Stil keek ze op Savador neer, hoorde het simpele betoog vanaf Alejandro waarbij haar zilveren irissen langzaam naar diens gezicht gleden. Dit was een discussie tussen opvolger en leraar, iets waar zij niet bij hoorde te zijn. En ergens was het misschien haar schuld dat deze discussie er was, wist ze dat Savador enkel zo snel geprikkeld was gezien hun ruzies. Gezien het feit dat hij alles anders zag dan zij, dat naast zijn gewone koppigheid hun verschillende beelden op het zelfde botste. En hoezeer het altijd iets was wat ze beschermde, haar werkelijke zelfbeeld en haar gedachtes, merkte ze hoe wanhopig het voelde dat hij haar niet begreep. Maar daarbij was het Savadors eigen keuze om zo te reageren, was het zijn keuze om zo koppig te zijn tegen Alejandro. Vanaf het kleine afstandje tussen de mannen keek ze toe. Als toeschouwer neerkijkend op het speelveld, terwijl Savador het laatste beetje mannelijkheid wilde bewaren door weer tegen Alejandro in te gaan. Waarom zag hij niet in dat hij fout bezig was, dat een opvolger niets anders moest vervullen dan de woorden van zijn LM. ‘Savador,’ haar zachte stem leek hem haast te vragen het niet te doen, maar werd al overstemd door zijn kalme eigen stem. Met een onhoorbare zucht sloeg ze haar ogen neer toen Savador nijdig met zijn vinger in Alejandro’s borst prikte. Zij zelf had zich nooit zo gedragen tegenover Airmid. Enkel in het begin, toen ze net onder Airmids vleugel was genomen, ze de vrouw verafschuwde en eigenlijk gewoon bang was. Bang voor haar, zoals ze altijd al bang was geweest voor de buitenwereld sinds haar ouder voor haar ogen verdwenen. Haar teleurgesteld in Savadors houding stond Neara doodstil toen hij weg beende, keek naar de grond met neergeslagen blik. Niets bewoog bij haar, naast de witte lokken, toen de deur met een klap neersloeg. Haar gehoor en gevoel vingen zijn hartslag en ademhaling zoals altijd nog op, merkte op dat de afstand tussen hen niet groter werd zodra de deur dicht geslagen was. Hij was blijven staan, stond naast de deur. Misschien om op adem te komen, zijn emoties weer tot rust te laten komen. ‘Het spijt me als ik jullie training heb verstoord. Dit is mijn fout,’ richtte ze zich nu op Alejandro met een zachte toon in haar stem. Haar ogen sloegen zich op, waarbij ook haar kin zich oprichtte om haar houding sterker te maken dan haar stem. Haar mondhoeken krulde lichtjes om bij zijn woorden. Reageerde niet op zijn flauwe oppering, zette haar voeten in beweging en liep vloeiend langs hem heen. ‘Noem het nieuwsgierigheid, of op de hoogte willen blijven,’ draaide haar smalle gezicht een stukje om via haar ooghoeken over haar schouder naar Alejandro te kijken terwijl ze doorliep naar een van de ramen. ‘Heb je al enkele andere collega’s gezien of gesproken?’ ze was stil blijven staan bij het raam, waarbij haar slanke vingers het gordijn wat opzij duwde en haar ogen naar buiten lieten kijken. Het dunne streepje licht viel over haar huid heen, deed haar witte gewaad oplichten bij haar serene verschijning. Haar ogen gleden over het landschap buiten, haar gedachtes bij het gestalte aan de andere kant van de deur. Waarom hij er stond, waarom hij zich zo had gedragen. ‘Ik weet niet hoe lang je hier al bent, of wanneer je aan bent gekomen. Maar ik wil je hierbij alvast mijn hulp aanbieden mocht je vragen hebben of dingen willen zien,’ Neara’s vingers lieten het gordijn los, waardoor deze weer terug viel en de strook zonlicht afsloot. Ze had haar blik naar Alejandro gedraaid, keek de man vanaf een afstandje aan, de vriendelijkheid weer in de zachte blik.

Hij keek enkel met een neutrale blik naar de man, ging niet in op zijn woorden wat de hele respect kwestie betreft. Hij liet het eerst maar eens blijken dat hij zijn respect waard was, en niet andersom. Hij had tweehonderdjaar overleefd, grotendeels in zijn uppie. Dat moest toch iets bewijzen? Het was dan jammer dat de ander dat niet inzag, maar hij voelde er geen behoefte voor dat nog duidelijk te maken. Hij durfde te wedden dat meneertje Savador niet eens een onschuldig dier uit zijn lijden zou kunnen verlossen wanneer dit nodig was, laat staan een echt mens. Die hij ook onder dieren indeelde, maar dat was zijn visie van het hele mensen zijn hoger ontwikkelde levensvormen kwestie. Diep van binnen bleven het allemaal beesten, en hij was geen uitsluiting. Hij wist hoe mensen waren, want stiekem waren ze allemaal precies hetzelfde. Van een psychopaat tot een hoogbegaafd persoon. Wanneer de doodsangst het overnam waren ze allemaal hetzelfde, geen enkel verschil op mentaal gebied zou er zich dan plaatsvinden. Maar ach, wie was hij om de meningen van anderen dwangmatig te veranderen. Het was hem teveel moeite, en hij wist dat het zo was. Of ja, beschouwde het als zijn waarheid. De ander moest het er maar mee doen.
Hij keek op de ander neer, vertrok geen spier. Waarom zou hij? Waarom zou hij zich bang of geïntimideerd moeten voelen tegen een persoon die, ten eerste kleiner dan hem was, en ten tweede een mindere was. Hij was en bleef hier degene met de titel legendarische magiër, was de sterkste in zijn soort. En de ander moest zich daar maar bij neerleggen. Hij had geduld zat, dus hij kon wel wachten totdat deze zich eindelijk neer zou leggen bij de waarheid. ‘Het komt simpelweg door het feit dat je een echte dreiging niet waard bent,’ merkte hij rustig op, deed niet eens de moeite om een grijns op zijn gelaat te toveren. Normaal zou hij de ander hebben uitgelachen, zou hij niet meer bij zijn gekomen. Maar het bijzijn van anderen zorgde er al snel voor dat hij zijn gedrag automatisch aanpaste. Kleine gewoonte die hij had opgebouwd als klein jongetje. Zusjes alleen met hem: hij schreeuwde, huilde, vervloekte ze, zei dat ze dood moesten et cetera. Zusjes met ouders en hem erbij: hij hield van ze alsof ze hij dood zou gaan als ze gescheiden zouden worden, gaf ze zelfs knuffels, enzovoort. Zo was het altijd geweest en zo was hij nog steeds.
‘En waarom zou ík me dan aan moeten passen? Nee, we hebben hier beiden niet voor gekozen. Maar ik ben en blijf je meerdere, en vergelijk me nou alsjeblieft niet met iemand als Kadaj. Hij was ongeschikt voor deze rang, naïef en… Dom. Beter of vriendelijker kan ik het helaas niet omschrijven, niet dat dat nodig is. Maar zoals de lieftallige Neara al had gezegd: Respect komt van twee kanten,’ hij pauzeerde eventjes, wierp een zijdelingse blik op de vrouw, om zijn aandacht vervolgens weer op de man te richtten, ‘Dat jij mij probeert te dwingen om mijn houding te veranderen toont dat jij net zo min respect toon naar mij toe, als ik naar jou toe. Dus waarom zou ik dan enig respect tonen als meneertje zichzelf enkel in de spotlichten kan zetten door zichzelf te prijzen met woordjes over hoe goed hij was, ik herhaal was, bij Deshas. Deshas is er nu niet meer, al een lange tijd niet meer. Tijden veranderen, mensen veranderen. En jouw conditie ook. Conditie komt in mijn ogen op de eerste plaats, want dat heb je ook nodig om je magie lang tot stand te houden. Op mijn manier dan, en aangezien het mijn taak is om jou mijn manier te leren, dan zal jíj je daar maar aan moeten aanpassen. Het spijt me zeer, maar het kan niet anders.’ De vinger op zijn borst had hem koud gelaten. Hij zou hem kunnen porren met de vinger zo vaak als hij wilde, maar het zou niet eens een blauwe plek opleveren. Dus waarom zou hij er wat aan doen?
Hij zette rustig een stap naar achter wanneer de man zich omdraaide, had het wel zien aankomen. En hij voelde er niet echt behoefte voor om uitgerekend dat haar in zijn gezicht te krijgen. Bah, nee bedankt. Dan had hij nog liever Lesaiahs hand die hem een klap verkocht. Deur ging dicht, maar de aanwezigheid bleef hij nog voelen. Te lang, en te sterk. Zijn ogen vernauwden zich. Hij ging niet weg. Nou, zijn probleem. Hij had wel betere dingen dan de deur open te gooien en te schreeuwen dat de ander weg moest gaan. Hij keek op, richtte zijn blik op de vrouw en stopte zijn gedachtestroom. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ach, hij zou vroeg of laat toch sowieso zijn ingestort, het maakte niet zoveel uit of je erbij was of niet. Maak je er maar niet druk over, die bedaard nog wel.’ Kille gedrag omgeslagen in vriendelijk gedrag, enkel omdat de ander hem wel beviel. Niet alleen omdat ze een vrouw was, maar ook overduidelijk meer kennis had van manieren dan Savador. In zijn ogen dan weer.
Hij draaide zich om wanneer ze langs hem liep en hij haar anders niet meer kon volgen met zijn ogen, kon ze onmogelijk van haar afhouden. ‘Een beetje nieuwsgierigheid kan nooit kwaad,’ glimlachte hij, ‘Is ergens wel schattig, denk je niet?’ Langzaam en voorzichtig begin, maar het zou enkel een kwestie van tijd – korte tijd, zijn voordat hij zijn eerste beste verkeerde opmerking zou maken. En dan was het aan Neara hoe zij erop zou reageren. Hij fronste eventjes bedenkelijk, andere collega’s. ‘Lesaiah was de eerste die… Mij vond,’ beantwoordde hij haar vraag, dacht nog steeds eventjes na, ‘En Fealwen heb ik ook al gesproken, maar zij is hier nog korter dan ik. Dus ik weet niet of je daar al van op de hoogte bent, maar bij deze dus – mocht je het nog niet weten, ze is er. En natuurlijk jou nu ook. Dus dat maakt het in totaal drie collega’s.’ Niet dat hij dacht dat ze niet kon tellen, maar het was ook weer een kleine gewoonte.
Goed als hij onbewust was in het analyseren van mensen viel het hem al snel op dat de vrouw niet voor honderd procent erbij was met haar gedachtes, wat hem ergens irriteerde. Ze draaide zich om, glimlachte naar hem. Maar hij kon het niet opbrengen om te grijnzen, laat staan glimlachen. Hij slaakte een zucht, wendde zijn blik af. ‘Er is zoveel dat ik wil zien,’ merkte hij op, ja ergens diep in de woorden school een slechte opmerking. Maar opnieuw was het weer aan de ander of deze het door zou hebben. Hij richtte zijn blik weer op Neara. ‘Maar vertel mij eens, Neara,’ grijnsde hij, ‘Is het normaal dat bijna alle legendarische magiërs hier vrouwen zijn? Want zover ik weet ben ik nu de enige man, en dan zal ik me de komende dagen, weken, jaren – en zo verder, wel erg eenzaam gaan voelen.’ Hij zweeg eventjes, wilde naar haar toe lopen – maar besloot toch te blijven staan op zijn plek, enkel door de dingen die er de vorige keren waren gebeurd. ‘Tenzij,’ begon hij weer, richtte zich weer op de vrouw, ‘Tenzij iemand toch zo vriendelijk is om mij gezelschap te houden, en helaas zie ik daar Savador, noch Lesaiah, noch Fealwen, daar voor aan.’

» Als ik mijn personages veel laat zeggen en mijn post eindigt met een apostrof, zijn ze meestal slecht.
» Dus sorry voor de slechte post, maar mijn inspiratie blijft me in de steek laten :c

Neara was langs Alejandro gelopen, haar ogen voor een kort moment naar het zonlicht buiten gericht, terwijl haar gedachtes bij Savador aan de andere kant van de deur waren. De vraag bracht haarzelf weer terug naar de kamer, richtte hierbij haar eigen aandacht op Alejandro waarbij ze haar blik op de lange nieuwe man richtte. Nu de druk in haar hart weg was omdat Savador niet meer werkelijk in de kamer was, kon ze haar ontspannen glimlach pas echt op Alejandro richten. De lengte van de man was haar al vanaf het begin opgevallen, het lichte haar dat haar aan haarzelf deed denken den de volle, dieprode ogen aan Deshas bij zijn tekort aan bloed. Maar enkel die aspecten deed haar aan andere denken, want bij het geheel plaatje was dit weer een ander persoon die voor haar stond. Een ander persoon waarmee ze rekening moest houden, die ze moest kunnen inlezen en moest kunnen inschatten.
Bij zijn antwoord krulde haar mondhoeken vriendelijk wat verder omhoog, maar leek verder niet op zijn vleiende antwoord in te gaan. Langzaam kreeg ze meer beeld van de man, de verschillende kanten zoals iedereen die had bij andere mensen. Haar blik bleef op zijn nieuwe gezicht gericht, nu ze zich weer geheel naar hem toe had gedraaid. Het nieuwe gezicht, het nieuwe mannelijke persoon waarmee ze ergens wraak kon nemen. Wraak op Savador, en zoals de man voor zich zich gedroeg bedacht ze zich half dat hij daaronder niet zou lijden. Vriendelijk, nog geheel in het aspect van het koetjes en kalfjes gesprek, stelde ze geïnteresseerd de vraag. ‘Fealwen. Als ik goed ingelicht ben is zij de nieuwe Vrouwe van het Water?’ ze wist haar eigen antwoord zeker, maar dat hoefde hij niet te weten. Haar openlijke houding gaf niets weg van het feit dat het enkel een masker was, een fantastisch en perfect gespeeld masker onder de werkelijke vriendelijkheid. Leunend tegen het raamkozijn waarover het gordijn viel had ze haar handen op het steen gezet, voelde de zachtere stof onder haar vingertoppen strijken. Haar laatste vraag was meer een indirect voorstel of ze hem nog dingen moest laten zien, moest rondleiden of dingen moest vertellen. Was nog niet genoeg op hem ingelezen om de dubbelzinnigheid van zijn woorden te doorzien. Zag het als een normaal antwoord, waarbij de dubbelzinnigheid enkel uit haar mond had kunnen komen. De glimlach op haar lippen werd wat vragender, leek haast een tikkeltje vrolijker te worden onder de opgetrokken wenkbrauwen toen hij zijn vragen op haar richtte. Pas toen ze zijn vraag letterlijk hoorde krulde haar mondhoeken zichtbaar verder om. Een gevatte opmerking, wat aangaf dat de man opgelet had en zijn rekensommetjes had gedaan. ‘De mannelijke collega’s zijn wat minder aanwezig. Je hebt jezelf, Heer der Duisternis,’ haar zachte stem leek haast een andere betekenis aan het woordje ‘heer’ te geven. ‘Aidan. Heer van het Vuur. Eric, Heer van het Licht en Fennon, Heer van de Aarde,’ van de laatste was eigenlijk niets meer vernomen. En ergens verwachtte ze weer een nieuw gezicht binnenkort te moeten kennen. ‘Daarbij is het haast eerlijk verdeeld. Drie vrouwen, vier mannen. Wij blijven in de minderheid,’ de glimlach was weer teruggezakt in de gebruikelijke vriendelijkheid op haar smalle gezicht, omlijst door de golvende lokken. Zijn grijns had haar ideeën gegeven over hem, en hoewel zijn lengte haar aansprak – lange mannen hadden haast een automatisch pluspuntje, gezien haar eigen lengte ook tamelijk lang was voor een vrouw – was dat niet werkelijk wat haar oog vast hield. Het waren andere dingen. ‘Dus voor je mannelijke dingen heb je genoeg medemannen,’ glimlachte ze met een vrolijke tint op haar volle rode lippen. Haar kin leek iets te kantelen bij zijn twijfelende reactie, vond zijn blik terug toen hij deze weer op haar richtte. ‘Hmm, en hoe komt het dat die niet geschikt zijn als gezelschap? Stel je zulke hoge eisen, of is het iets anders?’ hoewel haar woorden lieten blijken dat ze zich van de domme hield, waarbij ook de toon geheel onschuldig bleef – enkel en alleen omdat Savador aan de andere kant van de deur mee luisterde – was de vrolijke blik in haar ogen tegendraads aan haar stem. Leunend tegen het raamkozijn bleven haar ogen op Alejandro gericht. ‘Daarbij zijn er altijd nog verschillende soorten gezelschap. Zo heeft iedereen zijn kwaliteiten,’ alsof het een doodserieus onderwerp was haakte ze in op zijn woorden, luchtig als het klonk; zo leek de geamuseerde trek rond haar gekrulde lippen iets anders aan te geven. Ging ze door op zijn woorden met nutteloze dingen, gaf haar houding iets anders aan aangezien ze Savador op dit moment geen reden wilde geven om binnen te stormen. Waarom de hij gebleven was wist ze niet precies, maar zolang het hierbinnen rustig bleef zou hij niet binnen komen, dat was iets wat ze wel kon bedenken. Maar daarbij zou ze zichzelf geen grenzen aanleggen omdat hij erbij was, omdat hij de gene was geweest die in haar ogen de zak was geweest die haar nutteloos had weggegooid. Haar had gebruikt en weer terug had getrokken met de bewering dat ze belachelijk dacht.
‘Wat voor gezelschap zoek je dan wel niet, zo vroeg al, en wat de andere vrouwen niet kunnen geven en zelfs Savador niet kan vervullen?’ haar laatste woorden klonken onbewust iets te gecomplimenteerd naar de zwartharige man aan de andere kant van de deur. De kalmte leek nog steeds rond haar te hangen, zoals haar witte nauwe gewaad bewegingsloos langs haar slanke lichaam viel, hoe haar golvende lokken langs haar wangen, hals en schouders gleden alsof ze zich onder water bevonden. De diep zilveren irissen die zelfs bewegelijk leken te zijn, en nu geamuseerd op de lange man waren gericht. Vloeiend kwam ze van haar steunpunten af, leunde ze niet meer op haar handen tegen het raamkozijn aan. Met de gratievolle passen, de rechte vrouwelijke houding die ergens toch nog nederig leek te ogen, enkel en alleen omdat kapsones of teveel zelfvertrouwen niet te vinden was in haar houding, liep ze ervan weg. Enkel elegantie, soepelheid die haar vrouwelijkheid accentueerde. ‘Of, als het wat belangrijkere dingen zijn dan kun je nog altijd iemand vinden om serieus mee te praten,’ nu leek langzaam de geamuseerde toon door te trekken in haar stem, sprak alsof hij haar zojuist had gevraagd wanneer hij een psycholoog moest opzoeken en of zij misschien van dienst was. Met een hernieuwde glimlach op haar lippen liep ze langs hem heen richting een van de stoelen. Geen enkele vorm van negatieve amusatie, enkel een luchtige plagerij en het opvatte van zijn vragen waarbij menig vrouw de wantrouwlijken irritaties hadden kunnen opspelen. Maar wie was zij om zo te reageren, zij die deze spelletjes zichzelf ook had meester gemaakt. Het klonk enkel als een voorzichtig begin van een nieuw spel, luchtig en niets serieus. ‘Welke plekken wilde je nog zien?’ geheel omslaand vroeg ze hem de vraag over haar schouder, herinnerde zich en hem eraan dat het vorige niet de kern van het gesprek was geweest.

Het irriteerde hem, de aanwezigheid van de ander. Ja, hij stond weliswaar buiten Dorchadas, maar alsnog. Hij moest gewoon weglopen en zich erbij neerleggen, zo simpel was het. En als hij het kon, kon iedereen het toch? Oké, hij had ondertussen al door dat hij zich niet zo gemakkelijk bij alles neer kon leggen. Zou een zijdelingse blik in zijn gedachtes moeten werpen op het hele ik-kreeg-een-klap-van-Lesaiah onderwerp. Want daar zeurde hij nu nog steeds meer. Maar het zat hem meer dwars dat alles in het begin motiverend werkte en dan in een tel omsloeg tot demotiverend. Hij raakte erdoor gefrustreerd en in de war. En omdat hij in de war raakte werd die frustratie nog erger. Hij verbaasde zich nog over het feit dat hij nog niet boos iets kapot had gegooid, agressief als hij soms kon zijn. Dat hij nog niets naar die vrouw had gegooid wanneer hij de kans kreeg, haar daarna heel kinderachtig kon gaan uitlachen. Nee, zo erg was hij nou ook weer niet. Hoewel het idee wel verleidelijk klonk in zijn oren. Moest hij toch eens – Nee. Niet kinderachtig gaan doen nu. Ze was er niet. De enige die er waren, waren Neara, Savador – half, probeerde de aanwezigheid van die persoon te negeren en hijzelf. Hij moest er niet over nadenken, er waren interessantere dingen waar hij zich mee bezig kon houden op het moment.
Hij knikte enkel als antwoord op haar vraag, wist niet zeker of hij er wel serieus op in moest gaan. Er was iets dat hem zei dat die prachtige lieve Neara niet leek wie ze was. Enkel vermoedens, maar die zou hij maar voor zich moeten houden. Ze was en bleef een vrouw, en dat was het enige wat nu telde. En dan had hij ook nog een gelukje dat ze mooi en vriendelijk was, altijd mooi meegenomen. ‘En dat noem jij eerlijk?’ viel hij haar in de reden, ‘Ze zijn afwezig, meer dan jullie. Denk dat wat meer vrouwen het beter zouden doen -’ Hij stopte eventjes, had zich ietwat versproken, ‘En aangezien ik graag niet mezelf wil oordelen, zullen we nog maar zien of ik ook zo afwezig ben als de anderen.’ Hij zou nooit toegeven, zelfs als hij zo afwezig werd als maar kon, dat een vrouw zijn taak beter kon volbrengen. Ondanks het feit dat hij van hun lichaam – van de meesten dan, hield, hield hij niet van de personen zelf. Hij verachtte ze, wilde het liefst dat ze allemaal verdwenen. Maar dan kon hij zijn zin niet meer krijgen, en had hij in zijn ogen vrouwen al een functie gegeven. Die hij beter niet kon zeggen in het gezicht van eentje, want dan lokte hij gewoon een klap uit.
Hij hief een hand op, wreef ermee in zijn nek. ‘Ligt eraan wat jij met bedoeld met mannelijke dingen,’ hij wendde zijn blik af, kon het niet helpen dat hij voor een paar tellen een nogal dom gevoel kreeg. Voelde zich dom door zijn opmerking. Dat had hij niet hoeven te zeggen, hij wist prima welke variant ze ervan bedoelde. ‘En aangezien ze zo afwezig zijn denk ik niet dat ik er snel de kans voor krijg. Niet dat ik er zo naar uitkijk.’ Hij haalde de hand uit zijn nek, slaakte een moeizame zucht. Ja, hij had vrouwelijke trekjes. En sommige waren ook niet zo klein ook, gaf hij ook eerlijk toe. Maar het was wel duidelijk zo. Hij schaamde zich er… Soms voor, met mate. Er waren beschamendere dingen in het leven, dus om stil te blijven staan bij je persoonlijkheid was zinloos. Want iets zoals dat viel vrijwel niet te veranderen.
Hij zweeg in het begin, leek haar vraag te negeren. Waarna hij een hand op zijn wang plaatste en erover wreef. ‘Lesaiah lijkt me niet echt te mogen,’ begon hij rustig, liet zijn hand vervolgens zijn hand afdwalen naar zijn nek, ‘Fealwen heeft een hond genaamd Bela, die me nou weer teveel mag voor mij doen,’ zijn hand gleed af naar zijn borst, plaats waar Savador hem nogal onnozel had zitten porren, ‘En wat Savador betreft… Dat heb je zelf gezien. Alles heeft zo zijn tijd nodig.’ Niet dat hij echt verwachtte dat hij ooit nog zou overwegen de man in een ander licht te zien. Hij was zijn opvolger, een zinloze pion op zijn schaakbord dat hij zo zou opofferen indien nodig. Ook wanneer het niet nodig was, hij wilde er gewoon vanaf. Meer niet. ‘En ik weiger mijn tijd door te brengen, indien dit niet hoeft, met mensen die niet het geduld kunnen opbouwen om mij te leren verdragen. Iedereen heeft zo zijn kwaliteiten, maar ook zo zijn of haar fouten.’
Hij sloot zijn ogen, lachte zachtjes. ‘Ik ben wat dat betreft een zeer complex persoon,’ lacherige ondertoon aanwezig in zijn stem, ‘Ik kan best geduld opbouwen. Maar als iedereen tot nu toe de soortgelijke indruk heeft gehad op mij… Dan begin ik me toch zorgen te maken. Ik ben bereid om te veranderen, maar opnieuw: het moet van twee kanten komen.’ Hij opende zijn ogen, leek een paar tellen nodig te hebben tot het volle beeld tot hem doordrong. Zijn mondhoeken zakten een beetje omlaag, bescheiden glimlach. ‘Ik heb een lage concentratie,’ onthulde hij ineens, ‘Serieuze gesprekken, of discussies, waaraan ik deelneem… Dat doe ik dus niet voor mijn lol. Dus ik verzoek je vriendelijk om het maar niet te proberen. Tenzij je zo lief zou willen zijn je handen voor mijn ogen te leggen, al een stuk minder afleiding.’
Hij bleef staan, maakte geen aanstalten om zich om te draaien. Hij had het nu wel door, hij zou haar niet als een of ander zielig jongetje gaan volgen met zijn blik. Enkel smekend en verlangend naar haar kijken. Dat had hij al genoeg gedaan in het begin, wanneer hij nog een simpele pion was. Had zichzelf een weg omhoog moeten werken tot hij gewoon de koning kon pakken. Alhoewel hij soms nog wel eens misgreep, zo voelde het dan aan. Hij maakte aanstalten om over zijn schouder te kijken wanneer ze wat zij, maar stopte halverwege. Keek vanuit zijn ooghoeken naar de vrouw. ‘Heb je aanraders?’ Zijn mondhoek krulde langzaam omhoog. ‘Jij kent het terrein immers beter dan mij, neem ik aan.’ Erg ver gezocht, maar als ze echt wist hoe ze het spelletje mee moest spelen – wat tot nu toe zo was gebleken, dan zou ze het wel doorhebben.

Afwachtend kwam ze te weten waarom de andere niet aan zijn eisen van gezelschap voldeden. Met een onveranderlijk gezicht nam ze de informatie in zich op, wist zichzelf vaak van de meeste dingen op de hoogte te zijn. Soms tegen haar zin, zoals haar geest Savadors hartslag de laatste tijd voordurend volgde. Zijn ademhaling volgde en naar luisterde als ze niet kon slapen. Hoe ze zichzelf dan haatte, haatte omdat ze dit deed en om het gemis dat ze voelde terwijl ze het deed. Haatte zich om die zwakte, wilde niet afhankelijk zijn, een reden waarom ze zich overgaf aan de angst diep in zichzelf en het bleke schoolhoofd steeds verder van zich weg duwde. ‘Waar,’ reageerde ze instemmend op zijn opmerking dat iedereen zijn kwaliteiten had, maar ook zijn mindere punten. Hoewel vele mensen die niet zouden toegeven, en waarbij zij waarschijnlijk een was gezien haar uiterlijke masker vaak perfect oogde, was dat er altijd. De imperfectie van de mens, alles had een evenwicht nodig. ‘Je stelt geen vreemde eisen aan je gezelschap. Ik hoop alleen dat je de mensen om je heen ook de tijd geeft dit in te zien zonder dat je ze het verteld,’ glimlachend sprak ze haar zachte woorden. Haar mondhoeken krulde verder om bij zijn plotselinge onthulling, leek de glimlach vaster te worden. Deze leek zelfs nog een tikkeltje te vergroten bij zijn vleiende woorden, waarbij Neara haar hoofd geamuseerd kantelde. ‘Zeg me als ik fout zit, maar ik krijg het idee dat je probeert mij het hof te maken,’ de zachte woorden van een dame van status, woorden die verwacht werden om gezegd te worden uit diens mond maar de glimlach op die zelfde lippen haast een dankbare tederheid toonde. Met de bredere glimlach was ze langs hem gelopen, had besloten dat de afstand tussen hen in op een bepaalde manier wat ingekort mocht worden. Liep langs hem heen naar de stoel, haar blik op hem gericht zo lang het kon. Totdat haar ogen hun hoeken bereikte en ze langs hem heen gleed. Met haar eigen vraag was ze weer naar hem toe gedraaid, om zichzelf vervolgens rustig in de stoel te laten zakken. Haar kin zakte op haar hand, keek over de armleuning naar zijn lange gestalte in het schemerdonker door de gordijnen. ‘Op dat punt weet ik veel meer, inderdaad,’ vanaf haar plaats keek ze glimlachend op naar Alejandro. Onschuldig hoe dit alles was, ze zou het hem niet gemakkelijk maken. Ze was een vrouw van status, geen straatmeisje zonder dak boven haar hoofd. ‘Er is natuurlijk het bos, het meer met de waterval, de lokalen. De kassen die voornamelijk worden beheerd door Norwood, de opvolger van Lesaiah en leraar Woud Magie. En als je goed zoekt kan de heimelijke tuin zich voor je openen, of misschien zijn de kerkers meer iets voor jou. Vele kamers zijn nog niet geopend,’ ze had haar ene been over de ander geslagen. ‘Dat natuurlijk, als je korte concentratie het kan volhouden,’ met een haast speelse glimlach draaide ze haar gezicht van hem weg, waarna ze pas haar ogen van hem losmaakte. ‘Ik kan het je allemaal laten zien,’ zonder dat ze hem aankeek weerklonk haar stem haast warmer, maar was haar aandacht plots naar de andere kant van de deur gericht. Hij was verdwenen, ze had haar aandacht twee secondes van hem afgehaald en hij was verdwenen. Misschien was het beter, kon ze zich focussen op het nieuwe persoon en bepalen of het een bedreiging of niet was.

Aanwezigheid van de ander werd minder, maar bleef. En hij was niet zo dom dat hij het niet had gemerkt dat de ander aan het ‘klooien’ was met magie. Hij was een legendarische magiër, heer van het duister. Hij zou het nog kunnen voelen als iemand tien kilometer verderop duistere magie benuttigde. Het was aan de ene kant wel hondsirritant omdat hij het niet kon negeren met zijn kleine concentratie. Gedachtes die van hop naar her schoten en hem hoofdpijn bezorgden. Hij had er een tijd over getwijfeld of het niet chronisch was, die hoofdpijn. Maar het bleek achteraf gewoon te komen door zijn hectische, en ietwat chaotische, gedachtestromen de hele dag door. En aan de ene kant was het dus wel fijn dat hij zijn dromen nooit herinnerde, vrijwel nooit dan. Zou hem een hele hoop verwarring besparen. Omdat als hij ze herinnerde ze altijd te vreemd waren voor woorden en bij lange na niet overeen kwamen met de realiteit. Vandaar dat hij het dan van zich af probeerde te schudden, wat als gevolg had dat hij de hele dag nogal vaag voor zich uit zat te staren. Maar denken over hoe vreemd zijn gedachtes wel niet waren in sommige opzichten. Maar hijzelf was ook gewoon vreemd, maar dat was een lang verhaal.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik heb geduld. Maar het komt echter gewoon over als een hopeloos geval op dit moment,’ hij stopte eventjes, kreeg een bittere grijns op zijn gelaat, ‘En vooral als je niet in dat hele hoop gedeelte in leven gelooft.’ Nee, hij geloofde inderdaad niet in hoop. Hoop was iets dat je wanhopig en zielig maakte. Zwak. Hij had teveel tijd verspilt aan het hopen op een wonder, dat zijn zussen omkwamen in een tragisch ongeluk. Maar het was nooit gebeurd en hij bleef maar gemarteld worden. Het was zinloos geworden, en het was het enige wat hij had gehad. Toonde aan hoe wanhopig hij wel niet was op het moment. Hij was niet meer wanhopig, hij was veranderd. Nou, dat zei hij altijd tegen zichzelf. Maar de harde waarheid was dat hij geen spat was veranderd van zestien tot… tweehonderd jaar. Tot het punt waar hij nu was. Hij was helemaal niets veranderd, maar hij moest zichzelf toch iets wijsmaken? Hij had geen hoop. Hij maakte zichzelf gewoon zoveel wijs als maar kon, en het werkte ook nog eens. Voor zover het ging. Maar al die leugens begonnen hun einde te naderen en het zou niet lang duren of hij zou toch echt de waarheid eens onder ogen moeten komen. Maar daar dacht hij nu niet over na. Bouwde gewoon weer nieuwe leugens op de oude leugens.
Hij sloot zijn ogen, schudde zijn hoofd langzaam terwijl hij zachtjes lachte. ‘Lieve Neara,’ begon hij rustig, ‘Dat ik je een complimentje geef, waar je het volle recht op hebt, betekend niet dat gelijk dat ik verdere plannen heb. Maar ik ben en blijf een simpele mannelijke ziel. En jij een pracht vrouw. De verleiding is gewoon moeilijk om te weerstaan.’ Hij opende zijn ogen half, voelde zich ergens slecht over wat hij had gezegd. Als hij het echt niet kon weerstaan… Stiekem had hij zichzelf een antwoord gegeven op een vraag die hem al een paar dagen dwars zat. Waarom hij het maar niet kon opgeven bij Lesaiah, waarom hij haar niet gewoon kon negeren de rest van zijn leven. Maar wilde hij het wel inzien? Inzien dat hij haar eigenlijk niet lelijk vond, maar prachtig. Maar haar innerlijk was gewoon zo… Nee. Ze was en bleef gewoon Lesaiah en dat vertelde hem genoeg. Neara daarin tegen was mooi en aardig. Nou, tot nu toe dan. Was toch veel beter? Ja… Eigenlijk wel. Maar toch bleef iets hem dwars zitten en het was irritant.
Hij keek weer op wanneer ze weer wat zei. Ze was gaan zitten. Maar hij kon zich niet echt concentreren op wat ze zei. Over gebieden. Opvolger van Lesaiah onder de naam Norwood, dus zij had ook al een opvolger… Interessant. Wacht, waarom interesseerde hem dat? Omdat hij nog steeds zwakke plekken wilde vinden, dacht hij. Omdat hij niets beters kon verzinnen op het moment. Hij richtte zijn aandacht weer op de vrouw die daar zat. ‘We kunnen het altijd proberen,’ grijnsde hij, ‘Ik kan vast wel mijn concentratie voor één keer vasthouden bij een enkel onderwerp.’ Wat hij nu dus niet deed. Wat hem irriteerde. Hij stopte een hand in zijn broek zak, wreef met de andere in nek. ‘En zoals ik al had gezegd, jij kent het beter dan mij. Dus kun jij ook de beste route uitstippelen, nietwaar?’ De behoefte die hij voelde om haar te behandelen als iedere vrouw begon een beetje weg te ebben, simpelweg door dat hij weer aan iemand anders had gedacht. Waar hij niet aan moest denken, dat wist hij ook wel, maar zijn gedachtestromen had hij nooit zo goed onder controle. Zijn hele zin was een beetje verpest. ‘Dus, waar zullen we het beste kunnen beginnen? Jij leidt, ik volg.’

» Late rotpost. Maar ik weet gewoon niets ._.

Hoe zijn woorden hemzelf hadden ontkent, dat hij geen plannen in zijn hoofd had. Of het was werkelijk een vriendelijke hoffelijkheid op de manier waarop hij over haar sprak en complimenteerde. Of het was enkel deel van zijn stuk, opgevoerd in onschuld en vredelievende bedoelingen. Enkel haar warme glimlach was voor een moment opgekomen, had hem woordeloos bedankt voor zijn simpele woorden zoals elke vrouw dat zou doen, maar enkel met haar typische sierlijkheid die een fleurigheid en extra dimensie aan de krulling van haar lippen bracht. Om op het serieuze gedeelte te komen was Neara gewoontjes doorgegaan met het gesprek. ‘Dat zullen we dan maar uit gaan testen,’ glimlachte ze hem vriendelijk toe, als teken dat hij zich maar klaar moest maken om de school en zijn gebied te verkennen. ‘De Toren is denk duidelijk voor zich. Mijn etage is geheel bovenin, mocht je me ooit nodig hebben,’ met een soepelheid waar een kat jaloers op zou worden kwam Neara omhoog vanuit de stoel, waarbij een simpel gebaar van haar slanke hand en pols het duidelijk maakte dat ze zouden vertrekken. Haar slanke lichaam bewoog onder de nauw aansluitende en getailleerde stof terwijl de eerst woest gesloten deur zonder enig geluid open gleed en Neara naar buiten liep. Het slangetje van Savador, waarbij Neara evenals Alejandro had gedacht of Savador werkelijk zo leeghoofdig was en dacht dat ze dat niet zouden opmerken, bleef eenzaam achter in de lege kamer. ‘We zullen binnen maar beginnen,’ met een flinterdunne glimlach op haar smalle gezicht wierp ze een blik over haar schouder naar de lange man, waarna ze de trap afdaalde in een zacht ruisend geluid van haar witte gewaad. De brede trappen, belegd met de al even brede rode stof in het midden waren duidelijk nog uit de oude tijden. Het hout nog fantastisch bijgehouden, de versieringen in de armleuningen nauwkeurig aangebracht. Met hen tweeën liepen ze het stuk door de gure wind naar het kasteel toe, werden Neara’s sneeuwwitte lokken opzij geblazen. Golfde alsof het zo hoorde mee op de beweging van de lucht, alsof ze niets liever wilde. Het leek haast alsof de krachtige wind rond Neara heen cirkelde voordat het weer door ging, speelde met haar haren en gewaad als een kind dat naar aandacht zeurde. Het leek enkel Neara’s gestalte nog eens te benadrukken, het heldere verband tussen haar en de luchtspelingen te leggen. Het beeld van de ongrijpbare gevallen engel uit het Rijk der Winden benadrukken voor enkele simpele ziel. Voor Alejandro uit verplaatste Neara zich haast glijdend, haar voeten enkel af en toe zichtbaar bij het opnieuw zetten van een stap waarbij de punten van haar schoenen even onder de witte stof uit kwamen. ‘De meeste lokalen worden gebruikt. Hoewel enkele nog leeg staan, en soms voor practica die binnen worden gehouden gebruikt worden. Op elke magie verdeeld per lokaal, zoals misschien wel te verwachten viel. Het muziek en literatuur lokaal daarbij uitgesloten,’ Ze waren de hoge brede deuren door gelopen, waarbij ze onbereikbaar werden voor de speelse rukwinden van de herfst, en Neara’s hele gestalte weer in een serene rust terugviel zonder dat ze er werkelijk moeite voor deed. Ze liepen langs de kantine, langs de enorme bibliotheek waarbij Neara uitlegde dat daar ook oude werken van hun voorgangers verscholen lagen, mocht hij naar iets moeten zoeken dat niet binnen het bereik lag van de boeken en geschriften die hij bezat. ‘Dit zijn de kerkers, met enkele geopende kamers waarin soms duidelijk te zien is hoe het hier vroeger was en waar het kasteel voor bewapend was,’ met een vriendelijke glimlach stopte ze voor de dalende trap die achter enkele deuren waar ze doorheen waren gelopen te voorschijn was gekomen. Neara pakte een van de brandende fakkels van de muur, waarna ze haar blik op Alejandro richtte. ‘Dit soort dingen behoor je nou eenmaal gezien te hebben,’ gaf ze haast een verklaring waarom ze hier heengingen, duidelijk niet een van haar favorieten plekken. De stille vlam bewoog niet naarmate ze dieper het donker in gingen en de trap af liepen. Het duister sloot zich op ten duur achter hen, waarbij het leek dat de dunne smalle trap geen einde had. Maar even rustig als altijd leek Neara plots rechtdoor te lopen, was de trap opgehouden en had deze plaats gemaakt voor een al even smalle, vochtige gang. ‘Veel kamers zijn ontoegankelijk, door ingestorte delen van gangen en dergelijke dingen. Er is daarbij ook weinig moeite gedaan om ze te openen, bang dat als ze sommige instortingen op zouden ruimen het kasteel zou verzakken,’ De enkele passen die hoorbaar waren, waren die van Alejandro zelf. Haar rechte, haast trotse maar toch ingetogen houding was niet veranderd toen ze de ondergrondse gangen waren betreden. Ze was hier vaker geweest, en ze wist dat als ze een stukje doorliepen en links af zouden buigen ze bij de oude, piepende deur kwam met de magische ouderwetse vleugel kwam. Beschermd tegen de tijd door vele bezweringen en betoveringen om zelfs nu nog de helderste klanken te produceren. Maar in plaats van zich over te geven aan het lonkende instrument, sloeg Neara een andere gang in. ‘Ik weet niet of dit toebehoorde aan de eerste jaren van dit kasteel, of aan de eerste jaren van het schoolleven hier. Maar vaak kan je hier je opvolger vinden, mocht deze verdwenen zijn,’ Neara was stil blijven staan bij een deur, waarna haar slanke hand kalm de ouderwetse verroeste klink indrukte en de deur open duwde. De onverlichte kamer ontsluierde enkel een muffige geur van mos, water en schimmel. Maar zodra Neara het donker in liep, haar weg maakte langs blijkbaar een muur en de fakkels aan de wanden deed ontvlammen werd de kamer zichtbaar. Oude pijnbanken, vlijmscherpe messen en zwaarden aan de muren gehangen. Alles had weg van een ouderwetse martelkamer, gemixt haast met de opslagruimte voor vele wapens. Het was ook precies dat, waarbij de ouderwetse hoge stoelen met arm en enkel boeien haast nog hun slachtoffers met zich mee droeg. Hun schreeuwen en pijnkreten leken nog tussen de muren te hangen, en de lugubere martelwerktuigen leken ondanks het stof te gebruikt. ‘Misschien wilde je wel weten waar je opvolger soms uithing, gezien jullie soepele omgang,’ Neara draaide zich om naar Alejandro, haar brandschone verschijning in de gruwelijke kamer leek haast iets onheilspellends te hebben, en toch wat rustgevends.

× Bruikbaar? D:

Aan de ene kant was het wel leuk dat zijn complimenteuze woordjes eindelijk werden gewaardeerd. Maar haar reactie erop was dan weer wat minder. Alsof hij ooit iemand het hof zou maken. Het was geen bindingsangst; of ja, dat vond hij. Het was gewoon dat hij er geen behoefte voor voelde. Hij haatte de menen om hem heen, gewoon alles en iedereen. Omdat het hem irriteerde. Eigenlijk was hijzelf soms ook ondragelijk, maar hij vond zichzelf gewoon te geweldig om dat in te zien. Nee, hij was geen narcist. Maar hij kon het gewoon niet laten om af en toe – vrijwel iedere keer als hij er eentje tegen kwam – in een spiegel te kijken. Het had niets met zelf liefde te maken. Puur om te checken of zijn ogen nog wel rood waren, wat overigens een best geloofwaardig smoesje was. Er waren veel veranderingen om hem plaats gevonden, dus je weet maar nooit.
Hij knikte enkel bij het horen van haar beginnende uitleg. Oké, dus nu wist hij waar hij de vrouw terug kon vinden. Had hij ook wel kunnen doen zonder dat ze het had gezegd. Er waren maar vijf simpele minuutjes voor nodig om ervoor te zorgen dat hij de aanwezigheid van iemand niet meer zou vergeten. Zo zou het gewoon nog kunnen voelen als Savador vijf kilometer van hem vandaan was, als hij zijn best deed dan. De man was grappig genoeg de zwakste die hij tot nu toe had ontmoet, was alleen maar vrouwelijke LMs tegen gekomen. Leek wel een goed geplande feminisering, hierzo. Ach, het zou nog lang duren voordat een vrouw zijn plaats zou innemen. Het was niet dat hij ze als minderen zag; oké, misschien een beetje. Maar als er geen andere keuze was zou hij misschien, héél misschien, overwegen om een vrouw de kans te geven het te proberen. Niet dat hij verwachtte dat deze het zou kunnen uithouden bij hem. Gaf de persoon maximaal één week, maar dat gaf hij Savador stiekem ook.
Hij was haar zwijgend gevolgd, een vage grijns op zijn gelaat. Binnenpretjes, eigen humor, flauwe gedachtes in zijn hoofd. En natuurlijk vond hij ze grappig. Niets kon tippen aan zijn o zo grappige Alejandro-humor. Maar alles werd abrupt stilgezet zodra hij doorhad waar hij stond. Bovenaan… Een trap. Hij had geen hoogtevrees, maar was als dood voor lange trappen. Zijn ogen werden groter, zijn kaken klemden zich op elkaar. Waarom? Waarom wilde ze perse als een sterfelijke een trapje aflopen? Waarom? Trappen… Hetgeen waardoor hij vroeger zijn meeste botten had gebroken. Omdat die twee het grappig vonden om hem ervan af te duwen.
Haar voorsprong op hem werd groter. Uiteindelijk zette hij langzaam een stap, één enkel trede naar beneden. Hij hield zijn adem in, hield zijn blik strak naar beneden gericht en volgde haar naar beneden. Hij wilde haar rug niet zien, haar witte haren zouden alles alleen maar erger maken. Het deed hem denken aan Sophia, zorgde voor koude rillingen die langzaam over zijn rug kropen. Het was dat ze voor hem liep, anders had hij allang iets doms gedaan. Zoals wegrennen, want dat was altijd zijn eerste optie geweest, wist niet beter. Maar het liefst was hij hier gewoon niet. En als het moest, dan het liefste zonder haar.
zijn blik bleef naar beneden gericht, pas wanneer er veranderingen in omgeving kwamen keek hij op. Nou dat leek nog eens lang te duren. Alsof hij uren had gedaan over het enkel aflopen van een dood normale trap. Nou stierf hij wel duizenden doden in zijn gedachtes als hij het moest doen, maar alsnog… Misschien overdreef hij een beetje te veel. Een doodsimpele ‘Oh,’ kwam over zijn lippen. Alsof die plekken hem wat interesseerden. Hij had genoeg lessen gehad in zijn leven, had genoeg kennis vergaard door het lezen van duizenden boeken. En daarbij haatte hij het om te eten. Wat je ook at, gezond of niet, je werd er achteraf dik van. En als er een ding was waar hij op gesteld was, dan was het zijn lichaam. Goddelijk als het soms oogde.
Nog meer trappen? Werkelijk? Het kon ook niet anders. Net als je ervan overtuigd was dat het niet erger kon, dan werd het dat juist wel. Het was gewoon voorspelbaar geworden. En juist omdat je de beschikking had over die kennis, en het een automatisme bleef om die gedachtestroom toch op te bouwen, kon je jezelf soms wel een klap verkopen. Want als je iets honderden jaren doet… Tja, afleren is nou eenmaal moeilijker dan aanleren. En als er een iemand was die dat kon bewijzen, en er alles over wist, was het meneertje Spaans-accent wel.
hij haalde zijn schouders op. ‘Als jij het zegt,’ nog steeds die onverschilligheid die rondom de man bleef hangen, ‘Want jij zult het wel weten.’ Hij volgde haar de duisternis in, die zij probeerde te verminderen met die zielige fakkel. Hij was niet bang voor het donker. Hallo, titel heer van het duister? Maar die trap… In het donker. Hij kon haarscherp zien, zelfs met het geringste licht. Hij was erop getraind. Nee, hij had geen probleem met het duister. Hij had een probleem met de omgeving. Die hem, hoe meer hij ervan zag, steeds minder aanstond. Dit was dus niet een plek die hij weer gauw vrijwillig zou opzoeken.
‘Het zou er waarschijnlijk toch niet mooier op worden,’ merkte hij droog op. Alsof iemand zich überhaupt de moeite zou willen doen een verachtelijke plek als deze op te knappen. Het was toch al een verloren zaak, in zijn ogen dan. En dit moest hij zo nodig zien van haar, wat een anticlimax. Hij werd uit zijn gedachtes getrokken door haar stem. Waarschijnlijk zou hij rechtdoor zijn gelopen als zij zijn aandacht niet weer had toegeëigend.
Hij bleef stilstaan, fronste. Maar hij leek te weigeren om de kamer ook echt in te lopen. Wat hij zag beviel hem niet. Het was… Moderner dan de dingen waarmee ze hem hadden gemarteld, maar alsnog… Het gaf hem wel een ongemakkelijk gevoel. ‘Denk je echt at ik mijn tijd ga verdoen aan het zoeken van hem?’ merkte hij ietwat beledigd op, waar zag ze hem voor aan? ‘Ik sloop deze plek liever, zodat hij ergens in een hoekje kan gaan janken dat hij het kwijt is, dan dat ik nog hem nog betreed voor hém.’ Hij bleef daar staan, net niet in de deuropening. ‘Zou wel een gepaste straf zijn,’ sprak hij bedenkelijk, meer tegen zichzelf dan haar, ‘Maar je weet maar nooit, dadelijk stort de boel hier in en dat willen we ook niet hebben.’
Hij had het hier eigenlijk wel gezien. Hij wist niet hoe het met haar zat, maar hij zou het niet erg vinden haar daar achter te laten. Dan had ze maar pech. ‘Maar,’ begon hij uiteindelijk weer met een grijns op zijn gelaat, ‘Zijn er nog meer plekken die ik gewoon gezien moet hebben?’ Nee, hij was niet onder de indruk. Had er juist een plek bij die hij nooit meer vrijwillig zou bezoeken, niet meer en minder.

» Derp.

Hij bleef achter, achter bij de deur terwijl zij naar binnen was gelopen. Midden in de kamer was Neara terug naar Alejandro gedraaid, keek hem aan terwijl ze de fakkel naast zich omhoog hield. Het oranjeachtige licht verkleurde haar sneeuwwitte lokken, haar zilverkleurige ogen glimlachend op de man gericht. ‘Het kan soms handig zijn. Opvolgers zijn nou eenmaal haast verplicht om te hebben. Op ten duur kom je er niet onderuit, met een oog op de toekomst gericht. We zijn sterk, maar niet onsterfelijk,’ Neara’s blik gleed van hem af, door de kamer heen alsof ze deze spullen controleerde. Haar blik sloeg neer, een glimlach krulde op haar volle lippen voordat haar ogen schuin weer terug omhoog schoten naar de Heer der Duisternis. ‘Dat zijn grote woorden,’ ze hief haar kin op, kantelde haar gezicht wat schuin en leek haast een duister glansje op haar omgekrulde lippen hebben liggen. Ze was niet iemand van die praktijken, hoewel ze zo haar slechtere kanten had was ze iemand die gedefinieerd kon worden als goed mens. Pijn veroorzaakte ze liever niet, zolang het bij haar ook niet werd gedaan. Doden deed ze niet uit puur plezier, enkel als er geen andere mogelijkheid was. Haar planeet regeren deed ze vol liefde en passie, en elk leven daar was waardevol. Elk probleem was het waard om ingekeken te worden, vandaar dat haar leven vaak voller zat met werk dan werkelijk leven en genieten van de dingen om haar heen. ‘Volgens mij zouden jij en Savador het best nog wel kunnen vinden,’ haar mondhoeken krulde verder om, waarbij haar tanden zich haast onthulde. ‘Maar dat zal nog wel wat jaartjes duren, gezien het feit dat ik wel van je af kan lezen dat je een man bent van koppigheid. Van eer, die je verdient moet hebben door deze lange tijd heen,’ met haar soepele pas, langzaam en haast zwevend liep Neara weer richting de deur. ‘Van eer, koppigheid en passie,’ bij de laatste woorden stond ze schuin voor hem, hun lichamen haast tegen elkaar terwijl ze liep. Een glimlach op haar lippen, haar blik omhoog gericht in die van hem, voor een enkele seconde. Daarna liep Neara vloeiend langs hem heen de kamer uit, doofde de fakkels die aan waren gestoken vanuit het niets. ‘Kom, dan gaan we verder,’ ze was doorgelopen, wierp een korte blik over haar schouder naar de man achter haar. De glimlach nog op haar lippen, onschuldig en veelbetekenend. ‘Als je niet volgt dan duurt het straks nog langer voordat we hier weg zijn,’ Neara was de bocht om gegaan, en het licht van de fakkel was plots verdwenen. Geen schaduw van haar contouren op de grond, geen oranje licht dat de vochtige muren verlichtte en enige weg liet zien. Neara zag, in tegenstelling tot Alejandro, geen steek in het donker. Voor haar zicht was ze op dit moment verloren. Maar ze had haar ogen niet nodig, haar andere zintuigen waren veel sterker ontwikkeld. Haar reuk ving de voor menselijke geur niet meer ruikbare slierten rook die tussen de muren was blijven hangen op de heenweg van de fakkel op. Ze maakte geen geluid, maar voelde en zag als een vleermuis de muren om haar heen. Noem het kinderachtig, noem het uitdagen, noem het een slap iets. Maar dit simpele spelletje was allemaal deel van een groter geheel. ’Ik wacht op je,’ Neara’s stem weerklonk als een fluistering van alle kanten, niet duidelijk vanuit welke richting het nou kwam. Al een grotere voorsprong op hem, moest enige voorsprong hebben om dit te voltooien. Ze zou door het duister dwalen totdat hij haar gevonden had, totdat ze weer verder konden met de rondleiding en het kleine spelletje afgelopen was.

× Blehbleh 8D

Hij weigerde om ook maar één stap te zetten in die kamer. De voorwerpen die erin stonden bezorgden hem op deze afstand al rillingen, en hij wilde niet toegeven aan die angsten. Hij had wel betere dingen te doen dan zich in een hoekje te verstoppen omdat hij bang was voor een paar… Voorwerpen nog wel. En hij gunde niemand het pleziertje om hem zo te zien, verblind door angst en pure paniek. Nee, niemand kreeg dat ooit te zien. Hij keek op bij het horen van haar stem. Die glimlach liet hem koud, een grijnsje kon er bij hem op het moment niet van af. Gewoon door de omgeving, in combinatie met haar en haar uiterlijk. Het was gewoon allemaal iets té toevallig. Alsof ze precies wist waar hij het meest bang voor was in zijn gehele leven. Hij trok een mondhoek omhoog, kreeg hierdoor een scheve ietwat spottende grijns op zijn gelaat. ‘Natuurlijk zijn opvolgers handig,’ hij zweeg eventjes, sloeg zijn ogen ten hemel, ‘Onwetende slaafjes is een betere term. Bovendien: ik heb Savador niet zelf uitgekozen. Ik mag hem best verachten als ik dat wil. Het is dat ik me heb voorgenomen mezelf aan Deshas’ besluit te houden.’ Hij liet zijn blik weer afdwalen naar de vrouw. ‘Maar nu je er toch weer over begint: heb jij eigenlijk wel een opvolger?’ Zou hem best lollig lijken. Kon hij een nieuwe hobby aanschaffen: opvolgertjes pesten. Want hij kon altijd gaan liegen over dat hun meester een speciale opdracht voor ze had, die hij dan héél toevallig moest doorgeven. Ze zouden het toch niet doorhebben. En dan kon hij geamuseerd toekijken. Ook weer wat amusement in zijn leven.
‘Ik heb vaak genoeg dingen gesloopt in mijn leven,’ merkte hij droogjes op, haalde nog net zijn schouders niet op, ‘Van simpele gebouwen, tot echte zielen van zielige mensen. Appeltje eitje. Als je het eenmaal één keer hebt gedaan, kun je het zo tien keer achter elkaar flikken. Maar wie ben ik om dat aan jou te vertellen? Je weet het vast zelf ook al hartstikke goed. Beter dan je zou willen, nietwaar?’ Het was vrijwel onmogelijk dat als je zolang ergens rondzwierf, dat je dan nog nooit iemands leven totaal had geruïneerd. Het was een beetje zijn hobby geworden. Ging expres affaires aan met andere vrouwen, zodat hij later lachend kon toekijken hoe hun leven kapot ging. Dat was nog wel de leukste versie van allen. Maar ach, er waren zoveel dingen om uit te kiezen. Hij kon iemand heel simpel doden, maar dat was zo… Grof. Niet te vergeten dat hij zijn handen er nooit vuil aan zou maken, een simpele minderwaardige ziel. Dat was zijn versie, stiekem durfde hij het gewoon niet met zijn blote handen te doen. Lesaiah was daar nu het levende bewijs van. Het dode bewijs was de jongste zus, Anna. Maar daar ging het nu niet om.
Hij haalde zijn schouder op, sloot zijn ogen. Ging niet in over haar zin dat er een kans was dat het zou uitdraaien op hem en Savador als beste vrienden, nee dank je. Hij kon niet ontkennen dat hij niet koppig was. Hij was zelfs een toonbeeld voor de term, wist dat maar al te goed. Eer… Nou, oké. Kon ook nog wel. Hij opende zijn ogen half, keek toe hoe ze weer naar de deur liep. Richting hem dus. Hij bleef gewoon staan, vertrok geen spier. Als zij hem zo zag, prima. Hij vond het geen vreselijke beschrijving, maar hij kon altijd beter. Hij opende zijn ogen half, schrok echter niet bij het merken van het licht dat was verdwenen. Waarom zou hij bang moeten zijn? Zou toch beetje van de zotten zijn. Hij keek over zijn schouder, had zijn ogen eventjes de tijd gegund om te wennen aan het duister. Aha, hij begon het te snappen. Dom van hem dat hij het pas zo laat had ingezien. Maar ja, beter laat dan nooit. Hij wist het nu tenminste. En aan de ene kant was het wel goed zo… Beter zelfs.
Hij draaide zich rustig om, alsof hij alle tijd van de wereld had. Die had hij eigenlijk ook. Het was natuurlijk de bedoeling in haar ogen dat hij achter haar aan zou huppelen of zo, gehoorzaam zou zijn. Maar zo werkte hij dus niet. Hij wist precies wat ze aan het doen was, en weigerde daaraan mee te doen. Of ja, niet op haar manier. Pas bij het horen van haar fluistering die echode door de gangen kwam hij in beweging. Nog steeds rustig. Hij kon haar zelfs met zijn ogen dicht vinden. Haar aangename vrouwelijke geur viel niet te missen tussen de vieze muffe geur die de kerkers van zichzelf hadden. Hij stak er fel op af. Maar toch maar je ogen open houden, gewoon zodat hij nergens tegenop zou lopen.
Waarom zou hij haar precies volgen? Hij was heer van het duister, hij was eigenlijk het duister zelve. Als hij daar zin in had. Hij kon met gemakkelijk alles bekijken hier, hele plattegrond maken in zijn hoofd. Maar dat was nu niet nodig, hij moest enkel een plek vinden waar hij kon laten zien dat hij haar doorhad. Dat hij alles behalve een gemakkelijke prooi was. Hij was een roofdier, getraind op voornamelijk zijn zicht. Agressief noemde men dat, dominant. En dat was hij ook. Natuurlijk kon hij zo zijn andere zintuigen gebruiken, maar als het niet nodig was zorgde hij dat al zijn concentratie lag bij zijn zicht. En nergens anders. Hoewel hij soms nog wel eens meneertje overgevoelig kon spelen.
Hij volgde haar route niet, ging zijn eigen weg. Liet daar eigenlijk al mee zien dat hij het doorhad. Maar ach, wist zij veel. Hij deed wat hij wilde en wanneer hij dat wilde. En er was niemand die hem kon dwingen haar te volgen, helemaal niemand. Uiteindelijk bleef hij ergens staan, een T-splitsing. Hij leunde met zijn rug tegen de muur, hield zijn adem in. Hij had zo zijn redenen om het te doen, en later zou ook wel duidelijk zijn waarom. Één, twee, drie, vier, vijf. En klaar. Hij draaide zich een kwartslag, richting de nieuwe gang. Reikte met zijn hand uit naar haar pols, pakte deze vast en trok haar ongegeneerd naar zich toe. Sloeg vervolgens zijn andere arm om haar onderrug en drukte haar tegen zich aan. ‘Ge-von-den,’ grijnsde hij, liet zijn accent achterwegen. Niet dat het echt een woord was dat hij met een accent kon uitspreken, maar hij kreeg werkelijk alles voor mekaar met dat accent. ‘Krijg ik er beloning voor, dat ik heb gewonnen?’ Hij liet haar pols los, plaatste zijn wijsvinger onder haar kin – tilde deze een beetje op, dwong haar daarmee omhoog te kijken. Zijn beurt om haar blik vast te houden, of hij daar nou een fysiek trucje voor nodig had of niet. Hij kreeg uiteindelijk zijn zin toch wel.

» Zijn we nu happy mevrouwtje Elo n_n ?
» Nee, hij is niet bruikbaar, maar zoals ik al zei. Nietmijnschuld owo
» Moetjememaarnietzopushen D:

Ze volgde het kloppen van zijn hart, hoorde zijn rustige ademhaling die ze ook niet had verwacht om te versnellen. Waarom zou hij? Hij was de god in het duister, hij was de man verbonden met de schaduwen. De ondergrondse gangen zouden kinderspel voor hem zijn, evenals voor haar gezien haar enorm versterkte zintuigen. Haar geluidloze passen waren soepel, onverwoestbaar en ontspannen. Met haar ogen in het niets gericht omdat ze toch niets zag ermee, volgde ze het haast verdwenen spoor van brandlucht die de fakkel op de heenweg had achtergelaten. Hij volgde haar niet, niet direct in ieder geval. Haar mondhoeken krulde in het donker geamuseerd om, toen hij wel degelijk de zelfde richting in sloeg. Ze wist niet hoe de weg er voor hem uitzag, maar hem volgen was genoeg om te weten waar hij zich begaf. Haar pas was rustig, langzamer dan die van hem. Volgde hem met gesloten ogen terwijl ze haar eigen weg liep, totdat hij halt hield een stuk voor haar. In een reflex richtte ze de rest van haar aandacht op haar omgeving, werden haar onhoorbare passen flinterdun te horen om haar omgeving meer duidelijkheid te geven. Ze had geluid nodig om dat te doen, omdat het vleermuiseffect anders niet zou werken. Enkele stappen nog en dan zouden hun paden kruizen. Zijn hartslag was iets opvallend in de uitgestrekte stilte, nog een paar passen en dan zou ze langs hem lopen. Zodra haar voeten haar langs de hoek brachten sloot de sterke hand zich om haar dunne pols, draaide haar hoofd ietwat verbaasd opzij en zochten haar ogen in het donker zijn gezicht. Een moment later voelde ze hoe zijn lichaam tegen haar aan drukte, zijn arm die om haar middel gleed en met zijn mannelijke kracht haar dichtbij hield en geen mogelijkheid gaf om afstand te nemen. Haar in opgeheven, en enkel omdat hij naar beneden keek bracht dat hun gezichten dichter bij elkaar. Als hij rechtdoor had gekeken had haar kruin zijn kin amper geraakt, of er überhaupt in de buurt gekomen. In het donker kon ze nog net de contouren van zijn gezicht ontdekken, maar kon geen detail onderscheiden. Dus haar kalme en geamuseerde, zilverkleurige ogen staarde op naar de plek waar zijn ogen moesten zitten. Waar de rode kijkers haar door het donker gemakkelijk moesten zien, iets wat ze aannam van de Heer der Duisternis. Zijn zachte stem deed haar volle lippen dun omkrullen, bracht aan haar smalle, knappe gezicht een verleidelijke amusatie bij het horen van zijn woorden. Haar pols werd losgelaten, waarbij haar hand zachtjes neerkwam op zijn borst en daar met een lichte aanraking bleef liggen. Alsof ze gevangen zat in zijn spel schoten haar ogen enkel even naar beneden bij het voelen van zijn vinger tegen haar kin, sloegen daarna weer geboeid op naar de plek waar zijn ogen moesten zitten toen haar kin eenmaal verder opgericht was. Haar lippen waren van elkaar, waarbij haar iets versnelde ademhaling door zijn plotselinge vastgrijpen langs zijn huid streek. Ze voelde zijn warmte, wist door het geluid dat weerkaatste en haar beeld gaf waar zijn gezicht moest zitten en dat deze dichtbij was. Voor hem leek ze gevangen door zijn handelingen, door zijn plotselinge aantrekkingskracht door de simpele handelingen. De volgroeide Casanova die hij was, en een gelijkwaardige tegenstander om mee te spelen. Vanuit het niets krulde haar mondhoeken om in een brede glimlach, bracht een uitdagende maar ingetoomde uitdrukking met zich mee. Haar hand die op zijn borst lag kwam omhoog, waarbij ze twee vingers zachtjes op zijn lippen drukte en haar duim tegen zijn kaaklijn aan bracht. ‘Ik weet niet wat je gewonnen hebt..’ ze kwam in zijn arm op haar tenen omhoog in het donker, gebruikte haar eigen stemgeluid om zijn gezicht te kunnen zien. Met een lichte kracht van haar duim draaide ze zijn gezicht wat opzij, waarna ze haar lippen zachtjes en haast strelend op zijn wang drukte. ‘Maar gefeliciteerd hoor,’ alsof ze inderdaad niet wist waarop hij doelde, en ze hem maar zijn plezier gaf om aardig te zijn. ‘Maar nu moeten we verder, voordat het donker is buiten en ik je niets meer kan laten zien,’ haar zachte stem klonk haar fluisterend in zijn oor, waarna ze zich pas weer op haar gehele voeten liet zakken en weg liep uit zijn arm. Zonder op hem te wachten liep ze in keer naar de trap, liep deze op terug naar het middelpunt van het kasteel. In de volgende uren liet ze de laatste stukjes van de school zien, bracht hierbij wat standaard informatie en beantwoorde zijn korte niet echt diepgaande vragen.
De deur van de kas ging soepel open, iets waaraan ze voornamelijk Norwood te danken hadden. ‘Hierin worden alle planten gekweekt die nodig zijn in de praktijk lessen of in de ziekenzaal. Ook voor onderzoek staan hier genoeg dingen, voornamelijk onderzoek voor woudmagie natuurlijk,’ de dunne paden met de tafels vol planten, bloemen en kleine bomen stonden allemaal in aparte gedeeltes verdeeld. In de kassen zelf waren ook weer verschillende, glazen kamers waarin geheel verschillende klimaten heerste. Neara liep door, langzaam in haar soepele pas waarbij haar eigen aandacht op de planten waren gevestigd. ‘En natuurlijk heb je de geheime tuin, die wat minder geheim is dan de naam je verteld,’ ze liep een glazen deur door die zich ergens helemaal achterin de enorme kas bevond, waarin een haast tropisch klimaat heerste. Achter een paar hang planten leek iets te bewegen, waarna een licht tussen de bladeren door scheen. Op een moment was ze verdwenen, ritselde alleen de hangende slieren bladeren lichtjes en deed het licht beven dat ze er tussendoor lieten schijnen. De prachtige tuin was nu waar Neara zich bevond, met de vele geuren, kleuren en organisme die verbazingwekkend zouden zijn als je voor de eerste keer deze plek betrad.

× Hierna de bronnen c: Mag jij ook al schrijven

Oké, rustig blijven. Het was niet dat hij bang was of iets dergelijks. Hij moest het enkel en alleen op tijd afkappen, dat was alles. Hij zou het niet voor zichzelf verpesten, hij had teveel verpest. Had te vaak de consequenties ervan moeten zien en weigerde ze nog een keer onder ogen te komen. Hij had betere dingen te doen dan blijven hangen in het verleden, een van de vele redenen waarom hij zich zo snel bij zijn verlies neerlegde. Er vrijwel altijd mentaal op voor was bereid. Natuurlijk had iedereen zijn grenzen, hij was ook wel bereid om ze te verleggen – maar er was een limiet. En dat limiet had hij al vaak genoeg overschreden, en dat zou hij niet nog een keer doen. Gewoon omdat het het niet waard was. Zij was het niet waard, niemand was het waard. Punt uit, discussie afgerond.
Adem in houden was niet omdat hij werkelijk zo dom was dat het enig effect had. Oké, ergens wel. Maar zo was hij nou eenmaal, ergens wel nog stug naïef. Het was ook om zichzelf rustig te houden, zichzelf in te houden. Tot tien tellen was altijd een leuk trucje, maar bij hem was het inmiddels al gestegen tot honderd. Duizend, miljoen… Te veel getallen. En het was te danken dat hij goed was met getallen, en dus niet talig veel aanleg had, dat hij zichzelf kon volgen op dat soort momenten. Was ook weer een van de redenen dat hij vroeger altijd over zijn woorden struikelde, en zelfs op een punt was gekomen waar hij stotterde. Leuk en aardig, maar erg hinderlijk. Niet aan denken nu… Er zijn belangrijkere dingen. Een belangrijker persoon om precies te zijn.
Een belangrijker persoon dat hij nu vast had. Zo met fysieke kracht kon bespelen als een of ander popje. Maar hij deed het niet. Het was niet leuk op die manier. Ze kon zijn ogen niet bewust kruisen, en ze slaagde er zelfs niet in om dit onbewust te doen. Keek er net langs. Niet dat het wat had uitgemaakt. Als had ze hem aangekeken in zijn ogen, de focus die toonbaar zou moeten zijn in een bekende glans zou missen. Dus het juiste effect zou het dan niet op hem hebben. Ach ja, dan hielp hij haar toch een beetje? Gaf haar een zetje de juiste kant op. Simpel door met zijn wijsvinger haar kin iets op te heffen, wat ze zonder een protest toeliet. Fijn, heel fijn. Een klap zat er waarschijnlijk niet in, plus punt voor hem.
Aha, mevrouw hield zich van de dommen. Kon wel degelijk zien. Of ja, niet zien zien zoals hij deed… Maar toch wist ze een manier waarop ze dingen kon identificeren, hun plek wist. Haar vingers op zijn lippen waren het bewijs, eveneens als die duim bij zijn kaaklijn. Niet dat hij het erg vond, deze aanrakingen mochten er altijd wel van hem wezen. Oké, alleen van vrouwen dan. Van mannen was smerig, bah. Vond hij dan. En aangezien zij niet had tegengewerkt, deed hij dat ook niet. Draaide gewoon zijn hoofd, liet het draaien… Hoe je het wilde bekijken. Hij kon gewoon heel flauw voor zich uit blijven staren, fysiek zou hij vrijwel altijd de overhand hebben. Maar opnieuw: dat was saai.
Zijn ogen werden een tikje groter, adem stokte in zijn keel en zijn mond bleef een beetje openstaan. Dit. Kon. Je. Niet. Menen. Nee, nee… Scheldreeksen vormden zich in zijn hoofd en overstemden al de andere stemmen. Alsof hij het niet doorhad, hij had alles door. Had dingen verkeerd ingeschat en stond nu eigenlijk voorschut. Maar het ergste van alles was, dat het net zo hard aanvoelde als die klap van Lesaiah. Figuurlijk dan vooral. Hij bleef maar wat staren, verzwakte zijn greep vrijwel meteen; gaf haar daardoor de mogelijkheid zich te bevrijdden uit zijn greep. Hoelang moest dit nog doorgaan? Hoelang moest hij zichzelf nog zo blijven gedragen? Het begon opnieuw weer meer een kwelling te worden dan echt een plezierig ritje.
Hij had nog een paar seconden zitten staren, wist eigenlijk niet meer zo goed wat hij moest doen. Uiteindelijk had hij maar gewoon diep adem gehaald en was haar zwijgend gevolgd. Zijn blik voortdurend op de grond gericht, alsof er niets anders meer was. Het was dat hij vragen stelde omdat het uit beleefdheid was. Zij nam de tijd om hem rond te leidden, uitleg te geven et cetera. Het laatste wat hij dan kon doen was haar straal negeren. Hij keek langzaam op, knipperde eventjes een paar keer met zijn ogen. Te lang nergens echt op gefocust. Plantjes. Heel veel plantjes. Irritante plantjes, want ze deden hem aan een zeker – En ja hoor… Ze had het moeten meldden. Oké, afschudden. Niet aan denken.
Hij volgde haar… Dacht hij. Tot het moment dat hij haar kwijt was. Goed gedaan, jongen; klonk zijn sarcastische stem in zijn hoofd. Hij vond haar wel, kon haar aanwezigheid nog steeds voelen. Vond uiteindelijk de weg wel, maar was nogal… Zoals alleen hij dat kon, charmant de geheime tuin in gekomen. Leek de planten te willen vermoorden met zijn nogal spastische gemep ernaar. Bleef uiteindelijk stilstaan. Oké, hij leefde nog. Alles goed. Dat was vrij… onhandig. Maar natuurlijk dacht hij weer dat er iets achter zat zoals hij dat altijd dacht. Uiteindelijk draaide hij zich om, keek om zich heen. Het was dat zijn houding goed kon liegen, anders had hij er allang met open mond gestaan. Nog meer planten. Man, hij hield gewoon niet van planten. Vandaar die mep-actie ook. Maar hij kon niet ontkennen dat het beeld niet mooi was wat hij nu ontving.
Hij bleef eventjes staan, slaakte een zachte zucht. ‘Dan ga ik maar eens eventjes rondkijken hier,’ mompelde hij, meer tegen zichzelf dan de vrouw. Maar dat ze wist waar hij mee bezig was. Langzaam, met grote passen zoals altijd, liep hij wat rond. Pakte zijn ene pols vast en hield zijn handen achter zijn rug. Planten… Planten… Nog wat planten… Saai. Hij had het nu wel gezien. Ineens bleef hij stilstaan, rechtte zijn rug ietsjes en knipperde met zijn ogen. Oké, wat anders. Rustig liep hij naar de rand toe, zakte door zijn benen. Een onderbeen installeerde zich op de grond, hield zijn andere knie in de lucht. Een hand bleef op zijn rug liggen terwijl hij de ander liet afzakken naar het wateroppervlak. Raakte deze rustig aan met zijn wijsvinger. Hij trok vrijwel gelijk zijn hand terug, schudde ermee. Hij keek eventjes met een ietwat beledigde blik naar het water, waarna hij naar zijn hand keek. Geen erge schade. Uiteindelijk keek hij over zijn schouder, zocht met zijn ogen naar de vrouw. ‘En wat is dit?’ Een mondhoek krulde zich omhoog, gaf daardoor een scheve grijns weer voor het oog. Maar na al zijn nogal beschamende, in zijn ogen dan, acties was het nog een wonder dat hij één enkele mondhoek omhoog kon krijgen. Maar ja, hij legde zich nou eenmaal snel bij dingen neer.

» Nog steeds zinloos.
» Maar een spastische Al is priceless ;}

Ze was niet zo makkelijk als hij dacht, niet zo makkelijk als alle vrouwen hij waarschijnlijk vaak bespeeld had. Hij speelde een spelletje die zij zich al langer dan hem meester had gemaakt. Ze veel meer ervaring, maar hij was een waardige tegenstander. En haar tactiek van spelen was hij duidelijk niet gewend, iets wat ze aan zijn houding voelde toen ze haar lippen zachtjes op zijn wang drukte. Als een jonge hond had hij haar los gelaten, verbouwereerd. Iets wat ze niet had kunnen zien door het donker, maar wel degelijk had gevoeld aan zijn lichaam. Alsof er niets gebeurd was gingen ze daarna door met de rondleiding. Ze kwamen de geheime tuin in, waarbij ze nog een enkele blik over haar schouder gaf om te zien of hij haar volgde of niet en verdween toen met haar geluidloze passen tussen de bladeren van de hoge struiken. Haar enkels gekieteld door het half hoge gras, gevuld met de meest kleurrijke wilde bloemen. Zacht neuriënd in zichzelf volgde ze het gras, liep niet op de gemaakte paden die door de karakters van elke bezoeker waren aangelegd. Hoe Alejandro elk blad dat in handbereik was een mep verkocht, gleden Neara’s vingertoppen teder over de bloembladeren van de mensenhoge bloemen. Alles in de tuin was wonderbaarlijk, en de deur die er hing en voor haar nog sterker was door haar sterke zintuigen kon haar uren lang bezig houden. Zacht hoorde ze Alejandro’s zuchtende stem op de achtergrond van haar eigen geneurie. Wist dat hij een heel stuk achter haar was, merkte zijn irritatie in de lage trillingen van zijn stem wat haar mondhoeken lichtjes om deed krullen. Vanaf de andere kant merkte Neara de vochtigheid in de lucht langzaam toenemen. Haar zilveren blik die de gehele tijd op de grond voor haar was gericht kwam omhoog alsof ze door de laaghangende bloemen takken wilde kijken. Glijdend en elegant kwam Neara tussen de bladeren door, zag zijn hoofd zich net weer terug draaien van zijn blik over zijn schouder waar hij had verwacht dat ze was geweest. Ze bleven op zijn gezicht hangen, net iets te lang voor een vluchtige blik. Pas daarna richtte ze haar aandacht op het licht dampende water. De temperatuur was rond de poel een stuk warmer. De met stenen omlegde warmte bron had ze nooit eerder gezien. ‘Iets nieuws,’ beantwoorde ze zijn vraag met een zuivere stem, was opgehouden met neuriën zodra ze de waterdamp in de lucht had gevoeld. ‘De tuin heeft zich uitgebreid,’ haar zachte stem klonk warm, terwijl ze door haar hurken zakte en haar eigen vingertoppen door het oppervlakte van het water liet glijden. ‘Volgens mij is het niet diep, en de stenen lijken met niet te glad. Misschien is het een natuurlijk bad, gezien het water te warm is om voor de wilde dieren hier het te drinken of om in te baden. Waarschijnlijk is het gecreëerd voor de menselijke bezoekers,’ met haar vingertoppen nog in het aangename warme water keek ze naar Alejandro op.