Hij haatte het.
Alles om precies te zijn. Alles aan deze verdoemde vreselijke plek. Enige licht punt was de uitdaging die zichzelf een naam had gegeven: Lesaiah. Maar echt zin om haar weer te irriteren kreeg hij ook niet. Was blij dat hij geen blauwe plekken had of iets in die zin. Hij wreef met een hand over zijn nek, slaakte een zucht. Misschien kon hij zich terplekken eventjes wurgen zodat dit alles zou stoppen. Hij haatte het om niets te doen hebben, dan ging hij denken. En hij hield niet van denken, omdat dat altijd uitliep in herinneren. En herinneren was het ergste wat hij kon doen in zijn leven. Herinneringen waren voor zwakkelingen die te lomp waren om een punt te zetten achter het verleden. Hij snapte niet hoe mensen zich vast konden klampen aan hun verleden. Ach, kon hij wel geamuseerd toekijken hoe ze wegkwijnden zonder ook maar iets te hebben bereikt in hun zielige leventjes. Dat was nou weer wel leuk. Maar het leek wel alsof hij mensen acuut wegjaagde, dat ze wisten dat hij eraan kwam en zich daarom snel verstopten.
Een grijns plooide zich rond zijn lippen, nou hij er een over nadacht… Die zogenaamde opvolger had hij ook nog niet gezien. Zou toch wel komisch zijn als zelfs die persoon bang was voor iemand die hij of zij nog nooit had gezien. Maar aan de ene kant… Als die persoon Kadaj had overleefd, dan was er tenminste al een plus puntje. Want hij wist van zichzelf dat hij minder erg was dan die vent. Of ja, zo zag hij zichzelf dan. En zijn zelfbeeld kon je nou niet echt kloppend noemen. Het was al een wonder dat hij niet vierentwintigzeven voor een of andere spiegel stond. Zichzelf te bewonderen en verdrinkend in zijn egoïsme en trots. Het was best zielig, heel erg zielig. En dat wist hij zelf ook wel. Maar niemand wist dat hij zo was, hij kon wel wat dingetjes voor zich houden. En dan was het toch goed?
Hij stopte eventjes, staarde met grote ogen in het niets. Waarom… Goede god, hij was weer eens afwezig geworden. Hij keek om zich heen. Trap… Overal traptreden. Hij drukte zichzelf tegen een wand aan, keek de kant op waar de trap naar onder liep. Vervolgens keek hij weer de andere kant op. Sophia… Ze was hier, hij wist het zeker. En ze zou hem duwen. Zodat hij zou vallen, en vallen en vallen en vallen en vallen en val… Stop. Ho, waar was hij in godsnaam mee bezig. Sophia was hier niet. Die was hoogstwaarschijnlijk allang dood. Hij haalde een hand door zijn haren, slaakte een diepe zucht. Idioot gedoe. Dat was dus de reden waarom hij het haatte, dat hele denk gedoe. En de architectuur hier natuurlijk, maar dat was op het moment niet belangrijk.
De moeite om verder de trap op te lopen had hij niet genomen. Hallo, hij mocht zichzelf een legendarische magiër noemen. Dan moest hij die naam wel waarmaken, en legendarische mensen of figuren deden niet aan traplopen in zijn ogen. En hij had al de nodige trucjes om zich van de ene naar de andere plek te begeven door enkel in zijn vingers te knippen, dus waarom moeilijk doen?
Een frons was zijn eerste reactie op het feit dat zijn deur open was. Even was er het vage idee in hem opgekomen dat het Lesaiah was, die hem nog een klap verschuldigd was. In haar ogen dan, want hij zag nooit in wat hij verkeerd deed. Hij haalde zijn schouders op, liep gewoon naar de deuropening toe en bleef hierin staan. Hij leunde tegen de linkerkant, trok een wenkbrauw op. Werkelijk. Kreeg hij ook nog eens bezoek van een wild vreemde. ‘*Hey Mister, qué es eso?’ Hij had het vrij luchtig gezegd, alsof er niets aan de hand was. Maar het irriteerde hem wel. Eerst was Lesaiah gekomen, had hem een klap verkocht. En nu een of andere gast die hem waarschijnlijk zou irriteren. Net nu hij het goede voornemen had genomen de overige papierwerken te bekijken die hij had overgeslagen omdat het teveel letters bevatte.

* Hey Mister, qué es eso = Hé meneertje, wat moet dat?
» Slaat er meer op dat hij die kast dinges aanraakt c:
» En ja deze post is zinloos, deal with it n_n

Natuurlijk vond hij het niet leuk dat hij genegeerd werd, maar het zij zo. Hij lag zich snel bij dingen neer, wist dat hij later toch duidelijk kon maken dat de ander verkeerd zat. Het lag er echter aan hoezeer de ander hem irriteerde in wat voor manier hij het zou laten blijken dat deze ernaast zat. Manieren waren er genoeg, en hij kende ze allemaal uit zijn hoofd. Het zat nog vers in zijn geheugen, hoewel hij een vijfentwintigjarige rust periode had gehad. Wat inhield dat hij zichzelf af had gezonderd van de buitenwereld, simpelweg omdat het nieuws hem had bereikt dat… Nou, leuke bijvoeglijk naamwoorden kon hij niet gebruiken voor de ander. Dus had hij de optie om nou sarcastisch tegen zichzelf te gaan doen in gedachtes, of enkel en alleen de naam zeggen. Nou, nadat hij er dus achter was gekomen dat Kadaj was verdwenen had hij de moeite genomen zichzelf eventjes af te zonderen. Alles te ordenen en te overzien. Bij de leeftijd rond de honderd, wanneer Deshas verdween, hadden ze geen van beiden nagedacht over de consequenties die je zou ondergaan als je daadwerkelijk een LM werd. En nu bleek dat Kadaj degene was die het het meest onderschat had.
O, meneertje voelde zich thuis. Leuk. Nou kon hij er niet goed tegen als anderen zenuwachtig deden, want dan werd hij het zelf ook, en omdat het gewoon irritant was. Nervositeit was iets anders, daar kon hij om lachen. Heel erg hard om lachen, en hij zou zich ook niet inhouden om dat te doen. Nou, bij mannen dan. Bij vrouwen kwam het altijd goed uit, dan had hij ze precies waar hij wou en kon hij werkelijk alles bij ze uithalen. En door de manieren die hij had geleerd, en die maar al te goed in zijn systeem zaten, kon hij niets anders dan ervan profiteren. Anders zou hij zijn zin nooit krijgen. En er was overigens niets met profiteren. Zijn ouders hadden hem zelfs geleerd alles in zijn voordeel te gebruiken, met nadruk op zijn vader. Want dat was hoe de man alles voor elkaar had gekregen.
De behoefte om naar de ander toe te lopen voelde hij niet. Hij vond hem nu al irritant. En in zijn ogen was hij ook ijdel, en verwend et cetera. Enkel door de blikken die hem geschonken werden. Maar een snel oordeel vellen zou hij niet, zijn beeld van anderen was zo flexibel als maar kon. En hij nam er altijd vrede mee als zijn eerste beeld niet scheen te kloppen. Dat was vrijwel nooit correct. Man, wat dat betreft kon mevrouw Lesaiah nog eens wat van hem leren. Hoe kinderachtig hij zich ook gedroeg tegenover haar. Hij trok een mondhoek omhoog, keek naar de ander. Leuke omschrijving, had hij nog niet eerder gehoord. Kwam ook omdat hij het hele verhaal dat hij, uitgerekend hij, in de voetsporen van Kadaj moest treden.
‘Ach, het is hoe je het bekijkt. Ik ben er tenminste beter vanaf gekomen dan… Die gast die meent mijn opvolger te worden,’ merkte hij op. Ja, hij wist wel dat de kans dat die man, die daar zat, hoogstwaarschijnlijk de miezerige titel van opvolger op zijn naam had. Want waarom zou hij hem anders komen opzoeken? Men was hier niet nieuwsgierig, of was zo beschaafd anderen hun privéleven te gunnen en hem of haar niet te storen enkel omdat zij wouden weten wie of wat de nieuwe dragen van een bepaalde titel was. ‘En ik denk dat ik hier sowieso nog wat langer zou rond blijven sukkelen, zoals jij het zou noemen, dan Kadaj,’ grijnsde hij, ‘En aangezien je je ook al thuis voelt hier. Neem ik aan dat je hier vaker bent geweest, klein gokje. Neem ik dus ook aan dat jij de zilverentitel op je naam hebt van opvolgertje, in andere woorden vreemd persoontje dat mij moet gehoorzamen of deze dat nou wilt of niet. Dus zeg mij, is mijn voorgevoel goed of niet?’ Analyses en conclusies trok hij snel. Was ook de enige reden waarom hij het papierwerk altijd zo snel af had. Nou, het was nooit af. Maakte drie vierde van het totaal, wachtte tot de volgende dag dat het weer ophoopte en de volle honderdprocent zou zijn en ging daar weer drie vierde van maken. Beginnen bij het werk dat hij de volgende niet had gedaan.

- Rot post.
- Maar tijden informatica les kan ik geen muziek luisteren D:
- En die laptops zijn crappy.

Zijn koele reactie had eigenlijk de doorslag gegeven, was ook waarom hij zijn kleine gokje had gedeeld met de ander. Als hij er niet zeker van was geweest was hij er nooit over begonnen. Zijn gokjes moesten altijd juist zijn, anders voelde het als een falende actie. En als zijn acties moesten geslaagd zijn, stuk voor stuk. Dat was hoe hij handelde en hoe hij werkte. Hetzelfde als met zijn papierwerk, het was net zoals zijn huiswerk dat hij kreeg als jongetje van… Zeven was het verst terug was hij zich kon herinneren. Maar dat kwam dat vanaf daar alles pas echt veranderde, en dat het punt was waar zijn persoonlijkheid – die hij nu had – begon te ontwikkelen. Zijn huiswerk moest ook altijd perfect zijn, net zoals al het andere in zijn leven. Alles dat hij verplicht moest doen van zijn ouders. Het moest en zou perfect zijn. Enkel omdat hij de drang voelde beter te zijn, omdat hij destijds geen andere manier wist hoe hij de mensen om zich heen moest laten zien dat ze niet met hem moesten spotten. En zo was de gewoonte ontstaan dat alles perfect moest zijn, tot in de puntjes. Hoewel perfectie enkel een slechte illusie was, gemaakt door een man die een smoesje nodig had waarom hij niet goed had gedaan.
Zijn grijns werd breder. Had hij stiekem niet verwacht, iemand die een soort gelijke mening over die nietsnut van een Kadaj zou hebben. Niet dat het zo erg was, had hij tenminste iemand die hem enigszins zou begrijpen. Maar zijn beeld van al de anderen bleef in een opzicht altijd hetzelfde. Hij was slechts een vervanger in hun ogen, meer niet. Ze zouden zijn titel niet eens herkennen. Hij voelde weer de neiging om over zijn wang te wrijven, hoewel de rode afdruk – en lichte blauwe plek – allang weg was. Die klap had bewezen dat niemand hem hier serieus zou nemen. Althans Lesaiah niet. En zij was de eerste die hij hier tegen was gekomen. Dus op het feit na dat ze ook al de mensen van Gren moest vertegenwoordigen, moest ze dat ook voor de rest op Starshine. Of ze dat nou wilde of niet.
Nieuweling. Hij was een nieuweling… Schattig. Oké, het was duidelijk dat hij er jonger uitzag. Maar dat maakte hem alles behalve jonger. Het leek een soort van standaard dat LMs er jong uitzagen, simpelweg omdat hun leeftijd stil was gezet. Hij dacht eventjes na, fronste zijn wenkbrauwen door een bepaalde gedachtestroom. Zijn leeftijd was ergens rond de dertig, schatte hij dan, stilgezet. Hij kon het zich niet meer zo goed herinneren. Maar als hij werkelijk een opvolger was… Waarom was zijn leeftijd dan nog niet stilgezet? Hij leek wel… Vijftig, minimaal. Niet dat hij er iets op zou aanmerken, als hij er graag als een ouwe zak uit wou zien was dat zijn besluit. En hij zou zich daarbij neerleggen, want het had toch geen zin om er op in te gaan. Hoewel de vraag misschien wel nog over zijn lippen zou komen als hij eenmaal een tijdje aan het praten was. Zo ging het altijd.
‘Had jij ook kunnen doen,’ merkte hij op, hield zich in om hem niet een uitdagende blik te geven. Hij moest op het moment geen ruzie gaan zoeken, dat was niet zijn manier van handelen. Ruzie was onvolwassen en saai. Iemand irriteren daarin tegen was komisch en uiterst amuserend. ‘En jij denkt werkelijk dat jij de enige bent met kostbare tijd?’ Zijn grijns was al een tijdje terug vervaagd, en het zou ook een tijdje duren voordat hij weer terug kwam. Als het gesprek tenminste zo door zou gaan. Hij haalde diep adem. ‘Het is dat je zegt dat Deshas je heeft uitgekozen, anders had ik je allang weer van deze plek laten verdwijnen,’ kwam er in een ademstocht uit, die moest aantonen dat hij het alsnog niet fijn vond dat hij het maar met hem moest doen.
‘Nou, sta eens op,’ sprak hij, met een verveelde toon, maakte een handgebaartje dat die zijn woorden nog duidelijker zouden moeten maken. Alsof hij dacht dat de ander doof was. ‘Ik wil zien waarmee ik het moet doen.’ Nee, hij ging hem niet helemaal onderzoeken en bekijken als een of andere paardenhandelaar. Laat staan dat hij ooit in de bek van iemand zou kijken. Bah, dat was gewoon vies. Maar hij vond het er gewoon niet uitzien hoe de ander daar maar zat. Vertroebelde zijn beeld te veel, dat hij probeerde te vormen van een ander. Ondanks het feit dat hij al de mensen om zich heen automatisch haatte, wou hij wel een positief beeld van ze vormen in het begin. Zodat hij de positieve dingen kon wegstrepen, een negatief beeld het kon laten vervangen en zichzelf zo kon wijsmaken dat hij een reden had om de ander niet te mogen.
‘En wees eens zo vriendelijk om mij je naam te vertellen.’ Hij was het bijna vergeten te vragen, simpelweg om het feit dat het hem werkelijk niets uitmaakte. Wat hem betreft noemde hij de man gewoon slaafje. Want dat was hij vanaf dit moment ook. Hij zou hem gewoon wijsmaken dat het van essentieel belang was dat de ander zijn klusjes, waar hij zelf geen zin in had, op te knappen om een echte LM te worden in de toekomst. Zo gemakkelijk was het.

‘Nou, dan spijt het mij dat ik geen gedachtes kan lezen,’ hij zweeg eventjes een paar tellen, sloeg zijn ogen toen ten hemel, ‘Stiekem kan ik het wel. Maar laten we het erop houden dat ik er de behoefte niet voor voel om in jouw hoofdje te kijken. Ga ik je zinnen afmaken, en dat is dan ook weer zo irritant, nietwaar?’ Hij meende wat hij zei. Maar het hele nadeel van gedachtelezen was dat hij er hoofdpijn van kreeg. Hij vond het echt wonderbaarlijk hoeveel mensen wel niet konden zeuren in hun gedachtes. Nog maar te zwijgen over het feit dat hij dan echt altijd doorhad dat ze logen. Had hij ook wel door zonder in hun hoofd te kijken, maar dan kon hij het gemakkelijker negeren. Maar mensen konden altijd zo doorzeuren over hun leugens. Over hoe goed ze hadden gelogen, over hoe slecht ze zich erover voelden et cetera. Zeuren waren het gewoon, grote zeuren.
‘Het kwam wel zo over.’ Daar zou hij het bij laten. Hij had wel wat beters te doen dan een zinloze discussie aangaan met die vent. ‘En daarom zou ik je juist wegsturen,’ merkte hij op, ‘Ik ken je niet. En ik wil mijn opvolger kennen. Je kunt zeggen wat je wil over hoe goed je wel niet zult zijn. Maar woorden zijn woorden. Daden zijn het echte werk, en overtuigen pas echt iemand. Leugens bestaan enkel en alleen uit woorden en gedachtes, niet uit daden. Die laten de harde waarheid zien. En die geloof ik dus. Dus ga niet zitten opscheppen voordat ik het gezien heb. Ik vel mijn eigen oordeel wel. Ik geloof in Deshas’ beslissing en heb er respect voor. Maar dat betekend niet dat ik dat ook gelijk voor jou zal hebben, mister. Ik weet wat ik zeg, dus doe niet net alsof je mijn woorden beter kan analyseren dan de spreker zelf.’ Hij zag het wel aankomen dat hij er weer commentaar op zou krijgen, maar het zij zo. Hij zou commentaar hebben op zijn commentaar. En zo door. Ja, het vroeg erom om van kwaad tot erger te gaan. Maar dat was niet zijn probleem. Als die ander zo nodig irritant moest doen, was dat zijn probleem.
Hij sloot zijn ogen, hief een hand op en wreef in zijn traanbuisjes met zijn duim en wijsvinger. ‘Je bezorgt me hoofdpijn,’ mompelde hij, ‘Er is iets aan jou wat niet klopt, maar ik kan het nu zo een twee drie niet zien. Maar er is iets, dat weet ik zeker.’ Hij vond het niet leuk om toe te geven dat hij het niet meteen wist, maar hij zou er wel achter komen. Zoals hij dat altijd deed. Het ging er niet om hoe hij zijn informatie zou vergaren, als hij hem maar kreeg. Hij opende zijn ogen, liet zijn hand zakken, fronste vrijwel meteen toen hij de man weer zag. Maar commentaar gaf hij er niet op. Zin om weer een onnodige discussie uit te lokken had hij niet, had wel betere dingen te doen.
Hij trok een wenkbrauw op bij het horen van het woord tandarts. Tandarts? Werkelijk. En nu speelde hij schoolhoofdje, ook leuk. ‘Alejandro Michelangelo Oscuro del Guerra,’ onthulde hij zijn eigen naam, deed niet de moeite zijn accent te verbergen terwijl hij het uitsprak. Moeizaam ging hij rechtstaan, liep naar Savador toe. Hij liep gewoon langs hem, maar klemde zijn kaken strak op elkaar wanneer hij de man daadwerkelijk passeerde. Hij draaide zich om, sloeg zijn armen over elkaar. Zijn ogen vernauwden zich, richtten zich strak op de rug van de man. ‘Je moet een grapje maken,’ sprak hij op een spottende toon, ‘Vuur? Echt? Je bent opvolger van mij, heer van het duister. En je gaat een beetje zitten spelen met vuur in je vrije tijd? Dat maakt me gewoon misselijk, ik kan wel overgeven.’ De minachting was gewoon niet te missen. Hoe durfde hij zich opvolger te noemen als hij niet in de discipline kon opbrengen het maar bij een magiesoort te houden? Natuurlijk fantaseerde hij er als klein jongetje op los over wat hij zou kunnen met andere soorten. Maar die fantasieën waren nu verdwenen, omdat het gewoon ondenkbaar was.

» Flutpostje, sorry c:

Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik hoef niet te pronken,’ merkte hij ongeïnteresseerd op, ‘Ik kan zoveel aandacht krijgen als ik wil. En ben niet zo zielig dat ik het echt nodig heb, noch dat ik me als een of andere idioot ga gedragen om het echt te krijgen.’ En stiekem was de enige aandacht die hij wilde die van vrouwen. Ze waren net als sigaretten voor hem. Hij genoot van het prettige gevoel dat ze hem tijdelijk gaven, was er eigenlijk een beetje verslaafd aan. Hij zag het zelf niet zo, hij zag het gewoon als zijn wraak op zijn zussen. Dat was het eerst ook, maar nu niet meer zozeer. Maar nadat hij dat prettige gevoel er niet meer van kreeg gooide hij ze op de grond en trapte ze hardhandig uit. Om vervolgens de volgende te pakken alsof de vorige nooit had bestaan en er niets was gebeurd. Zo zat zijn leven qua aandacht eruit. Want van mannen moest hij niets hebben, want die vond hij toch altijd maar irritant. Baalde ook erg om het feit dat zijn opvolger een man was. Anders had hij nog wat lol kunnen hebben, maar zelfs dat werd hem afgenomen. Hoewel hij alsnog een beetje lol hiermee kon beleven, simpelweg door hem onnozele dingen te laten doen.
Hij trok zijn wenkbrauwen op, keek de man spottend aan wanneer deze twee keer het woord kalm zei. Meende hij nou werkelijk dat hij hem moest vertellen wanneer kalm te blijven? Hij moest zichzelf inhouden niet in lachen uit te barsten. Zijn stroom aan woorden die over zijn lippen rolden was nog niets geweest. Hij was nog kalm voor zijn doen. Hij wilde niet weten hoe hij was als hij eens niet kalm was. Dan had hij de ander waarschijnlijk al een klap gegeven met gebalde vuist. Enkel omdat hij zich zo irriteerde aan hem, en hem niet moest en… Hem stiekem gewoon wilde doden zodat hij alsnog een eigen opvolger kon uitzoeken. Maar hij had tegen zichzelf gezegd dat hij zich maar neer moest leggen bij Deshas’ besluit. En dit was zijn besluit, dus moest hij het er maar mee doen.
‘Alsof het dat al niet is,’ merkte hij met rollende ogen op. Hij irriteerde zich dood aan de ander. Vond het alleen fijn dat hij zijn naam zonder accent uit kon spreken. En dan ook nog eens vlug. Meestal als hij probeerde zonder accent te praten kwam alles er ontzettend sloom uit. En hij irriteerde zich dan aan zichzelf. En dat ging ook niet echt werken, want tja… Gewoon, wat zou hij moeten als hij zich echt aan zichzelf irriteerde. ‘Insgelijks.’ Natuurlijk mocht hij de ander nog steeds niet. Maar het was zowaar een compliment geweest, uit zijn mond. En dat had hij niet zien aankomen in deze scene.
‘Carrière?’ Hij deed niet de moeite om de lacherige ondertoon te verbergen, ‘Wat boeit jouw zielige carrièretje mij nou? Van mijn part was je nog steeds een tandarts. Of desnoods een zwerver of iets in die richting.’ Hij vernauwde zijn bloedrode kijkers. ‘Ík heb jou tot helemaal niets benoemd. Dat heeft Deshas gedaan. Man, mensen hier moeten echt eens stoppen de schulden en fouten van anderen op mij te schuiven. Ik kan er niets aan doen dat hun dingen hebben verknald in hun leven.’ Hij slaakte een zucht, liep op de ander af. Hij bleef vlak voor deze staan, keek op hem neer. O, wat hield hij van zijn lengte op momenten als dit. ‘Maar je doet je naam als volbloed niet echt eer aan door die titel zo te vertroebelen,’ merkte hij op, ‘Je bent een belediging in mijn ogen. En een grote ook. Dus geef mij een reden om jou, een irritante belediging, niet uit te wissen zodat ik er geen last meer van heb.’ Deshas. Dat was de perfecte reden geweest. Hij kon overal mee wegkomen, behalve dingen die zouden knagen aan zijn schuldgevoel, en erg knagen dan ook nog. En een belofte breken die hij een soort van had gemaakt met zijn leermeester zou zwaar vallen en hem van binnen gewoon kapot maken, dat wist hij nu al. Maar toch, hij wilde nog een andere reden horen. Uit Savador zijn mond. Waarom wist hij niet, hij wou het gewoon. En hij zou het dus krijgen ook.

» Pardon o3o ?

‘Voor jou een vraag, voor mij een weet. Maar ik zou echt eens denken aan het laten stopzetten van je leeftijd,’ hij fronste zijn wenkbrauwen, ‘Want echt… Je ziet er niet uit. Zelfs de beste illusies zouden geen wonderen kunnen verrichten in jouw geval.’ Het mocht dan niet zo lijken, maar hij was zowaar vriendelijk geweest. Hij bood op een indirecte manier iets aan, dat hij normaal nooit zou aanbieden. Niet dat hij ooit wat aanbood. Enkel een plezierig nachtje voor een willekeurige vrouw, maar verder ging het niet. Natuurlijk zou Savador dat op het moment niet inzien, die irriteerde zich waarschijnlijk zo erg aan zijn houding dat het hem een beetje begon te verblinden. Hij lachte echter continue, in zijn gedachtes. Of zijn woorden nou werden tegen gesproken of niet, er was altijd die spottende lach. Kon zijn omdat hij iedereen bespotte, maar hij voelde niet de behoefte er echt op te gaan letten.
Raak. Hij begon de rust die de man de hele tijd had getoond te doorbreken en genoot er met volle teugen van. Die snauw had het aangetoond. Nu waren er enkel nog een paar mentale tikjes voor nodig om dat maskertje te laten breken en dan was zijn taak ook alweer voorbracht vandaag. Natuurlijk had hij nog zat andere dingen te doen, maar qua deze etappe. Hij trok zijn wenkbrauwen weer op. ‘Deshas dit, Deshas dat… Kun je echt niets beters verzinnen? Dat is een tegenvaller,’ zijn toon was luchtig, net zoals zijn blik, ‘En alsof ik meneertje als mijn opvolger zou kiezen uit vrije wil. Dromen zijn leuk, maar de harde werkelijkheid gaat meestal toch een tikje anders.’ Nu hij wist dat hij de goede kant opging met zijn analyse kon hij zich weer gewoon ‘kalm’ gedragen. Zoals de ander dat dan noemde. Hij noemde het gewoon goed doordacht. Zoals hij altijd was, in zijn ogen. Maar zijn beeld van dingen klopte dan ook niet echt altijd, want daar was hij altijd perfect. Terwijl hij dat in de harde werkelijkheid niet eens was. Hij kwam er niet eens van in de buurt.
‘Jij hebt mij benoemd met termen die ik zal stoppen onder de categorie variaties van sukkel. En toch verwacht je dat iemand zoals ik je kan trainen tot een topniveau speler? Apart.’ Zijn blik was nog steeds hetzelfde, bespotte de ander en leek immuun voor al de nare woorden die over hem werden gesproken. Leek uit de hoogte. Maar hij was een meester in het vormen van die blik. Hij had hem zo vaak geschonken aan zijn zussen tijdens zijn echte puberale fase, waarin niets hem nog uit kon maken. Het was echter een kwestie van het verversen van de geheugen stengen in je hersens. Die daar als wormen doorheen kronkelden. En zo moeilijk was het niet, vooral als het een vrij grote was.
Hij vertrok geen spier toen ze vent een hand nogal dreigend omhoog hief. O, wat eng. Een hand. Hij bleef de ander met dezelfde blik aankijken, leek zelfs ongeïnteresseerd. Hij lachte zachtjes toen de man was uitgesproken, balde zijn ene hand tot een vuist en legde de ander erover heen. Hij hield zijn hoofd schuin tot een knakje de stilte verbrak, deed dit nog een keer door zijn hoofd de andere kant op te laten gaan. Hij sloot zijn ogen. ‘Mijn beste Savador, ik heb spieren genoeg in mijn lichaam om die vinger van jou te breken zonder enige hulp van magie. Ik ruk die ring persoonlijk van je vinger als het moet, dus daag mij niet uit. Je weet dat ik tot de dag vandaag je meerdere ben. En ik kan wat geschreeuw hebben, maar mijn gehoor is erg gevoelig. Noch maar te zwijgen over wat de anderen wel niet zullen denken als ze jou zo horen schreeuwen.’ Hij opende zijn ogen, keek hem aan. ‘Maar goed, als jij het zo graag wilt… Dan zal ik mijn ding doen.’ Hij hief een hand omhoog, wreef daarmee over zijn kin. Hij ademde diep in door zijn neus, om vervolgens een zucht te slaken. ‘Oké, laat maar eens zien wat je nog aan conditie hebt. Aangezien ik niet denk dat Kadaj ook maar een vinger naar je training heeft uitgestoken.’ Hij wees naar de grond. ‘Push ups, nu. Geen discussie, geen uitlokkingen om ervoor te zorgen dat ik ook nog eens echt doe wat ik eigenlijk wil doen met die lelijke ring van je.’ Hij draaide zich om, liep naar het bureau. ‘Ik heb nog papierwerk liggen, dus ik wil geen woord horen. Graag gedaan en dank je.’

» O, helemaal niet hoor c:
» Die van mij is nu eerder fluttig (;
» En zo begonnen de zinloze commando's.

Hoewel de reactie niet uit woorden bestond kon hij maar al te goed zien dat de ander het niet leuk vond om opmerkingen te krijgen over zijn uiterlijk. En dan in een slechte zin, waar hij een professional in was. Op dat soort gebieden was hij altijd ervaren. En daarom vond hij het ook zo fijn om er gebruik van de maken. Hij was een ware profiteur en deed zijn naam eer aan. Hij had er nooit aan gedacht om het eens niet te doen, behalve toen die keer bij Lesaiah. Maar dat was heel wat anders geweest, ze had het ernaar gemaakt. Dus het was haar eigen schuld. Had ze hem maar niet aan moeten raken. Stom kreng dat ze eigenlijk ook was. Daarom haatte hij het dat hij op een plek moest blijven. Hij zou iedere keer dezelfde mensen tegen komen, keer op keer. En dat was iets waar hij niet tegen kon. Dat een of ander opvolgertje zich aan hem vast zou klampen, oké. Maar dat hij werkelijk ook nog al de vrouwen weer moest tegenkomen die hij eerder had gezien… Dat zou niet alleen de nederlagen erger maken die hij ondervond, maar ook nog eens voor een nodig schuldgevoel zorgen.
Hij haalde zijn schouders op, sloot zijn ogen. ‘Misschien wil ik ook wel niet dat iemand het terugziet?’ Hij opende zijn ogen half. ‘Ik ben iemand die van dat verrassende effect houd. Dus hoe kan ik daar beter voor dan iets zoals dat legendarische gedoe geheim houden, voor zover het gaat?’ Hij fronste eventjes, keek weg. ‘Niet dat je ook gelijk kunt zien aan iemand wat hij of zij is in… Nog niet eens een half uurtje, schat ik.’ Als meneertje Savador werkelijk dacht dat hij zo goed anderen kon analyseren dan had hij het mis. Hij wist niet wat zijn kunnen was, zijn vermogen. Maar het feit dat hij hier stond moest al iets bewijzen. Natuurlijk bewees het niets dat hij Kadaj’s plek had ingenomen, die knurft had nooit wat gekund. En ja, dat zat hem ook dwars. Want het zorgde ervoor dat het enkel moeilijk werd om zijn plaats hier te bewijzen. En hoewel het hem op het eerste gezicht niet zoveel zou uitmaken, maar stiekem deed het dat wel. Dat was weer iets uit zijn jeugd, dat hij wilde dat zijn werk erkend werd.
Hij trok een wenkbrauw op. ‘Wees blij dát ik het doe. Ik kan ook net zo goed het voorbeeld volgen van je vorige leermeester. Het is dat het mij is aangeleerd mij altijd aan mijn woord te houden, indien het echt niet anders kan.’ Het was hem niet aangeleerd. Het was erin gestampt. Net zoals al zijn gewoontes uit zijn jeugd van nul tot achttien jaar. De gewoontes die daarna kwamen had hij zichzelf eigen gemaakt. Daar had hij vrijheid gehad, het geproefd. En de smaak daarvan beviel hem. En nu werd het hem weer afgenomen. Maar het zij zo. Hij stond hier nu, met een redelijke titel. En dan wel helaas met een of andere ouwe zak die meende dat hij zijn opvolger was, met als enige bewijs een zielig ringetje. Dat volgens hem was vastgegroeid aan zijn domme vinger.
‘Dat zal ik je huid met veel plezier weg laten schroeien. Maar zoals ik al zei, ik houd mij aan mijn woord. Dus het zij zo. Ik zal wel leraartje spelen, als meneer dat zo graag wilt.’ Het maakte hem niet uit wanneer die vent zou beginnen aan die push ups. Als hij ze maar uiteindelijk deed. Als hij fysiek getraind wou worden, zou hij het fysiek krijgen ook. Stiekem was hij helemaal niet van plan om papierwerk te gaan doen. Hij zou, als hij eenmaal zat, zijn voeten op die tafel gooien en zijn benen over elkaar slaan. Met een brede glimlach toekijkend hoe die sul daar maar deed wat hij zei.
Hij had het wel zien aankomen dat het niet zo gemakkelijk zou gaan als hij had gehoopt. Hij bleef met zijn rug naar de ander toestaan, tikte met zijn nagels tegen het houtenblad van het bureau. ‘En jij meent dat je ooit mijn titel zal kunnen overnemen?’ Hij schudde zachtjes lachend zijn hoofd. ‘Ik mag er niet eens bij stilstaan, die onnozele pijntjes. Als je die titel echt wilt hebben, betekend dat bloed, zweet en tranen. Dus stel je niet aan met je zielige rug.’ Hij draaide zich om, hief een hand op en keek ernaar. ‘Maar oké, ik zal medelijden tonen,’ hij tuitte zijn lippen, ‘Enkel omdat arme Savador zo’n erge pijn heeft aan zijn rug.’ Hij liep naar de man toe, ging achter hem staan. Hij legde een hand op zijn schouder. ‘Dan zullen wij eens wat doen aan die rug van jou,’ fluisterde hij met een grijns. Hij plaatste zijn vrije hand plat en ongegeneerd tegen de rug van de man, het gedeelte dat de dubbele s vorm symboliseerde. ‘Ben je nog steeds zo zeker van je aanstellerij?’ fluisterde hij in zijn oor. Nee, hij voelde zich niet slecht door wat hij deed. Alsjeblieft hé, het was een man. Hij zou nooit durven om iets in de richting van flirten naar dat geslacht te doen. Het was enkel gewoonte. Meer niet.

» http://www.deviantart.com/download/193598942/prussia_poster_by_cat101495-d379hwe.jpg
» Ja zekers.

Hij trok zijn beiden wenkbrauwen op. Hij haalde woorden bij hem uit de mond? Ook iets wat hij niet had verwacht. Maar hij keek de ander al weer ongeïnteresseerd aan toen er meer woorden volgden. Niet dat hij het saai vond om discussie te voeren, maar hij had gewoon eventjes geen zin. Was toch niets mis mee? Nee, hij kon er gewoon niet tegen dat hij niet het laatste woord kon hebben, wat weer zo’n tikje was van hem. Hij legde zich weliswaar snel bij dingen neer, was vrij flexibel qua mening maar toch voelde het als een kleine nederlaag als hij niet het laatste woord kon hebben. En deze ook nog enigszins nuttig was, in plaats van een simpele ja of nee. Of oké, of noem het maar op. Al die varianten vond hij vals spel. En dat over het laatste woord hebben ging alleen maar op bij discussies. Vandaar dat men het vroeger ook zo hondsirritant vond om het te leren debatteren, zijn privéleraren die zijn ouders aan hem gaven als klein jongetje. Want zelfs toen al wilde hij het laatste woord hebben, het was er altijd al geweest. En vreemd genoeg leek hij met dat trekje erg op zijn vader, wat hij tot de dag vandaag stug ontkende.
Hij wendde zijn blik af. ‘Naïeve kleine kindjes letten niet op aura’s. Ja, de mijne voelen ze dan toevallig – enkel omdat hij nogal opvalt, maar ze zullen er nooit zozeer opletten als iemand als jij of ik. Volwassenen. Als ik jou nog zo mag noemen.’ O, hij was weer heel grappig bezig. Die gênante tijden dat hij altijd helemaal in een deuk had gelegen om zijn eigen grapje, bijna moest huilen van het lachen, en al de anderen om hem heen hem nooit leken te snappen. Hij dacht eerst altijd dat hij gewoon geen gevoel had voor humor, had daar vrede mee en bleef gewoon nog lachen. Hoewel hij zich wel inhield, hij zette zich niet zo graag voor schut. Blozen van schaamte, en zelfs door andere omstandigheden, stond hem niet. Eveneens als huilen, dus was het sowieso slimmer als hij niet meer zoveel zou lachen. Maar later trok hij de conclusie dat hij gewoon te slim was en de anderen te dom waren om zijn humor te snappen, natuurlijk was dat deels waar. Het was van beiden een beetje. Maar met zijn lichte obsessie voor perfectie moest hij natuurlijk weer prefect zijn, eveneens als zijn humor.
Hij vernauwde zijn ogen, deed niet de moeite om te verbergen dat de woorden niet door hem gewaardeerd werden. ‘Hij was een nietsnut en heeft vanaf het punt dat hij de titel kreeg van legendarische magiër alles verpest, en dan ook letterlijk alles. Hij verdiende het niet, heeft dat nooit gedaan. Het is zijn goedrecht dat hij verdween, want dat was het enige wat hij verdiende in zijn zielige leventje.’ Hij zou nooit de moeite doen om zijn mening over Kadaj voor zich te houden. Hij schaamde zich er niet voor, vond het de waarheid en niemand kon hem daarvan af praten. Hij haatte de ander met een bijzondere passie, en die zou enkel en alleen meer worden met de seconde. ‘Het is gewoon onmogelijk om je tot zo’n niveau te verlagen.’
Hij kreeg geen reactie in de vorm van woorden, maar lichaamshouding. Hij had een oog om de kleinste verschillen in houding op te merken, of ja hij had het ontwikkeld. Hij wist wel dat Savador het gewoon vertikte om hem zijn zin te geven, en ook dat push ups niet echt moeilijk was. En die bloed, zweet en tranen zouden later pas komen. Hij zou de ander breken, want enkel door iemand te breken en te drillen. Die persoon aan zijn lot over laten om zichzelf weer bijeen te rapen… Ze kon je iemand buigen tot hoe je die persoon wilde zijn. En omdat de man nu zijn eigen kleine projectje was, zou deze perfect zijn aan het einde van alles. Hij zou net als hem de perfecte Heer van het Duister zijn. Wel wist hij niet dat dit niet de enige manier was om iemand te trainen, het was de manier die bij hem was toegepast. Zo was hij zijn hele leven aangepakt, kapot gescholden door de mensen om zich heen. Hij kon nooit iets goed doen. En toch stond hij hier. En dat had hem genoeg bewezen dat het de beste manier was om deze titel te bereiken.
Hij zette een stap naar achter, hief zijn handen op. Net als een voetbalspeler die deed alsof hij niets had gedaan. Hij sloot zijn ogen. ‘Oké, maar dan had je maar niet over je rug moeten zeuren,’ was zijn enige opmerking. Maar de reactie van de man had hem iets verteld… Nee niet maar één ding, heel veel dingen. En hij moest daaraan gaan werken. Man, wat had hij zichzelf in het hoofd gehaald om de training van uitgerekend dit persoon te vervolgen? Hij zette zijn handen in zijn zij, keek naar hoe Savador uiteindelijk gehoorzaamde. Hij fronste, hij was niet blij. Hij had zijn zin gekregen, maar was alsnog niet blij. Hij slaakte een diepe zucht, liep naar de man toe. ‘Je doet het niet goed,’ merkte hij op. Hij ging voor hem staan, knielde neer en balde een hand zwakjes tot een vuist. Hij legde hem op de grond, voor het gezicht van de man. ‘Je neus moet mijn hand raken, je gaat niet genoeg door je armen heen. Dat heet vals spelen. En trouwens, ik bepaald zelf bij wie ik in de buurt kom en wie niet. En stel je niet aan, ik zou niet durven om… Waar je dan ook aan dacht… Bah, dat is gewoon vies.’ Hij kreeg natuurlijk weer verkeerde ideeën, maar wat wilde je ook? Onvolwassen als hij soms was op momenten als deze.

» Geeft niet hoor, lieve schat o3o
» En hopelijk kunt U er wat mee, het is nogal een grote zinloze lap tekst.

De kou buiten sloeg al aardig door in de stenen van de muren in de toren. Neara liep vanaf de bovenste verdieping – uiteraard moest Angani op de bovenste etage zijn. Hoe symbolisch – naar beneden. In eerste instantie om een ronde door het kasteel te maken, haar hoofd vrij te maken en nergens aan te hoeven denken dan dingen wat haar geen irritatie en verwarring bracht. Zacht neuriënd liep ze met haar onhoorbare passen soepel de brede trappen af. Het witte gewaad omhelsde strak haar smalle, vrouwelijke lichaam. De lage rug gaf haar de mogelijkheid haar enorme vleugels uit te slaan zonder dat ze telkens een nieuw gewaad moest aanschaffen doordat er scheuren in kwamen. Fronsend kwam haar kin wat omhoog, staarde haar zilveren poelen in het niets toen de schelle stemmen haar gehoor bereikte. De eerste herkende ze als een donderslag, telkens herkende ze deze sneller dan ze wilde. Savador, een schelle sneer. In zichzelf gekeerd kropen haar wenkbrauwen wat omhoog bij de reactie van de vreemde, zware mannenstem. De woorden van de vreemde stem van de man deden haar starende blik in het niets langzaam een stukje verwijdde. Haar passen vervolgde, en nog midden in de zin waarvan ze ergens heimelijk in de lach van kon schieten gleed de deur van Dorchadas geluidloos open. Haar witte gestalte, de sneeuwwitte golvende lokken rond haar smalle gezicht behielden het sprookjesachtige uiterlijk. Het aanbeeld wat ze zag had ze nooit kunnen bedenken. De woorden van de enorm lange, en vreemde man kwamen maar half aan. Meteen werden haar dingen duidelijk, maar kwamen er ook vragen op. Deze man met zijn magiebron die in je oren zou gonzen als je niet de zelfde sterkte bevatte was waarschijnlijk niemand minder dan een Heer der Duisternis. Kadaj had ze na de vergadering nooit meer wat van vernomen, en blijkbaar was het zo drastisch dat er een vervanger was ingeschakeld. Maar hierbij kwamen de vragen op over de voorganger van de man die hier stond, waar hij was gebleven en wat voor reden er nodig was geweest om ook Kadaj weer te vervangen. Savador steunde op zijn tenen en op zijn handen, de lange man zat voor hem en kreeg het verhitte antwoord dat hij totaal verkeerd zat. Bewegingsloos keek ze naar het tweetal, zag ze en merkte ze aan Savadors hartslag en ademhaling dat dit niet de eerste push up was die hij deed of had gedaan. Zelfs de versterkte, mannelijke geur door het opkomende zweet ontging haar sterke reuk niet. Starend bleef ze staan, wist dat de lange man haar waarschijnlijk al lang opgemerkt moest hebben. Zijzelf en haar collega’s waren er onder andere in getraind zo gauw mogelijk iemand anders op te merken zonder die gene ook maar gezien te hebben. Was het met behulp van diens magie, of gewoonweg door het voelen van een magie bron. En de hare was, net als die van hem, haast niet te missen door de sterkte ervan. Of het bij Savador geheel doordrong wist ze niet geheel zeker, verhit was deze weer verder gegaan met zijn opdrukken die hem blijkbaar veel moeite kostte. ‘Dat ik dit nog een keer mee mag maken,’ geamuseerd gleden haar armen losjes over elkaar, haar zachte zilveren blik duidelijk geamuseerd op Savadors op en neer gaande rug bevestigd toen ze zachtjes met haar zangerige stem had gesproken. Langzaam gleed haar vriendelijke blik op naar de rode ogen van de vreemdeling. ‘En wie heeft hem zo ver gekregen dit te doen als ik vragen mag?-‘ met haar soepele en geluidloze passen die door haar gehele lichaam gleden liep ze langzaam de kamer in. Haar blik met de gebruikelijke vriendelijkheid in de rode kijkers gericht. Haar slanke gestalte strak omhelst door het witte, lange gewaad die telkens even opbolde door haar slanke benen bij elke pas. ‘-gezien het feit dat ik meneer dit niet zo gauw zag doen,’ de lichte glimlach op haar lippen werd groter, en hoewel een normaal mens waarschijnlijk hard in lachen uitgebarsten zou zijn was deze enkele vergroting van de krulling van haar lippen duidelijk een aantoning dat dit gehele plaatje haar kostelijk amuseerde. Haar armen los losjes over elkaar geslagen, waarbij haar ogen haast demonstratief - iets wat waarschijnlijk alleen Savador op zou merken - in die van de vreemdeling bleven kijken. Hoezeer ze Savador vandaag niet tegen had willen komen, op deze manier was er geen gevaar dat hij weer met haar geest aan de haal ging. Haar verwarring bracht en haar van haar voedstuk af blies.

Hij klapte langzaam in zijn handen, grijnsde. ‘Nou, dan een applausje voor ons.’ Flauw. Top punt van flauwheid, kon je het eigenlijk wel noemen. Hij zat nou eenmaal vol met domme en zinloze opmerkingen. En ze kwamen er meestal uit voordat hij het doorhad, kon uiteindelijk maar het beste ervan maken. Ja, hij had op sommige momenten echt het mentaal vermogen van een willekeurige puber. Een puber nog wel, niet eens een adolescent, dat was te hoog gegrepen. Maar hij kon wel serieus en volwassen doen, maar hij voelde er de behoefte niet voor. Hij was dat al genoeg geweest tot achttien jarige leertijd. En daarna was hij het ook nog een hele lange tijd geweest, pas rond de leeftijd van vijfendertig kwam er verandering. Hij had nog wat te goed in zijn leven, maar had het nooit gekregen. Zijn gehele jeugd was hem afgenomen door perfectionisten, die hem ook hadden omgetoverd tot een van hun. Hij haatte het, maar kon er niets aan doen. Je leerde sneller dingen aan dan af, en hij kon het weten. Hoeveel trekjes was hij nou eigenlijk al kwijt van de… Duizenden? Hij had er veel, te veel. En ze moesten weg, maakten hem imperfect. Hij, Alejandro… Imperfect… Nee. Dat mocht niet, hij was legendarisch. En toch was hij het. Hij moest deze gedachtestroom afkappen, hij kreeg er hoofdpijn van.
‘Hoezo?’ herhaalde hij de man nogal dom, alsof hij hem niet scheen te snappen, ‘Je doet het gewoon niet goed, punt. Ik doe dit op een vinger, een hand andere op mijn rug. Moet jij ook kunnen over een paar maanden, geen smoesjes. En als je het nu al niet goed doet, bij de gemakkelijkste variant, hoe wil je het dan ooit redden?’ Zijn stem was ietwat fel, meende zijn woorden en die grijns die hij eerst op zijn gelaat had gehad was verdwenen. En die zou er ook niet meer op komen. Niet nu. Niet tijdens trainingen. Nooit tijdens trainingen eigenlijk. De enige manier om die imperfectie bij de ander weg te werken was door de harde aanpak, en die zou hij gebruiken ook. Enkel en alleen omdat deze ook bij hem was toegepast. Zelfs Deshas had het gedaan, omdat deze dacht dat hij het fijn vond. Hij was toen nog te jong om zijn eigen mannetje te staan en te zeggen dat hij het alles behalve prettig vond. En tegen de tijd dat hij eindelijk het besluit had genomen het mede te delen was het te laat. Hij was altijd te laat. Maar deze keer was hij hier net op tijd gekomen, hij kon al het stof van dit project nog afhalen. Hij kon het nog herstellen, het kon nog. Het was nog mogelijk. En hij zou het dus doen ook.
‘Jij maakt het ernaar met je overdreven reacties,’ siste hij, ‘Jij staat hier te gillen als een keukenmeid omdat ik een hand op je schouder leg. Niet andersom.’ Hij vernauwde zijn blik, kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Ik veracht mensen die het in hun hoofd halen een andere geaardheid te hebben dan bedoeld is. Geslachten zijn er niets voor niets en je moet je er maar bij neerleggen.’ Zijn vuist die er eerst nog zo vriendelijk bij lag balde zich krampachtig vaster, tot zijn knokkels wit kleurden. ‘Dus waag het niet om mij ervan te verdenken om ook maar te denken om ook maar enige vieze dingen te willen uitvoeren bij iemand met hetzelfde geslacht,’ sissende toon hield aan, ‘Het is walgelijk en het maakt me ziek. Alsjeblieft, zo zwak ben ik ook weer niet.’ Het was waar dat hij zowel biseksuelen als homoseksuelen verachtte, hij haatte ze. Waarom zou je je eigen… Lot – als je het zo eventjes kon noemen, tegenspreken? Het was toch niet voor niets zo bepaald, of lag dat nou aan hem? Het idee alleen al dat mensen van iemand durfden te houden die hetzelfde geslacht had… Bah.
Er kroop een rilling over zijn rug die hem abrupt uit zijn gedachtes trok. Hij ging rechter zitten, klemde zijn kaken op elkaar. Hij wist maar al te goed wat dit gevoel betekende. Maar hij voelde niet genoeg belangstelling om zich om te draaien. Nee, hij wist dat het niet Lesaiah was. Of Fealwen met haar achterlijke Bela. Hij was lang genoeg bij die twee geweest om hun aura nu onderhand uit zijn broekzak te kennen. Maar hij was bezig, dus die persoon had maar pech. Pas toen de vrouwelijke stem zijn oren binnendrong werd zijn interesse gewekt. Maar… Hij wist gewoon zeker dat als hij nu weg zou gaan die ouwe zak zich lui op de grond zou laten vallen. Hij stond en alles wees erop dat de vent moe was. Conditie nul dus. Zijn hoofd draaide zich een beetje, wilde toch Savador ook nog in de gaten kunnen houden. Zijn ogen zocht naar de plek waar het aura vandaan kwam, spotten het gestalte al snel.
Zijn ogen werden groter, zijn kaken klemden zich op elkaar van frustratie. Nee… Dat kon niet. Het was onmogelijk. Zij kon hier niet zijn, ze was dood. Hij moest nou niet oude trauma’s ophalen enkel omdat iemand toevallig op haar leek. Het was ook te danken aan de zilveren kleur van haar ogen dat hij haar niet aanzag voor Sophia, de oudere zus die de rol als Satan in zijn leven had gespeeld. Maar de lichte haren, gewoon wit eigenlijk, en het feit dat ze qua lengte hetzelfde oogde zorgde ervoor dat hij haar de eerste paar seconden wel voor haar aan had gezien. Hem angst had aangejaagd, doodsangst. Ze moest het hebben gezien, die korte glim van slechts één enkele tel in zijn ogen. Hij ging staan toen ze op hen af kwam lopen, rechtte zijn rug. Het is Sophia niet, was de enige gedachte die zich momenteel herhaalde in zijn hoofd. Wanhopig leek het wel, maar van buiten grijnsde hij enkel, had nog geen antwoord gegeven op haar vraag.
Haar glimlach irriteerde hem. Maar hij moest en zou blijven grijnzen, het verbergen. Niemand hoefde het te weten. ‘Alejandro, is de naam,’ grijnsde hij, ‘Alejandro Michelangelo Oscuro del Guerra.’ Hij irriteerde zich aan zichzelf. Geweldig. ‘En met wie heb ik het genoegen?’ Angst en verward gevoel ebden langzaam weg, zorgde ervoor dat hij zich weer vrij kon gedragen in zijn doen en laten. Hij wierp eventjes een blik op Savador. ‘Jij blijft braaf je push ups doen, oké?’ Het was al duidelijk door de woorden van de vrouw dat ze de ander moest kennen. Zou waarschijnlijk een afleiding zijn, maar dat was juist goed. Afleiding was goed. Leerde die ouwe ook gelijk zijn hoofd erbij te houden.

» Lettertype is verdana o3o ?
» En post is niet zo geworden als ik wilde ._.
» I failed.

Ze had haar ogen nog op Savadors rug gericht, hierdoor de verstrakking op de vreemdeling zijn gezicht niet gezien. Maar uiteindelijk richtte ze bij haar woorden zich op de man. Oogde dat hij vele malen interessanter was dan de zwetende Savador. Hoewel ze genood van dit beeld, was de onderhuidse drang om Savador te stangen even groot. De vriendelijke, niets anders dan dat, glimlach op haar volle lippen. Haar naam zacht uit Savadors mond kwam negeerde ze, hield haar aandacht op de vreemde man gericht die ze een vraag had gesteld. Alsof ze de vastgelijmde blik van Savador niet merkte, alsof ze zijn glimlach niet zag die op zijn lippen was gesmolten zodra ze in zijn gezichtsveld was gekomen. Haar ogen en aandacht waren enkel gevestigd op de man die zich nu voorstelde als Alejandro Michelangelo Oscuro. De grijns op zijn lippen deed haar niets, het was enkel zijn versnelde hartklopping en ademhaling die haar aandacht had getrokken. Alsof hem meer dingen bezighielden dan hun kennismaking. Iets waarnaar ze nieuwsgierig werd maar net genoeg was om niet naar te vragen. ‘Alejandro,’ herhaalde ze zijn naam iets te vriendelijk, haar mondhoeken krulde zich ietsjes verder om. ‘Neara. Neara Ventus inté Caelumm,’ haar lange naam die ze weinig gebruikte. Een achternaam die ze vol trots droeg, enkel uit pure liefde voor haar ouders. Het weinige wat ze nog over had om hun leven te eren. Haar slanke hand kwam al even soepel omhoog als de rest van haar lichaam had bewogen voordat ze voor Alejandro stil stond om zijn hand aan te nemen ter hoffelijke begroeting. Haar ogen gleden van de lange man af, maar richtte zich niet op Savador toen deze beveelt werd door te gaan. Richtte zich voor een seconde in het niets waarna ze terug gleden naar de rode ogen. Ze wist hoe zijn gezicht eruit moest zien, hoe boos hij moest kijken en hoe de irritatie zich in hem opbouwde. En ergens gaf het haar een voldoening, een goeddoening voor alles wat hij had gedaan. Wat hij haar had aangedaan, de verwarring. Kinderlijk genoeg zal hij ervoor boeten. Maar zodra hij tegen begon te foeteren gleed haar blik kalmpjes naar de ogen van Savador. Haar wenkbrauwen trokken een minuscuul stukje omhoog, alsof ze hem non-verbaal wilde vragen waar hij dacht over te praten en of hij werkelijk dacht dat hij dingen kon bepalen over haar. Haast demonstratief draaide haar kin terug naar Alejandro toen Savador brommend door ging met zijn oefening. ‘Lastig, opstandige opvolgers,’ glimlachte ze waarna haar ogen pas terug schoten naar die van Alejandro. ‘Vertel me, als je zo vriendelijk wilt zijn, me vertellen waarom het niet Kadaj is die ik hier zie staan maar jij. Hoewel ik Kadaj ook maar een enkele keer heb gezien,’ het lange gewaad ruiste zachtjes rond haar slanke lichaam toen ze verder het vertrek in liep en haar vinger langs een rand van een stoel liet glijden. Haar ogen bekeken het vertrek met de glimlach nog op haar lippen. Ze kende de kamer, de twee keer dat ze hier was geweest hadden haar genoeg beeld gegeven om alles te onthouden. IN een soepele beweging draaide ze haar gehele lichaam weer met het zacht ruisende geluid van de witte stof naar Alejandro om.

× Nutteloos , maar wilde posten voordat het weekend was zodat jullie nog konden posten en jullie geen halve week op me hoefde te wachten

Hij haalde zijn schouders op, leek het sarcasme niet op te merken. ‘Ach, ik moet toch iets kunnen na tweehonderd jaar,’ mompelde hij. Het was waar dat hij zijn leven een beetje had verspild aan het flikflooien bij vrouwen, zichzelf perfectioneren en later natuurlijk met het plannen van hoe hij voor eens en altijd af kon rekening met die vieze verrader onder de naam Kadaj. Kwam er ook bij dat hij constant van plek naar plek verhuisde aangezien die angst bleef dat zijn zussen hem ooit zouden vinden. Hij wist niet of ze dood waren, of dat ze nog leefde. Hij had al lang gelden, dik honderd jaar, dat zegel – of hoe je het wilde noemen – van ze afgehaald. Natuurlijk hadden ze geprotesteerd, gezworven dat hij ervoor zou boeten. Maar wat kon het hem schelen? Als hij braaf het hazenpad bleef kiezen zou niemand hem ooit vinden. Hij kon zich wel wijsmaken dat hij hiernaartoe was gekomen om enkel en alleen zijn titel op te eisen. Maar dat zou voor de helft een leugen zijn. Dit was de enige plek waarvan hij verzekerd was dat ze hem nooit zouden vinden, en als ze het al in hun hoofd haalden hier te komen… Ze zouden het nooit van hem winnen. Ze kenden de plek niet, hij zou hoe dan ook in het voordeel zijn. Er bestond zoiets als kaarten, maar niet van deze plek. Of ja, niet dat hij wist. En in de bibliotheken waar hij was geweest stikte het van de kaarten van al de planeten, maakte het er niet echt veiliger op.
Dus stiekem was hij hier gewoon omdat hij bang was. Voor de twee die zijn leven een ware hel konden maken. Best zielig. Hij was heer van het duister, en alsnog wisten twee vrouwen hem de stuipen op het lijf te jagen. Maar hoezeer hij ze ook haatte, hij kon ze niets doen. Hij kon het niet. Ze waren familie, bloedverwanten. En wetende dat zijn zussen zich nooit zouden vastklampen aan een man, zoals hij dat niet kon bij een vrouw, zouden ze die bloedlijn niet voortzetten. Hoewel hij er soms wel eventjes bij stilstond dat hij dat misschien allang had gedaan. Hij hield het nooit bij, dacht er niet echt heel erg serieus aan. Maar als je zou gaan tellen met hoeveel vrouwen hij een bed al had gedeeld… Dan raakte je de tel kwijt omdat het teveel werd en je hem dan enkel vreemd ging staan aankijken. Maar de kans was er zeker dat hij allang de lijn had doorgetrokken, zonder het ook maar te beseffen. Oké, hij besefte het nu. Maar hij wist het alsnog niet zeker, hij wist niets zeker. Behalve dat hij nu een opvolger scheen te hebben die hij moest trainen, dat hij Lesaiah had omgedoopt tot eerste klas kreng en dat er een vrouw in de buurt was die hem deed denken aan Sophia. Nou niet echt de dingen die je wilde weten, als het aan hem lag.
Hij was maar niet ingegaan op het feit dat ze een tweede ding een soort van gemeen schenen te hebben. Het werd hem iets te veel wat neigingen tot sympathie betreft. Hij was geen lieverdje dat de eerste beste vent die wat met hem gemeend had zou omdopen tot vriend. Kennis, of wat dan ook. Minachting kwam eerst, dan lichte irritatie, kreeg hij last van zijn minderwaardigheidscomplex en tot slot zou hij eindelijk overwegen de ander een stevige handdruk te geven. Maar meer zou je niet uit de man krijgen. Hij had nooit vrienden gehad, in zijn gehele leven. En hij ging al een tijdje mee, een tijd kon je het wel noemen. Dus om daar ineens verandering in te brengen… Geen goed idee.
Hij leek Savador geheel vergeten te zijn. Dacht enkel aan de angst die moest verdwijnen zodat hij de vrouw eindelijk kon zien zoals ze werkelijk was: Beeldschoon. Maar dat was een standaard voor vrouwen die de titel legendarisch droegen. Want hun uiterlijk moest dat ook zijn. Hoe moeilijk hij het ook vond om toe te geven, Lesaiah was ook een prachtvrouw. En Fealwen? Ach, zij kon er ook nog wel mee door. Als je haar lengte negeerde. Iedereen had zo zijn imperfectie. Het deed hem genoegen om zijn eigen naam over haar lippen te horen komen, haar stem hielp enorm met het realiseren van het feit dat ze niet Sophia was. Maar Neara. Hij kon haar alleen maar met een grijns aankijken, deze keer geen complimentje over een naam. Het was duidelijk dat dat hier niet werkte.
Handje schudden. Een vrij normaal gebaar, dat hij soms nogal eens vertroebelde. Bij Lesaiah had hij het gedaan, en ook bij Fealwen… Maar opnieuw bleef hij nu braafjes grijnzen. Maar jammer genoeg werd zijn gehele moment verpest door de stem van de ander. Zijn ogen werden voor een paar tellen iets groter, keek zijdelings naar de man. Hij leek ietwat verbaasd, alsof hij opschrok uit zijn gedachtes. Niets was minder waar, maar hij ontkende het zelf gewoon. Hij gaf geen kik, keek enkel hoe hij gehoorzaamde. Hij had niets om mee te dreigen, al zijn dreigementen zouden worden overtroffen door de zijne. Zijn kunnen was groter, zijn gezag was groter. Alles aan hem was grootser, en komisch genoeg ook zijn lengte.
Hij richtte zich weer op Neara wanneer deze een opmerking maakte. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ach, wat doe je eraan,’ mompelde hij, grijnsde daarna met enige moeite, ‘Welke opvolger is niet opstandig geweest? Ik kan niet ontkennen dat ik het niet was.’ Het irriteerde hem. Irritant. Uiterst irritant. Alles aan haar leek o zo perfect, maar er moest ergens een scheurtje zitten. Maar hij slaagde er niet in dat te vinden. En ondanks dat hij zelf een voldaan gevoel zou vinden als hij eindelijk hét perfecte toonbeeld zou vinden van vrouwelijkheid, irriteerde haar perfecte handelingen, houding en noem het maar op hem mateloos. Enkel omdat het het er nog meer inwreef dat hij lang niet zo perfect was als hij hoopte. Hij slaakte een zucht. ‘Was hij dan zo belangrijk?’ Zijn stem had een klagelijke toon, zijn armen vouwden zich over elkaar en zijn grijns had plaats gemaakt voor een ietwat beledigde uitdrukking. ‘Hij is weg. Dat is het enige wat ik weet. En meer hoef ik niet te weten, het interesseert me niet. Wat mij betreft ligt hij ergens weg te kwijnen in een hoekje, of ligt hij allang diep onder de grond.’ Het was duidelijk dat hij het er echt niet over wilde hebben. Hij wilde niet herinnerd worden aan een vreselijk persoon zoals Kadaj. Niet dat het hem minder erg maakte door zomaar ongevraagd zijn plek in te nemen. Maar daar stond hij weer eens niet bij stil, want hij stond nooit stil bij dingen zoals dat.

» Hopelijk is hij bruikbaar ;D

Glimlachend was ze naar Alejandro blijven kijken, had Savador maar kort een blik gegund. Was hier nu niet voor hem, maar voor het nieuwe figuur voor haar wat ze als nieuwe collega kon beschouwen. ‘Iedereen heeft inderdaad zo zijn tijd,’ glimlachte ze nog. Dit was een algemeen deel in het verleden, iets wat op iedereen toegepast kon worden. Iets wat veilig was om toe te geven, iets wat niet van belang was. De sierlijke glimlach op haar smalle gezicht, het witte gewaad dat in een sereen geheel rond haar lichaam viel. Zodra ze over Kadaj begon merkte ze de houding tegenover deze haast onbekende man van Alejandro al op. Hoewel haar mondhoeken een tikkeltje meer omhoog trokken kropen ook haar wenkbrauwen daarbij omhoog. ‘Zo kun je het ook bekijken. Zolang er maar geen twee mensen zijn die zichzelf Heer der Duisternis noemen. Anders denk ik toch zo dat het fout gaat,’ de vriendelijkheid bleef in haar stem, haar wenkbrauwen waren weer gezakt toen ze in haar hoofd geconcludeerd had dat Kadaj deze man weinig interesseerde. Voordat ze iets kon zeggen, haar volle lippen waren al van elkaar af gekomen werd ze gestoord door Savador. Blijkbaar had hij er genoeg van, iets wat ze niet helemaal begreep. Ietwat verbaasd keek Neara neer op het gespreide lichaam van Savador op de vloer een stukje verderop. Als een pop waarvan de draadjes plots waren doorgeknipt bleef hij liggen. Haar ogen volgde het zonder dat ze sprak, vroeg zich af of hij werkelijk boos was omdat ze het over Kadaj hadden. En ze wist dat dat het niet was, had zijn woede gevoelt zodra ze haar aandacht op Alejandro had gericht en hem haast genegeerd had. Haar wenkbrauwen trokken sceptisch omhoog toen ze uitgescholden werd, stond daar kalmpjes. Duidelijk een houding dat ze boven zijn humeur en snerende woorden stond, dat ze zich niet tot zijn niveau ging verlagen. Met opgetrokken wenkbrauwen bleef ze hem na kijken toen hij richting de deur beende. ‘Savador?’ haar koele stem weerklonk terwijl ze hem weg zag strompelen, ‘Respect komt van twee kanten,’ al even koel draaide ze zich daarna naar Alejandro om. Duidelijk geen zin om Savador terug te halen, om een discussie met hem aan te gaan omdat hij zich weer eens beledigd voelde. Met een zachte zucht die nauwelijks hoorbaar was vestigde ze haar zilveren ogen weer in die van de enorme man. Haar blik omhoog gericht, zelfs op de aardige afstand die ze tussen hen in hadden moest ze omhoog kijken. ‘Vind je het erg om wat koetjes en kalfjes vraagjes te beantwoorden?’ glimlachte ze naar hem, wilde op een vriendelijke manier achter wat standaard zaakjes komen. Gezien het feit dat ze geen zin had om een volgende vergadering te openen omdat er een nieuwe collega was binnen gewandeld.

Change of plans. In het begin had hij erop gedoeld om Savador af te beulen, hem fysiek kapot te maken. Niemand gaf ooit zijn volle honderd procent van zijn potentiele kunnen. Enkel vijfentwintig, dat was de standaard. Hij misschien net vijftig, of vijfenzeventig, of ergens ertussen in. Niet dat hij echt een topsporter was, en het was te danken aan het feit dat hij zoveel tijd had gehad om het rustig aan te doen, anders had hij het waarschijnlijk alvast opgegeven. Het enige wat ervoor kon zorgen dat je die volle honderd procent ooit ten volle zou benutten, was doodsangst. Pure doodsangst. En als dat ervoor nodig was om de man kapot te maken op fysiek gedeelte, dan zou hij daarvoor zorgen. Hij zou altijd zorgen dat hij zijn zin kreeg. Maar hij was de man allang vergeten, aandacht volledig gericht op de overduidelijk vele malen interessantere vrouw, die de naam Neara droeg. Maar dit nam niet weg dat hij zich mateloos irriteerde, aan alles in de kamer. Beiden personen. Maar goed als hij was in het neppen van zijn houding, deed hij dat nu. Niemand hoefde te weten dat hij zich irriteerde. Het zou vast geen positieve reacties oproepen van andermans kant, dus waarom zou hij het er dan naar maken. Was nergens voor nodig, en het was het ook niet nodig om het te riskeren. Om zo vroeg al risico’s te nemen was overhaast, en nergens voor nodig. Hij zou wel wachten, het zou uiteindelijk toch allemaal gaan zoals hij wilde. Het was een groot strategisch spel, wat niemand – behalve hij, doorhad.
Zijn reactie op haar vraag over Kadaj was misschien weer een beetje overdreven geweest, maar hij kon het niet helpen. Hij haatte de ander zozeer dat hij het gewoon niet kon verbergen, niet als hij het wilde. Want het maakte hem werkelijk niets uit. Hij haatte hem, schaamde zich er niet voor. Waarom zou hij? Het was een vuile verrader, wilde dat hij hem had weggevaagd toen het nog kon. Nu wist hij niet waar de ander was, wat er van hem was geworden. Eveneens als Deshas. Hij wist het niet, hoefde het niet te weten. Ze waren niet meer belangrijk, hij had genoeg geleerd in zijn leven en kon heus wel zijn eigen mannetje staan. Hij was een volwassen man, hij kon wel wat hebben van de buitenwereld. Hij had geleerd hoe hij zich ertegen moest weren, indien dit nodig was. Hij was opgegroeid onder onmenselijke omstandigheden, die perfect leken maar dit niet waren. Ze waren alles behalve perfect, het was een levende hel. Dus waarom zou je nog van hem verwachten dat hij wat gaf om de mensen om hem heen? Hij haatte ze, allemaal. Dus waarom zou hij zich bezighouden met de verdwijningen van zijn voorgangers?
‘Ach, als er iemand komt die beweert dat hij of zij mijn titel behoort te hebben. Dan zal ik deze overtuigen dat dit niet het geval is, goedschiks of kwaadschiks. Het ligt aan die persoon zelf, maar iedereen zou hetzelfde doen, nietwaar?’ Zijn blik had iets uitdagends, alsof hij haar aanzag voor iemand die hier was gekomen om zijn titel te stelen. Natuurlijk was ze dat niet, dat wist hij ook wel. Maar het ging om het idee. Vele mensen op één plek, dat betekende vele verschillende meningen. En ondanks het feit dat hij altijd zo ongeïnteresseerd leek als maar kon, interesseerde het hem weldegelijk. Ergens, stiekem. Niet dat hij dit ooit toe zou geven, het van de daken zou schreeuwen als hij er zelf aan toe zou geven. Het was een kinderlijke nieuwsgierigheid, en hij beschouwde zichzelf niet als kinderlijk. Dus je kon wel lang wachten tot hij het toegaf.
Zijn gedachtestroom stopte eventjes, veranderde toen van richting. Hij keek neer op de man. De neiging om door zijn benen te gaan, hem bij zijn lange haren vast te pakken en overeind te trekken – hem dwingend hem aan te kijken in de ogen, en hem een spottende grijns te tonen was aanwezig. En niet zo’n klein beetje. Maar er was iemand anders bij, hij moest zijn manieren dus behouden. Geen sergeantje spelen dus, jammer. Het enige wat er vanaf kwam was een nogal ongeïnteresseerde: ‘Oh,’ hij zweeg eventjes, grijnsde daarna. ‘Geloof ik is ‘ie kapot.’ Flauw grapje. Maar hij was nou eenmaal flauw op momenten als dit. Was zijn onverschillige houding, het feit dat hij niets gaf om degene om hem heen.
Hij keek zijdelings naar Neara toen deze wat zei, had gewoon naar alles behalve de man gekeken toen deze een halve uitbarsting kreeg omdat hij werd genegeerd. Wat zielig zeg. ‘O, en nou ik eventjes nadenk,’ hij fronste bedenkelijk, richtte zijn blik op de man, ‘Door jezelf voorschut te zetten, zet je mij ook voorschut. Wat betekent: Straf. Als je het niet eens kunt uithouden om een paar simpele push ups te doen, je kinderachtig gaat gedragen door je uit te sloven in de hoop een beetje aandacht te krijgen – geprezen zult worden voor je miezerige daad… Dan krijg je dus straf.’ Hij kon het niet laten om weer om te slaan tot zijn spottende kant, die altijd flauwe opmerkingen wilde maken. ‘Wees maar blij dat ik niet aan strafregeltjes doe, anders zou je vast achterblijven met kramp in je zwakke handje. En prima, als je wilt gaan. Ga je. Weet wel dat het je straf er niet minder op zal maken.’ Hij was leraar, en waarom zou hij zich dan ook niet zo kinderachtig gedragen als een echte leraar? Leraren die je straften om de kleinste foutjes, je strafregels lieten schrijven en het werk waar je kramp door had gekregen in je hand voor je neus verscheurden. Zijn polsen kennende, het feit dat ze vroeger nog zwakker waren, waren straf zinnen een hel. Vooral omdat hij niet snel kon schrijven, was van nature linkshandig – maar dit was weggehaald, hard handig verwijderd. Nu was hij een onnatuurlijke rechtshandige, die het nog steeds vertikte om schrijfgerei normaal vast te houden.
Hij richtte zijn aandacht weer op de vrouw, wanneer deze hem een vraag stelde. ‘Koetjes en kalfjes?’ grijnsde hij, ‘Het ligt eraan wat voor koetjes en kalfjes. Het mogen ook nog andere dieren zijn, maakt het misschien wel wat leuker voor ons.’ O, verdorie. Hij had het helemaal niet zo bedoeld, kon hij dan niet één keer een normale zin zeggen zonder een achterliggende gedachte. Hij moest ook altijd onbewust weer ergens anders mee bezig zijn, nare gewoontes ook. ‘Maar natuurlijk wil ik wel wat vraagjes beantwoorden, zolang je er maar geen verhoring van maakt.’ Hij had zo ook zijn grenzen, was wel bereid ze te verleggen… Maar hij had uiteindelijk wel ergens een grens neergelegd die hij niet zou verleggen, voor niets.

» Hier is je post, mevrouw Elo
» En kijk maar of je er iets mee kunt, inspiratie was ver te zoeken o3o
» Eveneens als mijn woordenschat heb ik het gevoel ._.