Wat vooraf ging, DAMDAMDAM aka wat Lesaiah schreef:

Bokkenburcht ~
Hij grijnsde, keek haar aan met een nogal vreemde glans in zijn ogen. ‘Je hebt míj nodig, Lesaiah.’ Oké, ze zou ook aan een ander kunnen vragen of die haar terug wou dragen. Maar dat zou haar naam vertroebelen, haar voorschut zetten. En voor hetzelfde geld was het iemand die niet zoals hem het nooit in zijn hoofd zou halen van iemand te profiteren die dronken of aangeschoten was. Hij kende zijn manieren wel en had zelfs grenzen op dit gebied. En hij hield zich daar ook aan. Vandaar dat hij weigerde de vrouw te dragen, hij wist hoe weinig zelfcontrole hij kon hebben op momenten als dit. Vooral aangezien alles in hem schreeuwde om te profiteren van de situatie, maar het mocht gewoon niet. Het was slecht en hij was niet verslaafd of iets in die richting. Dus moest hij dat ook tonen.
Oké, ze zou hem achteraf niet slaan. Maar of ze zich dat nog wel zou herinneren de volgende dag was een andere vraag. En of ze hem zou geloven als hij zei dat het echt zo was, was er ook zo eentje. Maar hij kon haar hand altijd nog tegenhouden, gehandicapt was hij niet. Het was enkel te danken aan het feit dat hij afgeleid was op het moment toen ze hem die klap had verkocht. Dat was alles. Of ja, dat maakte hij zichzelf wijs. Het was ook te danken aan zijn naïviteit, had wel geloofd dat ze of zou toegeven of hem gewoon van zich af zou duwen. Maar haar reactie was anders geweest, heel erg anders. Had er alleen maar voor gezorgd dat hij haar des te meer wilde hebben. Dus dan zou hij haar krijgen ook. Hoe dan ook.
Hij aarzelde eventjes, legde vervolgens zijn handen op haar bovenbenen. Hij haalde diep adem, zocht naar een plek waar hij de meeste grip zou kunnen hebben. Zij zou het waarschijnlijk als verkeerd ervaren, maar het moest maar. Als hij haar niet hielp zou ze alsnog vallen. En dan misschien nog wel harder dan als ze gewoon lopend viel. ‘Dit is ook maar eenmalig,’ mompelde hij een beetje nors, ‘Want ik ben geen pakezel.’ Nee, hij droeg normaal nooit iemand op deze manier. En als hij al iemand droeg was het omdat hij het zelf wilde. En niet op deze manier. Hij had al zijn belofte gebroken, dat hem een naar gevoel gaf. Maar dan ook nog iemand tegen zijn zin dragen… Nee, dit was niet leuk.

Dorchadas
Hij bleef voor de deur van Dorchadas staan, fronste eventjes. Hoe maakte hij die deur nou weer open? Het was al vreemd geweest dat Lesaiah perse hier naar binnen wilde. Ze was helemaal chagrijnig geworden toen hij verder wou lopen, naar Erdore. Kon zijn dat ze zo dronken was dat ze deze plek aanzag als Edore, dat zou wel zo zijn. Eventjes kwam het vreemde idee in hem op om van kamer te ruilen, dat hij wel braafjes op die van haar zou gaan slapen en zij op die van hem omdat zij dat zo graag wilde. Maar het was zijn kamer. Hij zou zich niet laten wegsturen daar. Hij was geen onnozele kneus. Hij zou haar wel neergooien op een bank en het haar uit haar hoofd praten om bij hem te blijven slapen.
Na wat gepruts en uiteindelijk toch maar zijn magie te hebben gebruikt wist hij de deur open te krijgen, duwde deze met zijn voet verder open. Hij liep naar binnen, trapte hem dicht met zijn hak. Of hij kon haar hier neerzetten en kijken hoe ze viel. Of hij kon zo vriendelijk zijn om haar op zijn minst op een stoel of iets dergelijks neer te zetten. Oké, meneertje vriendelijk spelen dan maar. Hij had goede zin, en het was gewoon gemeen om haar nu te gaan plagen. Zo slecht was hij nou ook weer niet. Het was weliswaar haar eigen schuld dat ze niet meer kon lopen, maar harteloos was hij niet.
Weer moest hij een deur openen, maar het ging al gemakkelijker dan de vorige keer. Maar op Lesaiah haar hulp rekende hij dus absoluut niet. Hij beet op zijn lip. ‘Mierda,’ fluisterde hij zachtjes. Hij was nog niet klaar met het herinrichten van al de kamers. Er was enkel en alleen een bed, meer niet. Hij slaakte een zucht. Dan haar maar op zijn bed neerpleuren en het daar uit haar hoofd praten. Hij liep naar het bed toe, draaide zijn rug ernaar toe. Hij liet haar benen los. ‘We zijn er,’ merkte hij op, ‘Maar ik moet je wel zeggen, dit is jouw kamer niet. En je kunt hier echt niet blijven slapen, Lesaiah.’ Hij kon niet geloven dat hij dat echt had gezegd. Maar ze was en bleef dronken, dus zou hij toch niets met haar kunnen doen. Dus was het waarschijnlijk wel beter als ze wegging.

Alleen Lesaiah >D

*Mierda = Shit. [Harhar]
» Hopelijk kun je er wat mee x')

Hij fronste bij het horen van haar woorden. Maar oké, ze was afwezig en dronken. Het was logisch dat ze dan niet de moeite nam om verstaanbaar te zijn. ‘Je hebt heel Erdore,’ protesteerde hij, klemde zijn kaken op elkaar. Waarom moest ze zo nodig blijven? Eerst was ze niet hoe snel ze weg kon komen, en nu wilde ze blijven slapen? Hij kon enkel een beetje smekend kijken toen ze daar zat. Op zijn bed. Zijn glimlach was hoopvol. Ze zou uiteindelijk wel gaan, dat wist hij zeker. Er moest een moment komen van helderheid in dat hoofd van haar, waarin ze zijn kamer nogal onhandig – omdat ze geen gevoel meer had voor evenwicht – zou uitrennen en naar Erdore zou gaan. En dan had hij dat benauwde gevoel niet meer, het gevoel dat hij altijd kreeg als hij zichzelf in moest houden. Hij haatte dat gevoel, dus zou hij ervoor zorgen dat het verdween.
Hij zette snel een stap opzij, keek eerst met grote ogen naar de vrouw die haar schoenen uittrapte. Vervolgens keek hij naar de muur, en toen naar de grond. Waar ze lagen. Zijn ogen waren groot, kon zich er niet bij neerleggen dat ze hem bijna had geraakt met een van haar schoenen. Ze had beloofd hem geen klappen te geven, en hoewel hij het dan wel erg breed zou moeten rekenen, was dit ook een klap geweest. Hij sloot zijn ogen slaakte een zucht. ‘Lesaiah, je had een belofte ge… ge…’ Hij had zijn ogen langzaam geopend, op de vrouw gericht. Ze werden steeds groter, naarmate de jurk steeds verder naar beneden zakte. Zijn mond open, grote ogen kijkend naar hoe ze haar jurk uitdeed. Hij sloot zijn mond, schudde zijn hoofd. Bij de les blijven, ze ging hem nu niet afleiden. ‘Je had een belofte gemaakt,’ wist hij ietwat sissend uit te brengen, had moeite zijn tanden van elkaar te halen.
Het was absoluut niet de bedoeling dat ze nu haar jurk ging uitdoen. Maar hij was te afgeleid geweest om haar te stoppen. Enkel door die stomme schoenen die wel wapens leken te zijn in haar handen… Of aan haar voeten. En nu zat ze daar, enkel lingerie. Hij wendde met moeite zijn blik af, voelde zich zowaar ongemakkelijk. Hij mocht… Het niet doen. Nee. Hoeveel ze ook zou uittrekken voor zijn ogen, in zijn kamer, op zijn bed. Niet zo. Ze was dronken. Hij was weliswaar een profiteur, maar niet op dit gebied. Hij slaakte een zucht, ging door zijn benen en pakte haar jurk. Zijn vingers gleden over de zwarte stof, nog warm van haar lichaam. Hij haalde diep adem. ‘Lesaiah, je kunt echt niet blijven,’ fluisterde hij, bijna onverstaanbaar.
Hij ging weer rechtstaan, keek naar de vrouw die daar maar lach. Duizenden stemmen in zijn hoofd smeekten hem zowat om het nu te doen. Maar hij kon het niet. Zijn lichaam weigerde, en die zachte stemmetjes op de achtergrond spraken het ook tegen. Hij haalde diep adem, stond daar maar. Met die jurk in zijn handen, zijn vingers die maar niet konden stoppen met het te strelen. Zijn gezichtsuitdrukking was diep bedroefd, eindelijk lag ze dan in zijn bed. En dan kon hij er niets mee. Er was ook altijd wel wat. Hij slikte onhoorbaar, ging op de rand van het bed zitten. Het was enkel een kwestie van zijn of zijn blik werd al weer naar vrouw toegetrokken, het leek net alsof het onmogelijk was één hele minuut weg te kijken van haar. Zijn ogen gleden over haar lichaam, maar bleven hangen bij haar bovenbeen. Een tatoeage?
‘Leuke tatoeage,’ merkte hij nogal droog op, gooide vervolgens haar jurk op haar – hopend haar gezicht. ‘Maar trek dat weer aan, je kunt niet zo over de gangen. En of je het nou wilt of niet, je gaat naar Erdore.’ Hij leunde naar voren, legde zijn onderarmen op zijn bovenbenen, liet zijn hoofd hangen. Man… Dit viel zoveel zwaarder dan hij had verwacht. Al die tijd dat hij haar had gedragen had hij er niet bij stilgestaan. Hij sloot zijn ogen, probeerde afleiding te vinden in de vorm van zinloze gedachtes. Maar die was er niet. Enkel een vurige discussie over wat hij nou moest doen met die vrouw die in zijn bed lag.

Daar zat hij dan. Op de rand van zijn bed. Verslagen. Nou, zo voelde hij zich. Hij kon het niet, hoezeer ze ook zou gaan aandringen. Hij kon het gewoon niet. Zijn geweten was te sterk. Hij kon zichzelf wel een dreun verkopen, en stiekem hoopte hij dat ze hem zou slaan. Haar gegiechel, hij voelde niet echt de behoefte om er antwoord op te geven. Het wreef het er alleen nog maar in dat hij het niet kon. Hij hief een hand op, wreef in zijn nek. Hij opende zijn ogen half, staarde maar in het niets. Zijn beeld was troebel, omdat hij zijn aandacht nergens op focuste. ‘Oh,’ was zijn enige zachte reactie op waarom ze haar tatoeage had en waar hij voor stond. Hij wou haar wel hebben, zijn kamer uit. Maar hij kon haar moeilijk van zijn bed afsleuren, haar Dorchadas uitgooien. Hij had manieren, en die zaten nu in de weg. ‘Omdat hij van jou is.’ Zijn stem was hees en komisch genoeg een tikje aan de hoge kant. Maar hij had het niet in zich om hem weer normaal en zuiver te krijgen.
Hij kneep zijn ogen dicht, balde zijn hand tot een vuist en krabde in zijn eigen nek. Zijn kaken klemden zich op elkaar, ontblootte zijn tanden. Waarom moest ze zich zo kinderachtig gedragen? Jezus, dat mens wist ook niet van opgeven. Hij wilde het niet, dat had hij nu toch al duidelijk gemaakt? ‘Of je het nou wilt of niet,’ siste hij, ‘Je gaat naar Erdore.’ Hij was chagrijnig, kon er niet tegen dat hij nu alles had wat hij wilde. Maar er niets mee kon. Enkel en alleen door die glans in haar en die blos op haar wangen. Oké, die blos mocht nog wel, maar die glans moest verdwijnen. Hij kon het gewoon niet als hij in haar ogen moest kijken en die glans zag. Dat zou hem kapot maken.
Nee, hij was niet altijd uit op het scoren van een knappe vrouw in zijn bed. Nee. Hij had gevoelens. En als er jonge meisjes waren, dan hield hij zich in. Ze gingen met hem mee, maar verder ging hij niet. Ze mochten bij hem blijven slapen, maar meer niet. Ze waren jong, minderjarig. En hij was een volwassen man, hij moest het goede voorbeeld geven. Maar hoe hij het ook deed, hij raakte altijd in gesprek met de jonge zielen. Soms waren de verhalen saai, soms wel amuserend. Maar de vreselijkste die hij ooit te horen had gekregen, was van een onschuldig kind, net achttien. De arme ziel wist niet waar ze aan was begonnen, liet zich iedere avond dronken voeren. Drogeren. En noem het maar op. Dat het kind het überhaupt toestond verbaasde hem tot de dag van vandaag nog steeds. En daarom weigerde hij nu wat te doen. Al was het iemand anders die hij nog minder goed kende. Of iemand die hij juist al jaren kende. Hij kon het niet, niet na al die onschuldige jonge zielen.
‘Volwassenen zijn altijd saai,’ was zijn enige reactie op haar woorden, was er niet helemaal bij met zijn hoofd. Hij ging recht zitten, liet zijn hand zakken, klemde deze om de rand van het bed. Deed hetzelfde met de andere. Hij keek over zijn schouder, glimlachte zwakjes naar haar. ‘Ik heb het niet warm, echt niet.’ Hij hapte één keer naar adem wanneer ze aan zijn shirt begon te trekken. ‘Lesaiah, nee,’ siste hij, ‘Niet… Doen.’ Ze had zijn blik eens moeten zien op het moment. Hij zou haar er wel mee kunnen doden. Uiteindelijk trok hij zijn shirt uit, kreeg het domme idee in zijn hoofd dat ze misschien weg zou gaan als ze haar zin kreeg. Hij vouwde hem op, liet hem vervolgens op de grond vallen. ‘Oké, shirt uit. Nu blij? Nu kun je naar Erdore.’ Hij deed zijn schoenen uit, door simpelweg de hak ervan naar beneden te duwen met zijn andere voet terwijl hij de ene omhoog tilde. Hij draaide zich om. ‘Lesaiah, je bent dronken – grijns niet zo naar me,’ hij bleef haar met moeite aankijken, ‘Je moet niet hier blijven slapen, je kunt niet helder denken. Dus trek die jurk aan en ga naar Erdore.’

» Flutish. Sorry ^w^'

Hij sloot zijn ogen, wreef met een hand in zijn traanbuisjes en dan met zijn duim en wijsvinger. Er was dan ook echt geen manier om tot haar door te dringen op het moment. Het was irritant, vreselijk irritant. Het liefst zou hij haar nu echt het bed uitsleuren. En misschien ook nog eens schreeuwen dat hij er nu eventjes geen behoefte voor voelde. Wat een wonder was in zijn geval. Want normaal kon hij altijd wel zin maken. Zelfs in zijn rottigste buien leek hij spontaan goeie zin te krijgen in situaties als dit. Maar het lukte hem nu gewoon niet. Waarschijnlijk door het feit dat ze hem eerst had afgewezen, en het er nu nog meer inwreef. Hem liet zien wat hij was misgelopen, liet zien wat hij had kunnen hebben. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Carroña dat ze was. Werkelijk, hij schold vrouwen normaal nooit uit. Maar hij begon het steeds meer in zijn hoofd te doen jegens Lesaiah. Ze maakte hem gewoon gek, en dat zorgde voor de nodige frustratie.
Hij opende zijn ogen, liet zijn hand zakken. ‘Je kan wel lopen, je bent niet gehandicapt,’ merkte hij op, niet dat het nog zin zou hebben. Ze was kinderachtig bezig op het moment, dreef haar zin door. Zo bewees zijn ontblootte bovenlijf. Voor het eerst sinds een lange tijd voelde hij zich nietig, kon niets beginnen tegen de ander. Ze was en bleef een vrouw. Hoe hij het ook zou wenden of keren. Hij kon haar geen pijn doen, fysiek dan. Dan zou hij een schande begaan. Hij kon er niet voor zorgen dat hij haar iets aandeed waardoor ze imperfect zou worden. Nou… Die tatoeage had er ook al voor gezorgd, maar alsnog. Hij zou haar dan nog imperfecter maken, en dat zou hij zichzelf nooit kunnen vergeven. Hoewel de wurgneigingen wel begonnen te komen, waar hij zich diep voor schaamde. Hoe haalde hij het in zijn hoofd om ook maar de neigingen te krijgen? Het was een schande.
Hij keek op wanneer hij zijn naam hoorde. Snel reikte hij een hand naar haar uit, alsof hij haar arm vast wilde pakken zodat ze zich niet achterover kon laten vallen. ‘Nee, nee… Alsjeblieft nee.’ Hij klonk meer wanhopig dan echt overtuigend. Wat moest hij nu doen? Hij slaakte een diepe zucht, kroop dichter naar haar toe. Hij pakte haar schouders vast, schudde er zachtjes aan. ‘Lesaiah, wordt nou wakker… Doe me dit niet aan,’ fluisterde hij, ‘Je kwelt me. En je hebt het niet eens door.’ Hij liet haar los, haalde een hand door zijn haar, stopte halverwege zijn handeling. Hij beet op zijn onderlip, staarde naar de vrouw die overduidelijk in dromenland was. Oké, niet zoals hij had gepland. Ach, nu ze daar toch lag kon hij er net zo goed het beste van maken.
Voorzichtig trok hij het deken onder haar vandaan, pakte vervolgens voorzichtig haar arm vast. Vreemd genoeg wilde hij haar niet wakker maken nu ze sliep. Wie weet zou hij dan weer een klap krijgen door een spontane woede aanval omdat hij haar aanraakte of iets dergelijks. Hij legde haar hoofd op een kussen, legde de arm waaraan hij had getrokken op haar buik en liet het toen maar voor wat het was. Hij kon het niet laten om eventjes naar haar te kijken. Hij haalde diep adem, gooide de deken over haar heen. Wat hem betreft zou ze erin stikken. Haar lichaam zou toch automatisch handelen als ze het benauwd kreeg, dus daar maakte hij zich geen zorgen over. Hij dacht eventjes na. Nee, hij bleef gewoon hier slapen. Het was háár schuld, niet de zijne. Hij kroop onder de deken, ging aan de andere kant van het bed liggen met zijn rug naar haar toe liggen. ‘Buenas noches, Lesaiah,’ was het laatste wat hij nog fluisterde voordat hij zijn ogen sloot en gewoon ging zitten wachten voordat hij eindelijk in die remslaap zou komen.

» Ochtendhumeur Les go ;D ?

Ondanks het feit dat niets naar zijn zin was gegaan de vorige avond had hij wel heerlijk geslapen, vreemd genoeg. En dan ook nog eens ongelofelijk vast. Zijn ogen openden zich ook zonder enige problemen, moest wel een paar keer knipperen om aan het licht te wennen. Vervolgens keek hij met half open ogen om zich heen. Ja, hij was nog een beetje moe. Maar hij had nooit moeite gehad met opstaan of iets in die richting. Een ochtendhumeur had hij dus niets. Er kroop een rilling over zijn rug wanneer hij iets voelde tussen zijn benen, zijn ogen sperden zich open en hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij wilde niet weten wat hij misschien had gedaan in zijn slaap. Hij had zo vast geslapen dat hij niets door zou hebben, en hij wist van zichzelf dat hij altijd nogal erg veel bewoog in zijn slaap. Net niet slaapwandelen.
Zijn blik dwaalde af naar onder, keek met een frons naar de vrouw die bijna geheel over hem heen lag. Haar hoofd op zijn borst, zag het aan als kussen of iets dergelijks. Haar ene hand op zijn schouder, de ander geheel ergens anders in het bed. Voorzichtig kwam hij een beetje overeind, net niet ver genoeg om ervoor te zorgen dat haar houding veranderde. Zijn frons werd erger toen hij zag waar haar knie zat. Dat had dus die rilling bezorgd op zijn rug. Hij slaakte een zachte zucht. Als ze nou wakker zou worden zou het niet zo erg zijn, aangezien zíj op hém lag. En niet anders om. Hij wist eigenlijk niet hoe ze nou precies zo geëindigd waren, in hun slaap nog wel. Hij liet zijn hoofd weer vallen op het kussen, sloot zijn ogen. Hij zou haar maar niet wakker maken, dan zou ze altijd chagrijnig zijn. Normaal sloop hij altijd weg op momenten als dit, maar het was en bleef zijn kamer. En eigenlijk vond hij het wel prettig zo. En een beetje extra slapen kon nooit kwaad.

x En toen moest meneertje weer zo nodig gaan pitten o3o x

Een schreeuw drong vaagjes tot hem door, zorgde ervoor dat hij zijn ogen dichter kneep, wilde ze niet openen. Weer die vaste slaap. Want als je daarin werd gewekt ging alles nogal traag en wilde je liever niet gestoord worden. Hij opende langzaam zijn ogen een beetje bij het horen van zijn naam, sloot ze daarna al weer snel. Hij maakte enkel een zacht kreungeluidje dat aan moest geven dat hij geen zin had om naar de ander te luisteren. Maar de woorden bleven maar komen, dwongen hem zijn ogen weer te open. ‘Dit,’ begon hij met een stem die zwaarder was dan normaal, ‘Is allemaal een droom. Nou sluit je ogen en ga slapen.’ Hij sloot zijn ogen weer, kon het niet helpen dat er een grijns op zijn gelaat was gekomen.
Hij had een arm om haar heen geslagen, kon zich niet meer herinneren wanneer hij dat had gedaan. Vast ook weer in zijn slaap. Hij lag fijn, dus waarom zou hij dan proberen te veranderen van positie? Het was uitzonderlijk fijn, en hij zou zo lang blijven liggen als maar kan. Hij wist wel degelijk wat er gaande was. En dit was alles behalve een droom. Nou, voor Lesaiah dan. Hij had lekker geslapen, lag nu hier… Met haar. Eigenlijk kon zijn dag niet meer stuk, op het feit na dat hij midden in zijn slaap was gestoord. Maar chagrijnig was hij er niet om, het gebeurde wel vaker. Als ze hem nu gewoon zou geloven was alles vergeven en kon hij weer verder gaan met waar hij mee bezig was: Slapen.

Hij hield gewoon van de positie die hij nu had, kon wel voor eeuwig zo blijven liggen. En stiekem was hij ook best trots op zichzelf. Hij had zichzelf ingehouden, was lief tegen haar geweest. Had haar zelfs geholpen, en haar zin gegeven. Met mate dan. En dit was zijn beloning, die hij verdiende. Teveel tegenslagen, hij verdiende gewoon een beloning, in zijn ogen dan. Nee, hij was nog steeds niet over dat hele klap in zijn gezicht incident heen. En het zou waarschijnlijk ook een maand, hooguit twee, duren voordat hij zich er eindelijk bij neerlegde. Je kon hem veel maken, maar als je aan zijn gezicht kwam dan had je het ook echt goed gedaan. Hij keek bijna dagelijks in spiegels. Dus dan zou hij iedere keer moeten kijken naar hoe die rode plek daar brandde op zijn wang. Het was ook niet leuk geweest, en niemand mocht het zien. Dat was nog het ergste geweest van alles, kon hij zich eventjes als een malloot gaan gedragen zodat niemand er een glimp van op zou vangen. Dus ja, na dat alles… Had hij hier gewoon recht op.
Hij voelde haar spieren wel aanspannen, ze wou hem of van zich afduwen – maar dat was vrijwel onmogelijk om voor elkaar te krijgen, of zich bevrijdden uit zijn greep door een beetje lening te gaan doen, of gewoon overeind komen. Maar hij wilde niet dat ze overeind kwam, want dan moest hij ook overeind komen… En je wist wel hoe het verder zou gaan. Hij zou weer een blauwtje oplopen, en zij zou weer met een trots gevoel Dorchadas kunnen verlaten. Ging hij dus mooi niet laten gebeuren, hij zou niet twee keer vallen voor hetzelfde trucje. Hij was dan niet altijd slim bezig, maar zo dom was hij dan ook weer niet. Hij bezat niet alleen zelfkennis, het was meer de kennis die hij over anderen had die hij kon gebruiken. Er was geen optie mogelijk dat ze zich nog zou kunnen herinneren dat ze een belofte had gemaakt, laat staan dat als ze het zou doen ze zich eraan zou houden. Als zij hem een klap wou geven, deed ze dat. Met of zonder het breken van een belofte. Ja, dat zag hij nu ook wel in.
‘Neehee,’ klonk zijn klagelijke protest, weigerde zijn ogen open te doen. Maar hij was eigenlijk al klaar wakker, enkel en alleen door alles waar hij aan dacht en de toon van haar stem. Maar alsnog, hij kon wel een beetje acteren. En hij had geen zin om te laten merken dat hij wakker was, helder in zijn hoofd en bereid wat haar haar zin te geven. Want dat laatste was hij niet eens. Hij zette zijn beiden handen op het bed, verwaarloosde zijn grip op haar een beetje. Hij duwde zichzelf een beetje overeind, opende langzaam zijn ogen. Hij knipperde paar keer, keek haar aan met een nogal droge uitdrukking op zijn gezicht. ‘Wat ben jij saai zeg,’ mompelde hij, hield daarna zijn lach in. Ze herinnerde het zich vast niet meer, dus zou hij hier vast overkomen als meneer binnenpretje. Was ook niet echt zijn plan.
‘En ik ga míjn bed niet uit. Het is mijn bed, mijn regels. Geldt ook voor deze hele kamer.’ Hij grijnsde, wendde zijn blik af. ‘Kijk.om.je.heen.querido.’ Hij keek weer zijdelings naar de vrouw, wilde weten of ze ook echt deed wat hij zei. ‘Dit is Erdore niet. Het is Dorchadas. Maar ik had kunnen weten dat je dat zelf niet zou kunnen opmerken met een kater, dom van me.’ Hij slaakte een zucht, maar deed verder niets. Positie zo was ook fijn. Hij kon nog steeds alles met haar doen wat hij wilde, kon zij zich dan natuurlijk niet beseffen. Maar fysiek kon hij op het moment alles voor elkaar krijgen wat hij maar wilde. Ze had een kater, ze zou zich niet kunnen concentreren op haar magie. Tijdelijk. Het werkte verdovend, en hij kon het wetend. Deed hem denken aan vroeger, toen hij als adolescent dom spreuken had staan schreeuwen met een kater. Maar dat er vervolgens niets gebeurde. Nou, hij wist niet of het hetzelfde zou zijn als bij haar, maar ze zou er waarschijnlijk niet eens over nadenken.

* Querido = Lieve schat
» Ik had hoofdpijn tijdens het maken van deze post, hopelijk valt het niet op n_n'

‘Ach, volgens jou waren mensen die hun shirt niet uit wilden trekken ook saai. En mensen die maar bleven zeggen dat je terug moest naar Erdore.’ Hij keek haar aan, maar kon zich niet echt focussen op haar blik. Of op haar ogen. Alles was een beetje wazig. Hij was zelf gewoon wazig, in zijn hoofd. Man, hij was echt niet wakker. Misschien was het beter geweest als hij eerst toch weg was geslopen, had hij nu dit probleem niet. Hij kreeg er hoofdpijn van en tevens ook keelpijn. Dat kreeg hij altijd als hij gelijk ging praten als hij wakker werd, voordat hij wat had gedronken of gegeten. Hij wist eigenlijk niet waarom dat zo was, maar hij zou wel de rest van de dag keelpijn hebben. Daarom negeerde hij meestal iedereen in de ochtend, maar hoe kon hij de vrouw nu negeren? Hij lag praktisch… Nee, hij lag gewoon op haar. Nu moest hij niet dingen minder erg maken dan ze waren. Niet dat hij het erg vond, hij kon het stiekem wel een zevende hemel noemen. Het enige wat hem weer in die werkelijkheid bracht was het feit dat ze chagrijnig was en maar bleef praten. De zeur.
Hij sloot zijn ogen, fronste. Man, dat mens wist ook niet wanneer ze moest toegeven dat haar beeld van iemand verkeerd was? Hij had haar verdomme niet eens gedurfd aan te raken, haalde het niet in zijn hoofd, vorige avond. En nu beschuldigde ze hem van liegen. Echt, als iemand hier iemand een klap mocht verkopen. Was hij het wel. Maar hij mocht geen imperfecties achterlaten op haar lieve gezichtje, met de heldergroene ogen die hem probeerden te doden met hun blik. Jammer genoeg voor hun had hij zijn ogen dicht en kon hij het niet zien, niet dat het dan zin had gehad. Hij was immuun voor hatelijke woorden en hatelijke blikken. Of ja, voor zover het ging. Op het moment irriteerde hij zich weldegelijk, stond op het punt om tegen haar te gaan schreeuwen of ze voor één keer haar mond kon houden en hem eens kon geloven. Hij was geen monster, hij was een man van zijn woord. En waarom zou hij liegen? Een leugentje om bestwil zou toch niet werken tegenover Lesaiah.
Hij opende langzaam zijn ogen, keek haar enkel aan wanneer ze dichterbij kwam. Hij zweeg, totdat ze weer rustig ging liggen. ‘Kun je je überhaupt nog iets herinneren? Van hoe je hier bent gekomen, hoe ík dan wel hier ben gekomen. Dat kun je niet, dus stop eens met dat koppige gedrag. Zorgt er alleen maar voor dat je hoofdpijn erger wordt,’ sprak hij rustig, ‘Ik raad je aan eventjes wat te drinken, en dan niets met cafeïne erin. Het beste wat helpt is waarschijnlijk ju d’orange, dus kun je dat het beste proberen. Het werkt echt, geloof me.’ De Franse term klonk vreemd uit zijn mond, vooral met het accent. Maar hij deed niet de moeite om zijn accent eventjes weg te bannen, hij was moe. Dus zou hij niet snel zijn moeite voor zoiets doen op de ochtend.
Hij trok een wenkbrauw op. ‘Ik ben pas wakker, dame un respiro,’ mompelde hij, ‘En met mijn stem zo schor op het stem zou het een schande zijn je naam uit te spreken en hem te vertroebelen met een lelijke stem.’ Op haar volgende woorden reageerde hij niet. Hij ging niet weg, zou haar ook niet loslaten. ‘Je had een belofte gemaakt,’ grijnsde hij, ‘Geen klappen voor mij vandaag. Denk maar eens na en doe voor een keer je best om terug te kijken in de tijd. En eens naar mij te luisteren en niet gelijk een oordeel te trekken, lijk je nogal veel moeite mee te hebben.’ Hij kwam verder overeind, ging zitten. Maar hij voelde niet de behoefte om echt helemaal van haar af te gaan. Benen aan weerzijden van haar, zat zo ongeveer op de plaats van haar middel. Hij strekt zijn armen nogal uitgebreid, geeuwde en deed niet de moeite om een hand voor zijn mond te doen. Hij krabde vervolgens met een hand achter zijn oor, keek neer op de vrouw met een slaperige blik. ‘En ik ben echt niet zo dom dat ik twee keer voor jouw trucjes val om mij een klap uit te delen,’ merkte hij tot slot op.

* Dame un respiro = Give me a break.
» Whaha, hopelijk is mijn post een beetje duidelijk o3o
» En hopelijk kunt U hier wat mee ;D

Hij rolde met zijn ogen. Natuurlijk had ze geen idee waar hij het over had. En ook dat toonde aan dat hij in het voordeel was, hij had geen kater – was weliswaar alsnog niet helder in zijn hoofd, wist precies wat er gisteravond gebeurt was en tja… Zijn positie, hij had niet om meer kunnen vragen.’Natuurlijk weet je het niet, het is logisch dat je je niets meer herinnert. Je bleef ook maar drinken en weigerde te stoppen, zelfs toen ik het je heel erg lief vroeg.’ Oké, zo lief had hij het nou ook weer niet gevraagd. Maar hij had het wel gedaan en daar ging het om. Nou hoefde hij zich niet schuldig te voelen over het feit dat zij een beetje, met nadruk op beetje, dronken was geworden. En het werd met de minuut irritanter dat ze hem weigerde te geloven. Waarom zou hij liegen over iets als dit? Maar ze was nou eenmaal koppig en trots, dus er was geen mogelijkheid dat ze ooit fatsoenlijk naar hem zou luisteren.
‘Je hebt zelf je kleren uitgetrokken, ik niet. Dus stop met de schuld op mij de schuiven.’ Hij fronste, irriteerde zich werkelijk kapot aan de vrouw. Niet alleen was hij zelf slecht in liegen, hij deed het ook zelden. Eerlijkheid duurde het langst, maar een leugentje om bestwil kwam soms wel heel fijn als redding. Maar hij loog nu niet, echt niet. en waarom wilde zij dat nou niet geloven? Dat ze het recht had gehad om hem een keer een klap te geven betekende niet dat hij een vuile leugenaar was. Maar dat wist Lesaiah niet, en de kleine informatie die hij zelf over haar had gevonden liet al zien dat ze haar beeld nog lang niet ging aanpassen over hem. Wat weer in het nadeel was van hem, aangezien hij maar tevergeefs kon proberen haar het tegendeel te bewijzen.
Hij haalde enkel zijn schouders op bij het horen van haar nogal zwakke protestje. Dan kreeg ze maar ergere hoofdpijn, het maakte hem eigenlijk niet zoveel uit. Het enige waar hij op het moment mee bezig was, was zich volledig concentreren op haar gezicht. Hij mocht zijn blik niet laten afdwalen naar de rest, dan zou hij alleen maar te zien krijgen wat hij niet zou kunnen krijgen. Zou zijn nederlaag nog erger maken. Ja, hij had deze keer een soort van gewonnen. Maar verder zou hij niet komen dan dit. Een dronken Lesaiah meenemen naar zijn bed omdat zij dat wilde en dan… Op haar wakker worden. Het bleef vreemd om juist dat voorzetsel te gebruiken in deze situatie. Het klonk zo verkeerd, maar dat was het stiekem helemaal niet. Als je wist wat er echt gaande was. Zonder geluid zou het er vast gewoon slecht uitzien, maar met geluid was het duidelijk dat ze gewoon aan het ruziën waren en meer niet.
‘Zo kom je wel over,’ merkte hij op. Zij deed hier chagrijnig en klaar wakker – weliswaar met een kater. En hij was slaperig, kon zich maar slecht concentreren op haar woorden en al het overige en wilde het liefste weer verder gaan met slapen. Maar dat kon nu eventjes niet. Een grijns krulde zich rond zijn lippen bij het zien van haar blik. Hij zag natuurlijk alleen het schattige erin, had genoeg dodelijke blikken gezien om die zonder enig probleem te negeren. ‘Nou, het leek weldegelijk op een impulsieve actie. Dus misschien moet je toch wat meer nadenken over hoe je het niet zo kunt laten overkomen,’ fluisterde hij, niet om haar te beledigen. Enkel om het duidelijk te maken, meer niet. Maar dat zou zij weer eens niet inzien. Niet op dit moment althans.
Hij fronste, leek overduidelijk niet blij met haar handelingen. ‘Waar zie je me vooraan?’ vroeg hij, beledigd, ‘Ik ben niet een of andere viespeuk die je gaat bekijken alsof je… Nee, dat doe ik niet. Ik heb genoeg gezien in mijn tweehonderd jaar dat ik niet eens meer geïnteresseerd ben daarin. Alsjeblieft zeg, ik ben toch geen kleine kleuter?’ Dacht ze nou werkelijk dat hij zo laag zou zinken enkel door haar? Hij had genoeg gezien op dit gebied dat het niet eens meer zo speciaal was. Er waren zoveel vrouwen die qua schoonheid Lesaiah in het niets lieten lijken. En hij dat die vrouwen gezien, ze moest zich niet zo goed voelen.
Hij hapte één keer geschrokken naar adem wanneer ze haar benen wegtrok, maar viel zelf niet. Hij keek naar haar, staarde eigenlijk. Hoe ze daar zat, met die blik. Hij haatte het. Nu zag hij weldegelijk wat hij niet kon hebben en dat was niet fijn. Hij wilde haar niet zo zien, dat was gewoon… Het liet zien dat hij toch niet altijd zijn zin kreeg en daar kon hij niet tegen.’Kijk me niet zo aan,’ mompelde hij, keek weg. Hij had hier geen zin meer in, niet als het deze kant opging. Hij kroop van het bed af, ging ernaast staan. ‘Ik ga douchen, kijk maar wat je doet.’ Hij krabde in zijn nek. ‘Zoek je jurk maar of zo, want ik weet niet waar je dat ding hebt neergekwakt.’ Hij draaide zich een kwartslag, liep nog niet weg. Stiekem wilde hij haar blik zien, enkel om er frustratie in te vinden of iets in die vorm. Waarom? Hij mocht haar niet, daarom. Haten was een groot woord, dus gebruikte hij het maar niet. Maar hij kon haar aanwezigheid duidelijk niet meer zo opprijs stellen als eerst.

» Hopelijk kun je er wat mee, had geen muziek en stuff ;o

Hij fronste. ‘Nou,’ begon hij rustig, ‘Ik zou jou niet echt als… Mijzelf qua dat soort gedoe.’ En dan bedoelde dat hij haar meer zag als iemand die minstens een maand bij iemand zou blijven. Hij zou het nog geen maand uithouden. Zijn korte samenvatting over vrouwen: Huilende en zeurende wezens die te veel praten. Hij hield van hun lichaam, niet van de vrouw zelf. En verder zou het ook niet gaan. Ze waren ervoor gemaakt om het bed met iemand anders te delen, eveneens als hij. Dus waarom zou hij dat beeld tegenspreken? Hij dacht er niet eens over na om langer bij iemand te blijven, een nacht was genoeg. Oké, Lesaiah had hij nu wel vaker gezien. Maar hij had geen keus, alles maakte het ernaar. Hij, zij, de omstandigheden. Hij had geen keus. Nou, natuurlijk had hij die wel. Maar hij weigerde dat in te zien. Dus zag het meer als een plicht dan echt een leuk tijdverdrijf. Want des te meer hij bij de vrouw optrok, des te meer hij zich begon te irriteren aan haar.
Daar stond hij, een kwartslag gedraaid, zijn blik op haar gericht. Hij leek alles behalve blij, zelfs voor een paar tellen diep bedroefd. Zijn ogen gleden over haar heen, volgden haar handelingen. Die tatoeage was de enige imperfectie die hij tot nu toe bij haar had gevonden. Qua uiterlijk dan, over het innerlijk zou hij maar niet beginnen wat imperfecties betreft. Dan kon hij wel een hele waslijst maken, nu al. Maar aan de ene kant trok die hele niet perfecte beeld hem ook aan, wist niet waarom. Het irriteerde hem daarom des te meer dat ze toch niet zo perfect was geweest als in eerst was gebleken. Met haar automatische handelingen die hem zijn zin gaven – Op die klap na. Ja, meneertje zat er tot de dag van vandaag nog steeds meer. En het zou vast ook wel voor altijd blijven, aangezien hij de vrouw zo vaak nog onder ogen zou moeten komen.
Hij draaide zijn rug maar weer geheel naar haar toe, liep naar een deur, opende deze en deed hem weer netjes achter zich dicht. Vrijwel alles deed hij met zijn magie, de douche aanzetten, lichten aanmaken – ja heel vreemd met duistere magie, maar het ging hem om het licht knopje. Broekje uittrekken kon hij nog wel met de hand, zo lui was hij nou ook weer niet. Nee, hij was niet lui. Maar hij vond sommige handelingen gewoon overbodig. Weer die tik dat hij alle kleding die hij in zijn handen kreeg netjes moest opvouwen, het was iets… Vrouwelijks. Een vrouwelijk tikje, lekker charmant hoor. Ach, niemand hoefde het te weten. Niemand zou het ooit zien, dus was het ook niet zo’n ramp. Het zou wel wegslijten en hij zou het afleren. Net zoals al zijn tikken.
Warm water, dat niet warm genoeg was naar zijn zin, stroomde over zijn rug. Hij sloot eventjes zijn ogen, zette een klein pasje naar achter en stak zijn kin in de lucht. Het water voelde lauw warm aan voor hem, terwijl het voor iemand anders gloeiend heet zou zijn geweest. Hij haalde zijn beiden handen door zijn haar. Dat was ook weer zoiets dat hij had ontwikkeld. Verdoofde zenuwen qua warmte betreft. Het zou zijn dood nog eens worden, zo’n warme douche. Maar het was zijn manier, en hij voelde er geen behoefte voor om het te veranderen. Die kleren opvouw tik was belangrijker om af te leren dan dit.
Hij wist niet waarom, maar hij was overhaast geweest. Hij wilde er weer zo snel uit als hij eronder was gaan staan, sneller zelfs. Maar waarom? Hij wist het niet, en verdrong de enige mogelijke verklaring. Dat was absurd. Hij sloeg de eerste beste handdoek die hij had kunnen vinden en had gepakt om zijn middel, wist maar al te goed hoe deze stevig vast kon maken op die plek. Met twee handen haalde hij de natte witblonde lokken die vervelend deden in zijn gezicht naar achter. Hij twijfelde er niet aan dat de vrouw allang Dorchadas verlaten had, nadat ze er eenmaal achter was gekomen dat hij gelijk had over de plek van bestemming. Opende deur, liep ongegeneerd door de kamer maar bleef vervolgens stilstaan. Deur… Was open. Nee, nee, nee! Chagrijnig ging hij de inloopkast in, maar trof daar niemand aan. Maar ze was er wel geweest, daarvan was hij overtuigd. Ach, ze was nu wel weg. Maar het zat hem wel dwars dat iemand zijn nogal… Uitgebreide collectie aan kleren had gezien. Dat was ook weer zoiets vrouwelijks. Man, stiekem was hij helemaal niet zo’n stoere bink als hij dacht, als hij er eens eventjes bij stil stond. Verdorie.
Veel moeite deed hij niet, eerste beste shirt was goed genoeg. Hij zou niet naar buiten gaan, dus zou het voldoen. En overhemd had hij geen zin in, hij kon het weliswaar snel aantrekken, maar voelde er de behoefte niet voor. Onderbroekje, spijkerbroekje en klaar. Hij vouwde de handdoek op – Nee, moest hij niet doen. Moest niet… Het ging niet. Het zat te zeer in zijn systeem. Hij stroopte zijn mouwen op, haalde zijn handen door zijn haar – bracht het in de war. Het was nog nat, maar niet meer zo erg als eerst. Het zou wel opdrogen, zo’n erge last had hij er nou ook weer niet van. Weer deur achter zich dicht, liet alles maar voor wat het was. Hij dacht eventjes na. Ja, hij moest wel wat gaan eten. Anders zou hij later natuurlijk weer zo’n last krijgen van een zeurende maag.
Zijn handen in zijn broekzakken, een willekeurig deuntje fluitend, liep hij naar weer een andere deur toe. Fronste, maar stopte niet fluiten. Deur alweer open… Wacht, dat betekende toch niet dat – Zijn ogen werden groter wanneer hij haar gestalte zag, stopte abrupt met fluiten. Ze stond met haar rug naar hem toe, had waarschijnlijk niet echt door dat hij naar haar stond te kijken. Stond in zijn overhemd iets te doen, wat hij niet kon zien. Het reikte tot iets over haar kont, wat ervoor zorgde dat hij fronste. Oké, hij was dus toch iets groter dan hij zelf doorhad. Hij liep naar haar toe, bleef vlak achter haar staan. Voorzichtig legde hij een hand op haar schouder. ‘En, wat doe je?’ vroeg hij, neutraal, ‘En waarom ben je nog hier… In mijn overhemd? Had verwacht dat je zo snel weg zou proberen te komen als mogelijk was. Zat er dus blijkbaar naast.’

» Pfft. Zo niet geworden als ik wilde.
» Hopelijk kun je er wat mee c:

Hij wist niet waarom, maar vreemd genoeg vond hij het niet erg dat ze er nog was. En aan de ene kant irriteerde het hem dat het uitgerekend haar moest zijn. Het had iedere andere willekeurige vrouw mogen zijn, op haar na. Ze zou achteraf alleen maar chagrijnig doen, want dat had ze tot nu toe altijd al gedaan. Hij had daar geen zin in, werd er gewoon moe van. Deed nu alles al moeizaam, naar haar toe lopen, zijn hand op haar schouder leggen. Hij kon prima zien wat ze deed, hij was lang genoeg om zo over haar heen te kijken, keek tot nu toe ook altijd op haar neer. Normaal kreeg hij er altijd een fijn gevoel van, op mensen neerkijken. Maar het ebde een beetje weg, blijkbaar raakte je gewend aan dingen zoals dat. Eerste groeispurt was niet zo speciaal geweest, toen was hij even lang geweest als al de menige jongens om hem heen. Maar toen hij op zijn zeventiende nog eentje kreeg was het weldegelijk andere koek. Hij haatte zijn lengte eerst, stootte keer op keer zijn hoofd. Terwijl hij wel meer lange mensen tegen was gekomen, het duurde gewoon ontiegelijk lang voordat hij er eindelijk aan gewend was.
Hand op haar schouder. Zijn hand hoorde niet op een schouder te liggen, het was gewoon vreemd. Het was sowieso vreemd dat hij nog aan haar zat na alles. En als hij aan haar zou moeten zitten zou het wel anders zijn dan een simpele hand op zijn schouder. Het was zo bescheiden… Hij was nooit bescheiden. Oké, met sommige dingen wel, maar dit toch niet? Stiekem zou hij haar allang de kamer hebben uitgestuurd, wilde haar eventjes niet meer zien. Maar zijn ogen hadden een heel ander idee, heel veel anders dan waar hij nou aan dacht. Het werkte opnieuw frustrerend, haar hele Lesaiah-zijn. In zijn buurt. Nu wist hij waarom hij het altijd maar op een avond hield en niet meer, het maakte hem anders gek. Hij wilde het niet. Ze moest weg. Nu. Maar waarom kon hij haar dan niet wegduwen? Het was toch simpel zat? En toch weigerde zijn lichaam het te doen, dus moest hij het onbewust ook wel niet willen, aangezien het de hersens waren die prikkels doorgaven aan de spieren. Alle handelingen bestuurden. Dus als je die link legde… Dan moest hij het ergens onbewust wel waarderen dat ze er nog was.
Stop.
Dat gingen we dus niet. Niet verder, nooit niet. Hij waardeerde het NIET. Of hij het nou wel stiekem deed of niet, hij deed het op lange termijn niet. Of ja, sowieso niet op lange termijn. Op het moment zelf wist hij het niet zo goed, kreeg er hoofdpijn van. Het liefst wilde hij dat hij zich wel had laten gaan gisteravond, dan had hij nu het perfecte smoesje voor zijn hoofdpijn. Niet dat hij teveel dacht voor zijn doen, maar dat hij gewoon een kater had. Kon hij alsnog doen, maar wie hield hij voor de gek? Lesaiah niet, en al zeker zichzelf niet. Hij was slecht in liegen tegen zichzelf, en ook best wel tegen anderen. Als hij dan iets moest zeggen, qua houding kon hij glashard liegen. Maar zodra hij zijn mond open moest doen kwam hij niet meer verder, haatte dat. Natuurlijk kon hij met veel moeite wel een kleine leugen vertellen, maar grote moest je niet van hem vragen. Gelukkig had hij wel genoeg zelfkennis om dit kleine feitje te weten. Deed het daarom ook maar niet.
Hij deed geen moeite om zijn hand op haar schouder te houden, knipperde een paar keer met zijn ogen. Hij moest bij de les blijven, afdwalen in gedachtes en daardoor hoofdpijn krijgen kon altijd nog. Hij bleef achter haar staan, zelfs na het horen van haar antwoord. Dus ze volgde toch maar zijn advies op, ook een optie. Hij had eerder verwacht dat ze weer koppig ging doen en juist alles ging drinken op zijn aanrader na. Weer fout gedacht. Hij stopte zijn handen in zijn zakken, bleef gewoon staan toen ze wegliep om andere dingen te gaan doen. Hij kon enkel met een niet-begrijpende frons naar haar kijken. Waarom deed ze dit allemaal? Ze haatte hem toch? En hij haar. Hun omgang bestond uit hem die probeerde haar over te halen, en zij die daar boos op reageerde omdat ze weigerde. Meer niet. Dit niet. Hoofdpijn nam toe… Zorgde ervoor dat hij zijn blik op de grond richtte. Hij wilde niet zoveel nadenken, het deed pijn.
Hij keek aarzelend op, kon niet meer wegkijken zodra haar ogen op hem gericht waren. Wat wilde dat mens nu weer van hem? Negeren vond hij best, het was namelijk erger als ze hem met die… Blikken aankeek. Maar er was niets. Helemaal niets. Enkel een paar woorden. Oké, hij was ervan overtuigd. Dit was een hele enge nachtmerrie en hij moest wakker worden. Nu. ‘Ja…’ antwoordde hij afwezig, ‘Ergens ja.’ Wat inhield dat hij het niet wist omdat alles hem in de war bracht, en dan ook echt alles. Hij wilde nog wat zeggen, maar ze was weg. Hij liep eventjes naar het aanrecht, liet zijn hand eroverheen glijden. Hij tikte met zijn wijsvinger tegen het blad, beet op zijn onderlip. Hij wilde niet. Dit alles, hij wilde het niet. Maar hij kon niet weigeren. Aan de ene kant was het wel lief… Maar het beangstigde hem ook, en hij wist niet waarom. Waarom wist hij het niet? Waarom had het dat effect? Stil. Hij mocht nu niet gaan schreeuwen door de frustratie die steeds erger werd.
Zijn hand opgeheven, vingers ervan op evenwichtspunten gezet zodat de twee borden niet vielen. Hij wist wel hoe hij dingen moest dragen, was niet achterlijk. Hij volgde de route die Lesaiah had genomen, kende hem zelf ook wel uit zijn hoofd, maar voelde zich er toch naar bij dat hij haar een soort van achteraan moest lopen. Wist opnieuw niet waarom. Hij deed de deur zachtjes achter zich dicht, liep naar de tafel toe. Met zijn vrije hand pakte hij een van de borden, zette die op de tafel neer voor de vrouw. ‘Een bord voor mevrouw,’ grijnsde hij, ‘Ik wist niet precies wat je zojuist bedoelde. Dus het spijt me dat ik je andere verzoek heb genegeerd.’ Lekker formeel. Wat moest hij anders doen? Haar overeind trekken, vervolgens op de tafel gooien en – Ho… Rustig. Geen tijd voor een lichte vorm van hyperventilatie die hij waarschijnlijk zou krijgen als hij door bleef gaan met die gedachtestroom.
Hij nam zelf plaats, zette het bord neer op de tafel. Hij zette zijn ellenboog op tafel, hoewel hij dit normaal nooit deed aangezien hem was aangeleerd contact met tafel en ellenboog te vermijden. Hij steunde met zijn kin op zijn handpalm, keek naar de vrouw. Er was geen grijns, eigenlijk… Was zijn blik nogal apart voor hem. Zijn ogen waren iets groter dan normaal, lieten blijken dat hij ergens interesse in had. En dan niet zozeer de aanwezigheid van de vrouw. Zijn blik had iets vragends, terwijl hij helemaal niets had gevraagd. Maar dat zou nog wel komen. ‘Lesaiah,’ begon hij zachtjes, ‘Mag ik je wat vragen?’ En daar ging hij dan. ‘Hoelang ben jij al officieel een LM?’ Waarom vroeg hij dit? Geen idee. Omdat de stilte een ongemakkelijk effect had op hem en hij hem wilde verbreken. Klaar, daar had je je reden. Gelukkig kon hij nog een goede reden verzinnen vandaag, voor zijn onnozele gedoe en gedachtestromen.

» Één woord: Lulpost.
» Hopelijk kun je er wat mee n_n

Hij fronste, stak zijn kin de lucht in en snoof. ‘Nou dan spijt het mij opnieuw voor mijn trage begrip.’ Ja, hij kon zich behoorlijk dom gedragen op momenten als dit. Maar hij had haar toch al eens gezegd dat hij traag van begrip was? Moest hij het nou echt nog vijf keer gaan herhalen? Hij vond het niet fijn om zelf zijn imperfecties te onthullen tegenover anderen. Ze deden het zelf maar. Maar zij maakte het er gewoon naar dat hij het zelf moest gaan zeggen. Alsof ze te lui was om het zelf tegen hem te zeggen. Nee, hij had geen medelijden met haar omdat ze een kater had. Het was haar eigen schuld, niet de zijne. Hij was zelfs nog aardig geweest haar toen subtiele hints te geven dat ze moest stoppen omdat ze anders met een kater zou eindigen. Maar wie wilde er weer eens niet luisteren? Mevrouwtje ik weet alles beter. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Takkenwijf dat ze was. O, nu schold hij haar ook nog in zijn gedachtes uit en moest hij lachen om zijn woordkeuze. Gren… Woud… Takken… Snap je? Flauw. Maar in zijn ogen was het werkelijk hilarisch.
‘En ik weet niet hoe kieskeurig jij kan zijn,’ merkte hij op terwijl zijn blik weer op haar vestigde, ‘Bedoel, dadelijk zou je mijn keuzes afkeuren. Wat je al vaak genoeg hebt gedaan. Dus waarom zou ik het weer riskeren om jou boos te maken? Heb wel betere dingen te doen.’ Zoals flauwe scheldwoorden in zijn hoofd verzinnen die hij tegen de vrouw kon gebruiken. Ja, heel interessant tijd verdrijf. Hij was een klein kind. Een verwend klein kind, opgesloten in een lichaam van een volwassene. En het mooiste van alles was dat hij het nog niet door had ook. Want in zijn wereld was hij de volwassene, die alles wist en overal beter in was dan de onervaren kleine kleuters. Want alles en iedereen was een kleuter, voor hem dan. Hij had best een op zijn kop gedraaide wereld, waarvan mensen nog wel eens bang van konden worden als ze het wisten. Maar niemand wist het, omdat hij wel iets voor zichzelf kon houden. En waarom zou hij het van de daken schreeuwen, het was onnodig. Het was zijn kijk op de wereld, en die was enkel en alleen voor hem. En niemand anders werd ook maar een kijkje gegund. Ze hadden maar pech.
Hij kon het niet helpen dat hij een lach moest onderdrukken, keek haar nogal plagend aan. ‘En jij noemt jezelf vrouwe van het woud?’ Hij lachte zachtjes, had pretlichtjes in zijn ogen. Enkel haar blik die ze gaf wanneer ze eindelijk een bord kreeg, haar mislukte trucje. Het was schattig, leek net alsof hij een klein kind tegenover zich had. Het verrukte hem om haar zo te zien. Niet zodat hij haar kon plagen – oké, misschien een beetje. Maar ook omdat het essentieel was in bepaalde opzichten. Voor zijn analyses. Zijn beeld van iemand was nooit perfect, maar hij zou ervoor dat het perfect zou worden. Als het hem gegund werd om het te perfectioneren. En dat was nu zo. Dus profiteerde hij daar van. ‘Ik had ook best wel weer terug die keuken in willen gaan, als je het echt zo graag wilde. Maar ja, je hebt nu toch je zin al gekregen.’
Hij keek haar met een letterlijke: Je meent het, blik aan wanneer hij een antwoord kreeg op zijn vraag. En hij vond zichzelf al flauw. Maar dit was gewoon echt het toppunt van flauwheid. Niet lang. Had hij wat aan. Iets specifieker alsjeblieft? Het leek alsof ze zijn gedachtes had gelezen, want een nogal vage uitleg volgde. Hij fronste. Eeuwige slaap? ‘En hoelang is Ferost dan dood?’ ging hij door, werd nieuwsgierig naar al die informatie die ontbrak in haar vage antwoord. Had ze maar duidelijker moeten zijn. Over die eeuwige slaap zou hij later wel een verhoring geven, eerst wat meer details over het andere onderwerp. Want twee onderwerpen door elkaar kruisen was geen goed idee, ze had hoofdpijn. Dat was duidelijk. En hij wilde het niet erger maken, want dan zou ze waarschijnlijk weer chagrijnig worden.
Hij rolde met zijn ogen, slaakte een zucht. ‘Als ik echt een opvolger heb zal die wel naar mij toekomen. Ik heb die gast niet uitgekozen, dus laat hij of zij eerst maar eens zien of ‘ie het eigenlijk wel wilt doorzetten. Aangezien de vorige leermeester foetsie is.’ Hij richtte zijn blik op haar, had iets kils in zijn blik. ‘Anderen komen naar mij toe. Ik ga naar niemand toe. Zij moeten interesse tonen, niet ik. Ik pas me wel aan, aan de situatie, maar het moet van twee kanten komen. En ik weiger een of andere vreemdeling aan te spreken die daar geen behoefte voor voelt. Natuurlijk ben jij nu een uitzondering, want tja...’ Hij stopte, grijnsde enkel nog vaagjes naar de vrouw. Ze kon zelf wel zijn zin afmaken, of ja… Dat hoopte hij. Het zat er wel dit in dat ze heel iets anders dacht aan hem. Het was toch al duidelijk dat ze hem zag als een of ander vreselijk monster dat geen zelfbeheersing had. En het verbaasde hem ook al dat ze nog niet op het bizarre idee was gekomen dat hij haar misschien had aangerand afgelopen avond. Ach, het was wel beter zo. Des te minder last hij ervan zou hebben.

» Flutpost.

‘Besturen is een erg groot woord, Lesaiah,’ merkte hij op, keek haar zowaar serieus aan. ‘Het is allemaal puur toeval dat wij die titel hebben. Voor hetzelfde geld zaten er nu twee andere personen hier, wie weet. Als jij Ferost niet tegen was gekomen, en ik Kadaj niet was tegen gekomen… Dan was dit alles nooit werkelijkheid geweest.’ Was het nu dat eigenlijk wel? Het voelde niet echt als de werkelijkheid. Ze regeerden niet. Dat vond hij dan. Hij kende genoeg mensen op Shadra die meer macht hadden in het gezag dan hem. Maar hij had dan ook niet echt zijn best gedaan om ervoor te zorgen dat hij de machtigste was. Waarom zou hij het eigenlijk proberen? Het maakte hem niets uit, van hem part mocht hem alles gestolen worden. Want hij had toch niets meer. Hij had zijn wraak gekregen op Kadaj, had zichzelf eventjes die lang begeerde titel toe kunnen eigenen. Maar het was maar een kwestie voor hoelang. Er waren hem al twee voor geweest. Lesaiah één. En de rest was hij niet van op de hoogte omdat hij er niet over had gepraat of onderzoek naar had gedaan. Maar toonde dat simpele feit niet aan dat zijn plek hier niet lang zou duren? Ze kwamen en gingen zowat letterlijk. Dus waarom zou hij ook niet zomaar na een paar weken spoorloos verdwijnen van deze aardbodem? Waarom dacht hij hier eigenlijk over na? Hij was geen filosoof, en snugger kon je hem niet echt noemen. Het was haar schuld dat hij nu zoveel nadacht, stom mens dat ze was.
Hij bleef naar haar kijken, had een verrukte grijns op zijn gelaat. Als hij haar niet kon krijgen zoals hij haar gewoonlijk zou willen hebben, dan liet ze hem geen andere keus. Zwaktes zoeken, haar daarmee kapot maken. Doordrammen, haar dwingen erover te praten. Eraan te denken, eraan herinnerd worden. Mentaal kapot maken, haar stabiliteit hardhandig kapot maken. Breken. Dat wilde hij. Hij zou haar breken. ‘Natuurlijk heb ik er niets mee te maken,’ merkte hij op, ‘Ik heb de vent nooit gekend, enkel van naam. En dat hij jouw leermeester was. Heb hem nooit gezien, nooit ontmoet. Het is niet mogelijk dat ik er iets mee te maken heb. Met zijn dood.’ Hij vertrok geen spier toen ze opstond, had het wel zien aankomen. Maar moeite zou hij niet doen om haar tegen te houden. Hij kon een simpele hand uitstrekken en haar tegenhouden met zijn magie. Maar de behoefte was er niet echt.
Op haar volgende woorden ging hij niet in. Die typische: het gaat je niets aan – attitude was gebruikelijk de eerste paar keren. Maar hij zou er nog wel voor zorgen dat het hem wél aanging. En dat ze het met haar eigen woorden, eigen stem, zou vertellen. Zodat hij het vervolgens tegen haar kon gebruiken. Zo ging het altijd, keer op keer. Het was altijd hetzelfde spelletje. ‘Maar dat je het niet vraagt betekend niet dat het niet mag. Betekend niet dat ik je gelijk zal afsnauwen omdat je het in je hoofd haalde de vraag te stellen. Want zoals je zei; ik geef toch niets om ze. En het verbaasd me ook niet dat ik het allang niet meer weet. Hoe ze aan het eind zijn gekomen van hun bestaan.’
Hij keek haar met een poeslieve glimlach aan wanneer ze hem haar woedende schonk. Leek haar dreigende houding niet op te merken, haar woede. Hij zag het weldegelijk, maar het was nu nog niet belangrijk. ‘Mijn hele leven interesseert jou niet. Dat weet ik allang, Lesaiah, je hoeft me geen dingen te vertellen die ik al weet.’ Alles aan hem was rustig, kalm. Beheerst. Niet zoals zij. Woedend door die ene vraag die een gevoelige snaar had geraakt. Hij keek haar na, knipperde niet eens met zijn ogen toen ze de deur met een harde klap dichtsloeg. Hij kon enkel met een grijns toekijken, genoot ervan. Hij leunde achterover, schoof zijn stoel naar achter en zette zijn hak tegen de rand van de tafel. De stoel werd gedwongen gedeeltelijk overeind te komen, balanceerde op twee achterpoten. Hij lachte zachtjes, hield zich toch nog in ondanks het feit dat hij alleen was. Eindelijk! Eindelijk kreeg hij zijn zin eens. En het had nog nooit zo goed gevoeld. Hij had alles al uitgedacht, had genoeg analyses gedaan om de volgende situatie stapje voor stapje te kunnen raden. Wist zeker dat alles zo zou gaan. Dus zou hij met het perfecte plan komen om zijn hele spelletje voor te zetten. Het was haar eigen schuld, zij had het ernaar gemaakt. Hij had haar prettig kunnen behandelen, maar zij wilde zo nodig mevrouwtje uitzondering spelen. Dus zou hij haar ook zo behandelingen.

Topic uit, denk ik ~

» Nu is hij blij.
» Flutpost c: