dat is het in geen enkel opzicht. Hetgeen wat hem er nu van weerhoudt? Hijzelf. Hij en al zijn angsten, zijn gewoontes van vroeger. Gewoon alles.
‘Dus jij wilt vrienden zijn met een vogel? Daarbij: wat heb je eraan als ík het kan en niet jíj? Het zou je alleen maar chagrijnig maken als ik dat soort dingen kan, omdat jij het niet kan en ik wel. Of ik zou het beter kunnen dan jij. Het heeft allemaal een chagrijnige jou als uitkomst, dat kun je niet ontkennen. Of ja, nu kun je dat nog niet ontkennen… Misschien dat als… Later en zo…’ Zijn stem stierf langzaam weg, hield maar op met praten. Het was vreemd. Was hij dan werkelijk zo lang irritant geweest tegenover haar? Het moest zeker wel een week zijn. Paar weken. Maand. Paar maanden. Hou het maar op toch wel een redelijke tijd. Als je zoveel tijd had van de wereld, dan vergat je om bepaalde dingen bij te houden. Zo gaat dat nou eenmaal.
Een frons vormde zich langzaam op zijn gelaat, snapte haar niet helemaal. Wat had dichterbij maken nou te maken met elkaar mogen? Moest ze het leren verdragen dat hij zo dichtbij kon komen of – Oooh… Dank je, traag begrip. Echter zorgde de realisatie er enkel voor dat zijn frons nog dieper werd. Waarom? Ze had toch heel duidelijk gezegd dat het niet meer tegenwoordige tijd was, maar verleden. Om het maar eventjes zo te zeggen. Vaag werkwoord dat het ook was. Dat hij überhaupt nog wist wat het was, want dingen zoals dat leer je als klein kind en hij was nu… Over de tweehonderd… God, hij dacht niet graag aan zijn leeftijd.
Er klopte iets niet. Zij klopte niet. Het was niet perse dat er een addertje onder het gras zat, maar er klopte iets niet aan haar. Aan haar glimlach, haar houding. Alles. Het was frustrerend dat hij er niet achter kon komen wat het nou precies was, maar veel tijd om er nog over na te denken had hij niet. Liet zijn handen van haar knieën afglijden zodat zij kon doen wat ze wilde. Ze ging liggen. Oké, kon hij mee leven; maar de manier waarop ze hem later weer aankeek zorgde ervoor dat hij niet wist wat hij moest doen. Er klopte iets gewoon niet. Hij kon proberen om de waarheid uit haar te krijgen, waar ze echt aandacht, haar gedachtes uit haar mond te krijgen. Of hij het nu wel moest doen. Hij wist het niet.
Bezorgde en afkeurende blik die hij niet van zijn gelaat kreeg. Zei echter nog niets. Oké, zet je verstand op een negatief getal en gaan. Hij kwam een beetje overeind, kroop op het bed en keek naar haar. Echter was die lichte afkeur er nog steeds. Waarom? Hij wist het niet, het was er gewoon. Zijn hand die zich op haar schouder plaatste, voorzichtig, alsof hij bang was haar pijn te doen. Duwde haar een beetje weg zodat ze op haar rug lag. Het was allemaal zo simpel en toch… Er klopte iets gewoon niet en het zat hem iets dwars, hij kon het niet helpen.
Ene hand bleef haar schouder vasthouden, terwijl de andere zich naast haar hoofd plaatste; leunde half over haar heen. Bleef haar aankijken, leek ergens aan de te denken. Uiteindelijk verliet een zachte zucht zijn keel. ‘Weet je zeker dat je dit wilt?’ Afkeur die verdween, pure bezorgdheid die overbleef. De andere keer dat ze soortgelijk gedrag had vertoond had hij begrepen, maar nu snapte hij het niet en die stem die bleef zeggen dat er iets mis was maakte hem zowat doof. ‘Je had het namelijk erg duidelijk gemaakt dat je het niet meer wilde, dus… Waarom nu wel weer?’ Hij wist wel dat de kans vrij groot was dat hij haar irriteerde met die twee vragen, maar hij moest het gewoon weten. En als hij het niet te weten kreeg dan zou hij gewoon stoppen, zo simpel was het.

Het zou haar onvermijdelijke wisselvalligheid kunnen zijn, maar liggend op haar zij begon ze ineens te bedenken dat ze nog niets had gegeten. Het was maar een realisatie, het feit dat haar maag leeg was, dus veel aandacht gaf ze er niet aan. Maar het kon verklaren waarom ze vreemd nadacht. Honger maakte haar wel vaker licht in haar hoofd, dus als ze eventjes had gefocust op het feit dat er honger was, had haar deze situatie kunnen besparen. Maar ze dacht er niet meer aan.
Vroeger was ze misschien wel opgesprongen, weggelopen van alles en iedereen, alleen omdat ze honger had en dus wat moest eten. Het was een gewoonte die haar medemensen nogal irriteerde, dat ze alles uit haar handen liet vallen als ze iets anders wilde doen, of ineens een idee had. Erdore was niet voor niets achter gesloten deuren een gigantische puinhoop. Bladmuziek lag niet alleen bij de piano in de grote kamer, maar ook overal in de muziekkamer en haar slaapkamer. Daar lagen overigens ook tientallen romans uit onder andere de schoolbibliotheek, vol ezelsoren. Geen wonder dat ze eens per maand Erdore moest uitmesten; omdat ze alleen daar zo wisselvallig kon zijn als ze eigenlijk was, werd het alleen maar erger. Het stapelde zich op, net als de zooi in haar kamer.
Het was echter een iets grotere zooi in de situatie die ze nu had veroorzaakt. Zij was op het moment wisselvallig genoeg om weer de "oude" Lesaiah genoemd te kunnen worden - als in van vrolijk tot rampzalig verdrietig en dan kwaad, met alle gevolgen van dien - en Alejandro was... Zwak. Een soort van. Ze twijfelde er niet over of ze kon de man uitschakelen. Normaal zou ze daar moeite voor moeten doen, maar het leek alsof ze de man met een vinger kon breken. Als hij daar een reden voor zou geven, zou ze dat waarschijnlijk nog doen ook. Zoals ik al zei; ze was niet bepaald stabiel nu. Goed, ze kon nadenken en sprong niet ineens op, maar ze was tot een heleboel in staat. Hem breken was een van de dingen die ze zou kunnen doen, als hij echt zo zwak was als hij nu leek.
Ze was nog steeds kwaad, hoorde een stemmetje in haar hoofd dat schreeuwde om hem nu gewoon te laten voor wat hij was; dan zou ze waarschijnlijk van hem af zijn. Hij was nu kwetsbaar genoeg, volgens het stemmetje. Maar ze deed het niet. Op de een of andere manier leek ze zowel niet met hem, maar ook niet zonder hem te kunnen. Van iedereen was hij degene die het meeste van haar wist, op Flynn en Norwood na. En Alejandro wist al amper iets. Norwood wist misschien maar een fractie meer, maar niets over haar verleden. Flynn was haast een broer, dus dat was logisch. Maar waarom had ze van alle mensen Alejandro met haar verleden ingelaten?
Het antwoord was simpel; hij luisterde naar haar. Zonder enige reden, eigenlijk best eng, maar hij luisterde naar haar. Of zo leek het tenminste. En dat had ze nodig, al was het maar de illusie dat hij luisterde. Ze had maar weinig mensen die ze echt tot vrienden kon rekenen, de rest was vooral zakenrelaties. Onbewust wílde ze hem aardig vinden, maar ze was er te trots voor om het hem te zeggen. Daarbovenop kwamen de vreemde, haast absurde gebeurtenissen van de afgelopen.. Weken, maanden? Het afgelopen jaar misschien? Het was gewoon verdraaid. Ze wilde het vergeten. Niet dat daar een manier voor was, maar ze had een theorie, had punten met elkaar verbonden tot het een enigszins logische tekening vormde. 
Toegegeven; hij keek raar. Maar dat was iets wat mannen konden. Zo lang je het ze onthield, weigerden ze op te geven, maar zodra je toegaf werd je ineens een stuk minder interessant. Ja, ze had meer ervaring dan Ferost. Ze was niet constant vrijgezel geweest. Niet voor Ferost, dat woelige anderhalve jaar van rokerige bars en iedere week een ander dorp en ook niet nadat hij haar geheugen had gemodificeerd. Toen was het maar een of twee keer, maar als ze eraan terugdacht dan kon ze zich toch wel de ietwat afkeurende blik op Ferost's gezicht herinneren. Eerst had ze gedacht dat het was omdat de mannen niet meteen de eerste keus zouden zijn van een beleefde jongedame - ze viel sowieso op stoppelbaarden, maar beide mannen rookten daarbij ook nog - maar nu wist ze wel beter. Haar mentor was jaloers geweest. Ergens was ze nu blij dat ze de relaties had beëindigd binnen een maand of twee. Had hem minder pijn gedaan. Maar goed, ze wist dus een klein beetje hoe mannen werkten. Alejandro was geen uitzondering. Niet op de meeste regels. 
Hij duwde haar zacht op haar rug. De lakens voelden zacht, warm onder haar schouders. Haar haren waren nog steeds vochtig, lagen nu uitgespreid onder haar rug. Haar geïmproviseerde handdoekjurkje bleef echter op zijn plaats zitten. Had ze dat kennelijk toch stevig genoeg vastgemaakt. Ze staarde recht in zijn ogen, observeerde het blauw. Het was vreemd. Hij leek een ander persoon door die ogen. Bijna aardig, schattig ergens. Dat was nu niet de gedachte die ze het liefst had, dus dat drukte ze weg. Meestal dacht ze niet eens na in deze situaties, volgde ze gewoon haar instinct. 
Het moment dat ze haar hand optilde om haar linkerhand om zijn kaak te leggen, begon hij ineens te praten. Jezus, konden ze echt nooit hun mond houden op de momenten dat dat moest? Zou wel in het y-gen zitten. Ze rolde met haar ogen, zuchtte daarna licht. Ze wendde haar blik af en antwoordde afwezig. 'Ja. Ik heb er een reden voor. Ik ben ook maar een mens, heb ook hormonen. Als die gekalmeerd zijn en dit gedoe over is, kan ik de rest ook achter me laten. Ik ben niet goed met losse eindjes. Dit is zo'n los eindje. Snap je?' Ze wist niet waarom ze het uitlegde, had ook gewoon ja kunnen zeggen, maar ze wilde ook niet dat hij het idee had dat ze meer wilde dan een keer. Ze was namelijk overtuigd van het feit dat dat niet zo was. Een keer was meer dan genoeg. Misschien was het ook wel het feit dat het al jaren geleden was. Dat haar lichaam genoeg had van haar totaalonthouding.
Ze keek hem weer aan, trok haar hand terug. 'De vraag is, wil jij dit? Zo zie je er niet uit. Niet zoals onze ontmoeting, toen je overtuigd was geweest van het feit dat ik nog wel langs zou komen. Niet blij dat je je gelijk hebt gekregen?' Ze was nu heel, heel laag aan het steken met haar woorden, ver onder de gordel. Maar ze moest het weten. Waarom hij aarzelde. Waarom zijn ogen bezorgd stonden. De laatste man die zo naar haar had gekeken was Ferost geweest. Hij had haar ook gevraagd of ze het risico wilde nemen. Maar toen ging het over  het feit dat ze met hem mee wilde, hem wilde vergezellen. Niet over iets als dit. Dit lag bij haar gevoeliger. En toch deed ze nu alsof het haar niets uitmaakte. Ze begreep zichzelf niet. Maar wanneer deed ze dat wel?

Ahem. Sja. Poeppost. Maar iPod + The Wombats + Skye Sweetnam + Maroon 5 = Judith die wil posten en er toch niets goeds uit krijgt. Sorry D:

EN DAN OOK NOG VERKEERD POSTEN EERST D:

Vroeger zou hij er niet eens mee hebben gezeten, zo egoïstisch was hij des tijds nog wel. Het had in die tijd ook alleen om hemzelf gedraaid, de rest kon hem werkelijk niets schelen. Geen wonder dat hij er plezier in had gehad, met het spelen van andermans gevoelens. Het was niet juist geweest en gewoon gemeen, maar de wereld was hard en je moest er maar mee leren leven. Dat was zijn filosofie geweest, maar die begon langzaam te veranderen. Zo was er ook de gewoonte om alles te verbergen voor de buitenwereld. Ja, Francis wist veel van hem; maar dat kwam meer door het feit dat ze elkaar al jaren kenden, dan door dingen die hij had verteld tegen de ander. Je er dan niet aan kon ontkomen dat de ander dingen van je te weten kwam, maar toch had hij al het gedoe met zijn zussen goed geheim gehouden. Wat als hij het had verteld? Zou de man dan nooit gevoelens gekregen hebben voor Anna? Hij betwijfelde het. Veel over de liefde wist hij niet, was zo'n persoon die moeite had met dingen liefhebben, maar wat hij wel wist was dat het gevaarlijk was. Het verblindde mensen, wat betekend dat Francis hem niet eens zou geloven als hij zei dat Anna hem bepaalde dingen had aangedaan. Jammer maar helaas. Niet dat hij er behoefte voor voelde om dat soort dingen ook maar met iemand te delen. Medelijden was bestemd voor de zwakkeren en hij weigerde om zich tot dat niveau te laten dalen.
En toch had er wat over gezegd tegen haar. Een beetje onbewust en de situatie was ook... Vreemd geweest, maar hij had er wel iets over gezegd. Gewoon omdat hij ervoor wilde zorgen dat ze haar mond hield. Dan was ze namelijk op haar "mooist". Met een gesloten mond waar geen vervelende woorden uitkwamen, haar stem irriteerde hem niet eens; het was een prachtige stem die weggaf dat ze een bekwame zangeres moest zijn, hoe kon hij zo'n stem lelijk vinden? Het waren puur de woorden die ze uitkoos waar hij niet tegen kon. En ze was wel mooi, qua uiterlijk was het ook onmogelijk om haar lelijk te vinden. Hij kon het wel zeggen alsof hij het meende, maar dat kwam door het feit dat hij er al vaak genoeg over had gelogen tegen vrouwen. Oefening baart kunst.
Echter scheen al die oefening nu voor niets te zijn. Hij had altijd afkeur gevoeld jegens vrouwen die zo deden. Gewoonweg zielig en teleurstellend, vandaar die afkeur in zijn blik. Natuurlijk had hij ook wel geleerd om het te negeren, maar het was onmogelijk om er niet naar te letten op het moment. Zij het zo dat het voornamelijk kwam doordat dit niet op wisselvalligheid leek, hij kon ernaast zitten, maar er klopte iets gewoon niet en misschien was dat het wel. Om eerlijk te zijn had hij haar wisselvallige karakter wel bestempeld als een mooi iets, alles werd altijd zo saai omdat het eentonig werd, maar haar wisselvalligheid ging dat tegen en daarom vond hij het wel een van de dingen die haar aantrekkelijk maakte. Iedereen had zo zijn of haar dingetjes. Hij had er stiekem iets teveel moeite in gestoken om er zoveel mogelijk te krijgen. Verzamel drang leek het wel, wilde het verzamelen. Toch was er dat punt gekomen waarop hij dingen begon te verwaarlozen omdat het niet meer zoveel nut had. Wat dat betreft kon je hem zien als gepensioneerd, dat flikflooien werd langzamerhand vermoeiend. Soms was het nog wel leuk, gewoon tegen de verveling, maar voornamelijk toen hij had geconstateerd dat hij een verslaving had was hij echt gaan minderen. Had zichzelf zelfs voorgenomen om te stoppen met alles in die richting. Helaas was het hem tot nog toe nog steeds niet gelukt om volledig te stoppen.
Hetgeen wat er voornamelijk voor had gezorgd dat ze elkaar nog steeds niet konden uitstaan was hun trots geweest. Wanneer hij op het punt was gekomen waarop hij zich realiseerde dat hij die trots sowieso zou verliezen als dingen zo doorgingen, hetzelfde gold ook voor de vrouw, had hij tegen zichzelf gezegd dat hij het maar beter kon opgeven en kon hopen op het beste resultaat. En tot nu toe zat alles wel gewoon mee, had het niet kunnen helpen dat hij zich ergens een soort van blij had gevoeld toen ze besloot hem toch nog een kans te geven. Nee, hij voelde zich niet zo vaak echt gelukkig; maar dat gevoel van zonet vond hij er erg dichtbij in de buurt komen. Ergens was het overdreven geweest en ergens ook beangstigend. Waarom had juist dat ervoor gezorgd dat hij zich een soort van blij voelde? Geluk en blijdschap waren luxes waarvan hij dacht dat hij ze niet kon veroorloven en toch... Nu was er ineens eentje gekomen. Ja, er zat een verschil tussen dit soort blijdschap en dat moment dat hij blij was geweest om Francis weer eens te zien na al die jaren. Wat het verschil precies was wist hij niet, maar het was er wel.
Stiekem had hij gewild dat die handdoek een van zijn benen ergens afkneep. Hij had een afleiding nodig, vooral na het horen van haar antwoord. Zijn kaken die zich iets strakker op elkaar klemden, grip op haar schouder die steviger werd. Over haar schouder gesproken: hij was zacht. Zo zacht en ergens zorgde het ervoor dat hij wilde kijken of de rest ook zo zacht was. Die... Vage, andere keer in Erdore was hij er maar half bij geweest. Nu was hij er echter honderd procent, vandaar dat hij haar ook zo aankeek. Haar antwoord niet kon verdragen en überhaupt zelf een vraag stelde. Destijds was hij verblind geweest door de situatie zelf, dat lichte gevoel van opwinding dat steeds erger werd en ga zo maar door. Nu was er niets. Helemaal niets. Alleen zijn vraag en haar antwoord, gevolgd door een soort gelijke vraag van haar kant.
Ergens blij dat die hand van haar weg was en ergens ook weer niet. Die hand had gewoon een brandend effect gehad, maar ergens voelde het ook aangenaam. Hij was net zo zacht als haar schouder. En dat was een positief iets. Waarom was alles op het moment zo tegenstrijdig? Ja, nee, ja, nee. Wel doen, niet doen, of toch weer wel? Hij realiseerde zich pas alles wanneer ze die vraag stelde, het besef kwam onverwachts en daardoor was de schok erger dan als hij er op zijn eigen houtje achter was gekomen. Een antwoord kwam er niet van zijn kant, liet alleen zijn blik afdwalen. Grip op haar schouder werd minder en liet hem uiteindelijk ook los. Vingertoppen die zachtjes haar huid streelden, over haar sleutelbeen gleden en uiteindelijk stopten. Hij staarde er eventjes naar, probeerde na te denken.
'Ik weet het niet,' antwoordde hij al fluisterend. Als er een term was geweest voor iets nog zachters was geweest had dat nu gebruikt kunnen worden. 'Daarbij heb ik mijn gelijk al heel lang geleden gekregen.' Kwam haar weer langzaam onder ogen. 'Maar dit alles voelt gewoon niet... Goed.' Die afwezigheid die veranderde in bezorgdheid. 'De Lesaiah die ik ken, waarmee ik bevriend wil zijn, zou dit nooit doen. Daar is ze te goed voor. Ik weet dat je een wisselvallig karakter hebt, heb ik ook niets tegen, maar dit alles lijkt gewoon niet een gevolg daarvan.' Misschien was er ook nog iets anders waardoor hij het gevoel had dat er iets niet klopte, maar dit was de hoofd reden. Althans dat dacht hij.
'Ik wil niet dat je jezelf verplicht om dit soort dingen te doen, ondanks dat het misschien een los eindje is; want wie weet is het niet eens een los eindje,' hij zweeg eventjes, haalde diep adem. 'Je moet het niet nodig hebben, je moet het willen om de persoon zelf.' Hij kwam overeind, ging op zijn onder benen zitten en haalde zijn beiden handen door zijn haar. 'Je moet me wel een ding beloven,' sprak hij terwijl hij zijn ogen sloot, 'Je moet je niet speciaal gaan voelen omdat ik het bij jou niet kan, want ik ben ook maar een mens.' Ergens was dat gelogen, gezien het feit dat hij altijd die hitsige kater, bij wijze van, vanbinnen was gebleven die dat soort dingen op ieder tijdstip op de dag kon doen, zelfs in iedere situatie. Dus ergens mocht ze zichzelf wel speciaal vinden, maar dat hoefde ze niet te weten.

IPod post, derp. Dus hij is waarschijnlijk kort en flut enz. Maar hij is wel gemaakt in Indonesië x')

Goed, dat over hormonen was misschien niet helemaal waar geweest. Ze had haar lichaam beter in de hand dan de meeste mensen, wist precies wat er allemaal in haar omging. Ze kon zonder moeite haar lichaam dwingen om te stoppen met het aanmaken van hormonen, maar het voelde gewoon niet... Niet goed. Mensen hoorden dit soort dingen te hebben en ze was een mens. Een soort van. Haar cellen waren al meer dan genoeg gemanipuleerd tot onsterfelijk mens, ze wilde niet nog meer van haar eigen menselijke eigenschappen - hoe ongemakkelijk ook - wegnemen. Maar als het moest, dan kon ze het. Dan kon ze in feite haar hele lichaam aan de situatie aanpassen, al betekende dat dat ze een extra arm moest groeien of kieuwen moest ontwikkelen. Zij had er geen evolutie voor nodig, manipuleerde gewoon haar genen. Die gedachte was zowel verontrustend als geruststellend. Maar niet echt passend bij de situatie.
De lakens waren intussen volledig doordrongen van het vocht van haar haren, die haar rug nu kietelden. Het was irritant, op z'n minst. Was ze met iets belangrijks bezig, werd ze helemaal gek van haar haren. Leek altijd zo te zijn. Altijd als ze met iets belangrijks bezig was, zat haar eigen lichaam haar tegen. En tegen die tijd was ze zo afgeleid dat ze geen zin meer had om dat aan te passen. Bovendien, ze beheerste geen watermagie, dus hoe zou ze dit kunnen oplossen? Niet dus. Conclusie; haar lichaam probeerde haar te vertellen dat dit geen goed idee was, hoe graag ze daar het tegendeel ook van wilde bewijzen. Ze kon zelfs zo koppig zijn dat ze zichzelf een tegendeel wilde bewijzen, ja. Niet dat het leuk was om met jezelf overhoop te liggen; je kon nergens naartoe vluchten als het je niet lukte om te winnen, want je kon jezelf nooit alleen laten. 
Zijn vingers gleden naar haar hals toe, maar stopten halverwege. Het voelde fijn, niet dwingend of pijnlijk. Goed, het kietelde misschien een beetje, maar ze kon tegen kietelen. Zolang je niet in de buurt van haar voeten kwam, want daar was ze er helaas wel gevoelig voor. Er waren maar weinig mensen die daar wel tegen konden, omdat je voeten ontspannen toch een van de moeilijkste dingen bleek te zijn. Voor haar was het op dit moment bijna niet mogelijk om ook maar iets te ontspannen. Misschien was het die lichte nervositeit die bijna altijd in haar gedachten sloop op deze momenten, misschien was het gewoon het feit dat haar woede nu weg werd gedrukt en zich daardoor uitte door haar onbewust spieren te laten aanspannen. Ze hoopte op dat laatste, maar waarschijnlijk was het toch haar nervositeit. Haar reactie op zijn aanraking.
Zijn reactie op haar woorden was te verwachten geweest - ze had nota bene zelf opgemerkt dat hij er niet uitzag alsof hij dit wilde - maar toch ontstemde het haar een beetje. Ze had gehoopt dat het niets was geweest, dat ze het verzonnen had. Maar nee, als ze geen gelijk wilde hebben, had ze dat ineens wel. Lekker gedaan. Haar wangen werden bijna ondraaglijk warm, wat betekende dat ze bizar rood aan het worden was. Ze hield er niet van om de les gelezen te worden. Want ja; zo voelde het voor haar. Hij had meer gelijk dan hij mocht weten. Hoewel het wel als een los eindje voelde, dat was het enige. Maar ze zou het inderdaad niet moeten doen omdat ze zich verplicht voelde. En hij was niet de persoon om het mee te doen, dat wist ze intussen wel. Ze draaide haar hoofd weg, mompelde zacht 'De Alejandro waarmee ik bevriend wil zijn moet minder diepzinnig doen, anders krijgen we weer ruzie.' en ging toen rechtop zitten. Ze kroop naar de andere kant van het bed, ging weer met haar rug naar hem toe zitten. 'En over dat speciaal voelen; de Lesaiah waarmee jij - om een of andere duistere reden - bevriend mee wil zijn, die gaat dat wel doen.' Het kwam er bíjna vriendelijk uit, half als gegrinnik, half sarcastisch. Maar het was nog een beetje onwennig en dat klonk ook door in haar melodieuze lachje.
Haar benen bungelden een beetje naar beneden, de handdoek begon van haar af te vallen. Maar wat maakte het uit. Hij had haar al naakt gezien. En ze waren vrienden. Een soort van. Dus veel maakte het haar ook niet uit toen de handdoek van haar lichaam viel, als een hoopje rond haar heupen viel. Haar haren lieten niet veel zien, dus in feite was ze amper naakter dan eerst. Onbewust schoof ze het weg van de linkerkant van haar lichaam, tekende gedachteloos over de tekening op haar heup. Ze kende het patroon van binnen en buiten, hoefde niet eens te kijken. Niet omdat de tatoeage hobbelig was, maar omdat ze hem zó vaak had getekend. Ze had het gewoon in haar geheugen geprint, onbewust.
Ze wist niet hoe lang ze daar had stilgezeten, had nagedacht. Over wat ze nu kon zeggen. Of Alejandro bewogen had wist ze niet, had ook niet geluisterd. Integendeel, ze had al het geluid om haar heen buitengesloten, genegeerd. Daar was ze dan wel weer een expert in, in het niet horen van dingen die ze niet wilde horen. Uiteindelijk zuchtte ze, draaide ze zich half om. Keek naar beneden, niet naar hem. 'Heb je misschien iets van kleren? Of ontbijt? Ik weet niet hoe jij je ochtenden doorbrengt, maar ik kleedt me aan en ontbijt.' Haar toon spotte niet, was afgevlakt. Dit soort stiltes waren een hel voor haar, gaven de ruimte aan irritante gedachten om haar brein binnen te dringen. Ze wist waar de keuken was - nog van vorige keer - maar niet of hij kleding had. En die andere jurk ging ze niet aantrekken. Om maar niet te denken over het feit dat de douche zo heet was geweest dat de stoom haar ondergoed waarschijnlijk had doorweekt. Kortom; niets om aan te trekken. Het "vrienden"-idee moest zich nog in haar hersenen settelen, maar vrienden leenden wel eens kleding van elkaar, wist ze uit ervaring. Hoe vaak had ze wel niet in Flynn's kleren gelopen? Iets te vaak. Maar hij was als een broer voor haar, dus helemaal zeker was ze daar ook niet van. Het was verwarrend. Maar dat was alles op het moment.

Deze post is Frans. En ik mag Fransen niet, dus deze post ook niet D:

Het leek net alsof ze gemaakt waren om steeds weer in dit soort situaties te belandden, want hoe vaak was er nu wel niet een soort gelijke sfeer geweest? Vaak genoeg, misschien zelfs iets te vaak. Als het nu prettig was geweest had hij er niets tegen gehad, maar het was niet prettig. Het was verwarrend en eiste te veel van hem, meer dan hij bereid was om te spenderen. Niet dat hij een keus had, hij moest het maar verdragen. Zij het zo dat hij al aardig wat dingen had verdragen in zijn leven en er ergens wel tegen kon dezer dagen. Dat kwam wel voornamelijk door het feit dat hij niets tegen Sophia had kunnen doen en er maar mee had leren leven. Dat had ervoor gezorgd dat hij uiteindelijk toch een mak hertje was diep van binnen en geen over dominante leeuw. Oké, hij deed zich voor als het tweede; maar mensen die hem echt goed kenden wisten wel beter. Wisten dat hij eigenlijk liever zijn mond hield dan dat hij anderen uitschold of ze irriteerde met zijn woorden en houding, maar dat beeld wat mensen van hem hadden moest behouden worden. Zijn imago. De enige reden, het was kinderachtig; maar veel viel er niet aan te veranderen.
Om eerlijk te zijn was hij er eigenlijk al aan gewend geraakt. Dan maar niet zichzelf zijn. Nou, hij was zichzelf wel; maar dan alleen kant die niemand kon uitstaan. Andere lieve kant was langgeleden weg gedrukt. Vanaf het moment dat hij te zeer onderdruk had gestaan en men hem had gedwongen een vreselijke daad te begaan. Vanaf dat moment was die andere kant een soort van afgestorven. Niet helemaal natuurlijk, maar het grootste gedeelte wel. Mensen veranderen, dat was nou eenmaal zo, maar door bepaalde omstandigheden kon het zo zijn dat er iets misging wat die ontwikkeling betreft. Door het feit dat hij zich al als een volwassene voor moest doen op de leeftijd van ongeveer zes jaar en gepaard met de invloeden van zijn zussen, was die ontwikkeling dus niet helemaal succesvol gegaan bij hem. Vandaar dat hij van binnen nog steeds dat kleine jongetje was.
Zijn aanraking was zacht en voorzichtig geweest. Wanneer dat alles, die overdreven voorzichtigheid soms, was begonnen wist hij niet; maar het was er en het zat in zijn systeem. Afleren was onnodig, hoe was het mogelijk om iemand zo pijn te doen? Irriteren hooguit, maar dat was beter dan iemand pijn doen, zonder dat je dat wilde. Als je bedoelingen alles behalve pijnlijk waren, maar je niet instaat was om het daadwerkelijk niet pijn te laten doen. Mentaal en fysiek. Een van de redenen die hij later zelf had verzonnen voor die voorzichtigheid soms; was dat hij het zonde vond om iets moois te beschadigen wanneer dit niet nodig was en voorkomen kon worden. Het ging dan niet perse om hoe de ander eruit zag, maar om de houding enzovoorts. En omdat haar houding hem nu gewoon alles behalve aanstond had hij het niet gekund. Natuurlijk, het goed moeten zijn; maar dat was het niet. Het was gewoon niet goed, niet perse slecht maar er was gewoon iets wat niet klopte.
Haar lichte irritatie door zijn woorden, nou zo interpreteerde hij het, had eigenlijk de doorslag gegeven. Toen was het gewoon overduidelijk geworden en had hij het niet meer kunnen negeren. Was het zelfs zo erg geweest dat het af te lezen was geweest, dat had ze zelf gezegd en beter bewijs dan dat bestond er niet. Of het ooit eerder zo was geweest wist hij niet, kijkend naar andere vrouwen. Niet dat het hem op die momenten veel had geboeid, hij was een egocentrische zak geweest dus tja; dan geef je niet echt veel om de gevoelens van anderen.
Bloosde ze nou? Nee, het was erger en die blik vertelde heel wat anders. Wel was het beeld van de vrouw op het moment zo... Verrassend dat het zijn gedachtestroom stilzette. Hij moest een glimlach onderdrukken, kon het niet helpen dat hij er neigingen toe had. Ergens was het schattig, maar het was vreemd om Lesaiah te omschrijven met het woord schattig. Als ze een klein meisje was geweest had het wellicht wel gekund, maar niet bij een volgroeide, volwassen vrouw. Vandaar dat hij er ook nooit tegen had gekund als iemand hem schattig noemde, zelfs als klein jongetje had hij er niet tegen gekund. Niet dat iemand hem ooit echt serieus toen hij klein was, ze deden allemaal maar alsof, maar juist doordat hij het ontkende werd alles pas echt schattig. Overdosis, kon je het misschien wel noemen. Het ergste was nog dat hijzelf wel wist dat hij schattig was, maar hij had het nooit willen zijn en daarom ontkende hij het. Kon ook komen door het feit dat de meeste kleine jongetjes stoer wilden zijn. Niet dat dat ooit zijn doel was geweest, maar alsnog had hij niet als schattig bestempeld willen worden. Nu nog steeds niet, trouwens. Op sommige gebieden was hij echt niets veranderd.
Een van zijn mondhoeken krulde langzaam omhoog waardoor er een scheve grijns op zijn gelaat kwam. 'Maak je geen zorgen, dit zal mijn eerste en laatste hoogtepunt blijven wat dat betreft.' Hij had allang doorgehad dat hij niet echt veel kon beginnen tegen de vrouw wat intelligentie betreft, hij was nou eenmaal niet de aller helderste en raakte al afgeleid door een simpel fruitvliegje. Bekvechten was dan weer iets wat overal op kon uitlopen, maar een echte discussie... Het kwam meestal altijd door het feit dat hij niet goed wist hoe hij dingen moest verwoorden dat hij zo dom overkwam. Niet dat men dat in zou zien.
Zijn blik dwaalde af naar onderen wanneer ze in beweging kwam, wist niet zo goed wat hij moest doen. Alles was op het moment gewoon verwarrend. Hij kon haar niet echt een vriend... Iets rol geven in zijn leven, nog niet. Of het ook echt mogelijk was om er niet bij te acteren wist hij niet, maar daar zal snel genoeg een duidelijk antwoord op komen. Het kwam waarschijnlijk door het feit dat er al teveel was gebeurd, negatief en positief. Niet dat hij het niet wilde proberen, niet geschoten was altijd mis. En die Flynn persoon, ondanks dat hij de gast nog steeds niet had gezien, had wel bewezen dat het mogelijk was. Dat ze een verdraagbaar persoon kon zijn. En hij had Francis die kon bewijzen dat hij wel degelijk normaal kon zijn... Soort van.
Oké, hij had achteraf toch niet de zelfbeheersing gehad om niet over zijn schouder te kijken. Kon het niet helpen dat hij wilde zien; ze zei niets en normaal zei ze altijd wel wat. Hij had het nou eenmaal niet in zich om zo'n soort stiltes te verbreken, vooral niet bij haar. Ze was mooier als ze niets zei dan als ze dat wel deed, dat was dan ook weer de reden dat hij het zonde vond om die stiltes tegenwoordig te verbreken. En wat deed je dan? Dan gaf je de ander de eer om hem te verbreken, zo simpel was het. Vooral als ze er zo bijzat was het vrijwel onmogelijk om haar te storen. Ergens liet het zien dat ze wel degelijk gebroken was van binnen, alsof die tatoeage - waar hij nooit echt goed naar had gekeken - haar door de een of andere reden bijeen hield, ervoor zorgde dat ze niet vergat wie ze eigenlijk was. Dat alles was maar een gok van zijn kant, wist bij god niet wat er zich nu afspeelde in de vrouw zelf. Niet dat hij het wilde of hoefde te weten, het was goed zo.
Hij had geen reactie gegeven op haar woorden. Er waren betere redenen waarom iemand zich speciaal kon voelen en hij wist niet eens waarom ze zich dan speciaal wilde voelen. Ging voelen. Of wat dan ook. Ergens was hij wel bang om haar te beledigingen met een reactie, bang om alles weer te verpesten zoals alleen hij dat kon. Dus dan maar gewoon je mond houden en staren, want ja hij staarde stiekem. Ze had het waarschijnlijk toch niet door, vooral niet omdat ze hem niet eens aankeek toen ze wat vroeg. Toch was de tijd die hij ervoor nodig had om de woorden te verwerken best lang. 'Ja.' Dat was het beste antwoord ter wereld, waarom moest hij soms zo lomp zijn. Het was meer een ja van ik heb je vragen gehoord, maar ben heel sloom met het verwerken en zo ervan.
'Ergens... Helemaal achteraan, bij die inloop kast waar je al eens bent geweest ligt wel wat. Stel er alsjeblieft wel geen vragen over want het is niet wat je denkt.' Jeej, een vraag beantwoord. Nog eentje te gaan. 'En noem me ongezond maar ik eet 's ochtends niks, alleen wat drinken is genoeg. Dus kijk maar of je wat kunt vinden want je kent de weg hier toch al.' Blik die afdwaalde, staarde voor zich uit. Natuurlijk moest hij wachten totdat zij klaar was met alles; anders zou ze hem weer eens uitmaken voor pervert of zo. En daar had hij nu niet echt zin in.

In dat geval is deze post het toppunt van Fransigheid. Maar ik vond dat ik moest posten maar er zijn teveel factoren hier die me tegenwerken D:

Ze kauwde de binnenkant van haar wang kapot, merkte ze toen ze de ijzerachtige smaak van bloed proefde. Of eigenlijk toen ze besefte dat dat was wat ze proefde. Voorzichtig ging ze met haar tong langs de rafelige randen van de wond aan de binnenkant van haar mond, die ze zelf onbewust had veroorzaakt. Het deed geen pijn, maar het was niet echt prettig. Deze hele situatie was een beetje zoals een wondje in je mond. Onbewust zat je er de hele tijd over na te denken, wanneer het over zou zijn. Het was niet echt meer pijnlijk, tot je er aandacht aan ging geven, maar het was nog steeds een soort ongemak. Het duurde meestal maar een paar dagen voor het over was en je weer normaal dingen kon eten; ze hoopte heel erg dat dit ook maar een paar dagen zou duren, voordat ze een beetje normaal tegen Alejandro kon doen. Geen realistische gedachte, maar hoop was bijna nooit realistisch.
De blos wilde ook niet weggaan. Het was niet meer het soort blos wat schattig was, was intussen uitgegroeid tot een kloppend, brandend gevoel over haar hele hoofd, zelfs onder haar haren. Ze had sowieso al een hekel aan blozen; of eerder de situaties die haar lieten blozen, maar nu voelde het gewoon alsof haar hoofd in brand stond. Ze was blij dat ze met haar rug naar Alejandro toe zat, dat hij het niet kon zien. Hij had al gegrinnikt bij het rood op haar wangen. Een helemaal rood hoofd wilde ze hem niet laten zien, zelfs al waren ze iets van vrienden. Vrienden konden zich ook voor dingen schamen, is het niet? Bij Flynn deed ze het ook. Bij Ferost ook, ook bij Norwood had ze liever niet dat hij haar zag blozen. Heel normaal. Waarom bleef ze hem eigenlijk vergelijken met die drie? Hij zou toch nooit zo worden. Niet als Flynn en Norwood en al helemaal niet zoals Ferost.
Tegen de tijd dat haar wang besloot dat bloeden toch niet zo interessant was en ermee ophield, had Alejandro antwoord gegeven. Ze wist niet of hij daarbij naar haar had gekeken of niet, dus ze pakte de handdoek, vouwde hem opnieuw om en stond op. ‘Niets?’ vroeg ze, keek om, ‘Je eet ’s morgens helemaal niets? Je leek me het type dat een ochtendhumeur heeft tenzij je wat eet. Apart.’ Ze was niet goed in hem inschatten, dat wist ze intussen wel. Ze keek weer voor zich uit, zocht met haar ogen de deur die ze de vorige keer naar de kledingkast had geleid. Zonder verder aandacht aan Alejandro te besteden liep ze erop af, opende de deur. Het viel haar weer op hoeveel kleren hij bezat - voor een man dan, zij had twee van deze kasten nodig – en sloot de deur achter zich. Zodra de deur dicht was, liet ze de handdoek vallen. Er was toch niemand die haar kon zien; waarom moeilijk doen?
Achterin de kast vond ze – amper nog tot haar verbazing – inderdaad vrouwenkleding. Het grootste deel was haar wat te klein, de rest was te groot en er waren eigenlijk maar weinig dingen die ze paste en die ze ook aan wilde trekken. Goed, ze was misschien wat kieskeurig, maar ze had het nu eenmaal niet heel erg op broeken. Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat dat toch haar enige optie was, een kort broekje en een wit hemd. In Erdore trok ze wel weer een jurk aan. De volgende keer dat ze bij Alejandro bleef slapen nam ze wel wat extra kleding mee. Niet dat ze hoopte dat dat snel zou gebeuren. Op blote voeten liep ze weer terug naar de deur, de kast uit, de slaapkamer door en die ook weer uit. De vloer was koel onder haar blote voeten, maar dat was niet meteen onaangenaam.
Zonder moeite vond ze haar weg naar de keuken; van wat ze daar vond kon ze amper een beetje ontbijt maken, dus besloot ze dat koffie genoeg was. In de fruitschaal – die best zielig was vergeleken met de hare, die altijd vol lag – vond ze een appel. Een appel en een kop koffie dus. Kon ze mee leven. De kop bleef eenzaam in de keuken achter – ze had geen zin om te wachten tot hij was afgekoeld en eigenlijk had ze geen dorst – en ze liep bijtend in de appel de centrale kamer weer in. Ze vond Alejandro daar niet, maar om hem te gaan zoeken; nee, daar had ze geen zin in. Zou bovendien een beetje raar zijn. Ze bleef dus maar een beetje staan, keek rond. Zonder na te denken over privacy – zelf was ze erop gesteld, maar dat weerhield haar er niet van om rond te neuzen bij anderen – draalde ze naar het bureau, keek door de papieren die daar oplagen. Zijn handschrift was duidelijk, leesbaarder dan het hare. Nu was haar handschrift ook meer kalligrafie dan echt schrijven. Voor ze er iets aan kon doen was ze aan het lezen, pagina na pagina. Het kwam niet in haar op dat dit misschien wel niet voor haar ogen bedoeld was. Ze las gewoon.

Ze zegt maar een ding. Whaha.

Meestal waren dit de momenten waar hij echt zijn best deed om alles “goed” te doen, maar het onbewust toch weer verpestte. Om zichzelf van vervolgens weer een idioot te vinden omdat hij gewoon lomp was geweest, want ja… Dat was hij soms gewoon. Niet dat niemand dat ooit was, maar het was gewoon irritant. Het was nog net niet zo erg dat het hem het gevoel van onmacht gaf, omdat hij niet instaat was om dingen goed te doen, maar het was vervelend omdat het vrijwel altijd voor een negatieve uitkomst zorgde. De meeste beslissingen van hem, door zijn leven heen, hadden een negatief einde gehad. Ieder hoofdstuk eindigde hetzelfde, om precies te zijn waren er twee opties: een cliffhanger, of een slecht einde. Het verhaal zelf had geen slecht einde, het had nog niet eens einde. Misschien zou het slecht worden, misschien ook niet. Hoewel hij er niet aan twijfelde dat het gewoon slecht zou zijn, dat kon niet anders.
Er kwam een afstand van ongeveer een halve centimeter tussen zijn lippen, maakte aanstalten om iets te zeggen. Later besloot hij toch maar om zijn woorden in te slikken, maar sloot zijn mond hier niet bij. Dat moment dat hij begon te staren naar dingen gaf meestal aan dat hij zich maar op één ding concentreerde en dat was vrij bijzonder voor zijn doen. Voornamelijk door het feit dat zijn concentratie gewoon erg laag was en hij meestal aan minimaal vijf dingen tegelijk dacht. Kon het nooit opbrengen om zijn aandacht volledig aan een enkel iets te schenken. Oké, nu deed hij het, maar het kwam niet vaak voor. Waar was zijn aandacht eigenlijk op gericht?... Stiekem wist hij het niet, maar dat kon ook komen omdat hij het niet wilde weten. Kon heel goed, omdat alles waar hij zijn aandacht dan wel op kon richtten dingen waren die te maken hadden met Lesaiah en ergens… Ergens was dat niet zijn bedoeling en voelde het ook vreemd. Ja, het trok hem in verlegenheid; maar dat liet hij weer eens niet merken.
Verlegen zijn was niet zijn stijl, dat was het gewoon niet. Kleine meisjes met weinig sociale ervaring hoorden verlegen te zijn, dat maakte ze schattig en dat hoorden ze te zijn. Oké, kleine jongetjes mochten het ook. Hij had ook die etappe in leven gehad. En hoe, hij was echt een ramp geweest op sociaal gebied. Het antwoord op alles was wegrennen. Er was veel voor nodig geweest om ervoor te zorgen dat hij ermee stopte en dan maakte men hem simpelweg bang om weg te rennen. Gaven ze hem een nare straf als hij het weer eens flikte, zo was alles erin gedramd bij hem. Het schrijven met zijn rechter in plaats van zijn linkerhand, zoals eerder genoemd het niet wegrennen als hij in verlegenheid werd getrokken, het praten zonder toestemming en ga zo maar door. Nee, er was geen zachte aanpak geweest. En het was heel goed mogelijk dat hij daarom dat idee had gekregen dat de hele buitenwereld gewoon slecht en gemeen was, want als het binnen de muren al een hel is: dan kan het daarbuiten toch niet beter zijn? En nee, hij had nooit echt om dat hele “vrijheid” gedoe gegeven. Hij had zijn plek geweten, hij was niet het persoon geweest destijds om voor zichzelf te zorgen. Alles behalve.
Hij merkte pas dat haar handdoek was afgezakt toen ze hem alweer opnieuw omvouwde, had het niet kunnen helpen dat hij het nu pas opmerkte, was te lang blijven staren. Ergens zat het hem dwars dat ze hem niet aan had gekeken, wilde weten waarom ze het niet had gedaan. Natuurlijk was het nu weer beter om het gewoon weg te drukken en er niets over te zeggen, want anders zou hij haar misschien weer mentaal in een hoekje duwen en zou ze waarschijnlijk weer net als een kat vreemde sprongen maken. Wat dus inhield dat ze dan weer liet blijken dat ze een wisselvallig karakter had en waarschijnlijk gewoon boos zou worden.
Tweemaal knipperde hij met zijn ogen wanneer ze wat zei, keek haar eventjes aan zwijgend aan. ‘Ik… Ik krijg keelpijn als ik gewoon ga praten als ik niets heb gedronken, is alleen zo op een nuchtere maag. Daarbij kan ik er gewoon niet zo goed tegen als mensen veel vragen aan me gaan stellen als ik nog niet eens goed wakker ben, dus laat staan nadenken, maar nu gaat het wel.’ Ja, dat was eigenlijk alles. Mensen omschreven zijn nijdige reacties op vragen in de ochtend altijd als ochtendhumeur; maar het kwam gewoon door het feit dat hij geen zin had in keelpijn en niet eens goed na kon denken. Niet dat hij bereid was om er iets aan te doen; was hem teveel werk. Er was nu meestal toch niemand in de ochtend bij hem om hem irritante vragen te stellen – oké, nu toevallig wel… Maar dit was een uitzondering.
En nu?... Staren. Blik die afdwaalde naar zijn handen, begon een beetje zinloos met zijn vingers te spelen. Dat vage gevoel dat hij ervan kreeg in zijn vingertoppen zorgde ervoor dat hij zijn kaken op elkaar klemde, maar iets anders had hij niet te doen dus weigerde hij te stoppen. Hij stopte pas wanneer hij wat hoorde, keek met een ruk op. Oké, vreemd. Als hij het goed had, had hij haar nog nooit eerder in iets in de vorm van een broek gezien en dan nu deed ze gelijk zoiets aan. Natuurlijk moest hij haar weer eens volgens met zijn blik, kon het niet helpen. Het was gewoon zo… Vreemd. Hij kon geen andere benaming bedenken, wist gewoon echt niet wat hij er nou van moest vinden. Nee, het was niet zo dat het haar niet stond maar gewoon. Wauw, hij was gewoon sprakeloos. Niet dat dat broekje haar ineens de allermooiste persoon maakte in het universum, maar het zorgde er wel voor dat hij eens aandacht besteedde aan haar benen. Ernaar keek in de korte tijd die hij had, want ze was gewoon doorgelopen. En haar benen waren mooi. Mooier dan hij zich herinnerde, niet dat hij zich er überhaupt iets van herinnerde. Volgens zijn herinneringen waren ze zacht, maar dat was dan ook alles. Oké, hij volgde zichzelf niet meer.
Voor hij het doorhad was hij al van het bed afgesprongen en die inloop kast zowat in gesprint, wist niet of hij zich ooit zo snel had omgekleed. Die handdoek maakte hem niets uit, had hem gewoon weggegooid. Ergens had hij het wel fijn gevonden, hij kon weldegelijk dingen niet opgevouwen op de grond laten vallen. Of hij had gekeken naar wat hij aan had getrokken… Nee, eigenlijk niet. Had van al de shirts natuurlijk weer een paars iets moeten pakken, niet fel; maar alsnog, het was gewoon een van die kleuren die hij niet snel droeg. Simpele spijkerbroek was genoeg en klaar. Op naar de badkamer, want daar was hij nog niet klaar.
Ho, wacht. Waarom haastte hij zich eigenlijk zo? Het was niet alsof hij bang was dat ze al weg zou zijn voor hij klaar was. Toch? Nee, hij wilde gewoon zijn manieren tonen door haar te helpen. Met… Eten zoeken of zo, wist hij veel. Weer een van die menselijke gewoontes die hij had willen behouden: zijn tandjes poetsen. Gewoon omdat hij het fijn vond om te doen, wist niet precies waarom; maar dat bepaalde frisse gevoel dat je ervan kreeg in je mond vond hij gewoon aangenaam en daarom was hij het blijven doen en had hij niet met magie zitten kloten om zijn tanden vierentwintig zeven wit te maken.
Al tandenpoetsend liep hij de badkamer uit, dacht eventjes na en liep toen na de keuken. Er was toch niets vreemds aan iemand die zijn of haar tandenpoetst, ze zou hooguit vragen waarom hij het deed aangezien hij een Legendarische magiër was, maar meer niet. Of ja, daar ging hij vanuit. ‘Lesaiah?’ Articuleerde haar naam nogal vaag door de tandenborstel in zijn mond. Waar was ze nou gebleven? Hij zwoor dat hij haar de keuken in had zien lopen, nou dan waar – zijn blik bleef hangen op de kop die daar stond. Rustig liep hij ernaar toe, pakte het oor van de kop vast en tilde hem op. Staarde er eventjes naar en keek toen op, was ondertussen allang gestopt met zijn tanden te poetsen – nam echter niet de moeite om die borstel uit zijn mond te halen.
De enige optie die er over was gebleven was dat ze in de centrale kamer was, of weg. Zonder verder na te denken over welke van de twee het zou zijn liep hij ernaar toe, bleef in de deuropening staan. Hij keek eventjes naar hoe ze daar stond, wreef vervolgens met zijn vrije hand in een van zijn ogen. ‘Lesaiah, je bent dit vergeten in de keuken. Trouwens, wat doe je hier eigenlijk?’ Weer die vage articulatie door die tandenborstel. Het duurde eventjes voordat hij tot de realisatie kwam dat ze papieren in haar handen had, zijn papieren. Waar hadden de laatste papieren over gegaan die hij had geschreven? Die gingen over -
Hij liet de kop los, liet hem gewoon op de grond vallen. Liep naar haar toe, trok terwijl hij liep de tandenborstel uit zijn mond en hield deze krampachtig vast in zijn hand. ‘Waar denk je dat je mee bezig bent?!’ Rukte, gelijk wanneer hij de kans kreeg, de papieren uit haar handen. ‘Heb je dan werkelijk geen enig idee wat PRIVACY betekend? Denk je dan werkelijk nooit eens na voordat je iets doet?’ Hij was kwaad, ziedend zelfs. Kon het niet hebben dat iemand het had gelezen. ‘Wat heb je precies gelezen.’ Het was een vraag, maar zo kwam hij niet echt over aangezien de dwingende ondertoon zowat overheersend was. Nog nooit had iemand zijn privacy zo erg geschonden als dit, zelfs Francis had het niet gedaan. En nu was mevrouw Lesaiah hier die dacht dat ze werkelijk zijn hele privé leven mocht overnemen omdat ze nu een soort van vrienden waren. Lekker dan, maar mooi niet dat hij het ging pikken. Alles behalve.

» Hemad. Again ;D
» En ik wist niet zeker of ze nou papieren vast had of dat ze ze aan het rond shuffelen was op dat bureau, maar je was al offline op msn toen ik het wilde vragen D: So I just picked the most dramatic option o3o
En duwen is ook gewoon lomp ;p

_{Zelf had ze nooit iets met schrijven gehad, naast brieven. Het was haar te vermoeiend, kostte naar haar mening veel te veel tijd. Dat het tijd kostte was niet raar, haar handschrift was er zo ingehamerd dat ze nu bijna iedere letter geperfectioneerd, maar bijna té sierlijk opschreef. Daarnaast; ze had niets om op te schrijven, naast haar herinneringen. Die herinneringen waren nu niet bepaald iets waar ze dol op was, ze werd er liever niet aan herinnerd. Het was dat ze op jonge leeftijd al dol was geweest op boeken dat ze had leren lezen en schrijven, hoewel dat laatste niet echt van harte ging. Ze sprak mensen liever in persoon dan ze een brief te schrijven, hoewel dat laatste helaas erg vaak nodig was. Je kon in brieven geen ironie uiten, geen sarcastische opmerking maken. Er zat geen ondertoon in letters, in ieder geval niet een die iedereen begreep. Er waren genoeg misverstanden en ruzies ontstaan door slecht geplaatst of verkeerd geïnterpreteerd sarcasme.
Alejandro echter had kennelijk geen last van dat probleem, schreef alles gewoon op. Goed, ze herkende de licht trillende hand van een aangeschoten man, maar hij was vreemd genoeg toch in staat geweest om allerlei dingen op te schrijven. Haar ogen vernauwden op sommige passages, niet wetend of het een documentatie van zijn jeugd of van zijn nachtmerrie was. Sommige dingen waren gewoon te misselijk voor woorden. Vreemd genoeg zijn dat dan juist de dingen die je verder wilt lezen, omdat ze zo afgrijselijk lijken. Ze vergat het feit dat ze een appel in haar hand had totaal, ook het feit dat Alejandro nog steeds ergens in het appartement rondhing en dat ze hier niet hoorde te zijn, dat dit zijn privacy schond. Nu had ze met dat laatste niet zoveel problemen, maar ze wilde liever niet betrapt worden. Op een gegeven moment vergat ze de appel in haar hand gewoon, sloeg ze stoïcijns bladzijden om. Ze was op het punt aangekomen waar ze stiekem wenste dat ze hier niet aan begonnen was, omdat haar beeld van Alejandro zich bij ieder detail verder vervormde.
Een nadeel als ze las; ze was half doof voor de buitenwereld. Niet doof als in niet in staat om dingen te horen, maar een soort vrijwillige doofheid die haar helemaal in de geschreven woorden liet opgaan. Ze hoorde dingen wel, maar de connectie tussen horen en het beseffen miste ze op zo’n moment gewoon. Vandaar dat ze hem helemaal niet hoorde of ook maar opmerkte voordat hij de papieren ruwweg uit haar handen trok. De snelle beweging van papier tegen de binnenkant van haar handen was genoeg om haar aandacht te trekken – de snijdende pijn van een papercut in haar hand, om het helderder uit te drukken – en ze keek half om, half op. Haar ogen gingen van zijn ogen – nog steeds blauw – naar de kapotte kop ergens bij de keukendeur, naar de papieren in zijn hand, via de tandpastamond weer terug naar zijn ogen.
De appel viel – deels uit verbazing, deels uit het feit dat haar hand bloedde – op de grond, waar hij zielig een keer stuiterde en toen bleef liggen. Ze greep zonder te kijken naar haar andere hand, kneep hem dicht om de pijn te verminderen. Daarna draaide ze zich volledig om, haar ogen groot. Niet van angst – goed, hij was woedend, maar bang zijn zou niet helpen – maar van een soort schaamte. ‘I-ik- Het was, ehm,’ Ze kwam niet uit haar woorden. Totaal niet zelfs, te geïntimideerd door de blik in zijn ogen en een ander detail wat ze niet kon ontzien. ‘Eh.. Er zit een beetje tandpasta. Daar.’ Ze liet haar handen los, wees naar zijn linker mondhoek waar een soort druppel tandpasta zat. Niet schuimig, maar van dat spul net uit de tube. Meteen trok ze haar hand terug. Serieus, dat was het best waar ze mee kon komen?
Ze beet op haar onderlip, keek naar de grond. ‘Iets over een trap. Daarna iets over een konijn. Maar daar was ik nog niet mee klaar.’ Die laatste woorden waren bijna een excuus, zo klonken ze. Alsof het dan minder erg zou zijn dat ze zijn privacy had geschonden en erbij was betrapt. Want ja, zo voelde het. Ze schond zijn privacy pas als hij ervan wist. Half omdat ze niet zwak wilde lijken, half omdat ze het gevoel had dat ze hem in de ogen moest kijken, kwam haar hoofd weer omhoog. ‘Sorry. Het is alleen dat- Ik kon het niet helpen, het leken gewoon op wat losse papiertjes e-en toen ik bezig was dacht ik er niet meer over na.’ Dat was waar, ze had in het begin gedacht dat het gewoon wat documenten waren, dingen die zij ook had liggen op haar bureau. En als ze eenmaal begon met lezen, moest ze van zichzelf het helemaal uitlezen, bijna een soort dwangneurose. Ze had het niet kunnen helpen en tegelijkertijd had ze dat prima kunnen doen.}

De enige reden dat hij soms nog eens uit vrije wil wat dingen opschreef was omdat het hem ergens een soort gevoel gaf van… Opluchting. Alsof hij eventjes die druk van zijn schouders af kon halen en kon overdragen aan dat papiertje. Natuurlijk had het ook te maken met het feit dat hij veel brieven had uitgewisseld met Francis toen hij nog heel veel jonger was, dat had waarschijnlijk ook wel een grote rol gespeeld. Hij was nergens zo eerlijk als op papier en ergens was dat wel fijn. Het had nadelen en voordelen: hij kon dat fijne gevoel krijgen dat je kreeg als je hart luchtte bij iemand – maar dan zonder de informatie echt te delen met iemand, maar er was altijd het risico dat iemand het zou vinden. Natuurlijk zaten er niet superveel persoonlijke dingen tussen zijn documenten, maar toch wel een paar en het liefst wilde hij ze verborgen houden voor de wereld. Gewoon omdat niemand het hoefde te weten, hij geen zin had in medelijden of iets in die zin. Daarbij had hij ook het liefst dat die kant van hem, die kant die voor alles bang was en zo gevoelig als de pest, verborgen houden. Als iemand het zou weten… Waarschijnlijk zou hij doodgaan van de schaamte. Schaamde hij zich werkelijk voor hoe hij vroeger was? Ja. En niet zo’n klein beetje, het was gewoon gênant.
Meneertje heer van het duister had vroeger een zwak voor lieve diertjes, mooi niet dat iemand dat ooit mocht weten. Oké, Francis wist het. Soms vroeg hij zich af of hij niet gewoon een manier moest vinden om terug te gaan in de tijd om te voorkomen dat hij briefjes ging schrijven met daarin hoeveel plezier hij wel niet had gehad met het simpel staren naar een of andere vogel of zo. Wacht, deed hij dat vroeger überhaupt wel? Vast wel, hij was toch zo’n klein angsthaasje geweest dat niet in zich had om echt weg te lopen van huis om op onderzoek uit te gaan. Tijden waren toen trouwens anders geweest. Toen had hij zich nog wat aangetrokken van anderen, nu niet meer. Niet meer zoveel althans. Het kon hem werkelijk niets schelen wat men van hem dacht, er was een punt gekomen waarop hij het gewoon zat was geweest. Stiekem had hij gewoon ingezien dat hij nooit kon tippen aan de perfecte beeld van een jong kind dat nog geen fouten had begaan in zijn of haar leven. Meestal was dat dan de oudste van de anderen en konden de zij zo hard proberen als ze wilde om de ander te evenaren, maar dit ging pas als de ander een fout had begaan en dan werd alles je in de schoot geworden. Zo simpel was het.

Dat gevoel van stroom, een te sterke prikkel die door iedere zenuw in zijn gehele lijf leek te gaan wanneer hij haar daar zag staan en zijn blik terecht kwam op haar handen, dat kleine detail. De papieren, haar blik erop gericht en er was geen twijfel over mogelijk dat ze het aan het lezen was. Toch was zijn reactie vermogen vrij traag geweest, mede door het feit dat hij nog eventjes na moest denken over wát er precies opstond. Voor hetzelfde geld waren het papieren geweest die gingen over zaken op Gren die met Shadra te maken hadden, dat hij daar toevallig het laatst mee bezig was geweest, maar dat waren ze niet. Nee, ze waren juist hetgeen waar hij bang voor was.
Nee, hij had die kop die laten vallen om haar aandacht te trekken. Het was niet eens expres, verre van. Het was gewoon mengelmoes van emoties die zich opborrelde in hem. Verbazing, angst, schaamte en voornamelijk frustratie door onmacht wat zich uitte als woede. Kon nergens meer aan denken, was zo doof als wat voor die kop die op de grond viel; wist niet eens of hij zichzelf pijn had gedaan, maar dat maakte hem niks uit. De schade moest beperkt blijven en daarbij moest hij ervoor zorgen dat ze haar mond zou houden. Ja ja, hij zou haar onderhand wel moeten kunnen vertrouwen: maar deze informatie was gewoon te… Te… Het moest gewoon stoppen, hij kon niet tegen dit beeld – kon er zelfs zo slecht tegen dat hij haar bijna wat aan zou doen.
Toch kon hij het niet helpen dat zijn felle blik in één enkele tel omsloeg tot een ietwat angstige. Niet zozeer meer geconcentreerd op die papieren, hij had ze nu al terug, maar meer om hoe ze naar hem keek. Om het feit dat ze niet uit haar woorden kwam en ergens voelde hij zich er beroerd door. Slecht, vreselijk. En ja hoor, natuurlijk had hij haar pijn gedaan. Oké, het was een zielig sneetje; maar alsnog. Hij voelde zich er niet fijn bij, was weer typisch iets voor hem.
Zijn blik veranderde nog meer wanneer ze iets opmerkte, knipperde tweemaal met zijn ogen. Hij keek weg, wreef met de rug van zijn hand langs zijn mondhoek, slikte eventjes alles weg – walgde er lichtelijk van omdat dat dan weer een van de dingen was die hij niet fijn vond aan tandpasta, daarbij zou zijn tong nu waarschijnlijk een wittige kleur hebben, dat was gewoon altijd zo. Hij keek haar zijdelings aan wanneer ze antwoord gaf op zijn vraag, klemde zijn kaken op elkaar. Van al de dingen die hij had opgeschreven… Geweldig. Gewoon weg, geweldig. Die overweldigende sarcastische stem in zijn hoofd die het lot bedankte, eveneens als karma en al die andere dingetjes. Geloofde in geen één ervan, maar eentje moest toch wel bestaan… Toch? Nou, het had er wel voor gezorgd dat dit nu was gebeurd.
‘Zijn het denk je nog steeds gewoon wat papiertjes?’ vroeg hij langzaam nadat ze weer wat had gezegd, had tot die tijd alleen maar een beetje gezwegen. Hij wist wel hoe hij met iemands geweten moest spelen, maar al te goed. ‘Mijn excuses dat ik mijn emoties de overhand liet nemen en tegen je schreeuwde, maar dit is nou eenmaal informatie die… Die beter verborgen kan blijven voor de buitenwereld. Niemand hoeft immers te weten hoe iemand in de aller uiterste details opschrijft hoe een bot er niet natuurlijk uitziet omdat deze gebroken is, laat staan hoe het voelt enzovoorts.’ Zijn ogen die weer afdwaalde, wilde haar niet aankijken. ‘Het is beter als je het vergeet.’
Langzaam klemde hij het handvat van de tandenborstel tussen zijn kaken en pakte de papieren met twee handen vast, keek er eerst eventjes naar en verscheurde het toen. Bleef het in steeds kleinere stukjes scheuren totdat het niet meer ging en liet het toen op zijn bureau vallen. Langzaam pakte hij de tandenborstel weer vast, haalde hem uit zijn mond zodat hij wat kon zeggen: ‘Dus denk er niet meer aan en vergeet het gewoon, oké?’

» Hij is een beetje crappy, mijn excuses daarvoor.

Ze kon het niet helpen dat ze geschrokken reageerde; wat zou ze anders moeten doen? Ze had hem niet horen aankomen, niet zien aankomen, gewoon niet opgemerkt en dan was het heel menselijk – misschien zelfs wel dierlijk instinct – om even te schrikken. Gevolgd door een nogal woedende preek van zijn kant – goed, daarop zou ze woest of gekwetst kunnen reageren, maar zo was de situatie niet en dat recht had ze op dit moment ook niet – had het onvermijdelijk geweest dat ze was geschrokken. Een en een was twee, woede en verrassing was schrik. Simpele wiskunde in het normale leven; tevens de enige wiskunde waarvan ze het nut inzag, want voor haar was het na een beetje algebra allemaal hogere wiskunde – pun intended.
Ze had even nodig voordat ze zich bedacht dat ze de pijn niet hoefde weg te knijpen, maar ook gewoon de huid weer kon genezen. Ze kneep nog harder in haar vuist, sloot even haar ogen en concentreerde zich op de kapotte cellen, die zich binnen een paar seconden repareerden. Nadeel van het genezen was dat als er nu virussen of bacteriën in haar bloedbaan zaten, ze daar ook zaten opgesloten en dat ze die dan ook moest gaan vinden. Daar besteedde ze echter voorlopig geen aandacht aan, keek gewoon op naar Alejandro. Ze kon het niet helpen even te glimlachen toen hij daadwerkelijk iets deed aan de tandpasta in zijn mondhoek – het was helemaal niet haar bedoeling geweest die opmerking te maken, ze kon gewoon niets beters bedenken op dat moment. De glimlach was ook niet echt de bedoeling, meer haar manier om het gegiechel wat eraan zat te komen – een nerveus, dun gegiechel wat haar waarschijnlijk een rare blik zou opleveren – te verbergen of te voorkomen. Het was nu niet echt… gepast, of ook maar aardig om te gaan lachen. Maar ze kon het niet helpen. Het was de volgende stap van het schrikken; nerveus lachen, bedenken dat ze dom was geweest om te schrikken. Maar ze was niet geschrokken van een vallend boek, dus eigenlijk was het gelach helemaal niet gepast. Aargh. Dilemma. Haar eigen glimlach werkte haar op de zenuwen, ondanks dat ze hem niet van haar gezicht kon vegen. Stomme emoties. Stom gegiechel wat eraan zat te komen.
Ze sloeg haar ogen weer neer, schuldgevoel sterker dan eerst. De glimlach wilde nog steeds niet weg en dat was ergens best wel erg, want hij kon het heel verkeerd opvatten. ‘Ik… Nee, het is meer dat- Het spijt me. Sorry. Ik had het niet moeten doen.’ Ze ontweek de vraag en dat wist ze best, maar wat ze eigenlijk moest antwoorden – wat wilde hij dat ze zei? – wist ze niet zo goed. ‘Het waren niet zomaar papiertjes. En ik had ze niet mogen lezen. Maar ze lagen daar zo open. Als je niet wil dat iemand ze leest, dan- dan verberg je ze toch ergens?’ Zelfs als ze excuses probeerde te maken schoof ze een deel van de schuld op hem af, zonder reden. Gewoonte van haar? Ja en een nog een slechte ook. ‘W-wacht. Laat dat laatste maar zitten. I-ik.. Het spijt me.’ Ze was alleen goed in excuses als- Wacht, ze was gewoon niet goed in excuses tenzij ze boos was geworden om een piepklein dingetje. Maar dit soort dingen - persoonlijke dingen – daar was ze gewoon niet goed mee.
Ze voelde zich zo klein tegenover hem, maar echt bang was ze niet. Niet meer. Ze luisterde half naar zijn excuses voor zijn overdreven reactie – niet dat zij het overdreven vond, maar hij zelf kennelijk wel en vond bijna gelijk iets waar ze zich over kon opwinden. Vergeten. Dat ze het maar beter kon vergeten. Dat ze het móest vergeten, zo klonk het. Hij wist wat ze had gelezen, toch? Nou, dan wist hij dus ook dat ze dat mooi niet ging vergeten. Kon vergeten. Haar wenkbrauwen trokken zich samen in een frons terwijl ze opkeek, hoewel hij haar niet aan leek te willen kijken. ‘Je vraagt me om dat,’ Ze gebaarde naar de papieren in zijn hand, ‘Dat te vergeten?’ Haar stem werd niet echt warmer van medelijden, eerder van woede en frustratie. ‘Dát kan je vergeten.’ Ze had al lang geweten dat hij een slecht verleden had gehad, ja. Maar wat ze nu had gelezen, dat had ze niet verwacht. Zo ziekelijk was haar verbeelding niet. ‘Vrienden horen niet dingen voor vrienden te verbergen- of het tenminste niet erg te vinden als ze er per ongeluk achter komen. Je konijn – hoe heette hij, Fluffypants? – hij wist ook alles, toch?’ Ze ging nu onder de gordel vechten, maar ze moest wel. Ze wist niet precies hoe het met het konijn was afgelopen, maar het zag er niet goed uit. Híj wilde zo graag vriendjes zijn. Dan ging ze hem wel even uitleggen wat dat voor haar betekende. ‘Ik wil niet dat ik dingen hoef te vergeten. Ik- Ik..’ Ze ratelde haar woorden, wist het niet meer. ‘Als we vrienden moeten zijn, dan wil ik niet dat je je schaamt voor iets. Het is niet alsof ik het verder zal vertellen. Ik- Ik wil net als dat konijn zijn. Net als Fluffypants. Als het moet. Mag. Kan.’ Ze keek weer naar haar voeten, bloosde hevig. ‘Ik zal echt niets zeggen, oké?’

HEE. We hebben vier pagina’s. Yesh. Mission accomplished.
En ik verloor mijn concentratie na honderd woorden, dus hij is derpish.

Waarschijnlijk irriteerde het feit dat ze nu niet meer gelijk stonden hem het meest. Frustreerde dat hem juist zo erg. Ze hadden elkaar beiden zien huilen, beiden wisten ze van elkaars problemen met bloedverwanten en ook hadden beiden elkaar op een punt van zwakte gezien. Mentaal zwak. Fysiek waren ze het immers nooit, toch? Hallo, Legendarische Magiërs. Oké, als magie zou verdwijnen zou zij misschien wel een nadeel hebben; maar alsnog. Het ging er nu gewoon om dat hij er niet tegen kon dat zij weer een voorsprong had. Hij had juist dat hele vrienden voorstel gedaan omdat hij dacht dat ze gelijk stonden en het dan dus geen kwaad kon. Oké, nu kon het alsnog niet kwaad, maar… Het zou er gewoon voor zorgen dat ze vragen ging stellen, dat was gewoon zo. Iedereen vroeg hem er altijd naar als ze ook maar het minste of geringste ontdekten over zijn kindertijd. Ja, hij wist nu wel dat het niet zo normaal was als bij iedereen maar kom op: dat hoeft er toch niet ingewreven te worden?
Zou het er dan werkelijk voor zorgen dat iemand zijn of haar beeld van hem zou veranderen? Zo ja, dan wilde hij het niet eens. Nooit had hij behoefte gehad aan medelijden of medeleven of wat dan ook in die richting en nu dus ook niet. Dingen zoals dat waren bedoeld voor de zwakkeren en hij was niet zwak, of althans: dat wilde hij niet zijn. Stiekem was hij het wel, op mentaal gebied en niet zo’n klein beetje. Hij had zichzelf allang als “dood van binnen” bestempeld, maar dat hoefde de rest van dit universum niet te weten. Als ze dat wisten… Nou eigenlijk was het niet erg als iemand het wist. Wisten ze tenminste wel dat er geen enkele manier was om hem echt angst aan te jagen. Oké, je kon zijn trauma’s in de strijd gooien: maar als je hem met bedreigde met de dood zou hij geen kik geven. Natuurlijk kon hij dood, er was veel voor nodig, maar het kon wel. Echter vreesde hij het niet en dat zorgde ervoor dat hij dat helemaal niet erg vond. Als het kwam dan kwam het en daar moest je het maar mee doen: hij liep hier nu al tweehonderd-en-zeventien jaar rond, hij had niet alles bereikt wat hij had willen bereiken, maar hij liep hier wel al lang genoeg rond om niet meer te mogen zeuren in de vorm van: ja, maar ik heb nog zoveel te doen. Dan had hij het maar in die tweehonderd jaar moeten doen.

O, ze kon wel nog glimlachen. Jippie. Hoewel het hem wel het gevoel gaf alsof ze hem uitlachte, wist niet precies wat hij ervan moest vinden. Natuurlijk was het goed om te weten dat ze nog steeds kon glimlachen, maar aan de andere kant voelde hij zich toch echt uitgelachen. Alsof ze de spot met hem dreef, maar… Dat zou ze toch niet willen doen? Vroeger misschien wel, omdat ze toen gewoon elkaar wilden irriteren, maar nu toch niet meer? Was het een gewoonte geworden, hij hoopte het, anders zou hij dadelijk weer boos op haar moeten gaan worden omdat ze het niet eens scheen te proberen. Terwijl hij er ook heel goed naast kon zitten, dat realiseerde hij zich ook wel.
‘Lesaiah…’ Zijn stem was niet meer dan een fluistering, echter gaf zijn blik de woorden toch genoeg kracht om ze duidelijk over te laten komen. ‘We weten allebei dat ik gisteravond aan alles behalve die papiertjes dacht.’ Nee, zijn blik sprak geen boekdelen: was enkel doordringend. Ergens zat er iets dwingends in, alsof hij haar blik vast wilde houden, en ergens was het ook gewoon een standaard ernstige blik. Natuurlijk was het nu appeltje eitje voor hem om haar blik vast te houden: mevrouw vond zijn blauwe ogen wel speciaal. Of ja, ze was het niet gewend en daarom leek het net alsof ze gedwongen werd ernaar te kijken.
Ja, hij realiseerde zich maar al te goed dat zijn ogen niet rood waren maar blauw. Die kleur die hij ergens verachtte, gewoon omdat iedere keer – vroeger in zijn kindertijd – als hij in de spiegel keek hij wel huilde. Ze alleen met die bepaalde overdreven glim had gezien die aanduidde dat hij ieder moment kon gaan huilen. Die neppe glimlach, die met de dag realistischer werd: maar nog steeds niet gemeend leek. Zijn mond lachte, maar zijn ogen niet. Dat hadden ze ook nooit gedaan. Hij had er wel wat opmerkingen over gekregen, negeerde ze meestal. Wat moest hij anders zeggen? Dat hij van binnen gewoon het liefst de rest van zijn leven wegkroop in een hoekje en ging huilen? Niet dat hij dat wilde, zo zat hij niet in elkaar.
‘Het –‘ Hij kapte zijn eigen zin af, gelijk aan het begin. Handen die zich krampachtig balden tot vuisten, brak de tandenborstel bijna in tweeën, zijn knokkels die wit kleurden. Hij wilde dingen zeggen die hij niet mocht zeggen, niet na dat hele: zullen we vrienden worden – gedoe. Er was geen andere mogelijkheid om ervoor te zorgen dat ze stopte dan door grof te gaan doen, irritant te gaan doen en van onderwerp te veranderen. Echter mocht dat niet en moest hij nu maar gewoon zijn mond houden, hopen dat ze er vanzelf mee ophield. Ze deed het niet. Ging gewoon gezellig door alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Vrouwen ook.
Zijn blik dwaalde af naar beneden, voelde zich machteloos. Hij kneep zijn ogen dicht. ‘Fluffy… Het was destijds anders, ik was… Jonger…’ Zijn stem trilde, kon het niet helpen dat hij zich steeds slechter begon te voelen. Alsof hij ieder moment moest overgeven, gewoon de gedachte alleen al zorgde hiervoor. Meer was er niet voor nodig. Snapte ze dan niet dat hij er niet tegen kon? Dat als ze zo door bleef gaan hij echt ging breken? Waarom moesten sommige mensen altijd zo ongelofelijk doordrammen?... Hij kreeg er hoofdpijn van.
Langzaam keek hij op bij het horen van haar laatste woorden, aangezien ze daarna langer zweeg dan normaal. ‘Ik schaam me er ook niet voor… Het is gewoon dat… Ik wil er liever niet aan terugdenken, als je beschikt over enig inlevingsvermogen dan moet je dat wel begrijpen, toch?’ Oké, ergens schaamde hij zich er wel voor; maar dat was weer een van die dingen die zij niet hoefde weten. ‘En… Je…’ Hoe moest hij nou weer reageren op die vraag? Hij kon hem moeilijk negeren, doen alsof ze hem niet had gesteld. ‘Je bent geen konijn en daarbij… Fluffy was een mannetje en jij bent overduidelijk niet… Je weet wat ik bedoel.’ Hij keek weg, voelde zich ongemakkelijk en ook onhandig.
Uiteindelijk liep trok hij een lade open uit het bureau, pakte er papieren uit en begon die netjes op elkaar te leggen. ‘Ik snap nog steeds niet waarom ik dit doe, maar ik denk dat het de enige manier is om ervoor te zorgen dat je stopt. Daarbij moet je weten dat zelfs mijn enigste en beste vriend sommige van de hoofdstukken hiervan niet weet.’ Wanneer hij klaar was ging hij rechtstaan, keek zijdelings naar de vrouw. ‘Lees het. Allemaal, letter voor letter en aandachtig. Laat het aan niemand zien en hou je mond erover. Kom ik erachter dat je je niet aan een van die twee voorwaardes hebt gehouden dan… Dan weet ik niet precies wat ik zal doen, maar het zal niet prettig zijn.’ Lichte aarzeling in zijn woorden, twijfelde nog steeds aan zijn beslissing. Om eerlijk te zijn had hij er ook niet goed over nagedacht: maar als ze zo bleef doordrammen erover zou hij echt nog eens letterlijk ziek worden ervan en dat was ook niet de bedoeling.

» Alles deed rage in dit huis dus moest ik er maar snel een einde aan breien ¬¬

_{Ergens drong het wel tot haar door dat de verschillen steeds minder duidelijk werden en er steeds meer gelijkenissen tussen haar en Alejandro opdoken. Buiten het feit dat ze ongeveer even oud waren en het feit dat ze beiden legendarische magiërs waren, was het al lang duidelijk dat ze mentaal beiden niet erg sterk waren. Zij met haar wisselvallige buien die uitliepen op misverstanden en onmogelijke situaties, hij met zijn vreemde manier van… van zijn. Hij was in zekere zin veel volwassener dan zij, maar in bepaalde situaties voelde ze zich net een moeder of een grote zus voor hem, of zo hoorde het volgens haar gevoel. Ze hadden beiden gehuild en schaamden zich daar beiden voor, maar dat telde niet echt omdat iedereen zich wel schaamde voor in het openbaar huilen. De mentale inzinking rekende ze ook niet tot het rijtje; dat was iets wat ze bij elkaar veroorzaakt hadden en dus wel hetzelfde, maar niet toevallig. De rest was dat wel. Een soort van.
Maar als zij nu dit wist, dit over zijn jeugd, als je het zo kon noemen, dan zou het niet lang duren voordat hij de details over haar kinderleven kende. Dat werkte gewoon zo, leek het in hun relatie. Alsof als zij in het water viel, hij op een gegeven moment ook het water in kukelde, niet lang na haar. Maar ze wilde dit niet volgen. Hij hoefde niet te weten dat haar jeugd misschien minder gewelddadig was geweest toen ze zo jong was als hij was in deze verhalen, maar ze wilde niet dat hij wist hoe zwak ze altijd was gebleven. Hij was tenminste nog over zijn zwakte heen gegroeid, of zo leek het. Zij niet, niet echt. Ze was fysiek nog steeds niet tegen de meeste mannen opgewassen, was nog steeds half goedgelovig en vertelde bijna nooit iemand iets als ze ergens mee zat; net als vroeger. Tyrel had er altijd graag gebruik van gemaakt, van haar vergeefse pogingen om alles maar te laten voor wat het was, in de hoop dat het vanzelf zou stoppen. Ergens was ze bang dat Alejandro haar er laf door zou vinden; maar waarom zou ze daarom geven? Ze hadden net besloten vrienden te zijn; vrienden namen elkaar voor wie ze waren, waarom maakte ze zich zorgen? Omdat haar verleden net zo misselijkmakend was als het zijne, alleen besefte ze nu pas dat het echt háár verleden was? Het klonk ziekelijk in haar oren, zijn verhalen. Maar nog ziekelijker dat ze zelf ongeveer hetzelfde had meegemaakt – de mishandeling dan, zelf had ze nooit huisdieren gehad op Dionysos na, die pas na haar vertrek van huis was gekomen. Niet dat hij echt huisdier was geweest. Meer een soort vriend.
Ze keek hem fel aan, de woede die de angst om de gelijkenis probeerde te verdringen dansend in haar groene ogen. ‘Het wat?’ sneerde ze, waarna ze die actie eigenlijk meteen wilde terugdraaien. Het was niet terecht en in deze situatie nog harstikke gemeen ook. Dat wist ze best, maar het was eruit voordat ze ook maar had kunnen nadenken over haar woorden. Dat gebeurde wel vaker, helaas. En toch ging ze door, nog heel even. ‘Oh, dus toen je jong was was je nog niet te beroerd om iemand de waarheid te vertellen en nu je groot bent, volwassen, mag je het best verbergen? Ja, zo iemand wil ik dolgraag als vriend hebben.’ Pas daarna sloeg ze haar hand voor haar mond, keek ze weg. Schuldig aan constant van stemming verwisselen op momenten dat hij mentaal leek in te storten. ‘Sorry.’ mompelde ze zachtjes, keek hem voorzichtig weer aan terwijl hij verder ging met zijn verhaal.
‘Nee, ik weet niet wat je bedoeld. Wat maakt het uit dat ik toevallig geen man ben?’ Ja, daar zag ze dan weer het punt niet van in. Ze had de fysieke kwaliteiten van de beiden geslachten altijd erkent, maar dat ze mentaal anders in elkaar zaten – dat mannen beter waren in dingen en vrouwen weer in andere dingen, daar geloofde ze niet echt in. Goed, vrouwen waren ingewikkeld, maar goede luisteraars. Goed, mannen dachten helder na en deden niet moeilijk. Maar er was geen beter geslacht. Dus dit was in haar oren ook totaal niet relevant. ‘En- En ik kan een konijn zijn als jij dat makkelijker zou vinden. Dus er is geen reden om mij van hem te onderscheiden.’ Jezus, ze zat hier te verliezen van een dood konijn. Vreemdste ervaring ooit? Nee. Een van de vreemdere? Zeker.
Haar ogen volgden zijn bewegingen nauwkeurig, half verbaasd over wat hij aan het doen was. Bij zijn opdracht en zijn voorwaarden werden haar ogen nog groter. Verdwaasd pakte ze de papieren aan, maar bleef hem daarbij aankijken. Uiteindelijk, na een stilte die minutenlang had aangehouden, gleden haar ogen naar het papier en ging ze op de bureaustoel zitten. Ze had haar zin gekregen, toegegeven, maar terwijl ze verder las, had ze het gevoel dat dat eigenlijk slecht was in deze situatie. Op een gegeven moment – besef van tijd verloor ze weer – legde ze het pak naast zich neer, alsof ze weigerde verder te lezen. Ze keek op. Er stond niets in haar ogen, slechts een soort lege afspiegeling van wat ze zag. Ze stond zonder een woord te zeggen op, sloeg haar armen om hem heen. ‘Ik wist niet dat- dat het zo erg was. Ik had mijn vermoedens, maar.. Dit?’ Het kon geen leugen zijn, daarvoor was dit te ziekelijk. Ze legde haar oor tegen zijn borst aan, bleef hem op haar vreemde manier vasthouden, alsof ze hem wilde troosten – maar toch ook niet. Ze had niet zo moeten doordrammen.}

Persoonlijk.
Dit alles was veel te persoonlijk geworden. Hoe was het zo ver gekomen? Hoe had iemand zoals hij dit kunnen laten gebeuren? Het toe had kunnen laten? Wat was er gebeurt dat… Dat hij het niet doorzien had. Negen van de tien keren zag hij de situatie, ook de gevolgen op lange termijn, wel in – wist niet precies hoe en waarom en het vreemde was dat het dus alles behalve helderziendheid was – maar nu had hij dat niet gedaan. Was blind geweest, verblind door iets… Wat was een groot mysterie en of hij er ooit achter zou komen, laten we het erop houden dat de kans op het antwoord vrijwel nihil was. Toch, omdat het gewoon een menselijk ding was, wilde hij het weten. Normaal zou hij dit alles hebben voorkomen door zich als een nog grote zak op te stellen en juist nóg irritanter te gaan doen. Hij had dit niet gedaan. Ook had hij haar niet alleen gelaten op dat ene moment op Gren, bewees daarmee dat hij er een moment was geweest waarop hij een niet aan zichzelf dacht. Vreemd, bizar en gewoon onverklaarbaar. Nee, hij was niet egoïstisch, maar zijn “hoop” voor de gehele mensheid – hemzelf en al zijn collega’s daarbij betrekkend – had hij al gedag gezegd. Alles was verdoemd en daarmee uit. Als alles zo verder ging… Iedereen graaft zijn of haar eigen graf en degene die zich dat realiseren? Tja, die woorden er aan het eind ingeduwd door een ander.
Nee, verbaal was hij niet de beste. Logisch… Redelijk. Visueel dus gewoon… Nou, het lag eraan. Soms zag hij dingen gewoon niet en frustreerde het hem uiteindelijk zo erg dat hij stopte, maar andere keren zag hij dingen binnen één tel. Muzikaal en lichamelijk… Ja ja, half half. Genoeg voor hem, redelijk. En uiteindelijk kwam je bij de twee die echt zijn ding leken te zijn: interpersoonlijk en intrapersoonlijk. Voor degene onder ons die nou werkelijk niks van dit verhaal snappen: intelligenties. In totaal zeven, allemaal even belangrijk, maar toch ben je maar instaat om enkelen ervan beter te beheersen dan anderen. De perfecte persoon zou ze allemaal hebben, maar deze bestaat simpelweg niet. En daarom blijft de verdeeldheid mooi en gelijk. Dosering. Zij het wel zo dat je sociale en leef omgeving een grote rol speelt bij meer dan de helft van deze en het dus ook daaraan gelinkt kan worden. Zij het ook zo dat je je intelligentie stiekem niet geheel erft van je ouders, maar hoe dit in elkaar zit is te ingewikkeld en ook niet belangrijk. Wat momenteel wel belangrijk is, is… Dat hij eens niet afdwaalt. Sodeju, hij was weer eens lekker bezig.
Interpersoonlijk en intrapersoonlijk dus. Hij was niet zozeer geïnteresseerd in zijn medemensen, keek liever van een afstandje toe – er was ook veel gepush voor nodig geweest voordat hij daadwerkelijk zijn eigen mening durfde te laten horen aan anderen. Nee, hij kon niet ontkennen dat hij mensen saai vond. Echter vond hij ze wel verwarrend. Ja, hij vond zichzelf ook verwarrend en hij wist ook dat hij dat gewoon was. Mensen waren gewoon het perfecte voorbeeld wat tegenstrijdigheid betreft. Ze logen, meer dan de helft functioneert gewoon slecht onder druk, vrijwel allemaal zijn ze uit op rijkdom maar willen ze wel gelukkig zijn. Het is óf het een óf het ander. Niet allebei.
Ook had hij al bewezen dat hij een kei was in het nadenken over de meest simpele dingen en dan ook echt uren lang. Gewoon omdat alles wankel was, vooral als je keek naar het feit dat alles als waar beschouwt kon worden tenzij iemand het ongelijk kon bewijzen. En stiekem waren de meeste natuurlijke en scheikundige regeltjes zo ontstaan. Best absurd en onprofessioneel. En vooral fragiel, gewoon omdat het ervoor zou zorgen dat mensen die van dit alles afwisten altijd gedreven zouden zijn om anderen hun ongelijk te bewijzen. Omdat zij degene wilde zijn die met eer konden strijken. Zo simpel was het.

Daar was haar wisselvallige karakter dan wel weer handig voor: hem uit zijn gedachtes halen. Hoewel hij het nu niet echt fijn vond, het kwam op hem over alsof ze gewoon weg te weinig respect jegens hem had. Nee, ze hoefde niet zo super veel te hebben… Maar alsnog, hij stond op het punt om dingen aan haar te onthullen die tot nu toe altijd veilig opgeborgen waren gebleven. Niemand wist ervan, enkel de personen die er toevallig bij waren geweest. En nu gaf hij haar een kans uit duizenden – die hij tot nu toe aan nog niemand had gegeven – en dan deed ze zo stront vervelend? Sorry hoor, maar ook hij had grenzen.
Hij pauzeerde eventjes, keek haar met een vage grijns aan. ‘En iemand die niet eens het begrip kan opbrengen om iemand de tijd te gunnen om uit te praten, ja iemand die op dat gebied zo blind is als maar kan is ook een leuk persoon om als vriend te hebben.’ Stiekem had hij dit niet mogen zeggen, maar als er een iemand was die nu fel mocht doen dan was hij het wel. Zij had hem zitten pushen, had zijn privacy geschonden om mee te beginnen en gewoon… Ze had – voor zover hij zich kon herinneren – de vorige avond niet geklopt. Had hij bezwaar gehad tegen een van die drie punten? Tegen ééntje. En nu probeerde hij nog wanhopig ervoor te zorgen om het niet zover te laten komen, maar begon zij een beetje chagrijnig te doen. Héél eerlijk hoor, maar ach… Hij kende haar langer dan vandaag, vandaar die grijns ook bij zijn woorden. Echter bracht hij de echte reden van haar felle reactie uit het niets niet aanbod, ze moest het zelf ook vast wel door hebben. Voornamelijk na die sorry. Reageren deed hij er niet op, was bang dat hij daardoor zou gaan afdwalen.
Oké, het had dus niet gewerkt… Ze dacht weer eens te… Logisch na. Als ze eens probeerde om zich in te leven zou ze vast wel snappen wat hij bedoelde, maar dat deed ze niet. En ergens zag hij haar er ook niet voor aan om het wel te gaan doen. Zo was ze gewoon niet en ergens was het erg typisch. Wie had hem dat nou ook al weer gezegd?... Ga nooit in discussie met een vrouw, want deze hebben altijd gelijk. Tja, als ze zo deden hadden ze altijd gelijk. Niet dat je een genie hoefde te zijn om een discussie van hem te winnen, maar alsnog… Het was wel irritant op den duur.
Opnieuw reageerde hij niet op haar, ging gewoon verder met waar hij mee bezig was. Zoveel. Afleiding. Maar. Hij. Mocht. Niet. Dit was nog best moeilijk.
Geen bedankje? Geen blije glimlach omdat ze haar zin had gekregen? Wat een tegenvaller zeg. Gaf hij haar eens zonder veel gedoe haar zin, leek het alsnog niet precies te zijn wat ze wilde. Toch kon hij het niet helpen dat hij naar haar keek terwijl ze naar de papieren keek, was weer eens nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar haar reactie. Kon het niet helpen dat hij fronste wanneer ze naar hem keek. Ergens had hij een vermoeden van wat er ging gebeuren, wilde iets zeggen – maar het ging niet. Stap één: ze stond op. Hij moest wat doen, moest dingen voorkomen zoals hij altijd deed, maar hij deed niks; liet het gewoon toe. Bleef daar maar een beetje staan, schakelde over naar staren. Staren in het niets.
‘Het valt wel mee,’ merkte hij zachtjes op, ‘Ik heb het denk ik erger beschreven dan dat het was, zo gaan dat soort dingen nou eenmaal.’ Dat was niet waar. Hij was eerder het persoon dat dingen probeerde achter te houden, zichzelf wijsmaakte dat het helemaal niet zo erg was als het leek: het daarom juist minder erg maakte dan het was, dan dat het leek. Deed dit ook met zijn woorden, alles wat hij had opgeschreven. Je had twee soorten mensen: de een pronkte met zijn of haar lasten zodat deze aandacht kon krijgen, de ander wilde het juist verborgen houden voor alles en iedereen omdat hij of zij er niemand mee lastig wilde vallen – of het niet zo erg opvatte als het daadwerkelijk was. Hij was soort nummer twee en ergens wist hij dat ook wel, maar negeerde het altijd.
De stilte zorgde ervoor dat hij zijn eigen hartslag kon horen, of hij meende deze te horen. Het geluid overstemde alles, had dit eigenlijk nog nooit zo gehad. Ja, soms klopte zijn hart in zijn keel of zo… Maar dit was anders. Het was enkel het geluid, wat dit alles ergens ondragelijk maakte. Kreeg het er zowaar benauwd van. ‘Lesaiah… Kun je me loslaten?’ Een simpele vraag, op een neutrale toon; maar het feit dat hij voor zich uit bleef kijken moest genoeg vertellen. Meer dan wat hij wilde. ‘O en trouwens, hoe verder je terug gaat; hoe meer mijn dialect naar boven komt en er zijn vast ook stukken bij die alleen maar erin zijn geschreven. Dus dan moet je maar eventjes kijken hoe je dat gaat oplossen. Er is ook nog meer dan dit, maar ik denk dat dit een goede start is… Toch?’ Ook voor hem. Hij wilde niet gelijk teveel prijsgeven, vond het ergens nog steeds niet zo fijn. Echter kon hij nu niet meer terug en moest hij er maar aan geloven. Erger dan zijn jeugd kon het toch niet worden, dat was een feit.

» Wlegh, mensen op msn leidden me af en dat is geloof ik zichtbaar.